ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ ‘บ้านสีฟ้าเทอร์ควอยส์ที่โอบล้อมไปด้วยต้นไม้เขียวครึ้ม กลางสวนผลไม้...อ๊างงค์ บ้านในฝัน’   ฉันเจอบ้านหลังนี้ตอนมาส่งงานลูกค้าบริษัทเก่า และหลายต่อหลายครั้งที่มักจะย้อนกลับมาดูบ้านหลังนี้อย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้สิขอแค่ได้มองรั้วบ้านก็ยังดี แค่นั้นสายตามันก็พร่ามัววิ้งๆแล้ว วันนี้ก็อีกเช่นกัน มาหาเพื่อนที่อยู่แถวนี้พอดี(เชื่อสิ) แต่พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็ยืนอยู่ที่นอกรั้วหน้าบ้านหลังนี้ด้วยอาการตาพร่าลายหัวใจเต้นแรงเสียแล้ว สารภาพเลยว่า ตกหลุมรักมันมากมายบ้านหลังที่กำลังพูดถึงอยู่มีทุกอย่างที่ฉันอยากให้มีบ้านไม้ 2 ชั้นอันเงียบสงบ แสงแดดเหมือนจะไม่กล้าสาดส่องเข้ามาทั้งๆที่มีระเบียงบ้านโล่งๆ  เหมาะแก่ผู้รักการนอนและเกลียดแสงสว่างอย่างฉันยิ่งนัก ต้นไม้ล้อมรอบอย่างบ้านสวนที่เคยอยู่ตอนเด็กๆ ข้างบ้านมีต้นมะดันต้นใหญ่ แผ่กิ่งรกครึ้มลงไปคลุมสะพานไม้ที่ทอดลงไปยังบึงน้ำเล็กๆที่มีกอบัว อยากอยู่ที่นี้จัง... ป้ายประกาศขาย หรือเช่า วางขวางอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน ถึงจะดูสกปรกไปหน่อยเพราะโคลนและน้ำฝนแต่ก็ยังเห็นชื่อและเบอร์ที่ใช้ติดต่อสอบถามชัดอยู่ ฉันไม่ลังเลเลยที่จะกดเบอร์แล้วเมมฯเข้าโทรศัพย์ สายลมเย็นที่พัดผ่านช่วงคอก่อนจะเดินออกมาจากตัวบ้านเหมือนเรียกความสดชื่นหลังฝนตกให้กลับมา ยิ่งทำให้ยิ่งอยากมาอยู่ที่นี้... ติดแต่มองจากสภาพที่จะเกิดแล้วถ้าให้อยู่ที่นี้คนเดียวฉันไม่ไหวแน่ ตอนนี้ฉันกำลังจะลาออกจากงานเพราะปัญหาด้านสุขภาพบางอย่าง แถมยังไม่ได้หางานอะไรสำรองไว้ด้วย แต่บ้านหลังนี้ ฉันก็อยากจะอยู่ให้เร็วที่สุด...ไม่อยากต้องคอยมองใครต่อใครเป็นเจ้าของมันจากนอกรั้วอีกแล้ว ภาพใครคนหนึ่งที่ฉันรู้จักผุดเข้ามาในสมอง ก่อนที่ฉันจะเดินออกจากสวนมารอรถที่ถนนใหญ่... ใครคนนั้นเคยบอกว่า ‘เราน่าจะอยู่ด้วยกัน’ โทรศัพย์เครื่องเล็กถูกหยิบออกมาแล้วกดหมายเลขที่คุ้นเคย ถึงเวลาแล้วมั้งที่ต้องใช้บริการจากหมอหมา... “ สวัสดีค่ะ รบกวนเรียนสายคุณสัตค่ะ ค่ะ ภัท พูดค่ะ สนใจย้ายออกจากคอนโดไหมคะ? มาอยู่ด้วยกันไหม ? ค่ะ พูดจริงค่ะ...” จากคุณ : Zitarin (Zitarin) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 02:58:33

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีเจ้าค่ะฝากตัวด้วยนะเจ้าคะ นี้เป็นเรื่องแรกที่เขียนแบบจริงๆจังๆ ภาษาอาจเพี้ยนไปบ้างต้องขอโทษด้วยนะเจ้าคะ จะพยายามแก้ไขภาษาให้ลงตัวที่สุด เลือกเรื่องนี้มาลงก่อนเพราะใกล้ตัวและเข้ากับปัจจุบันกว่าเรื่องอื่นที่มี เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของ Plang Project #สมิงเปลี่ยนพันธุ์ ที่อาจมีภาพตัวละครโผล่ออกมาบ้างถ้าร่างเสร็จ อย่างไรรบกวนขอคำติชมด้วยนะเจ้าคะ เกือบลืม เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งค่ะ แต่ถ้าใครคุ้นๆกับเหตุการณ์จริงที่เกิดก็คิดซะว่ามันบังเอิญแล้วกันนะเจ้าค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะ จากคุณ : Zitarin เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 03:17:30

ความคิดเห็นที่ 3 มาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 54 07:34:41

ความคิดเห็นที่ 4 ลงสั้นไปหน่อยค่ะ จากคุณ : ทอฝัน เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 18:16:30 A:115.87.232.51 X: TicketID:318047

ความคิดเห็นที่ 5 โทรศัพย์เครื่องเล็กถูกหยิบออกมาแล้วกดหมายเลขที่คุ้นเคย ถึงเวลาแล้วมั้งที่ต้องใช้บริการจากหมอหมา... “ สวัสดีค่ะ รบกวนเรียนสายคุณสัตค่ะ ค่ะ ภัท พูดค่ะ สนใจย้ายออกจากคอนโดไหมคะ? มาอยู่ด้วยกันไหม ? ค่ะ พูดจริงค่ะ...” ‘ยกที่ 1 สายตา เสียง เงา ’ เอาหล่ะสิ ! ฉันเกือบสบถออกมาเมื่ออยู่ๆกลิ่นนั้นมันก็ฟุ้งขึ้นจมูก อธิบายไม่ถูกหรอกว่า ‘มัน’เป็นกลิ่นของอะไรแต่เท่าที่รู้ มันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไรนัก เพราะทุกครั้งที่ได้กลิ่นนี้ ไม่เกินอาทิตย์ ร่างกายฉันมันจะต้องมีอาการย่ำแย่ แล้วก็เป็นอย่างที่คาดหลังจากนั้นแค่สามวัน อาการมันก็เริ่มออกความเพลียที่เหมือนหินถ่วงทั้งร่าง เหงื่อที่ไหลอาบจนเหมือนเอาน้ำมาเทราด อาการกระวนกระวาย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว รวมทั้งอาการไอที่น่ารำคาญ ยิ่งทำฉันหงุดหงิด ทุกอย่างดูขวางหูขวางตาไปหมด แม้กระทั้งเงาดำๆที่พาดผ่านฝาผนังนั่นก็ด้วย... น่ารำคาญ!  นี้ก็จะ 4 โมงเย็นแล้ว คุณชายหมอ ยังไม่กลับสักที ทั้งๆที่บอกไว้แล้วว่าต้องไปเอา ‘ของ’ ที่บ้านแม่ด้วยกันนั่นยิ่งทำให้กระสับกระส่าย...การรอคอยมันน่ารำคาญ! ตอนนี้ทุกอย่างดูน่ารำคาญ ! ไอ้เสียงใบไม้ที่เหมือนเสียงหัวเราะเยาะเย้ยนั่นด้วย น่ารำคาญ! “ภัท...ไหวไหม กลับบ้านดีกว่ามั้งวันหลังค่อยมา...” เสียงคุณชายหมอ ถามฉันที่นั่งเงยหน้าสูดหายใจเข้าออกยาวๆ เหงื่อที่ไหลพรากๆ บนใบหน้า เรื่อยมาจนถึงลำคอ ทำให้เย็นวาบเมื่อมันแห้งและสัมผัสกับแอร์เย็นๆที่ฉันปรับทุกระดับเข้าหาตัว “ขับไปเถอะ จะถึงอยู่แล้วคุณชายหมอ”   รถวิ่งมาเกือบครึ่งทางแล้ว จะขับกลับอีกทำไมให้เปลื้อง ถึงจะไม่ใช่รถไม่ใช่น้ำมันฉันเองก็เถอะ แต่ยังไงเราสองคนก็อยู่บ้านเดียวกันช่วยอะไรได้ก็ต้องช่วยกัน คุณสัตรา หรือคุณชายหมอที่ทำหน้าที่สารถีอยู่นี้ ย้ายมาอยู่กับฉันที่บ้านในฝันได้เกือบอาทิตย์แล้วยังไม่ทันบอกอะไร คุณชายหมอก็จัดการเดินเรื่องและเจรจากับป้าผ่อง เจ้าของบ้านเรียบร้อยโรงเรียนสัตวแพทย์...สัตวแพทย์หนุ่ม ที่พกมนุษยสัมพันธ์ มาเต็มสตรีม ทำให้การเจรจาเป็นไปแบบง่ายดายจนน่าสงสัย ทุกครั้งที่ คุณชายหมอพูดเหมือนมีมนต์สะกด ทุกอย่างดูง่ายไปหมด เราสองคนได้ย้ายเข้ามาทันทีที่คุณชายหมอเข้ามาดูบ้านและแสดงความคิดเห็นว่า ‘เหมาะกับฉัน’แม้ในตอนแรกตาวาวคู่นั้นจะเหมือนยังช่างใจอะไรอยู่ แต่พอเห็นอาการลุ้นสุดตัวของฉัน คุณชายหมอก็คลายยิ้มออกมา ฉันว่าแล้ว ชอบมันใช่ไหมหล่ะ เครื่องเรือนในบ้านพร้อมใช้และดูจะมากไปด้วยซ้ำ เราเข้ามาอยู่เหมือนบ้านนี้เป็นมรดกตกทอดของเรามาก่อนโดยที่เดือนนี้ฉันยังไม่ควักเงินสักบาทการมีคุณชายหมอมาอยู่ด้วยทำให้ทุกอย่างดูพัฒนาไปในทางที่ดีเกือบทุกเรื่องยกเว้นความสัมพันธ์ที่มันไม่พัฒนาไปมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน ในบ้านมี สองห้องนอนสองห้องน้ำ ฉันเลือกห้องข้างบนที่ดูขลังเพราะบานประตูเป็นประตูเหล็ก คล้องปิดด้วยโซ่เส้นเขื่องและแม่กุญแจโบราณอีกสองตัวที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ ไม่อยากเดาว่าห้องนี้เคยใช้ทำอะไรมาก่อน จินตนาการของอดีตฝ่ายการตลาดอย่างฉันยิ่งสุงส่งอยู่ ส่วนห้องน้ำนั้นอยู่นอกระเบียงบ้านแต่ไม่ได้น่ากลัวอะไรดีซะอีกตอนแปรงฟันจะได้ออกมาชมนกชมไม้ได้ ส่วนคุณชายหมอเลือกห้องข้างล่างที่ดูธรรมดา แต่สะอาดเกินธรรมดาเมื่อคุณชายหมอเข้ามาอยู่ไม่แปลกใจเลยที่ว่างๆฉันจะย้ายตัวเองลงไปนั่งอ่านหนังสือชิวๆที่ห้องคุณชายหมอ  สัตวแพทย์หนุ่มน่าตาดี แต่แอบแมนบางครั้งเพราะเท่าที่สังเกตุสาวๆที่เข้ามาในชีวิตของคุณชายหมอแต่ละคนมาให้เห็นหน้าไม่เกิน 3 อาทิตย์ นอกจากนั้นก็เพื่อนชายหน้าเดิมที่ชื่อ ษิต ที่มักจะโทรจิกทุกสถานณ์ ประมวลผลแล้วเป็นการดีที่สุดที่ ‘เรา’ จะเป็นได้แค่ ‘เพื่อน’ ฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแสดตอนวิ่งรถเข้าซอยบ้านแม่ ที่อยู่ติดคลองดำเนินสะดวก บ้านหลังที่สองของฉัน ‘บ้านที่ไม่ควรมาเยือนยามโพล้เพล้’ ความรู้สึกมันบอก แล้วก็ตามธรรมเนียม...คุณนายแม่เริ่มบ่นเมื่อเห็นฉันมาเกือบจะมืดค่ำ แต่พอเห็นว่าที่มาด้วยเป็นใครเท่านั้นทุกอย่างก็ดูราบรื่น หน้าคุณชายหมอเป็นใบเบิกทางชั้นดี รองจากริมฝีปากหนาช่างเจรจา “สัตรา น้ำเย็นๆลูก มาเหนื่อยๆ” แม่ เรียกคุณชายหมอด้วยชื่อที่นานๆฉันจะเรียกที ความจริงตอนสนิทกันช่วงแรกๆฉันเรียก คุณชายหมอสั้นๆว่า ‘สัต’ เหมือนกัน แต่พอเห็นเพื่อนคุณชายหมอเรียก ‘ไอ้สัต’ ฟังดูแล้วมันแปลกๆ ฉันเลยเปลี่ยนจากเรียก ‘สัต’ มาเรียก ‘คุณชายหมอ’ เอ่อ...นอกจากเวลาโกรธหรือจี๊ดขึ้นมา ‘ไอ้สัต’ ยังเป็นชื่อที่ถูกขุดมาใช้เสมอ แต่ยังแปลกใจทำไมตอนแรกไม่เรียก ‘สัตรา’ แบบแม่เรียกซะก็สิ้นเรื่อง “แม่...แล้วของภัทอะ” ฉันประท้วงเมื่อมีน้ำเย็นแค่แก้วเดียววางอยู่หน้าคุณชายหมอ แต่ไม่มีแก้วสำหรับฉัน “ไปเปิดตู้เย็นข้างในเอาเลยพี่ภัท เดี๋ยวแม่ไปเตรียมของก่อนมาซะมืดค่ำ...” โห่...คุณนายแม่ลำเอียงชัดๆ กับลูกตัวเองปล่อยให้หากินเอง กับลูกคนอื่นดีใจหาย แต่ก็นั่นแหละหมาหัวเน่าอย่างฉันทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนิ ไว้กลับบ้านไปค่อยอ้อนกับหมอหมาให้รักษาหัวเน่าๆแล้วกัน ตอนนี้คงได้แต่รับชะตากรรม บริการตนเอง ... เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังตามจังหว่ะของเท้าที่ก้าวลงพื้นไม้ จะว่าฉันก็ไม่ได้นะที่ไม่ถนัดเดินพื้นไม้เล็กๆแบบนี้ บ้านแม่ที่คลองดำเนินฉันเรียกว่า  ‘บ้านคลองใหญ่’ เป็นบ้านหลังเล็กๆที่ปลูกติดริมคลองดำเนินสะดวกใช้เวลาเดินทางจากบ้านที่ กรุงเทพ เกือบ สองชั่วโมงแต่ก็คุ้มนะ บ้านหลังนี้เป็นของแม่ แต่ถ้าแม่เป็นอะไรไป ครึ่งหนึ่งจะเป็นของฉันอีกครึ่งจะเป็นของน้องชายที่กำลังเรียนอยู่ แต่ดูจากสถานการณ์น่าจะเป็นของฉันทั้งหมด เจ้าตัวแสบนั้นไม่ได้สนใจบ้านคลองใหญ่นี้เท่าไหร่นัก  ฉันเองก็เกือบจะเฉยๆเหมือนกันถ้าไม่ติดใจเรื่องกอว่านหลากพันธุ์หน้าบ้านกับสวนบัวสายสีแดงที่หลังบ้าน ก็คนมันแพ้ทางเรื่องแบบนี้นี่น่า เกือบจะเดินมาถึงตู้เย็น ไอ้ความรู้สึกเย็นวาบมันก็เกิดเอาหล่ะสิ นี่เป็นอีกสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลย บ้านแม่ที่คลองใหญ่ มี ‘อะไร’มากกว่าบ้านนี่เป็นบ้านเก่าของ ตา ที่เสียไปก่อนฉันเกิด ตา ที่แม่เคยเล่าให้ฟังว่าเป็นหมอยา หมอยาเชื้อสายเขมรแสนจะเจ้าชู้  ที่มาพบรักกับยาย เชื้อสายมอญ บ้านหลังนี้ถึงไม่ควรมาตอนมืดค่ำ บ้านมันน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นบ้านเมื่อของขลังของ ตา ยังอยู่ที่นี้ซะส่วนใหญ่ ของบางชิ้นทำฉันเสียววาบแค่แรกเห็น  เกือบหยุดหายใจ!อยู่ๆมือใหญ่ก็จับเข้าที่ข้อมือทำฉันเกือบช็อค แต่ค่อยโล่งใจเมื่อเจ้าของมือใหญ่เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำส่งให้ฉัน หันไปกลางห้องก็เห็นคุณนายแม่ กำลังจุดธูปที่โต๊ะหมู่บูชาแล้ว ทั้งสองคนเร็วกว่าฉันที่มัวแต่ค่อยๆย่องไม่ให้เกิดเสียงดังตอนเดินอีก “คุณชายหมอกับคุณนายแม่นี่เดินเบ๊าเบาเนอะ...เดินกันยังไง” ฉันหันไปถาม คุณชายหมอที่อยู่ๆก็เดินเข้ามาจับข้อมือและเข้าปะชิดอย่างไม่รู้ตัว เล่นเอาใจหายใจคว่ำรู้สึกตัวอีกที ขวดน้ำที่ฉันกรอกใส่ปากก็ไม่เหลือน้ำสักหยด ช่วงนี้ดื่มน้ำเยอะไปรึเปล่านะเรา “ไปเถอะภัท แม่เรียกแล้ว...” คุณชายหมอสะกิดแล้วเดินนำเข้าไปกลางบ้านที่มีโต๊ะบูชารูปปั้นหลวงปู่ขนาดเกือบ 24 นิ้ว อย่าถามว่าเป็นหลวงปู่อะไรอันนี้ไม่รู้จริงๆ เคยถามคุณนายแม่แล้วแต่ก็ยังจำชื่อไม่ได้อยู่ดี ขืนถามอีกเดี๋ยวคุณนายแม่ก็ได้ตอกกลับมาอีก ‘เป็นลูกหลานบ้านนี้ได้ยังไงจำชื่อหลวงปู่ไม่ได้’ ฉะนั้นรู้แค่เป็นรูปปั้นหลวงปู่เถอะ รูปปั้นหลวงปู่ กับหิ้งวัตถุมงคลของขลังต่างๆ ขนาดย่อมๆ เรียงกัน สลับกับขันธ์ของคนในบ้านที่เคยรับมา ลงมาข้างล่างก็รูปบรรพบุรุษ เท่าที่จำได้ก็รูปแม่คุณ รูปยาย แล้วก็รูปใครบ้างไม่รู้ ฉันรู้จักแค่นี้ แต่ไม่มีรูปตาเพราะสุดท้ายความเจ้าชู้ของตาก็ทำยายช้ำใจ จนเอ่ยปากจะไม่เผาผีกันเลยที่เดียว เอาเถอะแค่นี้ก็ทำเอาบรรยากาศอึมครึมจะแย่แล้ว ไม่จำเป็นฉันไม่ค่อยมาบ้านนี้สักเท่าไหร่ บรรยากาศมันแปลกๆบางทีทั้งๆทีฟ้าสว่างแดดจ้าแต่ในบ้านมันมืดมัวเกินบรรยายพาเอาหายใจไม่ทั่วท้อง หลังจากเราจุดธูปสามดอกไหว้พระรัตนไตรเสร็จ คุณนายแม่ ยื่นธูปกำใหญ่ที่จุดแล้วให้ ฉันไม่รู้หรอกว่าไหว้อะไรบ้างเพราะพอไหว้เสร็จแม่ก็จะจัดการแยกธูปปักตามจำนวนให้เองทุกครั้งครั้งนี้ก็เช่นกัน แม่รับธูปของฉันไปก่อนจะรอให้คุณชายหมอไหว้เสร็จ ตานั่นก็จริงจังซะไม่รู้อธิฐานอะไรบ้างสิน่าดูกังวลจนน่ากลัว รับธูปกำใหญ่มาจากคุณชายหมอ แม่ก็แยกปักตามปกติฉันได้แต่สงสัยแม่จำได้ยังไงว่าหิ้งไหนกระถางไหนจะต้องปักกี่ดอก ? รึแม่มีสูตร  เกือบสักพักกว่าจะไหว้เสร็จฉันกะว่าจะเดินไปหน้าบ้านดู ‘ของ’ ที่ขอแม่ไว้ แต่ตุณนายกลับเรียกฉันไว้ซะงั้น นกไม้ตัวใหญ่สีสดสองตัวในพานทำฉันอึ้งมันก็สวยดีอยู่หรอกแต่ทำไมรู้สึกแปลกๆ กับไอ้นกไม้คู่นี้ “พี่ภัท เอานี้ไปก่อน ว่านนางคุ้ม ที่ขอไว้ยังต้นเล็กอยู่เลย”   คุณนายแม่เอ่ยตอบสายตาที่มีแต่คำถามของฉัน อะไรกันคุณนายลูกสาวขอ ‘ต้นไม้’ ยัดเยียด‘ตุ๊กตา’ให้ซะงั้น “อะไรแม่... หนูจะเอา ว่านนางคุ้ม นะ หนูก็โทรมาบอกแม่แล้วนะ ” ฉันประท้วงตามความรู้สึก “พี่ภัท ว่านมันยังต้นเล็ก เอา นกคุ้มคู่นี้ไปก่อน” ก็รู้นะว่ามัน ‘คุ้ม’ เหมือนกัน แต่ ‘ต้นไม้’ กับ ‘ตุ๊กตา’ นี้มันไม่เหมือนกันนะคุณนายแม่ ‘ของ’ ที่ขอไว้เริ่มมาจากความกังวลและไม่คุ้นกับสถานที่ ในตอนแรกบ้านใหม่ ทำเอาฉันผวาเกือบทั้งคืน ร่างกายที่ต้องการพักผ่อนฝืนเต็มทีกับความรู้สึกแปลกที่เหมือนว่ามีใครมองอยู่ตลอดเวลาบวกกับเสียงแปลกๆที่ดังอยู่ข้างหลังอย่างไม่มีเหตุผล พอหันกลับไปทุกอย่างก็ว่างเปล่า พอไม่สนใจหางตาก็มักจะเห็นเงาดำแปลกๆที่ เคลื่อนไหว บ้างหยุดบ้างเหมือนแกล้งยั่ว ถึงจะสายตาสั้นแต่ฉันก็พอรับรู้ได้ว่ามี ‘อะไร’บางอย่างเคลื่อนไหวผ่านผนังบ้าน ‘อะไร’ ที่ไม่ใช่แค่เงาไม้ อะไรที่มักจะคล้ายหัวเราะเยาะเมื่อฉันจ้องจะจับมัน ร่างกายเหมือนจะปิดสวิตท์ตัวเองเมื่อเกินแรงฝืน ชีวิต 89% ของฉันในตอนนี้อยู่กับการนอน ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ออกจากงานแล้วย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ฉันมักจะหลับยาว หลับได้ทุกที่ ทุกเวลา คงจะเพราะเหนื่อยและกังวลมากเกินไปมั้ง แม้ตอนที่ออกจากงานก็เพราะเรื่องเครียดจนร่างกายปิดสวิตซ์ตัวเองนี้หล่ะแต่มันก็ยังไม่บ่อยและนานขนาดนี้   พอปรึกษาคุณนายแม่ ‘ว่านนางคุ้ม’ คือคำตอบที่ช่วยสภาวะจิตใจได้ดีที่สุดในตอนนั้น แต่ไหงไปๆมาๆฉันถึงได้ ตุ๊กตานกยักษ์สีสดคู่นี้มาแทนหล่ะ “แล้วจะเอายังไงกับนกคู่นี้ดีหล่ะ” ฉันถามคุณชายหมอที่เริ่มถอยรถออกจากซอยบ้านคุณนายแม่  รอยยิ้มบางที่มุมปากกับแววตาวาว มองตอบกลับมาเล่นเอาใจสั่น แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันก็เถอะ แต่ไอ้รอยยิ้มกับแววตาอย่างนี้อย่ามาใช้กับฉันได้ไหม คุณชายหมอ “ เอาขึ้นหิ้งก็สิ้นเรื่อง” คุณชายหมอตอบเบาๆพอได้ยิน น้ำเสียงบอกเลยว่าโล่งใจ หรือว่าไอ้คุณชายมันรู้สึกเหมือนกันว่าที่บ้านนั้นมันมีอะไรแปลกๆ แต่ก็นั้นหล่ะบางเรื่องเงียบไว้จะดีกว่า... .. เสียงจิ้งหรีดจู่ๆก็เงียบไปซะอย่างนั้น ทั้งๆที่บ้านอยู่กลางสวน บางทีความเงียบจากภายนอกมันก็น่าอึดอัด นี่ครึ่งคืนแล้วมั้งที่ฉันไม่ได้หลับตา คุณชายหมอไม่อยู่โดนโทรเรียกไปดูแม่วัวลูกอ่อนที่วัดอะไรไม่รู้ ตั้งแต่ตอนสี่ทุ่มแล้ว ทิ้งไว้แต่นกคุ้มคู่นั้น กับฉันที่ไม่แม้แต่จะสงบใจ ความอึดอัดบางอย่างมันเหมือนก้อนอะไรที่อัดทับอยู่บนอก ตอนแรกก็ว่าทั้งง่วงทั้งเพลียจะขึ้นมานอน คืนนี้คงนอนได้บางเพราะอย่างไรก็มีความสบายใจจาก ‘ของ’ ของแม่อยู่บนหลังตู้ ใช่ตอนนี้คุณชายหมออัญเชิญ เจ้านกคุ้มสองตัวนั้นไว้บนหลังตู้เสื้อผ้าในห้องฉัน คุณชายหมอบอกเอาไว้ห้องนี้ฉันจะได้สบายใจ แต่พอจะปิดไฟนอนความอึดอัดมันก็เข้ามายิ่งกว่าเดิม ในความมืดเหมือนมีสายตาของใครเฝ้ามองตลอดนั้นไม่เท่ากับความเงียบที่ยิ่งส่งให้ได้ยินบางสิ่ง เสียงสะท้อนของลมหายใจ เมื่อก่อนเคยเฉยๆที่ได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองสะท้อนกลับเป็นสองเสียง เพราะเสียงนั้นมันก็เหมือนเสียงหายใจของตัวเอง ผิดก็ที่มันจะช้ากว่าจนจับได้ แต่วันนี้มันแตกต่างเสียงหายใจนั้นเหมือนไม่พอใจ จนดังฟืดฟาดออกมาเกินควรจนรับรู้ได้ ขนาดแกล้งหยุดหายใจแต่เสียงอีกเสียงที่สะท้อนยังไม่ยอมหยุดตาม บรรยากาศตอนกลางคืนจากที่เคยเย็นสบาย มันเปลี่ยนเป็น ร้อนๆหนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก ความมืดอันน่าอึดอัด เนื้อตัวก็เหนียวๆตอนนี้เหงื่อเริ่มไหลอย่างไม่มีเหตุผล อาการไอก็กลับมาอีกแล้ว เสมหะเหมือนติดอยู่ที่คอไอเท่าไหร่ก็หายสักที ชั่วโมงกว่าที่นอนทรมาน สุดท้ายฉันก็ต้องเปิดไฟ ลุกขึ้นไปอาบน้ำอีกรอบเพราะเหงื่อที่ไหลในตอนนี้เล่นเอาที่นอนชื้นไปหมดแล้ว น้ำเย็นๆจากฝักบัวที่ไหลรดลงมาตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ความอึดอัดบางอย่างเหมือนจะหลุดออกไปได้บ้างแต่ยังไม่ทั้งหมด กระจกบานใหญ่ที่ติดอยู่ในห้องน้ำสะท้อนภาพบางอย่างที่ยิ่งทำให้แปลกใจ รอยลึกสามรอยที่รอบคอฉันมีตั้งแต่เมื่อไหร่... รอยวงรอบคอ เหมือนกับภาพวาดคนแบบลายไทยโบราณ แต่ต่างกันบ้างก็ที่รอยมันเริ่มตั้งแต่กลางลำคอ ลงไปต้นคอ และจบลงที่ช่วงแผงคอ รอยแปลกๆที่เกิดขึ้นพาสายตาฉันให้สำรวจร่างกายตัวเอง รอยใหญ่ขนาดนี้ยังเพิ่งสังเกตุเห็น แล้วรอยอื่นๆที่เล็กกว่านี้หล่ะ ทั่วตัวทุกอย่างเหมือนจะปกติถ้าไม่นับรอยลึกสามรอยรอบคอ และ ปลายมือและเท้าที่แห้งกร้านผิดปกติ น่าจะมาจากเหงื่อที่ออกมากเกินไปในช่วงนี้กับคงเพราะดื่มน้ำน้อยไปมั้ง หรือบางทีรอยรอบคออาจเป็นเพราะฉันใช้เวลาส่วนมากกับการนอนถึงได้เกิดรอยทับอย่างนี้ กว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้น่าจะนานพอดู ไหนจะดูรอยที่คอ สำรวจส่วนอื่นๆและล้วงคอให้เสมหะที่ทำให้ไอออกมาให้หมด เสมหะที่เป็นเมือกเหนียวสีใสทำฉันขยะแขยงตัวเอง อะไรมันจะมากขนาดนั้นมิน่าถึงไอไม่หาย เกือบตัวเปื่อยตอนจะก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ทันทีที่ขาแตะพื้นปลายสายตาก็ดันไปสะดุดที่เงาดำแปลกๆบนผนังห้องน้ำนิ่งไปนาน พอหันไปมองอีกทีทุกอย่างก็ปกติ สงสัยน่าจะต้องไปตรวจสายตา ไม่งั้นคงหลอนอยู่อย่างนี้... แต่งเนื้อแต่งตัวพร้อมทาครีมชโลมปลายนิ้วมือนิ้วเท้าที่แห้งกร้านนั้นเสร็จ เข็มสั้นของนาฬิกาก็ชี้ไปที่เลขสามแล้ว ฉันถอนหายใจอีกครั้งเมื่อความอึดอัดมันเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีก เหมือนโดนสายตาของใครบางคนจดจ้องอยู่ทุกการกระทำ... เอ่อ จะตีสี่แล้ว ตาฉันยังหลับไม่ลง ปกติถ้าจะนอนจริงๆจะต้องปิดไฟทั้งหมดถึงจะนอนได้ แต่ไอ้ความรู้สึกว่ามีอะไรมองอยู่ตลอดเวลาทำให้ฉันต้องฝืนที่จะเปิดไฟนอน ผลก็คือตาทั้งสองข้างไม่ยอมหลับสักทีทั้งที่ง่วงแสนง่วง จนเกือบจะถึงตีห้ากว่าความอดทนมันก็ขาดผึง ฉันลุกขึ้นมามองกลับไปทิศที่รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าสายตานั้นมองจ้องมา พอซะที! ผ้าขนหนูผืนใหญ่สะบัดคลุมปิดทับเจ้าตุ๊กตานกทั้งสองตัวนั่น ทับสองผืนซ้อน! ฉันไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากความสบายใจของตนเองอะไรจะเกิดก็ช่างมัน ให้ไอ้เงาแปลกๆผ่านไปผ่านมา เหมือนไม่รู้ไม่ชี้อะไร ยังดีกว่าต้องอึดอัดทรมานจากสายตาทั้งสองคู่ที่จดจ้องอย่างไม่ยอมปล่อย ฉันปิดไฟทุกดวงแล้วล้มตัวลงนอน เสียงหายใจของตัวเองที่ได้ยินในความมืด ยังสะท้อนออกมาสองเสียงแต่ต่างจากตอนแรกมันสงบและราบเรียบ เป็นจังหว่ะสม่ำเสมอ สมองของฉันเริ่มว่างและกำลังจะหลับลึกตอนในหกโมงเช้า วันนี้คงไม่ได้ทำอะไรนอกจากตื่นให้ไวเท่าที่ร่างกายจะอำนวย แล้วเอาไอ้สองตัวนั้นไปคืนแม่ให้เร็วที่สุด!  อุปมาไปเองรึเปล่าเสียงหัวเราะกลายๆเย้ย ดังขึ้นเบาๆก่อนฉันจะหลับเพราะความง่วงที่แบกมาทั้งคืน ฝากไว้ก่อนเถอะ... แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 21:15:45 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 21:14:36 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 54 21:12:24 จากคุณ : Zitarin เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 18:39:16

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณ @สวนใส @ทอฝัน ที่ลงความคิดเห็นให้นะเจ้าคะ และคนที่เผลอหลงเข้ามาอ่านด้วยนะคะรบกวนช่วยติชมด้วยแล้วกันเพราะถ้าไม่มีคนติก็ไม่รู้ว่าจะต้องพัฒนาอย่างไรบ้างแต่อย่าติจนลำบากใจกันไปข้างหนึ่งหล่ะ สงสารคนเขียนบ้างนะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะเจ้าคะ *ปล. หลังจากเขียนเรื่องนี้ เมื่อวันเสาร์เดินดูรอบบ้านสวนถึงได้รู้ไอ้ต้นที่ออกดอกเล็กๆหลบอยู่ในกระถางนั้น ว่านนางคุ้ม นี่น่า เอ่อ...จะบอกย่าดีไหมเนี้ย... ใครชอบต้นไม้หรือว่านแปลกๆ ตอนต่อไปอาจมีมาอีกแต่ไม่รุ้ว่าใครจะรุ้จักกันบางกับ 'ว่านตะขอทอง' ว่านเสี่ยงทายของคนโบราณ ที่บ้านตายไปนานแล้วหาซื้อได้ที่ไหนบ้างเนี้ย จากคุณ : Zitarin เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 21:49:26