ความคิดเห็นที่ 1 ปาด ซะงั้น แวะมาบอกว่า แค่ชื่อตอน กับ รูปประกอบ ก็บรื๋อแล้ว จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:55:13

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 3 ::. ผีตากผ้าอ้อม .:: บนดาดฟ้า... ในภวังค์ครึ่งตื่นครึ่งฝัน นางเห็นมือนั้นกวักเรียก พอเขม้นมอง เจ้าของมือที่กวักฝ่ามือนั้นก็ขยายใหญ่เข้ามาจนแทบปิดใบหน้านางได้มิด นางจึงถอยหนีออกมาสองก้าว มือนั้นก็ยืดยาวขึ้น พอสุดเอื้อมก็เหมือนชูเคว้งคว้าง เสียงลมพัดหวีดหวิวกับกระแสเสียงที่จับใจความไม่ได้ กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นให้ก้าวเข้าไปใหม่ ทันใดนั้นกลับมีเสียงตะโกนแทรก “คุณคะ!” คราวนี้เหมือนน้ำเย็นสาดเข้าไปบนกระจกพร่ามัว มือที่กวักเรียกกับลมหวีดหวิวกลายเป็นละอองคลื่นปลิวกระจาย เบื้องหน้ากลายเป็นขอบฟ้าฉาบทาด้วยแสงตะวันสีแดงเพลิง ก้มมองปลายเท้า ห่างเพียงสองก้าวเป็นขอบตึกความสูงหกชั้น หญิงสาวผงะด้วยความกลัว หันหลังไปมองที่มาของเสียงเรียกพบหญิงสาวในชุดขาวทั้งตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิง ตัวสั่น หายใจหอบเหนื่อยด้วยต้องวิ่งออกจากลิฟต์และวิ่งขึ้นบันไดดาดฟ้ามาอีกต่อ “ฮั่ก... คุณ ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นคะ” นางพยายามเรียบเรียงความคิด  ใช่... แล้วเรามาทำอะไร...  อ้อ... เราคิดถึงลูก  คิดถึงสามี เราอยากตาย... เรากำลังคิดหาวิธีตาย “น้า น้าตายไม่ได้นะ” มือเล็กๆมาดึงชายกระโปรง คราวนี้มองหาต้นเสียงได้ง่ายกว่า เป็นเด็กหญิงวัยรุ่น รูปหน้าและแววตาสวยคมกว่าอายุ แต่ภาพรวมบ่งบอกถึงวัยเยาว์ด้วยรูปร่างผอมบาง จมูกรั้น ผมหยักศก ผิวขาวราวกับไร้เลือด รสายังไม่หายเหนื่อยหอบ แต่เห็นทันทีก็จำได้  “อะ...”  ...แอนี่... หญิงสาวหลุดคำพูดได้แค่พยางค์แรกก็แน่นหน้าอก ต้องหายใจเข้าแรงขึ้น หลับตารวบรวมสติสัมปชัญญะ จากนั้นแพทย์หนุ่มกับนักข่าวผู้ไม่รู้ทิศทางค่อยเปิดประตูดาดฟ้าตามมา ร่างของเด็กสาวหายไปจากกรอบสายตาของหญิงสาวทั้งคู่ “แล้วพวกคุณมาทำอะไรกัน อย่าเข้ามานะ!” หญิงสาววัยกลางคนในชุดผู้ป่วยก็เหมือนเพิ่งรวบรวมสติคืนมาได้ ใต้ตึกด้านล่างเริ่มมีคนอออยู่เต็ม บ้างโบกไม้โบกมือห้าม บ้างชี้ไม้ชี้มือสั่งการ อีกหลายคนวิ่งโกลาหลเพื่อหาอุปกรณ์มารองรับ หันกลับมามองรอบตัวมีร่างของคนแปลกหน้า ประกอบด้วย แพทย์ พยาบาล และนักข่าว  “คุณหลบไปก่อน” รสาหันไปบอกชายหนุ่มอีกสองคนด้านหลัง นายแพทย์หนุ่มบุ้ยใบ้ “เธอบอกให้นายหลบไป” “ผมเหรอ” “ใช่ เขากลัวนักข่าว” “เขากลัวหมอต่างหาก คนไข้ที่ไหนก็กลัวหมอทั้งนั้น หมอนั่นแหละหลบไป” “ชั้นบอกว่าอย่าเข้ามา กลับไปให้หมด!” ผู้ป่วยสาวบนราวดาดฟ้าตวาดเสียงสั่น ชายหนุ่มสองคนถอยออกไปคนละหลายก้าว รสาเองก็เตรียมถอยหลัง แต่ทันใดนั้นก็เหมือนมีแรงดันนุ่มๆที่แผ่นหลัง พอหันมองก็พบว่าเด็กสาวเมื่อครู่มายืนอยู่ข้างๆ พินิจมองจนแน่ใจ เธอคือผู้ป่วยที่ก่อนหน้านี้ยังนอนอยู่บนเตียง เวลานี้กลับมาเดินเล่นบนดาดฟ้าตรงหน้าของคนที่กำลังจะฆ่าตัวตาย เด็กสาวยกมือขึ้นลูบแก้มแล้วหันหน้ามาทางหญิงสาว รสาสบตากับเด็กสาวเข้าอย่างจัง ได้ยินเสียงเอ่ยขึ้นเบาๆ “พี่เห็นหนู?” รสาพยักหน้ารับ “กะแล้วเชียว แถมมาได้ทันเวลาอีกต่างหาก” เด็กสาวผายมือไปข้างหน้า หญิงสาวแปลกหน้าบนขอบดาดฟ้ากระพริบตาอีกสองสามทีน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม “พี่เรือง พี่เรืองมาเรียกฉันแน่ๆ” สบสายตาลังเลและไม่มั่นใจ ประกอบกับอาการหวาดผวากลัวตายสุดขีดก่อนร่างจะตกถึงพื้น ทำให้พยาบาลสาวพอคาดเดาได้ว่าบุคคลตรงหน้าไม่ได้ตายอย่างเต็มใจนัก “คุณคะ... อย่าตายแบบนี้เลยนะคะ” รสาจับปอยผมรวบไปด้านหลัง สูดลมหายใจเข้าลึกรวบรวมกำลังใจ ระหว่างเปิดบทสนทนา พยาบาลสาวพยายามขยับเข้าไปใกล้หญิงคิดสั้นทีละนิด “เธอ เธอเป็นใคร” “ดิฉันเป็นพยาบาลค่ะ เมื่อครู่ดิฉันอยู่ข้างล่าง ดิฉันเห็นภาพคนร่วงตกลงไป...” จังหวะนั้นชายหนุ่มทั้งสองคนต่างขนลุก ขยับเข้าหากันโดยไม่รู้สึกตัว  “ผู้หญิงคนนั้น ใส่เสื้อผ้าสีเดียวกับคุณ วินาทีที่ร่วงลงมาจะถึงพื้น เธอไขว่คว้าหาที่ยึดเกาะ หวังว่าจะมีสักมือมาช่วยดึงเธอขึ้นไป แต่ทันใดนั้นกะโหลกก็กระแทกลงถึงพื้นก่อน แรงกระแทกดันมันสมองแตกออกทางด้านข้าง ลูกตากระเด็นออกมาในสภาพเหลือกโปน ริมฝีปากของเธอเผยอร้องออกมาเหมือนจะบอกว่า ‘ช่วยด้วย’ แต่พอดิฉันกระพริบตาแค่ครั้งเดียว ภาพนั้นก็หายไป” หญิงสาวตรงหน้าเกิดอาการใจสั่นและหวาดผวาเมื่อพยาบาลสาวเล่าถึงเหตุการณ์เสมือนจริงโดยมีเธอเป็นผู้แสดงละครสดให้เห็นตรงหน้า รสาขยับเข้าไปใกล้อีก พูดด้วยเสียงละมุนขึ้น “ดิฉันไม่ทราบว่าคุณมีปัญหาอะไร แต่การตายไม่ใช่ทางแก้ปัญหานะคะ ช่วงวินาทีก่อนตายคุณอาจนึกอยากได้โอกาส แต่คุณจะไม่มีทางคว้าได้เลย มาทางนี้ดีกว่าค่ะ ดิฉันจะพาคุณไปหาหมอ รักษาตัวให้หาย แล้วไปตั้งต้นใหม่ ตอนเราเกิดมาเราก็ไม่มีอะไร ตอนนี้อย่างดีก็แค่ตัวเปล่าเหมือนตอนที่เกิด นึกเสียว่าเริ่มใหม่นะคะ” หญิงนิรนามเช็ดน้ำตาและมีทีท่าลังเล จากนั้นค่อยๆ บ่ายหน้ากลับเข้ามาในทิศตรงกันข้ามกับพื้นปูนด้านล่าง รสายิ้มอย่างโล่งอก  “มาค่ะ...” ในนาทีวิกฤตนั้น นักข่าวหนุ่มยกกล้องขึ้นจับภาพคนพยาบาลสาวยื่นมือไปรับหญิงนิรนาม ฉากหลังเป็นภาพอาทิตย์อัสดงกำลังทอดเงาลงมาขนานกับตึกระฟ้า ทิวทัศน์ที่ปรากฏในเวลาตะวันตกดินที่คนโบราณของไทยเรียกขานด้วยชื่อชวนขนหัวลุกว่า “ผีตากผ้าอ้อม” เพื่อนชาวต่างชาติกลับเรียกด้วยชื่อแสนหวานว่า “วานิลา สกาย”  วินทร์ประทับภาพแห่งความทรงจำนั้นไว้ด้วยการกดชัตเตอร์ รสาดึงหญิงนิรนามเข้ามากอดไว้และส่งต่อให้กับนายแพทย์หนุ่ม ไทยมุงที่อยู่ด้านล่างปรบมือให้กำลังใจระงมอยู่ด้านล่าง เจ้าหน้าที่มากมายทยอยกันเข้ามาดูเหตุการณ์จนถึงบนดาดฟ้า วินทร์ถือโอกาสตอนชุลมุนหลบเร้นออกไปเงียบๆ รสาปล่อยหญิงนิรนามไว้ในมือแพทย์แล้วหันไปกวาดตามองหาเด็กสาว ท่ามกลางผู้คนที่จอแจไปมา  ก็ไม่ปรากฏเงาของเด็กสาวเลยแม้แต่นิด *•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•* พยาบาลสาวตัดสินใจเดินกลับไปยังห้องพักผู้ป่วยของเด็กสาว แต่ทันที่ที่ไปถึง รสาพบเพียงเตียงที่ว่างเปล่า ข้างในห้องแม่บ้านกำลังทำความสะอาดบริเวณโดยรอบและจัดห้องสำหรับผู้เข้าพักคนต่อไป “ป้าขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรคะ” “เมื่อกี้นี้เอง คุณพยาบาลข้างนอกเรียกป้ามา บอกว่าต้องจัดห้องให้แขกวีไอพีคนใหม่ด่วนเลยนี่นา” “แต่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เตียงนี้ยังมีคนไข้อยู่เลยนี่คะ” “คนไข้ก่อนหน้านี้น่ะเหรอ คุณพยาบาลข้างนอกบอกว่าพอแม่เลี้ยงมาเยี่ยมแล้วกลับไปก็อาการกำเริบหรือกินยาฆ่าตัวตายเข้าไปอีกนี่แหละ ไม่รู้ไปหายามาจากไหน กินเข้าไปแล้วก็น้ำลายฟูมปาก นอนชักอยู่บนเตียง พากันเข็นเข้าไอซียูเตรียมล้างท้องอีกรอบ ตามหมอกันให้จ้าละหวั่น” แม่บ้านเล่าพลางเทน้ำยาถูพื้นแล้วลงมือทำความสะอาด รสาลำดับเหตุการณ์ซึ่งขัดแย้งกันอย่างเห็นได้ชัด “เด็กที่อยู่บนเตียงนี้ ผมหยักศก ผิวขาวๆ ตัวเล็กๆเท่านี้นะคะป้า” พยาบาลสาวทำมือประกอบเพื่อให้แน่ใจว่าตนไม่ได้เข้าห้องผิด “อือ ใช่ เมื่อเช้าป้าเข้ามาทำความสะอาด เด็กคนนี้แหละ” “แล้วตอนนี้อาการเค้าเป็นยังไงบ้างคะ” “ป้าจะไปรู้เหรอคู้ณ ป้าเป็นแม่บ้านนะ ไม่ใช่หมอ” แม่บ้านเริ่มโบกไม้โบกมือ เพราะเป็นคำถามที่เกินภูมิปัญญาจะตอบ รสายิ้มเพลียๆ เอ่ยขอบคุณแล้วเดินออกจากห้องดังกล่าวไปขอข้อมูลกับพยาบาลรักษาการณ์ประจำชั้น เมื่อได้หมายเลขเตียงในห้องไอซียูแล้วจึงขอตัวออกมา (จบตอน 3) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 19:56:24

ความคิดเห็นที่ 3 เจ้าอรุสา ^__^ มาปาดเค้าได้ เค้าก็หลอนได้นะ ปาดแล้วถูกบังคับให้อ่านเนื้อหาตอนต่อมาเลย เป็นไงล่ะ ฉากต่อไป เปิดตัวแอนี่นะคะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:01:18

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 4 ::. อนัลยานี .:: รสาตามไปดูอนัลยานีห้องไอซียู เพื่อนพยาบาลวิชาชีพเดียวกันให้การต้อนรับและบอกข้อมูลอย่างละเอียด บอกว่าผู้ป่วยถูกนำตัวมาล้างท้องอีกรอบเนื่องจากอาการทรุดหนักเหมือนรับสารพิษเข้าไปอีก คราวนี้เหมือนจะไม่ใช่แค่ยาพาราที่แพทย์ระบุเอาไว้ในกระดานผู้ป่วย “ไม่น่าเชื่อเลย” รสารำพึงเบาๆ “ไม่น่าเชื่ออะไรเหรอสา” “ก็คนไข้รายนี้ เราดูแลอยู่ ก่อนหน้าที่จะลงมาดูอุบัติเหตุหมู่ ยังดีๆอยู่เลยนะ” “ก็ไม่แน่หรอก เห็นผู้ช่วยติดต่อไปหาญาติแล้วกลับมาบอกว่า เป็นคนไข้ที่มีปัญหาเยอะน่าดู เข้าๆออกๆมาหลายโรงพยาบาลแล้ว” “เรื่องกินยาฆ่าตัวตายเหรอ” “เปล่า คนไข้เป็นโลว์อิมมูน(ภูมิต้านทานในร่างกายต่ำ) จากการเปลี่ยนอวัยวะนะ ต้องระวังการให้ยาทุกชนิด แม้แต่ยาพาราแค่สี่ห้าเม็ดยังกลายเป็นโอเวอร์โดสเลย” “ถ้าอย่างนั้น คนไข้ก็ไม่ได้ฆ่าตัวตายมาน่ะสิ เป็นโอเว่อร์โดสจริงๆ ตอนนี้ยังใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ที่ห้องปลอดเชื้อใช่มั้ย” “อื้อ คนไข้ยังไม่รู้สึกตัวเลย” รสาเอ่ยขอบคุณเพื่อนขอยืมกระดานและเดินเข้าไปดูอาการของผู้ป่วยจากนอกห้องกระจก ระหว่างที่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างหนัก ประติดประต่อแล้วถึงกับคิดว่าตัวเองฟั่นเฟือนไปเสียแล้ว “พี่ไม่ได้บ้าหรอก ก็พี่เห็นหนูจริงๆ” รสาหันขวับไปตามเสียง เห็นภาพตรงหน้าแล้วมือไม้อ่อน กระดานผู้ป่วยร่วงจากมือตกลงบนพื้นห้อง เพื่อนพยาบาลชะโงกหน้าออกมาถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่ารสา” รสากลอกตาดูเพื่อนสลับกับมองเด็กสาวที่มาปรากฏตัวอยู่ข้างๆ “ใช่ พี่เห็นหนูคนเดียว คนอื่นไม่เห็น” เพื่อนสาววางมือจากการบันทึกประวัติผู้ป่วยแล้วเดินมาช่วยเก็บข้าวของ “เหนื่อยมากแล้วนะแก ดูสิ เหงื่อชุ่มเลย ไปพักบ้างเถอะไป เลิกเวรแล้วไม่ใช่เหรอ” “อะ อือ” รสายกมือขึ้นปาดเหงื่อและลูบหน้าลูบตาตัวเอง มือหนึ่งแตะกระจกห้องผู้ป่วยแล้วถามเพื่อน “แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นใช่มั้ย มีคนไข้นอนอยู่บนเตียง” “อื้อ คนไข้นอนอยู่บนเตียง มีทั้งหมดสามเตียง แล้วก็มีชั้น ผู้ช่วยพยาบาล แล้วก็แก ที่ยืนอยู่ในห้องนี้” เพื่อนสาวตอบเสียงเนิบนาบแต่เมื่อจ้องไปในดวงตาเพื่อนที่มีแววไหวระทึก “นี่สา แกอย่ามาอำว่ามีผีมายืนอยู่ข้างแกหรือข้างชั้นนะ ไม่เล่นด้วยเด็ดขาด วันนี้ชั้นขึ้นเวรถึงเช้าซะด้วย” รสาแค่นหัวเราะแก้เก้อ “อือ ล้อเล่นหรอกน่า” ...พูดไปใครจะเชื่อ...  “ใช่ เค้าทั้งไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียง แต่พี่รับได้หมดทุกอย่างเลย” เด็กน้อยที่อยู่ข้างๆยังพูดเจื้อยแจ้ว “ออกไปข้างนอกกันเถอะนะพี่ เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะเลย” เด็กสาวกระตุกชายกระโปรงของรสาเบาๆ พยาบาลสาวแปลกใจที่ตัวเองยังมีเรี่ยวแรงเดินออกไปอย่างง่ายดาย ไม่เป็นลมล้มพับไปอย่างคนปรกติควรจะเป็นกันเวลาเห็นผี “ก็หนูไม่ใช่ผีนี่” อนัลยานียิ้มและหลิ่วตาให้ *•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•*•.,¸,.•* (มีต่อค่ะ) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:05:55

ความคิดเห็นที่ 5 หนูขอโต๊ด อ่านล่ะจ้า เพิ่งรู้ว่าฝรั่งเรียกวนิลาสกาย เรียกซ๊า น่ากินเชียว ปล.รูปข้างบน ช่วยได้เยอะเลยค่ะ หายหลอนกันเลยทีเดียว อิอิ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:07:12

ความคิดเห็นที่ 6 รสาเดินกลับออกมาตามทางเดิน มีเด็กสาวเดินตาม รสาเหลือบดูเท้าของเด็กน้อยก็เห็นว่าเท้าสองข้างนั้นไม่ได้ติดพื้น และเมื่อผ่านกระจกบานไหนๆ ก็ไม่มีเงาสะท้อน แม้จะสับสนกับปรากฏการณ์หลายอย่าง รสาก็เริ่มต้นคำถามด้วยหัวข้อที่คลางแคลงใจที่สุด “ถ้าไม่ใช่ผี แล้วหนูเป็นอะไร” “เรียกหนูว่าแอนี่ก็ได้ค่ะ เรารู้จักกันแล้ว” “ฮื่อ แอนี่ หนูเป็นใคร ฮึ” รสาไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เธอสามารถพูดคุยกับสสารตรงหน้า ที่ไม่สามารถบ่งชี้ได้ว่าเป็นตัวอะไร แต่กลับไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด ราวกับเป็นคนสนิทที่รู้จักกันมาหลายปีดีดัก “หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ตอนนี้ร่างกายหนูอยู่บนเตียงนั่น แต่วิญญาณหนูออกมาอยู่ข้างนอก ติดต่อกับใครก็ไม่ได้ หยิบจับอะไรก็ไม่ได้เลย หนูเดินซมซานไปทั่วโรงพยาบาลจนขึ้นไปบนดาดฟ้า แล้วพี่ก็วิ่งขึ้นมา ตอนที่เห็นหน้าพี่ หัวใจหนูเต้นโครมคราม พี่เป็นคนแรก คนเดียว ที่เห็นหนู และตอนนี้ก็ยังสามารถพูดคุยกับหนูได้” เด็กสาวหยุดนิ่งจากสภาพที่กำลังเดิน... ‘หรือกำลังลอยกันนะ’... รสาจำกัดความได้ไม่ชัดเจนนัก “พี่ไม่กลัวหนูใช่มั้ยคะ” “อะ อื้ม ก็หนูไม่ได้ทำอะไรพี่นี่” “แต่พี่ก็มองไม่เห็นวิญญาณของคนอื่นๆอีกใช่มั้ยคะ” “เอ๋...” “ก็วิญญาณของพี่พี่ชายหัวแบะคนนั้นบ้าง พี่ผู้หญิงท้องโตคนโน้นบ้าง” แอนี่พูดพลางเอามือมาคล้องแขนรสา มืออีกข้างชี้ชวนให้ดูตามมุมต่างๆของโรงพยาบาล วูบนั้น รสารู้สึกได้ถึงมวลสารเย็บเฉียบมาแตะที่ท่อนแขน ทันใดนั้นม่านตาที่ฉายภาพตรงหน้าก็เหมือนกระตุกวูบ เลนส์ตาพร่าเลือนไปครู่หนึ่งแล้วจึงปรับการมองเห็นให้ชัดเจนขึ้น เป็นอาการเดียวกับเมื่อใครสักคนเขม้นมองภาพสามมิติ ต่างกันที่ขณะนี้ หญิงสาวกำลังมองภาพในมิติที่ลึกกว่านั้น  มุมหน้าห้องน้ำ หญิงสาวท้องแก่คนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ หญิงสาวคนนั้นเป็นคนเดียวกับผู้ป่วยเมื่อหลายเดือนก่อนที่มาด้วยอาการตกเลือด แพทย์วินิจฉัยว่าทารกตายในครรภ์ไปแล้วตั้งแต่สามสัปดาห์ก่อนเข้าโรงพยาบาล สิ่งที่อยู่ภายในท้องเป็นเพียงก้อนเนื้อที่ไร้ชีวิต ร่างกายจึงพยายามขับเลือดและก้อนเนื้อออกมาให้หมดในคราวเดียว แต่สามสัปดาห์นานเกินไปกว่าจะมาถึงมือแพทย์ หญิงสาวเสียชีวิตในห้องไอซียูที่รสาเพิ่งจะเดินจากมา มุมปากทางเข้าโรงพยาบาล เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งมีเลือดอาบศีรษะ แต่ดูเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับบาดแผล มุ่งหน้าจะเดินออกจากโรงพยาบาล แต่เมื่อเดินผ่านพ้นไปแล้วร่างนั้นก็กลับเข้ามาใหม่ วนอยู่อย่างเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า รสาจำได้ว่าชายวัยรุ่นคนนี้คือผู้ป่วยที่ประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ชนกับรถสิบล้อ ถูกนำตัวมากู้ชีพที่โรงพยาบาล เกือบจะช่วยชีวิตได้ เพราะสัญญาณชีพกระเตื้องขึ้นมาวูบหนึ่งแต่แล้วก็ขาดหายไป วิญญาณของคนตายคงงุนงงว่าตนเข้ามาในนี้ได้อย่างไรและจะหาทางกลับบ้านได้ทางไหน และดูเหมือนเป็นวิญญาณที่มีความรู้สึกค่อนข้างไว ใบหน้าส่วนที่เลือดอาบค่อยๆเอี้ยวคอมามองตรงจุดที่รสากับอนัลยานีมองอยู่  รสาสลัดมือของเด็กสาวด้วยปฏิกิริยาตกใจกลัว ภาพทั้งหมดจึงหายไปภายในเสี้ยววินาที อนัลยานีตบมือแปะอย่างพึงพอใจเหมือนเด็กน้อยเพิ่งได้ของเล่นใหม่ “ถ้าเราแตะตัวกัน พี่จะเห็นอย่างที่หนูเห็นด้วย!!” “สนุกตายล่ะ” รสาเริ่มกุมขมับ เหวแกมดุ “ถ้าพี่ตกใจกลัวจนหัวใจวายไป จะทำยังไงฮึ” เด็กสาวหน้าจ๋อย พูดเสียงอ่อย “ขอโทษค่ะ แอนี่แค่รู้สึกดีใจ ที่ไม่ต้องอยู่ตัวคนเดียวแล้ว” เด็กสาวหดแขนเข้าไปกอดตัวเอง รสาเห็นบ่าเล็กๆกับร่างที่บอบบางแล้วใจอ่อนวาบ “ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ พี่จะเป็นเพื่อนกับหนูไปจนกว่าหนูจะเข้าร่างได้ก็แล้วกัน” “ไชโย!” อนัลยานีดีใจ โผเข้ากอดรสา พยาบาลสาวโอบมวลสารความหนาแน่นต่ำนั้นไว้แล้วหลับตาปี๋ ไม่อยากรับรู้อะไรอีก หยิกแขนตัวเองซ้ำ ถ้านี่เป็นความฝัน เธอก็อยากตื่นให้เร็วที่สุด! -โปรดติดตามตอนต่อไป- จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:10:03

ความคิดเห็นที่ 7 ^^ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 20:39:53 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:39:00

ความคิดเห็นที่ 8 ขอโทษแทนความเห็นที่ 7 ผิดอิมเมจ จริงๆต้องแบบนี้^^ ปล. ตอนนี้น่ากลัวครับ หลอนทั้งนอกทั้งในโรงพยาบาล ปากทางเข้าดรงพยาบาลยังหลอนจนได้ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:45:13

ความคิดเห็นที่ 9 เค้ามาแว๊ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:45:25

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ คนข้างบนนั้น ปาดกันจริงปาดกันจัง เห็นเค้าพิมพ์ช้าหน่อย เอาใหญ่เลยนะ! `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุยนอกเรื่องค่ะ ^____^ คุณ : อรุสา (npuiy) ที่จริงผีตากผ้าอ้อมกับ vanilla sky มีความแตกต่างกันหลายอย่าง เพียงแต่มุมมองของคนเห็นผี(รสา)กับคนที่ความรักกำลังเข้าตา(วินทร์) อาจจะแปลความหมายของท้องฟ้าออกมาด้วยทัศนคติที่ต่างกัน ^__^ เรื่องของท้องฟ้ามีอะไรให้คุยอีกยาวเลยเนอะคะ ว่าแต่กลัวจริงหรือเปล่าคะ บ่นจัง แต่พอคนเขียนวางกระทู้ปั๊บ คุณอรุสาคว้าตุ๊กตาพรวดมาคนแรกตลอดเลย ^___^' `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : NUAOFFYHUB คุณหมอเย็บแผลอย่างดีแล้วเนอะ บอกป่ะป๊าว่าอย่าซนอีกนะ แต่เค้าว่า... ลูกสาวพาซนมากกว่าเนะ :) ปล. ทานข้าวอิ่มแล้วจ้า บางมื้อเลทไปบ้างนะ ยุ่งหน่อยแต่ก็แบ่งเวลาเอา ^___^ `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : แพรวดาว ตื่นๆๆๆ ^ ^ อย่าลืมส่งที่อยู่มาทางหลังไมค์นะคะ มีรางวัลเตรียมข้ามน้ำข้ามทะเลไปให้ค่ะ ^___^ `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : GTW คนนี้ก็อย่าลืมชุบชีวิตให้น้องแมวเค้าด้วยนะ :) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : zoi ขอบคุณค่ะ =^____^= เอาอีกๆๆ มีหลายเสียงเรียกร้องค่ะ เพื่อนบางคนเคยอ่านนิยายเรามาหลายรอบ บางคนบอกว่า ไม่อ่านแล้ว นิยายเธอน่ะ มาอ่านโบนัสอย่างเดียว (โอ่ย...) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : เซโก้4 สวัสดีค่ะ =^___^= `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : Kiwi_brown ไหนลองอ่านดูซิ 2 ตอนนี้มีอะไรเป็นเอกลักษณ์อีกมั้ย ^ ^ `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : จันทร์พันฝัน ที่จริงกระทู้ก่อน มีสาระวางรอให้คุณจันทร์มาอ่านด้วยค่ะ ความเห็นที่ 59-60 นะคะ เห็นคุณจันทร์ชอบอ่านประมาณนี้ ถ้ามีเวลา ลองย้อนกลับไปดูนะคะ  =^___^= และกระทู้ก็เกินร้อยจริงๆด้วยค่ะ เกินได้อย่างไรก็ไม่รู้ ^^; `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : ดินสอสีน้ำ เดี๋ยวมีคลิปดีๆ ก็จะเอามาวางเรื่อยๆค่ะ :) คุณดินสอสีน้ำเองมีอะไรแนะนำ ก็เข้ามาทักทายกันเรื่อยๆนะคะ รสาช่วยคนกำลังจะฆ่าตัวตายไว้ได้สำเร็จด้วยล่ะ โดยที่เธอเองก็งงๆเหมือนกัน ว่าทำไมต้องมาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ ^^' `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปันมาให้ด้วยกิ๊ฟน่ารักๆ จากคุณๆนะคะ : npuiy, zoi, แพรวดาว, atk, Psycho man, Kiwi_brown, จันทร์พันฝัน, ดินสอสีน้ำ รวมทั้งคนอ่านที่ประสงค์ความสงบ (อยากอ่านแบบไม่มีงุ้งงิ้งง้องแง้ง) คนเขียนก็มี my BLOG หลังชื่อรุริกะค่ะ จะลงนิยายย้อนหลังไว้ให้นะคะ แต่ช่วงนี้ยุ่งจริงจัง จึงยังอัพไม่ทันกระทู้ค่ะ (",) ปล. แก้ไข ทักทายคนอ่านจากกระทู้ก่อนเพิ่มอีก 2 ท่านนะคะ (น่าจะครบแล้ว ^^) แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 54 21:28:33 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:50:00

ความคิดเห็นที่ 11 จ๊ะเอ๋... แว้บมาก่อนไปมุดผ้าห่มค่ะ ช่วงนี้ขอเอาใจออกห่างถนนฯ ไปสิงสถิตย์หาข้อมูลห้องอื่นก่อนนะคะ ว่างจริงจังแล้วจะกลับมาสยองต่อ ฝากทวงโดนัทคุณโส่ยล่วงหน้าไว้เลยค่ะ...คิคิ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ไนท์ๆ ค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:59:30

ความคิดเห็นที่ 12 แอ๊!!!!!!!!!!!!!!!! เค้าไม่ได้พาซนสักหน่อยน๊า หมอไม่ได้เย็บให้ใหม่ค่ะ แค่ทำความสะอาดแผลให้ทุกวัน ตอนนี้แผลสมานแล้วค่ะ ปล. เค้ากลัวตุ๊กตาผีตัวนี้ง่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:06:32

ความคิดเห็นที่ 13 งือ... ราตรีสวัสดิ์ด้วยคนค่ะ อุ้มคุณแอนูไปนอนกับตุ๊กตาคุณแพรวดาว แฮ่มๆ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:44:42

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นชื่อตอนแล้ว ลังเลนิดๆ จะอ่านเลย หรือว่าค่อยอ่านพรุ่งนี้ตอนกลางวันดี ยิ่งอยู่บ้านคนเดียว  ความคิดมันชอบหลอกตัวเอง นี่แหละน่ากลัวที่สุด ว่าแล้วขอนอกเรื่องอีกนิด มีอยู่คืนหนึ่งวันนั้นอยู่บ้านคนเดียว เวลาประมาณ สี่หรือห้าทุ่ม นั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่าง เชื่อปะ จู่ๆ ทีวี มันก็ปิดเองโดยไม่ได้กดรีโมท และไม่ได้ตั้งเวลาไว้  นั่งตัวแข็งทื่อ มือไวมาก รีบคลำบริเวณลำคอ "ฉันแขวนพระหรือยัง" 555 รู้สึกโล่งใจมาก แขวนพระไว้แล้ว อุ่นใจไม่กลัวเดินไปเปิดทีวีใหม่ นึกในใจ "ทีนี้ถ้าปิดอีกที ฉ้นจะเป็นลมให้ดู" 555   ตั้งแต่วันนั้น ทีวีไม่เคยปิดเองเลย ก็เลยเข้าใจว่า (ปลอบใจตัวเอง) สงสัยเราไปเผลอกดตั้งเวลาไว้ที่รีโมท อิอิ มาเข้าเรื่องก่อน :  อ่านเรื่องนี้แล้ว ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดไว้ นี่ยังคิดอยู่ว่า ถ้ามัน เริ่มน่ากลัวก็จะปิดไปก่อน ยังไม่อ่าน อิอิ แต่อ่านแล้วก็ ok แปลกดี  เหมือนเรื่อง ที่เคยอ่าน (อีกแล้ว )  เรื่อง Ghost Boy ( แค้นจากนรก ) โจลี่ เด็กหญิงวันสิบขวบ สามารถเห็นสสาร เด็กผู้ชายวันเก้าขวบ เหมือนที่รสา เห็นเลย  สสารของเด็กผู้ชาย พยายามจะบอกและชี้ทางให้โจลี่ได้รู้ตัว ฆาตกร ที่ฆ่าเขาเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน สุดท้าย ฆาตกรโรคจิตก็เป็น หมอ! จะรออ่านตอนต่อไปนะ อยากรู้ว่า รสาจะทำอย่างไรต่อไป จะว่าไป น่าสงสาร รสา นะ ต้องเห็นในสิ่งที่คนธรรมดาสามัญไม่เห็น อิอิ จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 23:47:31

ความคิดเห็นที่ 15 ม่ายอาวน๊าพี่รุริกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ เค้ากลัว ปล. สวัสดีค่ะคุณดินสอสีน้ำ เค้าก็เป็นประมาณนั้นแหล่ะค่ะ แต่เค้าไม่คุยด้วยนะ กลัววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 05:58:50

ความคิดเห็นที่ 16 โดนัท ที่มีดารารับเชิญมากันเพียบ คิดอะไรไม่ออก เลยอาศัยวัตถุดิบที่เก็บมาจากแถวนี้ ขอยืมใช้ฉาก กับตัวละครของคุณ รุริกะ ด้วยนะครับ ผมงบน้อย ให้ไม่ให้ก็จะใช้ล่ะครับ ป้ามาลี “เช็ดตัวนะคะคุณป้า” บัวเข็นรถที่มีกาละมังใส่น้ำสะอาดกับผ้าผืนเล็กๆ เข้ามาจอดที่ข้างเตียง ก่อนรูดม่านที่อยู่รอบเตียงให้ปิดมิดชิด เธอค่อยๆ จัดการกับคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็ว ในสมัยที่เธอพึ่งจบพยาบาลมาใหม่ๆ ตอนนั้นเธอทำงานพวกนี้ได้ไม่เคยเรียบร้อยเลย แต่ตอนนี้เธอสามารถทำได้อย่างรวดเร็วไม่มีที่ติ แต่ความใส่ใจที่เคยมีในสมัยนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความเคยชิน และคำว่างานไปหมดแล้ว มันไม่ได้หมายความว่าเธอจะทำอะไรไม่ดีกับคนไข้ เธอทำหน้าที่พยาบาลของเธอได้อย่างเรียบร้อย เพียงแต่มันขาดอะไรไปบางอย่าง อะไรที่จะทำให้คนไข้รู้สึกอบอุ่นใจ มากกว่าแค่ได้รับการบริการอย่างถูกต้อง “...หนูจ๊ะ” ป้ามาลีเรียกเธอเอาไว้ก่อนที่จะเข็นรถไปยังเตียงถัดไป เหลืออีกเพียงสองเตียงก็จะหมดแล้ว หลังจากนั้นก็เก็บงานอีกนิดหน่อย ส่งเวรเพื่อให้เพื่อนที่จะขึ้นเวรถัดไปได้รู้ถึงงานที่อาจต้องทำต่อ หรือคำสั่งพิเศษสำหรับคนไข้บางราย หลังจากนั้นเธอก็จะได้ไปพบกับแฟนหนุ่มของเธอเสียที วันนี้ทั้งสองมีนัดกินข้าวด้วยกัน แฟนของเธอทำงานเป็นพ่อครัวอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง และวันนี้เขาสัญญาว่าจะแสดงฝีมือทำอาหารให้เธอทาน และเธอไม่อยากจะไปสายแม้แต่วินาทีเดียว “มีอะไรคะ” “...ป้า ป้าอยากโทรศัพท์หาลูกที่บ้านน่ะ...แต่ป้า...เอ่อ...ป้า” ตั้งแต่ป้ามาลีมานอนที่วอร์ดนี้เธอก็ไม่เคยเห็นว่าจะมีใครมาเยี่ยมเลยสักคน สงสัยว่าบ้านของป้าคงอยู่ที่ต่างจังหวัดแน่ๆ และป้าก็อยู่ที่นี่มานานมากแล้ว ป้าคงคิดถึงลูก “ป้ารู้เบอร์ที่บ้านไหมคะ” “บ้านป้าไม่มีโทรศัพท์หรอก แต่บ้านยายแม้นที่อยู่ใกล้ๆ น่ะมี ป้าจำเบอร์ยายแม้นได้” เธอล้วงโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาก่อนถามเบอร์จากป้า “...ป้า...ป้าขอบใจนะ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูกดเบอร์ให้ แล้วจะไปทำคนไข้อีกสองเตียง ป้าคุยเสร็จแล้วกดปุ่มสีแดงตรงนี้นะคะ แล้วหนูจะกลับมาหาป้าอีกที” แกยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว จนเธอต้องรีบรับไหว้และยื่นไปจับมือป้าเอาไว้ “ไม่ต้องไหว้หนูหรอกคะป้า เรื่องแค่นี้เอง โทรศัพท์ของหนูก็มีโปรโทรฟรีอยู่ ป้าไม่ต้องเกรงใจเลยนะ คุยนานๆ ก็ได้” เธอเข็นรถไปยังเตียงต่อไป และเมื่อเธอวนกลับมาอีกครั้ง ป้าก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้ เธอเห็นสีหน้าของป้าแล้วก็รู้ในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ป้าพึ่งร้องไห้ และที่โทรศัพท์เองยังมีรอยคราบน้ำตาชื้นๆ ติดอยู่ด้วย แต่ป้าไม่ยอมพูดอะไร และเพราะเธออยากจะลงเวรเร็วๆ เธอจึงไม่ได้เอ่ยปากซักถาม ตกบ่ายเธอก็เดินออกมาจากตึกโดยสวมชุดสวย ชุดพยาบาลนั้นถูกแขวนเก็บไว้ในตู้ของเธอบนวอร์ด แต่ในขณะที่หันหลังเดินจากไป ภาพใบหน้าของป้ามาลียังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ เธอเคยเห็นใบหน้าแบบนั้นมาก่อน เธอทำงานเป็นพยาบาลมาหลายปีแล้ว เธอเคยพบเจอกับคนไข้มากมาย และเธอเคยเห็นใบหน้าแบบนั้นมาก่อน เธอไปตามนัดหมาย อาหารมื้อนั้นอร่อยมาก และแฟนหนุ่มก็ดีกับเธอเสียเหลือเกิน แต่ลึกๆ ลงไปภายในใจของเธอกลับเกิดความรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก เธอทำอะไรลงไปนะ สุดท้ายเธอก็ต้องขอตัวกลับก่อนเวลา และย้อนไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง “เมื่อเย็นนี้ป้าแกพยายามจะโดดตึก” เพื่อนของเธอที่มาขึ้นเวรต่อกระซิบบอก แต่สีหน้าท่าทางนั้นเหมือนกับรู้สึกสนุกสนานตื่นเต้น มากกว่าจะเป็นความตกใจ หรือเศร้าใจ มันเป็นไปอย่างที่เธอคิดจริงๆ ใบหน้าแบบนั้น คือใบหน้าของคนที่รู้สึกว่าชีวิตไม่เหลืออะไรอีกแล้ว “หมอให้ยาคลายเครียด กับสั่งให้จับตาดูเป็นพิเศษ...แต่ถ้าคนไข้เคยพยายามฆ่าตัวตายไปแล้ว ก็คงไม่มีอะไรหรอก คนเราส่วนใหญ่พอถึงจุดต่ำสุดแล้ว และผ่านมันไปได้ เดี๋ยวก็จะค่อยๆ ดีขึ้นเองแหละ” เธอเองก็คิดคล้ายๆ กัน หากถึงจุดที่ตีบตันไร้ทางออก เมื่อผ่านช่วงวินาทีแห่งความเป็นความตายมาแล้ว ส่วนใหญ่จะสามารถรับมือเรื่องราวต่างๆ ได้ดีขึ้น เธอเดินมาหยุดที่ข้างเตียงมองดูใบหน้าของป้ามาลีในขณะที่กำลังหลับ ลมหายใจนั้นผ่อนช้า สม่ำเสมอ แต่บนใบหน้านั้นยังคงมีร่องรอยที่เธอเคยเห็นเมื่อตอนบ่าย แต่ทุกเรื่องราวล้วนมีข้อยกเว้น เธอนั่งลงที่ข้างเตียงท่ามกลางความแปลกใจของเพื่อนๆ “ฉันขอนอนเฝ้าป้าละกันนะ” เพื่อนพยาบาลต่างมองหน้ากัน แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร อย่างน้อยก็ต่อหน้าเธอ แต่ลับหลังไม่รู้ว่าพวกเธอจะไปแต่งเติมเรื่องราวในวันนี้ให้มันเป็นอย่างไรต่อไป บัวตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย แต่แล้วก็ลืมตาขึ้นอย่างเต็มที่ เธอมองไปบนเตียง และป้ามาลียังคงนอนอยู่ตรงนั้น ป้าเองก็จ้องมองเธออยู่เช่นกัน ข้างนอกยังไม่สว่าง ภายในวอร์ดยังคงมืดสนิท มีเพียงโต๊ะพยาบาลที่เปิดไฟไว้สลัวๆ ทิ้งไว้เท่านั้น แต่เธอก็สามารถมองเห็นแววตาของป้าได้อย่างชัดเจน “...หนูรู้เรื่องของป้าแล้วใช่ไหมถึงมานอนอยู่อย่างนี้” ป้ากระซิบเบาๆ “...ค่ะ” เธอตอบเพียงสั้นๆ ในใจอยากจะถามถึงเหตุผล แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม “...ผัวป้าตายไปแล้ว” “เมาแล้วไปขับมอเตอร์ไชด์...ไอ้แดง...ลูกป้าที่ซ้อนรถไปก็...ก็ตายด้วย” น้ำตาของป้าค่อยๆ ไหลรินลงมา เสียงของเธอแหบแห้ง “ไม่มีใครส่งข่าวมาบอกป้าเลย...ถ้าป้าไม่โทรกลับไป ก็คงไม่รู้” เธอปวดแปลบในอก ถ้าเธอใจร้ายไม่ยอมให้ป้ายืมโทรศัพท์ไปใช้ ป้าก็คงไม่รู้เรื่องพวกนี้ แต่ถึงอย่างนั้นสักวันหนึ่งป้าก็ต้องรู้อยู่ดี แต่ตอนนั้นป้าอาจจะรับมือได้ดีกว่านี้ก็เป็นได้ ไม่หรอก มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแม้แต่นิดเดียว “ไม่เกี่ยวกับหนูหรอก อย่าเศร้าไปเลย” ป้าพูดเหมือนกับเข้าใจความรู้สึกของเธอ “ชีวิตคนเรามันก็เป็นอย่างนี้แหละ” “...ป้าอย่าพึ่งท้อนะคะ ป้าต้องรักษาตัวเองให้หายดีก่อน แล้วป้าก็จะ...” “สายไปแล้วล่ะหนู” เสียงของป้าเยียบเย็น และบรรยากาสรอบกายของเธอก็เหมือนกับจะเย็นลงด้วย ขนบนหลังของเธอพร้อมใจกันลุกตั้งชัน ความรู้สึกบอกกับเธอว่าที่ด้านหลังมีใครมายืนอยู่ แต่เธอไม่กล้าพอที่จะหันกลับไป และดูเหมือนว่าร่างกายก็จะไม่ยอมรับคำสั่งจากเธอเช่นกัน “ผัวกับลูกมารับป้าแล้ว พวกเราจะไปด้วยกัน” เธอรู้สึกเหมือนกับมีเงาดำเคลื่อนไหววูบวาบมาตรงหน้าก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น เธอมองไปบนเตียง และป้ามาลียังคงนอนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของป้าดูแปลกไป เธอรีบเอื้อมมือไปจับชีพจรที่คอของป้าทันที ตัวของป้ายังอุ่นอยู่ แต่ไม่มีอะไรเต้นอยู่ข้างใต้นั้น หรือไม่มันก็เต้นช้าเต็มที เธอเอื้อมมือไปที่ปุ่มเรียกพยาบาลซึ่งห้อยอยู่ข้างเตียง ความฝันก่อนที่จะตื่นย้อนกลับมา เธอคล้ายกับได้ยินเสียงป้ามากระซิบที่ข้างหู ปล่อยป้าไปเถอะหนู ป้าอยากไปอยู่กับทุกคน เสี้ยววินาทีนั้นคล้ายกับยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าเธอคิดจะช่วยชีวิตป้าก็ต้องทำเดี๋ยวนี้ทันที เสียงกระซิบนั้นยิ่งดังมากขึ้น ปล่อยป้าไปเถอะ เธอส่ายหน้าอย่างแรง กดปุ่มเพื่อเรียกเพื่อนๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง เธอรีบจัดท่านอนของป้าเพื่อเริ่มการช่วยหายใจ และปั๊มหัวใจทันที มีความวุ่นวายเกิดขึ้น เสียงเพจประกาศ เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ และผู้คนวิ่งไปมา จนคนไข้ที่อยู่เตียงอื่นๆ พากันตื่นขึ้นมาจนหมด บัวยืนอยู่บนดาดฟ้า ตรงตำแหน่งที่เธอคงไม่รู้ว่าป้ามาลีเคยมายืนอยู่ในตอนที่คิดจะกระโดดลงไป ตอนนี้ป้าปลอดภัยแล้ว แต่จิตใจของป้าจะเป็นอย่างไรบ้างคงไม่มีใครสามารถตอบได้ เธอได้แต่ถามตัวเองไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม แต่ก็ไม่มีคำตอบ ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจึงตัดสินใจไปอย่างนั้น ถ้าปล่อยให้ป้าจากไปมันจะดีกว่าไหมนะ บัวทอดถอนใจ มองดูดวงอาทิตย์สีส้มกลมโตที่ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าที่ขมุกขมัวจากควันพิษ และเงาทะมึนของหมู่ตึกที่เรียงรายปิดบังสิ่งอื่นๆ ที่ขอบฟ้าไปจนหมดสิ้น จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 09:55:25

ความคิดเห็นที่ 17 ฝากหนูแอนี่ยื่นมือเย็น ๆ ไปจับข้อเท้าคุณป้าแม่บ้าน ตอนแกนั่งเผลอๆ ให้กระตุกๆ ซักทีสองที โทษฐานยียวน ตอนที่พูดว่า ...... “ป้าจะไปรู้เหรอคู้ณ ป้าเป็นแม่บ้านนะ ไม่ใช่หมอ” รสาฝากบอกว่า "ทราบแล้วค่ะคุณป้า" อิอิ ^____^ ตามมาอ่านเหมือนเดิมค่ะคุณรุริกะ... จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 19:55:42

ความคิดเห็นที่ 18 เค้ามาเฝ้ากระทู้แว๊วววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 20:24:28

ความคิดเห็นที่ 19 มาคุยต่อค่ะ ^___^ + + + + + + คุณ : ดินสอสีน้ำ ที่ห้องเราไม่มีทีวี แต่คอมพิวเตอร์ที่ใช้ก็ชอบดับเองบ่อยค่ะ ไฟมันตก ^^' แม้แต่ที่ทำงาน บางทีก็ไฟดับพรึ่บทั้งออฟฟิศ มีเสียงร้องกรี๊ดดดโหยหวนออกมาจากคลังยา คือเจ้าหน้าที่คลังยาเขาไปจัดเรียงยาแล้วไฟดับอยู่คนเดียวในนั้น :p~ เราก็ห้อยพระนะคะ แต่เวลาตกอยู่ในภาวะคับขันจะถามตัวเองก่อน ว่ามีสติดีอยู่หรือเปล่า แน่นอนว่าผีกลัวพระ แต่ที่ผีกลัวกว่าคือคนที่มีสตินะคะ พระท่านช่วยเรื่อง support therapy ต่างหาก :) ปล. คุณดินสอสีน้ำอ่านเรื่องแปลเยอะเหมือนกันนะคะ Ghost Boy เรายังไม่เคยอ่านเลย เคยอ่านแต่ Century Boy ที่เป็นการ์ตูนน่ะค่ะ ^__^ แต่ถ้าเป็นพล๊อตล่ะก็ ประมาณที่คุณดินสอสีน้ำเล่ามาเลยค่ะ บังเอิญจังเนอะ :) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : zoi เราว่าคุณโส่ยเหมาะกับงานเขียนแบบนี้นะคะ การเขียนเรื่องธรรมดาๆแต่ด้วยมุมมองไม่เหมือนใคร จบแบบไม่มีใครเหมือน ^^' บางทีก็ทำให้รู้สึกอิ้งๆทึ่งๆ เรื่องนี้ดีค่ะ อ่านแล้วประทับใจเลย (^_^)b ปล. ว่าแต่ป้ามาลีงานชุกจริงๆนะคะ เดินสายเป็นดารารับเชิญอยู่ในโดนัทเกือบทุกเรื่องเล้ย :) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : Kiwi_brown ไม่ต้องมาลีลาเลย จะเรียกเค้าว่าป้าก็เรียกมาเถอะ :) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : NUAOFFYHUB เปลี่ยนอาชีพเป็นรปภ. (รักษาความปลอดภัยในกระทู้)แล้วเนะ :) ว่าแต่ตุ๊กตาในความเห็นที่ 8 ทำไมไม่กลัว ไปกลัวความเห็นที่ 11 ล่ะงึ ^^' มาๆ เฝ้ากระทู้ด้วยกัน อิอิ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 04:00:37

ความคิดเห็นที่ 20 อีกนิดนึงค่ะ ::. ข่าวประชาสัมพันธ์นะคะ .::   เนื่องจากรุริกะได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของทีมงาน ผลิต Animation การ์ตูนธรรมะเรื่องหนึ่ง ออกฉายทางทีวีไทยเมื่อประมาณปีที่แล้ว จากนั้น เราก็ตกลงกันว่า จะพิมพ์หนังสือการ์ตูนธรรมะ แจกเป็นธรรมทานให้เด็กๆ กันค่ะ ^^ ไม่มีลีลาล่ะ เราก็ประชาสัมพันธ์เลย  โดยตั้งเป้ายอดพิมพ์ไว้ที่ 3,000 เล่ม  และใช้เวลาการประกาศเพียง 1 เดือนเท่านั้น หากมีผู้บริจาคมาไม่ถึง ทีมงานก็จะเติมเงินกันเอง และเอาหนังสือไปแจกให้ห้องสมุดโรงเรียนต่างๆ ณ ตอนนั้น จึงยังไม่ได้รบกวนใคร และยังไม่ได้บอกกล่าวอะไรใครมากนะคะ มาวันนี้ (ปิดรับการบริจาคไปตั้งแต่ 20 มิ.ย.แล้วค่ะ)  ยอดพิมพ์หนังสืออยู่ที่ 9,999 เล่ม น่าจะทยอยออกจากโรงพิมพ์ประมาณกลางเดือนหน้า ถึงตอนนี้ เห็นจะต้องออกปากรบกวนแล้วค่ะ ^___^ เนื่องจากหนังสือที่พิมพ์ชุดนี้ ไม่มีวางขายที่ร้านหนังสือใดๆ จะเคี่ยวเข็ญให้ออกไปหาซื้อกันก็ไม่ได้ ดังนั้น ขอแจกฟรีนะคะ ท่านใดสะดวกมารับ มารับกับมือรุริกะได้ไหมคะ จะไปแจกไปมอบหนังสือให้ผู้ร่วมบริจาคที่ศาลาลุงชิน (อยู่แถวบิ๊กซี แจ้งวัฒนะ หาแผนที่ในกูเกิ้ลได้นะคะ) วันอาทิตย์ที่ 17 กรกฎาคม และ 21 สิงหาคม 2554 ค่ะ ส่วนท่านดังต่อไปนี้ หากไม่สะดวกมารับ ก็ขอรบกวนกึ่งบังคับ ให้ส่งที่อยู่และระบุจำนวนเล่มที่ต้องการ มาทางหลังไมค์นะคะ เซ็ตแรก นักแสดง/นักประพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับคำว่า PSYCHO ค่ะ ได้แก่คุณ : เจียวต้าย, แมวเหมียวพุงป่อง, เซโก้4, KTHc, zoi, แพรวดาว,  เทียนสี, จันทร์พันฝัน, npuiy, NOUOFFYHUB, setakan, อินทรายุธ  (ปล. โรงเรียนของอาจารย์จีได้รับ 100 เล่มอยู่แล้วนะคะ  ไม่ต้องมองหาในรายชื่อ ^^') เซ็ตหลัง ผู้อ่านน่ารักๆ ที่เคยมาให้กิ๊ฟ ให้ความเห็น และมีน้ำใจไมตรีอันดีต่อกัน ^___^ ได้แก่คุณ : scottie, atk, Kiwi_brown, ดินสอสีน้ำ, ravio, แมลงวันยิ้มแฉ่ง, delio, แก้วกังไส ทราบอยู่ว่าบางท่านอาจจะไม่อ่านหนังสือธรรมะ แต่ขอมอบไว้ให้เป็นที่ระลึก ว่าเป็นเล่มหนึ่งที่ได้รับจากเพื่อนทางอากาศ โดยไม่มีเงื่อนไข ไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆค่ะ (ได้มีโอกาสเป็นผู้ให้ ก็ดีใจแล้ว)  หนังสือหน้าตาประมาณนี้ค่ะ ปล. เพิ่มชื่อคุณเทียนสีนะคะ หายไปนาน เพิ่งนึกออกเลย แล้วจะกลับมาดูไหมนะ ^ ^' แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 10:13:20 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 07:42:33

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณที่มีชื่อผมครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 09:28:17

ความคิดเห็นที่ 22 ขอขอบคุณสำหรับน้ำใจอันดีงาม และที่สำคัญ ขออนุโมทนาบุญครั้งนี้ด้วยค่ะ ขอเล่มหนึ่งค่ะ (จะขอหลายเล่มก็เกรงใจ 555) เห็นปกหนังสือแล้วอยากอ่าน (จริงๆ) เดี๋ยวส่งที่อยู่ให้ทางหลังไมล์นะค่ะ :-) ขอบคุณอีกครั้ง ที่เสียสละเวลาและค่าส่งให้ทางไปรษณีย์ค่ะ ส่วนเรื่องหนังสือแปล อ่านไม่เยอะหรอกคะ บังเอิญ (อีกแล้ว)  ได้มาอ่านเรื่องที่คล้ายๆ กับเรื่องที่เคยอ่าน ก็เลยนึกขึ้นได้ อิอิ ปล. ฝากสวัสดีคุณ NUAOFFYHUB ด้วยค่ะ แปลกดีนะ ขึ้นชื่อว่า ผี  ก็ทำให้เรา กลัวได้ ทั้งๆที่ ทั้งชีวิตก็ไม่เคยเจอ ยิ่งพูดเรื่องนี้ตอนกลางคืนด้วยนะ มันคู่กัน เหมือน ได้ นั่งทานกาแฟแก้วละ 15 บาท กับ ปาท่องโก๋ ตัวละ 1 บาท ข้างฟุตบาทเลยละ 555 (เกี่ยวกันไหมเนี่ย :-) แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 13:47:32 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 13:46:15 จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 11:25:36

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณมากค่ะ ปล.รบกวนช่วยฝากเอาไว้ที่อาจารย์จีด้วยค่ะ (พี่ชายห้ามลืมเด็ดขาด หุๆ) จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 11:30:43

ความคิดเห็นที่ 24 ถ้าเค้าเอาไปให้คนอื่นต่อได้หรือเปล่าคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 11:34:58

ความคิดเห็นที่ 25 มาอ่านแล้วค่า...บรึ๋ยๆๆๆ เห็นอะไรต่ออะไรเยอะแยะ น่ากลัวอ่ะ T_T เค้าเองก็เคยอยากคิดฆ่าตัวตายมาแล้วนะคะ...... อ่านดีๆ นะคะ แค่ "อยากคิด" ไม่ใช่ "คิดอยาก" ฆ่าตัวตายน้า เพราะอยากรู้จริงๆ ว่า ชั่วขณะจิตที่คนฆ่าตัวตายถูกบีบคั้นจิตใจมากขนาดไหน ความกดดันจากความทุกข์ที่ได้รับสาหัสขนาดไหนกันหนอ? ถึงทำให้พวกเขาเหล่านั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่เพื่อรับรู้ความทุกข์นั้นอีกต่อไป อาจจะเป็นโชคดีที่เค้าเป็นคนขี้กลัว (แห่ะๆ) ก็เลยกลัวว่าถ้าตายไปแล้วเจออะไรที่แย่กว่าอยู่จะกลับมาไม่ได้ ^^' (ถึงจะมีคนบอกว่าคนที่ตายไปแล้วนั้น "สบาย" เพราะถ้า "ลำบาก" คงกลับมากันแล้ว ... ตลกนะนั่น...แต่ขำไม่ออกเนอะ) พ่อแม่จะมีใครดูแล จะเสียใจแค่ไหน บาปใหญ่อีกต่างหาก ด้วยความขี้กลัวก็เลยไม่เอาล่ะ ไม่ฆ่าตัวตายหรอก เดี๋ยวถึงเวลาค่อยตายก็ได้ ตอนนี้อยู่ป่วนชาวบ้านเค้าไปวันๆ ก่อนดีกว่า แฮ่ะๆ ..... คุณนู...หายกลัวน้องบลายธ์เค้าหรือยัง? ออกจะน่ารักกว่าตุ๊กตาเลือดตั้งเยอะน้า มีอยู่ช่วงนึงซื้อหนังสือเยอะจนล้นตู้หนังสือ ก็เลยกระจายหนังสือบางส่วนออก โดยการเขียนด้านในว่า "อ่านจบแล้ว กรุณาส่งต่อเป็นหนังสือลูกโซ่ด้วย" ^___^ ทำแบบนี้หลายเล่มเหมือนกันนะ นี่ก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะวนกลับมาหาเราบ้าง เคยส่งไปให้เรือนจำในจังหวัดเชียงใหม่ด้วยค่ะ ส่งไปตามห้องสมุดโรงเรียนภาคเหนือ หรือที่ต่างๆ ตามโอกาส อยากให้เพิ่มจำนวนบรรทัดในการอ่านหนังสือต่อปีของประชากรไทย มากกว่า 8 บรรทัดต่อปี (หรือเปล่านะ?) เสียที อนุโมทนาบุญกับคุณรุริกะและกัลยาณมิตรที่จัดทำหนังสือนี้ด้วยค่ะ โอ้โฮเฮะ....ยาวจังฮู๊ ^_______^ (แก้ไขคำผิดค่ะ พูดมากก็ผิดมากอย่างนี้ล่ะ) แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 13:15:31 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 13:12:47

ความคิดเห็นที่ 26 เค้าจะกลัวตุ๊กตาตาโต ๆ แบบนี้แหล่ะค่ะ ทำไงก็ไม่หาย เห็นทีไรก็อยากจะร้องไห้ทุกที ตัวสั่น ปวดหัว สรุปว่ากลัวค่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:24:05

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ ^ โอ๋ๆๆ ... มามะ กอดดดดดด !!! .. .... ...... ......... (ฮี้บบบบบบบ ... ไม่รอบอ้ะ ^____^) อยากหม่ำซีฟู้ดอุด้งจังวุ๊ย ... นั่งน้ำลายยืดหลายชั่วโมงแล้วเนี่ย ข้ามฝั่งไปสอยมาหนึ่งกะละมังท่าจะดี ... อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 16:03:40

ความคิดเห็นที่ 28 แอ๊!!! เค้ารู้หรอกว่าอ้วน ชิส์ ปล. คุณแพรวดาวกินเป็นกะละมัง??? แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 16:45:30 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 16:39:20

ความคิดเห็นที่ 29 แอ๊!!! รู้ว่าเค้าอ้วนเหรอ ... งุงิงุงิ ปล. กะละมังใหญ่ด้วยล่ะ เล็กๆ ไม่ ใหญ่ๆ เอา ... ฮี่ๆๆ ปลล. ซัดไปก่อน เดี๋ยวก่อนกลับบ้านเซาว์น่าครึ่งชั่วโมงก็หายกันแล้ว ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 16:51:59

ความคิดเห็นที่ 30 เค้าหมายถึงว่าเค้าอ้วนต่างหาก แบ่งไขมันเค้าไปซาวน์น่าบ้างจิคะ เผื่อว่าจะดีขึ้น อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 20:41:47

ความคิดเห็นที่ 31 มาเลยๆ จะให้แบ่งตรงไหน ยื่นมาเลย รอตัดอยู่เนี่ย...ให้ไวๆ คิคิ ง่วงแล้ว...นอนกันเนอะๆ คร่อกกกกกกกกกก ฟรี้้้้้้้้้้้ !!!! ไนท์ๆ ค่า ... รักนะจุ๊บๆ ****************** เฮือกกกกก...งัวเงียตื่นขึ้นมาต๊กกะใจหมดเลย สาวน้อยช่างใหญ่โตนัก ... เอาออกก่อนดีกว่า อรุณสวัสดิ์ค่าทุกคน จุ๊บๆ คนนี้ด้วยน้า v v v . แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 06:27:32 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 22:01:27

ความคิดเห็นที่ 32 อรุณสวัสดิ์ค่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 06:04:56

ความคิดเห็นที่ 33 ^ ^ แมวพันธุ์ไหนนั่น :) จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 06:43:45

ความคิดเห็นที่ 34 มาคุยต่อตอนเช้าค่ะ ^___^ + + + + + + คุณ : เจียวต้าย จะไม่มีชื่อคุณปู่ได้อย่างไรคะ :) จริงๆก็ลังเลว่าจะนำไปยื่นให้กับมือ ตอนนัดไปทานข้าวกับคุณปู่สักครั้งดีไหม แต่ดูจังหวะและโอกาสแล้ว ส่งทางไปรษณีย์น่าจะถึงไวกว่านะคะ คุณปู่ไม่ถนัดอ่านการ์ตูนช่อง ก็ฝากลูกฝากหลานไปบริจาคให้เด็กๆที่ไหนก็ได้ค่ะ ยกตัวอย่างตอนนี้ก็มีคุณหมอและคุณพยาบาลหลายท่าน มารับอาสานำไปให้วอร์ดเด็กตามโรงพยาบาลต่างๆ ไม่ว่าจะศิริราช มหาราชนครเชียงใหม่ ชลบุรี จันทบุรี บลาๆๆ :) โรงเรียนที่จะส่งไป ก็จะจำกัดวงให้แคบลงค่ะ เป็นโรงเรียนในกลุ่มวิถีพุทธ 1 กลุ่ม และอีกกลุ่มเป็นโรงเรียนในโครงการตามพระราชดำริ ของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ที่ทรงอุปถัมภ์โรงเรียนในชนบทจำนวน ๗๔๕ โรง(ข้อมูลปี ๒๕๕๒) เช่น โรงเรียนในสังกัดกองบัญชาการตำรวจตระเวนชายแดน   โรงเรียนในสังกัดสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ     ศูนย์ส่งเสริมและพัฒนาเด็กวัยเตาะแตะ (ชื่อนี้จริงๆนะคะ^^) และคุณปู่ไม่ต้องกังวลเรื่องการสมทบทุนบริจาคนะคะ หลานหามาได้ตามเหตุและปัจจัยแล้วค่ะ ^___^ `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : ดินสอสีน้ำ ส่วนที่ส่งให้เพื่อนๆ คือส่วนที่รุริกะและเพื่อนที่ที่ทำงาน สมทบทุนและขอรับมาบริจาคเองราวๆพันกว่าเล่มค่ะ รวบรวมมาได้เยอะ เพราะส่วนใหญ่ถามว่า เธอไปเอาหนังสือนี้มาจากไหน (ไว้ใจได้หรือเปล่า อะไรอย่างนี้) เราก็ตอบว่า ไว้ใจเถอะ เราเขียนบทเอง ก็ตื่นเต้นกัน ช่วยๆสมทบทุนกันมา ทำให้ราคาหนังสือถูกลง และนำมาเผื่อแผ่ให้คนอื่นได้ด้วยค่ะ ^___^ ได้ไอเดียอีกอย่างจากคุณดินสอสีน้ำ รอบหน้าก็จะลงเย็นๆมืดๆวันอังคารล่ะ ได้บรรยากาศดีเนอะคะ (' ',) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) หนังสือสีสันสดใสแบบนี้ น่าจะถูกใจเด็กๆนะคะ ^___^ `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : NUAOFFYHUB ได้สิคะ ตามสบายเลย :) วันอาทิตย์ที่ 17 กรกฎา พี่จะแวะไปรับขวัญ ที่อยู่แถวๆบ้านเรา เพื่อไปช่วยแจกช่วยแพ็คหนังสือกันด้วยนะ แอนูสนใจติดรถไปด้วยป่าว ไปเที่ยว เอ้ย ไปเล่น เอ้ย ไปทำงานๆ :) `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* คุณ : แพรวดาว เราว่าตอนผีตากผ้าอ้อมของเราเป็นตอนพื้นๆ แต่เรื่องสั้นของคุณโส่ยใส่ใจรายละเอียดของคนที่อยากตายมากกว่าเยอะเลยค่ะ จริงอยู่ว่าเราเห็นอยู่แล้วว่าการฆ่าตัวตายมันไม่ดี แต่เราลืมมองศักดิ์ศรีของคนที่ต้องการตายว่าควรเปิดโอกาสให้เขาไหม ตอนนี้ในวงการสาธารณสุขไทยกำลังถกเถียงกันหนักในประเด็น พินัยกรรมก่อนตาย (Living Will) ที่ปรากฏในพ.ร.บ.สุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2550 "บุคคลมีสิทธิทำหนังสือแสดงเจตนาไม่ประสงค์จะรับบริการสาธารณสุข ที่เป็นไปเพียงเพื่อยืดการตายในวาระสุดท้ายของชีวิตตน หรือเพื่อยุติการทรมานจากการเจ็บป่วยได้ การดำเนินการตามหนังสือแสดงเจตนาตามวรรคหนึ่ง ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดในกฎกระทรวง เมื่อผู้ประกอบวิชาชีพด้านสาธารณสุขได้ปฏิบัติตามเจตนาของบุคคลตามวรรคหนึ่งแล้ว มิให้ถือว่าการกระทำนั้นเป็นความผิดและให้พ้นจากความรับผิดทั้งปวง" แปลง่ายๆ ว่าถ้าคนไข้อยากตาย บอกหมอแล้วว่าพอถึงวาระสุดท้าย ไม่ต้องยื้อนะ ไม่อยากทรมานกับเข็ม กับยา กับการกรีดด้วยมีด หรืออะไรสารพัด และหมอ/พยาบาล/ผู้ปฏิบัติหน้าที่ ก็ไม่ต้องถือเป็นความผิดที่ช่วยชีวิตไว้ไม่ได้ หลายคนยังคัดค้านเรื่องนี้เพราะเห็นว่ายังไม่เหมาะกับสังคมไทยนะคะ ซึ่งก็น่าคิดว่า เหตุสมควรตาย มีอยู่จริงไหม ไม่ว่าจะสังคมไทยหรือสังคมไหนในโลก ^__^ (คุยกับเราก็อย่างนี้ล่ะ มีแต่เรื่องจริงจังตลอด 555) ปล. อนุโมทนาในบุญกุศลที่คุณแพรวดาวทำมาตลอดเช่นกันค่ะ ^___^ `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* อาว.... ข้างล่างเค้าคุยเล่นกันงุ้งงิ้งง้องแง้งอีกล่ะ :) ปล. หมายเหตุบอกสมาชิกบางท่านที่อาจไม่สะดวกบอกที่อยู่ ไม่เป็นไรนะคะ มีผู้ประสงค์จะให้ และผู้ประสงค์จะรับ เจตนาก็สำเร็จไประดับหนึ่งแล้วค่ะ ^___^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 07:37:56

ความคิดเห็นที่ 35 # 33 กระต่ายน้อยต่างหากค่ะ # 34 เดี๋ยวเค้าบอกอีกทีนะคะ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 10:05:28

ความคิดเห็นที่ 36 ^ กระต่ายหรอ เค้านึกว่าหนูพุก จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 11:36:06

ความคิดเห็นที่ 37 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 15:25:31

ความคิดเห็นที่ 38 กระต่ายจริงๆ หรือ ... เค้านึกว่าหนูนู....คริคริ เดี๋ยวมาวิ่งเล่นต่อนะคะ ทำกับข้าวก่อน ******************************* ต้องแก้จนได้...กระต่ายค่ะ ไม่ใช่กระต่าง...ฮี่ๆๆๆ (ชาวบ้านเลยรู้หมดว่าพิมพ์ผิด...อิอิ) ทำกับข้าวเสร็จแล้ว อาบน้ำ สระผม ขัด-นวด-พอกหน้า เรียบร้อย เตรียมรอวิ่งเล่น...เฮ่ะๆๆ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 17:36:02 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 16:10:32

ความคิดเห็นที่ 39 ^ ^ ถึงคห. บน ๆ เค้าว่าชินชิล่าแหละ (ชักไปเรื่อย ฮ่า ๆ) กลับมาว่าเรื่องนิยาย - สองตอนจุใจเลยค่ะ สนุก ให้ความรู้ แถมมีหยอดมุกอีก ^_^ ย้อนกลับไปอ่านกระทู้นู้นแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลย ชอบอ่านความรู้แบบนี้จริง ๆ อ่ะ และชื่นชมหนังสือในคห. 20 กับความตั้งใจดี ๆ ของคุณรุริกะนะคะ ตบท้ายด้วยแมวที่คห. 19 เค้าจะเอาตัวหน้าอ่ะ มีหรี่ตาแบบเจ้าเล่ด้วย >_< ถูกใจ! จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:35:07

ความคิดเห็นที่ 40 กระต่ายน้อยเค้ากลายเป้นสารพัดสัตว์ไปแย๊ว จะเอาลูกแมวที่ไม่ต้องโต๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่รุริกะยังไม่หามาให้เค้าเลยนะ อย่าทำเป็นลืมนะ จะบอกให้ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:14:00

ความคิดเห็นที่ 41 ^ ลืมแล้วทำไง ให้ตีก้น เอาป้ะล่ะ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:47:07

ความคิดเห็นที่ 42 ^ ตัวบีเวอร์น่ารักมาก จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 07:58:18

ความคิดเห็นที่ 43 เค้าจะกัดหู ฮี่ ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 08:09:03

ความคิดเห็นที่ 44 43 ... จะกัดหู 41 หรือ 42 จ๊า??? ^_______^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 08:36:40

ความคิดเห็นที่ 45 เค้าจะกัดหู 41 ค่ะ (เพราะไม่มีพุงให้กัด อิอิ) ส่วน 42 นั้น เค้าไม่กล้า กลัวววววววววว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 08:50:56

ความคิดเห็นที่ 46 ถ้าไม่กล้า ... เค้าจัดการให้เอาป้ะ? อิอิ คิดค่าจ้างไม่แพงหรอก หมากะทุ หนึ่งอิ่ม แถวบ้านคุณนูก็ได้ ... แผล่บๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 09:13:06

ความคิดเห็นที่ 47 สบายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 09:16:18

ความคิดเห็นที่ 48 45 กัดหูตัวเองให้ดูก่อน ทำได้ป่าว จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 10:29:43

ความคิดเห็นที่ 49 แอ๊!!! จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 10:54:09

ความคิดเห็นที่ 50 ทำไม่ได้ ... เค้าช่วยได้นะ...เอิ๊กๆๆๆ ขอให้บอก !! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:26:17

ความคิดเห็นที่ 51 คนไทยส่วนใหญ่กลัวผี  คงติดมาจากหนังที่ดูซะมาก ผมว่าถ้าเจอบ่อย ๆ คงชิน  T_T จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 17:58:56

ความคิดเห็นที่ 52 คุณรุริกะ คุณรุริกะเป็นสมาชิกรุ่นแรกของเว็บลานธรรมหรือเปล่าครับ และตอนนี้ยังเป็นสมาชิกอยู่หรือเปล่าครับ ผมเข้าตั้งแต่ยังใช้ dhamma.school.net  ก่อนที่จะเป็น larndham.org ตามอ่านงานเขียนของหลวงพ่อปราโมทย์ (สมัยที่ท่านใช้ชื่อว่าสันตินันท์) และคุณดังตฤณ (ก่อนที่คุณดังตฤณพิมพ์หนังสือธรรมะซะอีก) ในบางกระทู้ยังเคยเขียนตอบโต้กันอยู่เลย แต่มันก็นานมาก ๆ ช่วงหลัง ผมก็ไม่ได้เข้าลานธรรมนานแล้ว เป็นเพราะได้รับคำตอบที่อยากรู้ พอหมดคำถาม ก็ไม่เข้าลานธรรมอีก จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 18:19:51

ความคิดเห็นที่ 53 # 50 ช่วยกัดหูใครคะ??? # 51 ไม่ชินค่ะ เจอมาตั้งแต่จำความได้จนถึงบัดนี้ก็ไม่ชินค่ะ ตกใจทุกครั้งที่เจอเลย # 41 แมวน่าตีมาก   แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 19:31:47 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 19:27:44

ความคิดเห็นที่ 54 ^ คุณเซโก้คงเป็นรุ่นพี่เรานะคะ ^^ dhamma.school.net เราน่าจะเป็นล็อตสุดท้ายของรุ่นแรก คือรุ่นแรกจะมีล็อตที่เป็นรุ่นก่อตั้งลานธรรม คุยกันในพันทิป(ห้องสมุด)และ IRC มาก่อนใช่ป่าว เราทันรุ่นนั้นนะคะ แต่ไม่ทันคุยในพันทิป ตอนนี้ก็ยังเป็นสมาชิกอยู่นะคะ :) กับสมาชิกรุ่นแรกเกือบทุกคนทุกวันนี้ก็ยังคุยกันอยู่ พบหน้ากันเรื่อยๆ หลายคนก็ไม่ได้เข้าลานธรรมแล้วเหมือนกัน ไม่ต้องเฉไฉเปลี่ยนเรื่องคุยเลย จะมารับหนังสือเองหรือให้ส่งไปให้คะ ^_____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 23:35:08

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบคุณครับคุณรุริกะ จะพยายามนำหนังสือที่ได้รับมา ไปแจกจ่ายตามโรงเรียน, สถานศึกษา และสถานที่ที่เด็กๆต้องการธรรมะเร่งด่วน ฯลฯ .. จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 11:16:38

ความคิดเห็นที่ 56 หายกันหมดเลย เค้าไปวิ่งเล่นในโรงบาลก่อนะคะ แล้วกลับมาค่อยเจอกัน จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 11:56:14

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 20:59:37

ความคิดเห็นที่ 58 ผู้คนห่างหาย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 22:34:09

ความคิดเห็นที่ 59 ^^ ขอบคุณมากครับ คุณรุริกะ จะเอามาให้หลานๆ อ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 22:44:53

ความคิดเห็นที่ 60 รับทางไปรษณีย์ดีกว่า ผมส่งที่อยู่ทางหลังไมค์แล้วนะครับ ขอบคุณมาก ๆ ^^ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 23:12:06

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณมากค่ะ แต่บ้านอยู่คนละมุมเมืองกันเลย เลยขอรับทางไปรษณีย์แล้วกันนะคะ ปล.อ่านแล้ว อยากเขียนเรื่องสั้นแนวนี้มั่งจังค่ะ ถ้าเขียนคงจะชื่อ "คนเคยตาย" ประสบการณ์ตอนเกิดอุบัติเหตุน่ะค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 01:07:40

ความคิดเห็นที่ 62 ขอบคุณครับ จะเอาไปให้ด็กๆและคุณครู^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 05:31:03

ความคิดเห็นที่ 63 Good morning monday!!! จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 06:03:13

ความคิดเห็นที่ 64 Good morning Tuesday!!!   ปล. ได้รับที่อยู่จากแต่ละท่านแล้ว ขอบคุณมากค่ะ  แล้วจะกลับมาตอบความเห็นสักเวลาค่ำ ในตอนใหม่นะคะ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 07:11:56

ความคิดเห็นที่ 65 สวัสดีวันอังคาร สีชมพู ^___^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:59:48

ความคิดเห็นที่ 66 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 16:39:37