PANTIP.COM : W10716331 เพลงรักในความฝัน The first love song บทที่ 16 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

กลุ่มเมฆสีขาวล่องลอยบนท้องฟ้าสีครามที่ปรากฏนอกหน้าต่าง เบื้องหลังโต๊ะสีน้ำตาลหน้าห้องรอตรวจ เป็นสิ่งเดียวที่เรียกสายตาปรายให้หยุดตรึงอยู่แทนการต้องคอยหลบหน้าผู้คนที่นั่งรออยู่ในห้องนั้นเพื่อรอพบหมอคนเดียวกันกับเขา ซึ่งส่วนใหญ่มองมาทางเขาอย่างสงสัยใคร่รู้

‘ผู้คนเค้าให้อภัยลูกแล้วล่ะจ้ะ เพียงแต่... เขายังไม่ลืมเท่านั้นเอง’ ถ้อยคำปลอบใจของแม่ยังก้องอยู่ในหัว แต่เขารู้ดี แม่ทำใจเรื่องนี้ได้น้อยกว่าลูกชาย เพราะตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลไป หมอนัดตรวจทุกสัปดาห์ และก็ค่อยๆ เว้นว่างห่างขึ้น มาตรวจตามนัดครั้งหลังๆ นางก็ไม่ค่อยอยากพามาเอง นางทนไม่ได้กับสายตาตำหนิ

“ไป ไอ้เสือน้อย หมอเรียกแล้ว” ปริญญ์ฉุดแขนปรายให้ลุกขึ้น

สองพี่น้องเดินตามหลังพ่อเข้าห้องตรวจ ปรายขึ้นไปนอนบนเตียงให้หมอตรวจโน่นตรวจนี่ รอฟังคำถามง่ายๆ จากหมอ เพื่อทดสอบความทรงจำและอาจรวมไปถึงสติปัญญาว่ายังปกติ

“ปกติดี” หมอยิ้มให้พ่อ แต่ปรายท้วงขึ้นอย่างไม่อย่างไม่แน่ใจ

“แต่ผมรู้สึกว่า... ผมลืมครับคุณหมอ พอพยายามนึกก็... ปวดหัว และบางทีก็เหมือนคิดอะไรไม่ออก”

“แล้วลืมอะไรกันแน่” ปริญญ์ถามขึ้นทันควัน ปรายส่ายหน้าเซ็งๆ แทนคำตอบ กลับเป็นหมอที่เอ่ยขึ้นมา

“ถ้าคุณปรายจำได้ว่าลืมอะไร เราคงไม่เรียกว่าลืมมั้งครับคุณปริญญ์” แล้วหมอก็อธิบายต่ออย่างเห็นใจคนไข้ “คนที่สมองกระทบกระเทือน และยังป่วยหมดสติไปนานๆ ก็ต้องมีหลงลืมบ้างละครับ บางรายอาจมีผลรุนแรงขนาดชักหรือความจำเสื่อมถาวร ร่างกายเป็นอัมพาต แต่อย่างคุณปรายนี่ถือว่าโชคดีมากที่จำได้ขนาดนี้ อีกสักพักทุกอย่างจะดีขึ้นแน่นอนครับ ทำใจให้สบาย”

“เฮ่อ แกก็ดูปกตินี่ จะลืมอะไรอีก” เสียงพ่อบ่นขึ้นทำให้ปรายหุบปาก ละความคิดที่จะบอกหมอว่าปวดศีรษะทุกครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองลืม ได้แต่ฟังหมอคุยเรื่องยาและกายภาพบำบัดครั้งต่อไป เมื่อทั้งสามคนออกจากห้องตรวจ พ่อก็ขอตัวไปทำงาน ไม่ยอมฟังเสียงปริญญ์อ้อนวอนให้ไปเป็นเพื่อนเพื่อแจกการ์ดแต่งงาน คล้อยหลังพ่อ พี่ชายจึงมองน้องชายอย่างมีความหวัง

แต่น้องชายเกาศีรษะแกรกๆ

“พี่อย่าจูงน้องชายเพิ่งหัดเดินเตาะแตะไปแจกการ์ดเลย อายเค้า”

“ไปคนเดียวก็อายว่ะ แก้มนะแก้ม... ทำกันได้ พวกพ้องตัวเองทั้งนั้นดันมาบังคับให้เราเป็นคนแจก” ปริญญ์บ่นทั้งหน้าแดง “เออ นายก็นั่งรออยู่นี้นะไอ้น้องชายตัวน้อย อย่าไปไหน เดี๋ยวล้มหัวคะมำ”

“ล้มได้ไง นี่มีไม้กายสิทธิ์” ปรายชูไม้เท้าขึ้นอวดพี่ชายที่ห่วงเขาเหมือนห่วงเด็ก “พี่เอากุญแจรถมา เดี๋ยวผมไปนั่งรอในรถ ยืนอยู่นี่อายพยาบาล”

“เค้าจ้องเพราะอยากตามไปดูแลนายถึงบ้านมั้ง ! ท่าจะสมองพังแล้วจริง อายผู้หญิงก็เป็นด้วย !?”

“ไม่อายได้ไงล่ะพี่ บางคนนี่อาจเคยเช็ดก้นให้ผมหรือไม่ก็เห็นตับไตไส้พุงผมหมดแล้ว”

ปรายบ่นปอดแปดพอๆ กับพี่ชายเมื่อครู่ รับกุญแจรถแล้วเขยกเดิน อึดอัดไม่น้อยเมื่อคิดว่าต้องหนีบไม้เท้านี้ไปอีกเป็นเดือนๆ แต่ยังนับว่าดีกว่านั่งอยู่บ้านให้แม่เช็ดปาก หรือคอยจูงแขนเข้าห้องน้ำ เขาถือโอกาสเดินอ้อมไปทางสวนหย่อมหน้าโรงพยาบาลแทนการเดินตรงไปยังลานจอดรถทันที ครู่เดียวก็เดินถึงสวนหย่อม เขาหยุดพักจ้องมองไปยังกลุ่มพนักงานเปลที่กำลังช่วยขนย้ายผู้ป่วยขาเลือดโชกลงจากแท็กซี่ที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามา

“เฮ่อ... ยังกะมองภาพตัวเองในอดีต” แต่เขาคลับคล้ายไม่แน่ใจตัวเองมาถึงที่นี่ด้วยรถพยาบาลหรือแท็กซี่กันแน่ เขาละสายตาจากภาพกลุ่มคนพร้อมภาวนาไม่ให้มีใครบาดเจ็บหนัก แล้วเขยกเดินอ้อมไปยังลานจอดรถ แดดร้อนขึ้นทุกที... แต่เสียงสิ่งมีชีวิตแว่วมาเบาๆ ทำให้เขาหันซ้ายหันขวา

“เฮ้ย... เสียงแมวนี่” ปรายพิงไม้เท้าไว้กับต้นไม้แล้วย่อตัวลงมองไปใต้ถุนบันไดหนีไฟ จึงเห็นที่มาเจ้าของเสียงซึ่งนอนขดตัวอยู่บนห่อผ้าสีเขียวๆ ดวงตามันสีเขียว ขนสีดำสนิท เขาเคากางอย่างนึกห่วงมัน เขตโรงพยาบาลห้ามมีสัตว์เลี้ยง เขาเกรงว่าจะมีใครมาไล่แมวตัวนี้ไป

“หาอะไรเหรอครับคุณ” เสียงทักอย่างสุภาพ ทำให้ปรายหันขวับไป จึงเห็นว่าเป็นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล

“นี่แมวใครน่ะ” ปรายเอื้อมมือไปแตะแมวนั่นเบาๆ กลิ่นมันไม่สะอาดนัก แต่ความนุ่มนวลของขนแมวหรืออะไรก็ไม่ทราบได้ทำให้เขาไม่ปล่อยมือออกมาจากกองผ้านั้น “ใคร... มาแอบเลี้ยงแมวไว้ ?”

“เอ่อ...” เจ้าหน้าที่อึกอักอย่างไม่แน่ใจ แต่เมื่อจ้องหน้าหนุ่มรักแมวไปนานๆ เข้าก็ยิ้มออก “คุณปรายนี่เอง หายดีแล้วเหรอครับ”

“ดีขึ้นแล้ว บอกมาเถอะน่า ว่านี่แมวใคร ไม่ฟ้องใครหรอก”

“แหะๆ ก็ไม่ทราบว่าแมวใครครับ... สักสองเดือนก่อนมีรถมาส่งคนไข้ แล้วแมวนี่วิ่งมาจากไหนไม่รู้ โดนชนโครมเข้าให้ พวกเรานึกว่าตายแล้ว จะเอาไปฝัง... แต่ก็อย่างที่เห็นครับ มันไม่ตาย...”

ปรายยังสติดีพออย่างที่หมอบอกจริงๆ เพราะเขาดูออกว่าเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลนี่พูดความจริงไม่หมด

“อ้าว แล้วทำไมไม่ประกาศหาเจ้าของ !?”

“แหะๆ ก็... นี่มันโรงพยาบาลครับ เกิดประกาศตามหาเจ้าของแมว ก็โดนด่ากันพอดี แล้ววันนั้นมีเรื่องนิดหน่อย เพราะคนไข้ในรถที่ชนแมวตัวนี้ก็เสียชีวิตพอดี คนแก่น่ะครับ อายุ 80 แล้ว”

“แล้ว... เจ้าของเค้าไม่ตามหารึเนี่ย”

“มีคนมาตามครับ แต่วันที่เขามาตามพวกผมไม่อยู่ จึงไม่มีใครรู้ว่าแมวอยู่นี่ ผมก็รอพบเจ้าของที่ว่า แต่เขาก็ไม่มาอีก ได้ข่าวว่าเจ้าของแมวมาคลอดลูกครับ สงสัยพอมีลูกก็ไม่อยากเลี้ยงแมว และ...อีกอย่าง พวกเรากลัวเจอถูกฟ้องร้อง ผมเลย...” เจ้าหน้าที่หยุดเล่าเอาเฉยๆ กลับไปบ่นเรื่องพฤติกรรมแมวแทน ขณะเทนมสดใส่จานแบนๆ ให้มัน “ตอนนั้นมันอ้วนเชียว แต่พอแผลหายที่ขาหาย มันก็ผอมลงๆ เอาแต่นอนเหมือนคนแก่”

“ขาหักรึ เจ็บมั้ยแก” ปรายลูบรอยแผลเป็นมันเบาๆ อย่างเห็นใจ ก่อนอุ้มขึ้นมา “มันคงไม่ชอบนมสด”

“อาหารเม็ดมันก็ไม่กิน ผมจะเอาไปเลี้ยงที่บ้านแต่เมียไม่ยอมครับ มันว่าแมวพิการไม่เป็นมงคล” เจ้าหน้าที่บ่นเรื่อยเปื่อย แต่พอเห็นไม้เท้าคนอุ้มแมวก็หัวเราะแหะๆ ขอตัวไปทำงาน ก็สวนกลับปริญญ์ที่เดินมาเห็นน้องอุ้มแมวสกปรกอยู่พอดี

“เฮ้ย !!! แมวใคร มีเชื้อโรคหรือเปล่า วางลงๆ”

“โอ้โห ดุยังกับดุเด็ก 5 ขวบ” ปรายแบะปากใส่พี่ชาย แต่ตัวเองก็ทำหน้าไม่ต่างจากเด็ก 5 ขวบจริงๆ “แมวตัวนี่น่าสงสาร เอาไปเลี้ยงดีมั้ยพี่ เจ้าของทำหายน่ะ และคงไม่อยากได้แล้ว เพราะเขามีลูก”

“แน่ะ... เจอแมวจรจัดก็จะเอาไปเลี้ยง” ปริญญ์ยกมืออุดจมูก แล้วคิดถึงแมวอีกสองตัวที่บ้าน “มันจะเอาโรคอะไรไปติดไอ้สองตัวโน่นหรือเปล่า”

“น่า... เราเอามันไปหาหมอก่อน”

“เออๆ ตามใจโว้ย” ปริญญ์มองห่อผ้าเก่าๆ นั้นแล้วยอมตามใจน้องชาย ทั้งคู่แวะพาแมวไปคลีนิครักษาสัตว์ เมื่อรู้ว่าเป็นแมวไม่มีเจ้าของ ทางคลีนิคจึงแนะนำให้ทิ้งไว้เพื่อตรวจดูอาการอื่นๆ ของแมว จนกว่าแน่ใจว่ามันปกติดีจึงจะโทรให้ไปรับแมววันหลัง

“อยู่กับหมอก่อนนะ” ปรายลูบคอแมวท่าทางเฉยชาตัวนั้น ก่อนถูกพี่ชายไล่ไปล้างมือเพื่อขึ้นรถกลับบ้าน

“ถ้านายเปลี่ยนจากหนุมเพลย์บอยเป็นนักบุญเลี้ยงแมวจรจัด แม่คงปลื้มน่าดู” ปริญญ์บ่นดักคอน้องชายไว้ก่อน เมื่อเห็นน้องชายยังมองกรงแมวอย่างเป็นห่วง “ฮ่าๆ แต่เห็นแมวขนสีดำนี่แล้วคิดถึงเด็กเก่านายคนนั้นนะ ยายหนูน้อยคนนั้นเคยอุ้มแมวมาหาแกด้วย”

“เด็กผม !? ผมมีแฟนชอบแมวด้วยเหรอพี่ แฟนผมนี่บางคนชอบลูกหมา แต่ไม่มีใครชอบแมวสักคน ก้อยนี่กลัวแมวเลยล่ะ”

“ฮ่าๆ งั้นอาจเป็นเรื่องนี้ก็ได้ที่นายลืม” ปริญญ์เปิดเพลงแล้วเล่าเรื่องเด็กชอบแมวต่อ “พี่ก็ว่ายายหนูดาวนั่นไม่ใช่ฟงแฟนนายหรอกมั้ง คงแอบๆ คลั่งน่ะ มีแมวขนดำปี๋ชื่อดาวสอง เขารู้จักนายดีด้วย พี่ยังเคยจะถามนายตั้งหลายครั้งว่าไปทำอีท่าไหน ยายหนูนั่นถึงได้หลงเอาหัวปักหัวปำ”

“ดาว...?” ปรายทวนคำแล้วปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด “ดาวไหนกันพี่ ผมมีเพื่อนชื่อดาวหรือเดือนสักคน อยู่แคนาดา เคยรำลาวกระทบไม้คู่ผมตอนเรียนประถม ตัวใหญ่เท่าตึกได้ พี่ก็รู้จักนี่”

“คนละคนกันแน่ๆ นี่ไม่รู้จักกันจริงรึ ?”

ปรายส่ายหน้ามั่นใจ “เอ... รึใครเปลี่ยนชื่อ ? หน้าตาเป็นไงน่ะ”

“ก็ตัวเล็กๆ และก็...” ปริญญ์พยายามนึกอีก แต่ก็เปลี่ยนใจ “จำไม่ได้ก็ช่างเขาเถอะ ไม่ใช่แฟนก็แล้วไป พี่มั่นใจว่าเขาไม่ใช่สเป็คนาย และ... ที่สำคัญ ยายหนูน้อยมีครอบครัวไปแล้ว มีลูกด้วย”

“อ้าว แล้วไงกันแน่ ไหนพี่ว่าเขาหลงรักผมหัวปักหัวปำ !?” ปรายเลิกคิ้วอย่างงงสุดขีด

ปริญญ์ก็อยากรู้เรื่องดาวจากน้องชายมานาน แต่ท่าทางปรายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับดาวเลย ทำให้เขานึกเห็นใจเด็กสาวคนนั้นมากขึ้นจนไม่ค่อยอยากรู้อีก “เฮ่อ ไว้ว่างๆ จะวาดภาพให้ดู แต่ให้ง่ายกว่านี่ก็ถามแม่หรือยายปริม”

“แม่กับปริมก็รู้จักเหรอ !?”

“อื้อ ก็เขามาเยี่ยมนาย เคยเจอแม่ เจอปริม” ปริญญ์เห็นสีหน้าน้องแล้วนึกสงสารทั้งขบขันเต็มที “อย่าคิ้วขมวดน่า มาฟังเพลงกันดีกว่า เพราะมั้ย”

“เพลงใครน่ะพี่” ปรายฟังเพลงแปลกๆ หูพวกนั้น

“ลูกศิษย์สาขาดนตรี มันจบไปแล้วทำเพลงส่งมาให้ฟัง อ่อ... เพลงที่ 2 เพลงยายหนูดาวของนายนะ ฮ่าๆ”

ปรายถึงกับหูผึ่ง ตั้งใจฟังเพลงที่ 2 ‘เพลงรักเพลงแรก’ ...แล้วเขาก็คิ้วผูกโบว์อีก “เฮ้ย ท่อนแรกนี่มันเพลงผม ผมร้องเพลงนี้ตอนอาบน้ำ แต่ทำนองมันแปลกๆ ไปนะ ! ทำไมมันก๊องแก๊ง ง้องแง้งอย่างนี้”

“อ่อ เพลงนี้ต้นฉบับมันอีกแบบหนึ่ง แต่เด็กๆ บอกว่ามันจืดไปเลยใส่ลูกเล่นเข้าไป พี่ก็ฟังแล้วหนวกหูเหมือนกันว่ะ ฮ่าๆ แต่ถ้านายคุ้นๆ เนื้อเพลง แสดงว่านายเคยไปอาบน้ำกับยายหนูดาวมาแล้ว”

คำล้อของปริญญ์ทำเอาปรายฟังเพลงนั้นซ้ำไปซ้ำมา สี่ห้ารอบจนถึงบ้าน เขาจึงชักฉุกใจว่าเพลงนี้เกี่ยวกับเขา และเขาอาจรู้จักคนชื่อดาวอะไรนั่นก็ได้ เขาหยิบแผ่นซีดีเพลงนั้นติดมือมาด้วย แต่พอเข้าบ้านแม่ทราบเรื่องเขาอุ้มแมวจรจัดไปหาหมอ ก็เลยถูกไล่ไปอาบน้ำ ออกมาจากห้องน้ำอีกทีก็พบน้องสาวนอนพังพาบอยู่ข้างๆ แม่

พวกเขาคุยเรื่องผู้หญิงชื่อดาวกัน “พี่ปรายจำพี่ดาวไม่ได้จริงเหรอ สวยเฉี่ยวสะเด็ดยาดแบบนั้น ลืมลงได้ไง”

ปริมเริ่มซักไซร้ไล่เลียง แต่ปริญญ์ไม่เห็นด้วย “เค้าก็น่ารักดี... แต่ในความคิดพี่ยังห่างคำว่าสวยเฉี่ยวมาก”

“นี่พี่ปริญญ์ว่าพี่ดาวไม่สวยเหรอ เขาเคยเป็นดาวมหาวิทยาลัยนะคะ หนูเห็นรูปเก่าๆ ที่มหาวิทยาลัย”

ปริมเริ่มเถียงอย่างเข้าข้างรุ่นพี่ แม่จึงต้องช่วยสงบศึก “แต่แม่เห็นด้วยกับพี่เรานะปริม หนูดาวเค้าตัวเล็กๆ หงิมๆ ผิวไม่ขาว ไม่ดำ สวยน่ารักก็พอได้ แต่ไม่สวยขนาดลูกว่าหรอกมั้ง”

“หา ? แม่ขา... ถ้าสูงหัวเกือบชนเพดานแบบพี่ดาวถูกเรียกว่าตัวเล็ก แล้วอย่างหนูไม่เป็นมดแคระเหรอคะ”

“เฮ้ย สูงขนาดนั้นเชียวรึ” ปริญญ์ถึงกับอุทานด้วยความขบขัน

“ค่ะ หนูกล้าสาบานว่าผู้หญิงที่เอาหมอนสีชมพูมาให้พี่ปรายสวยหุ่นดีขนาดเป็นนางแบบได้สบาย สวยแบบพี่ก้อยนั่นแหละ แต่มารยาทงามกว่ามาก ขี้อิจฉาอย่างหนูยังแอบนิยมเลยค่ะ”

“จ้ะๆ” ปริญญ์หยุดคิดคำนวณอะไรในใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มร่าท่ามกลางความงุนงงของปรายที่มองทุกคนไปมาด้วยสายตาปริบๆ “ฮ่าๆ พี่ก็กล้าสาบานว่า เรากำลังพูดถึงดาวคนละดวงกันแน่ๆ เพราะคุณดาวเจ้าของแมวดำสูงแค่คอพี่ และตอนเจ้าปรายฟื้น เขาก็คลอดลูกพอดี จะมาสวยสง่าสูงโปร่งก่อนหน้านั้นไม่ได้หรอก”

“เอ่อ ...ตกลงมีดาว 2 คน ไปเยี่ยมผม คนหนึ่งสวยมาก คนหนึ่งท้อง !?” ปรายพึมพำสรุป

“ถ้าลืมได้ขนาดนี้ ก็อย่าไปรื้อฟื้นอะไรเลยลูก แม่ก็อยากขำแต่ขำไม่ออก”

แม่ทำสีหน้าอย่างที่พูดจริงๆ

“ฮึ จะรื้อฟื้นกับใครก็ได้ แต่ห้ามคืนดีกับพี่ก้อยเด็ดขาด !” ปริมประกาศเสร็จก็นิ่วหน้า “แต่พี่ดาวก็พูดทำนองว่าแกกับพี่ปรายไม่รู้จักกันแฮะ หนูว่าแกคงเคยรักพี่แล้วอกหักมังคะ แกตัดเล็บให้พี่ด้วย พอกลับไปก็ร้องไห้...”

“เอ่อ” ปรายยกมือมาดูเล็บอย่างหวังจะนึกอะไรได้ แต่คิ้วเขาขมวดไปหลายรอบจนเมื่อยหน้าแล้วทำท่านับนิ้วจริงๆ จังๆ “ผม...มั่นใจว่า ผมไม่รู้จักสักคนที่พูดมา แฟนผมที่เคยมี ชื่อ...”

“เอานิ้วเท้าพี่ชายไปช่วยนับมั้ยครับน้องชาย !?” ปริญญ์ดัดเสียงอย่างจงใจ แล้วก้มลงพูดกรอกใส่หูปรายที่กำลังคิดหนัก “แต่พี่ชายทึ่มๆ คนนี้แน่ใจว่า น้องชายอาจเคยแอ้มผู้หญิงชื่อดาวมาแล้วสองคน”

ปรายจึงเลิกทวนชื่ออดีตคนรัก เสนวดขาข้างที่ยังมีปัญหาพร้อมหลบสายตาทุกคน แม้ปริมจะหัวเราะคิกๆ อย่างเด็กที่ยังไม่คิดอะไรมาก แต่แม่หน้าตาไม่ค่อยดีนัก นางไม่อยากพูดเรื่องทำนองนี้อีก “มองไปข้างหน้าเถอะลูก อย่าย้อนคิดในสิ่งที่แก้ไม่ได้ ใครมีปัญหาอะไรหรืออยากให้เราช่วย เค้าคงมาปรากฏตัวเอง”

ปรายรีบเขยิบไปกอดแม่ไว้ “ผมขอโทษที่ทำให้แม่ไม่สบายใจฮะ ต่อไปผมไม่ทำแบบนั้นแล้ว”

“จ้ะ แม่เชื่อลูก” นางกำชับเรื่องหยูกยาแล้วจะเดินจากห้องไปพร้อมลูกสาว จึงเหลือกันเพียงสองหนุ่ม ปริญญ์เลิกหมั่นไส้อดีตของน้องชายแล้วกลับมาหัวเราะสีหน้างุนงงเหมือนจะร้องไห้ของเจ้าตัวที่ยังบ่นไม่เลิก

“ผมงงจังพี่ ก็ผมจำทุกอย่างได้ดี แล้วทำไมลืมเรื่องสองคนนี้สนิทใจ แล้วบังเอิญชื่อดาวเหมือนกัน ?”

“คงเพราะเขาไม่ใช่คนสำคัญ สองสาวนั่นอาจมาเยี่ยมนายเพราะเคยรักหรือรู้สึกดีและรู้จักตัวตนนายพอถึงยอมหายไปอีกครั้งเมื่อรู้ว่านายตื่นแล้ว... เขารู้ว่าการมาเยี่ยมแค่นั้นคงไม่ถึงกับทำให้นายเห็นค่าเขาละมั้ง”

ปริญญ์คาดเดาเองทุกอย่าง แต่น้องชายก็ไม่ปฏิเสธ "พี่คิดว่าผมเคยทำอะไรไม่ดีไว้กับสองคนนี้ ?”

ปริญญ์พยักหน้า “แต่เชื่อที่พี่บอก ถ้าไม่ได้รักใคร่อะไรเขาก็ลืมๆ ซะ พวกเขาคงทำใจได้แล้ว”

“ก็จริงฮะ นี่ถ้ามาหาผมพร้อมกันสองคน ไก่ป่วยอย่างผมก็ไม่รู้จะทำไง” ปรายก้มมองสภาพตัวเอง

“สภาพนายไม่แย่นักหรอกน่า แต่จะวนกลับไปขอโทษสาวๆ ทุกคนไม่ได้หรอก จงใยดีคนที่พอมองเห็น”

“ที่จริงผมคิดถึงก้อยฮะ” ปรายยิ้มให้พี่ชาย รู้ดีว่าพี่ชายใจอ่อน ผิดลิบลับกับปริมที่ต่อต้านการเอ่ยถึงก้อย “แต่พงศ์กับผึ้งบอกว่าตั้งแต่ก้อยกับกริชทะเลาะกันบ่อยมาก ผมไม่อยากติดต่อกลับไปเพื่อให้ใครอึดอัดใจอีก”

“นายมีน้ำใจขึ้นมาก นึกว่าจะเดือดซะอีก... ดีแล้วปรายเอ๊ย... ผู้หญิงน่ะบางทีก็ไม่ได้มีทางเลือกมากมายอย่างผู้ชายเรา โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้ พลาดไปแล้วก็ยากที่จะหวนคืน ก้อยกับกริชน่ะถูกเพื่อนทั้งกลุ่มลอยแพ”

“สองคนนั้นมีปัญหาอะไรกันเหรอฮะ ไอ้พงศ์มันไม่ค่อยยอมให้ผึ้งเล่าอะไรผม”

“ผึ้งบอกพี่ว่า เวลาไอ้กริชอารมณ์ไม่ดีมันชอบทุบตีก้อย แล้วพอได้ข่าวว่านายฟื้น พวกเขาก็เลิกกัน”

“อ้าว... เลิกกันแล้วเหรอฮะ !?”

“มีโอกาสก็ลองถามดูเองสิ การแยแสคนเคยรู้จักกันไม่ถือว่าเสียศักดิ์ศรีหรอก เขาไม่เคยมาเยี่ยมนายก็จริง แต่ก่อนหน้านั้นเขาทำให้นายมีความสุขนี่ และใครจะคิดว่าสภาพอย่างนายจะรอดได้ ดังนั้นไม่ใช่ความผิดก้อยซะทีเดียวที่ทำตัวให้คนครหาแบบนั้น”

“พี่อยากให้ผมคืนดีกับก้อยมั้ย”

“นั่นมันเรื่องของคนสองคน พี่ไม่เกี่ยว ที่พี่พูดเรื่องก้อยนี่ เพราะเห็นนายทำท่าอยากรู้เรื่องดาวสองคนนั้น ดาวที่พี่รู้จักดูมีความสุขกับการมีลูกไปแล้ว วันก่อนพี่เคยเจอเขา เขาก็ทำท่าไม่อยากคุยกับพี่ ส่วนอีกดาวที่ยายปริมเจอก็ดูทำใจได้ตั้งแต่มาเยี่ยมนายแล้วล่ะ ไม่งั้นคงมาหานายแล้ว ...แต่ก้อยเป็นความสุขที่นายยังไม่ลืมนี่”

“พี่นี่ไม่ค่อยมีอคติกับใครเลยนะ ผมน่าจะนิสัยเหมือนพี่บ้าง”

ปรายชมพี่ชายอย่างจริงใจ แต่ปริญญ์กลับหน้าแหยเมื่อถูกชม “เมื่อก่อนนายว่าพี่นายทึ่ม”

“พี่ไม่ทึ่ม หมอแก้มเขาหลงใหลหนุ่มติสท์แบบพี่ แต่ตอนนั้นผมอยากแกล้งแหย่พี่เล่นๆ ผมเลยทำแบบนั้น และผมจำได้ว่าแก้มผิดหวังมากที่ผมหยาบคายและไม่เหมือนพี่เลย”

“ฮ่าๆ ช่างมันเถอะ มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้เรากำลังจะแต่งงานกัน นายก็เห็นนี่” ปริญญ์พูดอย่างอารมณ์ดี “พี่ว่านายนอนฟังเพลงให้สบายใจดีกว่า ...”

ปรายยอมเชื่อฟังพี่ชาย แต่พอฟังเพลงนั้น เขายิ่งคิดถึงผู้หญิงชื่อดาวสองคน แต่ไม่มีอะไรผุดขึ้นมาในสมองจนเขาชักปลงโดยการคิดว่าอาจมีใครแกล้งล้อกันเล่น เขาเลยเปลี่ยนมาคิดถึงก้อย เพราะเรื่องราวของก้อยมันเต็มไปด้วยความจริง เขาควรพยายามหาทางอยู่กับความจริงดีกว่าคิ้วขมวดกับความรู้สึกที่ต้องคอยคิดว่าลืมอะไรไว้ที่ไหน

***

จากคุณ : rainfull

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 20:58:13

ความคิดเห็นที่ 2

“ก้อย สบายดีมั้ย”

ปรายกระชับไม้หนีบใต้วงแขนอย่างไม่เชื่อมั่นในร่างกายตัวเองอีกนัก และยิ่งไม่เหลือหลอเมื่อก้อยเปิดประตูเห็นเขาเข้าก็เบิ่งตาโตเหมือนตกใจแล้วยกมือกุมปาก มองเขาขึ้นๆ ลงๆ

“พี่ปราย... มาได้ไง ขับรถได้แล้วเหรอ”

“พี่ปริญญ์มาส่ง” ปรายมองไปในห้องอย่างเกรงใจ “ขอเข้าไปได้มั้ย พี่ยืนนานไม่ได้ เหนื่อย”

ก้อยยิ้มฝืนๆ อย่างวิตกเล็กน้อย แต่ก็แค่กระชับเสื้อคลุมสีชมพูอ่อนที่สวมอยู่ เปิดประตูให้ผู้ชายที่เคยหล่อเหลา แข็งแรงสมวัย กลายเป็นผู้ชายผอมโย่งต้องอาศัยอุปกรณ์พยุงกายเดินเข้ามา

ปรายทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวแรกที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดเพราะเริ่มมีอาการเจ็บซี่โครงตั้งแต่ลงจากรถพี่ชายและยืนรอลิฟต์แล้วรีรออย่างไม่แน่ใจอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เขากวาดสายตาไปมาทั่วห้องทบทวนเรื่องในอดีตครู่หนึ่งก่อนมาหยุดลงที่ก้อยซึ่งกำลังเปิดตู้เย็นหาเครื่องดื่มให้เขา

“ก้อยผอมลงนี่”

“นั่นถือว่าเป็นคำชมค่ะ” ก้อยยื่นขวดเครื่องดื่มสีดำๆ ให้เขา “ทำงานแบบนี้ อ้วนไม่ได้ค่ะ”

ปรายจ้องมองขวดเครื่องดื่มในมือ ครุ่นคิดว่านานแค่ไหนที่เขาไม่ได้มาที่นี่ นานจนปรากฏตัวอีกทีก้อยก็ดูอึดอัดจนแทบไม่เหลือความตื่นเต้นดีใจยามเขามาแบบเมื่อก่อน

ก้อยก็ครุ่นคิดในเรื่องไม่ต่างกันนัก เธอกัดเล็บอย่างไม่แน่ใจในที่กำลังจะเอ่ย

“ก้อยขอโทษนะคะ ที่... ไม่ได้ขับรถให้พี่คืนนั้น ก้อยรู้ว่าพี่เมา”

“ช่างมัน พี่ผิดเอง” ปรายยกขวดในมือจะจิบเครื่องดื่ม แต่มันแค่แตะริมฝีปากเขาก็รู้สึกแปลกๆ

“พี่ดูเปลี่ยนไปมาก ... แทบเป็นคนละคน”

“ใครๆ ก็ว่างั้น ก้อยเองยังเปลี่ยนนี่”

ปรายยิ้มๆ เพราะเขาก็แค่อยากล้อว่าก้อยก็ผอมลงเช่นกัน แต่ใบหน้าไร้เครื่องสำอางของก้อยกลับส่อแววอึดอัดชัดเจนขึ้นฉับพลัน “ก้อยไม่ได้ไปเยี่ยมพี่เลย และขอโทษนะคะ ที่... ทำเหมือนไม่ซื่อกับพี่”

“ช่างมัน...” ปรายพูดคำเดิมอีกครั้ง “แล้วมีปัญหาเรื่องเงินหรือเปล่า”

“คงมีใครบอกพี่แล้ว ? ก็นิดหน่อยค่ะ หลังจากพี่ป่วย เลขาฯ พี่เค้าสั่งระงับบัตรเครดิตที่พี่ให้ไว้หมดเลย”

“เหรอ... ไม่น่าเป็นไปได้” แต่เมื่อปรายคิดถึงพี่สาวจอมเนี้ยบผู้ดูแลเงินทองเขาก็ไม่แน่ใจนัก ก้อยก็เริ่มยิ้มออกบ้างเมื่ออดีตคนรัก ไม่มีท่าทีในแง่ลบนัก

“แต่มันคราวซวยก้อยด้วยนะคะ ก้อยทำบัตรเอทีเอ็มที่พี่เคยให้ไว้หายค่ะ จะแจ้งทำใหม่ก็ไม่ได้ บัญชีชื่อพี่”

“หืม หาย ? หายได้ไง ?”

“ไม่แน่ใจว่าก้อยทำหล่นหรือถูกขโมยค่ะ เพราะมันหายตรงกับวันที่ยามบอกว่ามีเด็กเอาแมวพี่มาให้ แต่ก้อยไม่เห็นมีใครมา ยามก็เลยให้ดูจากกล้องวงจรปิด ก็เห็นเด็กผู้หญิงอุ้มแมวมาเดินแถวหน้าห้อง แต่ก็คงไม่ได้เข้าห้องก้อย เพราะวันนั้นก้อยอยู่ ยามเค้าก็แจ้งตำรวจค่ะ แต่พอดีไม่มีห้องไหนมีของหาย... ก้อยก็ไม่แน่ใจ...”

“อะไรนะ...” ปรายขัดขึ้นเสียก่อน “เด็กผู้หญิง ? เอาแมวมา...?”

“อาจเป็นสายโจรมาดูลาดเลามั้งคะ ตลกใช่มั้ยล่ะคะ ที่เดี๋ยวนี้พวกโจรเอาแมวมาทำงาน”

ก้อยพยายามยิ้มแย้มและอยากคุยให้สนุกแต่ดูไม่เป็นธรรมชาตินัก พอดีกับมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเลยต้องหยุดสนทนาชั่วคราว ทิ้งให้ปรายข่มใจจิบเครื่องดื่มนั่นอีกครั้ง แต่เขาเคยชอบมันแค่ไหนก็ฝืนใจจิบมันได้นิดเดียวก็ต้องวางลง เขาเปลี่ยนไปมองก้อยที่ยืนลูบผมคุยกับใครบางคนโดยหันหลังให้เขา ผมยุ่งๆ เกล้าไว้หลวมๆ ทำให้เขายิ้ม... แล้วหวนคิดถึงอดีตครั้งเก่าก่อน ยามเขามาที่นี่ ก้อยจะเปิดตู้เย็นและยื่นเครื่องดื่มขวดนี้ให้เขา และเขาก็ซดมันหมดขวดก่อนกระโจนเข้าหาก้อย

แต่ความคิดเขาชะงักกึกลง... เมื่อจ้องขวดสีดำในมือแล้วคลับคล้ายว่ามีบางครั้งที่เขาต้องหยิบเครื่องดื่มเอง... และก็ดื่มไม่หมด เพราะมีใครไม่รู้กระซิบใส่หู ‘ฉันคอไม่แข็งอย่างคุณนะคะ’ เสียงเล็กๆ เรียบๆ นั้นไม่ใช่เสียงก้อย !

“เป็นอะไรคะพี่ ทำไมดื่มไม่หมด ?” ก้อยนั่งลงบนโซฟา ตรงข้ามเก้าอี้ที่ปรายนั่งอยู่

“พี่ดื่มไม่ได้ เพิ่งหายป่วย”

“อุ๊ย ตายจริง ! ก้อยลืม ขอโทษค่ะ” ก้อยลุกมาดึงขวดไปอายๆ แล้ววางไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ยังแนะให้เขาย้ายที่นั่งด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม “เก้าอี้ตัวนั้นนั่งไม่สบาย พี่มานั่งบนโซฟานี่ดีกว่าค่ะ พี่เคยชอบนั่งตรงนี้นี่นา พี่เลือกเองจำได้มั้ยคะ ของในห้องนี้ของพี่ทั้งนั้น”

“ใช่ พี่เลือกเอง” ปรายพึมพำ เขยกลุกจากเก้าอี้ แต่... เขาไม่กล้านั่งลง “ห้องนี่เป็นของก้อย พี่ยกให้ก้อย !”

“ค่า ขอบคุณค่า” เมื่อปรายไม่ยอมนั่งเอง ก้อยเลยพยุงเขาไปนั่งบนโซฟาตัวนั้น ก่อนทิ้งตัวเองลงนั่งใกล้ๆ “คิดถึงเมื่อก่อนเนอะพี่ปราย สมัยที่ก้อยยังไม่เป็นคนเลว...”

“ถ้าเรื่องเลวที่ว่าคือเรื่องเจ้ากริช พี่สาบานได้ว่าพี่ไม่โกรธก้อย ก็... พี่เหมือนตายไปแล้วจริงๆ”

“ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ” ก้อยน้ำตาเอ่อขึ้นมาง่ายดาย เธอยกมือไหว้ที่หัวไหล่คนให้อภัย แล้วตามด้วยการซบลงเบาๆ “คงมีพี่คนเดียวที่ให้อภัยก้อย”

“ก้อยดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก” ปรายพูดไปทั้งไม่แน่ใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอีกระลอก เหมือนมีใครแอบจ้องเขาจากบางมุมในห้องนี้ เขานึกถึงผีขึ้นมาปุบปับทั้งที่สภาพในห้องสว่างโล่งแจ้ง

“แล้วก้อยยังพอมีเสน่ห์เหมือนเดิมมั้ยคะ ?” ก้อยถามกึ่งเล่นกึ่งจริง น้ำเสียงเบาหวิว แต่ปรายกลับปวดศีรษะขึ้นมาตะหงิดๆ โซฟาที่นั่งอยู่ดูไม่สบายเอาเฉย เขาเริ่มโทษเครื่องดื่มแอลกฮอล์สองสามจิบนั้นเริ่มนึกอยากขย้อนของเก่าออกมา

“เฮ่อ หมอสั่งห้ามแตะแอลกอฮอล์ พี่ไม่น่าจิบเข้าไปเลย ปวดหัว พี่ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะก้อย”

ปรายลุกเข้าห้องน้ำอย่างเร่งรีบ กวักน้ำขึ้นมาลูบหน้า จ้องมองความผิดปกติของตัวเอง แล้วกวาดสายตาสำรวจดูความเปลี่ยนแปลงในห้องน้ำ เขาไม่คิดจับผิดก้อย แต่ข้าวของบางอย่างทำให้เขามั่นใจได้ว่าก้อยไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว เขากวักน้ำลูบหน้าอีกครั้ง กำลังจะดึงผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าก็เปลี่ยนใจเป็นกระดาษทิชชู่แทน...

“ไอ้กริชยังอยู่ที่นี่ !?” ปรายบ่นขณะก้าวเท้าพ้นห้องน้ำ แต่ชื่อเพื่อนเก่าที่หลุดปากไปเบาๆ พร้อมกับเห็นโซฟาที่ก้อยนั่งอยู่ ทำให้เขาเกือบทรุดล้มลง เพราะจู่ๆ ภาพก้อยกับกริชนั่งชิดใกล้กันโผล่เข้ามาในมโนภาพ

“พี่ปรายเป็นอะไร หน้าซีดเชียวค่ะ ไปเอนหลังหน่อยมั้ยคะ !?” ก้อยวิ่งเข้ามาประคอง

“ไม่เป็นไร” ทั้งที่ปรายรู้และทำใจไว้แล้วว่าก้อยกับกริชใช้ชีวิตอย่างคนรัก แต่เขาไม่เคยเห็นยามพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างที่นึกออกเอาตอนนี้ เขาพยายามลืมความตะขิดตะขวงใจกับภาพที่เกิดขึ้น แต่พอนั่งหลังแตะเบาะโซฟา เขาก็สะดุ้ง ทำเอาก้อยขยับตัวอย่างตกใจเช่นกัน

“พี่ไม่เป็นอะไรแน่นะคะ”

ปรายจึงสงบสติ และลุกขึ้นจากโซฟาไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ถามเธอไปตรงๆ

“ก้อยกับกริช เลิกกันหรือยัง ?”

ใบหน้าพยายามยิ้มของก้อยหายไปแทบไม่เหลือ “ก็... พี่รู้จากคนอื่นว่าไงล่ะคะ”

“พี่อยากฟังก้อย”

“พี่กริชขายห้องโน้นไปแล้วค่ะ ตอนนี้ไปอยู่บ้านพี่สาว” ก้อยตอบไม่ตรงคำถาม

“แล้วกริช... อยู่นี่หรือเปล่า” ปรายคาดคั้นเสียงถามอย่างลำบาก เมื่อก้อยเงียบไปเขาจึงเดาเอง “พี่ว่ามันต้องเคย... มาอยู่ที่นี่ และอาจยังอยู่...?”

“ไม่ค่ะ” ก้อยปฏิเสธพลางกอดอกพร้อมเสมองไปทางอื่น ดวงตาเริ่มส่อแววเฉยชา

“อย่าโกหก พี่เคยเห็นก้อยกับกริชเล่นอะไรกันที่ตรงนี้ !!!” ปรายชี้ไปที่ที่เธอนั่งอยู่

ก้อยหันขวับมองคนพูดอย่างตกใจ แต่ครู่เดียว... เธอก็เลิกคิ้วประหลาดใจก่อนยิ้มพลางพูดพลางอย่างประชดประชัน “ก็บอกแล้วไงคะว่าก้อยเลว แต่เอาเถอะค่ะ ก้อยไม่แก้ตัว พี่จะเอาห้องนี้คืน ก้อยก็ยินดีย้ายออก รายได้อย่างก้อยไม่มากพอที่จะอยู่ในที่หรูหราแบบนี้แล้ว”

แต่ปรายไม่ได้สนใจคำรำพึงรำพันของก้อยนัก เพราะหลังจากสีหน้ายอมจำนนทุกอย่างของเธอ ความรู้สึกไม่ดีต่อเธอก็ถูกแทนที่ด้วยความสงสัยว่าเขามาเห็นก้อยกับกริชอยู่ด้วยกันได้เช่นไร

“ตอนพี่อยู่โรงพยาบาล... เหมือนพี่จะเคยมาที่นี่...”

ปรายรำพึงออกมาอย่างสับสน

แต่ก้อยกลับฟังเป็นการจับผิด “ไม่ค่ะ พี่ไม่ได้มาเอง แต่สายสืบคงเพียบ”

เสียงสั่นๆ ของก้อยทำให้ปรายตื่นจากภวังค์ “ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่อยากรู้ว่าก้อยกับกริชยังคบกันหรือเปล่า ?”

“พี่อยากรู้เหรอคะ” ก้อยเว้นช่วงนิดหนึ่ง ในที่สุดก็ยอมเล่าเรื่องราว “พี่กริชถังแตกค่ะ ถ้าห้องนี้เป็นของก้อย พี่กริชก็คงขายไปแล้ว และที่พี่กริชเลิกกับก้อยไปก็คงเพราะอายพี่มังคะ ตอนนี้พวกเพื่อนๆ กลุ่มพี่กลับมารวมตัวกันเหมือนเดิมแล้วนี่ ส่วนก้อยนี่ยังไงก็ได้ ก้อยไม่สน”

“แล้ว... ก้อยรักเจ้ากริช ?”

“รักเหรอคะ !? ไม่รู้สิ” ก้อยยักไหล่ แถมยังยกขาไขว่ห้างอย่างตั้งใจราวกับไม่คิดระวังว่าจะต้องพูดเอาใจใครอีก “เฮ่อ พี่ปรายดูโรแมนติกขึ้นนะคะ ถึงได้พูดคำว่ารักออกมา แต่สำหรับก้อย คงไม่มีวันรู้จักคำนี้ล่ะค่ะ ความรู้สึกที่มีต่อพี่กริชก็เหมือนๆ ที่เคยมีต่อพี่ ก้อยเป็นนางพิมพิลาไลยกลับชาติมาเกิดมั้ง จะขุนแผนขุนช้างก้อยก็ชอบทั้งนั้น !!!”

“อย่าประชดประชัน ขอร้อง” ปรายส่ายหน้าเตือน

แต่ก้อยกลับหัวเราะเสียงใสแจ๋วเหมือนคนกำลังกรึ่มเหล้าได้ที่ “แปลกเนอะพี่ เราเคยคบกันตั้งนาน แทบไม่เคยได้คุยอะไรกันแบบนี้ พอพี่มาเราได้แต่เล่นๆ เต้นๆ จูบกันแล้วขึ้นเตียงนอน”

“ใช่ เราเคยมีความสุขกัน” ปรายยิ้มให้อดีตและก้อย “ถ้าเลิกกับกริชแล้ว... เรา...แต่งงานกันมั้ยก้อย”

“พูดอะไรน่ะ !?” ก้อยกลับจ้องมองปรายกลับอย่างแปลกใจ “พี่ปราย... เป็นบ้าหรือเปล่า ?”

“พี่ไม่ค่อยเหมือนเดิม แต่พี่ไม่บ้า... เราน่าจะแต่งงานกัน... ก้อยจะอยู่อย่างนี้คนเดียวได้ไง”

ก้อยลุกจากโซฟามือกระชับเสื้อคลุมอย่างตกใจกับคำขอแต่งงาน

เธอยืนอึ้งไปหลายอึดใจ... พักหนึ่งเธอก็ยิ้ม ลงนั่งคุกเข่าต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งขอเธอแต่งงาน มือสอดเข้าไปในอุ้งมือเขา “เมื่อสองสามปีก่อนตอนพบกับพี่ครั้งแรก ก้อยเคยสงสัยว่าตัวเองจะมีความสุขแค่ไหนถ้าพี่ขอก้อยแต่งงาน และก้อยก็เฝ้ารอวันนั้น...”

“พี่ขอโทษ...”

แต่ก้อยส่ายหน้า “ไม่มีอะไรต้องขอโทษ แต่พี่ยังไม่หายดี อย่าเพิ่งขอใครแต่งงานตอนนี้เลยค่ะ”

“ทำไมล่ะ พี่ชายผมรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก แล้ว...แกก็เคยปล่อยให้ผู้หญิงเดินจากไปง่ายๆ พอพบกันอีกที แกก็ขอเขาแต่งงาน ตอนนี้แกถึงรู้ว่าแกน่าจะทำแบบนั้นมานานแล้ว เราเองสองคนก็น่าจะ...”

คำพูดของปรายหยุดไปเมื่อมันทำให้ก้อยถึงกับยิ้มขำออกมาหนักกว่าเดิม และรอยยิ้มก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ดูเสแสร้งแต่อย่างใด ปรายปล่อยให้เธอหัวเราะอยู่พักหนึ่ง

“หัวเราะทำไม... มันตลกตรงไหน”

“สำหรับก้อย มันเลยช่วงชีวิตอยากเป็นเจ้าสาวของพี่มาแล้ว ตอนนี้ก้อยไม่ดีพอให้ใครขอแต่งงานแล้ว”

“พี่เอง... ก็ไม่ใช่คนดี ก้อยก็รู้... หรือว่าก้อยไม่ได้รักพี่”

“พี่อยากฟังอะไรมั้ยคะ” ก้อยกระชับมือเขาไว้เบาๆ “เช้านี้ก้อยตื่นขึ้นมากับความรู้สึกแย่ๆ ทั้งเรื่องงานและอนาคต พอเห็นพี่ยืนอยู่หน้าห้องเมื่อครู่ ก้อยอายแทบแทรกแผ่นดินหนี และเมื่อเห็นพี่ไม่มีทีท่าโกรธก้อย ก้อยก็คิดโง่ๆ ว่าเราอาจมีอะไรกัน...แล้ว...ทุกอย่างอาจช่วยแก้ปัญหาก้อยได้...”

ปรายยกมือปิดริมฝีปากเธอ “พี่ไม่อยากทำแบบนั้นอีกแล้ว เราน่าจะแต่งงานกัน”

แต่ก้อยส่ายหน้าแน่ใจ “ไม่ค่ะ เป็นไปไม่ได้ที่เราจะแต่งงานกัน... และเดี๋ยวก้อยจะย้ายออกจากที่นี่”

“ไม่ต้องย้าย... มันเป็นของก้อย เดี๋ยวจะทำเรื่องโอนให้”

ก้อยยกมือไหว้ขอบคุณเขา “ก้อยเคยนึกว่าพี่ไม่ได้คิดให้ก้อยจริงๆ นึกว่ามันก็แค่วัตถุล่อให้ก้อยติดอยู่กับพี่”

“จริงๆ พี่ก็เคยคิดอย่างนั้น” ปรายยอมรับอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะ” ก้อยยังยิ้ม มองไปรอบๆ ห้อง “ถ้ามันเป็นของก้อยตั้งแต่ตอนนั้น ป่านนี้มันคงถูกขายไปแล้ว”

“ถ้าก้อยมีปัญหา ก็ปรึกษาพี่ได้นะ”

ปรายพึมพำถามอย่างเห็นใจ แต่ก้อยไม่ได้สนใจพูดถึง น้ำตาไหล่เอ่ออาบแก้มอีกรอบเมื่อเธอได้กอดเขาไว้อีกครั้ง เธอเงยหน้ายิ้มให้เขาทั้งน้ำตา “ไม่ได้แย่มากหรอกค่ะ แค่ไม่เหมือนเดิมเท่านั้นเอง ก้อยกำลังจะไปทำงานประจำค่ะ ไอ้งานที่ใช้เรือนร่างคงไม่ไหวแล้ว ก้อยเหนื่อยกับการการต้องดูแลตัวเอง และการเป็นข่าวเต็มที”

ปรายอยากพูดอะไรอีกหลายอย่างแต่ก้อยกระเถิบตัวออกและยกมือลูบไรผมบนหน้าผากเขา

“พี่กลับได้แล้วค่ะ คุณปริญญ์คงเป็นห่วงน่าดู”

“อือ ได้เวลากินยาน่ะ” ปรายยังไม่ได้พูดอย่างที่คิดนัก เขาแค่ยอมรับความจริงบางอย่างจากแววตาของก้อยเท่านั้น “ก้อยรักเจ้ากริชมัน ?”

แต่ก้อยกลับไม่พูดถึงตัวเองอีกแล้ว เธอเข้ามาประคองเขาลุกขึ้นก่อนหยิบซองกระดาษแบนๆ ให้

“ซีดีบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิดค่ะ ภาพคนที่เข้ามาในคอนโด”

“คงไม่มีอะไรมั้ง” ปรายไม่นึกสนใจ “ทิ้งไปเถอะ”

“แต่สักวันพี่หรือเลขาฯ พี่อาจต้องการมัน เพราะมันอาจมีผลต่อบัตรเอทีเอ็มของพี่ที่หายไป เกิดอะไรขึ้นอาจแจ้งความย้อนหลังได้ค่ะ”

ปรายเลยรับมาอย่างเสียไม่ได้ เขาไม่อยากสนใจเรื่องเงินทองเอาตอนนี้ เขามองรอบห้องนั้นอีกที เมื่อแน่ใจว่าเขาอาจรู้สึกห่วงใยก้อย แต่เขาไม่ได้นึกอยากอยู่ที่นี่จริงๆ จึงโบกมือลาเธอซึ่งเดินมาส่งที่ประตู รอดูเขาเดินเข้าลิฟต์

จากคุณ : rainfull

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 54 21:04:42