ความคิดเห็นที่ 1 คำรำพึงของบุรุษที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้ดาวมองด้วยความสับสนว่าเธอควรจะทิ้งทั้งเขาและอดีตไว้เสียที่นี่แล้วจากไป หรือพูดอะไรกับเขาบ้าง แต่เธออาจใจอ่อนแล้วก็ได้ เพราะที่จริงเธอก็ก้าวขาไม่ออก เธอบังคับตัวเองให้ละสายตาจากร่างสูงผอม แล้วชมวิวยามราตรีแทน สายลมเริ่มนิ่งสนิทดั่งมันไม่อยากปราณีอาคารสูงลิ่วตอนนี้ แต่เมื่อตกอยู่ในความเงียบงัน กลิ่นจางๆ ของเศษกลีบดอกไม้บนพื้นก็โชยมาให้เขม้นมอง ดาวก้มลงเก็บกลีบกุหลาบที่ยังสภาพดีที่สุดขึ้นมาไว้ในมือ แล้วเหลือบมองรองเท้าขัดมันวับของผู้ชายที่กำลังใช้มือแนบปิดใบหูทั้งสองข้าง เธอเดาว่าเขาอาจกำลังคิดอะไรอยู่ หรือไม่ก็...ทุกข์ใจจริงๆ ในที่สุดเธอก็แหงนหน้ามองหาหมู่ดาว “คืนนี้ท้องฟ้าไม่สวยเลย แต่ก็ถือว่าเป็นคืนที่น่ายินดีไม่น้อย... เพราะผู้ชายที่ฉันเคยรักและได้ยกทั้งตัวทั้งหัวใจให้เอาง่ายๆ มาขอฉันแต่งงานท่ามกลางกลีบกุหลาบสีชมพูและดอกเบญจมาศสีขาว” คำรำพึงเรียกสติให้ปรายจ้องมองกลีบดอกไม้ในมือหญิงสาวที่กำลังเอ่ยต่อทั้งเสียงอยู่แค่ลำคอ “ฉันยอมรับก็ได้ค่ะ ว่าเคยรักคุณจริงๆ แต่มันแค่รักประสาโง่ ฉันเผลอใจให้คุณแล้วเก็บมันมาทำร้ายตัวเองเสียจนชีวิตเกือบแย่ ฉันทำใจไม่ได้ ฉันอยากให้คุณรู้ว่าฉันเจ็บ อยากให้คุณรักฉันกลับ แต่เมื่อเวลาผ่านไปความโกรธคลายลง ฉันก็เรียนรู้ว่ามันแค่ความผิดพลาดก้าวหนึ่ง และฉันไม่จำเป็นต้องรอความรักจากใครมาแก้อดีต ฉันแก้ไขหัวใจฉันเองได้” “ทุกอย่างมันเป็นความผิดผม ผมเคยเอาเปรียบคุณ...” ปรายมองกลีบดอกไม้ในมือเธอ “แต่ผมดีใจมากที่ผม... จำคุณได้ และ.... เราก็อาจจะรักกันนะดาว ” “อาจจะรักกัน...เหรอคะ” เธอส่ายหน้ายิ้มๆ ให้เขา “คุณจะขอโทษฉันก็ได้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องไถ่โทษกันแบบนี้หรอกค่ะ ชายหนุ่มและหญิงสาวไม่อาจแต่งงานกันได้เพราะความรู้สึกสำนึกผิดค่ะ” ปรายเริ่มมองเธออย่างลังเล แต่เขายังไม่ละทิ้งความพยายาม “บางที ถ้าคุณให้เวลาผมสัก...” “อย่าพยายามเลยค่ะ... ฉันไม่อยากเดินย้อนกลับหลัง...และตอนนี้ฉันมั่นใจเหลือเกินว่าคุณมีปัญหาในการคิดใคร่ครวญอะไรบางอย่าง อาจเพราะเคยมีใครเล่าอะไรเรื่องฉันให้คุณฟังหรือเปล่า ?” ปรายเกือบตอบว่าจำไมได้ แต่คิดว่ามันคงดูสิ้นท่าเกินไป เขาจึงเปลี่ยนเป็นอีกคำพูด “ไม่นี่... ไม่มีใครบอก” “นั่นน่ะสิคะ ฉันเก็บงำเรื่องคุณไว้เป็นปีๆ โดยไม่บอกใคร” แล้วดาวก็ยิ้มเมื่อคิดถึงใครอีกคนที่ตัวเองเคยเล่าปัญหาให้ฟัง แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าหญิงท้องโย้ตัวคนเดียวนั้นจะไม่ปากโป้ง “ฉันขอตัวไปทำงานแล้วนะคะ” ปรายมองตามร่างสูงโปร่งของผู้หญิงที่เมินเฉยต่อการขอแต่งงานด้วยความสับสน เขาอาจยังไม่เลิกนิสัยคิดทุกอย่างเข้าข้างตัวเอง เพราะมันใจเหลือคณานับว่าเคยได้ยินดาวบอกว่ารักเขาแค่ไหน ดังนั้นเมื่อเห็นร่างเธอกลับมาปรากฏอยู่ตรงหน้าอีกที... เขาก็ยิ้มอย่างมีความหวัง “คุณเปลี่ยนใจ ?” แต่คราวนี้นอกจากดาวส่ายหน้าแล้ว เธอยังยิ้มให้เขาเหมือนยิ้มให้เด็ก “ไม่ค่ะ ! ฉันแค่กลับมายืนยันว่าฉันตัดสินใจถูกแล้ว ตอนนี้ฉันมีชีวิตใหม่แล้ว แต่ถ้าคุณยังอยากชดใช้ความผิดในอดีต คุณควรตามหาคนอื่นนะคะ อย่างน้อยก็... คุณดาว เอ...ฉันจำนามสกุลไม่ค่อยได้ จำได้แต่ว่าเธอชื่อเหมือนฉัน” แค่ได้ยินชื่อ ปรายก็เริ่มกลัวว่าอาการปวดศีรษะจะหนักขึ้นกว่าเดิมอีก และมันก็จริง “คุณดาวเหรอครับ ?” “ค่ะ คนที่เคยช่วยคุณคิดเรื่องสนามกอล์ฟชัชวาลน่ะ ดูเหมือนว่าคุณดาวกำลังเดือดร้อนเรื่องงาน เพราะไม่งั้นเธอคงไม่ไปของานคุณป้อง ตอนท้องอยู่หรอกค่ะ” “ครับ...” ปรายอือออไปทั้งสงสารและสมเพชตัวเอง เมื่อค่อนข้างแน่ใจว่าดาวกำลังพูดถึงดาวคนเดียวกับคนที่พี่ชายเขารู้จัก “คุณดาวเค้า... คลอดลูกแล้ว...ครับ” “ดีจังค่ะ ฉันคิดแล้วว่าคุณต้องรู้จักเธอ ฉันว่าเธอเดือดร้อนแต่เธอไม่ยอมให้ฉันช่วยอะไร” ปรายส่ายหน้าทันที “ผมไม่รู้จักเค้าครับ ผมรู้เรื่องเพราะพี่ปริญญ์บอก” “คุณไม่รู้จักหรือจำไม่ได้กันแน่คะ !? เมื่อครู่คุณก็ไม่รู้จักฉัน แต่คุยกันแป๊บเดียวคุณก็นึกออกทุกอย่าง และยังขอฉันแต่งงาน !?” ดาวกลั้นยิ้มเมื่อเห็นท่าทางยอมจำนนของเขา “เฮ่อ... ฉันว่าสมองคุณยังไม่เข้าที่ ร่างกายคุณยังไม่แข็งแรงดี คุณกลับไปหาหมอตามนัดอีกสักปีเถอะค่ะ ดูคุณแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง” “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ผมก็ว่างั้น” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 22:43:59

ความคิดเห็นที่ 2 ดาวบอกลาอีกครั้ง ปล่อยให้ปรายยืนมองเธอเดินจากไปอย่างทำใจ เขาเคาะกะโหลกตัวเองเพื่อไล่ความวุ่นวายที่เต้นระริกอยู่ระหว่างทรวงอกกับสมองอยู่เกือบสิบนาที เมื่อมั่นใจว่าพอทรงตัวเดินได้ ก็ตัดสินใจเดินกลับเข้างาน เขาต้องการยาแก้ปวดหรือไม่ก็ให้ใครพากลับบ้านเสียที “ไปไหนมาน่ะ” ปริญญ์แหวกกลุ่มผู้คนมาหาด้วยใบหน้าตื่นเต้น “เออ ...ยายปริมมาพาไปดูคุณดาวไรนั่นแล้ว พี่เพิ่งไปแอบดูมา สวยโคตรเลยว่ะ เค้าเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายจัดสถานที่และดอกไม้ของ...” “เราพบกันแล้ว และ...คุยกันแล้วฮะ” ปรายขัดเสียงเนือยๆ แต่ปริญญ์ยังไม่คลายความตื่นเต้น “แล้วไง... จำเค้าได้แล้วล่ะซี !?” “อือ จำได้ ผมเพิ่งขอเค้าแต่งงาน” “เฮ้ย... นี่นายจะบ้าเรอะ !?” ปริญญ์ถึงตะคอกใส่น้องจนลืมเก๊กหล่อในคืนมงคลไปชั่วขณะ ปรายก็มองพี่ชายกลับด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่พี่ชายมาทำเหมือนคาดหวังอะไรจากเขาเอาตอนนี้ ตอนที่เขาความจำเลอะๆ เลือนๆ เขาจ้องหน้าแหยๆ งงๆ ของเจ้าบ่าวหมาดๆ ด้วยความไม่พอใจ แล้วหวนคิดถึงสมัยเป็นเด็ก “พี่นี่...” ปรายจะว่าพี่ชายทึ่ม แต่คำเดียวกันนั้นกลับหลุดจากปากพี่ชายออกมาเสียก่อน “ไอ้ทึ่ม !!!” “พี่ว่าผมทึ่มเหรอ !?” “เออ... ถ้านึกจะขอผู้หญิงแต่งงานก็ขอเอาง่ายๆ แบบนี้ ไม่ทึ่มแล้วอะไรวะ !? นี่สองรายติดกันด้วย” “ก็...” ปรายมองเจ้าบ่าวในชุดแต่งงานตรงหน้าด้วยความรู้สึกอยากร้องไห้ “ก็ผมไม่รู้จะทำไงนี่ ทีพี่ยังขอแต่งงานหมอแก้มได้ ทำไมผมจะ...” “ก็เราสองคนไม่เหมือนกันไงไอ้ทึ่ม... ตกลงความจริงเป็นไง นายเคยหลอกคุณดาวเค้าแล้วจำไม่ได้ ?” “ก็ทำนองนั้น แต่... ผมไม่ได้ตั้งใจ” ปรายโกหกเพราะพอนึกออกว่าตอนนั้นเขาตั้งใจ  เขาเพิ่งเลิกสนใจผู้หญิงที่เป็นลูกน้องหรือเกี่ยวข้องกับการทำงานทั้งหมดตอนหลัง เพราะรู้สึกอายที่ตำตัวไม่ต่างจากสมภารแก่กินไก่วัด “ที่ผมขอแต่งงานเพราะคิดว่า... ถ้าเขารักผม มันจะเป็นทางเดียวที่พอจะชดใช้ความผิดในอดีตของผมได้” “นี่ๆ น้องรัก นี่มันหมดยุคพระเอกข่มขืนนางเอกแล้วตามไปขอโทษด้วยการยกย่องให้เมียแล้วนะ !! สมัยนี้เขาแจ้งความย้อนหลังจับนายเข้าคุกได้ !!” ปริญญ์เขย่าไหล่น้องชายเบาๆ เพื่อเรียกสติ “แค่นายหยุดทำชั่วก็ถือว่าทำดีแล้ว อย่าพยายามทำความดีให้เป็นรูปร่างเอาตอนนี้ ไม่งั้นนายอาจยิ่งทำให้ทั้งตัวเองและเขายิ่งเดือดร้อน” “แต่ผมรู้สึกแย่เต็มที เหมือนคนบ้าความจำเสื่อม บางทีผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้เป็นคุ้งเป็นแควว่าเคยพูดอะไรเป็นตุเป็นตะ แต่นึกไม่ออกว่าพูดกับใครที่ไหนเมื่อไหร่” ปรายก็ยังไม่เข้าใจตัวเองที่จู่ๆ ก็จำดาวได้ขึ้นมา “น่า... อย่าเพิ่งคิดทำอะไร ไปหาหมอตามนัดให้ครบปีก่อน” ปริญญ์ไม่รู้ว่าคำแนะนำของตนเป็นตลกร้ายสำหรับปราย เพราะเมื่อครู่ดาวก็แนะนำเช่นนั้น ปรายไล่เจ้าบ่าวกลับเข้างานไปหาเจ้าสาว แล้วมานอนเหยียดบนเก้าอี้ในห้องรับรองแขกซึ่งมีหญิงชราสองสามคนนั่งอยู่ เขาคงตกอยู่ในสภาพแย่มากจริงๆ เพราะพี่ชายถึงกับส่งเพื่อนเจ้าสาวที่เป็นหมอจบใหม่หน้าตาเหมือนเด็กเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย มาตรวจดูอาการเขา “ดื่มเหล้าไปบ้างหรือเปล่าคะ” “ไม่นี่... ผมปวดหัว และรู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นไม่ปกติ” ปรายอธิบายไม่ถูก แต่หญิงชราเพื่อนยายหรือย่าเขามองมาอย่างเอ็นดู ทำให้เขาอึดอัดจนต้องปลดปล่อยความกดดันในร่างกายออกมาโดยระบบกลไกอัตโนมัติ “อ้าว ร้องไห้ซะแล้ว” หญิงชรามาลูบไหล่เขา หมอสาวยังยืนดูอย่างครุ่นคิด “สงสัยคุณจะเครียด” “ครับ ผมเครียด ผู้หญิงไม่อยากแต่งงานกับผม” “เอ่อ งั้นก็กินยาก่อนนอน แล้วนอนได้เลยนะ ไม่ต้องรอกลับบ้าน” เมื่อหมอสาวเก็บเครื่องมือกลั้นรอยยิ้มแล้วเดินจากห้องไป ปรายปล่อยโฮโดยไม่อายใครอีก... เสียงหญิงชราพึมพำว่าน่าจะไปหาพระหาเจ้าให้พรให้ศีลบ้าง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 22:47:58

ความคิดเห็นที่ 3 “ใครอยากบวชอยากเรียน อาตมาก็เห็นด้วยทั้งนั้นแหละโยม” พระภิกษุวัยใกล้ชราเอ่ยพลางขยับแว่นตาสำรวจผู้ชายที่นั่งพับเพียบอย่างยากลำบาก ก่อนจับหัวไหล่กดๆ ดู เหมือนอยากทดสอบสมรรถภาพร่างกาย “แต่ดูยังไม่แข็งแรงนี่ ให้มาฝืนสังขารปฏิบัติศีลอย่างสงฆ์อย่างพระเห็นทีจะไม่เหมาะมั้งโยมปราย” ปรายไม่ทันได้ตอบสิ่งใด แม่ก็บ่นขึ้นเสียก่อน “แต่ลูกชายดิฉัน จิตใจไม่สงบเลยค่ะ บางทีก็คิดมากจนปวดหัวตัวร้อน ดิฉันกลัวจะชัก... จะเป็นอะไรไป หมอก็เตือนๆ อยู่ว่าอย่าคิดมาก” “แม่ครับ ผมไม่ได้แย่ขนาดนั้น” ปรายความมือแม่มากุมไว้ “ผมขอคุยกับหลวงตาสักครู่นะครับ แม่ไปดูพ่อดีกว่า... ป่านนี้พ่อนั่งตัวสั่นแล้วมังฮะ” “เอ๊ะ ปรายนี่” แม่จุ๊ปากแล้วกระซิบดุลูกชายอายๆ “มาพูดอะไรให้อายหลวงตาเอาตอนนี้” ปรายยื่นมือให้นางจับเพื่อลุกไปหาพ่อ เมื่อร่างนางหายไป เขาก็ขยับเข้าใกล้พระภิกษุรูปเดิมยิ่งขึ้น “ผมก็คงไม่พร้อมที่จะบวชครับอย่างที่แม่อยากหรอกครับ ก็ผมยังต้องกินยาอีกตั้งเยอะ แต่ผมอยากสงบจิตเหลือเกินครับ” “มีเรื่องให้ต้องคิด จิตมันก็สงบยาก แผลมีหนองก็ต้องรอให้มันหายก่อน จะเย็บปิดแผลทับเลยก็ไม่ได้” “แต่ผมไม่ทราบว่า แผลหนองผมมันอยู่ตรงไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่รู้” “อาตมาพอรู้จากแม่โยม ว่าโยมนี่ประวัติเหลือร้าย... อดีตมันเลยทำให้โยมจิตไม่สุข...” “ผมก็คิดอย่างนั้นครับ” ปรายก้มหน้ารับผิด “แต่ผมก็ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว” “แค่ตั้งจิตมั่นว่าเป็นคนดียังไม่พอ โยมต้องทำดี ต้องอยู่ในศีลให้มาก แม้มันลบบาปไม่ได้ แต่จิตจะสุขขึ้น” ปรายยกมือประนมรับฟังคำสั่งสอน แต่เขาก็ไม่วายสงสัยคลางแคลงอะไรบางอย่าง “หลวงตาครับ เพื่อนผมบอกว่าผมนี่เหมือนตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่...ผมเลยอยากรู้ว่า ผมเคยตายแล้วจริงมั้ย” หลวงตากลับยิ้มให้คำถาม “แต่โยมไม่ตายนี่ โยมนั่งอยู่ตรงนี้ !” “แต่... ผม” ปรายอึกอัก เขามองซ้ายขวาอย่างไม่แน่ใจ “ผมสลบไปตั้งครึ่งปี แสดงว่าผมอาจเคยตายก็ได้นี่ครับ ตายแล้วผมก็ไปเกิดใหม่เป็นใครอีกคน เพราะผมรู้สึกว่า... ผมไม่ได้สลบหรือป่วยเลยในช่วงเวลาที่ผ่านมา” “เกิดใหม่เลยรึ ?” ชะรอยคำของเขาจะชวนหัวไม่น้อย หลวงตาถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “อาตมาไม่เข้าใจที่โยมสื่อนัก แต่คนที่รับรู้สภาวะเฉียดตาย ถือว่าเป็นผู้มีบุญกว่าคนที่ตายโดยไม่มีโอกาสย้อนกลับมาแก้ไขนะโยมปราย” “ผมทราบครับ แต่...” ปรายก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองกำลังพยายามสื่อนัก “แล้ว... คนเราตายแล้วไปไหนครับหลวงตา” “เฮ้อ ในที่สุดโยมก็ถามจนได้... อาตมาก็ไม่รู้หรอก อาตมาศึกษาพระพุทธวจะสำหรับคนเป็นในภพนี้ เรื่องของคนตายแล้วไปไหน อาตมาไม่ใคร่จะถนัดอธิบายนัก” “ครับ ?” ปรายถึงกับงงที่หลวงตาผู้ดูเปี่ยมไปด้วยธรรมและเมตตาจะไม่ยอมตอบ หลวงตายังถอนหายใจ “โยมไม่ได้เป็นอะไรมาก โยมกลับไปนี่ตั้งจิตข่มใจให้สงบ ไม่ทำร้ายใคร ไม่คิดชั่ว ทำตัวให้ห่างอบายมุข ใช้ปัญญาแก้ปัญหาทีละอย่างๆ แล้วโยมจะหาทางออกเอง โยมเชื่ออาตมา” “ครับ...” ปรายรับปาก เขานั่งฟังคำเทศน์ให้กำลังใจจากหลวงตาตัวอยู่อีกพักหนึ่ง เมื่อสมควรแก่เวลาเขาก็กราบลาหลวงตาซึ่งยังให้คำแนะนำกระทั่งนาทีสุดท้าย “แข็งแรงขึ้นเมื่อไหร่ก็กลับมา หากไม่มานี่ก็ให้ไปกับพ่อโยม อย่าหมกมุ่นเรื่องภพนี้ภพหน้าจนต้องหาพ่อมดหมอผี หมอดู หมอเดานะโยม” ปรายไม่ได้คำตอบอะไรมาดับจิตว้าวุ่นของเขา แต่คำแนะนำสุดท้ายจากหลวงตาดั่งตอกย้ำเตือนสติเขาได้ดีไม่น้อย  เขาก้าวช้าๆ ลงจากศาลาไม้ แล้วฝ่าร่มเงาของหมู่ไม้ในวัดไปหาพ่อแม่ ซึ่งแม่ยังยืนแกว่งพัดไปมาอย่างห่วงใย “เป็นไงจ๊ะลูก... เอ่อ เราลองไปวัดอื่นกันมั้ย แม่ว่าบางทีได้รดน้ำมนต์ จิตลูกอาจดีขึ้นก็ได้” แต่พ่อกลับกระแอมขัดคอ ปรายพอรู้ว่าคริสเตียนอย่างพ่อไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้นัก เขาเลยชวนกลับ “หลวงตาแนะให้ใช้สติหาแผลในใจฮะแม่ แกไม่อยากให้เราเชื่อเรื่องผี นี่ยังบอกว่าผมจะไปโบสถ์กับพ่อก็ได้ครับ” ก่อนเดินตามพ่อแม่ไปยังลานจอดรถกลางแดดเปรี้ยง ปรายหันกลับไปมองลานบริเวณวัดอีกที เขาสงสัยว่าหลวงตาอาจรู้อะไรมากมายก็ได้ แต่...คำถามเขาเมื่อครู่นั้นน่าขำนัก ‘ตายแล้วไปไหน ?’ พ่อแม่พาเขากลับถึงบ้านก็ขึ้นไปพักผ่อน ส่วนปรายแวะมานั่งดูทารกน้อยหลานสาวคนเดียว เขากุมปลายนิ้วน้อยๆ นุ่มนวลของทารกที่กำลังนอนหลับอย่างใฝ่หาความร่มเย็น และพยายามสงบสติไม่คิดถึงเรื่องใดๆ แต่มันก็ถูกรบกวนด้วยเสียงบ่นของพี่สาวเรื่องลูกน้อยถูกจับแก้มในวันแต่งงานของน้าชายจนผื่นขึ้น พอพี่สาวเงียบลงน้องสาวก็มาชวนคุย “กีตาร์ตัวสวยๆ สำหรับคนถนัดซ้ายของพี่อยู่ไหน หนูจะยืมหน่อย” “อ๋อ อยู่ที่เจ้าพงศ์” ปรายตอบโดยไม่ต้องคิด “งั้นหนูโทรไปถามพี่พงศ์นะ” “อือ” ปรายรีบเหลือบดูหลานสาวว่าจะสะดุ้งตื่นเพราะเสียงปริมหรือไม่ แต่พอเขาคิดถึงกีตาร์ตัวนั้นอีกทีเขาก็กลับทำเสียงดังเสียเอง “ปริมๆ ไม่ต้องโทรไป เจ้าพงศ์มันเอามาคืนพี่แล้ว !!!” “อ้าว ! แล้วไหนล่ะคะ” “เอ่อ” ในที่สุดปรายก็ต้องคิดมากอยู่ดี “มันเอามาให้ตอนพี่สลบอยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า” “จะเป็นไปได้ไงล่ะคะ พี่ปรายก็...” “งั้น... พี่ก็ไม่รู้ว่าเก็บไว้ไหน” ปรายเริ่มปวดศีรษะหนึบๆ แถมรู้สึกตื่นๆ กลัวๆ เหมือนจะมีอะไรโผล่มาในความคิดอีก และตอนนี้เขามั่นใจว่าพงศเอากีตาร์มาคืนแล้ว “พี่คิดหน่อยนะ หนูจะตั้งวงดนตรีน่ะ หนูเล่นมือขวา เพื่อนหนูเล่นมือซ้าย” “จะเป็นเกิร์ลแบนด์ที่ขี้เหร่ที่สุดในเมืองไทยหรือเปล่า” ปรายพยายามรื่นเริง แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่ากีตาร์อยู่ไหน เขาเอาหมอนซุกหน้า “เอ่อ น้องรัก น้องโทรถามเจ้าพงศ์เถอะ ว่ามันเอาไปให้พี่ตอนไหน ที่ไหน” “ฮึ รู้งี้ถามเองนานแล้ว” ปริมเดินไปหยิบโทรศัพท์ แต่คุยครู่เดียวก็ยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชาย “พี่พงศ์จะพูดกับพี่” ปรายรับโทรศัพทมางงๆ แต่ยิ่งงงหนักเมื่อพงศ์พร่ำขอโทษที่กลัวผีจนเอากีตาร์คนนั้นไปให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่อ้างว่าติดต่อวิญญาณได้ !? “เออ ฟังดูปัญญาอ่อนว่ะ และกูรู้ว่ากูถูกหลอก กูขอโทษ แต่กูว่าให้ๆ เขาไปเถอะ เดี๋ยวมรึงสั่งทำใหม่นะ แล้วกูจะจ่ายเงินให้เอง !” “แล้วมรึงยกให้ใครไปวะ !?” “ชื่อดาว กูเคยถามเหมือนกันว่ามรึงรู้จักเค้าหรือแฟนเค้าหรือเปล่า อยู่แปลกๆ ไงไม่รู้ กูว่าเขาออกบ้าๆ น่ะ แต่อย่าไปอะไรเค้าเลย ป่านนี้มีลูกมีผัวไปแล้ว เรื่องกีตาร์นี้กูขอรับผิดชอบเอง...” โทรศัพท์เกือบร่วงจากมือ ตั้งแต่ได้ยินคำว่าชื่อดาว ปรายจึงหยุดถามต่อ มือสั่นริกๆ เมื่อกดโทรศัพท์ไปร้านเครื่องดนตรี สั่งทำกีตาร์ให้น้องสาว ปริมจ้องเขม็งเมื่อพี่ชายทำหน้ายุ่ง “อ้าว สั่งใหม่ ? ตกลงตัวเก่าหายเหรอพี่” ปรายได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้ โบกมือไล่น้องสาว แล้วตัวเองฟุบตัวลงข้างๆ เด็กน้อยที่กำลังหายใจจนหน้าท้องกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะ แก้มตา... จมูกปากเล็กๆ ของหลานทำให้เขาสงบลง แต่แม้เขาอยากทุ่มความสนใจให้กับทารกแค่ไหน เรื่องผู้หญิงชื่อดาวก็ไม่ยอมห่างหายไปจากความคิดเสียที เขาจึงลากสังขารกลับห้องส่วนตัว กลับถึงห้อง เขาพยายามนั่งสมาธิ แต่เขานั่งงอเข่านานๆ ก็ไม่ได้ เขาเลยลุกหาอะไรทำเพื่อนหันเหความสนใจตัวเอง โดยการเล่นเกมคอมพิวเตอร์ แต่เขาคงกำลังจะเป็นบ้าหรือตลกร้ายสุดขีดกำลังเกิดขึ้นกับเขา เพราะพอมือแตะเมาส์เพื่อลงทะเบียนเล่นเกมออนไลน์ที่ห่างหายไปนานเข้า ก็พบว่ามันยิ่งลากฉุดให้เขากลับไปคิดเรื่องเดิมอีก ...เกมที่เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้เล่นมาเกือบปีนั้นตกไปอยู่ระดับตำแหน่งที่ต่ำตามคาดคิด แต่มันกลับมีคะแนนสะสมเพิ่มขึ้นล้นหลาม เหมือนมีใครมาเล่นแทนระหว่างป่วยหนัก “ยายคนนั้นทั้งแอบใช้เงิน แฮ็คอีเมลส่งอีเมลขู่คน ! หลอกเอากีตาร์ไปยังไม่พออีกเหรอ !? นี่ยังบังอาจบ้าบอคอแตกขนาดแอบเล่นเกมโดยใช้ชื่อเราด้วยรึ !?” ปรายฉุนจัดเปลี่ยนใจไม่เล่นเกม นึกอยากขับรถบึ่งไปคุยกับเจ้าตัวขึ้นมาให้รู้เรื่องรู้ราวกันเสียที แต่ข่าวว่าเธอมีลูกอายุมากกว่าหลานสาวไม่กี่วัน ทำให้เขาจำต้องเชื่อฟังพี่ชายว่าถ้าไม่อยากมีปัญหาก็ไม่ควรย้อนกลับไป รวมทั้งบทเรียนจากการพบก้อยและดาวอีกคนที่ให้เขารู้สึกแย่ลงจนถึงตอนนี้ ยิ่งเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขาคิดว่าสติเขาปัญญาเขาด้อยลงจนไม่อาจตัดสินใจทำอะไรเองได้อีกแล้ว เขาลุกไปล้างหน้าแล้วปล่อยให้น้ำชุ่มอยู่อย่างนั้นเพื่อไล่ความเครียดในสมอง แล้วคว้าไม้เท้าที่ยังต้องใช้อยู่บ้างประคองตัวเองไปนอนเล่นที่สนามหญ้า เขาเห็นปริญญ์เดินไปมาในบ้านพร้อมโทรศัพท์คุยธุระมาตั้งแต่เช้าแล้ว พี่ชายเขาอยู่ระหว่างย้ายบ้านสร้างครอบครัวใหม่ ปรายย่ำเดินช้าๆ ไปทั่วสวนเล็กๆ หลังบ้าน เหมือนพระเดินจงกรม แต่ที่จริงเขาใจไม่สงบเลย บางครั้งก็เหม่อมองช่อลีลาวดีสีบานเย็นโบกกิ่งก้านไปมาเหนือศีรษะคาดหวังว่ากลีบสวยของมันจะทำให้เขาคลายความทุกข์ในหัวใจที่เขาไม่รู้เหตุแน่ชัดได้บ้าง เขาไม่อยากอยู่คนเดียว แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินเมื่อพี่ชายตะโกนชวนไปข้างนอกด้วยกัน พี่ชายคงอยากพาเขาไปเที่ยวนอกบ้านแก้เซ็ง แต่เขาเองรู้ตัวดี ยิ่งไปข้างนอกเขายิ่งคิดมาก แม้ไม่กี่วันที่ผ่านมา พ่อแม่ยอมให้เขาออกไปพบเพื่อนหรือหาหมอคนเดียวได้บ้างแล้ว แต่ทุกครั้งที่เขาพบเจอผู้คน เขายังวกกลับครุ่นคิดเรื่องตัวเองจนสมองแทบแตก วันนี้เขาจึงไม่อยากรบกวนพี่ชาย เขาปล่อยให้พี่ชายขับรถเข้าออกบ้านไปโดยไม่สนใจ ตัวเองล้มตัวนอนเล่นบนสนามหญ้า...เฝ้าถามท้องฟ้าสีครามว่าตัวเองได้ทำความผิดพลาดไว้ในอดีตอีกมากมายแค่ไหน... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 22:56:50

ความคิดเห็นที่ 4 จนกระทั่งลมร้อนยามเที่ยงวันเบาบางลง แดดยามบ่ายเข้ามาแทนที่ แต่เปลวแดดก็ยังเต้นระริกนำความร้อนให้คนเหงื่อซึมได้ ปรายลุกจากสนามหญ้าเพื่อจะเข้าบ้าน แต่ปริญญ์ก็เดินเข้ามาพร้อมสิ่งมีชีวิตในอ้อมแขนเสียก่อน “เมื่อกี๊ผ่านคลีนิค ก็เลยแวะไปดู หมอว่าเจ้านี่หายดีแล้ว แต่ขาพิการถาวรข้างหนึ่ง คงเป็นเพราะปฐมพยาบาลไม่ถูกวิธีมาตั้งแต่ต้นน่ะ เลยเดินได้ไม่เหมือนเดิม น่าสงสารแฮะ” “ผมเกือบลืมมันไปแล้วแน่ะ !?” ปรายรับแมวมาอย่างรู้สึกผิด “แต่มันดูดีขึ้นเยอะแฮะ ผมมั่นใจว่าผมอาจเคยเลี้ยงแมวนี้จริงๆ นะพี่ เหมือนผมเคยอุ้มมัน” “หาเรื่องปวดหมองอีกแล้วมั้ยล่ะ” ปริญญ์ระอาใจเพราะรู้ว่าน้องชายคิดมากอยู่เรื่อย “พี่ไม่เชื่อผมเหรอ ? ...ผม” “เรื่องอื่นไม่รู้ แต่เรื่องแมวนี่ไม่เชื่อว่ะ !” ปริญญ์ส่ายหน้าแล้วอธิบายสาเหตุที่ไม่เชื่อ “คนเราอาจลืมสัตว์เลี้ยง แต่แมวหมานี่มันไม่ลืมคนเลี้ยงหรอก ที่นายเคยอุ้มคงเป็นแมวตัวอื่น ไม่น่าใช่ตัวนี้ ดูสิ... มันจำนายได้หรือเปล่า ?!” ปริญญ์บุ้ยใบ้ให้ดูแมวที่ทำท่าไม่ชอบใจนักที่ถูกปรายเกาพุงดีดขนมันเล่น และยังพยายามตะเกียกตะกายออกจากอ้อมแขน เมื่อเป็นอิสระ ก็หลบไปนั่งใต้เก้าอี้ไม้ที่อยู่ไกลๆ “ก็จริงฮะ มันดูห่างเหินกับผมมาก แต่...” ปรายอยากยืนยันอีกครั้งว่ามันต้องเป็นที่แมวเขารู้จัก แต่ใบหน้าเหงื่อตกของพี่ชายทำให้เขาเปลี่ยนใจ “พี่ทำอะไรน่ะ ท่าทางเหนื่อยเชียว” “แต่งเรือนหอไง เหนื่อยแต่สนุก เดี๋ยวไปเลือกต้นไม้ด้วยกันมั้ยล่ะ แต่ไปเห็นอะไรข้างทางเข้า นายห้ามคิดมาก” ปรายพยักหน้าให้สัญญาเพราะนึกเบื่อเต็มที เขาแล้วเดินเขยกช้าๆ ตามพี่ชายขึ้นรถ แต่พอรถผ่านทางไปหอพักเก่าของดาว เขาก็ลืมสัญญาพี่ชาย และยิ่งรถไปถึงร้านขายต้นไม้เขา... เขาแทบไม่ได้มองใบไม้สีเขียวหรือช่วยเลือกไม้ดอกไม้ประดับเลย สายตาเขาสอดส่ายไปทั่วทุกมุมของร้านเหมือนอยากค้นหาอะไรแค่นั้นเอง “นายว่าไอ้เดปห้อยต่องแต่งนี่สวยมั้ย แก้มน่าจะชอบ” ปริญญ์เดินมาถามความเห็นน้องชาย แต่น้องชายมีทีท่าลุกลี้ลุกลนเกินเหตุ แถมยังจ้องผู้คนในร้านขายต้นไม้แทบไม่วางตาอีก “นาย... เจอคนรู้จักเข้ารึไง” “อือ... ผมรู้สึกว่า...” “นายพูดแบบนี้เมื่อไหร่ คิ้วนายผูกโบว์ได้เหมือนคนแก่ทุกที” ปริญญ์ชี้เก้าอี้ให้น้องนั่ง “ไหนๆ นายเห็นใคร” “คนนั้น !?” “อ๋อ ก็... เจ้าของร้านไง” ปริญญ์มองตามน้องชายส่งสายตา แล้วเขาก็ขำ “ฮ่าๆ ก็ร้านนี้เจ้าพงศ์กับแฟนมันแนะนำมา นายก็อาจรู้จัก” “ผม... ไม่รู้จัก ผมไม่เคยเข้าร้านต้นไม้สักครั้ง เวลามีงาน มันเป็นหน้าที่เจ้าพงศ์” “ฮ่าๆ งั้นแล้วไป กูดีใจมากที่น้องกูไม่เคยนอนกับเจ้าของร้านนี้ไปอีกคน !” ปริญญ์บ่นแล้วแกล้งปาดเหงื่อล้อ และเกือบสะอึกเมื่อเจ้าของร้านและลูกน้องเดินมาทางพวกเขาพอดี “มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ หาต้นไม้แต่งบ้านหรือสำนักงานคะ” “แต่งบ้านครับ” ปริญญ์รีบบอกแก้อายที่เพิ่งล้อเจ้าของร้านประสาทะลึ่งไป แต่เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เดินตามเจ้าของร้านก็ถึงกับตะลึง “อ้าว นี่กันยานี่ !?” “ค่ะ คุณปริญญ์ กันยาเองค่ะ” ปรายไม่รู้จักกันยาแต่พอได้ยินเสียงแหลมๆ ของเธอเข้าถึงได้มองกันยาอย่างตั้งใจ แต่พี่ชายเขากลับมาย้อนถามความเห็นเขา“อ่อ... สงสัยเป็นร้านนี้ว่ะปราย ที่เจ้าของหอบอกว่า ดาวมาทำงานที่นี่” “ค่ะ ถ้าหมายถึงดาวเพื่อนยายกันยา ก็เคยทำงานที่นี่จริงค่ะ แต่แป๊บเดียวเองค่ะ” เจ้าของร้านที่ฟังอยู่รีบเฉลยเสียเองก่อนที่ใครจะถามต่อ และนางเองมองไปยังปรายอย่างสงสัย “นี่คงเป็นคุณปราย ?” “ครับ” ปรายตอบรับแล้วหลบสายตาหนีรัศมีความใคร่รู้ “มีอะไรกับดาวกันเหรอจ๊ะ นี่คุยกับยายกันยาได้ เค้าเพื่อนกันค่ะ” “ผมรู้แล้ว... แค่แปลกใจอะไรกันนิดหน่อย” ปริญญ์ยิ้มให้กันยาที่ยังมองปรายอย่างไม่ไว้ใจ “ดีใจที่เจอเราที่นี่ ผมว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนเรา แต่ไม่ค่อยว่างน่ะ ผมเพิ่งแต่งงาน” “พวกเราทราบจากข่าวหนังสือพิมพ์แล้วค่ะ ดีใจด้วยนะคะ ดาวกับตาหนูสบายดีค่ะ” กันยายังคงมองไปทางปรายอย่างไม่ไว้ใจ จนปริญญ์สังเกตเห็น “อ้าว ลืมแนะนำ นี่น้องชายผม ชื่อปราย” “คุณ... คุณชื่อกันยา... ผมรู้จักคุณ” ปรายทักผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ เพราะเห็นเสื้อผ้าของกันยา แล้วพาลคิดว่ามันช่างคุ้นเคยเหมือนอยู่ในตู้เสื้อผ้าเขาเอง “เอ่อ... คุณพักอยู่ที่...” แล้วปรายก็คิดไม่ออก แต่ท่าทางเขาอาจดูไม่น่าไว้ใจ กันยาได้ยินเข้าก็นึกว่าปรายถามหาที่อยู่ เลยเกาะแขนนายสาวใหญ่แน่นเอี๊ยดจนถูกดุด้วยสายตา ปริญญ์เลยช่วยแก้สถานการณ์ชวนคุยแทน “พวกเราว่าจะไปเยี่ยมคุณดาวน่ะ ผมโทรไปก็ไม่รับ... สงสัยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า อยากคุยเรื่องเพลงด้วย” “เอ่อ... เรื่องเพลงเหรอ !?” กันยายิ่งอึกอัก “ขอกลับไปถามดาวก่อนนะคะ ยังไง... ดาวคงโทรหาคุณเอง” “งั้นรบกวนกันยาบอกเค้าหน่อยว่าถ้าว่างจากเลี้ยงลูกเลี้ยงแมวก็ช่วยโทรหาผมด้วยนะครับ” กันยาพยักหน้า แต่พึมพำเล่าเรื่องแมว “นังดาวสอง เอ่อ แมวตัวนั้นหายไปตั้งแต่ดาวคลอดแล้วค่ะ” “อ้าว หายได้ไง... แล้วคุณดาวไม่เสียดายแย่เหรอ”   ปริญญ์จะชวนคุยต่อแต่กันยาก็ไม่ยอมพูดอีก ยังแสร้งขอตัวไปทำงานอื่นต่อโดยไม่สนใจร่ำลาอะไร เพ็ญเจ้าของร้านมองตามลูกน้องด้วยความงงงัน แต่ปริญญ์ตัดบทโดยการลากน้องชายไปหาที่ลับตาพูดคุยกัน “เป็นไงวะไอ้นี่ ตอนพี่มันถามว่ารู้จักดาวมั้ยดันปฏิเสธ แต่... นี่มาทำท่ารู้จักเพื่อนเค้า” “อย่าเพิ่งบ่น” ปรายยกมืออุดปากพี่ชาย “ผมว่า... รู้จักเจ้าของร้านนี่ด้วย...” “รู้สึกว่ารู้จัก หรือรู้จัก !?” ปรายถามอย่างขัดใจ “ไม่รู้... แต่ผมเคยมาที่นี่บ่อย” “งั้นวันนี้กลับดีกว่า กูกลั๊วกลัวจะได้น้องสะใภ้เอาวันนี้ เจ๊เจ้าของร้านก็ดูโหดไป หนูน้อยกันยาก็ตัวกะเปี๊ยก” ปริญญ์ลากน้องชายขึ้นรถแต่เจ้าตัวยังไม่ไปไหน “พี่เคยหามผมมาแถวนี้หรือเปล่า ตอนผมป่วยอยู่น่ะ !?” ปรายมองดูข้าวของในร้านอีกครั้ง ถุงบรรจุดินสีดำๆ กระถางกล้วยไม้วางเกลื่อนอยู่บนพื้นทำให้เขาแทบไม่อยากละสายตา และ...เก้าอี้ผ้าใบวางอยู่ไกลๆ ชวนให้เพ้อเจ้อขนาดคิดว่าแม่เขาอาจถูกพามารับการรักษาแบบธรรมชาติบำบัด พอเหนื่อยเขาเลยได้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้น... แต่ไม่มีวี่แววว่าพี่ชายจะเห็นด้วยแม้แต่น้อย “เฮ้อ ท่าจะบ้าแล้ว นายแทบไม่ได้ลงจากเตียง” ปริญญ์สงสัยในสติน้องชายเต็มที จึงทั้งขำทั้งบ่นเหมือนคนแก่ “กันยานี่พี่ดูออกนานแล้วว่าเขาไม่ค่อยชอบพวกเรา แต่ถ้านายเจอดาว นายจะรู้ว่าแปลกว่าอีก ดาวไม่เหมือนเดิมเลย เคยทำเหมือนชอบนาย ล้อพี่แรงๆ แต่มาเจอกันอีกที ก็ทำท่าไม่รู้จักซะงั้น ล้อนิดก็อายแก้มแดง” “เหรอฮะ แล้วพี่ได้ยินมั้ยฮะ เมื่อกี๊กันยาว่าแมวเขาหาย อาจเป็นตัวที่ผมพบก็ได้...” ความสงสัยลอยๆ จากปากน้องชายที่กำลังเหม่อ ทำให้พี่ชายยิ่งขบขัน “แหม อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ฮ่าๆ  เดี๋ยวถ้าดาวโทรหาพี่ พี่จะถามว่าแมวหายที่ไหน หรือไว้พี่เสร็จธุระเมื่อไหร่พี่จะพามาที่ร้านนี่ใหม่” “พี่ว่างอีกเมื่อไหร่ มะรืนพี่ก็ไปเชียงใหม่นี่” ปรายอยากกลับไปถามกันยาว่าดาวพักอยู่ที่ไหน “ก็ไว้กลับจากเชียงใหม่สิ” ปริญญ์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้น้องชาย เช็ดเหงื่อบนใบหน้า “นายดูตื่นตกใจมาก” แต่พอมาเดินมาถึงรถ ปรายก็กลับจ้องเขม็งเลยพ้นไปที่ป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ห่างไปเกือบสามร้อยเมตร กระทั่งปริญญ์ขับรถไต่ขึ้นถนนสายหลักหน้าร้านปรายก็หันซ้ายมองออกไปนอกรถอย่างกระวนกระวายใจ “พี่รีบหรือเปล่า พี่เลี้ยวซ้ายก่อนนะ อย่าเพิ่งกลับบ้าน” ปริญญ์งงๆ แต่ก็ยอมทำตามคำขอร้อง ปรายแนบใบหน้าเข้ากับกระจกรถชะเง้อชะแง้มองป้ายทางข้างหน้า เขาบอกให้พี่ชายเลี้ยวขวาอีกครั้งเข้าถนนอีกสาย ก็เริ่มเห็นหมายเลขซอยทางด้านซ้ายๆ เป็นเลขคี่ ปริญญ์ก็พึมพำอ่านตัวเลขระบุชื่อซอยพวกนั้นที่ปรากฏต่อสายตาเป็นระยะๆ ส่วนปรายนั่งขมวดคิ้วดูถนนหนทางไปพักหนึ่งก็หันขวับมายังพี่ชาย ”จอดซอยสิบเก้า” “บ้านใคร บ้านเพื่อนเหรอ ?” “ไม่รู้ แต่ผมเดาว่ามีบ้านเพื่อนผมอยู่แถวนี้” ปรายแค่จำได้รางๆ ว่าเคยออกจากร้านต้นไม้พวกนั้นแล้วผ่านมาทางนี้ แต่เขาก็ตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อเห็นบรรยากาศปากซอย “เห็นร้านขายไก่ย่างนั่นมั้ยพี่ ผมเคยซื้อกิน” เมื่อตัวเลขซอยตรงหน้าปรากฏขึ้นชัดเจน ปริญญ์จึงจอดลงตามคำสั่ง ปรายรีบเปิดประตูรถออกไปยืนบนฟุตบาท ส่วนปริญญ์ทำจมูกฟุดฟิดเหลือบมองร้านขายไก่ย่างหน้าแหยแล้วบ่นว่ากลิ่นไก่ย่างแรงชวนจะเป็นลม แต่ปรายเองก็กลับยิ่งมั่นใจว่าเคยลิ้มชิมมัน เขายังมองไปในซอยซึ่งมีป้ายชื่ออพาร์ทเมนท์ใหม่ติดอยู่ด้วยความสงสัย “จะเข้าไปดูมั้ยล่ะ” ปริญญ์ก็มองไปในซอยด้วย “เอ่อ...ที่พักเด็กๆ นายหรือเปล่า” แต่แซวน้องชายไม่ทันจบก็มีโทรศัพท์เข้ามาพอดี ปริญญ์รับถึงก็นิ่วหน้า “ลูกศิษย์จะผ่าตัดด่วน พี่คงต้องไปเซ็นต์ชื่อรับรองน่ะ เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่แวะส่งนายที่บ้านก่อน” ปรายตกลงทันที แต่พอเข้าไปนั่งในรถ ก็พอดีเห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้าซอยสิบเก้าไป ปรายมองนางจนเหลียวหลัง เขาเชื่อมั่นว่าเคยเห็นนาง  จนพี่ชายขับรถมาส่งถึงบ้านแล้ว เขาก็ยังคิ้วขมวด ครุ่นคิดเรื่องที่พักในซอยสิบเก้าและนึกเสียดายที่กลับเร็วไป เขาน่าจะขอพี่ชายเตร่ดูอะไรแถวนั้นก่อนค่อยกลับเอง เขายิ่งคิดยิ่งร้อนใจลุกลี้ลุกลนนั่งไม่ติด ยิ่งเห็นแมวตัวสีดำนอนหงอยอยู่ตรงทางเดิน ...ความคิดแปลกๆ ก็โผล่เข้ามา... โปรดติดตามตอนต่อไป //คืนนี้ง่วงแล้ว จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 23:03:58

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบกระทู้บทที่ 15 - 16 ตรงนี้พร้อมกันค่ะ *-* http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10712358/W10712358.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10716331/W10716331.html   คุณ : :::อาราเร่:::   ถ้าเจอกันจะๆ เป็นๆ ก็จำไม่ได้ ต้องมีสถานการณ์ร่วมอีกหน่อยค่ะ  ^^ คุณคิม (NYgirl) : ซีดีเปิดไปแล้วค่ะ ปริญญ์จำได้ แต่ปรายจำไม่ได้ คุณ Mnemosyne :  เฉียดตายแล้วปรายเป็นคนดีที่หนึ่งเลยค่ะ ความจริงหายแล้วน่าจะลองติดคุกสักบทนะคะ (กร๊ากก ตกใจความคิดตัวเอง) รอดูรูปรัสเซียนะคะ (รึว่าลงแล้วก็ไม่รู้แฮะ) คุณSetakan : ขอบคุณค่ะ  ตกลงแมวไม่ตายนะเคอะ อิอิ   คุณ ฌาฎา : ลุ้นอีกนิดๆๆๆ ใกล้จบแระค่ะ   คุณ scottie : คริ คริ รออ่านๆ       คุณ chajee  :  โอ น้องช่า นี่เรื่องเศร้าเหรอ แค่ความจำเสื่อมเอ๊ง  - -"   คุณต้นจั่น : ๕๕๕ มีคนเห็นควรว่าให้พระเอกตายได้ แต่นางแมวน้อยต้องรอด เลยให้รอดทั้งคู่ แต่บุคลิกเปลี่ยนทั้งคู่เช่นกัน ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ คุณ garnet19th : จุดพลุทำไมนักหนา ทำไมไม่ช่วยกันประหยัด ห๊า ??????     คุณ iTigger  : ขอบคุณที่ยังรออ่านค่ะ ใกล้จบแร้วววววว คุณWild Monkey   : หัวสิวชื่อลูกหมูค่ะ น่ารักมั้ยๆๆๆๆ ชอบคุณสำหรับกีฟ จากบทที่ 15-16 นะคะ  คุณ:::อาราเร่:::, คุณคิม NYgirl, คุณน้องน้ำตาล yaimooyoyo, คุณ Mnemosyne, คุณ Draconia, คุณ chajee, คุณ garnet19th คุณ My Bag  และคุณ ravio จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 54 23:30:16

ความคิดเห็นที่ 6 เอาไปหนึ่งตูมพอ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 07:52:58

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าว..ไม่ใช่เรื่องเศร้าเหรอ 55 ใกล้แล้ว ๆ เกือบจำได้ละอยากรู้ว่าคุณเอื้องจะให้ปรายกับดาว จำฉอตที่ปรายเข้าร่างดาวกับดาวเข้าร่างแมวอย่างไง ลุ้นครับลุ้น เออย่างงนี้ต้องอุ้มแมวมาด้วยคงดีเนอะ จากคุณ : chajee เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 09:31:02

ความคิดเห็นที่ 8 อยากให้จำได้เร็วๆอ่ะ ลุ้นๆ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 09:53:11

ความคิดเห็นที่ 9 ว้ายยยย อย่าเพิ่งรีบจบสิค้า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 10:52:09

ความคิดเห็นที่ 10 กรี๊ดดด อยากอ่านๆๆๆๆ แวะมาให้กำลังใจก่อนค่ะ พี่เรนฟูสู้ๆๆๆ \>[]</ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 11:01:48

ความคิดเห็นที่ 11 จะขอแต่งงานอีกกี่คนกว่าจะเจอดาวละเนี่ย พ่อคุณ!!! จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 11:54:22

ความคิดเห็นที่ 12 กรี๊ดกร๊าด มาที 3 ตอนเลย ดูแล้วใกล้จบเต็มที รอลุ้นว่าพระเอกเราจะแต่งกับใคร จะขอใครแต่งงานอีก ดีไม่ดีเจอสาวตรังกานูมาขอแต่งงานก็ได้นะเนี่ย อิอิ ตอนต่อไปมาแล้วอย่าลืมมาตามนะจ๊ะไรเตอร์เรนฟู จากคุณ : bodiamond1 เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:55:05

ความคิดเห็นที่ 13 คงแต่งกับดาวสาวสวยคนนั้น ส่วนดาวแม่ลูกอ่อน  ต้องมีหนุ่มอู่รถมาช่วยเลี้ยงลูก น่าจะเหมาะ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:05:21

ความคิดเห็นที่ 14 เจออีกดาวก็คงขอแต่งงานอีกแหง ฮ่าๆ แต่ว่าไม่น่าจะแต่งกันนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 21:40:53

ความคิดเห็นที่ 15 เจออีกดาวจะเป็นไงมั่งนะ... สนุกจัง อยากอ่านอีก คนอ่านอ่านข้ามซีดีไปได้ไงนี่... สงสัยการย่อยสารจะสับสน อ่านเร็วจัด อิ อิ จากคุณ : คิม (NYgirl) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 11:52:11

ความคิดเห็นที่ 16 อ๋า คู่กะดาวธรรมดาเหอะนะ >< ฮือ ๆเครียดมาหลายตอนแล้ว จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 03:11:41

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนจบมาแล้วค่ะ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10737331/W10737331.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 22:02:58