๐๐ ... กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ... ๐๐ (บทที่ 20)
|
 |
.
๐ กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ๐ (บทที่ 20)
บทที่ 20
เกิดจากกระบอกไม้ไผ่ เชอร์ล็อคโฮล์มสรุป
ซิ้มนึงไปผสมเทียมเพราะอยากมีลูกมากกว่ามั้ง หมอวัตสันแย้ง
ผมและหลวงพี่อาจจนแต้มกับข้อมูลที่ได้จากจ่า..ต่างพูดเพ้อเจ้อคลายเครียด
ผสมจริงต่างหาก.. ดำมาเมื่อไหร่ไม่รู้ ผมเคยเห็น
พูดอะไรนะดำ? ทั้งผมและหลวงพี่ตกใจ ประหลาดใจกับข้อความที่ได้ยิน
จริงครับ วิ่งนำหน้าไปทางศาลายาว
ดำพูดเรื่องจริง หลวงพี่หลอออกจากกลุ่มพระมุง เดินผ่านไปทางโกดังเก็บของ กุฏิของท่าน
อ้าว!..อย่างไรกันแน่.. ผมสับสนกับคำสารภาพของหนึ่งในผู้ต้องหาที่เล็งไว้
อะไรหรือคุณ?
ไม่มีอะไรครับ ไม่อยากพูดออกมาให้เป็นเป็นหลักฐานการคิดอกุศลของตัวเอง แค่ใจอกุศลก็มากพอแล้วอย่าให้ถึงปากอกุศลด้วยเลยนายนิด
ให้นึงกินนม อาบน้ำ นอน ผมออกมาที่ประจำ ท่าน้ำท้ายศาลา..ไม่มีใครอยู่ ทั้งศาลายาวเงียบสงัด หลวงพี่อาจไปกิจนิมนต์กับหลวงพี่เขียด
คิดเรื่องของตัวเอง..ผมกำลังทำอะไรอยู่ เลี้ยงเด็ก? ยุ่งเรื่องของชาวบ้าน? ประการที่สองแม้ฆราวาสก็ไม่สมควรใส่ใจจนมากเกิน แต่ผมเป็นพระและกำลังทำทั้งสองข้ออย่างจริงจัง สมควรแล้วหรือ?
คืนนึงให้กับชะตากรรมของเขา ใครจะเป็นพ่อแม่ไม่ใช่เรื่องอะไรของผม พิจารณาโยมที่สมควรรับเลี้ยงและมอบให้เขาไป ปฏิบัติธรรมตามที่จะทำได้จนครบกำหนดเวลาที่ให้ไว้กับโยมแม่ ลาสิกขาออกไปช่วยทำมาหากิน..นั่นคือหน้าที่ของผมไม่ใช่หรือ?
คนเราถ้าจะทำหน้าที่เพียงอย่างเดียวก็ไม่ผิดกับหุ่นยนต์ จิตวิญญาณที่มีติดตัวมาคงไม่มีประโยชน์อะไร..ซิ้มนึง..ผมอดมองไปที่บ้านซิ้มนึงไม่ได้..เพราะเหตุไรจึงทิ้งปริศนาและดวงวิญญาณในร่างเด็กน้อยไว้..ซิ้มนึงรู้ดีที่สุด แต่เก็บความลับนั้นไว้ให้หลายคนขบคิดและรับผิดชอบ..หรือใครบางคนโบ้ยความผิดนี้มาให้ซิ้มนึง
ความผิด ความลับย่อมมีกันทุกคน ไม่เว้นผม แต่ความลับก็คือความลับ โดยเฉพาะความลับที่เป็นความผิดใครจะเปิดโปงของตัวเองออกมา..หลวงพี่หลอ..ถ้าคือความลับความผิดของท่าน ทำไมจึงสนับสนุนคำพูดเด็กดำเรื่องต้นกำเนิดของนึง..พิมพิลาไลย..อีกจำเลยในความคิดอกุศลของผม ถ้าใช่เธอ ทำไมถึงออกปากอยากอุปการะทั้งที่เป็นฝ่ายทอดทิ้งนึง
ความลับของผม..ฮะ..ฮะ..อย่ารู้เลย..ถ้าจะฟุ้งซ่านมาก..ผมกำลังพูดในใจกับตัวเองอยู่นี่
คู่หูไปไหนล่ะครับ? พระนัทมาเงียบๆ
ไปไหนมาหรือครับไม่เห็นตั้งแต่เช้า ผมตอบคำถามด้วยคำถาม
เข้ากรุงเทพฯ.. นั่งลงข้างๆ สนใจด้วยหรือว่าผมหายไป
อ้าว!..ออกบิณฑบาตด้วยกันทุกเช้า ไม่เห็นทั้งวันก็สงสัยบ้างเป็นธรรมดา
ไปกับพระวิมล
อ๋อ..หลวงพี่ที่ชอบอ่านหนังสือกำลังภายใน
ท่านไปซื้อหนังสือที่ท่าพระจันทร์ ผมเลยติดไปด้วย
ซื้อหนังสือเหมือนกันหรือ? ท่าพระจันทร์ ศูนย์รวมของเก่า ตลาดพระเครื่อง ขนมโบราณอร่อยๆ ..ข้อมูลที่พอรู้
ไปดูไฟแช็คโบราณเก๋าๆ ผมชอบสะสม.. หยิบออกมาโชว์ นี่ไง ซิบโป้ เท่มะ?
อย่างเดียวหรือ? อะไรในใจบางอย่างทำให้ถามออกไป
ก็ไม่เชิง.. ท่าตรึกตรอง ไปตลาดพระเครื่องด้วย ให้เขาดูพระที่หล่นบนตัวหลวงพี่อาจวันนั้น
จริงสิ! ผมนึกขึ้นได้ถึงเหรียญที่ตั้งใจจะคืน
อะไรจริง?
ก้อ.. นึกๆ นึกเรื่องแก้ตัว วันนั้นที่คุณบอกผมว่าได้พระองค์หนึ่งจากหน้าบันไง
พระพิมพ์ ไม่ใช่เหรียญอย่างที่ฮือฮากัน ราคาไม่มากนักผมปล่อยไปแล้ว.. พูดเหมือนเชี่ยวชาญ ถ้าสึกออกไปคงถอยรถเครื่องสักคัน
พระนัทคุยอยู่สักพักก็ขอตัวไปเช็ดถูชื่นชมไฟแช็คที่สะสมไว้ ผมกลับห้องทำหน้าที่คนเลี้ยงเด็กตามเคย
ก๊อกๆ.. ใครคนหนึ่งเคาะประตู..โพล้เพล้มากแล้ว
ครับ.. คงไม่ใช่ใคร
นึงนอนแล้วหรือ.. หลวงพี่อาจนั่นเอง โยมเขาฝากนมมาให้
กางมุ้งให้นึงก่อนนะ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย
เรื่องอะไร? หลวงพี่ถามขึ้นเมื่อผมเสร็จธุระกับนึงออกมานั่งบนแทนยาวหน้าห้อง
หลายเรื่อง.. จะเริ่มเรื่องไหนก่อน..แน่ใจว่าไม่ดีกับหลวงพี่สักเรื่อง
ไม่อยู่ด้วยครึ่งวันมีอะไรมากมาย..ฮะ..ฮะ.. เห็นเป็นเรื่องขำ..หลวงพี่สมควรคิดเช่นนั้น ผมจะมีเรื่องอะไรนักหนา ทุกอย่างดูลงตัวไม่ว่าการปฏิบัติตัวและอุปนิสัยของผม การปฏิสัมพันธ์ของเพื่อนพระโดยเฉพาะกับหลวงพี่ก็ราบรื่นดี ปณิธานของผมเรื่องนึงก็แน่วแน่
ผม.. มองหน้าหลวงพี่..ไม่อยากให้เสียใจ ไม่อยากให้ตกใจกับการตัดสินใจปุ๊บปั๊บของผม
อะไร..ฮะ..ฮะ..
ผมอยากสึก.. หลุดออกมาในที่สุด ผมจะสึกพรุ่งนี้
หา!.. ตกใจ
ผม..
อะไรนะ!
ผม..ขอโทษ.. ก้มหน้า ผมเสียใจ เสียงเครือ..น้ำตาเอ่อ
.
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
23 มิ.ย. 54 11:11:05
|
|
|
| 
