Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
จอมใจอเวจี 11....PSYCHO HELL :: เฟรี่ ติดต่อทีมงาน

=============
จอมใจอเวจี
บทที่ 11…….เฟรี่
: GTW
=============


ความเดิม
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10665708/W10665708.html



ตรวจดูความมอมแมมของตัวเองแล้วส่ายหน้า และเริ่มรู้สึกว่ามีอาการเวียนหัวแปลกๆ คงเป็นเพราะไม่ได้พักผ่อนพอเพียง แต่จะต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยก่อนล่ะ รุ่งเช้าถ้าไม่โดนจับย่างไฟอ่อนๆทำเนื้อแดดเดียวก็จะมีธุระจะต้องออกเดินทางไปยังยอดเขาสื่อสารเพื่อติดต่อกับระบบของเบื้องบนได้แล้วจะได้กลับบ้านเสียที

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย สาวตกสวรรค์ก็โผขึ้นบนเตียง แทบจะหลับกลางอากาศก่อนศีรษะจะถึงหมอนด้วยซ้ำ


---

อรุณรุ่ง

สวนดอกไม้หน้าตึกใหญ่ ท้องฟ้าสว่างขึ้นมาโดยไม่มีดวงอาทิตย์ปรากฏ อาณาเขตของปิศาจขาวกลับผิดแผกแตกต่างจากสถานที่อื่นๆ ราวหน้ามือกับหลังมือ คงไม่มีแถบไหนอีกแล้วของขอบอเวจีจะสวยงามเท่านี้ มวลหมู่บุปผาแมกไม้นานาพันธุ์มากหลายหลากสีสันและกลิ่นฟุ้งขจรกระจายรายเรียงไปตามทางเดิน

อาณาเขตของปีศาจของแห่งนี้นับว่าเหมาะสมกับความเป็นเอกเทศเฉพาะตัวมาก สามด้านเป็นขุนเขาสูงทะมึนเสียดฟ้าหน้าผาสูงชันราบเรียบจนไม่อาจปีนป่ายขึ้นลงอีกด้านเป็นแม่น้ำแห่งความตายไหลแกมาจากขุนเขาด้านหนึ่งและไหลหายไปยังขุนเขาอีกด้านหนึ่งซึ่งอยู่ตรงกันข้าม กลายเป็นปราการธรรมชาติอันแข็งแกร่งสายน้ำแห่งความตายกว้างไกลไม่เห็นฝั่งและมีหมอกปกคลุมชั่วนาตาปียากต่อการบุกรุก

นายหญิงของดินแดน..ปีศาจขาว ผู้สวมกระโปรงยาวเสื้อแขนกว้างสีขาวยืนเอามือไพล่หลังจ้องมองชมบุปผาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง นัยน์ตาสีขาวไม่มีลูกตาสีดำของนางทำให้ไม่มีใครอ่านความรู้สึกของนางได้ง่ายๆ

คนรับใช้เดินออกจากหน้าตึกมายืนอยู่ด้านหลังอย่างสำรวม ประกายตาของเธอแจ่มใสมีแววฉลาดรอบรู้สมกับเป็นคนรับใช้ระดับสูง เจ้าของตึกเอ่ยถามโดยไม่หันไปมอง

“เป็นอย่างไร”

ถ้าเป็นคนอื่นอาจมึนงงกับคำถามสั้นๆ ไม่มีที่มาที่ไปแบบนี้ หากคนรับใช้กลับตอบโดยไม่เสียเวลาคิดแม้แต่น้อยว่า

“คงต้องปล่อยผนังไว้อย่างนั้นก่อนค่ะ คุณเฟรี่ยังไม่ตื่น คุณไนท์เองก็ยังไม่ตื่น เพราะนอนอยู่บนเตียงรักษาน้อยเกินไป แต่เหมือนว่าจะได้รับยาบางอย่างมาทดแทนทำให้อาการดีขึ้นมากกว่าที่คิด ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คุณเฟรี่ท่าทางจะไม่สบายนะคะ ก็เล่นออกมานั่งอยู่ข้างนอกห้องนอนตั้งนานแบบนั้น”

“สองคนนี้มีอะไรพิลึกๆอยู่เรื่อย”

ประมุขตึกตั้งข้อสังเกตในขณะมุมปากปรากฏรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“แต่ข้าเองก็คิดว่าถ้าสองคนนั้นจากไปเมื่อไร ตึกเราคงเงียบเหงาลงไปอีกครั้ง สาวตกสวรรค์คนนั้นถึงจะดูจุ้นจ้านวุ่นวายไม่รู้เหนือรู้ใต้แต่ก็ทำให้ที่นี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากเลย”

“ดิฉันก็คิดเช่นนั้น”

ใบหน้าของสาวใช้ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นเหมือนกันเมื่อนึกถึงท่าทางและคำพูดหยิ่งๆถือตัวและเอาแต่ใจ แต่ก็น่าแปลกว่าไม่มีใครเกลียดชังอะไรเธอ

“ความจริงคุณเฟรี่เป็นคนใจดีนะคะ  สังคมเบื้องบนคงทำให้ในมุมมองของพวกเรามองว่าเธอติดนิสัยดื้อๆหยิ่งๆถือตัวไป”

“ท่าทางเจ้าก็ชอบใจเธอ”

“ค่ะ...คุยกับคุณเฟรี่สนุกดี ว่าแต่วันนี้นายท่านจะออกไปนอกเขตใช่ไหมคะ”

“ข้าคงต้องไป ไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องวุ่นวายตามมาถึงที่นี่”

“ค่ะ..คุณไนท์กับคุณเฟรี่ก็คงจะเดินทางไปยอดเขาสื่อสารเหมือนกัน”

ทั้งคู่สนทนากันพักใหญ่ก็เดินกลับเข้าตึกใหญ่ หลังจากแวะไปดูแลความเรียบร้อยในห้องครัวสาวใช้คนเก่งก็แวะมาขึ้นมายังห้องของสาวตกสวรรค์ เคาะเรียกเบาๆ อยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีคำตอบรับ ในที่สุดต้องใช้ลูกกุญแจสำรองไขประตูเข้าไป

สาวสวรรค์แสนสวยยังไม่ลุกจากเตียงไม่ลืมตาขึ้น ใบหน้าขาวซีดและตัวร้อนเหมือนคนจับไข้สาวใช้ใจหายวาบ รู้ว่าแบบนี้เป็นอาการคนเจ็บป่วยและถ้าทางจะหนักเสียด้วย จะว่าเป็นเพราะไปนั่งกินลมชมทางเดินเมื่อคืนอาการก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

“คุณเฟรี่คะ”

จับแขนเขย่าอีกหลายครั้ง  อาการตอบสนองคือการละเมออะไรออกมาสองสามคำแล้วพลิกตัวไปกอดหมอนข้างไม่ได้มีสติฟื้นขึ้นมาแม้แต่น้อย

“เป็นอะไรไป”

เสียงทุ้มต่ำเย็นชาดังขึ้นข้างหลัง ทำเอาแทบสะดุ้ง นักรบปีศาจนั่นเองซึ่งโผล่มาแบบเงียบกริบจนไม่รู้ตัว

“ท่าทางจะไม่สบายค่ะ”

สาวใช้ตอบด้วยสีหน้าวิตกกังวล ตัวเธอถึงจะผ่านการฝึกปรือจนเป็นคนใช้ระดับเทพก็ยังไม่มีความรู้ทางการแพทย์มากพอจะวิเคราะห์ถึงอาการของหญิงสาวคนนี้ได้

ไนท์ยืนนิ่งครู่หนึ่งก่อนยื่นมือออกไปทำท่าจะแตะหน้าผากของคนป่วย แต่โดนสาวใช้ตีมือค่อนข้างแรงแล้วกำชับด้วยเสียงดุเข้มว่า

“ห้ามแตะต้องคุณเฟรี่นะคะ เป็นบุรุษห้ามแตะต้องสตรีโดยไม่ขออนุญาต”
ถ้าไม่มีหน้ากากปิดหน้าอยู่ในตอนนี้คงเห็นหน้าอันบรรยายไม่ถูกของนักรบปีศาจผู้นี้อะไรกัน..ก็แค่จะดูอาการเท่านั้น คิดมากไปได้ แล้วตอนที่นางฟ้าคนนี้เป็นลมสลบอยู่ในสุสาน ใครเป็นคนอุ้มมาส่งจนถึงที่นี่

ถึงจะมีหน้ากากปกปิดความรู้สึก แต่ท่าทางอาการบางอย่างยังดูว่าหงุดหงิดวิตกกังวลอย่างปิดไม่มิด สาวใช้หันหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนยิ้ม

“แบบนี้ก็เดินทางไปยอดเขาสื่อสารไม่ได้แล้ว คุณไนท์โล่งใจหรือเสียใจคะ”

โล่งใจเรื่องอะไร โล่งใจว่าไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทางหรือโล่งใจว่าเฟรี่ต้องอยู่ต่อ ไม่หนีหายไปไหน เสียใจเรื่องอะไร เสียใจว่าเฟรี่ยังไม่ออกไปจากขอบอเวจีเสียทีให้สิ้นเรื่องสิ้นราวหรือเสียใจกับการเจ็บป่วยกันแน่

“ข้าไม่อยากให้นางเป็นแบบนี้” นักรบหนุ่มตอบไม่ตรงคำถาม

“ข้ารู้ว่าเมื่อคืนนางมาดูแลข้า แล้วมานั่งหน้าห้องข้าตั้งนาน”

สาวใช้มองหน้าอย่างสงสัย ก็เมื่อคืนนักรบปีศาจสลบนอนไม่ได้สติ แล้วรู้อย่างไรว่ามีคนเข้าไปรักษาพยาบาล รู้อย่างไรว่ามีคนมานั่งหน้าห้อง

“ข้าคุยกับนาง”  ตอบสั้นๆ

คุยตอนไหน......สาวใช้ยิ่งงงหนักเข้าไปอีกกับคำตอบนั้น สองคนนี้มีอะไรพิลึกอย่างที่เจ้านายสาวตั้งข้อสังเกตไว้จริงๆ

“ฝากดูแลคุณเธอสักครู่นะคะ ดิฉันจะไปรายงานนายท่าน อ้อ..แล้วห้ามแตะห้ามทำอะไรคุณเฟรี่ด้วยแม้แต่นิดเดียว”

ข้าไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า”

บอกด้วยเสียงห้วนๆ สาวใช้คนเก่งอมยิ้มแล้วเดินออกจากห้องไป นักรบปีศาจมองตามแล้วถอนใจ ทั้งขุ่นเคืองทั้งขบขันกับสาวใช้คนนี้  สั่งยังกับเป็นเจ้านายเชียวนะ..ฟังว่าเธอมีโอกาสไปศึกษาดูงานจากโลกมนุษย์ คำพูดคำจาจึงแปลกๆไม่เข้ายุคเข้าสมัยกับดินแดนแห่งนี้เท่าไร

หันกลับมามองคนป่วย นอนนิ่งใบหน้าขาวซีดอย่างน่าเป็นห่วง เหงื่อซึมตามใบหน้าทั้งที่อากาศค่อนข้างเย็นจนอยากจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้แต่ก็สัญญากับแม่สาวใช้จอมแสบคนนั้นไว้แล้ว

ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหน..เฟรี่

เมื่อคืนครั้งสุดท้าย ข้ายังคุยเป็นเพื่อนกับเจ้าอยู่ตั้งนาน เพื่อให้เจ้าหลับอย่างไม่ต้องกังวลเรื่องผีสาง ข้าหมดสติลุกจากเตียงมาดูแลเจ้าไม่ได้ก็จริง แต่จิตของข้ายังออกไปเป็นเพื่อนเจ้าได้ แต่เจ้าคงคิดว่าฝันไป

นักรบปีศาจยืนนิ่ง กำหนดจิตสำรวมใจมุ่งหน้าเพื่อหาว่าสาวสวรรค์คนนี้อยู่สถานที่ใด


 +++


เฟรี่พบว่าตนเองกำลังหลงทางอยู่ในป่าอันรกร้างว่างเปล่าและมืดครึ้มราวกับเป็นเวลาสนทยา เส้นทางเวียนวนแบบไม่รู้จบ สายลมพัดผ่านให้ความรู้สึกอ้างว้างและเยือกเย็น ภายในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นี่มันไม่ใช่ความฝัน แต่จะเป็นอะไรกัน

ดงไม้ข้างทางสะบัดไหวไปมาเหมือนเงาของปีศาจ เศษใบไม้หลุดร่วงลอยมาปะทะใบหน้าอย่างน่ารำคาญ หญิงสาวพยายามเดินออกมาให้พ้นจากแนวป่าด้วยใจเต้นระทึกและเหน็ดเหนื่อยหวาดกลัว หัวใจเต้นแผ่วอ่อนล้าเหมือนจะปลิดปลิวหมดลมได้ทุกขณะ ความคิดเต็มไปด้วยความงุนงงสับสน

ที่นี้มันเป็นสถานที่แห่งใดกัน

ถนนสายเล็กๆ เบื้องหน้าทอดยาวไกลออกไปแต่ยังพอมองเห็นแสงสว่างมากกว่าบริเวณซึ่งยืนอยู่ในตอนนี้ เร่งฝีเท้าตรงออกไปอย่างเร่งร้อนท่ามกลางกระแสลมกระโชก

มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินไหวๆ อยู่เบื้องหน้าในเสื้อผ้าชุดดำราวความมืด มองจากด้านหลังเห็นเส้นผมยาวสยายถึงแผ่นหลัง

ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ในสถานที่แบบนี้ถ้ามีเพื่อนเดินทางสักคนคงจะดีไหมน้อย เฟรี่เร่งฝีเท้าจนเหนื่อยหอบ แต่ก็ไม่สามารถเดินทันหญิงสาวคนนั้นได้

ผู้หญิงคนนั้นเดินไปจนถึงสะพานโค้งยาวข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง สะพานหายไปในกลุ่มหมอกสีขาวมองไม่เห็นฝั่งตรงข้าม มันช่างเหมือนสายน้ำแห่งความตายเหลือเกิน เหนือผิวน้ำสีดำสนิทมีกลุ่มหมอกลอยปกคลุม ดูเหมือนว่าหมอกเหล่านั้นจะผุดพุ่งขึ้นมาจากแม่น้ำมีกลิ่นไออันเย็นยะเยือกอย่างประหลาด

ร่างในชุดดำก้าวขึ้นไปบนสะพาน ธิดาตกสวรรค์เร่งฝีเท้าตามไปโดยไม่คิดระแวงอะไร บางทีข้ามสะพานไปอาจจะเป็นทางออกจากสถานที่แห่งนี้ก็เป็นได้

เท้ากำลังจะก้าวขึ้นสะพาน

“หยุดก่อน”

เสียงห้าวๆแหบพร่าคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แล้วมือแข็งแรงก็ดึงแขนหญิงสาวลงมาจากสะพาน

“ไนท์”

ร้องด้วยความดีใจเมื่อเห็นร่างทะมึนชุดดำและหน้ากากสีขาวอันเย็นชาไร้ความรู้สึก ในที่สุดคนนำทางประหลาดคนนี้ก็โผล่มาแบบนึกไม่ถึงอีกจนได้

“เจ้ารู้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่”

“เอาเป็นว่าข้ารู้ก็แล้วกัน”

ปีศาจนักรบตอบเสียงเรียบๆ พลางปล่อยมือออกจากข้อมืออีกฝ่าย

“เราลองข้ามไปฝั่งนั้นดีไหม”

เฟรี่ออกปากชวนพลางมองหาหญิงสาวลึกลับคนนั้น แต่เธอหายไปแล้วท่ามกลางหมอกควัน

“ข้าเห็นมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินนำหน้าข้ามา เหมือนจะนำทางให้ข้าข้ามไปฝั่งโน้น ข้ากำลังจะข้ามไปเจ้าก็โผล่มาพอดี จากไหนก็ไม่รู้”

“นำทางไปสูความตายน่ะสิ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนนำวิญญาณ” ไนท์อธิบายช้าๆ แต่คำพูดทำให้รู้สึกขนลุกเกรียว

“เธอเป็นปีศาจนำวิญญาณข้ามไปยังโลกแห่งความตาย ถ้าเจ้าข้ามไปเจ้าก็จะตายทันที ไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้อีก ดินแดนที่เราอยู่ตอนนี้เป็นโลกระหว่างความเป็นและความตาย”

“อะไรกัน ก็ข้ายืนอยู่นี่ ฟื้นอะไร พูดเรื่องอะไรไม่เห็นเข้าใจ” ขึ้นเสียงถามด้วยสีหน้าท่าทางไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย

“ตอนนี้เจ้านอนป่วยหนักอยู่ในตึกของปีศาจขาว จำได้ไหม”

หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดพักหนึ่งจึงพยักหน้าตอบว่า
“ข้า....จำปีศาจขาวได้ ข้าไม่ได้ความจำเสื่อมขนาดนั้น แต่จำไม่ได้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“เจ้าป่วยหนัก”

“ตลกน่า ข้ายืนอยู่ที่นี่ ถึงจะรู้สึกไม่ดีเท่าไร แต่ก็ไม่ได้ป่วยไข้อะไร ว่าแต่พาข้ากลับได้ไหม ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่”

นักรบปีศาจถอนใจยาว มองอีกฝ่ายอย่างรู้สึกเห็นใจพลางบอกว่า
“ตอนนี้เจ้ากลับยังไม่ได้หรอก ร่างกายของเจ้ายังรับไม่ได้ เจ้าต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าข้าจะหาทางช่วยเจ้าได้ และจำไว้อย่างหนึ่งว่าอย่าข้ามสะพานไปฝั่งโน้นเด็ดขาดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

“อะไรกัน”

ธิดาตกสวรรค์โวยวาย เข้ามาจับแขนอีกฝ่ายเขย่าไปมาอย่างอ้อนวอน
“เจ้ามาได้ก็ต้องพาข้ากลับได้สิ นะๆ...พาข้ากลับไปด้วย”

“ข้าจะกลับมาช่วยเจ้าแน่นอน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

“แล้วจะปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวได้อย่างไร ใจร้ายที่สุด”

ว่าพลางน้ำตาคลอเบ้าและเริ่มไหลออกมาเป็นสายจนต้องยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าไปมา นักรบปีศาจยืนนิ่งแต่ความรู้สึกภายในหนักอึ้งราวถูกถ่วงด้วยศิลาพันชั่ง

“ถ้าข้าพาเจ้ากลับตอนนี้ จิตของเจ้าจะต้องทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ข้าบอกแล้วว่าอดทนอยู่ที่นี่สักพัก ยังไงข้าก็สามารถหาเจ้าจนเจอน่า”

ปีศาจหนุ่มล้วงมือไปในอกเสื้อ หยิบเอาก้อนหินก้อนเล็กๆ ออกมาวางลงบนฝ่ามือของเฟรี่แล้วรวบมือน้อยนั้นให้กำก้อนหินนั้นเอาไว้ก่อนกำชับว่า

“เก็บเอาไว้ มันจะช่วยเจ้าให้พ้นจากอันตราย”

หญิงสาวรับมาดูแบบงงๆ เห็นเป็นก้อนหินรูปไข่ประกายแวววาวราวมีดารารายอยู่ภายใน สวยงาม แต่จะใช้ประโยชน์อะไรได้บ้างนะ.

“ไม่เอา ข้าจะกลับเดี๋ยวนี้”

พูดขาดคำร่างของไนท์ก็หายวับไปกับตา หญิงสาวอ้าปากค้างด้วยความตกใจแปลกใจและสับสน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พอคู่กรณีหายไปก็ดูเหมือนจะพาเอาความอบอุ่นปกป้องคุ้มครองหายไปด้วย ดุสิ..บทจะไปก็ไปแบบไม่บอกไม่กล่าว คนผีอเวจีแบบนี้ก็มี แล้วทำไมด้องหายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ด้วย ถึงเป็นปีศาจก็ไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนี้เลย

แล้วทิ้งเราไว้คนเดียวแบบนี้นะ.....แล้วจะอยู่อย่างไร

----

มือที่จับแขนเขย่าแรงๆจนทำให้นักรบปีศาจสะดุ้งขึ้นมาเป็นมือของสาวใช้คนนั้นนั่นเอง ทำเอาหัวใจแทบวายตายจากสภาวะจิตถูกกระชากกลับอย่างรุนแรง

“เป็นอะไรไปคะ”

เสียงถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นนักรบปีศาจยืนนิ่งราวเป็นรูปปั้นเลยจับแขนเรียกดู ก็มีอาการสะดุ้งเหงื่อแตกราวกับวิ่งรอบภูเขามาสักสามรอบ

ปีศาจขาวเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง ใช้มือตรวจดูข้อมือของเฟรี่อย่างพิจารณาครู่หนึ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทุกคนจ้องมองด้วยใจเต้นระทึก สักพักหนึ่งก็พูดขึ้นด้วยเสียงหนักๆว่า

“อาการแบบนี้ข้าเคยเห็น”

ทุกคนตั้งใจฟัง ไม่มีใครปริปาก นางจึงพูดต่อไปอีกว่า

“ชาวเบื้องบนและเบื้องล่างความจริงแตะเนื้อต้องตัวกันได้ โดยไม่ทำลายล้างกันแบบสสาร-ปฏิสารหรอก นั่นเป็นเพียงเรื่องเล่าความเชื่อแบบผิดๆ เท่านั้น แต่อันตรายจริงๆ เกิดจากสาวน้อยคนนี้เธอแพ้เลือดของชาวเบื้องล่าง ตัวเธอสัมผัสเลือดสีดำของไนท์อยู่บ่อยๆ ร่างกายเลยเกิดปฏิกิริยา ส่งผลให้เกิดอาการเจ็บป่วยอย่างหนัก”

“หนักแค่ไหนคะ”

สาวใช้ดูเหมือนจะเอ่ยปากถามขึ้นมาซึ่งเป็นคำถามของไนท์ภายในใจเช่นกัน

“ตาย”

ปีศาจขาวตอบสั้นๆ แต่ทำให้บรรยากาศตึงเครียดแบบไร้สภาพขึ้นมาทันที

ปีศาจนักรบยังคงยืนสงบนิ่งแต่คล้ายมีความเคลื่อนไหวไร้สภาพแผ่ซ่านออกจากไม่หยุดยั้ง เป็นพลังแห่งความปั่นป่วนรุนแรงชนิดไม่อาจควบคุมได้ เฟรี่นางฟ้าจอมดื้อจอมเอาแต่ใจและถือตัวบัดนี้กำลังนอนรอความตายอย่างหมดฤทธิ์ เหมือนคนนอนหลับแต่ไม่รู้วันเวลาว่าจะลืมตาขึ้นมาอีกหรือไม่ หรือจะเป็นการพักผ่อนอย่างสงบชั่วนิรันดรของนางฟ้าตกสวรรค์คนนี้  ไม่ต้องลืมตาขึ้นมาเพื่อมองหาใคร ไม่ต้องเดินจากไปเพื่อหาใคร อยู่ในอ้อมกอดแห่งความตายตลอดกาล

สาวใช้คนเก่งมีสีหน้าสลดลง เฟรี่คนนี้ถึงจะดื้อดึงเอาแต่ใจแต่ก็มีอะไรบางอย่างอยู่หลังพฤติกรรมอันน่าปวดหัวแบบนั้น นั่นคือจิตใจอันอ่อนโยนอยู่เสมอ และทำให้ได้รับความเคารพนับถืออย่างจริงใจจากสาวใช้คนเก่งเสมอมา

“แต่พอมีทางแก้” ปีศาจสาวประกาศดังๆ เมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มหดหู่เลวร้ายลงทุกที

“ข้ามียาพอที่จะรักษาโรคแบบนี้ได้ แต่สำคัญว่าอาจมีผลข้างเคียง”

“อะไร”

ไนท์ถามขึ้นอย่างอดทนไม่ได้

“ยานี้อาจทำให้เฟรี่ความจำเสื่อมชั่วคราว”

“อะไรกันคะ...”

สาวใช้ร้องเสียงดังก่อนที่นักรบปีศาจจะพูดอะไรออกมา
“ยังกับนิยายน้ำเน่าเลย มีความจำเสื่อมด้วย หาอาการอย่างอื่นที่ไม่ซ้ำซากไม่ได้หรือคะ”

“ชีวิตบางทีก็ไม่ต่างจากละครน้ำเน่ามากเท่าไร”

ปีศาจสาวเจ้าบ้านเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ
“มันขึ้นอยู่กับช่วงโอกาสและเวลา อย่างน้อยหนึ่งช่วงชีวิตไม่ว่าใครจะต้องเคยผ่านฉากน้ำเน่าไม่มากก็น้อย ก่อนจะติดปีกโบยบินสู่เบื้องบนหรือดำดิ่งลงอเวจี เจ้าว่าไง..”

ประโยคสุดท้ายถามนักรบปีศาจแบบกะทันหัน หากไนท์ก็ไม่เสียเวลาขบคิดอะไรมากมาย ตอบรับง่ายๆว่า

“ท่านให้ยานางได้เลย”

“เธออาจจำเจ้าไม่ได้” ปีศาจขาวเลิกคิ้วถาม

“ข้าเองก็ไม่มีอะไรน่าจดจำ เธอเองก็คงไม่อยากจดจำอะไรข้ามากมาย”

ปีศาจขาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ ล่วงมือเข้าไปในแขนเสื้อหยิบเอาขวดยาเล็กๆออกมาเปิดฝา เทยาลงบนฝ่ามือขวาตัวยาเป็นสีขาวสะอาดสดใส จับใบหน้าของนางฟ้าตกสวรรค์ให้หันมาก่อนยัดเม็ดยานั้นลงไปในปากของหญิงสาวผู้ไม่ได้สติ

“รออีกสักพัก”

บอกสั้นๆ แล้วหันหลังกลับเดินออกไปจากห้องทันทีโดยไม่อธิบายอะไรอีกสองคนที่เหลือหันมองหน้ากัน สาวใช้พูดขึ้นก่อนว่า

“คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกค่ะ นายท่านต้องเคยใช้ยาชนิดนี้มาแล้ว”

ปีศาจขาวเคยมีคนรักเป็นชาวเบื้องบน คาดว่าน่าจะต้องเคยเผชิญปัญหาแบบนี้มาก่อน จึงได้คิดค้นผลิตยารักษาโรคที่เกิดจากการแพ้เลือดแบบนี้ได้

กระทั่งสายของวันนั้น เฟรี่ยังนอนสงบนิ่งอยู่ในห้องไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมา นักรบปีศาจเดินเข้าๆออกๆ อยู่หลายรอบ ส่วนสาวใช้คนเก่งแทบไม่ได้หนีห่างไปไหนเพราะเป็นคำสั่งของปีศาจขาวเจ้าบ้านให้ดูแลอย่างใกล้ชิด แผนการเดินทางไปยังยอดเขาสื่อสารก็ต้องยกเลิกไปโดยปริยาย

จนกระทั่งเวลาประมาณเที่ยงวัน ขณะไนท์เดินกลับเข้ามาดูอาการของเฟรี่อีกรอบ คนใช้คนเก่งก็ร้องอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มขยับตัวและลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางมึนงงตื่นกลัว

เธอมองหน้าสาวใช้แล้วขมวดคิ้ว ดูเหมือนพยายามทบทวนความจำ แต่แล้วก็ทำหน้ายุ่งและสั่นศีรษะก่อนหันไปมองนักรบปีศาจซึ่งยืนอยู่ห่างๆ แล้วเบิกตากว้างเอามือปิดหน้าร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ

“ปีศาจ..ปีศาจ !”

แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 06:47:18

จากคุณ : GTW
เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 05:19:44

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com