ความคิดเห็นที่ 1 11 รักแลกปริญญา...ปริญญาแลกรัก จารุชานอนนิ่ง เหม่อมองท้องฟ้า ไม่กินข้าวกินปลา มาเป็นวันๆ แล้ว เธอมีปริศนาคาหัวใจที่คิดไม่ออก ตีโจทย์ไม่แตก... มันยากยิ่งกว่าข้อสอบโอเน็ตเอเน็ตแพะแกะอะไรทั้งนั้น มวล X เป็นของแข็ง มีลักษณะเป็นแท่ง ขนาดใหญ่ยาว ปริมาตรไม่คงที่ มวล O ลักษณะเป็นก้อนนุ่มนิ่มยืดหยุ่นได้ มีช่องว่างหน้าตัดแคบเล็ก ปริมาตรน้อยกว่ามวล X มากๆ ถ้า... มวล X สอดแทรกทะลุผ่านช่องว่างของมวล O หายเข้าไปจนหมด แต่ไม่เกิดการเคลื่อนที่ใดๆ ...แล้วจึงดึงออกไป คำถาม... 1.  มวล O ยังคงเป็นธาตุบริสุทธิ์อยู่หรือไม่? A) บริสุทธิ์ เพราะมวล X ไม่ได้ขยับเข้าๆ ออกๆ ตามทฤษฎีชีวฟิสิกส์เชิงกายวิภาค B) บริสุทธิ์ เพราะมวล X ยังไม่ได้หลั่งของเหลวไว้ภายในช่องว่างของมวล O C) ไม่บริสุทธิ์ เพราะมวล X ได้ทะลุผ่านเข้าไปในช่องว่างมวล O จนสัมบูรณ์แล้ว D) ไม่บริสุทธิ์ เพราะมวล O เจ็บจังเลย ...ฮือๆ 2.  ทำไมมวล X จึงไม่ขยับเข้าๆ ออกๆ ตามทฤษฎีชีวฟิสิกส์เชิงกายวิภาค แต่กลับดึงออกไปหน้าตาเฉย? A) เพราะมวล X เข้าไปในช่องว่างของมวล O แล้วรู้สึกผิดหวัง ไม่ประทับใจ     ...กาซุกกาซิก B) เพราะมวล X พบว่า ช่องว่างของมวล O มีลักษณะแปลกประหลาด ผิดปกติ!     ...แง๊ C) เพราะช่องว่างของมวล O มีขนาดหน้าตัดเล็กเกินไป ทำให้มวล X ขยับไม่ได้     อร๊ายอาย D) เพราะมวล O มัวกลัวตัวสั่นเงอะงะ มวล X ไม่ยอมขยับฝ่ายเดียวเดี๋ยวเสียเปรียบ     ...อ๊าก โอ๊ย!... อะไรเนี่ย!? เจอโจทย์วิชาภาษาไทยในบทอัศจรรย์ร้อยกรองแล้ว ยังต้องมาปวดหัวกับโจทย์วิชาชีวฟิสิกส์อีกเหรอนี่ น่าสงสารแบ๋วแบ๊วจริงๆ เรื่องแบบนี้ ไม่รู้จะถามใครดี เธอก็ไม่รู้จักนักชีวฟิสิกส์เสียด้วย ไม่ได้การล่ะ ถ้ามีนักเรียนอยากเป็นนักชีวฟิสิกส์มาปรึกษาเธอแล้วเธอไม่มีข้อมูลจะทำยังไง สงสัยเธอต้องรีบศึกษาหน่อยแล้ว ความจริงเธอควรวิ่งไปหาหมอที่โรงพยาบาลมากกว่า แผนกจิตเวช (บ้าไปแล้ว) ต่อด้วยสูตินารีเวช (เจอการทดลองชีวฟิสิกส์เชิงการวิภาคเข้าไป) นอกจาก มีปัญหาทางจิตเพราะขบคิดปัญหาอะไรซ้ำๆ แล้วยังช้ำระบมจนลุกแทบไม่ขึ้นด้วย ทั้งโดนตีก้น ทั้งโดน... (เจอรูชาไม่ชาแล้ว ของเค้ายาวจริงๆ) แง... เจ็บจังเลย เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ แต่เจ็บอะไรก็ไม่เท่า ‘เจ็บใจตัวเอง’! เธอทำอะไรลงไป หา... จารุชา? ...อย่าว่าแต่แผนรักแลกปริญญาไม่สำเร็จ เสร็จเขาหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ต่อให้ได้ดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์มาจริงๆ ก็ไม่มีวันชดใช้ค่าความเสียหายได้! พ่อแม่อุตส่าห์ให้มา ถนอมรักษาไว้ตั้งยี่สิบกว่าปี แล้วยังศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงที่ปลิวหายไปไหนไม่รู้อีกเล่า ถ้ามีโอกาส เธออยากบอกสาวๆ ทั้งโลกเลยว่า อย่าเชียวนะ อย่าแลกกับอะไร ไม่มีวันคุ้ม! แต่ที่กลุ้มยิ่งกว่ากลุ้มคือ มันค้างๆ คาๆ แทนที่จะ ‘ได้เสีย’ ...แบบนี้ เธอมีแต่ ‘เสียกับเสีย’! เขาทำจนเธอนอนอ่อนระทวย พ่ายแพ้หมดท่าอยู่ใต้ร่าง ยอมรับหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามอบให้ แต่... แต่... สัมผัสของริมฝีปากนุ่มชื้นร้อนระอุขบเม้มอยู่ที่ริมหู กับเสียงลมหายใจหอบกระเส่าที่เป่ารดอยู่ จู่ๆ ก็กลับเปลี่ยนไป กลายเป็นเสียงนุ่มเนิบกระซิบแหบพร่า น่าชิงชังนัก มันยังคงดังก้องกลับไปกลับมาในหัว ยิ่งตอกย้ำให้ชอกช้ำระกำใจ ‘โลภมากไปหน่อยไหมยัยรูชา กล้าหวังทั้งปริญญาทั้งแอ้มฉัน เห็นประธานมหา’ลัยใหญ่น่าฟัน ฉันรู้ทันไม่งั้นคงโดนสูบตาย ตะกี้นี้ที่ทำไปฉันให้ชิม ถ้าอยากอิ่มลิ้มเต็มรสหมดกระหาย ให้ฉันนอนป้อนรักล้นจนตาลาย เติมไม่อั้นค่ำยันสายบ่ายยันเย็น (ยังดีนะคะที่มีหยุดพัก Lunch and Dinner) จงมุ่งมั่นขยันเรียนเพียรศึกษา ใช้ปัญญาคว้าปริญญามาให้เห็น ฉันมั่นใจเธอทำได้ล้านเปอร์เซ็นต์ ไม่เล่นเส้นเล่นของเล่นลองดี กรุณาอย่าช้าเวลาหด ฉันสลดงดอดกลั้นอั้นสุดศรี เรียนสำเร็จแล้วรีบเสร็จเห็ดสามี (อ๊ากกกก!...ไอ้บ้า พูดอะไรออกมานี่? โทษครับ...) เรียนสำเร็จฉันยอมเสร็จเธอทันที ขอแค่ตรีฉันพร้อมพลีเป็นสามีเธอ ทำโทต๊องค่อยให้ท้องลูกคนแรก ทำเอกแจกแลกท้องสองพองได้เสมอ ทำกี่ครอกบอกโลดโพสดอกเตอร์ ฉันป่าวเว่อร์เธอจงพิสูจน์ยาว(พูด)จริง!’ คนบ้าอะไร ร้ายกาจที่สุด เธอเสนอเงื่อนไข ‘รักแลกปริญญา’ แต่ดันโดนเขาพลิกตลบกลับมากลายเป็น ‘ปริญญาแลกรัก’! พูดอย่างกับปริญญาเป็นคูปองสะสม เอาไปแลกตัวเขาเป็นของรางวัลงั้นแหละ แววตาของเขาที่มองเธอ เหมือนเสียงนุ่มเนิบพูดประมาณว่า... ‘เธอคิดว่าเธอสามารถเอาตัวเข้าแลกอยู่คนเดียวหรือไง ฮึ... ฉันก็ทำได้ สร้างสรรค์กว่าตั้งเยอะ! ’ เจ็บตัวไม่กี่วันก็หาย แต่เจ็บใจนี่สิ ไม่รู้จะจัดการยังไง เธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบทุกประตู ในความรู้สึกของจารุชาคือ ...ฝ่ายเธอ ‘เสีย’ และ ‘อด’ ...ส่วนเขา ‘ได้’ แต่ ‘งด’! ...และที่ไม่เข้าใจที่สุดคือ เสน่ห์หญิงเธอพิการหรือยังไง? คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก ทำไมเขาถึงหลอกให้อยาก แล้วจากไปได้หน้าตาเฉย แถมยังมีปัญญาร่ายกลอนมาแบบไม่ต้องแปลไทยเป็นไทยก็เข้าใจง่ายๆ ว่า... ประธานมหา’ ลัยอย่างเขา สู้อุตส่าห์พลีชีพเสียเลือดเสียเนื้อเพื่อการศึกษา สละร่างสร้างเงื่อนไขให้ยัยดาวค้างปีเรียนจบ แล้วเขาถึงจะยอมให้เธอได้ ‘แอ้ม’!... หนอย! มันจะดูถูกกันเกินไปหน่อยแล้ว!!! จารุชาหารู้ไม่ เธอพลาดที่ตั้งปัญหาเชิงวิทยาศาสตร์ ชีวฟิสิกส์ไม่ช่วยไขปริศนาได้ ชีวิตไม่ได้มีแต่มวล X กับมวล O ...ยิ่งความรัก ไม่ใช่สสารที่จับต้องได้ แต่เป็นเรื่องของหัวใจ และความรู้สึก ในช่วงเวลาแสนหวานนั้น... ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของชายหนุ่มละลาย ร่างนุ่มนิ่มชื้นเหงื่อที่นอนให้เขาทาบทับอยู่นั้นช่างดูน่าสงสาร เธอตัวสั่นสะท้าน หลับตานิ่งไม่กล้ามองดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับร่างกาย ริมฝีปากเล็กๆ ขบเม้มแน่นสะกดกลั้นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ทั้งที่อายแสนอาย แต่ก็อุตส่าห์จำยอมเปิดปล่อยร่างให้เขาทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ตามชอบใจ แม้เจ็บปวดเพียงใดก็สู้ทนด้ายการสูดหายใจเข้าลึกยาวหวังช่วยบรรเทา พยายามข่มสะอื้นกลืนกลับเข้าไปไม่ให้เขารู้ ...ทั้งน่าเอ็นดู ...ทั้งน่าเวทนา ...ทั้งน่ารังแก ที่ผ่านมา แม้ว่าเขารักเธอแค่ไหน แต่กลับไม่เคยรู้สึกถึงเสน่ห์หญิงของเธอเลยแม้แต่น้อย ในสายตาเขา เธอไม่ใช่สาวงามหยาดฟ้าน่าหลงใหลใฝ่ฝัน ไม่ต้องพูดถึงคำว่า ‘อ่อนหวาน’ เลย เขาไม่เคยคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ ไม่ใช่แม้แต่มนุษย์คนหนึ่ง ไม่สนใจว่าเธอจะอยู่ในสปีชี่ส์อะไร เพราะเธอคือ ‘ยัยรูชา’ หนึ่งเดียวในโลกที่เขารัก ...หากวันนี้ วินาทีนี้ เขาเพิ่งจะได้สัมผัสความเป็นหญิงสาวในตัวเธอ รู้ซึ้งถึงความแตกต่างระหว่าง เขากับเธอ... ชายกับหญิง... ซึ่งสามารถสอดผสานกันได้อย่างกลมกลืน ทั้งที่ใจอยากรีบจัดการสานความสัมพันธ์นี้ให้ถึงจุดหมายปลายทางอย่างสมบูรณ์ แล้วตอกย้ำซ้ำๆ อีกสักหลายครั้ง ประสาชายผู้เพิ่งสมปรารถนาในรักกับหญิงสาวแสนรัก หากราวกับสวรรค์ไม่เป็นใจ ไม่ยอมให้คนดีมีบุญทำผิดบาป ...ภาพเธอตกอยู่ใต้อำนาจของเขานั้นทำให้หัวใจชายหนุ่มอ่อนเหลว เกิดเวทนาไม่กล้าเดินหน้าต่อไปเพราะเกรงจะสร้างความชอกช้ำให้กับเธอ แต่ด้วยอานุภาพรักสุดจะหักห้ามไหว เขาได้แต่ถอนสายตาผินหน้าไปอีกทาง เพื่อทำใจแข็งก่อนจะปล่อยตัวเองไปตามแรงปรารถนา ขณะนั้นนั่นเอง ที่สายตาเขากลับไปปะทะเข้ากับภาพถ่ายชายผู้ก่อตั้งอีแบค...ปู่ของเขา! ...ยังไม่พอ ต่อด้วยรูปคู่พ่อกับแม่ยิ้มแป้นในชุดครุยอีแบค!! ...ยังครับ ยังไม่หมด ยังมีรูปหมู่คณาจารย์รุ่นบุกเบิกและผู้บริหารอาวุโสนั่งเรียงกันหน้าหอประชุมใหญ่ (ตรงกลางมีเด็กชายยาววัยห้าขวบนั่งอยู่ด้วย) ...ไม่ครับ ภาพต่อไปเด็ดกว่านั้น มันคือรูปเดี่ยวตัวเขาเองถ่ายตอนเป็นประธานในพิธีมอบปริญญาบัตรแก่นักศึกษาอีแบคในเทอมแรกที่เขาเข้าดำรงตำแหน่ง!!! ...และภาพสุดท้าย ศักดิ์สิทธิ์สุดๆ พระอาจารย์ที่เขานับถือศรัทธาในวันทำบุญมหา’ลัย!!!! ภาพทั้งหมดที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง ราวกับปู่ พ่อ แม่ พระอาจารย์ ผู้บริหารและคณาจารย์อาวุโสซึ่งเคยช่วยกันสั่งสอนอบรมเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งเล่นอยู่ในอาคารสำนักอธิการบดีอีแบคมาจนเติบใหญ่ จับมือพากันกระโดดออกมาล้อมเตียง แล้วร้องเตือนเขาคนละปากคนละคำเสียงดังสนั่น ‘ช้าก่อน! ลูกจ๋า อย่าขยับ ที่เจ้าทับอยู่นั่นมันนักศึกษา หากเสร็จกิจค่อยคิดได้เมื่อหายบ้า จะขายหน้าท่านประธานมหา’ลัย เจ้าอาวาสฟาดลูกเจี๊ยบจนเรียบแปล้ ยิ่งยอดแย่กว่าสมภารวัดไหนๆ เจ้าตัวแสบแอบอ้างกวีไทย กลอนอะไรสกปรกลามกจริง น่าอดสูอยู่บนหัวอธิการฯ เป็นงูมารคลานเข้าถ้ำเจ้าหญิง ทั้งที่เด็กมีปัญหามาพึ่งพิง กลับเปิดZingชิงสุกทุกข์จะมา เกิดพลาดพลั้งตั้งท้องต้องดังแน่ เด็กอีแบค-ประธานแก่บ้าตัณหา มหา’ลัยเอกวานิชวัฒนา ที่ปู่พ่อก่อตั้งมาเจ๊งเพราะยาว ทั้งยังฐานะพ่อกำมะลอ สุดหล่อวิตถารกับลูกสาว เธอมีพ่อแม่แท้ๆ บังเกิดเกล้า คงถึงคราวเพื่อนฆ่าเพื่อนเจื๋อนน้องชาย เมื่อได้คิดถึงผิดชอบชั่วดี ยั้งกระบี่ไว้ไมตรียังมิสาย รีบถอนทัพกลับออกมาอย่าเสียดาย ลูกผู้ชายยืดได้หดได้ไม่อายใคร!” โห... บรรพชนรุมด่าถึงหน้าเตียงขนาดนี้ ใครจะยังมีอารมณ์โรแม้นทำอะไรต่ออีกล่ะครับ รีบพับเสื่อเก็บอุปกรณ์ถอนตัวแทบไม่ทันแน่ะ! เกือบไปแล้วไหมล่ะ ยังดีนะ ที่ลูกเจี๊ยบเข้าปากจนหมดตัวแล้วแต่ยังไม่ได้เคี้ยวกลืนลงท้องไป พ่นออกมาได้ทัน ไม่งั้น ถ้าเกิดพลั้งเผลอมีอะไรกันไปจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว คงหนีไม่พ้นต้องมีครั้งที่สอง สาม สี่ ห้าตามมาไม่หยุดทุกคืนวันแน่ ขนาดยังไม่มีใครมากวน ยัยรูชายังเรียนไม่จบเลย แล้วถ้าโดนเขากวนทั้งตัวทั้งหัวใจตลอดเวลา คงไม่ต้องมีกะใจจะเรียนหนังสือ หมดอนาคตกันพอดี เมื่อสติมา ปัญญาก็เกิด ท่านประธานคิดได้ว่าเขาเป็นคนที่ทำกับเธอแบบนี้ไม่ได้ที่สุด เหตุผลสำคัญคือ เธอเป็นเด็กมหา’ลัยในปกครองและมีฐานะเป็นลูกสาวของเขา สมภารห้ามกินไก่วัด เจ้าอาวาสยิ่งกินลูกเจี๊ยบไม่ได้ ไม่มีข้ออ้างอื่นใดทั้งสิ้น! ...จนกว่าจะถึงวันที่เธอพ้นจากสถานะ ‘นักศึกษา’ และฐานะ ‘ลูกสาว’ ของเขา แต่งงานกันอย่างถูกต้อง ผู้ปกครองตัวจริงยินยอมยกเธอให้เขาแล้ว ‘จริงๆ’ เท่านั้น ไม่ใช่เหมาเอาคำพูดคึกคะนองของเพื่อนรุ่นพี่ที่ซี้ซั๊วเชียร์ให้ปล้ำลูกสาวตัวเองไม่รู้ตัว ปัจจุบัน ปัญหาสัมคมมาจากปัญหาครอบครัว... นักเรียนนักศึกษาใจแตก มีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร รับงานไซไลน์ ผิดประเวณี ผิดลูกผิดสามี ท้อง แท้ง สารพัด เขาเองเป็นถึงประธานบริหารมหา’ลัยเอกชนที่มีชื่อเสียงของประเทศ ตั้งปณิธานไว้ว่าจะช่วยแก้ไขปัญหาเหล่านี้ แล้วทำไมพอถึงคราวตัวเอง กลับทำผิดเสียเอง? ยิ่งเป็นผู้นำยิ่งทำผิดไม่ได้! เขาต้องเป็นตัวอย่างที่ดี! ถ้ารักเธอจริง อยากให้เธอมาร่วมชีวิต เป็นภรรยาท่านประธานด้วยแล้ว สตรีหมายเลขหนึ่งของอีแบคจะเป็นเด็กสาวใจแตกท้องในชุดนักเรียนทั้งที่ยังไม่จบได้อย่างไร? ‘คนเราทุกคนมีด้านมืด เมื่อมืดที่หน้าก็เหมือนมารมาผจญ มันจะมาก็มา ไม่อาจห้ามได้ อกุศลจิตเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ แต่พฤติกรรมควบคุมได้ ...ด้วย ‘สติ’ ...สติที่รู้เท่าทันมารเท่านั้นจะช่วยให้คนเราชนะมารผจญ สามารถครองตนอยู่ในศีลธรรมอันดีได้’ ...พระอาจารย์ท่านเพียรสอนเขามาตลอดนี่นา ความจริง ไม่มีวิญญาณบรรพชนคนไหนมาห้ามเขาไว้เลย แต่เป็นความละอายแก่ใจ สำนึกเกรงกลัวต่อบาป ที่ถูกปลูกฝังลึกอยู่ในจิตใจที่มีธรรมะเป็นเครื่องขัดเกลาของเขาต่างหากที่ฉุดรั้งไม่ให้ทำความผิด อา... แต่... แต่... เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ยังไม่บรรลุโสดาบันด้วย ...ก่อนจากไป หัวใจศิษย์โปรดหลวงพ่อขอแอบไว้อาลัย ด้วยการเก็บภาพมารน้อยร่างบอบบางบนเตียงกว้างอย่างแสนเสียดาย ประทับตราตรึงไว้ในความทรงจำ เพื่อให้หัวใจชุ่มฉ่ำระหว่างที่ต้องอดอยากปากโหยแห้งรอคอย... จนกว่าจะถึงวันนั้น... ไม่ได้ ไม่ได้! ห้ามมองมารน้อยนาน เดี๋ยวพาลสติหลุด หมดความอดทน เผลอเอาชนะมารด้วยการใช้กระบี่จิ้มเข้าให้อีกจะผิดศีลเอาได้! ...ชายหนุ่มรีบสั่งให้ตาตัวเองให้ปิดลงแล้วประทับจุมพิตแรงๆ ไปทั่วร่างเธอเป็นการสั่งลา ราวกับจะบอกว่า ‘ขอตีตราจองไว้ก่อนนะ ยัยรูชา!’ และเพื่อไม่ให้เสียฟอร์ม กวีหนุ่มก็เก็กเสียงนุ่มแกล้งก้มลงกระซิบสั่งสอนเป็นกลอน ตั้งเงื่อนไข ปริญญาแลกรัก เพื่อให้เธอรีบๆ เรียนให้จบ อืม... แค่ตรีก็รอจนพ่อจะไม่ไหวแล้ว งั้น...โพสด๊กโพสด๊อกอะไรนั่น ก็เอาไว้ทีหลังละกัน ค่อยๆ ปั๊มลูกไปทำไป ...เพื่อเธอ (เอ๊ะ หรือเพื่อตัวเองกันแน่) เขาจะยอมก้มลงเลียน้ำลายตัวเองที่คายลงพื้นสักครั้ง! แผลบๆๆ นั่นก็คือเบื้องหลังที่ทำให้มวล X ไม่ขยับเข้าๆ ออกๆ ตามทฤษฎีชีวฟิสิกส์ แต่กลับดึงออกไปเฉยๆ ...น่าเสียดายที่จารุชาไม่รู้ เลยไขปริศนาคาใจไม่ได้ แล้วเธอก็ไม่มีโอกาสได้เห็นเหมือนไอ้ยืดด้วย ยืดแอบเห็นนะ งูใหญ่ว่ายออกจากถ้ำ เอ้ย... พ่อยาวออกจากห้องแล้วไม่ยอมนอน กลับเดินงุ่นง่านหงุดหงิดไปทั่วบ้าน แล้วออกไปนั่งเก้าอี้ประธานในห้องทำงานเปิดไฟสว่างโร่ กลางดึกคืนนี้เอง ท่านอธิการบดีแห่งอีแบคก็ได้รับโทรศัพท์สายด่วนจากยอดตึกสำนักอธิการบดีฯ ให้ท่านเรียกประชุมผู้บริหารแต่เช้ามืด ทำเอาตกใจแทบตาย นึกว่ามีเรื่องอะไร ที่ไหนได้ ท่านประธานฯ แค่อยากทำบุญมหา’ลัยอีกครั้ง ?! “พี่รูชาลองชิมนี่หน่อยสิครับ ข้าวโอ๊ตต้มกับถั่วห้าสี กับเนื้อปลานึ่ง ...อาหารบำรุงหัวใจ ฝีมือผมครับ” จารุชามองอาหารกลางวันสูตรพิเศษกล่องเก็บความร้อนอย่างดี น้ำใจจากนายแฮปปี้ด้วยความตื้นตัน เมื่อวาน ระหว่างที่คนอื่นๆ ไปพักกลางวัน นายแฮปปี้เห็นพี่สาวแสนดีที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ นั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวในห้องเรียน ไม่ยอมเข้าโรงอาหารกินข้าวกินปลา จึงเดินเข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ‘ทำไมวันนี้พี่รูชาหน้าซีดจัง เป็นไรมั๊ยครับ ไม่สบายหรือเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?’ ‘หัวใจมั๊ง’ เธอตอบ... ก็มันเจ็บใจนี่นา จริงๆ ยังมีเจ็บอีกที่ ไม่รู้จะทายาอะไร แปะพลาสเตอร์ตรงไหน แต่มันน่าอายจะตาย คงต้องขอสงวนสิทธิ์ไว้รู้สึกเป็นการส่วนตัว ที่นึกไม่ถึงคือ เพื่อนเด็กม.6 ตัวจ้ำม่ำก็จะพาซื่อ ทำอาหารมาบำรุงหัวใจเธอ ถึงมันจะไม่ช่วยทำให้หายเจ็บใจ แต่กลับทำให้เธอตื้นตันใจ “สุดยอดไปเลย อร่อยจริงๆ” เธอไม่ได้ชมเพื่อรักษาน้ำใจของนายแฮปปี้หรือชมตามมารยาท แต่รสชาติอาหารฝีมือนเขาไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ทีแรก จารุชาแอบดูถูกอาหารที่ได้ชื่อว่า ‘เพื่อสุขภาพ’ ว่ารสชาติคงงั้นๆ กินเพื่ออยู่ มิได้อยู่เพื่อกิน จะเอาอะไรสักเท่าไหร่เชียว ที่ต้องฝืนกินเข้าไปก็เพราะสงสารแววตาใสปิ้งของพ่อครัวที่นั่งจ้องรอดูเธอกินราวกับกลัวว่าเธอจะเอามันไปเททิ้ง แต่พอตักเข้าปาก รสเค็มเจือหวานนุ่มลิ้นของเนื้อปลาก็ละลายออกมา เข้ากับข้าวต้มถั่วห้าสีที่สุกนิ่มกำลังดีไม่เละเกินไปในน้ำเหนียวข้นหอมกลิ่นธัญพืช “อร่อยจริงเหรอครับ?” นายแฮปปี้ยิ้มจนแก้มสีชมพูอันอุดมสมบูรณ์ของเขาแทบจะปริออกมา “...เป็นเพราะพี่รูชาเลยนะครับ ที่ทำให้ผมค้นพบตัวเอง” แล้วหนุ่มน้อยที่เคยโดนเครื่องแนะแนวอัจฉริยะตราหน้าว่า เรียนไม่รอดแน่ๆ ก็บอกเล่าเป้าหมายในชีวิตที่เขาฝันไว้ให้พี่สาวแสนดีฟังอย่างมีความสุข... “ผมตัดสินใจแล้วว่า จะไม่สอบเข้ามหา’ลัย” “อ้าว... ทำไมล่ะ?” นี่ถ้าทางโรงเรียนรู้ว่า เด็กที่เธอแนะแนวไป ถอดใจ ไม่สอบเข้ามหา’ลัยแล้ว มีหวังเธอคงต้องโดนเรียกไปด่าอีกแน่ๆ “จำได้ไหมครับ พี่สอนผมว่า อย่ามัวกลุ้มใจกับการสอบ แต่ให้ผมลองสังเกตตัวเองดูว่า ทำอะไรแล้วมีความสุข” นายแฮปปี้ย้อนถาม “ใช่ๆ... ฉันจำได้ แล้วเธอก็บอกว่า ถ้าการกินเป็นอาชีพได้ เธอก็คงไม่ต้องกลุ้มใจแล้ว" “ครับ ผมรู้ตัวมานานแล้วว่า ผมมีความสุขกับการกิน แต่ถูกพ่อแม่เคี่ยวเข็ญให้เรียนพิเศษตลอดมา ไม่เคยให้เวลาว่างไปทำอย่างอื่นเลย ที่บ้านผม ลูกๆ มีหน้าที่เรียนๆๆ เข้าครัวทำอาหารเป็นหน้าที่ของแม่มาตลอด ผมเลยไม่เคยรู้ว่าจริงๆ นอกจากกินแล้ว ผมยังชอบทำอาหารด้วย” “เธอก็เลยไม่สอบเข้ามหา’ลัย แต่จะไปเรียนทำอาหารแทน?” “ครับ!” เสียงนายแฮปปี้ตอบอย่างมั่นใจ นัยน์ตาของเขาฉายแววแห่งความสุขออกมา “...นอกจากเรียนทำอาหารในเชิงศิลปะที่เน้นหน้าตารสชาติอาหารแล้ว ผมยังอยากศึกษาด้านโภชนาการไปด้วย น่าสนุกดีออก ได้รู้ว่า กินอะไรแล้วมันไปอยู่ส่วนไหนของร่างกาย You are what you eat ผมว่าจะลองหาประสบการณ์ด้วยการทดลองกับตัวเองดู” “อืม... เข้าท่าๆ ไม่แน่ว่า อีก 10 ปีข้างหน้า เธออาจจะเป็นเชฟที่หุ่นฟิตสุดๆ ไปเลยก็ได้ ว่าแต่... พ่อแม่เธอเขาโอเคไหม?” จารุชาแค่เป็นห่วงว่า ผู้ปกครองที่เอาแต่ให้ลูกหลานเรียนพิเศษเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะรับไม่ได้ ถ้าลูกชายเลือกที่จะหันหลังให้ ‘ระบบการศึกษาแบบมาตรฐาน’ “ตอนแรก พ่อแม่ก็ยังยึดติด คิดว่างานครัวเป็นของผู้หญิงเท่านั้น แต่ถึงจะด่าผมซะเปิงยังไง ก็ติดใจอาหารที่ผมทำ ตอนหลังก็ยังต้องยกห้องครัวให้ผม” นายแฮปปี้เล่าอย่างภาคภูมิใจ “โชคดีอีกอย่าง ที่มีรายการทีวีแชมเปี้ยน พ่อกับแม่เลยได้เห็นว่า พ่อครัวชาวญี่ปุ่นเขาภาคภูมิใจในอาชีพแค่ไหน และทุกคนก็ให้ความสำคัญกับศิลปะการกิน แต่เหตุผลสุดท้าย ที่ทำให้เส้นทางสายอาชีพผมเรียบโล่งโจ้งโปร่งสบายสุดๆ คือแม่ผมติดซีรี่ส์เกาหลีที่พระเอกสุดหล่อคนโปรดแสดงเป็นเชฟ คราวนี้เลยกรี๊ดกร๊าด อยากส่งผมไปเรียนทำอาหารที่ฝรั่งเศส” “ได้ยินแล้วฉันดีใจจังเลย ฝีมืออย่างนาย ต้องไปได้สวยแน่ๆ” “ขอบคุณครับพี่” กินไปคุยไปเพลินๆ ก้มลงมองกล่องข้าวอีกที ก็พบแต่ว่างเปล่าเสียแล้ว จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 22:44:13

ความคิดเห็นที่ 2 กรณีของนายแฮปปี้เหมือนเป็นเครื่องเตือนใจจารุชา ไม่ให้ยึดติดกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย คนเราสามารถเลือกเดินทางของตัวเองได้ ถ้าไม่หวังใบปริญญา ก็ยังมีอีกหลายศาสตร์สาขา ที่ไม่ต้องผ่านการศึกษาในมหาวิทยาลัย แต่ต้องอาศัยความสามารถเฉพาะตัว หรือฝีมือที่ฝึกฝนจนชำนาญ ไม่ก็ประสบการณ์ที่สั่งสมมาในการประกอบอาชีพ หลังจากที่เธอตัดสินใจว่าอนาคตอยากเป็นครูแนะแนว ก็คิดแค่ว่า อยากเรียนคณะครุศาสตร์ หรือ ศึกษาศาสตร์ แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่แค่คนที่จบปริญญา มีวุฒิหรือใบประกอบวิชาชีพครูหรอก ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมจะเป็นครู ความจริงคนที่มีความรู้ความถนัดในศาสตร์สาขาวิชาต่างๆ และมีใจรักการสอน สามารถถ่ายทอดให้นักเรียนได้ ไม่แน่ อาจจะเป็นครูที่ดีกว่าคนจบครุศาสตร์บัณฑิตเสียอีก อย่างเธอมีประสบการณ์สอบเข้ามหา’ลัยมากกว่าใคร อีกทั้งยังมีใจรัก ชอบช่วยให้คำปรึกษาแก้ปัญหาชาวบ้าน กว้างขวาง รู้จักคนมากมาย สามารถขอข้อมูลเกี่ยวกับวิชาชีพต่างๆ จึงพอจะช่วยแนะแนวนักเรียนม.6 ได้ แต่... ครูแนะแนวน้อยที่ยังเอาตัวไม่รอดอย่างเธอ เรียนไม่จบอะไรสักอย่าง ไม่มีความสำเร็จอะไรมารับรอง จะไปได้สักกี่น้ำ ใครที่ไหนจะยอมเชื่อถือ ท่ามกลางกระแสสังคมที่ยกย่องคนมีปริญญาเป็นยันต์แปะสมองด้วยแล้ว อีกทั้ง... จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เธอได้ยินเหล่าอาจารย์และผู้ใหญ่ในแวดวงการศึกษา ต่างบ่นกันว่าระบบแนะแนวที่อ่อนแอทั้งประเทศ ...ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่เพียงคิดแค่อยากเป็นครูแนะแนวให้กับโรงเรียนเดียว แต่อยากช่วยพัฒนาระบบแนะแนวให้เด็กไทยทุกๆ คนได้มีอนาคตที่สดใส สร้างคนให้เหมาะสมกับตำแหน่งแห่งที่ในสังคม ช่วยลดปัญหานักศึกษารีไทร์ บัณฑิตตกงาน ดังนั้น เธอจำเป็นต้องมีวุฒิการศึกษา ยิ่งสูงเท่าไหร่ โอกาสที่จะได้ทำงานใหญ่ก็ยิ่งมากขึ้น เพื่อให้ฝันเป็นจริง เธอจะตั้งใจเรียน หาความรู้ คราวนี้เธอจะเอาความมานะหมั่นเพียรเข้าแลก ไม่คิดสั้นเอาตัวเข้าแลกอีก อ๊ะๆ ...โปรดอย่าเข้าใจผิด เธอไม่ได้คิดจะเอาใบปริญญาไปเป็นคูปองแลกรักของอีตาประธานมหา’ลัยบ้านั่นหรอกนะ ชิ! (หนอย... เอาตัวมาล่อ หลอกให้เธอเรียนไปเรื่อยๆ หวังฟันค่าหน่วยกิตล่ะซี่ อีตาประธานขี้งกเอ๊ย!) ได้! ตายเป็นตาย! จารุชาตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่า เธอจะกลับไปสารภาพกับพ่อแม่ เรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยใหม่อีกครั้ง ...เป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ! คิดไปคิดมา... ก็คิดได้ว่า ในเมื่อ เธอจะสอบเข้าใหม่ด้วยลำแข้งตัวเอง ไม่หวังพึ่งลายเซ็นประธานมหา’ลัยอีกแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องแคร์สัญญาแลกเปลี่ยนระหว่างเธอกับเขาอีก ไชโย! เอ... ทำไมเสียง ‘ไชโย’ ของเธอมันเศร้าเช่นนั้นเล่า ยิ่งเมื่อคิดถึงว่า เธอจะเลิกถักผมเปียเรียนม.ปลาย ย้ายออกจากรังหนูสุดหรูบนยอดตึกสำนักอธิการบดีนี่แล้ว ทำไมข้างในอกด้านซ้ายมันเจ็บแปร๊บๆ แบบนี้? ไม่ไม่... ไม่... เธอไม่มีเวลามานั่งคิดมากเรื่องจุกจิกแล้ว เธอต้องรีบเตรียมเก็บของกลับบ้าน ก่อนที่พ่อกับแม่จะบินไปหาเธอถึงอิเควทอเรียลกินี ถ้าเป็นอย่างงั้นล่ะก็ ความลับที่เธอหนีมาอยู่กับคุณพ่อกำมะลอ แอ๊บแบ๊วเป็นเด็กสิบเจ็ดลงไปเรียนม.6สาธิตอีแบคคงต้องแตกแน่ๆ ถ้ากลับบ้านไปแบบเงียบๆ เธอคิดว่า น่าจะแต่งเรื่องให้พ่อกับแม่เชื่อได้ไม่ยากว่า ลูกสาวได้ทุนจริง ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน แต่แล้วเกิดอยากเป็นครูเลยตัดสินใจกลับมาสอบใหม่ก็น่าจะเรียบร้อย ส่วนทางนี้... เธอคงต้องหลบหน้าอีตาคุณพ่อขา...ย๊าวยาวนี่ไปก่อน ปล่อยให้เขาเคลียร์ปัญหาเอาเอง ว่าลูกสาวที่มาจากธนาคารคนนี้หายตัวไปไหน ช่วยไม่ได้อยากกรุเรื่องบ้าๆ ขึ้นมาเองก็คงต้องแก้ไขเองล่ะนะ แต่... มันอาลัย ก็แค่อาลัยสถานที่ ไม่ได้อาลัยใครจริงๆ นะ เธออยู่ที่นี่มาเกือบปี ถึงเวลาที่ต้องจากไปแล้ว มันอดรู้สึกอาลัยไม่ได้... เฮ่อ... ขออยู่ต่อเป็นลูกสาวกำมะลอของคุณพ่อขา...ย๊าวยาวอีกสักวันสองวันเถอะนะ พ่อบอกว่าจะเดินทางปลายเดือนนี้ แค่วันสองวันคงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง... จารุชา หารู้ไม่ว่า... เป็นไรสิ เป็นไรที่สุดเลย! ท่านประธานหนุ่มนอนไม่หลับกระสับกระส่ายมาหลายคืน ดึกๆ ดื่นๆ เดินไปเดินมาพาให้ไอ้ยืดพลอยตื่นไปด้วย แต่มันก็ช่วยอะไรนายไม่ได้ ได้แต่เกาแกรกๆ แล้วร้องเพลงแซว... ‘เพราะคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำจนอุษาสาง ด้วยเกิดความรัก ผุดขึ้นที่กลางหว่าง... อะไร... หว่างอะไร...’ (ป่าวนะ ยืดป่าวทะลึ่ง ยึดจำเนื้อเพลงไม่ได้นี่) อู๊ย... น่าสงสารพ่อยาวจริงจี๊ง มันหวุดหวิด พาให้หงุดหงิด นอนบิดไปบิดมา... พลิกหน้าไปทางขวาก็เห็นผ้าปูที่นอนสีขาวยับย่นเป็นร่องรอยที่ร่างบางประทับไว้ หยดเลือดเล็กๆ กลางเตียงกว้างสร้างความรัญจวนหวนนึกถึงสิ่งที่เขาทำลงไป... ครั้นจะหันไปทางซ้ายก็พบกับผนังห้องที่มากางกั้นระหว่างสองเรา ตอกย้ำว่าเธออยู่ห่างเขาแค่ไม่กี่ก้าวนี่เอง มันช่างทรมานสิ้นดี การที่มีเธออยู่ร่วมบ้าน แต่เขาห้ามทำการบ้าน! ไอ้ยืดแอบหัวเราะ... น้ำตาลใกล้มด ใครจะทนหดอยู่ได้ เอ้ย... ใครจะอดใจได้ แค่สองสามคืนก็จะอกแตกตายแล้ว ถ้ารอไป 4-5 ปี คูณ 365 คืน เท่ากับพันกว่าราตรีที่ชายหนุ่มต้องสู้ทนอัดอั้นอดกลั้น... ไม่ไหวแล้ว! ท่านประธานตัดสินใจไม่ขอทนอีกต่อไป เขาต้องไล่เธอไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด! อีกอย่าง... ถ้าจารุชากลับบ้านไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ก่อนที่พี่นนท์จะเดินทาง ความลับก็จะยังคงเป็นความลับต่อไป จนกว่าถึงเวลา ...พอเธอเรียนจบปุ๊บ เขาก็จะตะครุบ เอ้ย... รีบไปขอ ระหว่างรอ เขาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเยี่ยมพี่นนท์บ่อยๆ แล้วแอบจีบลูกสาว บอกใบ้ให้ว่าที่พ่อตาค่อยๆ ทำใจยอมรับเขา เลื่อนตำแหน่งจากเพื่อนรุ่นน้องมาเป็นเขยขวัญ ยัยรูชาคงตกใจน่าดูที่เขารู้ว่าเธอโกหก แต่ถึงยังไงก็ไม่กล้าฟ้องพ่อเรื่องของเขากับเธออยู่แล้ว เขาต่างหากได้เปรียบเพราะกุมความลับของเธอไว้ เผื่อจะใช้แกล้งยัยเด็กกำพร้าจอมปลอม เธอจะต้องยอมให้เขารังแกลับหลังพ่อแม่เพื่อรักษาความลับแน่ๆ... อิอิ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ...ท่านประธานวางแผนวาดฝันเป็นเรื่องเป็นราว แต่... มันอาลัย เขามีเธออยู่เคียงข้างมาเกือบปี จู่ๆ จะให้ตัดใจส่งเธอไป ก็อดที่จะอาลัยไม่ได้ ถึงแม้ตั้งแต่ค่ำคืนนั้น เธอจะคอยหลบหน้าหลบตา สวนกันไปสวนกันมาไม่ยอมพบหน้าเขา แต่แค่เพียงรู้ว่าเธอยังอยู่ใกล้ๆ เขาก็อุ่นใจ ขอเวลาให้เขาได้เป็นคุณพ่อกำมะลออีกสักวันสองวันเถอะนะ พี่นนท์บอกว่าจะเดินทางปลายเดือนนี้ แค่วันสองวันคงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง... คุณพ่อขา...ย๊าวยาว หารู้ไม่ว่า... เป็นไรสิ เป็นไรสุดๆ ไปเลย! ด้วยแรงรักแรงแค้นของหนูดือ การที่พี่ยาวให้ท้าย ‘ยัยเด็กสเปิร์ม’ นั่น ด้วยการยกห้องทำงานท่านประธานให้มันแย่งลูกค้าของหล่อนไป ใครกล้ามาแข่งรัศมีสาวอัจฉริยะ ต่อให้เป็นลูกสาวก็เถอะ หล่อนงับไม่ปล่อยแน่ ในเมื่อให้อาจารย์ใหญ่ช่วยแล้ว ไม่ประสบผลสำเร็จ กลับยิ่งทำให้ฝ่ายตรงข้ามได้เปรียบขึ้นด้วยการซุกปีกพ่อ เธอจึงหาผู้ช่วยใหม่ และนั่นก็คือ... ท่าแด๊ม... นายแก๊ก! ข้อแลกเปลี่ยนคือ... ผลวิเคราะห์สมอง ทำนายอนาคตการศึกษาและอาชีพของนายแก๊กจากเครื่องแนะแนวอัจฉริยะจะต้องถูกแก้ใหม่ให้หรูเริด แลกกับ... ความลับสำคัญของลูกสาวท่านประธานที่เขาเพิ่งสืบมาได้! คราวก่อนเขาปล่อยข่าวพลาด ดันจินตนาการบรรเจิดไปหน่อย เธอไม่ใช่แวมไพร์อย่างที่สงสัย แต่เธอไม่ใช่ลูกสาวท่านประธานล้านเปอร์เซ็นต์! “อะไรนะ? ไม่ใช่ลูกสาวพี่ยาวงั้นเหรอ?” “ครับ นี่คือหลักฐาน...” นายแก๊กส่งเอกสารสำเนาบัตรประชาชน ทะเบียนบ้านฉบับจริงให้คุณครูหนูดือ เธอไม่ใช่นางสาวรูชา เอกวานิชวัฒนา แต่เธอคือนางสาวจารุชา สิริสุทธาวงศ์ ...อายุไม่ใช่ 17 ปี แต่... “22 งั้นเหรอ?” “ครับ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่ท่านประธานจะเป็นพ่อตอนอายุเพียงแค่ 12 ปี” ไม่มีธนาคารสเปิร์มที่ไหนรับผู้บริจาคเป็นเด็กอายุ 11-12 ขวบหรอกน่า ถึงพี่ยาวจะดูหน่วยก้านดีเหมาะทำพ่อพันธุ์แค่ไหนก็เถอะ “ในสำเนาทะเบียนบ้านระบุชัดเจนครับ ว่าพ่อแม่แท้ๆ ของเธอคือ นายชานนท์และนางจารุวรรณ สิริสุทธาวงศ์ มีที่อยู่ชัดเจน ผมเคยไปแอบดูมาแล้ว บ้านหลังใหญ่หรูเชียว” บ้าน? ใหญ่? หรู? ในเมื่อมีพ่อมีแม่มีบ้านอยู่อย่างดีแล้ว ทำไมยัยเด็กนั่นถึงต้องแอบอ้างมาเป็นลูกสาวพี่ยาวของเธอด้วย? “ไม่แน่นะครับ ว่าเธออาจจะเหมือนยัยเรยาก็ได้ มีแม่เป็นแค่แม่บ้าน พ่อเป็นแขกยาม” อา... เป็นไปได้... เป็นไปได้... ยัยรูชาอะไรนี่เลยมาเกาะพี่ยาว... ในฐานะอะไรแน่ ? กรี๊ดดดด!!! แค่คิดก็ทนไม่ไหวแล้ว ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ แต่ใจกล้าหน้าด้านมาอาศัยอยู่ชายคาเดียวกันกับพี่ยาวของเธอ ฮือๆ ป่านนี้สึกหรอไปเท่าไหร่แล้วไม่รู้  เธออุตส่าห์ถนอมรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องเอาไว้ (หมายถึงของเขานะ) ไม่ลงมือจนถึงวันนี้ รู้งี้เผด็จศึกไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ยัยเด็กบ้าที่ไหนไม่รู้มาคว้าเอาไปแบบนี้หรอก “ไหนๆ... นายแก๊ก บ้านหลังนั้นอยู่ไหน พาคุณครูหนูดือไปดูหน่อยสิคะ” เธอจะต้องสืบจนรู้ความจริงให้ได้ ว่ายัยเด็กนั่น มันเป็นยังไงมายังไง ทำไมถึงได้มาหลอกว่าเป็นลูกสาวพี่ยาวได้? แล้วเรื่องนี้ พี่ยาวรู้ความจริงหรือเปล่า? อาจารย์แม่เล่า? ที่น่าสงสัย... คนที่เป็นพ่อแม่แท้ๆ ในทะเบียนบ้านของยัยเด็กนั่นล่ะ รู้บ้างไหม ลูกสาวกำลังทำอะไร? ท่านประธานรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ...เหมือนลมสงบก่อนพายุจะเข้า เขาจึงโทรไปเช็คดูว่า พ่อแม่ของจารุชามีกำหนดเดินทางวันไหนแน่ “อะไรนะ เลื่อนมาเร็วขึ้น เป็นคืนนี้เหรอครับพี่?” “เออ...” คุณชานนท์ตอบง่ายๆ แล้วถามกลับงงงง “...ทำไมแกต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นวะ?” “นี่ นี่ ลูกสาวพี่เค้ารู้เรื่องรึยัง” ถ้าให้เขาเดา... น่าจะยังไม่รู้ ถ้ารู้คงดิ้นพล่านแล้ว ไม่ใส่ชุดนักเรียนไปโรงเรียนตามปกติหรอก “ยังไม่รู้ ฉันกะจะไปเซอร์ไพรส์” นั่นไง ว่าแล้ว! คงได้เซอร์ไพรส์แน่! ไม่ได้การณ์ล่ะ เขาต้องยื้อยุดฉุดพี่นนท์ไว้ให้นานที่สุด “ไม่ได้นะครับ พี่ไปวันนี้ไม่ได้นะ เอ่อ... คือว่า ผมมีเรื่องด่วนสำคัญมากถึงมากที่สุดจะปรึกษาพี่ ผมต้องการพี่ พี่ต้องอยู่ช่วยผมก่อนนะ” “เอ้า งั้นมีเรื่องอะไรจะปรึกษาก็ว่ามาเล้ย ตอนนี้ยังเช้าอยู่ เครื่องบินออกตั้งสี่ทุ่มแน่ะ” คุณชานนท์บอกอย่างใจดี “...หึหึ เกี่ยวกับ ‘ลูกสาวเทียม-เมียแท้’ ของแกรึเปล่า?” “อ่า... เกี่ยวๆๆๆ” ...มันย่อมเกี่ยวแน่ๆ ล่ะ แต่จะบอกอะไรพ่อเธอยังไงดีล่ะนี่? “ไงล่ะ เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนยาวแล้วสิ” “...” เขาอ้าปากจะปฏิเสธ แต่พูดไม่ออก ถ้าจะบอกว่า ‘ยัง’ ก็รู้สึกผิดเหมือนหลอกพี่นนท์ ถึงแม้เขาจะยังไม่ได้ทำทุกอย่างจนสำเร็จเสร็จบริบูรณ์ แต่ในความรู้สึกของเขา เธอเท่ากับตกเป็นภรรยาของเขาแล้ว ใจลึกๆ เขาก็อยากสารภาพบาปที่ทำลงไปเหมือนกัน “ครับ อ่า... แต่ว่า...” มันยากที่จะเอ่ยปากบอกเล่ารายละเอียดโดยไม่ให้น่าเกลียด และยังถนอมน้ำใจคนเป็นพ่อของลูกสาว แม้ว่าเขาจะสนิทสนมกับเพื่อนรุ่นพี่คนนี้แค่ไหนก็ตาม ขณะที่คนลงสนามเล่าตะกุกตะกักไปไม่ถึงไหน คนเชียร์กลับไม่สนใจ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “555 ในที่สุด ไอ้ยาวน้องรัก แกก็ทำสำเร็จจนได้ เย้... นี่ถ้าพ่อแกยังอยู่นะ ฉันกับพี่ชาคริตจะต้องพาไปดื่มฉลองรับขวัญลูกสะใภ้” แค่อธิบาย ท่านประธานก็พูดไม่ค่อยออกแล้ว ยิ่งพี่นนท์ดีใจขนาดนี้ ถ้าเขาบอกว่า ยังทำไปไม่ถึงไหน ก็คงเหมือนดาวซัลโวลขวัญใจพี่นนท์ยิงลูกเข้าประตูไปอย่างสวยงาม แต่โดนกรรมการเป่านกหวีด... ปี๊ด ฟาว! ไม่นับแต้ม เขาทำให้คนเชียร์เสียความรู้สึกไม่ลงหรอกนะ แต่ถ้าวันไหนพี่นนท์เกิดรู้ว่า ที่เขาทำนั้นเป็นจารุชา เขาคงต้องโดนฆ่าแน่ สรุปว่า ซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง ทำไมเศร้างี้ ชีวิตรักของยาว “ที่แกโทรมา แค่จะบอกฉันว่าทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่มั๊ย งั้นฉันวางล่ะนะ ยังจัดกระเป๋าไม่เสร็จเลย ไว้ฉันไปเยี่ยมลูกสาวกลับมาก่อนนะ แล้วแกค่อยพาเมียแกมาหวัดดีละกัน” “ไม่ได้นะพี่ พี่ยังไปไม่ได้” ท่านประธานร้องเสียงหลง ถ้าทำได้ ชายหนุ่มคงทะลุโทรศัพท์ไปกอดขายื้อพี่นนท์ไว้แล้ว “อะไรอีกเล่า แกมีเมีย มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ จะให้ไปยืนเชียร์ เคาะจังหวะที่ข้างเตียงเร๊อะ?” “พ่อ... พ่อ... มัวทำอะไรอยู่ รีบเอาป๊อกกี้ น้ำพริก มาม่า ทาโร่ ใส่กระเป๋าเร็วๆ เข้าซี่” เสียงแม่แบ๋วแบ๊วตะโกนลั่นบ้านลอดเข้ามาในสาย ตามด้วยเสียงลูกชายตะโกนตื่นเต้นตกใจ “พ่อ... พ่อ... ผมมีอะไรอยากให้พ่อดู” “อู๊ย มีเมียกวนตัว มีลูกกวนตีน ดูเอาไว้นะ ไอ้ยาว ของแกมันเพิ่งเริ่มต้น ข้าวใหม่ปลามันแสนสุข อีกยี่สิบก็เป็นเหมือนฉันนี่” ยังเม้าไม่ทันขาดคำก็มีเสียงกริ่ง... ติ๊งต่อง “อ้าว... ใครมาเรียกประตูอีก โอ๊ย... วันนี้ขายดีอะไรอย่างงี้นะชานนท์” บ่นเสร็จ เพื่อนรุ่นพี่ก็รีบร้อนกระซิบใส่หูโทรศัพท์ “...ฉันต้องวางก่อนล่ะ แล้วไว้เจอกัน” “เดี๋ยวๆๆๆๆ” ท่านประธานพยายามจนถึงที่สุดแล้วแต่ฝ่ายนั้นก็ยังวางสาย เหลือเพียงเสียงสัญญาณ ตู๊ดๆๆ...ดังอยู่ในหูโทรศัพท์ของเขา ไม่ได้การณ์ล่ะ!... เขาต้องรีบส่งยัยแอบแอ๊บคืนพ่อของเธอให้เร็วที่สุด ถ้าเธอกลับบ้านทันเวลา กลายเป็นว่า จารุชาเป็นฝ่ายกลับบ้านมาเซอร์ไพรส์พ่อแม่ เรื่องทั้งหมดก็จะจบลงด้วยดี คิดได้ดังนั้น ท่านประธานก็ออกจากอาคารสำนักอธิการบดี มุ่งหน้าสู่โรงเรียนสาธิตมัธยมอีแบคทันที! หารู้ไม่ว่า เขากำลังก้าวเข้าสู่กับดักอันโต แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 54 23:03:16 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 22:51:40

ความคิดเห็นที่ 3 ยาวมากเลยค่ะตอนนี้ แปะไว้อ่านพรุ่งนี้นะคะ ตีสามครึ่งแล้ว ต้องไปมุดผ้าห่มล่ะค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 00:36:30

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 23:06:42

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกมากๆๆๆๆ ค่ะ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 23:23:41

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 22:55:28