ความคิดเห็นที่ 1 โรงพยาบาล...        ร่างบางเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพักผู้ป่วย วัสสิกา เนตรเทวา ชื่อนี้ไม่เคยเลือนหายไปจากใจของเธอได้เลย แม้ว่าเธอจะไม่ได้เจอคน ๆ นี้มาเป็นปีแล้วก็ตาม “ เจ้ลิ...” หญิงสาวเปิดประตูเข้าไป เห็นร่างของ "มะลิ" นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ร่างกายที่เคยสมบูรณ์ แก้มอิ่มที่แสนจะนิ่มที่เธอชอบหยิกด้วยความหมั่นเขี้ยว บัดนี้กลับตอบลงอย่างเห็นได้ชัด “ บัว...” แม้ว่าหน้าตาจะซูบผอมเพียงใด แต่พอเห็นเธอ ดวงตาเรียวเล็กมักจะยิ้มให้เธอก่อนทุกครั้ง ยิ้มจนตาเป็นสระอิ “ ไม่ยอมบอกเค้านะ ว่าป่วยจนต้องมานอนที่โรงพยาบาล ถ้าแม่เค้าไม่บอก เค้าคงไม่รู้ แล้วปล่อยให้ป่วยได้ยังไงถึงขนาดนี้เนี่ย ดูสิ ซูบผอมไปหมด” มาถึงแม่เจ้าประคุณก็บ่นนั่นบ่นนี่ ไม่มีช่องวางให้มะลิได้เถียงเลย “ โอ๊ยยยย ไอ้หมวย บ่นจังว่ะ ฉันก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก ก็แค่เป็นหวัดเฉย ๆ แต่บังเอิญว่าพวกหมอแกแตกตื่นตกใจ กลัวว่าฉันจะเป็นหวัด 2010 น่ะสิ เลยเอาฉันมานอน ดูสิ เปลืองตังค์โดยใช่เหตุ” มะลิพูด “ ก็ทำ ๆ ตามหมอเขาไปเถอะน่า” “ เจ้เบื่อจังเลยบัว อยู่แต่ในนี้ นอนแต่ที่นี่มาหลายชั่วโมงแล้ว” เธอเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ ทำเอาร่างบางอีกคนคิดอะไรสนุก ๆ ออกมาได้ “ เอาหูมานี่ดิ...เหอะน่า!!!” คนเป็นน้องพูดพร้อมรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ จนอีกฝ่ายชักไม่ไว้ใจ...จะเล่นอะไรแผลง ๆ อีกล่ะ สักพักทั้งคู่ก็ออกมาจากห้องพักผู้ป่วยได้...โดยที่มะลิถูกจับแต่งตัวเป็นผู้หญิง “ จะดีเหรอว่ะเฮ้ย!!! ให้ฉันใส่ชุดนี้เนี่ยนะ!!!” มะลิในชุดเดรสสั้นลายหวานเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยจะมั่นใจ บัวมองก่อนจะยิ้มออกมา “ อย่าโวยวายสิเจ้ เดี๋ยวนางพยาบาลจับได้ไม่รู้ด้วยนะ” เจ้าของแผนการกระซิบ “ อยู่ดี ๆ มาทำให้ร๊ากกก ทำไม เอิ้ว!!!” สองสาวต่างร้องเพลงเสียลั่นสนั่นรถของบัว เมื่อพ้นขีดอันตรายแล้วเรียบร้อย ก่อนจะหัวเราะให้กันกับวีรกรรมที่เพิ่งทำไป “ แกนี่มันจอมวางแผนเหมือนเดิมเลยจริง ๆ นะเนี่ยไอ้หมวย แต่ก็ดีนะ ดีกว่าอยู่ในห้องอุดอู้” เธอพูด “ เจ้อยากไปไหนล่ะ เค้าจะพาไป” “ ไปที่บ้านเจ้หน่อยสิ...” มะลิพูด ...................................................... “ เหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ไม่เคยเปลี่ยนเลย” เธอลงจากรถ มองไปรอบ ๆ บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ หากมองเลยไปอีกก็จะเป็นบ้านของบัวเองซึ่งอยู่ถัดจาดบ้านของมะลิ “ จำได้ไหม...ตอนเด็ก ๆ เราสองคนสนิทกันมาก ๆ เจ้ชอบไปทานข้าวบ้านบัว บางทีบัวก็ชอบมาทานข้าวที่นี่” “ จำได้สิ แต่มาทานข้าวบ้านเจ้ลิทีไร เค้าไม่เคยทานหมดสักทีสินะ” บัวพูด ก่อนจะหัวเราะร่า ก็เมนูบ้านมะลิมีแต่ผักทั้งนั้นเลยนี่นา เธอไม่ชอบทานสักเท่าไหร่ “ ก็สม ถึงได้ตัวแค่นี้ไง” มะลิว่าให้ ก่อนจะมองร่างบอบบางของคนเป็นน้อง ทำเอาถูกว่าค้อนให้หนึ่งที ..................................................... ‘ น้องบัว ไม่ทานข้าวล่ะลูก นั่งนิ่งเชียวเรา’ คุณพ่อมะลิทักเด็กหญิงวัยแปดขวบที่นั่งนิ่งไม่ยอมแตะข้าวสักคำ ผิดกับมะลิที่กินเอา ๆ ‘ หนูไม่อยากกินผัก มันขม ไม่อร่อยด้วย’ ‘ ถ้าอยากเป็นยัยหมวยตัวเล็ก ขี้โรคแบบนี้ต่อไป ก็ปล่อยให้นั่งนิ่ง ๆ ไปเถอะพ่อ มิน่าล่ะ ถึงโดนเพื่อนคนอื่นแกล้งอยู่บ่อย ๆ สู้เค้าไม่ได้ก็ให้เจ้ไปจัดการอยู่เรื่อย’ มะลิในวัยสิบขวบพูด ‘ เค้าไม่ได้ขอให้เจ้ช่วยสักหน่อย’ ‘ แล้วใครล่ะที่เวลาโดนแกล้งก็ร้องไห้งอแง...ฮือ ๆ’ คนเป็นพี่เลียนแบบท่าทางของน้องน้อยเวลาร้องไห้ สร้างความหงุดหงิดใจให้คนตัวเล็กซะแล้ว ‘ ไม่ได้ร้อง หมวยไม่ได้ร้องไห้ เจ้ลินิสัยไม่ดี’ เจ้าตัวจี๊ดโวยวายเสียงดัง จนคุณพ่อมะลิต้องปลอบประโลม ก่อนจะหันมาดุคนช่างแหย่... ‘ อะไรล่ะพ่อ หนูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย มาดุหนูทำไมเนี่ย...อ่ะ ๆ ขอโทษก็ได้ มานี่ จะบริการป้อนข้าวอย่างดีเลยอ่ะ อ้าปากเร้ว!!!’ มะลิป้อนข้าวให้คนตัวเล็กเป็นการไถ่โทษ ‘ เค้าไม่กินผัก’ ‘ ไม่รู้เหรอ ว่าผักเนี่ย ถ้าเราทานเข้าไปนะ จะทำให้เราเก่ง แข็งแรง สามารถต่อสู้กับเหล่าร้ายได้ไงล่ะ เซเลอร์มูน’ ‘ จริงเหรอ ลูน่า’ ลูน่าเหรอ มะลิกรอกตาไปมา ให้ฉันเล่นเป็นแมวพูดได้เนี่ยนะ ตัวประกอบชัด ๆ ‘ ให้เจ้เป็นหน้ากากทักษิโด้สิ เรียกใหม่ ๆ’ ‘ ไม่ได้!!! งั้นเค้าไม่กินผัก’ ‘ เออ ๆ แมวก็แมวว่ะ ทานซะ อ้ำ!!!’ จากนั้นมะลิก็ป้อนข้าวน้องสาวตัวจ้อย ทั้งหลอกล่อ ต่าง ๆ นานา สารพัด จนบัวยอมทานข้าว ถึงจะไม่หมดจาน แต่ว่าคนป้อนก็อดปลาบปลื้มในผลงานของตัวเองเสียไม่ได้ ............................................................ “ เด็กอะไรว่ะ ดื้อตั้งแต่เด็ก นี่ถ้าสมัยนี้ยังมีเด็กแบบนี้นะ เจ้จะเรียกว่าเด็กนรก...โอ๊ย!!!” มะลิร้องโอดโอยเมื่อโดนอีกฝ่ายหยิกแก้มเข้าให้ “ แต่โตขึ้นมาเค้าก็สวยอยู่นะ” บัวพูดก่อนจะเก็กหน้าสวย “ :-)...” มะลิแกล้งพูด หากแต่ในใจของเธอแล้ว คนตรงหน้าเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักสำหรับเธอมาโดยตลอด โดยเฉพาะช่วงมัธยม มักจะมีหนุ่ม ๆ ต่างมาจีบเธอกันแทบทั้งนั้น หากแต่ทุกคนล้วนผ่านการด่าแหลกของมะลิมาแทบทั้งนั้นเหมือนกัน ................................................................. ‘ เจ้ลิ...ตื่น ๆๆๆ’ บัวโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างห้องตัวเอง เรียกอีกฝ่ายจากห้องตรงข้าม ด้วยความที่บ้านห่างกันแค่รั้วคั่น บวกกับห้องนอนของทั้งคู่อยู่ตรงกันพอดี มะลิจึงมักจะได้ยินเสียงปลุกของบัวซึ่งดังมาก ๆ แต่ทุกคนเองก็ชินเสียแล้ว ‘ เจ้ลิ...จะนอนไปถึงไหน เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายกันพอดี’ เมื่อเห็นว่าห้องฝั่งตรงข้ามไร้การตอบสนอง ร่างบางจึงใช้มาตรการสุดท้าย...เธอหยิบปืนฉีดน้ำออกมาจากลิ้นชักโต๊ะทำการบ้าน ก่อนจะยิงปิ้ว ๆ ไปที่ห้องฝั่งตรงข้าม ‘ โอ๊ยยย พอแล้ว ๆ ตื่นแล้วเว้ย เจ้เปียกไปหมดแล้วไอ้หมวย’ มะลิงัวเงียลุกจากที่นอน เธอมักจะโดนแกล้งแบบนี้แทบทุกเช้า ร่างบางในชุดนักเรียนถือปืนฉีดน้ำ พร้อมยิงมาที่เธอตลอด มิหนำซ้ำรอยยิ้มสดใสนั่นอีกแหน่ะ... ‘ อ้าว...ยังโอ้เอ้อีก รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย สายแล้วนะ เดี๋ยวไม่ทันเคารพธงชาติอีก’ บัวต่อว่าให้ ‘ เออ ไปแล้ว ๆ ไม่ต้องยิงมาแล้วนะ’ ว่าแล้วมะลิก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอรีบลงบันได้ทั้งยังใส่ถุงเท้าไปด้วย ‘ ไม่ทานข้าวแล้วนะพ่อ ไม่ทันแล้ว’ เธอพูด ก่อนจะวิ่งผ่านโต๊ะทานข้าวออกไป แต่งตัวก็ยังไม่เรียบร้อยดี มะลิวิ่งออกมา ก่อนจะจูงจักรยานมาที่หน้าบ้านของบัว ‘ แม่ เตี่ย สวัสดีค่ะ’ บัวไหว้บุพการี ก่อนจะวิ่งออกมาเจอพี่สาว ‘ แต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองอีก’ บัวต่อว่า เมื่อเห็นสภาพการแต่งตัวที่ไม่เรียบร้อย ‘ ก็ไม่มีคะแนนจะหักแล้ว ช่างเหอะเร็ว ๆ’ เธอพูด อีกฝ่ายกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายกับความหัวรั้นของคนเป็นพี่ ก่อนจะซ้อนจักรยาน ‘ วันนี้แม่ไม่มีข้าวเหนียวหมูปิ้งให้เจ้เหรอ’ มะลิเหลียวมองหาอาหารเช้าของเธอ ที่แม่ของบัวมักจะเตรียมไว้ให้มะลิทานนั่นคือข้าวเหนียวหมูปิ้ง เพราะนางรู้ดีว่ามะลิคงจะไม่ทันได้ทานข้าวเช้าจากที่บ้านแน่ ‘ วันนี้เหรอ มีสิ ๆ’ คนซ้อนท้ายรีบหยิบข้าวเหนียวหมูปิ้งในกระเป๋าออกมาป้อนให้มะลิระหว่างทางที่ทั้งคู่ไปโรงเรียน บางทีก็จะเอามากินเองบ้างซึ่งมะลิจะโวยวายเพราะหวง หากระยะทางจากบ้านไปโรงเรียนยาวกว่านี้ก็คงดีสินะ...มะลิคิดอยู่ในใจ ‘ หน้าเดิม ๆ ’ อาจารย์ฝ่ายปกครองเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนักเรียนที่มาสาย แต่เขาต้องมาสะดุดกึกอยู่ที่คน ๆ หนึ่ง ‘ เธอก็ด้วยเหรอ นายทีป์ชนะ’ อาจารย์ถามผู้ชายคนหนึ่ง เขายิ้ม ก่อนจะตอบ ‘ ครับอาจารย์’ เขาพูดราวกับว่ามันเรื่องธรรมดา ทั้ง ๆ ที่เด็กเรียนดี กิจกรรมเด่นอย่างเขาควรจะกลัวเสียมากกว่า แต่มะลิพอจะรู้ว่าที่นายทาร์ตจงใจมาสายเพราะสาวน้อยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอนี่แหละ หนอย ลงทุนเหลือเกินนะ ‘ น้องบัวครับ เย็นนี้ว่างรึเปล่า พี่ทาร์ตอาสาติวเลขให้ไหม หรืออยากให้ติววิชาไหน บอกพี่ทาร์ตนะครับ’ เขาเอ่ยกับเธอในขณะที่ทุกคนกำลังยืนกระต่ายขาเดียวอยู่หน้าเสาธง สาวน้อยเองก็ได้แต่ส่งยิ้มไปให้ หากแต่มะลิเบ้ปาก ‘ บัวไม่ว่าง เพราะฉันนัดติวให้น้องแล้ว จริงไหม’ มะลิหันไปถามพร้อมส่งสายตาดุ ๆ ไปให้ ‘ เอ่อ...จะ...จริงค่ะ’ เธอตอบไปแบบตะกุกตะกัก ‘ เอาล่ะ ครบยี่สิบนาทีแล้ว เลิกแถวได้ แล้วอย่าให้เห็นนะว่ามีหน้าเดิม ๆ มาอีก เข้าเรียนได้แล้ว’ อาจารย์เอ่ยประโยคนี้ทุกเช้า หากแต่ประโยคที่อาจารย์พูดไม่เคยศักดิ์สิทธิ์เลยสักครั้ง เพราะที่มายืนกระต่ายขาเดียวอยู่ทุกวันมันก็หน้าเดิม ๆ อยู่ดี ‘ ตอนสิบโมงเรามีคาบว่างตรงกัน พี่จะรอน้องบัวที่หน้าโรงอาหารนะครับ’ ทาร์ตก้มตังลงพูดกับร่างบางพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างเท่ห์ ใบหน้าหวานนั้นแดงเห่ออย่างเห็นได้ชัด เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยได้ใกล้ผู้ชายคนไหนในระยะประชิดมาก่อน บัวถึงกับผงะหน้าออกมา ‘ เฮ้ย!!!แกทำอะไรว่ะ อยากมีเรื่องเหรอ’ มะลิปราดเข้ามาผลักทาร์ตออกไป ‘ เจ้ลิ...ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเรียนเถอะน่า’ บัวรีบจูงมือพี่สาวเดินออกมา ................................................................... “ แล้วบัวก็ไปตามนัดนายทาร์ต โดยที่ไม่ยอมบอกเจ้เลยแม้แต่น้อย” มะลิต่อว่า เมื่อนึกถึงวันวาน “ อ้าว...ก็พี่ทาร์ตตอนนั้นอย่างเท่ห์อ่ะ เรียนก็ดี กิจกรรมก็เลิศ สาว ๆ นี่กรี๊ดตรึมเลยนะ แต่พอเจ้งอนที่เค้าแอบไปคบพี่ทาร์ต เค้าก็ง้อเจ้นะ...จำไม่ได้เหรอ ที่งานวัดตรงลานกิจกรรมตรงหน้าหมู่บ้านเราไง” “ นึกถึงตอนนั้นแล้วอยากไปที่ลานหน้าหมู่บ้านนั้นจัง” “ ไปสิ...” บัวยิ้มให้ ก่อนจะจับมือมะลิเดินไปที่ลานหน้าหมู่บ้าน... ............................................. ‘ ไปไหนของเค้านะ...’ มะลิมองเห็นร่างเล็กที่กำลังเดินออกไปจากบ้านเพียงลำพัง ท่าทางหลบ ๆ ซ่อน ๆ นั่นอีก น่าสงสัย ไหนตอนคุยกันเมื่อกี๊บอกว่าง่วงนักง่วงหนาไง...ชักจะยังไงแล้วสิ ว่าแล้วเธอก็รีบสะกดรอยตามบัวไปทันที ‘ อยากมาเที่ยวนี่เอง...ยัยบ๊องเอ๊ย!!!’ มะลิเอ่ยยิ้มให้กับคนที่ยังไม่ยอมโต เวลามีงานทุกปี บัวต้องรบเร้าให้เตี่ยกับแม่พามาตลอด หรือไม่ก็เธอนี่แหละ แต่วันนี้ไหงอยากมาเที่ยวคนเดียว...แต่ไม่ทันจะสงสัยอะไร คำตอบก็เดินมาเสียแล้ว ทาร์ตเดินตรงเข้าไปหาสาวน้อยพร้อมรอยยิ้ม บัวเองก็ยิ้มให้เขา... ‘ วันนี้น้องบัวแต่งตัวน่ารักดีนะครับ’ เขาเอ่ยออกมาอย่างเคอะเขิน สาวน้อยเองก็เช่นกัน ‘ ไปครับ วันนี้น้องบัวอยากเล่นเกมไหน อยากทานอะไร บอกพี่ทาร์ตนะครับ’ ‘ แต่บัวไม่อยากรบกวนพี่ทาร์ตเลยค่ะ’ มะลิได้ยินสองคนคุยกันก็อดจะเคือง ไม่ได้...ทนไม่ไหวแล้ว...ในที่สุดเธอก็ปรากฏตัวออกมา ทำเอาบัวตกใจไปไม่น้อย ‘ เจ้ลิ...’ ‘ หนีออกมาเที่ยวคนเดียวแบบนี้มันอันตราย รู้รึเปล่า’ ‘ เค้า...’ บัวไม่รู้จะพูดอะไร ‘ น้องบัวมากับเรา เดี๋ยวเราก็ไปส่งที่บ้านเอง ไม่เห็นจะอันตรายตรงไหน’ ทาร์ตเอ่ยขึ้น ‘ ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ามายุ่ง’ ‘ พี่ทาร์ตค่ะ เอ่อ...เห็นทีว่าบัวคงไม่ต้องรบกวนพี่ทาร์ตอีก เจ้ลิมาแล้ว’  บัวเอ่ยขึ้นมาอย่างเกรงใจ ทาร์ตมองมะลิ...ความรู้สึกบางอย่างจากดวงตาของมะลิ มันทำให้เขาเข้าใจอะไรบางอย่าง... ‘ ครับผม งั้นพี่คงต้องกลับก่อน’ เขาเดินออกไป...เขาควรจะถอยสินะ... ‘ กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย!!!’ มะลิลากแขนเรียว แต่อีกฝ่ายกลับยื้อเอาไว้ ‘ เดี๋ยวสิ เพิ่งมาเอง อะไรกันจะกลับแล้วเหรอ’ บัวยิ้มให้มะลิเป็นเชิงอ้อน ‘ ไม่ได้ขอเตี่ยกับแม่เราไว้นะ เดี๋ยวรู้ว่าเราหายตัวไป มันจะยุ่งกันใหญ่’ ‘ เจ้ลิ...นะนะ เตี่ยกับแม่หลับกันไปหมดแล้ว เค้าอยากเล่นเกมยิงเป้า นั่งชิงช้าสวรรค์ ดูลิเก แล้วอะไรอีกน้า...โหยยย เยอะแยะ นะนะ ไปเที่ยวกัน’ จากนั้นสองคนก็เดินเที่ยวงานวัดกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งตอนเดินกลับบ้าน บัวซื้อขนมสายไหมของโปรดของเธอมากินระหว่างทางเดินกลับ ‘ ชอบนายทาร์ตเหรอ’ มะลิถาม คนตัวเล็กกว่าส่ายหน้าทันที ‘ แล้วทำไมถึงไปงานวัดกับเขาล่ะ แถมปกปิด ไม่บอกเจ้สักคำ’ ‘ ก็วันนั้นพี่ทาร์ตบอกว่าเจ้น่ะ เป็นตัวแทนจังหวัด ไปแข่งขันตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ เจ้ลิต้องเร่งอ่านหนังสือ อาจจะไม่มีเวลาไปเที่ยวงานวัดกับเค้าวันนี้ ไอ้จะขอให้เตี่ยกับแม่พาไปมันก็รบกวนท่านเปล่า ๆ พี่ทาร์ตเลยอาสา’ ร่างบางตอบไปทานสายไหมไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา ‘ ไอ้เด็กโง่...เจ้ไม่ได้เป็นตัวแทนอะไรที่ไหนหรอก...หนอย เจ้าทาร์ตนะเจ้าทาร์ตเราก็เหมือนกัน วันหลังมีอะไรก็มาถามเจ้...อย่าคิดเอง เข้าใจไหม’ มะลิพูด แต่อีกฝ่ายไม่ยักกะฟัง เพราะมัวแต่อร่อยอยู่กับสายไหมหวาน ๆ มะลิกรอกตาไปมา ก่อนจะแย่งสายไหมในมือของบัว..เห็นสนใจนักหนา อร่อยแค่ไหนกันเชียว รสชาดออกจะหวานเลี่ยน เธอคิดในใจ ‘ เอามานะเจ้...อย่ามาแย่งซี่...’ บัวกระโดดโหยงเหยงไปมา มะลิก็ชูสายไหมจนสุดมือแล้วก็หัวเราะลั่นที่ได้แกล้งน้อง... ‘ อร่อยขนาดไหนกัน...’ มะลิพูด ก่อนจะกินสายไหมที่เหลืออยู่จนหมด... ‘ เจ้ลิอ่ะ!!!’ คนตัวเล็กกว่าค้อนให้ ‘ เจ้กินหมดเลย มีในปากเต็มเลยหมวย กินไหม ๆ ’ มะลิพูดไม่ค่อยจะชัด เพราะสายไหมเต็มปากไปหมด... ‘ อย่ามาท้าเค้านะ!!!’  คนพูดหน้ามุ่ยด้วยความโกรธ ว่าแล้วร่างบางก็ดึงมะลิเข้ามาหาตัว ก่อนที่เธอจะยืดตัวขึ้น เพื่อจะกินสายไหมที่เหลืออยู่ให้ได้ตามประสาคนที่ชอบรับคำท้า สายไหมหลอมละลายอยู่ในปากของคนทั้งคู่อย่างรวดเร็วทันทีที่สัมผัสกัน ซึ่งนั่นไม่เท่ากับลิ้นเล็ก ๆ ที่พยายามควานหาความหวานของสายไหมที่อยู่ในปากอีกฝ่าย...ยัยบ้าเอ๊ย...เห็นแก่กินจริง ๆ ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนี้ มันส่งผลต่อจิตใจมะลิมากขนาดไหน ‘ เค้าชนะ เค้ากล้าทำ เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้เจ้ลิต้องเลี้ยงไอศกรีมสองถ้วยให้เค้า...’ บัวยิ้มอย่างดีใจกับความสำเร็จที่เพิ่งได้รับ...แถมกำหนดรางวัลเองอีกต่างหาก ขณะที่อีกฝ่ายนิ่งไม่ยอมพูดยอมจา ‘ ถึงบ้านพอดี อย่าลืมนะเจ้ ไอติมสองถ้วย ถ้าเบี้ยวล่ะก็...น่าดู!!!’ เธอพูดก่อนจะวิ่งฉิวเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้มะลิยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น... ‘ เด็ก...ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึไงว่ะ...’ มะลิเอ่ยออกมาเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปในบ้าน... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 01:47:02

ความคิดเห็นที่ 2 มะลิมองคนข้างตัว ก่อนจะยิ้มออกมาเบา ๆ First Kiss คงจะเป็นเธอเองมั้งที่จำได้เพียงคนเดียว...สายไหม...จะอร่อยแค่ไหนกัน มะลิได้คำตอบตั้งแต่ตอนนั้น กับผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่เธอล่ะ คงไม่เคยรู้สึกอะไรสินะ เพราะมะลิรู้ตลอดว่าบัวคิดกับเธอแค่พี่สาวเท่านั้น... “ กลับกันเถอะเจ้ มันค่ำแล้ว...” บัวพูด ก่อนจะจูงมือมะลิเดินออกมาจากลานกิจกรรมด้วยกัน “ ไม่เข้าไปหาแม่กับเตี่ยเหรอ...” มะลิเอ่ยถามบัว เมื่อทั้งคู่เดินมายังบ้านของมะลิ “ ไม่ล่ะ เค้าไปคุยกับเตี่ยกะแม่มาแล้ว มาทานข้าวบ้านเจ้ลิดีกว่า...” “ โถ...ไอ้ขี้งก” มะลิพูดยิ้ม ๆ ทั้งคู่ช่วยกันทำอาหารทานกัน มีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อย “ ไป ๆ ออกไปรออยู่ข้างนอกเลย เดี๋ยวครัวได้พังหมด” มะลิดันหลังบางออกไป หญิงสาวยอมเดินออกไปแต่โดยดี หากแต่ปากบางยังมิวายบ่นนั่นนี่อุบอิบ...บัวก็ยังเป็นบัว คิดได้อย่างนั้นมะลิก็ยิ้ม... “ นี่เจ้...บ้านช่องก็เก็บกวาดบ้างนะ ฝุ่นเขรอะเชียว...ยังกับไม่มีคนอยู่เป็นเดือน ๆ” บัวบ่น ๆ พร้อมกับไปหาไม้กวาดมากวาดให้เรียบร้อย มะลิที่กำลังลงมือทำกับข้าวอยู่ยิ้มเศร้า ๆ จู่ ๆ ก็เกิดอาการเจ็บแปลบที่หัวใจโดยฉับพลัน!!! “ ไอ้ลิ...อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ...หมวยจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด...” เธอบอกกับตัวเองเบา ๆ มะลิเอามือกุมอกข้างซ้าย ตรงตำแหน่งของหัวใจ...ทรมาน...เธอทรมานเหลือเกิน...ใช่แล้ว เธอเป็นโรคหัวใจ หมอบอกว่าเธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจโดยด่วน เพราะไม่อย่างนั้นเธออาจจะเสียชีวิตได้...1 เดือนเต็ม ๆ กับการอยู่โรงพยาบาล ไม่ใช่แค่ 1 อาทิตย์อย่างที่เธอบอกกับบัว...มะลิหายใจเข้าออกช้า ๆ อาการเริ่มทุเลา... ‘ เพล้ง!!!’ เสียงเหมือนแก้วแตกดังออกมาจากข้างนอก มะลิรีบวิ่งไปดู “ เจ้ลิ...” มะลิมองใบหน้าน้องสาวที่ทำหน้าเสีย... “ เป็นอะไรมากไหม” มะลิรีบวิ่งไปดู... “ เปล่า...เค้า...รู้สึกไม่ค่อยดีเลย เหมือนลางไม่ดีอะไรสักอย่าง” บัวพูด มะลิมองใบหน้าหวานก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ “ เฮ้ย...ลางเลิงอะไรกัน ซุ่มซ่ามเองน่ะสิไม่ว่า ดีนะที่ไล่ออกจากครัวก่อน ไม่งั้นครัวเจ้ได้พังจริง ๆ” มะลิพูดก่อนจะขำออกมา บัวค้อนให้ทีหนึ่ง “ ไปนั่งอยู่เฉย ๆ เลยนะ เดี๋ยวเจ้จัดการเอง” มะลิพูด หลังจากนั้นเธอกับบัวก็รับประทานอาหารเย็นด้วยกัน... “ เจ้ลิ...ไอโฟนอ่ะ...ไอโฟน...” จู่ ๆ คนเป็นน้องก็พูดถึงไอโฟน ทั้งคู่สบตากันก่อนจะหัวเราะออกมา “ เออ...ไม่น่าเชื่อเลยเนาะ ว่าไอ้โทรศัพท์ที่เราชอบเล่นกันเมื่อก่อน จะมีชื่อเหมือนโทรศัพท์ที่เขาฮิตกันตอนนี้” ทั้งคู่หมายถึงโทรศัพท์ที่ทำจากแก้วพลาสติกสองอัน อันหนึ่งอยู่กับห้องมะลิ อีกอันอยู่ห้องของบัว ซึ่งแก้วพลาสติกทั้งสองนี้ถูกเชื่อมกันด้วยเส้นเอ็นเล็ก ๆ เพราะอยู่ห้องตรงข้ามกัน ก่อนนอนทั้งคู่มักคุยกันสัพเพเหระผ่านเจ้าสิ่งนี้ ที่ทั้งคู่จะเรียกมันว่า ไอโฟน... ................................................................................ ‘ เจ้ลิ...อะไรกัน...หลับแล้วเหรอ อย่าเพิ่งหลับสิ หมวยยังไม่ง่วงเลย’ บัวกรอกเสียงลงไปในแก้ว รบเร้าให้อีกฝ่ายตื่นจากความง่วง จากที่พูด ๆๆ แล้วมะลิเงียบไป ‘ สี่ทุ่มแล้วนะหมวย เจ้ง่วงแล้ว’ เสียงคนเป็นพี่ชักงัวเงีย ‘ งั้นก็นอนไปเถอะ เดี๋ยวเค้าจะลงไปโทรศัพท์หาพี่ทาร์ตก็ได้’ บัวแกล้งว่า...เธอรู้ว่ามะลิคงไม่ยอม เรื่องหวงน้องเนี่ย...ไม่มีใครเกินเจ้ลิหรอก... ‘ ไม่ได้ ๆ อย่าไปยุ่งกับมันอีกนะ เจ้าเล่ห์แบบนั้น บัวตามมันไม่ทันหรอก’ มะลิกรอกเสียงโหด ๆ ลงไปในแก้วพลาสติก ขณะที่อีกฝ่ายกำลังเอาแก้วพลาสติกมาไว้ที่หูเพื่อจะฟัง พอรู้ว่ามะลิพูดอะไร ร่างบางก็หัวเราะร่า ‘ งั้นเจ้ลิก็ต้องอยู่คุยกับหมวยต่อ...’ ‘ เออ ๆ มีอะไรล่ะ พูดมาสิ’ ‘ ไม่พูดแล้ว ขืนพูดอยู่คนเดียวเดี๋ยวเจ้ก็ง่วงอีก ให้เจ้ร้องเพลงให้ฟังดีกว่า’ ‘ เดี๋ยวเจ้ร้องเพลงคนเดียว หมวยก็หลับทิ้งเจ้อีก...ไม่เอา ๆ’ ‘ งั้นร้องเพลงด้วยกันไหม’ ‘ เอาสิ ๆ เพลงอะไรดี...อืม...โอ้นวลลออ น้องจะเหนียมอายไปทำไม หันมาใกล้ ๆ สิ จะอายไปไหนกัน’ ‘ โหยยย เพลงอย่างเก่าอ่ะ...เค้าวัยรุ่นนะเจ้ลิ...’ ‘ แล้วร้องได้รึเปล่าล่ะวัยรุ่น’ มะลิเอ่ยถามอีกฝ่าย ‘ อุ๊ยไม่เอา อุ๊ยไม่เอาเค้ารู้ทัน น้องอายพระจันทร์ดูสิท่านกำลังมอง’ วัยรุ่นร้องโต้กลับมาอย่างฉะฉาน เรียกเสียงหัวเราะจากมะลิได้เป็นอย่างดี คนทั้งคู่ร้องเพลงโต้กันไปมา จนกระทั่งคนเป็นน้องเริ่มจะง่วง ‘ อะไรว่ะ เมื่อกี๊ยังคึกคักอย่างกับใส่ถ่านสองก้อน’ มะลิบ่น ‘ ก็คนมันง่วงนี้ ไม่เห็นใจกันบ้างเลยรึไง พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า เดี๋ยวเจ้ก็ตื่นสาย ไปไม่ทัน แล้วเป็นไง โดนทำโทษหน้าเสาธงอีก’ บัวเริ่มจะงอแง...อ้าว!!!แล้วก่อนหน้านี้แกไม่เห็นใจคนง่วงอย่างฉันรึไอ้หมวย... ‘ อ่ะ ๆ หลับไปเลยไป...’ ‘ ฝันดีนะเจ้’ คนที่ก่อนหน้านี้งอแงกลับยิ้มแป้น...จากนั้นหน้าต่างห้องของบัวก็ไม่ได้ปรากฏใบหน้าหวานของเจ้าของห้องนั้นอีก ซานิยิ้ม... คงหลับปุ๋ยไปแล้วสินะ เธอคิด ก่อนจะกรอกเสียงลงไปในไอโฟน ซึ่งปลายสายคงไม่ได้ฟังเหมือนก่อนหน้านี้ ‘ รักเธอ...เสมอ นานเท่าไหร่ยังรักเธอ เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ แม้ว่าเธอจากฉันไป ฉันยัง...เฝ้าดู และอยากจะรู้ความเป็นไป เพราะว่าฉัน รักเธอดังเดิม...’ ก่อนนอนเวลาคุยกันผ่านไอโฟน บัวมักจะงอแงหลับก่อนมะลิทุกที และมะลิเองก็มักจะร้องเพลงนี้หลังจากบัวหลับไปแล้วทุกครั้ง...เพราะยอมรับว่าหากให้เธอร้องเพลงนี้กับบัวตรง ๆ เธอไม่กล้า...ไม่กล้าจริง ๆ ............................................................................. “ นี่ไง...ไอโฟน เจ้ยังเก็บเอาไว้อยู่เลยนะ...” มะลิพาบัวขึ้นมายังห้องนอนของตนเอง “ อืม...เจ้ลิจะมานั่งอยู่ตรงหน้าต่างนี้ ส่วนบัวก็จะอยู่หน้าต่างฟากโน้น เราจะคุยกันผ่านไอโฟน...นึกถึงตอนเด็ก ๆ เนาะเจ้ลิ...” บัวมายืนอยู่ตรงหน้าต่าง แล้วมองออกไป “ อืม...เจ้อยากย้อนเวลากลับไป...เพราะช่วงเวลานั้น...เจ้ได้เจอบัวตลอด ทั้งตอนเช้า เราไปโรงเรียนด้วยกัน ตอนบ่าย บัวกับเจ้ก็นั่งกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน ตกเย็นกลับบ้านด้วยกัน ตกกลางคืน เราก็ยังเจอกัน...มีเจ้ มีบัว มีแค่เราสองคน” เธอพูด ก่อนจะเดินมาสวมกอดร่างบางเอาไว้ ก่อนจะเอาใบหน้ามาเกยบนไหล่เล็ก ๆ “ เจ้ลิ...” บัวเอ่ยชื่อพี่สาวออกมาอย่างแผ่วเบา... “ ขอเจ้อยู่แบบนี้อีกหน่อยได้ไหม...เจ้รู้ว่าระหว่างเราคงเป็นไปไม่ได้...บัวกับเจ้ เราผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทกันจนเจ้แทบไม่รู้ตัวเลยว่าไปหลงรักบัวตั้งแต่ตอนไหน แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นยังเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย วันนี้เจ้แค่อยากจะบอกบัว เพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้บอกอีก...” มะลิพูด เธอรับรู้ได้ว่าร่างบางที่เธอกอดนั้นสั่นไหวอยู่เล็ก ๆ มะลิหมุนร่างบางให้หันมาเผชิญหน้ากับเธอ “ ร้องไห้ทำไม...ขี้แยเหมือนเดิมจริง ๆ เลยเด็กคนนี้” มะลิเอ่ยขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาบัวออกจาแก้มใสนั้น... “ เค้าขอโทษ...เจ้ลิ เค้าขอโทษ...” บัวกอดมะลิแน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมา มะลิเองก็น้ำตาไหล...หากแต่เธอต้องเข้มแข็ง... “ ขอโทษทำไมกัน บัวไม่เคยทำอะไรผิด...ไม่เอานะ อย่าร้องไห้เลยนะ เด็กดีของเจ้...” มะลิกอดคนตัวเล็ก แล้วโยกตัวน้อย ๆ ราวกับผู้ใหญ่ปลอบเด็ก...จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก มีแต่น้ำตาที่ไหลผ่านดวงตาของคนทั้งคู่...ในคืนนี้ มีแต่เราสองคน...เธอได้บอกรักไปแล้ว...คงไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว...มะลิคิดในใจ ในอ้อมกอดของเธอยังคงมีคนที่รักอยู่...เธอกระชับวงแขนของตน ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา หากแต่เป็นสุขล้น... เวลาผ่านไป ในยามราตรีที่เงียบสงัด จู่ ๆ ร่างหนึ่งที่กำลังหลับใหลกลับรู้สึกหายใจไม่ออก...เธอดิ้นพยายามไขว่คว้าเพื่อต้องการยื้อช่วงเวลาแห่งความสุข หากแต่ไม่เป็นผล ทรมาน...ใบหน้านั้นเริ่มมีเหงื่อผุดพราย จนอีกฝ่ายที่กำลังหลับใหลอย่างเป็นสุขต้องตื่นขึ้นมา... " อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ...ทำใจดี ๆ เอาไว้นะ" เธอเอ่ยออกมาอย่างตกใจ...รีบประคองร่างที่ดิ้นนั้นมาอยู่ในอ้อมกอดของคน เธอสัมผัสมือที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของอีกฝ่ายแล้วร้องไห้ที่เห็นท่าทีของอีกฝ่ายทรมานขนาดนี้...นี่มันอะไรกัน...พลางในใจก็คิดสับสนว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้เจ็บปวดทรมานขนาดนี้ " ระ...รัก...ที่...สุด" มือนั้นพยายามเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าของอีกคนพร้อมกับพยายามพูดก่อนที่เธอจะหมดลมหายใจไปในที่สุด...ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของอีกคน... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 01:51:10

ความคิดเห็นที่ 3 หลายวันต่อมา หญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าเมรุ ใบหน้านั้นบวมแดงจากการร้องไห้มาอย่างหนัก “ หลับให้สบายนะ สักวันเราคงได้พบกันอีก” เธอเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะมองไปที่รูปที่ตั้งอยู่หน้างานศพ...ใบหน้าหวานนั้นแต้มรอยยิ้มที่สดใส นัยน์ตากลมโตแฝงไปด้วยความซุกซน...รอยยิ้มแบบหน้า ใบหน้าแบบนี้ เธอมักจะได้เห็นอยู่เสมอ...บัว... “ มะลิ” เสียงใครคนหนึ่งเรียกเธอจากทางด้านหลัง มะลิละสายตาจากรูปนั้นหันมามองคนร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลานั้นเจือไปด้วยความโศกเศร้าไม่แพ้เธอเลย... “ แม็ค มีอะไรรึเปล่า...” มะลิเอ่ยถาม เขาคือเพื่อนสนิทของเธอ และเขาคือสามีของบัวนั่นเอง คือคนที่บัววางใจที่จะฝากชีวิตเอาไว้ให้เขาดูแล...ตอนนั้น...ตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัยสินะ ช่วงเวลานั้นเธอเริ่มรู้สึกว่า เธอกับบัวค่อย ๆ ห่างกันไปทีละนิด... .............................................................................. ‘ เฮ้ย!!!นั่นใครอ่ะ น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ’ หนุ่ม ๆ วิศวะเป็นอันต้องเหลียวมองสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่เดินหลงเข้ามาในคณะนี้... ‘ บัว...’ มะลิเห็นรีบเข้าไปหาร่างบางในชุดนักศึกษาหญิงนั่นทันที ก่อนจะเอ็ดเธอเป็นการใหญ่ ‘ เจ้บอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามาที่นี่ เลิกเรียนเสร็จแล้วเจ้จะไปหาบัวที่คณะเองไง...ทำไมไม่เชื่อฟังกันบ้าง’ ‘ โธ่ ก็เค้าขี้เกียจนั่งรอนี่นา ทำไมต้องดุกันด้วยล่ะ’ ‘ ไม่ให้ดุได้ยังไง เห็นไหม ไอ้พวกนั้นมันมองตาไม่กระพริบเลยน่ะ’ มะลิพูด ก่อนจะรีบทำตาดุ ๆ ให้บรรดาหนุ่ม ๆ เหล่านั้น...ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ เธอคิดในใจ ‘ คิดมากน่า ยังไงเค้าก็ไม่สนหรอก กลับกันเถอะ’ บัวพูด ก่อนจะจูงมือมะลิเดินออกมา ซึ่งตรงนี้เองมะลิแอบเห็นหลายคนมีทีท่าผิดหวัง คิดได้อย่างนั้นเธอก็แอบยักคิ้วกวน ๆ ให้กับบรรดาหนุ่ม ๆ เหล่านั้น... ‘ ลิ...รอเราด้วย’ ใครคนหนึ่งเรียกเธอซะเสียงดัง แม็ค เพื่อนสนิทเธอนั่นเอง ‘ มีอะไรแม็ค’ ‘ ไหนลิบอกว่าจะให้เรายืมเล็คเชอร์ภาษาอังกฤษไง ลืมแล้วเหรอ’ แม็คเอ่ยถาม หากแต่สายตาของเขาแอบมองสาวน้อยที่ยืนข้าง ๆ เพื่อนเสียมากกว่า ‘ ลืมไปเลย วันนี้ไม่ได้เอามาว่ะ เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ ไปบัว...’ ‘ เฮ้ย...เดี๋ยวสิ แต่เราจำเป็นต้องใช้ด่วนเลยนะ ใกล้สอบแล้วด้วย’ ‘ แกนี่วุ่นวายจริง ๆ เลยนะแม็ค ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เอามา’ ‘ งั้นเดี๋ยวเราไปส่งลิที่บ้าน ลิก็เข้าไปเอาเล็คเชอร์ให้เรา โอเคไหม’ แม็คให้ข้อเสนอ มะลิเองก็ตกลง ทั้งสามเลยนั่งรถแม็คกลับบ้านกัน เธอแอบสังเกตเห็นแม็คมักจะเหลือบมองกระจกหลังตลอด ซึ่งบัวนั่งอยู่ตรงเบาะหลังนั้นพอดี ‘ เฮ้ย...มองอะไรนักหนาว่ะ มองข้างหน้าบ้างก็ได้ เดี๋ยวรถได้ชนกันพอดีแม็ค’ มะลิพูด ‘ อืม..เพิ่งรู้ว่านิลิมีน้องสาวด้วย ไม่เห็นพูดถึงเลย’ แม็คเอ่ยถาม ‘ พูดถึงเดี๋ยวมีคนมาตอแยนั่นนี่ เป็นห่วงน้อง ยังไม่อยากให้มันมีแฟน’ มะลิเอ่ยไป ‘ เพราะว่าพี่สาวยังไม่มีใช่ไหมล่ะ เลยยังไม่อยากให้น้องมีแฟน...น้องอย่าไปยอมนะครับ ’ แม็คพูด ก่อนจะมองกระจกหลังอีกที บัวยิ้มให้เขา ‘ นี่ ๆๆ อย่าไปยุมันเสียให้ยากเลย ตัวเองน่ะมีหน้าที่ขับรถก็ขับ ๆ ไปเถอะน่า’ มะลิพูด จากนั้นแม็คก็ขับรถมาถึงที่บ้าน พ่อของมะลิก็ชวนแม็คมาทานข้าวเย็นด้วยกันอีก พอรู้ว่าบัวจะมาทานด้วย แม็คก็ตอบตกลงในทันที ‘ ลิ...เราชอบน้องลิอ่ะ...ช่วยเราหน่อยสิ นะนะ’ แม็ครบเร้า หลังจากที่บัวขอตัวกลับบ้านไปแล้วจากที่ทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ‘ ไม่ได้ ๆ บัวมันยังเด็ก แกอย่าไปยุ่งกับมันเลยน่าแม็ค สาว ๆ กรี๊ดแกตั้งเยอะ หน้าตาก็สวย ๆ กันทั้งนั้น แกก็เลือกไป สักคนสิว่ะ’ มะลิบอกปัดเพื่อนไป ขุ่นเคืองในใจอยู่ลึก ๆ ที่เห็นท่าทีกระตือรือร้นของเพื่อนคนนี้ แม็คเป็นคนดี ข้อนี้เธอรู้ดี หากว่าบัวจะคบกับแม็คมันก็เป็นเรื่องดี...แต่เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น... ‘ เราไม่เคยสนใจสาว ๆ พวกนั้นเลย ลิก็รู้นี่นา วัน ๆ มีแต่ตามผู้ชาย เราไม่สนใจหรอก ต้องน่ารักแบบน้องบัวสิ เราถึงสนใจ ลิ...ช่วยเพื่อนหน่อยสิ...นะนะ’ ‘ ไม่...’ แววตามะลิเหมือนลังเลอะไรบางอย่าง จนแม็คเองเอ่ยถามออกมา ‘ ลิชอบน้องบัวเหรอ ลิไม่ได้คิดกับน้องบัวเป็นแบบพี่น้องใช่ไหม’ แม็คเอ่ยถาม ‘ เฮ้ย!!!จะบ้าเหรอ บัวน่ะ น้องฉันเว้ย’ มะลิพูดปดออกไป...เธอรู้ตัว แต่เธอไม่อยากบอกใครให้รู้ทั้งนั้นว่าเธอคิดยังไงกับบัว... ‘ งั้นลิก็ช่วยเราได้ เราสัญญานะลิ เราจะไม่ทำให้น้องบัวต้องเสียใจ ถ้าลิเชื่อใจเรา’ แม็คเอ่ยขึ้นมา มะลิเงียบไป... หลังจากนั้นแม็คก็จะคอยมารับมาส่งบัวกับมะลิอยู่เสมอ ไปไหนมาไหนมักไปกันสามคน...แม็คเองก็พยายามสานความสัมพันธ์กับบัวทีละนิด...จนทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกันจนได้ ‘ วันนี้ไอ้แม็คโทรมา...บอกว่าบัวไม่ยอมรับโทรศัพท์มันมาหลายวันแล้ว’ มะลิกรอกเสียงตัวเองลงไปในไอโฟน ‘ พี่แม็คเบี้ยวไม่ยอมไปดูหนังกับบัวก่อน’ อีกฝ่ายเอ่ยกลับมาอย่างโมโหอยู่ลึก ๆ ‘ แม็คมันต้องทำงาน มันเพิ่งเรียนจบ อาจจะแบ่งเวลาไม่ค่อยได้ ให้เวลามันปรับตัวหน่อยสิ’ ‘ แต่พี่แม็คก็น่าจะทำตามสัญญา วันนั้นวันเกิดบัว เจ้ลิก็ทำงาน เจ้ลิยังไม่ลืมวันเกิดบัวเหมือนพี่แม็คเลย’ ‘ อยากให้แม็คมันมาง้อรึเปล่าล่ะ’ มะลิเอ่ยถาม หญิงสาวเงียบไป ‘ ไม่รู้’ น้ำเสียงนั่นดูงอน ๆ อยู่ในที มะลิยิ้ม ‘ หลับตาสิ แล้วอธิษฐาน’ มะลิพูด บัวมองอย่างไม่เข้าใจ แต่เธอก็ยอมทำตาม ร่างบางหลับตาลง... ‘ นับ 1 2 3 ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นนะหมวย...’ มะลิพูด ... ‘ Happy Birth day to you ’ เสียงแม็คร้องเพลงขึ้นดังขึ้นมาในระยะประชิด บัวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เธอเห็นเขาถือเค้กมาเซอร์ไพรส์... ‘ สุขสันต์วันเกิดนะครับน้องบัว’ แม็คพูดก่อนจะยิ้ม ร่างบางรีบหันไปมองมะลิ ‘ รวมหัวกันแกล้งเค้ารึไงเจ้...’ เธอโวยวายลงกับไอโฟน ‘ แล้วไม่ดีเหรอ...’ มะลิตอบกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะ ‘ หายงอนพี่แม็คนะครับ พี่แม็คขอโทษที่ลืม โชคดีที่มะลิมาบอก แล้วช่วยเหลือทุกอย่าง...ขอบใจนะลิ’ แม็คกรอกเสียงลงกับไอโฟนบ้าง ‘ ไม่เป็นไร ๆ’ มะลิตอบกลับมาหากแต่ในใจเธอรู้สึกเจ็บปวดกับภาพตรงหน้าเสียเหลือเกิน ‘ วันนี้ไม่ใช่วันเกิดบัวแล้ว’ ร่างบางพูดพร้อมหันหน้าไปอีกทาง ‘ พี่แม็คก็ไม่ได้มาเพื่อเซอร์ไพรว์วันเกิดน้องบัวสักหน่อย’ เขาเอ่ยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงยียวน... ‘ งั้นก็กลับบ้านไปสิ...ไปเล้ย!!!’ ‘ คนอะไร ขี้งอน ขี้งอแง ขี้น้อยใจไม่มีใครเกินเลย...’ ‘ ถ้าเห็นว่าบัวเป็นแบบนั้นแล้วพี่แม็คจะมายุ่งกับเค้าทำไมล่ะ ไปเลย...’ ‘ ไปกันใหญ่แล้วน้องบัว...ไหน หันมาคุยกันก่อนสิครับ’ แม็คง้อ อีกมือก็ต้องถือเค้กอีก เธอหันมา ใบหน้าหวานเจือไปด้วยน้ำตาเล็กน้อย ‘ ดูสิครับ ว่าบนเค้กมีอะไร’ แม็คพูด บัวมองตามที่เขาบอก...แหวน ‘ วันนี้พี่แม็คไม่ได้จะมาเซอร์ไพรส์วันเกิดน้องบัวอย่างเดียวนะ...จะมาขอหมั้นไว้ก่อนด้วย’ เขาพูด ก่อนจะวางเค้กลงบนโต๊ะ แล้วหยิบแหวนมาสวมให้เธออย่างอ่อนโยน ‘ พี่แม็ค...’ ‘ พี่แม็คกลัวว่าจะมีหนุ่ม ๆ มาจีบ เพราะพี่แม็คเองต้องทำงาน ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกับน้องบัวเหมือนตอนที่เรียน พี่แม็คเลยขอให้แหวนวงนี้เป็นตัวแทนของพี่แม็ค...ปีหน้าน้องบัวก็เรียนจบแล้ว เราค่อยแต่งงานกัน...นะครับ’ เขาพูด หญิงสาวนิ่งไปราวกับถูกสาป ไม่เพียงแต่บัวเท่านั้น มะลิที่อยู่อีกฟาก ก็เห็นและได้ยินทุกอย่างก็เป็นอันต้องอึ้ง...เพราะแม็คไม่ได้บอกเธอมาก่อนเลยว่าจะมาขอบัวหมั้นด้วย... ‘ หายโกรธพี่แม็คสักทีนะครับ...’ แม็คพูดก่อนจะเอามือขยี้ผมสวยนั่นอย่างเอ็นดู ‘ เรากับน้องบัวลงไปข้างล่างก่อนนะลิ...มาอยู่ในห้องลูกสาวเค้านานแล้ว เดี๋ยวเตี่ยจะเอาลูกซองมายิงเราพอดี...พ่อกับแม่เราก็มานะ มาคุยเรื่องเรากับน้องบัว’ แม็คพูดก่อนจะยิ้มให้บัว เธอเองก็ยิ้มตอบให้เขา แล้วทั้งแม็คและบัวก็เดินลงไปข้างล่าง..จากวันนั้นระยะระหว่างมะลิกับบัวก็ห่างกันไปเรื่อย ๆ โดยบัวนั้นมีแม็คเข้ามาทำหน้าที่แทนมะลิ ทั้งขับรถไปรับไปส่งบัวไปมหาวิทยาลัย แม้บ้านของแม็คจะห่างจากบ้านเธอขนาดไหน แต่แม็คก็ไปรับไปส่งเธออย่างสม่ำเสมอไม่ขาดตกบกพร่อง ทั้งคู่คบหากันโดยที่อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่มาโดยตลอด ก่อนนอนแม็คก็มักจะโทรหาบัว จนบัวไม่ค่อยได้คุยกับมะลิผ่านทางไอโฟน... .................................................................. ‘ รักกันให้นาน ๆ นะ แม็ค...เราฝากดูแลน้องเราด้วย นายสัญญากับเราแล้วว่าจะไม่ทำให้น้องเราเสียใจ ถ้าวันใดวันหนึ่งนายผิดสัญญา นายจะไม่ใช่เพื่อนเราอีกต่อไป...’ มะลิฝากฝังคนที่เธอรักสุดหัวใจให้เขาดูแล ก่อนจะอวยพรทั้งคู่ วันนั้นเธอจำได้...บัวกอดเธอแน่น ร้องไห้ฟูมฟายราวกับเด็ก ๆ ‘ หมวย...ต่อไปนี้เจ้จะไม่ได้ดูแลหนูเหมือนเดิมแล้วนะ แม็คจะดูแลหนูแทนเจ้ เพราะฉะนั้น อย่าดื้อ เราต้องเป็นคนมีเหตุผล เข้าใจไหม...’ มะลิพูด ดวงตาเรียวของเธอคลอไปด้วยน้ำตา...หากใครเห็นคงคิดว่าเป็นน้ำตาแห่งความดีใจของมะลิที่ได้เห็นน้องสาวเป็นฝั่งเป็นฝา...แต่สำหรับมะลิแล้ว...มันไม่ใช่... หลังจากวันนี้บัวก็ย้ายออกไปอยู่กับแม็ค แล้วมะลิก็ทำแต่งาน...จนเธอกับบัวไม่ได้ติดต่อกัน... ...................................................................... “ 1 ปีเต็ม ๆ ที่ฉันไม่ได้พบบัว ไม่แม้แต่ได้ยินเสียง...โวยวาย...ออดอ้อน...หรือชวนไปเล่นอะไรแผลง ๆ” มะลิเอ่ยขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมา “ เธอเองต่างหาก ที่ทำแต่งาน น้องบัวพยายามโทรหา ก็ไม่ติด” แม็คเอ่ยขึ้น “ เพราะฉันรู้...ว่าฉันต้องร้องไห้ ถ้าได้ยินเสียงน้อง” “ น้องบัวเองก็รักลินะ...ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาจะพูดถึงแต่เจ้ลิตลอด ฉันเข้าใจเขา...” “ ฉันรู้...ว่าเขารักฉัน เขามอบหัวใจของเขาให้ฉัน...” มะลิเอ่ยมาทั้งน้ำตา ก่อนจะเอามือไปทาบตรงอกด้านซ้าย...หัวใจของบัวอยู่กับเจ้... ................................................................... ย้อนไปหลังจากคืนนั้น...ที่เกิดเรื่อง...ทั้งบัวและมะลิถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาล โดยมะลินั้นหัวใจกำเริบหนัก...ในขณะที่บัวนั้น...หมดลมหายใจไปแล้ว ‘ ช่างเหมาะเจาะจริง ๆ เลยนะค่ะ คุณบัวเสียชีวิต ในขณะคุณมะลิที่คุณบัวต้องการช่วยเหลือ ต้องได้รับการผ่าตัดพอดี...’ นางพยาบาลพูดกับคุณหมอ หลังจากที่คุณหมอทำการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจให้มะลิเรียบร้อย...มะลิฟื้นขึ้นมา...เธอเห็นแม็คมาเฝ้าเธอ... ‘ น้องบัวล่ะแม็ค...น้องฉันอยู่ไหน’ ประโยคแรกที่เธอถามเขา... ‘ น้องบัว...อยู่กับลิแล้วนะ ฝากดูแลด้วย...’ แม็คพูด ‘ หมายความว่ายังไง...’ เธอยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น... ‘ น้องบัวรู้มาตลอด ตั้งแต่ลิมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลนี้เมื่อเดือนที่แล้ว...’ แม็คพูดขึ้นมา...แล้วบัวรู้ได้ยังไง ‘ เพราะว่าน้องบัวเป็นมะเร็งในสมอง และนอนอยู่โรงพยาบาลนี้มาก่อนลิอีกน่ะสิ...เราผิดเองที่ไม่เอะใจอาการของน้องบัวเลย. ..เพราะน้องบอกเราเสมอว่า ไม่เป็นอะไรมาก จนระยะหลังน้องบัวปวดหัวบ่อยมาก เราเลยต้องพาไปหาหมอ...แต่เราพาน้องมาช้าเกินไป...’ แม็คบอกมะลิ ก่อนจะร้องไห้... ‘ น้องบัวเป็นมะเร็งในระยะสุดท้าย ต้องอยู่โรงพยาบาลในการดูแลของคุณหมอ...ทั้งหมดนี้ก็เพื่อยื้อเวลา...ให้น้องบัวอยู่ กับเรานานขึ้น... จนประทั่งวันหนึ่งเราพาน้องบัวไปเดินเล่น เขาเห็นลิมารักษา จึงถามเอากับคุณพยาบาล ถึงได้รู้เรื่อง ว่าลิเป็นโรคหัวใจ...น้องบัวขอทำเรื่องบริจาคหัวใจ โดยที่เงื่อนไขคือ ต้องเป็นลิเท่านั้น...จากนั้นน้องบัวก็พยายามทานอาหารให้มากขึ้น จะได้ไม่ซูบผอม ดูแลร่างกายไม่ให้ดูเป็นคนป่วย เพื่อจะได้มาหาลิไง...เขาไม่ต้องการให้ลิรู้ ว่าเขาเป็นอะไร...’ แม็คพูดก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เมื่อนึกถึงร่างบางตอนที่พยายามอ้อนให้เขาซื้อนั่นซื้อนี่มาให้ทาน... ......................................................................... มะลิรู้ความจริงทุกอย่างในวันนั้น...น้ำตาแห่งความเศร้าโศกเสียใจยังไม่หยุดไหล...แม็คยื่นกล่องใบหนึ่งให้กับมะลิ...เธอรับมา “ น้องบัวฝากนี่มาให้ลิ...แม่จอมวางแผนคนนี้น่ะ รู้มาตลอดว่าวันข้างหน้าต้องเกิดอะไรขึ้น เลยอัดวิดีโอเอาไว้ ฝากให้ลิ...แล้วก็ของอีกสองสามอย่าง ไปเปิดดูเองแล้วกันนะ...” แม็คพูด “ แล้วแม็คจะทำยังไงต่อไป...” “ เราอยากจะบวช...ให้จิตใจสงบ อาจจะปี สองปี...” เขาพูด จากนั้นทั้งคู่ก็คุยกัน ตามภาษาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน..แล้วก็แยกย้ายกันกลับ มะลิกลับมาถึงที่บ้าน เธอเปิดกล่องใบนั้นขึ้น ‘ เจ้ต้องเปิดกล้องวีดีโอก่อนเป็นอันดับแรกนะ...ทำตามที่เค้าบอกด้วย!!!’ เธอเห็นโน้ตสั้น ๆ นั้นก็ยิ้มออกมาทันที...จอมวางแผนอย่างที่แม็คบอกจริง ๆ มะลิหยิบกล้องวิดีโอออกมาเปิดดู... ‘ อื้อ...พี่แม็คมือนิ่ง ๆ หน่อยสิ...’ เปิดมาแม่ตัวดีก็โวยวายกับแม็คซึ่งเป็นตากล้อง...พร้อมถามตากล้องว่าสวยพอรึยัง ดูผอมไปรึเปล่า...พูดจาเจื้อยแจ้ว สมกับเป็นบัว...ไอ้หมวยเอ๊ย “ หมวยของเจ้สวยเสมอแหละ...” มะลิพูดกับกล้องวีดีโอนั่นเพียงลำพัง แล้วรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป ‘ เจ้ลิ...บัวรักเจ้ลินะ...ชีวิตของบัวตั้งแต่เด็ก บัวมีเจ้ลิคอยดูแลมาตลอด...อืม...บัวว่า...ให้เจ้ลิไปอ่านไดอารี่ของบัวดีกว่า... กดสต็อปไว้ก่อนนะเจ้ แล้วไปอ่านไดอารี่... ’ เธอบอก มะลิทำตาม มะลิหยิบไดอารี่เล่มนั้นมาดู... ‘ ทำไมเพื่อน ๆ ถึงชอบแกล้งฉันตลอดนะ...ยัยหมวยขี้โรคอย่างนั้นเหรอ ล้อกันจัง...ตั้งแต่เด็กยันโต ขนาดตอนนี้ฉันเรียนอยู่ ม.ต้น ก็ยังตามมาอีก ซึ่งตลอดเวลาที่โดนแกล้ง ฉันจะชอบเอาไปฟ้องเจ้ลิ ให้เจ้จัดการให้...ฮะฮะอ่า แค่เจ้ถามว่าใครรังแกบัว เจ้าพวกนั้นก็หงอไปเลย...เจ้ลิของเค้าเก่งที่สุด’ เธอยิ้มก่อนจะพลิกหน้าต่อไป ‘ ...ระหว่างทางที่ซ้อนจักรยานไปโรงเรียน โดยมีเจ้ลิเป็นคนปั่น แม่มักจะมีข้าวเหนียวหมูปิ้งไว้ให้เจ้ลิกินทุกเช้า...ไม่รู้จะหวงไปไหนนะ หมูปิ้งเนี่ย กินนิดกินหน่อยก็ไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่แม่เค้าเป็นคนทำแท้ ๆ กินก็กินมูมมาม แล้วให้ฉันเช็ดปากให้ตลอด แต่เช้าวันนี้ ฉันดันลืมเอาผ้าเช็ดหน้ามา...เลยเอามือเช็ดให้แทน ฉันรู้สึกแปลก ๆ ใจเต้นจนบอกไม่ถูก มือของฉันไปสัมผัสกับปากของเจ้ลิ...ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่นะ...’ ‘ ฉันนอนไม่หลับเลย...ฉันมันบ้าที่สุด...ที่ไปจูบเจ้ลิก่อน ก็คนมันอยากรู้นี่หว่า...ว่าตกลงสิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่...แต่คราวนี้รู้สึกเหมือนตัวเองช๊อตไปเลย...ฉันต้องกลบเกลื่อนความรู้สึกด้วยการทำเป็นไม่รู้สึกอะไร...ฉันคงรักเจ้ลิเข้าจริง ๆ ซะแล้วสิ...เจ้ลิล่ะ ยืนนิ่งไปแบบนั้นคงช็อคมาก ๆ ไม่ยอมพูดยอมจาเลย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมองหน้าเจ้ติดไหมละเนี่ย...’ ‘วันนี้ฉันได้รู้จักพี่แม็ค เป็นเพื่อนเจ้ลิ...เขามาส่งเราสองคนกลับบ้าน ก่อนจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน จากนั้นฉันก็กลับไปที่บ้าน แม่ให้ฉันเอาขนมที่ทำไปให้เจ้ลิกิน...แล้วฉันก็ได้ยินพี่แม็คกับเจ้นิคุยกัน...เจ้ลิคิดกับฉันแค่น้องสาวจริง ๆ แถมพอพี่แม็ครบเร้าให้ช่วยเป็นแม่สื่อ กลับเงียบไปซะนี่...มันหมายความว่ายังไงกันเจ้...’ ‘ พี่แม็คเริ่มเข้ามาในชีวิตของเรามากขึ้น จากที่เราไปดูหนัง ทานข้าวกับเจ้ลิ ก็จะมีพี่แม็คเพิ่มมาอีกคน...พี่แม็คเป็นคนน่ารัก ดูแล เอาใจใส่ทุกอย่าง จนฉันเองก็รู้สึกดี...แต่ที่แปลกไปน่ะสิ...เจ้ลิ ทำไมถึงไม่กันท่า ทำไมถึงไม่หวงฉันเหมือนที่ผ่านมา...ทำแบบนี้แสดงว่ายอมเป็นแม่สื่อใช่ไหม...ได้ ถ้าเจ้เปิดทางให้พี่แม็คมารู้จักกับเค้า เค้าเองก็จะไม่ปิดกั้นเหมือนกัน...’ ‘ วันนี้วันเกิดฉัน พี่แม็คลืมวันเกิดฉัน...รู้สึกน้อยใจจริง ๆ วันสำคัญขนาดนี้ลืมได้ยังไง...แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปทันที เมื่อเจ้ลิมาอวยพรวันเกิดให้ฉันตอนเที่ยงคืนเป๊ะ...เป็นคนแรกที่อวยพรเลยนะเนี่ย...ถึงไม่มีของขวัญให้แต่แค่นี้ฉันก็ดีใจสุด ๆ เพราะ...เขาเป็นคนที่ฉันรัก...หรือฉันอาจจะเอาเรื่องที่พี่แม็คลืมวันเกิดมาอ้างให้เราเลิกกันดีนะ...’ ‘ ฉันไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่แม็คมาหลายวันแล้ว...เจ้ลิพยายามพูดให้ฉันเข้าใจพี่แม็ค...เจ้ลิบอกว่าถ้าอยากให้พี่แม็คมาง้อ ลองหลับตาอธิษฐาน...แต่เจ้จะรู้รึเปล่า ว่าสิ่งที่ฉันอธิษฐานคือขอให้พี่แม็คไม่ต้องมาง้อ ไม่มายุ่งกับฉันเลยยิ่งดี...เฮ้อ ไม่ศักดิ์สิทธิ์เอาซะเลย แถมพี่แม็คยังจะมาหมั้นกับฉันไว้อีกต่างหาก...ในใจฉันอยากให้เจ้ลิค้าน...สักนิดก็ได้...แต่ไม่เลย ไม่มีเลยสักนิด เจ้ลิคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันจริง ๆ นั่นแหละ...บางที ถ้าฉันได้ลงเอยกับพี่แม็ค มันอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้นะ ถึงวันนั้นฉันอาจจะเปิดใจรักพี่แม็คมากกว่านี้...’ ‘ ตอนนี้ฉันย้ายออกมาอยู่กับพี่แม็คเรียบร้อยแล้ว พี่แม็คคอยเอาใจใส่ ดูแลฉันอย่างดี หากฉันรักพี่แม็ค ฉันคงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดอย่างที่หลายคนบอก...แต่ทำไมนะ ฉันถึงได้คิดถึงเจ้ลิมากขึ้น ทุกคืนฉันจะหยิบไอโฟนมามอง ฉันร้องไห้ ฉันอยากกลับไปอยู่ที่บ้าน อยากเจอเจ้ลิ อยากคุยกับเจ้ลิผ่านไอโฟนทุกคืน...’ มะลิหยิบไอ้โฟนจากกล่องนั้นมาดู ไอโฟนของบัว สลักชื่อด้วย...Bua & Mali มะลิน้ำตารื้น ยกมือไล้ไปยังทุกตัวอักษรของไดอารี่ราวกับต้องการสัมผัสถึงความรู้สึกนั้น...เจ้ก็ร้องไห้ทุกคืนเหมือนกัน...เธออ่านไดอารี่มาจนถึงหน้านั้น ซึ่งเป็นหน้าสุดท้าย...ก่อนจะกดกล้องวีดีโอให้เล่นต่อไป ‘ ถ้าเจ้ลิอ่านไดอารี่เค้า...ก็จะรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเจ้...แล้วก็คิดแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่...นั่นแหละ เจ้ลิอาจจะตกใจ เพราะเห็นบัวเป็นน้องมาตลอด...อยากร้องเพลงให้เจ้ฟังด้วย...’ บัวพูด ก่อนที่น้ำตาจะรื้น...มือใหญ่ ๆ ของแม็คที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องเอื้อมมาโยกศีรษะเล็ก ๆ นั่นเป็นการปลอบให้เธอทำหน้าที่ต่อไป...หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะร้องเพลงให้มะลิ... ‘ รักเธอ...เสมอ นานเท่าไหร่ยังรักเธอ เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ แม้ว่าเธอจากฉันไป ฉันยัง...เฝ้าดู และอยากจะรู้ความเป็นไป เพราะว่าฉัน รักเธอดังเดิม...’ เพียงเท่านี้ มะลิก็ร้องไห้จนตัวโยน... ‘ มันเป็นเพลงที่เจ้ลิชอบร้อง ตอนที่เจ้คิดว่าเค้าหลับไปแล้ว...แต่รู้ไหมว่าที่จริงเค้ารอคอยที่จะฟังเจ้ร้องเพลงนี้ทุกคืน...อิจฉาคนนั้นของเจ้จังเลยเนาะ เขาคงเป็นคนที่โชคดีที่สุด...’ “ เจ้ร้องให้หนูนั่นแหละ...ชอบคิดไปเองคนเดียวอีกแล้ว เด็กบ้า...” เธอพูด... ‘ สำหรับบัวนะ เพลงนี้บัวมอบให้เจ้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา บัวรักเจ้มาโดยตลอด...แล้วตอนนี้ บัวได้พิสูจน์ให้เจ้เห็นแล้ว...หัวใจของบัวอยู่ที่เจ้ลิ ดูแลรักษาให้ดี ๆ นะค่ะ’ แล้วภาพก็หยุดอยู่ที่ใบหน้าหวานที่แต้มไปด้วยรอยยิ้ม...สำหรับมะลิแล้วเธอดูยังไงก็ไม่เคยเบื่อ...มือของมะลิทาบอยู่ตรงตำแหน่งอกด้ายซ้าย “ จากวันนั้น บัวคงรู้แล้ว ว่าเจ้ก็รักบัวเหมือนกัน...เจ้สัญญา ว่าหัวใจของบัวดวงนี้ จะถูกดูแลอย่างดี อย่างที่เจ้เคยดูแลหนูมาตลอด รักนะ...ไอ้หมวยของเจ้...” ..............................เพราะว่าฉัน รักเธอดังเดิม.............................. จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 01:55:05

ความคิดเห็นที่ 4 เศร้าๆยังไงไม่รู้ครับเ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 11:05:06

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยค่ะ  เศร้าจริงๆ  อ่านแล้วอินตามเลยค่ะ  เขียนมาให้อ่านบ่อยๆ นะคะ...   ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ ค่ะ จากคุณ : Ying - Punch เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 16:37:07

ความคิดเห็นที่ 6 ซึ้ง ปน เศร้า ระคนกันไป ... แต่ก็อิ่มเอมใจเมื่ออ่านจบ ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะ .. ชอบ จากคุณ : @Love_ที่รัก เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 16:02:23