PANTIP.COM : W10734717 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๗ อ้อมกอดรัญจวนใจ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๗ อ้อมกอดรัญจวนใจ

“ว้าย... อีตาบ้า นี่นายจะทำอะไร” คนขาแพลงตะโกนเสียงหลง ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมแขนที่โอบรัดจนแนบแน่น เมื่อโดนอีกฝ่ายรวบตัวขึ้นมาอุ้มอย่างรวดเร็วชนิดที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

“ถามได้ ก็อุ้มคุณไปไง เดินอีกตั้งไกลกว่าจะถึงรถ ถ้าคุณอยากจะเดินเองผมรับรองว่าข้อเท้าคุณจะระบมเดินไม่ได้ไปอีกสองวันแน่ หยุดดิ้นได้แล้วผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า เดี๋ยวตกลงไปผมไม่รู้ด้วยนะ”

คนเจ็บข้อเท้าเริ่มหยุดดิ้นเพราะหายตกใจแล้ว และที่สำคัญ เธอเองก็รู้รสดีว่าถ้าเดินไปเองมันเจ็บข้อเท้าขนาดไหน ความอดทนที่เธอมีอยู่ในเกณฑ์น้อยมากจนเกือบเป็นศูนย์ย่อมทนเดินไปเองไม่ไหวแน่ แต่ด้วยมารยาหญิงที่เขาว่ากันว่ามีกี่ร้อยเล่มเกวียนเธอก็จำไม่ได้แล้ว บวกกับนิสัยเสียทองเท่าฟ้าไม่ยอมเสียหน้าให้ใคร ทำให้เธอแกล้งบอกเสียงแข็งว่า

“ปล่อย” แล้วก็สมใจเธอ เมื่อเจ้าของวงแขนทำเฉยอุ้มเธอเดินต่อไปอย่างไม่เดือดร้อนอย่างนั้น ลอบยิ้มมุมปากออกมาอย่างสบายใจสบายขา... งานนี้รอดแล้วเรา อารียาเอ้ย

แต่หญิงสาวก็กระหยิ่มยิ้มย่องได้ไม่นานนัก เมื่อวงแขนที่โอบอุ้มเริ่มสร้างความรู้สึกแปลกๆ ให้เธออีกแล้ว มิหนำซ้ำอ้อมอกที่อยู่แนบชิดจนเธอสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งก็สร้างความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน

ไม่รู้ว่าเจ้าหญิงผู้เลอโฉมที่ถูกเจ้าชายรูปงามในเทพนิยายอุ้มจะรู้สึกขัดเขินเหมือนเธอในตอนนี้มั้ย หรือว่านางเอกที่ถูกพระเอกผู้แสนดีอุ้มในละครหลังข่าวจะรู้สึกหวามไหวใจสะท้านเช่นที่เธอกำลังรู้สึกบ้างหรือเปล่า

จะติดก็ตรงที่ว่า เมื่ออารียาไล่สายตาจากแผงอกหนาใต้เสื้อยืดขึ้นไปตามลำคอตั้งตรงถึงคางมีไรหนวดเขียวจางๆ ของอีกฝ่าย เธอก็ผ่อนลมหายใจยาว...

เฮ้อ... ก็แค่หนุ่มชาวสวนธรรมดา ที่เธอคิดว่าชาตินี้สาวสวยรวยสังคมอย่างเธอคงไม่มีทางโคจรมาพบเจอกันได้

ไม่รู้ว่าเจ้ากรรมนายเวรที่ไหนชักนำให้เธอหล่นปุ๊กมาอยู่ในอ้อมแขนอีตามะพร้าวเน่านี่สิน่า แต่คิดอีกที จะไปโทษเจ้ากรรมนายเวรก็ไม่ถูก ต้องโทษคุณปู่ของเธอเองนี่แหละที่ขีดเขียนให้ชะตาชีวิตเธอต้องกลายมาเป็นแบบนี้

“เป็นอะไรไปหรือคุณ เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหุบ”

เจ้าชายจำแลงของอารียาเอ่ยถามยิ้มๆ เมื่อเห็นเธอ ‘เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหุบ’ มาได้สักครู่แล้ว

“เปล๊า” พยายามเก๊กหน้าไม่รู้ไม่ชี้สุดฤทธิ์ บอกต่อตามนิสัยคนไทยแท้แม้จะไปอยู่ต่างแดนนานว่า “ไม่มีอะไร”

แต่เขาคงไม่เชื่อน้ำมนต์เธอ ถึงได้แย้งทันควันด้วยหน้ายิ้มๆ มีแววรู้ทันว่า “จะไม่มีอะไรได้ไง ก็ผมเห็นคุณยิ้มแล้วก็หุบ หุบแล้วก็ยิ้มอยู่กับตา กำลังนึกถึงผมอยู่ใช่มั้ยล่า ยอมรับมาเสียดีๆ ไม่งั้นหน้าคุณคงไม่แดงอย่างนี้หรอก”

‘อร๊าย! ตายแล้ว นี่ฉันหน้าแดงด้วยหรือนี่...’ แค่อ้อมแขนของเขากับความรู้สึกแปลกๆ ของเธอทำให้ถึงขนาดหน้าแดงเลยทีเดียวหรือ

“เรื่องอะไรฉันจะยอมรับ ฉันไม่ได้คิดถึงนายเสียหน่อย” อารียาปด “ฉันแค่กำลังคิดว่าถ้าเปลี่ยนจากนายเป็นแฟนฉันแทนได้ก็คงจะดี”

ไม่รู้ว่าผีที่ไหนเจาะปากให้เธอพูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่สาบานได้ว่าเธอไม่ได้นึกไปถึงผู้ชายที่อยากได้เป็นแฟนหนักหนาคนนั้นเลยแม้แต่ชั่วอึดใจเดียว

แล้วเธอก็ต้องเป็นฝ่ายใจเสีย เมื่อรู้สึกว่าอ้อมแขนอบอุ่นที่อุ้มเธอไว้อย่างมั่นคงกระตุกไปนิด แม้จะเบาแสนเบาแต่เธอก็ยังรับรู้ได้ ใบหน้ารื่นรมย์ รอยยิ้มกระจ่างทั้งปากและตาของเขาเมื่อสักครู่วับหาย

ใบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นนิ่งขึง น้ำเสียงก็เรียบนิ่งไม่มีวี่แววทั้งแหย่เล่นและกวนโมโหเช่นที่เขาเคยเป็น เธอสัมผัสได้ถึงความขมขื่นลึกๆ ด้วยซ้ำเมื่อได้ยินเขาบอกออกมาว่า

“ขอโทษ ที่ผมมันก็แค่นายมะพร้าวปากเน่าชาวสวนธรรมดา ไม่ใช่ผู้ชายแสนเพอร์เฟ็คที่คุณอยากจะได้คนนั้น”

เป็นครั้งแรกที่อารียาขอโทษเขา แม้จะเป็นเพียงในใจก็ตาม

“ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่มีปัญหาอะไร”

ผู้พูดถือโทรศัพท์มือถือแนบไว้กับหู ค้อมตัวลงจับราวระเบียงตรงนอกชานไว้อีกมือหนึ่ง ฟังปลายสายพูดอยู่ชั่วอึดใจเขาก็บอกต่อ “อ้อ... ผมพาเธอไปดูมาแล้วครับ”

และก่อนที่เขาจะวางสายนี่เองที่ทำให้ผู้บังเอิญจะเดินผ่านมารู้ว่าปลายสายของเขาเป็นใคร

“ผมรับรองครับอาจารย์ ว่าผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วง ครับ... สวัสดีครับ”

เมื่อเขากดปุ่มวางสายแล้วยืดตัวจากราวระเบียงขึ้นเต็มความสูง ก็เห็นหญิงสาวที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อสักครู่ยืนนิ่งอยู่บนบันไดขั้นล่างสุด

“อ้าวคุณ อยู่นี่เอง ไปไหนมา เมื่อตะกี้ผมไปเรียกอยู่หน้าห้องไม่ได้ยินเสียงคุณตอบ”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้ยืนชิดริมระเบียงนอกชาน ตอบเสียงห้วนเพราะนึกขัดใจคุณปู่ที่ส่งเธอมาที่นี่ขึ้นมา แล้วยังไม่ให้เธอเอาโทรศัพท์มือถือมาใช้อีก แต่เอามาลงที่เขาแทนว่า

“อยู่ในครัว”

“มิน่าเมื่อกี้ผมขึ้นไปเรียกถึงไม่เจอคุณ แล้วคุณไปทำอะไรในครัว” ชายหนุ่มถามสีหน้าค่อนข้างแปลกใจ ไม่คิดว่าแม่สาวในชุดอยู่บ้านชวนหัวใจวายจะคิดเป็นแม่ครัวหัวป่าก์กับเขาด้วย

“ช็อปปิ้งมั้ง” แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายตีสีหน้าประมาณว่า ‘นี่ผมอุตส่าห์ถามดีๆ แล้วนะ’ เธอก็บอกอย่างเสียไม่ได้

“ก็เข้าไปในครัว นายจะให้ฉันไปทำอะไรล่ะ ช็อปปิ้งหรือไง ถามออกมาได้ ฉันไปช่วยป้าพิกุลแกงกะทิฟักทองใส่ไก่มา เพิ่งจะเสร็จ”

ก็เธอไปช่วยป้าพิกุลจริงๆ นี่นา ทั้งนั่งมองตาแป๋วช่วยให้กำลังใจป้าพิกุลหั่นฟักทอง ทั้งช่วยชิมให้ตอนที่ป้าพิกุลถามว่ารสได้ที่หรือยัง

“แกงฟักทองมื้อนี้คงอร่อยเหาะอย่าบอกใคร” คนพูดทำสีหน้าสยองตรงข้ามกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง

“งั้นนายก็อย่ากินเลย ปากอย่างนายกินของดีๆ อย่างนี้ก็เสียของเปล่าๆ”

เธอคงลืมว่าเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของบ้าน เป็นเจ้าของอาหารที่เธอหวงห้ามไม่ให้เขากิน ในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงละจากริมระเบียง ก้าวเร็วๆ ลงบันไดมาหยุดยืนเอนหลังพิงราวบันไดเหนือหญิงสาวไปหนึ่งขั้น ก้มลงมองข้อเท้าของเธอแล้วถามไปคนละเรื่องกับที่เธอพูดทิ้งท้ายไว้เมื่อครู่

<<< มีต่อค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 05:27:34

ความคิดเห็นที่ 3

<<< ต่อค่ะ >>>

ในขณะที่คนฟังก็ยังไม่เห็นเป็นเรื่องเดือดร้อน “ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ ลูกเราคอยดูแลคุณหนูก็ดีอยู่แล้ว หลงมาอยู่ในไร่ในสวนแบบนี้มีเพื่อนบ้างก็ดี แล้วอีกอย่างอาจารย์ของไอ้ทิดเขาก็ออกปากฝากฝังกันไว้มิใช่หรือ พ่อว่าแม่คิดมากไปเองหรือเปล่า”

“เฮ้อ... แต่แม่กลัวว่าลูกของเราเขาจะไม่ใช่แค่ดูแลตามคำสั่งอาจารย์เท่านั้นน่ะซี้ พ่อไม่สังเกตสีหน้าท่าทางทิดพร้าวบ้างเหรอเวลาที่เขาอยู่กับหนูหยาน่ะเป็นยังไง”

“แล้วมันเป็นยังไงหรือแม่ แม่ถึงมานอนถอนหายใจเฮือกๆ จะหลับก็หลับไม่ลงแบบนี้”

นางนิ่งไปอึดใจ ความเป็นแม่และวิสัยของความเป็นสตรีทำให้นางมองเห็นสิ่งผิดหูผิดตาของลูกได้เร็วกว่าสามี ค่อยๆ เอ่ยบอกว่า

“แม่ว่าไอ้ทิดลูกเรามันชักจะยังไงๆ อยู่นา เวลามองหนูหยางี้ตาพราวเชียว ถึงจะดูเหมือนทะเลาะกันทุกครั้ง แต่แม่มองไม่ผิดหรอกว่าลูกเรามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้หนูหยา แม่ไม่เคยเห็นเขามองผู้หญิงคนไหนแบบมองหนูหยาสักที”

ในขณะที่ผู้เป็นสามีก็ยังไม่เห็นเป็นเรื่องควรวิตกกังวลอยู่ดี “ก็ดีแล้วนี่แม่ พ่อเห็นแม่กลัวลูกเราจะเป็นโรคหวงความโสดจนเป็นหนุ่มเทื้อขึ้นคานคาบ้านอยู่ไม่ใช่หรือ”

ผู้เป็นภรรยาตวัดค้อนวงเล็กให้สามีเบาๆ อย่างขัดใจที่สามียังไม่เข้าใจถึงความหนักใจของนางเสียที ถึงจะอายุมากจนลูกชายใกล้จะถึงวัยขึ้นคานแล้ว แต่นางก็ยังค้อนคมไม่แพ้สมัยเมื่อยังเป็นสาวรุ่น

“ไอ้กลัวน่ะมันก็กลัวอยู่หรอก แต่คนที่ลูกเราสนใจดันเป็นหนูหยานี่สิ มันน่าหนักใจมากกว่ากลัวลูกจะขึ้นคานเสียอีก”

“ทำไมหรือแม่ พูดกันตรงๆ ดีกว่าว่าแม่หนักอกหนักใจอะไร ให้พ่อเดาเอาเองพ่อเดาไม่ถูกหรอก” ลุงบุญถามหาเหตุผลที่แท้จริงว่าภรรยาเขากังวลเรื่องอะไร ตั้งแต่คุยกันมาเขายังไม่เห็นมีอะไรน่าเก็บเอามาคิดเลย

“พ่อก็รู้ดีไม่ใช่หรือ ว่าทำไมอาจารย์ของไอ้ทิดถึงส่งหนูหยามาที่นี่ แล้วตัวหนูหยาเองก็เอารูปผู้ชายคนนั้นมาตั้งหราให้เห็นอยู่ทนโท่ข้างหัวเตียงในห้องนอนเลย”

“อ้อ...” มาถึงตอนนี้ลุงบุญเพิ่งทำหน้าเป็นเชิงเข้าใจที่ภรรยาร่ายมาทั้งหมด

“ที่แม่มานอนถอนหายใจเฮือกๆ เอนหลังไม่หลับอยู่นี่ ก็เพราะกลัวว่าลูกเราจะอกหักรักคุดไปรักคนที่เขารักคนอื่นอยู่แล้วอย่างนั้นหรือเปล่า”

“ก็ใช่น่ะสิ แม่ไม่อยากมานั่งสงสารลูกทีหลังน่ะพ่อ มีผู้หญิงมาสนใจก็มากแต่ก็ไม่ยอมมองใคร บทจะมองขึ้นมา ก็ดันไปมองคนที่รู้ทั้งรู้ว่าเขารักคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว... เฮ้อ”

ลุงบุญฟังสาเหตุที่แท้จริงของภรรยา แล้วก็ได้แต่ปลอบด้วยสีหน้าของผู้ชายที่คิดว่าเข้าใจหัวอกลูกผู้ชายด้วยกันดี

“พ่อว่า แม่อย่าเพิ่งคิดอะไรมากตอนนี้เลย ก็อย่างที่แม่พูดว่าลูกเราเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองกำลังมองใครอยู่ พ่อว่าลูกคงคิดดีแล้วว่าตัวเองกำลังทำอะไร และเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับผลที่เกิดขึ้นด้วย”

ลุงบุญยิ้มนิดๆ ให้ภรรยาที่ฟังเขาพูดอย่างตั้งอกตั้งใจ ปลอบภรรยาและให้กำลังใจไปถึงผู้เป็นลูกชายว่า

“ถ้าลูกเรากล้าไปรักคนที่รู้ทั้งรู้ว่าเขารักคนอื่นอยู่แล้ว ลูกก็คงแน่ใจอะไรอยู่มากทีเดียวล่ะถึงกล้าที่จะทำแบบนั้น และถ้าผิดหวังอย่างที่แม่กลัวขึ้นมาจริงๆ พ่อว่าลูกเราคงเข้มแข็งพอที่จะรับมือได้อยู่แล้ว ทิดพร้าวเสียอย่าง”

ในขณะที่สีหน้าของผู้เป็นแม่ไม่ได้ดีขึ้นเลย นางมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่คนเดียว จะไม่ให้รักจนกลัวความเจ็บปวดที่ลูกชายอาจจะได้รับอย่างไรได้

“เฮ้อ... แม่ก็หวังให้เป็นอย่างนั้นนะพ่อ”

หญิงสาวที่ผู้สูงวัยทั้งสองพูดถึงนั่งหน้าแฉล้ม ฟังเพลงตากแอร์สบายใจเฉิบ มาตกระกำลำบากอยู่ในท้องทุ่งหลายวัน เจอแต่ลมกับแดดร้อนๆ ขอตากแอร์ให้ฉ่ำปอดเสียหน่อยเถิด ค่อยคุ้มหน่อยที่ลงทุนเคี่ยวเข็ญให้เขาเอารถคันนี้ออกมาแทนน้องเจนนี่เสียเกือบแย่

หน้าแฉล้มเสียจนสารถีที่เหล่ตามามองอดหมั่นไส้ไม่ได้ ต้องแขวะออกมานั่นแหละ “มีความสุขจังเลยนะคุณ”

คนโดนแขวะไหวไหล่ เชิดหน้าขึ้นบอกว่า “ก็แหงล่ะ ฟังเพลง ตากแอร์ แล้วกำลังจะได้ไปช็อปปิ้งอีก จะไม่ให้ฉันลั้นลายังไงไหว”

“รู้งี้ ผมเอาน้องเจนนี่ออกมาก็ดีหรอก”

“นี่... ฉันกำลังมีความสุข ตั้งแต่มาอยู่บ้านนายเนี่ย ฉันเพิ่งจะได้ฟังเพลงให้สบายใจ ตากแอร์ให้ฉ่ำปอดก็วันนี้เอง นายอย่าเพิ่งมาพูดให้ฉัน ‘รมณ์เสียได้มั้ย” อารียารีบเบรก ‘คนขับรถ’ ก่อนที่คำพูดของเขามันจะขัดหูเธอมากไปกว่านี้

“คร๊าบบบ... คุณผู้หญิง กระผมจะพยายามนะขอร๊าบบบ”

คุณผู้หญิงปรายตามองคนขับรถด้วยหางตา กำลังจะจัดคำพูดแสบๆ คันๆ ให้สักชุดก็พอดีกับที่เขาชะลอความเร็วรถเข้าจอดเทียบริมฟุตบาธถนนหน้าร้านขายเสื้อผ้าสองคูหาเสียก่อน เธอเลยเปลี่ยนมาถามว่า

“ถึงแล้วเหรอ อย่าบอกนะว่าที่ที่นายจะพาฉันมาช็อปปิ้งคือที่นี่”

คุณผู้หญิงกวาดตามองไปทั่ว อาคารพาณิชย์สองชั้นตั้งเรียงรายสองฝั่งถนน ชั้นล่างเปิดเป็นร้านค้าตามแต่ใจเจ้าของร้านว่าจะขายอะไร ผิดไปจากภาพในความคิดที่หญิงสาวคาดว่าจะได้มาเห็นราวท้องฟ้ากับก้นเหวเลยทีเดียว

ในขณะที่ชายหนุ่มกล่าวยืนยัน ทำลายความหวังอันน้อยนิดของเธอเสียไม่มีชิ้นดี “เอ๊า... ถ้าไม่ใช่ที่นี่แล้วจะที่ไหนล่ะคุณ คุณคิดว่าผมจะพาคุณไปเดินพารากอนหรือไง”

คนขับรถดับเครื่อง ปลดเข็มขัดนิรภัย ทำท่าจะขยับตัวลงจากรถ แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งเหยียดปาก ทำหน้าเบ้

“แล้วจะไม่ลงหรือไงคุณ เห็นตอนอยู่บ้านทำท่ากระดี๊กระด๊าอยากมาเสียแทบแย่”

“ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ว่าที่ช๊อปปิ้งของนายมันจา...”

เธอพูดไม่ทันจบ เขาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“มันจะอะไรก็เรื่องของมันเถอะ เพราะที่นี่หรูสุดก็ได้เท่าที่คุณเห็นนี่แหละ”

อารียามองเขาตาแทบกลับ อุตส่าห์ดีใจเสียเกือบแย่ที่จะได้ออกมาเปิดหูเปิดตานอกบ้านในดงมะพร้าวบ้าง ที่ไหนได้เขากลับพาเธอมาร้านเสื้อผ้าที่ชาตินี้เธอไม่เคยคิดจะแวะเวียนเข้าไปแบบนี้ เสื้อผ้าที่เธอมีอยู่ ชุดเดียวคงซื้อเสื้อผ้าร้านนี้ได้เกือบทั้งร้าน

“แล้วนายจะไม่มาเปิดประตูให้ฉันหน่อยเหรอ”

อีกฝ่ายส่ายหัว กระแทกลมหายใจออกมายาวๆ อย่างจงใจให้เธอเห็น จำใจเดินอ้อมหน้ารถมาเปิดประตูให้เธออย่างตัดปัญหา “เอ้า... ลงมาเสียที”

หญิงสาวกระฟัดกระเฟียดลงมายืนข้างรถ รอให้อีกฝ่ายปิดประตูและกดล็อคสัญญาณกันขโมย

แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกอะไรกระแทกจนเสียหลักเซแซ่ดๆ ไปสองสามก้าว พร้อมกับได้ยินเสียงแหลมลากยาวจนเธอแสบแก้วหู

“ต๊ายยย... พี่พร้าวขรา”

<<< ติดตามต่อตอนหน้านะคะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 05:32:59