ความคิดเห็นที่ 1 17/2 งานประจำล่าสุดของรสรินคือผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทผลิตสินค้าอุปโภคบริโภคยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย บริษัทเพิ่งรับเธอเข้าทำงานก่อนจะมีพิธีสมรสไม่นาน หญิงสาวจึงเลือกที่จะทุ่มเทเวลาให้กับการเรียนรู้งานมากกว่าคิดถึงแผนการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ ทว่าหลังจากผ่านชีวิตสมรสมาเพียงเดือนเดียว น้ำผึ้งซึ่งควรหวานกลับทำท่าว่าจะขมเสียแล้ว ก้อนเนื้อในอกคันยุบยิบด้วยเศษเสี้ยนซึ่งฝังข้างใน และก่อนมันจะระบมไปมากกว่านี้ เธอต้องหาคำตอบให้ได้ว่าผู้หญิงหน้าด้านคนไหนที่ลักลอบเป็นชู้กับสามีชาวบ้าน รสรินเรียกแท็กซี่ให้ขับตามรถคันหน้าซึ่งเพิ่งจอดส่งเธอเมื่อครู่ไปห่างๆ แต่รถเอสยูวีสีดำยังคงวิ่งไปตามเส้นทางกลับบ้านปกติ กระทั่งคนขับแท็กซี่หันมาถามเมื่อรถคันหน้าเลี้ยวผ่านประตูรั้วคฤหาสน์ไป หรือเธอจะคิดมากไปเอง... รสรินนึกตำหนิความหูเบาของตัวเอง หากอีกเสียงหนึ่งก็แย้งขึ้นมาว่าเธอมีหลักฐานเป็น ‘ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น’ อย่างไร จริงซี! เขาต้องกลับมาหาผ้าผืนนั้นเป็นแน่ หญิงสาวบอกให้คนขับจอดรถหน้าบ้าน ก่อนจะเดินผ่านรั้วเล็กเข้าไป “อ้าว คุณ ลืมอะไรหรือคะ” นายสาวนิ่วหน้าปรามให้ลดเสียงลง “พ่อล่ะ” “ออกไปตีกอล์ฟหลังคุณไปไม่นานเองค่ะ” รสรินพยักหน้าพอใจ เธอยังไม่ต้องการให้เรื่องนี้รู้ถึงหูบิดา พลโทกุญชรปลาบปลื้มลูกเขยคนนี้ไม่น้อย สุดท้ายคงได้แต่ช่วยไกล่เกลี่ยปรับความเข้าใจซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ ร่างระหงโหย่งฝีเท้าแผ่วเบาไปยังห้องนอน เธอค่อยแง้มประตูไม้สักเล็กน้อยพร้อมกับแว่วเสียงกุกกักดังมาจากห้องแต่งตัว ริมฝีปากบางเม้มตึงเมื่อเห็นสามีตนกำลังรื้อของบางส่วนภายในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าเธอ ชัดเจนแล้วว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมีความสำคัญกับเขา และเขากำลังสงสัยว่าเธอคือหัวขโมย! แมงดา! รสรินปรามาสสามีในใจ เธออยากกรีดร้อง ทุบตีเขาให้สาสมกับความเจ็บแค้น แต่นั่นมิใช่วิสัยของตน หญิงสาวเคยแกล้งหลับหูหลับตาเสียครึ่งหนึ่งครั้งทราบถึงความแตกต่างทางฐานะระหว่างเธอกับเขา ด้วยคิดว่าตนนั้นมีมากพอที่จะจุนเจือคู่ชีวิตได้ หากบัดนี้เธอไม่ต้องการให้มันได้ตักตวงสิ่งใดไปจากเธอแม้แต่อากาศร่วมห้องเดียวกัน ความขยะแขยง เกลียดชังเข้าครอบคลุมจิตใจ เธอฝืนกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ แต่กลับยิ่งพะอืดพะอมจนต้องวิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไปอาเจียน ............................................................................................................... ชายหนุ่มหันขวับตามเสียงตึงตังก่อนสบถกับตัวเอง เจ้าหล่อนย้อนกลับมาทำไม...ตั้งแต่เมื่อไร... รสรินจะเห็นหรือไม่ว่าเขากำลังค้นหาของภายในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าเธอ เออนะ เขามัวแต่ห่วงพะวงผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นจนขาดสติรับรู้สิ่งรอบตัวได้อย่างไร พิรุณตำหนิความสะเพร่าของตัวเองอันอาจนำมาซึ่งปัญหาบานปลาย “ไม่สบายหรือคุณ” มือหนาลูบหลังให้ผู้กำลังโก่งคออาเจียนกับคอห่าน รสรินสะบัดตัวหนีด้วยความรังเกียจสัมผัสจากเขา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป้าหมายของตนคือการทำให้เขานิ่งนอนใจ “ขอน้ำ...ขอน้ำหน่อยค่ะ” เธอเอ่ยแก้เก้อเสียอย่างนั้น พิรุณรินน้ำใส่แก้วส่งให้ภรรยาบ้วนปาก เขาประคองหญิงสาวออกมานั่งพักพร้อมกับลอบสังเกตท่าทีผิดปกติของเจ้าหล่อน แต่ก็ไม่พบพิรุธว่ารสรินจะสงสัยพฤติกรรมเมื่อครู่ของเขาแต่อย่างใด นอกจากใบหน้าเซียวซึ่งซีดลงไปอีกด้วยความอ่อนเพลีย “นี่คุณกลับมาอย่างไร ไม่สบายก็ไม่น่าฝืนไปทำงาน” “ฉันกลับแท็กซี่ค่ะ พอดีลงรถสักพักแล้วหน้ามืด” ดวงตาแห้งผากพยายามซ่อนความเกลียดชังขณะจ้องตอบคนตรงหน้า “เมื่อกี้คุณทำอะไรอยู่คะ ไปทำต่อเถอะค่ะ ฉันนั่งพักพักหนึ่งคงหาย” “เปล่า” ชายหนุ่มปฏิเสธพลางเสหลบตา “อ้อ ผมกำลังเตรียมตัว ว่าจะไปออกรอบกับเสธ. สักหน่อย แต่ถ้าคุณไม่สบาย...” “ฉันอยู่ได้ คุณไปเถอะ” สามีไหวไหล่ ชีวิตคู่ของเขากับเจ้าหล่อนมีช่องว่างให้แก่กันพอไม่ให้อึดอัด พิรุณพอใจในข้อนี้แล้วก็ให้คิดทบทวนได้ว่ารสรินอาจไม่ได้เป็นผู้หยิบฉวยผ้าเช็ดหน้าของเขาไป ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องทำเช่นนั้นเลย เถอะ แค่ผ้าผืนหนึ่งหายไปก็ช่างปะไร ในเมื่อเขายังผูกใจผู้ให้ไว้ได้ เออนะ ไม่รู้ป่านนี้เจ้าหล่อนจะหายขุ่นเคืองเขาบ้างหรือยังหนอ เขายังรอวันที่เธอจะเปิดใจยอมรับความสัมพันธ์หลบๆ ซ่อนๆ ได้ นายทหารหนุ่มมั่นใจว่าเขาคือผู้ครอบครองใจดวงน้อยนั้นแต่เพียงผู้เดียวเสมอมา และหวังใจว่าวันที่เธอจะเสียสละเพื่อเขาคงมาถึงในเร็ววัน ทว่าพิรุณประมาทสตรีเพศเกินไป ทั้งรสริน ดารินทร์ และรุ่งทิพย์ ใจพวกหล่อนแข็งแกร่งดั่ง ‘เพชร’ ขึ้นกับว่า ‘เพชร’ เม็ดนั้นจะหันเหลี่ยมคมเข้าสู้ หรือเลือกที่จะคงคุณค่าของตัวเอง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 11:58:30

ความคิดเห็นที่ 2 มุมร้องเพลงภายในห้องคาราโอเกะของร้านอาหารแห่งหนึ่งค่อนข้างมืดสลัว แยกห่างเล็กน้อยจากโต๊ะอาหารยาวกว่าสิบที่นั่งซึ่งมีแสงสว่างจากหลอดไฟสีนวล แล้วแต่ผู้มาใช้บริการจะเลือกเพลิดเพลินกับกิจกรรมใด รสรินพาลูกน้องในแผนกมาเลี้ยงฉลองเนื่องในวันคล้ายวันเกิดของตน หากเธอเท่านั้นที่รู้ว่านั่นเป็นเพียงฉากหน้า เพราะเป้าหมายแท้จริงของหญิงสาวคือการได้หยามเกียรติสามีตนต่อหน้าผู้คน ดวงตาเรียวซึ่งวาดไว้สวยงามเหลือบมองชายหนุ่มปฏิเสธเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จากลูกน้องเธอ ร่างระหงสบโอกาสเข้าไปสมทบ คะยั้นคะยอเขาอีกแรง “สักหน่อยสิคะ” “ไม่ดีกว่า ผมจิบไปบ้างแล้ว ไม่อยากเมา จะได้ขับรถให้คุณนั่งสบายๆ อย่างไร” ภรรยาลอบเบ้ปาก ไม่คล้อยไปกับถ้อยคำหวานเอาใจ เธอได้เรียนรู้แล้วว่าภาพสุภาพบุรุษที่เห็นเป็นเพียงสิ่งที่ผู้ชายเจนจัดคนนี้สร้างขึ้นมาเท่านั้น “ถ้าอย่างนั้นยิ่งไม่น่ากังวล บ้านฉันมี ‘คนขับรถ’ เยอะค่ะ” รสรินหลิ่วตากับลูกน้องผู้ซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “หรือว่าคุณติดใจรสไวน์มากกว่า เพราะดื่มกับพ่อฉันจนชิน” พันตรีพิรุณหน้าตึง วาจาเย้าแหย่ของเจ้าหล่อนออกจะเกินขอบเขตไปหน่อย น้ำเสียงของเธอทำให้เขารู้สึกเช่นนั้น นับวันเขายิ่งเหนื่อยหน่ายกับหญิงสาว เธอถือตัวและเย่อหยิ่งกว่าเคยแม้ยามเขาเพียรพยายามเอาใจ ชายหนุ่มอยากคิดว่านั่นเป็นเพราะเธอล้มป่วยเมื่อสองสัปดาห์ก่อน หากตอนนี้อาการเหล่านั้นได้ทุเลาลงแล้ว และเขาก็ไม่อาจต้านทานความต้องการทางกายเฉกเช่นชายผู้เป็นสามี ทว่ารสรินกลับบ่ายเบี่ยงเสมอ นั่นทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอดำเนินไปอย่างฝืดเฝือเต็มที กุหลาบแดงที่เขาซื้อให้เธอถูกวางทิ้งไว้บนเก้าอี้ตัวหนึ่งอย่างไม่ใยดี พิรุณลอบถอนใจหลังภรรยาและบรรดาลูกน้องของเจ้าหล่อนหันไปให้ความสนใจกับหน้าจอแสดงเนื้อเพลง เขาตัดสินใจลุกออกไปสูดอากาศโดยมีสายตาของภรรยาสาวตามติดไม่ให้รู้ตัว ริมฝีปากบางยิ้มร้าย พอใจกับผลงานตนเองซึ่งสร้างความอึดอัดแก่บุรุษผู้นั้นได้ หากมันไม่จบเพียงแค่นี้หรอก เขายังต้องทำหน้าที่ ‘สารถี’ ตระเวนส่งลูกน้องเธอก่อนจึงจะสมบูรณ์ นายทหารคนสนิทติดตามบิดาของเธอคงคุ้นชินกับงาน ‘บริการ’ เช่นนี้ดี และคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงเมื่อเขาควบตำแหน่ง ‘ผู้ชายปีกทอง’ หญิงสาวไม่อาจรู้ได้เลยว่านั่นหาใช่วิธีแก้ปัญหาที่ถูกที่ควร หนำซ้ำยังรังแต่จะผลักอีกฝ่ายให้ถอยห่างออกไป ทว่าเมื่อไม่มีความรักเป็นที่ตั้งแล้วไซร้ การประคองชีวิตคู่ให้ไปได้ตลอดรอดฝั่งจึงไม่ใช่เป้าหมายสำคัญ รสรินมุ่งทำทุกอย่างเพื่อความสาแก่ใจของตน เธอไม่เคยถูกใครหลอกลวงมาก่อนในชีวิตและทะนงในความฉลาดหลักแหลมของตน การทรยศหักหลังของผู้เป็นสามีจึงสร้างความเจ็บแค้นอย่างไม่อาจให้อภัย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 11:59:02

ความคิดเห็นที่ 3 ร่างสูงสง่าในเครื่องแบบทหารเต็มยศเรียกสายตานักศึกษาซึ่งเดินผ่านไปมาหน้าตึกคณะครุศาสตร์ให้เหลียวมอง หากเจ้าตัวดูจะจดจ่อกับการรอคอยการปรากฏตัวของใครสักคนมากกว่าจะนึกรำคาญสายตาสอดรู้สอดเห็น การมาดักพบเสมือนการมัดมือชก แม้จะเสี่ยงต่อการคลาดกัน แต่ก็ยังดีกว่าให้เธอรู้ตัวแล้วหลบหน้าเขา พิรุณรู้สึกว่าตัวเองสิ้นท่าขณะภาวนาให้หญิงสาวที่เขาเฝ้ารอเดินออกมาจากตึกคณะเสียที มิเช่นนั้นตนคงคว้าน้ำเหลวเฉกเช่นเมื่อวาน การรอคอยใครสักคนด้วยความหวังเต็มเปี่ยมนั้นช่างน่าหวาดหวั่นเหลือเกิน ยิ่งหวัง...ก็ยิ่งกลัวความผิดหวัง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องประสบทุกข์ทรมานกับความรู้สึกชนิดนี้ เขาสู้อุตส่าห์ฝากงานซึ่งได้รับมอบหมายให้กับลูกน้องที่ไว้ใจแล้วมาดักรอพบสาวเจ้าตั้งแต่หัววัน และวันนี้คำภาวนาของนายทหารหนุ่มก็สัมฤทธิ์ผล เมื่อร่างเล็กบอบบางเดินลงจากตึกคณะพร้อมเพื่อนนักศึกษาสามคน พิรุณก้าวยาวไปหาอย่างไม่รีรอ หัวจิตหัวใจสะท้านไหวประหนึ่งหนุ่มน้อยริรัก ความคิดถึงเป็นเช่นนี้เอง มันทรมานหากก็หวานล้ำเมื่อได้พบเจอ เขาไม่คิดว่าตนจะได้รู้จักความรู้สึกชนิดนี้ในวันที่ข้างกายเขามีใครอีกคน รสรินนั่นเองที่ทำให้เขาเห็นคุณค่าในตัวเด็กสาวอ่อนต่อโลกอย่างรุ่งทิพย์มากขึ้น ไม่มีครั้งใดเลยที่เจ้าหล่อนทำให้เขาทุกข์ร้อนใจ ตรงกันข้าม...ความหัวอ่อนของเธอยังส่งเสริมความเป็นผู้นำให้แก่เขา ให้เขารู้สึกภาคภูมิในตนเอง ความตื้นตันระคนหวามไหวส่งผลให้พิรุณมองข้ามอากัปกิริยานิ่งงันของอีกฝ่าย รุ่งทิพย์ยืนตัวเกร็งขณะเขารวบสองมือเธอไปเกาะกุมอย่างไม่เกรงสายตาใคร ครั้นได้สติหญิงสาวจึงค่อยชักมือตนกลับมาประนมไหว้แทน เออหนอ เขามาที่นี่ทำไม ใจสาวสั่นไหวรุนแรง เธอกดเก็บความอ่อนแอของตนไว้ด้วยการปฏิบัติต่อเขาเฉกเช่นการปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณคนหนึ่ง “เลิกเรียนแล้วใช่ไหม ฉันมารับเธอ” เขาแจ้งความประสงค์อย่างไม่อ้อมค้อม “ทิพย์ต้องไปสอนหนังสือเด็กต่อน่ะค่ะ ขอบคุณคุณโต้งมากนะคะ” “แต่ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ เรื่องสำคัญ” เสียงทุ้มเข้มขึ้นท้ายประโยค สาวห้าวหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของรุ่งทิพย์ฮึดฮัดไม่พอใจเมื่อเห็นเพื่อนตนถูกชายแปลกหน้าพูดจาราวข่มขู่ เธอไม่สนว่าเขาจะเป็นทหารยศใด หากเขาบังคับฝืนใจใครล่ะก็ นั่นย่อมไม่ต่างจากโจรผู้ร้ายในสายตาเธอ “ไปเถอะ ทิพย์ เดี๋ยวเด็กๆ รอ อ้อ ว่าแต่วันนี้นัทไปด้วยหรือเปล่า” ถามกันท่าในที “เปล่าจ้ะ” รุ่งทิพย์ไม่รับมุขเพื่อน เธอไม่ได้ปดเพื่อให้คนรอฟังคำตอบสบายใจ ขณะเดียวกันก็ไม่ต้องการใช้ศรัณย์เป็นเครื่องมือ ความจริงใจเท่านั้นจะยืนเคียงข้างเราอย่างมั่นคงยาวนานที่สุด “ทิพย์ขอตัวนะคะ” ราวกับยกภูเขาออกจากอก ทว่าหินก้อนมหึมากลับหล่นทับเขาอีกครา พิรุณรับไหว้แทบไม่ทันเมื่อเจ้าหล่อนเอ่ยขอตัวอย่างไร้เยื่อใย ชายหนุ่มสบถในใจขณะรีบก้าวยาวไปดักหน้า ความทะนงตนในเกียรติยศศักดิ์ศรีถูกวางไว้ชั่วคราว บางสิ่งร้องบอกเขาว่าหากเขาไม่พยายามกว่าเดิม ดวงใจเด็กสาวซึ่งเขาคิดเสมอว่าตนผูกมัดไว้ได้อาจหลุดลอยไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 11:59:43

ความคิดเห็นที่ 4 สถานที่ที่พิรุณอาสามาส่งกลุ่มนักศึกษาคือสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าย่านชุมชนแห่งหนึ่ง อาคารสีขาวสะอาดสองชั้นยาวลึกเข้าไปภายในอาณาบริเวณรั้ว ด้านหน้าอาคารนั้นมีสนามเด็กเล่นขนาดย่อมสำหรับพักผ่อนหย่อนใจ เออนะ มาถึงขั้นนี้แล้ว เขาขอรอพูดคุยกับเธอให้รู้เรื่องกันไป ชายหนุ่มเหลียวมองโดยรอบพลางทรุดนั่งลงบนม้านั่งยาว ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของเด็กๆ แอบลอบมองบุรุษในเครื่องแบบทหารน่าเกรงขาม แก้วน้ำลวดลายน่ารักใบหนึ่งยื่นมาตรงหน้า พิรุณเงยหน้ามองผู้ให้แล้วก็อยากรวบร่างบางมากอดไว้แนบกาย หัวใจแห้งผากของเขาราวกับมีไอน้ำเกาะพราวเช่นแก้วใบนั้นเทียว “ไม่ต้องสอนเด็กๆ แล้วหรือ” รุ่งทิพย์นั่งลงบนม้านั่งเดียวกันห่างออกไป “วันนี้น้องๆ อยู่กันไม่กี่คน บางคนไปเข้าค่ายกับทางโรงเรียนค่ะ” “เธอมาสอนที่นี่ทุกวันหรือ” “เปล่าค่ะ พวกเรามาเฉพาะวันจันทร์ พุธ ศุกร์เท่านั้น มาสอนเสริมกับสอนการบ้านให้พวกแก เพื่อนทิพย์เคยอยู่ที่นี่มาก่อนน่ะค่ะ” “อ้อ แต่วันนี้คงขาดสมาชิกไปคนกระมัง หมอนั่นไง” ถ้าเป็นเมื่อก่อนรุ่งทิพย์คงร้อนรนแก้ความเข้าใจของเขาเสียใหม่ เธออยากให้เขาสบายใจที่สุดว่าใจของเธอผูกสัมพันธ์กับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น  แม้กระทั่งตอนนี้ก็ตาม ต่างกันแต่ว่าตอนนี้เธอไม่เห็นประโยชน์อันใดจะต้องด่วนแก้ตัวอีกเช่นเคย อาการนิ่งงันของอีกฝ่ายสร้างความกริ่งเกรงอย่างประหลาดให้แก่พิรุณ เธอไม่ใช่เด็กสาวที่เขาสามารถอ่านใจได้ง่ายดายอีกแล้ว หรืออาจเพราะเจ้าหล่อนปิดใจ ไม่ให้เขากล้ำกรายเข้าไปกระมัง “ขอโทษทีเถอะ ช่วงนี้ฉันอารมณ์ไม่สู้ดีนัก ทิพย์ ฉันไม่มีความสุขเลย” “ทุกข์หรือสุขมันไม่ได้อยู่กับเราตลอดไปหรอกนะคะ” “แต่ตอนนี้ฉันมีแต่ความทุกข์ ทิพย์ คนอื่นจะครหาฉันอย่างไรนั้นฉันรู้ แต่ฉันเลือกไม่ใส่ใจ แล้วนี่กลับกลายเป็นเขาเสียเอง เธอคิดดูเถอะว่าชั่วชีวิตนี้ฉันจะพบความสุขได้อีกไหม” “คุณโต้งหมายถึง...” “ใช่ ลูกสาวของเสธ. นั่นแล เขาคงพอใจฐานะนั้นมากกว่า” สุ้มเสียงพิรุณแฝงแววหยามหยันตนเอง นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เธอต้องการเลย ความเจ็บปวดจากรักครั้งแรกนั้นแสนทรมานก็จริง แต่รุ่งทิพย์หวังว่าความผิดหวังของตนจะนำมาซึ่งความสุขของคนที่เธอรัก หญิงสาวนึกเห็นใจเขาเท่าๆ กับทำใจยอมรับว่านั่นคือหนทางที่เขาเลือกเดิน การถอยหลังกลับไม่ใช่ทางออกเหมาะสม คนฉลาดเช่นเขาคงทำใจยอมรับและเรียนรู้ที่จะปรับตัวปรับใจได้สักวัน “ทิพย์ ฉันอยากพบ อยากพูดคุยกับเธอเหมือนเดิม” ไม่... รุ่งทิพย์ผวาในใจ ความเข้มแข็งซึ่งเธอแสร้งทำกำลังอ่อนตัวลงช้าๆ เธอนึกโกรธและโทษความใจอ่อนของตนที่เผลอไปเห็นใจเขามากมาย “เดี๋ยว” พันตรีพิรุณคว้าข้อมือเรียวไว้ได้ทัน “เธอกำลังเข้าใจฉันผิด ฉันเพียงแต่ต้องการ ‘เพื่อนคุย’ เท่านั้น ทิพย์ ไม่มีใครรู้จักฉันเท่าเธออีกแล้ว” รุ่งทิพย์ค่อยปลดมือเขาออกอย่างนิ่มนวล “ถ้าคุณโต้งต้องการ ‘คนรับฟัง’ ทิพย์ก็ยินดีค่ะ” เออนะ เท่านี้หัวใจเขาก็พองฟูราวกับเธอรับรักเสียแล้ว ดวงหน้าคมคร้ามเผยยิ้มละไมครั้งแรกในรอบสัปดาห์ “ขอบใจเธอมาก ฉันยังไม่ได้ขอบใจเธอเรื่องงานคืนนั้นเลย เธออุตส่าห์ช่วยดูแล...นายตาม” “คุณตามเธอทราบหรอกค่ะ ว่าตนเองควรอยู่ตรงไหนเพื่อให้คุณสบายใจ” “ทิพย์...” “คุณโต้งกลับไปเถอะนะคะ อย่ารออีกเลย ทิพย์ต้องเข้าไปดูน้องๆ แล้ว” เจ้าหล่อนไม่ได้ไสส่งเขา หากแต่ขอร้องด้วยดวงใจบอบช้ำ เขาเข้าใจความนัยจากถ้อยความเหล่านั้นดี ถึงเวลาที่ตนควรล่าถอยเสียที แต่เป็นการถอยเพื่อกลับไปคิดหาหนทางผูกมัดเธอไว้ข้างกายตลอดไป ยามนี้เขารู้แล้วว่าความสุขที่ได้รับจากเธอมีความหมายเพียงใด พิรุณหมายมาดจะครอบครองทั้งอนาคตอันสดใสและหญิงสาวที่ตนรักพร้อมๆ กัน เมื่อนั้นเขาย่อมเป็นผู้มีความสุขที่สุดในโลก ชดเชยอดีตอันขมขื่นซึ่งตนต้องเผชิญ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 12:00:10

ความคิดเห็นที่ 5 พี่มาลัย - ตอนที่แล้วพิรุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลยค่ะ รสรินจับแพะชนแกะเองแท้ๆ ฟังจากคนอื่นมาแล้วมาเห็นผ้าเช็ดหน้าอีก ทีนี้จินตนาการบรรเจิดเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ พี่ไก่ - แหะๆ พี่ไก่อาจเปลี่ยนใจได้นะคะ ต้องดูไปอีกพักนึงค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณscottie - พิรุณอาจไม่ได้รักทิพย์แบบเสียสละเพื่อความรักได้ทุกอย่าง แต่สำหรับคนอย่างเขา นี่ก็ใกล้เคียงความรักอย่างบริสุทธิ์ใจที่สุดแล้วค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 12:06:41

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารพิรุณอ่า แต่เจอรสรินจัดให้แบบนี้ก็ดี จะได้รู้ค่าของทิพย์บ้าง จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 15:59:45

ความคิดเห็นที่ 7 เออหนอ ตอนที่มีความสุขกลับไม่รู้สึกว่ามันสำคัญ แต่พอความสุขนั้นกำลังจะลอยหายไป กลับมาเห็นความสำคัญ เฮ้อออออ.... ใจจริงอยากให้คุณพิรุณเป็นพระเอกนะคะเนี่ย ^^ จากคุณ : '' My Bag '' เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 16:17:04

ความคิดเห็นที่ 8 รุ่งทิพย์สู้ๆ อย่าใจอ่อน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 21:16:52

ความคิดเห็นที่ 9 หวังว่ารุ่งทิพย์จะไม่ใจอ่อนนะคะ ยังไงก็พยายามคิดว่าคนดีๆ อย่างนัทยังอยู่ทั้งคน กิฟต์หมดแล้วค่ะ ติดกิฟต์ไว้ก่อนนะคะ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 10:09:39 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 09:58:46