|
กรี๊ดด นิยายหายไปไหนอ่ะ โพสต์นิยายจนจบแล้วอ่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ งง
ไม่เป็นไร โพสต์ใหม่ก็ได้ ๕๕๕๕๕๕๕
+ + + + + + + + +
อย่างนี้แล้ว น้าเล็กจะว่ายังไงคะ ยังจะยุ่งกับพี่เพลงอยู่หรือเปล่า นั่นเป็นเสียงหวันยิหวา
ยิหวา...ที่น้าเล็กยังต้องยุ่งกับเพลงพิณ เพราะน้ากับน้าเล็กมีข้อตกลงกันไว้น่ะ ใช่มั้ยเล็ก พาทิศเป็นคนตอบแทน
ข้อตกลงอะไรคะ น้าอั๊ต
คุณเล็กจะกันเพลงพิณออกจากคุณอาบารมีจ้ะ ยิหวา เพราะไม่อยากให้คุณอาโดนหลอกน่ะ เสียงนี้เป็นวิลาสินีเอง
จริงหรือคะ น้าเล็ก แสดงว่าที่น้าเล็กยังไปยุ่งกับพี่เพลงอยู่ก็เพราะต้องการจะช่วยคุณตาใช่มั้ยคะ
ทุกอย่างรอบตัวเงียบไปครู่หนึ่ง เพลงพิณเองก็ถึงกับกลั้นลมหายใจเพื่อรอฟังคำตอบจากดุริยะ
ใช่...น้ากำลังทำเพื่อคุณตาอยู่
!!!!
อ้าว เพลง ยังไม่นอนเหรอ เสียงห้าวทุ้มอ่อนโยนของดุริยะดังขึ้น เมื่อเงยหน้าจากโน้ตบุ๊คส์ที่หอบมาทำงานด้วย แล้วเห็นว่าเธอนอนมองเขานิ่ง หูทั้งสองข้างมีหูฟังเสียบเอาไว้ ร่างสูงในชุดนอนลายทางลุกขึ้นจากโซฟา บิดตัวไล่ความเมื่อยขบพลางเดินมาหาเธอ
แล้วนี่ฟังอะไรอยู่ อย่าบอกนะว่า ฟังเพลงตัวเองน่ะ ไม่ค่อยเห่อเลยนะ เขาว่าพลางเอื้อมมือมาจะดึงสายหูฟังไปลองฟังบ้าง แต่เพลงพิณรีบดึงออกแล้วม้วนเข้ากับมือถือ แล้วจัดการซุกไว้ใต้หมอน
จะนอนแล้ว หญิงสาวตอบห้วนๆ แล้วพลิกตัวหันหลังให้เขา เท่านั้นก็มากพอแล้วที่จะให้ดุริยะสัมผัสได้ถึงความแปลกแปร่ง ชายหนุ่มชะโงกหน้าไปมอง ซึ่งก็เป็นดังคาด เธอไม่ได้หลับตา แต่เหม่อมองผนังนิ่ง
มือใหญ่จึงเอื้อมไปพลิกร่างเธอกลับ ส่วนตัวเขาเองก็นั่งลงหมิ่นๆ ตรงขอบเตียง กลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆ ผสมน้ำยาโกนหนวดจางๆ อวลอ้อยอิ่งระหว่างร่างของเขากับเธอ
ถ้ายังไม่ง่วงก็มาคุยกันก่อน
ฉันง่วง เพลงพิณว่าพลางมองเมินไปทางอื่นที่ไม่มีใบหน้าของเขา ความน้อยใจ ความผิดหวังแข่งกันประดังเข้ามาในความรู้สึก แต่ได้เพียรพยายามเก็บกักมันเอาไว้เป็นสามารถ
เชื่อหรือเปล่าล่ะ ว่าผมดูออกว่าคุณโกหก ดุริยะหยิบคำของเธอมาล้อในเสียงหัวเราะ พลางก้มหน้าลงมาใกล้ๆ ดูออกกระทั่งว่าคุณกำลังมีเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับผม
ฉันเชื่อว่าคุณเก่ง หญิงสาวประชดกลับ และทำท่าจะหลับตาลง แต่ก็ต้องร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ร่างของตนก็ถูกยกขึ้นให้ลุกขึ้นนั่งด้วยสองมือแข็งแรงของเขา ใบหน้าเธอห่างจากใบหน้าเขาไม่ถึงคืบ กลิ่นโคโลญจน์ยิ่งชัดเจนชวนใจสั่นอย่างไรพิกล
ยิ่งประชดแบบนี้ยิ่งชัดเลย มา...คุยกันให้เข้าใจดีกว่า เขาพยักหน้าเชิงสั่งขณะที่ตัวเองก็พยายามคิดไปด้วยว่าเหตุใดเธอจึงมีท่าทีห่างเหินเย็นชากับเขา ซึ่งจริงๆ เขาสังเกตเห็นอาการแปลกๆ ตั้งแต่กลับขึ้นมาจากส่งพิณทองแล้ว
เพลงพิณนิ่งเงียบ เพราะเธอไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะเริ่มต้นตรงประโยคไหน หรือควรจะพูดดีมั้ย หรือพูดไปแล้วจะได้ความจริงจริงๆ หรือเปล่า
เอ้า ว่าไง ยิ่งคุณคิดนาน ผมยิ่งเครียดนะเนี่ย เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นแล้วบอกว่า เอางี้ ผมให้เวลาคุณคิดอีกห้านาทีก็ได้ พูดจบเขาก็เดินไปเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าของตนแล้วหยิบสร้อยเงินที่ได้จากลัลนาออกมา แล้วเอามายื่นให้เธอ
อะไรอ่ะ เพลงพิณเงยหน้ามองเขางงๆ เอามาให้ฉันทำไม
ดุริยะถ่ายทอดเรื่องราวที่ได้รับฟังจากลัลนาสู่เพลงพิณอย่างละเอียดลออ เพลงพิณได้แต่เบิกตากว้างครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความตกใจ คาดไม่ถึง
เธอต้องการร่างของฉันเองหรือนี่ นี่สินะ ค่าบริการที่แสนแพงที่เธอว่า เพลงพิณพึมพำด้วยความหวาดกลัว
หมายความว่ายังไง เพลง ค่าบริการอะไร ดุริยะที่ได้ยินถามเสียงเข้ม เพลงพิณชะงักแล้วเงียบไปด้วยความละอายในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป
เพลง...นี่ไม่ใช่เวลาที่คุณจะรู้ จะคิด หรือทำอะไรคนเดียวแล้วนะ ถ้าเรื่องที่คุณเปิ้ลพูดมาทั้งหมดนั่นเป็นความจริง คุณก็กำลังตกอยู่ในอันตรายมาก เราต้องช่วยกันคิด ช่วยกันหาทางป้องกัน
เพลงพิณนิ่งอย่างตัดสินใจ ครู่หนึ่งก็เงยหน้าขึ้นสบตาเขาหวาดๆ
ฉัน...ตกลงให้...พี่เขาช่วย...เรื่อง...ยุ่งๆ ที่ผ่านมา
ดุริยะเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เพลงพิณหลบสายตาเขาอย่างขี้ขลาด คิดว่ายังไงก็ต้องโดนดุแน่ๆ
แล้วเขาว่าไงอีก ชายหนุ่มถามเสียงเคร่ง
เขาบอกว่า ค่าบริการครั้งนี้จะแพงกว่าครั้งไหน...ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้นะ คุณเล็ก แต่คืนนั้นฉันทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นแม่ไม่สบายเพราะเรื่องของฉัน และทางเดียวที่จะทำให้แม่สบายใจได้ก็คือ ข่าวทุกอย่างจะต้องจบลงอย่างเร็วที่สุด
ค่าบริการครั้งนี้? แสดงว่ามีครั้งอื่นด้วยงั้นหรือ คุณยังมีอะไรปกปิดผมอยู่หรือเปล่าเพลง พูดออกมาให้หมดนะ ไม่อย่างนั้นเราแย่แน่
เพลงพิณส่ายหน้าหวือ ฉันไม่เคยขอร้องอะไรเขาแบบจริงจังเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพิ่งจะครั้งนี้แหละ แต่ที่ผ่านมาที่พี่เขาคอยเป็นห่วง คอยให้กำลังใจฉัน แล้วก็ช่วยฉันจากคุณยรรยง ตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าเพราะเขาต้องปกป้องร่างที่เขาต้องการไง
ได้ยินอย่างนั้น ดุริยะก็จัดการสวมสร้อยให้เธอพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรนว่า เราต้องไปที่บ้านหลังนั้นภายในคืนนี้เลย...
บ้านหลังไหน แล้วไปทำไม เพลงพิณเงยหน้ามองเขางงๆ
บ้านที่อาจจะบอกเราได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครไงล่ะ ดุริยะตัดสินใจตามหาความจริงด้วยตัวเองก่อน ก่อนจะบอกให้บารมีรับรู้ น่าเสียดายที่ในบ้านของเขาไม่มีรูปของบุณฑริกเหลืออยู่แม้แต่ใบเดียว พาทิศหอบไปทิ้งเสียหมด ที่มีก็อยู่ในห้องนอนและห้องทำงานของบารมี
ว่าแต่...คุณไหวหรือเปล่า ตอนท้ายเขาถามพลางสำรวจร่างกายและสีหน้าของเธอด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเพลงพิณก็พยักหน้ารับทันที
ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ นะ
ดุริยะทำเสียงพอใจในลำคอ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าของเธอออกมายื่นให้
ไม่นาน ทั้งคู่ในชุดแต่งกายทะมัดทะแมงรัดกุมก็ค่อยๆ ย่องตามกันออกจากห้องไป โดยมีสายตาแห่งความโกรธของบุณฑริกมองตามไป แต่สักพักริมฝีปากได้รูปก็ฉีกยิ้มเยาะๆ
หึ คิดจะเบี้ยวค่าจ้างงั้นหรือ เพลงพิณ...มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก...
เป็นโชคดีอย่างมากที่ไม่มีใครจับสังเกตหรือสงสัยอะไร ทั้งคู่จึงสามารถมานั่งเคียงกันในรถคันใหญ่ของดุริยะได้ในที่สุด
รถราบนถนนเบาบางลงจากหัวค่ำมาก เปิดโอกาสให้ดุริยะได้ใช้ความเร็วในระดับที่ต้องการ กินเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็พารถวิ่งอยู่บนถนนพหลโยธินเพื่อมุ่งสู่จังหวัดสระบุรี ระหว่างทาง เขาก็นึกอะไรออก
จริงสิ นี่ก็เลยเวลาที่ผมกำหนดให้คุณมาหลายนาทีแล้วนะ ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่าเมื่อกี้เป็นอะไร
ฮื่อ เวลาแบบนี้ ยังจะคิดถึงเรื่องนี้อีกเหรอ เพลงพิณหันมาค้อนเขา
อ้าว ไม่ได้สิ เผื่อคุณเข้าใจผมผิด ผมจะได้อธิบายให้คุณเข้าใจถูกไง คนเราคบกันนะ เพลง มีอะไรก็ต้องคุยต้องบอกกัน ขืนเอาแต่อมพะนำ ปิดปากเงียบ ความสัมพันธ์ก็พังลงได้ง่ายๆ เขาถือโอกาสสอนเธอเสียเลย
เพลงพิณนิ่งเงียบไปอย่างตัดสินใจ สักพักก็โพล่งถามขึ้นว่า
เมื่อเย็นนี้ คุณวินีชวนคุณไปเที่ยว ทำไมคุณถึงไม่ไปกับเธอ
ดุริยะถึงกับละสายตาจากถนนมามองด้วยความไม่แน่ใจ ครั้นเห็นเธอพยักหน้ายืนยันคำถาม เขาจึงหันกลับไปมองถนนตามเดิม ปากก็ว่า
แล้วทำไมผมต้องไปกับเขาด้วยล่ะ ยิ่งคุณเป็นอย่างนี้ ผมจะทิ้งคุณไปได้ยังไง
เพลงพิณยิ้มออกมาในความสลัว ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก นอกจากกระเถิบกายเข้าไปใกล้เขาอีกนิด แล้วเอนศีรษะพิงไหล่กว้างนั้นด้วยความรู้สึกอบอุ่นเชื่อใจ
มาถึงตอนนี้ เธอเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น สัมผัสและรู้สึกมากกว่าอย่างอื่น เขาเป็นห่วง เขาแคร์เธออย่างจริงใจ เขาทำทุกอย่างมาจากหัวใจ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น
ดุริยะออกอาการงงกับกิริยาของเธอ หากแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า มันทำให้เขาเต็มตื้นยิ่งนัก แล้วก็ต้องยิ้ม เมื่อเธอสอดเรียวนิ้วของเธอเข้ามาในนิ้วของเขา ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะกระชับมันเอาไว้
| จากคุณ |
:
บราวนี่รสเสน่หา   
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 มิ.ย. 54 00:01:20
|
|
|
|
+ + + + + เพรงพราก บทที่ ๒๙ - ๓๐ + + + + +
