ความคิดเห็นที่ 1 12 โพล๊ะ!!! อะไรเนี่ย? คุณชานนท์เดินมาถึงหน้าประตูบ้าน ไม่พบคนที่มากดกริ่ง ถามแม่บ้านก็ไม่มีใครเห็น มีเพียงจดหมายประหลาดฉบับหนึ่ง เมื่อเปิดอ่าน เขาถึงกับตะลึงยืนอึ้งอยู่เป็นนานสองนาน ............................................................. ขอเชิญร่วมเป็นเจ้าภาพงานอัปมงคลแฉแหลก เรื่องราวระหว่าง นักศึกษาสาวค้างปีสุดร่าน – ประธานกรรมการบริหารอีแบคสุดหื่น ณ หอประชุมใหญ่ โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยเอกวานิชวัฒนา (EBAC) วันนี้  เวลา 15:00 น. กรุณานำบัตรเชิญนี้มาเพื่อรักษาสิทธิ์ที่นั่ง VVIP ............................................................. โรคจิตที่ไหนส่งจดหมายเชิญบ้าๆ อะไรนี่มาวะ? คุณชานนท์เกือบขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งแล้ว แต่ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า... เดี๋ยวก่อนนะ ‘ประธานกรรมการบริหารอีแบค’ มันไอ้ยาวนี่หว่า! นักศึกษาสาวค้างปีสุดร่านงั้นเหรอ? คงไม่ได้หมายถึงลูกสาวกำมะลอของมันใช่ไหม? เวรแล้วไง! สงสัยเรื่องที่มันอั๊บเกรดลูกสาวเก๊ทำเมียจริงจะรั่วซะแล้ว มิน่าล่ะ มันถึงได้โทรมาบอกว่ามีปัญหาอยากปรึกษา เขาก็ดันไม่ว่างฟังมันเล่าให้จบ ตัดบทวางสายเสียก่อน ไม่ได้การล่ะ เขาเป็นพี่ชายแสนดีคงทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่ได้ ต้องช่วยมันหน่อยแล้ว ขณะที่พ่อบังเกิดเกล้าของแบ๋วแบ๊วกำลังกดโทรศัพท์หาเพื่อนรุ่นน้องอยู่นั้นเอง ลูกชายก็วิ่งลงมาเรียกพ่อด้วยสีหน้าแตกตื่น “พ่อๆ ผมมีเรื่องสำคัญอยากจะบอก” “อะไรอีกล่ะ?” “ผมว่าพ่อไม่ต้องไปไกลเพื่อหาพี่แบ๋วแบ๊วแล้วล่ะ” คนเป็นน้องชายบอกพ่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นราวกับโคลัมบัสพบทวีปใหม่ “แกหมายความว่ายังไงหา ไอ้เบื๊อก” จริงๆ น้องชายของแบ๋วแบ๊วชื่อ บอม แต่มักถูกแกล้ง เรียกว่า ไอ้เบื้อก ไม่ก็ ไอ้บื้อ เป็นครั้งคราว เมื่อพ่อแม่พี่สาวเกิดอารมณ์เอ็นดู แต่ใครจะเรียกเขายังไงก็ช่างเถอะ เพราะตอนนี้เขาค้นพบความลับอันน่าแตกตื่นตกใจสะท้านฟ้าสะเทือนดิน และกำลังจะประกาศบอกพ่อแม่ มันแน่คราวนี้! “อีเมลที่พี่แบ๋วแบ๊วส่งมาให้พวกเราไม่ได้มาจากแอฟริกาตะวันตกครับ ผมสืบจนรู้ว่าไอพีแอดเดรสนั่นมาจากเซิฟเวอร์ของอีแบค” “หา? ว่าไงนะ” “ถ้าจะระบุให้ชัดๆ ก็คือ มีสองเซิฟเวอร์ที่พี่แบ๋วแบ๊วใช้อยู่ตลอดหลายเดือนมานี้ จากการวิเคราะห์ของบอม เมลที่ส่งมาตอนกลางวัน จะมาจากห้องคอมพิวเตอร์โรงเรียนสาธิตมัธยมอีแบค ซึ่งผมไม่เข้าใจเลยว่า พี่สาวผมเข้าไปอยู่ในห้องเรียนคอมฯ เด็กมัธยมในชั่วโมงเรียนทำไม” น้องชายจารุชาอธิบายอย่างเมามัน สาธิตมัธยมอีแบคงั้นเหรอ? คนเป็นพ่อฟังแล้วสะดุดใจแปลกๆ รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาทันทีที่ก้มลงมองจดหมายเชิญในมือแล้วเห็นตัวอักษรเรียงกันเป็นคำว่า... ณ หอประชุมใหญ่ โรงเรียนสาธิตแห่งมหาวิทยาลัยเอกวานิชวัฒนา (EBAC) หวังว่ามันจะเป็นแค่ความบังเอิญ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันนะ “ส่วนเมลที่ส่งมาช่วงกลางคืน จะมาจากเซิฟเวอร์ของฝ่ายบริหารที่อยู่ในอาคารสำนักอธิการบดีอีแบค ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจอีกว่า พี่สาวผมเข้าไปใช้คอมพิวเตอร์ในตึกนั้นได้ยังไงตอนดึกๆ ดื่นๆ” น้องชายจารุชารายงานพ่ออย่างต่อเนื่อง อาคารสำนักอธิการบดีอีแบคงั้นเหรอ? คนเป็นพ่อฟังแล้ว สังหรณ์ยิ่งเลวร้ายหนักขึ้นไปอีกเมื่อนึกได้ว่า บนยอดตึกนั้นมันรังของไอ้ท่านประธานยาวนี่หว่า! ก้มลงมองจดหมายเชิญอีกที ก็รู้สึกหน้ามืดตาลายเมื่อเห็นตัวอักษรเรียงกันเป็นคำว่า... นักศึกษาสาวค้างปีสุดร่าน – ประธานกรรมการบริหารอีแบคสุดหื่น เขาหวังสุดใจว่า ‘นักศึกษาสาวค้างปีสุดร่าน’ ที่ว่านี้ จะไม่ใช่... ไม่ใช่... “ไป! ไอ้เบื้อก ไปเรียกแม่แกมาด่วนเลย พ่อจะไปสต๊าร์ทรถรอ” “พ่อกับแม่จะไปไหนกันครับ ผมขอไปด้วยคนนะ” “สาธิตมัธยมอีแบค!” จารุชาตั้งใจไว้ว่า วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายในชุดมัธยม แม้เธอจะแต่งตัวมาโรงเรียนแต่เช้าราวกับปกติ แต่ใครจะรู้ว่า ลึกๆ ข้างใน เธอรู้สึกใจหายยิ่งกว่าวันสุดท้ายในฐานะนักเรียนม.6 จริงๆ เมื่อสี่ห้าปีที่แล้วเสียอีก ถ้าสังเกตให้ดี จะเห็นว่าดวงตาของเธอบวมช้ำ เพราะนอนร้องไห้มาทั้งคืน ไม่อาจฝืนตัวเองให้หยุดได้เลย เสื้อผ้าที่พับเก็บเข้ากระเป๋าล้วนเปียกชุ่มโชกไปด้วยน้ำตา เธอซ่อนมันไว้ในห้องนอน วางแผนว่าเลิกเรียนเมื่อไหร่ จะไปหิ้วมันออกมาเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน ...กลับสู่อ้อมอกพ่อแม่แท้ๆ ที่แสนจะคิดถึง ...หนีจากคุณพ่อกำมะลอของเธอไปตลอดกาล แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นไปตามคาด ก่อนคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้ ก็มีประกาศออกมา ว่าให้นักเรียนมัธยมและครูทุกคนเข้าหอประชุมใหญ่โดยพร้อมเพรียงกัน หนูดือ... สาวสวยยอดอัจฉริยะที่ทางโรงเรียนเชิญมาเป็นครูที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ จะจัดสัมนาพิเศษในหัวข้อเรื่อง... ‘เซ็กส์ เสื่อม!’ ...ย่อมาจาก เซ็กส์ในวัยเรียน เสื่อมเสียสถาบัน! หัวข้อแรงส์ซะขนาดนี้ ย่อมเป็นที่ฮือฮาของทุกคน ไม่มีใครยอมพลาดแน่! “พักนี้ผลงานของแอบแอ๊บเป็นที่เลื่องลือ ยัยครูสะดือจุ่นคงกลัวตกงาน รีบหาอะไรทำให้ตัวเองเด่นดังขึ้นมามั๊ง” เพื่อนๆ ของเธอหลายคนแอบเม้า “แน่จริงไม่จัดสัมนา ‘เซ็กส์อัฉจริยะ’ ซะเลยล่ะ” ใครบางคนพูดขึ้นมาเรียกเสียงหัวเราะของทุกคน ยกเว้น ลูกสาวท่านประธาน เธอรู้สึกสังหรณ์ใจไม่สู้ดี แต่บอกไม่ถูกว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะว่า ถ้าเธอติดสัมนาอยู่ในหอประชุมจนถึงเย็น เป็นเวลาที่โดยปกติ คุณพ่อขา...ย๊าวยาวอยู่ในบ้านแล้วล่ะก็ เธอคงหิ้วกระเป๋าหนีออกไปไม่ได้ ไม่ใช่! เธอไม่ได้กังวลเรื่องนั้น งั้น...เรื่องอะไรหนอ? หัวข้อสัมนา... เซ็กส์ในวัยเรียน เสื่อมเสียชื่อเสียงสถาบัน มันทำให้ภาพความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างเธอกับเขาย้อนคืนมาในห้วงสำนึก แจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เอง! จารุชาสะดุ้งวาบราวกับสายฟ้าฟาดเข้ากลางหัวใจ รีบปัดภาพชายหนุ่มที่ทาบทับอยู่บนตัวเธอออกไป แล้วนั่งหนีบขาเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว ราวกับอยากจะปฏิเสธเหตุการณ์ในคืนนั้น อา... ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ...คืนนั้น มีเพียงเธอกับเขาสองคนบนเตียงกว้าง ไร้หลักฐานใดๆ ไม่มีใครอื่นรู้เห็นเป็นสักขีพยานได้ หัวข้อเซ็กส์อะไรนี่ย่อมไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแน่นอน มันก็แค่ทิ่มแทงใจดำคนเคยทำผิดคิดสั้น เกือบเอาความสาวเข้าแลกปริญญา ต้องถูกท่านประธานมหา’ลัย ‘ลงทัณฑ์’ เท่านั้นเอง หญิงสาวแอบลูบอกปลุกปลอบขวัญตัวเอง ขณะที่เธอกำลังจะสองจิตสองใจว่าควรตามเพื่อนเข้าหอประชุมไปหรือว่าโดดชะแว๊บกลับก่อนดี... ไหนๆ ก็วันสุดท้ายแล้ว เป็นเด็กดีให้ถึงที่สุด? หรือว่า ไหนๆ เธอก็จะจากที่นี่ไปแล้วไม่เห็นต้องสนใจเข้าร่วมกิจกรรมใดๆ เลย... ก็มีมือมือหนึ่งมาจูงเธอ “อยู่นี่เอง มองหาตั้งนานแน่ะ คุณลูกรูชาขา มานี่เลยค่ะ มานั่งข้างหน้าเวทีดีกว่า” หนูดือ! หล่อนยิ้มสวยอย่างสาวอัจฉริยะสุดมั่น แล้วกึ่งจูงกึ่งลากจารุชาเข้าหอประชุมไป จัดให้เธอนั่งเก้าอี้พิเศษแถวแรกติดเวที ที่นั่ง VVIP! “หัวข้อนี้ คงต้องขอเชิญลูกสาวท่านประธานอีแบคซึ่งเป็น ‘นักเรียนตัวอย่าง’ ช่วยขึ้นไปร่วมอภิปรายบนเวทีหน่อยนะคะ” คำว่า ‘นักเรียนตัวอย่าง’ ทำจารุชาสะดุ้งอีกเฮือกใหญ่ หนูดือไม่ได้พูดชัดเจนว่าเป็น ตัวอย่างกลุ่มไหน แต่เห็นสายตาอัจฉริยะที่มองเธอราวกับมีเลนส์เอ็กซ์เรย์ทะลุทลวงไปไหนๆ แล้วเกิดอาการหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงชอบกล แล้วยังจะให้เธอขึ้นไปร่วมอภิปรายบนเวทีเนี่ยอ่ะนะ? แค่คิดก็สั่นไปหมด รู้สึกเหมือนเป็นนักโทษอุจกรรจ์กำลังจะก้าวขึ้นแท่นประหารยังไงยังงั้น ยัยหนูดือบ้า! จับเธอมานั่งอยู่หน้าสุดให้ตกเป็นเป้าสายตาใครต่อใครราวกับจะให้ทุกคนรุมประชาทัณฑ์เธอทางสายตา แล้วเจ้าตัวหายหัวไปไหนนะ เธอจะบอกหล่อนว่าไม่เอาหรอก เป็นตายร้ายดียังไง เธอก็ไม่ขึ้นเวทีเด็ดขาด เอ... หรือว่าเธอควรฉวยโอกาสหนีไปตอนนี้เสียเลยดี? ทว่า สายตาของเธอที่เหลียวซ้ายแลขวามองหาสาวอัจฉริยะสลับกับทางหนีทีไล่ กลับไปปะทะเข้ากับเงาร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งซึ่งแสนจะคุ้นเคยกำลังเดินตามครูใหญ่เข้ามาทางประตูหน้าหอประชุม คุณพ่อขา...ย๊าวยาว มาช่วยแล้ว! เอ... แต่ดูจากท่าทางร้อนรนบวกกับสีหน้าไม่สู้ดี หรือว่าเขาไม่ได้มาช่วยเธอ แต่เป็นนักโทษร่วมก่อคดีมาขึ้นแท่นประหารเป็นเพื่อนกันแน่? เขาเป็นถึงประธานกรรมการบริหารมหาวิทยาลัย ความจริงแค่มาโรงเรียนสาธิตมัธยมในแคมปัสที่ตั้งอยู่บนที่ดินของตระกูลเขาเพื่อรับลูกสาวคนเดียวกลับบ้านก่อนเวลาเลิกเรียนเล็กน้อยเป็นกรณีพิเศษแค่วันเดียวในรอบปี สมควรง่ายดายยิ่งกว่ากระดิกฝ่ามือ ถ้าไม่บังเอิญพบผู้อำนวยการซึ่งเคยเป็นคุณครูสอนเขาเมื่อตอนเด็กๆ มาก่อนวิ่งออกมาต้อนรับขับสู้ “มาพอดีเลย ท่านประธานยาวจ๋า วันนี้ทางโรงเรียนสาธิตมัธยมเรามีกิจกรรมพิเศษ เพื่อเสริมสร้างศีลธรรมอันดีให้กับนักเรียนของเรา มานี่เลย... ท่านประธานยาวต้องมาร่วมงาน หัวข้อนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด” “หัวข้ออะไรครับครู?” “เซ็กส์ เสื่อม!” ได้ยินแล้ว จอมพลซึ่งเพิ่งถอนทัพกลับกลางศึกแทบสำลักน้ำลายตัวเองตาย เขาพยายามจะปฏิเสธว่า ไม่เสื่อมซักหน่อย เขาอุตส่าห์อดทนอดกลั้นสุดชีวิต ไม่เผด็จศึกให้สำเร็จเสร็จสิ้น ก็เพื่อการศึกษาและรักษาชื่อเสียงของสถาบัน อะโด่... อย่ามาว่าของเขาเสื่อมนะ เดี๋ยวจะหาว่าขี้คุย มีของใครสั่งได้อย่างใจเหมือนเขาบ้าง สั่งลุยเป็นลุย สั่งหยุดเป็นหยุด รู้บ้างไหมว่ามันต้องใช้กำลังจิตที่สูงส่งขนาดไหน แต่พูดไปใครจะเชื่อ ได้แต่บ่นงึมงัมเสียงนุ่มเนิบด้วยความอึดอัดคับข้องใจ สุดท้ายก็โดนผอ.โรงเรียนกึ่งเชิญกึ่งจูงกึ่งลากเข้าไปในหอประชุมจนได้! แน่นอนว่า ที่นั่งสำหรับท่านประธานฯ ย่อมต้อง VVIP ที่คิดไม่ถึงคือ คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว กลับเป็นลูกสาวกำมะลอของเขานั่นเอง เมื่อเห็นหน้าคนที่เขาตามหา คุณพ่อขา...ย๊าวยาวก็นึกถึงเรื่องสำคัญเร่งด่วนในเวลานั้นขึ้นมาได้ อา... เขาต้องพาเธอกลับไปส่งให้ถึงมือพี่นนท์ให้เร็วที่สุด! ใครจะว่าเขาเสื่อมยังไง ไร้สามารถแค่ไหน ก็ช่างหัวมันปะไร เขาไม่สนแล้ว “จารุชา เธอต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้!” น่าเสียดาย ที่ประโยคนั้นของเขา ถูกเสียงปรบมือดังกระหึ่มกึกก้องทั่วทั้งห้องกลบไปเสียสิ้น ม่านเวทีถูกเปิดออกแล้ว! สปอร์ตไลท์ฉายส่องไปยังสาวสวยสมองสูงส่งสุดยอดอัจฉริยะหญิงแห่งสยามประเทศ... หนูดือดือดืออืออออ... “กราบสวัสดีท่านประธานฯ ท่านผู้อำนวยการฯ คุณครูใหญ่ และครูทุกท่าน ตลอดจนน้องๆ นักเรียนสาธิตอีกแบคที่น่ารักทุกคนนะคะ” หล่อนกล่าวทักทายอย่างคล่องแคล่วฉะฉานและเป็นงาน ในใจหนูดือร่ำร้องด้วยความตื่นเต้นยินดี ความจริงวันนี้ หล่อนวางแผนเชือดยัยเด็กรูชาให้ตายคาห้องประชุม แล้วปล่อยข่าวฉาวโฉ่เหม็นฉึ่งลุกลามไปถึงยอดตึกสำนักอธิการฯ... แต่นึกไม่ถึงว่า สวรรค์จะเป็นใจ ดลบันดาลให้เจ้าตัววิ่งมาให้หล่อนสับเละถึงที่! ยิ่งรักก็ยิ่งแค้น พี่ยาวใจร้าย ไม่เคยเห็นหล่อนอยู่ในสายตา แต่กลับกล้าหลอกลวงชาวประชา เพื่อเอายัยลูกสาวจอมปลอมบ้านั่นขึ้นไปกกในรังรักบนหัวลุงอธิการฯ ในเมื่อหล่อนไม่ได้เขา ก็อย่าหวังใครหน้าไหนจะได้เขาไป คอยดูเถอะ แม้แต่เก้าอี้ประธาน หล่อนก็จะทำให้เขาต้องคลานลงมาจนได้! อาจารย์แม่เจ้าผู้เคร่งครัดระเบียบวินัยจะต้องถีบเขากระเด็นออกมาจากกองมรดก ถึงตอนนั้น เมื่อหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ชื่อเสียง ตำแหน่ง ลาภยศแล้ว... หึหึ... ภาพในหัวสมองอัจฉริยะ... ร่างสูงสง่าเกือบจะเปลือยเปล่า มีเพียงถังเบียร์ปิดกลางลำตัว (เหมือนตัวการ์ตูนเสียพนันเดินออกจากบ่อน เซ็กซี่ดีแท้ ซื้ด) ‘คุณพ่อเหลือแต่ตัวแล้ว ต่อให้ย๊าวยาวแค่ไหน หนูก็ไม่เอาหรอกค่ะ บ๋ายบาย’ ยัยลูกสาวจอมปลอมสะบัดบ๊อบทิ้งเขาไปไม่ใยดี เขาทรุดลงอย่างหมดแรง หนูดือรีบเข้าไปประคอง ‘พี่ยาวขา... ตำแหน่งสามีอัจฉริยะยังว่างอยู่นะคะ’ ‘อา... หนูดือ มีแต่รักของเธอที่มั่นคง พี่ยาวซึ้งใจจริงๆ’ แล้วหล่อนก็คล้องสายสะพายสีแดงแสดงตำแหน่งสามีอัจฉริยะให้เขา พร้อมมงกุฎเข้าชุดกับถังเบียร์แฟนตาซีสุดๆ ไปเลย ...Happy Ending เย้! แค่คิดภาพก็มีความสุขแล้ว อัจฉริยะสาวสวยรีบกล่าวเปิดงาน ว่าด้วยหลักการและเหตุผลของหัวข้อสัมนา ‘เซ็กส์เสื่อม’ ...อ้างถึงข่าวจากสื่อต่างๆ สังคมเสื่อมทราม นักเรียนหญิงทำแท้ง นักเรียนชายทำอนาจาร และอื่นๆ อีกมากมาย ตามด้วยวัตถุประสงค์... “เพื่อสร้างจิตสำนึกที่ดีให้กับเยาวชน น้องๆ นักเรียนทุกๆ คนค่ะ ” หล่อนยังบรรยายถึง คุณธรรม จริยธรรม ศีลธรรม ด้วยเสียงนางฟ้าอีกนิดหน่อยพอเป็นพีธีแล้วตีโค้งหักศอกพุ่งเข้าชนคนที่นั่งอยู่หน้าเวทีจังๆ! “เพื่อให้การสัมนาในครั้งนี้มีรสชาติ ครูหนูดือก็อยากจะขอเชิญนักเรียนตัวอย่าง ลูกสาวท่านประธานฯ... ขึ้นมาร่วมสร้างสีสรรพูดคุยอภิปรายหัวข้อนี้กับพวกเราบนเวทีนะคะ ขอเสียงปรบมือให้กับ หนูรูชาค่า” เสียงปรบมือดังกระหึ่มยิ่งกว่าตอนปรบมือต้อนรับหนูดือ...เจ้าของงานสัมนาเสียอีก แสดงถึงเรตติ้งที่เหนือกว่าของจารุชา ทว่า สิ้นเสียงสะท้อนก้องของมือที่กระทบกัน ความเงียบสงัดก็เข้ามาแทนที่ ราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ในห้องกว้างใหญ่นั้นเลย แม้เพียงเข็มสักเล่มตกบนพื้นพรมก็คงได้ยิน ทุกคนต่างกลั้นใจเฝ้ารอ ‘นักเรียนตัวอย่าง’ ขึ้นเวที ท่านประธานได้แต่อึ้ง คิดไม่ถึงว่ายัยหนูดือจะเล่นแรงขนาดนี้ ไม่รู้หล่อนจะมาไม้ไหน ความจริงเขาวางแผนเอาไว้ว่า เมื่อเริ่มสัมนาไปสักพัก ระหว่างที่ทุกคนสนใจบนเวที เขาจะหาโอกาสจูงเธอหลบออกไป แต่ยังไม่ทันได้กระซิบบอกเธออย่างที่ใจนึก เธอกลับตกเป็น ‘เป้า’ เสียก่อน เจ้าตัวไม่ยอมขยับ ได้แต่ยิ้มเจื่อน พยายามส่งสัญญาณมือบอกคนบนเวทีว่า ขอร้องล่ะ อย่าให้เธอต้องไปมีส่วนร่วมด้วยเลย แต่คนบนเวทีไม่ยอมแพ้ “ว่าไงคะ นักเรียนตัวอย่าง เพื่อนๆ น้องๆ รออยู่นะคะ รีบขึ้นเวทีเลย ...มาเร้ว คนเก่ง” หนูดือดัดเสียงใจดีเร่งเหยื่อขึ้นเขียงเชือด “...สงสัยนักเรียนตัวอย่างของพวกเราจะอายเพราะคุณพ่อมาด้วยแน่เลย งั้น... ขอกราบเรียนเชิญท่านประธานของเราขึ้นมาร่วมพูดคุยบนเวทีด้วยกันเลยดีไหมคะ ไหน... ใครอยากให้ท่านประธานขึ้นมาบนเวที ขอเสียงปรบมือดังๆ ซิค้า” เสียงปรบมือกึกก้องดังถล่มทลายจนกระจกทุกบานสั่นไปหมด ไม่มีใครได้ยินเสียงสบถนุ่มเนิบที่สุดจะขัดแย้งกับมาดนิ่งๆ ในชุดสุดเนี้ยบ นอกจากคนข้างตัว “ให้ตายเหอะ นี่ฉันต้องขึ้นเวทีไปนั่งอยู่หน้าไอ้ป้ายเฮียรายำนั่นอ่ะนะ?” เขาหมายถึงป้ายติดฉากหลังเวทีเป็นหัวข้อสัมนาตัวเบ้อเริ่มเทิ่ม ไม่อยากจะคิดเลยว่า ภาพถ่ายงานสัมนาครั้งนี้จะออกมายังไง แค่นึกภาพเขานั่งคู่กับยัยแอบแอ๊บ ตรงกลางเหนือหัวทั้งสองมีตัวอักษรบรรยายว่า  ‘เซ็กส์เสื่อม’ ! ก็อยากจะร้องไห้แล้ว อับอายไปชั่วลูกชั่วหลานเชียวนะนั่น จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 11:52:19

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุด พ่อลูกกำมะลอก็ถูกต้อนขึ้นเวทีจนได้ เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ผู้ดำเนินรายการก็เริ่มอภิปรายด้วยการยิงคำถามเปิดประเด็นก่อน “ไม่ทราบว่า ท่านประธานฯ มีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์ของนักเรียนนักศึกษาคะ?” สาวอัจฉริยะถามจบก็ส่งไมโครโฟนยื่นให้ชายหนุ่ม หากเขายังไม่ทันได้ยื่นมืออกมารับ ก็กลับมีเสียงใครบางคนแทรกขึ้น... “ก่อนที่จะไปถึงคำถามนั้น ผมมีคำถามสำคัญที่อยากให้ท่านประธานช่วยตอบเสียก่อนดีกว่า” สิ้นสุดประโยคนั้น ร่างเล็กผอมบางของคนคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากหลังเวที ...นายแก๊กสวมใส่หน้ากากแฟนซีราวกับจะไปงานราตรีย้อนยุคที่ไหน ดูไม่เข้ากับชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นของเขาเลยสักนิด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหันเรียกเสียงฮือฮาดังทั่วทั้งหอประชุม แต่ก็ยังไม่ดังไปกว่าเสียง ‘กรีดร้องอัจฉริยะ’ ที่ถูกขยายผ่านไมโครโฟนจนแก้วหูทุกคนแทบแตกกระจุย “กรี๊ดดด!!! หนูดือโตะจาย ม่ายหวายแล้วค่า เป็นลมดีกว่า” อุตส่าห์มีบรรยายก่อนจะระทวยล้มพับไปบนเวที! แน่นอนว่า นี่เป็นแผนการจากก้อนสมองอัจฉริยะ หล่อนหารับประทานอยู่กับวงการศึกษามาโดยตลอด ย่อมไม่โง่ ฉีกหน้าประธานกรรมการมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังกลางเวทีด้วยมือตัวเองหรอก แค่ใช้เครดิตอัจฉริยะจัดสัมนาด้วยหัวข้อเรียกร้องความสนใจของชาวประชาเพื่อให้ทุกคนมารวมตัวกันพร้อมหน้า แต่แน่นอนว่า งานร้ายๆ ต้องยืมมือคนอื่นทำ หล่อนเป็นแค่อัจฉริยะ ไม่รู้อะไรด้วยนะ เห็นมั๊ยคะ เป็นลมหมดสติ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จริงๆ จารุชาอยากจะบอกว่า เธอต่างหากที่สมควรเป็นลม นายแก๊กแอบงงนิดหน่อย ที่คุณครูหนูดือเล่นนอกบท ความจริงหล่อนต้องช่วยเขาคาดคั้นพ่อลูกจอมปลอมนี่นา แต่ช่างเหอะ งานแฉ เขาฉายเดี่ยวก็ได้ อัจฉริยภาพเฉิดฉาย! “ท่านประธานตอบผมหน่อย ว่าผู้หญิงข้างตัวท่านนั่นเป็นลูกสาวจริงๆ หรือ?” นายแก๊กเว้นจังหวะนิดหน่อย แต่ไม่มากพอที่ใครจะพูดสอดแทรกอะไรได้ ก่อนจะซัดคำถามต่อเนื่อง... “ถ้าผมจะเปิดโปงความจริงที่สืบทราบมาว่า จารุชาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของท่านประธาน เธออายุยี่สิบสองแล้ว เรียนซ้ำปี 1 มาถึง 5 ครั้ง และกำลังจะโดนรีไทร์จากคณะบริหารของอีแบค ก่อนที่จะย้ายเข้าไปอยู่กินกับท่านประธานสองต่อสอง เพื่อรักษาสถานภาพนักศึกษาเอาไว้ โดยเรียกชายหนุ่มผู้อุปการะที่อายุห่างจากเธอเพียงสิบสองปีว่า ‘พ่อขา’!” นายแก๊กจงใจดัดเสียงตรงคำว่า ‘พ่อขา’ จนแหลมปรี๊ด “...ท่านประธานมีคำแก้ตัวสำหรับเรื่องนี้อย่างไร? ทำไมท่านต้องหลอกลวงทุกคนด้วย?” “...” จารุชาเจอคำถามยิงแสกหน้าเข้ากลางเวทีได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ทั้งโกรธทั้งกลัวจนตัวสั่นไปหมด ส่วนท่านประธานแม้ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย แต่ยังสามารถรักษามาดเข้มเอาไว้ได้อย่างมีสติ สายตาคมจ้องตอบจนคนตั้งคำถามถึงกับผงะถอยไปหลายก้าว เขาเคยเตือนตัวเองเหมือนกันว่า ถ้าขืนเล่นอะไรพิเรนทร์หลอกชาวบ้านบ้าๆ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ สักวันความลับอาจจะถูกเปิดเผยออกมา แต่นึกไม่ถึงว่า จะถูกฉีกหน้ากลางสาธารณะชน ต่อหน้าครูและนักเรียนนับพันคนแบบนี้ ได้แต่ปลง คงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเขาเอง มุสาวาทา... กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมสนอง เห็นทันตาจริงๆ ในเมื่อพ่อลูกกำมะลอนั่งเงียบทั้งคู่ ไม่มีใครยอมตอบคำถาม นายแก๊กก็ถือโอกาสเดินหน้าซักต่อด้วยคำถามคมกริบผ่าตรงเป้าราวมีดปังตอสับกลางกระหม่อม “ไม่ทราบว่า ความสัมพันธ์ของพวกคุณไปถึงขั้นไหนกันแล้วครับ?!” บนเวทียังคงเงียบแทนคำตอบ แต่เสียงฮือฮาจากครูและนักเรียนกลับดังยิ่งขึ้นตามลำดับ “เพื่อให้เข้ากับหัวข้อสัมนา คำถามต่อไป ถามว่า...” นายแก๊กเว้นจังหวะ ก้มลงอ่านคำถามในกระดาษด้วยมาดราวกับพิธีกรรายการเกมส์โชว์ “...การที่ท่านประธานส่งนักศึกษาสาวในบ้านลงมาเรียนม.6 ไม่ใช่เพื่อส่งเสริมให้เฉพาะนักศึกษามีเพศสัมพันธ์ในมหา’ลัยเท่านั้น แต่ยังหวังขยายผลสู่นักเรียนมัธยมปลายอีกด้วยใช่หรือไม่ อย่างไร” ทั้งที่การกระทำของแขกไม่ได้รับเชิญบนเวที สมควรถูกระบบรักษาความปลอดภัยกำจัดออกไป แต่กลับไม่มีใครเรียกเจ้าหน้าที่รปภ.มาเลยสักคน เพราะต่างก็ตื่นเต้นอยากรู้ความจริง เกาะติดสถานะการณ์บนเวที ลุ้นระทึกยิ่งกว่าดูละครทีวี ...คำถามของนายแก๊กดุเด็ดเผ็ดมันไม่แพ้ฉากนางเอกโดนนางร้ายตบฉาดๆ เลือดกระเด็นซะอีก “ขอให้ท่านประธานช่วยให้ความรู้แก่น้องๆ เยาวชนหน่อยได้ไหมครับ ว่าท่านมีวิธีการคุมกำเนิดอย่างไร ถือว่าเป็นวิทยาทาน แนะนำถุงยี่ห้ออะไรดีครับ?” คำถามนั้นเปลี่ยนจากเสียงฮือฮาเป็นเสียงหัวเราะคิกคัก แต่กลับต้องหยุดกระทันหันเมื่อเสียงตะโกนลั่นดังมาจากบนเวที... “ทุเรศสิ้นดี! หุบ:-)เลอะขี้เน่าๆ นั่นเดี๋ยวนี้นะ” จารุชาหมดความอดทนแล้ว เธอวิ่งไปกระชากหน้ากากบนใบหน้าแขกไม่ได้รับเชิญออกมา แล้วพบว่ามันคือ นายแก๊ก เพื่อนร่วมชั้นม.6 จอมแสบ! “นาย... นายใช่มั๊ย ที่เป็นคนเอารูปฉันกับแฮปปี้ไปลงเวบ แล้วยังปล่อยข่าวบ้าๆ ว่าฉันเป็นแวมไพร์” ถ้าไม่ติดว่ามีแขนแข็งแรงคู่หนึ่งโอบเอวเธอไว้จากด้านหลัง จารุชาคงเข้าไปอัดมันให้ฟันร่วงหมดปากแล้ว “ใช่... ถึงฉันจะไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ แต่ถ้าท่านประธานเค้าจะรับฉันเป็นลูกสาว มันไปหนักกบาลใครไม่ทราบ? อย่าเอาสมองสกปรกของนายมาตัดสินว่าคนอื่นเค้าจะต้องทำเรื่องลามกบัดสีนะ” คำโต้แย้งของ ‘ลูกสาวท่านประธาน’ ทำให้ใครหลายคนพยักหน้า... ‘เออ จริงด้วย เป็นลูกสาวบุญธรรมก็ได้นี่นา ยาวเขาใจบุญมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว’ เหล่าครูบาอาจารย์ที่เห็นว่าท่านประธานฯ เป็นคนดีมาตลอดต่างก็ถอนหายใจ หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อ สูดยาดมยาหอมกันเป็นแถว เรื่องมาถึงขั้นนี้ นายแก๊กขึ้นขี่หลังเสือแล้ว ถ้าไม่สู้ เขาก็มีแต่ตาย จึงกลั้นใจเดินเข้าไปชี้หน้าชายผู้มีอำนาจสูงสุดในมหาวิทยาลัย แล้วท้าทาย... “งั้นท่านกล้าสาบานไหมว่า ตลอดเวลาหลายเดือนที่อยู่กินด้วยกันมา ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวลูกสาวจอมปลอมเลย” เพี๊ยะ เพี๊ยะ!!! นายแก๊กพูดจบก็โดนลูกสาวจอมปลอมตบจนหน้าหันทั้งซ้ายขวา “นายสาบานด้วยสิว่า หนังหน้าไม่เคยแตะเนื้อต้องฝ่ามือฉันเลย!” ไม่รู้จารุชาหลุดจากมือคุณพ่อขา...ย๊าวยาวไปได้ยังไง ไม่มีใครทันได้เห็น มาเห็นอีกที ก็มีรอยมือขึ้นแดงเป็นแถบประทับสองข้างแก้มเด็กหนุ่มแล้ว “โอเค จะเล่นอย่างงี้ก็ได้ ยัยแอบแอ๊บ ถ้าเธอยังบริสุทธิ์จริง กล้าไปตรวจภายในไหมล่ะ ที่รพ.เอกวานิชวัฒนา คณะแพทย์อีแบคต้องตรวจให้เธอฟรีอยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะเป็นลูกสาวหรืออีหนูของท่านประธานก็ตาม” นายแก๊กยังเชื่อสัญชาตญาณอัจฉริยะของตัวเอง จากท่าทางของทั้งสอง มันต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งไม่ธรรมดาแน่นอน ดูสายตาที่ท่านประธานมองเธอ ไม่เหมือนพ่อมองลูกสาวสักนิด วิธีการโอบเอวนั่นก็อีก ชายหนุ่มแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ปกป้องคุ้มครองหญิงคนรักอย่างหวงแหน ไม่ใช่พ่อที่กำลังปรามลูกสาวไม่ให้มาไล่กระทืบคนต่อหน้าพยานเต็มห้องอย่างแน่นอนที่สุด “ว่าไงล่ะ กล้าไปไหม โรงพยาบาลน่ะ” นายแก๊กท้าไม่หยุด “ฉัน... ฉัน...” จารุชาพูดไม่ออก ถ้าเป็นเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เธอคงยืดอกเดินเชิดเข้าห้องตรวจอย่างมั่นใจ เอาหลักฐานมาแปะกลางหน้าผากนายแก๊กให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่... แต่ว่า... หลังจากคืนนั้น... เธอก็ไม่มั่นใจเสียแล้วว่า ยังมีคุณสมบัติเพียงพอหรือไม่ หญิงสาวหันไปหาคนข้างตัวเพื่อขอความเห็น สายตาคมพราวระยับคู่นั้นอ่อนโยนลงเมื่อเขาส่ายหน้าช้าๆ ตอบเธอ “ปักตะไคร้ เมื่อไหร่ รับรองได้ น้ำท่วมแน่!” เสียงนุ่มเนิบกระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคน ทั้งที่ควรเสียใจ แต่ไม่รู้ทำไม หญิงสาวแอบรู้สึกดี ทั้งเขิน ทั้งหวามลึกในอก เมื่อได้ยินเขายืนยันความจริงที่เกิดขึ้นกับตัวเธอจากการกระทำของเขา เธอคงซ่อนมันเอาไว้ไม่ได้แน่ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์เลวร้ายตรงหน้าพาให้เธอพบกับความจนตรอก และพ่ายแพ้ กลบทุกความรู้สึกไปจนสิ้น ไม่!!! แพ้ไม่ได้เด็ดขาด เธอเป็นแค่นักศึกษาซิ่วมาห้าสมัยซ้อน ชื่อเสียงคงไม่ย่อยยับไปได้มากกว่านี้หรอก แต่เขาเป็นถึงประธานมหาวิทยาลัย ชื่อเสียงแปดเปื้อนด้วยเรื่องพรรค์นี้ไม่ได้! บัดนั้น ไม่รู้ด้วยแรงรักสุดหัวใจที่เก็บซ่อนไว้ทะลักทลายออกมาในยามคับขันหรือยังไง เธอถึงกับยอมโดดลงกระแสน้ำลายชาวบ้านตายเพื่อรักษาเกียรติของคุณพ่อกำมะลอของเธอ “โอเค... ฉันยอมรับก็ได้ว่า ฉันไม่ซิง ฉันชิงสุกก่อนห่าม ฉันมันใจง่าย ฉันนอนกับผู้ชาย ฉันเสียตัวก่อนวัยอันควร ฉันเป็นสาวใจแตก ฉัน... ฉัน...” พูดๆ ไป... น้ำตาของเธอก็ยิ่งไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ กลายเป็นยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กลางเวที “...แต่ถึงฉันจะร่าน เลว เหลวแหลก บัดซบแค่ไหน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณพ่อคนนี้นี่” โอ... ช่างดราม่ากระไรเช่นนี้ ทุกคนได้ยินคำสารภาพของจารุชาแล้ว ไม่รู้ว่าสมควรดุด่าลงโทษเธอ หรือชื่นชมในความหนาของหนังหน้า ที่เหนือไปกว่านั้น ดูก็รู้ว่าเธอยอมพลีชีพเพื่อปกป้องใครบางคนให้พ้นผิด ต่างก็อึ้งกันไปตามๆ แต่ก็ยังไม่เท่ากับท่านประธาน ความรู้สึกของเขาในยามนั้น ทั้งตื้นตันใจ ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ สับสนปนเปกันจนแยกไม่ออก เธอถึงกับยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งอนาคต ทั้งศักดิ์ศรี เพื่อเขา ...ทั้งๆ ที่เขาคือผู้ชายคนนั้นของเธอ “พอแล้ว จารุชา ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว” โดยไม่มีใครคาดคิด ท่านประธานก็ดึงหญิงสาวเขาสู่อ้อมกอดอย่างหวงแหนแสนรัก แล้วปาดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน ไม่สนใจว่าใครจะมองเขายังไง เขารู้แต่ว่า ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องพูดความจริง อย่าว่าแต่เขาต้องหลุดออกจากตำแหน่งประธานมหาวิทยาลัยเลย ต่อให้หัวของเขาต้องหลุดออกจากบ่า เขาก็จะขอเป็นฝ่ายปกป้องเธอ “ผมเอง! ผมนี่แหละ คือผู้ชายคนเดียวของเธอ!” เสียงนุ่มเนิบดังก้องกังวาลชัดเจนโดยไม่ต้องผ่านไมโครโฟน ที่เขาไม่มีวันยอมรับได้ คือ การที่เธอบอกใครๆ ว่า เธอนอนกับชายอื่น ไม่นะ... เขาไม่ยอมให้ทุกคนเข้าใจผิดแบบนั้นเด็ดขาด และเขาจะไม่ยอมให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเป็นพ่อลูกกันอีกต่อไป ไหนๆ ก็ ไหนๆ แล้ว ประกาศให้โลกรู้กันไปเลย... “ผมนอนกับเธอ!” ราวกับกลัวว่าครูและนักเรียนไร้เดียงสาจะไม่เข้าใจว่า ‘นอน’ ยังไง ท่านประธานขยายความต่อไป... “ผมมีเพศสัมพันธ์กับเธอ! ...ผมเป็นคนที่ทำให้เธอไม่เหลืออะไรไปตรวจยืนยันความบริสุทธิ์!!” ผ้าเช็ดหน้า ยาดม ยาหอม ในมือคุณครูทุกคนหล่นกันระเนระนาด ผู้อำนวยการโรงเรียนกับครูใหญ่พร้อมใจกันเป็นลม สาวอัจฉริยะที่เป็นลมอยู่แล้วบนเวทีถึงกับชักดิ้นชักงอน้ำลายฟูมปาก นักเรียนสาวและเหล่าหนุ่มตุ้งติ้งกรี๊ดกร๊าดกระตู้วู้แอบเชียร์ท่านประธานกันใหญ่ นักเรียนชายแท้พากันกระทืบเท้าเป่าปาก ยืนขึ้นบนเก้าอี้ ยกนิ้วโป้ง ส่งเสียงเฮกันลั่น ...ให้มันได้อย่างงี้เซ่ ท่านประธานคนจริง! จารุชาได้ยินแล้วแทบจะช๊อคตาย แต่ที่ทำให้เธอช๊อคยิ่งกว่า... “พี่นนท์!” เสียงท่านประธานร้องทักขึ้น ทำเอาเธอใจหล่นวูบ รีบหันไปมองตามสายตาแตกตื่นของเขา ซึ่งไปหยุดอยู่ที่... พ่อ!!! ไม่ใช่แค่พ่อเท่านั้น ที่กำลังยืนตัวสั่นด้วยความโมโหจัดจนหน้าเขียวดำแดงม่วงสลับสีไปมาราวกับติดไฟ LED ยังมีแม่ที่กำลังเต้นระบำไปรอบๆ ราวกับมนุษย์ถ้ำกำลังแก้บนเทวดา กับไอ้เบื้อก น้องชายตัวแสบที่กำลังทำท่าราวกับเพิ่งยิงลูกเข้าโกลล์ทำคะแนนให้ทีมฟุตบอลไทยได้เข้ารอบบอลโลกเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ มากันได้ยังไงเนี่ย? ที่สำคัญกว่ามากันได้ยังไงคือ มากันตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ยินอะไรไปบ้าง?! ดูจากท่าทางของทั้งสามแล้ว จารุชาน้ำตาหดทันที มีหวัง เธอกับเขาคงต้องฝังร่างสร้างอนุเสาวรีย์คู่อยู่ตรงนี้เป็นแน่แท้ ในที่สุด... พ่อแท้ก็จ๊ะเอ๋กับพ่อเทียมจนได้! ไม่ใช่เป็นการพบกันแบบ ‘ไอ้ประธานยาว’ พบ ‘พี่นนท์’ หัวเราะกันเอิ๊กอ๊ากเหมือนทุกครั้ง แต่เป็นการพบกันโดยมี ‘ลูกสาวจริงๆ’ กับ ‘ลูกสาวกำมะลอ’ เป็นคนคนเดียวกันอยู่ตรงกลาง! “แหะๆ ...สวัสดีค่ะ ‘พ่อ’!” ไม่คิดเลยว่า ไม่ได้พบหน้ากันมาเกือบปี (ตอนที่เจอกันวันนั้น เธอก็ใช้ไอ้ยืดบังหน้าไว้) ทั้งที่คิดถึงพ่อใจแทบขาด แบ๋วแบ๊วกลับไม่กล้าวิ่งเข้าไปกอด กลับส่งยิ้มเหี่ยวแห้งที่สุดในชีวิตไปให้พ่อที่กำลังย่างสามขุมขึ้นมาบนเวที แล้วแอบหลบหลังคนตัวโต ใช้ร่างสูงต่างที่กำบัง “มันสสส์แล้วครับท่านผู้ชม!!!” จากพิธีกรเกมส์โชว์ นายแก๊กรีบแปลงร่างเป็นนักพากย์กีฬาขึ้นมาทันที “...คุณพ่อตัวจริงของเด็กกำพร้าเก๊มาแล้ว! ต่อไปนี้... เชิญพบกับสุดยอดรายการต่อสู้ที่สภามวยโลกไม่รับผิดชอบต่อการสูญเสียชีวิตแต่อย่างใด ผ่ามพ้าม มุมแดง... พบกับ ‘พ่อเทียมเทียมเทียม’ (มีซาวน์เอฟเฟคท์เสียงเอคโค่ด้วยครับ) เจ้าของตำแหน่งเข็มขัดประธานมหา’ลัยผู้ไม่เคยแพ้ สังเวียนที่แล้ว เขาบุกตะลุยขยี้คู่ต่อสู้ ‘หนูรูชา ศิษย์ห้าสถาบัน’ พ่ายแพ้ยับเยิน เยื่อกระจุย เลือดสาดสังเวียน ...และผู้ท้าชิงของเราในรายการนี้ พบกับ ‘พ่อแท้แท้แท้’ (ทำเสียงก้องอีกที) แม้ไม่มีตำแหน่งเข็งขัดอะไรมารับประกัน แต่เขามากับไฟแค้นแค้นแค้น ” พูดได้แค่นั้น นายแก๊กก็โดนรังสีอำมหิตแผดเผาจนทนไม่ไหว รีบทิ้งไมค์ฯ ลากหนูดือวิ่งหนีตายลงมานั่งเชียร์อยู่ข้างสังเวียน พร้อมๆ กับสายตาทุกคู่ที่ถูกฉากเด็ดตรงหน้าตรึงไว้จนต้องกลั้นหายใจดูด้วยความระทึก บนเวทียามนี้ จึงเหลือเพียง ‘3 พ่อลูก’ “ลูกสาวเก๊ของแก คือยัยแบ๋วแบ๊วลูกสาวฉันงั้นเหรอ?” คุณชานนท์ไม่สนใจยิ้มของลูกสาวสุดที่รักเลย ไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ แต่กลับคว้าคอเพื่อนรุ่นน้องมาถามเสียงโหด “เมื่อกี้แกประกาศกลางหอประชุมใหญ่ว่า แกทำอะไรกับลูกสาวฉันไปแล้วนะ พอดีฉันหูไม่ค่อยจะดี ได้ยินไม่ค่อยชัด ขอชัดๆ อีกทีได้ม๊ะ?” ถามไปก็บิดคอเสื้ออีกฝ่ายไป จนแทบจะกลายเป็นบีบคอตายอยู่แล้ว ความจริงพ่อแท้รูปร่างเล็กกว่าพ่อเทียม แต่ไม่รู้เขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน สุดท้ายถึงกับดึงคนตัวโตกว่าลอยขึ้นมาเท้าไม่ติดพื้นได้ ในยามคับขัน ท่านประธานก็ร่ายบทกวีเสียงเนิบนุ่มเพื่อขอความเป็นธรรม “ก็พี่เป็นคนสั่งให้ผมทำ ผมก็ทำตามคำที่พี่สั่งไว้ มิให้ขาดตกบกพร่องอันใด จะมาโกรธผมได้ไงไม่เห็นแฟร์ “ก็ใครจะไปรู้วะ ว่าเป็นยัยแบ๋วแบ๊วลูกสาวฉันเอง ทำไมแกไม่บอก หา...? ไอ้เวรนี่!” คุณชานนท์เจ็บใจอยากฆ่าคนนัก “ก็มาอวดผมว่าพี่มีลูกสาว เป็นถึงดาวมหา’ลัยสวยแหงๆ ยอดหญิงชิงทุนได้เก่งแท้ๆ ผมก็แค่ไม่กล้าฉีกหน้าพี่นนท์” “อ๋อ ไม่กล้าฉีกหน้าฉัน ก็เลยฉีกอย่าอื่นของลูกสาวฉันแทนงั้นเหรอ (เสื้อผ้าครับ อย่าคิดลึก) ดีนี่! ฉันจะฉีกอกแก ตายซะเหอะ!” แต่ก่อนที่พ่อแท้จะกระทืบพ่อเทียมตายคาโรงเรียนเสียก่อน ทั้งแม่และน้องชาย รวมทั้งเจ้าตัวลูกสาวก็ช่วยกันดึงแขนขาคุณพ่อไว้ “อย่านะคะที่รัก เดี๋ยวแบ๋วแบ๊วเป็นม่ายกันพอดี ของขายไม่ออกอย่างลูกสาวเราได้น้องยาวมาเป็นสามี นับว่าโชคดียิ่งกว่าถูกล๊อตตอรี่อีก” แม่ยายท่านประธานช่วยพูดให้ลูกเขยโดยไม่สนใจเลยว่าศักดิ์ศรีลูกสาวจะกระเด็นไปไหน “ใช่แล้วพ่อ ถ้าพี่เขยคนนี้ตายไปล่ะก็ เราจะหาผู้ชายหล่อรวยโง่ตัวโตตาถั่วรสนิยมห่วยแตกบรรลัยโลกแบบนี้มาติดกับพี่แบ๋วแบ๊วไม่ได้อีกแล้วนะ” น้องชายจอมแสบแอบช่วย (กระทืบศักดิ์ศรี) พี่สาวอีกแรง “พ่อขา หนูรักเขาค่ะ” ลูกสาวสารภาพกับพ่อทั้งน้ำตาดูดราม่าสุดใจขาดดิ้น เรียกคะแนนสงสารนางเอกจากท่านผู้ชมอย่างท่วมท้น โดยเฉพาะคนบนเวทีที่กำลังตกอยู่ใต้ตรีนพ่อตา แม้ชื่อเสียงร่างกายจะแหลกเหลว เขาก็รู้สึกยินดี หัวใจพองโตวิญญาณโบยบินเมื่อได้ยินเธอบอกความในใจ อา... เธอรักเขา ได้ยินไหมครับ ยัยรูชาบอกว่า รักเขา! “ไม่ต้องมาพูดมาก เรากล้ามาหลอกพ่อว่าได้ทุนเรียนนอก ที่แท้ก็หอบผ้าหอบผ่อนย้ายเข้าไปอยู่บ้านไอ้หมอนี่” คุณชานนท์ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห หันไปเตะต่อย ‘ไอ้หมอนี่’ สองสามที แล้วลากลูกสาวสะบัดหน้าจากไป “ฝากไว้ก่อนเหอะ ไป! พวกเรากลับ! กลับๆๆ... กลับบ้าน!!!” เมื่อนางเอกถูกครอบครัวแท้ๆ ของเธอลากตัวหายลับไป ทิ้งให้สปอร์ตไลท์ฉายส่องชายหนุ่มสภาพน่วมที่เหลืออยู่บนเวทีตามลำพัง ม่านก็ค่อยๆ ปิดลงมาพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้อง ปิดฉากจบ (เศร้า) ตำนานรักของคุณพ่อขา...ย๊าวยาวอย่างสุดแสนประทับใจแบบชนิดที่ไม่มีใครลืมได้ลงเลย UNHappy Ending จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 12:02:12

ความคิดเห็นที่ 3 อ๊า...จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 14:23:22

ความคิดเห็นที่ 4 กลายเป็น talk of the town ไปอีกนาน แน่ๆงานนี้ จากคุณ : echoficy เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 18:55:53

ความคิดเห็นที่ 5 เอ่อ เอาแน่หรือคะแบบนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 54 22:42:19

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่อานะ Unhappy ending เค้าไม่ยอม จากคุณ : Mamahuhu (mamahuhu) เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 11:09:47

ความคิดเห็นที่ 7 หนูดือหลบเก่งมากค่ะ นับถือ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 11:59:45

ความคิดเห็นที่ 8 unhappy ending !!!???? จากคุณ : ชมสิจ๊ะ เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:59:56