ความคิดเห็นที่ 1 แม้ช่อนาคีจะรู้ดีว่าหากไม่ได้รับการช่วยเหลือให้ได้รับการถ่ายพิษแล้ว นายหญิงของเธอคงจะเป็นนาคีพิการ หรือไม่ก็สิ้นปราณไปในอีกไม่ช้านานนี้ ทว่าการช่วยถ่ายพิษนั้นผู้ที่จะช่วยเหลือต้องอยู่แอบอิงใกล้ชิด กับร่างนั้นเป็นเวลานาน เพื่อถ่ายทอดพลังที่จะดูดพิษร้ายส่วนเกินนั้นออกไป โดยมากผู้ที่จะทำการช่วยเหลือ ก็จะมีเพียงบิดา มารดา พี่น้อง และคู่บุญของผู้ที่เป็นเจ้าของร่างเท่านั้น ดังนั้นพยัพยนต์จึงไม่มีสิทธิ์แม้เพียงได้สัมผัสกายของนายหญิง และถ้าหากเธอปล่อยให้เป็นเช่นนั้นนายหญิง คงไม่พึงใจเป็นอันมาก “อย่าได้หวังเลย พยัพยนต์ ข้าจะไม่ปล่อยนางให้ไปกับท่าน” “ถ้าเช่นนั้นล่ะก็ พยนตรา พรพยนต์ เจ้าทั้งสองจงจับบริวารอวดดีของชานตตีไปรักษาบาดแผลของมัน ส่วนชานตตีข้าจะดูแลเอง ฮะ ฮ่ะ ฮ่ะ”เขาสั่งให้พรรคพวกอีกสองคนกำจัดช่อนาคีไปให้พ้นทาง เพราะครั้งนี้พยัพยนค์จะได้อยู่ใกล้ชิดสนิทแนบกับนาคีผู้เลอโฉม โอกาสดีๆเช่นนี้ไม่มีอีกแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งชอบใจกับแผนของตนเองนัก “ที่ผ่านมาหยิ่งยโสนักหรือ คราวนี้เจ้าคงจะรู้จักพูดจาให้ไพเราะต่อผู้ที่ช่วยชีวิตเจ้า ฮ่าๆๆ” เมื่อช่อนาคีถูกสมุนทั้งสองใช้กำลังบังคับไปให้พ้นทางแล้ว พยัพยนต์จึงช้อนร่างอรชรทะยานสู่วิมานอย่างรวดเร็ว เขาค่อยๆปล่อยร่างหมดสติให้ทอดยาวบนแท่นพยัพศิลา พลางกวาดสายตามองสำรวจทั่วร่างของหญิงสาวด้วยความรู้สึกหวั่นไหวกับโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง นานเท่าชั่วเวลาแห่งการจุติเลยก็ว่าได้ ที่เฝ้าแอบรักและรอคอยแม้เพียงเวลาที่จะได้ใกล้ชิดกับชานตตีสักชั่วยาม ทว่าตลอดเวลาเธอกลับสร้างกำแพงกั้น ไม่ยอมแม้จะเจรจาดีๆกับเขาสักครั้ง นั่นก็เพราะรัชชตะนาคราช! แต่หากวันใดจอมนาคาสิ้นบารมีลง เขามั่นใจเหลือเกินว่าคงไม่มีใครจะเหมาะสมที่จะเป็นคู่บุญของชานตตีอีกแล้ว นอกจากนาคราชผู้กอปรไปด้วยฤทธิ์เดชและสติปัญญาเช่นเขาคนนี้ นี่คือเวลาอันมีค่าที่จะพิชิตใจหญิงสาวให้ยอมมอบทั้งกายและใจ ในเมื่อครั้งนี้เขาคือผู้ช่วยชีวิตเธอจากพิษที่ย้อนทำร้าย ไม่ใช่เจ้ารัชชตะประมุขผู้โง่เขลา ที่ตอนนี้ได้แต่เฝ้าเพ้อละเมอถึงคนรักที่ริมฝั่งสุคันธา มากกว่าจะให้ความสนใจแก่บริวาร ที่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกจนเจ็บหนักปางตาย เห็นทีคราวนี้ไม่พ้นที่ชานตตีจะมีใจและมองเห็นเขาอยู่ในสายตาบ้าง อีกทั้งความใกล้ชิดกันเมื่อเธอฟื้นสติแล้วพบว่าได้แนบข้างบุรุษร่างงามคงไม่วายเกิดความหวั่นไหวไปตามสัญชาตญาณของสตรี พยัพยนต์กลับคืนสู่ร่างนาคาเกล็ดเข้ม ค่อยๆเลื้อยขึ้นสู่พยัพศิลาใกล้ร่างหญิงสาวที่เป็นเป้าหมาย เกล็ดสีน้ำเงินถูกลากผ่านขึ้นไปตามท่อนขาเรียวงามอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้คมเกล็ดต้องระคายเคืองเนื้อนวล สักครู่เดียวก็ขดกายหลวมๆได้จนไปถึงเอวบาง เขาชะงักเล็กน้อยเพื่อซึมซับความรู้สึกอิ่มเอมใจจากรสสัมผัสที่รอคอยมายาวนาน ‘เจ้าจะเป็นของข้าทั้งกายและใจ’ เขาคิดอย่างเคลิบเคลิ้ม แล้วซุกหน้ามีหงอนนั้นสัมผัสเบาบางบนร่างหญิงสาว แต่แล้วภายในห้องนั้นเองดังมีอัสนีบาตฟาดลงมาอย่างแรงใกล้แท่นพยัพศิลา เกิดเป็นแรงกระแทกร่างยาวของ พยัพยนต์ให้หลุดออกจากการเกี่ยวกุมหญิงสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว มันกระชากพาร่างเกล็ดเงินนั้นกระเด็นไปติดกับ เพดานตะปุ่มตะป่ำแล้วร่วงลงสู่พิ้นหินอย่างแรง จนเจ้าของร่างกระอักเลือด “หากเจ้าคิดจะพึ่งใบบุญอยู่ในวิมานของข้าต่อไป อย่าได้คิดล่วงเกินชานตตีอีก ข้ารักนางดังเช่นลูกสาวของข้า” เสียงชายชราผู้นี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากอินทนาคราช ผู้เป็นอาจารย์ของชานตตี และยังเป็นเจ้าของวิมานมรกตที่ให้บริวารแห่งภุชนาคินลี้ภัยได้มาอาศัยนั่นเอง เสียงนั้นแม้ชราแล้ว ทว่ายังทรงไว้ซึ่งอำนาจบารมีอย่างรู้สึกได้ชัดเจน แม้ไม่ปรากฏร่างทว่ายังสามารถมองเห็นเป็นเส้นสีทองเรืองอร่ามตาวิ่งวนไปมาในห้องนั้น พยัพยนต์พยายามจะทรงกายขึ้นแต่ก็ล้มเหลว เขาได้แต่กระอักซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีแรงแม้จะโต้ตอบด้วยวาจา ได้แต่เพียงชำเลืองมองไปบนแท่นศิลาที่ตกลงมาเมื่อครู่ ก็เห็นว่าเส้นสีทองนั้นม้วนพันรอบร่างอรชรก่อนจะพาเหินลอยจากไปกลางอากาศภายนอก แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 54 17:31:37 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:24:43

ความคิดเห็นที่ 2 ที่ริมฝั่งสุคันธาในตอนนี้ทั้งชัยยันต์ เบิ้ม และวิรุฬรัศมีได้แต่พยายามเกลี้ยกล่อมให้รัชชตะใจเย็นลงบ้าง และคิดวางแผนการให้รอบคอบ เพราะถึงบุ่มบ่ามไปก็ไม่สามารถต่อกรวิรุฬพัชระได้ ทว่าจอมนาคา กลับดูจะไม่อยากทำความเข้าใจกับเหตุผลของเพื่อน ๆสักเท่าไร เขายังเป็นคนเดียวที่คงเดินวนไปวนมาบนหาดทรายแก้ววิบวับต้องแสงจันทร์กระจ่าง ส่วนคนอื่นได้แต่เฝ้ามอง เส้นวงรีตามรอยการเดินของเขาจนมึนงงไปตามๆกัน “เฮ้ยรัช แกเชื่อชั้น ชั้นจะกลับไปถามปู่ว่าจะมีเครื่องมืออะไรจะใข้ต่อสู้กับพญาครุฑได้บ้าง รับรองเลยแก ว่าคราวนี้ไม่พลาด ว่าแต่จะกลับได้ไงล่ะเนี่ย” เบิ้มเริ่มจะคิดออกว่าปู่เขาคือผู้ชำนาญการเกี่ยวกับพญานาคอาจจะพอรู้เรื่องนี้บ้าง “นี่แกไม่เป็นห่วง หนิงเลยเหรอวะ ใจคอแกนี่คิดแต่จะเอาตัวรอด ไอ้เบิ้ม” รัชชตะเกรี้ยวกราด “ไอ้รัช ระวังคำพูดคำจาบ้างเมื่อกี้ก็ปี๊ดใส่คุณอะไรล่ะที่ชื่อเรียกยาก ๆจนเค้างอนกลับไปแล้ว อีกหน่อยจะไม่มีใครเอาด้วยนะเว้ยทุกคนก็อยากช่วยหนิง แต่แกลองนึกดูสิวะ ว่าเราจะช่วยเค้าได้ยังไงในเมื่อตอนนี้พวกเรายังแทบจะเอาตัวไม่รอด” คราวนี้เบิ้มผุดลุกขึ้นพูดประจันหน้ากับรัชชตะ “แต่วิรุฬพัชระจะทำร้ายหนิง”รัชชตะเริ่มเสียงอ่อนลงอย่างรู้ตัว “เรื่องนั้นท่านรัชชตะไม่ต้องเป็นกังวล รัศมีรู้สึกว่าพัชระดูเหมือนจะเคยรู้จักเธอ” “ยังไงเหรอ รัศมี”รัชชตะรีบหันกลับมาทางรัศมี “รัศมีก็ไม่รู้หรอก แต่รัศมีเชื่อว่าพัชระคงไม่ทำร้ายนพมาศเป็นแน่” เสียงใสพูดอย่างมั่นใจ ในระหว่างที่ทั้งเบิ้มและวิรุฬรัศมีพยายามเกลี้ยกล่อมให้รัชชตะกลับไปเพื่อตั้งหลักและวางแผน ชัยยันต์กลับนั่งขัดสมาธิหลับตาลงบนหาดทรายเหมือนกำลังขะมักเขม้นจดจ่อต่อบางสิ่งบางอย่าง และเมื่อรัชชตะเริ่มยอมรับฟังเหตุผลคนรอบข้างและกำลังตัดสินใจว่าจะกลับคืนสู่วิมานมรกต ชัยยันต์กลับลืมตาพร้อมลุกพรวดเดินตรงดิ่งมายืนอยู่หน้ารัชชตะ “นายท่าน นายหญิงใกล้สิ้นปราณเต็มที” “อะไรนะ!” รัชชตะถึงกับตะลึง “นายหญิงออกมาระหว่างถ่ายพิษไม่เสร็จสิ้น ทำให้พิษย้อนเข้าสู่ร่าง มีเพียงนายท่านเท่านั้นที่จะช่วยนางได้ เราต้องรีบกลับไปยังวิมานมรกตเดี๋ยวนี้” ชัยยันต์พูดเสียงเด็ดขาด “แล้วช่วยยังไงล่ะ ชัยยันต์ ตอนนี้ผมยังถ่ายพิษไม่เป็นเลย” รัชชตะรู้สึกไม่มั่นใจว่าตนเองจะสามารถช่วยได้จริง ๆ “ไปก่อนเถอะนายท่าน ทุกสิ่งคงไม่ยากเกินบารมีของท่าน” เมื่อตกลงใจได้ว่าควรจะกลับไปตั้งหลักแล้วมาสู้อีกครั้ง หนำซ้ำยังมีเรื่องของชานตตีที่รอคอยการช่วยเหลือ ในที่สุดวิมานมรกตคือที่หมายเดียวของจอมนาคาในตอนนี้ แม้ในใจจะกังวลและเป็นห่วงนพมาศมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง รัชชตะพาเบิ้มขึ้นเกาะหลังแล้วทะยานล่วงหน้าบริวารไปก่อน ส่วนชัยยันต์พยายามเกลี้ยกล่อมให้วิรุฬรัศมีกลับไปที่วิมานของตนเอง แต่หญิงสาวกลับดื้อดึงที่จะขอติดตามไปยังวิมานมรกตด้วย “เอาล่ะ เจ้าไปก็ได้แต่ต้องซ่อนเร้นสถานภาพของครุฑก่อนจะเข้าสู่วิมานมรกต เพราะนาคาเรารังเกียจครุฑนัก” ชัยยันต์กลัวจะเสียเวลาจึงยอมลดละ “ทำเช่นไรก็ว่ามาเถิด ไม่ต้องเจรจามากความ”หญิงสาวสะบัดหน้าแสนงอน “ข้าเห็นจะต้องเจรจามากความกว่าครั้งก่อน เพราะถ้าหากเจ้าคลายปราณจุลออกมาเล่นจนเกิดเรื่องอีกล่ะก็ คราวนี้ข้าจะสับเจ้าให้เป็นนกปีกหักเลย” ชัยยันต์พูดดักความเดือดร้อนเอาไว้ล่วงหน้าก่อนที่จะมีหนที่สอง “เอาเถอะข้ารู้หรอกน่า” วิรุฬรัศมีพูดกลบเกลื่อนในสิ่งที่เคยทำ จากนั้นก็รับปราณจุลกลืนลงไปอย่างรวดเร็วเพื่อเปลี่ยนสภาพตนเองจากครุฑเป็นร่างละเอียดร่างหนึ่ง และเมื่อเสร็จสิ้นข้อตกลง ชัยยันต์จึงมุ่งตามผู้เป็นนายกลับวิมานมรกตโดยมีวิรุฬรัศมีเกาะเกี่ยวตามไปด้วย. จบตอนที่ 11 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:31:20

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่แล้ว ตอนที่10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10702826/W10702826.html ตอนที่9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10670741/W10670741.html ตอนที่8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10646756/W10646756.html ตอนที่7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10632621/W10632621.html ตอนที่6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10588161/W10588161.html ตอนที่5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10574455/W10574455.html ตอนที่4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10532020/W10532020.html ตอนที่3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10525207/W10525207.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10511443/W10511443.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10498622/W10498622.html จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 15:41:26

ความคิดเห็นที่ 4 เพลงประกอบตอนที่11 Need you now จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 17:13:32

ความคิดเห็นที่ 5 เกือบไปแล้วชานตตี!!!!! พยัพยนต์เจ้าเล่ห์มาก จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 07:06:38

ความคิดเห็นที่ 6 ชื่อตัวละครเพราะจังเลย ว่าแต่ชานตตี  แปลว่าอะไรคะ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 08:31:36

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านล่ะ แล้วเค้าจะถ่ายพิษกันยังไง กลิ่นตะไคร้จะอบอวลอีกหรือเปล่า ^^" จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:43:14

ความคิดเห็นที่ 8 <<คุณ GTW>>   สวัสดีค่ะ พยัพยนต์ยังเจ้าเล่ห์กว่านี้ได้อีก:)   ตามดูต่อไปค่ะ <<คุณ มนต้นไม้>>   ชานตตี ในความหมายตามที่เข้าใจ   ชาน = ความรู้   ตตี ผันมาจาก ตติย = สามประการ   รวมความเป็น "ผู้ใฝ่รู้ในสิ่งสำคัญ 3 ประการ ในที่นี้คือ พระรัตนตรัย   ถ้าผิดไปประการใด ต้องขอโทษด้วยค่ะ:) <<คุณรุริกะ>>    ดีใจจังที่มาดูให้....    จะรักษาระดับความอบอวลให้พอดีๆค่ะ อิอิ ^_____^ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:39:24