ความคิดเห็นที่ 1 หายไปนานจังค่ะ รออ่านอยู่นะจ๊ะ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 18:25:36

ความคิดเห็นที่ 2 นั่นสิคะ หายไปนานมาก ลงสักอาทิตย์ละตอนดีกว่าค่ะ ไม่งั้นแอบลืมเนื้อเรื่องตอนก่อน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 54 18:48:45

ความคิดเห็นที่ 3 “ว่าไงโรมรัน เธอเจ็บมากไหม” หวานถามซ้ำเมื่อเห็นเขายังคงนิ่งเฉย                    โรมรันละสายตาจากเวิ้งน้ำ หันหน้ามองหวาน “ไม่หรอก แค่นี้ฉันทนได้”                    “ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องมาเจ็บตัวแทน”                    “ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอเถอะไปทำอะไรคุณชายฉัตร เห็นหัวคิ้วแตกเลือดโชกยังงั้น”                    โรมรันถามด้วยไม่รู้เรื่องราวเป็นมาอย่างไร                    “เธอคงคิดว่าฉันทำร้ายพวกมันก่อน งั้นสิ”                    “เปล่านะ” ทีท่าของโรมรันจริงจังในน้ำคำ                    หวานจ้องมองแววตาโรมรันแน่นิ่ง “คุณชายฉัตรมันล้อว่าฉันเป็นกะเทย ฉันโมโหเลยหยิบก้อนหินขว้างใส่   ไม่ใช่แค่นั้นนะ พวกมันเลวมาก พวกมันขว้างปิ่นโตข้าวของฉันทิ้งลงแม่น้ำด้วย”                    น้ำตาของหวานเริ่มรินไหลอีกหน หนนี้เป็นน้ำตาของความเจ็บลึกกว่าที่เคย   เพราะทั้งคุณชายฉัตรและไอ้เล้งทำเกินเลย เกินเลยนัก                    โรมรันจ้องมองหวานด้วยความว่างเปล่าในแววตา   “เธอเป็นผู้ชายควรทำตัวให้เข้มแข็ง ไม่งั้นก็จะถูกพวกมันคอยรังแกอยู่เรื่อย”                    หวานไม่ได้พูดตอบกลับไป มีเพียงน้ำตารินไหลคือคำตอบ   หวานไม่เคยเรียนรู้ดอกว่า โลกของผู้ชายเป็นอย่างไร.. เพราะหวานเพียงพึงใจกับความอ่อนละไมของแม่และเลิศล้ำ                    “เอาเป็นว่าเที่ยงนี้เธอกินข้าวปิ่นโตเดียวกับฉัน”                    โรมรันหยิบปิ่นโตข้าวที่วางตกอยู่บนพื้น ออกมาจัดวางเรียงตรงหน้า   มีกับข้าวสองอย่างและข้าวสวยในภาชนะซ้อนสุดท้าย รวมๆแล้วเพียงพอสำหรับคนเดียว                    “ไม่เป็นไรหรอกโรมรัน กับข้าวมีแค่นี้เดี๋ยวเธอไม่อิ่ม”   หวานมองข้าวปลาที่วางเรียงตรงหน้า อย่างรู้ดีว่าไม่ควรแย่งเจ้าของ เพราะที่เห็นๆมันไม่ได้มากพอสำหรับสองคน                    “แล้วเธอจะไม่กินข้าวมื้อเที่ยงเลยงั้นหรือ”                    “ฉันไม่กิน ฉันไม่หิว”                    “กินๆด้วยกันนั่นแหละ อย่าเรื่องมากนัก ถ้าเธอไม่กินนะ ฉันก็จะไม่กิน   แล้วจะโยนทิ้งลงแม่น้ำเป็นอาหารปลาให้หมดเลย” โรมรันพูดหว่านล้อม                    หวานมองทีท่าของโรมรันอย่างจำยอมแฝงปนความชอบพอน้อยๆ   บัดนี้นอกจากพ่อบังเกิดเกล้า โรมรันเป็นผู้ชายคนที่สอง ที่หวานได้ใช้ชีวิตคลุกคลีเกี่ยวพัน   อย่างรู้สึกชอบพอ ชอบพอที่ว่าเขาเป็นคนดี เป็นเด็กผู้ชายซึ่งไม่เคยรังแกหวาน   ซ้ำวันนี้..เขายังปกป้องหวานจนต้องเจ็บตัวแทน เขาเสียสละดีแท้                        เมื่อถึงเวลาเข้าเรียนตอนบ่าย   รอยเขียวช้ำที่แก้มของโรมรัน และรอยแตกที่หัวคิ้วของคุณชายฉัตร   เป็นที่สังเกตของใครหลายคนรวมถึงบราเดอร์ แต่ทุกอย่างก็ผ่านพ้นด้วยคำแก้ตัว   ทั้งคู่ต่างปั้นแต่งเรื่องขึ้นว่าหยอกล้อเล่นหัวกันตามประสา   และก็มีเกินเลยไปบ้างตามความพลั้งเผลอ ตามวิถีของเด็ก.. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 12:08:25

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งเห็นชื่อเรื่อง ตามตอนเก่า เก็บเข้าคลัีงกระทู้เก่าไปแล้ว แอบลิ้งค์ไว้ตรงนี้ เผื่อคนอื่นจะได้อ่านย้อนหลังด้วยค่ะ ตอนหนึ่ง http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10470430/W10470430.html ตอนสอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10577817/W10577817.html ขอบคุณนะคะ.. ที่ลงไว้ให้อ่าน จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 19:34:19

ความคิดเห็นที่ 5 กลับถึงบ้านตอนเย็น พ่อแม่ของโรมรันก็เชื่อคำแก้ตัวของลูกชายดี แต่กับความห่วงใยนั้นเพิ่มพูนกว่าเดิม   แต่สำหรับหวาน แม้ต่อหน้าบราเดอร์ไม่จำต้องหาเหตุผลหรือข้ออ้างใดๆ   แต่ต่อหน้าแม่ หวานต้องหาคำแก้ตัว แต่ก็อับจนหนทางเพราะปิ่นโตข้าวที่หายไป   หวานจึงจำต้องบอกแม่ตามความจริงที่ว่า คุณชายฉัตรกับไอ้เล้งโกรธแค้นที่แม่ฟ้องบราเดอร์   เลยขว้างปิ่นโตข้าวของหวานทิ้งลงในแม่น้ำเจ้าพระยา                    “อะไรนี่ขนาดถูกบราเดอร์ลงโทษแล้ว ยังกล้าเป็นนักเลงหัวไม้ เป็นอันธพาลไม่เลิกอีกหรือ”   แม่รู้สึกโมโหขึ้นมาอีกหน                    หวานที่อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของแม่ จ้องมองใบหน้าของแม่แน่นิ่ง   “แล้วแม่จะให้หวานทำยังไง หวานสู้พวกมันไม่ได้หรอก พวกมันตัวโตกว่าหวาน”                    “พรุ่งนี้เช้าแม่จะไปหาบราเดอร์อีกครั้ง” แม่บอกอย่างหนักแน่นมั่นคง                    และแล้วความมั่นคงของแม่ก็กลายเป็นความเด็ดเดี่ยวที่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด   เมื่อความอันธพาลรู้ถึงหูบราเดอร์อีกหน หนนี้บราเดอร์ก็ไม่ยอมเช่นกัน   บราเดอร์เชิญพ่อแม่ของคุณชายฉัตรและไอ้เล้งมาที่โรงเรียน   การสนทนาหารือระหว่างผู้ใหญ่เป็นไปด้วยความเรียบร้อยและเข้าใจกัน   หากคุณชายฉัตรและไอ้เล้งกระทำความผิดอีก จะถูกคัดชื่อออกจากโรงเรียนทันที                        แต่แล้วอีกสองสัปดาห์ถัดมา ก่อนที่ทุกสิ่งจะสายเกินแก้   พ่อแม่ก็ตัดสินใจส่งคุณชายฉัตรไปเรียนต่อที่โรงเรียนประจำในอังกฤษ   ด้วยเห็นว่าคงจะช่วยดัดนิสัยความเป็นเด็กเกเรของลูกชายได้                      เมื่อไม่มีคุณชายฉัตรที่โรงเรียน ความเป็นคนพาลของไอ้เล้งก็เริ่มลดลง   ด้วยขาดเพื่อนคู่ใจและไม่มีใครยอมคบหาด้วย เด็กทุกคนในโรงเรียนมองว่าคนอย่างไอ้เล้งเป็นอันธพาล   ขืนเอามาเป็นเพื่อนก็มีแต่จะนำพาลงสู่ทางที่ตกต่ำ     วันคืนผ่านไป นิสัยของไอ้เล้งจึงค่อยๆเปลี่ยนแปลงสู่ทางที่ดีขึ้น เพราะไอ้เล้งอยากมีเพื่อน   อยากให้ทุกคนยอมรับเข้ากลุ่มเข้าพวก ไม่อยากเดินไปไหนมาไหนคนเดียว   ไม่อยากเป็นหมาหัวเน่าในสังคมเล็กๆของเด็ก                    วันคืนผ่านพ้นที่สุดไอ้เล้งก็กลับกลายเป็นเด็กดีมีกลุ่มมีเพื่อน ไม่ใช่เด็กแปลกแยกอีกต่อไป                        เรื่องราวของคุณชายฉัตรและไอ้เล้งจบลงตรงปลายทางที่ดี แต่จะมีใครรู้หรือไม่ว่าชีวิตน้อยๆชีวิตหนึ่ง   ที่ถูกฟูมฟักเลี้ยงดูไม่ให้ใครมาทำร้ายให้เจ็บช้ำ ไม่ได้ยุติลงตามเรื่องราวนั้นด้วย.. ..   จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:16:31

ความคิดเห็นที่ 6 อาจจะลงช้าไปนิดนะ เพราะมีงานเยอะมาก มาจัดหน้าลงแต่ละที ใช้เวลาไม่น้อยเลย คิดว่าคงเข้าใจกันนะครับ จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 20:21:54

ความคิดเห็นที่ 7 จริงอยู่นับจากนี้จะไม่มีใครข่มเหงรังแกหวานอีกแล้ว   ทุกๆเช้า..หวานไม่จำต้องมีความรู้สึกกลัว และเกลียดชังการไปโรงเรียน   หวานสามารถใช้ชีวิตที่โรงเรียนแซมแช่นได้ด้วยความอุ่นใจ แต่จะมีใครรู้บ้างว่า..   ในใจที่อบอุ่นนั้นมีรอยแผลเป็น มีรอยจารึกเร้นครอบงำทางเดินชีวิตในภายภาคหน้า                        ชีวิตเด็กนักเรียนชั้นประถมของหวานยังคงผ่านพ้นไปเรื่อยๆ                    หวานเริ่มมีความผูกพันกับโรมรันมากขึ้น ความรู้สึกดีๆเหล่านี้ถูกจุดประกายครั้งแรก   ก็เมื่อวันที่โรมรันเข้ามาช่วยปกป้องหวาน ซึ่งกำลังถูกคุณชายฉัตรและไอ้เล้งรังแก   เป็นความทรงจำที่เด็กผู้ชายอย่างหวานยากจะลืมเลือน   เพราะคือความอ่อนโยนแรกอันได้รับจากเด็กผู้ชายด้วยกัน   คือความเสียสละแรกที่หวานไม่เคยได้รับจากเด็กผู้ชายคนไหน                    “อีกสองเดือนข้างหน้า พ่อจะกลับมาอยู่กับเราแล้วนะหวาน”                    แม่บอกในเย็นวันหนึ่ง หลังจากหวานกลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านได้ไม่นาน                    “จริงเหรอแม่” หวานดีใจเป็นที่สุด                    “จริงสิหวาน พ่อเขียนจดหมายมาบอก แม่จะโกหกหวานเล่นทำไม”                    “พ่อเขียนจดหมายมาว่ายังไงบ้าง”                    “หวานอ่านออกเขียนได้แล้ว ลองหัดอ่านจดหมายของพ่อดูเองสิลูก” แม่ยื่นส่งจดหมายให้                    มือน้อยๆของหวานยื่นรับจดหมายนั้น รีบคลี่ออกมาอ่านด้วยความกระวนกระวายอยากรู้   หวานพยายามสะกดถ้อยคำในแผ่นกระดาษ เท่าที่เด็กนักเรียนชั้นประถมปีที่สามจะพึงอ่านได้   ถ้อยคำที่พ่อเขียนมาบอกกำหนดวันเดินทางกลับถึงแผ่นดินสยาม   วันที่พ่อจะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่กับแม่และหวานอย่างเดิม                    ถ้อยความของพ่อยังบอกถึงความรัก ความห่วงหาอาทรที่พ่อมีต่อแม่และหวานอีกด้วย   ความรู้สึกงดงามเหล่านี้มีในจดหมายทุกฉบับมาแต่ไหนแต่ไร   พ่อเป็นผู้นำซึ่งห่วงครอบครัวเป็นที่หนึ่ง พ่อมีแม่และหวานเป็นส่วนเติมเต็มในคำว่าชีวิต   โดยเฉพาะหวานพ่อหวังนักฝันหนาว่าในอนาคต   จะคือหน้าคือตาของครอบครัวเล็กๆครอบครัวนี้       วันเดินทางกลับมาถึงคือช่วงปีพุทธศักราชสองพันสี่ร้อยเจ็ดสิบสาม   แม่พาหวานไปรอรับพ่อที่สถานีรถไฟหัวลำโพงแต่เช้ามืด   เป็นเช้ามืดแรกในรอบห้าปี ที่ทั้งหัวใจของแม่และหวานเปี่ยมล้นด้วยความสุขสมหวัง.. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 08:58:12

ความคิดเห็นที่ 8 “หลังอาหารเย็นมื้อนี้ เราไปดูละครร้องกันนะคะคุณพี่ เป็นการฉลองที่คุณพี่กลับมา”                    ละไมเอ่ยขึ้น เมื่อการกินอาหารมื้อเย็นจวนจะเสร็จสิ้น                    “เราค่อยไปพรุ่งนี้ไม่ดีกว่าหรือ พี่เพิ่งเดินทางกลับมาถึงวันแรก   คืนนี้อยากอยู่บ้านกับละไมและลูกตามลำพัง”   คุณดำรงใช้มือข้างหนึ่งโอบกอดหวานไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็หยิบจับอาหารซึ่งวางเรียงตรงหน้า                    “แต่หวานอยากไปดูละครร้อง”   หวานซึ่งอิ่มแล้ว ยื่นมือน้อยๆจับต้นแขนของพ่อพยายามอ้อนวอน                    ละไมมองดูลูกอย่างเข้าใจ   “หวานติดละครยี่เกก็เมื่อตอนคุณพี่ไปเมืองนอกได้ไม่นาน   เพราะตกเย็นทีไรถ้ามีเวลาว่าง ละไมจะพาลูกออกไปดูละครยี่เกคลายความเหงา”                    “อย่างนี้นี่เองนะ”   พ่อโอบกอดหวานไว้แนบแน่นกว่าเดิม                        วันหลายวันผ่านพ้น.. คืนหลายคืนผ่านตาม..   ชีวิตครอบครัวอันสมบูรณ์แบบกลับคืนมาอีกครั้ง แต่จะมีใครรู้บ้างว่า..   ในความสมบูรณ์แบบตรงหน้าที่มองเห็น รายละเอียดปลีกย่อยในชีวิตของหวานก่อนหน้านั้น   ได้ถูกแต่งเติมสีสันให้ผิดเพี้ยนไปจากความแท้จริงอันพึงควรเสียแล้ว                        ยามสายกลางเดือนกันยายนที่โรงเรียนชั่วโมงภาษาไทย   มาสเตอร์วิสูตรให้เด็กนักเรียนเขียนเรียงความเรื่อง “ความฝันที่ข้าพเจ้าอยากเป็นในอนาคต”   เด็กทุกคนในชั้นต่างพากันขีดเขียนถ้อยคำบอกเล่าความฝันที่ตนอยากเป็น   เด็กคนนั้นอยากเป็นอย่างนี้ เด็กคนนี้อยากเป็นอย่างนั้น ความฝันหลากสีสันเติมแต่งโลกให้งดงาม   ความฝันหลากหลายของสมองน้อยๆล่องลอยไปทั่วห้อง เพราะไม่ได้ถูกปิดกั้นแล้ว                    หวานขีดเขียนถ้อยคำลงไปอย่างที่ใจคิดฝัน หวานอยากเป็นนักแสดง   โชคดีนะโชคยังดีที่หวานไม่ได้ขีดเขียนตอกย้ำลงให้เด่นชัด ว่าอยากเล่นเป็นสาวเครือฟ้า                     “เธออยากเป็นนักแสดงจริงๆเหรอหวาน”                    มาสเตอร์วิสูตรถาม เมื่ออ่านเรียงความที่หวานเอามาส่งที่ห้องพักจบลง                    “จริงครับ”                    “พ่อแม่ของเธอจะยอมหรือเปล่านะ นี่มันเป็นอาชีพของพวกเต้นกินรำกิน   ผู้คนถือว่าน่าชังนัก โดยเฉพาะคุณพ่อของเธอมาสเตอร์รู้จักดี   คุณดำรงเป็นเพื่อนเรียนหนังสือของมาสเตอร์มาตั้งแต่สมัยเด็ก ปัจจุบันเจอหน้ากันทีไร   คุณพ่อของเธออวดนักอวดหนา ว่าจะให้เธอเดินรอยตามเป็นข้าราชการในกระทรวงต่างประเทศ   ไม่งั้น คงไม่ส่งเธอมาเรียนในโรงเรียนของพวกฝรั่งมังค่าอย่างนี้หรอก”                    คำของมาสเตอร์วิสูตร หวานก้มหน้ารับฟังไม่โต้แย้ง   แต่ในสำนึกอย่างไรหัวใจน้อยๆดวงนี้ ก็ยังอยากเป็นนักแสดงอยู่ดี                        สองสามวันถัดมา.. มาสเตอร์วิสูตรได้พบเจอคุณดำรงโดยบังเอิญ   ในงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ทั้งคู่ต่างเคารพรัก   เรียงความของหวานที่มาสเตอร์วิสูตรพลั้งเผลอเล่าให้คุณดำรงฟัง   ได้กลายเป็นความไม่พึงประสงค์เล็กๆในใจของคุณดำรง ทันที.. .. แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 54 13:07:39 จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 13:07:04

ความคิดเห็นที่ 9 “หวานเป็นลูกเพียงคนเดียวของพ่อแม่ เป็นทั้งชีวิตและความหวัง   หวานต้องเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนหนังสือนะลูก”   คุณดำรงเอ่ยขึ้นในย่ำค่ำวันหนึ่งหลังอาหารมื้อเย็นผ่านพ้น   สามชีวิตนั่งมองเงาไม้และสายน้ำเจ้าพระยาจากตรงระเบียงเรือน   หวานอยู่ในวงแขนอบอุ่นของพ่อ ส่วนแม่นั่งใกล้อยู่เคียงข้าง                    “หวานก็เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนหนังสืออยู่แล้วนี่ครับ”                    ดวงตาใสๆดวงน้อย แหงนจ้องมองหน้าผู้เป็นพ่อ                    “พ่อรู้ ว่าแต่พอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ หวานอยากเป็นอะไร”                    “หวานอยากเป็นนักแสดงละคร หรือนักแสดงยี่เกก็ได้”   หวานพูดเจื้อยแจ้วอย่างที่คิดฝัน โชคดีนะโชคยังดีอีกแล้ว ที่หวานไม่ได้พูดย้ำลงไป   ว่าอยากเล่นเป็นสาวเครือฟ้า                    “จริงเหรอหวาน”   แม่ประหลาดใจไม่น้อย                    แต่กับพ่อ พ่อผิดหวัง..   “ไม่ได้หรอกนะหวาน พ่อไม่อยากให้หวานเป็นอย่างนั้น คิดดูให้ดีๆนะลูก   อาชีพที่ว่ามันเต้นกินรำกิน ไม่มีเกียรติไม่มีศักดิ์ศรี”                    “พ่อพูดถูก คิดดูดีๆนะลูก”   แม่เห็นคล้อยตามผู้เป็นพ่อ                        พักหลังยามค่ำคืน พ่อและแม่เริ่มพาหวานไปดูมหรสพต่างๆน้อยลง   เพราะกลัวหวานจะติดตรึงฝังใจ และหวังว่าพอห่างๆจากสิ่งเหล่านี้   หวานคงจะลืมเลือนและเลิกคิดฝันอยากเป็นนักแสดง                    “พ่อกับแม่อยากให้หวานอยู่บ้าน ทบทวนบทเรียนท่องหนังสือก่อนนอน   ละครยี่เกเอาไว้จะพาไปดูเดือนละครั้งนะลูก” พ่อและแม่ให้เหตุผลง่ายๆที่ฟังขึ้น                    หวานเข้าใจถึงความหวังดี พ่อและแม่คงต้องการให้หวานตั้งใจเรียนหนังสือ   หวานเชื่ออย่างนั้น แต่ในส่วนลึกของใจที่ใฝ่ฝัน วิถีของมันก็คงพอมีเหลือ ให้ได้รับรู้ถึงความเป็นไป..   อ่านต่อฉบับหน้า....     จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 13:24:07