PANTIP.COM : W10704745 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๖ มะพร้าว... หวาน [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๖ มะพร้าว... หวาน

หญิงสาวเบือนหน้ากลับมามองชายหนุ่มที่เดินตามมาเบื้องหลัง คำถามของเขาทำเอาความรื่นรมย์ของเธอโบยบินจากไปเสียแทบไม่มีเหลือหลอ

นั่นสิ... แล้วเธอจะทำยังไงกับสวนสวยชื่อน่ารักนี้ดี ตั้งแต่เกิดมาเธอเคยทำงานหาเงินเองเสียที่ไหนกันเล่า อย่าว่าแต่ล้านนึงเลย แค่ร้อยสองร้อยเธอยังไม่เคยหาได้ด้วยหยาดเหงื่อตัวเองสักครั้ง แต่ความถือดีทำให้ตอบได้อย่างมั่นใจว่า

“นายคอยดูฝีมือฉันไว้ให้ดีก็แล้วกัน แล้วนายก็จะรู้เองแหละว่าฉันจะทำยังไง”

อารียาก็ยังคงเป็นอารียา เรื่องจะให้เธอเสียหน้าตอบว่า ‘ฉันก็ยังไม่รู้เลยค่ะว่าจะทำอะไรดี’ ต่อหน้าชายหนุ่มที่เธอเอาปูนหมายหัวไว้แล้วว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตน่ะหรือ... ฝันไปเถอะ

อีกฝ่ายได้คำตอบเช่นนั้นจึงก้าวยาวๆ ขึ้นมาเดินเคียงข้าง เอ่ยจี้ใจดำเธอเข้าอย่างจังว่า

“คร้าบ... คุณไม่ต้องกลัว ผมจะทั้งคอยทั้งดูแน่ ว่าคุณจะทำอะไร ผมล่ะอยากรู้เหลือเกินว่าคุณจะหาเงินจากในสวนนี้ได้ยังไงตั้งหนึ่งล้านบาทภายในหนึ่งปี แค่หนึ่งแสนผมยังว่ายากเล้ย”

ก่อนจะหยุดเดิน หันมามองเธอตรงๆ ชมอย่างจริงใจเป็นครั้งแรกว่า

“แต่ก็นับว่าคุณกล้ามากนะ ที่ไปรับคำท้าของอาจารย์แบบนี้ ถ้าเป็นผม... ผมยังต้องขอคิดแล้วคิดอีกหลายๆ รอบเลยว่าจะรับดีหรือเปล่า มันยากมากนะคุณที่จะทำได้น่ะ”

“ทำไม... เงินล้านนึงไม่เห็นจะเยอะที่ตรงไหน ซื้อกระเป๋าสองสามใบ สร้อยเพชรสักเส้นก็หมดแล้ว”

คราวนี้หญิงสาวไม่ได้กวน เธอเข้าใจอย่างนั้นจริงๆ กะอีแค่เงินล้านเดียวมันจะหายากหาเย็นที่ตรงไหน บอกชายหนุ่มออกไปตามประสาคนที่เคยแต่ใช้เงิน แต่ไม่เคยหาด้วยตัวเองสักแดงเดียว

หน้าซื่อๆ แต่คำตอบน่าหมั่นไส้ของเธอ เล่นเอาชายแทบจะเกาหัวแกรกขึ้นมาทันที

“นี่คุณ ถ้ามันทำได้ง่ายๆ แบบที่คุณว่า ป่านนี้เกษตรกรกว่าครึ่งค่อนประเทศเขาคงรวยกันหมดแล้ว มะพร้าวน่ะมันไม่ได้ออกลูกเป็นทองนะครับ จะได้หาตังค์ล้านนึงจากต้นมะพร้าวได้เร็วๆ อย่างที่คุณว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงผมคงรวยระเบิดระเบ้อไม่รู้เรื่องไปนานแล้ว”

“รู้แล้วล่ะน่า ถึงฉันจะไม่รู้จักต้นมะพร้าว แต่ฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดจะคิดว่ามันออกลูกเป็นทองหรอก” เธอโต้พลางค้อนประหลับประเหลือก ไม่แน่ใจว่าโดนอีกฝ่ายหลอกด่าหรือเปล่า

“รู้ก็ดีแล้ว ถ้างั้นคุณก็ลองบวกลบคูณหารเล่นๆ ดูแล้วกันว่า เดือนนึงถึงจะเก็บลูกได้สักครั้ง สวนของคุณที่เคยได้เยอะสุดก็ประมาณพันห้าร้อยลูก ราคาก็ไม่แน่ไม่นอนบางทีก็ไม่ถึงสิบบาท แต่ช่วงนี้ดีหน่อยมะพร้าวแพงลูกนึงเกือบยี่สิบ แล้วปีนึงคุณต้องเก็บให้ได้เท่าไหร่ถึงจะได้ตังค์ล้านนึงตามข้อตกลง”

เธอไม่ได้ไบรท์การคิดเลขเร็วถึงขนาดจะตอบได้ในทันที แต่ก็พอจะคำนวณคร่าวๆ ได้ว่า แค่มะพร้าวที่กำลังแหงนคอตั้งบ่ามองอยู่ตอนนี้ คงช่วยให้เธอกลับบ้านไม่ได้แน่ๆ น้ำเสียงที่พูดออกมาดูเหมือนจะเจือความความไม่แน่ใจให้ชายหนุ่มจับได้เป็นครั้งแรก

“ถ้าหวังมะพร้าวอย่างเดียว ฉันคงไม่ได้กลับบ้าน”

“ไม่เป็นไรหรอกคุณ อย่าเพิ่งหมดกำลังใจไปเสียก่อนสิ โบราณเขาบอกว่าทรัพย์อยู่ในดิน สินอยู่ในน้ำ นี่คุณมีทั้งดินทั้งน้ำ ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรเลย ถึงวันนี้คุณจะยังคิดอะไรไม่ออกแต่คุณก็ยังมีเวลาอีกตั้งหนึ่งปีไม่ใช่หรือ”

ชายหนุ่มร่างสูงข้างตัวยิ้มให้เธอ ชนิดที่ว่าอารียาที่เพิ่งมองเขาตรงๆ โดยไม่ได้หน้ามืดตาลายเพราะกำลังโมโหเขาเหมือนครั้งอื่นๆ ที่แล้วมา รู้สึกว่าตัวเองตาพร่าหัวใจกระตุกไปเลยทีเดียว ผู้ชายอะไรยิ้มแล้วดูดีขึ้นอีกเป็นพะเรอเกวียน

“ที่สำคัญ คุณยังมีผมอยู่อีกทั้งคนนะ”

หญิงสาวสะดุดตากับรอยยิ้มจริงใจ สะดุดหูกับคำพูดชวนให้มีกำลังใจของเขาอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่วายเหน็บแนมออกมาว่า

“มีนายไว้คอยก่อกวนให้ฉันหงุดหงิดได้ทุกเวลา ไม่เว้นแม้แต่เวลาอาหารน่ะหรือ”

“แหม... คุณล่ะก็ ถึงผมจะปากเสียไปนิด พูดไม่ค่อยเข้าหูไปหน่อย แต่ปากผมก็หอมน่ะครับ ถ้าไม่เชื่อ จะลองดมดูก็ได้นะ ผมไม่หวงปากหรอกคุณ”

ไหมล่ะ เธอพูดผิดปากเสียที่ไหน พูดดีๆ ได้แป๊บเดียว เขาก็เลี้ยวกลับไปเป็นนายมะพร้าวเน่าปากหนอนได้เหมือนเดิมอีกแล้ว มันน่าทุบสักอั๊กให้กลับไปพัฒนาปากเสียนัก

“โอ๊ย! คุณ... ผมไม่ใช่กระท้อนนะจะได้ยิ่งทุบก็ยิ่งหวาน อย่างผมเนี่ยไม่ต้องทุบก็หวานอยู่แล้ว”

ชายหนุ่มโวยวายขึ้นพร้อมกับลูบต้นแขนป้อยๆ แต่ก็ดูรู้ว่าเขาแกล้งเจ็บเกินจริง ทำให้เจ้าของมือทุบย่นจมูกใส่เขาทีหนึ่งอย่างไม่รู้จะต่อล้อต่อเถียงกับเขายังไงดี ขึ้นต้นเป็นมะพร้าวอยู่ดีๆ ลงท้ายออกมาเป็นกระท้อนได้ยังไงก็ไม่รู้

“อย่างนายเนี่ยนะหวาน ถ้านายหวาน ฉันก็เป็นน้ำตาลแล้ว”

แล้วแม่สาวน้ำตาลรสวะซาบิก็สะบัดหน้า ก้าวพรวดๆ ทิ้งให้คนอยากหวานต้องรีบจ้ำตามมาพร้อมร้องเรียกเสียงหลง

“อ้าวคุณ แล้วจะรีบไปไหนล่ะนั่นน่ะ”

“ไม่ได้จะรีบไปไหน แต่กลัวว่าถ้ายืนตรงนั้นนานเดี๋ยวมดที่มาตอมนายจะมาไต่ฉันด้วย” คราวนี้เธอเหน็บคนหลงตัวเองว่าเป็นคนหวานอย่างเขาเต็มที่เลยทีเดียว

“นี่คุณ อย่าเดินพรวดๆ อย่างนั้นสิ เดี๋ยวก็ได้สะดุดอะไรล้มคว่ำลงไปหรอก หญ้ายิ่งรกๆ อยู่”

ยังไม่ทันจะขาดคำดี เสียงของหญิงสาวก็ดังแทรกเข้ามา

“ว๊าย!!!... โอ๊ย”

ชายหนุ่มถลาพรวดเดียวก็รวบเธอไว้ได้ทั้งตัว รั้งร่างที่กำลังเสียศูนย์เซถลาไว้เต็มอ้อมแขนได้อย่างหวุดหวิด

ในขณะที่หญิงสาวเองก็วาดวงแขนไปรอบคอของเขาอย่างลืมตัว เพราะต้องการคว้าหลักยึดไม่ให้ล้มคว่ำตามสัญชาตญาณ

และเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับหลักยึดอันแข็งแกร่งของเธอ อะไรบางอย่างจากดวงตาพราวเป็นประกายคู่นั้น ดั่งมีมนต์สะกดให้เธอนิ่งงันอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ไออุ่นจากร่างแกร่งนั้นราวกับไปปลุกเร้าผีเสื้อตัวน้อยนับร้อยนับพันในร่างของเธอ ให้กระพือปีกพัดพาความรู้สึกแสนแปลกที่มีทั้งอบอุ่น อ่อนหวาน และเก้อเขินในคราวเดียวกันให้ไหลเวียนไปทั่วร่าง ก่อนกลายเป็นความหวามไหวแล่นกลับสู่หัวใจ

‘ฮะ... อะไรนะ อย่างฉันนี่น่ะเหรอ จะมาเผลอใจหวามไหวไปกับผู้ชายแบบอีตามะพร้าวเน่านี่’

ความคิดนี้เองที่ดึงเธอออกจากมนต์สะกดจากแววตาและอ้อมแขนของเขา รีบขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่นทันที

“ปล่อย”

“เป็นไงล่ะ ผมว่าแล้ว ผิดปากผมสักคำมั้ยล่ะ จะหาเจ้าชายกบมาจุมพิตหรือไงคุณ แต่แบบนี้แทนที่คุณจะได้จุมพิตเจ้าชาย คุณจะได้จูบดินจนปากเยินแทนน่ะสิ”

แล้วอาการปากดีไม่จำกัดเวลาของเขาก็กำเริบอีกครั้ง ทำลายความรู้สึกอบอุ่นพาให้ใจหวามไหวที่ยังคงหลงเหลืออยู่ถึงตอนนี้หายวับไป

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 05:45:37

ความคิดเห็นที่ 3

<<< ต่อค่ะ >>>
“มะพร้าวน้ำหอมแบบที่คุณกินเป็นมะพร้าวพันธุ์เล็ก กลิ่นก็หอม น้ำก็หวานแบบที่คุณว่านั้นแหละ เขาก็เลยนิยมกินเล่นเป็นเครื่องดื่ม”

หญิงสาวพยักหน้าหงึก แล้วก็เลยถามเสียเองว่า

“แล้วแบบข้างบนนั่นล่ะ กินไม่ได้เหรอ”

“กินได้ แต่เขาไม่ได้เอาไว้กินเล่นเป็นเครื่องดื่มแบบนี้”

“แล้วเขากินกันยังไงล่ะ” คนฟังชักงง

“คุณก็อย่าเพิ่งขัดผมเสียก่อนสิ”

คนโดนเอ็ดเบ้หน้า แต่ก็ยอมฟังต่อแต่โดยดี

“มะพร้าวแบบนี้ ชาวสวนส่วนมากนิยมปลูก เพราะผลใหญ่ให้เนื้อหนาราคาดี แต่น้ำไม่หอมแบบที่คุณกินเมื่อตะกี๊หรอกนะ ส่วนใหญ่โรงงานเขาจะรับซื้อเอาไปทำน้ำกะทิสำเร็จรูปใส่กล่องขาย”

“อ้อ มะพร้าวแบบนี้เองหรือคะ ที่เขาเอาไปคั้นกะทิใส่ในกับข้าวหรือไม่ก็ในขนม”

“อืม... ฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วนี่คุณ”

“บ้า!”

ว่าแล้วเธอก็ทุบลงบนไหล่ของคนนั่งข้างๆ อีกทีไม่แรงนัก เมื่อตะกี๊ก็เพิ่งจะว่าเธอความจำสั้น ตอนนี้ก็มาบอกว่าฉลาดน้อยอีกแล้ว

หญิงสาวเป็นคนปากไวมือไวอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันที่ท่ารถได้หรอก แต่จะมาโทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ก็ตอนนั้นเขามาทำให้เธอโมโหเดือด โกรธทะลุปรอทก่อนทำไมล่ะ

“ฉันไม่รู้จักมะพร้าวก็จริงอยู่นะ แต่ฉันก็ไม่ได้โง่เสียหน่อย นายพูดให้มันดีๆ นะ”

“เอ๊า... ผมก็ยังไม่ได้พูดออกมาสักคำว่าคุณโง่ ผมว่าคุณฉลาดขึ้นต่างหาก”

คนฉลาดขึ้น สะบัดค้อนใส่ ตาเริ่มเขียววับๆ ตวัดเสียงห้วนๆ ว่า

“แล้วมันจะต่างกันตรงไหน ถ้าฉลาดขึ้น ก็หมายความว่าตอนแรกน่ะโง่ใช่มั้ย”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเสียหน่อย” ชายหนุ่มออกตัว แต่ยิ้มตั้งแต่ปากไปจนถึงตา ก่อนจะตัดบทว่า

“เอาล่ะ... เราอย่าเพิ่งมาทะเลาะกันเลย นี่ก็สายมากจนเกือบจะเพลแล้ว คุณจะกลับหรือยังล่ะ หรือว่าอยากจะเดินไปดูอะไรต่ออีก”

อารียารีบพยักหน้ารับแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดด้วยซ้ำ แดดแรงแล้วเดี๋ยวผิวสวยๆ อันข่าวผ่องเป็นยองใยของเธอจะเสียๆ หมด และที่สำคัญข้อเท้าของเธอยังเจ็บไม่หายเลย จะให้เดินต่อยังไงไหว

“ที่พยักหน้าเนี่ย ยังไงหรือ จะกลับหรือว่าไปต่อ”

“กลับสิ”

คนอยากกลับไม่ถึงกับแหวออกมา แต่เสียงก็สะบัดเล็กน้อยเป็นเชิงว่าเรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้ ก่อนจะทรงตัวลุกขึ้นมายืน พยายามไม่ถ่ายน้ำหนักลงไปบนข้อเท้าข้างที่เจ็บ ดึงแว่นกันแดดลงมา รอจนอีกฝ่ายก้าวนำหน้าไปก่อน เธอก็กัดฟันเดินเขยกตามมา

“จริงๆ ผมก็อยากพาคุณเดินไปดูด้านโน้นอีกสักหน่อยนะ อาจารย์แบ่งเนื้อที่ปลูกพืชผักสวนผสมไว้สักสองไร่ได้มั้ง มีสระน้ำด้วย แต่ก็ไม่เป็นไรไว้วันหลังค่อยไปก็ได้ ยังมีเวลาอีกเป็นปี คุณเป็นไข้ยังไม่หายดี เดินตากแดดร้อนๆ นักเดี๋ยวไข้จะกลับเสียก่อน”

เจ้าถิ่นชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปด้านขวามือที่กำลังเดินกลับ แต่หญิงสาวที่เดินอยู่เบื้องหลังเยื้องๆ กับเขา หาได้สนใจหันไปมองตามสักนิด เรื่องจะให้เธอมาตากแดดจนตัวดำเป็นเหนี่ยง หลังขดหลังแข็งทำงานอยู่กับดินกับทรายแบบนี้เธอเคยคิดจะทำเสียที่ไหนกันเล่า

“ทางมะพร้าวแห้งๆ เริ่มหล่นลงมาเยอะแล้ว อีกสักวันสองวันคุณคงต้องออกมาเก็บทางมะพร้าวพวกนี้แล้วล่ะ”

ชาวสวนดีกรีปริญญาโทชี้นิ้วให้ว่าที่ชาวสวนเฉพาะกิจกวาดตามองไปรอบๆ ที่เริ่มเห็นทางมะพร้าวแห้งร่วงหล่นลงมาอยู่ใต้โคนบ้างแล้ว รู้สึกว่าวันนี้เขาจะใช้นิ้วชี้เปลือง

“ไม่อย่างนั้นพอมันสุมกันเยอะๆ เข้า เราจะเอารถเข้ามาเก็บลูกลำบาก”

“แล้วจะเก็บยังไงล่ะ”

ไฮโซสาวชาวกรุงนิ่วหน้าถามเพราะทั้งเจ็บข้อเท้า ทั้งนึกหวั่นถึงงานที่ตัวเองไม่เคยนึกฝันว่าชีวิตนี้จะได้มาทำนั่นด้วย เฮอะ... ถ้าบรรดาเพื่อนๆ ไฮโซทั้งไทยและเทศของเธอรู้เข้า มีหวังคงได้หาปี๊บสวยๆ มาคลุมหัวเดินแน่ๆ

“ไม่ยาก” ชายหนุ่มที่เดินนำหน้าอยู่ยักไหล่เหมือนให้รู้ว่าแค่นี้เรื่องชิลด์ๆ

“คุณก็ลากมันไปกองรวมกันให้เป็นกองย่อมๆ ไม่ต้องใหญ่นัก แล้วจะเผาเลยก็ได้ หรือก่อนจะเผาคุณจะหาค่าขนม กรีดเอาก้านมะพร้าวเก็บไว้ก่อนก็ได้ มันขายได้นะ กิโลฯ นึงได้ตั้งหลายบาท ชาวบ้านแถวนี้เขากรีดกันออกเยอะไป ไม่ค่อยเห็นใครเขาเผาทิ้งสักเท่าไหร่”

“กิโลฯ นึงหลายบาทของนายเนี่ย มันกี่บาทกันแน่ล่ะ”

“ก็สักประมาณสิบบาทได้แล้วมั้ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะถูกกว่านี้ มือใหม่หัดกรีดอย่างคุณเนี่ยเอาสักวันละสามสี่กิโลฯ ก็ให้กรีดได้ก่อนเถอะ”

วันละสามสี่กิโลฯ แล้วก็ขายได้แค่กิโลฯ ละสิบบาท เต็มที่วันหนึ่งเธอก็จะได้เงินแค่วันละสามสี่สิบบาทเท่านั้นเอง เฮ้อ... คิดแล้วก็อยากจะเป็นลมตายเสียนัก เงินสามสี่สิบบาทนี่มันช่างห่างไกลจากหนึ่งล้านไม่รู้ว่ากี่หมื่นกี่แสนโยชน์เลยทีเดียว

“เออ... เกือบลืมบอก เดี๋ยววันพฤหัสฯ นี้นายขุนเขาก็จะมาสอยมะพร้าวให้คุณแล้วนะ คุณก็เตรียมตัวมาเก็บมะพร้าวให้ดี”

หลานสาวเจ้าของสวนเริ่มนิ่วหน้าขมวดคิ้วมากขึ้น เพราะเดินมาหลายก้าวข้อเท้าก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น กัดฟันถามว่า

“ใครเหรอ นายขุนของนายเนี่ย”

“อ้อ... เขารับจ้างสอยมะพร้าว สวนของคุณเนี่ยเขาจะมาสอยให้เดือนละครั้ง ทุกๆ วันที่ 2 เดือนนี้ก็วันพฤหัสนี้แล้ว ผมถึงบอกให้คุณเตรียมตัวมาเก็บมะพร้าวไว้ให้ดีไงล่ะ เก็บเสร็จแล้วเดี๋ยวผมเอารถแทร็กเตอร์ที่บ้านมาขนให้ก็ได้”

เฮ้อ... หญิงสาวฟังแล้วก็เหนื่อยตั้งแต่ยังไม่ได้ลงมือทำทีเดียว ไม่อยากนึกภาพตัวเองมาเดินท่อมๆ เก็บมะพร้าวในสวนรกๆ นี่เลย

ก็ที่เขาบอกมา เธอจะต้องมาเก็บทางมะพร้าวให้หมดทั้งสวนขนาดห้าสิบไร่นี่ แล้วก็มาเก็บผล เมื่อกี๊เขาบอกว่าเดือนนึงเธอจะได้ประมาณกี่ผลนะ... พันห้าร้อย

แค่คิดเธอก็ท้อแล้ว บวกกับเปลวแดดในยามเพล กับข้อเท้าที่เจ็บแปลบอยู่ในตอนนี้ บั่นทอนความมุ่งมั่นของเธอลงไปโขทีเดียว

หรือว่า... จะกลับไปยกเลิกเดิมพันกับคุณปู่ดีนะ จะได้กลับกรุงเทพฯ เสียที

แต่... ไม่ได้สิ ถ้าทำอย่างนั้น ความหวัง ความตั้งใจของเธอ ก็พังคลืนถล่มลงมาไม่มีชิ้นดีน่ะสิ แล้วไหนจะนิสัยดื้อดึงชอบเอาชนะที่ค้ำคอเธอไว้อีกล่ะ

เพราะมัวคิดอะไรวุ่นวายอยู่ในใจ ตาก็มองแต่ข้อเท้าที่กำลังเจ็บของตัวเอง จึงไม่ทันเห็นว่าคนข้างหน้าหยุดเดินแล้วหันกลับมารอเมื่อเห็นเธอเงียบเสียงไปนาน จนเธอเดินไปชนเข้านั่นแหละ

“อุ้ย!...” พอเงยหน้าขึ้น เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายลอยอยู่ใกล้ๆ เธอก็แหว “หยุดเดินแล้วทำไมไม่บอก”

“แล้วทีคุณล่ะ ทำไมไม่ดูทางเดินมาชนผมเข้าได้” เขาสวนกลับ แต่น้ำเสียงไม่ได้ห้วนเหมือนเธอ

“แล้วเป็นอะไร ทำไมถึงเดินขาเขยกอย่างนั้น เมื่อตะกี๊ที่สะดุดตอไม้ ขาแพลงไปแล้วล่ะสิ” เขาถามเองตอบเองอย่างพอจะเดาได้ เมื่อเห็นสภาพของเธอ

คนข้อเท้าแพลงนิ่ง จะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะหลักฐานมันฟ้องอยู่ทนโท่ จะพยักหน้ารับให้เขาว่าเอาได้ว่าเธอเดินซุ่มซ่ามก็ไม่ใช่อารียาอีก

ชายหนุ่มส่ายหน้าปลงสังเวช เมื่อเดาได้ทะลุปรุโปร่งว่าที่เขาพูดเมื่อสักครู่ไม่ผิดสักคำ

“กว่าจะเดินถึงปากทางเข้าไร่ ข้อเท้าคุณคงระบบหมดพอดี เดี๋ยวก็เดินไม่ได้ไปอีกหลายวันหรอก”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ก็มันแพลงไปแล้วนี่” เธอนิ่วหน้า กัดริมฝีปากข่มทั้งความเจ็บทั้งอารมณ์ที่เริ่มตีขึ้นเป็นริ้วๆ เพราะถูกเขาดุเอาซึ่งๆ หน้า

ชายหนุ่มไม่ให้คำตอบ แต่ลงมือปฏิบัติการกู้ชีพ เอ๊ย... ช่วยเหลือเธอ ชนิดที่ทำให้อารียาต้องร้องเสียงหลงลั่นสวนมะพร้าวทีเดียว

<<< ติดตามต่อตอนหน้านะคะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 05:49:12