ความคิดเห็นที่ 1 ทุกๆ สิบปีจึงมีการส่งเด็กหญิงที่ปรากฏว่ามีอำนาจอันอัศจรรย์นี้ไปยังวิหารเทพีนีรา   เพื่อให้อัญญาตาผู้ดำรงตำแหน่งสูงสุดทางศาสนา  ทำการทดสอบและคัดเลือกเหลือเพียง หนึ่งเดียว  ที่จะเป็น ‘ญาตา’ ผู้ทำหน้าที่ปรนนิบัติรับใช้เทพีนีรา และนำสาร์นจากอีกโลก มาสู่ดินแดนนี้   และจากตำแหน่งญาตา..เด็กหญิงแห่งปาฏิราอาจได้ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุด เมื่อถึงวันเวลา อันเหมาะสมนั่นคือ ตำแหน่งอัญญาตาผู้ทรงเกียรติ  ซึ่งแม้แต่ราชินทร์ยังต้องให้ความ เคารพยำเกรง ดามิสาและปัณฑารีย์ก็เช่นกัน  เด็กหญิงทั้งสองถูกส่งมาที่วิหารเมื่ออายุครบ 12 ขวบปี   พวกผู้ใหญ่บอกว่าหากไม่เป็นญาตาพวกหล่อนก็จะกลายเป็นสตรีสามัญธรรมดา  ที่จะ ทำหน้าที่สืบเชื้อไขของปาฏิราต่อไป  ปัณฑารีย์ไม่ต้องการเป็นหญิงที่มีหน้าที่เพียงแค่ ภรรยาและอุ้มครรภ์ให้กับสามีเท่านั้น  หล่อนถูกเลี้ยงดูมาให้สำเหนียกตนอยู่เสมอว่า สายเลือดของปาฏิรานั้นสูงส่งกว่าผู้ใด หาไม่แล้วประเทศนี้จะก่อกำเนิดขึ้นเสียมิได้ แต่การจะทำหน้าที่ส่งต่อสายเลือดนั้น ในความรู้สึกของหล่อนมันแค่เรื่องที่ผู้หญิงทั่วไป ที่ใครๆ ก็ทำกันไม่จำเป็นต้องเป็นสตรีของปาฏิราเลยด้วยซ้ำ  และที่สำคัญเด็กหญิง ที่เกิดขึ้นมาพร้อมอำนาจพิเศษอย่างหล่อน ควรจะอยู่สถานที่อันมีเกียรติ สมควรยิ่ง ที่จะได้รับการสาธุการจากมวลชน  ผู้ต้องพึ่งพาอาศัยพลังอำนาจนี้   ปัณฑารีย์มีความสะสวยงดงามเกินกว่าเด็กในวัยเดียวกัน  รวมไปถึงมีโฉมงามกว่า บิดามารดามากนัก แล้วยิ่งผนวกกับพลังที่หล่อนมี  ทำให้ใครต่อใครก็พากันชื่นชม ราวกับนีราลงมาจุติเสียเอง  หล่อนจึงเป็นบุตรีแห่งนางพรายโดยมิมีใครเคลือบแคลง สงสัย  และหากมีเด็กหญิงอื่นถูกกล่าวขานว่าเป็นเพชรแห่งปาฏิรา  ปัณฑารีย์ก็ต้อง เป็นเพชรยอดมงกุฎเท่านั้น  หล่อนไม่ยอมเป็นแค่เพชรซีกที่มีไว้ประดับตกแต่งเสริมให้ เพชรน้ำเอกเด่นขึ้น  ดังนั้นปัณฑารีย์จึงไม่มีความลังเลเมื่อถึงวัยที่ต้องมาคัดเลือก เป็นญาตา  แม้จะต้องจากบ้านและครอบครัวมาก็ตามที   แล้วยิ่งไปกว่านั้น หากได้รับเลือกหล่อนจะไม่ได้กลับออกจากที่นี่ชั่วชีวิตเลยก็ตาม  แต่เกียรติยศ ที่ได้รับนั้นสูงส่งจนทำให้เด็กหญิงปัดความเศร้าออกไปจากใจได้ไม่ยากเย็น ปัณฑารีย์จึงต่างกับเด็กหญิงคนอื่นๆ ที่มาทำการคัดเลือก  เด็กหญิงเหล่านั้น ล้วนเป็นแต่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอม  มีพี่เลี้ยงคอยประคับประครอง  แต่ที่ วิหารนีราแห่งนี้ไม่อนุญาตให้นำพี่เลี้ยงมาด้วย ทุกคนต้องดูแลตนเอง  ทำทุกอย่าง ด้วยตนเอง  ตั้งแต่ปัดกวาดเช็ดถูห้องพักซึ่งต้องพักร่วมกันเป็นคู่ๆ  ไม่ใช่ห้องนอน ส่วนตัวอย่างที่เคยมี  ต้องเชื่อฟังคำสั่งของอัญญาตาอย่างเคร่งครัด  ทุกเช้า ต้องลุกขึ้นมาสวดมนต์แต่เช้ามืด อาหารที่มีให้รับประทานใช่อาหารชั้นเลิศ แต่เน้นพวกผักเป็นพิเศษ ไม่มีขนมหรือของหวานให้ กระทั่งนมที่เคยดื่มก่อนนอน ก็ไม่มี  แม้แต่ผลไม้อาทิตย์หนึ่งถึงจะได้รับประทานสักครั้ง เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ ทุกอย่างก็ต้องดูแลเอง  มิได้มีคนมาทำความสะอาดให้อย่างญาตาชั้นสูง จึงทำให้เด็กหญิงหลายคนนึกท้อแท้ อยากกลับบ้าน ยิ่งเมื่อถึงเวลาทำการทดสอบพลัง ในการทำนายแต่ละครั้ง  บางคนก็มีท่าทีไม่มั่นใจ ขลาดกลัวที่ต้องทำนายต่อหน้าคนอื่น   บางคนก็ตื่นเต้นเสียจนระงับกิริยาไม่ได้  บ้างมัวแต่เสียใจที่ต้องจากครอบครัวมาจนไม่มี สมาธิใดๆ   ในขณะที่ปัณฑารีย์โดดเด่นนักทั้งกิริยาที่วางตัวได้สงบเกินวัย ตอบคำถาม ได้คล่องแคล่วฉาดฉาน รวมไปทั้งความงดงามที่มีเกินกว่าผู้ใด   ปัณฑารีย์หมายมาด ไว้ว่าต้องได้ตำแหน่งญาตาอันทรงเกียรติ ตามที่บิดามารดาตั้งความหวังไว้  เด็กหญิง เป็นตัวเก็งที่จะได้ตำแหน่ง  หากปัณฑารีย์คงจะไร้ซึ่งความกังวลหากไม่มี ‘ดามิสา’ ดามิสาหาได้มีพื้นเพห่างไกลจากหล่อนเลยแม้แต่น้อย  ครอบครัวของดามิสาสืบเชื้อไข มาจากปาฏิราสายตรง มีฐานะความเป็นอยู่ที่เกินกว่าคำว่ามั่งมี  ดามิสากับปัณฑารีย์ มีสิ่งที่คล้ายกันอยู่สามอย่าง  อย่างแรกคือเป็นสาวโฉมงามดังกุหลาบตูมที่กำลังแย้มบาน   อย่างที่สองนั้นคือสรีระของทั้งคู่นั้นดูเป็นสาวเกินเด็กหญิงวัยสิบสองปี   ความเปล่งปลั่ง และเลือดฝาดของวัยสาวมาถึงเร็วกว่าเพื่อนๆ ที่มาร่วมการคัดเลือกครั้งนี้นัก   และอย่างสุดท้ายสาวน้อยทั้งสองมีนิมิตที่แม่นยำกว่าผู้ใด ราวกับสาร์นจากอีกโลก เจาะจงแจ้งมายังพวกหล่อนทั้งสอง  ในขณะที่เด็กหญิงอื่นหาได้มีความชัดเจน ในพลังนี้เท่า แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งคู่แตกต่างกันอย่างชัดเจน  นั่นคือดวงหน้างดงามของดามิสาเปี่ยมด้วย รอยยิ้มเสมอ  ต่างกับปัณฑารีย์ยากนักที่หล่อนจะยิ้มให้ใครอย่างสนิทใจ  ภาพของ การหัวเราะเล่นหัวอย่างเด็กในวัยเดียวกันแทบไม่ปรากฏให้เห็น หล่อนวางตัวสำรวม เงียบขรึมเป็นผู้ใหญ่เกินวัย  และไม่ชอบสุงสิงรวมกลุ่มกับใคร  ตรงกันข้ามกับดามิสา ที่ให้ความเป็นมิตรกับผู้อื่นโดยง่าย หล่อนไม่รังเกียจที่จะช่วยเหลือหรือคอยปลอบใจ เพื่อนๆ คนอื่นๆ ความสดใสนี่เองที่ทำทุกคนรู้สึกสนุกสนานเมื่ออยู่ใกล้ ดามิสาจึงเป็น ที่รักของใครๆ   นอกจากนั้นแล้วคู่แข่งของปัณฑารีย์ยังแก่นแก้ว หล่อนมักจะทำอะไรแหวกกฎเสมอๆ แต่ดามิสาไม่เคยโดนลงโทษ เพราะคนอื่นๆ ช่วยกันปกปิดความผิดให้เป็นประจำ   เจ้าหล่อนนั้นเป็นหัวโจกในกลุ่มเด็กหญิงตลอดสามเดือนที่ต้องอยู่ในวิหาร  ไม่ว่ามี กิจกรรมใดหากเป็นเรื่องสนุกล่ะก็ดามิสาต้องมีส่วนร่วมเสมอ ดามิสาจะเป็นคนอย่างไรหรืออะไรนั้นปัณฑารีย์ไม่ได้ให้ความสนใจนัก  แม้ว่าจะรู้สึก ขวางกับกิริยาหลายๆ อย่างของหล่อนบ้างก็ตามที  หากปัณฑารีย์ไม่เคยคิดจะตักเตือน เพราะถ้าแม่คนนั้นอยู่นอกกรอบและชอบผิดกฎบ่อยๆ ก็คงหลุดออกไปโดยง่าย  ทว่า ดามิสามีเล่ห์เหลี่ยมกว่าที่หล่อนคิดนัก  เพราะต่อหน้าเหล่าญาตาหรือแม้กระทั่งอัญญาตา   ก็รักษากิริยาได้เรียบร้อยสมเป็นกับเป็นชามีที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี  ดามิสา จึงลอยหน้าลอยตาอยู่มาเรื่อยๆ ไม่ยักจะถูกส่งกลับไปอย่างที่ปัณฑารีย์คิดเสียที   จนบางครั้งก็คิดว่าเจ้าหล่อนรู้ล่วงหน้าหรือไรว่าญาตาจะมาตรวจห้องตอนไหน   นี่อาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ปัณฑารีย์หวาดหวั่นนัก  เพราะเด็กหญิง มั่นใจว่าตนเองเป็นผู้ที่มีความเหมาะสมที่กว่าใครทั้งปวง  จนกระทั่งคืนหนึ่ง... “แย่แล้ว...ธยานีทำนายพลาด” ปัณฑารีย์ยังจำได้ดี  วันที่ดามิสาวิ่งผลุนผันเข้ามา ในห้องนอน  ซึ่งบัดนี้หล่อนทั้งสองถูกจัดให้นอนคู่กัน หลังจากที่จำนวนคน ลดลงไปเรื่อยๆ “แล้วทำไมรึ? เธอน่าจะดีใจสิ คู่แข่งลดลงด้วยซ้ำ” ดามิสาฟังแล้วขมวดคิ้วก่อนจะตอบ “ก็เพราะอย่างนั้นน่ะสิ...ตอนนี้แทบจะไม่เหลือใครแล้ว ถ้าธยานีกลับไปอีก ต่อไป มิเหลือแค่เธอกับฉันรึ?” คำปรารภนั้นสร้างความภูมิใจเล็กๆ ให้กับผู้ฟัง  ...ก็เหลือ คนที่คู่ควรอย่างไรเล่า “เธออยากให้ทุกคนได้ตำแหน่งญาตา?” “จะบ้าเหรอ? ฉันยังไม่อยากได้แล้วใครจะไปอยากได้ตำแหน่งญาตากัน” ปัณฑารีย์ ตอบในใจก็ฉันอย่างไรเล่า... จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 01:37:36

ความคิดเห็นที่ 2 “ทำไมล่ะ ญาตาเป็นตำแหน่งสูงศักดิ์ ไม่ว่าบ้านไหนก็อยากให้ลูกสาวได้เป็นกัน” “ก็นั่นแหละ...ทำไมคนอื่นๆ ไม่รู้จักทำนายให้แม่นกว่านี้นะ  ยิ่งคนน้อยฉันยิ่งเสียวนะ   ขืนแจ็คพ็อตแตกได้เป็นขึ้นมาล่ะก็...มีหวังต้องแห้งเหี่ยวหัวโตอยู่บนวิหารนี่ไป ชั่วชีวิตแน่ๆ” “เธอพูดอะไรของเธอน่ะ ฉันไม่เข้าใจ?” ปัณฑารีย์ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ตามวิสัยตนเอง ทั้งที่ความจริงแล้วใจของหล่อนจดจ่อกับคำตอบของอีกฝ่ายมากนัก “ฉันอยากใช้ชีวิตให้มีความสุข  อยากเป็นคนธรรมดา  อยากมีความรัก อยากมีสามีหล่อๆ ที่รักฉันเยอะๆ อยากไปช็อปปิ้ง อยากแต่งตัวสวยๆ อยากมีลูกสักโหล  พอลูกโตก็จะไป เที่ยวรอบโลกกับสามี” ดามิสายังเดินไปเดินมารอบห้องด้วยความกระวนกระวาย “หน้าไม่อาย..เธอเป็นผู้หญิงนะ พูดอย่างนี้ถ้าญาตามาได้ยินเข้าต้องไม่พอใจแน่” “ก็นี่มันห้องส่วนตัว ถ้าเธอไม่ฟ้องญาตาก็ไม่รู้หรอก” “เธอพูดอย่างกับเธอกำลังจะสามสิบแล้วยังไม่มีใครมาขอดูตัวด้วยเลยนะ หึ หึ” ปัณฑารีย์นึกขำขึ้นมาบ้าง กับความแก่แดดของเพื่อนร่วมห้อง “ก็ชีวิตที่นี่มันน่าเบื่อนี่นา...จะลุก จะเดิน จะนั่ง ต้องค่อยๆ ต้องเรียบร้อยไปหมด วิ่งก็ไม่ได้ พูดเสียงดังก็ไม่ได้  เล่นเกมก็ไม่ได้  อะไรๆ ก็ไม่ได้  มีแต่ไล่ไปสวดมนต์   ไปเข้าครัว  ไปทำความสะอาดมั่งล่ะ” “ก็คงเป็นแค่ช่วงนี้  ถ้าเป็นญาตาแล้ว ก็จะมีคนทำแทน มารับใช้พวกเราอีกที ไม่ต้องลำบากแล้ว” “แต่ก็ยังต้องอยู่แต่กับพวกป้าๆ ยายๆ คนแก่  เพื่อนรุ่นเดียวกันน่ะมีที่ไหน  โอ้ย น่าเบื่อ   ฉันมีเรื่องอยากทำตั้งเยอะ  ที่ยอมมาที่นี่เพราะปอปอบอกว่าถ้ากลับมาจะสั่งรถไฟจำลอง จากเยอรมัน**มาให้หรอกนะ” “นี่เธอมาเพราะมีของล่อหรอกเหรอนี่?” เด็กหญิงอีกคนลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าตำหนิ อย่างเห็นได้ชัด  เพื่อนของหล่อนแม้จะดูเป็นสาวน้อย  แต่ดามิสานั้นโตแต่ตัวเท่านั้นแหละ   แล้วคนแบบนี้หรือที่เป็นคู่แข่งของหล่อนมาตลอด “ก็ถ้าไม่ล่อคิดว่าฉันจะมาเหรอ?” ดามิสาหัวเราะออกมา “แต่ถ้าได้เป็นญาตา เธออย่าฝันเลยว่าจะได้เอารถไฟจำลองเข้ามาในวิหารได้” ปัณฑารีย์ เสียงเข้มขึ้น “ก็นั่นแหละปัญหา” ดามิสายกมือขึ้นกุมหัว “ชีวิตฉันทั้งชีวิตเลยนะ  ฉันไม่อยากติดอยู่ที่นี่  ฉันอยากมีชีวิตอิสระแบบคนทั่วไป อยากเที่ยว อยากเล่น อยากมีความรัก  ถ้าฉันเจอใครสักคนที่เป็นเนื้อคู่ของฉันล่ะก็ ฉันจะแต่งงานกับเขาทันทีเลยล่ะ” สาวน้อยบ่นวกวนไปมา ความคิดบางอย่างของหล่อนก็ยังเป็นเพียงเด็กหญิงน้อยๆ แต่บางอย่างก็แก่แดดเกินวัย  ซึ่งปัณฑารีย์เองก็คงคาดไม่ถึงว่าเพื่อนของหล่อนจะทำ อย่างที่พูดจริงๆ เมื่อดามิสาพบกับนายทหารหนุ่มคนหนึ่ง  หล่อนก็ทิ้งการเรียนใน มหาวิทยาลัยกลางคันที่เพิ่งเข้าเรียนได้สามเดือน  แล้วแต่งงานกับเขาทันทีในขณะที่ อายุ 16 ปีเท่านั้น  ด้วยเหตุผลซึ่งหากเป็นคนอื่นพูดหล่อนคงหัวเราะเยาะให้   ‘เขาเป็นเนื้อคู่ของฉัน...ฉันมีนิมิต เพราะงั้นฉันจะไม่รออะไรอีกแล้ว’ ในตอนนั้นปัณฑารีย์ไม่เชื่อ หล่อนคิดว่าดามิสาเป็นคนเอาแต่ใจวู่วามเหมือนเด็กๆ เมื่อพบคนที่ถูกใจหล่อนก็กระโดดเข้าใส่ตามนิสัยตนเองเท่านั้น  หลังแต่งงานทั้งคู่ แทบไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย  เพียงแต่พบกันอีกสองครั้งตอนที่ดามิสาพาบุตรชายมา ทำพิธีรับศีลแรกเกิดจากเทพีนีรา  แล้วก็ห่างเหินกันไปอีกตามกระแสชีวิตของแต่ละคน หากแต่ในวันนี้หล่อนกลับคิดว่าดามิสาหยั่งรู้อนาคต  จึงลงมือคว้ามันไว้กับตนเอง อย่างไม่ลังเลต่างหาก  เพราะหลังจากนั้นชีวิตแสนสุขของหล่อนก็สั้นเหลือเกิน หลังจากมีบุตรชายคนที่สองแค่ห้าปี  ดามิสาจากไปด้วยวัยไม่ถึงสามสิบปีด้วยซ้ำ   จากอุบัติเหตุที่มีเงื่อนงำทางการเมืองแอบแฝง แต่ด้วยสถานะของผู้ถือบวชปัณฑารีย์ จึงไม่ทราบเบื้องลึกมากไปกว่านั้น  หลายปีผ่านไปเรื่องราวของดามิสาก็ถูกลบเลือน ไปจากใจหล่อนจนกระทั่งคืนนี้ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ชีวิตแบบคนทั่วไป  มันไม่ได้มีเกียรติเท่าการเป็นญาตาเลยนะ” “ช่างเถอะ...เกียรติแบบเหงาๆ นั่นฉันไม่อยากได้” ดามิสานั่งหันหลังให้กับเพื่อน  กำลังบ่นไปต่างๆ นานา ถึงความทุกข์ของตนเอง โดยไม่เห็นว่าปัณฑารีย์กำมือแน่น ใบหน้างามบึ้งตึง ริมฝีปากบางเม้มจนกลายเป็น เส้นตรง ก็ในขณะที่หล่อนและคนอื่นๆ พยายามจะฝึกฝนตนเอง ทั้งเคี่ยวกรำสมาธิ อย่างเต็มที่  คนที่ไม่ได้พยายามอะไรเลยอย่างดามิสากลับอยู่มาจนถึงรอบสุดท้าย “แล้วเธอจะทำยังไง จะเดินไปบอกญาตารึว่าไม่เอาแล้ว?” หล่อนพยายามปรับน้ำเสียง ให้เป็นปกติ ====================== ** เยอรมันเป็นชาติแรกที่ทำรถไฟจำลอง  เกิดขึ้นครั้งแรกในปี ค.ศ.1890 ซึ่งในขณะนั้น เน้นเป็นของสะสมมากกว่าจะมีไว้เล่นจริง จัดเป็นของเล่นที่ราคาแพงมากในยุคนั้น จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 01:40:19

ความคิดเห็นที่ 3 “จะบอกได้ยังไงเล่า? ขืนญาตารู้ ก็ถึงหูอัญญาตาพอดี คราวนี้ล่ะฉันตายแน่  โดนจับ สวดเดี่ยวแหงๆ เลย..โอ้ยย..ย” ผมยาวของเด็กหญิงสะบัดไหวโดยแรงยามส่ายศีรษะ หล่อนอยากจะเขกหัวตัวเองนักทำไมเกิดมาต้องมีอำนาจนี้แถมมาด้วยนะ “นี่...ปัณฑารีย์ เธอน่ะต้องพยายามรู้ไหม?  ให้แม่นเข้า พลาดให้น้อยที่สุด” คนถูกสั่ง หน้าแดงก่ำ นัยน์ตาลุกโชนด้วยความไม่พอใจ “เรื่องแค่นี้ไม่ต้องมาบอกฉันหรอก ฉันฝึกอยู่ทุกวันไม่เหมือนเธอหรอก” “ดีแล้ว...งั้นฉันก็วางใจ  เธอรับปากแล้วนะ เต็มที่ล่ะ” ดามิสาพูดจบก็กระโดดผลุงขึ้นไปบนเตียงนอน  แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวจนมิด   แล้วหลับไปดื้อๆ ไม่ช้านานก็ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกช้าๆ แต่สม่ำเสมอภายใน เวลาไม่กี่นาที  ทิ้งให้ปัณฑารีย์ยืนกลั้นใจด้วยความคับข้องอยู่ตรงนั้น   เมื่อคิดถึงตรงนี้ญาตาปัณฑารีย์ต้องถอนหายใจออกมาด้วยเสียงอันดัง  เรื่องราว เมื่อวันวารยังเด่นชัดอยู่ในความทรงจำหล่อนเสมอ  ดามิสาคนนั้นทำให้หล่อนหวั่นไหว และแลไม่เห็นความสำคัญของสิ่งที่หล่อนปรารถนา  ดามิสากลับเห็นมันด้อยค่า จนกลายเป็นเรื่องขำขันเท่านั้น  นักบวชหญิงยังจำได้ดีหลังจากคืนนั้น หล่อนไม่ได้ เสวนาเรื่องนี้กับดามิสาอีก  ในที่สุดก็เป็นดังที่คาดการคัดตัวครั้งสุดท้ายเหลือเพียง ตนเองและดามิสาเท่านั้น   อัญญาตาอนุญาตให้ทั้งสองแยกห้องนอนกันได้  เพื่อจะได้มีสมาธิตลอดสามวันสุดท้าย ของการทดสอบ  เมื่อเป็นการสอบพวกหล่อนจึงไม่ต้องทำความสะอาด ไม่ต้องทำ สิ่งใดอีก นอกจากทบทวนสมาธิและฝึกจิตของตนเองไปเงียบๆ  ปัณฑารีย์ฝึกเพ่ง กระแสจิตทำนายหน้าไพ่ที่คว่ำอยู่ว่าจะออกมาตรงกับที่ทายไว้หรือไม่   ส่วนดามิสา หล่อนไม่ได้เอาแต่นอนด้วยความไม่ใส่ใจอย่างที่คาดไว้  แต่กลับคร่ำเคร่งภาวน าอยู่หน้ารูปปั้นนีรา และคอยจ้องมองเปลวเทียนต้องลมตลอดทั้งวัน   “เฮอะ! ปากก็ว่าไม่อยากเป็นญาตา ที่แท้ก็แค่ทำลายสมาธิคนอื่นเท่านั้น” ปัณฑารีย์เชิดหน้าขึ้นระหว่างเดินผ่านห้องอธิษฐาน  แน่ล่ะตำแหน่งอันทรงเกียรติ นั้นหรือจะมีใครไม่อยากได้กันบ้าง และยิ่งไปกว่านั้นยังถือเป็นหน้าตาของครอบครัว อีกด้วย  หากหล่อนกลับไปมือเปล่าล่ะก็  ปัณฑารีย์รู้ตัวว่าบิดามารดาคงจะไม่รักหล่อน เท่าเดิมอีก เพราะพวกท่านคาดหวังเอาไว้มาก  เด็กหญิงจึงเกิดความตึงเครียดยิ่งนัก   และคิดว่าคนอื่นจะเป็นอย่างตนด้วย  โดยหารู้ไม่ว่าดามิสากำลังอธิษฐานบางสิ่ง “นีรา...อภัยให้ลูกด้วย  ลูกไม่อยากเป็นญาตาจริงๆ ลูกรู้ตัวว่าไม่เหมาะสม  เกรงว่า ถ้าเป็นแล้วจะทำให้วิหารของท่านผิดธรรมเนียมไป ดังนั้น...ปล่อยลูกไปเถอะ   แต่ลูกสัญญาว่าลูกจะใช้พลังที่ท่านประทานให้ เพื่อประโยชน์แก่วิปุลา  หรือไม่แล้ว หากว่าลูกไม่ทำหน้าที่ญาตา แล้วไม่เหมาะสมจะมีพลังนี้แล้ว  ขอนีรานำพลัง ของท่านกลับคืนไปด้วย  ทุกประการล้วนแล้วแต่ท่าน...ลูกเพียงแต่อ้อนวอน หวังว่า ท่านจะเข้าใจ..นะคะ” ดามิสาเกรงว่านีราจะพิโรธสายเลือดที่ไม่ได้เรื่องได้ราว อย่างหล่อน  จึงพยายามวิงวอนไปตามประสาเด็ก จนกระทั่งถึงวันแห่งการตัดสิน...ดามิสาสงบเสงี่ยมเรียบร้อยผิดกับวันอื่นๆ นัก เด็กหญิง ดูมีสำรวมและมีสมาธิเป็นอย่างยิ่ง  ในขณะที่ปัณฑารีย์แม้ภายนอกดูสงบนิ่งอย่างที่ หล่อนเป็นอยู่ทุกวันก็ตามที  แต่ภายในใจนั้นหวั่นไหวเป็นอันมาก  และยิ่งต้องทำนาย ต่อจากคู่แข่งด้วยแล้วล่ะก็ ยิ่งกลายเป็นความกดดันเมื่อดามิสาทำนายถูก ในการทดสอบครั้งแรกนั้นมีของสามสิ่งตรงหน้าให้เด็กหญิงทั้งสองทาย ว่าสิ่งที่ให้ค้นหา อยู่กล่องใด ทั้งสองทายได้อย่างถูกต้อง  ครั้งที่สองเป็นปริศนาคำกลอนโบราณให้ทั้งคู่ ถอดความ แล้วไปตามหาสิ่งที่อยู่ในคำกลอน  ดามิสาถอดความผิดแต่ยังเฉไฉว่า กลอนนี้หมายถึงความได้สองแบบ และเป็นแบบหนึ่งก็คือสิ่งที่หล่อนตอบ  ความเจ้าเล่ห์ อันน่าขบขันนี้สร้างรอยยิ้มให้ญาตาผู้คุมสอบ  หากแต่อัญญาตากลับตีหน้าขรึมบึ้งตึง ไม่ขำกับหล่อนด้วย  ดามิสาจึงได้แต่ยิ้มแหยๆ ไม่กล้ากล่าวอันใดอีก  ส่วนปัณฑารีย์นั้น ถอดความได้ถูกต้องแม่นยำ จนได้รับคำชมจากอัญญาตาเลยทีเดียว ครั้งที่สามเป็นการแปลนิมิตความฝันของบรรพชน จากที่บันทึกไว้ในคัมภีร์โบราณ ครั้งนี้เด็กหญิงทั้งสองตอบได้ถูกต้องแม่นยำ เพราะต่างก็ท่องคำทำนายจาก คัมภีร์โบราณเหล่านี้มาจนขึ้นใจ  ครั้งที่สี่เป็นการเสี่ยงทายจากน้ำ หนนี้ปัณฑารีย์ ไม่แน่ใจนัก เพราะใจหล่อนไหวไม่ต่างกับน้ำที่เคลื่อนตัวอยู่ตลอดเวลา หล่อนจึงทาย พลาดไป  ส่วนดามิสาทำในส่วนนี้ได้ดี   จนกระทั่งครั้งสุดท้าย ดามิสาหาได้สบตากับปัณฑารีย์อีกเลย บรรยากาศในโถง วิหารนั้นเคร่งเครียดจนสัมผัสได้  เด็กหญิงทั้งสองเดินหยุดอยู่เบื้องหน้านีราถือเทียน คนละเล่ม  ค่อยๆ วางลงบนเชิงเทียนอย่างบรรจง คนทั้งห้องต่างจ้องมองมายังเทียน ของทั้งสอง  เมื่ออัญญาตาประกาศว่า “ขอนีราได้โปรดเลือกผู้รับใช้ของท่าน ให้เทียนนี้เสี่ยงทาย เทียนของผู้ใดรุ่งโรจน์ ผู้นั้นจะได้เป็นญาตาผู้รับใช้แห่งท่าน”  จากนั้นอัญญาตาก็สั่งให้เปิดหน้าต่าง ทุกบานในโถงนั้นให้สายลมพัดผ่านเข้ามา เป็นเวลานานกว่าเทพวายุจะเป็นใจ สายลมไม่พัดเข้ามากร่ำกรายเทียนทั้งสองเล่ม จนดามิสาแทบจะพ่นลมหายใจของตนเองไปดับเทียนเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป   ส่วนปัณฑารีย์นั้นยืนนิ่งแข็งเกร็งไปตลอดทั้งร่าง มือทั้งสองที่ประสานกันอยู่ ผุดไปด้วยสายเหงื่อ  หล่อนกำลังกลัว..เกรงว่าเทียนของตนเองจะดับลง ‘ได้โปรดเถิดนีรา ลูกขอถวายตัวรับใช้ท่านชั่วชีวิต ลูกยินดีจะเป็นหญิงพรมจรรย์ รักษาศีลอยู่ในวิหารแห่งนี้ เพื่อคอยชี้นำทางสว่างให้ผู้คน ลูกสาบานว่าจะวางตน ให้สะอาดไม่เป็นที่เสื่อมเสีย จะกระทำแต่เรื่องดีงาม ชักจูงผู้คนให้อยู่ในศีลธรรม ชีวิตนี้จะอยู่เพื่อนำสารของท่านมาเพื่อความสงบสุขของวิปุลา จะเป็นปฏิบัติตน ให้สมกับเป็นข้ารับใช้ของท่าน นีรา..ขอจงรับลูกเป็นข้ารองบาทด้วยเถิด’ ปัณฑารีย์อธิษฐานอยู่ในใจเนิ่นนาน แทบทุกลมหายใจเต็มไปด้วยความจริงจัง กระทั่งกล่าวคำสาบานออกไป พลันได้ยินเสียงตอบรับจากฟ้าดิน พระพายพุ่งโพย เข้ามาทางบานหน้าต่างโดยแรง พัดเอาทุกสิ่งทุกอย่างกระจัดกระจาย นางญาตา ทั้งหลายยกมือขึ้นปิดหน้า ก่อนจะรีบดึงรั้งเอาชายกระโปรงไว้ไม่ให้ถูกลมพัดเปิด   เด็กหญิงทั้งสองก็อยู่ในกิริยาไม่ต่างกับผู้อื่น  และเมื่อสายลมสงบลง  ทั้งคู่ก็ลืมตาขึ้น มีเทียนเล่มหนึ่งดับไปเหลือควันสีเงินบางๆ ล่องลอยอยู่ในอากาศแล้วคลายตัวสลาย ลงไปในไม่กี่วินาที  หากเทียนอีกเล่มราวกับว่าได้แรงลมช่วยสุมให้เพลิงนั้นเริงโรจน์ขึ้น   เปลวไฟสว่างโชติกระจ่างต่อสายตาทุกคู่  เทียนเล่มนั้นเป็นของปัณฑารีย์! อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10518251/W10518251.html บรรพที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10547997/W10547997.html บรรพที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10563491/W10563491.html บรรพที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10592696/W10592696.html บรรพที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10621022/W10621022.html บรรพที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10652444/W10652444.html บรรพที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10687127/W10687127.html บรรพที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10711306/W10711306.html บรรพที่ 17 ขอโพสในบล็อกคืนวันจันทร์นะคะ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 54 01:45:16 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 01:44:16

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกับคนอ่าน ลูนาติก: ภามินใช้พลังไปสองหนติดๆ กันคราวนี้เลยต้อง นอนแบ่บ งดออก 1 ตอนเนื่องจากหมดแรงแล้วค่ะ Cissnei : ปัณฑารีย์เขา XXX ในฝันค่ะ ไม่ได้ออกแรงจริงๆ เลยยังมีแรงเหลือเฟือ Setakan: ทิชชู่ค่ะ ซับเลือดกำเดาด้วย สายลมที่พริ้วไหว : มีผู้บุกรุกเลยรีบคว้าอาวุธ ลืมนึกไปว่า ไม่ได้นุ่งผ้าอยู่น่ะค่ะ Tyra: เขาจึ้กๆๆ กัน แล้วเก็บมาฝันต่อค่ะ scottie : ท่าทางจะไม่ได้นัดค่ะ นานเจอทีแล้วยังเจอภามิน มาขัดคออีก makokchor : จริงด้วยนะ แต่ละคนถามอะไรก็ไม่รู้ เคี้ยกๆๆ  ขอบคุณสำหรับทุกกิฟนะคะ ขอเม้าท์หน่อย ตอนนี้เป็นช่วงย้อนอดีตระหว่างแม่ของภามิน กับ ปัณฑารีย์ ว่าทำไมนีรา ถึงได้เรียกภามินกลับมาจากต่างประเทศ เลือกมาให้ชำระความบางอย่าง ในสมัยเด็กๆ ปัณฑารีย์เคยสาบานเอาไว้ว่าจะครองตัวให้สะอาด ขอเป็น ข้ารองบาทนีรา แต่เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน คนที่ปัณฑารีย์อยากรับใช้ ไม่ใช่นีราแต่เป็นชายคนรักไปแล้ว...ลืมสิ้นคำสาบาน แถมยังคิดว่า ตัวเองทำถูกเสียสละเพื่อประเทศชาติอีกต่างหาก สายลมเลยพัดไปทางอื่นบ้าง ชะตากรรมของแต่ละคนก็ผูกโยงกัน ภายใต้การชี้นำของนีรา นางพรายแห่งวิปุลา และเพื่อวิปุลานั่นเองค่ะ ความหื่นและความ Y มันเป็นแค่จุดพักระหว่างอ่านเท่านั้นค่ะ อิ อิ แก้เครียดเพราะเรื่องมันดราม่าไง  (เป็นข้ออ้างที่ฟังขึ้นไหมคะ?) ปล.เพิ่งได้เครื่องชั่งน้ำหนักดิจิตอลมาค่ะ  ว่าแล้วเลยจับเหมียวๆ มาชั่งซะ ผลออกมา เป็นอย่างในรูปนี่ล่ะค่ะ....พวกมันไม่ใช่แมวค่ะ มันเป็นหมูกันหมดแล้ว แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 54 01:53:39 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 01:50:09

ความคิดเห็นที่ 5 มีแต่น้ำหนัก น่าจะบอกความยาวมาด้วย จะได้คำนวนค่า BMI ให้ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 12:09:09

ความคิดเห็นที่ 6 ดามิสานี่ฮาดีสมกะเป็นแม่ของภามินจริงๆด้วย เหอๆๆ ว่าเหมียวๆนี่น่ารักดี แต่ไอ้8.4กิโลนี่เอิ่ม... จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 14:41:32

ความคิดเห็นที่ 7 อ่ะ ฝันอย่างนี้ เสียวไส้ไปไหมค่ะคุณนักบวชหญิง เหอๆ คราวที่แล้วหมดทิชชูไปห่อใหญ่เลยค่ะคุณแก้ว ฮ่าๆ ปล. ส่งเจ้ากบ อ๊บๆๆ(ไม่แน่ใจว่าเป็นแมวหรือกบ ดี อิๆ) มาเป็นเพื่อนน้องแมวข้างบนค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 54 18:33:57 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 18:32:42

ความคิดเห็นที่ 8 ตัวอื่นคงไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เกิน 8 โลเนี่ย โอ้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 22:04:45

ความคิดเห็นที่ 9 น้องเหมียวน่ารักมาก แย่งซีนตอนนี้ไปเลยค่ะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 22:59:14

ความคิดเห็นที่ 10 แมวน่ารักนะครับ จากคุณ : มังฟ้า (t_n) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 00:18:03

ความคิดเห็นที่ 11 ชิยายปัณฯจะเอาก้อเอาไปเลยไอ้ตำแหน่งคานทองเนี่ย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 00:49:35

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านที่เดียวสองบทควบ ความดันขึ้นทีเดียวครับ ช่วงนี้มีสัมมนาประจำกลางปีบ่อยมาก ไม่ได้เข้ามาเท่าไหร่ แต่ยังติดตามเสมอครับ แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 54 08:53:11 จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:52:47

ความคิดเห็นที่ 13 กำลังมันเลยอ่า จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 11:44:45

ความคิดเห็นที่ 14 ออกตัวก่อนเลยว่าเป็นนักอ่านหน้าใหม่ห้องนี้ค่ะ  เป็นคนชอบอ่านนิยายมากๆ เลย   เมื่อก่อนอยู่เมืองไทยก็อ่านแทบทุกวัน .. พอมาอยู่ไกล หนังสือไทยแพงมากค่ะ ก็เลยหยุดอ่านไป   จนมีเพื่อนคนนึงค่ะ เค้าว่าเค้าเขียนนิยายและอยู่ห้องนี้ประจำ ผ่านมาเป็นปีๆ ค่ะ  เพราะเราเองประมาณว่าอ่านหนังสือนิยายมาเยอะมาก ๆ ๆ ๆ เลยคิดว่า  คือจะเขียนนิยายมาแนวไหน เราก็เดาเรื่องออกหมดเลยเบื่อๆ แล้วคิดว่า ห้องนี้มีแต่นักเขียนมือสมัครเล่น(ไม่ได้รู้อะไรเล้ย)  เลยไม่ได้เข้ามาซักที จนนิยายของเพื่อนเราได้ตีพิมพ์ค่ะ เลยคิดว่าไหนลองมาอ่านของเพื่อนเราซักเรื่องสิ พออ่านเท่านั้นแหละ โห... เราเข้าใจผิดไปแล้วมั้ง .. เรื่องคิดว่า นิยายของห้องนี้ ส่วนใหญ่ก็ของมือสมัครเล่น มันสนุกมากเลย อ่านแล้วติดมาก โชคดีที่เรื่องแรกของ เพื่อนเราเลือกอ่านที่เพื่อนเขียนจบแล้ว .. เลยอ่านได้ตั้งแต่ต้นจนจบ ติดใจค่ะ เลยลองหานิยายเรื่องใหม่อ่าน  เปิดมาเรื่องนี้แค่ชื่อก็ชอบแล้ว พออ่านไปแล้ว คือ... ชอบมากๆ ค่ะ สนุกมากอ่านแล้วติดใจเลย (จริงๆ คืออ่านยังไม่ถึงตอนนี้นะคะอ่านได้ 11 ตอนแล้ว) คือ คำว่ามือสมัครเล่นที่คิด  ลบออกไปจากใจได้เลย  ทั้งเนื้อเรื่องทั้ง สำนวน  ติดใจมาก .. ตอนนี้ตกลงปลงใจแล้ว ..ว่าจะเข้าห้องนี้ทุกวัน  มีความสุขจังค่ะ ปล ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้ .. อ่านแล้วมีความสุขแล้วก็ลุ้นไปกับเรื่องราวค่ะ จะติดตามเป็นแฟนไปจนจบเลยนะคะ  .. จากคุณ : ฟ้าสวยมาก เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 13:13:39

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10767299/W10767299.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 02:21:43