ความคิดเห็นที่ 1 คริสต์กัดริมฝีปากของตัวเองอย่างครุ่นคิด เธอชำเลืองมองวาเลนด้วยสายตาเหมือนเด็กที่กลัวจะถูกผู้ปกครองตำหนิ “ถ้า...” เธอเริ่ม และหลบตาด้วยการก้มศีรษะลงเมื่อเขามองมา “ถ้าเราจะไปขโมยทับทิมนั่น หรือไม้เท้า หรือแอบปล่อยตัวเด็กสาวที่ถูกจับ...” “คุณอยากช่วยพวกเธอ” วาเลนสรุป เมื่อเห็นคริสต์พยักหน้าเร็วๆ ทั้งที่ยังก้มอยู่ เขาก็ถอนหายใจและปล่อยมือที่กอดอกอยู่ลง “ไม่ได้คริสต์ เทพทูเอทาไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาก็จริง แต่พวกเขาจะฆ่าเราทันทีที่รู้ว่าเราเข้าใกล้ของวิเศษของพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงเรื่องขโมยเลย ส่วนทับทิม อย่างที่ผมบอก ไม่มีใครแตะมันได้ แม้แต่ราชาปิศาจ” “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยเด็กสาว...” “ป่านนี้คงถูกพาไปไกลแล้ว” วาเลนโคลงศีรษะ จากนั้นก็ขยับตัวเข้าไปใกล้คริสต์แล้วจับไหล่เธอ รู้สึกถึงการสะดุ้งน้อยๆ แต่เธอก็ยังไม่เงยหน้าขึ้น เขาจึงใช้นิ้วดันคางเธอให้มองเขา “ลองดมกลิ่นดู คริสต์ แล้วคุณจะรู้ว่าตอนนี้หมู่บ้านของคุณไม่มีอะไรเหลือแล้ว” เด็กสาวเม้มปากน้ำตาคลอเบ้า “ฉัน...” เธอหลุดสะอื้น “ฉันได้กลิ่นควันไฟและเลือด และ...” เธอยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่เริ่มไหล มันไหลไม่หยุด “ฉันได้กลิ่นเหม็นเน่าเหมือนศพ” “นั่นคือสิ่งที่กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่อึดใจ” วาเลนบอก “ตอนนี้ทุกคนในหมู่บ้านคือคนที่ตายแล้ว” “แต่ว่าพวกเด็กสาว...” คริสต์เบ้หน้าเหมือนเด็กที่พยายามอดกลั้นความต้องการจะระเบิดน้ำตา เธอกลืนก้อนสะอื้นที่ปรี่ขึ้นมาจุกคอเพื่อใช้คำพูด “เราจะปล่อยให้พวกเธอตายหรือคะ เหมือนซาร่าเพื่อนของฉัน เหมือนซิสเตอร์เดซี่... ฉันไม่อยากทำแค่ยืนมองพวกเธอตายอยู่เฉยๆ นะคะ ฉันอยากทำอะไรบางอย่าง... ฉันคิดว่าฉันควรทำอะไรสักอย่างที่...” ในที่สุดเธอก็ร้องไห้โฮอย่างสับสน วาเลนยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสยผม สีหน้าอัดอั้นตันใจแล้วปล่อยแขนทั้งสองตกลงไว้บนตัก “อย่าร้องไห้ได้ไหม” เขาพูดอย่างอ่อนใจ จากนั้นก็นั่งนิ่ง ดวงตาชำเลืองไปทางอื่นแต่ไม่ได้หยุดมองอะไรเป็นพิเศษ “มีอีกวิธีหนึ่ง” คริสต์เงยหน้ามองวาเลน กะพริบตาปริบๆ “ลักลอบเข้าปราสาทของพวกบาโทรี่ แล้วปล่อยพวกเด็กสาว แน่นอนว่าเราช่วยได้ไม่หมดหรอก จะมีจำนวนหนึ่งที่ตาย แต่มันมีความเป็นไปได้มากกว่า” “วิธีนั้นก็ได้ค่ะ” เด็กสาวพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น วาเลนเลิกคิ้ว “มันอันตรายมากนะ ผมหมายถึง...” วิธีนี้อันตรายต่อคริสต์มากกว่า แน่นอนว่าเธอจะไม่ตายถ้าถูกพวกบาโทรี่จับได้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย และคริสต์จะไม่มีโอกาสได้ทำแม้กระทั่งวิงวอนขอความตายด้วยซ้ำ... เหมือนพ่อของเธอ “ชีวิตของคุณจะเป็นอันตราย” “แล้วคุณล่ะคะ” คริสต์ถาม และเป็นคำถามที่ทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างคาดไม่ถึง น่าประทับใจที่เธอเป็นห่วงสวัสดิภาพของเขาด้วย กระนั้นมันก็ไม่เปลี่ยนแปลงความเป็นจริงที่ว่าถ้าเธอยังดึงดันที่จะทำ เธอก็ต้องยอมรับผลที่อาจเกิดขึ้น “ผมตายแน่นอน” วาเลนบอกด้วยสีหน้าปกติ “แต่ไม่ว่าจะเลือกวิธีไหน ผมก็ตายอยู่ดี เว้นแต่ว่ามันจะสำเร็จ” “โอ วาเลนคะ” เธออุทาน ใบหน้าบิดเบ้เหมือนพร้อมจะระเบิดน้ำตาอีกครั้ง วาเลนเข้าใจความสับสนของเด็กสาวดี เธอมุ่งมั่นที่จะช่วยคนในหมู่บ้านที่เหลืออยู่ แต่อีกทางหนึ่งเธอไม่อยากให้เขาตาย น่าประทับใจจริงๆ ทว่า... “ไม่ต้องห่วง ผมไม่อ่อนแอขนาดจะให้ใครฆ่าได้ง่ายๆ”   น้ำตาของคริสต์ไหลออกมาแล้วขณะที่เธออ้าปากค้างเล็กน้อย วาเลนยิ้ม นัยน์ตาสีทองของเขาพราวระยับ “อย่าลืมสิ ว่าผมเป็นอะไร” เธอยิ้มอย่างไม่แน่ใจออกมาแวบหนึ่ง แล้วก็ยกมือป้ายน้ำตา “ฉันไม่ลืมค่ะ คุณคือเสือดำตัวใหญ่ราวกับยักษ์” กระนั้น เจ้าเสือดำตัวนั้นก็ยังมีบาดแผลได้มิใช่หรือ ไหล่ของเขาถูกบางสิ่งบางอย่างที่คมกริบแทงทะลุใช่หรือไม่ แล้วยังจะมีเรื่องขาของเขาที่เคยเจ็บ เสียเลือดมาก คริสต์สูดลมหายใจลึกและปล่อยมันออกมายาวเหยียด “ฉันอยากให้คุณสัญญาค่ะ” วาเลนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม คริสต์จึงตอบพลางสบตากับเขาด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง “หนีไป ถ้าเกิดเราพลาดพลั้ง คุณต้องช่วยตัวเองก่อนที่จะช่วยฉัน หากบังเอิญว่าเราสองคนเข้าตาจนจริงๆ” “อย่าตีโพยตีพายไป มันอาจไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้” วาเลนกอดอกแล้วยักไหล่ “พวกบาโทรี่เชื่องช้าจะตาย เพราะพวกเขามัวแต่เฝ้าคิดถึงงานออกสังคมกับขุนนางคนอื่นๆ ทั้งหมดที่พวกเราต้องทำก็แค่ย่องให้ว่องไวและเงียบกริบที่สุด เพื่อไปไขกรงขังของพวกเด็กสาวในคุกใต้ดิน หรือไม่ก็หอคอยสักหอคอยหนึ่ง” คริสต์หัวเราะคิกคักออกมานิดหนึ่ง แต่เมื่อเธอหยุดหัวเราะ เธอก็เร่งเร้า “สัญญาก่อนค่ะ” วาเลนถอนหายใจกับความดื้อรั้นของเด็กสาว “ก็ได้ ผมสัญญา” รอยยิ้มของคริสต์กว้างกว่าเดิม จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนนิ่ง ประสานมือกันไว้ที่ด้านหน้าของกระโปรงสีเหลืองฟูฟ่อง ดวงตาเป็นประกายกระตือรือร้นขณะมองเขา วาเลนนั่งแหงนคอมองเธอ เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วถาม “อะไร” “คฤหาสน์ของพวกบาโทรี่ไงคะ นำทางไปเลยค่ะคุณสุภาพบุรุษ” วาเลนหัวเราะในลำคอพลางส่ายศีรษะช้าๆ จากนั้นเขาเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน ขาก้าวออกไปก้าวหนึ่งแล้วในตอนที่เธอพูดขึ้น “จะว่าไปแล้วก็แปลกนะคะ ถ้าทับทิมนั่นไม่มีใครแตะต้องมันได้ แล้วมันออกมาอยู่ในกล่องใบนั้นได้อย่างไร” วาเลนชะงักฝีเท้า ก่อนหมุนตัวเดินไปหยิบกล่องใส่เครื่องประดับที่นอนเอียงกะเท่เร่ขึ้นมา ปิดฝากล่องและยัดมันลงในกระเป๋า ทุกอากัปกิริยานั้นเขาทำแค่หน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ยอมตอบคำถามของเธอ ใช่แล้ว คริสต์พูดถูก มันมาอยู่ในกล่องใบนี้ได้อย่างไร และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น มันเข้าไปอยู่ในบ้านของมนุษย์ธรรมดานามสกุลโบการ์ดได้อย่างไร นิทราของป๊อปปี้ ซัมเมอร์สิ้นสุดลงเพราะเสียงกระดิ่งประตูหน้าบ้านในตอนสาย หล่อนพลิกหน้าคว่ำลงกับหมอน คำรามในลำคอขณะควานหาหมอนอีกใบมาปิดศีรษะ แต่เมื่อกระดิ่งยังดังอยู่ หล่อนก็สบถสาปแช่งเหล่าคนรับใช้ที่ไม่ยอมไปเปิดประตูเสียที จนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าหล่อนให้พวกนั้นทั้งหมดหยุดงานสองวัน หล่อนก็ดีดตัวขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย พึมพำถอนคำสาปของตนและคลานลงจากเตียง คว้าเสื้อคลุมกับปิ่นปักผมเดินออกจากห้องนอน หล่อนเกล้าผมเสร็จพอดีในตอนที่เปิดประตูบ้าน บุรุษไปรษณีย์ผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าหล่อน ก่อนจะส่งยิ้มให้ตามมารยาท ซึ่งในความคิดเห็นของป๊อปปี้ รอยยิ้มของเขาดูหวาดหวั่นพิกล “ลงชื่อรับจดหมายด้วยครับ มิส” เขาบอกพลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้พร้อมกับจดหมาย ป๊อปปี้เซ็นชื่อลงในกระดาษแล้วส่งคืนให้ มองส่งจนกระทั่งบุรุษไปรษณีย์ลับสายตาไปจึงเดินเข้าบ้าน ป๊อปปี้นำจดหมายนั้นมายังห้องสมุด ใช้มีดแกะซองออกอย่างระมัดระวัง ถึงจดหมายฉบับนี้จะดูเหมือนไม่มีอะไรสลักสำคัญในสายตาคนทั่วไป แต่ในความเป็นจริงคือมีคนเพียงกลุ่มเดียวเท่านั้นที่ป๊อปปี้ติดต่อโดยผ่านทางจดหมาย รัฐบาลอังกฤษ เสียงกุกกักบริเวณตู้เก็บหนังสือดึงดูดสายตาของหล่อนไปจากจดหมาย แต่แล้วหล่อนก็ผงะเมื่อเห็นซีโผล่ศีรษะออกมาจากกำแพง เขายิ้มเผล่อย่างยั่วเย้า ดวงตาสีดำเป็นประกายวิบวับล้อเลียน “คุณยังไม่ชินกับการปรากฏตัวของผมอีกรึ คุณผู้หญิง” “ฉันคงแปลกใจตัวเองน่าดูถ้าเคยชินกับการทะลุไปตามสถานที่ต่างๆ อย่างปุบปับราวกับภูตผีของเธอ” “คุณใจร้ายจังคุณผู้หญิง ที่นำผมไปเปรียบกับพวกชั้นต่ำอย่างภูตผี” ซียกมือขึ้นกุมหัวใจ ทำหน้าบิดเบี้ยวเหมือนเจ็บปวดเต็มประดา แต่พอเห็นป๊อปปี้โคลงศีรษะเล็กน้อยอย่างอ่อนใจและกลับไปให้ความสนใจกับจดหมายต่อ เขาก็ลอยละล่องมายืนด้านหลังหล่อน ชะโงกหน้าข้ามไหล่ของหล่อน อ่านจดหมายเสียงดัง “มิสซัมเมอร์ ที่นับถือ อย่างที่คุณทราบ พระเจ้าจอร์จที่สามทรงประชวรด้วยอาการทางสมองมานานหลายปี และบางครั้งก็ทรงหายเองได้อย่างน่าพิศวง ทว่าเมื่อคืนวานนี้ อาการของพระองค์กลับมาและรุนแรงกว่าครั้งใดๆ พระองค์ทรงพร่ำเพ้อถึงอะไรบางอย่างที่น่ากลัวเกี่ยวกับปิศาจ พระจันทร์เลือดและความมั่นคงของประเทศชาติ นำความไม่สบายใจมาสู่นายกรัฐมนตรีและคณะเป็นอย่างยิ่ง หลังจากสิ้นสุดการประชุมเฉพาะผู้เกี่ยวข้องอย่างเร่งด่วน เจ้าชายผู้สำเร็จราชการแทนทรงมีความเห็นว่าต้องให้ผู้ที่มีความสามารถเฉพาะทางสืบสาวเรื่องราวเหล่านี้ให้ชัดแจ้ง ซึ่งคุณกับผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ของคุณเท่านั้นที่เหมาะสมในหน้าที่นี้ การรับใช้ราชสำนักอย่างซื่อสัตย์ด้วยดีมาโดยตลอดนั้น เจ้าชายผู้สำเร็จราชการแทนและนายกรัฐมนตรีมีความเห็นว่าควรมีการพิจารณาตำแหน่งให้คุณเป็นพิเศษพร้อมกับทรัพย์สินตามบรรดาศักดิ์อย่างเหมาะสม เมื่อคุณปฏิบัติภารกิจนี้ได้สำเร็จลุล่วง   โปรดติดต่อกลับเมื่อคุณพร้อมจะเริ่มงาน ขอแสดงความนับถือ โรเบิร์ต พีล” ป๊อปปี้หรี่ตามองปิศาจหนุ่มอย่างไม่พอใจ “อย่ามาอ่านใกล้ๆ หูฉันได้ไหม” “การอ่านออกเสียงอย่างชัดเจน จะช่วยให้ความสามารถในการตัดสินใจของผมเพิ่มมากขึ้นครับ คุณผู้หญิง” ซียักคิ้ว แล้วยกนิ้วลูบคาง “บรรดาศักดิ์รึ พวกเขาจะให้บรรดาศักดิ์กับคุณทั้งที่เป็นผู้หญิงรึ” “ฉันคิดว่าให้เธอนะซี เหมือนกับตัวแทนนั่นแหละ” ป๊อปปี้พูดพลางหยิบกระดาษเปล่าขึ้นมา “ที่จริงแล้ว ฉันไม่สนใจบรรดาศักดิ์ที่น้อยกว่าขั้นมาร์ควิสอย่างแน่นอน ฉันคิดว่างานเสี่ยงชีวิตตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่สมควรได้รับอะไรที่น้อยกว่านั้น แต่ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะให้ฉัน – ซึ่งไม่มีเลือดสีน้ำเงินเจือปนอยู่เลย – แค่ยศชั้นบารอน อย่างไรก็ตาม ฉันมีอย่างอื่นที่อยากได้มากกว่าตำแหน่ง” “อะไรครับ” “ฉันกำลังพิจารณาหุ้นของกิจการรถจักรไอน้ำที่ยังอยู่ในขั้นทดลอง” ป๊อปปี้เปิดลิ้นชัก หยิบขวดหมึกกับปากกาขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ “ฉันต้องการเงินสดสามพันปอนด์สำหรับงานนี้เพื่อซื้อหุ้น แต่ในฐานะที่เธอเป็นหุ้นส่วนของฉัน ฉันต้องถามเธอก่อนว่าต้องการตำแหน่งอะไรนั่นไหม”   ซีหัวเราะลั่น แล้วโบกมือไปมา “ผมเป็นปิศาจนะคุณผู้หญิง ผมจะต้องการตำแหน่งของมนุษย์ไปเพื่ออะไร” ป๊อปปี้มองเขาด้วยสายตาจริงจัง “อนาคตอย่างไรล่ะ ถ้าเธอต้องการใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษ ตำแหน่งขุนนางจะเป็นหลักประกันอันมั่นคงของเธอ แล้วก็จะดึงดูดพวกเด็กสาวผู้ลากมากดีให้เข้ามาหาเธอด้วย และแน่นอนว่าถ้ามีการแต่งงานเกิดขึ้น ลูกหลานในอนาคตของเธอก็จะกลายเป็นพวกเลือดสีน้ำเงินโดยสมบูรณ์” ปิศาจหนุ่มรู้สึกขบขันคำพูดของหญิงสาว เลือดสีน้ำเงินเอย ตำแหน่งขุนนางเอย เขาจะต้องการมันไปทำไม ในเมื่อแค่กลับแดนปิศาจ สิ่งที่รอเขาอยู่คือตำแหน่งที่มากกว่าขั้นมาร์ควิสเสียอีก วินาทีนี้ ผมสีทองที่เกล้าเป็นมวยไม่เรียบร้อยของผู้หญิงตรงหน้าต่างหากที่น่าสนใจ เขาอยากจะสยายมันลงแล้วซึมซับความนุ่มสลวยให้ติดตรึงอยู่บนปลายนิ้วของเขา ซียิ้มกว้างขณะมองปิ่นปักผมของป๊อปปี้ด้วยสายตามาดหมาย หญิงสาวเตือน “อย่ายุ่งกับผมของฉันนะ” “คุณนี่ชอบทำตัวเหมือนแม่ รู้ตัวไหม” เขาเดินมาด้านหน้า ลากเก้าอี้ออกก่อนนั่งลง ยกขาขึ้นวางไว้บนโต๊ะอย่างฉุนเฉียว แต่เมื่อเห็นสายตาตำหนิของป๊อปปี้ เขาก็เอาขาลงและวางไว้บนเข่าของตัวเองแทน “ผมไม่สนใจตำแหน่ง ไม่สนใจผู้หญิงคนอื่น อย่างที่คุณก็ทราบดีมานานแล้ว ดังนั้นจัดการตามที่คุณเห็นสมควรเถอะ” “ฉันแค่หวังดีกับเธอ ซี” หญิงสาวจรดปากกาเขียนคำขึ้นต้น ก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้นขณะพูด “ฉันอาจจะไม่ค่อยได้สุงสิงกับพวกแม่มดคนอื่นนัก แต่ครั้งหนึ่งพวกนั้นเคยบอกกับฉันว่าปิศาจตนหนึ่งรับวิญญาณมนุษย์ได้มากกว่าหนึ่งคน แต่ฉันไม่เคยเห็นเธอทำสัญญากับแม่มดคนใดเลยนอกจากฉัน” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 17:55:02

ความคิดเห็นที่ 2 “ก็สิ่งที่ผมต้องการ ไม่ใช่วิญญาณนี่” ซีหรี่ตาลงอย่างหงุดหงิด เขารู้ดีว่าป๊อปปี้จงใจใช้การเขียนจดหมายเป็นข้ออ้างไม่สบตาเขา “คุณรู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร คุณผู้หญิง เพราะฉะนั้นอย่าพยายามผลักไสผมให้คนอื่น เขียนจดหมาย:-)ของคุณให้เสร็จแล้วเรียกผม รับรองว่ามันจะถึงมือพวกผู้ดีโง่ๆ อย่างรวดเร็วและปลอดภัย” ปิศาจหนุ่มลุกขึ้นยืนและออกจากห้องไปด้วยการเดินทะลุกำแพงอย่างกระฟัดกระเฟียด ป๊อปปี้มองตามจนกระทั่งแผ่นหลังของเขาลับสายตาไปจึงค่อยระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด วางปากกา และเหยียดแขนขึ้นสูงเพื่อผ่อนคลายความอัดอั้นของตนที่มีต่อคำพูดของซี หล่อนรู้ว่าซีรักหล่อน อาจถึงขั้นลุ่มหลงเสียด้วยซ้ำ ซึ่งเป็นเรื่องน่าแปลกที่ปิศาจรูปงามราวกับเทพอพอลโลเช่นเขามาติดพันผู้หญิงอัปลักษณ์จิตใจโสมมอย่างหล่อน ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่ซีเป็น เขาสามารถหาแม่มดโฉมสะคราญที่คู่ควรกับเขาในทุกๆ ด้าน หรือไม่ก็ปิศาจสาวแสนสวยสักตน แทนที่จะเป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่ถูกทำลายชีวิตจนไม่มีอะไรเหลือ ไม่ แปดปีก่อนหน้านั้นหล่อนคิดว่าตนไม่เหลืออะไร จนกระทั่งหล่อนรู้ว่าเดซี่ ดีแลน ต้นเหตุแห่งหายนะของหล่อนได้กลายเป็นแม่ชีอยู่ในคณะนักบวชคาทอลิกแห่งอิตาลี ซ่อนตัวในหมู่บ้านเล็กๆ ห่างไกลความเจริญชื่อกรีนเลคพร้อมกับบุตรบุญธรรมหนึ่งคนจากปากแม่มดผู้หนึ่ง แม่มดผู้นั้นเล่าว่าเดซี่ไม่ลังเลที่จะลงโทษสิ่งมีชีวิตที่ผิดแผกจากตนอย่างโหดร้าย เธอได้กักขังมนุษย์กลายร่างหัวหน้าเผ่าไพน์วูดไว้ในถ้ำและล่ามเขาด้วยโซ่มนตรา นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ไม่มีเสือเผ่านี้อีกต่อไป กลุ่มแม่มดวิพากษ์วิจารณ์ว่าเดซี่มีนิสัยมือถือสาก ปากถือศีล คุมขังพวกเสือที่รักฝูงและรักอิสระยิ่งชีวิตตนหนึ่งอย่างใจร้ายแทนที่จะฆ่าเขาให้ตายตกตามฝูงไป เรื่องราวเหล่านั้นทำให้หัวใจของป๊อปปี้สั่นสะเทือนด้วยความปวดร้าว เสือดำตนนั้นต้องลงทุนคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาอย่างสิ้นศักดิ์ศรีแน่นอน เพราะเป็นธรรมชาติของจ่าฝูงมนุษย์กลายร่างที่ต้องแลกทุกอย่างเพื่อปกป้องลูกเผ่า บรรดาแม่มดไม่ว่าจะอยู่ฝ่ายไหนต่างก็รู้เรื่องนี้ดีทั้งนั้น แต่เดซี่กลับเมินเฉยต่อคำอ้อนวอนนั้นแล้วจับเขาขังล่ามโซ่ ให้เขาทนกับความทุกข์ทรมานของการคิดถึงครอบครัว ภรรยาหรือบุตรที่ไม่มีวันจะได้พบหน้ากันอีกชั่วชีวิต โอ หล่อนเข้าใจความรู้สึกนั้นดี มันปวดร้าวจนแทบอยากจะเอามีดคว้านอกตัวเองแล้วควักหัวใจออกมาเพื่อจบความทุกข์ตรมนั้น อันที่จริงหล่อนเกือบทำแล้ว อย่างน้อยสองครั้งในชีวิต แต่หล่อนก็ผ่านพ้นมันมาได้ ครั้งสุดท้ายที่หล่อนรอดมา เป็นเพราะซี... เพราะซาดิสท์ เขาปรากฏกายขึ้นในวันที่หล่อนบาดเจ็บสาหัส ใบหน้าและร่างกายมีรอยแผลฉกรรจ์และรอยฟกช้ำ กำลังจะถูกหัวหน้าหมู่บ้านกับนักบวชประจำหมู่บ้านสังหาร เขาล่วงล้ำเข้ามาในจิตวิญญาณของหล่อน ถามถึงความต้องการของหล่อน ช่างง่ายดายเหลือเกินที่จะตอบตกลง เมื่อเดซี่ได้ทรยศหล่อนอย่างร้ายกาจเป็นครั้งสุดท้าย ในวันนั้น ป๊อปปี้ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าฉีกเนื้อเพื่อนรักทั้งที่ยังมีลมหายใจ เพื่อที่นางตัวร้ายนั่นจะได้รู้รสชาติของการถูกแล่เนื้อเถือหนังทั้งเป็น แต่ตอนนั้นเดซี่หนีไปไกลแล้ว ไกลเกินกว่าที่ป๊อปปี้จะมีความหวังในการแก้แค้น ช่วงนั้นเองที่หล่อนได้ทำงานให้กับรัฐบาลด้วยความพลิกผันของโชคชะตา ในวันหนึ่งหล่อนติดตามข่าวสารของเดซี่ไปจนถึงท่าเรือ หล่อนบังเอิญได้ให้ความช่วยเหลือนายทหารชั้นผู้น้อยคนหนึ่งซึ่งถูกปิศาจทำร้ายระหว่างจะเดินทางไปประจำการยังประเทศอินเดีย ทำให้ผู้บังคับบัญชาของเขาประทับใจและแนะนำหล่อนให้รู้จักคนใหญ่คนโตในแวดวงการเมือง แน่นอนว่าพวกเขาให้งานหล่อนทำ แต่เหยียดหยามหล่อน เป็นเรื่องปกติที่เหล่าสายเลือดสีน้ำเงินจะรังเกียจและไม่ต้อนรับหญิงสาวชาวบ้านเข้าเป็นสมาชิกสังคมอันสูงส่งของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ป๊อปปี้มีความเจียมตนในเรื่องนั้นเป็นอย่างดี รวมถึงเล็งเห็นปัญหาของปากท้องมากกว่าบรรดาศักดิ์ที่มีกฎเกณฑ์ต่างๆ มากมายโดยเฉพาะกับผู้หญิง หล่อนจึงขอค่าตอบแทนในการทำงานแต่ละครั้งด้วยเงิน เครื่องประดับหรือไม่ก็ที่ดินผืนเล็กๆ แล้วนำค่าตอบแทนที่ได้นั้นไปลงทุนทำกำไร ตอนนี้ป๊อปปี้มั่งคั่งอย่างที่เด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่งไม่มีทางคิดฝัน และตลอดช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านั้น หล่อนมีซีอยู่เคียงข้าง เขาเป็นเพื่อนแท้เพียงคนเดียวของหล่อน ปรารถนาดีต่อหล่อนอย่างผิดวิสัยของปิศาจ หล่อนไม่เคยสงสัยในความภักดีของเขา จนกระทั่งเขาเรียกร้องสิ่งที่นอกเหนือไปจากวิญญาณของหล่อน เขาเรียกร้องหัวใจของหล่อน ขอความรักจากหล่อน โอ ซาดิสท์ที่รัก เขาจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนอยากตอบตกลงมากเพียงไร แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่หล่อนเหลืออยู่ ซึ่งเรียกได้ว่าไร้ค่าอย่างยิ่ง หล่อนก็ได้แต่ปฏิเสธเขาอย่างรวดร้าว ซาดิสท์ผู้งามสง่าและเป็นสุภาพบุรุษจะต้องได้สิ่งที่ดีกว่าป๊อปปี้ ซัมเมอร์ หญิงอัปลักษณ์ที่ไม่มีอะไรจะให้เขาแม้กระทั่งความบริสุทธิ์ผุดผ่องของสตรีที่น่านับถือ น้ำตาของหล่อนหยดลงบนกระดาษเขียนจดหมาย ป๊อปปี้รีบซับมันออกด้วยแขนเสื้อคลุม แต่แล้วน้ำตาก็หยดมากขึ้นจนกระดาษบางส่วนพองนูนขึ้น เสียหายเกินกว่าจะแก้ไข หล่อนจึงเลิกพยายาม หยิบกระดาษมาขยำและทำท่าจะปามันอย่างแรงเพื่อระงับอารมณ์หดหู่ในตอนนี้ หากหล่อนก็เรียนรู้มานานแล้วว่าน้ำตาไม่เคยช่วยอะไรนอกจากก่อให้เกิดความเปียกชื้นที่น่ารำคาญบนใบหน้า น้ำตาไม่บรรเทาความทุกข์ตรมโศกเศร้าหลังจากที่มันเหือดแห้ง หล่อนจึงยกมือขึ้นปาดหน้าอย่างลวกๆ ระมัดระวังเป็นพิเศษบนใบหน้าด้านที่มีบาดแผล เมื่อคิดว่าตนพร้อมที่จะเริ่มต้นเขียนจดหมายฉบับใหม่แล้วจึงเอื้อมมือหยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมา หยิบปากกาจุ่มน้ำหมึก เกลี่ยส่วนเกินออกโดยใช้ปากขวดหมึกและเริ่มเขียน ซาดิสท์เดินกลับไปกลับมาในสวนอย่างฉุนเฉียว เขาอยากเตะชุดโต๊ะเก้าอี้สำหรับนั่งดื่มน้ำชาของคุณผู้หญิงเจ้าของบ้านให้ปลิวไปตกอยู่ในป่า หรือดีกว่านั้น เขาควรจะกลับขึ้นไปบนห้องสมุดอีกครั้งแล้วทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอดนับตั้งแต่ได้เห็นเจ้าหล่อนเป็นครั้งแรก เมื่อคืนนี้หลังจากพาป๊อปปี้กลับบ้าน ซีได้เอ่ยปากขอดอกเบี้ยที่ดูแลหล่อนอย่างดีมาตลอดเวลานับสิบปี ซึ่งไม่มีอะไรมากเลยนอกจากคำขอแต่งงาน เขาต้องการใช้ชีวิตต่อจากนี้ไปกับหล่อนตามลำพังในบ้านหลังนี้ หรือที่ไหนก็ได้แล้วแต่หล่อนเลือก พวกเขาอาจจะมีลูกน้อยๆ ด้วยกันสักสองสามคน สร้างครอบครัวที่งดงามเรียบง่าย แต่หล่อนกลับอึกอักและปฏิเสธเขาอย่างสุภาพ แถมยังเสนอชื่อผู้หญิงคนอื่นให้กับเขาอีก โดยอ้างถึงความเหมาะสมในด้านความสามารถและรูปร่างหน้าตา รูปร่างหน้าตานี่นะ!   ความคิดเหลวไหลสิ้นดี! หล่อนคิดว่าเขาจะรังเกียจรอยแผลอัปลักษณ์ของหล่อนในสักวันหนึ่งข้างหน้าหรืออย่างไร ด้วยความสามารถของเขา แค่ดีดนิ้วครั้งเดียว รอยแผลเหล่านั้นก็จะหายไปราวกับเหตุการณ์เลวร้ายนั้นไม่เคยเกิดขึ้นกับหล่อนมาก่อน หล่อนจะงดงามเฉิดโฉมดั่งเดิม แต่แน่นอนว่าถึงหล่อนจะไม่ยอมให้เขารักษารอยแผล เขาก็จะยังรักหล่อน ยังอยากที่จะแตะต้องหล่อน ยังอยากที่จะโอบกอดร่างอันสั่นเทาเพราะฝันร้ายของหล่อนในทุกค่ำคืน นรกเอ๊ย! เขาไม่สนใจเลยสักนิดที่หล่อนไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ต่อให้หล่อนผ่านมามากกว่าหนึ่งเขาก็ไม่สนใจ เขารักตัวตนที่แท้จริงของหล่อนต่างหาก “แค่รับความรักจากผม มันยากเย็นเข็ญใจนักหรือไงนะ คุณผู้หญิง!” ซีสบถอย่างหงุดหงิด แล้วก็คิดได้ว่าหายนะในหมู่บ้านกรีนเลคอาจช่วยบรรเทาความโกรธของเขาได้ แล้วนางแม่มดเดซี่คนนั้น! ถ้าหล่อนยังไม่สาหัสเจียนตายมากพอ เขาก็จะทำมันเอง เขาจะแล่เนื้อ ควักหัวใจของนางสารเลวนั่นทั้งที่ยังมีลมหายใจอยู่ออกมาขยี้ให้แหลกลาญตรงหน้า ปิศาจหนุ่มกำมือทั้งสองข้างแน่นอย่างมาดหมาย ก่อนที่ร่างของเขาจะค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับสายลมที่โชยพัดให้ยอดไม้ไหวระริก ซีปรากฏตัวอีกครั้งในหมู่บ้านกรีนเลค แล้วเลิกคิ้วกับเสียงครวญครางโอดโอยของชายวัยกลางคนที่กำลังดิ้นรนอย่างอ่อนแรงพร้อมกับกุมลำคอตัวเองไปด้วยตรงหน้าเขา ใบหน้าของชายคนนี้ซีดเผือดเพราะพิษไข้จากเชื้อโรคที่เขานำไปปล่อยไว้ในร่างของนายพรานคนหนึ่ง ไข้รากสาดน้อยที่ขยายความรุนแรงออกเป็นพันเท่า พวกที่แข็งแรงกว่าจะตายช้า จะตายอย่างทุกข์ทรมานกว่าช้าๆ แต่ปิศาจหนุ่มก้าวข้ามร่างของชายคนนั้นอย่างไม่แยแส แค่มองตาเขาก็รู้แล้วว่ามิสเตอร์จอห์น โบการ์ดคนนี้เป็นอย่างไร เพิ่งไม่กี่ชั่วโมงมานี้เองที่หัวหน้าหมู่บ้านสั่งเผาผู้หญิงคนหนึ่งทั้งเป็น ผู้หญิงที่ก่อนหน้านี้มีบุญคุณกับหมู่บ้านอย่างเหลือล้น เพียงแค่หล่อนพ่ายแพ้และบาดเจ็บสาหัส จอห์นก็พร้อมจะเขี่ยหล่อนทิ้งอย่างไม่ไยดี แต่ก็อีกนั่นแหละ เดซี่ไม่ควรได้รับอะไรที่รุนแรงน้อยกว่านี้ ในอดีต หล่อนเคยทรยศหักหลังคนที่ชื่นชมบูชาหล่อนมาแล้ว ไม่ใช่เรื่องผิดบาปอะไรที่หล่อนจะได้รับผลอย่างเดียวกันนั้นบ้าง เดซี่อยู่ที่นั่นอย่างปกติดี ไร้ร่องรอยการเผาไหม้ โอ ไม่สิ เกือบปกติต่างหาก ถูกมัดติดกับไม้กางเขนที่ป๊อปปี้ตรึงหล่อนไว้แต่แรกเริ่ม ซีสังเกตเห็นว่าหล่อนถูกมัดด้วยวิธีของมนุษย์ธรรมดา ที่เท้าของหล่อนมีกองไม้สุมอยู่ ไกลออกไปด้านหลัง มีแคร่สำหรับหามผู้บาดเจ็บพิงต้นไม้ไว้ เห็นได้ชัดว่าผู้มีบุญคุณของหมู่บ้านมีค่าน้อยกว่าแคร่ตัวหนึ่ง “หมู่บ้านจากนรกแท้ๆ” ซียิ้มเยาะ แล้วเหลียวหลังมองจอห์นซึ่งเริ่มตาเหลือกเพราะความเจ็บปวดแล้ว จากนั้นก็หันกลับมามองเดซี่ ซึ่งกำลังส่งสายตาวิงวอนขอร้องให้เขา ซียิ้มแล้วเดินไปหาหล่อน ก้มหยิบคบที่ยังไม่ได้จุดไฟมาโยนเล่น “คุณต้องการอะไรจากผมรึ แม่หญิง” เขาเอียงคอ ยังคงยิ้มอยู่ “อ้อ ลืมไป คุณพูดไม่ได้เพราะถูกตัดลิ้น” เดซี่ถลึงตาใส่เขา ก่อนจะหลับตาแล้วทอดถอนใจ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เปลือกตาของหล่อนหลุบลงอย่างรวดเร็วและมองเขาอย่างมีความหมาย “ให้ผมปล่อยคุณรึ” เดซี่พยักหน้า ซีเอียงคอแล้วเกาคาง “ทำไมผมถึงต้องทำด้วยล่ะ เพื่อเห็นแก่คุณธรรมหรือไง” หญิงสาวส่ายหน้า แววตาของหล่อนเต้นระริกด้วยความหวาดกลัว ซีมองอากัปกิริยาของหล่อนแล้วยิ้ม “อ้อ คุณกลัว คุณเจ็บ คุณอยากนอนพัก” เดซี่หลับตาลงอีกครั้งพลางพยักหน้าอย่างอ่อนแรง สีหน้าของหล่อนดูโล่งใจ ซียิ้มกว้าง “คุณรู้อะไรไหม ผมว่าผมได้ยินเสียงคน ต้องมีคนรอดชีวิตอยู่แน่เลย ผมว่าจะไปดูสักหน่อย” ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างทันที หล่อนโคลงศีรษะอย่างบ้าคลั่ง และทำสัญญาณให้เขาช่วยปล่อยหล่อนเดี๋ยวนี้ ซีหัวเราะ “นี่หรือแม่มดผู้แสนดี มีคุณธรรมสูงส่ง เรียกร้องความดีงามทุกอย่างจากคนรอบตัวเพื่อพระเจ้า สุดท้ายคุณก็ห่วงแต่ตัวเองที่สุดอยู่ดี” เดซี่ขยับเท้าอย่างไม่สบายใจ น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม หล่อนแค่เหนื่อย เจ็บปวดและหิว หล่อนต้องการจะนอนลงสักครู่เท่านั้น เป็นการขอร้องที่มากไปหรือไร ดวงตาของซียังระยิบระยับจากการหัวเราะเมื่อครู่ ขณะที่ปากขยับเป็นรอยยิ้มอย่างเข้าใจ “ผมรู้ว่าคุณเหนื่อยมาก หิวด้วย คุณควรจะนอนลงและได้รับน้ำดื่มสักแก้ว” เดซี่มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อและซาบซึ้ง ใช่ หล่อนต้องการเท่านั้นเอง เพียงแค่เขาจะกรุณา... แต่แล้วดวงตาสีดำของเขาก็เปลี่ยนมาเป็นลึกล้ำและเย็นยะเยียบราวหลุมลึกที่ไร้ก้นบึ้ง หลุมลึกของนรกที่มีเพียงความทารุณมอบให้แก่คนโชคร้ายที่ตกลงไปเท่านั้น หล่อนสั่นสะท้านรุนแรงอย่างหวาดกลัว เบิกตากว้างและกลืนน้ำลายเมื่อคบในมือเขาเกิดมีไฟลุกโพลง “คุณจำได้ไหม เมื่อนานมาแล้ว มีคนๆ หนึ่งเคยวิงวอนขอจากคุณด้วยสิ่งที่มีความสำคัญยิ่งกว่านี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เธอคนนั้นมีเลือดโทรมกายเพราะถูกทำร้าย เนื้อบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอหลุดเป็นชิ้นๆ แต่เธอก็ยังคุกเข่า กราบกราน อ้อนวอนขอให้คุณคืนสิ่งที่มีค่าที่สุดให้เธอ” เขาลดมือที่ถือคบลง จ่อที่กองไม้ “แต่คุณปฏิเสธเธอโดยอ้างว่านั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด สิ่งที่ควรทำเพื่อเห็นแก่ความถูกต้อง คุณหันหลังจากไปพร้อมกับสิ่งนั้น โดยไม่เหลียวกลับไปมองเธออีกด้วยซ้ำ” เปลวไฟค่อยๆ ลุกเรืองขึ้น ดวงตาของเดซี่เบิกกว้างอย่างหวาดกลัว ปิศาจตนนี้มองหล่อนด้วยสายตาที่หล่อนต้องขอร้องให้ฆ่ากันเสียดีกว่า ถ้าเพียงแต่หล่อนใช้เสียงได้ ทันทีที่หล่อนใช้เสียงได้ หล่อนจะทำ! “ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรเดซี่ ผมเป็นปิศาจตัวหนึ่ง แต่เมื่อคิดถึงความโหดร้ายที่คุณมอบให้แก่คนที่ชื่นชมบูชาคุณ แก่เพื่อนที่รักคุณมากที่สุด ผมคงต้องขอนับถือ คุณไร้หัวใจมากกว่าผมเสียอีก” ซีก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อมองเปลวไฟที่ลุกโหมกระหน่ำ ครอบคลุมร่างของเดซี่แทบทุกตารางนิ้ว หล่อนดิ้นทุรนทุรายอย่างสุดกำลังเมื่อไฟลามเลียชุดแม่ชีของหล่อนโดยเริ่มจากชายกระโปรง ขึ้นไปถึงเอวและต่อไปยังอกเสื้ออย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าเนื้อผ้าแบบนั้นจะเป็นเชื้อเพลิงได้อย่างดี ซีมองทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเดซี่ด้วยสายตาเย็นชาแล้วหลุบตาลง ยกมือขึ้นทาบหน้าอกด้านซ้ายของตนเบาๆ น่าประหลาดที่ความโกรธของเขาไม่จางหาย มันเพียงแค่บรรเทาลงเท่านั้น อ้อ ใช่ เรื่องราวมันยังไม่จบหรอก มันคงจบไม่ได้เพราะ... “ผมลืมไปว่าคุณได้รับคำสาป” ซีพูดด้วยเสียงอันดังพอให้เดซี่ได้ยิน “ไม่ต้องห่วงนะเดซี่ เมื่อเปลวเพลิงนี้มอดลงไปแล้วคุณก็จะยังมีชีวิตอยู่ ไม่มีอะไรฆ่าคุณได้จนกว่าคุณจะทำตามเงื่อนไขที่ป๊อปปี้วางไว้ได้สำเร็จ” ปิศาจหนุ่มยกนิ้วลูบคาง ทำท่าราวกับกำลังตัดสินใจทำเรื่องสำคัญที่สุด “แต่ต้องระวังอย่าให้ตัวเองถูกทำร้ายได้นะ แม่หญิง ความเจ็บปวดยังคงมีครบถ้วน ต่อให้คุณถูกกระชากไส้หรือเครื่องในคุณก็ไม่ตาย แต่แน่นอนละว่ามันจะเจ็บเป็นบ้า” ซีปล่อยมือให้ตกลงข้างลำตัว ก่อนผายมือออกข้างหนึ่งและอีกข้างไขว้ทาบอกตัวเอง จากนั้นก็ค้อมตัวลงในท่าคำนับ เมื่อกลับมาอยู่ในท่ายืนอันสง่างามอีกครั้ง เขาก็กล่าวคำอำลา “ได้เวลาที่ผมต้องขอตัวแล้วล่ะครับแม่หญิง ผมเชื่อว่ามีสุภาพสตรีบางคนกำลังรอผมอยู่แถวๆ นี้ หวังว่าคุณจะใช้เวลาที่มีอย่างเหลือเฟือให้เกิดประโยชน์สูงสุด”           แล้วเขาก็หมุนตัวหันหลัง เดินไปตามทางเดินของหมู่บ้านที่มีศพเกลื่อนกลาด ปล่อยให้เพลิงกาฬทำหน้าที่อันโหดร้ายของมันโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมอง จบบทที่ 5 ============ สวัสดีค่ะ นักอ่านทุกท่าน ในที่สุดก็หนึ่งสัปดาห์พอดี ยังรักษาระยะเวลาไว้ได้ระดับเดิมเนอะ ^^''   หนนี้ไปหาข้อมูล (อันที่จริงก็หาไว้แล้ว แต่ไม่เข้าใจ เลยต้องไปหาเพิ่ม) มาเพื่อเขียนจดหมายฉบับเดียว ในตอนนี้แหละค่ะ และได้รับคำแนะนำเรื่องการเขียนจดหมายมาด้วย ต้องขอขอบพระคุณผู้แนะนำมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ เรื่องของทูเอทา เด ดานานน์นั้นเป็นเทพในตำนานของชาวไอร์แลนด์ ถ้าท่านใดสนใจ ก็หาอ่านได้ในหนังสือปวงเทพผู้นิราศ ของสนพ. นวนิตานะคะ << เล่มนี้ก็ต้องขอบคุณพี่ที่เคารพท่านหนึ่งที่ให้ยืมมา ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่คืนค่ะ 55555 (ซะงั้น) = =' มาพูดคุยกันนะคะ ^__________^ คุณ GTW - นั่นสิเนอะ แต่ก็น่ารักชิมิ ชิมิ (อ้อนสุดฤทธิ์ 55) ^^; คุณ ดินสอสีน้ำ - ตอนใหม่มาแล้วค่ะ ก็ได้รู้กันสักทีเนอะว่าได้ไปอเมริกาหรือไม่ คุณ scottie - ดับฝันซะแล้วค่ะ เพราะคนเขียนยังไม่ได้หาข้อมูลเลยค่ะว่าอเมริกาช่วงนั้นเป็นอย่างไรบ้าง คุณ Tyra - ขอบคุณค่ะ ตอนใหม่มาแล้วค่ะ ^_^   พบกันใหม่อาทิตย์หน้าค่ะ (หวังว่าจะทำทัน = =') จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 54 18:11:35

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามากรี๊ดซีค่ะ รักแท้แต่โหดได้ใจ จากคุณ : Thor (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 17:59:41

ความคิดเห็นที่ 4 อยากรู้จงว่าพ่อของคริสต์ เป็นใคร จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 19:07:15

ความคิดเห็นที่ 5 อูย เดซี่ทำอะไรไว้น้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 21:46:11

ความคิดเห็นที่ 6 เดซี คงทรมานน่าดู จะตายก็ไม่ตาย ไม่อยากนึกภาพ อย่างนี้มันแย่ยิ่งกว่า ตายทั้งเป็น เสียอีก จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 12:23:06