ความคิดเห็นที่ 1 โมไดยืนบิดแขนเพื่อขับไล่ความปวดเมื่อยและสูดลมหายใจเข้าด้วยความรู้สึกสดชื่นกับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า เขาหันไปมองโซลย์ซึ่งกำลังช่วยรัคเชนน์ดับกองไฟแล้วเบ้หน้าอย่างนึกเบื่อหน่าย “ไม่ยอมห่างกันสักวินาทีเลยนะ” เด็กหนุ่มบ่นก่อนเดินไปหาฟอร์เซ็ตติที่ยืนจ้องไปทางทิศเหนือด้วยสีหน้าวิตก “ดูเหมือนเจ้าจะมีข่าวไม่ดี” ดวงตาสีฟ้าใสเลื่อนมามองโมไดและเลยไปทางโซลย์กับรัคเชนน์ “ดูเหมือนราชันย์มารจะล่วงรู้ข่าวการมาของพวกเราแล้ว” จอมเวทหนุ่มบอก “ข้าสัมผัสถึงพลังอันน่ากลัวของเขาได้เมื่อตอนใกล้รุ่ง” “เราควรเปลี่ยนเส้นทาง” โมไดแนะแต่ฟอร์เซ็ตติกลับส่ายหน้า “ไม่ว่าเจ้าจะเลือกใช้เส้นทางไหนเขาก็สามารถรู้ได้อยู่ดี แล้วอีกอย่างทางนี้เป็นทางสะดวกที่สุดหากจะไปแซฟเวจย์” “แล้วพวกเราจะเจอตัวอะไรกันอีก” เด็กหนุ่มบ่น จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสยิ้ม “ตราบใดที่พวกเรายังอยู่ในเขตของรัคเชนน์ จะไม่มีสัตว์ปิศาจตัวไหนบุกเข้ามาทำร้ายเจ้าได้เป็นอันขาด โมได” “ขอให้จริงเถอะ” โมไดพึมพำและหันไปมองแม่ทัพแห่งมอร์เซลซึ่งกำลังเดินเคียงคู่กับรัคเชนน์ด้วยสีหน้าเป็นสุข “พวกเจ้าจะคุยกันอีกนานไหม” เด็กหนุ่มพูดขึ้น ดาร์คเอลฟ์สาวเลิกคิ้ว “เจ้าจะรีบไปไหนกัน เจ้าหนู หนทางสู่แซฟเวจย์ไม่หนีเจ้าไปแน่ไม่ต้องเป็นกังวล” “ที่ข้าวิตกคือความปลอดภัยของลินซ์ สิ่งอื่นนอกจากนั้นข้าไม่สน” โมไดตอบและเดินตามหลังฟอร์เซ็ตติไปทันที รัคเชนน์ทำสีหน้าแปลกใจและหันไปทางโซลย์ “ทำไมเขาต้องโกรธข้าด้วย” “เพราะเขาเป็นห่วงน้องสาวซึ่งอยู่ในปราสาทจอมมาร” โซลย์ตอบ ใบหน้างดงามของดาร์คเอลฟ์สาวสลดลง “ข้าลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท” “ไม่เป็นไร” แม่ทัพหนุ่มกล่าวอย่างอ่อนโยน “โมไดเองก็ไม่ได้โกรธเคืองจริงจังอะไรนัก อย่าได้กังวลไปเลย”     หลังจากเดินทางผ่านไปเกือบตลอดวัน ทั้งหมดก็มาถึงผาน้ำตกขนาดไม่ใหญ่นัก รัคเชนน์เดินนำโซลย์ไปหยุดยืนที่ริมแอ่งน้ำพร้อมกับยิ้ม “สวยดังที่ข้าบอกใช่หรือไม่” แม่ทัพแห่งมอร์เซลมองทิวทัศน์โดยรอบด้วยความรู้สึกสดชื่น ละอองอันเย็นฉ่ำอันเกิดจากความแรงของน้ำตกซึ่งกระทบกับแผ่นหินถูกกระแสลมพัดผ่านมากระทบร่างของคนทั้งสี่ขับไล่ความเหน็ดเหนื่อยให้มลายหายไปราวกับปลิดทิ้ง เฟิร์นและมอสซึ่งงอกงามอยู่บนก้อนหินอันชุ่มชื้นมองดูคล้ายพรมสีเขียวนุ่มหนาน่านั่ง ดอกไม้หลากสีหลายพันธุ์แข่งกันผลิดอกเบ่งบานส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปจนทั่ว โซลย์ยิ้มเมื่อสายตาของเขาหยุดลงที่ร่างระหงของรัคเชนน์ สายลมเย็นพัดผ่านกายของดาร์คเอลฟ์สาวจนเรือนผมสีเงินพลิ้วกระจายยิ่งกอรปกับน้ำตกอันเป็นฉากหลังแล้ว ภาพของหญิงสาวตรงหน้างดงามยิ่งกว่ารูปเขียนอันวิจิตรจากช่างฝีมือชั้นยอดทั้งหมดของมอร์เซลมารวมกัน “สวยเหลือเกิน” แม่ทัพหนุ่มรำพึงออกมา รัคเชนน์ยิ้มอย่างอ่อนโยนในขณะที่โมไดนั้นเบ้หน้า “เหลือเชื่อที่คนอย่างเจ้าก็รู้จักพูดจาแบบนี้เป็น” เด็กหนุ่มกระซิบจากทางด้านหลังของเขาและกระโดดหนีออกไปทันทีเมื่อโดนสายตาดุดันของอีกฝ่ายจ้องกลับมา “คืนนี้พวกเราจะพักที่นี่” ฟอร์เซ็ตติกล่าวขึ้น “พักผ่อนให้สบายเพราะเมื่อพ้นจากเขตนี้ไปเราก็จะเข้าสู่ชายแดนของแซฟเวจย์” “ปลาของที่นี่กินได้ไหม” โมไดพูดแทรกขึ้น จอมเวทหนุ่มหันมามองเขาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความพิศวง “เจ้ากังวลเรื่องแค่นี้หรือโมได” “ข้าไม่ได้กินอะไรที่มันหนักท้องมาเป็นเดือนแล้วนอกจากเนื้อเค็มเหม็นสาบของเขา” เด็กหนุ่มบุ้ยใบ้ไปทางโซลย์ “ถ้าปลาของที่นี่กินได้และเจ้าของไม่หวง ข้าก็อยากจะขอจับมากินสักสองสามตัว” “ปลาในเขตนี้ไม่ได้รับผลจากอำนาจมืดของจอมมาร และข้าก็ไม่ใช่คนหวงของ เจ้าจะจับขึ้นมาเป็นอาหารสักกี่ตัวก็ย่อมได้แต่มีข้อแม้ว่าห้ามกินเหลือทิ้งเป็นอันขาด” “ข้าจะกลืนให้หมดทั้งตัวไม่ให้เหลือแม้แต่ก้างเลยคอยดู” โมไดพูดพร้อมกับถอดเสื้อและวิ่งไปยังแอ่งน้ำอย่างรวดเร็ว โซลย์ส่ายหน้าด้วยความรู้สึกระอาผนวกกับเอ็นดูเมื่อเห็นร่างของเด็กหนุ่มกำลังดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนาน “พวกเจ้าไม่มาเล่นด้วยกันเรอะ” เสียงเขาตะโกนเรียกด้วยความร่าเริง รัคเชนน์ถึงกับหัวเราะออกมา “เป็นเด็กมนุษย์ที่ตรงไปตรงมาจริง” นางหันไปทางแม่ทัพหนุ่ม “เจ้าจะไปเล่นกับเขาก็ได้นะ” “ข้าอยากนั่งอยู่ตรงนี้” โซลย์ตอบเสียงอ้อมแอ้ม ดาร์คเอลฟ์สาวยิ้ม “ความเย็นของสายน้ำจะช่วยผ่อนคลายความเมื่อยล้าและทำให้เจ้ารู้สึกสบาย ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่ไม่หนีไปไหนแน่ ไม่ต้องกังวล” แม่ทัพแห่งมอร์เซลยิ้มเก้อๆขณะที่ดวงตาเหลือบไปทางฟอร์เซ็ตติ จอมเวทหนุ่มยิ้มอย่างรู้ทัน “ข้าไม่ใช่นักฉวยโอกาส” เขาพูดสั้นๆ โซลย์จึงลุกขึ้นและเดินไปที่แอ่งน้ำ เสียงโมไดดังขรมสลับกับเสียงดุของแม่ทัพหนุ่ม รัคเชนน์มองดูร่างกำยำของโซลย์นิ่ง นางยิ้มออกมาจางๆ “เขาเป็นคนดี” ฟอร์เซ็ตติเอ่ยขึ้น ดาร์คเอลฟ์สาวพยักหน้า “ข้ารู้” นางหันมามองจอมเวทหนุ่ม ดวงตาสีเทาสะท้อนแสงแดดยามเย็นเป็นประกาย “ทั้งเขาและท่านรวมถึงหนุ่มน้อยผู้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนดี” จอมเวทหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย รัคเชนน์ได้ยินเสียงระบายลมหายใจดังมาจากเขา “ข้าขอโทษ” นางเอ่ยขึ้น ฟอร์เซ็ตติยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่มีอะไรที่จะต้องมากล่าวขอโทษข้า” จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสกล่าว “เจ้าคิดถูกที่เลือกเขา” สีหน้าของดาร์คเอลฟ์สาวสลดลง ฟอร์เซ็ตติเอื้อมมือมาแตะไหล่นาง “ขอเพียงเจ้ามีความสุข ข้าก็รู้สึกยินดีอย่างที่สุดแล้ว ชาเม่” รอยยิ้มอันอ่อนหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าแสนงาม รัคเชนน์กุมมือของจอมเวทหนุ่มอย่างแผ่วเบา “ขอบใจเจ้ามาก” ฟอร์เซ็ตติลดมือของเขาลงและหันไปมองโมไดที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับชูปลาสองตัวซึ่งกำลังดิ้นอยู่ในมือแล้วหัวเราะอย่างร่าเริงโดยมีโซลย์เดินตามหลังมา มือของเขามีปลาตัวเขื่องเช่นเดียวกัน “ข้าเพิ่งเคยเห็นคนจับปลาทีเดียวทั้งสองมือ” เสียงแม่ทัพหนุ่มบ่น “เจ้าหนูนี่ไวผิดมนุษย์” “เจ้าแก่เกินไปต่างหาก” เสียงโมไดโต้ทั้งที่ตาสอดส่ายหากิ่งไม้ขนาดพอเหมาะเพื่อนำมาใช้เสียบปลาย่าง “ข้าจะแบ่งให้เจ้าสักครึ่งตัวนะเจ้าจอมเวท” เขาพูดขณะเหลาไม้ “เจ้าจะเอาครึ่งไหนดี หัวหรือหาง” เด็กหนุ่มถามพลางปักไม้ที่มีปลาเสียบเรียบร้อยแล้วเอาไว้ข้างกองไฟและถูมือทั้งสองข้างไปมาระหว่างเฝ้ารอ  ฟอร์เซ็ตติยิ้ม “ข้าไม่อยากแย่งเด็ก” เขาพูด “เชิญเจ้าตามสบายเถิด” “ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้ายังไม่หิว” รัคเชนน์พูดเมื่อเห็นโซลย์มองมายังนาง โมไดชำเลืองมองแม่ทัพหนุ่มแล้วพูดขึ้น “หรือถ้าเจ้ากินไม่หมด จะแบ่งมาให้ข้าบ้างก็ได้” “กินของเจ้าให้หมดก่อนเถอะ!” โซลย์พูด หลังจากอิ่มหนำสำราญกับอาหารมื้อเย็น โมไดอ้าปากหาวแล้วทำตาปรือคล้ายง่วงงุน ท่าทางของเขาทำให้ฟอร์เซ็ตติยิ้มและพูดออกมา “เจ้าจะนอนก็ได้นะ” “แล้วเวรยามล่ะ” เด็กหนุ่มถามเสียงอู้อี้ จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสหัวเราะ “ข้าจะผลัดกับโซลย์และรัคเชนน์เฝ้าเจ้าไม่ต้องกังวล” โซลย์ซึ่งกำลังทำความสะอาดบรุนนาลาเงยหน้าขึ้น คิ้วเข้มของเขาขมวดมุ่นด้วยความรู้สึกระอาน้อยๆ “เจ้ารู้จักแต่กินกับนอนเท่านั้นหรือ โมได” “ก็ข้ายังเด็กอยู่นี่” โมไดเถียง “เจ้าเป็นถึงแม่ทัพมีหน้าที่ต้องคอยดูแลปกป้องเด็กไม่ใช่หรือ” “ถ้าจะนอนก็จงรีบนอนให้หลับไปเลยไม่ต้องมาพูดมากให้ข้ารำคาญ” แม่ทัพหนุ่มพูดตัดบท เด็กหนุ่มยิ้มล้อเลียนก่อนเอนตัวลงนอนและหลับไปแทบจะทันที รัคเชนน์มองเขาอย่างนึกเอ็นดู “เป็นเด็กที่อยู่ด้วยแล้วไม่รู้สึกเบื่อเลย” “น่ารำคาญมากกว่า” โซลย์บ่น “พูดมาก กินจุ ขี้บ่น แต่ก็จริงใจ” เขาผ่อนลมหายใจออกมา “บางครั้งข้ายังอดคิดไม่ได้ว่า พวกเราจะเครียดกันขนาดไหนหากไม่มีเจ้าหนูนี่มาด้วย” “เขาเหมือนสายลมที่พัดผ่านผืนป่าอันบริสุทธิ์” ฟอร์เซ็ตติกล่าว”จนเรารู้สึกผ่อนคลายทุกครั้ง” “ใช่ ผ่อนคลายมาก” แม่ทัพแห่งมอร์เซลพูดกลั้วหัวเราะ ดาร์คเอลฟ์สาวยิ้ม “ข้าอิจฉาพวกเจ้าจริงๆ” นางก้มหน้าลง “ข้าไม่เคยพบเพื่อนเช่นนี้สักคนในชีวิต” “เจ้ามีแล้วมิใช่หรือ” โซลย์กล่าวและเลื่อนสายตาไปที่ฟอร์เซ็ตติ “เขาเฝ้าดูแลเจ้าด้วยความห่วงใยมาตลอด เพียงแต่เจ้าปฏิเสธที่จะรับมันต่างหาก” “ข้าเพียงแต่.....” รัคเชนน์ถอนหายใจ “เจ้าเพียงแต่ปิดกั้นตัวเองเท่านั้น” แม่ทัพหนุ่มพูดต่อประโยค เขาเลื่อนมือที่แข็งแรงออกไปกุมมือของนางอย่างนุ่มนวล “ข้าดีใจที่เจ้าเปิดใจยอมรับข้า” นัยน์ตาสีเหล็กมองจ้องดวงตาสีเทาสวยแน่วนิ่ง โซลย์ยกมือของนางขึ้นมาจุมพิตและแนบไว้กับใบหน้าของตน “ชีวิตข้าเป็นของเจ้า รัคเชนน์” ฟอร์เซ็ตติมองดูรัคเชนน์และโซลย์เงียบอยู่ครู่หนึ่งจึงปลีกตัวออกมา เขายืนมองดวงจันทร์กลมโตสีนวลสว่างกลางท้องฟ้า แสงของมันสะท้อนกับผิวน้ำตกส่องประกายระยิบระยับราวกับอัญมณี ขณะที่กำลังปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับความงามยามค่ำคืน จู่ๆร่างของเขาก็ไหวสะท้านราวกับถูกพลังงานบางอย่างพุ่งเข้ามาปะทะ มันเป็นพลังที่เต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายซึ่งแผ่กระจายอยู่รอบตัว จอมเวทหนุ่มหมุนกายและกวาดสายตามองด้วยความตื่นตระหนก “จอมมาร” เขาพึมพำพร้อมกับยกมือขึ้นวางจรดไว้บนทรวงอกด้านซ้าย “เขาพบข้าแล้ว” นิมป์ตัวน้อยโผบินออกมาจากพุ่มไม้ด้วยความตกใจ มันบินวนรอบกายของฟอร์เซ็ตติและร่อนลงเกาะบนไหล่ของเขา ร่างเล็กๆสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว จอมเวทหนุ่มจึงละมือจากทรวงไปแตะมันอย่างแผ่วเบา “ไม่ต้องกลัว เขายังไม่ลงมือกับพวกเราในตอนนี้แน่” เขาปลอบภูตน้อยทั้งที่ดวงตาสีฟ้าฉายแวววิตก “แต่เมื่อใดที่ก้าวพ้นอาณาเขตของรัคเชนน์ เขาอาจจะจัดการกับพวกเราทันที” */*/*/*/* จริงดังที่รัคเชนน์กล่าว การเดินทางผ่านป่าทึบอันเป็นเส้นกั้นเขตแดนระหว่างมาร์วัลลัสและแซฟเวจย์ที่ฟอร์เซ็ตติเคยคำนวณไว้ว่าจะใช้เวลาราวๆแปดถึงสิบวันจึงจะผ่านพ้น กลับถูกย่นระยะให้เหลือเพียงหกวันด้วยพลังของดาร์คเอลฟ์สาว ในที่สุดทั้งหมดก็หยุดยืนอยู่ที่ชายป่า เบื้องหน้าเป็นเทือกเขาอันสลับซับซ้อนจนสุดสายตา ฟอร์เซ็ตติยกมือและชี้ไปเบื้องหน้า “นั่นคือช่องแคบมรณะ เส้นทางเดียวที่จะนำพวกเราเข้าสู่แซฟเวจย์ จากนี้ไปจงเพิ่มความระมัดระวังทุกย่างก้าว อย่าได้หลงเดินออกนอกเส้นทางที่ข้าหรือรัคเชนน์บอกเป็นอันขาด” โมไดและโซลย์มองตามมือของจอมเวทหนุ่มขณะที่ฟังเขาพูด ระหว่างเทือกเขาอันซับซ้อนมีช่องแคบขนาดใหญ่ทอดเป็นแนวยาวขวางกั้นระหว่างเทือกเขาทั้งสองฝั่ง หมอกสีเทาลอยต่ำอยู่ทั่วจนแทบมองไม่เห็นพื้น ฟอร์เซ็ตติก้าวขาออกจากป่าโดยมีรัคเชนน์โมไดและโซลย์คอยระวังด้านหลังเช่นเคย ทั้งหมดเดินเข้าสู่ช่องแคบมรณะซึ่งเป็นเส้นทางไม่กว้างนัก มันมีทั้งปลักตมและก้อนหินอันเกิดจากการถล่มของภูเขาสลับกันไป ฟอร์เซ็ตติร่ายมนตร์เพื่อให้คริสตัลบนปลายไม้ของเขาเปล่งแสงเรืองรองออกมาขับไล่ความมืดสลัวอันเกิดจากหมอกสีเทาซึ่งแม้จะไม่หนาทึบนักแต่ก็ทำให้ไม่สามารถมองเห็นทางได้สะดวกนัก “พยายามเดินบนก้อนหิน อย่าได้เหยียบลงไปบนดินเป็นอันขาดแม้ว่ามันจะดูแห้งและแข็งก็ตาม” จอมเวทหนุ่มกล่าวเตือน ทั้งสี่เดินตามกันไปโดยไม่มีการพูดคุยกันเหมือนทุกครั้ง ความเงียบอันน่าอึดอัดสร้างความตึงเครียด ฟอร์เซ็ตติชำเลืองตาอย่างระวังเมื่อได้ยินเสียงครางต่ำๆดังออกมาจากหลืบผาโดยรอบ โซลย์เลื่อนมือไปแตะด้ามบรุนนาลาและพร้อมที่จะชักมันออกมาทุกเวลาในขณะที่โมไดกุมรันนิ่งเอาไว้แน่นจนเหงื่อชุ่ม   “พวกเบิร์ก” รัคเชนน์กระซิบ จอมเวทหนุ่มผงกศีรษะอย่างเคร่งขรึม “พวกมันจะไม่ลงมาโจมตีพวกเราจนกว่าจะค่ำ” เขากล่าวกับนาง “ต้องเร่งพวกเขาให้พ้นจากบริเวณนี้โดยเร็วที่สุด” ฟอร์เซ็ตติเร่งฝีเท้าของตนให้เร็วขึ้นกว่าเดิม พวกที่เหลือต่างพากันเดินตามด้วยความรู้สึกสงสัยแต่ไม่มีผู้ใดเอ่ยปากถาม ท้องฟ้าอันมืดสลัวค่อยๆดำมืดลงทุกขณะ จอมเวทหนุ่มมองด้วยสายตาวิตก “อีกสองสามไมล์ก็จะพ้นเขตนี้แล้ว เร่งฝีเท้าเร็วเข้า” เขาร้องบอกเพื่อนทั้งสาม จากการเดินธรรมดาจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง จนโมไดทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้จึงถามขึ้น “พวกเรากำลังหนีอะไรกัน” “เบิร์ก” รัคเชนน์ตอบ “ปิศาจภูเขาซึ่งนิยมกินเนื้อมนุษย์เป็นอาหาร มันคือฝันร้ายสำหรับพวกเราทุกคน” เสียงครางต่ำๆเริ่มใกล้เข้ามาทุกขณะคล้ายกำลังตีวงโอบล้อมคนทั้งสี่ แสงอาทิตย์สุดท้ายหายลับไปจากขอบฟ้า ความมืดปกคลุมไปจนทั่ว โซลย์ดึงบรุนนาลาออกมาจากฝักเมื่อเห็นดวงตาสีเขียวเรืองแสงไม่ต่ำกว่าร้อยดวงท่ามกลางความมืด มันกำลังเคลื่อนที่ไปมาอย่างรวดเร็ว เสียงครางดังระงมน่าขนลุก “เดินต่อไปอย่าหยุด” เสียงฟอร์เซ็ตติร้องบอก คริสตัลสีฟ้าเปล่งแสงสว่างมากขึ้นกว่าเก่า มันทำให้ทุกคนมองเห็นสิ่งรอบตัวได้อย่างรางๆ “แต่ข้ามองไม่เห็นทางแล้ว” โมไดร้องบอก จอมเวทหนุ่มกัดฟันแน่น “เจ้าจะไม่สามารถมองดูโลกได้อีกตลอดกาลหากหยุดในตอนนี้” เงาร่างสีดำขนรุงรังวิ่งตัดหน้าฟอร์เซ็ตติไปอย่างรวดเร็ว เขาชะงักและยื่นไม้เท้าออกไปข้างหน้า “พวกมันล้อมเราเอาไว้หมดแล้ว” จอมเวทหนุ่มพูด โซลย์กระชับบรุนนาลาในมือและเอี้ยวตัวไปมองทางด้านหลัง เงาสีดำสามสี่เงากระโดดออกมาจากซอกหินพุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว แม่ทัพแห่งมอร์เซลตวัดดาบในมือตัดร่างของพวกมันจนขาดเป็นสองท่อนด้วยความว่องไว เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นในความมืด โมไดดึงรันนิ่งของเขาออกมาทันที “รันนิ่งใช้กับพวกนี้ไม่ได้” ฟอร์เซ็ตติพูด “มันจะอาศัยก้อนหินหลบการโจมตีของเจ้า” “แล้วจะสู้มันด้วยวิธีไหนดี” “ดาบกับไฟและหนีให้เร็วที่สุด” จอมเวทหนุ่มกล่าวพลางเหวี่ยงไม้เท้าตีร่างเล็กขนรุงรังซึ่งกระโจนเข้าใส่เขาต็มแรง รัคเชนน์ตวัดดาบของนางฟันอสูรทุกตัวที่เข้ามาใกล้ๆอย่างไม่ปรานี “พวกมันมีมากเหลือเกิน” ดาร์คเอลฟ์สาวร้องและยกเท้าเตะเบิร์กตัวหนึ่งที่แยกเขี้ยวขู่นางจนกระเด็น “เราตั้งรับมันไม่ไหวแน่” ฟอร์เซ็ตติหันไปทางโซลย์ เขาพยักหน้า บรุนนาลาเปล่งแสงสีแดงราวกับไฟเมื่อเขากวัดแกว่งเป็นวง “อัซซ์บรุนน์!” เปลวไฟรูปจันทร์เสี้ยววิ่งออกจากปลายดาบพุ่งเข้าใส่ร่างอัปลักษณ์ขนรุงรังจนมันแตกกระจาย พวกที่เหลือพากันวิ่งหลบไปยังซอกหินและร้องคำราม “รีบไป เร็ว!” จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสเร่งเสียงดัง รัคเชนน์รีบวิ่งนำหน้าออกไปทันที นางเหวี่ยงดาบไปมาเพื่อสกัดกั้นมิให้พวกเบิร์กรุกเข้ามาขวางทางโดยมีโมไดวิ่งตามไปติดๆ “เจ้าไปก่อน” โซลย์ร้องบอกฟอร์เซ็ตติและหันไปฟันร่างเล็กแคระที่วิ่งเข้ามาหา จอมเวทหนุ่มสั่นหน้า “ไปพร้อมกัน” เขาวางมือบนไม้เท้า แสงสว่างเจิดจ้าพุ่งวาบออกมา เบิร์กทั้งหลายต่างยกมือขึ้นป้องหน้า ทั้งสองจึงฉวยโอกาสวิ่งออกจากที่นั่นจนเต็มฝีเท้า เสียงโห่ร้องอย่างโกรธแค้นดังไล่หลังคนทั้งสี่มาจนถึงปากทางออกของช่องแคบมรณะ เงาสีดำจำนวนมากยืนออกันอยู่พร้อมกับโบกมืออันใหญ่โตของมันไปมาด้วยความคั่งแค้นที่เหยื่ออันโอชะหลุดรอดเงื้อมมือไปได้ โมไดหันไปมองดูพวกมันอีกครั้งก่อนเอ่ยถามฟอร์เซ็ตติ “พวกมันเป็นตัวอะไรกันแน่” “ปิศาจแห่งช่องแคบมรณะ” จอมเวทตอบ “ในอดีตพวกมันเป็นเพียงภูตตัวเล็กๆที่ออกล่าแค่สัตว์ป่าเท่านั้น แต่เมื่อได้รับพลังของจอมมารพวกมันจึงมีรูปร่างใหญ่ขึ้นและเพิ่มความดุร้ายจนกล้าทำร้ายมนุษย์หรือนักเดินทางแล้วนำกลับไปกินเป็นอาหาร” “บริวารของจอมมารที่ใช้เส้นทางนี้ก็ต้องโดนพวกมันสังหารด้วยสิ” เด็กหนุ่มพูด ฟอร์เซ็ตติสั่นหน้าช้า “ถึงมันจะดุร้ายมากเพียงใดก็ไม่กล้าพอที่จะลงมือทำร้ายคนของราชันย์ปิศาจแน่” จอมเวทหนุ่มหันไปทางรัคเชนน์และเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าไม่เป็นอะไรนะ” “ข้าสบายดี ขอบใจ” นางตอบสั้นๆก่อนเดินไปหาโซลย์ ฟอร์เซ็ตติมองตามนางเงียบๆครู่หนึ่งจึงเลื่อนสายตามองไปที่ดวงจันทร์ซึ่งกำลังลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้าอันมืดมิด “ที่นี่โล่งเกินไป” เขาเปรยขึ้นและลดสายตาลงกวาดมองไปโดยรอบ “เราต้องหาที่กำบังสายตาก่อนที่เหล่าผีดิบจะมาพบ” ทั้งหมดจึงรีบออกจากที่นั่นและไปพักที่กลุ่มหินขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักจนกระทั่งถึงรุ่งเช้า โซลย์ปีนขึ้นไปยืนบนก้อนหินและมองจ้องออกไปเบื้องหน้า เทือกเขาสีเทาทะมึนตั้งตระหง่านเห็นได้อย่างชัดเจนแม้จะเป็นระยะทางไกล “แซฟเวจย์” จอมเวทหนุ่มเอ่ย “จอมมารสร้างเทือกเขาอเวจีด้วยพลังของเขาเพื่อป้องกันปราสาทซึ่งตั้งอยู่ด้านใน” “เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน” “องค์มีย์อาร์สร้างภาพให้ข้าดูก่อนเดินทางออกจากมาร์วัลลัส” ฟอร์เซ็ตติตอบ เขาหันไปมองโมไดซึ่งกำลังยืนมองเทือกเขาของราชันย์มารด้วยดวงตาแข็งกร้าว “ลินซ์อยู่ที่นั่นใช่ไหม” เด็กหนุ่มถามเสียงห้วน จอมเวทหนุ่มผงกศีรษะแทนคำตอบ โมไดมองหน้าเขา “พวกเราไปกันเถอะ” ร่างปราดเปรียวของโมไดกระโดดลงจากก้อนหินอย่างว่องไว เขายืนกอดอกรอโซลย์และ ฟอร์เซ็ตติซึ่งเดินตามมาพร้อมกัน “จะไปกันแล้วหรือ” รัคเชนน์เงยหน้าขึ้นจากนิมป์ซึ่งกำลังนั่งร้องเพลงอยู่บนมือของนางเอ่ยถาม แม่ทัพแห่งมอร์เซลพยักหน้า ดาร์คเอลฟ์สาวจึงลุกขึ้นเดินไปสมทบกับคนทั้งสาม “ที่นี่เป็นดินแดนของแซฟเวจย์ อาณาจักรของราชันย์มารผู้เหี้ยมโหด จงระวังตัวทุกๆฝีก้าวอย่าได้ประมาทเป็นอันขาด” จอมเวทหนุ่มกล่าวเตือนทุกคนก่อนหมุนกายเดินนำออกไปเช่นทุกครั้ง พวกเขาเดินผ่านทุ่งศิลาซึ่งเต็มไปด้วยก้อนหินน้อยใหญ่ตั้งระเกะระกะอยู่ทั่ว แสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องลงมาสร้างความร้อนจนร่างกายของทุกคนแทบจะไหม้เกรียม หินทุกก้อนถูกเปลวแดดแผดเผาจนบังเกิดไอเต้นระริก ชนิดหากใครเกิดเผลอไผลไปสัมผัสอาจจะได้รับรอยไหม้ดุจโดนไฟลวก ฟอร์เซ็ตติเร่งฝีเท้าของตนให้เร็วขึ้นจนกระทั่งนำเพื่อนร่วมทางผ่านพ้นทุ่งศิลาไปได้ตอนใกล้ค่ำ พวกเขาผลัดกันเฝ้าเวรระวังยามอย่างระมัดระวังตลอดทั้งคืน จนรุ่งอรุณของวันใหม่เวียนมาถึง ทุกคนจึงได้เห็นหนทางข้างหน้ากระจ่างชัด โมไดถึงกับร้องออกมา “นี่มันอะไรกัน” “หล่มทราย” จอมเวทตอบ เขามองดูทางข้างหน้าด้วยสายตาหวั่นวิตก มันเป็นผืนแผ่นดินราบเรียบกว้างออกไปจนสุดสายตาโดยมีเทือกเขาอเวจีของจอมมารเป็นฉากหลังสีเทาทะมึน แม้จะมีต้นไม้ขนาดเล็กขึ้นอยู่บ้างประปราย แต่บนพื้นดินอันราบเรียบนั้นกลับมีหล่มทรายกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป บางหล่มยังคงมีมือของผู้เคราะห์ร้ายโผล่ขึ้นมาในท่าไขว่คว้าเพื่อหาสิ่งยึดเหนี่ยวขณะร่างจมลง ฟอร์เซ็ตติหันไปมองโซลย์และโมได “พวกเจ้าจงเดินตามข้าทุกฝีก้าวอย่าได้เผลอแตกกลุ่มออกจากกันเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นอาจจะพลาดตกลงไปในหล่มทรายได้” “ข้าจะเดินรั้งท้ายให้” รัคเชนน์พูดขึ้น โซลย์ทำท่าจะท้วงแต่นางยกมือห้ามพร้อมกับก้าวเท้าลงไปยืนบนหล่มทรายท่ามกลางสายตาตระหนกของแม่ทัพแห่งมอร์เซล ทั้งเขาและโมไดอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นร่างระหงยังคงยืนอยู่บนพื้นผิวมิได้จมหายไปแต่อย่างใด “เจ้าทำได้อย่างไร” โซลย์ถาม ดาร์เอลฟ์สาวยิ้ม “กายของเหล่าเอลฟ์ทั้งหลายเบาดุจขนนก” นางตอบ “ทั้งข้าและเขาจะไม่มีวันจมลงไปในบ่อทรายเหล่านี้” “หากเข้าใจดีแล้วก็จงรีบเร่งเดินทางต่อโดยเร็ว เพราะย่อมไม่เป็นการดีแน่หากพวกเราต้องเจอกับสมุนของจอมปิศาจในสถานที่แบบนี้” ฟอร์เซ็ตติกล่าวพร้อมกับเริ่มต้นเดินนำ เขามักจะใช้เท้าหยั่งลงไปบนผิวดินก่อนทุกคนและย่ำจนแน่ใจว่าบริเวณนั้นมิใช่หล่มทรายจึงก้าวนำเพื่อนของเขา มันเป็นการเดินทางที่เต็มไปด้วยความล่าช้าพวกเขาต้องพักค้างคืนบนพื้นดินแข็งๆที่มีเพียงน้อยนิดท่ามกลางหล่มทรายโดยมีเสียงกรีดร้องของเหล่าผีดิบดังโหยหวนมาตามสายลมเป็นระยะ รุ่งขึ้นของอีกวัน การเดินทางของคนทั้งสี่ก็ยังเต็มไปด้วยความเชื่องช้า และเมื่อพวกเขาเข้าสู่เขตพื้นที่ป่าละเมาะอันแห้งแล้งซึ่งเป็นเขตสุดท้ายของหล่มทราย ทุกคนก็ต้องพบกับความตระหนกเมื่อกองทัพของเหล่าโจรซึ่งคะเนจากสายตาว่ามีกำลังคนไม่ต่ำกว่าร้อยยืนรออยู่โดยเล็งธนูจ้องตรงมาที่พวกเขา เสียงโจรผู้เป็นหัวหน้าร้องสั่งทันทีเมื่อเห็นร่างของพวกเขาปรากฏในสายตา “ยิง!” ลูกธนูนับร้อยดอกพุ่งเข้าไปในป่า หลายดอกปักติดแน่นบนต้นไม้ในขณะที่อีกหลายสิบดอกวิ่งเฉียดร่างของคนทั้งสี่ไป พวกเขาก้มตัวหลบอย่างรวดเร็วโดยใช้ต้นในป่าเป็นที่กำบัง “ทำอะไรสักอย่างสิเจ้าจอมเวท” โมไดพูดขึ้น “ขืนปล่อยให้พวกมันยิงเราอยู่แบบนี้มีหวังตัวพรุนแน่” “ข้าไม่สามารถใช้สมาธิร่ายเวทได้” ฟอร์เซ็ตติร้องบอก “คงต้องอาศัยฝีมือของโซลย์กับรัคเชนน์แล้ว” “ข้าจะสั่งให้ต้นไม้พวกนี้หลบทางให้พลังดาบเวทของเจ้า” รัคเชนน์พูดขึ้น “และจัดการกับเจ้าพวกนั้นไปพร้อมกันเลยทีเดียว” ดวงตาสีเทาเปล่งประกายแวววาววับ นางพร่ำมนตราด้วยภาษาเอลฟ์รัวเร็ว เสียงเอียดอาดดังมาจากต้นไม้ในป่าแห่งนั้น เหล่ากองโจรพากันหยุดการโจมตีและมองหน้ากับด้วยความรู้สึกฉงน ฉับพลันรากไม้จำนวนนับร้อยรากก็ผุดขึ้นจากผืนดินพุ่งเข้าใส่ร่างสมุนชั้นต่ำของจอมมาร มันตวัดพันรอบตัวของพวกเขาและลากหายเข้าไปในป่า บางคนถูกดึงกลับเข้าไปในผืนดินในขณะที่อีกหลายคนโดนกระชากลงไปในหล่มทราย พวกโจรพากันทิ้งอาวุธและหันหลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต โซลย์รีบยืนขึ้นและตวัดบรุนนาลาในมือพร้อมกับร่ายเวทด้วยน้ำเสียงดุดัน เปลวไฟรูปจันทร์เสี้ยวพุ่งวาบออกจากดาบวิ่งไล่ตามกลุ่มโจรเหล่านั้นและตัดร่างของพวกมันจนขาดเป็นสองท่อนหลายสิบคนในครั้งเดียว โมไดก้าวออกมาจากที่ซ่อนเขายกรันนิ่งและทำท่าจะเหวี่ยงมันออกไปแต่ฟอร์เซ็ตติกลับจับข้อมือของเขาเอาไว้แล้วร้องห้าม “รันนิ่งของเจ้าไม่สามารถวิ่งผ่านต้นไม้เหล่านี้ไปได้หรอก ปล่อยให้โซลย์กับรัคเชนน์เขาจัดการกันสองคนดีกว่า”   เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มยอมลดอาวุธในมือของตัวเองลงและเก็บรันนิ่งกลับเข้าซองโดยดี จอมเวทหนุ่มมองเขาด้วยความแปลกใจแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เสียงห้าวๆของโซลย์ดังขึ้น “พวกมันหนีกระเจิงไปกันหมดแล้ว” “รีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกนั้นจะย้อนกลับมาอีกครั้งดีกว่า” รัคเชนน์แนะ ฟอร์เซ็ตติพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของคนทั้งสอง เขารีบเดินนำเพื่อนออกจากป่าหล่มทรายอย่างรวดเร็ว เส้นทางต่อจากป่าที่พวกเขาเพิ่งจากมาเป็นพื้นดินแห้งแล้ง สายลมร้อนผ่าวพัดผ่านเสียงหวีดหวิวพาละอองผงคลีดินฟุ้งกระจาย ยิ่งเวลาผ่านไปจนกระทั่งดวงอาทิตย์ลอยขึ้นไปอยู่กลางท้องฟ้า นักเดินทางทั้งสี่ต่างรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบไร้เรี่ยวแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเอลฟ์ที่เคยอาศัยอยู่แต่ในผืนป่าอันอุดมอย่างรัคเชนน์ นางรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจนแทบทรงกายไม่อยู่หลายครั้ง ลำคอแห้งผากราวกับผืนทราย แต่ด้วยหัวใจอันทรหดทำให้ดาร์คเอลฟ์สาวไม่ยอมแสดงความอ่อนล้าออกมาให้ผู้ใดเห็น แต่ รัคเชนน์หารู้ไม่ว่าโซลย์นั้นได้ลอบสังเกตกิริยาของนางอยู่ตลอดเวลาด้วยความเป็นห่วง “เราน่าจะพักสักหน่อย” เขาเอ่ยขึ้น ฟอร์เซ็ตติหันมามองดูโซลย์และเลื่อนไปดูรัคเชนน์ แต่โมไดกลับแย้ง “จะให้พักตรงไหน แถวนี้ไม่มีอะไรพอที่จะใช้บังแดดได้เลยสักอย่าง” “แต่...” แม่ทัพหนุ่มทำท่าจะพูด ฟอร์เซ็ตติกลับขัดขึ้น “แข็งใจเดินต่อไปข้างหน้าอีกสักนิด ที่นั่นมีเนินดินสูงพอที่จะใช้อาศัยเป็นร่มเงาได้ชั่วคราว” “เจ้ารู้ได้ยังไง” เด็กหนุ่มถาม จอมเวทยิ้ม “ข้าเป็นคนสายตาดี” เขาตอบสั้นๆก่อนเหลือบมองดาร์คเอลฟ์สาวด้วยความเป็นห่วงและหมุนตัวเดินนำหน้าไปอีกครั้ง หลังจากใช้เวลาเดินต่ออีกราวครึ่งชั่วโมง ทั้งหมดจึงเห็นเนินดินสูงหลายเนินมองคล้ายลอนคลื่นกระจายอยู่ทั่วบริวเณ ฟอร์เซ็ตติจึงพาพวกเขาไปหยุดในร่องระหว่างเนินเหล่านั้น ความสูงของมันช่วยบดบังความร้อนของแสงอาทิตย์ได้เป็นอย่างดี โซลย์รีบดึงถุงหนังของเขาออกมาและส่งให้รัคเชนน์ “เจ้าดื่มก่อน” “ขอบใจ” ดาร์คเอลฟ์สาวรับถุงน้ำมาจากเขาและเปิดจุกออกดื่มด้วยท่าทางกระหาย นิมป์ตัวน้อยซึ่งหลบอยู่ในอกเสื้อของนางรีบบินออกมาเกาะถุงพร้อมกับทำสายตาละห้อย รัคเชนน์เทน้ำลงบนฝ่ามือของนาง ภูตตัวจิ๋วรีบบินขึ้นไปและก้มหน้าลงดื่มน้ำที่ดาร์คเอลฟ์สาวรินไว้ให้อย่างเร็ว “เจ้าจะล้างหน้าด้วยก็ได้นะ” แม่ทัพแห่งมอร์เซลพูดขึ้น รัคเชนน์ยิ้มและส่ายหน้านางส่งถุงหนังคืนให้กับเขาพร้อมกับกล่าว “น้ำเป็นสิ่งมีค่ายิ่งสำหรับเวลานี้ไม่เป็นการดีแน่หากข้าจะนำมาใช้ในเรื่องไร้สาระเช่นนั้น” “การได้เห็นเจ้าสดชื่นขึ้นไม่ใช่สิ่งไร้สาระ” แม่ทัพหนุ่มตอบ “ขอเพียงได้เห็นเจ้ารู้สึกสบายข้าก็พอใจ” ใบหน้าของดาร์คเอลฟ์สาวแดงระเรื่อขึ้นทันที นางก้มหน้าลงมองดูนิมป์ซึ่งกำลังกลิ้งตัวบนน้ำในฝ่ามือของนางด้วยท่าทางเก้อเขิน โมไดเกาคางของตัวเองสองสามครั้งก่อนหันไปทางฟอร์เซ็ตติ “เจ้าไม่อยากเห็นข้าสดชื่นบ้างเรอะ” “ข้าไม่เห็นว่าเจ้าเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด” จอมเวทหนุ่มสวนทันควัน เด็กหนุ่มหัวเราะพร้อมกับเอนตัวพิงผนังดิน “ร้อนขนาดนี้พวกเราจะเดินทางต่อไปได้ยังไงกัน” เขาบ่น โซลย์ถอนหายใจหนักๆ “ไม่มีเส้นทางอื่นแล้วหรือฟอร์เซ็ตติ” “ไม่มี” จอมเวทหนุ่มตอบสั้นๆ เขายืนมองเปลวแดดอันร้อนแรงซึ่งกำลังเต้นระริกอยู่กลางอากาศด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความหนักใจ “จะเดินทางต่อคงต้องรอให้แดดอ่อนลงกว่านี้เสียก่อน” เขาพูด “แต่แบบนี้จะทำให้เราเสียเวลาไปในแต่ละวันหลายชั่วโมงเลยทีเดียว” “เราเปลี่ยนเป็นการเดินทางในตอนกลางคืนได้หรือไม่” โมไดถาม ฟอร์เซ็ตติสั่นหน้า “เสี่ยงเกินไปที่จะทำแบบนั้น การปะทะกับกองโจรยังรับมือได้ง่ายกว่าการต่อสู้กับเหล่าผีดิบและอสูรร้าย” “คงต้องใช้วิธีออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่และหาที่พักยามเที่ยง จากนั้นจึงเร่งเดินทางต่อให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้” “ข้าคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น” จอมเวทหนุ่มพูด “แต่ข้ากลัวว่าจอมมารจะ...........” คำพูดเงียบหายไป โมไดและโซลย์มองดูร่างในชุดขาวซึ่งยืนตัวแข็งนิ่งด้วยความสงสัย ทั้งคู่ต่างตระหนกเมื่ออยู่ๆท้องฟ้าที่มีแสงเจิดจ้าก็มืดครึ้มอย่างฉับพลัน เมฆสีเทาหม่นเคลื่อนเข้ามาบดบังดวงอาทิตย์จนดับลงในพริบตา มวลอากาศรอบตัวที่ร้อนอบอ้าวกลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกจนกายสั่นสะท้าน ฟอร์เซ็ตติกระชับไม้เท้าในมือแน่นเมื่อเสียงหัวเราะต่ำทุ้มดังก้องกังวานท่ามกลางกลุ่มเมฆาสีเทาทะมึน “ดีใจที่ได้พบกับเจ้าอีกครั้ง เจ้าลูกครึ่งชั้นต่ำ” จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 13:19:07

ความคิดเห็นที่ 2 เมฆสีหม่นม้วนตัวเคลื่อนไหวขณะเสียงของราชันย์ปิศาจกำลังกล่าว จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสขบกรามตนเองแน่น “คอร์ฟคาคาร์ส” เสียงหัวเราะเยาะหยันดังตอบกลับมา มันสร้างแรงกดดันอันมหาศาลให้บังเกิดขึ้นจนผู้ที่ได้ยินบังเกิดความอึดอัด “ขอบใจที่จำข้าได้” เสียงราชันย์มารดังกระหึ่ม”และจงอย่าได้ลืมมันแม้ยามที่พวกเจ้ากำลังจะดับลมหายใจ” “แกจะทำอะไรพวกข้าได้!” โมไดพูดขึ้นมาบ้าง “ในเมื่อบริวารที่แกส่งมาถูกกำจัดจนหมดสิ้นไม่มีเหลือแล้ว” เสียงหัวเราะเยาะหยันดังก้องกังวาน “บริวารของข้ายังมีอีกมากและไม่มีวันหมดสิ้นตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตบงการพวกมัน อย่าได้หลงลำพองไปนักเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ” กระแสลมอันรุนแรงพัดกรรโชกผ่านร่างของคนทั้งสี่จนแทบทรงกายยืนไม่อยู่คล้ายแสดงถึงอารมณ์เกรี้ยวกราดของเจ้าแห่งแซฟเวจย์ เสียงคอร์ฟคาคาร์สดังขึ้นอีกครั้ง “รัคเชนน์” น้ำเสียงที่ใช้แผ่วต่ำจนน่าขนลุก “ข้ารู้อยู่เสมอว่าจะไม่มีวันได้รับความภักดีจากเจ้า แต่ไม่คิดว่าดาร์คเอลฟ์ผู้สูงศักดิ์จะลดตัวลงไปคบหากับเหล่ามนุษย์” “พวกเขาจริงใจกับข้า” รัคเชนน์โต้ ราชันย์มารหัวเราะ “เจ้าคิดว่ามีความจริงใจอยู่ในตัวของพวกมันจริงๆหรือ พวกมันอาจจะหักหลังและสังหารเจ้าเมื่อเสร็จธุระเรียบร้อยแล้วก็เป็นได้” “พวกเขาไม่มีทางหักหลังข้า เช่นเดียวกันกับที่ข้าไม่มีวันทำร้ายพวกเขา” ดาร์คเอลฟ์สาวตวาดเสียงดัง คอร์ฟคาคาร์สเปล่งเสียงหัวเราะเยาะและหยุดลงอย่างฉับพลันก่อนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม “เจ้าพวกนั้นจะไม่มีโอกาสได้หักหลังเจ้าแน่ เพราะพวกมันกำลังจะตายด้วยฝีมือของเจ้า!” “อย่ามาพูดเหลวไหล! เจ้าบงการข้าอีกต่อไปไม่ได้แล้ว เจ้ามารชั่ว!” “ข้าไม่ได้บงการเจ้า แต่จิตใต้สำนึกของเจ้าเองต่างหากที่สั่งให้กระทำ เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้ลงมือทำอะไรกับเจ้าเลยหลังการต่อสู้กันในครั้งก่อนหรือ” สีหน้าของรัคเชนน์ซีดเผือดลงทันที นางร้องถามด้วยความโกรธจัด “เจ้าทำอะไรข้า!” เสียงหัวเราะของจอมปิศาจดังขึ้นแทนคำตอบ ดาร์คเอลฟ์สาววิ่งออกไปยืนกลางที่โล่งพร้อมกับชักดาบของนางออกมา “เจ้าปิศาจชั่ว! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้าทำอะไรกับข้า!” “แล้วเจ้าจะรู้เอง” คอร์ฟคาคาร์สตอบเสียงต่ำ จากนั้นมวลอากาศหนักเริ่มลดความกดดันทีละน้อย เมฆสีเทาครึ้มสลายหายไปอย่างรวดเร็ว แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมากระทบพิ้นดินอีกครั้ง สีหน้าของ        รัคเชนน์เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นเมื่อหันมามองหน้าโซลย์ “ข้าเปลี่ยนไปไหม” นางถามเสียงสั่น “รูปร่างหน้าตาของข้าเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า” “เจ้ายังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง” โซลย์ตอบ เขาขยับตัวทำท่าจะเดินเข้าไปหานางแต่ฟอร์เซ็ตติกลับรั้งไหล่ของเขาเอาไว้ “เดี๋ยว” น้ำเสียงของจอมเวทขรึมจนน่ากลัว ดวงตาของเขาจ้องมองนิ่งไปที่ร่างของรัคเชนน์ ใบหน้าของดาร์คเอลฟ์สาวซีดสลดลงไปทันที “ไปให้พ้น!” จอมเวทหนุ่มตวาดเสียงกร้าวพร้อมกับยกไม้เท้าของตนชี้ไปข้างหน้า โซลย์มองการกระทำของเขาด้วยความรู้สึกไม่พอใจ “ทำอะไรของเจ้ากันน่ะ ฟอร์เซ็ตติ รัคเชนน์ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยเหตุใดจึงใช้วาจาขับไล่นางเช่นนี้” “ที่ข้าไล่ไม่ใช่นางแต่เป็นเจ้านั่น” แม่ทัพแห่งมอร์เซลเลื่อนสายตามองตามปลายไม้ของฟอร์เซ็ตติซึ่งชี้ตรงไปยังร่างเล็กๆของนิมป์ มันส่งเสียงร้องระงมและบินไปหาดาร์คเอลฟ์สาวด้วยความตกใจ “อย่าไปจับมันรัคเชนน์!” จอมเวทหนุ่มร้องห้ามเมื่อเห็นรัคเชนน์ยกมือขึ้นรับภูตตัวน้อย มันรีบร่อนไปเกาะบนไหล่ของนายสาวและแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว “อะไรกัน!” ดาร์คเอลฟ์สาวร้องด้วยความตกใจ นางรีบยกมือขึ้นคว้าตัวของนิมป์เอาไว้ได้ มันดิ้นรนและร้องคำรามอย่างดุร้าย ก่อนอ้าปากฝังเขี้ยวลงไปบนนิ้วของรัคเชนน์ นางร้องอุทานเสียงดังพร้อมกับคลายมือออก ภูตตัวจิ๋วซึ่งตอนนี้มีสภาพคล้ายปิศาจรีบบินขึ้นไปหยุดอยู่แถวใบหน้าของนาง ดวงตาสีแดงก่ำเบิกกว้าง มันกางกรงเล็บอันแหลมคมออกและปักลงไปแถวขมับของดาร์คเอลฟ์สาวเต็มแรง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ร่างระหงทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น โซลย์วิ่งถลันเข้าไปประคองในขณะที่ฟอร์เซ็ตติเอื้อมมือออกไปจับนิมป์ปิศาจเอาไว้ ร่างของมันสั่นระริกก่อนจะมอดไหม้เป็นจุลด้วยพลังเวทแห่งเพลิง โมไดร้องขึ้นด้วยความตกใจ “นี่มันอะไรกัน” “จอมมารคงตราคำสาปฝังไว้บนร่างของนิมป์และสั่งให้มันคอยติดตามรัคเชนน์เพราะเขาไม่ไว้ใจในตัวของนาง” จอมเวทหนุ่มตอบขณะเดินไปหารัคเชนน์สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตระหนกเมื่อเห็นร่างของดาร์คเอลฟ์สาวซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของโซลย์เกิดการสั่นสะท้านอย่างรุนแรง นางยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมศีรษะของตนเองแน่นและเริ่มดิ้นรนไปมาด้วยท่าทางเจ็บปวดทรมาน โซลย์กระชับร่างบางเอาไว้แน่น “รัคเชนน์” เขาเรียกชื่อนางด้วยความเป็นห่วง ฟอร์เซ็ตตินั่งลงและพยายามแกะมือทั้งสองข้างของนางออกแต่รัคเชนน์กลับตวาดเสียงดัง “ปล่อยข้า!” น้ำเสียงที่ได้ยินสร้างความตื่นตระหนกต่อโซลย์และฟอร์เซ็ตติเป็นอย่างยิ่งเพราะมันเป็นเสียงที่แหบพร่าแผ่วต่ำน่าขนลุก โซลย์เขย่าร่างของนางเบาๆ “รัคเชนน์เจ้าเป็นอะไรไป” เสียงหัวเราะกระหึ่มในลำคอดังออกมา รัคเชนน์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างน่ากลัว “กล้าดียังไงถึงมาจับตัวข้า” นางพูดเสียงห้วนและสะบัดตัวเต็มแรงเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนของแม่ทัพหนุ่ม โซลย์มองหญิงสาวที่ตนรักด้วยความตกใจ “รัคเชนน์” “อย่าบังอาจมาเรียกนามของข้า” นางพูดด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว ดวงตาสีเทาแปรเปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิทราวกับความมืดของราตรีกาล มันส่องประกายแวววาววับรับกับเงาของนอร์คลิงที่กำลังถูกกวัดแกว่ง ดาร์คเอลฟ์สาวแสยะยิ้มกว้าง “โอหังมากที่กล้าต่อต้านท่านราชันย์มาร” นางหมุนดาบในมือด้วยท่าทางคุกคาม “แต่พวกเจ้าจะไม่มีวันทำได้สำเร็จ” ร่างระหงพุ่งเข้าโจมตีฟอร์เซ็ตติทันที เขาเบี่ยงตัวหลบและหมุนไม้เท้าในมือเพื่อตีโต้ตอบ แต่จอมเวทหนุ่มกลับชะงัก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจ “เจ้ากำลังถูกสะกดอยู่นะรัคเชนน์” ฟอร์เซ็ตติพูดกับนางแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ ดาบสีดำกวัดแกว่งไปมาและตวัดเข้าใส่เขาอีกครั้ง “ฟอร์เซ็ตติ!” เสียงโซลย์ร้องด้วยความตระหนกเมื่อเห็นปลายดาบของดาร์คเอลฟ์สาวตัดผ่านผ้าคลุมของจอมเวทตรงช่วงแขนกินลึกเข้าไปจนถึงเนื้อ เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาทันทีฟอร์เซ็ตติทำได้แต่เพียงก้าวถอยหลังออกห่างโดยไม่ยอมตอบโต้ โซลย์จึงวิ่งถลันออกไปพร้อมกับคว้าข้อมือของนางไว้อย่างรวดเร็ว “รู้สึกตัวเสียทีสิ” เขาพูดเสียงดัง “ไหนเจ้าบอกว่าไม่มีทางตกอยู่ใต้อำนาจของจอมมารไง” “หนวกหู!” รัคเชนน์ตะคอกก่อนฟาดกำปั้นลงไปบนใบหน้าของแม่ทัพหนุ่ม เขาคลายมือออกปล่อยให้ดาร์คเอลฟ์สาวกระโดดถอยหลังหนี นางควงดาบในมือและยิ้มอย่างดุร้าย “ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด” นางขู่คำราม โซลย์ดึงบรุนนาลาออกมากวัดแกว่ง “ข้าไม่อยากสู้กับเจ้า” “งั้นก็ตาย” รัคเชนน์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าดุดันก่อนพุ่งเข้าโจมตีแม่ทัพหนุ่มอย่างรวดเร็วเขาเหวี่ยงดาบปัดอาวุธของนางออกแต่ไม่ได้ตีโต้คืน ดาร์คเอลฟ์สาวหมุนตัวหันกลับมาและฟันเขากลับทันที โซลย์กระโดดถอยหลังพลางใช้บรุนนาลากดบังคับดาบของนางให้ปักลงไปในดิน “เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ” “ข้าไม่รู้จักเจ้า” รัคเชนน์ตอบเสียงห้วนพร้อมกับออกแรงดึงดาบของนางให้หลุดจากการกดบังคับของโซลย์ เขารีบหมุนดาบเพื่อตั้งรับการบุกโจมตีของอีกฝ่าย “ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะลืมข้าจริงๆ” แม่ทัพหนุ่มพูดพลางปัดป้องการจู่โจมอย่างรุนแรงของ ดาร์คเอลฟ์สาว “พยายามนึกให้ออกสิ” “ทำไมข้าต้องนึกชื่อเจ้า” รัคเชนน์ตวัดนอร์คลิงผ่านใบหน้าของโซลย์ขณะที่พูด “ในเมื่อข้าไม่เคยพบหน้าหรือรู้จักเจ้า” “เจ้ารู้จักข้า” น้ำเสียงของแม่ทัพแห่งมอร์เซลเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “หัวใจของเจ้าด้วย” “ไร้สาระ!” ดาร์คเอลฟ์ตวาดเสียงลั่น ความรุนแรงในการโจมตีเพิ่มมากขึ้น หลายครั้งที่คมดาบของนางตวัดเฉียดลำคอของโซลย์ไปอย่างหวุดหวิด เขายังคงทำเพียงปัดป้องโดยไม่ยอมตอบโต้ “เจ้าจำการพบกันครั้งแรกของเราไม่ได้หรือ” แม่ทัพหนุ่มพูด “เจ้ากับข้าเคยประมือกันในตอนนั้นและเจ้าเป็นฝ่ายยอมล่าถอย” “ข้าไม่เคยหันหลังหนีใคร!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว นางบุกกระหน่ำจู่โจมโซลย์อย่างหนัก ดวงตาสีดำจ้องมองใบหน้าของคู่ต่อสู้อย่างดุดัน “เจ้าไม่ได้หนี แต่ให้โอกาสแก่ข้าต่างหาก” แม่ทัพแห่งมอร์เซลยังคงพูดเรื่อยๆ “เจ้ายอมมาพบข้าอีกครั้งเพื่อเปิดหัวใจรับฟังคำพูดของข้า” “ข้าไม่เคยทำเช่นนั้น!” รัคเชนน์พูดพลางหอบหายใจ หัวใจของนางเต้นระส่ำเมื่อมองดวงตาสีเหล็กซึ่งมองกลับมาอย่างอ่อนโยน ภาพอันเลือนรางของใครบางคนปรากฏขึ้นในห้วงสำนึก “อย่าไปฟังคำพูดของมัน” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นภายในหัว “มันต้องการทำลายเจ้า!” “เจ้าต้องการทำลายข้าจึงได้สร้างเรื่องเช่นนี้ขึ้น” ดาร์คเอลฟ์สาวกัดฟันพูด พายุดาบซึ่งอ่อนกำลังลงเมื่อครู่กลับรุนแรงขึ้นอีกครั้ง นางเหวี่ยงนอร์คลิงเข้าใส่โซลย์ตรงๆโดยหมายจะฟันร่างของเขาให้ขาดสองท่อนในครั้งเดียวแต่แม่ทัพหนุ่มกลับทำเพียงยกบรุนนาลาขึ้นรับและปัดดาบของนางออก “ทุกคำของข้าคือความจริง” เขาจ้องหน้ารัคเชนน์ “รวมทั้งคำสาบานที่ว่าจะคอยดูแลเจ้าจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ” “มันโกหก!” เสียงเดิมดังขึ้นภายในหัวของดาร์คเอลฟ์สาวอีกครั้ง คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน “เจ้าโกหก” “ทุกสิ่งที่ข้ากล่าวคือความจริง” โซลย์ลดดาบมือลงเมื่อเห็นว่ารัคเชนน์หยุดการโจมตี “ลองนึกดูให้ดีๆสิรัคเชนน์” สีหน้าและน้ำเสียงที่อ่อนโยนและจริงใจของโซลย์สร้างความสับสนในหัวใจของดาร์คเอลฟ์สาว ภาพของสระน้ำใจกลางป่าอันเป็นที่อาศัยปรากฏขึ้นในความทรงจำพร้อมกับเงาอันรางเลือนของชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังส่งรอยยิ้มแสนอบอุ่นมาให้นาง “ลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับพ่อและแม่ของเจ้าไปแล้วหรือ” อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา “ลืมไปแล้วหรือว่าคนพวกนั้นทำอะไรกับพวกเขา” “ข้าไม่เคยลืม” รัคเชนน์พึมพำ “ข้าเกลียดมนุษย์และเอลฟ์ทุกคนในโลกนี้ เกลียดเสียจนอยากจะฆ่าพวกมันให้หมด” “รวมทั้งศัตรูที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าด้วย” เสียงเดิมพูด “มันก็เหมือนกับพวกที่เคยทำลายครอบครัวของเจ้า ฆ่ามันเสีย!” ร่างระหงสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ฟังคำพูดสุดท้าย แววตาที่เริ่มอ่อนลงกลับแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง นางยกดาบในมือและจ่อไว้บนทรวงอกของโซลย์ซึ่งกำลังเดินเข้ามา “เจ้าคือศัตรู” “ข้าไม่ใช่ศัตรูของเจ้า และไม่มีวันจะเป็นศัตรูกับเจ้าด้วย” เขากล่าวพลางเก็บบรุนนาลากลับเข้าฝักพร้อมกับกางแขนทั้งสองข้างออก “ตอนนี้ข้าไม่มีทางสู้เจ้าแล้ว จะสังหารข้าก็ลงมือเถิดเพราะชีวิตและวิญญาณของข้าเป็นของเจ้าตั้งแต่แรกพบ” “ครั้งแรกที่สบตาเจ้า มันบอกกับข้าว่าหัวใจของเจ้ากำลังร้องไห้” เสียงทุ้มแสนอ่อนโยนดังขึ้นในจิตใต้สำนึก มือที่กุมดาบเริ่มสั่นระริก “มันสร้างเรื่องหลอกเจ้า” อีกเสียงหนึ่งค้าน แต่ในห้วงสำนึกของรัคเชนน์กลับปรากฎภาพใบหน้าของใครคนหนึ่งขึ้น เขากำลังมองดูนางด้วยดวงตาสีเหล็กที่แสนอบอุ่น “หัวใจของข้าเป็นของเจ้าตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งได้พบกับความอ้างว้างที่เปี่ยมล้นอยู่ในดวงตา ข้าจึงสาบานกับตัวเองว่าจะคอยอยู่ดูแลเจ้าจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ” “อย่าได้หลงไปกับคำพูดลวง” เสียงดุดันดังขัดความคิดของดาร์คเอลฟ์ “มันกำลังวางแผนเพื่อสังหารเจ้า จงดูในมือของมันให้ดีๆ มันซ่อนอาวุธไว้และหาโอกาสแทงเจ้าเมื่อได้จังหวะ” “รัคเชนน์” โซลย์ยื่นมือทั้งสองข้างเข้าไปหานาง “วางอาวุธและกลับมาหาข้าเถิด” “อย่าให้มันเข้าใกล้เจ้า!” “รัคเชนน์” แม่ทัพแห่งมอร์เซลขยับตัวอย่างช้าๆ “ฆ่ามันเร็ว!” “มาเถิดรัคเชนน์” มือข้างหนึ่งของโซลย์แตะใบหน้าของดาร์คเอลฟ์สาวเบาๆ กายของนางสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกสับสนระคนหวาดกลัว “ยะ...หยุด...อย่าเข้ามา” น้ำเสียงสั่นพร่า ใบหน้างามเต็มไปด้วยความหวาดระแวงขณะจ้องมองโซลย์ เขายิ้ม “มันจะฆ่าเจ้านะ!” “ไม่!” นางร้องตะโกนก้อง พร้อมกับกดปลายดาบอันคมกริบแทงทะลุผ่านร่างของโซลย์ เขาสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับกอดร่างบางไว้แนบอก “ข้ารักเจ้านะ ชาเม่” แม่ทัพหนุ่มกระซิบเสียงแผ่วก่อนบรรจงประทับรอยจุมพิตบนหน้าผากของนางอย่างนุ่มนวล น้ำตาของรัคเชนน์ไหลพรากอาบแก้ม ดวงตาสีดำสนิททอประกายจ้าและแปรเปลี่ยนกลับเป็นสีเทาดุจเดิม “โซลย์” เขายิ้มรับการเรียกขานของนาง “ในที่สุดเจ้าก็จำข้าได้” อ้อมแขนที่กอดกระชับร่างรัคเชนน์คลายออกร่างสูงสง่าทรุดลงอย่างช้าๆ ท่ามกลางความตกตะลึงของฟอร์เซ็ตติและโมได “โซลย์!” “นะ...นี่ข้าทำอะไรลงไป” ดาร์คเอลฟ์สาวคราง นางโผเข้าประคองร่างของแม่ทัพหนุ่มแล้วกอดไว้แน่น “นี่ข้าทำอะไรลงไป!” รัคเชนน์พร่ำพูดพลางร้องไห้ โซลย์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับนาง “อย่าร้องไห้” เขาปลอบ “ข้าไม่เป็นอะไร” คำพูดของเขากลับยิ่งเพิ่มความปวดร้าวแก่รัคเชนน์ นางก้มหน้ามองดูเขาและร้องไห้อย่างหนัก   “ข้าทำร้ายเจ้า” “เจ้าไม่ได้ทำร้ายข้า” เขาพูดเสียงแผ่ว “อย่ากล่าวโทษตัวเองเลย” รัคเชนน์สะอื้นไห้น้ำตานองใบหน้า มือเรียวผ่องพยายามกดรอยแผลเพื่อห้ามเลือดที่กำลังไหลทะลักออกมาราวกับน้ำให้หยุด โซลย์กุมมือของนางไว้และบีบเบาๆ “พอเถิด” “ข้าจะห้ามเลือดให้เจ้า” นางพูดปนเสียงสะอื้น “ไม่เช่นนั้นอาจจะสายเกินไป” “เจ้าห้ามไม่ทันแล้ว” แม่ทัพหนุ่มกล่าวพร้อมกับสำลักไอออกมาเป็นเลือด “อย่าพยายามเลยรัคเชนน์” “ข้าไม่เชื่อ” นางเถียงทั้งน้ำตา “เจ้าต้องไม่เป็นอะไร” เอลฟ์สาวหันหน้าไปมองดูฟอร์เซ็ตติที่กำลังตรวจอาการของโซลย์ ใบหน้าเศร้าเผือดลงไปอีกเมื่อเห็นสีหน้าหมดหวังของจอมเวทหนุ่ม “ช่วยเขาด้วยฟอร์เซ็ตติ” นางอ้อนวอนเสียงเครือ เขาก้มหน้าลง “เส้นเลือดใหญ่ของเขาถูกตัดจนขาดสะบั้น ข้าช่วยอะไรเขาไม่ได้” “ช่วยเขาไม่ได้!” รัคเชนน์พูดเสียงดัง “เจ้าเป็นจอมเวทที่เก่งที่สุดในมาร์วัลลัส บาดแผลแค่นี้เจ้ากลับบอกว่าช่วยเขาไม่ได้ แล้วเวททั้งหลายของเจ้าจะมีเอาไว้ทำไมกัน!” “อย่าไปว่าอะไรเขาเลยรัคเชนน์ มันเป็นชะตาชีวิตของข้าที่จะต้องพบกับจุดจบเช่นนี้” โซลย์ยิ้มให้กับนาง “แต่ข้าดีใจที่สามารถรักษาสัญญาที่เคยได้ให้ไว้กับเจ้าได้” “สัญญาอะไรกัน” ดาร์คเอลฟ์สาวถามเสียงสั่น “จะดูแลเจ้าจนกว่าจะสิ้นลม” น้ำตาของรัคเชนน์ไหลพรากลงมาเป็นสายเมื่อได้ฟังคำพูดของชายอันเป็นที่รัก นางกอดร่างของโซลย์และแนบใบหน้าของเขากับใบหน้าของตน “ข้าไม่ต้องการสัญญาอะไรนั่น มันจะมีค่าอะไรหากไร้เจ้า”  โซลย์ยกมือขึ้นลูบเรือนผมของเอลฟ์สาวอันเป็นที่รักยิ่งกว่าดวงใจ น้ำตาของชายหนุ่มปริ่มล้นอยู่ในดวงตา “ขอเพียงเห็นเจ้าปลอดภัย ข้ายินดีที่จะตาย” “แต่ข้าไม่ยินดี” รัคเชนน์มองหน้าเขา “เจ้ามาเปิดหัวใจของข้าแล้วทิ้งไปแบบนี้ แล้วต่อไปข้าจะอยู่ได้อย่างไร” “เจ้าไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว” ดวงตาของโซลย์เลื่อนไปยังฟอร์เซ็ตติ “ดูแลนางแทนข้าด้วย” “ข้าจะปกป้องนางด้วยชีวิต” จอมเวทหนุ่มรับปากด้วยสีหน้าเศร้าสลดแม่ทัพหนุ่มฝืนยิ้มอย่างลำบากและมองไปยังโมไดที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ไม่ห่าง “น่าเสียดายที่ข้าจะไม่มีโอกาสได้ฟังคำพูดก่อกวนของเจ้าอีก” เด็กหนุ่มกัดปากตนเองแน่น น้ำตาของเขาไหลพรากขณะที่ก้มหน้าลง โซลย์ดึงบรุนนาลาออกจากฝักและส่งให้กับเขา “เจ้าเคยบ่นว่าอยากได้ดาบดีๆสักเล่ม” “ข้าไม่ต้องการ” โมไดตอบเสียงแห้ง “ข้าอยากให้เจ้าอยู่มากกว่า” เด็กหนุ่มกำมือทั้งสองข้างแน่น แม่ทัพแห่งมอร์เซลส่ายหน้า “รับไปเสีย แล้วจงใช้มันสังหารจอมมารแทนข้า” โมไดกัดปากตนเองก่อนยื่นมืออันสั่นเทาออกไปรับบรุนนาลามาจากโซลย์ เขาสะอื้นและปาดน้ำตา “ข้าจะปักมันลงบนอกของเจ้าราชันย์ปิศาจชั่วนั่น ข้าให้สัญญา” แม่ทัพหนุ่มยิ้มอีกครั้ง เขามองดูร่างของฟอร์เซ็ตติที่นั่งข้างกายของเขา กายของจอมเวทหนุ่มเริ่มสั่นระริกด้วยแรงโทสะและความเศร้าที่กำลังถาโถมเข้าไปในจิตใจ ดวงตาสีฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยน โซลย์รีบยื่นมือที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดออกไปคว้าข้อมือของจอมเวทไว้ “ข้าไม่อยากเห็นเจ้ากลายเป็นแบบนั้นไปเพราะข้า” เขากัดฟันพูดด้วยความยากลำบากและ พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่เพิ่มมากทุกขณะ “จงยืนอยู่ในฟากฝั่งของแสงสว่าง ลองคิดดูว่า  รัคเชนน์จะเป็นอย่างไรหากผู้ที่ให้สัญญาว่าจะปกป้องนางกลับจมอยู่ในความมืดมิดอันแสนบ้าคลั่ง” “ข้า......”ฟอร์เซ็ตติขบปากของตัวเองแน่นจนห้อเลือด แสงสีน้ำเงินในดวงตาค่อยๆจางลงทีละน้อย “เมื่อใดก็ตามที่เจ้ากำลังจะสูญเสียตัวเอง ขอให้นึกถึงการตายของข้า จงจดจำนามของโซลย์ให้เป็นเวทดึงหัวใจของเจ้ากลับคืนสู่ด้านสว่างฟอร์เซ็ตติ” “ข้าจะจดจำชื่อของเจ้าเอาไว้ในใจไม่มีวันลืมเลือนไปจนตลอดกาล” จอมเวทหนุ่มตอบเสียงสั่นพร้อมกับก้มหน้าลงไปหาร่างของแม่ทัพหนุ่มและกระซิบข้างใบหูของเขา โซลย์ยิ้มเมื่อฟอร์เซ็ตติยืดตัวขึ้น “ข้าก็จะขอจดจำนามของเจ้าเอาไว้ตลอดกาลเช่นเดียวกัน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับคนสิ้นแรง สายตาเลื่อนไปจับจ้องใบหน้าชุ่มนองไปด้วยน้ำตาของรัคเชนน์แน่วนิ่ง “อย่าร้องไห้ ถ้ารักข้า” “ข้ารักเจ้า” นางตอบพร้อมกับลูบใบหน้าของโซลย์ “แต่จงอย่าห้ามข้าไม่ให้ร้องไห้” ลมหายใจของแม่ทัพหนุ่มอ่อนลงทุกขณะ เขากุมมือของหญิงสาวมาจุมพิตและวางไว้แนบทรวงจากนั้นจึงหลับตาลง ร่างของรัคเชนน์สั่นสะท้าน ริมฝีปากบางเม้มแน่นเพราะความพยายามสะกดกลั้นอารมณ์วิปโยคที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ภายในใจ จวบจนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของโซลย์หยุดลง น้ำตาของดาร์คเอลฟ์สาวก็ไหลพรากออกมา นางกอดร่างของเขาเอาไว้แน่น “อย่าจากข้าไปนะ.....โซลย์” นางพึมพำข้างหูของเขา แต่เจ้าของร่างก็ไม่อาจรับรู้ในสิ่งที่หญิงอันเป็นที่รักกล่าวออกมาได้ รัคเชนน์ร่ำไห้โดยไม่มีเสียง “ลาก่อนโซลย์” ฟอร์เซ็ตติเอ่ยคำลาต่อแม่ทัพหนุ่มด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำดังสายเลือด เขาลุกยืนขึ้นและมองดูดวงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นสีแดงจัด แสงของมันย้อมทุกสิ่งให้กลายเป็นสีแดงสด แม้กระทั่งหยดน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของจอมเวทหนุ่ม หัวใจของโมไดถึงกับไหวเยือกด้วยความรู้สึกโศกสลดเมื่อเห็นหยาดน้ำตาสีโลหิตของฟอร์เซ็ตติ เขาเบนสายตากลับมามองร่างของโซลย์อีกครั้ง “จะปล่อยเขาเอาไว้แบบนี้หรือ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามหลังจากยืนมองรัคเชนน์กอดร่างของไร้วิญญาณของโซลย์อย่างเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง จอมเวทหนุ่มก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตาก่อนเดินไปหาดาร์คเอลฟ์สาว เขาวางมือลงบนไหล่ของนาง “ปล่อยเขาไปเถิดชาเม่” “ไม่” รัคเชนน์ตอบสั้นๆ ฟอร์เซ็ตติกัดปากตนเองแน่น “เราต้องชำระร่างของเขาให้เรียบร้อยก่อนค่ำ” “ข้าไม่ยอมให้เจ้าเผาเขาเป็นอันขาด” นางกล่าวเสียงห้วน จอมเวทหนุ่มถึงกับต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงด้วยความรู้สึกลำบากใจ “หากว่าร่างของโซลย์เกิดเปลี่ยนแปลงไป เจ้าจะทำใจทำลายเขาได้หรือ” รัคเชนน์นิ่งอึ้งทันที นางก้มหน้าลงมองดูดวงหน้าซีดของแม่ทัพหนุ่มอีกครั้ง น้ำตาใสๆหยดลงบนแก้มของโซลย์ “ข้าอยากให้ร่างของเขาอยู่ในอ้อมกอดของแม่พระธรณี แต่ก็ไม่อยากให้เหล่าภูตผีนำเขาไปร่วมกับพวกมัน” ดาร์คเอลฟ์สาวเงยหน้าขึ้นมองฟอร์เซ็ตติ “ช่วยทำให้เขาเหลือเพียงละอองเถ้าธุลีอย่าให้มีส่วนใดๆหลงเหลือไว้เป็นเหยื่อของพวกมาร” “ข้าจะทำตามที่เจ้าร้องขอ” จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสตอบ รัคเชนน์หันกลับไปมองร่างของโซลย์อีกครั้งและจุมพิตบนหน้าผากของเขาอย่างนุ่มนวล “ลาก่อน โซลย์” นางวางร่างของแม่ทัพหนุ่มให้นอนราบลงกับพื้น ดวงตาสีดำสนิทยังคงจับจ้องใบหน้าชายอันเป็นที่รักแน่วนิ่งราวจารึกเอาไว้ในความทรงจำ โมไดซึ่งมองดูนางเงียบๆจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก “จะให้ข้าดึงดาบนั่นออกให้ไหม” รัคเชนน์ตวัดสายตามองไปที่เขา เด็กหนุ่มนิ่งลงทันทีเขารู้สึกโล่งใจที่แววตานั้นฉายเพียงความหมองเศร้าออกมา ดาร์คเอลฟ์สาวกล่าวเสียงเบา “ข้าเป็นคนทำร้ายเขา ข้าต้องปลดปล่อยเขาด้วยตนเอง” นางเอื้อมมืออันสั่นเทาออกไปสัมผัสด้ามดาบของตนที่ยังคงปักอยู่บนทรวงอกของโซลย์ น้ำใสๆไหลรินหลั่งออกมาจากดวงตาคู่งามทั้งสอง รัคเชนน์สะอื้นจนกายไหวสะท้าน “ยกโทษให้ข้าด้วย” คำพูดแผ่วหลุดอกมาจากริมผีปากอิ่มซึ่งสั่นระริก ดาร์คเอลฟ์สาวกัดฟันตนเองแน่นก่อนรวบมือกุมด้ามนอร์คลิงและทำท่าจะดึงมันออกมา เสียงฟอร์เซ็ตติร้องห้าม “เดี๋ยว!” รัคเชนน์ชะงักมือของตน คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันด้วยความรู้สึกแปลกใจก่อนผงะถอยหลังอย่างตระหนกเมื่อจู่ๆร่างของโซลย์บังเกิดแสงสว่างเรืองรองขึ้น วัตถุเล็กๆสองชิ้นลอยออกมาจากร่างไร้วิญญาณของเขาและหมุนวนอยู่เหนือดาบที่ยังคงปักอยู่บนอก ดาร์คเอลฟ์สาวมองดูอย่างตื่นตะลึง “นี่มันอะไรกัน” สิ้นคำวัตถุสีเงินชิ้นหนึ่งก็พุ่งวาบออกไปหาฟอร์เซ็ตติ เขายกมือขึ้นรับและมองดู “แหวน” โมไดพูดออกมา เขารีบหันไปมองดูแหวนอีกวงซึ่งกำลังลอยค้างอยู่ตรงหน้ารัคเชนน์ มันเปล่งแสงสีเงินเจิดจ้า และมีใบหน้าหนึ่งปรากฏขึ้นจางๆท่ามกลางแสงสว่าง “ชาเม่” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น ดวงตาของดาร์คเอลฟ์สาวเบิกกว้างแล้วครางตอบ “โซลย์” รอยยิ้มอันอบอุ่นที่ใบหน้านั้นส่งให้เรียกน้ำตาของรัคเชนน์รินไหลออกมาอีกครั้ง “เจ้าถูกเลือกให้ทำหน้าที่แทนข้า” เสียงของโซลย์พูด “จงใช้กรามร์แทงลงไปที่หัวใจของจอมมารปลิดลมหายใจอันแสนชั่วร้ายของเขาด้วยมือของเจ้า” “ข้าไม่อยากทำหน้าที่อะไรแทนเจ้า” ดาร์คเอลฟ์สาวตอบ “ข้าอยากให้เจ้ากลับคืนมา” “เจ้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” โซลย์กล่าวเสียงเศร้า “สิ่งที่เจ้าควรกระทำก็คือเดินทางไปกับพวกเขา และทำลายต้นเหตุแห่งความเศร้านั้นให้พินาศ เพื่อผู้อื่นจะได้ไม่ต้องประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับเราสองคน”   “แต่ข้าจะไปหากรามร์ได้ที่ไหนกัน” รัคเชนน์พูด “ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดาบเทพนั่นมีรูปร่างลักษณะอย่างไร” “กรามร์จะมาปรากฏตรงหน้าของเจ้าเอง” โซลย์ตอบดวงตาสีเหล็กมองดูนางด้วยความอาลัยอย่างที่สุด “ข้าต้องไปแล้ว....ลาก่อนชาเม่” “เดี๋ยว......โซลย์” ดาร์คเอลฟ์สาวร้องเรียกด้วยสีหน้าเศร้า แต่ใบหน้าของโซลย์กลับเลือนหายไปเสียแล้วพร้อมกับแสงเรืองรองที่ดับวูบลง เหลือเพียงแหวนสีเงินซึ่งประดับอยู่บนิ้วเรียวงามของนาง รัคเชนน์กุมมันเอาไว้แน่น “โซลย์” นางเรียกชื่อของแม่ทัพหนุ่มด้วยหัวใจแสนเศร้าก่อนเช็ดน้ำตาและหันไปทางฟอร์เซ็ตติ “ข้าจะไปค้นหาดาบกรามร์” “ไม่จำเป็น” จอมเวทหนุ่มตอบ “กรามร์เป็นฝ่ายมาหาเจ้าเองแล้ว”  รัคเชนน์มองหน้าฟอร์เซ็ตตินิ่งคล้ายถามแต่เมื่อเห็นสายตาซึ่งกำลังจ้องมองร่างของโซลย์นางจึงได้เอะใจและหันกลับมาดู ดวงตาสีเทาเบิกกว้างด้วยความพิศวงเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของแม่ทัพหนุ่มยังคงมีแสงสีนวลสว่างโอบล้อมรอบอยู่ แสงนั้นกำลังเคลื่อนไหวเป็นคลื่นไหลเลื่อนไปรวมตัวกันที่ดาบนอร์คลิงของนางซึ่งยังคงปักอยู่บนร่างของเขา มันเริ่มสั่นและขยับเขยื้อนเลื่อนหลุดออกจากทรวงอกของโซลย์อย่างเชื่องช้าโดยมีแสงสว่างสีขาวนวลห่อหุ้มเอาไว้ รัคเชนน์มองดูดาบของตนซึ่งลอยค้างนิ่งอยู่เหนือร่างไร้วิญญาณของแม่ทัพแห่งมอร์เซล มันเริ่มสั่นะริกอีกครั้งและบังเกิดรอยร้าว ตัวดาบสีดำสนิทแตกออกตั้งแต่ด้ามไปจนจรดปลายและมีแสงสีขาวเจิดจ้าบาดตาพุ่งลอดออกมาจากรอยปริแยก ดาบซึ่งมีรูปทรงน่าเกรงขามค่อยๆปรากฏออกมาจากดาบสีดำของนาง มันเปล่งรัศมีสีขาวสุกสว่างเผาดาบนอร์คลิงที่หุ้มห่อมันอยู่จนมอดไหม้ จากนั้นจึงหมุนตัวหันด้านที่เป็นด้ามไปทางรัคเชนน์ นางยืนมองอย่างตื่นตะลึง “กรามร์” เอลฟ์สาวพึมพำเรียกนามของดาบพร้อมกับยื่นมือออกไป ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสกับด้ามดาบ พลังอันมหาศาลของกรามร์ก็พุ่งเข้าสู่กายของรัคเชนน์จนนางถึงกับผงะถอยหลัง มือเรียวงามกุมกระชับกรามร์เอาไว้ในมือแน่นและซึมซับอานุภาพอันรุนแรงของมัน ทั้งร่างสั่นสะท้านขณะที่ยกดาบกรามร์ขึ้นมาพิจารณา กรามร์เป็นดาบวิเศษที่แทบไม่แตกต่างไปจากดาบธรรมดาของมนุษย์ เนื้อดาบมีสีเงินสว่างดุจแสงอาทิตย์ยามส่องสะท้อนกับผิวน้ำ ตัวด้ามมิได้มีลวดลายอันวิจิตร ตรงกันข้ามมันกลับถูกออกแบบอย่างเรียบง่ายแต่ดูทรงพลังด้วยตัวอักษรสีเงินซึ่งสลักอยู่บนด้ามจับสีขาวนวล และที่สำคัญกรามร์มีน้ำหนักที่เบาอย่างเหลือเชื่อเมื่อเทียบกับดาบเล่มอื่นที่มีขนาดเดียวกัน   “นี่หรือ กรามร์”  โมไดครางออกมาด้วยความรู้สึกทึ่งอย่างที่สุด “ดูไม่แตกต่างไปจากดาบธรรมดาเลยสักนิด” “ความวิเศษของกรามร์อยู่ที่พลานุภาพของมันต่างหาก” ฟอร์เซ็ตติตอบ “แต่ข้าไม่เคยนึกว่าเลยว่าการจะได้มันมาต้องแลกกับการสูญเสียถึงขนาดนี้” สีหน้าของจอมเวทแห่งมาร์วัลลัสสลดลงด้วยความรู้สึกเสียใจ คำพูดของนานนาผู้เป็นมารดาหวนกลับเข้ามาในความทรงจำ “จงจำเอาไว้อย่างหนึ่งนะ ฟอร์เซ็ตติ เจ้าจะต้องร่ำไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดเมื่อได้กรามร์ และจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตเมื่อพบเดราเนียร์” “สิ่งสำคัญในชีวิต” ดวงตาของฟอร์เซ็ตติจับจ้องมองไปที่ร่างของรัคเชนน์ “ข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของข้าก็ตาม” จอมเวทหนุ่มแบมือของตนออกและมองดูแหวนวงสุดท้ายซึ่งส่องประกายเงาวับอยู่ในอุ้งมือของเขา ฟอร์เซ็ตติกำมันเอาไว้อีกครั้ง “พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว” โมไดพูดเบาๆ “เราต้องกล่าวอำลาโซลย์เสียที” จอมเวทแห่งมาร์วัลลัสพยักหน้าและเดินไปหารัคเชนน์ เขาบีบไหล่ของนางเบาๆก่อนหันไปทางร่างของโซลย์ ฟอร์เซ็ตติปลดผ้าคลุมสีขาวของเขาออกและนำไปคลุมบนร่างของโซลย์อย่างมิดชิด “เจ้าคือนักรบที่กล้าหาญที่สุด” เขาวางมือลงบนบริเวณทรวงอกของโซลย์ “และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของข้า” น้ำตาของจอมเวทหนุ่มไหลออกมาอีกครั้ง เขาลุกขึ้นและถอยหลังออกมาพร้อมกับวางมือประสานไว้บนไม้เท้าของตน “ลาก่อน เพื่อนรัก” เปลวเพลิงสีฟ้าสดลุกโพลงขึ้นท่วมร่างของโซลย์ รัคเชนน์เบือนหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาหนีภาพร่างของชายอันเป็นที่รักซึ่งกำลังถูกเผาให้มอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลีด้วยความรู้สึกปวดร้าวเช่นเดียวกับความรู้สึกของโมได เด็กหนุ่มกัดปากของตนแน่นและหลับตาลง น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มเมื่อได้ยินเวทเพลิงของฟอร์เซ็ตติ “ซอนเนน” */*/*/*/*/* ยินดีด้วยจ๊ะ มาลงชื่อว่าตามอ่านอยู่นะจ๊ะ อย่าน้อยใจไปเลยอิๆ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) - ขอบคุณค่ะ ^^ หัวใจที่มีความรักของโซลย์ ต้องเอาชนะหัวใจที่บรรจุความเกลียดชังต่อขาวโลกของรัคเชนน์ได้ ^_^... จากคุณ : Psycho man   - หัวใจรักและความจริงใจละลายน้ำแข็งของรัคเชนน์ได้จริงๆ ^^ โซลย์น่ารัก เพิ่งจะได้อ่านตอนนี้ สงสัยต้องหาตอนเก่าๆมาอ่านซะแล้ว เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : Ts-Original   - ขอบคุณค่า สามารถตามอ่านตอนแรกๆได้ที่บล็อคของมูนนี่นะคะ กะแล้วว่าต้องได้พรรคพวกอีกคน จากคุณ : scottie   - ฮี่ๆ เดาถูกจริงๆด้วย อ่านช่วงรัคเชนน์กับโซลย์ทีไร กิ๊บกิ๊วๆ ทุกที อิอิ >///< จากคุณ : Madam Loki (g_maru) - นึกภาพนักรบที่ทำอะไรหวานๆแล้วน่ารักดีค่ะ จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 13:25:06

ความคิดเห็นที่ 3 “ข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของข้าก็ตาม” เป็นคำพูดที่หล่อมากกกค่ะ พี่จอมเวทย์ อิๆ น่าคลั่งมั๊กๆๆ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 15:32:14 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 15:31:43

ความคิดเห็นที่ 4 กะถูกอีกว่าคงตายเกือบหมดกว่าจะฆ่ามารได้สำเร็จ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:13:33

ความคิดเห็นที่ 5 ซึ้งใจจัง ใครจะเป็นผู้ที่ต้องสูญเสียคนต่อไป จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:20:38

ความคิดเห็นที่ 6 ขอไว้อาลัยให้แก่ท่านแม่ทัพ 5 นาที ลาก่อน...ท่านแม่ทัพที่รัก ฮือ..ฮือ..ฮือ ทำร้ายจิตใจกันจังเลย คุณมูนนี่...กระซิกๆ จากคุณ : wor_lek เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:58:01

ความคิดเห็นที่ 7 งือ กำลังซึ้งๆตอนต้น มาตายตอนหลัง เศร้าไปอีกหลายวันเลย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 07:30:54