ความคิดเห็นที่ 1 หลังอาหารมื้อเช้าวันรุ่งขึ้น กันยาให้ดาวอุ้มลูกอย่างเดียว ตัวเองหอบหิ้วข้างของที่เหลือทั้งหมดจนไหล่เอียง ทั้งคู่มารอที่แผนกบัญชีเพื่อเคลียร์ค่าใช้จ่ายอีกครั้ง ดาวถึงได้ว่าเห็นว่าเธอต้องจ่ายเพิ่มแค่ที่เกินมาจริงๆ “มีใครจ่ายให้เรามากกว่ามั้ง เรามีเงินเก็บไม่เยอะนะกันยา” แต่กันยายังคงขำเพื่อนที่ทำเหมือนไม่เชื่อว่าตัวเองมีเงินพอจริงๆ “ดาวมีเงินน่า ไม่แน่ใจก็ลองเช็คดูกะบัตรเอทีเอ็มสิ ถ้าไม่มีเดี๋ยวเราจัดการเอง แค่นี่ยังพอหาได้” ดาวจึงให้กันยารับทารกไปอุ้มไว้ ตัวเองก็เปิดประเป๋าถือเล็กๆ ขึ้นมาดู ในนั้นมีบัตรเอทีเอ็มสองใบ สายตาเธอคุ้นเคยกับบัตรเอทีเอ็มธนาคารที่ใช้หักเงินค่ารักษาพยาบาล แต่พอหยิบบัตรนั้นขึ้นมาใส่มือก็กลับนึกรหัสบัตรเอทีเอ็มไม่ออก เธอจำไม่ได้แม้แต่นิดเดียว... เธอจึงลองบัตรเอทีเอ็มอีกอันที่จำได้ดีว่าเป็นบัญชีรับเงินเดือนของเธอ... รหัสบัตรเอทีเอ็มเป็นวันเดือนปีเกิดเธอ และมันยังใช้การได้ แต่ก็แปลกใจมากที่ดูเหมือนว่ามันแทบไม่มีการเคลื่อนไหวในบัญชีเลย ไม่มีร่องรอยว่าเธอเคยถอนออกไปให้กันยายืมเงินอย่างที่เธอเล่ารายละเอียดเมื่อคืน แถมยังมีเงินเพิ่มขึ้นมาถึงสองแสนบาท... ‘เงินใครโอนเข้ามาน่ะ ?’ เธอมั่นใจว่าไม่ใช่โบนัสหรือเงินจากการทำงาน เพราะเมื่อคืนกันยาเล่าว่าเธอตกงานมานานแล้ว และกันยายังพอรู้เลาๆ เรื่องเจ้านายชั่วของเธอ ‘นี่เงินเรา บัตรเราจริงๆ แต่... อีกอันนี่ของใคร ?’ “ค่อยเอาสมุดบัญชีไปเช็คอีกทีดีกว่า” ดาวไม่อยากคิดมากให้ปวดหัวเลยแค่กดเงินตัวเองมาไว้ใช้จำนวนหนึ่ง ไปจ่ายให้พนักงาน เมื่อเคลียร์เสร็จจึงแล้วกลับไปที่ลูกชายอีกที ก็ได้เห็นชายแปลกหน้ามายืนคุยกับกันยาซึ่งหันมาบอกด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย “ดาว... คุณปริญญ์จำเราได้แน่ะ” ดาวก็เริ่มอายพอกัน เพราะปริญญ์ยิ้มล้อๆ ใส่เธอเหมือนรู้จักกันดี “แหม พอเป็นแม่คนก็เรียบร้อยเป็นคนละคนเลยนะ ดีใจด้วย ลูกชายน่ารักเชียว น่าอิจฉาแฮะ” “เอ่อ...” ดาวรับลูกชายมาอุ้มไว้งงๆ เธอมองกันยาสลับปริญญ์ “เอ่อ ฉันไม่รู้จักคุณค่ะ” “อ้าว !!” ผู้ชายชื่อปริญญ์นิ่วหน้า มองดาวขึ้นๆ ลงๆ อีกครั้ง “ไม่รู้จักจริงๆ หรือล้อเล่นอีกเนี่ย แต่คงไม่ผิดคนแล้วล่ะ นี่พี่กำลังจะโทรไปบอกว่ามีลูกศิษย์พี่สนใจเพลงนั่น เขาอยากติดต่อดาวด้วยตัวเอง” “เพลง เพลงอะไรคะ ?” “ก็เพลงที่...” ปริญญ์มองหน้าดาวแล้วตัดสินใจเปลี่ยนสรรพนาม “ที่คุณแต่งให้ผมเอาไปเสนอใครไงครับ” “ฉันแต่งเพลงไม่เป็นค่ะ คุณจำผิดคนแล้ว !” ดาวรีบปฏิเสธ ฉุดแขนเพื่อนชวนกลับ เพราะชักหวาดกลัวกับสิ่งที่เธอเคยทำไว้แล้วจำไม่ได้ เธออยากลับหอพักเต็มที แต่ปริญญ์แตะไหล่เธอไว้ยิ้มๆ “เอ... อย่าบอกนะ ว่าพอรู้ข่าวเจ้าปรายหายเลยทำเป็นจำไม่ได้ จะล้อเล่นกันกันไปถึงไหนเนี่ย หืม ?” “ปรายเหรอคะ ?” ดาวคงเกาปากยิกๆ ถ้าไม่ติดว่าต้องอุ้มลูก เพราะชื่อปริญญ์กับปรายคุ้นหูไม่น้อย “ใช่... เจ้าปราย คนที่เคยสิงร่างคุณไง จำไม่ได้รึ ฮ่าๆ” ปริญญ์หัวเราะ แต่เมื่อเห็นดาวยังทำท่างงหนักและไม่ยักเห็นขำ เขาเลยหยุดหัวะเรา “งั้น... ไม่เป็นไรจ้ะ จำไม่ได้ก็ช่างเถอะ แต่มันหายแล้วนะ ยังเดินไม่ค่อยได้ อีกสี่ห้าวันพวกเราจะพากลับบ้าน ว่างจากเลี้ยงลูกก็แวะไปเยี่ยมได้” ดาวไม่สนใจโต้ตอบปริญญ์และรู้สึกใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นกันยาก็ดูไม่ชอบคุยกับปริญญ์ ทั้งคู่เลยยกมือไหว้ลา ระหว่างรอยามโทรเรียกแท็กซี่ให้ กันยาก็เล่าเรื่องปรายให้ฟังย่อๆ “...คุณปริญญ์นี่ท่าทางใจดี คบได้ แต่เราไม่ชอบตาปรายขี้หลีนั่น ฮึ ทำไมไม่ตายๆ ไปแฮะ !?” กันยาบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ แถมยังค้อนเพื่อนขวับๆ “แล้วทำไมดาวทำเป็นไม่รู้จักคุณปริญญ์ล่ะ ก็เมื่อก่อนดาวเองนั่นแหละ ไปคุยกับพวกลูกคนรวยนั่นก่อน !!” “เหรอ” ดาวได้แต่พึมพำ ตามเพื่อนขึ้นแท็กซี่ แต่พอรถจะออก เธอก็หันมองโรงพยาบาลอย่างไม่แน่ใจ “กันยา... เราลืมอะไรไว้หรือเปล่า... เรารู้สึกแปลกๆ” “ก็...” กันยาเลยหลบสายตาเพื่อนอย่างรู้สึกผิด “เรามีเรื่องสารภาพ... เราหายายดาวสองไม่เจอ มันหายไปวันที่ดาวคลอด มีคนบอกว่ามันถูกรถชน แต่ยามบอกว่าไม่เห็นอะไร สงสัยมีคนขโมยไป เราขอโทษนะดาว” “ดาวสอง ดาวสองไหน ?” “โอ๊ย นี่ดาวลืมยายแมวอ้วนดำตับเป็ดสุดซี้นั่นด้วยเหรอ” “แมวดำ...ดาวสอง... หมายถึงเจ้าเหมียวเหรอ” ดาวขมวดคิ้วถามเพื่อนอย่างแปลกใจ “แต่มันหายไปนานแล้วนะ ตั้งแต่สองสามวันก่อนเรา...” เธอกลืนคำว่าผูกคอตายไว้ในใจ เพราะมั่นใจว่ากันยาไม่รู้เรื่องที่เธอเคยพยายามฆ่าตัวตายมาก่อน “เราคิดว่า มันตายไปแล้ว...” “ไม่ มันยังไม่ตาย มันเป็นเพื่อนซี้ของดาวตลอดช่วงที่ดาวท้อง” “เหรอๆ เฮ่อ แต่... เราจำไม่ค่อยได้เลย” ดาวส่ายหน้าหน่ายใจตัวเอง เพราะพอเริ่มจำแมวได้บ้างก็เริ่มคิดว่ามีคนอื่นอีก และเมื่อรถออกไปอีกหน่อย เห็นป้ายชื่อหอพักเข้าเธอก็เตรียมลง กันยารีบยั้งไว้ทั้งหัวเราะ “ดาวจ๋า เราไม่ได้อยู่หอพักนี่แล้วนะ ย้ายออกมาตั้งนานแล้ว ก็ดาวว่ามันแคบไม่เหมาะกับคนท้อง อพาร์ทเมนท์เราสภาพดีกว่าหอนี่มาก แต่ต้องนั่งแท็กซี่ไปอีกหลายนาทีจ้ะ” ดาวถึงได้อึ้งอีกครั้ง แต่ตั้งใจมองถนนหนทางที่ผ่านไป และพยายามฟื้นความคิดเมื่อกันยาชี้ให้ดูร้านขายต้นไม้ที่ทำงานอยู่ และเมื่อรถเลี้ยวเข้าถนนอีกสายก็เริ่มคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยผ่าน ตัวเลขบอกซอยเริ่มตั้งแต่ ยี่สิบเจ็ด และเป็นเลขคี่ไปเรื่อยๆ จนถึง ยี่สิบเอ็ด... เธอถึงตะโกนออกมาอย่างติดริมฝีปาก “เรา เราอยู่ซอยสิบเก้า ?” “ฮ้า ดาวจำได้แล้วนี่” กันยายิ้มสบายใจขึ้น “เห็นมั้ย บอกแล้วว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็จำได้ทุกอย่างเอง” แท็กซี่ไปส่งถึงหน้าที่พัก ดาวอุ้มลูกลงจากรถเดินช้าๆ... ความคุ้นเคยบางอย่างพาให้เธอเดินเคียงกันยาไปถึงชั้นสามของอพารท์เมนต์ และยืนหน้าห้องห้องหนึ่งได้ “นี่แหละห้องเรา” กันยาเปิดประตูให้ “เราโทรสั่งให้แม่บ้านช่วยเข้ามาเช็ดฝุ่นให้ ตาหนูจะได้ไม่เป็นหวัด” “ห้องเราเหรอ” ดาวมองข้าวของภายในห้อง อย่างตื่นตาตื่นใจ “ใช่สิ ดาวให้นมตาหนูแล้วนอนเอาแรงก่อนเลยนะ กลางคืนตาหนูอาจขี้แยจนไม่ได้นอนก็ได้” ดาวทำตามเพื่อนแนะนำ พักหนึ่งก็นอนลงบนที่นอนที่เธอรู้สึกคุ้นเคยดีแม้จะรู้สึกว่ามีบางอย่างหายไป สายตาเธอจดจ้องรูปถ่ายครอบครัวใครบางคนที่ติดรวมอยู่กับรูปดาราและแผ่นกระดาษโน้ตดนตรีอย่างงุนงง ก่อนหลับลงชั่วคราว จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 21:58:58

ความคิดเห็นที่ 2 .... กันยากลับไปทำงาน หลังจากลางานไปหลายวัน เพราะเป็นห่วงเพื่อนรักที่เอาแต่ถามเรื่องตัวเอง และยังเก้ๆ กังๆ กับการต้องเลี้ยงลูกคนเดียว จนกระทั่งเจ้าตัวยอมถอดใจการพยายามรื้อความทรงจำเสียเอง โชคดีที่ลูกชายตัวน้อยๆ ไม่ได้เลี้ยงยาก แต่การที่ดาวต้องคอยคิดทบทวนกับเรื่องที่เคยทำในช่วงเวลาที่หายไปทำให้สมาธิถูกรบกวนอย่างหนัก อย่างน้อยก็คอมพิวเตอร์ กีตาร์ และข้าวของบางอย่างที่บ่งบอกว่ามันไม่ใช่สมบัติเธอแน่ๆ รวมทั้งภาพครอบครัวของผู้ชายที่ทักเธอที่โรงพยาบาลและเรื่องราวจากหนังสือพิมพ์เก่าๆ ใต้โต๊ะ “เราสะสมรูปครอบครัวนี้ทำไมน่ะ” ดาวถามตัวเอง และกีตาร์ที่พาดอยู่ใกล้ๆ ทำให้ต้องยกนิ้วตัวเองดู ถึงเห็นว่าปลายนิ้วเธอด้านๆ ผิดปกติ เธอลองจับกีตาร์ แต่เธอเล่นไปเป็น... เธอเปิดตู้เสื้อผ้า และค้นเสื้อผ้าเก่าๆ ออกจากลังมาซักใหม่ทั้งหมดเพราะเหมือนมันถูกพับทิ้งไว้มาเป็นแรมเดือนแล้ว... ทำงานบ้านได้ครู่เดียว... ลูกชายเธอก็ร้องจ้าขึ้น เธอวิ่งไปหาทันที ขณะที่สาละวนกับการเปลี่ยนผ้าอ้อม ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอเปิดโดยไม่ปลดสายยู เธอทั้งตกใจและกังวลหนักอีกครั้งเมื่อเห็นคนมาเยี่ยมเป็นผู้ชายตัวใหญ่ มีแผลเป็นใต้ดวงตาและที่แขน เขาอุ้มเด็กผู้หญิงหน้าตามีแผลเป็น และเด็กหญิงอีกคนยืนเกาะชายเสื้อเขาอยู่หน้าประตู “เอ่อ เคาะผิดห้องหรือเปล่าคะ ?” “ไม่ผิดครับคุณดาว ผมชื่อพอล น้องชายเจ๊เพ็ญไงครับ” “เอ่อ” ดาวอึกอักเมื่อเขาเรียกชื่อเธอถูกต้อง กระชับลูกในอ้อมแขนกลัวๆ และนึกเรื่องโกหกเพื่อไม่ให้ชายคนนี้เข้ามา “คุณค่อยมาได้มั้ยคะ ตอนนี้ฉันทำงานบ้าน ไม่ว่างค่ะ” แต่พอลกลับยิ้มให้ “กันยาบอกผมแล้วว่าคุณมีปัญหาเรื่องความจำ แต่ไว้ใจผมได้น่า ผมกับลูกแวะมาดูลูกชายคุณเท่านั้นเอง วันก่อนไม่สะดวกไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล ขอเราเข้าไปหน่อยนะครับ ลูกสาวผมอยากเห็นลูกคุณ นี่ลูกสาวผม พิณกับเพลง คุณจำได้มั้ย” “เอ่อ งั้นก็ได้ค่ะ” ดาวจำเด็กผู้หญิงทั้งสองคนไม่ได้ แต่สายตาเด็กที่จ้องทารกในอ้อมแขนเธอย่างสนใจ ทำให้เธอกล้าปลอบใจตัวเองว่ามิจฉาชีพคงไม่พาลูกสาวพิการมาหลอกลวงใครแน่ๆ เธอจึงปลดสายยูให้เขาเข้ามา พอลวางลูกสาวคนพิการลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง เด็กผู้หญิงสองคนเริ่มพากันจ้องมองทารกที่เพิ่งถูกวางลงบนคอกเปล แต่พอลกลับสำรวจคนเป็นแม่ “กันยาบอกว่าคุณจำอะไรไม่ค่อยได้ น่าจะไปหาหมอตรวจให้แน่ใจนะ ตอนตกเลือดสมองคนอาจขาดออกซิเจนจนมีปัญหาก็ได้” “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ” ดาวขยับเปลมาใกล้ๆ ก่อนไปเปิดตู้เย็นหาของมาให้เด็กกินเล่นกัน “น้องชื่ออะไรคะ คุณน้า” “ชื่อลูกหมูจ้ะ” ท่าทางของเด็กชอบทารกทำให้ดาวเริ่มวางใจลง “อิอิ น่ารักจังค่ะ แก้มอ้วนเหมือนลูกหมูจริงๆ” เด็กผู้หญิงสองคนหัวเราะถูกใจ แต่ผู้เป็นพ่อได้ยินแล้วเกาไหล่ด้วยความระอาใจกับชื่อเล่นตามใจแม่ที่ทำให้เขาคิดว่าต่อไปเด็กคนนี้อาจมีหุ่นเหมือนแมวตัวนั้น พอคิดถึงแมวพอลก็มองไปรอบห้องที่ใช้เป็นห้องนั่งเล่นหรือห้องรับแขกตามประสาห้องชุดทั่วไป “แล้ว...ยายแมวอ้วนไปไหนเนี่ย ?” คำว่ายายแมวอ้วนที่หลุดจากริมฝีปากพอลนั้น ทำเอาแก้วน้ำดาวเกือบร่วงจากมือ เพราะเหมือนเพิ่งได้ยินมาไม่นานนี่เอง เธอจ้องหน้าเขาซ้ำอีกครั้ง “ฉัน... ฉันเคยได้ยินคุณพูดคำว่ายายแมวอ้วน !?” “เอ่อ ขอโทษครับ ก็มันอ้วนน่ะ เลยติดปาก ตกลงดาวสองมันไปไหนครับ” “มันหายไปที่โรงพยาบาลค่ะ กันยาเอาแต่เฝ้าฉัน” “เหรอครับ เสียดายจัง รู้งี้ผมเอาไปเลี้ยงให้เสียก็ดี” พอลบ่นอย่างเสียดายจริงๆ แต่สายตาพบกีตาร์ที่วางอยู่ใกล้ๆ ก็ยิ้มให้เธอ “ฮ่าๆ นี่กีตาร์เจ้าปัญหาที่ทำให้เจ๊เพ็ญแกหมั่นไส้คุณจนเดือดสินะ” ดาวไม่ตอบเพราะไม่รู้ว่าพอลพูดอะไร พอลเลยถือวิสาสะหยิบกีตาร์มาสำรวจดู “อื้อหือ ถึงจะถนัดซ้ายกันก็น่าจะเล่นกีตาร์ปกติได้นะคุณ เพราะยังไงก็ต้องใช้สองมืออยู่แล้ว นึกไงถึงกับต้องใช้กีตาร์มือซ้ายล่ะเนี่ย คนถนัดขวาอย่างเราจะเล่นไงเนี่ย เอ๊อ... สงสัยกลัวคนยืม ?” “คุณเล่นเป็นเหรอคะ” “ก็พอได้” พอลจ้องคอร์ดเพลงตรงหน้าอย่างทึ่ง แล้วดีดขึ้นๆ ลงๆ ขยับปลายนิ้วไปมาตามจังหวะคอร์ดและตัวโน้ตเพลงที่แปะอยู่ใกล้ชั้นวางหนังสือ “แต่คงไม่เท่าคุณหรอก คุณเก่งมาก ถ้าแต่งเพลงได้ขนาดนี้” ดาวไม่ได้ปฏิเสธในทันทีเพราะ แต่พอฟังเพลงที่เขาเล่นแล้วถึงกับต้องทรุดตัวนั่งครุ่นคิด มันเป็นเพลงที่เธอเคยได้ยินแล้ว หน้าแหยๆ ของคนลองเล่นที่สับสนในการใช้มือขวาสลับมือซ้ายทำให้เธอสารภาพ “กันยาว่าฉันแต่งเพลงนี่ แต่ที่จริง... นั่นไม่ใช่ลายมือฉัน ฉันเล่นดนตรีไม่เป็นเลย และฉันก็... ถนัดขวาค่ะ” เธอหยิบปากกาเขียนหนังสือให้เขาดูเพื่อยืนยัน พอลถึงกับหยุดเล่น และกลับมานั่งที่เดิม “เอ... แต่ผมยืนยันได้ว่า... ผมก็เห็นคุณถนัดซ้ายจริงๆ นะครับ” “ฉันถนัดขวามานานแล้วตั้งแต่เกิด” ดาวยืนยันหนักแน่น แต่ก็บ่นตามอย่างอ่อนใจ “ระหว่างที่ฉันท้อง ฉันคงเพี้ยนไปเอง เท่าที่กันยาเล่า... มันไม่ใช่ตัวฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันไม่ได้เก่งกล้าแบบนั้น” “ครับ... คุณดูต่างจากตอนนี้มาก” พอลเองก็ยืนยันด้วยรอยยิ้ม “เมื่อก่อนคุณดูตลกๆ และ เอ่อ... ห้าวมาก” “ฉันไม่ใช่คนห้าวค่ะ ฉันว่าฉันเคยบ้า... เพราะ...” ดาวมั่นใจตัวเองขึ้นหนักกว่าเดิมว่าตัวเองอาจเคยบ้าจริงๆ จึงเผลอพึมพำถึงสาเหตุ “เพราะฉัน... ท้องโดยไม่ตั้งใจ...” พอลเลยหยุดเล่นกีตาร์ “คุณดาว ...ลืมมันเถอะน่า มองไปข้างหน้า อย่าไปจำในสิ่งที่ไม่ควรจำเลย” ถ้อยคำที่พอลปลอบใจเหมือนพอรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเธอ ทำให้เธอยิ่งหน้าซีดด้วยความกลัวและรู้สึกอาย “ฉันเคยเล่าอะไรคุณเหรอคะคุณถึงรู้เรื่องฉัน เรื่องนี้...” “คุณเคยเล่าอะไรผมเล่นๆ น่ะ นอกจากเรื่องนั้น ก็... เอ่อ” พอลถึงคราวไม่แน่ใจเมื่อเห็นใบหน้าไม่ไว้ใจของเธอ “แต่ที่ผมพูดนี่ก็แทบเชื่อไม่ได้นะครับ เพราะผมยังไม่ค่อยเชื่อ ก็คุณเล่าไปหัวเราะไปว่าร่างคุณถูกตาปรายลูกเศรษฐีที่ถูกรถชนโคม่ามาสิงอยู่ ตัวคุณเองต้องไปอยู่ในร่างแมว คืนนั้นผมเมาจนหูเฟือนขนาดได้ยินแมวพูดได้แน่ะ” “อะไรนะ !?” ดาวถามกลับเสียงดัง จนเด็กแฝดสองคนตกใจกันมองผู้ใหญ่เลิ่กลั่ก ดาวเองก็ยิ่งไม่ไว้ใจในตัวพอลขึ้นมา “ฉันว่า... คุณกลับได้แล้วค่ะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย เหนื่อย... อยากนอน” พอลก็เชื่อฟังทันที เขายื่นนามบัตรให้แล้วให้ลูกสาวบอกลาเจ้าของห้อง แต่สายตาดาวที่ยังมองอย่างไม่แน่ใจหรือรู้อะไรเกี่ยวกับเขา เขาถึงได้เอะใจว่ามีอะไรผิดปกติมากมายจริงๆ “เอ... ถ้าคุณลืมจริงๆ ผมคงยิ่งทำให้คุณงงแน่ๆ เพราะเราเคยพบกันแค่ครั้งเดียวเอง วันเกิดพี่สาวผมไงครับ คืนนั้นเราคุยกันนาน พี่สาวผมก็พูดถึงคุณบ่อย จนผมคิดว่าเราน่าจะสนิทกันพอที่จะเป็นเพื่อนกันได้ ถ้าผมทำให้คุณกลัว ผมขอโทษ” แล้วพอลกับลูกๆ ก็จากไปพร้อมเสียงทารกร้องจ้าพอดี... ดาวอุ้มลูกไว้แนบอก เธอไม่รู้ว่าตัวเองเคยพูดเล่นไว้กับพอลจริงหรือไม่ หรือเขาเล่าความจริงแค่ไหน ท่าทางเขาไม่เหมือนคนโกหก เพราะเขาเองยังบอกว่าคำพูดนั้นเชื่อไม่ได้ เมื่อจ้องมองนามบัตรในมือ เห็นชื่ออู่รถเข้า...เธอก็ค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะเคยเจอเขามากกว่าครั้งเดียว ดาวอุ้มลูกไปรอบๆ ห้องพัก ขบคิดเรื่องตัวเอง บางครั้งมันก็น่าขันนัก เธอลืมเรื่องตัวเองก็จริง แต่กลับนึกออกเกือบหมดว่าข้าวของแต่ละชิ้นวางอยู่ตรงไหน แม้อาจต้องคิดนานบ้าง แต่ก็หาเจอได้ด้วยตัวเอง “เฮอะ... บางที สิ่งที่ตาพอลนี่พูดอาจมีมูลก็ได้” ดาวลองสำรวจดูโต๊ะทำงาน จึงพบอัลบั้มรูปถ่ายระหว่างท้อง เธอถึงกับเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เพราะในรูปเธอท้องใหญ่โตแต่ก็ไม่ได้ดูเหมือนคนบ้าเลอะเลือนแต่อย่างใด ทรงผมกระเซอะกระเซิงไปบ้าง แต่ก็ดูสดใสร่าเริงกว่าตอนนี้ด้วยซ้ำ และยังสนิทใกล้ชิดกับแมวขนาดกอดและมีแมวอยู่บนบ่าอย่างมีความสุข “เราบ้าจนสติแตก หรือบ้าจนไม่รู้จักความทุกข์หรือนี่” ลูกชายเธอหลับลงอีกครั้ง เธอควรจะร้องเพลงกล่อมลูก แต่เสื้อผ้าในเครื่องซักรอให้เอาไปตากอยู่ จึงคิดเปิดเพลงในคอมพิวเตอร์กล่อมแทนไปก่อน เพลงในคอมพิวเตอร์ที่มีทั้งหมดก็แทบไม่มีเพลงที่เธอชอบ กลับเป็นเพลงที่เธอไม่รู้จัก แต่มีเพลงที่ชื่อเดียวกับเพลงที่พอลเพิ่งเล่นไปเมื่อครู่ เธอจึงลองกดเล่นเพลง... ‘เพลงรักเพลงแรก’ “แม่เคยฟังเพลงพวกนี้ทั้งนั้น ...แม่เคยเป็นใครน่ะลูก” ดาวถามลูกชายที่เริ่มหลับปุ๋ย และยังดูข้อมูลในคอมพิวเตอร์ต่อไป ก็พบคลิพอัดเองสั้นๆ อยู่ เมื่อลองเปิดดู ถึงได้จ้องสายแทบไม่กะพริบ “เฮ้ย นี่เราเล่นกีตาร์ได้เก่งจริงขนาดนี้เลยเหรอ” ภาพเธอเล่นดนตรีคล่องแคล่วทั้งที่จับกีตาร์ไม่ถนัดเพราะหน้าท้อง... และบางทีก็หยุดเล่น เรียกกันยาว่า ‘ยายแบนแต๊ดแต๋’ แล้วดีดขนแมวเล่น ก่อนแกล้งโยนแมวขึ้นลงอย่างสนิทสนมนั่นก็ผิดไปจากเธอ... เธอรักแมว แต่อย่างมากก็แค่อุ้มนั่งตัก ไม่ได้ชิดใกล้ขนาดให้นั่งบนคอแบบนั้น “มันไม่ใช่ตัวเรา” ดาวปิดคลิพวิดิโอ แล้วไปยืนจ้องรูปถ่ายครอบครัวนั้นอีกครั้ง ภาพผู้ชายจากข่าวประสบอุบัติเหตุรถชนจนคนด่ากันค่อนเมืองถือกระป๋องเบียร์มือซ้าย รวมกับเรื่องที่พอลเล่าเล่นๆ ผสมปนเปกับข่าวที่ปริญญ์บอกว่าน้องชายเขาหายดีแล้ว เริ่มเข้ามาวนเวียนในสมอง... “หรือที่พอลพูดจะเป็นเรื่องจริง ?” ดาวลืมความง่วงเพลียเป็นปลิดทิ้ง เธอคุ้ยหนังสือพิมพ์เก่าๆ ที่พอมีมาอ่านดู รวมทั้งเอกสารเกี่ยวกับสัญญาสร้างสนามกอล์ฟ และหนังสือเพลย์บอยเล่มบางๆ สำหรับผู้ชายในกระเป๋าเอกสาร ที่เธอแทบไม่เคยคิดอยากเป็นเจ้าของทำให้เธอยิ่งเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกหนักกว่าเดิม ...ดังนั้น เมื่อผ่านไปร่วมชั่วโมงก็ถึงกับเข่าอ่อนด้วยความไม่เข้าใจในอดีตว่าตัวเองเคยเป็นคนอื่น หรือเคยเป็นโรคจิตกันแน่ เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาตกใจสะดุ้งโหยง แต่ปรากฏว่าเป็นกันยานั่นเอง ดาวยิงคำถามใส่เพื่อนทันทีผ่านพ้นประตูมา “กันยา... ทำไมเราถึงสะสมรูปครอบครัวคุณปราย คุณปริญญ์ไรนี่เยอะนักล่ะ” “ดาวถามกี่หนแล้วเนี่ย ฮึ เราก็ไม่รู้ เราไม่ชอบตาเสือผู้หญิงนี่ แต่ดาวบอกว่าสงสารครอบครัวเค้า บางวันดาวนั่งลูบท้องจ้องคนพวกนี้ได้เป็นชั่วโมงแน่ะ เราเคยคิดว่าดาวท้องกับเขาด้วยล่ะ” “โอ๊ย ไม่เคยรู้จักกันแน่ๆ จ้ะ เราเล่นดนตรีไม่เป็น และเราไม่รู้เรื่องการทำธุรกิจนี่อะไรเลยนะ” ดาวชี้ให้เพื่อนดูกระเป๋าเอกสารแล้วถามอะไรลุ้นๆ “เอ่อ... แล้วเราเคยบอกกันยาว่าเราเป็นคนอื่น หรือชื่ออะไร หรือเปล่า” “ไม่นี่ ดาวก็เป็นดาว” กันยาส่ายหน้า อังมือบนหน้าผากเพื่อนอย่างเป็นห่วง “แต่ดาวน่ะ เก่ง ฉลาด กล้าหาญว่าที่เราคิดไว้มาก เราดีใจที่ได้เป็นเพื่อนดาว” “ขอบใจ” ดาวได้กำลังใจแต่ไม่ได้รู้อะไรขึ้น เธอมั่นใจจากแววตาใสซื่อของกันยาว่าเพื่อนก็ไม่รู้อะไรมากกว่าเธอ “แต่ตอนเราท้อง เราคงสติไม่ดี จนสมองทำงานผิดปกติ ความสามารถที่มีตอนนั้น ไม่เหมือนตอนนี้แล้ว” “ยังไงก็อย่าคิดมากเลยจ้ะ เพราะตอนนี้ดาวดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยจ้ะ ไม่ตะโกน ไม่กินจุ เมื่อก่อนเวลาดาวงอนหรือไม่พอใจอะไรก็กระโชกโฮกฮาก อ่อ บางทีก็ขี้โม้ พอร้อนก็ถอดกระดุมเสื้อ แก้ผ้าเดินทั่วห้อง” “เหรอ” ดาวเผลอกระชับเสื้ออย่างไม่ตั้งใจ “ใช่... แต่ดาวคงอารมณ์แปรปรวนน่ะ บทจะห้าวก็ห้าว แต่บางทีดาวก็ทำตัวน่ารักเกินไป จนเรารู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เวลาอยู่ใกล้แล้วอบอุ๊น อบอุ่น... เกลียดไม่เคยลง...” กันยาก็บ่นตาลอยๆ อย่างไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน แต่ยังเสียดายเรื่องที่เคยวางแผนไว้ “งั้นเรื่องเปิดสอนดนตรีนั่นก็ทำไม่ได้สินะ” “ไม่ได้ ไม่มีทางจ้ะ” ดาวส่ายหน้า “เราร้องเพลงยังไม่ค่อยเป็นเลยนะ” “เอ๊อ จะเชื่อดีมั้ยเนี่ย แต่ช่างเถอะ ทำในสิ่งที่อยากทำก็ได้ เจ๊เพ็ญบอกว่ากลับไปทำงานกับแกก็ได้ ถ้าเจ้าลูกหมูไม่กวนมากก็พาไปเลี้ยงที่ร้านได้แน่ะ” “เหรอ” ดาวเขย่าแขนเพื่อนอย่างดีใจ “เฮ่อ นึกว่าจะตกงานซะแล้ว เจ๊เขาใจดีจัง” “อื้อ ใจดีจะตาย แต่เมื่อก่อนดาวไปว่าแกดุ ปากเสีย ดาวขี้โมโหและใจร้อนมากเลยจ้ะ เลือกงานยังกะคุณหนู และฝันเฟื่องขนาดจะหาผู้ร่วมทุนทำสนามกอล์ฟ พอเราทักหน่อยก็หัวเราะเยาะเรา หาว่าเราทำงานหนักเงินน้อย ฮึ... จนบางทีเรานึกว่าดาวเป็นคุณหนูตกยากหนีกองมรดกพันล้านมา” “อาจเพราะฮอร์โมนที่ทำให้เราบ้าไป” ดาวอารมณ์ดีขึ้นพอที่จะพยายามเข้าใจเรื่องราวในอดีตของตัวเอง “ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นมั้ง ดูข้าวของพวกนี้ไปบ่อยๆ อาจฟื้นความจำได้หมดเร็วๆ นี้ก็ได้” กันยาหัวเราะพลางบุ้ยใบ้ใส่ข้าวของบนโต๊ะทำงาน และคอมพิวเตอร์ แต่พอสายตาเห็นแก้วน้ำบนโต๊ะรับแขกเล็กๆ ก็ยิ้มร่า “นี่คุณพอลพาลูกมาเยี่ยมแล้วเหรอ” “อื้อ พวกเราสนิทกับเขามั้ยกันยา” “เราไม่สนิท แต่ดาวน่ะไปคุยกับแกหนุงหนิง อิอิ” “เอ่อ...” ดาวอยากจะเถียงว่าไม่น่าเป็นไปได้ เธอแทบไม่เคยมีเพื่อนผู้ชาย แต่คลอดลูกเสร็จมีผู้ชายแปลกหน้ามาทักทายอย่างสนิทสนมสองคนไปแล้ว ทั้งสายตากันยาและมือไม้ตัวเองสั่นๆ ทำให้เริ่มพาลคิดหนักว่าเธอกับพอลอาจเคยถึงเนื้อถึงตัวกันแล้ว “มันไม่ใช่ตัวเราแน่ๆ” “งั้นก็เริ่มต้นใหม่ ฮ่าๆ” กันยาหัวเราะชี้ทางให้พร้อมยิ้มล้อเลียน แต่คำของเพื่อนไม่ได้ทำให้ดาวหลบสายตาหรืออายหน้าแดงแจ๋ มันกลับทำให้เธอยิ่งกลุ้มใจมากกว่า กันยาก็คงพอดูอาการออกเลยเปลี่ยนเรื่องคุยโดยการเปิดหนังสือพิมพ์ที่ถือมาให้ดู “ดูนี่สิเจ้าสาวคนนี้สิดาว ซ้วยสวย... เจ้าบ่าวกลับไม่หล่อเลย... คงจะรักกันมาก แต่เจ๊เพ็ญบอกว่าพ่อแม่เจ้าบ่าวไม่ปลื้มเจ้าสาวด้วย เลื่อนงานแต่งมาเป็นปี เพราะมีข่าวลือว่าเจ้าสาวเคยเป็นเด็กใจแตก ไม่น่าเชื่อเนอะดาวว่าลูกคนรวยจะใจแตกได้ด้วย” ดาวแทบไม่เคยสนใจข่าวแบบนี้ แต่เมื่อเห็นภาพผู้หญิงยิ้มอย่างมีความสุขในชุดสีขาว เธอก็ตะลึงกับภาพผู้ใหญ่ที่ยิ้มยืนข้างๆ เจ้าสาว “เจ้าสาวชื่อน้องอร... เป็นลูกสาวเจ้านายเก่าเราเองจ้ะ” “ไอ้นายชั่วนั่นเหรอ” กันยาแบะปากใส่หนังสือพิมพ์อย่างไม่เก็บอารมณ์ “ฮึ งั้นข่าวลือก็อาจเป็นจริง” ดาวไม่อยากจะคิดถึงเจ้านายเก่าอีก แมัจะมั่นใจว่าที่เจ๊เพ็ญบอกกันยานั้นมีเค้าความจริง เธอเคยเห็นรูปโป๊ของผู้หญิงคนนี้จากที่ไหนสักแห่ง... แต่เธอไม่ได้บอกกันยา นอกจากถอนหายใจแล้วหลบสายตาหนีภาพครอบครัวเจ้าสาว มายืนดูลูกชายนอนอยู่ในเปล ”เรื่องของพวกเขา ขอให้พวกเขามีชีวิตใหม่ที่มีความสุขก็แล้วกัน เราอโหสิให้” โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 22:09:57

ความคิดเห็นที่ 3 แหร่ๆๆๆ //หัวเราะแบบอายๆ ต้องขออภัยทุกท่านที่ตามอ่านเรื่องนี้ พอดีคนเขียนไม่ค่อยพอใจผลงาน 4 บทสุดท้ายเลย คือมันฮาไม่ออก เมื่อคนสองคนจำอดีตไม่ได้ - -" แต่ ณ จุดนี้ จำต้องลงให้จบแล้วล่ะ *-* ยังก็ติชมกันได้ตามสบาย - -" ขอขอบคุณสำหรับคนที่ถามไถ่กันทางหลังไมค์ ขอบคุณสำหรับกีฟ จากระทู้ที่แล้ว จากคุณ'' My Bag '', คุณแม่น้องเบนส์, คุณ Mnemosyne, คุณ BubBleBogie, คุณ som1598, คุณ yaimooyoyo,  คุณ ravio และคุณ NYgirl ขอคุยต่อจากกระทู้บทที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10489003/W10489003.html คุณ garnet19th : ขอบคุณที่มาปาด แม้จะปาดช้าไปหน่อย -*- คุณแม่น้องเบนส์ : ขอโทษทีที่รัก ที่ทำให้ต้องรอ  ส่วนเรื่องมาม่า เรามีสัญญากันนะ -*- คุณ chajee :  แม๊ เรนฟู ไม่ใจร้ายหรอกจร้า แต่ในรักนั้นควรมีอุปสรรค ว่ามะๆๆๆๆๆ  คริคริ คุณ BubBleBogie :  ไม่ใจร้าย(มาก)นะ เห็นมั้ยๆๆๆ ว่าดาวกลับร่างแล้ว ทีนี้ก็ลุ้นกันว่าแมวหายไปไหน พี่ปรายจะไปอินเลิฟกะใครต่อ - -" คุณ :::อาราเร่:::  ค่ะ ดาวยังอยู่จริงๆ ตอนที่นอนซบอยู่กับร่าง แล้วบ่นอยากย้อนเวลาได้ ดาวก็ได้คืนร่างทันที ประหนึ่งดาวก็เพิ่งรักตัวเองเป็นก็ตอนอยากเห็นลูก(มั้ง)   คุณ yaimooyoyo  : เขียนนิยายแล้วเจอแป้ก นี่ลำบากเนอะ - -" พลอตไว้เรี่ยม แต่ทำให้ลื่นไม่ได้ -*- คุณ Roxan   : ไม่ต้องจิตตกจ้า เรนฟูใจดีเหมือนหน้าตานั่นแหละ เอิ้กกกกกก คุณ Wild Monkey :  น้องหัวสิว ชื่อ ลูกหมู ค่ะ ได้อยู่กับแม่ดาว *-* คุณ scottie : มันมีสถานการณ์ถูกสร้างไว้แล้วค่ะ ว่าเจ้าเหมียวหายไปไหน คริ คริ คุณคิม (NYgirl) : อยากลงให้จบๆ ใจจะขาดค่ะ แต่มัน เอ่อ ...โทนตอนหลังมันดิ่งลงต่ำเกิน ดึงไม่ค่อยขึ้น -*- (เรนฟูแถแปลกๆ มั้ยคะ 555) คุณฌาฎา :  มาแล้วๆๆๆ ค่า รับรองจบภายในวันเสาร์นี้ //ฟันธง    (ฟันไปสองรอบแล้ว) คุณ bodiamond1 :  ขอบคุณที่เสียสละจากการดูแลร้านเพชรมาอ่านนิยายนะคร้า ใกล้จบแล้วค่า ขอบคุณที่เฝ้ารอ กันนะคะ จะจบภายในเร็ววันค่ะ (ไม่ถึง 20 บท) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 54 22:36:57

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ ๆ ๆ ๆ (//ดีใจอ่ะ) ไม่แปลกหรอกค่ะ อารมณ์นักเขียนบางทีก็ปั่นได้เร็ว บางทีก็นะ :) ติดตามต่อวีคเอนท์นี้นะคะ อิ อิ จากคุณ : คิม (NYgirl) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 00:04:05

ความคิดเห็นที่ 5 ดีจายยยยย รอมานานนนนมากเลยค่ะ นานจนหนีไปเที่ยวรัสเซียจนเสร็จกลับมาแล้วค่ะเนี่ย ดาวยังจำได้บ้างเลือนรางแสดงว่ายังพอมีหวังเน้อ รอลุ้นรอเชียร์ต่อเต็มที่ค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 08:47:52

ความคิดเห็นที่ 6 ลืมไปแล้วนะเนี่ย ดีว่าแวะมาดูว่าเรื่องอะไร 55555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 09:08:41

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นเรื่องนี้ดีใจจัง... คิดว่าจะไม่ได้่อ่านต่อซะแล้วสิคะ จากคุณ : ฌาฎา เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 09:57:56

ความคิดเห็นที่ 8 แอบอ่านมานานแล้ว...นึกว่าหายไปไหนรอตั้งนานอ่ะค่ะ จากคุณ : iTigger เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 10:48:02

ความคิดเห็นที่ 9 มาเจิมค่ะ หลังจากที่รอนานมากกก กว่าจะได้อ่านแต่ละบท ครั้งที่แล้ว อ่านแต่ไม่ได้เม้นท์ แบบวิ่งผ่านกระทู้อย่างรวดเร็ว วันนี้เลยขอสักหน่อย เหอๆ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 15:34:30

ความคิดเห็นที่ 10 หัวสิว,,,อย่าเปลี่ยนเป็นหัวหมูนะลูก แต่,,,จะจำกันได้รึเปล่าน้อ สองคนนี้ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 17:09:41

ความคิดเห็นที่ 11 เหมียงคงจะท้องแตกตาย กินเยอะ ฮี่ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 18:51:48

ความคิดเห็นที่ 12 ดีใจจังค่ะ  ดาวมาแล้ว   คิดถึงมาก  เข้ามาดูอยู่บ่อยๆ  แอบห่วงหน่อยๆ ด้วย  ร้ากกกกกกแมวอ่ะ วันนี้มาแล้ว  และมาถูกทางแล้วเนอะ  เริ่มคลี่คลายล่ะ เขียนให้ได้ไวๆ  รออ่านอยู่ค่ะ ^____^ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:17:52

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10716331/W10716331.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:23:11

ความคิดเห็นที่ 14 เปิดการ์ดกับดัก ขอใช้เเมวเป็นเครื่องสังเวย สลับวิญญาณปรายและดาวสลับวิญญาณซะ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:49:09