PANTIP.COM : W10717941 มินทราลัยหัวใจแห่งนาง บทสี่สิบเอ็ด : สูญสิ้น [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

มาอ่านต่อกันค่ะ

เสียงร่ำไห้ดังใกล้เข้ามาทุกขณะจิตระคนเสียงเอ็ดอึงพาให้สรีสูงศักดิ์ที่สืบเท้าเข้ามาพลอยตื่นตระหนกปริวิตกตามไปด้วยอีกคนด้วยมิรู้ว่ามีสิ่งใดบังเกิดขึ้นมากันแน่ มิทันจักเลี้ยวผ่านอุทยานหลวงลุสู่ห้องบรรทมของพระผู้เป็นใหญ่ โขลนร่างใหญ่ราวบุรุษสองนางต่างพากันมาหมอบกรานชิงขวางทางดักหน้าพระอัครมเหสีเอาไว้ สร้างความประหลาดหทัยให้ยิ่งนัก ก่อนจักละล่ำละลักทูลถวายรายงาน

“ถวายบังคมพระอัครมเหสีเพคะ เอ่อ มีเหตุการณ์เลวร้ายบังเกิดขึ้น หม่อมฉันสองคนขอเชิญเสด็จกลับที่ประทับก่อนเพคะ”

“มีเรื่องร้ายแรงอันใดฤา เหตุใดข้าต้องกลับไปด้วยเล่า ข้าจักเข้าเฝ้าเจ้าพี่ พวกเจ้าสองคนหลีกไป”

สิ้นถ้อยดำรัสร่างบางสาวเท้าตรงไปยังห้องบรรทมของบดีในบัดดล ภายหลังทอดเนตรสภาพภายในห้อง พักตร์งามหมดจดถึงกับเผือดสลดซีดไร้สีโลหิตซับปริวิตกเกรงจักบังเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้นมา พลางสืบเท้าเร่งรุดไปยังที่มาของเสียงในทันที ทันทีที่ทอดเนตรร่างของคนนอนนิ่งไม่ไหวติงเกรอะกรังไปด้วยโลหิตที่ทะลักล้นออกมานองพื้นเบื้องข้างทรงรำลึกได้ทันทีว่าเป็นผู้ใด

ครั้นทอดเนตรไปรอบๆบริเวณจึงพบว่าห่างออกไปไม่ไกลเป็นพระเศียรที่ถูกบั่นขาดจากพระศอ เลือดสาดกระเซ็นเป็นทางกำจายไปทั่วบริเวณลืมเนตรเบิกตาโพลงสีพักตร์เผือดซีดไร้สีโลหิตซับดูน่าสะพรึงกลัวสยดสยองยิ่ง ทำเอาสรีสูงศักดิ์ถึงกับชะงักตะลึงลานวรองค์ชาดิกยืนแข็งนิ่ง อุทานออกมาฟังแทบไม่ได้ศัพท์พร่ำเพ้อราวคนวิกลจริตเสียพระสติ ถลาวิ่งไปกอดร่างไร้วิญญาณเอาไว้แน่นร่ำไห้กันแสงเจียนขาดใจกรีดร้องออกมาสุดเสียง ก่อนจักล้มพับสิ้นพระสติประชวรพระวาโยในบัดดล

“เจ้าพี่ เจ้าพี่ศรีสุริยเทพ กรี๊ด ไม่ ไม่ ข้าไม่เชื่อ”

สิ้นสุรเสียงหวีดร้องพร้อมกับสติสัมปชัญญะขาดหวิ่นซวนเซทรุดองค์ลงสลบในบัดดล ท่ามกลางเสียงวี๊ดวายกรีดร้องของสาวสรรกำนัลในแลผู้ที่หมอบเฝ้าอยู่ในเหตุการณ์ ที่ต่างถลากันเข้ามาประคองวรกายของพระอัครมเหสีเอาไว้ได้ทันท่วงที ความโกลาหลบังเกิดขึ้นในทันทีความโทมนัสกำสรดเศร้าแผ่ซ่านเข้าครอบคลุมไปถ้วนทั่วทุกตัวคน เสียงร่ำไห้ระงมก้องสะท้อนไปทั่วพระตำหนักองค์ปรางค์ปรา

“ว๊าย เร็วพวกเจ้ามาช่วยข้าเร็วพระอัครมเหสีประชวรพระวาโย พระอัครมเหสีเพคะ พระอัครมเหสี ฮือ ฮือ ทรงเป็นเยี่ยงใดบ้างเพคะ”

ความวุ่นวายบังเกิดขึ้นอีกคราเหล่านางกำนัลตระหนกตื่นไปทั่วถ้วนกัน จวบจนนางรำภาพระพี่เลี้ยงรุดมาถึง นางกำนัลวัยกำหนัดตาลีตาลานเข้าไปรายงานเหตุร้ายที่บังเกิดขึ้นมาในทันที สบเข้าร่างของพระอัครมเหสีที่สิ้นสมประดีลงไป ห่างออกไปไม่ไกลเป็นพระศพของพระผู้เป็นใหญ่ ทำเอานางบ่าวผู้จงรักถึงกับเบิกตาโพลงหน้าสลดซีดตกใจกลัวกับภาพสยองพองเกล้าตรงหน้า อุทานออกมาเสียงพร่าสั่นเครือ

“ฝ่าบาท พระมเหสีเพคะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”

ชั่วอึดใจใหญ่จึงข่มความเสียใจเอาไว้ได้หันมาสั่งให้เหล่านางในนำพาผู้เป็นนายสาวกลับพระตำหนักเพื่อบริบาลเยียวยาต่อไป แลหันมาบงการให้โขลนนางทหารยามเร่งเข้ามาช่วยกันอัญเชิญพระศพออกไปมิควรทิ้งเอาไว้ให้บังเกิดเป็นภาพอุดจาดตา

“เจ้าและเจ้าสองคน เร่งพาพระอัครมเหสีเสด็จกลับสุภาลัย แลไปตามพราหมณ์หลวงมาดูพระอาการเร็วเข้า ส่วนนางโขลนทั้งสองจงเร่งช่วยกันกับทหารยามจัดการชำระล้างคราบเลือดแลอัญเชิญพระศพไปยังพระตำหนักหลวงเร็วเข้า”

มิทันสิ้นเสียงสั่งการของนางกำนัลสูงวัย ร่างอรชรของพระธิดาองค์โตจึ่งได้เสด็จมาถึง พักตร์งามคมขำทอดเนตรเย็นชาปรายหางตาผ่านสรีสูงศักดิ์ผู้มีศักดิ์เป็นมาตุจฉาที่สิ้นพระสติสลบอยู่ชั่วแวบหนึ่ง สืบเท้าผ่านไปหาใส่ใจแยแสไม่

“พวกเจ้าเร่งอัญเชิญพระศพออกไปตั้งพักเอาไว้ที่พระตำหนักหลวง ส่วนเจ้าเร่งไปตามท่านโสดาพราหมณ์อำมาตย์ชยุติแลราชครูวิชญะมาหาเป็นการด่วน อย่าได้เพิ่งแพร่งพรายเรื่องที่เกิดขึ้นออกไป จนกว่าข้าจะสืบค้นหาเหตุที่บังเกิดขึ้นมาได้ ทหารหลวงจงกุมตัวประดานางโขลนแลทหารเวรที่ประจำยามในราตรีนี้ทั้งหมดเอาไว้ก่อน จนกว่าจะสอบสวนให้รู้ความลงไป สั่งการลงไปให้ปิดประตูกวดขันการเข้าออกเขตราชฐานชั้นใน ไม่มีคำสั่งข้าห้ามผู้ใดเข้าออกโดยพลการ นางรำภาพานายของเจ้ากลับไปบริบาลให้ได้สติแล้วมารายงานข้า จงเร่งไป”

สุรเสียงเปี่ยมด้วยความมั่นหทัยแผดสั่งการลั่น หาได้มีความตื่นตระหนกเสียหทัยแม้แต่น้อยทรงครองพระสติได้มั่นคงเสียจนนางกำนัลชาวโกสินทร์พิสัยที่รับใช้ติดตามมานานยังแปลกใจ แต่มิพักมีเพลาพอที่มานั่งจับสังเกตหาความแต่ประการใด เพลานี้มีสิ่งสำคัญที่พึงเร่งกระทำอีกมากมายประสมกับความปริวิตกเป็นกังวลในพระอาการของผู้เป็นนายสาวทำให้ลืมเลือนไปจนเกือบหมดสิ้น

สิ้นกระแสรับสั่งพาให้เหล่านางในที่ต่างขวัญเสียมิรู้จักทำเยี่ยงใดต่อไปแลผู้ที่อยู่ร่วมเหตุการณ์อยู่ค่อยมีกำลังใจต่างขานรับบัญชาทยอยถวายบังคมลากระวีกระวาดแยกย้ายไปทำตามหน้าที่ของตน

“เพคะ พ่ะย่ะค่ะ”

ตรัสพลางสืบบาทตรงรี่ไปยังห้องทรงงานของพระผู้เป็นใหญ่เพื่อปรึกษาเจรจาถ้อยความสำคัญกับบรรดาบาทมูลิกากรชั้นผู้ใหญ่ต่อไป มินำพาต่อความกำสรดเศร้าที่แผ่เข้าครอบคลุมหัวใจเหล่าข้ารองบาทไปถ้วนทั่วกัน สืบบาทจากไปในบัดดล

ภายหลังเจ้านางสิริสุภารู้สติฟื้นคืนมาทรงเพรียกหาแต่บดีของพระองค์ สุรเสียงโหยอ่อนแหบแห้งระคนร่ำไห้รันทดเศร้าเจียนวายวางเป็นที่เวทนาสงสารแก่ผู้ที่เฝ้าแหนหมอบเฝ้าอยู่ยิ่งนัก ได้แต่หมอบก้มแอบซ่อนน้ำตาแห่งเศร้าโศกเสียใจไปตามกัน

“เจ้าพี่ศรีสุริยเทพ เจ้าพี่....ไยมาทิ้งข้าไปเยี่ยงนี้ ฮือ ฮือ ชยยเกศวร บุษบามินตรา พระบิดาเจ้าทิ้งพวกเราไปแล้ว ฮือ ฮือ”

ทรงกันแสงร่ำไห้เป็นเพลายาวนาน มิอาจหักห้ามฝืนข่มหทัยรักที่มีให้บดีของพระองค์เอาไว้ได้ มิพักมิช้านานจึงประชวรพระวาโยลงอีกครา พาให้นางรำพาแลพราหมณ์หลวงผู้ถวายการรักษาต่างปริวิตกไปตามกัน

“ท่านพราหมณ์หลวง พระอาการเป็นเยี่ยงใดบ้าง ทรงประชวรวาโยติดๆกันเยี่ยงนี้ พระวรกายจักทานทนไหวฤา ข้ากลัวเสียจริง”

เสียงพระสหายในวัยเยาว์ระรัวซักไซร้ผู้ชำนาญการทางโอสถเป็นการใหญ่ ทำเอาผู้ให้การบริบาลถึงกับส่ายหน้า มิอาจจักช่วยแก้ไขสิ่งใดมากไปกว่าถวายพิมเสนโอสถไปตามประสา สิ่งสำคัญเหนืออื่นใดในเพลานี้คือกำลังใจหาใช่โอสถใดๆไม่ คิดพลางหันหน้ามาสบตานางบ่าวผู้จงรักที่ตั้งหน้ารอคอยคำตอบด้วยความหวังเปลี่ยมล้นใจ

“พระองค์โทมนัสเกินกว่าโอสถใดจักรักษาให้หายขาดลงได้ มีแต่กำลังใจเพียงเท่านั้นที่เสมือนโอสถทิพย์มาช่วยเยียวยาหทัย ข้าคงบอกได้เพียงเท่านี้”

สิ้นเสียงแหบพร่าอธิบายออกมา แววตาแลสีหน้าดูหมองหม่นยิ่งราวกับระย่อท้อตามคนบนพระที่ไปด้วยอีกคน ทำเอาคนฟังที่นั่งนิ่งรอคอยคำตอบเคืองขัดใจ แต่มิอาจทำสิ่งใดได้มากนัก ได้แต่พยายามรวบรวมความคิดหาหนทางสืบไป ชั่วอึดใจจึงหันไปสั่งให้นางกำนัลอ่อนวัยกว่าไปเชิญสองแม่ทัพคู่พระทัยพระสหายของพระผู้เป็นใหญ่มาเข้าเฝ้าในทันทีที่เสร็จสิ้นประชุมสำคัญ แลส่งม้าเร็วมีหนังสือไปทูลเชิญองค์รัชทายาทแลเจ้านางบุษบามินตราเสด็จกลับนคราในทันที

“เป็นเยี่ยงนั้นฤา เจ้าให้คนไปตามแม่ทัพเมธาภาคินมาเข้าเฝ้าพระอัครมเหสีภายหลังเสร็จสิ้นประชุมกับพระธิดาแสนอัปสร แจ้งว่าทรงมีเรื่องสำคัญจักปรึกษา เร่งไป ท่านพราหมณ์หลวงข้าจักทำตามคำแนะนำของท่าน จงเร่งปรุงโอสถมาถวาย ที่เหลือคงต้องแล้วแต่ทวยเทพเบื้องบนว่าจักบันดาลให้เป็นเยี่ยงใดต่อไป”

ในขณะที่ผู้มีฐานันดรสูงส่งเพลานี้กำลังประชวรวาโยสิ้นสมประดีลงไป กิจเร่งด่วนทั้งหลายจึงตกเป็นสิทธิขาดแก่เจ้านางแสนอัปสรแต่เพียงผู้เดียว กอปรกับทรงมีอำนาจบารมีอยู่ในอุ้งพระหัตถ์ การยุ่งเหยิงวุ่นวายทั้งหลายจึ่งได้ถูกจัดการให้คลายคลี่ไปตามครรลองที่ควรจะเป็นในที่สุด สร้างความปลาบปลื้มปิติให้เหล่าข้าราชบริพารและพระญาติวงศ์ไปตามกัน เป็นการเพิ่มพูนฐานกำลังให้สรีสูงศักดิ์ไปในตัว แลเป็นเหตุใหญ่ที่ทำให้เรื่องราวทั้งหลายพลิกผันเปลี่ยนโฉมในการต่อมา

ม้าเร็วจากศรีศนะจปุระที่ส่งออกไปคลาดกับขบวนเสด็จขององค์รัชทายาทแลเจ้านางบุษบามินตราที่กำลังพระดำเนินกลับนคราราวกับเป็นประสงค์ของทวยเทพที่อยู่เบื้องบน ดุจเดียวกับขบวนเสด็จขององค์รัชทายาทเจ้าชายมหิยเตศวรที่กำลังเคลื่อนมารับนางพราหมณีมินตราแลครอบครัว สร้างความผิดหวังแคล้วคลาดกันไปอย่างน่าเสียดาย

มีต่อค่ะ

จากคุณ : อุษณกร (Setakan)

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 09:33:20

ความคิดเห็นที่ 2

มาอ่านต่อกันค่ะ

มิพักมิช้านานรถประเทียบเทียมโคของสรีสูงศักดิ์ในคราบนางพราหมณีแลพระอนุชาก็ลุมาถึงเขตราชฐานชั้นใน สรรพสิ่งรายรอบบริเวณเงียบสงัดวังเวงยิ่ง ทำเอาคนที่ชักม้าลุนำลิ่วเข้ามารู้สึกถึงความผิดปกตินั้นได้ในทันที ความคลางแคลงสงสัยแล่นเข้าจับหทัยของเจ้าชายชยยเกศวรในบัดดล จวบจนทหารประจำยามทูลถวายรายงาน

“กราบทูลองค์รัชทายาทแลเจ้านางบุษบามินตรา เพลานี้พระอัครมเหสีมีบัญชาให้เข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงทหารเลวกราบทูลบุรุษสูงศักดิ์ที่เพิ่งโจนลงจากหลังอาชาตัวโปรด ตามคำสั่งของนางรำพาพระพี่เลี้ยงทุกประการ หามีถ้อยคำใดแจ้งให้คนสดับรับรู้สักนิดเลยว่ามีสิ่งใดบังเกิดขึ้นมา สิ้นเสียงกราบทูลวรกายสูงใหญ่องอาจสมชายสืบบาทมาเจรจากับเชษฐภคินีองค์รองอยู่ชั่วอึดใจก่อนจักพากันพระดำเนินไปยังพระตำหนักสุภาลัยที่ประทับของพระมารดา

มาตรว่าทั้งสองพระองค์จักกังขาหทัยอยู่บ้างแต่มิได้ทันคาดคิดว่าจักบังเกิดเรื่องเลวร้ายใหญ่โตถึงเพียงนี้ มิได้สำเหนียกถึงความทุกข์ขมระทมใจที่รออยู่เบื้องหน้าเลยแม้แต่น้อย สืบบาทผลักบานพระทวารเข้าไปเฝ้าผู้เป็นมารดาที่ประทับหันปฤษฎางค์ให้คนที่สืบเท้าก้าวเข้ามาถวายพระพร

“ถวายพระพรพระมารดา เพคะ พ่ะย่ะค่ะ”

สุรเสียงถวายพระพรของผู้เป็นบุตรธิดาเอ่ยขึ้นแทบจักพร้อมเพรียง หาเรียกให้สรีสูงศักดิ์บนพระที่ที่ตกอยู่ห้วงทุกข์จมอยู่ในภวังค์ได้ไม่ มิมีอากัปกิริยาฤาการเคลื่อนไหวใดๆสำแดงให้เป็นที่ประจักษ์ว่าทรงสดับถึงถ้อยคำพูดของผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาเลยแม้แต่น้อย สร้างความสนเท่ห์ฉงนหทัยคนที่เพิ่งเท้าก้าวเข้ามาไปตามกัน ต่างหันมาส่งสายตาให้แก่กันแลกันแววตากังขาปริวิตกยิ่ง

“พระมารดา ข้าแลบุษบามินตรากลับมาแล้ว มิทรงดีหทัยดอกฤา”

เสียงห้าวขององค์รัชทายาทเอ่ยตรัสขึ้นอีกคราแต่หามีผลใดๆไม่ ผู้เป็นธิดาจึ่งได้สืบเท้ามาคุกชานุลงเบื้องข้างพระที่เอื้อมหัตถ์ไปแตะพาหาผู้เป็นมารดาแผ่วเบาแทน ทันทีที่ถูกสัมผัสคนที่นอนหันหลังให้จึ่งค่อยรู้สติพลิกวรองค์กลับมาสบเข้ากับพักตร์งามของผู้เป็นธิดาแลโอรสอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจัก กันแสงปล่อยโฮออกมาทันใดทำเอาคนที่มิรู้เรื่องราวใดๆถึงกับตระหนกตกใจไปตามกัน

“บังเกิดสิ่งใดขึ้นพระมารดา ทรงเป็นอะไรไปเพคะ”

“พระมารดาเกิดเหตุใดขึ้นกันแน่ แล้วนี่นางรำพาไปอยู่ที่ใด ไยมิมาเฝ้าแหนปรนนิบัติแม่ข้า ให้ใครไปตามมาบัดเดี๋ยว”

เสียงห้าวตรัสขึ้นนาสิกไม่พอหทัยเป็นอันมากที่มิอาจรู้ได้ว่ามีสิ่งใดบังเกิดขึ้นกับสรีสูงศักดิ์ตรงหน้า สิ้นรับสั่งนางในวัยกำดัดที่หมอบก้มอยู่เบื้องข้างไม่ห่างออกไปจึงขานรับบัญชาขยับกายหมายออกไปตามพระพี่เลี้ยงมาเข้าเฝ้าในบัดดลแต่มิทันที่จะคลานพ้นธรณีประตูไป ร่างของพระพี่เลี้ยงสาวใหญ่สูงวัยก็คลานเข้ามาถวายพระพรผู้เป็นโอรสธิดาของนายสาวเสียก่อน

“ถวายบังคมเพคะ หม่อมฉันขอประทานอภัยที่มิได้อยู่งานรอรับเสด็จ ด้วยเพลานี้ฝ่ายในยุ่งเหยิงโกลาหลยิ่ง จำต้องเข้าไปจัดการให้เป็นปกติมิให้ตื่นตระหนกกันจนเกินเหตุ เอ่อ ทรงโทมนัสกำสรดเศร้ามากล้นที่สูญเสียพระบิดาของพระองค์ไป ประชวรพระวาโยหมดกำลังใจมาสองทิวาติดๆกัน หม่อมฉันได้มีม้าเร็วถึงทั้งสองพระองค์เมื่อทิวาวาร แต่คงจักคลาดกันเสียกระมัง”

นางรำภากราบทูลเรื่องราวทั้งหลายให้สดับจนหมดสิ้นพูดเสียงพร่าสั่นราวกับจักร่ำไห้ออกมา ทั้งที่ตลอดเพลาพยายามที่จักกักเก็บฝืนความรู้สึกเสียใจเอาไว้ แต่ดูทีท่าว่าครานี้มิอาจจักอัดอั้นทุกข์ใจเอาไว้ได้อีกต่อไปจึงร่ำไห้ออกมาในที่สุด ครั้นสดับจับสาระได้หมดสิ้นทำเอาสองศรีพี่น้องถึงกับอึ้งตะลึงลาน จำเพาะผู้เป็นโอรสองค์รัชทายาทถึงกับน้ำตาคลอหน่วยตาแค้นเคืองกังขาขุ่นหทัยยิ่ง ขณะที่เจ้านางบุษบามินตราร่ำไห้ออกมาด้วยความโทมนัสตกใจแทบประชวรวาโยในบัดดล ปรารมภ์ออกมาแผ่วเบา

“พระบิดาของลูก ไยเสด็จจากไปอย่างปัจจุบันทันด่วนเยี่ยงนี้ ฮือ ฮือ”

“พระบิดาเสด็จสู่สวรรคาลัยเยี่ยงนี้ ไยมิมีผู้ใดติดใจว่าบังเกิดสิ่งใดกับพระองค์ในรัตตินั้นบ้างฤา ทรงมีเชิงดาบล้ำเลิศถึงเพียงนั้นผู้ใดจักหาญกล้าเข้ามาทำร้ายพระองค์ถึงที่นี่ได้ ข้าจักไปหาพระอาจารย์ ท่านต้องไขข้อข้องใจให้ข้าได้เป็นแน่แท้ พวกเจ้าหลีกไป เกะกะจริง”

สุรเสียงเข้มตรัสห้วนกระด้างเอาเรื่องยิ่ง ทรงคลางแคลงสงสัยแลไม่พอพระทัยในการสิ้นพระชนม์ของพระบิดาอย่างมีปริศนา ต้องการไขข้อกังขาแลสืบหาข้อเท้จจริงให้จงได้ ผู้ที่สามารถให้คำตอบในเพลานี้มีเพียงโสดาจารย์เพียงผู้เดียว ดำรัสพลางพาลพาโลเอากับเหล่านางกำนัลในที่หมอบก้มอยู่แทบพื้นเบื้องล่าง สืบบาทจากไปในบัดดล ทิ้งให้เชษฐภคินีแลผู้เป็นมารดาที่ยังคงร่ำไห้เอาไว้แต่เพียงลำพัง

จากคุณ : อุษณกร (Setakan)

เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 09:35:16