ความคิดเห็นที่ 1 เคียรากำลังตำหนิตนเอง ตอนอยู่ในวัง เธอลงห้องเครื่องไปทำนมร้อนใส่น้ำผึ้งถวายเจ้าหญิงแอชลีนน์ก่อนเข้าบรรทมจนชิน ชนิดที่เจ้าหญิงทรงเรียกหารสมืออยู่เสมอ ไม่น่าจะเผอเรอถึงขั้นปล่อยให้นมในหม้อเดือดล้น และส่งกลิ่นไหม้อย่างนี้เลย แต่ในเมื่อทำลงไปแล้ว หญิงสาวจึงได้แต่ต้มนมชุดใหม่อย่างระมัดระวังขึ้น ...ทั้งๆ ที่ใจกระวนกระวาย ใกล้เวลานัดของท่านดูลัสเข้าไปทุกที แต่เจ้าหญิงแอชลีนน์ยังไม่เข้าบรรทมเลย กลับทรงพระอักษร (เล่มที่ชายคนทรายนำมาให้จากจวน) เพลินอยู่ เคียราไม่กล้าทำนมร้อนไปถวายเร็วเกิน ด้วยกลัวจะไม่แคล้วถูกวางลืมไว้บนโต๊ะจนเย็นชืดและต้องทำใหม่ ทั้งๆ ที่ใส่ยาลงไปแล้ว จึงได้รอจนกระทั่งเจ้าหญิงตรัสว่าเทียนเหลือสั้นเท่าไรจึงจะไปเข้าบรรทม และลงครัวมาเมื่อใกล้เวลานั้น นมชุดใหม่น่าจะอุ่นได้ที่แล้ว นางกำนัลสาวยกหม้อลงมา ค่อยๆ รินนมร้อนใส่ถ้วยกระเบื้อง และเติมน้ำผึ้งลงไป คนให้เข้ากัน ...เมื่อนั้นเองที่เธอได้ยินเสียง “เคียรา” หญิงสาวสะดุ้ง และหันกลับไป “ท่านดูลัส!” เขาแต่งกายด้วยชุดเสื้อกางเกงสีเข้มทะมัดทะแมงแปลกตา ซ้ำสีหน้ายังเคร่งเครียด แทบดูไม่สู้ดีในบรรยากาศมืดสลัวที่มีเพียงแสงไฟในเตาทำอาหาร กับแสงตะเกียง “เจ้าหญิงยังไม่ได้เสวยยาอีกหรือ” ชายหนุ่มถาม เคียราไม่แน่ใจว่าเธอคิดไปเองหรือไม่...ว่าในเสียงของเขามีแววคาดคั้น “ข...ขอโทษค่ะ ข้า...ข้าเผลอทำนมไหม้ เลยต้องต้มใหม่ แต่ตอนนี้ทำเสร็จแล้ว จะยกขึ้นไปเดี๋ยวนี้เองค่ะ” หญิงสาวหยิบถ้วยกระเบื้องและจานรองขึ้นวางบนถาด แล้วพยายามยกถาดขึ้นด้วยมือที่สั่นระริก กระทั่งเกิดเสียงดังเคร้งใหญ่เมื่อก้นถ้วยกระทบกับจานรอง กับคำถามต่อมาของชายอีกคนในห้อง “ใส่ยาแล้วหรือยัง” เธอรู้สึกร้อนวาบที่ท้ายทอย เพิ่งนึกได้ว่าตนลืมไปเสียสนิท “ข...ขอโทษค่ะ” นางกำนัลสาววางถาดลงที่เดิม ครั้นแล้วก็ล้วงหยิบขวดยาที่ใส่ไว้ในเสื้อคลุม พยายามหมุนเปิดฝาด้วยมือที่สั่นเทา...แต่ไม่ทันมือใหญ่คว้ามันเอาไว้ “ข้าทำเอง เจ้าไปสงบสติอารมณ์เสีย มือจะได้นิ่งกว่านี้” “ข...ขอโทษค่ะ” เคียรากุมสองมือเข้าด้วยกันอย่างประหม่าที่หน้าตัก เพิ่งตระหนักได้ว่ามือและนิ้วของเธอเย็นเพียงไร...ทั้งๆ ที่เพิ่งทำงานใกล้เตาไฟกับของร้อนมาแท้ๆ หญิงสาวเฝ้ามองขณะที่ชายหนุ่มเทยาใสลงไปในถ้วยนมจนหมดขวด และคนช้าๆ “เดี๋ยวข้าจะยกถาดขึ้นไปกับเจ้า แต่จะรออยู่หน้าห้องบรรทมของเจ้าหญิง ถึงอย่างไรก็ต้องทำให้พระองค์เสวยให้หมด เข้าใจไหม” “...ค่ะ แต่ว่า...” นางกำนัลสาวกลืนน้ำลายฝืดๆ “เมื่อ...ทรงตื่นจากบรรทม...ท่านดูลัสจะ...จะพูดให้องค์หญิงทรงเข้าพระทัยได้หรือคะ” “นั่นเป็นหน้าที่ของข้า ไม่ใช่เรื่อง...” เสียงของชายหนุ่มแข็งขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับอ่อนลง “...ที่เจ้าต้องห่วง” “ข...ข้าขอโทษนะคะ แต่ว่า...” เคียราพยายามฝืนน้ำตา และความหวาดกลัวที่รุมเร้าใจ “ข้า...ได้ยินจากทั้งองค์หญิงและคนทรายนั่น ว่าท่านเจ้ามณฑลอุลทูร์อยู่เบื้องหลังการลอบปลงพระชนม์ ข้า...ข้าเลยเกรงว่าเจ้าหญิงจะทรงไม่ยอมฟังท่านง่ายๆ ถ้าท่านบังคับให้พระองค์กลับไปด้วยวิธีนี้” หญิงสาวเห็นมือของดูลัสชะงักค้าง ริมฝีปากเม้มแน่นหักลงตรงมุม แม้ไม่อาจเห็นใบหน้าของเขาโดยตรง “แล้วเจ้าเชื่อมันงั้นหรือ” เสียงถามของชายหนุ่มแผ่วต่ำ แทบมีแววกล่าวหา “ม...ไม่อยู่แล้วค่ะ” เคียรารีบตอบพร้อมกับสั่นศีรษะ “ท่านแฟคท์นาจะทำอย่างนั้นได้ยังไง...ข้าคิดว่าคนส่วนมากในธีร์ดีเรต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว แต่...แต่คนทรายนั่นทำให้เจ้าหญิงทรงเชื่อ หากท่านไม่อธิบายเรื่องนี้กับพระองค์ แต่ดึงดันพากลับไป อาจจะมีแต่เสียนะคะ” “ข้าอธิบายแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ดูลัสตอบเรียบเฉยตามเดิม ท่าทางของเขาดูสงบขึ้น “เรามีเวลาแค่คืนเดียว ในการพาเจ้าหญิงออกไปจากยาร์ลาธ จะเสียเวลามากไปกว่านี้ไม่ได้” “ค...ค่ะ” หญิงสาวรับคำ กระนั้นยังไม่อาจห้ามคำถาม “ท่านแฟคท์นา...ไม่ได้ทำอย่างนั้นจริงๆ ใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มเงียบไปชั่วอึดใจ แต่แล้วก็ตอบเสียงแข็ง “หากเจ้าเชื่อ ก็ไม่ควรจะถาม” “ข...ขอโทษค่ะ” เคียราละล่ำละลัก “ข้าแค่...แค่สงสัยว่า...” “ว่าอะไร” หญิงสาวชะงักไป เริ่มลังเลที่จะบอก...ว่าหากเจ้ามณฑลอุลทูร์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการลอบปลงพระชนม์ แล้วเหตุใดดูลัสจึงรับจะนำสารไปมอบให้แก่บิดา ราวกับยอมจำนนต่อคำข่มขู่นั้น “ว่า...พยานหลักฐานที่คนทรายอ้างว่ามี...น่ากลัวขนาด...ต้องใช้วิธีนี้อย่างเดียวเลยเหรอคะ ถ้าท่านแฟคท์นาบริสุทธิ์...ก็น่าจะล้างมลทินให้ตัวเองได้ไม่ใช่เหรอคะ เราไม่ควรพิสูจน์ให้องค์หญิงทรงเชื่อก่อนเหรอ” “จะสืบคดีต้องใช้เวลานาน แล้วหากยังประทับอยู่ที่นี่ต่อไป คนทรายนั่นก็มีแต่จะล้างสมององค์หญิง เจ้าก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือ” เขาย้อนถาม “มันให้เจ้าหญิงทรงทำแต่เรื่องอันตราย ถึงขั้นจะให้ทรงม้าศึก ต่อให้นั่นเป็นพระประสงค์ของพระองค์เอง ก็เป็นแค่เรื่องอันตรายและไร้ประโยชน์เท่านั้น ข้าตั้งใจทำเช่นนี้เพื่อไม่ให้เกิดสงคราม พวกมันไม่มีสิทธิ์หรือความชอบธรรมที่จะพาตัวพระองค์มาแต่แรกแล้ว และท่านพ่อของข้าก็ไม่มีวันยอมถูกข่มขู่ด้วยเรื่องแบบนี้แน่ ต่อให้พวกเราเชิญเสด็จเจ้าหญิงกลับไปถึงเมืองหลวง พวกมันก็ไม่มีทางเรียกร้องอะไรได้ ขืนพูดออกไป พวกมันเองต่างหากจะกลายเป็นกบฏแผ่นดิน” ...เช่นนั้นหรือ... เคียรานึกถึงคำแย้งของท่านดูลัสในกาลก่อน กับหลายๆ เรื่องที่เจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงอยากทำ ...ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ กฎต้องเป็นกฎ ...ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ มันไม่ถูกต้อง ...มันไม่ปลอดภัย ท่านดูลัสสามารถรับรองได้อย่างหนักแน่น ว่าทุกการกระทำของตนมีกฎเกณฑ์และความถูกต้องสนับสนุน แล้วทำไมถึงไม่แย้งให้ชัดเจนเล่า...ว่าท่านแฟคท์นาไม่ได้ลอบปลงพระชนม์ ทำไมไม่รับรองให้เธอแน่ใจ หญิงสาวจะได้รู้ว่าการช่วยเหลือเขาคือสิ่งที่ควรทำ คือความถูกต้อง ‘ข้าก็หวังว่า...ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรลงไป เจ้าก็จะไม่เสียใจในภายหลังนะ’ ...คำพูดของหญิงคนทรายกลับแวบขึ้นในความรู้สึก เธอกำลังจะทำเช่นนั้นอยู่หรือเปล่า ...แต่ถอยหลังได้อีกหรือ... เคียราสั่นศีรษะน้อยๆ แล้วกลั้นใจก้าวเข้าไปหาถาดใส่ถ้วยเครื่องดื่ม หลังเห็นดูลัสวางมือจากการคนแล้ว ทว่าชายหนุ่มกลับยกมันขึ้นเสียเอง “เจ้านำทางไปยังห้องบรรทม ข้าจะถือเอง ยามีแค่ขวดเดียว เราจะเสียมันไปไม่ได้” “ค่ะ” นางกำนัลสาวได้แต่รับอย่างจำนน ดูลัสเรียกคนของเขาซึ่งแต่งชุดสีดำทะมัดทะแมงเช่นกันเข้ามา เขาสั่งชายคนนั้นให้ดับไฟในเตาให้เรียบร้อย และเฝ้าอยู่จนกว่าจะได้รับสัญญาณใหม่ เคียราเดินผ่านชายร่างใหญ่คนนั้นไปด้วยฝีเท้าแข็งขัด ลำคอร้อนผ่าว ไม่กล้าถามเลยว่าดูลัสกับบริวารเข้ามาได้อย่างไร เข้ามากันกี่คน ...และเด็กรับใช้กับทหารยามรายรอบบ้านหลังนี้พากันหายไปที่ใด อีกทั้งอยู่ในสภาพใด * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 23:08:56

ความคิดเห็นที่ 2 แอชลีนน์ลุกจากเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ และเหยียดสองแขนคลายความเมื่อยล้า เหลียวดูเชิงเทียนที่ตั้งไว้ข้างโต๊ะ ก็พบว่ามันเหลือสั้นลงกว่าที่คิดไว้มาก น้ำตาเทียนพอกพูนเสียจนทำให้โคนเทียนที่เหลืออยู่ดูเหมือนภูเขาจำลองที่มีปุ่มปมน่าขัน คืนนี้แสงจันทร์สว่าง เจ้าหญิงจึงดับเทียน ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่าง และรูดม่านให้แสงเข้ามาในห้องมากขึ้น เงาสีดำขยับไหวแวบอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้เบื้องล่าง หญิงสาวประหลาดใจ แต่เมื่อเพ่งมอง ก็ไม่พบเงานั้นอีกแล้ว รอบด้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดยอดไม้ดังแสกสาก กับเสียงแมลงราตรี ...คนเฝ้ายามหรือ... แอชลีนน์ชะโงกศีรษะออกไปนอกหน้าต่าง ทว่าไม่เห็นใครอีก เธอคิดอยู่ว่าควรเรียกยามที่เฝ้าอยู่ให้เดินมาทางนี้ดีไหม เพื่อจะได้ถามหรือบอกให้ระวังตัว ...แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน “เคียราเองเพคะ” เจ้าหญิงเพิ่งนึกได้ว่าเครื่องดื่มก่อนนอนของตนมาช้ากว่าที่คิด “เข้ามาสิ” นางกำนัลของเธอเปิดประตูเข้ามา และเดินก้มหน้าถือถาดใส่ถ้วยกระเบื้องเข้ามาอย่างระมัดระวังในความมืดสลัว แอชลีนน์จึงได้เดินเข้าไปหา และตั้งคำถาม “ข้างล่างมีอะไรหรือเปล่า เคียรามาช้าเหมือนกันนะ” “ม...ไม่มีอะไรเพคะ หม่อมฉันแค่เผลอ...อุ่นนมนานจนไหม้ เลยต้องอุ่นใหม่น่ะเพคะ” “งั้นหรือ” หญิงสาวรับก่อนจะประคองถ้วยนมขึ้นมา อาศัยความอุ่นบนผิวกระเบื้องอังนิ้วของตน “วันนี้ข้างนอกเงียบจัง ปรกติน่าจะมีเสียงเวลาเปลี่ยนเวรบ้าง หรือเรามัวแต่อ่านหนังสือจนไม่ทันสังเกตนะ” “เอ่อ ค...คงใช่เพคะ” เสียงตอบของเคียราฟังดูตื่นกว่าปรกติ แอชลีนน์ชะงัก ขณะที่ริมฝีปากกำลังจะจรดขอบถ้วย ...ปลายนิ้วของเธอสัมผัสสิ่งหนึ่งที่ไม่ควรอยู่ในนั้น... ...มีอะไรบางอย่าง... สังหรณ์บอกเธอเช่นนี้ เจ้าหญิงไม่รู้ว่าตนคิดมากไปเองหรือไม่ แต่ก็ไม่ควรประมาทไม่ใช่หรือ “เคียรามีอะไรจะพูดกับเราไหม” “พ...เพคะ!” นางกำนัลสาวสะดุ้ง “ม...หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ” “อ้อ ไม่มีอะไรหรอก แค่ดูเหมือนเคียราคิดอะไรอยู่น่ะ ปรกติเคียราทำงานเรียบร้อยทุกอย่าง แต่ถ้ามีอะไรไม่เข้าที่ขึ้นมา แสดงว่ามีเรื่องกังวลใจไม่ใช่เหรอ” แอชลีนน์วางถ้วยกลับลงไปบนจานรอง และหยิบด้ามช้อนเล็กที่ยังจุ่มอยู่ในนมร้อนออกไปวางไว้บนจาน “ทั้งต้มนมไหม้ แล้วก็...ลืมช้อนเอาไว้ในถ้วยด้วย” เจ้าหญิงสบตากับนางกำนัล และพยายามข่มความประหลาดใจของตนไว้ เมื่อเห็นนัยน์ตาเบิกโพลงราวกับตกใจสุดขีดของอีกฝ่าย สิ่งแรกที่หลุดออกมาจากปากอ้ากว้างของเคียราคือเสียงสะอื้น แอชลีนน์ประคองร่างของหญิงสาวไว้ ใช้อีกมือหนึ่งป้องปากกั้นเสียงร้อง พร้อมกับพยายามกระซิบที่ข้างหู “ตั้งสติดีๆ เคียรา มีคนอยู่ข้างนอกใช่ไหม พวกเขาจะพาตัวเราไป เลยบังคับให้เจ้าวางยาเราหรือ” นางกำนัลสาวแทบทรุดฮวบลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือที่แอชลีนน์เลื่อนให้ สองมือปิดหน้า ร่างกายสั่นเทิ้ม “พระอาญาไม่พ้นเกล้า...หม่อมฉันสมควรตาย...หม่อมฉันสมควรตายเพคะ” “ไม่เป็นไร เราไม่เป็นไร และเจ้าก็จะไม่เป็นไรด้วย บอกเรามาซิ เคียรา พวกมันเป็นใคร มากันกี่คน เราจะได้หนีไปด้วยกัน” “หนี...หนีไม่พ้นหรอกเพคะ ท่านดูลัส...ท่านดูลัสรออยู่หน้าประตูนี่เอง” เจ้าหญิงกัดริมฝีปาก และห้ามสารพันความรู้สึกที่พลุ่งขึ้นมากับชื่อนั้น ภาพใบหน้าปวดร้าว และแววตาที่เหมือนจะคลอน้ำขององครักษ์หนุ่มในยามพบกันครั้งสุดท้ายผุดขึ้นมาในความทรงจำ...แต่เพียงครู่เดียวก็กลับกลายเป็นใบหน้าแข็งกร้าวในตอนที่เขาบีบข้อมือของเธอจนเจ็บแปลบ ขณะที่คนของเขาล้อมจับอาเมียร์ และหลังจากที่เขาจับต้องตัวเธอโดยไม่สมควร สุดท้าย เขาก็เลือกที่จะผิดสัญญากับเธอ และทำเพื่อแผนการของพ่อกับราชบัลลังก์เช่นนั้นหรือ ดูลัสที่เป็นเหมือนพี่ชายของเธอ...คนที่เธอวางใจได้เสมอ...ไม่มีอีกแล้วหรือ แอชลีนน์บังคับตนเองให้เลิกตั้งคำตัดพ้อคนที่ย่อมไม่มีวันได้ยิน ความโกรธช่วยอะไรเธอไม่ได้ และความผิดหวังก็เช่นกัน มีเพียงสติกับปัญญาที่จะช่วยได้ “เขาเข้ามาได้ยังไง” “ม...หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ แต่มีคนของเขามาด้วย หม่อมฉันเห็นผู้ชายตัวใหญ่อีกคนหนึ่ง” หญิงสาวตอบกลั้วสะอื้น “เด็กเฝ้าครัวไม่รู้ไปอยู่ไหนเพคะ ส่วนคนอื่นๆ หม่อมฉันไม่ทราบ” แอชลีนน์ทบทวนในใจ ครั้งนั้นดูลัสนำนักรบเรเวนมาด้วยอีกเก้าคน หากเขาแสร้งทำเป็นออกจากมณฑล ก็เป็นไปได้มากว่าจำนวนคนในครั้งนี้จะมีเท่ากัน หรือในกรณีที่ลักลอบกลับเข้ามา ก็ไม่มากไปกว่านั้น มิเช่นนั้นจะมีพิรุธตอนลอบผ่านด่าน เพื่อความไม่ประมาท หญิงสาวเก็บดาบกับมีดสั้นประจำราชวงศ์ไว้ในห้องนอนด้วย แต่การรับมือนักรบมีประสบการณ์สิบคนพร้อมกันหรือไล่ๆ กันเป็นเรื่องยาก...อย่าว่าแต่สำหรับผู้หญิงที่ไม่เคยต่อสู้จริงๆ มาก่อนเลย เธอควรเลือกวิธีหลบหนีที่ต้องปะทะกันน้อยที่สุด ปีนลงไปทางหน้าต่าง ลอบไปที่คอกม้าแล้วขี่ม้าออกไป...อาจจะพอทำได้ แต่ไม่รู้ว่ามีคนของดูลัสซุ่มอยู่ที่ตรงไหนบ้าง มิหนำซ้ำเคียรายังไม่คล่องตัว ทั้งเรื่องปีนหน้าต่างและขี่ม้า หรือจะแสร้งทำเป็นว่าเคียราเกลี้ยกล่อมเธอให้ยอมไปด้วยได้โดยไม่ต้องวางยา จากนั้นค่อยหาโอกาสหลบหนีไปด้วยกันสองคน ไม่ได้...แบบนี้ดูลัสอาจยิ่งสงสัยว่าเหตุใดแอชลีนน์จึงเปลี่ยนใจง่ายดายนัก เขาจะประมาทที่สุดก็เมื่อนึกว่าเธอไม่มีสติ ไม่มีหนทางทำเรื่องไม่คาดฝันนั่นเอง “ในนมมียานอนหลับใช่ไหม” เจ้าหญิงตัดสินใจถามตรงๆ “มันออกฤทธิ์ในกี่นาที ดูลัสบอกเคียราหรือเปล่า” หญิงสาวสั่นศีรษะ “ข...เขาบอกแค่ว่าออกฤทธิ์เร็ว...เพคะ” ออกฤทธิ์เร็ว...นั่นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ แอชลีนน์คิดว่าเธอกับเคียราพูดคุยกันมาได้ราวๆ ห้านาทีแล้ว ทิ้งเวลาเนิ่นช้ากว่านี้ คนที่รออยู่นอกห้องย่อมต้องสงสัย “เราจะแกล้งทำเป็นหลับ” เจ้าหญิงเอ่ยเคร่งขรึม “แล้วระหว่างทาง จะหาโอกาสขโมยม้าของพวกนั้น หนีออกมากับเคียรา แบบนี้เราคงต้องไปทั้งชุดนอน ดูลัสน่าจะนำมีดสั้นของเราไปด้วย แต่เขาคงทิ้งดาบไว้ เคียราช่วยซ่อนดาบไว้ในชุดของเคียราได้ไหม ถึงตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสชิงดาบจากพวกของดูลัสได้มากเท่าไร” นางกำนัลสาวเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ และสั่นศีรษะซ้ำๆ “ม...ไม่ได้เพคะ องค์หญิงเสด็จหนีไปคนเดียวเถอะ องค์หญิงทรงอาวุธเป็น...ทรงม้าเป็น...น่าจะหนีไปได้โดยที่พวกนั้นไม่รู้ตัว หม่อมฉันจะอยู่ที่นี่เอง จะ...จะถ่วงเวลาเอาไว้” “ถ่วงเวลายังไง เคียราทำอะไรได้” แอชลีนน์คาดคั้นพร้อมกับขมวดคิ้ว “หม่อมฉัน...หม่อมฉันทรยศองค์หญิง แล้วยังจะให้หม่อมฉันไปด้วยอีกเหรอเพคะ” “เคียราไม่ได้ทรยศอะไรเรา” เจ้าหญิงวางสองมือลงบนไหล่ของนางกำนัล “เคียราไม่เห็นด้วยกับดูลัสไม่ใช่เหรอ ถึงได้บอกความจริงกับเรา เรากลัวว่าถ้าถูกเอาตัวไป เคียราจะไม่ปลอดภัย เราคิดว่าดูลัสไม่ทำร้ายเคียราแน่ แต่เคียรารู้เรื่องท่านแฟคท์นาแล้ว หากเขารู้ ก็อาจจะฆ่าเคียราปิดปาก หรือคุมตัวไว้ ทรมานให้พูดเรื่องของเรากับอาเมียร์ หรือเรื่องในยาร์ลาธก็ได้ ถ้ากระทั่งเสด็จพ่อ เสด็จแม่กับเสด็จพี่...เขายังฆ่าได้ลงคอ แล้วเขาจะยอมละเว้นเคียราเหรอ เราไม่อยากเสียคนที่เรารักไปอีกแล้วนะ!” “องค์หญิง หม่อมฉัน...” “อย่าคิดว่าเคียราทำอะไรผิด หรือจะเป็นตัวถ่วงเราเลย รีบหนีไปด้วยกัน เรามีเวลาไม่มากนะ” แอชลีนน์ตัดบท ก่อนจะผละไปหยิบดาบที่เธอวางไว้ข้างเตียง กับมีดสั้นที่ใต้หมอน ตอกย้ำความเร่งร้อนของสถานการณ์ นางกำนัลสาวยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม เจ้าหญิงเชื่อว่าอีกฝ่ายคงจะยอมจำนนด้วยเหตุผลแล้ว...จนกระทั่งได้ยินเสียงกระทบกันเบาๆ ของกระเบื้อง เธอหันไปเห็นเคียราวางมือจากถ้วยนม “เคียรา!” แอชลีนน์ร้องเรียกอย่างตกใจ แม้จะข่มเสียงให้เบาอยู่ นางกำนัลสาวถอนใจยาว แล้วก็ลุกจากเก้าอี้อย่างเชื่องช้า ย่างก้าวหนักอึ้งมาจนถึงขอบเตียงก็ซวนเซ ถลาล้มลงบนฟูก “เคียรา!” เจ้าหญิงปราดเข้าไปประคองญาติผู้พี่อย่างร้อนรน “ไม่นะ เคียราคงไม่ได้...” “ขอ...ประทานอภัย...เพคะ” เคียราพึมพำแผ่วเบา หยดน้ำรินจากหางตาที่ค่อยๆ หรี่ลง “หม่อมฉัน...ไปด้วย...ไม่ได้แล้วเพคะ...รีบ...ไปเถอะ...” แอชลีนน์กัดริมฝีปาก และรั้งสติของตนเองไว้ ย้ำในใจว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่อาจช่วยพาเธอออกไปจากสถานการณ์ลำบากนี้ ความโกรธช่วยอะไรเธอไม่ได้ และความห่วงใยก็เช่นกัน * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 23:09:15

ความคิดเห็นที่ 3 ดูลัสข่มใจที่ยิ่งกว่ากระวนกระวายไว้ในร่างที่เหยียดยืนนิ่ง แม้แทบอยากเปิดประตูห้องเข้าไปดูแทบทุกขณะจิต ว่าเกิดเหตุผิดพลาดอันใดหรือไม่ นานเหลือเกิน กว่าเคียราจะเปิดประตูออกมาอีกครั้ง แล้วก้าวหลบไป ให้ชายหนุ่มได้เข้ามาเห็นร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงใต้แสงสลัว ซึ่งสวมเสื้อคลุมกับผ้าคลุมเดินทางทับเสื้อนอนไว้เรียบร้อย และดึงหมวกคลุมลงปกคลุมศีรษะ ดูลัสแทบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ขณะมองดวงหน้าในห้วงนิทราของเจ้าหญิงของเขาอย่างโหยหา ที่นานอยู่ คงเพราะนางกำนัลสาวช่วยทรงฉลองพระองค์ให้พร้อมสำหรับการเดินทางกระมัง “ทำได้ดีมาก เคียรา” ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะช้อนร่างของเจ้าหญิงขึ้นมา แล้วเดินนำออกไปจากห้องนั้น “เจ้ารู้ใช่ไหมว่าทรงเก็บพระแสงกริชของราชวงศ์ไว้ที่ไหน นำมันมาด้วย” “ค...ค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงแผ่ว เขาเหลือบไปเห็นเธอหยิบมีดสั้นออกมาจากใต้หมอน จากนั้นก็เดินตามออกมาอย่างว่าง่าย เท้าสองคู่ก้าวแผ่วเบาไปตามทางเดิน พร้อมกับร่างที่หลับใหลไม่ได้สติ จนถึงเชิงบันไดจึงพบใครอีกคนยืนรออยู่ บรรยากาศรอบตัวชายผู้นั้นดูราวกับเปลี่ยนไป เมื่อสายตาของเขาพุ่งตรงมาทางร่างในอ้อมแขนของดูลัส “นี่หมายความว่าอย่างไร” “เจ้าหญิงทรงพร้อมที่จะเสด็จไปกับพวกเราแล้ว” ชายหนุ่มกลั้นใจตอบเสียงเรียบ “พร้อมด้วยการตัดสินใจของพระองค์เอง หรือเพราะสิ่งใดก็ตามที่ทำให้บรรทมหลับไป” “จะเพราะอะไร ภารกิจของเราก็ยังเป็นเช่นเดิม รีบไปเถอะ” ดูลัสตัดบท “ข้าจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง” “การอ้างคำคำนี้ไม่ได้หมายความว่าท่านจะไม่ทำสิ่งใดผิดพลาด หรือทำสิ่งที่ไม่เกินความรับผิดชอบของตน” “รีบไปเตรียมม้า เราเสียเวลามามากแล้ว” พระคู่หมั้นเอ่ยเสียงกร้าว “ข้าเป็นคู่หมั้นของพระองค์ พวกมันต่างหากที่ลักพาเจ้าหญิงมาอย่างไม่ถูกต้อง” ฟีอาครายังคงสบตากับเขาอย่างเรียบเฉยอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้ทำท่าจะเดินออกไป ดูลัสค่อยโล่งอกว่าทุกสิ่งจะราบรื่นเสียที แต่แล้วเสียงของบุคคลที่สามซึ่งเงียบมาตลอดก็ดังขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ท...ท่านดูลัสคะ” เขาเหลียวกลับไป มองหญิงสาวที่ยืนก้มหน้าราวกับไม่กล้าสบตา “มีอะไรรึ เคียรา” “ข้า...เอ่อ...ข้าลืมของไว้ที่ห้อง จะขอกลับขึ้นไปเอาได้ไหมคะ” นางกำนัลสาวถามตะกุกตะกัก “เป็นเครื่องประดับ...ของดูต่างหน้าของแม่ข้าน่ะค่ะ” “งั้นก็รีบไป” เป้าหมายอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว ดูลัสย่อมไม่อยากเสียเวลาอีก แต่ในเมื่อหญิงสาวอุตส่าห์ช่วยเหลือถึงเพียงนี้ เขาก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจเธอ “เราจะออกไปรอที่ข้างหน้า” “ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ” เคียราค้อมศีรษะอย่างต่ำ ก่อนจะกลับหลังหัน ทว่าชายหนุ่มระลึกถึงของสำคัญที่เธอถืออยู่ในมือได้ “เดี๋ยวก่อน” “ค...คะ” นางกำนัลสาวเหลียวมาอย่างตื่นๆ “ส่งพระแสงกริชให้ฟีอาครา เจ้าจะได้ไม่ไปลืมไว้ที่ไหน” หญิงสาวนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจก็ทำตามนั้น ครั้นแล้ว เธอก็รีบสาวเท้ายาวๆ ขึ้นบันได และเลี้ยวสู่ทางเดิน ลับจากสายตาของเขาไป ฟีอาครามองตามหลังเคียราอยู่อีกครู่หนึ่ง จึงได้ตรงไปที่ประตูหน้าบ้านตามคำสั่ง ดูลัสหันมาสนใจร่างน้อยในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง เขาได้เจ้าหญิงของเขากลับคืนมาแล้ว และจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนพรากพระองค์ไปอีกเด็ดขาด * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 23:09:32

ความคิดเห็นที่ 4 หญิงสาวที่ใครๆ เข้าใจกันว่าเป็น ‘เคียรา’ ไม่ได้เข้าไปในห้องพักของนางกำนัลสาว แต่กลับเดินอ้อมลงบันไดไปอีกทาง บนชั้นสองไม่มีใครอยู่อีก ...เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เพราะเรือนคนรับใช้นั้นอยู่แยกออกไปต่างหากจากบ้านหลังใหญ่ และคนของดูลัสคงเห็นว่าควบคุมเส้นทางชั้นล่างไว้หมดก็เท่ากับปลอดภัยแล้ว กระนั้น ที่เชิงบันไดซึ่งลงไปใกล้ห้องครัวที่ด้านหลังก็ยังมีชายร่างใหญ่คนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่ เขามองเธอเป็นเชิงถาม แม้จะยังนิ่งเงียบ และหญิงสาวก็รู้ว่าตนต้องให้คำตอบที่ฟังสมเหตุสมผล “ข้า...ทำต่างหูหล่นหายน่ะค่ะ คงเป็นตอนชงเครื่องดื่มให้เจ้าหญิง มันเป็นของดูต่างหน้าของแม่ข้า” เธอรีบอธิบาย “ท่านดูลัสเลยให้รีบมาหา ท่านช่วยข้าหน่อยได้ไหมคะ” แอชลีนน์แบมือ ให้เขาเห็นต่างหูอันหนึ่ง ซึ่งเธอหยิบมาจากห้องของตนเพื่อช่วยสร้างแผนการ “หน้าตามันเป็นอย่างนี้ค่ะ” “ขอรับ” ชายคนนั้นพยักหน้ารับอย่างสุภาพ แล้วก็เดินเข้าครัวไปพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายกันค้นหาต่างหูที่ไม่เคยหล่นอยู่คนละมุม เจ้าหญิงในคราบนางกำนัลทำเป็นมองหาอยู่ข้างเตา ครั้นแล้วก็ทิ้งต่างหูเล็กๆ ลงในซอกที่อยู่ระหว่างเตาไฟ กับถังไม้ใส่น้ำใบใหญ่ จากนั้น เธอก็อุทานขึ้นมา “เจอแล้วค่ะ!” ชายหนุ่มหันมา และหญิงสาวก็ทำเป็นยื่นมือเข้าไปในซอกจนสุดแขน ก่อนจะร้องอย่างกังวล “แย่จริง หล่นเสียลึกเชียว เอื้อมไม่ถึงเลย” “ให้ข้าช่วยไหมขอรับ” นักรบร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้ แอชลีนน์จึงถอยออกไป และมองเขาคุกเข่าลง ยื่นมือเข้าไปในซอก... “ได้แล้วข...โอ๊ย!” เขาไม่ทันได้พูดจบ เพราะกระทะเหล็กที่แขวนอยู่ไม่ห่างเตาถูกเจ้าหญิงคว้าด้ามมา และหวดลงไปที่ท้ายทอยเสียก่อน แอชลีนน์มองด้านหลังของชายที่ทรุดลงแน่นิ่ง สองมือยังถือกระทะค้างอยู่ จนกระทั่งแน่ใจว่าอีกฝ่ายหมดสติไปแล้วจริงๆ จึงได้วางมันลง และปลดดาบกับมีดสั้นที่ติดตัวเขามาแทน จากนี้ต้องมุ่งหน้าไปยังคอกม้า และภาวนาว่าจะไม่มีคนเฝ้าอยู่ ...ไม่ก็ต่างหูอีกข้างที่เหลือจะทำหน้าที่ได้ดีเช่นเดียวกัน ถ้าใช้ร่วมกับด้ามคราดโกยฟาง * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 23:09:56

ความคิดเห็นที่ 5 เจ้าหญิงโล่งใจเป็นอย่างมาก เมื่อพบว่าที่คอกม้าไม่มีใครอยู่ เฟกับเอ็มบาร์ดูกระวนกระวาย แต่ก็เงียบลงเมื่อเธอเข้าไปใกล้ บางทีพวกมันคงได้กลิ่นของคนแปลกหน้า ตามที่อาเมียร์บอกว่าม้าจมูกดีกว่าที่คิดกระมัง แอชลีนน์นึกทบทวนว่าตนควรจะหนีไปที่ใด จวนที่ท่านเบเรคอยู่คือตัวเลือกแรกสุด ไม่อย่างนั้นก็เข้าเมืองเคนมารา ทหารยามที่หน้าประตูเมืองคงเข้าใจ และรู้ว่าจะรับมือกับพวกของดูลัสอย่างไร แต่หากทหารยามนั่นเป็นพวกของรองเจ้ามณฑลกับลูกชาย ซึ่งเคยร่วมมือกับดูลัสเพื่อจับตัวอาเมียร์กับเธอเล่า แบบนั้นเธอมีแต่จะวิ่งเข้าไปหากับดักแท้ๆ เอาเถิด ถึงอย่างไรก็ต้องไปที่จวนก่อน หากเห็นท่าไม่ดีค่อยเปลี่ยนจุดหมาย จวนอยู่ระหว่างทางไปเคนมาราพอดีไม่ใช่หรือ แอชลีนน์พยายามทบทวนเส้นทางแผนที่ เธอไม่เคยขี่ม้าออกไปนอกบ้านพักไกลนัก แต่หากไปจนพบถนนสายหลักก็น่าจะตั้งต้นได้ ที่เหลือก็คือจะนำเฟหรือเอ็มบาร์ไป หญิงสาวคุ้นกับเฟมากกว่า และเคยขึ้นหลังเอ็มบาร์มาสองสามครั้งเท่านั้นเอง...โดยมีอาเมียร์อยู่ด้วย แต่หากต้องวิ่งควบ เฟย่อมไม่เร็ว และวิ่งไม่ทนเท่ากับเอ็มบาร์ แต่เธอจะคุมเอ็มบาร์ตอนควบเต็มที่ได้หรือ ไม่ได้! นี่ไม่ใช่เวลามัวลังเลอีกแล้ว! แอชลีนน์ถอดชุดกระโปรงรุ่มร่ามออก รวบผม แขวนดาบกับมีดสั้นไว้ที่เข็มขัดซึ่งคาดกางเกงที่สวมไว้ข้างในกับรองเท้าบู๊ตขี่ม้า จากนั้นก็เข้าใกล้ซองที่อยู่ของม้าใหญ่สีน้ำตาลแดง ส่งเสียงเรียกและลูบคอกับไหล่ของมันให้ผ่อนคลาย แล้วจึงเปิดประตูซองเข้าไป สวมเครื่องม้าต่างๆ ให้กับมันโดยเร็ว ประตูหน้าคงจะเปิดอยู่ เพราะเมื่อครู่เธอได้ยินดูลัสสั่งชายอีกคนให้ไปนำม้า แสดงว่าพวกเขาคงจะจูงม้าเข้ามาที่สวนหน้าบ้าน แล้วค่อยขี่ออกไป นั่นเองคือช่องทางที่เธอต้องรีบใช้ ต้องไปให้ได้ก่อนม้าของพวกนั้นมาถึง แอชลีนน์จูงเอ็มบาร์ออกมาจากซอง เปิดประตูคอกม้าให้พร้อม ก่อนจะลากแท่นไม้สำหรับขึ้นหลังม้ามาวางให้ตรงกับอานทางด้านซ้าย ดึงบังเหียนขึ้น วางเท้าซ้ายลงเหยียบโกลน และหลังจากลองทิ้งน้ำหนักลงไปครั้งสองครั้งเพื่อทดสอบอานกับเพิ่มแรงส่ง ก็เหวี่ยงตัวขึ้นบนหลังม้าใหญ่ได้อย่างไม่ยากนัก “เอ็มบาร์ วิ่งไปด้วยกันนะ” เจ้าหญิงปล่อยมือข้างหนึ่งจากสายบังเหียน ลูบขนแผงคอและข้างไหล่ของเจ้าม้า “พาข้าหนีไปให้ได้ ทำได้ใช่ไหม” หญิงสาวสูดหายใจลึก จับบังเหียนให้มั่น ครั้นแล้วก็แตะน่องทั้งสองกับสีข้างของม้าเบาๆ ให้เริ่มเดิน จากเดินเป็นเดินเหยาะ ขยับตัวให้รับกับจังหวะก้าวเดินของม้า พอเดินเหยาะได้แล้วก็กระตุ้นให้วิ่งเหยาะ เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตั้งท่าให้ดี... และวิ่งควบ แอชลีนน์โน้มกายไปข้างหน้า แทบซบกับคอม้า แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะรักษาท่านั่งของตน และตามจังหวะให้ทัน กีบเท้าทั้งสี่ของเอ็มบาร์กระทบหนักหน่วงบนพื้นดินไล่ๆ กัน รวดเร็วและทรงพลังกว่าครั้งที่ขี่เฟมากเหลือเกิน...ขณะที่ภาพด้านข้างของบ้านพักเคลื่อนผ่านหางตาไปอย่างรวดเร็ว ที่สนามหน้าบ้านมีม้ายืนรออยู่แล้ว นักรบเรเวนส่วนมากขึ้นอยู่บนหลังม้าพร้อม เช่นเดียวกับดูลัสที่ประคองร่างไร้สติของเคียราไว้ข้างหน้า หญิงสาวเผลอสบตากับนัยน์ตาเบิกกว้างประหลาดใจของเขา...ในชั่วแวบที่เอ็มบาร์ทะยานผ่าน ประตูอยู่ข้างหน้า เจ้าหญิงบังคับให้สายตาของตนมองตรงไป บังคับจิตให้จดจ่อแต่เพียงเส้นทางการหนี แม้หัวใจจะเต้นรัวเร็วอยู่ในอก กระทั่งลมหายใจถูกบีบเป็นห้วงถี่กระชั้น ...ทั้งๆ ที่เธอไม่ใช่ผู้ที่กำลังวิ่งไปตามท้องถนน และไม่ใช่เจ้าของเสียงตะโกนเร่งร้อนที่ตามไล่หลังมา “หยุดม้าเถอะพ่ะย่ะค่ะ! พระองค์ยังเพิ่งจะทรงหัดควบ! ทำเช่นนี้อันตรายมากนะพ่ะย่ะค่ะ!” อันตราย...อาจจะใช่ แต่เธอยังจะเชื่อถือชายที่พยายามลักพาตนได้อีกหรือ * * * * * คนเขียนขอคุย สวัสดีผู้อ่านทุกท่านครับ ช่วงตอนที่ผ่านมา รู้สึกเหมือนเด็กดีปรับเปลี่ยนอะไรสักอย่าง เวลาลงนิยายตัวอักษรเลยกลายเป็นเล็กจิ๋วไปซะงั้น =w=a ทางผมก็เลยต้องปรับเปลี่ยนฟ้อนท์ใหม่ๆ ตาม หวังว่าจะยังคงอ่านง่ายเหมือนเดิมครับ ช่วงนี้ก็เป็นตอนที่รอจะเขียนมานาน พอได้เขียนจริงๆ ก็ติดลมบนจนไปถึงบทที่ 13 (!!!) แต่ช่วงสองเดือนนี้คงจะต้องพักเพื่อไปปั่นวิทยานิพนธ์กับนิยายเรื่อง Artifact Hunter ที่ติดโครงการ New Blood Fantasy ของสถาพรครับ AH (ชื่อย่อของ Arifact Hunter) เป็นแนวแฟนตาซียุคกึ่งอนาคต โชเน็น ผจญภัยตามล่าสมบัติที่มีพลังวิเศษ และคาดว่ากว่าจะจบซีรี่ส์คงได้เที่ยวกันรอบโลก (???) หากมีอัพเดตข่าวจะนำมาฝากอีกทีครับ ตอนนี้กลุ่ม New Blood ก็ได้เปิดบล็อกเด็กดีสำหรับลงความคืบหน้าและตัวอย่างนิยายแล้ว เชิญรับชมได้ตามเว็บข้างล่างเลยครับผม กับการ์ตูนแนะนำโครงการ นักเขียนทั้งสามสปีชี่ส์ (??) กับผู้แบกกรรมสุดโหด (???) หากชอบก็ช่วยเป็นกำลังใจให้พวกเราด้วยนะครับ ^^ http://writer.dek-d.com/Anithin/writer/view.php?id=721588 สำหรับเนื้อหาในตอนนี้ เป็นบทหนักสำหรับแอชและเคียราเลยแฮะ ดูเหมือนหลายๆ ท่านจะเดากันได้ว่ายังไงคนที่กินยาเข้าไปต้องเป็นเคียรา แต่เส้นทางการหลบหนีของแอชก็วิบากไม่เบาเหมือนกัน สำหรับดูลัส หวังว่าเหตุผลที่แกบอก (หลอก) ตัวเองคงจะฟังขึ้นนะครับ ที่จริง ผมก็คิดเหมือนกับอาเมียร์ว่าการแบล็คเมล์แฟคท์นาที่อุตส่าห์ทำถึงขั้นนี้แล้วแทบเป็นไปไม่ได้เลย แต่อย่างน้อยถ้าดูลัสหันมาอยู่ฝ่ายอาเมียร์บ้าง การปะทะก็อาจจบลงเร็วกว่าที่คิด ถึงอย่างนั้นก็แทบเป็นไปไม่ได้อีก ที่มาดายจอมสอดจะปล่อยให้ดูลัสยอมแพ้ง่ายๆ การหลบหนีของเจ้าหญิงบนหลังม้าศึกจะเป็นอย่างไรต่อไป ขอเชิญติดตามชมได้ในตอนหน้าครับผม จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 54 23:11:40

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องมีเจ็บตัวบ้างเนอะ ไม่งั้นเมพเกิน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 20:59:46