The Dark องค์กรมืดซ่อนนรก ตอน : ไอ้สวะจอมตัด (เพิ่งหัดเขียนคร้าบ!)

The Dark องค์กรมืดซ่อนนรก



“วีระบุรุษไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีที่สมบูรณ์แบบ ไม่จำเป็นต้องสุภาพ เพียงแค่มีเป้าหมายคือทางแห่งความดีก็พอ”



คำนำ

               วรรณกรรมคือสิ่งสร้างสรรค์จินตนาการ ไม่มีกรอบ ไม่มีขอบ ไม่มีเขตจำกัดความคิด มีทั้งดำทั้งขาว  แล้วแต่ใจกับสมองจะนำเสนอออกมาผ่านน้ำหมึก สิ่งที่ผมจะเสนอเป็นสิ่งที่มาจากด้านมืด อย่ามองหาคำหวาน เพราะไม่ใช่ซีรี่ย์เกาหลีโรแมนติก ผมกำลังจะบอกว่าคำหยาบคายต่างๆหากรู้จักเอามาใช้ มันก็เป็นวรรณกรรมได้ ไม่จำเป็นต้องใช้คำสวยหรูน่าเอียน เพราะบางทีคำเหล่านั้นนั่นแหละ เป็นสวะแห่งวรรณกรรมเองได้เหมือนกัน

               งานชิ้นนี้เป็นซีรี่ย์แนวทริลเลอร์ ใครไม่ชอบจินตนาการถึงเลือดอย่าเสล่อมาอ่าน เดี๋ยวอ้วก!! อย่าหาคำสุภาพฟุ่มเฟือยในงานชิ้นนี้ เพราะมันไม่มี ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนกลอนไพเราะให้อ่าน เนื่อเรื่องเป็นเรื่องราวของฮีโร่ระyumกลุ่มหนึ่งที่เป็นโรคจิตขั้นรุนแรงในองค์กรลับสุดยอดแห่งอเมริกาที่ชื่อว่า THE DARK ก่อตั้งโดย ดร.ซิลลิแวน เอเทอร์ อดีตศาสตราจารย์นักจิตวิทยาที่ผันตัวเองมาช่วยเหลือสังคมโดยใช้วิธีการ ใช้ความชำนาญจากคนไข้ของตัวเองพัฒนาให้เกิดประโยชน์ด้วยการกำจัดมนุษย์ขยะ (เลว) ให้หมดไปจากสังคม  จบคำนำ ไปแหกตาอ่านเนื้อเรื่องได้แล้ว


เขียนโดย:กล่องฝัน





ตอน : ไอ้สวะจอมตัด


               ห้องเน่าๆแห่งหนึ่งในโรงพยาบาลร้างแห่งรัฐนิวเจอซี่ แสงไฟสีส้มสลัวในห้องทำให้มองเห็นภาพสิ่งรอบข้างได้เลือนลาง มีรถเข็นกับอุปกรณ์การแพทย์ที่ใช้สำหรับผ่าตัดศัลยกรรมอยูในถาดเฮงซวยทีมันบุบบู้บี้ สนิมกรังตรงขอบถาด ใกล้ๆกันมีเตียงเก่าๆอยู่ตัวหนึ่ง บนเตียงมีไอ้เวรคนนึงถูกพันธนาการแขนขาไม่สามารถขยับได้ มันชื่อกีรอฟ มันเป็นรัสเซียรูปร่างกำยำ ผิวขาว ผมดำ ใต้ใบหน้าของมันเขรอะไปด้วยหนวดและเคราบางๆ  บนกบาลของมันมีรอยแผลอยู่ด้านข้างเหมือนรอยเฉือนเล็กๆ แต่อาการช้ำโดยรอบมองแล้วอนุมานได้ว่าน่าจะถูกของแข็งฟาด เลือดสีแดงข้นซึมไหลจากรอยเฉือนนั้นผ่านหางคิ้วด้านขวา ย้อยลงมาใต้ใบหู ลงสู่ต้นคอเปรอะเปื้อนปกเสื้อเชิ้ตสีขาวและพื้นเบาะขาดๆเน่าๆที่รองร่างกายของมันบนเตียง มันพยายามยกหัวขึ้นแล้วเหลือบมองลงบนพื้นคอนกรีตด้านล่าง จากนั้นกวาดสายตาอย่างยากลำบากจนพบปืนกลของมันตกอยู่ใกล้ๆไอ้เลวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ รองเท้าหนังของมันสีดำขัดเงามาอย่างดี กางเกงสีน้ำตาล เชิ้ตแขนยาวสีขาวไทด์สีแดงคลุมด้วยชุดกาวน์  กีรอฟเหนื่อยอ่อนหมดกำลังที่จะเกร็งต้นคอให้มองสภาพของไอ้เลวนั่นต่อไปได้ จึงทิ้งหัวของมันลงราบกับเบาะ สายตามองไปยังโคมไฟสีส้มสลัวในหลอดที่กระแสไฟกำลังกระพริบถี่ๆ “ไงเพื่อน เมื่อกี้murngมองปืนของmurngอยู่ใช่มั๊ย” เสียงของไอ้เลวดังขึ้นเบื้องหน้าพร้อมกับแว่นหนาๆและผมสีทองมาแทนที่แสงไฟสลัว แล้วริมฝีปากเปื้อนเคราของกีรอฟก็เริ่มขยับออกเสียงตอบ


“ช่าย กูอยากจะหยิบมันขึ้นมาด้วยมือของกู แล้วรัวกระสุนไปที่ตัวmurng”

“งั้นmurngคงต้องมีคนช่วย”

“คงต้องอย่างงั้น murngช่วยหยิบให้กูได้มั๊ยล่ะไอ้นรก”

ไม่มีเสียงตอบจากไอ้เลวที่ชื่อดิกสันอยู่พักนึง จนมีเสียง วี๊ จากใบเลื่อยของเครื่องตัดกระดูกดังขึ้นครั้งนึงก่อนที่ดิกสันจะเริ่มตอบ “ก็ได้ กูจะช่วยหยิบให้” มันก้มมามองตากีรอฟแล้วเอ่ยอีกครั้ง “แต่หลังจากที่murngไม่มีมือแล้วน๊ะ” จากนั้นเสียงหัวเราะแหบๆเหมือนเสียงเค้นจากนรกก็ดังขึ้นจากลำคอของไอ้เลวดิกสัน กีรอฟยิ้มรับประชดเสียงเวรนั่นก่อนสบถ

“ให้ตายสิ แย่จังไอ้ลูกหมาดิกสัน”

“ช่าย แล้วmurngถนัดถือปืนข้างไหนว๊ะ โอ้วว ไม่ต้องก็ได้ ก่อนกูจะตีหัวmurngแล้วลากเข้ามา กูเห็นmurngถือปืนระyumนั่นด้วยมือข้างขวาว่ะ”  มันจบประโยคด้วยเสียงหัวเราะ ฮิ ฮิ ฮิ ของมัน

“ถูกเผงไอ้นรก murngควรได้รับรางวัลจากกูว่ะ”

“เหรอ!!  งั้นกูเริ่มขอจากมือขวาของmurngก่อนละกัน” สิ้นคำตอบไอ้เลวดิกสันก็กดสวิทช์เครื่องตัดกระดูก เสียง วี๊ ดังขึ้นยาวเหมือนเสียงเครื่องกรอฟัน ดิกสันยื่นหน้าแสยะยิ้มให้กีรอฟก่อนจะค่อยๆทาบใบเลื่อยที่หมุนด้วยความเร็วสูงจ่อลงตรงข้อมือที่ไร้เรี่ยวแรงมัน เสียงวี๊หยุดดังเป็นช่วงๆเมื่อใบเลื่อยเฉือนเนื้อที่ข้อมือ เลือดเข้ามาแทนที่ช่องว่างของเนื้อที่แยกออกทันที ดิกสันกดใบเลื่อยลึกลงไปอีกจนสะบัดเลือดกระเซ็นออกมาเป็นเส้นสีแดงถี่ๆตามแรงหมุนของเครื่องตัด กีรอฟไม่แสดงอาการสะทกสะท้านหรือเจ็บปวด แต่มันพยายามเกร็งคอยกหัวของมันขึ้นเพื่อส่งสายตาอีกครั้งแต่เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ประตูมันเห็นเงาลอดผ่านเข้ามาจึงทิ้งหัวของมันอีกครั้งก่อนจะเหลือบไปมองใบเลื่อยที่กำลังตัดมือของมันอยู่ กีรอฟละสายตาอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วผิวปากขึ้นเป็นเพลง ดิกสันรู้สึกไม่สบอารมณ์จึงถอนใบเลื่อยออกจากข้อมือที่เนื้อ เส้นเอ็น และเส้นเลือดถูกตัดออกจนเห็นรอยข่วนบางๆบนกระดูกสีขาวชั่วครู่ก่อนที่เลือดสีแดงข้นจะทาบทาจนมองไม่เห็น ไอ้เลวดิกสันปิดสวิทช์เครื่องแล้วคำรามใส่กีรอฟ

“murngรู้มั๊ย ไอ้เวร สิ่งที่กูโหยหาจากการตัด มันคือเสียงกรีดร้องที่เจ็บปวด กูต้องการเสพย์สิ่งนี้ มันทำให้กูมีชีวิตอยู่ได้ แล้วไอ้เสียงผิวปากระyumของmurngนี่มันอะไรกัน murngเป็นคนหรือเปล่าว๊ะ ไม่เจ็บ ไม่ร้องห่าอะไรเลย เสือกผิวปากให้กูฟังซะงั้น ไม่สบอารมณ์เว้ย!!” กีรอฟยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดีก่อนตอบ

“ก็ได้ไอ้ดิกสัน  แต่กูต้องขอโทษmurngว่ะเรื่องไม่สบอารมณ์ กูแค่เห็นเงานึงมันลอดผ่านประตูนรกนั่นมา และกูคิดว่าเงานั่นเป็นเงาของเพื่อนกู กูก็แค่ผิวปากรอเวลามันเข้ามาหาmurngว่ะ” ดิกสันวางเครื่องตัดลงที่หว่างขาของกีรอฟทันที แล้วเร่งฝีเท้าไปที่ประตูในระยะเพียงสี่เมตรเพื่อใช้ตัวยันประตูป้องกันการกระแทก แต่ ไม่ทัน ประตูถูกกระแทกพังเข้ามาพร้อมกับไอ้เวรคนนึงเดินเข้ามาซัดหมัดใส่หน้าของดิกสันจนลงไปกองกับพื้น  มันสาวเท้าเข้ามาพร้อมกับซัดปลายรองเท้าหนังเข้าที่ชายโครงด้านซ้ายจนดิกสันตัวงอด้วยความเจ็บปวด อ๊ากกก เสียงร้องจากลำคอของมันดังขึ้นหลังจาก เจ้าของรองเท้าที่ซัดมันข้ามหัวไป ยังเตียงโสโครกที่มีกีรอฟนอนยิ้มตอนรับอยู่  มันคลายพันธนาการกีรอฟออกแล้วประคองกีรอฟให้อยู่ในท่านั่งกีรอฟดึงแขนขวาขึ้นมาให้มันดูแผลสาหัสที่ข้อมือ “ฝีมือของไอ้ดิกสันว่ะ หมอเจฟ” กีรอฟเรียกชื่อของไอ้เพื่อนเวรที่เพิ่งเข้ามาช่วย มันมีผิวขาว หน้าใส ไร้หนวด ผมสีน้ำตาลเข้ม

จากนั้นหมอเจฟจึงจับข้อมือของกีรอฟเข้ามาดู แล้วถามขึ้น

“ถ้าปล่อยห้อยไว้อย่างนี้จะลำคาญมั๊ย??”

กีรอฟตอบสั้นๆว่า “มาก” จากนั้นหมอเจฟจึงหยิบกล่องโฟมที่บรรจุน้ำแข็งออกมาจากชั้นล่างของรถเข็นข้างเตียงมาวางไว้ข้างกีรอฟแล้วดึงมีดผ่าตัดออกจากแผงเครื่องมือข้างเข็มขัด ลงมือเฉือนข้อมือที่เหลืออย่างคล่องแคล่ว จนกระทั่งข้อต่อมือแยกออกจากกันโดยที่กระดูกไม่มีแม้รอยขีดข่วนจากมีดของหมอเจฟ จากนั้นจึงส่งมือคืนไปยังเจ้าของ กีรอฟรับด้วยมือข้างซ้ายพลิกดูรอยแผลมองเปรียบเทียบระหว่างรอยตัดของไอ้เลวดิกสันกับหมอเจฟครู่นึงแล้วโยนมือของมันลงไปในกล่องโฟม แล้วใช้มือซ้ายที่เหลืออยู่เกลี่ยน้ำแข็งกลบมือที่ขาดให้จมลงไปแล้วปิดฝาใขณะที่หมอเจฟใช้ผ้าพันปิดปากแผลที่ถูกตัดข้อมือของกีรอฟอย่างรวดเร็ว เมื่อเสร็จธุระ สหายทั้งสองจึงมองไปยังไอ้เลวดิกสันที่พยายามใช่มือข้างหนึ่งยันกำแพงเพื่อลุกขึ้นยืน  



ถ้ามีคนชอบก็จะเขียนต่อ... กล่องฝัน

จากคุณ	: gomtsn
เขียนเมื่อ	: 16 มิ.ย. 54 20:32:47