ความคิดเห็นที่ 1 15 งูเห่าของชาวนา นำทัพพ์มัวแต่เหม่อมองแหวนเพชรปริศนาในมือด้วยความหดหู่ใจ จึงไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า แม้คนที่เปิดประตูเข้ามาจะกรุ่นไปด้วยอารมณ์โกรธเดินกระแทกส้นจนเสียงดังสนั่นก็ตาม มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อร่างสูงใหญ่ของลุงสิบอยู่ตรงหน้า “สวัส...” ยังไม่ทันยกมือไหว้ เขาก็ถูกอีกฝ่ายซัดเต็มแรงเห็นดาวระยิบระยับ อะ... อะไรกัน ลุงสิบต่อยเขาทำไม? นำทัพพ์อยากถามแต่ปากของเขาชาจนขยับไม่ได้ อีกทั้งยังมีของเหลวรสชาติเค็มๆ เต็มปาก... อา... เลือดกลบปาก! “มืงทำอะไรไว้กับลูกสาวกู?” ทำอะไร? นำทัพพ์เห็นแววตาคู่สวยที่มองเขาอย่างเจ็บปวดก็เข้าใจ อา... คงเป็นเรื่องนั้นแน่ๆ ลุงสิบไปรู้อะไรมาจากไหน? “มืงเคยบอกว่ารักยัยขวัญ แล้วทำไม... ทำไมถึงทำอย่างงั้น? เสียแรงที่กูไว้ใจ ปล่อยลูกสาวให้มืงดูแล” ที่คนเป็นพ่อเสียใจที่สุด คือ เขาอุตส่าห์เปิดทางให้ ใจกว้างขนาดยอมให้มันอยู่กับข้าวขวัญ จะทำอะไรเขาก็ไม่ว่า ขอเพียงแต่ลูกสาวของเขามีความสุข และมันรับผิดชอบอยู่ดูแลเธอตลอดไป เขาก็พอใจแล้ว แต่... มันดันไม่ถนุถนอมสิ่งล้ำค่าที่เขามอบให้ กลับเอาไปใช้กำลังข่มเหงรังแก คิดถึงสำนวนคดีที่ลูกสาวของเขาให้การไว้ว่ามันได้ทำอะไรลงไปบ้าง หนุ่มใหญ่ก็ตะบันหน้ามันอีกหมัดด้วยความคับแค้น คราวนี้นำทัพพ์ถึงกับล้มลงไปนอนแผ่หราอยู่บนพื้น ยัง... ยังไม่เจ็บปวด เท่าที่มันทำกับข้าวขวัญ ครั้งแรกของลูกผู้หญิง โดนเข้าไปถึงขนาดนั้นจะต้องทนทรมานขนาดไหน ลุงสิบไม่รู้เลยว่าคำให้การในแฟ้มคดีสะเทือนขวัญนั้น เกิดจากประสบการณ์หนุ่มผสมจินตนาการอันบรรเจิดของตำรวจเกือบทั้งโรงพักมายำรวมกัน เขาคิดว่า แค่คำให้การก็ย่ำแย่ขนาดไหนแล้ว เหตุการณ์ที่ลูกสาวของเขาต้องผ่านพบจะต้องเลวร้ายกว่าไม่รู้กี่ล้านพันเท่าแน่ คนเป็นพ่อคิดถึงตรงนี้ก็ลงไปนั่งทับร่าง ‘ไอ้หื่นกาม’ ตามด้วยหมัดหนักๆ อีกสองที นำทัพพ์จุกจนพูดไม่ออก ภายในใจร่ำร้องอยากอธิบายให้ลุงสิบเข้าใจ แต่กลับไม่มีเสียงหลุดลอดออกมาแม้แต่น้อย ...คงเป็นเพราะสายตาวิงวอนของชายหนุ่มละมัง ที่ทำให้ร่างสูงใหญ่หยุดชะงักการเคลื่อนไหวในวินาทีก่อนที่เขาจะถูกอัดตายคากำปั้น เปิดโอกาสให้เขาถ่มเลือดออกมาคำโตเพื่อบอกความจริงบางอย่าง... ไม่ว่าจะเข้าใจเขาผิดยังไง แต่เขาอยากให้พ่อของเธอรับรู้ไว้ “ผม... รัก... ขวัญ!” นำทัพพ์พูดจบก็กลั้นใจ หลับตารอคอยความตายอย่างหมดห่วง อย่างน้อย เขาก็ได้พูดสิ่งสำคัญที่สุดแล้ว แต่ผิดคาด ลุงสิบไม่ได้ซ้อมเขาจนตาย ร่างสูงใหญ่กลับลุกขึ้นแล้วสะบัดหน้าจากไป ปล่อยเขาทิ้งไว้บนพื้นเพียงลำพัง... หนุ่มใหญ่วิ่งออกมาจากบ้านของนำทัพพ์ด้วยความสับสนจนแทบจะคลั่ง... ตอนที่ได้ยินประโยค ‘ผม... รัก... ขวัญ!’ เขาโมโหจนเกือบหักคอคนพูดตาย ...ถ้ารักลูกสาวเขาจริง แล้วทำแบบนั้นกับเธอลงคอได้ยังไง แต่บัดนั้นเอง... ภาพภาพหนึ่งซึ่งเขาซุกซ่อนไว้ในซอกหลืบที่ลึกที่สุดของความทรงจำนานแสนนานมาแล้วก็ผุดพรายขึ้นมา... ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวผู้เป็นที่รักถูกเขาผูกตรึงไว้กับเตียง ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอมีเพียงเชือกที่พันธนาการแขนขาทั้งสี่... และคราบน้ำตาบนใบหน้าซีดขาว ซึ่งไม่อาจปกปิดร่อยรอยแห่งความรุนแรงทั่วร่างน้อยที่เกิดขึ้นจากน้ำมือเขาได้ ...เสียงสะอื้นไห้ดังก้องกลับไปกลับมาอยู่ในหู ราวกับจะตัดพ้อเขาว่า ‘ถ้ารักฉันแล้วทารุณฉันแบบนี้ทำไม?’ พ่อของข้าวขวัญรีบสะบัดหัวขับไล่ภาพที่เปรียบเสมือนฝันร้ายนั้นออกไป ไม่... ไม่นะ... เขาไม่ได้ข่มขืนเธอ! มันไม่เหมือนกัน กรณีของเขา ผู้หญิงคนนั้นคือเมีย ไม่นับว่าเป็นการข่มขืน เพราะเขามีสิทธิ์... เฮ่อ... จะว่าไป ความจริง ยิ่งเป็นภรรยา เขายิ่งไม่มีสิทธิ์ทำร้ายจิตใจเธออย่างนั้นเลย แต่ทำอย่างไรเล่า เขารักเธอจนลืมตัว เขาก็แค่... ทนไม่ได้ที่เธอจะทิ้งเขาไปกับใครอื่น อา... เขาไม่ได้ตั้งใจข่มขืนเธอเลยจริงๆ “ใครมันบังอาจขนาดนี้ บอกมา ป้าจี้จะไปจัดการ” นำทัพพ์ไม่รู้ว่า ระหว่างเจอ ‘ลุงสิบซ้อม’ หรือ ‘ป้าจี้ซัก’ อะไรมันจะทำให้เขาอายุสั้นกว่ากัน โชคไม่ดีเลย พอลุงสิบจากไป ป้าจี้ก็วิ่งขึ้นมาเห็นเขานอนแผ่หราหมดสภาพอยู่บนพื้นพอดี เขาเลยถูกแม่คุณซักจนต้องยอมแพ้ เล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่า ลุงสิบเข้าใจเขาผิดนิดหน่อย “เล่าไป ป้าก็ไม่เข้าใจหรอก ทัพพ์กำลังกลุ้มใจมากนะ ขอร้องล่ะ ป้าจี้อย่าเพิ่งถามอะไรเลย อยู่เฉยๆ ...อย่าหายไปไหนให้ทัพพ์กลุ้มใจอีกเรื่องได้มั๊ย” ไหนๆ ก็ได้โอกาสคุยกันแล้ว เขาขอพูดตรงๆ เรื่องของเธอแบบผู้ใหญ่ๆ เลยก็แล้วกัน “ป้าจี้... ทัพพ์ถามจริงๆ ป้าจี้หายไปไหนมา? ทำไมบอกทัพพ์ไม่ได้” เขาเห็นนะ ว่าเธอสะดุ้งตกใจกับคำถามของเขา “...ป้าจี้ไปอยู่กับใครมา?” “อ่า... ทำไมหนูทัพพีถามป้าจี้อย่างงี้ล่ะ?” “แล้วจะให้ทัพพ์ถามว่าอะไรล่ะ หรือจะให้ถามตรงๆ ว่าป้าจี้ไปนอนกับผู้ชายมาใช่มั๊ย ถึงได้บอกทัพพ์ไม่ได้!” ถึงป้าจี้โวยวายไม่ยอมรับ แต่ท่าทางของเธอบอกเขาหมดเปลือกว่า สิ่งที่คาดเดาไว้ถูกต้อง ป้าจี้กำลังมีความรัก! “...เขาเป็นใคร? พามาเจอทัพพ์หน่อยได้มั๊ย?” เขาพยายามตะล่อมกล่อมเธอให้พาผู้ชายคนนั้นมาทำความรู้จัก แต่ดูเหมือนว่า ป้าจี้จะดื้อปฏิเสธท่าเดียว ทำไม? ...เธอไม่เคยมีอะไรปิดบังเขาเลยนี่นา ทำไมถึงพาแฟนมาแนะนำไม่ได้ หรือไอ้หมอนั่นมันมีปัญหาอะไร ไม่สามารถออกมาเจอผู้คน? ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากล คนคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมป้าจี้ถึงต้องปกป้องมันขนาดนั้นด้วย? ข้าวขวัญอุตส่าห์ดีใจ ในที่สุด เธอกับอีตาบ้านั่นก็รู้ใจกันเสียที เธอคิดว่า ภายในวันสองวันนี้ จะไปบอกเลิกกับคุณพล แต่ปัญหาก็เกิดขึ้นจนได้... แหวนโคตรเพชรที่เธอต้องคืนให้เขาดันหายไปไหนก็ไม่รู้! หาให้ตายก็ไม่เจอ เธอนึกไม่ออกเลยว่าถอดวางไว้ที่ไหน ...สังหรณ์ใจว่าจะหล่นอยู่บนเตียงที่นำทัพพ์นอนในตอนนั้น เธอกับเขาโรมรันพันตู... แต่เธอไม่กล้าถามเขาตรงๆ ...โธ่ ก็จะให้บอกยังไงล่ะ ว่าพี่ชายของเขาให้แหวนหมั้นเธอ ‘อ่า... ฉันทำของหล่นหาย... เธอเห็นอะไรแปลกปลอมตกอยู่แถวๆ เตียงเธอบ้างหรือเปล่า?’ ‘อะไรล่ะ?’ ข้าวขวัญไม่แน่ใจว่าคิดมากไปเองหรือไง ทำไมน้ำเสียงของคนที่เพิ่งบอกรักเธอถึงได้เย็นชานักนะ แต่ตอนนั้น เธอร้อนรุ่มใจที่ของสำคัญหายจนคิดอะไรไม่ออก ‘ขอฉันเข้าไปหาบนเตียงเธอหน่อยนะ’ ‘เอาสิ’ แต่ก็ไม่เจอ... เฮ่อ... หญิงสาวแอบหวังว่า ถ้าไม่เจอแหวน ก็ขอเจอเจ้าของเตียงปลอบใจสักหน่อยคงจะดีไม่น้อย เธออุตส่าห์หันไปส่งสายตาบอกให้เขาขึ้นมา ‘ช่วยหา’ แต่กลับพบว่า ร่างสูงจากไปไกลแล้ว ทิ้งเธอให้อยู่บนเตียงเพียงลำพัง อะไรกันเนี่ย? เรื่องแหวนคุณพลยังไม่ทันจบ เธอก็ประสบปัญหาใหม่เมื่อรับโทรศัพท์ของพ่อ ‘ตอบพ่อมาคำเดียว ไอ้ทัพพ์มันข่มขืนลูกจริงๆ หรือเปล่า?’ โธ่ จะให้เธอตอบพ่อว่ายังไงดี เรื่องแบบนี้ มีลูกสาวที่ไหนเล่าให้พ่อฟังกันล่ะ อายตายเลย ว่าแต่ พ่อรู้อะไรแค่ไหนนะ โอ... หรือว่า อีตาบ้านั่นไปรายงานพ่อเธอ ต้องใช่แน่ เขาเคยบอกว่า... ‘เราจะบอกความจริงกับลุงสิบทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องคดีที่เราข่มขืนลูกสาวเขาด้วย!’ “พ่อ... รู้...ได้ยังไง?” ข้าวขวัญอายจนไม่รู้จะพูดกับพ่อยังไง “...พ่อคะ... คือว่า...”   “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พ่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว... หนูลืมมันซะนะคะ จบแล้วก็ให้มันจบไป อย่าเอ่ยถึงมันอีกเลยตลอดชีวิต” อุ๋ยโหยว... ดูท่า พ่อจะโกรธนะ อีตาบ้านั่นทำอีท่าไหน อย่าบอกนะว่า เดินดุ่มๆ เข้าไปบอกพ่อว่า ‘ลุงสิบครับ ผมปล้ำลูกสาวลุงเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ’ ...งี่เง่าจริงๆ แล้วอย่างงี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย? ข้าวขวัญวิ่งไปหาพ่อที่บ้านเพื่ออธิบายให้พ่อเข้าใจ แต่พ่อไม่อยู่ นั่งรอพักใหญ่ พ่อก็ยังไม่กลับบ้าน เธอจึงพกความผิดหวังมานั่งคอยที่ยุ้งข้าว แล้วก็ต้องพบกับปัญหาใหม่ ยัยแองเจลล่าที่นำทัพพ์ฝากให้ดูแลหายตัวไปอีกแล้ว! หลังจากหาจนทั่วทุกซอกทุกมุม มั่นใจว่าป้าของเขาไม่ได้มุดอยู่ซอกไหน เธอก็ตัดสินใจวิ่งไปรายงานเขา ดูว่าคราวนี้จะโผล่มาพร้อมข้ออ้างอะไรอีก แต่ทว่า เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องของเขา... ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้เธอถึงกับ... “กรี๊ดดดดดด!” ชายหนุ่มกำลังซุกไซ้ใบหน้าของเขาตรงหว่างขาของยัยจี้เส้นที่กำลังยืนจังก้าไร้อาภรณ์ปกปิดท่อนล่าง! ในตอนนั้นเองที่ข้าวขวัญรู้ซึ้งถึงคำว่า ‘หัวใจสลาย’ ! นี่น่ะหรือ คือคนที่บอกว่ารักเธอ คนที่เธอหวังฝากชีวิตและหัวใจไว้กับเขา... เธอมันโง่เองที่หลงเชื่อคนโกหกหลอกลวง ไหนว่าไม่มีอะไรกับยัยนั่น เป็นแค่ญาติห่างๆ เรียกว่าป้า ...ป้าบ้าบออะไร คราวที่แล้วก็นอนเปลือยอกให้เขาลูบไล้ นี่ก็ยืนถ่างขาอ้าซ่าให้เขา... “ขอโทษนะ ที่เข้ามาขัดจังหวะ” ข้าวขวัญรีบปิดประตูแล้วหมุนตัวออกวิ่งโดยไม่รู้จุดหมาย ไปไหนก็ได้ให้ไกลจากภาพบาดตาบาดใจ น้ำตาไหลพร่างพรูลงมากลบตาจนมองแทบไม่เห็น แต่เธอก็ยังไม่หยุดวิ่งต่อไป ใช่แล้ว เธอต้องไปจากที่นี่ คิดได้ดังนั้น ข้าวขวัญก็หมุนตัวกลับไปเก็บกระเป๋าในบ้านยุ้งข้าว โดยมีนำทัพพ์ตามไปไม่ห่าง “เดี๋ยวก่อน ขวัญ... มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด” เขาอยากจะบ้าตาย ป้าจี้ทำแสบอีกแล้ว เด็กบ้าชอบทำอะไรพิเรนไม่คิดหน้าคิดหลัง พอโดนเขาต้อนจนมุม บังคับให้พาผู้ชายคนนั้นมาพบ แม่คุณก็เล่นใช้วิธีสกปรกเพื่อเอาตัวรอด ถอดกางเกงในออกมาให้เขาตรวจ ‘หลักฐาน’ ว่าเธอยังไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย เขาพยายามดึงกระโปรงเธอไม่ให้ถลกขึ้นมา...ก็แน่ล่ะ ใครอยากจะเห็นน้องจิ๊มิ๊ของป้าตัวเองบ้างล่ะ ฝันร้ายตายห่า แต่แล้วกระโปรงบ้าอะไรของป้าจี้ไม่รู้ดันหลุดลงมากองอยู่กับพื้นพอดีตอนที่ข้าวขวัญเปิดประตูมาเห็นเข้า ถ้าความซวยเป็นสิบล้อ เขาก็คงตายคาที่ เพราะมันพุ่งเข้าชนเขาอย่างจังโดยไม่ทันตั้งตัว! “เดี๋ยวซี่... ฟังเราพูดก่อนได้มั๊ย ขอร้องล่ะ” นำทัพพ์พยายามยื้อแย่งกระเป๋าเดินทางไว้ ก่อนที่เธอจะแบกมันวิ่งจากไป “ไม่! ไม่ฟังแล้ว พอกันที... ฉันถูกหลอกมามากพอแล้ว” “เราไม่เคยหลอกนะ เธอกำลังเข้าใจผิด” นำทัพพ์ไม่รู้จะอธิบายเหตุการณ์ให้เธอเข้าใจถูกยังไงดี ในเมื่อภาพที่เห็นมันน่าเข้าใจผิดขนาดนั้น “โอเค แม่ฉันมันควาย แต่ฉันก็ไม่ได้โง่นะ... ปล่อยเดี๋ยวนี้!” หญิงสาวกระชากกระเป๋าจากมือของเขาได้ก็วิ่งเท้าเปล่าลงบันไดยุ้งข้าว โดยมีนำทัพพ์วิ่งกระเผลกๆ ตามด้วยความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะทำอะไรโดยขาดสติ แต่เมื่อเห็นว่าทิศทางที่เธอวิ่งไปนั้นคือบ้านลุงสิบก็รู้สึกเบาใจลง ทว่า... “พ่อคะช่วยขวัญด้วย!” ไม่นะ... เขายังเจ็บไม่หาย ถ้าโดนอัดรอบสองต้องตายแน่ๆ ข้าวขวัญ... ได้โปรดเห็นแก่ความรักที่เขามีให้เธอคนเดียวตลอดหลายปีมานี้ หยุดร้องหาพ่อเธอเถอะนะ นำทัพพ์กลั้นใจก้าวขาเร็วสุดชีวิตจนประชิดร่างระหงได้ก็รวบเอวอ้อนแอ้นเข้ามากอดแล้วก้มลงปิดปากเธอด้วยริมฝีปากของเขา แต่ทว่า... สายไปเสียแล้ว เสียงร้องของข้าวขวัญทำให้ร่างสูงใหญ่เปิดประตูบ้านออกมา ทันได้เห็นภาพเคลื่อนไหวขณะที่ลูกสาวของเขากำลังถูก ‘ไอ้หื่นกาม’ วิ่ง ‘ไล่ปล้ำ’ พอดี! ลุงสิบโกรธจนแทบจะพ่นไฟได้เมื่อเห็นมันดึงเธอเข้าไป ‘ฟัด’ อยู่กลางแจ้งหน้าบ้านแบบชนิดไม่อายฟ้าอายดิน ไม่ว่าลูกสาวของเขาจะดิ้นรนยังไง มันก็ไม่ยอมปล่อย ยังคงจูบเอา... จูบเอา... ท้าทายสายตาเขาโดยไม่เกรงกลัวใดๆ ทั้งสิ้น คนเป็นพ่อสุดทนแล้ว อ่านคำบรรยายในเอกสารยังไม่เท่ากับเห็นเหตุการณ์สดต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ด้วยความโมโหสุดขีด หนุ่มใหญ่ก้าวพรวดเดียวจากระเบียงบ้านลงมากระชากชายหนุ่มที่กำลังข่มเหงรังแกลูกสาวของเขาออกไป แล้วกันร่างระหงของเธอให้แอบอยู่ข้างหลังเขา ตัวเองหันมาเผชิญหน้ากับ ‘คนร้าย’ นำทัพพ์เห็นหน้าโหดของลุงสิบก็ต้องเป่าปากถอนใจ เขาพอจะคาดเดาชะตากรรมของตัวเองได้ตั้งแต่เธออ้าปากร้องหาพ่อแล้ว แต่ด้วยทิฐิถือดีว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ นำทัพพ์กลับกลายเป็นเด็กดื้อ ยืนยันจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองให้ได้ตอนนี้แหละ ไหนๆ ก็อยู่พร้อมหน้าแล้ว เขาจะ ‘เคลียร์’ ทีละประเด็น “ข้าวขวัญ สารภาพกับพ่อสิว่าเราไม่ได้ข่มขืนเธอ” เขาหวังว่าเธอจะพูดความจริงล้างมลทินให้เขาในส่วนที่ลุงสิบเข้าใจผิดก่อน จากนั้น เมื่อลุงสิบเข้าใจแล้ว เขาก็จะให้ลุงสิบบอกลูกสาวว่า เพิ่งตะบันหน้าเขาเสร็จแล้วออกมาจากห้องก่อนหน้านี้ไม่ถึงสิบห้านาที ถ้าเธอคำนวนเวลา ก็จะเข้าใจว่า เขาเพิ่งได้รับบาดเจ็บ ไม่มีทางมีอารมณ์ใช้ปากทำเรื่องอย่างงั้นกับป้าจี้ทั้งๆ ที่เลือดยังถ่มออกมาไม่หมดแน่นอน แต่นักวิทยาศาสตร์ผู้มองโลกในแง่ดีอย่างเขาลืมนึกไปว่า ผู้หญิง...โดยเฉพาะตอน ‘ของขึ้น’ ไม่สามารถแยกแยะประเด็น หรือมองเห็นตรรกะเหตุผลอะไรทั้งนั้น ลูกสาวลุงสิบโมโหปรี๊ดขึ้นสมอง ไอ้บ้า เวลาอย่างงี้ยังบังอาจมีหน้าจะมาให้เธอ ‘สารภาพ’ ...เขาไม่ได้ข่มขืนเธอเหรอ หนอย... จะให้บอกพ่อว่าเธอข่มขืนเขารึไง? “พ่อคะ มันนี่แหละค่ะ ขยี้กามลูกสาวพ่อยับเยิน ทำให้ขวัญต้องทนทุกข์ทรมานกับฝันร้ายอยู่หลายปี ฮือๆๆ” หญิงสาวซุกหน้ากับแผ่นหลังกว้างของพ่อแล้วร้องไห้โฮออกมาจริงๆ ช่วยไม่ได้ ก็ตอนนี้เธอเศร้าจริงๆ นี่นา แล้วเธอก็ไม่ได้หลอกพ่อด้วย หลายปีมานี้ เธอต้องทนทุกข์ทรมานใจเพราะเขาจริงๆ ส่วนเรื่อง ‘ขยี้กาม’ ก็... ไม่รู้ล่ะ เขาทำแบบนั้นกับเธอ จะนับว่าขยี้กามก็ไม่ผิดหรอกน่า คนเป็นพ่อได้ฟังพร้อมสัมผัสน้ำตาของลูกรักบนแผ่นหลังแล้วถึงกับใจสลาย แทบจะร้องไห้ตามลูกสาวด้วย “พอแล้วลูกพ่อ ไม่ต้องพูดแล้ว ปล่อยพ่อจัดการมันเอง” ว่าแล้วลุงสิบก็หันมาใช้สายตาพ่นไฟใส่ไอ้หื่นกาม “เลือดชั่วกลบปากไม่พอใช่มั๊ย ” หืม? เลือดกลบปากเหรอ? ข้าวขวัญได้ยินพ่อพูดจึงยื่นหน้าออกมาจากแผ่นหลังที่เธอใช้เป็นเกราะกำบังก็เห็นว่า อา... แก้มบุ๋มของเขาช้ำเป็นแถบ ปากก็แตกเลือดไหลซิบๆ ยังดูสดอยู่เลยจริงๆ ด้วย เธอเลียริมฝีปากตัวเองเมื่อนึกถึงรสจูบเมื่อครู่ แตกต่างจากจูบของเขาที่เธอเคยได้รับ เพียงแต่ยามกระทันหันไม่ทันได้สังเกตว่ามันแตกต่างอย่างไร แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า เป็นเพราะมันเจือกลิ่นคาวเลือดของเขานั่นเอง! “ เมื่อกี๊ฉันดันใจอ่อน ยอมปล่อยแกไป ถึงได้ย่ามใจ กล้ากลับมาไล่ปล้ำลูกสาวฉัน เย้ยกันอย่างงี้ คราวนี้ ถ้าฉันปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่ก็บ้าแล้ว!” สิ้นเสียงคำรามอย่างโกรธจัดของพ่อ ข้าวขวัญก็กลืนน้ำลายลงคอ กรุ่นกลิ่นคาวเลือดของเขาอวลอยู่ใน ฆานประสาท รู้สึกว่ารอยบวมช้ำบนใบหน้าขาวซีดดูน่าเวทนา พร้อมกันนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างบอกไม่ถูก ถ้าพ่อฆ่าเขาตายจริงๆ ล่ะก็ เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ไม่ได้ไม่ได้... เธอรีบโอบเอวแข็งแรงของพ่อซึ่งกำลังโถมร่างเข้าใส่ไอ้หื่นกามสุดชีวิต “พ่อขา... ไม่เอาค่ะ ใจเย็นๆ ...อีตาบ้า ยืนหน้าโง่อยู่ได้ ยังไม่รีบหนีอีก” นำทัพพ์ซึ่งกำลังหลับตาเตรียมเป็นกระสอบทรายให้ลุงสิบระบายความโกรธแค้นลืมตาขึ้นมาทันทีด้วยความงุนงง ตกลงจะเอายังไงกันแน่ เมื่อกี๊เพิ่งสั่งฆ่าเขา มาตอนนี้กลับบอกให้เขาหนีไป??? “ข้าวขวัญ เธอยังรักเราอยู่ใช่มั๊ย?” นำทัพพ์รู้สึกเหมือนมีดอกไม้เบ่งบานอยู่รอบๆ หัวใจ ทั้งๆ ที่สถานการณ์ตรงหน้าดอกไม้น่าจะปลิวไปไหนหมดแล้วไม่รู้ “ไอ้บ้า พูดอะไรตอนนี้ ไปให้พ้นนะ ไปซี่... ไปไปไป๊...” “ขวัญปล่อยพ่อ พ่อจะฆ่ามัน!” “ไม่ค่ะ พ่อ” ข้าวขวัญกอดพ่อไว้แน่นไม่ปล่อย “... ไปซี่... ไสหัวไปให้พ้น แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” ประโยคนี้ขยี้ดอกไม้ในใจเขาจนไม่เหลือ ในเมื่อไม่มีใครเชื่อเขาเลย คนพ่อก็จะฆ่าเขา ลูกสาวก็ขับไล่ไสส่ง เขาก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ต่อให้โดนต่อยจนตายไปตอนนี้ก็พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาไม่ได้ ...ในที่สุด แพะน้อยนำทัพพ์ก็ตัดสินใจแบกบาปจากไปด้วยความสิ้นหวัง “นี่ลูกพ่อยังจะไปช่วยไอ้สารเลวนั่นอีกทำไม?” “อ่า... คือว่า ขวัญไม่อยากเห็นพ่อทำร้ายคนนี่นา... ฮือๆ... ให้มันแล้วไปเถอะค่ะ ...พ่อไปส่งขวัญกลับคอนโดฯ ดีกว่า นะคะนะคะ... ขวัญมีงานด่วนต้องทำวันนี้ด้วยค่ะ” ลุงสิบสบถสองสามคำ ก่อนจะยอมเก็บกระเป๋าเดินทางขึ้นมาถือไว้แล้วจูงลูกสาวไปขึ้นรถ “อ่า... พ่อขา วันสองวันนี้ พ่อต้องไปประชุมหรือมีงานสัมนาที่ไหนหรือเปล่กาคะ ...ไปค้างกับหนูสักสองคืนได้มั๊ยคะ” ข้าวขวัญรู้สึกไม่วางใจ กลัวว่าพ่อของเธอจะกลับมาฆ่าเขา อย่างน้อย ผ่านไปสักสองสามวัน พ่ออาจจะโมโหน้อยลงบ้าง “ได้สิคะ” ลุงสิบตอบลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “...ขวัญรอพ่อบนบ้านประเดี๋ยว พ่อขอเวลาไปสั่งงานตา:-)ไว้ แล้วกลับมาจัดกระเป๋าก่อนนะ” ค่อยโล่งใจหน่อย เฮ่อ... ทำไมเธอต้องเป็นห่วงคนหลอกลวงพันธุ์นั้นด้วยนะ น่าเจ็บใจตัวเองเหลือเกิน “อ้อ! ขวัญ... ลูกอย่าลืมล๊อคประตูดีๆ ล่ะ พ่อกลัวไอ้หมอนั่นมันย้อนกลับมารังแกหนูตอนพ่อไม่อยู่” ข้าวขวัญอยากจะบอกพ่อเหลือเกินว่า... เขาไม่สนหนูหรอกค่ะ ป่านนี้ คงกลับไปทำอะไรๆ เด็กคนนั้นต่อจากที่ค้างไว้ ใช่ซี่... เธอมันสามสิบกว่าแล้ว ยัยจี้เส้นมันเพิ่งจะยี่สิบต้นๆ นี่... ใหม่กว่า สาวกว่า ตายห้า! หญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นมาได้ เธอถูกเขาจูบเข้าไปเต็มๆ หลังจากที่เขาก้มหน้าซุกไซ้ตรงนั้นของยัยนั่นเหรอเนี่ย... อี๊................. สกปรกที่สุด! จินตนาการบรรเจิดของข้าวขวัญ ทำให้ลุงสิบเสียเวลาเก็บของเพราะมัวแต่เดินไปเดินมาอยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ “เอ... น้ำยาบ้วนปากสมุนไพรทั้งขวดหายเกลี้ยงไปได้ยังไงเนี่ย? เกลือทะเลสำหรับสีฟันก็หมดด้วยเหรอเนี่ย?” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 21:09:03

ความคิดเห็นที่ 2 วันต่อมา... ลุงสิบเกือบลืมไปแล้วว่า วันนี้มีงานแถลงข่าว ‘นวัตกรรมใหม่’ ของทรูฟู๊ต ที่คุณพลพูดถึง จนเมื่อเห็นข่าวภาคค่ำในโทรทัศน์... กรรมการผู้จัดการหนุ่มที่เขาเพิ่งไปเจอมาเมื่อวานกำลังให้สัมภาษณ์นักข่าว... “ต้องถือว่า ‘สิทธิบัตรยีนข้าวหอมมะลิแดง’ เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา ” หนุ่มใหญ่ได้ยินแล้วแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า ...ข้าวหอมมะลิแดง?! “ทีมวิจัยของเราค้นพบ ยีนตัวหนึ่งซึ่งทำให้ข้าวหอมมะลิแดงมีคุณสมบัติชะลอการย่อยสลายตัวจากคาร์โบไฮเดรตมาเป็นกลูโคส ทำให้ร่างกายใช้เวลานานในการดูดซึมน้ำตาล สามารถป้องกันโรคเบาหวานระยะ 2 ได้” กรรมการผู้จัดการหนุ่มหล่อนั่งท่องมาอย่างดีก่อนให้สัมภาษณ์ ดังนั้นเขาจึงพูดจาดูเหมือนรู้จริงอย่างยิ่ง ลุงสิบงุนงงสับสน... ข้าวหอมมะลิแดงที่นายพลกำลังพูดถึง คือพันธุ์เดียวกับที่ขึ้นในนาทดลองของเขาหรือเปล่า? น่าจะใช่... เพราะไอ้ทัพพ์เคยบอกคุณสมบัติพิเศษของข้าวหอมมะลิแดงเหมือนที่ไอ้พลกำลังให้สัมภาษณ์ ทำให้เขารู้สึกภูมิใจกับข้าวพันธุ์ใหม่นี้มาก แรกเริ่มเดิมที เขาพบมันขึ้นปะปนกับข้าวหอมมะลิขาวในนาของเขาโดยไม่รู้ที่มาที่ไป เข้าใจว่าเกิดขึ้นจากการกลายพันธุ์ พอคัดเอามาสีเป็นข้าวกล้องแล้วหุงดูก็เห็นว่า นุ่มหอมอร่อยกว่าข้าวกล้องทั่วไป จึงคัดเมล็ดมาเพาะขยายพันธุ์จนสามารถปลูกขายและแจกจ่ายเมล็ดพันธุ์ให้ชาวบ้านได้ ...แต่ทำไมนายพลถึงอ้างว่าเป็นผลงานของมัน ถึงขนาดกล้าเอาไปจดสิทธิบัตร!? “ทางทรูฟู๊ตมีความภูมิใจเป็นอย่างมากที่สามารถสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศชาติได้ ทำให้ทุกคนรู้ว่า ข้าวไทยของเราสามารถช่วยเหลือผู้ป่วยโรคเบาหวานนับล้านคนบนโลกนี้” “ช่างน่าภาคภูมิใจแทนคนไทยจริงๆ นะคะ” นักข่าวภาคสนามเชียร์เต็มที่ “ แล้วไม่ทราบ ขั้นต่อไป ทางทรูฟู๊ตมีแผนจะใช้ประโยชน์จากยีนข้าวหอมมะลิแดงนี้อย่างไรคะ?” “เรามีแผนเริ่มจากการปรับปรุงพันธุ์ข้าวชนิดอื่นๆ ที่ตลาดโลกต้องการให้มีคุณสมบัติพิเศษนี้... นอกจากนั้น ด้วยความกว้างหน้าทางเทคโนโลยีชีวภาพของเรา ยังสามารถผลิตอาหารคาร์โบไฮเดรตชนิดต่างๆ ได้ ในอนาคตอันใกล้... เราจะผลิต มันฝรั่ง เส้นก๋วยเตี๋ยว และขนมปังสำหรับผู้ป่วยโรคเบาหวาน... และยังปรับปรุงต่อไป เป็นอาหารเสริมได้อีกด้วยครับ” คุณพลโม้น้ำลายแตกฟอง “อย่างสโลแกนใหม่ของทรูฟู๊ตใช่มั๊ยคะ... ‘กินอาหารแทนยา ป้องกันดีกว่ารักษา’” “ครับ” ชายหนุ่มหันมายิ้มหล่อให้กล้องอย่างรู้งาน “...รับประทานอาหารดีมีประโยชน์เป็นการรักษาสุขภาพอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด” “แล้วโครงการต่อไปของทรูฟู๊ตล่ะคะ ทรูฟู๊ตจะทำอะไรออกมาให้เป็นที่เชิดหน้าชูตาของพวกเราชาวไทยอีกบ้างคะ?” “ตอนนี้เราก็กำลังศึกษาพันธุ์ข้าวและพืชพื้นบ้านของไทยเราซึ่งมีสรรพคุณทางยา มาใช้ประโยชน์ในการปรับปรุงพันธุ์พืชอาหารต่างๆ ด้วยเทคโนโลยีชีวภาพตามนโยบายของผม...วิจัยและพัฒนาไม่หยุดยั้ง เพื่ออาหารที่ดีกว่าของมวลมนุษยชาติ” ฟังมาถึงตรงนี้ คิ้วของลุงสิบขมวดจนแทบจะพันกันเป็นโบว์แล้ว ทรูฟู๊ตวางแผนจะยึดครองข้าวและพืชพื้นบ้านหรือนี่?! “ความจริง อาหารไทย พืชผัก สมุนไพรของเรา ยังมีอะไรดีๆ อีกมากมายครับ แต่ไม่ค่อยมีใครสนใจนำไปใช้ประโยชน์ร่วมกับเทคโนโลยี... บริษัทของคนไทยไม่ค่อยมีนวัตกรรมใหม่ๆ ออกมาจดสิทธิบัตรกับเขาหรอกครับ โดยเฉพาะด้านการเกษตร อาหารและยา ไม่เหมือนในสหรัฐ ซึ่งปัญหานี้จะทำให้เราตามเค้าไม่ทัน ล้าหลัง และเป็นประเทศยากจนต่อไป ดังนั้น ทางบริษัทเราจึงต้องเร่งทำวิจัยเพื่อให้คนไทยตามเค้าทัน...” ใช่สิ... มีแต่บริษัทขนาดใหญ่ที่มีทุนพร้อมบุคลากรที่มีความรู้สูงปรี๊ดเท่านั้นที่มีปัญญาทำวิจัยเป็นเรื่องเป็นราว มีฝ่ายจัดการด้านเอกสารและประสานงานกับต่างประเทศถึงจะสามารถยื่นขอจดสิทธิบัตรในประเทศต่างๆ ได้ แต่บรรพบุรุษของตาสีตาสา ต้องทนทุกข์ทรมาน สังเวยชีวิต ลองผิดลองถูกกับสมุนไพร ตายไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ พัฒนาจนมาเป็นภูมิปัญญาพื้นบ้าน ให้ลูกให้หลานได้มีอาหารคุณค่าสูง มียารักษาโรค โดยไม่ได้จารึกชื่อผู้ค้นพบ ไม่ได้จดสิทธิบัตร ไม่เคยมีใครอ้างความเป็นเจ้าของมาก่อน พันธุ์พืชพื้นบ้าน ก็เป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษ ชาวไร่ชาวนากี่รุ่นต่อกี่รุ่น ค่อยๆ สะสมเมล็ดพันธุ์ คัดเลือกและปรับปรุงพันธุ์อย่างยากลำบาก ร่วมกับวิวัฒนาการตามธรรมชาติ พืชพันธุ์ต่างๆ ปรับตัวเองให้เหมาะสมกับสภาพแวดล้อมแต่ละท้องถิ่น ให้คนบนผืนแผ่นดินนั้นใช้ประโยชน์ร่วมกันเหมือนของขวัญที่สวรรค์ประทานมาให้ แต่วันนี้... ทรัพยากรเมล็ดพันธุ์และภูมิปัญญาท้องถิ่นกำลังจะถูกขโมย! ในขณะที่กรรมการผู้จัดการหนุ่มหล่ออ้างเอาความดีความชอบหน้าชื่น... “การจดสิทธิบัตรยีนข้าวหอมมะลิแดงนี้ เป็นอีกก้าวหนึ่งของชาวไทย ที่กำลังจะก้าวไปสู่ความยิ่งใหญ่ระดับสากล” “แล้วข่าวที่ว่า ทางทรูฟู๊ตมีส่วนผลักดันให้รัฐบาลร่าง ‘กฎหมายสิทธิบัตรไทยฉบับใหม่’ ขึ้นมา ไม่ทราบว่าจริงเท็จอย่างไรคะ?” “โอ๊ย... กฎหมายไทยล้าหลังมากครับ ทุกวันนี้ เรายังใช้ พรบ.คุ้มครองพันธุ์พืช ที่เขียนไว้ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2542 สิบกว่าปีมานี้ เทคโนโลยีชีวภาพเราก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว มาตราเก้าวงเล็บหนึ่ง ยังไม่อนุญาตให้จดสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิตเลย” ลุงสิบรีบคว้าสมุดฉีกที่ลูกสาวทิ้งไว้บนโต๊ะขึ้นมาจดบันทึก... คำสำคัญที่เขาตั้งใจจะค้นคว้าหาข้อมูล... ‘สิทธิบัตรสิ่งมีชีวิต’ และ ‘พรบ.คุ้มครองพันธุ์พืชพ.ศ. 2542’ เพราะสัญชาติญาณของเขาบอกว่า มันน่าจะมีความสำคัญมาก และส่งผลกระทบต่อชะตากรรมของเกษตรไทยในอนาคต “พ่อคะ เป็นอะไรรึเปล่า?” ปกติพ่อของข้าวขวัญชอบอ่านหนังสือและฟังวิทยุ แต่ไม่ค่อยเปิดโทรทัศน์ดู แต่วันนี้เธอกลับบ้านมาเห็นพ่อนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าจอโทรทัศน์ก็รู้สึกเป็นห่วง แต่เมื่อหันไปดูภาพหน้าจอก็เห็นว่าเป็นโฆษณาครีมทาผิวขาวยี่ห้อหนึ่งเท่านั้น “พ่ออยากขาวเหรอคะ?” ถ้าเป็นเวลาอื่น ลูกสาวแซวแบบนี้เขาคงขำ แต่ตอนนี้ เขาไม่ได้อารมณ์ดีขนาดนั้น “พ่อพอใจในสิ่งที่ปู่ย่าให้มา เป็นชาวนาจะกลัวดำได้ยังไง... ที่พ่อเครียด เพราะเพิ่งจะรู้ว่า สมบัติที่พ่อกับชาวบ้านช่วยกันเก็บสะสมไว้ทำบุญถูกขโมยไปต่อหน้าต่อตาต่างหาก ขวัญ พ่อขอใช้คอมพิวเตอร์ลูกต่อเน็ตได้มั๊ยคะ จะหาข้อมูลอะไรหน่อย” ถ้าใครคุ้นเคยกับหนังฮอลี่วูด ก็คงชินกับภาพพระเอกฝรั่งทำงานเอฟบีไอกำลังนั่งจ้องจอ มือเคาะแป้นคอมพิวเตอร์ ค้นหาข้อมูลในห้องสลัวๆ อย่างขะมักเขม่น ถึงลุงสิบชาวนาหนุ่มใหญ่หน้าไทย จะไม่ได้เป็นพระเอกสายลับ แต่ก็หาได้ยอมแพ้ไม่ คืนนั้น... กว่าเขาจะได้ล้มตัวลงนอนก็เลยตีสองกว่า เพราะเขามัวแต่ศึกษาค้นคว้าเรื่องที่อยากรู้จนเข้าใจ ถ้าให้เขาสรุปง่ายๆ ... ในทุกๆ เซลล์ของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดมียีนของมันอยู่ ถ้าใครก็ตามสามารถจดเป็นเจ้าของยีนสิ่งมีชีวิตได้ ก็หมายความว่า คนอื่นๆ ที่ไม่ได้ถือสิทธิบัตรแต่ปลูกหรือเลี้ยงสิ่งมีชีวิตนั้นเพื่อขายกำลังทำผิด ‘ละเมิดสิทธิ์’ ของผู้ถือสิทธิบัตร ยังดีที่ตอนนี้ประเทศไทยและอีกหลายๆ ประเทศจับมือกันไม่รับจดสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิตทุกชนิด เพื่อป้องกันการแปรรูปทรัพยากรชีวภาพให้กลายเป็นทรัพย์สินผูกขาดของเอกชนหรือหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่ง แต่ก็อาจจะมีการจดสิทธิบัตรยีนสิ่งมีชีวิตของไทยในต่างประเทศที่รับจด ซึ่งก็หมายความว่า ประเทศไหนที่มีใครถือสิทธิบัตรยีน สินค้าเกษตรที่มียีนตัวนั้นอยู่ก็จะส่งเข้าไปขายในประเทศนั้นไม่ได้ นอกจากผู้ถือสิทธิบัตรยีนตัวนั้น อย่างกรณีถั่วอิโนล่าของเม็กซิโก บริษัทคอทเนอร์จดสิทธิบัตรยีนในถั่วอีโนล่าในสหรัฐฯ ซึ่งเป็นถั่วของเม็กซิโกที่เคยส่งมาขายในอเมริกา ทำให้ถั่วชนิดนี้ถูกกักไว้ที่ท่าเรือ เม็กซิโกไม่สามารถนำเข้าสหรัฐฯ ได้ เพราะบริษัทคอทเนอร์อ้างว่าถั่วมี ‘ยีนของเขา’ อยู่ ใครนำมาขายถือว่าผิดกฎหมาย อา... อย่างงี้ก็แปลว่า เขาและชาวนาคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถส่งข้าวหอมมะลิแดงไปขายในประเทศที่ทางทรูฟู๊ตถือสิทธิบัตรยีนได้น่ะสิ... คิดดูว่า ถ้าทั่วโลกยอมรับจดสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิตล่ะก็... อาหารของโลกคงตกอยู่ในกำมือบรรษัทยักษ์ใหญ่ไม่กี่รายเท่านั้น ระบบกฎหมายสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิต เป็นการเปิดโอกาสให้บรรษัทและประเทศอุตสาหกรรมเข้ามายึดครองทรัพยากรพันธุ์กรรมของประเทศกำลังพัฒนาซึ่งร่ำรวยด้วยพันธุ์พืชและสัตว์ รวมทั้งจุลินทรีย์ มีความหลากหลายทางชีวภาพและความมั่นคงทางอาหารมากกว่า ที่ผ่านมา มหาอำนาจพยายามผลักดันให้มีข้อตกลงเรื่องนี้ในองค์กรการค้าโลก แต่ยังไม่สำเร็จ ประเทศยากจนเสียเปรียบมาก ถ้าเล่นตาม ‘กติการะบบสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิต’ เพราะตามประเทศมหาอำนาจไม่มีทางทัน ...ในการจดสิทธิบัตร เราต้องเปิดเผยข้อมูลให้เขารู้ทุกอย่าง จากไม่รู้ก็เลยรู้ เขามีนักวิทยาศาสตร์เก่งๆ จำนวนมาก สามารถเอาไปพัฒนาต่อยอดได้มากมาย เราจดได้หนึ่งเขาจดได้เป็นร้อย แต่มีกติกาบนเวทีโลกอีกชุดหนึ่ง คือ ‘อนุสัญญาว่าด้วยความหลากหลายทางชีวภาพ’ เป็นข้อตกลงระหว่างประเทศที่พูดถึงเรื่องการคุ้มครองทรัพยากรชีวภาพ กติกานี้ คือใครก็ตามที่ใช้ประโยชน์จากทรัพยากรชีวภาพในเชิงการค้า ต้องขออนุญาตและต้องแบ่งผลประโยชน์ให้คนในประเทศนั้นด้วย ซึ่งถือว่าเป็นเจ้าของสิ่งมีชีวิตที่เกิดอยู่บนผืนแผ่นดินนั้นร่วมกัน ทุกประเทศที่เข้าร่วมเป็นภาคี จะนำข้อตกลงในอนุสัญญานี้ไปใช้ในการร่างกฎหมายภายในของแต่ละประเทศ แต่สหรัฐอเมริกาไม่ยอมเข้าเป็นภาคี เพราะเขาใช้ประโยชน์จากสิ่งมีชีวิตทั่วโลกจำนวนมหาศาลในอุตสาหกรรมต่างๆ ทั้งการเกษตร อาหาร เวชภัณฑ์ และสินค้าอุปโภคบริโภค ซึ่งส่งขายทั่วโลก ประเทศไทยมี พรบ.คุ้มครองพันธุ์พืชปีพ.ศ. 2542 ใครจะมาใช้ประโยชน์จากพันธุ์พืชของไทย ต้องขออนุญาตกรมวิชาการเกษตรและทำข้อตกลงส่วนแบ่งผลประโยชน์ จะมาเด็ดต้นไม้ใบหญ้าหรือกำเมล็ดข้าวของเราไปใช้เฉยๆ ไม่ได้ แต่สหรัฐอเมริกาพยายามจะผลักดันให้ไทยเราขยายสิทธิบัตรคุ้มครองสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ไม่ว่าในเวที WTO การเจรจา FTA ไทย-สหรัฐฯ และก็มีบริษัทเอกชนยักษ์ใหญ่จับมือกับบรรษัทข้ามชาติพยายามวิ่งเต้นให้รัฐบาลไทยแก้กฎหมาย! เขาไม่อยากจะคิดเลย ถ้ามันสำเร็จล่ะก็ ชาวไร่ชาวนาตาดำๆ จะทำผิดกฎหมายโดยไม่รู้ตัวเพราะถูกบริษัทยักษ์ใหญ่ขโมยพันธุ์พืชของเราไปใช้มากมายขนาดไหน... ยิ่งนึกถึงคำพูดของกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตตอนตอบคำถามของนักข่าวสาวเกี่ยวกับโครงกาในอนาคตของทรูฟู๊ตแล้วรู้สึกหนาวเยือกในอก “ตอนนี้เราก็กำลังศึกษาพันธุ์ข้าวและพืชพื้นบ้านของไทยเราซึ่งมีสรรพคุณทางยา มาใช้ประโยชน์ในการปรับปรุงพันธุ์พืชอาหารต่างๆ ด้วยเทคโนโลยีชีวภาพ...” บัดนั้นเอง... ลุงสิบก็มีความคิดหนึ่งซ้อนขึ้นมา เขานึกถึงว่า... ไอ้ทัพพ์กำลังทำวิจัยด้านพันธุกรรมข้าวหอมมะลิแดงกับข้าวพื้นบ้านที่ชาวนาจากทั่วสารทิศให้พันธุ์เขามาปลูกในนาทดลองของโรงเรียนชาวนา อา... เป็นไปได้มั๊ยว่า... ไม่... ไม่! หวังว่าเรื่องราวคงจะไม่เลวร้ายอย่างที่เขานึกกลัว แต่มันก็น่าสงสัยเหลือเกิน... พวกมันสองคนมีความสัมพันธ์กันยังไง? ทำไมไอ้พลถึงได้รู้ความลับเรื่องคดีที่ไอ้ทัพพ์ข่มขืนลูกสาวของเขา??? สมองของลุงสิบรีบประมวลผลหาข้อมูลมาประติดประต่อเรื่องราวของนำทัพพ์เท่าที่เขารู้มาจนหมดสิ้น นำทัพพ์ที่เขารู้จักคือทายาทตระกูลทรัพย์สมบัติสถิต เจ้าพ่อเงินกู้นอกระบบรายใหญ่ ซึ่งยึดที่ดินของบ้านเขาไปสมัยที่พ่อเขาเป็นหนี้ไม่มีเงินจ่าย รุ่นเขาเลยต้องมาเช่าที่ดินบรรพบุรุษตัวเองทำนา ไม่มีใครชอบเจ้าหนี้ผู้ยึดที่นาสำหรับทำมาหากินไปแน่นอน ลุงสิบก็เช่นกัน เพียงแต่เขาไม่เคยคิดโกรธแค้นจองเวรกับเด็กกำพร้าและขาพิการ พ่อแม่พี่น้องประสบอุบัติเหตุตายหมดเหลือตัวคนเดียวอาศัยป้าซึ่งเป็นญาติห่างๆ อยู่ในกรุงเทพฯ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้บ้านั่น? หรือว่า... ‘เราสองคนรักกันครับคุณพ่อ’ ภาพหน้าไอ้พลทำตาปิ๊งๆ ลอยขึ้นมา เหวอ... ลุงสิบขนลุก รีบสะบัดหัวสองทีขับไล่จินตนาการสุดสยองออกไปจากสมอง บอกตัวเองให้หยุดคิดอะไรไร้สาระ รีบนอนเก็บแรงไว้ทำประโยชน์ดีกว่า เช้าวันต่อมา หนุ่มใหญ่ก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่สามารถตอบข้อสงสัยของเขาได้ “คุณพ่ออยากรู้มั๊ยครับ ว่าไอ้ทัพพ์มันเป็นอะไรกับผม?” พลเป็นคนเปิดประเด็นก่อน โดยที่เขาไม่ต้องตั้งคำถามด้วยซ้ำ “...ถ้าวันนี้คุณพ่อพอมีเวลาว่าง อยากคุยกับผมเรื่องนี้ก็เชิญที่เก่านะครับ ไม่ต้องเวลาเดิมก็ได้ สะดวกกี่โมงก็มาได้เลย ถึงใครๆ จะบอกว่าขอเข้าพบกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตยากเหลือเกิน แต่บังเอิญเป็นคุณพ่อ ผมว่างเสมอเจอเมื่อไหร่ก็ได้ครับ” มันพูดแบบนี้ เพราะมั่นใจว่ายังไงเขาก็ไป ความจริงเรื่องนี้ เขาต้องรู้ให้ได้ ลุงสิบนึกถึงนิทานเรื่อง ‘ชาวนากับงูเห่า’ ...ชาวนาใจดีพบงูเห่านอนตัวแข็งอยู่เดียวดายจึงสงสารเก็บมันมากอดไว้ให้ความอบอุ่น แต่พองูเห่าได้รับความอบอุ่นก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาฉกกัดชาวนาจนตาย ตอนนี้เขาได้แต่ภาวนา ขออย่าให้เด็กหนุ่มที่เขาให้ความรักความอบอุ่นราวกับเป็นลูกชายของเขามาตลอดหลายปีนี้ เป็น ‘งูเห่าของชาวนา’ อย่างที่เขากำลังกลัวเลย ไอ้ทัพพ์... ชั่วช้าลามกข่มขืนลูกสาวเขาไม่พอ ยังเลวรยำถึงขนาดกล้าข่มขืนประเทศชาติด้วยหรือเปล่า เขามองเด็กคนนั้นผิดไปจริงๆ หรือนี่??? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 21:11:52

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 21:12:09

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 23:09:38

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วป้าจี๊ไปเป็นแฟนใคร ตาสิบ หรือ พี่.... จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 22:08:44