ความคิดเห็นที่ 1 17 ฝันร้าย หัวใจสลาย ดอกไม้ขยะ นำทัพพ์เขย่าขวดยาแก้ปวดแล้วพบว่า มันว่างเปล่า... นี่เขากินมันหมดภายในสองเดือนหรือนี่? แน่ล่ะ ปัญหารุมเร้าจนเขานอนแทบไม่ได้เลย ป้าจี้หายไป เขาตามหาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอ  ข้าวขวัญก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ให้โอกาสปรับความเข้าใจกับเขาแม้แต่น้อย ลุงสิบโกรธจนไม่มองหน้าเขาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้นมา ส่วนพี่พลก็ไม่ยอมให้เข้าพบเพื่อเจรจาใดๆ ทั้งสิ้น เหมือนทุกคนทิ้งเขาให้จมอยู่กับปัญหาตามลำพัง เมื่อมีเวลา เหลือตัวคนเดียว นำทัพพ์จึงพยายามคิดทบทวนหาหนทางแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้น... เขาติดต่อเพื่อนนักกฎหมายที่ทำงานอยู่ในอเมริกาเพื่อปรึกษาว่าสามารถยื่นค้านสิทธิบัตรข้าวหอมมะลิแดงได้หรือไม่ ถ้าฟ้องร้องว่าทรูฟู๊ตขโมยงานวิจัยของเขาไป สิทธิบัตรนั้นก็อาจจะเป็นโมฆะ ตอนนี้เขากำลังพยายามรวบรวมหลักฐาน ยากตรงที่ว่า ข้อมูลพันธุ์กรรมที่ถอดรหัสด้วยคอมพิวเตอร์นั้นไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเป็นของใคร เขาทำงานคนเดียว ไม่มีทีมงาน ไม่มีพยาน ไม่เคยส่งผลงานวิจัยไปให้หนังสือที่ไหนตีพิมพ์เลยด้วย ที่ลำบากคือ กฎหมายสิทธิบัตรไม่สนใจว่าใครคิดได้ก่อน แต่ให้ความสำคัญกับใครที่ยื่นจดสิทธิบัตรก่อน แต่ยังไม่ทันที่นำทัพพ์จะรวบรวมหลักฐานอะไรได้เลย พี่ชายของเขาก็สร้างปัญหาใหม่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม นำทัพพ์แทบจะกระอักเลือดตาย เมื่อพี่:-)โทรมาบอกเขาว่า โรงเรียนชาวนาโดนหมายตรวจค้น และลุงสิบเจอข้อหา ‘ละเมิดทรัพย์สินทางปัญญา’ มีข้าวเถื่อนและปุ๋ยเถื่อนอยู่ในครอบครอง! “แล้วตอนนี้พี่:-)อยู่ไหนครับ?” “:-) กูเป็นครูใหญ่นะโว้ย ก็อยู่สถานีตำรวจสิวะ” “พี่รออยู่ตรงนั้นก่อนนะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” “เฮ่ย! เดี๋ยวๆๆๆๆๆ เดี๋ยวก่อน...” พี่:-)ร้องเสียงหลง “...มิงอย่าเพิ่งมานะ ถ้ามาตอนนี้ :-)... กูกลัว ลุงสิบเจอสองกระทงว่ะ นอกจากละเมิดฯ แล้ว ยังเพิ่มคดีฆาตกรรมด้วย” “ให้แกฆ่าผมตายดีกว่า!” “ใจเย็นๆ น่า มิง:-)...ยังมีประโยชน์อีกเยอะ เชื่อกูเถอะ มาที่นี่ มิงก็โดนไปด้วย โรงเรียนชาวนาก็อยู่บนที่ดินมิง แถมยังเป็นหนึ่งในกรรมการ ...สู้นั่งเย็นๆ อยู่บ้านแล้วคอยรับสายกูรายงานข่าวดีกว่า จะได้มีสมองอีกก้อนช่วยคิด” “แล้วลุงสิบเป็นไงมั่ง?” “ถ้าแกเป็นห่วงชีวิตตำรวจและสินทรัพย์ราชการ กลัวลุงแกอาละวาดโรงพักแตกละก็ อย่าห่วงเลย วันนี้มาดแกนิ่งมาก” นั่นแหละที่น่าห่วงล่ะ ถ้าลุงสิบโวยวาย หมายความว่า แกยังดีอยู่ แต่ถ้าเมื่อไหร่เงียบล่ะก็... น่ากลัว... สามชั่วโมงต่อมา... หลังจากที่นำทัพพ์รอรายงานจากพี่:-)ด้วยความกระวนกระวาย ก็มีสายเรียกเข้า “:-)... ดูท่าปัญหาจะใหญ่ยาวกว่าที่คิดว่ะ” “เกิดอะไรขึ้น?” “เจ้าหน้าที่เค้าชั่งน้ำหนักของกลางที่ยึดมาได้แล้วส่งไปให้ไอ้พวกทรูฟุตส้นทีนจริงๆ คำนวน เค้าเรียกค่าเสียหาย บวกค่าชดเชย บวกค่าปรับ บวกค่าห่าเฮี่ยอะไรของ:-)อีกไม่รู้... รวมแล้วเบ็ดเสร็จ สิบเจ็ดล้านแปดแสนสี่หมื่นหนึ่งพันเฮี่ยอะไรมีเศษๆ เต็มไปหมดเลย ห่าเอ้ย... ยี่สิบหกตังค์มันก็ยังเอา สาด!” “โอเคพี่:-) ไม่ต้องตกใจ รับเอกสารเค้ามาก่อน แล้วยังไงเดี๋ยวผมไปเคลียร์ให้ น่าจะเจรจาต่อรองได้ สุดท้ายเหลือที่ต้องจ่ายคงไม่เท่าไหร่ ผมรับผิดชอบทุกอย่างเอง” “ปัญหาใหญ่:-)มันไม่ใช่เรื่องเงินอ่ะเด่ะ” นำทัพพ์ได้ยินเสียงพี่:-)ป้องปากกระซิบใส่โทรศัพท์แล้วสังหรณ์ใจไม่ดีเลย “ลุงสิบแก :-)ไม่ยอมเซ็นเอกสาร ” ค่อยยังชั่ว ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็แก้ง่ายมาก... “งั้นพี่ก็เซ็นแทนซิ” “ไอ้นี่นิ... ฟังกูพูดให้จบก่อนเซ่ พ่อตามิงน่ะ ไม่เซ็นเอกสาร แต่:-) เข้าคุกไปแล้ว!” นำทัพพ์อึ้ง... แค่ข้อหาละเมิดสิทธิบัตรนี่ต้องโทษหนักถึงขนาดติดคุกเลยเหรอ? แล้วอะไรกัน ศาลยังไม่ได้ตัดสินสักหน่อย แต่ไม่รู้ล่ะ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อน “งั้นพี่ก็รีบทำเรื่องประกันตัวสิ ต้องใช้เงินเท่าไหร่ ผมโอนไปให้เดี๋ยวนี้เลย” “ไม่มีประโยชน์หรอกเฮีย... เก็บเงินไว้แต่งเมียดีกว่า” “เกิดอะไรขึ้น เค้าไม่ให้ประกันตัวงั้นเหรอ?” หรือพี่พลเล่นเส้นสายอะไรบ้าๆ “เปล่า ลุงสิบแกเดินเข้าตารางเอง ตำรวจทั้งโรงพักแทบจะกราบแกเลยให้ออกมา แต่แกยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ไม่ยอมออก แกบอกว่า... ให้มันรู้กันไป ว่าชาวนาหมักปุ๋ยปลูกข้าวบนผืนแผ่นดินนี้ทำผิด ละเมิดสิทธิ์นายทุน แกบอกว่าจะไม่ออกจากคุก จนกว่าจะมั่นใจว่า ไม่มีชาวนาคนไหนต้องโดนจับเหมือนแก!” คืนนั้น นำทัพพ์ไม่ฟังเสียงคัดค้านของพี่:-) เขาไปที่สถานีตำรวจเพื่อขอร้องลุงสิบให้ออกมาและสัญญาว่าเขาจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ลุงสิบไม่เพียงไม่ฟังเขา กลับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาราวกับเขาเป็นมนุษย์ล่องหน แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนแกตลอดทั้งคืนก็ตาม สองวันต่อมา ก็มีประกาศมาจากทรูฟู๊ต ให้รางวัลแก่เกษตรกรที่โทรแจ้งข่าวว่า มีเพื่อนบ้านคนไหนใช้เมล็ดพันธุ์ข้าวเถื่อน หรือ หมักปุ๋ยเถื่อน ซึ่งหมายถึง ข้าวและปุ๋ยที่เหมือนของทรูฟู๊ต ไม่ได้จ่ายเงินซื้อจากทางบริษัทฯ ถือว่า เอาเปรียบเพื่อนเกษตรกรที่จ่ายเงินซื้ออย่างถูกกฎหมาย ดูท่างานนี้ ลุงสิบได้อยู่ในคุกนานแน่นอน ไม่แน่ว่า จะได้อยู่ตลอดชีวิตด้วยซ้ำ! ลูกสาวลุงสิบรู้ข่าวช้ากว่าใคร เธอรีบไปหาพ่อ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของพ่อนั่งหลับตานิ่งอยู่ในห้องขังโรงพัก ข้าวขวัญก็เกาะลูกกรงร้องไห้แบบไม่อายใคร บัดนั้นเอง เธอก็ตัดสินใจจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยพ่อของเธอให้ได้ “ว่าไงจ๊ะ ที่รัก ...พักนี้ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลย” “คุณพล ทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ!” “ไฮโซแสนสวยอย่างคุณข้าวขวัญจะเดือดร้อนไปทำไมกัน?” “ไม่ต้องมาแกล้งทำไก๋ คุณก็รู้อยู่เต็มอก ว่าเค้าเป็นพ่อของฉัน ขอร้องล่ะ คุณพล ปล่อยพ่อฉันไปเถอะค่ะ” “ฮึ... ขอโทษนะครับ ใครจับเขาเข้าคุกไม่ทราบ ผมแค่แจ้งข้อหาละเมิดทรัพย์สินทางปัญญา จ่ายค่าเสียหายมาซะก็สิ้นเรื่อง ถ้าไม่มี ผมก็ไม่ได้ใจร้ายจะให้เอาลูกสาวมาขัดดอกเหมือนในละครหรอกนะ เรามาเจรจาประนอมกันได้” ข้าวขวัญรู้ว่าพ่อไม่มีทางยอมคุยด้วย ไม่ใช่เพราะพ่อไม่มีเงิน แต่มันเรื่องของศักดิ์ศรีและความถูกต้อง ...คนอย่างพ่อ ถ้าจำเป็น ‘ต้องจ่าย’ ต่อให้ไม่มี พ่อก็จะหามาจ่ายจนได้ แต่ถ้าพ่อเห็นว่า ‘ไม่ต้องจ่าย’ สักสตางค์เดียว พ่อก็ไม่ยอม! “คุณพลจะต้องการเงินพ่อฉันไปทำไม มันก็แค่เศษเงินของคุณเท่านั้นเองนะคะ” ชายหนุ่มยักไหล่ “ข้าวไม่เคยได้ยินเหรอจ๊ะ... Business is Business เงินทองเป็นของไม่เข้าใครออกใคร” ข้าวขวัญที่เคยได้ยินพ่อพูดเสมอว่า ‘เงินทองเป็นของมายา ข้าวปลาเป็นของจริง’... เจอคำคมของคุณพลเข้าไปพูดอะไรไม่ออก พลยิ้ม... จริงๆ เงินที่เขาปรับไอ้ลุงสิบน่ะ มันก็แค่เศษเงินของเขาจริงๆ อย่างที่เธอว่านั่นแหละ แต่เท่ากับเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู พวกชาวไร่ชาวนาที่ไม่รู้จักคำว่า ‘สิทธิบัตร’ คืออะไร จะได้รู้ไว้ ว่าละเมิดทรัพย์สินทางปัญญาของทรูฟู๊ต ต้องโดนอะไรบ้าง ...สะใจจริงๆ ยิงนกนัดเดียวร่วงเป็นฝูงเลย ได้ล้างแค้นยัยลูกสาวกับพ่อมัน เสือกหยิ่งนัก แล้วก็... “แต่ถ้า... ข้าวมีอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะก็ ผมอาจจะยอมช่วย...” “แลกเปลี่ยน? คุณพล... หมายความว่ายังไงคะ?” ข้าวขวัญเม้มปาก อา...อย่าบอกนะว่าเขาต้องการนอนกับเธอ!? “เฮ่ย... ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นน่า ผมมันคนมีศักดิ์ศรี ไม่คิดทำอะไรอย่างงั้นกับข้าวหรอก” ชายหนุ่มยิ้ม “...ตั้งแต่เด็กแล้ว ผมไม่เคยกินของเหลือจากไอ้เป๋นั่น แล้วทำไมโตขึ้นมา ผมต้องไปรับเดนมันด้วย?” ข้าวขวัญฟังแล้วเจ็บเข้าไปถึงขั้วหัวใจ “...สู้ให้ข้าวมาช่วยงานผมดีกว่า” ช่วยงาน? นำทัพพ์พยายามโทรศัพท์หาข้าวขวัญมาสองวันแล้ว เขาอยากปรึกษาเรื่องพ่อของเธอ หวังว่าลูกสาวจะสามารถพูดให้พ่อใจอ่อนยอมออกมาได้ แต่เธอไม่รับสายของเขาเลย จนกระทั่งตอนนี้... ประจวบเหมาะกับที่ข้าวขวัญกำลังคุยกับคุณพลครึ่งๆ กลางๆ ...เธอปิดเสียงมือถือซึ่งใส่ไว้ในกระเป๋า จึงไม่ได้ยินสัญญาณเรียกเข้าของนำทัพพ์ แต่กลับขยับตัวไปโดนปุ่มกดรับสายโดยไม่ตั้งใจ... ปลายทางจึงได้ยินบทสนทนาของเธอกับคุณพลพอดี นำทัพพ์ใจเต้นระรัวขึ้นมาทันทีที่เธอรับสาย “ฮาโหล ขวัญ ฮาโหล...” นำทัพพ์พยายามกรอกเสียงตัวเองลงไปในโทรศัพท์ แต่ดูเหมือนว่า คนรับสายจะไม่ฟังเขาเลย เธอไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ เพราะกำลังคุยอยู่กับใครบางคนทางโน้น “คุณจะให้ข้าวทำอะไรคะ?” เสียงของเธอที่นำทัพพ์ได้ยินนั้น ไม่ได้พูดกรอกใส่โทรศัพท์ แต่ก็อยู่ไม่ไกล ทำให้เขาได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจนและเข้าใจในทันทีว่าเธอไม่ได้มีเจตนารับสายของเขา มันเป็นแค่อุบัติเหตุกดปุ่มพลาดเท่านั้น นำทัพพ์เกือบจะวางสายอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะเสียงคู่สนทนาของเธอดังลอดเข้ามา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเสียมารยาทฟังต่อไป เพราะเสียงนั่น เป็นของคนที่เขาคุ้นเคย และที่สำคัญ คนคนนั้นเอ่ยชื่อของเขาด้วย! “ช่วยไปหลอกเอาข้อมูลวิจัยใหม่ๆ ที่ไอ้ทัพพ์กำลังทำอยู่มาให้ผมหน่อยสิ” เสียงพี่พล... ไม่ผิดแน่ เขาจำได้ไม่มีวันลืม! นี่พี่พลขโมยเอาข้อมูลพวกนั้นไปยังไม่พออีกหรือ ยังจะใช้ให้เธอมา ‘หลอก’ เขา? “คุณพล จะให้ข้าวไปหลอกเอางานของเค้ามายังไงคะ?” “เด็กโง่ ไอ้ทัพพ์มันหลงเสน่ห์ข้าวของผมขนาดนั้น หึหึ... ผมคงไม่ต้องบอกรายละเอียดนะว่า ถ้าข้าวอยากหลอกใช้ไอ้ทัพพ์ ต้องทำอะไรกับมันบ้าง...” “...” เสียงข้าวขวัญเงียบไป... “น่า... อย่าคิดมาก ยอมเอาตัวเข้าแลกนิดหน่อย ไม่สึกไม่หรอหรอก แฟนข้าวคนนี้น่ะ ใจกว้างงงงงง...” เสียงหัวเราะเสียดหูของพี่ชายทำให้นำทัพพ์ทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาตัดใจกดปุ่มวางสาย แต่ยังไม่วายมีเสียงพี่ชายลอดออกมาจากโทรศัพท์ก่อนที่สัญญาณจะขาดไป “เอ๊ะ... แหวนที่ผมให้ข้าวไปไหน?” แหวน! อา... เขาหมายถึงแหวนวงนั้นใช่มั๊ย เป็นของพี่พลให้เธอจริงๆ หรือนี่ ความรู้สึกของเขาตอนนี้ ไม่ต่างกับความรู้สึกของเด็กชายนำทัพพ์ในรถคันนั้น วันที่รู้ความจริงว่า แม่ของเขามีใครคนอื่นอีกคนนอกจากพ่อ นำทัพพ์ปาโทรศัพท์ในมือทิ้งอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขาได้แต่ภาวนาขออย่าให้ข้าวขวัญทำอะไรให้เขาต้องรู้สึกผิดหวังในตัวเธอมากไปกว่านี้อีกเลย “เอ๊ะ... แหวนที่ผมให้ข้าวไปไหน?” ก่อนจากกัน พลยังอุตส่าห์ตาไวเห็นว่าสร้อยคอที่เขาใส่ให้เธอหายไป “ ทำไมไม่ใส่ล่ะจ๊ะ?” “เอ่อ ข้าว...อ่า เก็บไว้ที่บ้านค่ะ แล้วจะรีบเอามาคืนคุณนะคะ” จะได้หมดเวรหมดกรรมต่อกันเสียที “ไม่ต้องๆ เอาเป็นว่า ถ้าข้าวทำงานสำเร็จล่ะก็ ผมยกให้ ” พลบอกอย่างใจดี “...เป็นที่ระลึก!” ยังไงก็คุ้มล่ะวะ แหวนไม่กี่ล้าน แต่งานวิจัยของไอ้ทัพพ์อาจจะทำกำไรให้เขามหาศาล แต่ข้าวขวัญไม่ต้องการของจากมนุษย์พันธุ์นี้ เธอจะต้องหามันออกมาคืนเขาให้จงได้ พลค่อนข้างเชื่อมั่นว่า ถ้าเขาส่งยัยข้าวไปแลก ต่อให้ต้องการหัวมัน ไอ้ทัพพ์ก็ยอมตัดลงมาให้ได้ ผู้ชายด้วยกัน ทำไมจะดูไม่ออก มองตาก็รู้แล้วว่ามันหลงแม่นี่จนหัวปับหัวปำ แต่กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตคำนวนอะไรบางอย่างพลาดไป... ลูกสาวลุงสิบไม่ได้โง่ ข้าวขวัญเก็บความเจ็บแค้นแสนสาหัสกลับมานั่งคิดนอนคิดทั้งคืน... การที่พลใช้ให้เธอไปหลอกเอางานวิจัยของนำทัพพ์ นั่นก็เท่ากับเป็นการเฉลยประเด็นสำคัญ... พี่น้องคู่นี้ไม่ได้ญาติดีกันอย่างที่คนเป็นพี่แอบอ้าง และมันทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่า ที่เธอคิดไว้ถูกต้อง... นำทัพพ์ไม่ได้เอาผลงานวิจัยข้าวหอมมะลิแดงไปให้พี่ชายจริงๆ ...ไม่อย่างงั้น ทำไมพลจะต้องมาเปลืองแรงเสียเวลาขู่ให้เธอไปหลอกน้องชาย ในเมื่อนำทัพพ์ก็ทำงานให้กับทรูฟู๊ตอยู่แล้ว คิดมาถึงตรงนี้ ข้าวขวัญก็รู้สึกเหมือนหมอกควันดำมืดที่ปกคลุมอยู่ในหัวใจค่อยๆ จางลงไป โลกรอบๆ ตัวพลันกระจ่างสดใสขึ้นมาอีกครั้ง... ถ้าอย่างงั้น แทนที่เธอจะหลอกนำทัพพ์ เอาข้อมูลของเขาไปป้อนให้คนเลวๆ อย่างนายพล สู้เธอบากหน้าไปขอร้องให้นำทัพพ์ช่วยหาทางแก้ไขปัญหาไม่ดีกว่าหรือ... คนฉลาดอย่างเขาน่าจะมีหนทาง อีกอย่าง เขาเป็นเจ้าของผลงานวิจัยตัวจริง น่าจะมีหลักฐานในการยื่นคำร้องคัดค้านหรือทำอะไรสักอย่างได้ แต่... นำทัพพ์อาจจะไม่ช่วยเธอก็ได้ ...เพราะถึงยังไง พลก็เป็นพี่ชายของเขา ทรูฟู๊ตก็เป็นบริษัทของตระกูล เขาจะยอมทรยศต่อพ่อแม่บุญธรรม ครอบครัวที่เลี้ยงดูเขามาเชียวหรือ? ‘ไอ้ทัพพ์มันหลงเสน่ห์ข้าวของผมขนาดนั้น หึหึ... ผมคงไม่ต้องบอกรายละเอียดนะว่า ถ้าข้าวอยากหลอกใช้ไอ้ทัพพ์ ต้องทำอะไรกับมันบ้าง’ คำชี้แนะจากพล กลับเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง ‘น่า... อย่าคิดมาก ยอมเอาตัวเข้าแลกนิดหน่อย ไม่สึกไม่หลอหรอก’ เขารักเธอหรือเปล่า ข้าวขวัญไม่รู้ แต่เธอมั่นใจอยู่อย่าง... เขามีความปรารถนาในตัวเธอ! หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่โดยไม่รู้ตัว... แค่คิดก็อกใจสั่นไหวไปหมดแล้ว บ้า!... ไม่ๆๆๆๆ... เขามีหญิงอื่นแล้วนะ เธอยังจะทำอะไรแบบนั้นกับเขาอีกได้ยังไง ได้! เธอต้องทำได้ซี่ ข้าวขวัญ เพื่อพ่อ... เพื่อชาติ... เพื่อประชาธิปไตย... (เกี่ยวอะไรไม่รู้ อ้างประชาธิปไตยไว้ก่อน) เธอจะยอมเสียสละ ‘เลือดเนื้อ’ อีกสักครั้ง... คิดได้ดังนั้น ลูกสาวลุงสิบก็ขัดสีฉวีวรรณตั้งแต่หัวจรดเท้า เช็ดตัวเสร็จ เธอก็เปิดตู้หยิบเอาเอ็มเจ็ดสิบเก้า เอ้ย... ชุดชั้นในผ้าลูกไม้เนื้อบางสีดำที่แอบซื้อเก็บไว้นานแล้วออกมา... ฮึ... เธอไม่ยอมแพ้ยัยจี้เส้นหรอกน่า นำทัพพ์เจอชุดนี้ของเธอเข้าไป ไม่ช่วยพ่อเธอก็ให้มันรู้ไปสิ สมัยก่อนตอนเป็นเพื่อนสนิทกัน นำทัพพ์เคยไปเดินเล่นกับเธอในห้าง เมื่อผ่านร้านชุดชั้นใน เขาหยุดยืนหรี่ตามองหน้าเธอสลับกับชุดชั้นในที่โชว์อยู่ในหุ่นหน้าร้านแล้วอมยิ้มแก้มบุ๋ม... ‘อะไรยะ?’ ‘เปล่า’ ‘เปล่าอะไร ยิ้มทะลึ่ง นี่แน่ะ’ เธอเอานิ้วจิ้มบุ๋มที่แก้มแรงๆ ‘โอ๊ย... เราก็แค่ลองเปรียบเทียบหมีพูห์น้อยกับลูกไม้สีดำเท่านั้นเอง’ ‘ไอ้บ้า นี่แน่ะๆๆๆ’ วันต่อมา เธออุตส่าห์แคะกระปุกแล้วย่องไปถอยชุดนี้ออกมา ตอนนั้น... เธอก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่า ซื้อมาทำไม ใส่ก็ไม่กล้า แค่มองยังอายเลย แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า เด็กสาวคนนั้นได้ยินสายตาของเพื่อนสนิทที่เธอแอบหลงรักบอกว่า ‘ชุดนั้นเหมาะกับเธอนะ’ สัญชาติญาณหญิงของเธอถูกกระตุ้นให้เกิดความปรารถนาอยากให้เขาชื่นชม แต่ข้าวขวัญก็ยังไม่เคยมีโอกาสใส่มันอวดเขาเลย จนถึงวันนี้... นำทัพพ์รู้ ว่าเธอต้องมา! ตั้งแต่ปาโทรศัพท์มือถือทิ้งลงพื้น เขาก็นั่งนับลมหายใจรอเธอมาหาเขาด้วยความรู้สึกสับสนจนบอกไม่ถูก ทั้งรัก ทั้งแค้น ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งยินดี... น่าโมโหตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่าข้าวขวัญมาเพื่อหลอกเขาตามคำสั่งของคนรักใหม่ เขาก็ยังอดดีใจที่จะได้พบหน้าเธอไม่ได้ ยิ่งคิดถึงว่าเธอมา ‘แลก’ อะไรกับเขา ชายหนุ่มก็เกิดอาการร้อนรุ่ม อกใจสั่นไหว ได้แต่สั่งห้ามตัวเองว่า ไม่! ...เขาจะไม่แตะต้องตัวเธออย่างเด็ดขาด คิดสิ... คิดว่าจะลงโทษเธอยังไงดี ที่บังอาจดูถูกความรักของเขา นำทัพพ์กำแหวนร้อยสร้อยของเธอในมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนไปทั้งแขน ในสมองของเขาเหมือนมีพายุพัดกระหน่ำร้อยๆ พันๆ วิธีทำให้เธอเจ็บช้ำ และแล้ว... ในที่สุด เธอก็มาจริงๆ! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 21:33:08

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากกดกริ่งแล้วรออยู่พักใหญ่ไม่มีใครมาเปิดรับ เมื่อเห็นว่าประตูไม่ได้ล๊อคไว้ ข้าวขวัญจึงถือวิสาสะเข้าไป แต่เดินหาจนทั่วก็ไม่พบเจ้าของบ้าน เหลือแต่ห้องนอนชั้นบนซึ่งเขาเคยเสียสละให้เธออยู่จนคุ้นเคย ข้าวขวัญจึงกลั้นใจเปิดประตูเข้าไปด้วยใจระทึก ไม่นึกว่าจะได้เจอเหตุการณ์ที่ไม่คิดฝันรอเธออยู่ในนั้น เมื่อก้าวเข้าไปในห้องที่แสงสลัวกว่า ยังไม่ทันได้ปรับม่านตา อะไรบางอย่างก็ตำฝ่าเท้าเธอ! อา... ประกายวูบวาบที่สะท้อนขึ้นมาบอกว่ามันคือแหวนเพชรวงหนึ่ง หญิงสาวรีบก้มลงเก็บมันขึ้นมาดู แล้วพบว่าเป็นแหวนเพชรพร้อมด้วยสายสร้อยที่เธอทำหายไป เธอแทบจะโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ โดยลืมสงสัยไปเลยว่า เธอตามหาแทบตาย แต่มันกลับมาอยู่ในที่ที่ไม่สมควรอยู่แบบนี้ได้ยังไง “ดีใจมากเลยสินะ” เสียงเย็นเยียบของนำทัพพ์ทำให้เธอถึงกับสะดุ้ง ครั้นเงยหน้าขึ้นมาสานสบสายตาที่จ้องมองเธออย่างปวดร้าว ข้าวขวัญก็รู้สึกหนาวยะเยือกราวกับตกลงไปในทะเลน้ำแข็ง เธอไม่คิดว่าจะต้องมาเผชิญหน้าเขาในห้องนี้แบบทันทีทันใด... ดูเหมือนว่า... เขาตั้งใจรอเธออยู่! “แน่ล่ะที่ต้องดีใจ... ของสำคัญขนาดนั้น...” นำทัพพ์ไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอเลย น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม! “...แหวนเพชรราคาหลายล้านนะนั่น” “ไม่ใช่นะ... ฉัน...” ข้าวขวัญพยายามจะบอกว่า เธอดีใจที่จะได้คืนมันให้กับเจ้าของ แต่นำทัพพ์ไม่เปิดโอกาสใดๆ สำหรับคำแก้ตัว “เก็บดีๆ ล่ะ มันหมายถึงตำแหน่งใหญ่โตในอนาคตของเธอเชียวนะ” ถึงแม้ว่าภาพหญิงสาวดีใจเมื่อเจอแหวนของพี่ชาย นำทัพพ์คาดเดาไว้ก่อนแล้วว่าจะต้องเห็น แต่พอได้เห็นจริงๆ กลับปวดใจจนแทบบ้า “เอาล่ะ... แหวนเพชรก็ได้คืนไปแล้ว... เธอมาหาเราถึงบ้านนี่ ยังอยากจะได้อะไรจากเราอีกหรือเปล่า?” หญิงสาวอ้ำอึ้ง ... พูดออกไปสิ...ข้าวขวัญ อ้อนวอนให้เขาหาทางช่วยพ่อเธอกับเกษตรกรอีกนับล้านที่กำลังจะถูกรังแกจากโจรที่ปล้นอาหารของพวกเขาไป ถึงลูกสาวลุงสิบจะสั่งตัวเองแบบนั้น แต่เธอกลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ... นำทัพพ์เลยช่วยเธอไม่ให้เสียเวลา “อยากได้ข้อมูลงานวิจัยที่เราทำอยู่งั้นเหรอ?” ไม่ใช่! เธอไม่ได้อยากได้ข้อมูลวิจัย เธอยากให้เขาช่วยแก้ปัญหาให้ต่างหาก อา... แต่ทำไม... เขารู้! รู้เรื่องที่พลสั่งเธอทำได้ยังไง? หรือว่า... ไอ้พลคนชั่วมันหักหลังเธอ?! “เธอมีอะไรมาแลกล่ะ?” ข้าวขวัญเตรียมตัวเตรียมใจมาอย่างดีสำหรับการแลกเปลี่ยน ถึงขนาดลงทุนซักซ้อมท่าทางยั่วยวนที่จำมาจากภาพยนตร์อยู่หน้ากระจกจนมั่นใจ แต่พอมาถึงที่จริงๆ เจอเขาถามตรงๆ แบบนี้ เธอกลับอยากวิ่งหนีไปให้ไกลสุดขอบโลก ทั้งโกรธ ทั้งอาย ได้แต่ยืนตะลึงงงงันทำอะไรไม่ถูก “ว่าไง? เราถามว่า เธอจะเอาอะไรมาแลกกับของสำคัญขนาดนี้?” นำทัพพ์ขยับตัวเข้ามาใกล้จนเธออากาศที่เธอสูดเข้าไปมีแต่ลมหายใจร้อนๆ ของเขา... “อะไรที่เธอคิดว่ามีค่าพอที่เราจะยอมให้พันธุ์ข้าวของคนไทย ที่พ่อเธอสะสมมาจากชาวนาที่ยึดมั่นในอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ทั่วสารทิศ ...ไปตกอยู่ในมือ ‘พวกเธอ’ ?” อา... นี่เขานับเธอรวมเป็นพวกเดียวกับพี่ชายของเขาแล้วหรือเนี่ย? อะไรบางอย่างในน้ำเสียงแข็งกร้าวทำให้หญิงสาวถึงกับต้องถอยหลังไปสองก้าวด้วยความหวาดกลัว แต่ร่างสูงรุกคืบก้าวตามไม่ลดละ... “หรือว่าเธอคิดจะเอาตัวเข้าแลก?” สายตาและรอยยิ้มแบบที่ข้าวขวัญไม่เคยเห็นอยู่บนใบหน้าของเขามาก่อน ทำให้เธอรู้สึกเข่าจนอ่อนยืนไม่อยู่แทบจะทรุดลงไปกองอยู่ตรงนั้น แต่อุ้งมือใหญ่ร้อนผ่าวชิงบีบแขนสองข้างของเธอไว้แน่นแล้วกระชากเข้าไปจนชิดร่างของเขา “หึหึ... ใส่ชุดแบบนี้... เตรียมตัวมาทำงานดีจังนะ...” หญิงสาวอับอายจนอยากละลายหายไปเดี๋ยวนี้ เมื่อเขาก้มลงใช้สายตาโลมเลียมองลึกเข้าไปในชุดแสกคอกว้างสีขาวที่ถูกเขาดึงให้เนื้อผ้าร่นต่ำลงมาอย่างจงใจ จนเห็นเนินเนื้อสีน้ำผึ้งนวลเนียนโผล่พ้นขอบผ้าลูกไม้สีดำ บ้าที่สุด! ชุดชั้นในผ้าลูกไม้สีดำ!!! นำทัพพ์เห็นแล้วแทบจะคลั่งตาย ภายในร้อนรุ่มปั่นป่วนจน บทลงโทษเป็นร้อยเป็นพันที่เขาคิดไว้สำหรับเธอนั้นปลิวหายไปจนหมด เหลืออยู่แค่บทเดียว... บทรักอันเร่าร้อน! ไม่! ไม่ไม่ไม่!!! “เธอคิดว่าตัวเองมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ข้าวขวัญ?” เสียงของนำทัพพ์เกรี้ยวกราดขึ้นมาทันทีทันใด แม้แต่คนพูดเองยังตกใจ แต่ด้วยอารมณ์ที่ขัดแย้งกันอย่างรุนแรงในตอนนี้ เขาไม่สามารถบังคับควบคุมตัวเองได้เลยจริงๆ “...สำคัญตนผิดไปหรือเปล่า เธอชื่อ ‘ข้าวขวัญ’... แต่เธอไม่ได้ทำตัวให้มีค่าคู่ควรกับชื่อของเธอเลยสักนิด!” นำทัพพ์ไม่รู้ว่าเขาพูดจารุนแรงขนาดนี้ออกมาจากปากได้อย่างไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพูดกับเธอหรือเพื่อตอกย้ำกับตัวเองเพื่อปิดกั้นความรู้สึกเร้นลึกในหัวใจที่กำลังจะพังทลายลงมา ต่อให้เอาอาวุธร้ายทั้งโลกนี้มาทิ่มแทงหัวใจเธอ ข้าวขวัญยังไม่เจ็บปวดเท่ากับถูกนำทัพพ์ตะคอกใส่หน้าแบบนี้เลย “ที่ผ่านมา เรายอมให้เธอทุกอย่าง ก็เพราะรักเธอ เลยโดนเธอกับพี่พลดูถูกว่า เรามันโง่ง่าย... ถ้าเธอเสนอให้ เราต้องไม่มีวันปฏิเสธแน่ แต่... ขอโทษนะ ถ้ามีคนเอา ‘ขยะ’ มาแลกกับ ‘ข้าว’ ต่อให้เด็กปัญญาอ่อน มันก็ยังไม่เอา!” ไม่เอา! ได้ยินมั๊ยข้าวขวัญ แม้สมองจะสั่งห้ามเฉียบขาด... ไม่เอา! แต่ร่างกายของเขากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม ชุดแสกคอกว้างของหญิงสาวถูกเขาทึ้งจนกระดุมทั้งแถบหลุดลงมา รอยแยกด้านหน้าก็เปิดออกเผยให้เห็นผิวเนื้อนวลเนียนสีน้ำผึ้งตัดกับผ้าสีขาวของชุดที่ใส่และผ้าลูกไม้สีดำผืนน้อยซึ่งซ่อนอยู่ภายใน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับหยุดหายใจ “เธอมันไม่ใช่ ‘ข้าว’ อย่างชื่อ เธอมันก็แค่ ‘ขยะ’ เท่านั้น !” นำทัพพ์ตะโกนลั่น พร้อมกันนั้นเขาก็โยน ‘ขยะ’ ขึ้นเตียง ขยะที่เด็กปัญญาอ่อนไม่เอา แต่พอดีเขาไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนที่ไร้อารมณ์ปรารถนา โดยเฉพาะเมื่อเสื้อผ้าของเธอถูกเขากระชากออกไป เหลือแต่ร่างระหงสมส่วนดูเย้ายวนในผ้าลูกไม้สีดำเนื้อบางซึ่งปกปิดอะไรแทบไม่ได้ปรากฎแก่สายตาเต็มๆ ไม่ไหวแล้ว... นำทัพพ์สุดจะหักห้ามใจตัวเอง เขาไม่สามารถก้าวขาจากไปโดยไม่เหลียวแลเธออย่างที่สมองสั่งได้ ตอนนี้ข้างในเนื้อตัวของเขาเหมือนมีภูเขาไฟสักร้อยพันลูกระเบิดพร้อมๆ กัน อย่าว่าแต่ ที่ขวางกั้นเธอกับเขาอยู่เป็นแค่ผ้าลูกไม้บางๆ มองทะลุไปถึงไหนๆ แทบไม่ต้องใช้แรงจัดการกับมันเลย ต่อให้เป็นชุดชั้นในโลหะแบบที่นักรบสมัยโรมันใส่ป้องกันภรรยา เขาก็จะทึ้งมันหลุดออกมาให้ได้! ข้าวขวัญกรีดร้องอย่างตกใจเมื่อนำทัพพ์เหวี่ยงร่างเธอไปตกลงบนความนุ่มของที่นอนอ่อนยวบ ยังไม่ทันที่เธอจะทรงตัวลุกนั่งได้ เขาก็กระโจนติดตามขึ้นมาดึงให้เธอล้มลงในวงแขน ก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงดุที่ข้างหู “พ่อเธอคงภูมิใจนะ ที่มีลูกสาวยอม ‘นอนกับผู้ชาย’ เพื่อแลกกับประโยชน์ส่วนตัว ในขณะที่พ่อเธอกำลัง ‘นอนอยู่ในคุก’ เพื่อแลกกับประโยชน์ส่วนรวม!” คำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจ “เธอกลัวนักกลัวหนาว่าชาวบ้านจะนินทาเป็นโสเภณี เราบอกได้เลยว่าผู้หญิงที่เค้าขายตัวเลี้ยงพ่อแม่ยังมีคุณค่ากว่าเธออีก!” ไม่นะ... ไม่ใช่แบบนี้... นี่ไม่ใช่นำทัพพ์ที่เธอรู้จัก “ที่ผ่านมา เรารักผู้หญิงคนหนึ่งมากกกก... ซื่อสัตย์กับเธอคนเดียวตลอดมา... ไม่เคยแม้แต่จะคิดเที่ยวโสเภณี แต่วันนี้ เราจะลองดูสักครั้ง!” “อย่า!” หญิงสาวพยายามดิ้นรนขัดขืน หยิบฉวยอะไรได้ก็ใช้ต่างอาวุธ แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ หมอน ผ้าห่มนุ่มนิ่ม กับสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ บนหัวเตียงทำอะไรเขาไม่ได้เลย นอกจากช่วยสร้างฉากสมรภูมิการต่อสู้ให้ดูอลังการเหมือนมีสงครามอันดุเดือดเกิดขึ้นเท่านั้น สุดท้าย... เธอก็สู้แรงเขาไม่ได้ เมื่อผ้าลูกไม้สีดำชิ้นน้อยทั้งสองปลิวตกลงไปกองรวมกับของที่กระจายเกลื่อนรอบเตียง ข้าวขวัญก็พ่ายแพ้หมดรูปนอนร้องไห้อยู่ใต้ร่างสูง ปล่อยให้เขาจัดการลงทัณฑ์อย่างไร้ความปรานี ลูกสาวลุงสิบได้ยินเสียงตัวเองร้องโหยหวนครวญครางอย่างเจ็บปวดราวกับสัตว์ถูกทำร้าย เมื่อสายตาของนำทัพพ์ที่มองเธอไม่ต่างกับเห็นขยะสำหรับให้เขาทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง... ปลดปล่อยความทุกข์ใจ... ระบายความโกรธแค้น... ถ่ายเทความปรารถนาที่เก็บกดมานานหลายปีลงไปในร่างเธอจนหมดสิ้น เวรกรรมตามมาทันแล้ว... ข้าวขวัญเคยกล่าวหาคนที่รักเธอ บิดเบือนความรักของเขา แล้วในที่สุด สิ่งที่เธอเคยให้การไว้ สำนวนที่ตำรวจช่วยกันแต่งขึ้นด้วยความคึกคะนอง ให้เธอเซ็นชื่อเป็นผู้เสียหายไม่ต่างอะไรกับการแจ้งความเท็จเหล่านั้น ก็ค่อยๆ ทะยอยกลับกลายเป็นจริงขึ้นมา ทีละบท ทีละตอน ...กรรมสนองของแท้ ไม่ต้องเสียเวลารอจนถึงชาติหน้าเลย หญิงสาวนอนร้องไห้คนเดียวมานานแค่ไหนแล้วไม่รู้ หลับก็ฝันร้าย ตื่นก็ใจสลาย บัดนี้ ข้างตัวของเธอว่างเปล่า... ไม่มีอีกแล้ว แขนที่ให้นอนหนุน อ้อมกอดอบอุ่น กับจุมพิตปลอบประโลมหลังทุกสิ่งทุกอย่างผ่านพ้นไปเหมือนทุกครั้ง มีเพียงแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าขาวเนียนซึ่งเขาหันให้ทันทีที่ตักตวงความสุขจากเรือนร่างเธอจนสมใจแล้ว และเมื่อนอนพักจนแรงกลับคืนมา เขาก็แต่งตัวแล้วสะบัดหน้าจากไปโดยไม่เหลียวแล ทิ้งให้เธอจมอยู่กับหัวใจที่แตกสลายของตัวเอง ข้าวขวัญไม่รู้หรอกว่า นำทัพพ์ทั้งเสียใจและละอายแค่ไหนที่เขาหักห้ามตัวเองไม่ได้ ทำกับเธอแบบนั้น จึงไม่กล้าแม้แต่จะสานสบสายตาเธอ ไอ้บ้าเอ๊ย! ไหนปากว่าไม่เอา... ไม่เอา... ไม่เอาเค้า สุดท้ายก็เอาจนหมดเนื้อหมดตัว เป็นเพราะไอ้ลูกไม้สีดำนั่นแท้ๆ ไม่งั้น เขาไม่หื่นขนาดนั้นหรอก บอกตั้งนานแล้วไม่เชื่อ มันเหมาะกับกับเธอมากกว่าน้องหมีพูห์สีชมพูตั้งเยอะ เฮ่อ รู้สึกผิดต่อลุงสิบจริงๆ คนเป็นพ่ออยู่ในคุก เขายังจะทะลึ่งทำอะไรแบบนั้นกับลูกสาวแกอีก ชายหนุ่มคิดได้ดังนั้น เขาจึงไม่รอช้า โทรหาพี่:-)แล้วไปที่สถานีตำรวจเพื่อเกลี้ยกล่อมพ่อของข้าวขวัญกลับบ้านอีกครั้ง... น่าเสียดาย นำทัพพ์ออกจากบ้านไปไม่นาน ร่างเล็กๆ ของใครคนหนึ่งซึ่งเขาตามหาเกือบเป็นเกือบตายก็วิ่งออกจากยุ้งข้าวมาหาเขาที่บ้าน ...ป้าจี้กลับมาแล้ว! เสียงประตูเปิดปลุกข้าวขวัญให้ผวาลุกขึ้นมา แต่เมื่อเห็นว่า ใบหน้าขาวใสที่โผล่เข้ามากระพริบตาปริบๆ ไม่ใช่นำทัพพ์อย่างที่เธอหวังไว้ก็รู้สึกหัวใจห่อเหี่ยว เกือบจะทิ้งตัวกลับลงไปบนที่นอนอยู่แล้ว ถ้าเพียงแต่เจ้าของใบหน้านั้นไม่ใช่ยัยจี้เส้น... แองเจลล่า! ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ความจริงเธอดูถูกยัยจี้เส้นเป็นเด็กบ้าปัญญาอ่อนมาตลอด ถึงแม้จะถูกชะตาเมื่อแรกเห็น แต่ยัยจี้เส้นต้องนับว่าเป็นคู่แข่งความรักของเธอ หากในยามนี้ ข้าวขวัญกลับรู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้เห็นหน้าเธอ ไม่ได้สนใจอีกแล้วว่าเธอเป็นแค่อดีตเลขาฝึกงานที่อายุน้อยกว่าหลายปี ถึงกับกระโดดเข้าไปกอดร่างน้อยๆ ราวกับคนตกน้ำเห็นขอนไม้ลอยมา แล้วเมื่อแขนบางๆ คู่นั้นกอดตอบ ปลอบประโลมด้วยการตบหลังเบาๆ มาดเจ้านายสาวไฮโซของเธอก็อันตรธานไปจนหมดสิ้น ได้แต่ซุกซบใบหน้ากับอกของอีกฝ่ายปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น “ฮือๆๆ... ช่วยด้วย” ข้าวขวัญไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ปกติ เธอเป็นผู้บริหารที่รู้จักใช้คนให้เหมาะสมกับงาน แต่ยามนี้ เธอกลับเอ่ยปากอ้อนวอนศัตรูหัวใจที่ท่าทางเหมือนเด็กบ้าไม่น่าจะพึ่งอะไรได้เลยอย่างยัยจี้เส้นให้ไปทำเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต ที่แปลกกว่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่ไร้เหตุผล เธอมั่นใจว่า ยัยจี้เส้นต้องทำได้เสียด้วย “ทัพพ์... ทัพพ์...โกรธฉันมาก ฮือๆๆ ทำไงดีเขาโกรธจนทิ้งฉันไปแล้วช่วยไปบอกเขา... ให้กลับมา... ช่วยพ่อ...” “พ่อ? ลุงสิบเหรอ?” “ใช่ๆๆ... พ่อฉัน ฮือๆ... เธอไปขอร้องนำทัพพ์ให้ช่วยพ่อฉันหน่อยได้มั๊ย มีแต่เขาเท่านั้นที่จะช่วยได้” “เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงคะ ช่วยเล่าให้จี้ฟังก่อนได้หรือเปล่า?” เมื่อเวลาผ่านไป... น้ำตาของข้าวขวัญหยุดไหลแล้ว หลังจากได้เปิดอกเล่าเรื่องในอดีตของเธอตั้งแต่ต้น... ไม่ว่าปมที่เก็บซ่อนไว้ตั้งแต่เด็ก... หรือแม้แต่เรื่องของหัวใจที่ไม่เคยบอกใคร... เธอก็เล่าให้ฟังทั้งหมดโดยไม่ปิดบัง ไม่น่าเชื่อว่าเธอไว้ใจยัยจี้เส้นขนาดนั้น อะไรบางอย่างข้างในลึกๆ ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่า ยัยแองจี้ไม่ใช่ใครอื่นไกล แต่เป็น... เป็นเหมือนเพื่อนรักต่างวัยที่เธอสามารถใส่ชุดนอน นอนคุยกันบนเตียงกระหนุงกระหนิงแบบผู้หญิงๆ ระบายความในใจ ปรับทุกข์ได้... อบอุ่นหัวใจไม่ต่างกับเป็นพี่สาวน้องสาวอย่างที่ข้าวขวัญไม่เคยมี “ตั๊ยตาย... หนูทับบี้ของป้าจี้แรงดีขนาดนั้นเชียะ 555 แหม...นึกว่าเค้าจะเป็นผู้ชายนุ่มๆ ซะอีก” แองจี้หัวเราะชอบใจ “นุ่มซะที่ไหนกันล่ะ” ข้าวขวัญเม้มปากซ่อนยิ้มเขิน “คิคิ... แต่ตะเองก็ชอบที่เค้าทำชิมิล่า...” คนตัวเล็กกว่าเอาศอกกระทู้สีข้าง “บ้า! ฉันไม่ใช่พวกมาโซนะยะ” คนตัวโตตีแขนแก้เขิน ไม่รู้สึกโมโหสักนิดที่สรรพนามที่ยัยจี้ใช้แทนตัวเธอเปลี่ยนไป กลายเป็นเหมือนเพื่อนซี้ภายในไม่กี่ชั่วโมง “เอาน่า... ยังไงเค้าก็เป็นผู้ชายที่เรารัก ไม่ใช่ใครอื่นซักหน่อย จะร้องไห้ไปทำไมเล่า ...จะว่าเสียดายตัวตอนนี้ก็ช้าไปแล้ว” “เธอก็เข้าข้างเค้า ไม่โดนกับตัวเองไม่รู้สึกหรอกว่ามันเจ็บช้ำใจขนาดไหน” “งั้นเดี๋ยวจี้จะไปลากคอมันมาให้ตะเองลงโทษจนหนำใจเลย อ้อ... แล้วจี้จะเป็นผู้ใหญ่ไปทำพิธีขอขมาลุงสิบด้วยดีไม๊คะ?” พอพูดถึง ‘ลุงสิบ’ ข้าวขวัญก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาอีก “ไปบอกให้เขาหาทางช่วยพ่อฉันก่อนเหอะ ไม่รู้ว่าอีตาพลมีแผนจะเล่นงานชาวไร่ชาวนารายไหนต่อไป” “อื้ม... ใช่ เรื่องนี้สำคัญกว่า รอช้าไม่ได้ ...รีบแต่งตัวสิคะ เราจะได้ไปหาทับบี้น้อยกัน” ข้าวขวัญรู้สึกขำมากกว่าเขินเมื่อยัยจี้เส้นใช้ปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งสองข้างคีบชิ้นส่วนลูกไม้สีดำทั้งสองมาให้เธอด้วยสีหน้า... ‘มิน่า ตาทับบี้ฉันถึงได้แปลงร่าง’ “ทำไงดี มันขาดแล้วนี่นา น่าเสียดายจัง ...ยืมใส่ของจี้ก่อนมั๊ย?” ด้วยความปรารถนาดี เธอลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะถอดของตัวเองออกมาให้ “อี๊... ไม่เอานะ ไม่ต้องถอดๆ ฉันใส่ขาดๆ นี่แหละ” บ้าจริงๆ เลย คิดจะถอดก็ถอด อา... หรือว่าที่เธอเห็นนำทัพพ์กับยัยจี้เส้นนั่น เกิดขึ้นเพราะความบ้าของยัยนี่ จนทำเธอเข้าใจเขาผิดไปจริงๆ? “...ขอฉันอาบน้ำก่อนได้มั๊ย?” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ทำความสะอาดร่างกายเลย  จะให้ออกไปพบผู้คนสภาพนี้ได้ยังไงกัน “รีบอาบเลยค่ะ เดี๋ยวจี้ช่วยเก็บกวาดสมรภูมิ... เอ้ย เก็บกวาดห้องให้เอง อิอิ” ฟังดูเหมือนยัยจี้เส้นเป็นเด็กดี๊ดีมีน้ำใจ แต่ที่ไหนได้ แววตาอยากรู้อยากเห็นฉายเด่นชัดจนข้าวขวัญส่ายหน้าระอาใจ ...โรคจิตจริงๆ ยัยนี่นิ หลังจากสวมวิญญาณนักสืบ ใช้ร่องรอยยับย่นบนเตียงร่วมกับจินตนาการผสมผสานประสบการณ์ส่วนตัวประมวลภาพเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้นอย่างสนุกสนานเบิกบานพอให้กระชุ่มกระชวยแล้ว ป้าจี้ก็ช่วยเก็บข้าวของหมอนมุ้งในห้องหลานชายสุดที่รักเข้าที่เข้าทาง และแล้วสายตาเธอก็ปะทะเข้ากับแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่ง! กรี๊ด!!! อย่าบอกนะว่าเป็นแฟ้มคดีสะเทือนขวัญ... แองจี้อยากอ่านมานานแล้วค่า ด้วยมารยาทที่ดี ไม่มีการละลาบละล้วงดูข้อมูลของผู้อื่นโดยมิได้รับอนุญาต ลูกสาวที่คุณหญิงไพลินไม่ต้องการก็รีบเปิดอ่านมันทันที... อุ๊... นี่มันไม่ใช่คดีสะเทือนขวัญนี่นา (แอบจ๋อย) เอกสารหน้าแรกที่อยู่ในแฟ้มเป็นหมายค้นที่พวกตำรวจนำมาเบิกทางเข้าตรวจค้นโรงเรียนชาวนา ตามด้วยสำเนาเอกสารราชการที่คุณพลกรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตเป็นผู้ฟ้อง แจ้งข้อกล่าวหาละเมิดทรัพย์สินทางปัญญา... แองจี้แอบเดาว่า ถ้าไม่ใช่ตาทัพพีก็น่าจะเป็นข้าวขวัญที่ไปคัดสำเนาเรื่องของลุงสิบนี้มาจากสถานีตำรวจ น่าเสียดายที่คนฉลาดสองคนไม่สามัคคีกัน เอ๊ะ หรือว่าสามัคคีกันแต่ดันทำอย่างอื่น! เอกสารที่อุตส่าห์ใส่แฟ้มเตรียมไว้อย่างดี เลยไม่ได้ใช้มันปรึกษาหารือกันเพื่อแก้ปัญหา กลับมาแก้ผ้าทำสงครามกลางเตียงกันซะงั้น ดีนะ...ไม่มีแบ่งสีเสื้อเพราะไม่ได้ใส่ 555 แต่เมื่อแองจี้เห็นชื่อ-นามสกุลเต็มๆ ของคนลงนามแทนฝ่ายโรงเรียนชาวนา เธอก็หัวเราะไม่ออก รู้สึกมึนงงเหมือนถูกทุบหัวอย่างแรง ถึงกับหน้ามืดเห็นโลกเป็นด่างดวงสีฟ้าๆ เขียวๆ อะไรกันนี่... ทำไมถึงได้เป็นชื่อของ ‘เขา’ ? หรือเธอตาลายเห็นอะไรผิดไป แต่ขยี้ตาอ่านซ้ำอีกกี่รอบ ชื่อของ ‘เขา’ ก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ผิดแน่... เธอจำลายมือหวัดแกมบรรจงตัวโตที่เขียนด้วยลายเส้นหนักๆ ของ ‘เขา’ ได้ เป็นไปได้อย่างไรกัน นี่เธอกำลังฝันร้ายต่อเนื่องจากคืนก่อนนั้นใช่ไหม? “ทำอะไรอยู่น่ะ จี้...” เสียงของข้าวขวัญ เหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล... “แองจี้... แองเจลล่า... เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าอย่างงั้น?” ข้าวขวัญซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ประหลาดใจกับท่าทางตกใจจนหน้าถอดสีของยัยจี้เส้นที่กำลังนั่งก้มหน้าจ้องแฟ้มเอกสารที่เปิดค้างไว้ราวกับเห็นผี ปากเล็กๆ ขมุบขมิบบ่นกลับไปกลับมา “อา...อย่าบอกนะว่าลุงสิบ... ไม่นะ... ไม่... ไม่ใช่ลุงสิบ หรือว่า จะเป็นเขาจริงๆ” แล้วข้าวขวัญก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก เมื่อแองจี้เงยหน้าขึ้นมาถาม... “ลุงสิบมีชื่อจริงว่าอะไรคะ?” แน่นอน เป็นคำถามง่ายๆ ที่ลูกสาวลุงสิบตอบได้ในทันทีโดยไม่ต้องคิด แต่แล้ว เธอกลับนึกไม่ถึงว่า ‘ชื่อจริงของพ่อ’ ที่บอกออกมาจากปากเธอ จะมีผลทำให้คนฟังถึงกับช๊อคหมดสติ ฟุบลงไปกองรวมกับเอกสารที่อยู่ตรงหน้านั้นเลย! “กรี๊ด... แองจี้!” จบภาค 2 ผูกพัน แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 54 21:38:29 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 21:37:55

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 08:04:01

ความคิดเห็นที่ 4 นับญาติไม่ถูกซะละมั้งเนี่ยะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 21:28:22