ความคิดเห็นที่ 1 เสียงเอะอะโวยวายรอบตัวทำให้คริสต์ปวดหัว ปวดอย่างหนัก แต่เธอยังพยายามฝืนลืมตาพร้อมกับหยัดกายขึ้น มือคู่หนึ่งยื่นมาช่วยประคอง “ขอบคุณค่ะ” คริสต์พูดออกไป แล้วรู้สึกได้ว่ามือนั้นชะงักงันและถอยห่าง เมื่อกะพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับประสาทการมองเห็นจนสามารถใช้งานได้ตามปกติ เธอก็พบว่าซิสเตอร์สูงวัยคนหนึ่งกำลังกุมปากของตนเองแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว “ซิสเตอร์” เธอหยุดคิด ดูเหมือนเธอจะลืมชื่อของซิสเตอร์คนนี้ไปครู่หนึ่ง “ซิสเตอร์มาทิลด้าคะ” “ปิศาจ” เสียงของหล่อนแผ่วเบาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ แต่แล้วมันก็ดังขึ้น “ปิศาจอยู่ตรงนี้!” ซิสเตอร์มาทิลด้าตะลีตะลานคลานหนี คริสต์เอื้อมมือจะคว้าตัวหล่อนไว้เพื่อขอคำอธิบาย แต่กลับถูกกระชากให้ลุกขึ้นยืนด้วยอุ้งมือแข็งแรงคู่หนึ่ง ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวน่ากลัวของมิสเตอร์จอห์น โบการ์ด หัวหน้าหมู่บ้านและเป็นบิดาของเจมม่า โบการ์ด “มันเป็นผีร้ายจริงๆ ด้วย” มิสเตอร์จอห์นคำรามหลังจากกวาดตามองทั่วใบหน้าของเธอ คริสต์เริ่มงุนงงหนักขึ้น เธออ้าปากกำลังจะไต่ถาม แต่เขากลับกระแทกหมัดเข้ากลางแก้มของเธอ เด็กสาวถลาล้ม ยกมือจับแก้มข้างที่ถูกต่อยพร้อมกับนิ่วหน้า แปลกที่เธอไม่รู้สึกเจ็บ “นางผีชั่ว แกดูซะว่าทำอะไรลงไป!” มิสเตอร์จอห์นจิกผมของคริสต์ กระชากศีรษะของเธอให้แหงนเงยขึ้นและชี้นิ้วไปยังร่างไร้วิญญาณของซาร่า “นั่นเพื่อนรักของแกแท้ๆ” แล้วนิ้วของเขาก็เปลี่ยนไปชี้ซิสเตอร์เดซี่ “แล้วนั่นก็ผู้มีพระคุณของแก แม่ของแก นางปิศาจ!” “คะ... คุณจอห์น นะ... นี่มันเรื่องอะไรกันคะ”   ตอนนั้นเองที่คริสต์รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง เสียงของเธอแหบแห้งเจือด้วยเสียงคำรามคล้ายกับเสียงของวาเลน วอห์น เด็กสาวเบิกตาอย่างตื่นตระหนกพลางพยายามจะยกมือกุมลำคอ แต่มิสเตอร์จอห์นเหวี่ยงเธอลงกระแทกพื้น นั่งคร่อมและต่อยเธออีกสองสามหมัด “มัดนางเด็กผีนี่ไว้!” เขาตะโกนสั่งพลางลุกขึ้นยืน แล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าเธอ “ตอนนี้เราต้องช่วยซิสเตอร์เดซี่ก่อน” คริสต์สะอึกสะอื้นและพยายามจะลุกนั่ง แต่พวกชาวบ้านกลุ้มรุมเข้ามาช่วยกันจับเธอมัด ระหว่างที่ดิ้นรนขัดขืน คริสต์ก็พบว่าเสื้อผ้ากับมือของเธอเต็มไปด้วยเลือด “นางปิศาจ” คำกล่าวหาดังขึ้นและตามด้วยฝ่ามือหนักๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้าของคริสต์สะบัดไปตามแรงตบ กระนั้น เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บ “ลูกสาวของฉันอุตส่าห์เป็นเพื่อนกับแก ทั้งที่ฉันห้ามแล้ว” “คุณนายกรีน” คริสต์ครางแผ่ว และอีกฉาดก็ตามมาติดๆ พวกชาวบ้านผู้หญิงรีบกรูกันเข้ามาจับตัวมารดาของซาร่า หล่อนตะโกนด่าทอคริสต์อย่างกราดเกรี้ยว “อีผีร้าย อีฆาตกร! ฉันน่าจะยอมให้ซิสเตอร์เดซี่ฆ่าแกตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว ถ้ารู้ว่าแกจะเนรคุณและฆ่าลูกสาวของฉันอย่างนี้ ฉันจะไม่ห้ามเลย!”   คริสต์ตัวแข็งทื่อ มองชาวบ้านช่วยกันลากตัวมิสซิสกรีนที่ดิ้นรนพร้อมกับร้องเอะอะโวยวายไปทางลานโล่งด้านหนึ่ง ผ่านเจมม่าและอิลอยซาซึ่งจ้องเธอเป๋งด้วยสายตาขยะแขยงเหมือนมองสิ่งปฏิกูลก็ไม่ปาน ขณะที่นางเฮเธอร์ มารดาของอิลอยซาก้มลงกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับลูกสาว ก่อนจะพาเด็กสาวทั้งสองออกจากกลุ่ม แล้วเสียงคำรามของสัตว์ป่าก็ดังขึ้น คริสต์มองผ่านม่านน้ำตาเห็นเสือดำร่างมหึมาตัวหนึ่งยืนจังก้าอยู่ทางด้านหลังของโบสถ์ติดกับทางเข้าหมู่บ้าน ในปากของมันมีอะไรบางอย่างส่องประกายแวววาวสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเช้า เมื่อมันวิ่งตะบึงมาหาเธอ พวกชาวบ้านก็พากันกรีดร้องและวิ่งหนีกระเจิงกันไปคนละทิศละทาง เสือดำหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กสาวและกลายร่างเป็นชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เขาหยิบมีดที่อยู่ในปากตัดเชือกให้ จากนั้นก็ช้อนตัวเธอไว้ในวงแขนแล้ววิ่งออกจากหมู่บ้าน ชั่วขณะหนึ่งทีเดียวกว่าที่ใครหลายคนจะหายตกใจกับภาพของเสือที่กลายร่างเป็นมนุษย์ จอห์น โบการ์ดละมือจากการดึงหมุดไม้ออกจากมือของซิสเตอร์เดซี่แล้วตะโกนก้อง “อีวาน รวบรวมผู้ชายที่แข็งแรงทุกคนในหมู่บ้านแล้วตามฉันมา เอาอาวุธไปด้วย เราต้องไปฆ่าปิศาจสองตัวนั้น!” “เดี๋ยวสิ จอห์น พวกมันเป็นปิศาจนะ” อีวานเตือน “ถ้าไม่มีเวทมนตร์ของซิสเตอร์เดซี่ พวกเราก็ไม่ชนะหรอก ออกไปล่าพวกมันตอนนี้ก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ” “แต่ดูที่มันทำสิ! มันฆ่าลูกสาวคนโตของแม่ม่ายกรีน แล้วยังจะ...” เขาชะงักพร้อมกับขมวดคิ้ว ก่อนเหลียวหลังมองผู้หญิงที่อยู่บนไม้กางเขน อีวานถอนหายใจด้วยท่าทางเบื่อหน่าย โคลงศีรษะ แล้วเดินผ่านจอห์นไปช่วยพวกชาวบ้านแก้เชือกให้ซิสเตอร์เดซี่ “คิดหน่อยเถอะจอห์น ขนาดซิสเตอร์เดซี่ยังบาดเจ็บสาหัส แล้วอย่างพวกเราจะเอาอะไรไปสู้”   จอห์นกอดอก ขยับปากอย่างไม่เห็นด้วยแต่ไม่พูดอะไร จากนั้นเขาลดมือลงและเดินไปช่วยอีวานแกะเชือกให้ซิสเตอร์เดซี่จนกระทั่งเสร็จสิ้น เสียงอึงอลดังขึ้นอีกครั้ง ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางออกของหมู่บ้าน แสงอาทิตย์ที่ส่องจากทางด้านหลังของเขาทำให้เห็นหน้าไม่ชัดเจนนัก จอห์นละมือและเกร็งตัวเพื่อเตรียมจู่โจมผู้บุกรุก แต่เมื่อชายคนนั้นเดินโซซัดโซเซเข้ามาใกล้พอจนเห็นใบหน้าของเขา จอห์นก็คลายความระแวดระวังลง “บิลลี่ ไปบอกเดนให้เอาน้ำราดหัวให้สร่างเมาแล้วมาช่วยทางนี้หน่อย เราต้องการคนขุดดิน”   บิลลี่ยักไหล่แล้ววิ่งไปหาเดน ยิ้มพร้อมกับชกบ่าเขา “นายหายหัวไปไหนมาวะ” เดนไม่ตอบ ตาของเขาเลื่อนลอยดูไร้แวว ตอนนั้นเองที่บิลลี่สังเกตเห็นว่ามือของเดนแนบอยู่ข้างลำคอ และสิ่งที่แห้งเกรอะกรังเป็นก้อนสีแดงคล้ำ ติดอยู่ใต้ฝ่ามือของเขานั่นคือเลือดใช่หรือไม่ “เวรเอ๊ย” บิลลี่สบถแล้วตะโกน “จอห์น เดนบาดเจ็บ!” “บัดซบ นี่มันวันนรกแตกอะไรกันวะ!” จอห์นโวยวายอย่างหงุดหงิด แล้วเรียกชายคนหนึ่งมาช่วยแบกซิสเตอร์เดซี่ไปยังบ้านพักของพวกแม่ชีแทนเขา จากนั้นก็วิ่งไปหาเดน “ปล่อยมือไอ้น้องชาย ให้ฉันดูแผลของนาย” เดนยังยืนเฉย จอห์นเริ่มโมโห “เดน แกจะปล่อยมือเองหรือจะให้ฉันช่วยสงเคราะห์ให้แกไปที่ชอบๆ เร็วขึ้นวะ!” ในที่สุดเดนก็เริ่มขยับ จอห์นถอนหายใจและก้าวเข้าไปยืนชิดเขาเพื่อช่วยดึงมือออกจากลำคอ ทว่าส่วนที่เดนขยับนั้นไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน มันนูนโป่งแล้วยุบลง และนูนขึ้นมาอีกเหมือนมีสิ่งมีชีวิตอยู่ใต้ผิวหนังของเดน “นี่มันอะไรกันวะ” บิลลี่พึมพำ ทันใดนั้นร่างของเดนก็ระเบิดออก เลือด ชิ้นเนื้อและเครื่องในกระจายไปทั่ว เปรอะเปื้อนผู้คนที่อยู่ในบริเวณลานโล่งแทบทุกคน พวกผู้หญิงร้องกรี๊ด ขณะที่พวกผู้ชายสบถด่ายาวเหยียด จอห์นปาดเลือดออกจากใบหน้าแล้วเตะชิ้นส่วนเครื่องในของเดนกระเด็นไปไกลด้วยความโมโห “มันถูกพวกปิศาจฆ่าตายนานแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย!”   บิลลี่ตั้งท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็หุบปากและเปลี่ยนเรื่อง “แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี” “ฝังไม่ได้แล้ว เราไม่รู้ว่าพวกปิศาจทำอะไรกับศพของซาร่าบ้าง” จอห์นเกาคางอย่างครุ่นคิด “บิล บอกพวกชาวบ้านให้รวบรวมฟืนกับไม้แห้งมา เราจะเผาศพของซาร่าและเดนที่นี่แหละ” จากนั้นเขาชะงัก เหลียวไปมองชายสี่คนที่กำลังช่วยกันหามซิสเตอร์เดซี่ซึ่งนอนอยู่ในเปลชั่วคราวไปทางบ้านพักของพวกแม่ชีแล้วร้องเรียก “เดี๋ยว อีวาน พาซิสเตอร์มานี่” ชายทั้งสี่มองหน้ากัน แต่ก็ทำตามคำสั่งของจอห์น พวกเขาหามซิสเตอร์กลับมา อีวานถาม “มีอะไร จอห์น” “ไม่ต้องตามหมอแล้ว” เขาพูดพลางมองผู้หญิงร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่ในชุดแม่ชี มองปากอันซีดเขียวและคางที่เต็มไปด้วยเลือดแห้งกรัง หล่อนเสียเลือดมากจนไม่น่าจะมีชีวิตอยู่อีกแล้วใช่หรือไม่   “เราจะเผาซิสเตอร์เดซี่ไปพร้อมกับซาร่าและเดน” ***** วาเลนหยุดตรงปากทางเข้าหมู่บ้านฝั่งตรงข้ามกับทางไปป่าเบอร์รี่ครู่หนึ่งเพื่อหยิบกระเป๋าที่ตนนำมาซ่อนไว้แล้วออกเดินทางต่อ คริสต์ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดขณะที่เขาพาเธอมาถึงลำธารไม่ห่างจากหมู่บ้านกรีนเลคนัก ชายหนุ่มเลือกต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่มีพุ่มไม้ล้อมรอบเหมือนจุดกำบัง วางเธอลงก่อนหันไปรื้อข้าวของ หยิบเสื้อผ้าและสบู่ออกจากกระเป๋าโดยไม่ชำเลืองมองเธอแม้แต่น้อย “ผมจะไปอาบน้ำ คุณก็ควรเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะ ในนั้นมีชุดของผู้หญิงที่ผมบังเอิญเจอในบ้านหลังหนึ่ง” คริสต์พยักหน้าพร้อมกับใช้หลังมือเช็ดน้ำตา ทำให้ใบหน้าของเธอสกปรกด้วยฝ่ามือที่มีทั้งคราบดินและเลือดแห้ง วาเลนถอนหายใจพลางโคลงศีรษะ เขาไม่มีเวลามาโอ๋ลูกไลเกอร์ขี้แย เนื้อตรงไหล่ของเขายังเปิดอ้า แม้จะทำความสะอาดเบื้องต้นแล้วแต่ก็ยังเสี่ยงต่อการติดเชื้อ เพราะเขาไม่ได้อาบน้ำมาร่วมสิบปีแล้ว “หรือคุณจะอาบน้ำล่ะ แต่ต้องรอผมอาบเสร็จก่อนนะ หรือถ้าไม่อยากรอก็อาบพร้อมกันก็ได้ ผมไม่ถือหรอก” คริสต์พยักหน้าอีก แต่แล้วเธอก็ส่ายศีรษะอย่างแรง เสียงสะอึกสะอื้นแหบแห้งของเธอแว่วมา “อาบก่อนเถอะค่ะ” “รออยู่นี่นะ” วาเลนรวบเสื้อผ้าพร้อมกับมีด ลุกขึ้นยืนและมุ่งตรงไปยังลำธาร เสียงจ๋อมแจ๋มของน้ำบอกให้รู้ว่าเขาอยู่ไม่ห่างจากเธอมากนัก และเขาไม่สนใจด้วยว่าคริสต์จะเห็นเขาเปลือยหรือไม่ แต่เด็กสาวสับสนเกินกว่าจะใส่ใจ เธอชันเข่าขึ้นก่อนซบหน้าลงสะอื้นไห้ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา เพื่อนรักของเธอตาย ผู้มีพระคุณของเธอบาดเจ็บสาหัสและยังไม่รู้ชะตากรรม หนำซ้ำเธอยังถูกพวกชาวบ้านกล่าวหาว่าเป็นผีร้าย เป็นปิศาจ เป็นฆาตกร โอ พระเจ้าทรงโปรดเธอด้วยเถิด นั่นคือความจริง คริสต์ยังจำความรู้สึกกระหายเลือดได้ดีในตอนที่เธอเผชิญหน้ากับแม่มดอัปลักษณ์คนนั้น วินาทีที่เธอเห็นซาร่าถูกแทงและกรีดช่องท้อง เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่ากระทำแบบเดียวกันนั้นกับหล่อน อาจอำมหิตกว่าด้วยซ้ำ คริสต์ต้องการฉีกหล่อนเป็นชิ้นๆ ด้วยมือเปล่า ให้หล่อนดิ้นทุรนทุรายขอความเมตตาขณะที่ถูกควักเครื่องใน และ... โอ สวรรค์ทรงช่วยด้วย เธออยากลิ้มรสเลือดสดๆ ของนางแม่มดร้ายนั่น เด็กสาวตัวสั่นด้วยความกลัว สองมือยกขึ้นจับใบหน้าของตนอย่างเผลอไผล ตอนนี้ร่างกายของเธอเปลี่ยนแปลงไปแล้วใช่ไหม ดวงตาเปลี่ยนสีไปหรือไม่ ความคิดนั้นทำให้เธอเบิกตากว้าง ก่อนจะล้มลุกคลุกคลานไปที่ลำธาร แล้วพยายามเพ่งมองเงาของตนในน้ำที่ไหวกระเพื่อม ใบหน้าของเธอสกปรก แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดเจนคือประกายแฉกสีเขียวอมเหลืองใกล้กับลูกตาดำซึ่งในยามปกติต้องสังเกตอย่างใกล้ชิดเท่านั้นจึงจะมองเห็น บัดนี้มันเด่นชัดและส่องแสงสว่างเรืองรองจนแทบกลืนสีสันส่วนใหญ่ของดวงตา คริสต์ตกตะลึงตัวแข็งก่อนจะกรีดร้อง และวิดน้ำล้างหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่งเมื่อตั้งสติได้ แต่พอเห็นว่าสีของดวงตายังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอก็กระโจนลงไปในลำธาร กดตัวเองให้จมน้ำเนิ่นนานที่สุดแล้วลุกขึ้นยืน พยายามสำรวจเงาตัวเองในน้ำที่ไหวกระเพื่อมเหมือนคลื่นทะเลขนาดย่อมอีกครั้ง “ทำบ้าอะไรอยู่” เสียงของวาเลนดังอยู่เหนือศีรษะของเธอนี่เอง คริสต์แหงนคอมองและเกือบหลงลืมตนไปกับใบหน้าคมสันที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะมีได้ ผมสีดำของเขายังยาวมากแต่หนวดเคราหายไปหมดแล้ว และดวงตาสีทองงดงามคู่นั้นก็แสดงความหงุดหงิดเล็กน้อยขณะจ้องตาเธอ ทว่าคริสต์ตะลึงลานเกินกว่าจะใส่ใจหรือหยุดความสนใจแค่ที่ดวงตาของเขา ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอเคลื่อนสายตาลงต่ำมายังลำคอและฐานไหล่กว้าง ช่วงอกผิวสีน้ำตาลทองที่หนั่นแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมชายชาตรี หากก่อนจะได้ก้มลงมองลึกไปกว่านั้น วาเลนก็ใช้นิ้วชี้ดันคางของเธอให้แหงนเงยขึ้น จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:12:36

ความคิดเห็นที่ 2 “หยุดสอดรู้และตอบคำถามผม” คริสต์กะพริบตา ต้องใช้เวลาอีกครู่หนึ่งทีเดียวกว่าเธอจะเรียกสติกลับมาได้ “คือ... ตะ... ตาค่ะ ดวงตาของฉัน” วาเลนเลิกคิ้ว “ก็ปกติดีนี่” “ไม่ค่ะ เมื่อกี้...” เธอหยุด แล้วกำลังจะก้มลงมองเงาตัวเองในน้ำ แต่วาเลนรีบดันคางเธอขึ้นมาอีกครั้งทันที “แค่บอกมาก็พอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “คะ... คือว่ามันเรืองแสง” คริสต์นิ่วหน้าเหมือนจะร้องไห้ “มันยังเรืองแสงอยู่ไหมคะ” “แน่นอน” วาเลนยักไหล่ “สำหรับผม มันก็ดูปกติดีสำหรับมนุษย์กลายร่าง แต่ถ้าคุณอยากให้มันหายไปก็ควรฝึกการหายใจเอาไว้” คริสต์เริ่มหายใจตามแบบที่ซิสเตอร์เดซี่สอน แต่วาเลนจับไหล่เธอ หมุนให้หันหลังแล้วก้มลงกระซิบ “คุณควรจะล้างเนื้อตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน จากนั้นก็นั่งรอผมอยู่เฉยๆ หรืออาจจะร้องไห้ไปด้วยก็ตามใจ” เด็กสาวรู้สึกว่าเขาปล่อยไหล่ของเธอแล้วและกำลังเคลื่อนตัวห่างออกไปตามสายน้ำ เธอตั้งท่าจะเหลียวหลัง แต่วาเลนตะโกนสั่งสำทับมาเสียก่อน “แล้วอย่าหันมาล่ะ” ต้องใช้เวลาพักใหญ่ทีเดียวกว่าคริสต์จะนึกได้ว่าตอนนี้วาเลนกำลังเปลือยกายอยู่ และเนื่องจากหนวดเครายาวถูกโกนออกไปแล้ว ร่างกายของเขาจึงไม่มีอะไรปกปิดอีกต่อไป เด็กสาวหน้าแดงก่ำก่อนทรุดตัวนั่งลงในลำธาร พูดกันตามจริง เธอเองก็มีสภาพไม่ต่างจากเขาสักเท่าไหร่ แม้เสื้อผ้าของแม่ชีเป็นสีเข้มและเก่ามอซอ แต่ด้วยฐานะอันยากจนทำให้ใต้ชุดกระโปรงนั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากกางเกงในตัดเย็บเองจากเศษผ้าเหลือๆ ซึ่งพอตัวเปียกโชกอย่างนี้ ส่วนที่นูนเด่นของผู้หญิงมันก็จะ... คริสต์วิดน้ำใส่ใบหน้าของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้ไม่ใช่ด้วยความกังวลหรือความกลัวแต่เป็นความอับอาย “สบู่ไหม” เด็กสาวสะดุ้งแล้วตอบเสียงแผ่ว “ไม่ค่ะ” “น่าจะใช้นะ เพราะผมไม่รู้ว่าเราจะได้อาบน้ำกันอีกทีเมื่อไหร่” เธอคิดครู่หนึ่ง ก่อนยื่นมือไปข้างหลัง “ก็ได้ค่ะ” สบู่ที่เปียกลื่นถูกหย่อนลงมาในอุ้งมือ คริสต์ค่อยๆ ฟอกจนเกิดเป็นฟองแล้วเลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นเมื่อเห็นว่ามันเป็นสบู่ก้อนใหม่เอี่ยมและมีกลิ่นหอม ซึ่งเป็นเรื่องแปลก เพราะมีไม่กี่ครอบครัวในหมู่บ้านกรีนเลคที่มีเงินพอจะซื้อสบู่อย่างดีจากพวกพ่อค้าเร่ซึ่งนานๆ ครั้งจะแวะเวียนเอาสินค้าจากในเมืองมาขาย เดี๋ยวสิ เขาบอกว่ามีเสื้อผ้าของผู้หญิงด้วยใช่ไหม “เอ้อ คุณไปเอาสบู่กับเสื้อผ้ามาจากไหนหรือคะ” “มันอยู่ในกระเป๋าเดินทาง” เขาพูด “บ้านหลังนั้นอยู่ใกล้ๆ กับบ้านของผู้ชายที่ชื่อเดน” บ้านของเจมม่า โบการ์ด... คริสต์ถอนหายใจแล้วฟอกสบู่ไปตามลำคอ ใบหน้าและจุดที่ไร้เสื้อผ้าปิดบัง จากนั้นก็วักน้ำขึ้นมาล้างฟอง เนื้อตัวที่สะอาดสะอ้านทำให้รู้สึกสดชื่น ผ่อนคลาย “ถ้าคุณเสร็จแล้ว ขอสบู่ให้ผมด้วย” คริสต์เหลียวมองอย่างระวังตัว แต่วาเลนยืนหันหลังให้เธอ เส้นผมยาวสีดำหนาของเขาปิดบังกล้ามเนื้อตรงแผ่นหลัง ส่วนที่เหลือจมอยู่ใต้น้ำ เด็กสาวว่ายเข้าไปหาเขา ทำสัญญาณว่าเธอเข้ามาใกล้มากพอแล้ว เขาจึงยื่นมือออกมารับสบู่ “ฉันขึ้นไป เอ่อ...” เธอหยุดคิดถึงความเหมาะสมของสถานการณ์และตัดสินใจข้ามคำว่า ‘เปลี่ยนเสื้อผ้า’ “ก่อนนะคะ” วาเลนแค่พยักหน้า ความเงียบแบบไม่สนใจของเขาลดความอึดอัดของสถานการณ์นี้ได้อย่างดี คริสต์หมุนตัวและว่ายน้ำกลับขึ้นฝั่ง ตรงไปเปิดกระเป๋า หยิบเสื้อผ้าผู้หญิงออกมาชุดหนึ่งแล้วเดินไปยังพุ่มไม้ ไม่คิดแม้แต่จะเหลียวมองชายหนุ่มที่ยังอาบน้ำอยู่ เสื้อผ้าของเจมม่า โบการ์ดสมกับเป็นผู้หญิง ชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนเปิดคอแขนสั้นพองฟูมีจีบระบายรอบดูสวยน่ารักมาก คริสต์เคยอิจฉาเพื่อนร่วมห้องเรียนคนนี้ที่มักจะได้สวมเสื้อผ้างดงามเสมอ แต่คนเดียวที่เจมม่ายินดีแบ่งปันด้วยคืออิลอยซา การ์ดเนอร์ เพื่อนสนิทของหล่อน อย่างไรก็ตาม เจมม่าเป็นเด็กสาวที่รูปร่างท้วมและค่อนข้างเตี้ย ผิดกับคริสต์ซึ่งตัวสูง ผอมเพรียว เสื้อผ้าน่ารักของเจมม่าจึงดูตลกแบบผิดสัดส่วนเมื่ออยู่บนเรือนร่างของเธอ แต่เด็กสาวยากจนคนหนึ่งเลือกมากไม่ได้นักหรอก และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อเอาเสื้อผ้าของตัวเองได้ด้วย คริสต์ถอนหายใจอย่างหดหู่แล้วเดินออกมาจากพุ่มไม้ นั่งแปะลงใกล้กับกระเป๋ารอให้วาเลนอาบน้ำเสร็จ เนิ่นนานทีเดียวกว่าเธอจะรู้ตัวว่าลำธารเงียบสนิท ไม่มีเสียงน้ำหรือแม้แต่เงาของชายหนุ่ม “วาเลนคะ” คริสต์ร้องเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงวิ่งแบบล้มลุกคลุกคลานไปที่ลำธารอีกครั้ง “วาเลนคะ!” “อย่ากระโจนลงไปอีกนะ” เสียงกึ่งคำรามนั้นทำให้เธอถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ยิ้มกว้างก่อนหมุนตัวเพื่อพูดคุยกับเขา ทว่า... โอ ให้ตายสิ วาเลน วอห์น ซึ่งหล่อสุดใจขาดดิ้นในเสื้อแขนพองยาวสีขาวทับด้วยเสื้อกั๊กหนังของผู้ชายทำให้เธอลืมหายใจไปเลย “อ้าปากค้างทำไม” เขาถามพลางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนสะบัดผมยาวสีดำไปข้างหลัง คริสต์หุบปากฉับและนิ่วหน้าเมื่อเห็นเขารวบผมทั้งหมดมาไว้ด้านหน้า กำมันไว้ด้วยมือข้างเดียว “จะทำอะไรคะ” เธอถาม และเห็นมีดจ่ออยู่ที่ผมแทนคำตอบ “อย่าตัดนะคะ!” “ทำไม” เขาถามพร้อมกับลงมีด ผมที่ยาวเกินสะโพกเหลือแค่เกินช่วงไหล่เล็กน้อย คริสต์คราง “ก็... ต่อไปคุณจะเป็นเสือขนเกรียน” วาเลนทำตาโตแล้วหัวเราะ “สาวน้อย ส่วนที่เป็นเสือกับส่วนที่เป็นมนุษย์ไม่เกี่ยวข้องกันนะ ถึงลักษณะบางอย่างจะคล้ายคลึง แต่การตัดผมไม่ทำให้ขนตอนเป็นเสือสั้นเกรียนหรอกน่า” “แต่คราวต่อไปที่คุณอาบน้ำ ก็จะไม่มี...” เธอหยุดพูด เม้มปากและหน้าแดงก่ำ “ช่างเถอะค่ะ ไหนๆ ก็ตัดไปแล้ว” “คราวต่อไปเราจะระมัดระวังตัวกว่านี้” วาเลนพูดเสียงเรียบพลางห่อสบู่กับใบไม้แล้วซุกมันไว้ในกระเป๋า “แต่ผมไม่คิดว่าเราจะได้อาบน้ำอีกครั้งเร็วนัก เว้นแต่คุณจะมีจุดหมายปลายทาง” “จุดหมาย... เอ่อ ฉันไม่มีหรอกค่ะ” คริสต์ตอบพลางก้มหน้าลง น้ำตาเริ่มเอ่อเมื่อคิดถึงชีวิตในหมู่บ้านกรีนเลค “ฉันไม่เคยออกจากหมู่บ้าน ไกลสุดที่เคยมาก็คือที่นี่แหละค่ะ” “แล้วครอบครัวของคุณล่ะ เคยคิดจะตามหาพวกเขาบ้างไหม” “ไม่ค่ะ ซิสเตอร์เดซี่ไม่เคยพูดถึง ฉันเลยคิดว่าพวกท่านคงจะเสียชีวิตกันไปหมด...” เด็กสาวชะงักเมื่อเห็นแววตาของวาเลน “โอ คุณรู้จักพ่อแม่ของฉันหรือคะ” “ผมคิดว่ารู้จักพ่อของคุณ” นั่นหมายถึงว่าถ้าเธอเป็นลูกไลเกอร์จริงๆ แต่พอคิดอีกที อย่าให้เจ้าหล่อนไปพบเขาเลยจะดีกว่า แล้วยังมีข้อเท็จจริงประการหนึ่งที่ไม่ควรมองข้ามคือผู้ชายคนนั้นอาจไม่มีชีวิตอยู่อีกแล้ว “คุณเคยเปลี่ยนร่างไหม” คริสต์นิ่วหน้ากับการเปลี่ยนคำถามกะทันหัน จากนั้นก็กวาดตามองไปทั่วบริเวณ ทุ่งแห่งนี้เป็นสถานที่แรกที่เธอเปลี่ยนร่างใช่หรือไม่ “ฉันไม่แน่ใจค่ะ” จู่ๆ วาเลนก็กระโจนใส่เด็กสาว กดเธอลงกับพื้นหญ้าด้วยลำตัวของเขาแล้วคำรามด้วยเสียงของสัตว์ป่า จากนั้นก็จับแขนทั้งสองข้างของเธอไปไว้บนศีรษะและรวบยึดด้วยมือเพียงข้างเดียว คริสต์กะพริบตาอย่างงุนงง แต่เมื่อเขาถอดเสื้อกั๊กเหวี่ยงทิ้งและตามด้วยเสื้อทูนิคสีขาวแขนพอง เธอก็เริ่มเข้าใจ “วาเลน อย่าล้อเล่นแบบนี้นะคะ ฉันไม่สนุก” เธอเหวี่ยงแขนกลับมาและพยายามดันตัวเขาให้ถอยห่าง วาเลนแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะยึดข้อมือของเธอเอาไว้ “บางทีเราอาจไม่ต้องไปไหน” เสียงของเขาเป็นเสียงคำรามแหบต่ำ ดวงตาแบบเสือวาววาม “ตั้งรกรากอยู่ซะที่นี่ แล้วผลิตฝูงของตัวเองก็ไม่เลวนัก” ดวงตาของคริสต์เบิกกว้าง เธอเริ่มดิ้นรนอย่างรุนแรง “ไม่นะคะ วาเลน กรุณาปล่อยฉัน!” มือเหนียวแน่นทรงพลังคู่นั้นยอมปล่อยข้อมือเธอเพียงข้างเดียว เพื่อที่จะไล้นิ้วไปตามลำคอของเด็กสาวแล้วดึงเสื้อให้เปิดเปลือยไปถึงไหล่ คริสต์ตัวสั่น หลับตาปี๋และกรีดร้อง มือข้างที่เป็นอิสระผลักวาเลนสุดแรงเกิด ทันใดนั้นวาเลนก็สะดุ้งตัวงอ ปล่อยมือออกจากเธอก่อนจะล้มลงนอนข้างๆ สองมือเปลี่ยนมากุมจุดที่คริสต์แตะต้อง ใบหน้าซีดเผือดบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด “วาเลนคะ!” คริสต์ลุกขึ้นนั่งพรวดพราด ใบหน้าของเธอตื่นตกใจขณะมองจุดที่มือของวาเลนกุมเอาไว้แน่น “ลืมไปว่าคุณก็เป็นแม่มดด้วย” วาเลนพูดหอบๆ แล้วสูดปาก คริสต์ขมวดคิ้ว “หมายความว่าคุณแกล้งฉันอย่างนั้นรึ” “เปล่า ผมแค่คิดว่าถ้าทำให้คุณกลัวมากๆ คุณอาจจะเปลี่ยนร่างก็ได้” “คนบ้า ถ้าฉันเปลี่ยนร่างได้ง่ายขนาดนั้น ฉันคงจะถูกฆ่าไปนานแล้วล่ะ” เธอค้อนใส่เขา ก่อนจะแตะนิ้วลงบนมือที่กุมกันแน่นของเขา “เจ็บมากไหมคะ ขอฉันดูหน่อย” “เดี๋ยวก็หาย” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับปล่อยมือ คริสต์มองรอยแดงช้ำตรงสีข้างของเขาแล้วนิ่วหน้า “รอยช้ำนี่ เป็นฝีมือของฉันหรือคะ” “แล้วคุณคิดว่าใครล่ะ” เขากล่าวหา สูดปากอีกครั้งแล้วยกศีรษะขึ้น “โอย สาวน้อย คุณนี่เด็ดดวงเป็นบ้าที่หักกระดูกมนุษย์กลายร่างได้” “ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่คิดว่ามันหัก” เธอก้มลงพิจารณารอยช้ำ “กระดูกน่าจะร้าว ฉันจะลองหาผ้ามาพันนะคะ” “ไม่ต้องหรอก พักสักครู่มันก็จะหายไปเอง” วาเลนถอนหายใจแล้วพลิกตัวนอนตะแคง คริสต์มองไปตามท่อนแขนแข็งแกร่งจนถึงบ่ากว้าง อุทานเมื่อเห็นเนื้อเปิดอ้าผ่าครึ่งรอยสักรูปหัวกะโหลกตรงไหล่ด้านขวาของเขา แต่หลังจากพินิจอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็พบรอยสีดำจางๆ รอบหัวกะโหลก “นี่มัน... ตราประทับหรือคะ” เขาลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเสื้อ “ผมว่าเราอย่าอยู่แถวนี้นานนักเลยจะดีกว่า” “เดี๋ยวสิคะ คุณต้องทำแผลก่อน” “ผมใส่ยาแล้ว” วาเลนตั้งท่าจะสวมเสื้อ แต่คริสต์แตะแขนเขาเป็นเชิงห้าม “คุณต้องพันแผลค่ะ” เด็กสาวเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าแล้วเท ในนั้นมีเสื้อผ้าผู้ชายและผู้หญิงอีกอย่างละชุด สบู่ใช้แล้วที่ห่อใบไม้ ยาสมานแผลทำจากสมุนไพรและกล่องเครื่องประดับของผู้หญิง คริสต์นิ่วหน้า “คุณขโมยเครื่องประดับหรือคะ” วาเลนยักไหล่ “มันคงติดมากับชุดผู้หญิงตอนที่ผมรวบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเดินทาง” คริสต์กลอกตาอย่างไม่เชื่อพร้อมกับแยกสิ่งของไปด้วย “คุณไม่ได้เอาผ้าพันแผลมาด้วยรึ” “ไม่ต้องหรอก แผลนี้อาจใช้เวลาพอสมควรกว่าจะปิดสนิท แต่ผมไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าพัน” “แต่มันจะติดเชื้อเอาน่ะสิ” เธอพูดและฉีกกระโปรงตัวใน จากนั้นก็ฉีกผ้าให้เป็นเส้นอีกครั้ง “คุณไม่รู้หรอกว่าเดนสกปรกแค่ไหน ฉันแน่ใจว่าเขาไม่เคยซักเสื้อผ้านะ” “ไม่ใช่ชุดของเดนหรอก สาวน้อย เขาตัวเล็กเกินไป ผมได้ชุดนี้มาจากบ้านเดียวกับที่เอาเสื้อผ้าของผู้หญิงมา” “บ้านของมิสเตอร์จอห์น โบการ์ดหรือคะ เป็นไปไม่ได้หรอก เขาตัวเล็กกว่าเดนอีก” เธอนาบผ้ากับไหล่ของเขาแล้วเริ่มพันอ้อมแขน “แปลกจัง แผลนี้คุณไปได้มายังไงคะ มันดูลึกเหมือนมีอะไรทะลุผ่านเนื้อ แต่ด้านหน้าของคุณกลับไม่มีแผลเลย” “ทำงานของคุณไปเถอะ” วาเลนตัดบทพร้อมกับขยุ้มเสื้อทูนิคเล่น เมื่อคริสต์พันแผลให้เสร็จแล้ว เขาก็สวมเสื้อขณะที่คริสต์เก็บข้าวของลงกระเป๋า แต่ระหว่างที่เขาสวมเสื้อกั๊ก เธอก็นิ่วหน้าและพิจารณาเสื้อชุดนั้นพลางลูบเนื้อผ้าไปด้วย “นี่เป็นผ้าอย่างดีและเป็นชุดสำหรับผู้ชายที่อายุน้อยกว่ามิสเตอร์โบการ์ด” เธอกัดนิ้วตัวเองอย่างครุ่นคิด “แปลกจัง เขาไม่มีลูกชายนี่นา” “ช่างมันเถอะน่า” วาเลนยักไหล่ “คิดไว้หรือยังว่าเราจะไปไหนกัน” คริสต์กะพริบตา แล้วถามกลับ “ก่อนที่คุณจะถูกขัง คุณตั้งใจจะไปที่ไหนหรือคะ” “อเมริกา” วาเลนยกสองมือรวบผม หลับตาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าขณะพูดต่อ “ทันทีที่พวกลูกเสือโตและแข็งแรงพอ ผมจะพาฝูงไปอเมริกา” “ลูกเสือหรือคะ คุณมีครอบครัวแล้วรึ” “เปล่า ลูกเสือพวกนั้นเป็นของฝูง ผมดูแลพวกเขา” “ดีจังค่ะ” คริสต์ยิ้ม “พวกเขาไปอเมริกากันหมดแล้วใช่ไหมคะ” วาเลนหลุบตาลงมองพื้น เม้มปากด้วยสีหน้าที่คริสต์อ่านไม่ออก แต่พอเขาสบตาเธอ เด็กสาวก็รู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น “พวกเขาตายหมดแล้ว” โอ... นี่แย่ยิ่งกว่าเรื่องไม่ดี “ฉันเสียใจด้วยค่ะ” วาเลนยกมือเป็นเชิงห้ามและเปลี่ยนเรื่องพูด “คุณอยากไปอเมริการึ” “ไม่เชิงค่ะ ฉันแค่... ถามเท่านั้น” สีหน้าเศร้าสลดของเด็กสาวทำให้วาเลนถอนหายใจแล้วกอดอก ยกนิ้วชี้ลูบคางอย่างครุ่นคิด ว่ากันตามจริง เขาเองก็ไม่มีที่ไป เมื่อไม่มีฝูง ไม่มีแม่มดเดซี่ ชีวิตก็ดูเหมือนจะไร้จุดหมาย บางทีเพื่อเป็นการจบปัญหา เขาควรกัดเธอให้ตายแล้วก็ฆ่าตัวตายตามไป อย่างน้อย พวกปิศาจที่มีตำแหน่งสูงๆ ก็ไม่สามารถพาเธอไปฝึกให้เป็นทาสส่วนตัวได้   ไม่... คริสต์ยังเด็ก เยาว์วัยเกินกว่าจะจบชีวิตลงโดยที่ยังไม่รู้จักโลกภายนอก บางทีการพาเธอไปอเมริกาอาจเป็นทางเลือกที่ดี อย่างน้อยที่นั่นก็น่าจะไม่มีปิศาจคอยตามรังควาน จริงไหม “ตกลง เราไปอเมริกากัน” จบบทที่ 4 ************* ขอบคุณมิตรรักนักอ่านทุกท่านนะคะ ที่เข้ามาติดตามเรื่องนี้ ตอนหน้าอาจทิ้งช่วงนานหน่อย เพื่อเรียบเรียง+หาข้อมูลประกอบค่ะ พอดีว่าอ่านประวัติศาตร์อังกฤษแล้วยังก่งก๊งอยู่พอสมควร คงต้องใช้อากู๋ช่วยล่ะเนอะ ^^'' มาพูดคุยกันเถอะค่ะ ^_______^ คุณ Moony_Lupin - ตอนนี้ได้ใส่เสื้อผ้า+ตัดแต่งทรงผมใหม่แล้วค่ะ 55 คุณ ดินสอสีน้ำ - ขอบคุณมากค่ะ จะรอนะคะ ^^ คุณ scottie - แม่นแล้วค่า ซี มาจาก ซาดิสท์ คนเขียนชอบชื่อนี้เป็นพิเศษค่ะ ^^; คุณ มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) - ขอบคุณมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 54 09:24:58 จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 09:12:55

ความคิดเห็นที่ 3 วาเลนแกล้งได้น่ากลัว จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 54 21:17:21

ความคิดเห็นที่ 4 ยืดตัวตรงบิดขี้เกียจหมุนเอวซ้ายทีขวาที หนีงานถอดเทปมานั่งอ่านนิยาย ผ่อนคลายซะหน่อย  :-) อ่านแล้ว จินตนาการตาม  เหมือนเรากำลังแอบดู ความเป็นไปของ วาเลน กับ คริสต์ ใกล้ๆ อ้อ นึกภาพว่า  วาเลน  หล่อใจขาดดิ้น 555   เราชอบตอนที่ วาเลน กับ คริสต์ อาบน้ำจัง อ่านไป ยิ้มไป 555 อยากอ่านตอน วาเลนกับคริสต์ อยู่ อเมริกา ไวๆ จัง เจ้าของเรื่องอย่าเกเร ให้คนอ่านรอนานนะ คิดถึงวาเลน  อิอิ จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 11:04:41

ความคิดเห็นที่ 5 ไปเมกาๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 19:04:53

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกมากกกกก จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 04:19:57