ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ วรกายบางสะดุ้งขึ้นสุดพระองค์เมื่อสดับเสียงเรียกปลุกพระบรรทมที่ดังผิดกว่าเคยของพระพี่เลี้ยงสาว มิหนำเอื้องคำยังเขย่าองค์นายสาวเอาแรงๆ เสียอีก เจ้านางกาสะลองผุดลุกขึ้นจากพระที่อย่างตกพระทัย ครั้นเหลียวขวับมาทางพระพี่เลี้ยงที่นั่งหน้าเจื่อนอยู่ข้างพระที่แล้วก็ถอนพระทัยยาว “อันใดกันพี่เอื้องคำ ตกอกตกใจหมด พี่ทำราวกับเกิดไฟไหม้ก็มิปาน” “ขอสุมาเจ้า ยิ่งกว่าไฟไหม้อีกเจ้า เจ้าหลวงกับเจ้านางหลวงเสด็จมารอที่หอคำแล้วเจ้า” เจ้านางกาสะลองเบิกพระเนตรกว้างอย่างตกพระทัยยิ่งกว่าเดิม อันที่จริงการเสด็จมาถึงนั้นไม่น่าตกใจหรอก กลับเป็นเรื่องน่ายินดีเสียด้วยซ้ำ หากจักไม่ทรงคิดว่าได้ทรงก่อเรื่องอันใดเอาไว้ก่อนหน้านี้ จริงอยู่ว่าน้อยอินทร์ แจ้งหล้า อุ่นเมือง แลเสือปกจักไม่ทูลเล่าเรื่องที่ทรงกล้าหาญชาญชัยบุกเข้าชุมโจร แต่คนอื่นนั้นเล่าจักทรงตามปิดปากได้ทั่วฤๅ ดำริแล้วก็ทรงเร่งลุกขึ้นจากพระที่ ดำเนินเร็วๆ ลับหายไปทางหลังฉากไหมอย่างรวดเร็ว   ว่าที่เจ้าหลวงพระองค์ใหม่ถอนพระทัยยาวอย่างโล่งอก เมื่อทอดพระเนตรท้องพระโรงหอคำเพลานี้มีเพียงข้าราชบริพารใกล้ชิด แลพระประยูรญาติอยู่กันพร้อมหน้าเท่านั้น เนตรสีนิลเหลือบไปทางพระอนุชาที่ยืนหลบอยู่ทางหนึ่ง ครั้นอีกฝ่ายยังคงยิ้มเรื่อยๆ มิทุกข์ร้อนอันใดก็ค่อยคลายพระทัยลง วรกายบางจึงดำเนินยาวๆ เข้าไปทรุดองค์ลงกราบแทบพระบาทบุพการี แลพระปิตุลา พระปิตุลานีด้วยท่าทางอันงดงามสมเป็นขัตติยนารี เจ้าเมืองดาวแอบส่ายพระเศียรน้อยๆ อย่างขบขัน อีกคำรบแล้วที่พระองค์ต้องกลายมาเป็นเครื่องบอกเหตุของพระภคินีฝาแฝด ตั้งแต่เยาว์ชันษามาแล้ว หากทรงก่อเรื่องขึ้นคราวใด ยามเข้าเฝ้าพระราชบิดาพระราชมารดาก็จักต้องทอดพระเนตรท่าทีของอนุชาเสียก่อน จนเจ้าเมืองดาวเคยตรัสกึ่งล้อกึ่งพ้อว่า 'เจ้าพี่นางทรงเห็นน้องเป็นตัวบอกเหตุฤๅอย่างใดเจ้า เข้าเฝ้าเจ้าพ่อเจ้าแม่คราใด เป็นต้องหันมาทางน้องอยู่ร่ำไป' 'ก็หน้าเจ้า ท่าทางของเจ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ นี่ ถ้าเจ้าทำหน้ามุ่ยเมื่อไหร่ พี่ก็จักได้เตรียมหนีได้ทันการ' หัตถ์ใหญ่วางลงเหนือเส้นเกศานุ่มละมุน เนตรสีนิลที่ทอดจับคนตรงหน้านั้นทอดแววอ่อนโยนหนักหนา แววที่เจ้าตัวทรงใช้กับจอมสรีเมียแก้วแลพระลูกยาทั้งสามพระองค์เพียงเท่านั้น ทว่าครานี้ แม้นจักมีผู้ใดสังเกตก็จักได้เห็นแววแห่งความปลื้มปีติเจืออยู่ด้วย วงพักตร์งามละมุนแหงนเงยขึ้นสบเนตรพระราชบิดาพร้อมรอยยิ้มอย่างละอ่อนน้อยเฉกที่เคยเป็น “กาสะลองคิดถึงเจ้าพ่อนักเจ้า” พร้อมกับวาจานั้น เจ้านางกาสะลองก็ทรงโถมองค์เข้ากอดรัดพระราชบิดาทันใด เจ้าหลวงเมืองคำยังมิทันได้ตั้งตัวก็ถึงแก่เซไปทางด้านหลังนิดหนึ่งหากไม่ถึงกับล้ม แต่นั่นก็ทำให้คนต้นเรื่องหน้าเสียไปวิบหนึ่ง ยิ่งทรงเหลียวไปปะเนตรเขียวปั้ดของเจ้านางหลวงเข้าด้วยแล้ว ก็ยิ่งเจื่อนจืดหนักขึ้นไปอีก “เจ้าพ่อ กาสะลองขอสุมาเจ้า” “ใหญ่แล้วหนากาสะลอง จักนั่งเมืองอยู่อีกไม่กี่เพลานี้แล้ว ยังจักทำตัวเป็นละอ่อนอีกฤๅอย่างใด” เจ้าหลวงเมืองคำไม่ทันได้รับสั่งว่าอย่างใด เจ้านางหลวงเนตรดารากลับเป็นฝ่ายชิงเอ่ยขึ้นก่อนด้วยสุรเสียงที่คนฟังฟังแล้วถึงกับห่ออังสาน้อยๆ อย่างคนที่เข็ดเขี้ยวกันมาแต่ไหนแต่ไร เจ้านางกาสะลองนั้นถึงจักทรงซุกซนแลแก่นแก้วสักเท่าใดก็ตาม ทว่าคนเดียวที่เจ้าตัวไม่กล้าออกฤทธิ์ออกเดชด้วยก็คือพระราชมารดานั่นเอง จอมภพเวียงฟ้าอดสรวลมิได้ วงแขนแกร่งโอบรั้งลูกรักเข้ามาแนบอุระอย่างที่ทรงเคยทำเสมอมายามที่เจ้านางน้อยกำลังจักถูกพระราชมารดาขนาบเอา กิริยานั้นยังให้เจ้านางหลวงเนตรดาราทรงถวายค้อนเสียวงใหญ่ “ลูกไม่ได้ตั้งใจ อย่าว่าลูกเลย เจ้าเนตร” “เจ้า ลูกรัก ผู้ใดก็แตะไม่ได้” ปลายสุรเสียงตวัดสูงอย่างหมั่นไส้สองพ่อลูกมากกว่าจักกริ้วจริง เจ้านางกาสะลองทรงสบเนตรพระราชบิดานิดหนึ่งก่อนจักผละเข้าไปกอดรัดพระราชมารดาอย่างออดอ้อนแกมประจบ “เจ้าแม่เจ้า กาสะลองก็คิดถึงเจ้าแม่หนาเจ้า” นานครั้งหรอกที่เจ้านางพระองค์น้อยจักแทนองค์ด้วยถ้อยคำเยี่ยงนี้ แลทุกคราที่ตรัสคำนี้ หากมิใช่เพราะต้องการออดอ้อนขอประทานสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ก็หมายว่าจักต้อง 'ก่อเรื่อง' เอาไว้ทุกทีไป ไยพระราชมารดาจักมิทรงทราบเล่า ในเมื่อสมัยก่อนก็ทรงเคยใช้วิธีเดียวกันนี้กับเจ้าหลวงแสนมิ่งเมืองมาแล้ว   “เฮอะ แม่ควรเชื่อน้ำคำลูกฤๅ กาสะลอง เห็นจักมาอ้อนให้แม่หายเคียดเสียล่ะมากกว่า อยู่ดีๆ ไม่มีเสียล่ะที่จักเข้ามาหาแม่” “เจ้าแม่เจ้า กาสะลองคิดถึงจริงๆ หนา ยิ่งกลิ่นสุคันธาสารภีนี้แล้ว จักหาผู้ใดหอมเทียมเจ้าแม่มิได้เลย” “ปากหวานเยี่ยงนี้ผู้ใดสอนฤๅนั่น เจ้าพ่อของลูกกระมัง” รับสั่งพลางค้อนคมส่งไปให้คนที่ยืนแย้มพระโอษฐ์กว้างอยู่ทางเบื้องหลังพระราชธิดา ทำเอาคนถูกค้อนถึงกับพักตร์เจื่อนรีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน รับสั่งพ้อสุรเสียงอ่อย “ไยมาลงที่พี่เล่าหนา เจ้าเนตร” “พ่อลูกถอดกันมาแทบมิแผกกัน จักให้โทษผู้ใดเจ้า โทษน้องกระนั้นรึ” เจ้านางกาสะลองสรวลคิกเมื่อจู่ๆ เป้าหมายของการถูกดุเปลี่ยนไปเช่นนั้น เจ้าหลวงเมืองคำหันขวับมาทาง 'ลูกรัก' ดรรชนีชี้คาดโทษโดยมิได้รับสั่งอันใด แต่นั่นหาทำให้เจ้านางน้อยหยุดสรวลไม่ เป็นแต่เพียงหันพักตร์ไปเสียทางอื่นเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างก็ทำกิริยาเช่นเดียวกับเจ้านางน้อยจนสิ้น เจ้าหลวงเมืองแก้วนั้นอดที่จักสรวลออกมามิได้ “แก้ตัวเอาเองเถิดหนา เมืองคำ นี่แน่ะ กาสะลอง ลุงขอตัวไปพักก่อนหนา บ่ายนี้ลุงจักมาสนทนาด้วย” “เจ้าลุงเจ้า หลานขอสุมาที่มิได้สนทนาด้วยเจ้าลุงเลย” “ลุงมิได้ว่าอันใด อยู่กับพ่อกับแม่เถิดหนา เจ้าพ่อหลานแน่ะ แทบกินไม่ได้นอนไม่หลับกระมังที่ห่างจากลูกสาวเยี่ยงนี้” เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งยิ้มๆ เนตรสีนิลมีประกายล้อเลียนอนุชา ก่อนทรงหันไปทางเจ้ารอมแพงที่ประทับอยู่เคียงข้าง “ทอรุ้ง เจ้าจักไปด้วยพี่ ฤๅจักอยู่รับขวัญหลานเสียก่อน” “ข้าเจ้าขอตามเสด็จดีกว่าเจ้า” เจ้านางหลวงทอรุ้งรับสั่งสั้นๆ แต่พระวาจานั้นย่อมทำให้ผู้ที่ร่วมเรียงเคียงหมอนกันมานานทรงทราบดีว่านัยของความหมายมิได้มีเพียงเท่านั้น จอมภพเวียงภูแก้วแย้มพระโอษฐ์อ่อนๆ เพลานี้ไม่ทรงนึกอยากขัดพระทัยยอดหทัยนัก อาจเป็นเพราะทรงรู้พระองค์ดีว่า ทรงเหลือเพลาไม่มากนัก ลึกลงไปในหทัยแล้ว องค์เองก็ทรงใคร่จักอยู่ด้วยเมียรักตามลำพังให้มากที่สุดเฉกกัน “ลุงไปก่อนหนากาสะลอง  เอาไว้ตอนบ่ายลุงจักมาดูหลานสาวคนเก่งว่าราชการงานเมือง” เจ้านางกาสะลองทำพักตร์ปุเลี่ยนๆ พระปิตุลาจักเสด็จมาทอดพระเนตรองค์เองทรงว่าราชการกระนั้นรึ ทรงทำนายเหตุการณ์ที่จักเกิดขึ้นได้ไม่ยากเลย เจ้าหลวงเมืองแก้วย่อมมิได้เสด็จมาเพียงพระองค์เดียวแน่ หากพระประยูรญาติทุกพระองค์ต้องเสด็จมาพร้อมหน้า แลนั่น ความลับจักมิเป็นความลับอีกสืบไป เพราะบ่ายนี้จักทรงไต่สวนแลลงทัณฑ์แก่แสนหลวงกับพวก ทัณฑ์ที่องค์เองยังดำริหาทางผ่อนปรนมิได้ ครั้นลับองค์เจ้าหลวงเมืองแก้วกับเจ้านางหลวงแล้ว คนอื่นๆ ที่เหลือก็ค่อยๆ ทยอยเลี่ยงออกไปพักผ่อนเช่นกัน เพราะการเดินทางไกลติดต่อกันหลายทิวาราตรีนั้นยังความอ่อนเพลียแก่ร่างกายหาน้อยไม่ ข้างเจ้านางม่านแก้วเองก็ทรงใคร่จักสนทนาตามประสาแม่ญิงกับพระภคินีฝาแฝดที่มิได้พบปะกันมานานปี ส่วนเจ้าหลวงเทียนถงเองก็ทรงเรียกสองเชษฐาอนุชาให้ตามองค์เองออกไปเสียก่อน เพื่อเปิดโอกาสให้สามพ่อแม่ลูกได้ประทับอยู่กันตามลำพัง ซึ่งนั่นก็ตรงตามความประสงค์ของเจ้าเมืองดาวอยู่แล้ว แฝดพระองค์น้องจึงไม่ทรงรอช้าที่จักดึงหัตถ์เชษฐาทั้งสองออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนเสด็จออกไปก็ยังมิวายที่จักทรงเหลียวมายักพระขนงให้พระพี่นาง พร้อมตรัสโดยไม่มีสุรเสียงว่า “ประจบเจ้าแม่ให้ดีหนาเจ้า เจ้าพี่นาง” หากไม่ติดที่สายพระเนตรขุ่นเขียวของเจ้านางหลวงที่คอยจับจ้องอยู่แล้วล่ะก็ พระพี่นางแทบอยากชูพระมุฐิขึ้นขู่อนุชาตัวแสบอยู่ร่ำๆ เพราะเห็นแก่เจ้าแม่หรอกหนาเมืองดาว เจ้านางกาสะลองตรัสเข่นเขี้ยวอยู่ในพระทัย ขณะเดียวกันก็แย้มพระโอษฐ์ชนิดที่เอื้องคำเรียกว่า 'ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นพระทนต์ทุกองค์' กับพระราชมารดา แต่สุดท้ายก็ทรงสะดุ้งโหยงเมื่อหัตถ์เรียวฟาดเผียะเข้าที่ต้นพระพาหา “อูย! เจ้าแม่ ลูกเจ็บหนาเจ้า” *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 16:42:33

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ “เจ็บนั่นล่ะดี อันใดกัน จักนั่งเมืองอยู่อีกไม่กี่ทิวานี่แล้ว ยังทำตัวไม่ผิดกับละอ่อนน้อย” “ลูกขอเป็นละอ่อนน้อยเพลาอยู่ด้วยเจ้าพ่อเจ้าแม่ มิได้ฤๅเจ้า” สุรเสียงพ้อสะท้อนลึกจากห้วงหทัย กระแสเสียงนั้นยังให้ผู้สูงวัยกว่าทั้งสองทรงหันมาสบเนตรกัน ต่างก็รับสั่งไม่ออกทั้งคู่ เจ้านางหลวงเนตรดาราระบายปัสสาสะยาวก่อนเสด็จเข้าไปโอบอังสาพระราชธิดาเอาไว้ “มิใช่ทำไม่ได้หรอกหนา แต่นี่เรายังอยู่ในหอคำ หาใช่ในที่รโหฐานไม่ ลูกจำต้องวางตัวให้เป็นที่น่าเกรงขามของข้าราชบริพาร ขณะเดียวกันก็ต้องงดงามทุกกิริยาวาจา อย่าให้ผู้ใดหมิ่นหยามเอาได้ว่า แท้แล้วเจ้าหลวงของพวกเขาเป็นเพียงละอ่อนน้อยที่ไม่รู้จักโต” “เป็นนายคนนี่ยากแท้ หากลูกเลือกได้ ก็จักขอเป็นเพียงแม่ญิงชาวบ้านธรรมดาให้รู้แล้ว” “แต่ก็เลือกมิได้ ใช่ฤๅไม่”  พระราชมารดารับสั่งถามสุรเสียงอ่อนโยน “เจ้า เลือกไม่ได้ จึงต้องครองตน ครองจริยาวัตรให้งดงามทุกเพลา” พระวาจานั้นจักฟังให้เป็นการพ้อก็ได้ หรือจักเป็นการประชดก็ได้เช่นกัน แต่เพลานี้จอมภพแลจอมนางเวียงฟ้าทรงขอเข้าพระทัยให้เป็นสิ่งแรกเสียมากกว่า ถึงอย่างใดเสียเจ้านางกาสะลองก็ยังเยาว์ชันษานัก มิหนำยังทรงรักอิสระมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อต้องก้าวเข้าสู่กรอบประเพณีที่เคร่งครัดก่อนเพลาอันสมควรเช่นนี้ ก็ย่อมทำให้เจ้านางพระองค์น้อยทรงอัดพระทัยหาน้อยไม่ เจ้านางหลวงเนตรดาราทรงหันมาสบเนตรกับพระสวามีอีกคำรบ เพลานี้จักหาผู้ปลอบโยนแลเข้าพระทัยได้มากกว่าคนเป็นพ่อเห็นจักไม่มีแล้ว เจ้าหลวงเมืองคำทรงอ่านสายพระเนตรนั้นออกก็พยักพักตร์เป็นเชิงรับรู้ เจ้านางหลวงจึงทรงขอตัวเลี่ยงหลบออกไปเสีย โดยทรงอ้างว่าจักเสด็จไปทอดพระเนตรคุ้มรับรอง ทิ้งให้สองพ่อลูกได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง คล้อยหลังเจ้านางหลวงแล้ว วรกายสูงทรุดองค์ลงประทับเหนือพระแท่น ทอดพระเนตรพระราชธิดาที่ทรงเลี่ยงไปยินพิงกรอบพระบัญชร ทอดพระเนตรม่านฝนบางเบาที่เริ่มโปรยละออง เสี้ยวพักตร์งามคมนั้นมีรอยแห่งการครุ่นคิดฉายชัด อันผิดวิสัยของเจ้านางกาสะลองยิ่งนัก ด้วยการถกเถียงอันเกี่ยวเนื่องกับพระจริยาวัตรนั้น มิใช่เกิดขึ้นเมื่อตอนเจริญพระชันษา หากมีมานานเกือบเท่าพระชนมายุนั่นเทียว ซึ่งย่อมเป็นไปไม่ได้ที่พระราชธิดาน้อยจักมาถือเอาเป็นข้อน้อยพระทัยเพลานี้ ชะรอยกาสะลองของพ่อจักมีเรื่องหนักใจอยู่กระมังหนา ดำริแล้วจอมภพเวียงฟ้าจึงตบหัตถ์ลงที่ว่างข้างองค์พลางรับสั่งยิ้มๆ “มานั่งกับพ่อนี่แน่ะ กาสะลอง” เจ้านางกาสะลองทรงทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็มิได้ตรัสอันใดออกมาสักครึ่งคำ เจ้าหลวงเมืองคำทอดพระเนตรท่าทีนั้นโดยมิได้รับสั่งเช่นกัน ทรงรู้จักพระราชธิดาองค์นี้ดีว่า หากไม่ยอมตรัสเองแล้วก็ยากที่ผู้ใดจักเค้นถามให้ได้ความ ครู่ใหญ่กว่าที่เจ้านางพระองค์น้อยจักยอมเปิดโอษฐ์ “เจ้าพ่อเจ้า เจ้าพ่อทรงเคยตัดสินความที่ยากนักๆ ฤๅไม่เจ้า” “เอ! ยากเยี่ยงใดล่ะ ลูกลองขยายความทีรึ คดีแต่ละคดีมีความยากที่ต่างกันไป ลูกถามเยี่ยงนี้พ่อเองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันหนา เพราะไม่รู้ว่าที่ยากนั้น ยากในทางใด” “เอ้อ คือคนผู้นั้นมีฐานะเป็นโจรป่าเจ้า หากเขามิได้เป็นโจรโดยสันดาน ที่ต้องทำก็เพื่อปิดบังฐานะแท้จริง แล้วก็เพื่อซ่องสุมผู้คนเพื่อกอบกู้บ้านเมืองเจ้า” ขนงเข้มมุ่นเข้าหากันทันทีกับพระวาจาที่ว่า 'เพื่อกอบกู้บ้านเมือง' เจ้าหลวงเมืองคำทรงนึกประหวัดถึงข่าวจากจรบุรุษขึ้นมาทันใด ข่าวที่เกี่ยวพันกับความมั่นคงของอาณาจักรโดยตรง แต่ข่าวนั้นก็ยังแตกออกเป็นหลายกระแสไม่อาจยึดถือข่าวใดเป็นแก่นสารได้ชัดเจนนัก สิ่งเดียวที่ตรงกันคือ ธาตวากรมีการเคลื่อนไหวเกณฑ์กำลังพลด้วยจุดประสงค์บางประการ เมื่อได้สดับความจากเจ้านางกาสะลองซ้ำจึงทรงสนพระทัยหาน้อยไม่ “กาสะลอง ลูกรู้ความอันใดมา แล้วคนผู้นั้นคือใครกัน” เจ้านางกาสะลองทอดพระเนตรพระราชบิดาคล้ายทรงชั่งพระทัยน้อยหนึ่ง ที่สุดก็ตรัสเล่าความแก่พระราชบิดาถ้วนทุกเหตุการณ์ ตลอดเพลานั้นเจ้าหลวงเมืองคำมิได้รับสั่งแม้สักคำ คงนิ่งสดับเป็นดุษณี มีเพียงขนงเข้มที่ขมวดมุ่นเข้าหากันแลประกายวาวโรจน์ในพระเนตรเท่านั้นที่บอกชัดว่า ทรงมีความรู้สึกอย่างใดกับเรื่องราว “กาสะลองขอสุมาเจ้า ที่ทำการเสี่ยงเยี่ยงนี้ เจ้าพ่ออย่าทรงบอกเจ้าแม่หนาเจ้า” เจ้านางกาสะลองทรงเล่าความจบก็ประณตหัตถ์ขึ้นไหว้สาขอลุแก่โทษ “เอาเถิด กาสะลอง ครานี้พ่อจักทำตามที่ลูกขอสักครา ด้วยเห็นว่าสิ่งที่ลูกทำไปนั้นช่วยบ้านเมืองได้มากโขอยู่ ให้พ่อเดา ลูกตรองไม่ตกใช่ฤๅไม่ว่าควรทำเยี่ยงใดกับแสนหลวงแลพวกพ้องของเขา” “เจ้า ระบิลเมืองแจ้งชัด โทษของพวกเขาถึงขั้นประหาร อย่างเบาที่สุดคือการจองจำตลอดชีวิต แต่ขณะเดียวกันกาสะลองก็ให้สัตย์กับพวกเขาเฉกกันว่าจักให้รับราชการด้วย แลจักช่วยกู้เวียงตองเทียน กาสะลองคิดหาหนทางผ่อนหนักให้เป็นเบาแล้วก็ยังมิเห็นทางสักน้อย” “อาชญาบทระบิลเมืองวางเป็นหลักไว้ก็จริง แต่ลูกอย่าลืมว่าถึงอักษราที่จารจักแปรเปลี่ยนมิได้ แต่เหตุแห่งโทษนั้นปรับตามความเหมาะสมได้” “เช่นนั้นมิเท่ากับว่าเราแก้ไขกฎเกณฑ์ตามชอบใจฤๅเจ้า” เจ้านางกาสะลองตรัสแย้ง “พ่อมิได้บอกให้ลูกละเว้นโทษแสนหลวงกับพวกนี่นา พ่อพูดเพียงว่า เหตุแห่งโทษปรับตามความเหมาะสมได้” “ปรับ จักปรับอย่างใดเจ้า กาสะลองตรองไม่ตกมาหลายราตรีแล้วหนาเจ้า” เจ้าหลวงเมืองคำสรวลในพระศอราวเป็นเรื่องขัน พระกิริยานั้นยังให้เจ้านางน้อยยิ่งฉงนพระทัยหนักขึ้น   “เส้นผมบังภูเขาแท้แล้ว กาสะลองลูกพ่อ จักยากอันใดเล่า ลูกก็ไต่สวนแลลงทัณฑ์แสนหลวงตามอาชญาที่เขาได้กระทำลงนั่นล่ะหนา จงจำเอาไว้ ไม่มีทัณฑ์ใดในแผ่นดินที่จักล้างมิได้ ไม่มีทัณฑ์ใดที่จักอภัยให้มิได้ แต่การอภัยนั้นจำต้องมีของหรือการกระทำที่คู่ควรกัน” “เจ้าพ่อทรงหมายความว่า” ครานี้เจ้านางกาสะลองเพิ่งจักทรงนึกออก ริมพระโอษฐ์อิ่มจึงขยับแย้มเป็นรอยแย้มพระโอษฐ์สดใสดังเดิม บัดนี้หินก้อนใหญ่ที่ถ่วงหนักในอุระได้ถูกยกออกแล้ว เออหนอ เส้นผมบังภูเขาดั่งที่พระราชบิดารับสั่งโดยแท้เทียว ทรงลืมไปได้อย่างใดกันหนอ หากเป็นดั่งนี้ ก็จักมิต้องทรงลำบากพระทัยว่ามิได้ทรงดำรงองค์อยู่ในความเที่ยงธรรม แลแน่นอนว่า มิได้ผิดสัตย์สาบานที่ทรงให้ไว้กับแสนหลวงเมื่อครั้งกระโน้นด้วย                                                                                                                 อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 16:44:12

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคแรกกับภาคสองนะคะ สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=516875 ดารากลางหทัย http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ[b/] บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10597470/W10597470.html บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10640231/W10640231.html บทที่ ๑๒ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10672785/W10672785.html [b]คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ อรุสา (npuiy) : 555+ สนใจคนไหนว่ามาเลย พร้อมส่งให้ชื่นชมจ้า มีเป็นกะตั้กเลย แนววายก็มีนะเอ้า อย่าทำเป็นเล่นไป อิอิ ************ คุณ พี่มน (Setakan) : โอ๊ยยยย ชอบลิงน้อยตัวนี้จังค่ะ สั่นได้น่ารักน่ากอด (ฟิ้วววว หนีก่อน เผื่อโดนคุณพี่ร่อนอะไรมา 55+) โน้ โน พี่มน อินไม่พร่ำเพื่อในเรื่องนั้นนิ อย่าได้กังวลค่า ^^ ตอนนี้ไม่ใจร่มๆ ละ ออกจะใจเต้นโครมครามเอาทีเดียวค่ะ อิอิ ************ คุณ รุริกะ : 55+ คุณรุริกะก็ชมอินเกินไป อยากจะบอกว่าจริงๆ แล้วน่ะ ภาษาเมืองอินไม่ค่อยรอดเท่าไหร่นา เพราะมาหัดพูดเอาตอนเรียนมหาวิทยาลัยนี่เอง ยังนึกเสียดายอยู่เลยว่าตอนนั้นไม่ได้ลงวิชาภาษาล้านนา เพราะชนกะตัวจบพอดี เสียดายมากๆ เลยต้องมานั่งเรียนเองทีหลังเนี่ยล่ะค่ะ อืม 250 มก. ทานง่ายกว่าใช่ไหมคะ เดี๋ยวเดือนหน้าลองซื้อมาค่ะ ^^ ขอบคุณอีกครั้งที่แนะนำเรื่องยาค่ะ ************ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 16:54:54

ความคิดเห็นที่ 4 มาส่งแรงใจจ้า ขอบใจสำหรับบอดี้การ์ดอ่ะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 15:40:36

ความคิดเห็นที่ 5 หนูอิน เค้าเห็นแว๊บๆ ว่างานตัวเองได้ตีพิมพ์กับสนพ.อะไรซักอย่างที่เค้าประกาศผลเมื่ออาทิตย์ที่แล้วป่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:56:50

ความคิดเห็นที่ 6 ข่าวไปเร็วจริงแฮะ อุตส่าห์เก็บเงียบนะเนี่ย สนพ.แสนรักจ้ะ ภาคแรก สายรุ้งฯ น่ะ แต่ต้องเปลี่ยนชื่อตอนวางแผง ไว้ได้ชื่อกะปกเมื่อไหร่ จะบอกมาเป็นทางการอีกทีนะจ๊ะ อ้อ เปลี่ยนนามปากกาด้วยงิ มีคนตั้งให้ใหม่ คำแปลน่าใช้มาก พญาแห่งนกกรวิก อิอิ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 12:38:07