ความคิดเห็นที่ 1 ลานบ้านว่างเปล่ามีแต่หิมะสุมเป็นกองหนาแลเปล่าเปลี่ยวแห้งแล้ง ยิ่งมองหัวใจสือจินหลิงยิ่งอ้างว้างนัก เช้าวันนี้ฟ่านไป่หนิงเลือกห้องกว้างแห่งหนึ่ง แล้วชักนำสือหย่งหลุนและโต่วอี้เหรินไปฝึกวิชาภูตฉกฉวยในนั้นอย่างไม่ยอมเสียเวลา ส่วนเฉินหยุนเมื่อทราบว่าลูกพี่ลูกน้องสาวมิใช่เป้าหมายของโอวฉีกวนก็คลายใจ รีบกลับเข้าในตัวเมืองเพื่อส่งข่าวและหาซื้อของใช้จำเป็น ดังนั้นในบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ จึงคล้ายเหลือนางอยู่ผู้เดียว สือจินหลิงยืนพิงเสาระเบียงพลางหลับตาลง ราวหวังว่าหากไม่เห็นบรรยากาศรอบตัวเสียแล้วจะบรรเทาอารมณ์หดหู่ไปได้บ้าง ทว่าก็ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย เสียงฝีเท้าแผ่วเบากระตุ้นให้นางลืมตามองโต่วอี้เหรินซึ่งเดินออกมาจากห้องตรงมุมระเบียง “ท่านสอนวิชาให้พี่รองเสร็จแล้ว?” “ฮึ ถึงพี่รองของท่านจะฝึกสำเร็จ ก็ใช่ว่าจะรับมือโอวฉีกวนได้” สือจินหลิงมีท่าทีแปลกใจ “เพราะเหตุใด” “วิชาภูตฉกฉวยสามารถดูดลมปราณกับคนที่มีพลังวัตรใกล้เคียงกันเท่านั้น หากฝีมือแตกต่างกันมากถึงจะดูดลมปราณได้แต่ต้องโดนพลังวัตรนั้นทำร้ายอยู่ดี” “แล้วท่านได้บอกให้พี่รองทราบหรือไม่” หลานสาวสกุลสือแสดงอาการตกใจ “แน่นอน แต่พวกมันก็ยังยืนยันให้ข้าสอนวิชาภูตฉกฉวย ดูท่าแม่นางฟ่านคงไม่มีวิธีอื่นอีก กระทั่งต้องคว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้” คนฟังหน้าซีดเผือด ใจกระวนกระวายจนอดโพล่งออกมามิได้ “ท่าน...ท่านโปรดยื่นมือช่วยพี่รองด้วยเถอะ” โต่วอี้เหรินยืนนิ่งคล้ายไม่รู้สึกรู้สา สือจินหลิงเห็นแล้วรีบกล่าวต่ออย่างนึกขัดใจ “ท่านทำเช่นนี้ หากโอวฉีกวนสังหารพี่รองแล้ว ท่านก็คงไม่รอดอยู่ดี” “คุณหนูสือดูท่าจะหลงลืมบางอย่าง” ริมฝีปากบางเฉียบเสมือนฉาบรอยเยาะเจือจาง “คุณชายใหญ่สือกับคุณหนูซู่ยังไม่ทราบว่าเป้าหมายแท้จริงของโอวฉีกวนคือแม่นางฟ่าน ดังนั้นเมื่อไปถึงเขตอิทธิพลของตระกูลซู่แล้ว คงเร่งส่งข่าวให้เจ้าสำนักง่อไบ๊รุดมาช่วยท่านยังที่นี้ แม้จินถู่ซือไถ่จะเดินทางมาไม่ทันในเวลาสามวัน แต่หลังจากพี่รองท่านตาย โอวฉีกวนก็จะฝากแผลรอยอเวจีให้เหยื่อชุดต่อไป แปลว่าข้ามีเวลารอการช่วยเหลือจากเจ้าสำนักง่อไบ๊ถึงหกวัน ทันถมเถมิใช่หรือ” “ท่าน!” สือจินหลิงโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม “ข้า...อุตส่าห์เคยคิดว่าท่านเป็นคนดีกว่าที่แสดงออกภายนอก ที่แท้ข้าก็เข้าใจผิดมาตลอด” “เช่นนั้นมาทำความเข้าใจให้ตรงกันเถิดนะ” โต่วอี้เหรินกอดอกเอนพิงเสาอีกต้นเลียนแบบนาง “ในชีวิตข้าถือคติเพียงสองอย่างเท่านั้น หนึ่งคือมีคุณต้องทดแทนมีแค้นต้องชำระ ถึงได้ยินยอมสอนวิชาและมอบของให้พี่รองท่านเพื่อตอบแทน ทว่ายามนี้ระหว่างข้ากับพี่รองท่านย่อมไม่มีทั้งบุญคุณและความแค้น ข้าก็เหลือคติที่ต้องยึดถืออีกข้อเดียว...” โต่วอี้เหรินเลิกคิ้วใส่คู่สนทนาขณะกล่าวต่อจนจบ “นั่นคือชีวิตตัวเองสำคัญที่สุด ไยข้าต้องเสี่ยงตายโดยไร้เหตุผลด้วยเล่า” แววตาสือจินหลิงบ่งบอกความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด ก่อนนางจะเอ่ยปากเสียงอ่อนล้า “ในเมื่อท่านมีความคิดเช่นนี้ เราสองคงมิมีเรื่องต้องสนทนากันอีกต่อไปแล้ว อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย ขอความกรุณาคุณชายสามโต่วทำตามความประสงค์ของข้าด้วย” หลานสาวสกุลสือก้มหน้าให้อีกฝ่าย ก่อนสะบัดตัวหนีเข้าห้องไปทันที ทิ้งบุรุษจอมเย็นชาไว้ลำพังบนระเบียง ...พร้อมแววตา ที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ามันกำลังใคร่ครวญเรื่องใดอยู่ ********** สือหย่งหลุนนั่งขัดสมาธินิ่งบนเตียง พักใหญ่กว่าเด็กหนุ่มจะเผยอเปลือกตาเชื่องช้า ฟ่านไป่หนิงเห็นเข้าจึงผละจากงานที่กำลังทำบนโต๊ะ สาวเท้าไปทรุดตัวยังขอบเตียง “ได้ผลหรือไม่” สือหย่งหลุนส่ายหน้า “ใช้วิธีที่คุณชายสามโต่วสอนดูแล้ว แต่ก็ยังโคจรลมปราณผ่านจุดส่านจงไม่ได้อยู่ดี วิชาภูตฉกฉวยคงไม่เกี่ยวกับลมปราณพิศดารเป็นแน่” อันวิชาภูตฉกฉวยนั้นไม่จำเป็นต้องอาศัยการโคจรลมปราณในการฝึก แต่จะเน้นในเรื่องการบังคับลมปราณเสียมากกว่า สำหรับสือหย่งหลุนซึ่งเคยชินการบังคับลมปรานกลับทิศมาตลอด จึงสามารถปรึกปรือได้รวดเร็วยิ่ง พอฟังเด็กหนุ่มพูดแล้ว ฟ่านไป่หนิงก็ทุบใส่เตียงอย่างนึกขัดใจ “สิ่งที่เคยหวังใช้เป็นเบาะแสก็เหลว แล้วยังแผลรอยอเวจีอีก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเหลือเกิน” เด็กหนุ่มเอื้อมมือบีบไหล่นางแล้วพยายามส่งรอยยิ้มที่คิดว่าไร้กังวลที่สุดไปให้ “เราต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้แน่ แผนของเจ้าไม่เคยพลาดมิใช่หรือ” นางกุมมือมันตอบทั้งที่ยังนิ่วหน้า  เหลือบมองไปทางถุงมือต้านพสุธาซึ่งนางเตรียมการค้างไว้อยู่บนโต๊ะ แล้วหันมาซบแก้มลงกับบ่ามัน “แล้วถ้าแผนข้าพลาดล่ะ ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมาล่ะ” มือซึ่งเกาะกุมนางอยู่พลันเกร็งแน่น สือหย่งหลุนเข้าใจในความหวั่นกลัวของดรุณีน้อย หากพิจารณาถึงฝีมือและความอำมหิตแล้ว โอวฉีกวนย่อมเหนือชั้นกว่าอาจารย์สามจางเค่ออย่างเทียบไม่ติด ส่วนแผนรับมือที่คิดขึ้นมาด้วยความฉุกละหุกก็ยังหวังผลแน่นอนมิได้ ชีวิตเด็กหนุ่มราวแขวนอยู่บนเส้นด้ายซึ่งพร้อมขาดทุกเมื่อ “สัญญากับข้านะ” สือหย่งหลุนเอ่ยเบา ๆ “หากอุบายผิดพลาดแล้วเจ้ารอดจากเรื่องนี้ไปได้ จงกลับไปหากิเลนเงินแห่งวังหลวงเพื่อรอซินแสเทวะ และถ้ายังไม่มีข่าวคราวอาจารย์เจ้าอีก ก็จงหลบไปอยู่กับพ่อแม่ที่เกาะสิ้นสวรรค์เถอะ” “ไม่! พี่หย่งหลุนท่านต้องไม่ตายนะ ต้องไม่ตาย!” หยาดน้ำเปียกชื้นซึมผ่านเสื้อไปสัมผัสผิวหนัง ทว่าในความรู้สึกของสือหย่งหลุนมันคือน้ำร้อนที่ราดรดจนหัวอกปวดหนึบ เป็นครั้งแรกที่มันนึกชิงชังชะตาของตนเองมากเท่านี้ ทำไมมันถึงไม่อาจเก่งกาจมากขึ้น ทำไมถึงไร้ความสามารถจนน่าสมเพช ทำไมถึงทำให้คนที่มันรักมากที่สุด...ต้องมาคอยเสียใจไปทุกครั้ง... ********** ในวันที่เป็นกำหนดเส้นตาย สือหย่งจวินและซู่อี้เหนียงก็พาขบวนผู้ช่วยเหลือมากลุ่มใหญ่ เมื่อแรกที่พวกมันไม่เห็นคนซึ่งนัดแนะกันไว้ในระหว่างทางก็เอะใจอยู่ ครั้นตามกลับมายังบ้านพักแล้วได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมด ยิ่งพากันตกใจไม่น้อย “แท้จริงแล้วโอวฉีกวนต้องการสังหารไป่หนิงหรอกหรือ” สือหย่งจวินอุทาน ขณะจับจ้องแผลรอยอเวจีของน้องชายด้วยสีหน้าเป็นห่วง ฝ่ายดรุณีน้อยก็เหลือบมองซู่อี้เหนียงเป็นระยะ พยายามทำใจรับคำประชดประชันที่กำลังจะตามว่า แต่แล้วธิดาสกุลซู่กลับกล่าวว่า “ใครจะเป็นเป้าหมายก็ไม่สำคัญ พวกท่านถือเป็นแขกของตระกูลซู่ข้าย่อมต้องดูแลเต็มที่ ยามนี้ใกล้ถึงกำหนดสามวันของโอวฉีกวนแล้ว ควรรีบหาทางรับมือมันเพื่อช่วยพี่รองเสียก่อนเถอะ” ฟ่านไป่หนิงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ นางนึกว่าอีกฝ่ายจะฉวยโอกาสกระแนะกระแหนตนเพื่อความสะใจเสียอีก ดูท่าแม้ธิดาสกุลซู่อาจมีนิสัยใจร้อน ไม่เคยไว้หน้าใคร ทว่าก็มีน้ำใจมิน้อย จังหวะนั้นเอง ชายวัยเกือบสี่สิบปีที่มาพร้อมกับซู่อี้เหนียงก็เอ่ยขึ้นว่า “ข้าเสนอให้เราย้ายจากที่นี่ไปกบดานในป่า เพราะบ้านพักแห่งนี้มีห้องหับมากมาย คนร้ายจะแอบรอทำร้ายคุณชายรองสือได้ง่าย แต่ถ้าพวกเรารวมกลุ่มกันแล้วหาบริเวณที่ว่างห่างจากต้นไม้สูง  ย่อมเหมาะจะรับมือโอวฉีกวนผู้มักทำงานเพียงลำพัง” ทุกคนในที่นั้นต่างพยักหน้าเห็นด้วย บุรุษที่แนะนำแผนผู้นี้มีศักดิ์เป็นน้องชายของมารดาซู่อี้เหนียง พวกสือหย่งหลุนจึงพากันเรียกว่าอาสาม มันมีประสบการณ์ในยุทธจักรโชกโชนพอสมควร เหล่าจอมยุทธรุ่นเยาว์ถึงยกให้เป็นผู้นำในการต่อสู้กับโอวฉีกวนครั้งนี้ ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:12:24

ความคิดเห็นที่ 2 สถานที่ซึ่งใช้รับมือศัตรูนั้นเป็นที่ว่างกว้างขวางบริเวณชายป่า แม้จะยังมีต้นไม้ใหญ่โดยรอบแต่ก็ทิ้งใบจนเหลือแค่กิ่งก้านไม่เหมาะใช้หลบซ่อนตัว อาสามสั่งคนตั้งกระโจมขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางแล้วนำพวกสือหย่งหลุนพร้อมลูกน้องห้าคนเข้าพำนัก รอบนอกก่อกองไฟรายล้อมจนสว่างไสว มีบริวารจากตระกูลซู่สิบกว่าคนคอยตระเวณตรวจตราถี่ยิบ สือหย่งจวินและอาสามเดินสำรวจนอกกระโจมอีกครั้ง ก่อนหลานชายสกุลสือจะกล่าวอย่างพอใจ “อาสามจัดวางกำลังรัดกุม ต่อให้เป็นโอวฉีกวนก็คงฝ่าเข้ามาได้ยาก” อาสามเสริมว่า “ในป่าไร้คน โอวฉีกวนจึงอาศัยความพลุกพล่านแฝงตัวไม่ได้ ทั้งยังป้องกันชาวบ้านเดือดร้อน ยิงธนูหนึ่งดอกได้นกสองตัวทีเดียว” ระหว่างสนทนาสือหย่งจวินก็เลิกผ้าบังกระโจมแล้วย่างเท้าเข้าภายใน บริวารที่ยืนเฝ้ารายรอบต่างคำนับพร้อมเพรียงสมกับเป็นมือดีของตระกูลใหญ่ในยุทธภพ โต่วอี้เหรินนั่งขัดสมาธิหลับตาไม่สนใจใคร ซู่อี้เหนียงกำลังเจรจาร่วมกับเฉินหยุนและสือจินหลิงด้วยอาการผ่อนคลาย ดูท่าการเตรียมพร้อมอย่างรัดกุมคงช่วยให้พวกนางรู้สึกปลอดภัย แต่ที่สือหย่งจวินสนใจกลับเป็นน้องชายและสหายโฉมงามซึ่งนั่งห่างกลุ่มซู่อี้เหนียงมาเล็กน้อย สือหย่งจวินตรงเข้าไปทักทายเด็กหนุ่ม “เป็นอย่างไรบ้าง” วันนี้บนศีรษะสือหย่งหลุนปรากฏสายคาดหน้าผากเพิ่มอีกหนึ่งเส้น มาจากการนำถุงมือต้านพสุธาพับทบตามยาว แล้วใช้ด้ายร้อยผ่านรูโซ่ที่ถักทอเป็นถุงมือเพื่อรัดให้กลายเป็นแถบโลหะสีเงิน ซึ่งกระบวนการนี้ฟ่านไป่หนิงเป็นผู้จัดทำขึ้น จากนั้นค่อยนำมาทาบรอบศีรษะสือหย่งหลุน ก่อนร้อยด้ายบรรจบส่วนถุงมือด้านหลังหัวให้กระชับ เมื่อนั้นส่วนหน้าของแถบโลหะก็จะบังบริเวณหว่างคิ้วซึ่งเป็นตำแหน่งที่โอวฉีกวนจะใช้วิชารอยอเวจีทะลวงผ่านเข้าไปทำลายสมองพอดี ครั้นได้รับคำถาม สือหย่งหลุนก็เอื้อมไปแตะสายคาดหน้าผากเส้นหนา ด้วยแม้ถุงมือต้านพสุธาจะเบาและบางกว่าเหล็ก แต่เนื้อโลหะที่พับทบกันก็ยังนูนหนากว่าผืนผ้าทั่วไปอยู่หลายเท่า “นอกจากรู้สึกเกะกะแล้ว อย่างอื่นก็ปกติ” เด็กหนุ่มฉีกยิ้มตอบ ทว่าฟ่านไป่หนิงกลับโต้ด้วยอาการขึงขัง “ยังจะทำเป็นเรื่องล้อเล่นอีก สายคาดหน้าผากอันนี้สำคัญมากนะ หากไม่อยากตายห้ามแกะมันออกเชียว” สือหย่งจวินยอบตัวลงนั่งข้างน้องชาย แต่กลับเอ่ยถามนาง “เจ้าคิดว่าถุงมือต้านพสุธานี่จะหยุดโอวฉีกวนได้หรือ” ดรุณีน้อยนิ่วหน้าตอบว่า “นิ้วมือของโอวฉีกวนมีพลังวัตรคุ้มครองแน่นหนา จะอย่างไรคงทะลวงผ่านได้แน่ แต่สายคาดหน้าผากนี้คงทำให้มันช้าลง” กล่าวจบ นางก็หันมากำชับกับสือหย่งหลุนว่า “ระหว่างที่มันกำลังจะฆ่าพี่ย่อมต้องเร่งพลังวัตรไว้ที่นิ้วมือ ยามนั้นปราณคุ้มร่างของมันจะอ่อนลง เราต้องอาศัยจังหวะที่มันเชื่องช้าเพราะหวังทะลวงผ่านถุงมือต้านพสุธา ใช้นี่...” นางหยิบมีดสั้นซึ่งพกติดตัวยื่นให้ “...แทงใส่มันทันที” สือหย่งหลุนรับมีดสั้นมาแล้วชักออกตรวจสอบ ลายฉวัดเฉวียนบนเนื้อเหล็กบ่งถึงความแข็งแกร่งที่มี หากเป็นมีดสั้นเล่มนี้ย่อมสามารถทำร้ายโอวฉีกวนได้แน่ ทว่าสือหย่งจวินกลับขมวดคิ้ว แย้งว่า “ไป่หนิง เจ้าออกจะมองอะไรง่ายไปบ้างนะ แน่ใจได้อย่างไรว่าแค่ถุงมือต้านพสุธาจะหยุด...” หลานคนโตสกุลสือไม่อาจต่อให้จบประโยค ด้วยบังเกิดเสียงเอะอะจากข้างนอกมาดึงดูดความสนใจไปเสียก่อน หนึ่งในบริวารตระกูลซู่วิ่งเข้ามาในกระโจม พลางตะโกนลั่น “ขบวนโจรป่าบุกปล้นพวกเรา!” ยังไม่ทันที่ทุกคนจะหายตกตะลึง ผ้าขึงกระโจมด้านข้างพลันถูกกรีดขาด เหล่าโจรป่าต่างกรูเข้ามาตามช่องราวน้ำป่าถาโถม คนในกระโจมจึงรีบจับอาวุธเข้าต้านทานเป็นพัลวัน สือหย่งหลุนใช้มีดสั้นรับดาบที่โจรฟันใส่แล้วถีบอีกจนฝ่ายกระเด็น ก่อนฉุดมือฟ่านไป่หนิงถลามาด้านนอก เมื่อนั้นค่อยพบโจรป่ากว่าครึ่งร้อยปรี่มาจากรอบทิศทาง แม้บริวารตระกูลสือ แต่ละคนจะมีฝีมือใช่ย่อย แต่จำนวนโจรป่าที่มากกว่าก็ทำให้ต่อสู้ได้ลำบากยิ่ง ช่วงที่สองหนุ่มสาวยังละล้าละลังกับบรรยากาศวุ่นวาย เงาร่างสายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากเบื้องสูง พลางคว้าตัวทั้งคู่ทะยานเข้าสู่ป่าอันมืดมิดในพริบตา ท่ามกลางเสียงปะทะของการเอาตัวรอด กลับไม่มีใครสังเกตเห็นชะตากรรมของสองคู่หูแม้แต่น้อย ********** สือจินหลิงโซซัดโซเซไปตามทางรกครึ้ม ตอนที่โจรป่าบุกจู่โจมคล้ายมีคนโถมมาผลักนางหนีออกด้านนอก รู้ตัวอีกทีหลานสาวสกุลสือก็หลัดหลงจากกลุ่มมาอยู่กลางป่าเสียแล้ว วิ่งมาได้พักใหญ่สือจินหลิงก็จำต้องหยุดพิงต้นไม้หอบเหนื่อย  ใจเต้นโครมครามแทบกระดอนออกมานอกอก พยายามกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยอารณ์ประหวั่น ทันใดนั้นข้างกายนางก็มีบุรุษหนึ่งถลันเข้าหา ก่อนสือจินหลิงจะทันกรีดร้อง อาสามก็รีบส่งสัญญาณเตือนให้เงียบ พลางกระซิบว่า “พวกโจรป่าออกันอยู่ด้านโน้น ไปกับข้าทางนี้เถอะ” สือจินหลิงพยักหน้าแล้วกระชั้นฝีเท้าติดตามอีกฝ่ายอย่างรีบร้อน คืนนี้จันทร์เต็มดวงกระจ่างจนเปล่งแสงรอดผ่านกิ่งไม้มาพอให้เห็นทางได้สะดวก อาสามตัดสินใจเดินขึ้นที่สูงเพื่อหวังสังเกตสถานการณ์ให้ถ้วนถี่ ทว่าพอใกล้ถึงเนินเตี้ยซึ่งไม่ไกลจากที่ตั้งกระโจมนัก มันก็พลันชะงักเพราะคาดไม่ถึง ณ บริเวณซึ่งมันหมายตาไว้ กลับมีบุรุษสามคนครอบครองพื้นที่อยู่ก่อน ดูจากชุดและอาวุธในมือ น่าจะเป็นพวกเดียวกับโจรป่าผู้กำลังไล่ฆ่าฟันทางด้านล่าง เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ฝ่ายตรงข้ามดันหันมาเห็นพวกมันเข้าพอดี! อาสามกัดฟันกรอด ยกหอกในมือออกต่อกรกับสองโจรป่าซึ่งพุ่งเข้าหา ต่างผลัดกันรุกรับไม่มีใครเสียที โจรป่าคนสุดท้ายซึ่งประดับกายด้วยของมีค่าผิดแปลกจากเพื่อนฝูง ครั้นแลเห็นว่าแม้สองรุมหนึ่งยังมิได้เปรียบ จึงถลาไปคุมตัวสือจินหลิงไว้อย่างง่ายดาย พลางตะโกนว่า “อยากให้นางตายรึ” จังหวะที่อาสามปั่นป่วนตัดสินใจไม่ถูก โจรในกลุ่มซึ่งปะทะกับมันอยู่ก็ฟันใส่โดยเร็ว อาสามรีบกระโดดหนีจนเผยช่องโหว่ ศัตรูอีกคนจึงได้โอกาสสับสันมือใส่ก้านคอมัน อาสามร้องอ็อกได้คำเดียวก็ล้มลงสิ้นท่า โจรป่าหมายซ้ำเพื่อปลิดชีวิตคนเพลี่ยงพล้ำ แต่กลับเป็นฝ่ายกระเด็นออกมาแทน โต่วอี้เหรินสะบัดกระบี่อ่อนคู่กาย ยืนค้ำตัวอาสามในบัดนั้นเอง ยังไม่ทันที่หัวหน้าโจรป่าซึ่งคร่ากุมสือจินหลิงไว้จะเริ่มเอ่ย บุรุษผู้มักสงวนคำพูดกลับเป็นฝ่ายกล่าวขึ้นมาก่อน “โจรป่าเช่นพวกเจ้าจู่โจมอย่างเป็นระเบียบเกินไป มองปราดเดียวก็ทราบว่าต้องมีคนคอยควบคุมขบวนอยู่เบื้องหลัง ข้าสังเกตเห็นสัญญาณไฟจากบนเนินนี้เลยลองมาตรวจดู ก็พบเข้าจริง ๆ” หัวหน้าโจรป่าแสยะยิ้ม กระชับตัวประกันไว้มั่นขณะใช้ดาบจ่อลำคอนางเอาไว้ ย้ำคำเดิมซ้ำ ๆ “อยากให้นางตายรึ” ตอนนั้นสือจินหลิงทำได้แค่กรอกตาไปมา ด้วยซีกล่างของใบหน้าถูกฝ่ามือหยาบกร้านบีบแน่นราวกับคีมเหล็ก กลิ่นเหงื่อฉุนเฉียวโชยมาจากชายกักขฬะจนนางแทบอาเจียน พอจะขยับตัวคมมีดก็ยิ่งกดลึกแทนการเตือนจนนางได้แต่ยืนนิ่ง ฟากโต่วอี้เหรินกลับมองนางราวเป็นอากาศธาตุ เอ่ยเสียงเรียบ “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะเอาชีวิตแลกกับนางเล่า” “เฮอะ แกล้งทำเป็นไม่สนใจตัวประกันรึ ลูกไม้ตื้น ๆ อย่าหวังจะหลอกข้าได้” บุตรบุญธรรมสกุลโต่วผายมือออกสองข้าง “หากกำจัดเจ้าไม่ได้คนข้างล่างคงตายกันหมด เมื่อนั้นนางก็ไม่รอดอยู่ดี แต่ถ้าไม่มีผู้นำสักคนลูกน้องเจ้าย่อมสู้พวกข้าไม่ได้แน่ หนึ่งชีวิตแลกนับสิบ เห็นข้าเป็นคนโง่คำนวณไม่เป็นหรืออย่างไร” “แต่ถ้าปล่อยนางตาย คนข้างล่างก็คงประนามเจ้าไม่มีชิ้นดี จอมยุทธเช่นเจ้าห่วงชื่อเสียงยิ่งกว่าชีวิตมิใช่หรือ” โต่วอี้เหรินทำท่านิ่งอึ้งใส่คำโต้เถียงของหัวหน้าโจร ก่อนขมวดคิ้วแน่นยินยอมทิ้งกระบี่ในมือลงระหว่างว่า “แต่เจ้าก็ไม่มีทางชนะหรอก เพราะสะเพร่ามองข้ามไปหนึ่งสิ่ง” “เจ้าว่าอันใดนะ” โต่วอี้เหรินอ้าปากพึมพำเสียงเบาหวิวจนหัวหน้าโจรแทบไม่ได้ยิน ร่วมกับคลายใจว่าอีกฝ่ายไม่มีอาวุธแล้ว จนเผลอชะโงกจากด้านหลังสือจินหลิงหวังเงี่ยหูฟังให้ถนัด โต่วอี้เหรินผู้รอท่าอยู่จึงตวัดขาขึ้นสูง ส่งให้กระบี่อ่อนที่มันจงใจทิ้งให้ด้ามพักอยู่บนปลายเท้าตนลอยคว้าง แล้วตบมือใส่ปลายด้ามอย่างว่องไว กระบี่อ่อนพุ่งทะยานเข้าหาหัวหน้าโจรทันที ระหว่างนั้นโต่วอี้เหรินย่อมไม่ยืนรอดูผลเฉย ๆ มันรีบกระโดดลอยตัวกลางอากาศ เตะเท้าใส่หน้าสองโจรป่าซึ่งรีบปรี่เข้ามาเมื่อเห็นมันขยับตัวอย่างผิดสังเกต พอโจรป่าผงะหงายบุตรบุญธรรมสกุลโต่วก็พลิกตัวหันศีรษะลงพื้น มือทั้งคู่เอื้อมจับด้ามอาวุธของโจรป่าจากสองฝั่ง แล้วออกแรงดึงดาบแทงสวนใส่อีกด้าน เหล่าสมุนโจรป่าถึงกับขาดใจตายในท่ายืน จากนั้นหมุนร่างอีกคำรบ ถีบใส่ศพเพื่อใช้เป็นแรงส่งตัวกระโจนตามกระบี่อ่อนของตนไปติด ๆ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดอย่างรวดเร็วยิ่ง เร็วจนสือจินหลิงมองแทบไม่ทัน รู้สึกได้เพียงเสียงของกระบี่แฝงพลังวัตรที่พุ่งเข้าเสียบชายข้างตัว ของเหลวสีแดงสดกระเด็นเปื้อนหน้า ครั้นนางคิดจะหันไปดู ฝ่ามือระอุอุ่นข้างหนึ่งก็ยื่นมาบดบังดวงตานางไว้ พร้อมน้ำเสียงอ่อนโยนดังอยู่ใกล้หู “มิมีอันใดน่าดูหรอก” จะเพราะประโยคนั้นหรืออันใดก็สุดรู้ หลานสาวสกุลสือพลันรู้สึกโล่งอกอย่างประหลาด พอคลายกังวลร่างกายกลับเกิดหมดแรงเสียดื้อ ๆ โชคดีที่โต่วอี้เหรินประคองนางไว้ได้ทัน แล้วรีบอุ้มร่างบอบบางนั้นไปนั่งพักยังโคนต้นไม้ห่างออกมา แสงจันทร์ส่องให้เห็นคราบโลหิตเปรอะเปื้อนโฉมสะคราญจนคนมองปวดใจนัก รีบใช้แขนเสื้อตนเช็ดออกให้อย่างทะนุถนอม สือจินหลิงพึมพำว่า “พวกมัน...พวกมัน...” ความหวาดหวั่นในแววตานางฉายชัดเสียจนโต่วอี้เหรินต้องเอื้อมมือไปพาดวงหน้านั้นซบลงกับอกตน “ไม่มีใครลุกมาทำร้ายเจ้าได้อีกแล้ว อย่ากลัวไปเลยจินหลิง” กลิ่นกายของอีกฝ่ายทำให้ใจสงบลงทีละน้อย ตรงข้ามกับความสะอิดสะเอียนยามอยู่ใกล้หัวหน้าโจรป่า สือจินหลิงหลุบเปลือกตาลงเชื่องช้า ราวลืมเลือนไปแล้วว่าสองวันที่ผ่านมานางโกรธเสียจนไม่ยอมพูดกับมันสักคำ แต่พอสติหวนกลับมานางก็รีบผลักชายตรงหน้าออก โต่วอี้เหรินเลิกคิ้วกว้าง คล้ายไม่ทราบเลยว่ากระทำเรื่องเสียมารยาทเพียงไหน ส่วนสือจินหลิงที่ยังกระอักกระอ่วนต่ออารมณ์ของตัวเองเมื่อครู่ก็แสร้งขึ้นเสียงเข้ม “ท่านไม่ควรเรียกชื่อข้าเฉย ๆ” “เช่นนั้นข้ายอมให้เจ้าเรียกว่าพี่อี้เหรินแล้วกัน ยุติธรรมดีไหม” ผิวแก้มขาวเผือดพลันซับสีแดงก่ำ ขณะจะอ้าปากโต้เถียงก็บังเกิดเสียงสวบสาบจากด้านหลัง สือจินหลิงผวาเข้าใกล้ขณะโต่วอี้เหรินรีบตั้งท่าระแวงภัย แล้วถึงเห็นว่าผู้มาใหม่กลับกลายเป็นสือหย่งจวิน “น้องสาม” หลานคนโตสกุลสืออุทานลั่น ความดีใจที่พบสือจินหลิงจึงไม่ทันสังเกตทีท่าใกล้ชิดของสองหนุ่มสาว “พี่ใหญ่ ท่านพบที่นี่ได้อย่างไร” “จู่ ๆ พวกโจรก็พากันสับสนอลหม่าน พวกข้าจึงสามารถกำราบมันได้หมด เสร็จแล้วแยกย้ายกันออกตามหาคนหาย พอดีข้าเห็นสัญลักษณ์ที่อาสามทำไว้ตามต้นไม้ ถึงมาหาเจ้าจนได้” นับว่าอาสามรอบคอบยิ่งนัก แม้แต่เวลาถอยหนีก็ยังทิ้งเครื่องหมายไว้เผื่อให้คนติดตามมาได้ถูก “อาสามโดนโจรทำร้ายสลบอยู่ตรงโน้น พี่ใหญ่รีบไปดูเถอะ” สือหย่งจวินผงกศีรษะรับ ก่อนจะนิ่วหน้าไปมองโต่วอี้เหริน ทักว่า “นี่มีแต่คุณชายสามโต่วอยู่กับเจ้าหรือ” “ใช่แล้ว” ฟังจบสือหย่งจวินก็เผยแววตาเคร่งเครียดในทันควัน “แล้วหย่งหลุนกับไป่หนิงเล่า จนป่านนี้กลับยังหากันไม่เจอเลย” ********** จบตอนที่ 59 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:14:43

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ mementototem, คุณแพรวดาว, คุณ GTW, คุณลูนาติก, คุณพนมวัลย์และคุณ tiger18 นะคะ คุณแพรวดาว - รูปไม่ซ้ำค่า และไม่ต้องกังวลนะค้า ซ้ำไม่ซ้ำลงมาเถอะ จะกวาดเข้าคอลเล็คชั่นหมด ^_^ หรือถ้าไม่สะดวกแปะรูป แค่มาเยี่ยมก็ดีใจแล้วค่า คุณรุริกะ - แมวน่ารัก ๆๆๆ กรี๊ดรูปแมวจนไม่เป็นอันทำอะไรเลนอ่ะ ^_^              ขอบคุณในคำแนะนำที่มีให้มาก ๆๆๆ เลยค่ะ จะพยายามต่อไป สู้ ๆ คุณ scottie - อิ ๆ เรื่องนี้เค้าอยากได้แนวก๊วยเจ๋งฉลาดขึ้นมาหน่อย อึ้งย้งลดดีกรีความเอาแต่ใจลงไปนิด เลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่า คุณนู - ไม่ต้องเป็นห่วงพระเอกหรอกค่ะ ^_^ รายนี้อึดยิ่งกว่าแมลงสาปอีก คุณ GTW - เนี่ย...เพราะอ่านความเห็นของคุณ GTW แล้วต้องไปควานหาคลังสยองมาลองอ่านเลย ได้ผลเป็นไงไว้จะมาเล่าให้ฟังนะค้า คุณลูนาติก - เป็นคำแนะนำที่ตรงประเด็นมาก แต่ผู้เขียนทำไม่ได้อ่ะค่ะ ม่ายงั้นเรื่องไม่เดิน ^_^ (รู้สึกตัวเองตอบคำถามได้แถมากเลยแฮะ ^ ^") ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ไว้พบกันศุกร์หน้านะคะ ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 17:25:02

ความคิดเห็นที่ 4 หย่งหลุนแมนมากเลยตอนนี้ ๑(' ',)b ปล. มาแปะแมวน้อยหลิ่วตาให้ค่ะ ^____^ (ไม่ใช่แมวน้อยล่ะ แมวทารกเลยตัวนี้) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 18:35:21

ความคิดเห็นที่ 5 แหม คุณชายสามโต่ว แพรวพราวไม่น้อย คิกๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:02:14

ความคิดเห็นที่ 6 แปะโป้งไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านนะคะ ปล. เค้าจะเอาแมวตัวนี้ (ไปฟัดเล่น) จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 22:17:30

ความคิดเห็นที่ 7 โต่วอี้เหริน ถึงจะอิมเมจดูยาก แต่บทนี้ต้องรับว่าเท่มาก บทอาจไม่มากเด่นเท่าชายสือ แต่บทคม ขยับมาเป็นพระเอกได้สบาย เล่าให้ฟังด้วยนะครับ คลังสยอง ^^ แค่ตอนนี้กำลังติดการ์ตูนจากฝั่งจีนครับ ลายเล่นวิจิตรสวยมาก เริ่มตีตลาดการ์ตูนญี่ปุ่นแล้วหลังจากการฺตูนญี่ปุ่นครองบัลลังอยู่นานแสนาน แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 07:43:11 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 07:42:49

ความคิดเห็นที่ 8 โต่วอี้เหรินแอบเท่ห์นะเนี่ย ปล. ถึงแม้หย่งหลุนจะอึดแค่ไหน แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดีค่ะ ยิ่งตอนนี้ถูกจับตัวไปแล้วด้วย ทำไงดี จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 09:03:58

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาแจกยิ้ม ^________^ กับดอกไม้ (เท่าที่หาได้ตอนนี้) ค่ะ           . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 09:15:39

ความคิดเห็นที่ 10 พรุ่งนี้จะได้อ่านตอนต่อไปแล้ว...เย้ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 06:09:26