ความคิดเห็นที่ 1 “ภามิน! เป็นอะไรหรือเปล่า?” ภามินไม่ได้ตอบ เขานิ่งเงียบไปอึดใจใหญ่ คงมีแต่ เสียงหายใจหนักๆ เล็ดลอดมาให้ได้ยินเป็นระยะ “มีผู้หญิงอีกคน...น่าจะเป็นนักบวชในวิหาร  ฉันเห็นเขาใส่ชุดขาว  หน้าตาสวย..แต่หยิ่งยโส” “แล้วนักบวชหญิงนี่เกี่ยวข้องอะไรกับคนแรก?” “ไม่รู้...แต่เธอเป็นคนบอกให้กลธีป์แต่งงานกับศิตาภา เพราะศิตาภาเป็นไคริกา” “มันก็ปกตินี่...ฉันเห็นใครๆ ก็เชียร์กันที่นามสกุลนี่แหละ” “จงมีอำนาจเหนือศิตาภา...แล้วไคริกาจะอยู่ข้างเรา...คิดว่าคำพูดประโยคนี้มันปกติ หรือเปล่าเล่า?” ปลายเสียงแทบจะกลายเป็นตวาด แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายตกตะลึงได้ “เฮ้ย..!! นี่มันเรื่องอะไรกันนี่” “ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอ? แค่นี้นะ” ใบหน้าคมคายนั้นขมวดคิ้วจนเส้นเลือดบริเวณศีรษะปูนออกมา  อาการปวดศีรษะ จากภายในกำลังลุกลามจนแทบทนไม่ไหว ภามินปล่อยโทรศัพท์หลุดมือไป แล้วนอนพังพาบลงกับเบาะรถ  คนขับรถเห็นเข้าก็ต้องชะลอความเร็วของรถลง แล้วหันมาดูอาการของเจ้านาย “เชวา..เชวา เป็นอะไรหรือเปล่าครับ  ไปโรงพยาบาลไหม?” เป็นนานกว่าที่ภามิน จะตอบออกมาได้ “มะ...ไม่เป็นไร  กลับบ้านเถอะ  แค่ปวดหัวน่ะ” “แต่ว่า...ดูท่าจะปวดมากนะครับ ไหวหรือเปล่าครับ?” “กินยาแล้วนอนก็คงหาย” “แต่...” “บอกว่ากลับบ้าน!!” ภามินตวาดดังก้องรถ จนคนขับต้องจำใจทำตามคำสั่ง ตลอดทาง ก็เหลียวมองนายน้อยของตนที่หลังรถ เมื่อถึงคฤหาสน์ชลันธีร์ เขาต้องประคองภามิน ซึ่งไม่อยู่ในสภาพจะลุกออกจากรถได้ด้วยตนเองแล้วไปยังห้องนอน “เชวาอย่าเพิ่งหลับนะครับ  เดี๋ยวยาจะมากินยาก่อนค่อยนอน” ภามินพยักหน้ารับไปตามแกน แต่เปลือกตายังปิดอยู่  ชายหนุ่มปล่อยให้คนขับรถผู้ซื่อสัตย์ ซึ่งทำงานรับใช้บิดาของเขามาตั้งแต่ภามินยังเป็นเด็ก  จัดแจงถอดรองเท้าถุงเท้า และเสื้อนอกออกให้  ตลอดจนจัดท่าให้ร่างสูงอยู่ในสภาพที่สบายที่สุด “ขอยานอนหลับด้วยนะ” เมื่อนายน้อยสั่งคนรับคำสั่งก็รีบกุลีกุจอออกไปบอกแม่บ้าน  ไม่นานนักก็กลับเข้ามา   หลังรับประทานยาเข้าไปเพียงไม่กี่อึดใจ ชายหนุ่มก็ดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความรวดเร็ว   จนน่าเชื่อว่าแม้ไม่ได้รับประทานยานอนหลับเข้าไป  ก็คงผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย แต่ผลของยานี้ทำภามินนอนนิ่งสนิท  มีเพียงแผ่นอกที่ขยับขึ้นลงช้าๆ พอให้รู้ว่า ยังหายใจอยู่เท่านั้น ทั้งคนขับรถและคนรับใช้ออกไปจากห้องจนหมดแล้ว  เมื่อแน่ใจว่าชายหนุ่มหลับสนิท และไม่มีอาการของความเจ็บปวดปรากฏขึ้นมาอีก  จิตของภามินค่อยๆ ผ่อนคลายๆ และเบาลงจนคล้ายขนนกเส้นหนึ่ง ขนนกสีเงินเส้นนั้นค่อยๆ ทิ้งตัวดิ่งลงในความมืดมิด   ที่ดำมืดจนมองไม่เห็นสิ่งใดยกเว้นแสงอันเรืองรองจากตนเองเท่านั้น  แสงเรื่อเรืองเย็นตา ค่อยทอรัศมีออกมาจนเรืองโรจน์  ภายในแสงนั้นขนนกเส้นเล็กๆ เมื่อครู่ขยับไปมา เปลี่ยนแปรรูปจนกลายเป็นวิหคตัวใหญ่ไปอย่างน่าอัศจรรย์  ปักษายักษ์ขยับปีกสีเงินยวง ของตนเองสองสามครั้ง ก่อนจะกู่ร้องออกมาดังก้อง  แล้วจึงค่อยเหินบินไป... อยู่ที่ไหน...?. ดวงจิตของภามินเอ่ยเอื้อนคำถามออกมาในความมืดนั้น   ไม่มีผู้ใดตอบหากแต่เกิดสายใยเส้นหนึ่งส่องประกายออกมา ปักษายักษ์เห็นเข้ายินดีนัก รีบเหินบินไปตามเส้นใยนั้นไปอย่างไม่ลังเล จนถึงปลายทางจึงแลเห็นกลุ่มหมอกควัน ล้อมปราสาทแห่งหนึ่งเอาไว้  ปราสาทนั้นมองดูคล้ายปราสาทในเทพนิยาย หาใช่สิ่งที่ปรากฏในวิปุลาไม่  หากแต่เป็นปราการแห่งจิตใจของใครบางคน   ภามินบินวนไปรอบๆ แล้วจึงเลือกบินลงไประเบียงของห้องหนึ่ง  เนื่องด้วยห้องนั้น เป็นห้องเดียวที่มีแสงไฟวิบไหวอยู่ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 17:32:23

ความคิดเห็นที่ 2 ปักษีอันงดงามแตะเท้าลงถึงพื้นระเบียงกว้าง พลันกลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม ภามิน ชลันธีร์เหยียบย่างผ่านระเบียงที่ตกแต่งจนวิจิตรไปด้วยศิลปะการดัดโลหะ เป็นรูปเถาไม้อ่อนช้อย ที่นี่งดงามแต่แห้งแล้งนักหากมีดอกไม้จริงประดับระหว่างทางสักนิด   คงสดสวยมีชีวิตชีวากว่านี้เป็นแน่  แต่บรรยากาศนับตั้งแต่ระเบียงไปจนถึงห้องภายใน ล้วนงดงามแต่ดูน่าเกรงขามมากกว่าจะเป็นพื้นที่ภายในดวงจิตของอิสตรี นักบวชหญิงคนนั้น...เป็นคนอย่างไรหนอ  หากเปรียบปราสาทแห่งนี้กับเจ้าของแล้วล่ะก็... นางดูลึกลับ  กระด้าง  เย็นชา  น่าเกรงขาม  ระคนอยู่ในความสวยสง่างามนั้น  ห้องเหล่านั้น วกวนซับซ้อน  เมื่อก้าวผ่านห้องหนึ่งก็วนสู่อีกห้องเป็นเช่นนี้ไปเรื่อย จนภามินเริ่มอ่อนใจ คิ้วเข้มเหนือนัยน์ตาคู่งามจึงขมวดมุ่น  จนมาถึงห้องสุดท้ายนางมิได้ปิดล็อคไว้  ประตูเปิดอ้า เผยอยู่คล้ายว่ามีใครบางคนเข้ามาก่อนภามิน  ห้องนั้นถูกตกแต่งเป็นห้องนั่งเล่น   ตัวเครื่องเรือนแม้มิได้ประกาศความหรูหราสง่างาม หรือวิจิตรบรรจงจนต้องรู้สึกเกร็ง อย่างห้องอื่นๆ ที่ผ่านมา  ผนังห้องสีอบอุ่น มีลวดลายน้อยๆ รับกับชุดเก้าอี้เบาะผ้า สีเข้มปักด้วยไหมสีอ่อน  ด้านบนยังมีโคมระย้าขนาดเล็กที่ร้อยเรียงด้วยแก้วคริสตัน   ชายหนุ่มมองไปรอบๆ กายแม้จะเห็นความอ่อนโยนขึ้นมาบ้าง แต่ทั้งหมดยังอยู่ภายใต้ แนวทางเดียวกัน นั่นคือ...ไม่ยอมละทิ้งความสง่า ภามินรู้ว่าผู้หญิงแต่ละคนนั้นย่อมมีบุคลิกของตนเอง  และจะรักษาภาพลักษณ์นั้นเอาไว้ อย่างยิ่งยวดเท่ากับที่ผู้ชายรักศักดิ์ศรีเลยทีเดียว  แต่เขายังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนใด ที่รักษาภาพลักษณ์อันสง่างามไว้ตลอดเวลา  แม้กระทั่งยามที่อยู่ในห้องส่วนตัวแบบนี้... แล้วในห้องนอนของหล่อนเล่า จะพกเอาความสง่านี่เข้าไปด้วยหรือเปล่านะ... เมื่อคิดแล้วชายหนุ่มก็อดขำขึ้นมาเบาๆ ไม่ได้  แต่ในขณะที่กำลังพาเท้าย่างเข้าไป ในห้องนอนหลังม่านนั่น... “อืม...โอ..เฮ้อ” แต่เสียงครางอย่างสุขสมนั่นทำเอาผู้บุกรุกชะงักฝีเท้า  แล้วพาตัวไป อยู่หลังม่านทันที  มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่มองลอดผ่านผ้าม่านไป “ท่านธุวานันท์...โอ้ววว..ว” ชื่อนั้นทำให้ภามินชะงักทันที  เขามองไม่เห็นเจ้าของชื่อว่าอยู่ที่ใดในห้อง  ไม่สิอันที่จริงแล้ว เขามองไม่เห็นนักบวชหญิงคนนั้นด้วยซ้ำ   ในเมื่อห้องนี้มีเพียงตะเกียงดวงเดียวที่ให้แสงสลัว ในความมืด  ไม่อาจทำให้มองได้ถนัดถนี่  แต่เสียงครวญครางที่เล็ดลอดออกมาเป็นระยะนั่น   ทำให้พอจะคาดเดาได้ว่าทั้งคู่อยู่บริเวณใดของห้อง บนเตียงไม้สี่เสาคลุมทับด้วยม่านลูกไม้โปร่งบาง  ทำให้พอมองเห็นได้เลาๆ ว่ามีร่างอันชดช้อย โสภาของหญิงนางหนึ่ง เปลือยกายอยู่หลังม่านนั้น  หล่อนปล่อยผมยาวสยายไปตามธรรมชาติ   ผมสีน้ำตาลแดงล้อแสงไฟมองดูราวกับเปลวไปกำลังห่อหุ้มกายหล่อนเอาไว้  และยามที่ ร่างงามสะบัดศีรษะไปมาตามแรงสะเทือนที่รับ  คลับคล้ายดังเปลวไฟกำลังลุกไหว ไปตามไฟรักที่โชติช่วง  ผิวขาวปานไข่มุกชั้นนวลกระจ่างในแสงสลัว  ทรวงอกอันเต่งตึง ถูกฟอนเฟ้นไปด้วยมือบุรุษ จนแลเห็นปลายถันสีชมพูชูยอดสู้มือ บ่งบอกอารมณ์กระสันซ่าน ของหล่อนได้ดีนัก  หล่อนมองไม่เห็นเขา...ภามินมั่นใจว่าหล่อนจะมองไม่เห็นใครในสายตา นอกไปจากบุรุษที่กำลังเริงรักอยู่ด้วย ภาพอัศจรรย์เบื้องหน้างดงามดั่งภาพเขียนของจิตรกรเอก  ที่ให้สีสันแสดงอารมณ์อันโลดโผน ของนางผู้เป็นญาตาได้ดีนัก  แม้ว่ามีผ่านโปร่งบางพรางจนไม่อาจเห็นทุกอย่างชัดเจนก็ตามที   แต่การความไม่กระจ่างนี่เองเป็นมนต์เสน่ห์ให้ผู้ล่วงล้ำเข้ามาต้องเบิกตาค้าง  ชายหนุ่ม กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น  หญิงนางนั้นงดงามไปทุกสัดส่วน ยิ่งยามที่หล่อนส่งเสียง ครางร่ำร้องเพรียกหาคนรักปิ่มใจจะขาดนั่นอีกเล่า  มันกระตุกเอาความรู้สึกของภามิน จนรู้สึกร้อนวาบไปทั้งกาย “ไม่...” ชายหนุ่มกัดริมฝีปากตนเองเป็นการเรียกสติ เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อแอบดูบทพิศวาส ของใคร  แล้วอีกประการ... "อ๊า...า ท่านธุวานันท์  ดะ..ดี ดีเหลือเกิน” หล่อนหวีดร้องออกมาสุดเสียง ทำเอาภามินสะดุ้งโหยง ต้องรีบสูดอากาศเข้าลึก  และสะกดกั้นอารมณ์ของตนที่พร้อมจะกระเจิดกระเจิงไปพร้อมหล่อน “ไม่!”  ผู้บุกรุกเตือนตนเองอีกครั้ง  ผู้หญิงคนนั้น อายุมากกว่าหลายปีนัก แม้ว่าเรือนกาย ของหล่อนยังดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงก็ตามที   แต่ที่สำคัญหล่อนเป็นนักบวช  นักบวชหญิง ผู้ควรจะครองพรมจรรย์ต่างหากเล่า !!! “บัดซบ!!!” เมื่อระลึกถึงสถานะหล่อนขึ้นมาได้ เขาก็สบถเสียงดังออกมา “ใครน่ะ?” ร่างเปลือยเปล่าที่รั้งกายของตนอยู่บนร่างแกร่งของบุรุษ ชะงักการกระทำทั้งมวลลง แล้วหันมายังต้นเสียงทันที ชายหนุ่มไม่ได้ตอบแต่กระทำตนเยี่ยงผู้ไร้เงา  รีบหลบเข้าซุกซ่อนในม่านผืนใหญ่  หากนั่น ไม่ได้ทำให้นางญาตาคลายความสงสัยลงได้   หล่อนเคลื่อนกายพรวดเดียวลงจากร่าง ของบุรุษที่เพิ่งสมรักด้วย  ผ่านม่านโปร่งออกมายืนจังกล้าอยู่กลางห้อง  โดยที่ร่างนั้น ยังเปลือยเปล่าและพราวไปด้วยหยาดเหงื่อ  รวมไปถึงคราบไคลแห่งความใคร่ ที่ปรากฏอยู่บนเรือนร่าง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 17:36:01

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไงละเนี่ยย จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 17:43:00

ความคิดเห็นที่ 4 “ปัณฑารีย์!! เธอพลาดแล้ว!!” นั่นเป็นครั้งแรกที่ภามินได้ยินนามของหล่อน แต่มาจากปากบุรุษบนเตียง “ท่านธุวานันท์  ดิฉันจัดการได้ค่ะ” หล่อนหันไปกล่าวกับเขาด้วยสีหน้าร้อนรน หลงลืมความสุขุมที่เคยมีมาจนหมดสิ้น  น้ำเสียงนั้นนอบน้อมจนบ่งบอกว่าหล่อน หรือเขาเป็นนาย “เธอคงจะรู้ว่าหากพลาดจะเป็นอย่างไร..นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอเพียงคนเดียว หากแต่เพื่อชาติ เพื่ออนาคตของวิปุลา จำไว้!!” ร่างที่อยู่หลังม่านโปร่งกล่าวกับหล่อนด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ แล้วร่างนั้นค่อยแปรเปลี่ยนเป็นรูปควันจางหายไปจากคลองจักษุ “ท่านธุวานันท์  ปัณฑารีย์คนนี้ไม่เคยเป็นคนแพ้” หล่อนกล่าวแล้วโผเข้าไปนั่งคุกเข่าที่อยู่หน้าเตียง  หากบุรุษที่กุมหัวใจหล่อนไว้มลายหายไป มิได้หวนกลับมาอีก  ปัณฑารีย์จึงลุกขึ้นไปคว้าเอาดาบโบราณที่ประดับไว้บนแท่น  ดึงเอา ปลอกดาบออกจนมองเห็นคมดาบวาววับ  หล่อนยื่นดาบมาข้างหน้าพลางตะโกนสั่ง “ออกมา! ฉันรู้ว่าแกแอบอยู่ในนี้” ภามินยังนิ่งเงียบ ปล่อยให้หล่อนเดินพ่านใช้ดาบกวัดแกว่ง ไปยังจุดต้องสงสัยต่างๆ “ไม่ออกมาใช่ไหม?...แน่ใจนะ  รู้อะไรไหมนี่เป็นความฝันของฉัน  หากไม่ยอมออกมา แกจะไม่ได้ออกไปชั่วนิรันดร์!!!” หลังจากปล่อยให้ความร้อนวิ่งพล่านไปทั้งร่างด้วยสติอันตื่นตระหนก ไม่นานนักหล่อนก็ ระงับจิตตนเองไว้ได้ค่อยตระหนักว่าเกิดอันใดขึ้น  จึงส่งคำเตือนออกไป  คำเตือนนั้นมีผล กับภามินไม่น้อย  สำหรับคนธรรมดาการหาทางออกจากจิตของผู้อื่นนั้นไม่ใช่เรื่องยาก   แต่สำหรับจิตของนักบวชผู้ฝึกตนจนมีจิตที่เข้มข้น คำขู่นั้นจึงมิใช่แค่คำขู่ หล่อนก้าวคืบเข้ามาเรื่อยๆ จนมาถึงผ้าม่านผืนใหญ่ที่กั้นประตูไว้  ปัณฑารีย์คลี่ยิ้ม หยามเหยียดออกมา เหลืออีกที่เดียวเท่านั้น  หล่อนจึงไม่ลังเลในการสาวเท้าเข้าไป แล้วพุ่งคมดาบจ้วงแทงไปสุดแรง  ยังผลให้ชายหนุ่มต้องผงะถอยหนีจากที่ซ่อน ออกมาเผชิญหน้ากับหล่อน “แกเป็นใคร?” ภามินไม่ได้ตอบหล่อนก็นิ่งดูท่าทีเขา ผู้บุกรุกสง่างามเกินกว่าจะเป็นโจรร้าย ทำให้หล่อนต้องชั่งใจ  เมื่อร่างสูงขยับหล่อนก็ขยับตาม แล้วต่างฝ่ายก็หยุดดูท่าทีกันอีก “ฉันถามว่าแกเป็นใคร? คิดจะทำอะไรท่านธุวานันท์” สิ้นคำถามชายรูปงามปานเทพบุตร ตรงหน้าก็หัวเราะออกมา “คิดถึงแต่ผู้ชาย ทั้งที่ตัวเองเป็นนักบวช น่าทุเรศสิ้นดี” คำปรามาสนั้นแสบร้อน จนหล่อนไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป ร่างเปลือยจับดาบมั่นแล้ววิ่งตรงเข้าหาเขา   แน่วแน่ว่าจะประหัตถ์ประหารผู้ชายตรงหน้าให้ดาวดิ้น ภามินมิได้อยู่นิ่งเฉยยอมเป็นเหยื่อให้หล่อนจัดการ  ชายหนุ่มก้าวถอยหลังโดยฉับพลัน   สองตาส่ายหาจุดหลบภัย  เมื่อหล่อนประชิดตัวเข้ามา  เขาก็ตัดสินใจกระโจนจากจุดที่ยืนอยู่ ไปถึงบานหน้าต่าง  แล้วทิ้งตัวลงไปอย่างรวดเร็ว  ปัณฑารีย์วิ่งตามมาแต่ไม่อาจกระโดด ตามร่างนั้นลงไปได้จึงได้แต่มองตามลงไป  น่าประหลาดนัก..ฤาสถานที่นี้เป็นดวงจิต ของหล่อน  เหวลึกที่แสนมืดมิดเบื้องล่างกลับไม่ปกปิดสีหน้าของผู้บุกรุกอย่างที่ควรจะเป็น หล่อนเห็นเขาเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถถนัดตา  ดังภาพที่ถูกกาลเวลาดึงให้ช้าลง ตั้งแต่ บุรุษผู้นั้นถอยมาชนขอบหน้าต่าง แล้วเหลียวมองลงไป  ก่อนจะเอนร่างทั้งร่างทิ้งตัวลงไป อย่างไร้น้ำหนัก  ร่างบุรุษแปลกหน้าดิ่งลงไปเบื้องล่างช้าๆ แววนั้นมองหล่อนอย่างเชือดเฉือน ปัณฑารีย์เห็นชัดกระทั่งรอยยิ้มเย้ยที่ส่งมอบให้หล่อน  ก่อนหายลับไปในห้วงอนธการ อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10518251/W10518251.html บรรพที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10547997/W10547997.html บรรพที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10563491/W10563491.html บรรพที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10592696/W10592696.html บรรพที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10621022/W10621022.html บรรพที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10652444/W10652444.html บรรพที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10687127/W10687127.html ถ้าอยากอ่านล่วงหน้าก็เชิญในบล็อกนะคะ จะลงไว้ล่วงหน้าหนึ่งตอน... แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 54 22:56:34 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 17:44:07

ความคิดเห็นที่ 5 คุยกับคนอ่าน Tyra : อย่าคิดลึก...ภามินแค่จะทำอะไรนิดหน่อยเองค่ะ กุลธิดา : ตามสบายเลยค่ะ รุริกะ : สะกดผิดค่ะ ขอบคุณที่เตือนมานะคะเดี๋ยวแก้ในต้นฉบับ Setakan : ใจเย็นค่ะ อย่าเพิ่งจิ้น ลูนาติก : ใช้พลังกับกลธีป์นิดหน่อยค่ะ Friday Story : นิดหน่อยน่า อิ อิ Gracie Lou Freebush : มีกลิ่นนิดๆ แต่ไม่ถึงกับ Y ค่ะ สายลมที่พริ้วไหว : ภามินคงไม่ปล้ำกลธีป์หรอกค่ะ ไม่งั้นจบเห่..กลายเป็นเรื่อง Y 100% nasa nasa : เจ็บน้อยกว่าเจาะเลือดอีกค่ะ kaburapat : นั่นสิคะ ชวนให้ถอยจริงๆ ด้วย scottie : เค้าสะกดผิด..อย่าตอกย้ำจิ ขอบคุณสำหรับทุกกิฟค่ะ ขอเม้าท์หน่อย ตอนนี้เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แล้วค่ะ  อาจจะไม่ใช่นิยายที่หวานนัก แต่ก็อยากให้ ติดตามกันต่อไปนะคะ  จะว่าไปเรื่องนี้น่าจะเรียกว่าเป็นนิยายแฟนตาซี ก็พอได้เนอะ ปกติแล้วเจ้าแก้วไม่ค่อยถนัดแฟนตาซีค่ะ  แต่จะพยายามนะคะ ชอบไม่ชอบ อย่างไรก็แนะนำผู้เขียนมาได้นะคะ  เพราะบางทีเขียนเองก็เพลินๆ ไม่รู้ตัวว่า ขาดตกบกพร่องไปตรงไหนบ้าง  บางทีคิดไว้เยอะแต่ดึงออกมาไม่หมดก็มีเหมือนกันค่ะ ดังนั้นก็..บอกๆ กันมามั่งนะคะ   ของแถมนอกเรื่อง เมื่อวานไปฉลองวันเกิดที่นครปฐมมาค่ะ แล้วก็แวะไปเที่ยวที่ พิพิธภัณฑ์หุ่นขึ้ผึ้ง  เลยเอารูปมาฝากค่ะ เป็นหุ่นจากวรรณคดีเรื่อง "พระอภัยมณี" เมืองไทยนี้แสนดีนักหนา ที่เที่ยวมีให้รึ่ม(เข้าใจละว่าเงินหายไปไหน) ที่กินบานตะไท...(มิน่าผอมไม่ได้สักที )   พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 17:48:41

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่งใช้พลังไปกับกลธีป์ แล้วยังมีพลังเหลือมาใช้กับปัณฑารีย์อีกเหรอ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 18:33:50

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านค่ะ แต่คิดกลับกันกับคนข้างบน ^ ปัณฑารีย์เพิ่ง xxx มา ยังมีแรงเหลือสู้กับภามินอีกเหรอคะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 23:57:20

ความคิดเห็นที่ 8 กลธีป์นี่เป็นมนุษย์จอมพลังจริงๆครับ พลังเหลือเฟือ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 11:11:14

ความคิดเห็นที่ 9 "ร่างเปลือยเปล่าที่รั้งกายของตนอยู่บนร่างแกร่งของบุรุษ ชะงักการกระทำทั้งมวลลง แล้วหันมายังต้นเสียงทันที" ไม่มีคำบรรยายใดๆ นอกจาก...อ๊ากซ์...(พิมผิดเลยเรา มือไม้สั่นไปหมดแล้วฮ่าๆๆ) แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 15:37:10 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 15:36:27

ความคิดเห็นที่ 10 ภามินใช้พลังกับกลธีป์แล้วเหมือนจะหมดแรงไปรอบแล้วยังจะขืนใช้พลังไปหาปัณฑารีย์อีก เดี๋ยวก็ด๋อยยาวหรอกพ่อคุณ.. ว่าแต่ญาตาปัณฑารีย์นี่เอิ่ม..เจ้แกไม่คิดจะหาผ้าอะไรมาพันตัวก่อนจะคว้าอาวุธเหรอคะ เอ่อ..คนอ่านแอบหนาวแทน =_=" จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 16:11:32

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องจริงกับในฝันเหมือนกันอ่ป่าวค่ะ ท่าทางจะมีอะไรกันในฝันได้แต่ในความเป็นจริงมีอะจึ๊กๆไม่ได้ ใช่ป่าว จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 16:44:42

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วเขานัดแนะกันไปมีอะไรในความฝันหรือ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 18:37:20

ความคิดเห็นที่ 13 ขำแต่ละความคิดเห็น จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:55:10

ความคิดเห็นที่ 14 บรรพที่ 16 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10738076/W10738076.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 01:56:03