ความคิดเห็นที่ 1 16 มะลิแดง กับ คนอกตัญญู “มันเป็นน้องชายผมเอง!” คำตอบจากปากนายพล ทำให้ลุงสิบถึงกับพูดอะไรไม่ออก รู้สึกโหวงเหวงราวกับสมองพลันว่างเปล่า “นำทัพพ์เป็นลูกบุญธรรมของครอบครัวผม นามสกุลของมันก็คือนามสกุลเก่าก่อนแต่งงานของแม่ผม ตั้งแต่พ่อแม่ตายตอนเก้าขวบ มันก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเรา เป็นน้องชายที่โตขึ้นมาพร้อมผม...” ป้าที่มันพูดถึงก็คือ... แม่ไอ้พลหรอกเหรอ? งั้นก็หมายความว่า... “นำทัพพ์เป็นคนตระกูลเรา ...มาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ!” ในเมื่อมันเป็นคนของทรูฟู๊ต แล้วตอนที่มันยังเป็นเด็กหนุ่มมาประจบช่วยงานเขา ทำเหมือนหลงรักข้าวขวัญ ทั้งหมดนั่นทำเพื่อแค่มาหลอกฟันลูกสาวเขางั้นหรือ? แต่ว่าเธอถูกมันข่มขืนเมื่อหลายปีมาแล้ว ทำไมมันเรียนจบยังกลับมาช่วยเขาทำงานโรงเรียนชาวนา ก่อตั้งเป็นองค์กรอิสระ แถมยังให้ยืมที่ดินมาทำเป็นแปลงนาทดลองด้วย? หรือว่า มันจะเป็นงูเห่าอย่างที่เขาสงสัยจริงๆ? “ชื่อมันก็อยู่ในคณะกรรมการบริหารของบริษัท นี่ไงครับ ” กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตรีบเปิดรายงานประจำปีให้ลุงสิบดูชื่อน้องชายซึ่งพิมพ์เป็นลำดับที่ห้าต่อจากท่านเจ้าสัว... คุณหญิงไพลิน... นายพลและนางพลอย ลูกสาวลูกชายแท้ๆ แสดงถึงตำแหน่งแห่งที่ของเขาในบริษัทยักษ์ใหญ่นี้ “เราสองคนพี่น้องรักกันมากครับ ไม่เคยมีอะไรปิดบังกัน... เรื่องที่มันปู้ยี่ปู้ยำลูกสาวคุณพ่อ มันก็มาสารภาพ โอ๊ย... พรรณนาให้ผมฟังจนหมดเปลือก หึหึ... ทุกซอกทุกมุม ไม่งั้นผมจะไปเอาแฟ้มคดีนี้มาจากไหนล่ะครับ แถมยังส่งข้าวขวัญมาให้พี่ชายอย่างผมช่วย ‘รับช่วงต่อ’ ...ผมสงสารผู้หญิงน่ะครับ ก็เลยรับไว้” พลทำหน้าได้ ‘พระเอกสาดด’ ในขณะที่คนเป็นพ่อฟังแล้วอกใจจะระเบิดให้ได้ “ที่ผมเชิญคุณพ่อมาเมื่อวันก่อน ก็เพื่อจะขอโทษที่ไอ้น้องชายผมมันทำอะไรไว้ และยืนยันให้คุณพ่อสบายใจว่า ถ้าตราบใดที่ข้าวขวัญยังเป็นผู้หญิงของผม ผมก็คงไม่ขุดคุ้ยอดีตน่าอายของเธอออกมาประจานให้ตัวเองเสื่อมเสียแน่นอน” ‘แต่ถ้าไม่ได้เป็นผู้หญิงของผม... ผมก็มีหลักฐานพร้อมประจานเธอจนหมดอนาคต ดังนั้น จงอย่าทำอะไรให้ผมไม่พอใจเด็ดขาด!’ แม้คุณพลไม่ได้พูดตรงส่วนนี้ออกมา แต่ลุงสิบก็แปลจากส่วนที่มันพูดออกมาได้ ที่แท้... มันเอาคดีของข้าวขวัญมาขู่บังคับเขา เพื่ออะไรสักอย่าง... อะไร? “ทีนี้ก็มาถึงเรื่องสำคัญ คือผมประชุมปรึกษากับไอ้ทัพพ์แล้ว เห็นตรงกันครับว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว... คุณพ่อน่าจะมาช่วยพวกเราดีกว่า” ที่พลป้ายสีน้องชายจนชุ่มโชก ก็เพื่อยุยงให้เกิดความแตกแยก ขยี้ความไว้เนื้อเชื่อใจ ถ้าไม่มีไอ้ทัพพ์หนุนซะอย่าง ลำพังลุงแก่ๆ... เอ้ย... ไม่แก่นี่หว่า เอาใหม่ ลำพังชาวนาหน้าตาดีการศึกษาต่ำ คงไปไม่รอด สุดท้ายก็คงต้องไสหัวมาพึ่งบารมีเขา ด้วยเหตุผลที่ปฏิเสธไม่ได้ ไม่มีใครโง่ถึงขนาดปัดเงินทิ้งแล้วปล่อยให้ลูกสาวตัวเองโดนแฉหรอกน่า “พ่อผมเกษียณแล้ว แม่ผมก็มัวแต่ออกงานสังคม ส่วนพี่สาวไม่ชอบทำงาน มีแต่ผมกับน้องชายอยู่ดูแลอณาจักรของเรา ไอ้ทัพพ์มีอำนาจเป็นที่สองรองจากผมเท่านั้น ใครๆ ก็รู้ ...มันเป็นผู้อำนวยการศูนย์วิจัยของเรา ทำงานวิจัยและพัฒนาให้กับทรูฟู๊ต...” พลได้โอกาสก็รีบตอกตะปูปิดโลง “...พ่อแม่ผมเป็นคนส่งมันไปเรียนด้านไบโอเทคโนโลยี เพื่อกลับมาทำงานให้เรา” เขายิ้ม เว้นจังหวะนิดนึงเพื่อเน้น ‘ประโยคสำคัญ’ อย่างนักพูดหลังแท่นบนเวทีมืออาชีพ... “มันเป็นเจ้าของผลงานวิจัยยีนข้าวหอมมะลิแดงที่เราเพิ่งจดสิทธิบัตรไงครับคุณพ่อ” อา... เป็นอย่างที่ลุงสิบนึกกลัว ไอ้พลได้ข้าวหอมมะลิแดงจากไอ้ทัพพ์จริงๆ หรือนี่! “แต่มันก็ยังให้เครดิตคุณพ่อนะครับ เห็นว่าเป็นข้าวที่มาจากโรงเรียนชาวนา ผมถึงพยายามติดต่อขอพบคุณพ่อเพื่อแสดงความขอบคุณ อยากจะขอเชิญคุณพ่อเข้ามาเป็นกรรมการที่ปรึกษาอาวุโสของเราไงครับ” พลพยายามชักแม่น้ำร้อยสายเพื่อดึงหนุ่มใหญ่เข้าร่วมขบวนการขายชาติ  พร้อมเสนอส่วนแบ่งให้เขา เป็นเงินจำนวนมหาศาลอย่างที่ชีวิตชาวนาของลุงสิบไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป ก็ยิ่งได้ใจ นึกว่าพ่อของข้าวขวัญตะลึงตึงๆ กับตัวเลขที่เขาเสนอให้ รีบเร่งเครื่องขายฝันพรรณนาถึงผลประโยชน์อีกมหาศาลที่รออยู่ในอนาคต แต่ลุงสิบกลับตื้อไปหมด ไม่ได้ยินคนตรงหน้าพล่ามอะไรเลย เขารู้สึกอยากร้องไห้ เสียใจที่ถูกคนที่เขาไว้ใจหักหลัง ทั้งๆ ที่เขารักมันราวกับลูกในไส้ สงสารลูกสาวจับใจที่ถูกพี่น้องคู่นี้ร่วมหัวกันทำร้ายแล้วยังเอาเรื่องน่าอับอายมาข่มขู่หลอกใช้งานทั้งพ่อทั้งลูก “ขอผมกลับไปคิดดูก่อนนะ” ว่าจะล้างแค้นพี่น้องคู่นี้ยังไงดี ถึงจะสาสม! พลได้ยินแต่ประโยค ‘ขอผมกลับไปคิดดูก่อนนะ’ ไม่ได้ยินประโยคต่อไปเพราะลุงสิบคิดอยู่ในใจ “แล้วผมจะรอ” พลยิ้มหน้าบาน “...ถ้าสิ่งที่ผมเสนอ คุณพ่อรู้สึกว่าไม่พอใจ ก็บอกผมมาตรงๆ ได้เลยนะครับ เราคนกันเอง” ถึงลุงสิบไม่ได้ทำท่าตื่นเต้นรีบตะครุบเอาสิ่งที่หยิบยื่นให้อย่างที่พลคาดว่าจะได้เห็น แต่แค่นี้ เขาก็รู้สึกถึงชัยชนะราวกับจีบนางงามจักรวาลติดซะอีก อะโด่... ทำเป็นหยิ่ง ไม่ยอมเจอเขา แล้วเป็นไงล่ะ พอเจอเงินเขาเข้าไป รายไหนรายนั้น ไม่เห็นมีใครปฏิเสธเลยซักคน ...ไอ้ลุงสิบนี่ก็แค่นั้นล่ะว้า! แหม... แต่พอตอนนี้ เขาชักไม่อยากเห็นพ่อข้าวขวัญเซย์เยสซะแล้วสิ ...อยากเห็นพาดหัวข่าว ‘ไฮโซสาวข้าวขวัญโดนไอ้เป๋หื่นขยี้กามยับ’ แล้วก็ตามด้วยข่าวสาวไส้แฉประวัติไฮโซจอมปลอมมากกว่า... น่าสนุกพิลึก! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 18:39:22

ความคิดเห็นที่ 2 นี่โลกมันกำลังจะแตกดับแล้วใช่มั๊ย ไม่รู้เขาทำกรรมอะไรไว้หนักหนา ทำไมปัญหามากมายถึงได้รุมเร้าเขาพร้อมๆ กันขนาดนี้ นำทัพพ์นั่งขยี้ผมจนยุ่งเป็นกระเซิง เขาไม่รู้จะแก้ปัญหาอันไหนก่อนดี สัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์ เกิดเรื่องต่างๆ มากมายจนเขาอยากตายจริงๆ ตั้งแต่ลุงสิบรู้เรื่องความจริงที่เขาข่มขืนลูกสาวแก ไม่สิ... รู้เรื่องคดีที่เขาโดนกล่าวหาว่าข่มขืนข้าวขวัญ โดนแกซ้อมจนน่วม เคี้ยวข้าวแทบไม่ได้ แต่ถึงยังไง เขาก็กินอะไรไม่ลงอยู่ดี... ข้าวขวัญเข้าใจเขากับป้าจี้ผิด เก็บกระเป๋าหนีไปแล้ว ป่านนี้ไม่รู้ไปซบอกเจ้าของแหวนวงนั้นหรือเปล่า แค่คิดหัวใจเขาก็เจ็บยิ่งกว่าที่โดนพ่อของเธออัดเป็นร้อยเป็นพันเท่า และที่ทำเขาร้อนใจจนนอนหลับไม่ลงเลย ป้าจี้หนีหายไปอีกแล้ว คราวนี้ เธอทิ้งจดหมายลาไว้... ....................................................................................................... ทัพพีน้อยคนดีของป้าจี้... ป้าจี้เสียใจจริงๆ ที่ไม่สามารถพาเขามาหาทัพพีได้ แต่ป้าจี้กลับต้องเป็นฝ่ายไปกับเขา ทัพพีไม่ต้องตามหาป้าจี้นะ ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย เขาเป็นคนดี ไม่มีพิษมีภัยอะไร... ...ป้าจี้มั่นใจว่าเขาไม่ได้หลอกป้าจี้อย่างที่ทัพพีคิด เขาจริงใจและรักป้าจี้มากเหลือเกิน ป้าจี้ก็รักเขามากเกินกว่าจะทิ้งเขาได้ ทัพพีน้อยอย่าเสียใจนะที่ป้าจี้ตัดสินใจจากทัพพีไป ไม่ว่าไกลแค่ไหนนานเท่าไหร่ ถึงยังไงหัวใจของป้าจี้ก็ยังมีทัพพีน้อยคนดีอยู่เสมอ ไม่มีใครแทนที่ได้ตลอดไป                                                                ป้าจี้ ....................................................................................................... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 18:41:39

ความคิดเห็นที่ 3 ในที่สุด ป้าจี้ก็สารภาพแล้ว ว่าเธอมีใครบางคนจริงๆ และหนีไปกับเขาคนนั้น... โดยไร้ร่องรอย เขาอ่านจดหมายฉบับนี้เป็นร้อยๆ รอบ... แต่นึกเท่าไหร่ ก็นึกไม่ออกจริงๆ ว่าคนคนนั้นเป็นใคร ทำไมป้าจี้ถึงพาเขามาเจอไม่ได้ นำทัพพ์พยายามค้นหาดูในห้องเผื่อว่าจะพบหลักฐานอะไรเพิ่มเติม ปรากฎว่า เขาเจอจดหมายลาอีกฉบับ ถูกขยำจนยับยู่ยี่อยู่ในถังขยะ ....................................................................................................... ป้าจี้ไปช่วยชาตินะ ไม่ต้องตามหา อย่าเป็นห่วง จุ๊บๆ รักทับบี้ที่สุด ป้าจี้ ....................................................................................................... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 18:43:54

ความคิดเห็นที่ 4 หรือว่า... เธอเขียนหลอกเขาทั้งสองฉบับ? ไม่... ไม่ใช่... อะไรบางอย่างบอกเขาว่า เนื้อความในจดหมายที่ป้าจี้เขียนให้เขาอ่านนี้มาจากใจจริงๆ ไม่ได้หลอกลวง ประโยคสุดท้าย... ไม่ว่าไกลแค่ไหนนานเท่าไหร่ ถึงยังไงหัวใจของป้าจี้ก็ยังมีทัพพีน้อยคนดีอยู่เสมอ ไม่มีใครแทนที่ได้ตลอดไป ...ดูเหมือนป้าจี้จะไม่แน่ใจว่าเธอจะกลับมาเมื่อไหร่... เขาไม่อยากคิดให้ปวดใจ... ป้าจี้ไม่แน่ใจว่าจะได้กลับมาหรือเปล่าด้วยซ้ำ! แต่ทำไมเธอไม่เอาอะไรติดตัวไปเลยสักชิ้น เหมือนไม่ได้เตรียมตัวแม้แต่น้อย... ทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับ กระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถือ และสิ่งของจำเป็นทุกอย่าง เธอทิ้งไว้ทั้งหมดเหมือนเคย... ไม่มีเงิน ไม่มีบัตรเอทีเอ็ม ไม่มีเครดิตการ์ดสักใบ เหมือนไปแต่ตัวเปล่าๆ แล้วเธอจะอยู่ยังไง หรือมั่นใจว่า คนคนนั้นเลี้ยงเธอได้... ตลอดไป ถ้าเธอเอาเครดิตการ์ดไปก็ดีสินะ เขาจะได้ติดตามได้ว่าเธอไปเซ็นจ่ายอะไรที่ไหนบ้าง แต่นี่ไม่มีอะไรให้ตามได้เลย เขาต้องเสียเวลาอยู่หลายวัน อดตาหลับขับตานอนนั่งเช็คข้อมูลต่างๆ ในคอมพิวเตอร์ของเธออย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบอะไรน่าสงสัย  ตรวจสอบโทรศัพท์มือถือ ไล่โทรทุกเบอร์ที่เป็นสายเรียกเข้า-โทรออก และรับ-ส่งข้อความ ก็ไม่พบว่ามีเบอร์มือถือของชายปริศนา... แปลกมาก... แปลกจนเขางุนงงไปหมด เธอทำได้ยังไง ติดต่อกับเขาคนนั้นด้วยพลังจิตหรือไง หลายครั้งที่เขารู้สึกเหมือนว่าชายคนนั้นไม่มีตัวตน และป้าจี้ก็ไม่ได้ไปไหน แต่เธอล่องหนอยู่รอบๆ ตัวเขานี่เอง เป็นห่วงเธอเหลือเกิน... ถึงแม้ลึกๆ แล้ว เขายังเชื่อมั่นว่า ป้าจี้จะต้องกลับมาหาเขาอยู่วันยังค่ำ แต่สังหรณ์ใจไม่ดีเลย รู้สึกเหมือนว่า เธอกลับมาคราวนี้ น่าจะมีปัญหาใหญ่มาให้เขาต้องเอาเท้าก่ายหน้าผากแน่นอน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 18:47:02

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ป้าจี้ยังไม่ทันกลับมา ไม่มีแม้แต่วี่แววว่าจะได้ร่องรอยอะไรให้ตามเธอได้ เขาก็ต้องเจอกับปัญหาใหม่ที่ใหญ่โตจนเอาสองเท้าก่ายหน้าผากก็ไม่พอ นำทัพพ์รู้สึกเหมือนเห็นโลกทั้งโลกถล่มลงมากองอยู่ตรงหน้าเมื่อเห็นพาดหัวข่าวหรา ‘ทรูฟู๊ตจดสิทธิบัตรยีนข้าวหอมมะลิแดงสำเร็จ!’ เขารู้เรื่องนี้ช้าไปหลายวันเพราะมัวแต่ตามหาป้าจี้ ยังดีที่พี่:-)เก็บหนังสือพิมพ์ฉบับที่มีข่าวนี้ไว้ให้เขา “มืงจะบอกไม่รู้เรื่องได้ยังไง :-)... ก็ผลงานวิจัยมืงไม่ใช่เหรอ?” “เฮ่ย!!!... ไม่จริง ผมไม่...” นำทัพพ์กำลังจะบอกว่า เขาไม่เคยให้ข้อมูลวิจัยยีนข้าวหอมมะลิแดงกับใครเลย แต่แล้วก็รู้สึกเอะใจ... งั้น พี่ชายของเขาเอาข้อมูลยีนจากที่ไหน? หรือว่า เอาข้าวที่คุณหญิงแม่กินไปให้นักวิจัย? “ไม่อะไร? :-)... ก็พี่ชายสุดที่รักของมืงเค้าบอกว่า นี่เป็นผลงานวิจัยที่มืงทำให้ทรูฟู๊ต” “ว่าไงนะ?” “เค้ายังบอกอีกว่า มืง:-)กำลังทำงานวิจัยข้าวพื้นบ้านที่เอาไปจากที่นี่” “เป็นไปได้ยังไง?!” นำทัพพ์รีบพลิกอ่านรายละเอียดที่พี่ชายให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ว่า ...ทีมวิจัยของทรูฟู๊ตกำลังทำการศึกษายีนข้าวพันธุ์พื้นบ้านที่มีคุณสมบัติแทนยา ซึ่งเหมือนกับสิ่งที่เขากำลังสนใจศึกษา แน่ล่ะ ว่าพี่:-)ย่อมเข้าใจเขาผิดๆ “ผมไม่เคยขโมยเอาข้าวของโรงเรียนชาวนาไปทำวิจัยให้ทรูฟู๊ตเลยนะพี่ เป็นความสัตย์จริง พี่:-)ก็รู้จักผมดี” “เออ... กูก็ว่า หน้ามืงไม่เหมือนไอ้ตัวเงินตัวทองเท่าไหร่ ไม่น่าจะทำอะไรเฮี่ยๆ  แต่:-)... ทำไมพี่ชายมืงเค้าถึงต้องให้เครดิตมืงด้วยวะ?” นำทัพพ์พลิกหนังสือพิมพ์อ่านเป็นรอบที่สาม แต่ก็ไม่พบว่ามีชื่อเขา “เค้ามาบอกพี่:-)ว่าเป็นผลงานวิจัยผมที่ทำให้เขาอย่างงั้นเหรอ?” “เปล่า เค้าไม่ได้บอกกู ...เค้าบอกลุงสิบ!” บอกลุงสิบ!!! ถ้าพาดหัวข่าวทำให้นำทัพพ์รู้สึกเหมือนโลกถล่มทลาย เสียงพี่:-)ที่เอ่ยชื่อลุงสิบออกมาก็เหมือนโลกที่ถล่มทลายลงมานั้นโถมทับใส่เขาจนดำมืดไปหมด ลุงสิบเข้าใจผิดเรื่องข้าวขวัญไม่พอ ยังเข้าใจว่าเขาทรยศหักหลังเรื่องสำคัญนี้อีกหรือนี่ จะล้างมลทินยังไงไหวล่ะทีนี้? ตอนที่รู้เรื่องลูกสาว ลุงสิบซัดเขาไม่ยั้งมือด้วยความโกรธแค้น แต่ดูจากวันที่ในหนังสือพิมพ์ ข่าวนี้ก็เกือบสัปดาห์แล้ว ทำไมไม่เห็นแกมาทำอะไรเขาเลย? จะว่าแกไม่เห็นความสำคัญก็เป็นไปไม่ได้ เพราะในโลกนี้ สำหรับลุงสิบที่เขารู้จักดี มีข้าวขวัญกับข้าวในนาเท่านั้น ที่แกรักยิ่งกว่าอะไร... ข้าวขวัญคือแก้วตาดวงใจ ข้าวในนาก็คือลมหายใจ แล้วเขาก็ได้รู้ว่าทำไม ลุงสิบถึงไม่ทำอะไรเขาเลย... นำทัพพ์พยายามไปดักรอแกที่บ้าน เพื่อขอปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พอได้พบหน้า... ‘ไอ้งูเห่า’ ...สายตาของลุงสิบตะโกนใส่หน้าเขา นัยน์ตาคมดุคู่นั้นเคยมองดูเขาด้วยความรักเอ็นดูมาตลอดหลายปี บัดนี้มีแต่ความชิงชังรังเกียจ ไม่มีอะไรจะเจ็บช้ำไปกว่าคนที่รักและเคารพหมดความไว้เนื้อเชื่อใจอีกแล้ว มันเจ็บยิ่งกว่าซ้อมเขาจนตายเสียอีก “ลุงสิบจะทำโทษผมยังไงก็ได้ ผมผิดเองที่สะเพร่า ไม่รู้ว่าพี่พลขโมยเอาข้อมูลไปได้ยังไง แต่ผมสาบานได้ว่าไม่ได้ตั้งใจ... ไม่เคยแม้แต่จะคิดเอาผลงานวิจัยที่ทำให้โรงเรียนชาวนาไปขายให้พี่ชายทำธุรกิจจริงๆ” แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง ก็ไม่สามารถทำให้ลุงสิบเข้าใจง่ายๆ แน่นอน... ใครจะไปเชื่อว่า ลูกบุญธรรมของท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงไพลิน น้องชายนายใหญ่ทรูฟู๊ตคนปัจจุบันจะมาช่วยชาวนาก่อตั้งโรงเรียนสอนการเกษตรอินทรีย์อย่างที่เขาทำ ลุงสิบย่อมคิดว่าเขามาหลอกเอาผลประโยชน์ “ไปให้พ้น... ไอ้สารเลวอกตัญญู กูไม่อยากเห็นหน้ามืง!” อกตัญญู... อกตัญญู... อกตัญญู...คำคำนี้นอนอยู่ใต้ตะกอนก้นหัวใจของเขามานานเท่าไหร่แล้ว คงตั้งแต่ที่เขามาช่วยลุงสิบสอนชาวบ้านทำนาไม่ใส่ปุ๋ยแล้วละมัง... ตอนที่ทำงานอยู่ในทรูฟู๊ต ยามขัดขาขัดใจ พี่ชายของเขาก็ชอบถากถางเขาด้วยคำคำนี้... เมื่อเขาลาออก พ่อแม่บุญธรรมก็ประนามเขาด้วยคำคำนี้ แล้วนี่... ลุงสิบที่เขาเคารพรักประดุจพ่อแท้ๆ ก็ยังตอกย้ำเขาด้วยคำคำนี้อีก... หรือว่าเขาเป็น ‘คนอกตัญญู’ จริงๆ ? พี่:-)บอกว่า ลุงสิบต้องตอบคำถามเพื่อนร่วมอุดมการณ์ในเครือข่ายมากมาย บ้างเริ่มไม่ไว้วางใจ องค์กรอิสระ ณ นครแห่งข้าว แล้ว ตั้งแต่กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตมาเยี่ยมชมงาน เสนอตัวเป็นสปอนเซอร์ ให้ทุนวิจัย แจกปุ๋ยอินทรีย์ยี่ห้อข้าวขวัญ ซึ่งต่อมาก็มีเสียงซุบซิบว่าเป็นชื่อลูกสาวลุงสิบ...แฟนนายพล มาจนถึงเรื่องข้าวหอมมะลิแดง และที่นำทัพพ์เจ็บปวดจนพูดไม่ออก คือคำตอบที่ลุงสิบให้กับเพื่อนร่วมเครือข่าย... ‘เกลือเป็นหนอน’ ! “นี่ลุงแกพยายามทำเรื่องแยกโรงเรียนชาวนาออกไป ตัดมืงกับกูออกจากกองมริดก” “อ้าว... พี่:-)เกี่ยวอะไร?” “แกไม่ไว้ใจใครอีกแล้วละมั๊ง โดยเฉพาะ ‘พวกนักวิทยาศาสตร์’ อย่างมืงกับกู” นักวิทยาศาสตร์ไร้หัวใจ มองไม่เห็นถึงจิตวิญญาณ เห็นสิ่งมีชีวิตมีค่าแค่เซลล์เล็กๆ ในหลอดทดลอง ทำได้แม้แต่ตอนเมล็ดพันธุ์ให้เป็นหมัน ท้าทายธรรมชาติ ขายทุกอย่างให้กับนายทุนเพื่อเงินทำวิจัย ทำอะไรก็ได้เพื่อสนองอัตตาของตัวเอง โดยไม่สนใจใครเดือดร้อน ตอนนี้ลุงสิบเห็นเขาเป็นคนแบบนั้นไปแล้ว! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 18:47:23

ความคิดเห็นที่ 6 แต่ถึงลุงสิบจะเข้าใจเขาผิดยังไง ก็ยังไม่สำคัญเท่ากับปัญหาใหญ่ที่อาจส่งผลกระทบต่อชาวไร่ชาวนาอีกหลายสิบล้านชีวิตในประเทศนี้... เขาต้องหยุดพี่พลให้ได้ ก่อนที่ทรูฟู๊ตจะไล่จดสิทธิบัตรยีนข้าวพันธุ์พื้นบ้านอื่นๆ ที่ขโมยจากเขาไปทั่วโลก และ... ที่น่ากลัวที่สุด... เมื่อทรูฟู๊ตควบรวมกิจการกับบรรษัทยักษ์ใหญ่จากสหรัฐ สหรัฐอเมริกาส่งออกสินค้าเกษตรมากมาย แต่พืชผักผลไม้ส่วนมากแตกต่างจากของไทย เขาขายแอปเปิ้ล เชอร์รี่ เราขายมะม่วง สัปปะรด จึงไม่แย่งตลาดกัน ยกเว้น ‘ข้าว’ ...เราแข่งกับมหาอำนาจโดยตรง! ไทยค้าข้าวเป็นอันดับหนึ่งของโลก รองมาคือเวียดนาม และอันดับสามคือสหรัฐฯ ที่ผ่านมา... มีกรณี ‘ข้าวหอมมะลิของไทย’ เกือบถูกเขาขโมยไปหลายต่อหลายครั้ง... ในปี 1993 บริษัทไรซ์เทคจดเครื่องหมายการค้า Jasmati  ข้าวลูกผสม ระหว่างพันธุ์ข้าวต้นเตี้ย IR 262 ผสมกับพันธุ์ข้าวขาวดอกมะลิ 105 ของไทย ซึ่งได้จากสถาบันวิจัยข้าวนานาชาติ (IRR) Jasmati เป็นคำที่จงใจผสมระหว่าง Jasmine Rice ข้าวหอมมะลิของไทย กับ Basmati ข้าวหอมบาสมาติของอินเดีย ซึ่งเป็นที่มีชื่อเสียงรู้จักทั่วโลก ก่อให้เกิดความเข้าใจผิดในแหล่งกำเนิดสินค้า ในขณะที่ไทยเรายังไม่เคยไปจด Jasmine Rice เลย แต่เป็นที่รู้กันว่า Jasmine Rice หรือ Thai Hom Mali Rice เป็นข้าวไทย     ปัจจุบันมีกฎหมายคุ้มครองสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์  (Geographical Indications หรือ GI) ปกป้องเครื่องหมายการค้าและทรัพย์สินทางปัญญาของท้องถิ่น สินค้าพื้นเมืองของแต่ละประเทศ แม้แต่ชุมชน เช่น สาลี่สุพรรณ ไข่เค็มไชยา ก็ได้รับการคุ้มครองด้วยกฎหมายได้ แต่ในปี 2009 สหรัฐก็ยังไม่วายมีข้าวสายพันธุ์ LA2125 ออกมา ค้นคว้าและพัฒนาโดยมหาวิทยาลัยมลรัฐหลุยส์เซียน่า ตั้งชื่อทางการค้าว่าแจ๊สแมนไรซ์ Jazzman Rice  ...ออกเสียงคล้ายๆ Jasmine Rice แถมยังอ้างว่า คุณภาพความหอมเทียบเท่าข้าวหอมมะลิไทย แต่ให้ผลผลิตสูงถึง 1,265 กิโลกรัมต่อไร่ เตรียมปูพรมส่งเสริมให้เกษตรกรนำไปปลูกและบริษัทค้าข้าวเอกชนทำการตลาดแข่งกับเราในอนาคตอันใกล้นี้ เป็นความร่วมมือกันอย่างแข็งขันระหว่างภาครัฐ สถาบันการศึกษา เกษตรกร ธุรกิจเอกชน เพื่อแก้ปัญหา (ของเขา)... ‘ข้าวไทยครองตลาดโลก’ ! (ในขณะที่คนไทย รัฐบาลไทย ลูกหลานชาวนาไทย ทำอะไรกันอยู่?) นอกจากชื่อและตราสินค้าแล้ว... ยังเคยมีนักวิจัยอเมริกา คริส เดีย เรน สถาบันวิจัยข้าวแห่งชาติของสหรัฐอเมริกา รัฐอาร์คันซอส์ซึ่งเป็นรัฐปลูกข้าวใหญ่ที่สุด ทำโครงการปรับปรุงข้าวหอมมะลิเพื่อปลูกในสหรัฐ (Stepwise Program for Improvement of Jasmine Rice for the United States) เอาข้าวหอมมะลิไป โดยที่ไม่ได้ลงนามในข้อตกลงเคลื่อนย้ายพันธุ์กรรม (MTA-Material Transfer Agreement) เขาอ้างว่าได้มาจาก IRRI มีการเดินขบวนของชาวนาที่ทุ่งกุลาร้องไห้กว่า 2,000 คน และกว่า 1,500 คนที่หน้าสถานทูตสหรัฐ รัฐบาลไทยต้องเจรจาจนกระทรวงพาณิชย์สหรัฐแสดงจดหมายยืนยันอย่างเป็นทางการ โดยรับปากว่าจะไม่จดสิทธิบัตรพันธุ์ข้าวซึ่งปรับปรุงจากข้าวหอมมะลิของเรา ข้าวไทยถูกจ้องตาเป็นมันอยู่แล้ว อย่าว่าแต่ยังมีข้าวไทยที่มีคุณค่าอีกมากมายนอกเหนือจากข้าวหอมมะลิที่ตลาดโลกต้องการ แต่ยังไม่เป็นที่รู้จัก เหมือนเป็นขุมทรัพย์ที่ถูกซ่อนไว้... นำทัพพ์ไม่กล้าคิดเลยว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าทรูฟู๊ตได้สิทธิบัตรข้าวพันธุ์พื้นบ้านทั้งหมดที่ขโมยข้อมูลจากเขาไปทั่วโลก แล้วควบรวมกิจการกับบรรษัทเกษตรยักษ์ใหญ่ของสหรัฐฯ และ... ถ้า... ถ้า... รัฐบาลถูกกดดันให้แก้กฎหมายสิทธิบัตรไทย... อา... ให้เขาลงนรกหมกไหม้ไปเลยดีกว่า! “ทำไมเรา:-)ไม่ชิงตัดหน้าจดก่อนมันซะเลยวะ?” “ไม่ได้เด็ดขาด! ทำแบบนั้นก็เท่ากับเรากระโดดเข้าไปกับดักเขาเลย... ถ้าคนไทยจดสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิตในต่างประเทศมากๆ แต่กฎหมายประเทศตัวเองไม่รับจด จะเกิดอะไรขึ้น?” “อืม... เค้าก็:-)จะใช้เป็นข้ออ้างในการเจรจาบนเวที FTA  WTO  GATT  กับไอ้พวกตัวย่อจำยากทั้งหลาย บีบให้เรารับจดด้วย” “ใช่พี่ มันเป็นเรื่องของการเมืองระหว่างประเทศ ซึ่งดูผิวเผินเหมือนมันแฟร์ เขาจดได้ เราก็ต้องจดได้ แต่ถ้าเราเล่นในกติกาเขา เราก็แพ้แน่ๆ แย่กว่าเอาคนเตะตะกร้อรอดห่วงไปแข่งสกีอีก เรามีนักวิทยาศาสตร์อยู่แค่กี่คนเอง มีทุนวิจัยอยู่เท่าไหร่ บางทีให้มา ทุนยังไม่พอทำจนจบก็ต้องไปรับทุนจากประเทศอื่น ขายงานวิจัยให้เอกชน กลายเป็นรัฐลงทุนเบื้องต้นไปฟรีๆ เสียเปล่า สุดท้ายคนอื่นเอาไปใช้ประโยชน์... แล้วเค้ามีเท่าไหร่... นักวิทยาศาสตร์เก่งๆ จากประเทศที่ไม่เห็นความสำคัญ ไม่ส่งเสริม ไม่มีทุนวิจัยให้ ก็ไปกระจุกตัวรวมกันอยู่ที่นั่น คนไทยเองก็ไม่น้อย” “:-)... จัดชุมนุมเล้ย ไอ้ทัพพ์เป็นแกนนำ เอาเสื้อสีอะไรดี... ไม่ใส่เสื้อเลยดีมั๊ย? ไปปิดถนนรัชดากัน ยึดโปเซดอนกับเอมมานูแอล 555 อ่า...ไม่ตลกก็ได้” พี่:-)ทำหน้าจ๋อย เพราะโดนรุ่นน้องมองหน้าด้วยสายตาแบบไม่เห็นขำ นำทัพพ์พยายามติดต่อพี่ชาย แต่ดูเหมือนว่ากรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตยุ่งจนไม่มีเวลาพบน้อง ไปที่บริษัทฯ เขาก็ถูกกันไว้ให้รออยู่ในห้องประชุมเป็นวัน ถึงจะมีคนคอยปรนิบัติเอาใจหาของว่างมากมายมาให้ ‘ท่านรองฯ’ รับประทาน พร้อมเครื่องดื่มสารพัด แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าสายตาของคนในบริษัทมองเขาราวกับเป็น ‘น้องชายเฮงซวยไม่ทำงานทำการมานั่งรอตื้อขอเงินพี่ชายใช้’ ไปที่บ้านก็ไม่พบพี่ชาย เจอแต่พี่สาวซึ่งกำลังอุ้มท้องทายาทท่านรัฐมนตรีกับคุณหญิงแม่ พอเห็นหน้าเขาก็ช่วยกันกดดันเรื่องป้าจี้ “นี่... เมื่อไหร่จะตบแต่งยัยจี้ให้เป็นเรื่องเป็นราวซักที หนีไปอยู่กินด้วยกันแบบนั้นมันไม่เหมาะนะตาทัพพ์ เกิดป่องขึ้นมา เดี๋ยวได้งามหน้าหรอก” คำพูดของคุณหญิงไพลินทำเขารู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ถ้าเกิดป้าจี้ป่องขึ้นมาจริงๆ นี่มีหวังโลกแตกแน่ เขาได้แต่ภาวนาขออย่าให้มีเรื่องร้ายๆ มาให้เขากลุ้มไปมากกว่านี้อีกเลย “หรือต้องรอให้ป่องก่อน?” พี่พลอยช่วยแม่อีกแรง “ไม่ได้นะ... ไป ไป๊ เรียกยัยจี้กลับบ้านมาด้วยกันเร็วๆ แม่จะพาลูกสองคนไปดูฤกษ์ พิมพ์การ์ด ตัดชุด” “สงสัยยัยจี้มันคงอยากออกแบบตัดชุดเจ้าสาวเองนะแม่ เผลอๆ จะตัดให้เจ้าบ่าวด้วย” “บ้า!!!” คุณหญิงไพลินหันไปด่าลูกสาวคนโตเสียงหลง “...ฉันไม่ยอมหรอกนะ แขกที่มางานมันหัวใจวายตายพอดี” ว่าแล้วก็หันไปทางลูกชายคนเล็ก “ไปพาน้องมาหาแม่ พรุ่งนี้เลยนะ” จะพามาหาแม่ได้ยังไงเล่า ตอนนี้ป้าจี้อยู่ที่ไหนกับใครยังไง เขายังไม่รู้เลย มืดแปดด้านจริงๆ “ขวัญไม่เชื่อค่ะพ่อ... ว่าเขาจะเลวขนาดนั้น” กลับเป็นข้าวขวัญที่ช่วยแก้ต่างให้นำทัพพ์ยามอยู่ลับหลัง   “พ่อก็ไม่อยากเชื่อ... แต่ก็ไม่รู้จะไม่เชื่อเพื่ออะไร เพื่อหลอกตัวเองว่าไม่ได้ตาถั่วมองคนผิดไปงั้นเหรอ?” หญิงสาวเห็นแววตาเจ็บปวดผิดหวังในนัยน์ตาของพ่อเธอก็เข้าใจ พ่อคงอกหักเพราะรักเขาไม่แพ้เธอเหมือนกัน “ในเมื่อมันเป็นลูกหลานของทรูฟู๊ตจริงๆ ...เรื่องที่มันทำร้ายลูกสาวพ่อก็เป็นความจริง แล้วทำไมงานวิจัยยีนข้าวหอมมะลิแดงเป็นฝีมือมันจะไม่จริงเล่า?” “พ่อคะ... คือว่า... อ่า... เรื่องที่เขาทำกับขวัญ ความจริง... เอ่อ... มันก็....” ข้าวขวัญอยากจะบอกพ่อว่าที่เขาทำกับเธอ ความจริงมันก็ไม่ได้ร้ายนักหรอกค่ะ ...สารภาพไปเลยซี่ ข้าวขวัญว่าหนูชอบที่เค้าทำมากเลยค่าพ่อ ...บ้าน่า จะให้สารภาพกับพ่อเรื่องแบบนี้เนี่ยอ่ะนะ เธอยอมตายซะดีกว่า ...ลูกสาวลุงสิบได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ ก้มหน้ามองปลายนิ้วชี้สองมือที่เธอยกขึ้นมาชนกันแถมปลายจมูกด้วยความรู้สึกผิด “มันกล้าทำกับลูกสาวพ่อขนาดนั้น ยังจะเข้าข้างมันอีกเหรอ?” ไม่ใช่... เธอไม่ได้เข้าข้างเขา แต่อะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ข้างในเร้นลึก บอกเธอว่า ต่อให้เขาจะดีจะร้ายกับเธอยังไง รักหรือไม่รักเธอแล้วก็ตาม แต่คนอย่างนำทัพพ์ที่เธอรู้จักจะไม่มีวันหักหลังพ่อ ทรยศต่ออุดมการณ์ของตัวเองอย่างเด็ดขาด พี่ชายของเขาต่างหากที่เป็นตัวปัญหา ข้าวขวัญไม่เชื่ออะไรพลอีกแล้ว สิทธิบัตรยีนข้าวหอมมะลิแดงเท่ากับเป็นการถอดหน้ากากพระเอกให้เธอเห็นว่าตัวตนที่แท้จริงของเขา มันคือปีศาจชัดๆ น่าเสียดายที่เธอไม่มีแหวนจะคืนเขา หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จึงได้แต่ถ่วงเวลา พยายามไม่พบเขาจนกว่า จะได้คืนแหวนแล้วบอกเลิกอย่างเป็นทางการ แต่บางครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะติดสัญญาจ้างงานที่เธอทำให้กับทรูฟู๊ต เพื่อรักษาชื่อเสียงของบริษัทและคงความเป็นมืออาชีพไว้ เธอยังจำเป็นต้องรับผิดชอบทำต่อไปจนกว่าจะจบโครงการนี้แล้วไม่คิดว่าเธอจะรับงานเขาอีก เธออาจจะต้องถูกนายใหญ่เรียกไปต่อว่าที่ปฏิเสธงานลูกค้า แต่เธอก็เตรียมเหตุผลสำหรับเป็นข้ออ้างไว้แล้ว ถึงปัญหาหัวใจเธอจะไม่ค่อยได้เรื่อง แต่ถ้าเป็นปัญหาเรื่องงาน ไม่ต้องห่วง เธอฉลาดคล่อง เอาตัวรอดได้เสมอ “พ่อคะ เรื่องที่พลขู่พ่อ พ่อไม่ต้องห่วงขวัญหรอกค่ะ ถ้านักข่าวจะมาขุดคุ้ย ขวัญก็ยินดีให้ข้อมูลพวกเขาตามความจริงทุกอย่าง ดีเหมือนกัน ขวัญเองก็อยากเปิดเผยตัวตนจริงๆ มานานแล้ว ว่าขวัญไม่ใช่ลูกหลานไฮโซอย่างที่ใครๆ คิด ขวัญเป็นลูกพ่อ ภูมิใจที่เป็นลูกพ่อ...” “แต่ ‘เรื่องนั้น’...” ลุงสิบห่วงชื่อเสียงลูกสาวเรื่องอดีตของเธอกับนำทัพพ์มากกว่า “เรื่องนั้น... ช่างมันเถอะค่ะ” ช่วยไม่ได้จริงๆ มันคงเป็นกรรมตามสนอง เธอใส่ร้ายเขา เลยกลายเป็นข่าวเสียเอง “...ขวัญไม่อายหรอกค่ะพ่อ” อย่างน้อยนำทัพพ์ก็หน้าตาดี เวลานักข่าวแปะรูปคนร้ายก็ไม่ทำให้เธออายใคร อืม... เธอควรหารูปเขาหล่อๆ เตรียมไว้ให้นักข่าวดีกว่า หุหุ... รูปที่เธอเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ก็ยิ้มเห็นแก้มบุ๋มชัดน่ารักดีนะ อุ๊ย! ลืมไป...ให้ใครรู้ไม่ได้เลยนะเนี่ย ว่าเธอแอบพกรูปคนร้ายไว้ในกระเป๋าสตางค์ แถมยังมีรูปถ่ายคู่ด้วย แต่เดี๋ยว! เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุด... “พ่อไม่ต้องกลัวขวัญเสียชื่อนะคะ” วันนี้ ลูกสาวลุงสิบมาคิดได้ ตั้งแต่เด็กจนโต เธอตกเป็นขี้ปากชาวบ้านมาตลอดอยู่แล้ว ต่อให้เป็นไฮโซ สังคมยอมรับ แต่ก็ไม่วายโดนเม้าอยู่ดี ควรมีภูมิคุ้มกันได้แล้ว จะโดนอีกสักเรื่องก็ไม่เห็นแปลกเลย “...พ่อสู้ๆ นะคะ ทำอะไรตามที่พ่อเห็นสมควรไปเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงขวัญ!” “ไม่ทราบที่คุณพ่อขอกลับไปคิดดูก่อน คิดไปถึงไหนแล้วครับ จะให้คำตอบผมได้หรือยังเอ่ย?” ลุงสิบรู้อยู่แล้วว่ามันต้องโทรมา “ยังคิดไม่ออกเลย” เขาตอบเสียงเรียบ คิดไม่ออกจริงๆ นี่หว่าว่าจะแก้เผ็ดพวกมืงยังไงถึงจะสาสม “คิดเร็วๆ หน่อยนะครับ นักข่าวเริ่มซุบซิบกันแล้วว่า คู่ไฮโซ ...ผมกับข้าว น่าจะไปไม่รอด เพราะพักนี้ เธอไม่เคยออกงานสังคมกับผมอีกเลย” ทำไมพลจะไม่รู้ว่า การที่ข้าวขวัญหลบหน้าเขา หมายถึงคำตอบ ‘ปฏิเสธ’ ของลุงสิบ สร้างความหงุดหงิดให้กับเขาเป็นอย่างมาก อะไรมันจะน่าหมั่นไส้ขนาดนั้น คนอย่างพล มีหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ ...ยิ่งหยิ่ง เขายิ่งอยากเอาชนะ ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล “ ผมก็ไม่รู้จะให้สัมภาษณ์ว่ายังไงดี ตอนนี้ก็ได้แต่รอคำตอบจากคุณพ่อครับ” แม้กระทั่งเรื่องของข้าวขวัญ ก็หยิบมาข่มขู่ได้ “ผมได้ข่าวว่า คุณพ่อพยายามทำเรื่องแยกตัวออกไปตั้งโรงเรียนชาวนาเอง... กีดกันน้องชายผม” มีตรงนี้แหละที่พลรู้สึกสะใจนัก ถึงจะไม่สามารถได้ลุงสิบมาช่วยงานด้านข้าวพื้นบ้าน และคอยดึงเครือข่ายเกษตรอินทรีย์ พรรคพวกของมันที่คอยขัดแข้งขัดขาทรูฟู๊ตมาเป็นพวกเดียวกับเขา แต่อย่างน้อย แผนยุแยงให้แตกแยกของเขาก็สำเร็จ “...คุณพ่อไม่ให้อภัยมันหน่อยเหรอครับ? อย่างน้อย...ก็เห็นแก่ที่มันเคยเป็น ‘ลูกเขยคนแรก’ ของคุณพ่อ ฮ่าๆๆๆ” สร้างความร้าวฉานคืองานถนัดของเขาล่ะ พ่อของข้าวขวัญกัดฟันกรอด... ถ้าเขาทะลุโทรศัพท์ไปบีบคอคนได้ พลคงตายไปแล้ว “ยังไง... คุณพ่อรีบสรุปนะครับ ก่อนที่เราจะจดสิทธิบัตรยีนข้าวในประเทศไทยได้ในเร็ววันนี้ ไม่อย่างงั้นคุณพ่อคงต้องเสียค่าปรับบานแน่ๆ ถ้าเราตรวจพบว่าในนาของคุณพ่อมีข้าวพันธุ์ที่เราถือสิทธิบัตรไว้” พลแทบจะรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ถ้าทำได้ เขาอยากจะรีบ ‘เอาคืน’ พ่อลูกคู่นี้ทันที รวมทั้งไอ้น้องชายตัวดีของเขาด้วย! หนุ่มใหญ่นั่งมองตำรวจสิบกว่านายบุกเข้ามารื้อค้นโรงเก็บผลผลิตของเขา และอีกบางส่วนลงไปในนาตรวจหาหลักฐานที่เขาถูกกล่าวหา แล้วก็ได้ ‘ของกลาง’ เป็นข้าวหลายกระสอบและตัวอย่างของต้นข้าวมากมายถูกมัดแล้วนำมากองรวมกันไว้ มีการแปะป้ายถ่ายรูปก่อนจะให้เจ้าหน้าที่ทยอยลำเลียงขึ้นรถตู้ไป ไม่แตกต่างจากที่ตำรวจทำกับผู้ต้องหาค้ายาเสพติดหรือพวกเทปผีซีดีเถื่อนเลย! นี่คือฝันร้ายใช่ไหม... เขาเคยได้ยินเรื่องที่ชาวนาถูกจับข้อหาขโมยกินเมล็ดข้าวที่ตัวเองปลูก เพราะติดสัญญาจ้างทำนาบนที่ดินของนายทุน เมล็ดข้าวทั้งหมดต้องขายนำเงินส่งให้เจ้าของที่ดิน แต่เนื่องจากความยากจน ทำให้ชาวนาแอบตวงข้าวมาหุงกินกันในครอบครัว โดนจับได้เลยกลายเป็นขโมย... ฟังแล้วช่างน่าสลดใจ แต่บัดนี้ มีคดีใหม่สำหรับชาวนาไทยน่าอนาถใจยิ่งกว่า ข้อหามีเมล็ดพันธุ์ข้าวผิดกฎหมายไว้ในครอบครอง ทรูฟู๊ตวิ่งเต้นจนสามารถจดสิทธิบัตรยีนข้าวหอมมะลิแดงสำเร็จ! ไม่ใช่แค่ข้าวหอมมะลิแดงเท่านั้น แต่ยังมีข้าวพันธุ์อื่นๆ ที่กำลังอยู่ในระหว่างยื่นเรื่อง รวมไปถึงจุลินทรีย์หลายตัวในปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพ ซึ่งอ้างว่าเป็น ‘ของใหม่’ ที่ได้จากกรรมวิธีผลิตตามสูตรของทรูฟู๊ต เท่ากับเป็นการกีดกันไม่ให้ชาวไร่ชาวนาที่ทำการเกษตรอินทรีย์พึ่งพาตัวเองได้เลย ใครทำน้ำหมักชีวภาพถือว่าผิดกฎหมาย กรณีเดียวกับ ‘เหล้าเถื่อน’ ต่อไปนี้จะมี ‘ปุ๋ยเถื่อน’ กับ ‘ข้าวเถื่อน’ ! ที่แย่กว่านั้น... บรรษัทต่างๆ ที่ทำธุรกิจ อุตสาหกรรมเกษตร อาหารและยา จากทั่วโลก แห่กันเข้ามายื่นเรื่องขอจดสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิตอีกนับพันรายการ ทั้งเมล็ดพันธุ์พืชที่อ้างว่าเป็น ‘พันธุ์ใหม่’ จุลินทรีย์พันธุ์ใหม่  เชื้อราพันธุ์ใหม่ และส่วนใหญ่ กว่า 99% คำร้องเหล่านั้นมาจากประเทศอุตสาหกรรมทั้งสิ้น อย่างที่ฮวน เอนริเกซ์ (Juan Enriquez) เขียนไว้ในหนังสือเรื่อง เมื่ออนาคตไล่ล่าคุณ (As the future catches you) การปฏิวัติ... อยู่ในรหัสไปรษณีย์ไม่กี่แห่ง บรรษัทยักษ์ใหญ่เจ้าเดียว ยื่นเรื่องขอจดสิทธิบัตรมากกว่าคนจากร้อยสามสิบประเทศรวมกัน และด้วยการปฏิวัติเทคโนโลยีสารสนเทศและพันธุ์ศาสตร์ ช่องว่างระหว่างรายได้ของคนในประเทศร่ำรวยกับประเทศยากจนจะเป็น 390 ต่อ 1 ...ในไม่ช้า ช่องว่างนี้จะห่างออกไปถึงกว่า 1000 ต่อ 1 !!! หึหึ... แต่คุณพลหาได้กลัวฝรั่งมาแย่งจดแข่งกับเขาไม่ “ไอ้พวกฝรั่งหน้าโง่ ต่อคิวรอไปเหอะ มันไม่รู้จัก ‘หยอดน้ำมัน’ ราชการไทยลื่นปื๊ดๆ ซะแล้ว” เมื่อนายทุนยักษ์ใหญ่จับมือกับนักการเมือง จ่ายหนักให้หน่วยงานราชการ อย่าว่าแต่แก้กฎหมาย เร่งขอจดสิทธิบัตรเลย สั่งยิงจรวดห้าลูกกลางสีลม ตำรวจทหารยังทำอะไรไม่ได้เล้ย 55555 (ขออนุญาตหัวเราะแบบตัวร้ายหน่อยนะครับ) ...................... ผู้แต่งเขียนนวนิยายระหว่างปีพ.ศ.2552-2553 ประเทศไทยใช้พรบ. คุ้มครองพันธุ์พืช ปี 2542 และไม่อนุญาตให้จดสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิต เนื้อเรื่องตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เป็นเหตุการณ์สมมุติ ถ้าหากมีการผลักดันให้เปลี่ยนกฎหมายสิทธิบัตรไทยจนเป็นผลสำเร็จ บรรษัทสามารถจดสิทธิบัตรสิ่งมีชีวิตได้ จะเกิดปัญหาอะไรขึ้นได้บ้าง ซึ่งในโลกแห่งความเป็นจริง ปัญหาเหล่านี้เคยเกิดขึ้นแล้วในต่างประเทศที่สิ่งมีชีวิตเป็นเพียงสินค้า ...................... ข้อมูลทั้งหมดที่เขียนเกี่ยวกับการจดสิทธิบัตรพันธุ์พืช อนุสัญญาว่าด้วยความหลากหลายทางชีวภาพ และ สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ ตลอดจนปัญหาการปกป้องข้าวหอมมะลิไทย IVORY รวบรวมและคัดลองบางส่วนจากบทความต่างๆ ที่เขียนขึ้นโดย... คุณวิฑูรย์ เลี่ยนจำรูญ คุณบัณฑูร เศรษฐศิโรตม์ ผศ.สมชาย รัตนชื่อสกุล รศ.สุรวิช วรรณไกรโรจน์ และบทความจากมูลนิธิชีววิถี(BioThai) จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 54 18:51:11