ความคิดเห็นที่ 1 แสงสว่างยามรุ่งอรุณสาดกระทบผืนน้ำเป็นประกายพร่าพรายท่ามกลางละอองหมอกขุ่นขาวที่ลอยกรุ่นอยู่ในอากาศและอบอวลไปด้วยความชื้นชุ่มฉ่ำของหยาดน้ำค้างปลายยอดหญ้า บรรยากาศยามเช้าเช่นนี้ยังคงค่อนข้างเย็น แต่หญิงสาวที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเชวาหนุ่ม กลับลืมตาตื่นขึ้น เพราะรู้สึกได้ถึงความร้อนอย่างน่าประหลาด หล่อนกะพริบตาถี่ ๆ หลายครั้ง เพื่อปรับให้ม่านตาคุ้นชินกับความสว่าง พร้อมเรียกสติให้กลับคืนมา หากยังมิทันได้ทบทวนว่า เกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้ ก็พลันรับรู้ได้ถึงท่อนแขนหนักอึ้งที่วางพาดโอบเอวหล่อนไว้ นอกจากหนักแล้ว มันยังร้อนผ่าวเหมือนมีเตาไฟคุกรุ่นอยู่ใต้ผิวหนังอีกด้วย... วราลียกแขนข้างนั้นออก ยันกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะหันไปเขย่าร่างเชวาหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ “นี่คุณ... คุณ...” คีราณหลับนิ่ง ไม่ได้สติ เส้นผมสีน้ำตาลปรกละหน้าผากชื้น ขณะที่เสี้ยวใบหน้าด้านข้างคร้ามคมดุจรูปสลักที่หายใจได้ กลายเป็นสีแดงเรื่อเพราะพิษไข้ และบาดแผลปริแตกข้างขมับซ้ายก็มีเลือดซึมออกมานิด ๆ ทว่าอักเสบบวมแดงจนเห็นได้ชัด มองปราดเดียววราลีก็รู้ทันทีว่าคราวนี้เขาไม่ได้แกล้ง “คุณ... คีราณ... คุณเป็นอย่างไรบ้าง ตอบฉันหน่อยสิ” เปลือกตาของเขาขยับเล็กน้อยคล้ายรับรู้ ทว่าไม่มีแรงพอที่จะลืมตาขึ้นมองดูหล่อน จึงได้แต่ส่งเสียงครางเบา ๆ ในลำคอแทนคำตอบรับ ขณะที่วราลีทาบหลังมือเนียนนุ่มลงบนหน้าผาก แก้มและซอกคอของเขาอย่างรวดเร็ว “คุณมีไข้...” หญิงสาวพึมพำ พลางหันรีหันขวาง มองหาอะไรสักอย่างที่พอจะช่วยเขาได้ และหลังจากสับสนลนลานอยู่ครู่หนึ่ง หล่อนก็เริ่มตั้งสติบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ ตอนนี้เช้าแล้ว อีกไม่นานเรือโดยสารของนักท่องเที่ยวก็คงจะมาถึง ทั้งหล่อนและเขาจะต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างปลอดภัย คิดได้ดังนั้นก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาก ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเสื้อกล้ามของหล่อนเนื้อบางตัวเล็ก จึงแห้งเร็ว ส่วนเสื้อเฮมาของเขานอกจากตัวใหญ่ เนื้อหนาแล้วยังแขนยาว จึงแห้งยาก กระทั่งตอนนี้ก็ยังเปียกชื้นอยู่กว่าครึ่ง มันอาจจะช้าไปสักหน่อย แต่หล่อนก็จำเป็นถอดเสื้อของเขา เพื่อระบายความร้อนและความชื้นออกเสียบ้าง “เอ๊ะ!” วราลีชะงักมือทันควันเมื่อปลดเสื้อออกจากไหล่ของเชวาหนุ่มได้แค่ครึ่งเดียว เนื่องจากหล่อนมองเห็นรอยฟกช้ำสีเขียวอมม่วงขนาดใหญ่หลายแห่ง ครั้นถอดเสื้อออกทั้งหมด ก็เห็นรอยเหล่านั้นปรากฏอยู่บนแผ่นหลังอีกด้วย ดูเอาเถอะ... เขาน่วมไปทั้งตัวขนาดนี้ แต่เมื่อคืนยังหาเรื่องกลั่นแกล้งหยอกล้อหล่อนได้ต่าง ๆ นานา เขาคงไม่อยากให้หล่อนต้องเป็นกังวล จึงไม่ยอมแสดงอาการเจ็บปวดออกมาให้เห็นสักนิด แบบนี้จะเรียก ‘อดทน’ หรือ ‘ทนทายาด’ ดีล่ะเนี่ย ถ้ามองกันแต่เพียงผิวเผิน เชวาธราณินทร์อาจเป็นแค่หนุ่มหล่อมาดสำอาง ท่าทางยียวนกวนประสาทธรรมดา ๆ คนหนึ่ง แต่ทว่าวินาทีนี้ วราลีคงต้องปรับมุมมองที่มีต่อเขาเสียใหม่ และทำความรู้จักกับตัวตนที่แท้จริงของเขาให้มากขึ้น เพราะหลังจากลบรอยอคติที่ไร้เหตุผลออกไปจากใจ เชวาคนนี้ก็กลายเป็นชายหนุ่มที่น่าสนใจสำหรับหล่อนขึ้นมาทันที เดี๋ยวสิ... ตอนนี้ไม่ใช่เวลามัวมาสงสารหรือประทับใจ หล่อนต้องหาทางช่วยเขาก่อนสิ! “ลี...” คีราณเพ้อเรียกชื่อหล่อนทั้งที่ยังไม่ลืมตา วราลีดึงมือหนาไปกุมไว้ พลางก้มลงบอกว่า “คุณรออยู่ที่นี่แป๊บนึงนะคะ ฉันจะลงไปที่ชายฝั่ง เผื่อมีเรือแวะมา จะได้ขอให้เขาช่วยพาเรากลับไปที่รีสอร์ท” คีราณได้ยิน เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะลืมตาขึ้นและส่ายหน้า แต่หล่อนพูดย้ำอีกครั้งว่า ‘แป๊บเดียวค่ะ’ แล้วรีบลุกออกจากถ้ำไปโดยเร็ว “อย่าไป...” เขายื่นมือออกไปไขว่คว้า ทว่าสัมผัสได้แต่กับความว่างเปล่า รั้งตัวหล่อนเอาไว้ไม่ทัน!!! ------------------------------- เส้นทางจากถ้ำหินใกล้ ๆ น้ำตกบายันลงไปสู่เบื้องล่าง แม้จะค่อนข้างขรุขระสูงชัน แต่เมื่อมีแสงอาทิตย์ยามเช้าส่องทะลุผ่านไอหมอกลงมาช่วยให้มองเห็น มันก็แลดูไม่น่ากลัวอย่างที่หล่อนคิด เพราะมีชั้นหินเรียบ ๆ ให้พักระหว่างทางได้หลายแห่ง วราลีค่อย ๆ ปีนกลับลงมาอย่างระมัดระวัง หล่อนตระหนักดีว่าถ้าพลัดตกลงมาได้รับบาดเจ็บไปอีกคน ไม่ใช่แค่หล่อนเท่านั้นที่ลำบาก หากแต่เชวาหนุ่มที่นอนซมด้วยพิษไข้อยู่ในถ้ำ ก็คงจะถูกทิ้งอยู่ที่นั่นเพียงลำพังอีกนาน คนอย่าง ‘ท่านหญิงวราลีกานดา ไทวาวัต’ อยู่ในฐานะที่ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อใครมาก่อน มาบัดนี้เหตุการณ์กลับตาลปัตรเสียแล้ว ทว่าการได้เรียนรู้ที่จะทำอะไรเพื่อใครสักคน มันช่วยให้หล่อนเข้าใจความหมายของวิถีชีวิตและการอยู่ร่วมกันในสังคมมากขึ้น หล่อนเริ่มรู้จักวิปุลา สนใจคนวิปุลา และมองเห็นสิ่งต่าง ๆ รอบตัวด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง อ่อนโยน ปราศจากอคติ ซึ่งทั้งหมดนี้จะเป็นประโยชน์สำหรับงานของหล่อนเองในภายภาคหน้า แน่นอน... วราลียังไม่ได้คิดถึงเรื่องงานในเวลานี้ เพราะหัวใจของหล่อนจดจ่ออยู่ที่การขอความช่วยเหลือเป็นอันดับแรก หล่อนใช้เวลาไม่นานก็สามารถลงไปสู่พื้นราบได้สำเร็จและปลอดภัย จากนั้นก็มุ่งหน้าตรงไปยังชายฝั่ง ที่ที่หล่อนคิดว่าจะสังเกตเห็นเรือของนักท่องเที่ยวได้อย่างรวดเร็ว ม่านหมอกสีขาวขุ่นค่อย ๆ จางลงทีละน้อย ทำให้มองเห็นภูมิประเทศของเกาะบายันชัดเจนขึ้น ใจกลางเกาะเป็นภูเขาสูงซึ่งเป็นต้นกำเนิดของธารน้ำตกที่ได้ชื่อว่า ‘บายัน’ เพราะเวลาที่กระแสน้ำไหลรินลงมากระทบโตรกหิน มันจะซ่านกระเซ็นเป็นละอองสีขาวเนียนละเอียด ดูคล้ายปุยเมฆบางเบาที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า เส้นทางข้างธารน้ำตกเป็นผาหินธรรมชาติ ลดหลั่นลงมาเป็นชั้น ๆ มีซอกหลืบและถ้ำตื้น ๆ ให้แวะพักหลายแห่ง บริเวณโดยรอบแวดล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นานาพันธุ์ ไม่ถึงกับหนาทึบเป็นป่า แต่ก็พอให้ร่มเงาร่มรื่น และเติมความเขียวชอุ่มให้แก่เกาะแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี วราลีวิ่งลัดเลาะไปตามเส้นทางเลียบริมฝั่ง พลางชะเง้อชะแง้มองดูทะเลสาบ ทอดสายตาไกลออกไปทางขวาก็เห็นฝั่งรีสอร์ทอยู่ลิบ ๆ ภาวนาให้มีเรือโดยสารผ่านมาไว ๆ สักลำ หล่อนเฝ้ารอด้วยความกระวนกระวาย เวลาแต่ละวินาทีคืบคลานผ่านไปอย่างเชื่องช้า ยิ่งนาน หล่อนก็ยิ่งเป็นห่วงคนเจ็บมากขึ้นทุกขณะ ‘ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ’ วราลีเริ่มวิตกจริต ‘หวังว่าคงไม่ได้ฝืนปีนลงมาจนหกล้มแขนขาหักกระมัง’ แต่คนอย่างเขาเอาแน่เอานอนได้ที่ไหน บางครั้งก็บ้าระห่ำผิดมนุษย์มนา คิดแล้วยิ่งเป็นห่วง หล่อนอยากแยกร่างเป็นสองร่าง ให้ร่างหนึ่งกลับขึ้นไปดูแลเขา ส่วนอีกร่างรอขอความช่วยเหลืออยู่ที่นี่ วราลีทอดถอนใจออกมาอย่างหนักหน่วง แววตาเต็มไปด้วยความร้อนรน นึกหงุดหงิดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ทว่าทันใดนั้นจู่ ๆ หล่อนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำฝ่าดงหญ้าข้างทาง หะแรกเข้าใจว่า อาจจะเป็นเจ้าหน้าที่บนเกาะ หรือไม่ก็คงเป็นคนงานจากรีสอร์ทที่ออกตามหาหล่อนกับเชวา อารามดีใจจึงรีบร้องบอกออกไปโดยไม่ทันยั้งคิด “ทางนี้ค่ะ ทางนี้... ขอความช่วยเหลือหน่อยค่ะ” ยังไม่ทันขาดคำ เจ้าของฝีเท้าก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างสูงอยู่ในชุดสีดำตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าตัดกับบรรยากาศยามเช้าอย่างสิ้นเชิง ชายชุดดำก้าวออกมาจากดงหญ้าสูงท่วมเอว มือขวาถือท่อนไม้ขนาดใหญ่ ในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองเขม็งมายังหญิงสาว วราลีตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี ประกายยินดีพลันเปลี่ยนเป็นหวาดผวา หัวเข่าทั้งสองข้างสั่นเทาจนแทบทรุดฮวบลงกองกับพื้น หากยังคงพยายามเหนี่ยวรั้งสติเอาไว้ให้มั่น มันตามมา... คนร้ายนั่นมันตามหล่อนมาถึงที่นี่! จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 11:22:35

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 19 หลังจากได้ฟังเรื่องชายชุดดำวางแผนจับตัววราลีไปทำมิดีมิร้ายที่บ้านพัก ประกอบกับเหตุผลที่มันพยายามขับสปีดโบ๊ตไล่ตามมา คีราณก็เริ่มเป็นกังวล และพอจะเดาได้ว่า คนร้ายจะต้องยังไม่ลดละความพยายาม ไล่ติดตามมาจนถึงเกาะนี้อย่างแน่นอน เขาเล็งเห็นถึงภยันตรายดังกล่าว จึงตัดสินใจไม่พักค้างแรมบริเวณที่โล่งริมทะเลสาบ แต่ยอมถ่อสังขาร กัดฟันทนความเจ็บปวด ดั้นด้นพาหล่อนปีนป่ายขึ้นมาเพื่อหลบซ่อนบนถ้ำข้างธารน้ำตกแห่งนี้ เพื่อที่ว่าความมืดยามราตรีและเส้นทางขรุขระสูงชันจะได้ช่วยเป็นเครื่องป้องกันความปลอดภัยให้ในระดับหนึ่ง หากเวลานี้พิษไข้และความบอบช้ำทำให้คีราณรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งร่าง เขาพยุงกายลุกขึ้นนั่งด้วยความลำบาก แต่อาการปวดหัวตุบ ๆ แถมดวงตายังพร่าเลือน มองเห็นสรรพสิ่งรอบด้านหมุนคว้างไปหมด ทำให้เขาไม่อาจทรงตัวลุกขึ้นก้าวเดินออกไปข้างนอกได้ กระนั้นเชวาหนุ่มก็ยังคงเป็นห่วงท่านหญิงไทวาวัติมากกว่าตัวเองอยู่ดี เขาสังหรณ์ใจถึงลางร้ายที่แผ่ปกคลุมบรรยากาศยามเช้า สัญชาตญาณของอัศวินนักรบที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดบอกเขาเช่นนั้น คีราณจึงรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเท่าที่มี ลุกขึ้นเกาะผนังหินเดินโซซัดโซเซไปทีละก้าว ก่อนที่แสงสว่างข้างนอกจะทำให้เขาหน้ามืดและปวดศีรษะยิ่งกว่าเดิม สุดท้ายร่างของเชวาหนุ่มก็ทรุดฮวบลงหมดสติอยู่ข้างธารน้ำตกบายัน ไม่ทันได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ลอยมาตามสายลม... ------------------------------- ร่างสูงในชุดสีดำอำพรางใบหน้าย่างสามขุมตรงเข้ามาหาวราลี หล่อนส่ายหน้าพลางขยับก้าวถอยหลังช้า ๆ พยายามระงับอาการสั่นและความหวาดกลัว แต่ก็ยังอดสะดุ้งเฮือกขึ้นมาไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงห้าว แหบพร่า ตะคอกถาม “บอกมา หมาของแกเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหน” วราลีจำได้ว่านั่นเป็นคำถามเดียวกับที่เขาเคยถามหล่อนในบ้านพักเมื่อคืนก่อนหน้านี้ แต่หล่อนก็ยังไม่เข้าใจ และไม่รู้อยู่ดีว่า อีกฝ่ายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ โมสาร์ทเอา ‘อะไร’ ไปซ่อน? หรือว่านี่คือจุดประสงค์ที่เขาตามหล่อนมา... “ฉัน... ฉันไม่รู้ บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ เจ้าโมสาร์ทไม่ได้เอาอะไรไปซ่อนทั้งนั้น คุณเข้าใจผิดแล้ว” “ไม่ยอมบอกใช่ไหม” ดวงตาของชายชุดดำวาวโรจน์ขึ้นทันที ท่อนไม้ในมือถูกจับกระชับ ทำท่าจะเงื้อง่าขึ้นฟาด หล่อนรู้ว่าเขาทำจริง ต่อให้เป็นผู้หญิงก็คงไม่เว้น เหมือนอย่างจารุคามินไงล่ะ วราลีเชื่อว่าชายชุดดำคนนี้จะต้องเป็นคนเดียวกับฆาตกรที่ฆ่าดาราสาว แล้วทิ้งศพไว้ข้างทะเลสาบหน้าบ้านพักอย่างไม่ต้องสงสัย ที่สำคัญ หล่อนกำลังจะตกเป็นเป้าหมายต่อไปของเขา! “ยะ... อย่า... อย่าเข้ามานะ ได้โปรด ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วก็วนเวียนอยู่แถวเรียวขาคู่งามไม่ยอมไปไหน แววหื่นกระหายที่วราลีหวาดกลัวเริ่มหวนกลับคืนมาอีกครั้ง พอชายชุดดำสืบเท้าเข้ามาใกล้ก้าวหนึ่ง หล่อนก็หวีดร้องสุดเสียง แล้วตัดสินใจวิ่งหนีทันที “แก...!” เสียงห้าวเข่นคำรามลั่นตามหลังมา “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ ถ้าหาไอ้นั่นไม่เจอ ฉันจะฆ่าแกเป็นรายต่อไป!” วราลีเชื่อว่าต่อให้หาสิ่งที่ต้องการเจอ ชายชุดดำก็ยังคงคิดฆ่าหล่อนอยู่นั่นเอง หล่อนจึงสาวเท้าวิ่งหนีสุดชีวิต ทั้งที่ในใจยังเฝ้าภาวนาขอให้มีปาฏิหาริย์ช่วยหล่อนให้รอดพ้นจากการไล่ล่าของฆาตกรโรคจิตนี่อีกสักครั้ง แต่ทว่าดูเหมือนสวรรค์จะเจตนากลั่นแกล้งหล่อนมากกว่า เพราะนอกจากจะไม่ส่งพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้ว ยังส่งรากไม้มาขัดขาหล่อนจนสะดุดล้มอีกต่างหาก หัวเข่าของหล่อนถลอก เลือดออกซิบ เศษดินเปรอะเปื้อนฝ่ามือและแข้งขา วราลีไม่มีเวลาโอดครวญว่าเจ็บปวด หล่อนรีบลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหวดลมควับหนึ่ง ท่อนไม้ใหญ่ฟาดเฉียดหัวไหล่ของหล่อนไปอย่างหวุดหวิด “นังตัวดี ต้องให้เจ็บตัวก่อนใช่ไหม ถึงจะยอมพูด!” วราลีหน้าซีด ตัวสั่น ผงะก้าวถอยหลังจนสะดุดขาตัวเองหกล้มลงไปอีก หล่อนรู้ว่าคราวนี้คงลุกขึ้นวิ่งหนีไม่ทันแน่ ๆ เพราะคนร้ายอยู่ตรงหน้า จึงได้แต่หลับตาปี๋ตอนที่เห็นเขายกท่อนไม้ขึ้นเตรียมฟาดเฉียง “หยุดนะ!” เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับเครื่องยนต์เรือ มันทำให้ชายชุดดำหยุดกึก ท่อนไม้ในมือค้างชะงักอยู่กลางอากาศ “ถ้ากล้าแตะต้องท่านหญิง ฉันเป่าแกทิ้งแน่!” วราลีลืมตาหันไปมองทางต้นเสียง ใจชื้นขึ้นเป็นกองเมื่อเห็นสปีดโบ๊ตลำหนึ่งแล่นเข้ามาใกล้ บนเรือมีบอดี้การ์ดร่างยักษ์ของหล่อนโดยสารมาด้วย หนึ่งในนั้นกำลังตะโกนและเล็งปืนมายังคนร้าย แต่เนื่องจากหล่อนอยู่ใกล้วิถีกระสุน เขาจึงเปลี่ยนเป็นเหนี่ยวไกยิงขึ้นฟ้าแทน เสียงปังดังสนั่นทำลายขวัญชายชุดดำได้ในพริบตา ดูท่าเขาจะตื่นตกใจไม่น้อยที่ความช่วยเหลือรุดมาถึงโดยไม่คาดฝัน เสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ชายชุดดำมองดูเหยื่อสาวด้วยความลังเล และเสียดายโอกาสอันดีที่จำเป็นต้องขว้างทิ้งไปเพื่อหลีบหนีเอาชีวิตรอด ครั้นร่างของชายชุดดำขยับห่างจากวราลี เสียงปืนก็ดังขึ้นติดต่อกันอีกหลายนัด วราลีไม่กล้าลุกขึ้นยืน หล่อนนั่งเอามือปิดหูทั้งสองข้างแน่น ท่าทางขวัญเสียไม่แพ้คนร้าย กระสุนหลายนัดพุ่งเข้าใส่ต้นไม้บ้าง พื้นดินบ้าง ก่อให้เกิดฝุ่นควันสีเทาฟุ้งกระจาย แต่ไม่มีกระสุนนัดใดพุ่งเข้าใส่ร่างของชายชุดดำเลยสักนัด เขากระโจนหายเข้าไปในดงหญ้า และอาศัยความรกของแมกไม้บริเวณนั้นหลบหนีไปได้สำเร็จ “ท่านหญิง... เป็นอย่างไรบ้างครับ” สปีดโบ๊ตชะลอความเร็วลงเมื่อเข้าใกล้ฝั่ง บอดี้การ์ดสี่คนรีบลุยน้ำลงมาทันที สองคนตรงเข้ามาไถ่ถามหล่อน ส่วนอีกสองคนไล่ตามคนร้ายไป นอกจากนี้ยังมีคนสุดท้ายที่ค่อย ๆ พาร่างอุ้ยอ้ายลงจากเรือเพื่อตามมาสมทบ “ชามีลี ปลอดภัยใช่ไหมครับ” จากเหตุการณ์เมื่อครู่ ทำเอาลาวิกหน้าซีด เหงื่อตก หัวใจหล่นลงไปถึงตาตุ่ม เพราะกังวลอยู่ว่าหากเกิดความผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว ตนจะรับผิดชอบความเสียหายทั้งหมดอย่างไรดี “ฉัน... โอเคค่ะ ฉันไม่เป็นไร” บอดี้การ์ดช่วยพยุงวราลีให้ลุกขึ้นยืน ริมฝีปากของหล่อนสั่นเล็กน้อย แต่หญิงสาวสามารถควบคุมสติให้กลับคืนมาได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นสิ่งแรกที่หล่อนนึกถึงก็คือ ‘คนเจ็บ’ จึงละล่ำละลักบอก “เชวาคีราณ... ลาวิก เชวาคีราณถูกทำร้ายได้รับบาดเจ็บ พวกเราต้องรีบไปช่วยเขา” จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 11:25:55

ความคิดเห็นที่ 3 ความจริงเมื่อคืนนี้ลาวิกนอนไม่ค่อยหลับ เขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ทั้งยังกังวลกับเรื่องบอดี้การ์ดที่ถูกวางยาแล้วมัดทิ้งไว้ในห้องพัก คิดอย่างไรก็รู้สึกผิดอยู่ดี ไม่เข้าใจว่าตัวเองหลงเชื่อยอมทำตามแผนการบ้า ๆ ของเชวาหนุ่มไปได้อย่างไร พอเช้ามืด ลาวิกก็รีบลุกขึ้นจากเตียง อาบน้ำแต่งตัว แล้วมุ่งหน้ามาที่รีสอร์ทจันทร์พยับเร็วกว่าปกติ ทว่าก่อนออกจากบ้าน กิ้งก่าอีกัวน่าซึ่งเลี้ยงไว้ที่บ้านเกิดร้องทัก เขาสะดุ้งเฮือก เชื่อว่าเป็นลางร้าย และเมื่อมาถึงรีสอร์ท สิ่งที่สังหรณ์ใจก็เป็นความจริง เพราะเหล่าบอดี้การ์ดกำลังอาละวาดอยู่เลยทีเดียว ‘คุณกล้าทำแบบนี้กับพวกเราได้อย่างไร’ หนึ่งในสี่ตวาดใส่ ขณะที่อีกสามคนทำหน้าถมึ-ทึง พลางขึ้นไกปืนอย่างพร้อมเพรียงกัน ‘ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านหญิง คุณต้องชดใช้ด้วยชีวิต!’ ลาวิกไม่ได้ยกเรื่องที่อีกฝ่ายทำผิดกฎโดยการดื่มเหล้าในเวลาปฏิบัติหน้าที่ขึ้นมาโต้เถียง และไม่ได้กล่าวพาดพิงถึงเชวาชาลากันต์แม้แต่คำเดียว เพราะเกรงว่าจะทำให้เรื่องที่ยุ่งอยู่แล้ว ยิ่งยุ่งวุ่นวายขึ้นไปอีก เขาโค้งศีรษะพร่ำขออภัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมยังยืนยันว่า ท่านหญิงไทวาวัตปลอดภัยดี ไม่มีใครแตะต้องหรือทำร้ายหล่อนแน่นอน แต่แล้วลาวิกก็ต้องใจหายวาบ เมื่อบอดี้การ์ดทั้งสี่ปราดออกไปเคาะประตูห้องพักของวราลี ทว่าไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ชายฉกรรจ์ร่างยักษ์หันมามองหน้ากัน ก่อนจะแผ่รังสีอำมหิตใส่ผู้จัดการรีสอร์ทอีกครั้ง ‘อะ... เอ่อ ใจเย็น ๆ นะครับ เดี๋ยวผมจะลองโทรเข้าไปในห้องดู เผื่อว่าท่านหญิงอาจจะยังไม่สะดวกที่จะเปิดประตูตอนนี้’ กล่าวจบก็รีบทำตามที่พูดทันที เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังอยู่นานจนกระทั่งสายถูกตัดไปเอง ลาวิกเริ่มมือไม้สั่น ‘บะ... บางทีท่านหญิงอาจจะอยู่ในห้องน้ำก็ได้นะครับ’ ‘ไปเอากุญแจสำรองมา’ บอดี้การ์ดสั่งเสียงเย็น แต่ใจไม่เย็นด้วยอีกต่อไป ‘ไม่ดีมังครับ ถ้าทำแบบนั้น...’ ‘หรือคุณจะให้พวกผมพังประตูเข้าไปเอง’ ในเมื่อไม่ว่าจะเลือกทางไหน ผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนกัน ลาวิกย่อมต้องเลือกทางที่ไม่ทำให้ทรัพย์สินของทางรีสอร์ทเกิดความเสียหายอยู่แล้ว เขาหายตัวไปสักพัก ก็กลับมาพร้อมกุญแจสำรองของห้องพักรับรองพิเศษ ‘ไข!’ ‘คะ... ครับ’ ลางสังหรณ์อันเลวร้ายของลาวิกกลายเป็นจริง เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของท่านหญิงไทวาวัตอยู่ในห้อง มีเพียงปืนกระบอกหนึ่งเท่านั้นที่ถูกวางทิ้งไว้บนโซฟา ให้ตายเถอะ... นับตั้งแต่ทำงานอยู่ในรีสอร์ทแห่งนี้มาร่วมสิบปี ไม่เคยมีเหตุการณ์ไหนทำให้ลาวิกรู้สึกเครียดได้เท่านี้มาก่อน แต่เขาก็ยังพยายามมองโลกในแง่ดี และหวังว่าสิ่งดี ๆ จะเกิดขึ้นตามที่หวัง ‘ท่านหญิงอาจจะออกไปจ๊อกกิ้งตอนเช้าก็ได้นะครับ พวกคุณอย่าเพิ่ง...’ ‘หุบปาก! หยุดพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว บอกมา ตอนนี้เชวาธราณินทร์อยู่ที่ไหน เขาคิดจะทำอะไรท่านหญิงกันแน่’ เสร็จกัน... ลาวิกรู้แค่ว่าเชวาหนุ่มเข้ามาพบวราลีที่นี่ แล้วถูกไล่ตะเพิดออกมาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาไปก่อเรื่องก่อราวที่ไหนอีก ใครจะคาดคิด... จู่ ๆ ท่านหญิงไทวาวัตหายตัวไป แม้แต่ลาวิกผู้ซื่อสัตย์ก็ยังอดสงสัยว่า ต้องเป็นฝีมือของเชวาตัวแสบไม่ผิดแน่ ทีนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ หากเกิดอะไรขึ้น ตัวเขาก็มีความผิดในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด จะชิงผูกคอตายหนีคดีก็คงไม่ทันแล้ว เพราะยักษ์ปักหลั่นสี่ตัวยืนคุมเขาแจ แถมยังแยกเขี้ยวใส่อีกต่างหาก ลาวิกจำใจต้องเดินนำไปยังห้องพักของเชวาธราณินทร์อย่างเลี่ยงไม่ได้ ขณะเดียวกันก็คาดหวังว่าจะไม่มีเรื่องผิดกฎหมายหรือผิดศีลธรรมเกิดขึ้นภายในรีสอร์ทจันทร์พยับ มิเช่นนั้น ต่อให้ธราณินทร์ก็ธราณินทร์เถอะ หากโดนไทวาวัตเล่นงาน ก็คงไม่มีทางรอด ‘ถ้ายังไม่เลิกเล่นตุกติกล่ะก็ ผมจะเอาลูกปืนนี่ยัดปากคุณ!’ ยักษ์หน้าเหี้-มชักปืนขึ้นมาจ่อหน้าลาวิกทันควันที่เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีทั้งคีราณและวราลีอยู่ในห้องนั้น สาบานได้... ลาวิกไม่เคยคิดเล่นตุกติกแม้แต่นิดเดียว เขาเองก็ประหลาดใจเหมือนกันที่หนุ่มสาวทั้งสองไม่ได้อยู่ที่นี่ แสดงว่าจะต้องเกิดเรื่องผิดพลาดบางอย่างขึ้นแน่ ‘ผมให้เวลาสิบห้านาที ถ้ายังไม่พบท่านหญิงกับเชวาธราณินทร์ เรื่องนี้จะถึงหูท่านเจ้า และรีสอร์ทจันทร์พยับจะต้องถูกสั่งปิดทันที!’ --------------------------------- แสงแดดยามเช้าเพิ่งสาดทอรำไร อากาศค่อนข้างเย็น และละอองหมอกยังจางหายไปไม่หมดด้วยซ้ำ ตอนที่ลาวิกตัดสินใจเอาสปีดโบ๊ตออกจากท่าโดยไม่สนใจตัวเลขในตารางเวลา หรือคำสั่งห้ามนู่นนี่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจ สีหน้าของเขาย่ำแย่ลงทุกขณะ หลังจากเร่งประสานงานสอบถามไปยังอาคารทุกหลังภายในรีสอร์ท แต่ไม่มีใครพบคีราณกับวราลีเลยแม้แต่คนเดียว ‘โธ่... ผมบอกแล้วไงว่าไม่ทราบจริง ๆ’ เขาคร่ำครวญกับพวกบอดี้การ์ดที่เอะอะก็ขู่ซ้ำซากว่าจะยิงกรอกปากบ้างล่ะ ระเบิดสมองให้กระจุยบ้างล่ะ จนคนฟังชักจะทนไม่ไหว อยากตายขึ้นมาจริง ๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ดูซิว่าถ้าเขาตายไปสักคน ยักษ์พวกนี้จะมีปัญญาไปตามหานายหญิงของตนได้ที่ไหน ‘เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังพวกคุณหรอกครับ ผมเองก็กลุ้มใจและเป็นห่วงท่านหญิงกับเชวาไม่น้อยไปกว่าพวกคุณเหมือนกัน’ ‘อย่าเพิ่งเข้าใจผิด’ บอดี้การ์ดคนหนึ่งสวนกลับทันควัน ‘พวกเราเป็นห่วงท่านหญิงคนเดียวต่างหาก ส่วนเชวาธราณินทร์นั่น ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่ คงต้องว่ากันยาว’ ‘นั่นล่ะครับ จะห่วงหรือไม่ห่วง จะว่ากันยาวหรือว่ากันสั้น ผมก็พยายามตามหาทั้งสองคนอย่างเต็มที่แล้ว จะให้เอาเฮลิคอปเตอร์ออกตระเวนหาทั้งเมือง ผมก็ยอม’ ยักษ์สี่ตัวหรี่ตามองดูผู้จัดการรีสอร์ทร่างอ้วน ก่อนจะหันไปสุมหัวปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี จากนั้นไม่ถึงสองนาทีก็ได้ข้อสรุปว่า ควรจะนำเรือออกไปสำรวจทางฝั่งบ้านพัก เพราะสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่พวกเขาจะคิดกันไปได้ก็คือ เชวาธราณินทร์เป็น ‘ฆาตกรโรคจิต’ และท่านหญิงไทวาวัตกำลังตกอยู่ในอันตราย! ลาวิกอยากเถียงใจจะขาดว่า ‘เป็นไปไม่ได้’ แต่คำพูดดังกล่าวก็ติดค้างอยู่แค่ในลำคอ และความจริงเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องพิสูจน์ด้วยตามากกว่าลมปาก ด้วยเหตุนี้เขาจึงอาสาสปีดโบ๊ตพาทุกคนไปยังฝั่งบ้านพัก ตามที่คนพวกนั้นต้องการ ระหว่างทางเหล่าบอดี้การ์ดก็ยกกล้องส่องทางไกลกวาดมองไปทั่ว ยังไม่ทันถึงฝั่งบ้านพัก ก็มีเสียงบอกขึ้นว่า ‘เรือ! มีเรือลำหนึ่งอยู่ตรงนั้น!’ ลาวิกไม่รอช้า รีบบังคับสปีดโบ๊ตตรงไปยังทิศทางดังกล่าวทันที และเมื่อเข้าใกล้จนเห็นตราสัญลักษณ์ธราณินทร์ปรากฏอยู่บนลำเรือท่ามกลางม่านหมอกจาง ๆ เขาก็มั่นใจว่าจะต้องเจอเชวาตัวแสบในไม่ช้า ส่วนท่านหญิงไทวาวัตจะอยู่บนเรือลำนั้นด้วยหรือไม่ ยังเป็นสิ่งที่ยืนยันแน่ชัดลงไปไม่ได้ จนกระทั่ง... ‘ไม่มี! ไม่มีใครอยู่บนเรือ’ พวกบอดี้การ์ดร้องบอกอย่างงุนงง ‘นี่มันอะไรกัน เชวาของคุณกำลังเล่นตลกอะไรอยู่กันแน่’ นั่นน่ะสิ ลาวิกก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมสปีดโบ๊ตลำนั้นถึงถูกทิ้งให้ลอยเท้งเต้งอยู่กลางทะเลสาบโดยไม่มีทั้งคนขับและผู้โดยสาร เชวาคีราณหายไปไหน? น้ำในทะเลสาบสิละวาใสและเรียบดุจกระจกเงา มีคลื่นกระเพื่อมเล็กน้อยตามกระแสลม หากในฤดูนี้ค่อนข้างสงบ จึงไม่ค่อยพัดพาลำเรือออกห่างจากจุดที่จอดทิ้งไว้ไกลนัก ลาวิกเหลียวมองไปรอบ ๆ และก่อนที่จะได้พิจารณาอะไรมากไปกว่านั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ‘เลือด...’ บอดี้การ์ดอีกคนก้มลงสังเกตเห็นคราบเลือดจำนวนหนึ่งบนพื้นเรือ ซึ่งนั่นทำให้ทุกคนหน้าถอดสีไปตาม ๆ กัน ‘เลือดของใคร’ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรส่งเดช ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่ทุกคนพร้อมใจกันปิดปากเงียบ ในขณะที่ลาวิกไม่กล้าแม้แต่จะคิด ‘เรือนี่น้ำมันหมด’ การเบี่ยงประเด็นไปตรวจสอบเรื่องอื่นแทนไม่ได้ช่วยให้ความตึงเครียดลดลงเลยสักนิด แต่อย่างน้อยมันก็เปิดช่องให้สามารถตั้งข้อสันนิษฐานต่อไปได้มากขึ้น ‘แต่น้ำมันสำรองยังมีอยู่นี่ครับ นี่ไง... มีอยู่เต็มทั้งสองแกลลอนเลย’ ลาวิกยิ่งฟังก็ยิ่งงง แต่เหล่าบอดี้การ์ดผู้ช่ำชองในการตีความสถานการณ์มากกว่า รีบตั้งคำถามขึ้นทันที ‘หมายความว่ายังไง มีคนขับเรือมาที่นี่ แต่พอน้ำมันหมด ก็จอดทิ้งไว้อย่างงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่า เจ้าตัวกระโดดลงน้ำไป ทั้ง ๆ ที่บนเรือยังมีน้ำมันสำรองอยู่ตั้งสองแกลลอน ...ทำแบบนี้ ถ้าไม่โง่ก็บ้าเต็มทน!’ ที่กล้าพูดก็เพราะเขามั่นใจว่า คนขับเรือไม่ใช่ท่านหญิงไทวาวัตแน่นอน เหล่าบอดี้การ์ดต่างรู้ดี ท่านหญิงขับสปีดโบ๊ตไม่เป็น ‘เขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าบนเรือมีน้ำมันสำรองอยู่’ ‘หรือไม่ก็รู้ แต่เติมไม่ได้’ ‘หือ? ...เติมไม่ได้?’ ‘ใช่ ดูจากคราบเลือดนั่น แสดงว่าคงมีคนบาดเจ็บ แล้วที่ท้ายเรือก็มีรอยถลอกคล้ายถูกชน เป็นรอยใหม่ด้วย เห็นไหม ฉันว่าคนขับอาจจะได้รับบาดเจ็บ และเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินที่ทำให้ไม่สามารถเติมน้ำมันได้มากกว่า’ ลาวิกตกเป็นฝ่ายฟังและคิดมากกว่าพูด เขาเห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานดังกล่าว และพอทุกคนเงียบเขาก็โพล่งออกมาว่า ‘ขึ้นไปดูที่เกาะบายันกันไหมครับ มันอยู่ใกล้ที่นี่มากที่สุด บางทีคนขับเรือและ... เอ่อ อาจจะอยู่ที่เกาะก็ได้’ เป็นคำถามที่ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าหูนัก พวกบอดี้การ์ดแต่ละคนหันมามองเขาตาเขียว แต่กลับไม่มีใครปฏิเสธ เพราะต่างก็คิดตรงกันว่า นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ตรงกับความจริงมากที่สุดก็เป็นได้ ลาวิกจึงรีบเร่งเครื่องมุ่งตรงไปยังเกาะบายัน จากนั้นเมื่อเข้าใกล้จนมองเห็นริมฝั่งถนัดตา เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา และเหล่าบอดี้การ์ดร่างยักษ์ทั้งสี่คน... เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด ทำเอาลาวิกหายใจไม่ทั่วท้อง ต่อให้ทุกอย่างสงบลงแล้ว เขาก็ยังขาสั่นพั่บ ๆ ก้าวลงจากเรือเป็นคนสุดท้ายอยู่ดี ทว่าอย่างน้อยก็รู้สึกโล่งอกที่ท่านหญิงไทวาวัตปลอดภัย ‘เชวาคีราณ... ลาวิก เชวาคีราณถูกทำร้ายได้รับบาดเจ็บ พวกเราต้องรีบไปช่วยเขา’ วราลีละล่ำลักบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน แววตาที่ตื่นตระหนกเปี่ยมล้นไปด้วยความห่วงใยฉายชัด ‘แล้วตอนนี้เชวาอยู่ที่ไหนล่ะครับ’ ‘บนถ้ำ’ วราลีตอบ ‘ถ้ำใกล้ ๆ ธารน้ำตก ฉันจะนำทางไปเอง’ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 11:30:54

ความคิดเห็นที่ 4 ลิ้งค์ตอนที่แล้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10652910/W10652910.html คุยกับคนอ่าน คุณสายลมที่พริ้วไหว : ดอกกุหลาบกลายเป็นปลาไปแล้วเหรอคะ -_-" เอ่อ... แต่ดูอีกที็เหมือนปลาทองจริงๆ แฮะ (ฮา) คุณ Viva Tam : ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ :) คุณ Tyra : เปรี้ยวจนเข็ดฟันเลย คุณมน : คีราณถือคติด้านได้อายอดค่ะ เพราะฉะนั้นต้องกล้าไว้ก่อน คุณลูนาติก : สรุปว่าเรื่องนี้นัวเนียแบบไม่เกี่ยงเพศ กอดกันได้หมด คุณ nasa nasa : ติดเกาะด้วยกัน ชามีคงหนีไม่รอดแล้วล่ะค่ะ คุณ latics1 : ขอบคุณล่วงหน้าค่า :) คุณ mimny : เป็นคุณลักษณะเฉพาะตัวของคีราณค่ะ สถานการณ์ไหนก็ไม่เปลี่ยนแปลง คุณ =FriEnDiY= : ลุ้นต่อสองตอนรวดได้เลยค่ะ คุณ kaburapat : เห็นคีราณง้างเท้าแล้วค่ะ จะหลบหรือสวนกลับก็แล้วแต่นะคะ น้องเกด makokchor : เกินครึ่งเรื่องแล้วค่ะ ตอนนี้ชามีจะเริ่มปิ๊งเชวาแล้วนะ ฉากหวานๆ จะค่อย ๆ มีหลังจากนี้นี่แหละ :) ขอบคุณกิ๊ฟจากคุณ แก้วกังไส, สามปอยหลวง, ลูนาติก, latics1, Travel to the moon, สายลมที่พริ้วไหว, นารีจำศีล, Gracie Lou Freebush, makokchor, Tyra, mimny, kdunagin ด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 13:09:32 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 11:53:34 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 54 11:53:07 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 11:31:48

ความคิดเห็นที่ 5 เร็วๆเดี๋ยวคีราณก็ตายพอดี จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 16:49:24

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ใช่พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย เพราะดันเดี้ยงเสียก่อนที่ข้างธารน้ำตก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 17:13:52

ความคิดเห็นที่ 7 สรุปใครเป็นคนร้ายละเนี่ยยย สงสัยจัง จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 18:53:51

ความคิดเห็นที่ 8 รู้สึกนางเอกจะเหมือนเด็กเลย ไม่ระวังจนเกือบพากันตายซะแล้ว จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 20:06:17

ความคิดเห็นที่ 9 ท่านหญิง เขาจูบทำไมไม่ตบ ว้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 54 22:26:04

ความคิดเห็นที่ 10 จริงๆ คีราณแหละ ไว้ใจไม่ได้มากที่สุด จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 01:03:52

ความคิดเห็นที่ 11 แหม...ขามุงผิดหวังมีจูบแต่ไม่มีตบนี่ ไม่เข้าแบบแผนนิยายตบจูบนะคร้าาา แต่ตอนนี้คีจังค่อยดูเป็นพระเอกมนุษย์มนากะเขาแล้วน้าา...แอบอยากรู้ว่าผู้ร้ายมันเป็นไผ.. คงมีใครแอบเอาอะไรไปซ่อนไว้ในหมาโมสาซแหงบๆ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 15:51:58

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่3- 4 ถูกลบไปแล้วรบกวช่วยส่งมาให้อ่านหน่อยคะ ขาดช่วงไป nunny_jerry@hotmail.com จากคุณ : nun เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 08:58:50 A:58.9.82.20 X: TicketID:208382

ความคิดเห็นที่ 13 ช่วงนี้ติดงานค่ะ เดี๋ยวถ้าว่างแล้วจะเอามาลงต่อนะคะ ใกล้จบแล้ว เหลืออีกประมาณ 3-4 กระทู้ค่ะ (ได้ข่าวว่าพระเอกนางเอกยังไม่รักกันเลยไม่ใช่เหรอ T-T) จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 10:18:48

ความคิดเห็นที่ 14 ได้อ่านเป็นเล่มแล้วค่ะ คู่นั้น y จริงหรือค่ะ แหมคีราณบอกว่าคนอ่านไม่อยากรู้ อยากบอกว่า "อยากรู้เรื่องของคู่นี้เหมือนกันน่ะ" ชอบพ่อแม่ของเชวาหล่อ ปอปอรวยมากค่ะ รักลูกกันสุดๆ ไปเลย แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 16:44:54 จากคุณ : PiN.VE เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 16:44:12