ความคิดเห็นที่ 1 จากนั้นก็นำยางพาราไปผึ่งลมให้โชยเป่าให้แห้ง โดยจะไม่วางยางซ้อนกัน จะวางตากบนราวไม้ไผ่ที่ไปตัดตามป่ารอบหมู่บ้าน แต่ช่วงหลังเริ่มมีการหาซื้อกันเพราะป่าไผ่หายากขึ้น จริง ๆ แล้วใช้ไม้อะไรก็ได้ แต่ไม้ไผ่ราคาถูกและหาง่ายกว่า การตากแผ่นยางพารามักจะวางผึ่งในที่ร่ม บางเจ้าก็วางผึ่งไว้ใต้ถุนบ้าน หรือจะตากลมตากแดดก็ได้แต่ต้องหลบฝน ต้องรีบเก็บเวลาฝนตก  จะทำให้เสียเวลา ยางพาราที่วางผึ่งจำนวนมาก ๆ จะเห็นคล้ายกับผ้าอ้อมเด็กสีขาวจำนวนหลายผืน คนจากบางกอกบางรายไม่รู้เรื่อง มองเห็นแต่ไกล ๆ ก็นึกว่า ชาวบ้านแถวนี้มีลูกดกกันจัง เพราะคิดว่าตากผ้าอ้อมให้ลูกที่ยังเป็นเด็กเล็กอยู่ ยางพาราที่ทำเป็นแผ่นแล้วมักจะพูดกันว่า ผลิตหนึ่งวัน อีกแปดวันขาย อาจจะนานกว่านั้นก็ได้ รวมวันที่ได้วางแผ่นยางพาราไว้ในที่ร่มสองวันด้วย เพราะพอยางพาราแห้งหมาด ๆ ดีแล้วก็วางซ้อนกันได้เลย การไม่นำยางพาราที่ยังไม่แห้งมาซ้อนทับกัน ชาวบ้านจะบอกว่า ยางออกเหงื่อ เพราะยางพาราที่มีความชื้น  ยางจะไม่สวย ยางอาจจะขึ้นเห็ด เป็นสีขาว ๆ คล้ายกับราเพราะความชื้น เวลาขายพ่อค้าคนกลางก่อนส่งขายโรงงาน อาจจะถูกตำหนิหรือหักราคานิดหน่อยก็ได้ เพราะเสียเวลาสำหรับโรงงานรมควันยางพาราต้องล้างออกก่อน แต่ถ้ามีการรีดยางพาราเป็นแผ่นบางแล้ว น้ำมักจะระเหยออกได้เกือบหมด ก็มักจะไม่ขึ้นเห็ดแต่อย่างใด (เว้นแต่อากาศชื้นจริง ๆ) ความจริงแล้วเวลาชาวบ้านทำยางพาราเป็นแผ่นแล้ว เวลานำไปขายให้กับพ่อค้าคนกลาง จำนวนหนึ่งร้อยกิโลกรัมจะถูกหักค่าน้ำ ตามความหนาบางของแผ่นยางพารา ยางพาราแผ่นบางมากก็จะถูกหักสองกิโลกรัม เหลือการตีราคาขายเพียงเก้าสิบแปดกิโลกรัม แต่ถ้าแผ่นหนามากก็จะถูกหักสามกิโลกรัม เหลือการตีราคาขายเพียงเก้าสิบเจ็ดกิโลกรัม การขายให้พ่อค้าคนกลางรับซื้อยางพารา มักจะไม่เวียนหาเจ้าที่ให้ราคาสูงสุด เพราะมักจะเป็นขาประจำกันหรือถูกคอกัน เจ้าของร้านจะขอหักค่าน้ำสักนิด หรือขอลดน้ำหนักแผ่นยางพารา แต่เจ้าของยางพาราจะขอเพิ่มราคากันมากน้อยก็ไม่ค่อยว่ากัน ต่อรองราคากันได้จนพอใจซึ่งกันและกัน เพราะขาดเหลือก็หยิบยืมเงินกันสักเล็กน้อยก็ได้ หรือมีงานเทศกาลอะไรก็มักจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ยางพาราเมื่อนำเข้าโรงรมควันยางพาราแล้ว. จะมีการชั่งน้ำหนักยางพาราที่พ่อค้าคนกลางนำมาส่ง หรือรายใหญ่ที่มียางพาราจำนวนมาก จะมีการตีราคาหักค่าน้ำออกมาแล้วแต่ความหนาบางของแผ่นยางพารา คนตีน้ำฝีมือดี ๆ จะค่าตัวแพงมาก เพราะเป็นผู้ทำกำไรเบื้องต้นให้กับเจ้าของโรงงาน รวมทั้งการตอดนิดตอดหน่อยของตราชั่งยางพาราเป็นต้น จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 23:08:22

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้นก็รวมรวมแผ่นยางพารา คัดขนาดให้มีความหนาบางใกล้เคียงกัน เวลาจัดเรียงเข้าเตารมควัน จะได้สุกใกล้เคียงกันหรือไม่แตกต่างกันมาก เพราะการรมควันยางพาราต้องใช้เวลาประมาณ 5-7 วัน แล้วแต่ขนาดเตาและอุณหภูมิในเตาและรอบนอก ยางพาราถ้าไม่สุกต้องรมควันใหม่ก็เป็นการเสียเวลา จากนั้นก็นำยางพาราที่คัดเกรดเบื้องต้น มาทำการล้างทำความสะอาด แผ่นยางพาราด้วยน้ำธรรมดา เพราะยางพาราเวลาแห้งเบื้องต้นแล้ว น้ำจะซึมเข้าไม่ได้ง่าย ๆ แล้ว การล้างทำความสะอาดของโรงงาน เพื่อขจัดเห็ดยางพารา และพวกเศษสิ่งสกปรกที่ติดมากับแผ่นยางพารา เช่น ฝุ่น ตะกอนผง เศษดิน ที่ปะปนมาบ้าง (เป็นรายได้เสริมของชาวบ้านบางเจ้าถ้ายอมเสียราคารับซื้อ) เมื่อเรียบร้อยแล้วจะนำไปแขวนเป็นราว ๆ บนชั้นสี่เหลี่ยม ก่อนใส่ชั้นวางเพื่อรุนเข้าโรงรมควันยางพารา ที่มีการสร้างหลายแบบแล้วแต่เทคนิคของแต่ละโรงงาน โดยมีหลักการพลวัตรทางอากาศ Aero dynamic ที่ให้ความร้อนวิ่งเข้าศูนย์กลางแล้วกระจายไปรอบ ๆ ภายในเตารมควัน ก่อนที่ความร้อนจะวิ่งหนีออกไปจากตัวเตารมควัน ในวันสองวันแรกจะโหมไฟแรงกว่าปกติ เพื่อไล่น้ำและความชื้นในเนื้อยางพาราออกมาให้เร็วที่สุด หรือที่เรียกกันว่า ไล่เหงื่อแผ่นยางพารา เพื่อให้น้ำระเหยออกจากแผ่นยางมากที่สุด พอหลังจากนั้นก็เริ่มลดความร้อนลงช้า ๆ จนยางแห้งสุดประมาณไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ ช่างเตาไฟ หรือคนคุมไฟ ของโรงงานรมควัน มักจะกินนอนหรือไปไปมามาอยู่บริเวณเตาไฟ เพราะต้องใช้ฝีมือและประสบการณ์ในการดูเปลวไฟ และกะประมาณการความร้อนภายในเตา เรียกว่า  มีฝีมือและมีราคาค่าจ้างแพงพอสมควร เพราะยางจะสุกเร็วหรือสุกช้า หรือแห้งเกรียมบางส่วนไป ก็ขึ้นกับฝีมือการคุมเตาไฟด้วยเช่นกัน มีข้อน่าสังเกตอย่างหนึ่งคือ ยางพาราเวลาทำเป็นยางแผ่นรมควันแล้ว น้ำหนักก็จะหายไปอีกประมาณสองกิโลกรัม จากการรับซื้อครั้งแรกที่หักค่าน้ำยางแล้ว หรือตกประมาณน้ำหนักยางพาราหายไปประมาณ สี่ถึงหกกิโลกรัมจากยางพาราน้ำหนักหนึ่งร้อยกิโลกรัม แสดงว่าความชื้นในแผ่นยางพารามีค่อนข้างมาก ถ้าคนตีน้ำยางพาราผิดแล้ว โรงงานก็จะเสียหายมากเช่นกัน ยางแผ่นรมควันเมื่อออกจากโรงรมควันยางแล้ว ก็จะนำมาคีบ(คือใช้กรรไกรตัดส่วนที่สกปรกหรือไม่สุกออก) เป็นการทำความสะอาดแผ่นยางรมควันส่วนที่สกปรก ก่อนจะให้อีกชุดหนึ่งแยกแยะออกมาเป็น ยางแผ่นรมควันชั้นหนึ่ง ชั้นสอง ชั้นสาม ตามความสวยงามและหนาบางของยางแผ่นที่รมควันออกมา งานนี้เป็นเรื่องประสบการณ์และความชำนาญ ไม่มีการใช้หลักวิทยาศาสตร์แต่อย่างใดเพราะเสียเวลาและค่าใช้จ่าย บางโรงงานก็ทำก่อนการคีบยางพารา แล้วแต่การบริหารจัดการของแต่ละแห่งที่ถนัดแบบไหนมากกว่า แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 15:33:36 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 23:09:23

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อนำยางที่แยกเป็นชั้นหนึ่ง สอง สาม แล้ว จะนำมากองรวมกันก่อนอัดแน่นเป็นก้อนสี่เหลื่ยมจัตุรัส ขนาดมาตรฐานคือ 111.11 กิโลกรัม สมัยก่อนใช้แรงงานคนอัดด้วยเครื่องมือกลใช้แรงคน แต่ตอนนี้ใช้ระบบไฮโดรลิคไฟฟ้าอัดเป็นก้อนเร็วกว่ากันเยอะเลย ก้อนยางพาราดังกล่าวนี้ โรงงานจะนำแป้งผสมน้ำหรือน้ำมันก๊าด ทาที่ก้อนยางข้างนอกให้รอบ ๆ น้ำหนักแป้งผสมไม่น้อยกว่าหนึ่งกิโลกรัมเป็นอย่างต่ำ แล้วเขียนชื่อบริษัทผู้ผลิตไว้ ผู้ซื้อเวลาจะใช้ก็ล้างแป้งออกแล้วไปดำเนินการ ตามกระบวนการผลิตของแต่ละแห่งต่อไป ยางมีความแปลกแต่จริงอยู่อย่างหนึ่งคือ ไม่ทำปฏิกิริยาอะไรกับแป้ง หรือเรียกว่า แพ้ทางกัน เวลาทาแป้งแล้วก็จะไม่ติดกันหรือลื่น ทำให้เวลาขนส่งจะซ้อนทับกันได้ไม่มีปัญหาตอนดึงออกจากกัน ทดลองได้โดยโรยแป้งลงในหนังสติ๊กยางพารา จะเห็นว่ายางจะอยุ่ได้นานกว่าไม่เปื่อยยุ่ยง่ายเหมือนที่ไม่ได้โรยแป้ง หรือเสื้อยางพารากันฝนที่ทำจากยางพารา ก่อนเก็บถ้าโรยแป้งทาเด็ก เวลาดึงออกมาเสื้อจะไม่ติดหนึบ และเก็บได้นานกว่าไม่โรยแป้ง สำหรับโรงงานรมควันยางพาราของหาดใหญ่ สมัยก่อนมีหลายโรงงานเช่น กิมบั๊ก โรงงานเดิมอยู่ตรงหน้าถนนแสงศรี (เลิกไปนานแล้ว) บริเวณตรงข้ามโรงเรียนหาดใหญ่วิทยาลัย ถ้าจำไม่ผิดของ บริษัท เหมืองยางสินไทย จำกัด ตอนนี้เป็นอาคารพาณิชย์หมดแล้ว ของ บริษัท เต็กบีห้าง จำกัด (ยางไทยปักษ์ใต้) ตอนนี้เป็นศูนย์การค้าคาร์ฟูร์และตรงข้ามเป็นอาคารพาณิชย์ บริเวณด้านหลังโรงแรมหรรษาเจบี ก็มีโรงงานรมควันขนาดเล็กอยู่เจ้าหนึ่ง แต่เลิกรมควันยางพาราไปนานแล้ว เพราะพอบ้านเมืองเจริญขึ้น ชาวบ้านเริ่มไม่พอใจกลิ่นควัน และมลภาวะจากการรมควันยางพารา ส่วนสวนยางพาราของชาวบ้าน มีกันอย่างเก่งก็คนละ 9 ไร่ 20 ไร่ ใครมี 50 ไร่ก็ถือว่ามากแล้ว แต่รายใหญ่จริง ๆ ก็มี หลวงประธานราษฏร์นิกร เจ้าคุณอรรถะกวีสุนทรกับคุณหญิงหลง คุณหญิงหลง ภริยาท่านเคยบริจาคสวนยางจำนวนหนึ่ง ให้เป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ ที่ดินตรงข้ามมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ยังเป็นของตระกูลท่าน มีประมาณสองร้อยกว่าไร่ บางส่วนทางโลตัสก็เช่าที่ดินกองมรดกท่านอยู่ ส่วนที่ทุ่งลุงก็มีของ ลิ้มขอ   เรียกว่าสวนยางเก้าร้อยไร่ ของหาดใหญ่ก็มีของ เทียนจ่อ เป็นต้น เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ ก่อนที่จะลืมเลือนหายไปเหมือนสวนยางรอบ ๆ เมืองหาดใหญ่ หมายเหตุ ขอขอบคุณเจ้าของภาพตาม www ที่อ้างอิง เพื่อประโยชน์ในการเขียนความเรียงอ้างอิง ไม่ได้มุ่งหวังทางการค้าหรือละเมิดแต่ประการใด แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 15:43:03 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 54 23:12:23

ความคิดเห็นที่ 4 จากต้นไม้ต้นหนึ่งสามารถกลายเป็นผลิตภัณฑ์อีกนับแสนนับล้านชนิดให้มนุษย์ได้บริโภค(ใช้) นับว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างหนึ่งของธรรมชาติเลยนะครับ คิดดูยางสามารถผลิตเป็นอะไรได้บ้าง จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 02:22:05

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านอย่างต่อเนื่องค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 08:04:48

ความคิดเห็นที่ 6 หลายขั้นตอนเหมือนกันนะคะกว่าขายได้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 09:05:07

ความคิดเห็นที่ 7 ติดตามครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 12:56:33

ความคิดเห็นที่ 8 อา ได้ความรู้ เดี๋ยวเอาแป้งไปโรยหนังยางดีกว่า แปลกดีค่ะ 111.11 กิโล จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 21:54:53

ความคิดเห็นที่ 9 ลืมเขียนไปว่า ยางก้อนที่มีน้ำหนัก 111.11 กิโลกรัม ชาวบ้านเขาเรียกว่าการทำยาง  ลูกขุน ส่วนแป้งที่ทารอบนอกยางพารา จะรวมอยู่ในน้ำหนักลูกขุน ถือว่าเป็นกำไรอีกส่วนหนึ่งของผู้ผลิต แต่ยอมรับกันมานานแล้วว่าให้ทำได้ เพราะเป็นการรักษาคุณภาพยางพาราและการขนส่ง จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 07:09:22

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบตอนนี้มากเลยค่ะ เพราะว่าเป็นเรื่องใกล้ตัวมาก(ตอนเด็กๆ) เมื่อก่อนชอบให้ขึ้นไปนวดบนแผ่นยางค่ะ สนุกมาก แต่เดี๋ยวนี้อย่างที่ว่า มีคนทำยางแผ่นน้อยมาก เวลาที่จะกลับบ้านก็น้อยเช่นกันค่ะ ขอบคุณสำหรับความทรงจำค่ะ คิดถึงบ้านมากมาย จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 18:05:17

ความคิดเห็นที่ 11 สมัยก่อนการตัดยางลำบากมาก เพราะเป็นยางแก่หน้าบาด(หน้ายางขรุขระ)  จงอยมีดหักก็กลับบ้าน กรีดต่อไม่ได้แล้ว  แถมในสวนยางไม่รู้ว่าไหนต้นยางไหนต้นไม้อื่น  บางทีต้นไม้อื่นใหญ่กว่าต้นยาง ทางที่เดินกรีดยางก็เดินไปตามช่อง ไม่มีการบำรุงใส่ปุ๋ยแผ้วถางเหมือนปัจจุบัน  ตัดได้วันละแผ่น 2แผ่น ปัจจุบันเรียกผืน   ขั้นตอนการทำลำบากมาก  เอาน้ำยางไปกรองลงตะกง(ปี๊บน้ำมันก๊าดผ่า2ซีก) ใส่น้ำส้ม(น้ำกรดละลายเจือจาง)เพื่อให้ยางจับตัว  เมื่อยางได้ที่แล้ว ก็เทลงบนพื้นใช้มือซ้อนกัน ค่อยๆนวดให้แบน  เด็กๆก็ขึ้นไปเหยียบ เรียกว่าเหยียบยาง เสร็จแล้วเอาเข้าเครื่องรีด เครื่องรีดเรียบจะรีดจนบางได้ที่แล้วนำเข้าเครื่องรีดลาย  บางแห่ง เรียกเครื่องรีด ว่า จักร  หรือ บีเส็น   ตอนเข้าเครื่องรีดนี่แหละเป็นขั้นตอนที่ขี้เกียจมาก เพราะนั่งหมุนมือใช้เวลานานมากเหนื่อยด้วย  เสสร็จแล้วเอาไปตากครับ  แล้วไปกินข้าวเช้าตอนเที่ยง เดี๋ยวนี้ขั้นตอนการทำสะดวกครับมีเครื่องมือมากมาย   ผมรู้จริงครับเพราะผมกรีดยางแก่มาตั้งแต่ ป.4 จากคุณ : ลมหัวด้วน เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 19:13:09