ความคิดเห็นที่ 1 ณ ห้องทำงานของพีรพา “นี่นกน้อย ตกลงว่าเธอไปจัดการกับนังกชกรหรือเธอไปให้แม่นั่นฟัดมากันแน่ฮึ” น้ำเสียงแปลกใจของคนเป็นนายดังลั่น ห้องเมื่อเห็นความสะบักสะบอมของเลขาร่างเล็กซึ่งเพิ่งจะกลับมาจากการทำภารกิจเอาหน้า “ดูซิ ผมเพ่ากระเซอะกระเซิงไปหมด” พีรพามองสำรวจร่างกายของเลขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาสมเพชเวทนาเต็มทน “ก็... ก็...” นกน้อยทำเสียงเครือราวกับจะร้องไห้ออกมาอย่างนั้น “อย่านะนกน้อย อย่ามาทำสำออยในห้องทำงานของฉันเด็ดขาด” นกน้อยรีบหักห้ามใจแต่ก็ต้องใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งทีเดียว นึกๆ ไปก็แค้นใจไม่หาย เพราะถึงแม้จะตบหน้ากชกรไม่ได้ อย่างที่ตั้งใจในตอนแรก แต่ก็กำลังจะหาวิธีจัดการกับฝ่ายนั้นได้อยู่ทีเดียว แต่ก็เหมือนฟ้าแกล้งที่ส่งม่านเมฆมาขัดจังหวะ เข้าเสียก่อน “ตกลงจะเล่าให้ฉันฟังได้หรือยังว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้น จู่ๆ ก็เดินกระเผลกกลับมาแบบนี้” “อันที่จริงแล้วนกน้อยก็กำลังจะจัดการกับมันได้แล้วนะคะคุณพายขา แต่...” “แต่อะไร” พีรพาอดไม่ได้ที่รีบถามออกมาก่อน “ก็คุณม่านเมฆนะซิคะที่ดันโผล่เข้ามาก่อนและมาช่วยมันเอาไว้ได้ ไม่อย่างนั้นรับรองว่านังนั่นต้องเละคามือของ นกน้อยไปแล้วค่ะ” ท้ายประโยคคนเล่าถือโอกาสคุยโวไปด้วย ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย “ตาเมฆงั้นเหรอ เขามาทำไม” พีรพาทำหน้าแปลกใจ “นกน้อยก็ไม่รู้หรอกค่ะ รู้แต่ว่านังกชกรมันได้โอกาสอ่อยเหยื่อให้ท่าคุณม่านเมฆใหญ่เลยนะคะ นังคนนี้นี่มันร้าย น่าดูเลยนะคะคุณพายขา” นกน้อยได้ทีใส่ไฟศัตรูของตนเองเป็นฉากๆ ทว่าคนฟังกลับไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ อันใดกับสิ่งที่นกน้อยกล่าวเลยสักนิด ตรงกันข้ามพีรพากลับดีใจเสียด้วยซ้ำ หากว่ากชกรจะเบนเข็มจากชวาลไปหา ม่านเมฆเสีย เพราะนอกจากว่าตนจะหมดคู่แข่งที่จะมาแย่งชวาลไปแล้ว กชกรก็ยังอาจจะเสี่ยงต่อความเจ็บช้ำใจ จากคนเจ้าชู้ประตูดินอย่างม่านเมฆอีกทางด้วย พีรพาเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว “คุณพายยิ้มทำไมคะ คุณพายไม่โกรธนังกชกรแล้วเหรอคะ” คนถามทำแววตาใสซื่อเข้าใส่ “ไม่ได้โกรธหรอก แต่เกลียดเลยล่ะ เกลียดมากด้วย ขอให้มันไปติดพันกับของตาเมฆทีเถอะ ฉันจะสมน้ำหน้า มันดังๆ ตอนที่นายเมฆเบื่อมัน แล้วไปมีคนใหม่ ฮะฮะฮะ” “ฮ่ะฮะฮะ” นกน้อยหัวเราะตามไปด้วย ทว่าเสียงมันกลับดังกว่าคนเป็นเจ้านายเสียอีก จนพีรพาต้องหันขวับ และส่งสายเขม็งมาปรามเอาไว้ “ขอโทษค่ะ คือ... นกน้อยแค่ทึ่งในความปราดเปรื่องเรืองรองของคุณพายเท่านั้นเองค่ะ” แต่แล้วนกน้อยก็แถ ไปได้อีกเช่น ซ้ำยังได้หน้าจากคนบ้ายอไปเต็มๆ “เจ้านายของนกน้อยนี่ปราดเปรื่องเรืองรองที่สุดเลยนะคะ” คนเยินยอซ้ำไปซ้ำมาทำให้คนฟังยิ้มกว้าง ไม่ยอมหุบ “แต่คุณพายขา...” “มีอะไรหรือนกน้อย” “คือนกน้อยอยากจะขอโอกาสจัดการกับนังกชกรนั่นอีกครั้งหนึ่งน่ะค่ะ รับรองว่าคราวนี้นกน้อยจะไม่ให้ พลาดเลยค่ะ” น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังกล่าวขึ้น “ทำไมเหรอ เธอกลัวว่าจะไม่ได้โบนัสก้อนโตจากฉันปลายปีนี้หรือไงฮึ” คนที่ถูกรู้ทันถึงกับหน้าเจื่อนไปเลยทีเดียว “ปะ เปล่านะคะคุณพายขา นกน้อยก็แค่อยากจะทำทุกอย่างให้คุณพายของนกน้อยเท่านั้นเองค่ะ ไม่ได้คิดว่าเรื่องอื่นสำคัญกว่าเลยสักนิดนะคะ” คนชอบเอาหน้าเริ่มต้นภารกิจอีกครั้ง ทว่าคนฟังกลับเผยยิ้ม ที่มุมปากออกมาราวกับไม่เชื่ออย่างนั้น แน่ล่ะ เพราะพีรพาเชื่อว่าตนรู้จักนิสัยใจคอของเลขาส่วนตัวคนนี้ดี แต่ก็เอาเถอะ เพราะหากว่านกน้อยทำได้อย่างที่บอกจริงๆ มันก็คงดีและน่าสะใจอยู่ไม่น้อย   “จริงจริ๊งนะคะคุณพายขา แหม... เจ้านายของนกน้อยออกจะใจดีและปราดเปรื่องเรื่องรองขนาดนี้ นกน้อยจะเห็นเรื่องอื่นสำคัญกว่าได้ยังไงล่ะคะ” นกน้อยเองก็เชื่อว่าตนรู้จักเจ้านายคนนี้ดี พีรพาชอบคนเอาใจ ชื่นชมและยกยอเธอ “เอาเถอะ ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งก็ได้ แต่ถ้าเธอรวมถึงตาเมฆยังทำให้มันได้รับบทเรียนราคาแพงไม่ได้ล่ะก็ เห็นทีว่าฉันคงต้องลงไปจัดการกับมันเองแล้วล่ะ” “ไม่ต้องถึงมือคุณพายหรอกค้า แค่วันนี้นกน้อยขู่มัน มันก็สั่นจนรนไปหมดแล้ว เหอะๆๆ” นกน้อยยังไม่เลิกโกหก “เหรอ” ทว่าพีรพาก็หันมาทำเสียงประชดใส่จนนกน้อยแทบหน้าหงายไปเหมือนกัน คราวนี้ฉันไม่ปล่อยแกแน่นังกชกร... นกน้อยเห็นคุณค่าของโอกาสสุดท้ายนี้มากขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อยพันเท่า เพราะนี่ก็ใกล้จะถึงปลายปีแล้ว หากยังจัดการเรื่องนี้ไม่สำเร็จ โบนัสก้อนโตปลายปีนี้ก็คงจะสลาย ไปพร้อมกันเป็นแน่ แล้วจะทำยังไงดีนะ... ******** เวลาผ่านไปเพียงสองวัน ในที่สุดม่านเมฆก็พร้อมแล้วกับภารกิจสานต่อรักของแรกของตนให้กลายเป็นรักนิรันดร์ อย่างที่ตั้งใจไว้ด้วยความมั่นใจที่สูงส่ง เขาแน่ใจว่าตนเองมองกชกรต่างไปจากที่มองหญิงสาวคนอื่นๆ ซึ่งเคยผ่าน เข้ามาในชีวิตแล้วก็รอวันที่จะผ่านเลยไป แต่สำหรับกชกรแล้ว เขาไม่คิดที่จะปล่อยให้เธอผ่านเลยไปเช่นใครๆ ม่านเมฆก้าวเท้ามาถึงหน้าห้องทำงานของชวาลในขณะที่คนที่เป็นเลขาเจ้าของห้องไม่รู้ตัวเพราะกำลังง่วนอยู่ กับเครื่องถ่ายเอกสารด้านหลังโต๊ะทำงานอยู่ กระทั่งหันมาอีกครั้งก็พบว่าหนุ่มหน้าตี๋กำลังยืนเผยยิ้มกว้างให้อยู่ ฟันขาวที่เรียงชิดกันอย่างเป็นระเบียบ เมื่อเผยให้เห็นพร้อมกับกับรอยยิ้มกว้าง กชกรรู้สึกถึงความมีเสน่ห์ ชวนมองของเจ้าของรอยยิ้มนี้ไม่น้อย และเชื่อว่าเมื่อหญิงสาวคนอื่นๆ ได้พบเห็นก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน “สวัสดีค่ะคุณม่านเมฆ มานานหรือยังคะ ขอโทษนะคะที่ดิฉันไม่ทันเห็นจริงๆ” “ก็ไม่นานครับ แต่มาทันเห็นเลขาดีเด่นกำลังทะเลาะกับเครื่องถ่ายเอกสารอยู่พอดี” คนกล่าวหัวเราะเล็กๆ ออกมาและทำให้กชกรต้องรู้สึกเก้อเขินออกมาได้ “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” คนถามเลิกคิ้วหนารอคอยคำตอบ “อ๋อ พอดีกระดาษมันติดน่ะค่ะ แล้วดิฉันก็เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้อาทิตย์เดียว เลยไม่ค่อยคุ้นกับวิธีการใช้ เครื่องเท่าไหร่นัก” ม่านเมฆเดินเข้ามาใกล้ๆ เครื่องถ่ายเอกสาร และมองสำรวจที่หน้าจอของเครื่อง “ให้ผมช่วยนะครับ” ไม่ทันได้รับคำตอบ ชายหนุ่มก็นั่งลงแล้วแกะฝาเครื่องด้านข้างออกทันที และเพียงอึดใจเขาก็ช่วยเลขาใหม่แก้ปัญหานี้ได้   “นี่ไงครับตัวการ” เขาล้วงหยิบเศษกระดาษชิ้นเล็กๆ ออกมาจากภายในเครื่องแล้วชูให้หญิงสาวดูก่อน จึงปิดฝาเครื่องกลับเข้าที่เดิม “โอเคครับ เรียบร้อยแล้ว” หลังจากกดปุ่มบนหน้าจออยู่ครู่สั้นๆ แล้ว ม่านเมฆก็หันมายิ้มให้คนที่ยืนมอง ตาปริบๆอยู่ “ขอบคุณคุณม่านเมฆมากนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าตัวการเนี่ยจะเล็กกระจิ๋วหลิวแค่นี้เอง” ไม่เอ่ยเปล่า ทว่ากชกรยังยกนิ้วทำท่าทางประกอบอีก และมันก็แลดูน่ารักน่าหยิกเหลือเกินสำหรับคนที่ได้ พบเห็นท่าทีนี้ของเธอ “บางทีเรื่องเล็กน้อยก็นำพาความประทับใจอันยิ่งใหญ่มาให้เราได้นะครับ” ...!!! กชกรแปลกใจไม่น้อยกับความหมายที่เขากำลังแนบแฝงมาให้ และเธอเดาได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนนี้ คงน่ากลัวไม่น้อยไปกว่าญาติผู้พี่ของเขาเช่นกัน “อ้อ ลืมไปเลยค่ะ คุณม่านเมฆมาหาคุณชวาลใช่ไหมคะ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องทันที จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 15:53:35

ความคิดเห็นที่ 2 “ไม่ทราบว่านัดไว้หรือเปล่าคะ เพราะคุณชวาลไม่อยู่ ออกไปพบตัวแทนขายเมื่อไม่ถึงชั่วโมงนี่เอง ถ้ารอคงต้องรอถึงช่วงบ่ายเลยค่ะ” “อ้อ งั้นเหรอครับ ผมนี่แย่จริงๆ นะครับ ไม่ได้โทรมาเช็คคิวพี่วาไว้ก่อน” ม่านเมฆแสร้งยกมือขึ้นเกาหัว แกรกๆ ประกอบเพราะอันที่จริงแล้ว คนที่เขาต้องการพบหาใช่ชวาลไม่ แต่เป็นเลาขาสาวแสนสวยที่ยืนอยู่ ตรงหน้านี้ต่างหาก “เอาอย่างนี้ก็แล้วกันครับ นี่ก็เที่ยงพอดี ผมจะออกไปทานอาหารเที่ยงก่อน แล้วค่อยเข้ามาใหม่ตอนช่วงบ่าย” “ค่ะ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ แล้วเดี๋ยวยังไงดิฉันจะโทรบอกคุณชวาลให้ค่ะว่าคุณม่านเมฆมารออยู่ที่ออฟฟิศแล้ว” “เอ่อ... ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องโทรดีกว่าครับ รบกวนคุณบัวเปล่าๆ” น้ำเสียงอึกอักรีบห้าม “ไม่รบกวนหรอกค่ะ มันก็เป็นหน้าที่ของเลขาอยู่แล้วที่ต้องเตือนเจ้านายเรื่องคิวนัด” “ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ คือธุระของผมไม่ด่วนเท่าไหร่น่ะครับ และผมไม่อยากให้พี่วารีบร้อนจนเสียงาน กับลูกค้ารายอื่นๆ” “อ๋อ อย่างนั้นหรือคะ” กชกรตอบรับแต่ก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติที่อีกฝ่ายกำลังแสดงอยู่ และก็นึกสงสัย ไม่น้อยว่าเขารู้ชื่อเล่นของตนได้อย่างไรกัน “เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณม่านเมฆรู้ได้ยังไงคะว่าดิฉันชื่อเล่นว่าบัว” หญิงสาวเลือกที่จะถามตรงๆ แต่ก็เติม รอยยิ้มลงไปด้วยเพื่อให้คำถามดูเบาลง “อ้อ พอดีผมได้ยินพี่วาเรียกน่ะครับ” นึกว่าจะไม่ถามเสียแล้ว... คนมีแผนการในหัวนึกในใจ “เอาอย่างนี้ก็แล้วกันครับ ไหนๆ ผมก็ถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นคุณบัวแล้ว ถ้างั้นผมอนุญาตให้คุณบัวเรียก ชื่อเล่นผมบ้างก็แล้วกันนะครับ เรียกผมว่าเมฆเฉยๆ ดีกว่านะครับ” เขาเริ่มดำเนินการตามแผนจีบหญิง ตามที่ถนัดทันที แต่ก็พอรู้ว่าสำหรับกชกรแล้ว เธอไม่ง่ายต่อการเข้าหาแน่ๆ แต่มันก็ไม่ทำให้เขายอม ท้อถอยง่ายๆ ด้วยเช่นกัน “ค่ะ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบรับแบบงงๆ “อ้อ เที่ยงแล้วนี่นา คุณบัวหิวหรือยังครับเนี่ย” แผนขั้นต่อมาถูกเอ่ยขึ้น “ยังค่ะ พอดีบัวว่าจะทำงานต่ออีกสักนิดก่อน” แผนของอีกฝ่ายสะดุดไปเช่นกันกับคำตอบของกชกร “ไม่ดีต่อสุขภาพเลยนะครับคุณบัว ทานข้าวเลทแบบนี้” น้ำเสียงห่วงใยบอก “ค่ะ ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วงบัวนะคะ แต่บัว...” “เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะครับ” ม่านเมฆไม่เปิดโอกาสให้กชกรได้เอ่ยอะไรต่อไป เขารีบขัดจังหวะขึ้นก่อน “พอดีผมไม่รู้จักร้านอาหารแถวนี้เลยครับ คุณบัวช่วยแนะนำและพาผมไปทานอาหารอร่อยๆ แถวนี้หน่อย ได้ไหมครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” “เอ่อ... คือบัว...” “คิดเสียว่าเป็นการเลี้ยงฉลองที่เรารู้จักกันดีไหมครับ” ม่านเมฆรีบหาเหตุผลสนับสนุนเพราะรู้สึกว่ากชกร กำลังจะหาทางปฏิเสธ “แต่บัวไม่รู้จักร้านอาหารแถวนี้เลยค่ะ เพราะบัวเพิ่งมาทำงานที่นี่ไม่นาน” ท่าทางอีตานี้จะตื้อไม่เลิก แล้วจะทำยังไงดีนะยายบัว จะปฏิเสธตรงๆ ก็คงจะดูน่าเกลียด... คนอึดอัดลอบนึกในใจ “เหรอครับ งั้นเอายังไงดีนะ ผมหิวแล้วด้วย” ม่านเมฆทำทีใช้ความคิด สงสัยจะอันตรายทั้งพี่และน้อง... กชกรเตือนตัวเองให้ระวังตัวและรีบหาทางออกให้เร็วที่สุดพร้อมกันไปด้วย “งั้นเอาอย่างนี้นะคะ” ในที่สุดหญิงสาวก็คิดออกจนได้ และอีกฝ่ายก็รอฟังอย่างสนใจ “ปกติบัวทานอาหารที่ฟู้ดคอร์สในตึกนี่เองล่ะคะ ถ้าคุณเมฆไม่รังเกียจ ไปทานด้วยกันที่นี่ดีไหมคะ” กล่าวจบก็เลิกคิ้วรอดูท่าทีของอีกฝ่ายที่เผยสีหน้าผิดหวังนิดๆ ออกมาให้เห็นได้ไม่ยาก “ถ้างั้นก็ได้ครับ” ไม่เป็นไรว่ะไอ้เมฆ อย่างน้อยก็เริ่มต้นได้ดีไม่น้อย... ม่านเมฆคิดปลอบใจตัวเอง ในขณะที่กชกรก็คลายความอึดอัดลงเยอะ เพราะอย่างน้อยการรับประทานอาหารที่นี่ก็ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย มากขึ้นเช่นกัน และนี่ถ้าชวาลอยู่ด้วย บางทีเขาอาจะช่วยเธอได้ และเธอก็คงจะรู้สึกอึดอัดลำบากใจน้อยลง... หญิงสาวเผลอใจคิดถึงชายหนุ่มศัตรูคู่แค้นอีกจนได้ กระนั้นเธอก็มิทันได้สังเกตหัวใจตนเองเลยสักนิด ******** เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น คนที่กำลังขับรถเดินทางกลับออฟฟิศยกมันขึ้นดูหน้าจอแล้วก็ต้องเผย สีหน้าเบื่อหน่ายออกมาเมื่อพบว่าเป็นสายจากพีรพา กระนั้นเขาก็ต้องรับมัน เพราะบางทีฝ่ายนั้นอาจจะโทรมาเรื่องงานสำคัญก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ... “ว่าไงครับพาย” น้ำเสียงราบเรียบทักทายออกมา “เอ่อ นั่นวาอยู่ไหนค่ะนั่น” “พอดีกำลังขับรถกลับออฟฟิศครับ พายมีอะไรรึเปล่าครับ” “อ้อ เปล่าหรอกค่ะ พายแค่จะถามว่าตอนบ่ายสามวันนี้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของพายมีประชุมเรื่องโฆษณาโปรโมท สินค้าตัวใหม่น่ะค่ะ ถ้าวาไม่ติดอะไร พายก็เลยอยากให้วาเข้าประชุมด้วยเผื่อจะได้แนะนำอะไรพายได้บ้าง” แนะนำเหรอ... ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินคำนี้จากพีรพา ฝ่ายนี้เคยต้องการคำแนะนำจากใครด้วยงั้นหรือ “เอ่อ พายก็ไม่อยากรบกวนวาหรอกนะคะ แค่กลัวว่าโฆษณาตัวนี้จะไม่ถูกใจที่ประชุมใหญ่กลางสัปดาห์ หน้าน่ะคะ พายก็เลยอยากให้คนที่ดูด้านการตลาดเข้ามาแนะนำด้วย จะได้ตรงกับแผนการตลาดไงล่ะคะ” เสมือนว่าพีรพาจะรู้ทันว่าอีกฝ่ายคงไม่เชื่อนักกับเหตุผลแค่นี้ เพราะมันก็เป็นแค่ข้ออ้างอย่างที่ชายหนุ่มกำลัง คิดสงสัยอยู่จริงๆ “ก็ได้ครับ เพราะตอนบ่ายผมก็ไม่ได้มีนัดอะไร” “อ้าว ตกลงตอนบ่ายวาว่างหรอกเหรอคะ” พีรพาได้โอกาสเหมาะสำหรับการเกริ่นนำเข้าสู่จุดประสงค์ที่แท้จริง “ตอนแรกพายนึกว่าวานัดกับตาเมฆเอาไว้เสียอีก เพราะพายเห็นเขามาที่นี่ แล้วก็พาเลขาของวาลงไปทาน อาหารข้างล่างด้วยกัน” อันที่จริงคนที่เห็นเหตุการณ์คือนกน้อยต่างหาก ...!!! คำบอกเล่าที่ดูเหมือนไม่ตั้งใจแต่กลับตั้งใจที่สุดทำให้ผู้ฟังถึงกับอึ้งเงียบไปทันที จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 15:54:07

ความคิดเห็นที่ 3 ตกลงนายเมฆเอาจริงใช่ไหม... ความกลัวเข้ามาทักทายหัวใจของชวาลทันที หลังจากที่พยายามปลอบใจ ตัวเองว่าม่านเมฆคงไม่คิดจะจีบกชกรแบบจริงจังนัก “เลขาของวานี่เสน่ห์แรงจริงๆ นะคะ ขนาดหนุ่มเนื้อหอมอย่างนายเมฆยังมาหลงเสน่ห์เลยค่ะ นี่ทำเอาสาวๆ ที่ออฟฟิศของเราอกหักกันเป็นแถวๆ เลยนะคะเนี่ย ฮึฮึฮึ” “หยุดซะทีเถอะพาย!” ชวาลลืมตัวตวาดใส่อีกฝ่ายจนเสียงหัวเราะที่คล้ายกับการเย้ยหยันของพีรพาต้อง หยุดลงอย่างกะทันหัน ...!!! คนถูกตวาดรู้สึกชาไปทั่วร่างกายโดยฉับพลันเช่นกัน นี่ตกลงคุณหึงมันใช่ไหมคะวา คุณหึงมัน... พีรพาได้แต่เก็บงำความร้อนรนไว้แต่เพียงในใจ “ผมขอโทษครับพาย” ชายหนุ่มรีบขอโทษเมื่อสำนึกได้ว่าตนได้แสดงกริยาไม่ดีออกไป แต่ก็รู้สึกได้ว่า อีกฝ่ายคงมีจุดประสงค์ไม่ดีนักที่อุตส่าห์โทรมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง “ถ้าพายไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายนะครับ แล้วเจอกันที่ห้องประชุมครับพาย” “ค่ะ แล้วเจอกัน” คนที่กำลังถูกไฟโกรธเผาผลาญใจพยายามข่มน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด ทั้งที่อยากจะกรีดร้อง ออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เอาเถอะ ตอนนี้เธอต้องใจเย็นเอาไว้ เพราะสุดท้ายแล้วไม่ว่าชวาลจะชอบ หรือรักกชกรจริงหรือไม่  เขาก็คงไม่มีทางได้อย่างที่ใจหวังแน่ๆ เพราะเธอจะทำทุกอย่างให้ม่านเมฆเป็นฝ่าย ได้กชกรไปเชยชม แล้วจากนั้นเธอก็จะทำให้ม่านเมฆเขี่ยฝ่ายนั้นทิ้งไปเสีย เพื่อกชกรรู้สึกตายทั้งเป็น อดทนไว้พาย อดทนไว้... พีรพาบอกตัวเองเมื่อวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะทำงานแล้ว ******** เวลาเกือบบ่ายโมง กชกรขึ้นมาที่โต๊ะทำงานอีกครั้งพร้อมกับความแปลกใจที่จู่ๆ คนที่เดิมตั้งใจจะมาพบ กับผู้เป็นเจ้านายของเธอก็ขอตัวกลับไปก่อนทันทีหลังจากรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันแล้ว ทว่าไม่ทันได้หย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้เพื่อทำงานต่อไป เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็ดังขึ้นเสียก่อน เจ้าของโต๊ะจึงรีบ เอื้อมมือไปรับสาย “คุณบัวครับ เข้ามาพบผมหน่อย” ไม่ทันได้ทักทายใดๆ ปลายสายก็ออกคำสั่งทันที คุณชวาล! กชกรตกใจไม่น้อยเพราะไม่รู้ว่าผู้เป็นเจ้านายกลับมาถึงแล้ว และที่ทำให้แปลกใจไปกว่าก็คือ การที่ตนยังไม่ทันได้ตอบรับใดๆ กลับไป ทว่าเจ้าของเสียงเข้มนั้นก็ชิงวางสายไปเสียก่อน เขาเป็นอะไรของเขานะ... ภายในห้องทำงานของชวาล กชกรเดินมายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะครู่หนึ่งแล้ว ทว่าชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมเงยหน้า ขึ้นมาจากแฟ้มงานที่กำลังจดจ้องอยู่ และทำให้เลขาสาวรู้ทันทีว่าคงมีเรื่องราวไม่สู้ดีบางอย่างเกิดขึ้นแล้วแน่ๆ แล้วมันเป็นเรื่องอะไรกันเล่า... “คุณวามีอะไรจะให้บัวทำคะ” กชกรตัดสินใจเอ่ยถามก่อน และมันทำให้คนถูกถามยอมเงยหน้าขึ้นมาได้ และสีหน้าที่ได้เห็นอยู่ก็ทำให้กชกรเดารู้ได้ว่าอารมณ์ของผู้เป็นนายคงไม่ค่อยจะปกติเท่าใดนัก ไปโกรธใครมานะ นายชวาล... คนไม่รู้ตัวลอบถามตัวเองในใจ “ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่จะถามว่าช่วงเช้ามีคนมาพบผมไหมเท่านั้น” น้ำเสียงราบเรียบถามออกมา “อ๋อ มีค่ะ คุณม่านเมฆมาพบคุณวาช่วงก่อนเที่ยงค่ะ” “แล้วไหนล่ะครับ นายเมฆ” “อ้อ คุณเมฆกลับไปแล้วค่ะ บอกว่ามีธุระด่วนมาก แล้วจะโทรมานัดคุณวาใหม่อีกครั้ง” กชกรบอกตามจริง ที่ได้รับฟังจากปากของม่านเมฆเองก่อนที่เขาจะกลับไป คุณเมฆงั้นหรือ... การที่กชกรเรียกชื่อเล่นของม่านเมฆทำให้ชวาลรู้สึกได้ว่าคนทั้งสองได้พัฒนาความใกล้ชิด สนิทสนมกันมากขึ้นแล้ว และมันเร็วจนทำให้หัวใจชองชายหนุ่มนึกหวั่นกลัว “อ๋อ งั้นหรือครับ” น้ำเสียงแข็งเอ่ยขึ้นแล้วก้มลงอ่านแฟ้มตรงหน้าต่อ และการกระทำของเขาก็ทำให้เลขาสาว แทบทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน นี่นายไปกินรังแตนที่ไหนมานะอีตาบ้า... กชกรนึกหมั่นไส้ในท่าทีเคร่งขรึมวางมาดของเขา “เอ่อ... ถ้าคุณวาไม่มีอะไรแล้ว บัวขอตัวออกไปทำงานต่อเลยนะคะ” นั่นคือสิ่งที่คนกล่าวคิดว่าควรทำที่สุด กชกรหมุนตัวกำลังจะเดินจากไปแล้ว ทว่าชวาลกลับรู้สึกว่าเขายังไม่อยากให้เธอออกไปสักนิด แล้วนี่เธอไม่คิด จะถามสักนิดหรือว่าทำไมเขาถึงมีท่าทีมึนตึงแบบนี้ หรือว่าเธอไม่แคร์... และที่สำคัญจะทำยังไงดีเล่า ที่จะทำให้เธอระมัดระวังความเจ้าชู้ของม่านเมฆเอาไว้ “คุณบัวครับ” ชวาลรีบร้องเรียกกชกรเอาไว้ก่อนเธอจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู “คะ” สีหน้าแปลกใจหันกลับมามอง “เอ่อ... คือ... ไปทานข้าวอร่อยไหมครับ” จะบ้าหรือไอ้วา แกคิดคำถามอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วหรือ... ชายหนุ่มนึกโทษตัวเองพร้อมกับที่รู้สึกสมเพช ตัวเองไปด้วยพร้อมกัน กชกรไม่ได้ตอบ เพียงแต่เลิกคิ้วมองพร้อมส่งแววตามีประกายใสซื่อให้เขา “คือผมหมายถึงคุณไปทานข้าวกับนายเมฆอร่อยไหมครับ” คนถามยังทำท่าทีเคร่งขรึมได้อย่างแนบเนียน “คุณรู้...” “ครับ ผมรู้เพราะสาวๆ ในออฟฟิศต่างพากันอกหักเพราะฝีมือคุณ” คนกล่าวหันหนีไปทางอื่น เพราะยิ่งกล่าวถึง ความหึงหวงก็ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น “อกหัก...” กชกรทวนคำนั้นอย่างประหลาดใจ “คุณวาหมายถึงสาวๆ เหล่านั้นอกหักจากคุณเมฆงั้นหรือคะ” คนถูกถามหันมาพยักหน้ารับด้วยสีหน้าปั้นปึง “กะอีแค่ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันแค่เนี่ยนะคะ” หญิงสาวยังไม่เลิกประหลาดใจกับสิ่งที่ผู้เป็นนาย เอื้อนเอ่ยออกมา “ใช่ ผมก็แค่เตือน เพราะไม่อยากให้คุณถูกมองไม่ดีเท่านั้น อีกอย่างคุณเป็นเลขาของผม ผมไม่อยากให้ใคร มองเลขาฯ ของผมแบบนั้นด้วย” “แบบนั้น! ขอโทษนะคะคุณวา แบบนั้นที่คุณว่าคือแบบไหนคะ” กชกรเดินเข้าใกล้อีกครั้งพร้อมคำถามที่บ่งบอก ความไม่พอใจที่เริ่มมีได้ดี และชวาลก็รู้สึกได้ในความไม่พอใจนั้น ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มใจไม่ดีขึ้นมาแล้วที่ต้อง ทำให้คนที่ตนแน่ใจว่ารักต้องมีความรู้สึกขุ่นมัวแบบนี้ “บัวต้องขอโทษด้วยนะคะคุณวา หากการที่บัวลงไปทานข้าวกับคุณเมฆจะทำให้ชื่อเสียงของผู้จัดการฝ่าย การตลาดเสียหายไปด้วย บัวไม่ทราบมาก่อนว่าต้องระวังตัวถึงขนาดนั้นน่ะค่ะ” “คือผม...” “เอาเป็นว่าถ้าคุณวาเห็นว่าควรจะทำยังไงกับความผิดของบัวแล้ว ก็บอกบัวด้วยนะคะ บัวยินดีรับโทษนั้นค่ะ” ทำไมนะกชกร ทำไมเธอถึงโกรธเขาได้มากมายขนาดนี้นะ นี่เขาเป็นเจ้านายเธอนะ เธอไม่ควรแสดงท่าที แข็งกร้าวเข้าใส่เขา  เธอโกรธเขาเพียงเพราะว่าเขาดูถูกเธอเท่านั้นหรอกหรือ... กชกรถามตัวเองในใจพร้อมกับ ความสับสนลังเลใจพิกล “ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะครับ” จากคนที่โกรธกลายเป็นคนที่กลับต้องมาทำหน้าที่ง้อแทน “ช่างเถอะค่ะ เอาเป็นว่าบัวขอโทษ บัวยอมรับทุกข้อกล่าวหา” คนที่กำลังโกรธรีบด่วนสรุป “บัวขอตัวออกไปทำงานก่อนนะคะ” โดยไม่ต้องได้รับอนุญาตใดๆ ก่อน หญิงสาวก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที ทิ้งไว้แต่คนที่รู้สึกผิดมากไว้คนเดียว ซึ่งแม้จะพยายามรีบดีดตัวเองลุกขึ้นหมายจะรั้งเธอไว้ ทว่าก็ไม่ทัน ให้ตายซิไอ้วา แกนี่มันทำอะไรไม่รู้จักคิดเลยนะ... ชวาลทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกครั้งอย่างหดหู่ใจ ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 15:54:30

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อว่าติดตามอ่านอยู่ในเงานะคะ ไม่มีอมยิ้มเลยไม่ค่อยคอมเม้นต์ค่ะ จากคุณ : ทอฝัน เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 01:00:11 A:115.87.233.219 X: TicketID:318047

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบ คุณทอฝัน ขอบคุณครับ ยังไงก็ติดตามต่อไปนะครับ ช่วงนี้อาจลงช้าหน่อย เพราะภารกิจมากมายเหลือเกินครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ ยาชมภู จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 09:33:17