ความคิดเห็นที่ 1     หลังจากการเตรียมตัวดังที่เจิงเก่อเล่ยได้กล่าวไว้ นอกจากในวันแรกของพิธีการที่มีการ กราบไหว้ฟ้าดินแล้ว นางไม่เคยได้เฉียดใกล้เขาอีกเลย และในครั้งนั้นผ้าคลุมหน้าสีแดงของเจ้าสาว ที่สวมอยู่ไม่ได้เปิดโอกาสให้นางได้เห็นแม้แต่ใบหน้าของเขาเช่นกัน     จากวันนั้นถิงเสวี่ยเม่ยยังต้องรออยู่ภายในตำหนักรัชทายาทอีกนานถึงเก้าวันเก้าคืน งานพิธีถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่เหมาะสมกับฐานะรัชทายาทแห่งตงหนาน เฉลิมฉลองติดต่อกันทั้งวันทั้ง คืน กลางคืนมีพลุไฟจุดเสียงดังสนั่นและการแสดงที่แคว้นต่าง ๆ จัดเตรียมถวาย กลางวันมีขบวน ของขวัญที่นำมามอบให้ไม่ได้ขาดสาย     และในคืนวันที่เก้านี้เอง ทั้งตามฤกษ์ยามและกำหนดการที่ได้วางแผนเอาไว้แต่แรก คือ คืนที่องค์รัชทายาทผู้เป็นเจ้าบ่าวจะก้าวเข้ามาในห้องหอเพื่อทำให้งานพิธีอภิเษกสมรสในครั้งนี้ สมบูรณ์ เป็นคืนที่ถิงเสวี่ยเม่ยเฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ดวงตาดำขลับเบื้องใต้ผ้าคลุมแดง ทอแววเย็นเยียบขึ้นมาทันที     เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับฝีเท้าเบา ๆ ที่ก้าวเข้ามาภายในห้อง...     “พระชายาเพคะ อีกครู่ใหญ่จึงจะได้เวลาที่องค์รัชทายาทเสด็จมา พระองค์มีรับสั่งให้ พระชายาเสวยอาหารรองท้องไปก่อน”     ที่แท้เป็นเสียงของนางกำนัลคนหนึ่ง     ล้อเล่นหรืออย่างไร ถิงเสวี่ยเม่ยคิดอย่างเข่นเคี้ยว นางไม่นึกอยากอาหารแม้แต่น้อย     “พระชายาเพคะ” นางกำนัลเรียกซ้ำเมื่อไม่มีการตอบรับจากถิงเสวี่ยเม่ย     “วางไว้นั่นแหละ ข้ายังไม่หิว”     ถิงเสวี่ยเม่ยกล่าวผ่านผ้าคลุมเสียงเรียบหลังจากควบคุมอารมณ์ของตนให้กลับเป็น ปกติได้แล้ว     “แต่องค์รัชทายาททรงมีรับสั่ง” นางกำนัลผู้นั้นกล่าวย้ำอีกครั้งอย่างไม่ยอมถอยง่าย ๆ     เมื่อรำคาญที่จะต่อล้อต่อเถียงและฟังคำรบเร้าต่อไป ถิงเสวี่ยเม่ยจึงยอมกินอาหารเหล่า นั้นลงไปอย่างเสียไม่ได้ ทั้งที่นางกำนัลพวกนี้ติดตามนางมาจากแคว้นอิงซิ่วแต่แทนที่จะฟังคำสั่ง ของนางกลับฟังคำสั่งของรัชทายาทแคว้นตงหนานมากกว่า     แต่จะว่าอะไรได้ ในเมื่อนี่เป็นนางกำนัลชุดใหม่ที่ถูกบิดาของนางเปลี่ยนเมื่อก่อนออก เดินทางจากอิงซิ่ว ดังนั้นคำพูดของนางคงไม่มีความศักดิ์สิทธ์พอให้พวกนางทำตามอย่างว่าง่าย ได้หรอก     ทานอาหารตรงหน้าลงไปได้ไม่กี่คำนางจึงวางตะเกียบในมือลงอย่างหมดสิ้นความอยาก อาหารและไม่อาจฝืนทนกล้ำกลืนมันลงไปได้อีก โอกาสที่ไม่ได้มาง่าย ๆ นางจะไม่ปล่อยให้หลุดมือ ไปเด็ดขาด แม้ในใจยังรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย แต่เพียงพริบตามันจะจบลง นางจะต้องกำจัดเขา ให้ได้ คนที่ทำลายแคว้นของนางผู้นั้น...     ความคิดของถิงเสวี่ยเม่ยพลันหยุดชะงัก ผ้าคลุมที่ยังไม่ได้ดึงลงปกปิดใบหน้าขาวผ่อง เผยให้เห็นเรียวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน ร่างที่ลุกขึ้นตั้งใจจะเดินกลับไปบนเตียงพลันทรุดลงราวกับ เรี่ยวแรงได้ถูกสูบหายไปอย่างน่าฉงน     “นี่ข้าเป็นอะไรไป”     คำพูดพึมพำหลุดจากปากคล้ายรอให้ใครบางคนช่วยตอบไขข้อข้องใจ นางไม่มีแม้แต่ เรี่ยวแรงที่จะแสดงอาการตื่นตระหนกออกมาด้วยซ้ำ     “พระชายาไม่ต้องวิตกกังวลไปเพคะ ท่านผู้สำเร็จราชการเพียงไม่อยากให้เกิดเรื่องขึ้น กับท่านเท่านั้น ขอเพียงทำตามความประสงค์ขององค์รัชทายาทอย่างเต็มใจและกระตือรือร้นมาก พอ เมื่อนั้นทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีเอง”     นางกำนัลคนเดิมเข้ามาพยุงร่างนางให้ลุกขึ้น พลางกระซิบอธิบายอยู่ข้างหูนาง     “ท่านพ่อ..”     ปากอิ่มที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้ด้วยสีแดงระเรื่อดูเย้ายวนขยับพูดโดยที่เสียงไม่ได้หลุดจาก ปาก นึกดีใจที่นางได้กลืนยาอีกเม็ดลงท้องไปก่อนหน้านี้ ก่อนที่สติจะเริ่มหลุดลอยราวกับว่านาง เพียงแต่อาศัยอยู่ในร่าง ๆ นี้ แต่ไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนเอาไว้ได้     เสียงกระซิบของนางกำนัลผู้นั้นยังก้องสะท้อนอยู่ภายในหัวของนางไปมา ราวกับเป็น มนต์ที่สะกดจิตของนางเอาไว้กระนั้น แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 54 14:53:29 จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 14:52:29

ความคิดเห็นที่ 2          เป็นเวลาอีกกว่าชั่วยามขันทีภายในตำหนักหลงเมิ่งจึงประกาศถึงการมาเยือนของรัชทายาทฮ่าวเจี้ยน     ตรงตามกำหนดการที่วางเอาไว้อย่างไม่ขาดไม่เกินไปแม้แต่วินาทีเดียว     ฮ่าวเจี้ยนก้าวเข้ามาในห้องหอด้วยฝีเท้าสม่ำเสมอ ไม่เร่งร้อนหรือผ่อนมากจนเกินไป ท่วงท่าสงบคล้ายคนที่กำลังจะเข้าไปทำพิธีสักการะประจำปีในอารามสักแห่งด้วยซ้ำ         ถึงกระนั้นมือที่ยกขึ้นโบกเพียงแค่วูบเดียว ยังผลให้ข้ารับใช้ที่ตามมารวมถึงนางกำนัลที่รอรับคำสั่งภายในตำหนักอยู่แต่เดิมรีบสะอึกกายถอยออกไปจากห้องหอ ห้องภายในตำหนักหลงเมิ่งที่ถูกเตรียมการไว้อย่างงดงาม ประตูบานใหญ่ถูกหับปิดสนิทลงเรียบร้อย โดยไม่ต้องออกคำสั่งแม้แต่คำเดียว     ดวงตาสีเข้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าแกร่งอย่างบุรุษเพศ ประหนึ่งสลักเสลาขึ้นจากหยกกวาดมองห้องที่ถูกประดับด้วยสีแดงและสัญลักษณ์แห่งความเป็นมงคลเอาไว้อย่างครบถ้วน สุดท้ายจึงได้มาสิ้นสุดอ้อยอิ่งอยู่บนร่างระหงของเจ้าสาวที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงหลังใหญ่     มุมปากหยักงามผุดรอยยิ้มที่ผู้มองบอกได้เพียงคำเดียวว่าเป็นรอยยิ้มเยาะหยันอย่างยิ่ง ทว่าเป็นเรื่องใดนั้นยากที่ผู้อื่นจะรู้ได้     รัชทายาทหนุ่มสืบเท้าก้าวเข้าหาเจ้าสาวตัวน้อยอย่างไม่ลังเล รั้งร่างนางให้ยืนขึ้นก่อนจะใช้มือเลิกผ้าอย่างไม่มีพิธีรีตอง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเปล่งประกายทองวิบวับคู่นั้นจ้องมองนางเพียงชั่วอึดใจ คล้ายกับความงามอันเย้ายวนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าไม่ได้ทำให้อารมณ์ของเขาลุกโพลงขึ้นมาด้วยไฟราคะแต่อย่างใด     ใบหน้าของเขาเรียบเฉยอย่างยิ่ง ดูไม่ออกว่ายินดีหรือยินร้ายกับการแต่งงาน หรือแม้แต่ตัวของเจ้าสาวที่ได้มาเห็นด้วยตาชัด ๆ เป็นครั้งแรกสักนิด     “ทำหน้าที่ของเจ้าเสียสิ”     เขารำพึงขึ้นเสียงต่ำ กล่าวออกคำสั่งอย่างผู้ที่ใช้มันมาทั้งชีวิตโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ ผายมือออกเป็นเชิงเชื้อเชิญนางอีกทางหนึ่ง     มือขาวผ่องยื่นออกปลดสายรัดเอวของบุรุษตรงหน้าที่ยามนี้ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางออกอย่างเชื่องช้า... ทำตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย อาการติดขัดบ้างเล็กน้อยของนางในสายตาผู้อื่นยังดูคล้ายกับเจ้าสาวที่กำลังเขินอายไม่มีผิด ดูน่ารักน่าใคร่ยิ่งนัก     ทว่าในความเป็นจริง ที่เป็นเช่นนั้นมีเพียงถิงเสวี่ยเม่ยเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แท้จริงแล้วนางกำลังต่อสู้กับร่างกายของตนอย่างหนักอยู่ต่างหากเล่า     ถึงแม้ไม่ว่าอย่างไรนางจำต้องร่วมหอกับเขา แต่ในชีวิตนี้นางไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าจะต้องมาทำหน้าที่เอาใจบุรุษแปลกหน้า โดยเฉพาะคนที่เป็นศัตรูกับแคว้นบ้านเกิดของนางในสภาพเช่นนี้ ทว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่งของนางแม้แต่น้อย คล้ายกับนางมิใช่เจ้าของร่างกายนี้ แต่เป็นเพียงคนอื่นที่มองการกระทำดังกล่าวผ่านแผ่นกระจกบาง ๆ ที่กั้นเอาไว้เท่านั้น ไม่แม้แต่จะส่งเสียงตามที่ใจตนปรารถนาออกไปได้ด้วยซ้ำ     ถิงเสวี่ยเม่ยลอบเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าของเขาด้วยความอึดอัดขัดใจอยู่ภายใน แต่แน่นอนว่าในสายตาของผู้อื่นย่อมจะเป็นนางช้อนตาขึ้นเพื่อมองใบหน้าหล่อเหลางดงามสมชายชาตรีดวงนั้นด้วยความสนใจใคร่รู้ในตัวผู้ที่กำลังจะเป็นสามีของตนในไม่ช้านี้แล้ว     เขา... รัชทายาทแห่งแคว้นตงหนานผู้มากความสามารถและเปี่ยมล้นไปด้วยไหวพริบปฏิภาณ     ชื่อเสียงของเขาถูกกล่าวถึงด้วยความชื่นชมว่าเป็นมังกรเหนือมังกร แต่หลายครั้งที่ความคิดของเขามักคาดเดาได้ยากและยังใช้แผนสกปรกเพื่อบรรลุเป้าหมายโดยไร้ความละอาย ทำให้ผู้คนค่อนแคะว่าเขานั้นหาใช่มังกร แต่เป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ห่มหนังมังกรเสียมากกว่า     “พอแล้ว!” เสียงแผ่วเบาทว่ากร้าวกระด้างเอ่ยขัดมือที่ไม่ประสบความสำเร็จในการทำหน้าที่ดังที่ใจเขาต้องการ     ทั่วทั้งสี่มุมห้องเปลวไฟบนแท่งเทียนสีแดงสดหลอมละลายไปกว่าครึ่ง เทียนมงคลสลักลวดลายวิจิตรถูกหลอมเหลวจนหยดลงมาเป็นน้ำตาร้อน ๆ หลั่งออกมาเป็นสายมิได้หยุด หงส์แดงมังกรทะยานล้วนกลายเป็นเพียงของเหลวเพื่อทำให้เกิดแสงสว่างขึ้นภายในห้องตามหน้าที่ของมัน     ไม่ทราบเป็นเพราะบรรยากาศสลัวมัวในห้องหอกลืนกินความนิ่งสงบที่มีอยู่แต่เดิมของผู้เป็นเจ้าบ่าวไป หรือเขาเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวนเช่นนี้เป็นปกติวิสัย ฮ่าวเจี้ยนจ้องมองนัยน์ตาสีนิลคู่งามที่ฉ่ำหวานราวกับท้อน้ำผึ้งของสตรีที่อยู่ต่ำกว่าด้วยท่าทีดุดันขึ้นมาภายในชั่วพริบตาเดียว มือที่ยื่นออกคว้าจับปลายคางเรียวเล็กของนาง แม้มิได้ลงแรงแต่ยังทำให้ผู้ที่อยู่ในกำมือของเขาไม่อาจเลี่ยงหลบหรือขยับเขยื้อนหากเขาไม่อนุญาต     แม้ในใจจะนึกอยากขัดขืน แต่ทันทีที่มองเข้าไปในดวงตาสีเข้มคู่นั้นของเขา เชื่อว่าต่อให้ไม่อาศัยยากล่อมจิต ถิงเสวี่ยเม่ยยังคงยินยอมทำตามที่เขาต้องการทุกอย่างอยู่นั่นเอง คล้ายกับร่างกายของนางยินดีกับสัมผัสที่ได้รับจากเขาแม้เพียงน้อยนิด ปากที่ถูกทาเคลือบไว้ด้วยชาดผุดรอยยิ้มขึ้นมาตอบรับรอยยิ้มเย็นเฉียบที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา      คาดว่าคงเป็นเพราะยากล่อมจิตนั่นเองที่ทำให้นางเกิดอาการเช่นนี้ ถิงเสวี่ยเม่ยบอกกับตนเองอยู่ในใจ     เบื้องหน้าตั่งเตียงที่ประดับไปด้วยม่านมุ้งแพรแดงเอาไว้จนเกิดเป็นบรรยากาศที่ทั้งลึกลับและชวนลุ่มหลง นัยน์ตาสีเข้มที่แต่แรกราบเรียบไร้ระลอกคลื่นค่อย ๆ ปรากฏแววมุ่งมาดปรารถนาขึ้นมาอย่างช้า ๆ     ใบหน้าหล่อเหลาเฉกเช่นบุรุษผู้ทระนงในชาติกำเนิดและความสามารถของตนก้มต่ำลงจนแทบจะชิดกับใบหน้าของโฉมงาม     “เจ้า..! พอใจแล้วรึที่ต้องมาปรนนิบัติรับใช้ข้าเยี่ยงนี้”     คำถามที่หลุดจากปากเขาทั้งราบเรียบและเย็นเยียบในเวลาเดียวกัน     ถิงเสวี่ยเม่ยนึกแปลกใจกับคำถามอย่างไม่ทันตั้งตัวของเขา ถ้านางบอกว่าไม่ได้พอใจแม้แต่น้อย เรื่องราวต่อจากนี้จะน่าสนุกเพียงใดนะ     “หม่อนฉันพอใจเพคะ”     น้ำเสียงที่หลุดออกมาจากปากนางนั้นกังวานใสเพราะพริ้งประดุจสาลิกา ยามเอื้อนเอ่ยตอบคำของบุรุษตรงหน้าตน ขณะเดียวกับที่ภายในใจกำลังขบเขี้ยวกันตนเองอย่างหนัก     ‘แล้วไปเถอะ ครั้งนี้ข้าจะตอบเอาใจเจ้าสักครั้ง แต่เชื่อเถอะว่าไม่ทันถึงพรุ่งนี้เช้า เจ้าก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะยิ้มได้ด้วยซ้ำ’     นัยน์ตาดุจตาหงส์ของฮ่าวเจี้ยนหรี่ปรือจนแทบจะแนบสนิทเป็นเส้นเดียวกัน กระทั่งแพขนตาดกหนาสีดำสนิททาบลงบนโหนกแก้มปกปิดนัยน์ตาสีเข้มเอาไว้อย่างมิดชิด     ในชั่วพริบตา ด้วยความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยเพียงเล็กน้อยของเขา กลับทำให้ทั่วทั้งห้องที่ควรอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความพิศวาสแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยียบไปได้อย่างง่ายดาย     “เช่นนั้นก็มาเถิดเสวี่ยเม่ย มาทำให้ข้ามีความสุข”     กล่าวจบฝ่ามืออุ่นร้อนก็เลื่อนลงเกาะกุมลาดไหล่กลมกลึงทั้งสองของนางเพื่อรั้งให้ร่างบางเหยียดตรง     เรียวปากบางของคนพูดเผยรอยยิ้มเหยียดหยันออกมาต่อหน้านาง คาดว่าคงเป็นสถานะของนางเสียมากกว่าที่เรียกเอารอยยิ้มเช่นนั้นออกมาจากรัชทายาทผู้สูงศักดิ์     “จนกว่าเจ้าจะทำให้ข้าพอใจ” เขาเอ่ยคำพูดต่อมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงนัยบางอย่างเอาไว้ยิ่งกว่าครั้งใด     เรียวปากงามอิ่มเต็มของถิงเสวี่ยเม่ยยังคงปรากฏรอยยิ้มเช่นเดิม มือคู่เล็กทาบลงบนแผงอกหนั่นแน่นของเขาอย่างเย้ายวน เต็มใจที่จะมอบความพอใจที่เขาเรียกร้องจากนางอย่างไม่อิดเอื้อน     “หึ ๆ”     ฮ่าวเจี้ยนเค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา มองปฏิกิริยาที่เต็มอกเต็มใจจะสนองตอบความต้องการด้วยความกระตือรือร้นของนาง นัยน์ตาสีเข้มกลับเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบลงอีกครั้งอย่างน่าแปลก     เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นปลดแถบผ้าประดับผมสีแดงเช่นเดียวกับอาภรณ์ชิ้นอื่นบนร่างของนางออกอย่างง่ายดาย ใช้มันค่อย ๆ ปิดดวงตาของนางเอาไว้จนภาพตรงหน้าดำมืด มองเห็นเพียงแสงสว่างเป็นจุด ๆ ของดวงเทียนตรงมุมห้องเท่านั้น     “ไม่ถามว่าข้าคิดจะทำอะไรเสียหน่อยเล่า เพราะกำลังคิดว่าจะเอาใจข้าอย่างไรดี หรือเป็นเพราะเล่นสนุกแบบนี้กับจักรพรรดิอิงซิ่วจนชินเสียแล้วล่ะ”     เสียงที่ยิ่งกล่าวยิ่งเย็นเยียบนั้นพานให้คนฟังสั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัว แม้ยากล่อมจิตจะมีผลทำให้สตรีตอบสนองตามความต้องการทางกายของบุรุษอย่างกระตือรือร้น แต่ย่อมไม่มีฤทธิ์ทำให้ความหวาดกลัวที่เกาะกุมจากการกระทำใด ๆ ของบุรุษหายไปได้     เขารู้อะไรมากันแน่ ร่างบางแทบอ่อนยวบลงไปกองกับพื้นยามได้ยินคำพูดที่กล่าวถึงองค์จักรพรรดิ กลัวว่าเขาจะล่วงรู้ถึงแผนการและความลับระหว่างนางและพระองค์เข้าเสียก่อนที่แผนการที่วางไว้จะประสบผลสำเร็จ     “พระองค์...”     นางกล่าวเรียกเขาเป็นครั้งแรกด้วยความรู้สึกหวั่นหวาด ความมืดที่ไม่สามารถมองเห็นว่าเขาคิดจะทำอะไรยิ่งทำให้ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจได้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้น แต่น่าเสียดายที่เสียงที่ออกมาคล้ายกับสตรีที่กำลังตื่นเต้นและคาดหวังรอคอยกับความสนุกทางเพศที่เขาอาจนำมาสอนตนเสียมากกว่า เป็นยาที่น่าตายนัก!         “จุ๊ ๆ ๆ” เขาเอ่ยขัดคำพูดของนาง ปลายนิ้วยกขึ้นทาบกับปากอิ่มให้นางเงียบเสีย ก่อนจะกล่าวคำพูดของตนต่อไปว่า     “ข้าไม่ได้มีนิสัยชอบให้ใครทำตามความคาดหวังของข้าเสมอไปหรอก บางครั้งก็อยากเห็นพวกเขาทำตามความคิดตัวเองโดยไม่ต้องอาศัยการชี้แนะจากข้าบ้าง”     สัมผัสของเขา.. น้ำเสียงของเขา... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่!     ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดจากการกระทำของเขาคล้ายมีผลกระทบต่ออารมณ์และปฏิกิริยาทั้งหมดของนาง ร่างของนางสะท้านเฮือกแต่มิใช่ด้วยการถอยหนี เป็นเพราะอยากจะสัมผัสเขาให้ใกล้ชิดกว่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้ต่างหาก     ถิงเสวี่ยเม่ยแทบอยากกรีดร้องออกมาด้วยความไม่เข้าใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะยาบ้า ๆ นั่นใช่หรือไม่ ดวงตาแสบร้อนขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ต้องเม้มปากของตนเอาไว้แน่น ด้วยเกรงว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจเขาเข้าโดยไม่รู้ตัวอีก     อาจเพราะรับรู้ได้ถึงความตื่นตระหนกภายใต้ท่าทางเย้ายวน ชายตรงหน้าจึงกล่าวขึ้นมาว่า     “วางใจเถอะ ข้ามิได้ชื่นชอบการใช้ความรุนแรงกับสตรีแต่อย่างใด หรืออย่างน้อย ๆ ก็ในความหมายที่ตอนนี้เจ้ายังมิได้ทำให้ข้าเกิดความคิดเช่นนั้นขึ้นมาได้”     เขายังคงพึมพำเสียงเรียบให้นางได้ยิน ในขณะที่ปลายนิ้วอุ่นร้อนเพียงลากไล้จากบ่ากลมกลึงมาสู่ลำคอระหงของนาง จากนั้นค่อยดันให้สาบเสื้อสีแดงแยกออกจากกัน     ความเย็นที่ปะทะผิวกายทำให้ถิงเสวี่ยเม่ยรับรู้ได้ว่ายามนี้เสื้อผ้าหลายชั้นของตนได้ถูกเขาปลดเปลื้องออกในสภาพหมิ่นเหม่ หากแต่มิได้ทำให้มันหลุดจากกายของนางไปทั้งหมดเสียทีเดียวอย่างน่าฉงน แม้กระนั้น เอี๊ยมตัวในยังถูกเขากำจัดออกไปอย่างง่ายดายโดยที่การกระทำทั้งหมดนั้นแทบจะไม่แตะต้องถูกผิวกายของนางด้วยซ้ำ     ความห่างเหินและเฉยเมยต่อร่างเปลือยของสตรีจากบุรุษตรงหน้าเป็นที่รับรู้ได้โดยไม่ต้องอาศัยคำพูดใด     ขณะที่ความเงียบทอดยาวราวไร้ที่สิ้นสุด จู่ ๆ นางกลับได้ยินเสียงลมหายใจกลั้วหัวเราะของเขาขึ้นมา และก่อนที่จะคาดเดาได้ว่าบุรุษตรงหน้ามีความตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ สัมผัสจากปลายนิ้วที่ไล้ผ่านทรวงอกซ้ายและอ้อยอิ่งอยู่ชั่วอึดใจได้เรียกแรงสั่นสะท้านอย่างไม่ทราบที่มาจากถิงเสวี่ยเม่ยระลอกหนึ่งขึ้นมาเสียก่อน     เพียงแค่นั้นแต่กลับไปกระตุ้นความรู้สึกอันลี้ลับภายในร่างกายจนแทบจะหลุดเสียงอุทานออกมา ร่างของนางสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ หากไม่อาศัยมือที่เกาะอยู่บนแผงอกที่ไม่ทราบแปรเปลี่ยนเป็นกำสาบเสื้อของเขาเอาไว้จนแน่นตั้งแต่เมื่อใด เกรงว่าในยามนี้ร่างของนางคงได้ทรุดลงไปกองกับพื้นแทบเท้าของเขาเป็นแน่แท้     เพราะนอกจากสัมผัสที่ว่า ชายคนนี้ไม่แม้แต่จะโอบประคองร่างนางแม้แต่น้อย     “หึ ๆ น่าชื่นชม ปฏิกิริยาของเจ้านับว่าไม่เลว เพียงแค่นี้เจ้าก็ไม่ต้องพยายามมากเพื่อทำให้ข้าพอใจแล้ว แต่ว่า... จะมากพอให้ข้าเก็บเจ้าไว้เชยชมได้รึเปล่านะ?”     เขากล่าวคล้ายกำลังรำพึงกับตัวเอง มากกว่าที่จะชี้แจงให้นางเข้าใจถึงการกระทำทั้งหมดของตน     มือของนางค่อย ๆ ถูกปลดออกจากแผ่นอกแกร่งก่อนจะถูกรวบไปไพล่ไว้ด้านหลังด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา และแล้วแถบแพรเนื้อลื่นอีกผืนก็ถูกเขานำมารัดข้อมือทั้งสองของนางเข้าด้วยกัน     แม้จะไม่ถึงขั้นทำให้เกิดความรู้สึกเจ็บปวดแต่กลับไม่อาจขยับเขยื้อนมือของตนได้ดังใจปรารถนา และสภาพที่ทรวงอกเปลือยเปล่าเชิดชันต่อหน้าเขาอย่างโจ่งแจ้งไร้อาภรณ์ปกปิดแม้สักชิ้น หากมิใช่ด้วยฤทธิ์ของยากล่อมจิต ป่านนี้นางคงได้กลั้นใจตายไปแล้ว     เพราะในสภาพเช่นนี้แม้สองตาจะมองไม่เห็น แต่ความรู้สึกกลับบอกว่าเขากำลังจับจ้องมันด้วยสายตาราวจะแผดเผาผิวเนื้อของนางให้มอดไหม้     ในหูของเสวี่ยเม่ยอื้ออึงคล้ายได้ยินเสียงโลหิตในร่างฉีดซ่านไปทั่ว เพียงพริบตาก็ได้กลายเป็นสตรีที่พร้อมจะถูกเขากลืนกินและกลายเป็นเถ้าธุลีที่มอดไหม้เพราะเป็นที่ปรารถนาของเขาแล้ว     “ไม่ต้องสงสัยเลยเชียวล่ะ หากว่าเจ้าไม่อาจตอบสนองความต้องการทุกอย่างของข้าได้ เท่าที่ข้าลงแรงและยอมสละไปเสียมากมายเพื่อให้ได้เจ้ามาในครั้งนี้ ต่อให้เจ้าเป็นคนไร้ความผิดเพียงใด ไม่ว่าอย่างไรข้านี่ล่ะจะเป็นผู้ปลิดชีพของเจ้าด้วยมือข้าเอง”     ฮ่าวเจี้ยนเอ่ยขึ้นราวกับต้องการจะบอกให้นางทำใจกับข้อกำหนดของเขาที่ไม่อาจปฏิเสธได้นี้เสียก่อน และโดยมิได้รอคอยปฏิกิริยาตอบสนองของนาง เขาออกแรงกระตุกร่างบางเบา ๆ พลางพลิกตัวคราหนึ่ง ร่างของเขาและนางก็ล้มลงไปกองบนเตียงขนาดใหญ่เบื้องหลังอย่างง่ายดาย เป็นสัญญาณบอกว่าในค่ำคืนนี้ความอดทนของเขาได้หมดสิ้นลงแล้ว     ทว่าสิ่งที่กระตุ้นขีดจำกัดเหล่านั้นเป็นสิ่งใด ยากนักที่สตรีซึ่งถูกพันธนาการเอาไว้จะรู้ได้     ชั่วพริบตาที่ร่างของตนหงายหลังลง ถิงเสวี่ยเม่ยคิดว่าเขาจะใจร้อนฆ่านางเสียตั้งแต่วินาทีนั้นแล้ว ภายในท้องวูบไหวหมดสิ้นเรี่ยวแรงราวกับตกลงจากที่สูงโดยมิทันตั้งตัว มนตร์สะกดที่คล้ายถูกลงอาคมไว้ภายใต้บรรยากาศอันเป็นมงคลพลันสลายหายไปจนหมดสิ้น คำพูดที่ออกมาทั้งหมดของเขาเป็นไปเพื่อข่มขู่นางอย่างไม่ต้องสงสัย     แต่ถิงเสวี่ยเม่ยกลับรู้ดียิ่งกว่านั้น ภายใต้สติสำนึกที่ร้องเตือนของนางหาใช่เพียงแค่คำพูดที่ถูกกล่าวของเขา แต่เป็นเพราะน้ำเสียงที่ราบเรียบทว่ากลับทรงอำนาจและความเลือดเย็นอย่างไม่ขาดตกบกพร่องนั่นต่างหาก     เห็นทีการที่เขาผูกผ้าปิดตาให้แก่นางอาจเป็นไปเพื่อช่วยลดทอนแรงกดดันที่มีมาแต่กำเนิดมิให้นางล้มพับลงไปก่อนจะฟังเขาพูดจนจบเสียมากกว่า เพราะเพียงแค่นี้ก็ได้ทำให้ความตั้งใจแต่เดิมของนางสั่นคลอนลงเสียแล้ว     หาใช่ว่านางจะหลงใหลไปกับเสน่ห์อย่างบุรุษเพศของเขา แต่เป็นเพราะทุกอย่างที่รวมอยู่บนร่างนั้นต่างหาก นับแต่ผ้าคลุมถูกเลิกขึ้น นางก็นึกสงสัยขึ้นมาแล้วว่าสตรีเช่นนาง...ถิงเสวี่ยเม่ย จะสามารถล้มบุรุษเช่นนี้ลงได้อย่างไร     หลังจากถูกร่างสูงใหญ่กดทับ ชั่วอึดใจที่ร่างเขาผละออกห่างพร้อมกับเสียงเสียดสีของอาภรณ์ดังมาเข้าหู ถิงเสวี่ยเม่ยถึงค่อยมีเวลาดิ้นรนยันกายลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล นางหดกายคล้ายปรารถนาจะให้ร่างของตนกลายเป็นลูกหนังกลม ๆ พลางค่อย ๆ กระถดถอย หนีจากเสียงอาภรณ์ที่เข้าใจความหมายของมันดีว่าสิ่งที่กำลังจะตามมาคืออะไร     แม้ว่าฤทธิ์ยากล่อมจิตจะยังคงมีผลต่อการตอบสนองทางกายอยู่เช่นเดิม และควรจะมีผลต่อไปอย่างน้อยอีกสามราตรี แต่ราวกับมีขุมพลังที่ทรงอำนาจยิ่งกว่าดึงรั้งให้นางอยากจะหนีออกไปจากสถานการณ์ตรงหน้าอย่างเหลือแสน ขุมพลังที่ว่าคงจะเป็นความหวาดกลัวที่แทบจะได้กลิ่นอยู่ในบรรยากาศนับแต่ชายผู้นี้ก้าวเข้ามาภายในห้อง และอาจเป็นสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของนางเองก็เป็นได้     ร่างของถิงเสวี่ยเม่ยสะดุ้งเฮือกยามเสียงหัวเราะแว่วอยู่เหนือร่างของตน พร้อมกับที่รับรู้ถึงฝ่ามืออุ่นร้อนที่ไม่ทราบเคลื่อนเข้าเกาะกุมข้อเท้าซ้ายของนางจากทิศใด     “เจ้าดูไม่กล้าแกร่งเหมือนในตอนแรกเลยนี่นา เป็นอะไรไป กลัวข้าหรือ...”     เขาพึมพำ ฟังดูใกล้ราวกับเข้ามากระซิบอยู่ข้างหู แต่ลมหายใจที่เป่ารดบริเวณข้อเท้าของนางบอกว่ามันมิได้เป็นเช่นนั้น     นางอยากจะชักเท้าจากสัมผัสของเขาเสียเหลือเกิน ทว่าเรี่ยวแรงที่จู่ ๆ หายไปคล้ายกับความรู้สึกเมื่อก่อนหน้าได้ทำให้นางอ่อนระทวยอย่างพ่ายแพ้ มือที่ถูกมัดไว้และค้ำยันร่างกึ่งนั่งกึ่งนอนของตนแทบไม่อาจพยุงร่างให้ทรงกายในสภาพนั้นต่อไปได้ ในเวลาเช่นนี้ได้แต่นึกขอบคุณฤทธิ์ยานั่นแล้ว     เพราะหากท้ายสุดในค่ำคืนนี้เขายังไม่ยอมแตะต้องนางอีกล่ะก็ ที่นางยอมเดินทางมาถึงแคว้นตงหนานเพื่อเข้าพิธีวิวาห์ในครั้งนี้ก็เท่ากับสูญเปล่า แม้จะเป็นวิธีที่น่าละอายจนแทบไม่อาจพบหน้าผู้คนได้ แต่สตรีที่ไม่มีพลังฝีมือหรือเรี่ยวแรงจะฆ่าไก่สักตัวเช่นนาง ด้วยเวลาที่จำกัด และโอกาสที่จะได้เข้าใกล้ชายผู้นี้อย่างง่ายดาย ย่อมมองเห็นเพียงวิธีนี้เท่านั้น     แผนหญิงงามปราบทรราชเช่นเขา ใช้ตัวนางที่มีความคับแค้นอัดสุมอยู่เต็มอก ย่อมไม่มีอะไรที่เหมาะสมและคู่ควรไปกว่านี้ได้อีกแล้ว     “อ๊ะ!”     ความคิดของถิงเสวี่ยเม่ยถูกขัดจังหวะด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบที่แผ่ลามมาจากปลายเท้าข้างที่ยังถูกเขากุมไว้ สัมผัสจากปลายนิ้วของเขาโดยตรงกับผิวบนข้อเท้าบ่งบอกว่าในขณะที่นางกำลังจ่อมจมไปกับความคิดของตัวเองอยู่นั้น เพียงชั่วพริบตาเขาได้กำจัดผ้าในบริเวณนั้นออกไปจนหมดแล้ว     เสียงหัวเราะแผ่วต่ำของเขาดังขึ้น พร้อมกับที่รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายแปลกประหลาดที่ไม่ทราบว่าฟุ้งกระจายจนเกิดเป็นบรรยากาศอันหนักอึ้ง เข้มข้นจนแทบไม่อาจหายใจไปตั้งแต่เมื่อใด     “ในตอนนี้...” เขากระซิบช้า ๆ น้ำเสียงอ่อนโยนลงไปมากอย่างน่าฉงน     “เจ้าทำให้ข้าพอใจกว่าที่คาดคิดไว้มากนักถิงเสวี่ยเม่ย”     นี่ดูจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อนาง แต่ด้วยลมหายใจที่เป่ารดลงบนใบหน้า ด้วยน้ำเสียงที่เขาใช้อยู่ในยามนี้ เป็นยิ่งกว่าเปลวเพลิงที่แผดเผาจนทะเลแห้งเหือด น่าฟังยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ไม่รู้กี่เท่า หากมิใช่เป็นเพราะนางมีจิตอาฆาตต่อเขาเป็นทุนเดิม เกรงว่าด้วยการกระทำง่าย ๆ และลักษณะที่ให้ความรู้สึกพิเศษสุดอย่างไม่อาจหาสาเหตุได้นี้ คงได้สั่นคลอนเข้าไปถึงหัวใจของถิงเสวี่ยเม่ยเป็นแน่แท้     ฮ่าวเจี้ยนดันร่างของนางให้แนบลงไปบนพื้นเตียง เคลื่อนร่างของตนขึ้นทาบทับโดยที่ไม่ทำให้รู้สึกว่าร่างใหญ่ ๆ ของเขาทิ้งน้ำหนักลงมาบนร่างนางมากเกินไป แต่กลับสามารถทำให้ร่างของทั้งสองรู้สึกได้ถึงการแนบชิดกับอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา     ความร้อนผะผ่าวจากร่างสูงใหญ่ที่สัมผัสได้ทำให้ถิงเสวี่ยเม่ยบดเบียดร่างกายอ่อนนุ่มของตนขึ้นหาร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งของเขาโดยไม่อาจหักห้ามใจ หากมิใช่เพราะมือถูกมัดอยู่ เชื่อว่าจะต้องกลายสภาพเป็นหนวดปลาหมึกรัดพันเกาะเกี่ยวให้เขายอมมอบความสนิทชิดเชื้อให้แก่นางแล้วเป็นแน่     นางไม่เข้าใจการกระทำทั้งหมดของเขาอย่างสิ้นเชิง แม้จะถูกผืนผ้าแดงปิดตาจนมองไม่เห็นสิ่งใดในความมืด แต่กลับรับรู้ได้ว่าบนร่างของนางจนกระทั่งตอนนี้นอกจากเอี๊ยมที่ถูกเขากำจัดออกไปในตอนแรก อาภรณ์ชิ้นอื่น ๆ บนร่างของนางล้วนยังคงอยู่อย่างครบถ้วนสมบูรณ์     กระโปรงที่แต่เดิมเข้าใจว่าเขากำจัดทิ้งไปแล้ว เพียงแค่ถูกเลิกขึ้นเพื่อเผยให้เห็นข้อเท้าเปล่าเปลือยข้างหนึ่งที่ดูไร้ความหมายเสียเหลือเกินเท่านั้น!     และมือทั้งสองของเขาในยามนี้กำลังจัดการให้มันเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง!     ไม่เข้าใจ... นางไม่เข้าใจสักนิด เขาเป็นชายที่หลงใหลในสตรีเพศดังที่ผู้คนร่ำลือผู้นั้นแน่หรือ เจ้าบ่าวที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ ใช่รัชทายาทแห่งแคว้นตงหนานผู้มีนามว่าฮ่าวเจี้ยนผู้นั้นแน่หรือ     หากในคืนนี้เขาไม่คิดแตะต้องนาง นั่นมิเท่ากับย่ำแย่หรอกหรือ ดูท่าที่นางลงทุนทำมาทั้งหมดนั้นจะสูญเปล่าเสียแล้ว เห็นทีชีวิตของนางคงจบสิ้นลงเพียงแค่นี้ เสียแรงที่องค์จักรพรรดิทรงไว้วางพระทัย และนางเองยังรับปากเสียเป็นมั่นเหมาะว่าจะไม่ทำให้พระองค์ต้องผิดหวัง     คล้ายรับรู้ได้ถึงความสงสัยของนาง เมื่อฮ่าวเจี้ยนกล่าวด้วยเสียงนุ่ม ๆ ของตนขึ้นอีกครั้งว่า     “ข้าชอบให้ผู้หญิงของข้าตอบสนองด้วยสัญชาตญาณที่ข้าเป็นผู้กระตุ้นขึ้นมาเองมากกว่านะ”     เขาชี้แจงคลายข้อข้องใจของนางอย่างใจกว้างแม้จะมองไม่เห็นความจำเป็นที่จะเอ่ย     ถิงเสวี่ยเม่ยถึงขั้นกระจ่างแจ้งขึ้นมาในทันที ที่แท้ยากล่อมจิตของบิดานี่เองที่เป็นตัวทำลายแผนการทั้งหมดของนาง และคำพูดนั้นทำให้นางรู้ว่าการวางยานางในครั้งนี้มิใช่หนึ่งในแผนการของเขา แต่ชายผู้นี้กลับสามารถรู้ได้ว่านางถูกวางยา เป็นไปได้อย่างไร     ‘น่าตาย ช่างน่าตายนัก! เขาจะทำเพียงแค่ยอม ๆ ให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปดังที่ควรจะเป็นสักหน่อยไม่ได้เชียวหรือ เหตุใดจะต้องคิดเล็กคิดน้อยทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ด้วย’     ถิงเสวี่ยเม่ยทำได้แค่สะอื้นฮัก อยากจะกรีดร้องต้อสวรรค์เบื้องบนด้วยความอึดอัดคับข้องใจในความไม่เป็นธรรมที่ตนกำลังเผชิญอยู่เหลือเกิน     “วางใจเถอะ เมื่อเจ้ากลับมาเป็นตัวเจ้าเองแล้ว ข้าจะไม่หยุดคิดที่จะเชยชมเจ้าแน่นอน”     ฮ่าวเจี้ยนให้คำมั่นก่อนผละร่างออกห่างจากนาง นัยน์ตาสีเข้มเปล่งประกายเรืองโรจน์ยามก้มลงมองร่างที่สั่นน้อย ๆ บนเตียงใหญ่     ต่อให้ก่อนหน้านี้ฮ่าวเจี้ยนไม่ได้ให้ความสนใจกับสตรีตรงหน้ามากเพียงใด แต่เขายังมิได้โง่บัดซบจนถึงขั้นไม่รู้ว่ามีความผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นกับนาง มิใช่ว่าคนที่เขาส่งไปเป็นสืบดูความเคลื่อนไหวต่าง ๆ ของถิงฟู่เหวิน... ท่านพ่อตาที่ไม่น่าไว้วางใจที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นมา บอกไว้แต่แรกหรอกหรือว่าบุตรสาวของอำมาตย์เฒ่ามิได้กระตือรือร้นต่อการแต่งงานในครั้งนี้ดังเช่นบิดาของนาง     ด้วยความหวาดระแวงที่อ่อนไหวเป็นพิเศษ ฮ่าวเจี้ยนไม่มีทางไม่สงสัยเด็ดขาดเมื่อพบว่าจู่ ๆ สตรีนางหนึ่งได้เปลี่ยนความคิดเป็นปฏิปักษ์ต่อตัวเขาในเวลาชั่วข้ามคืน     หึ ช่างบังอาจนัก เจ้านั้นกล้าทำเรื่องเช่นนี้โดยไม่ถามความเห็นจากเขา โดยเฉพาะถึงกับกล้าลงมือกับสตรีที่ในยามนี้นางได้กลายเป็นคนของเขา ชายาของฮ่าวเจี้ยนผู้นี้...      จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 14:53:55