ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 25 พลินครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถ้าเปรียบเป็นละครก็มีตัวแสดงไม่กี่คน สามในห้าเขาได้ไปพูดคุยด้วยแล้ว แต่ไม่เป็นผล พี่เขยกับพี่สาวของเขายืนกรานปฏิเสธไม่ให้ความร่วมมือ ส่วนอาจารย์ผู้เฒ่าบอกปัดโดยสิ้นเชิง ไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยอีกต่อไป ก็เหลือเพียงสองรายที่พลินยังไม่ได้พบ หนึ่งคือหมอไสยศาสตร์ตัวการ ถ้าเป็นอาจารย์บุญธรรมอย่างที่คาดก็เลิกคิดไปได้เลย คนเสียชีวิตไปแล้วไม่สามารถให้การใดๆ ได้อีก แต่ถ้าไม่ใช่อาจารย์บุญธรรม พลินก็มืดแปดด้าน ไม่รู้จะไปหาคนที่ไม่มีข้อมูลอะไรสักอย่างได้อย่างไร ดังนั้นจึงเหลือเพียงรายเดียวที่พอจะพบได้ ชายหนุ่มเปิดหาข่าวย้อนหลังทางอินเทอร์เน็ต พักเดียวก็รู้ว่าเป็นวิธีที่ไม่ถูกต้อง ปุณยวีร์ไม่ใช่คนเด่นคนดัง ข่าวเล็กๆ ที่เธอประสบเหตุจนวิกลจริตไม่มีใครพูดถึง เปลืองเนื้อที่ที่จะลงในโลกเครือข่าย พลินเหลือบตามองบนชั้นวาง หนังสือพิมพ์รายวันฉบับล่าสุดอยู่ตรงนั้น แม่บ้านประจำสำนักงานจะมาวางไว้ให้ทุกวัน ส่วนฉบับเดิมก็แล้วแต่ว่าใครจะถือติดมือกลับบ้าน หรือไม่ก็เก็บเป็นเศษกระดาษเอาไว้ทำอย่างอื่น พลินลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นวางหนังสือพิมพ์ มีอยู่สามสี่ฉบับวางซ้อนกันอยู่ เขาหยิบขึ้นมาพลิกดูก็พบว่าเป็นฉบับของวันนี้ทั้งสิ้น ต่างกันที่สำนักพิมพ์เท่านั้น “มีใครเห็นหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวานซืนบ้าง” เขาโผล่หน้าออกไปถามลูกน้องและเพื่อนร่วมงาน ถ้าคำตอบไม่ใช่การส่ายหน้าก็คือเงียบสนิท ไม่มีใครเห็นว่าขณะนี้มันไปอยู่ที่ใด “ถามหาไปทำไมหรือครับ จะดูอะไรในนั้นหรือ” นอกจากจะตอบไม่ได้แล้วยังมีบางคนถามกลับ พลินกลายเป็นฝ่ายอ้ำอึ้งแทน “เอ่อ... ช่างมันเถอะ ไม่ได้สลักสำคัญอะไรนักหรอก” เมื่อไม่มีใครเห็น พลินก็ไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผลให้มันวุ่นวาย เขาเกือบจะต้องสุ่มโทรศัพท์ไปตามโรงพยาบาลคนไข้โรคจิตอยู่แล้วถ้าไม่มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเดินถือจานผลไม้เข้ามา “มีอะไรกันหรือ... หน้าตาตื่นๆ” พลินกำลังจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่ถูกใครบางคนชิงพูด “พี่พลินเขาหาหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวานซืนน่ะ เธอเห็นบ้างไหม” หญิงสาวส่ายหน้า แต่แล้วก็เปลี่ยนใจทันทีทันใด “ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าที่ใช้รองเปลือกมะม่วงเนี่ย เป็นฉบับวันไหน” เป็นคำตอบที่จุดประกายความหวังของคนฟัง หากในประโยคต่อมา “เอาห่อเปลือกมะม่วงทิ้งถังขยะไปแล้ว” พลินไม่พูดพล่ามทำเพลงปราดไปยังห้องเล็กๆ ติดกับห้องน้ำซึ่งเป็นพื้นที่ชงกาแฟหรือเตรียมอาหารว่างอื่นๆ ทุกคนมองตามหลังไวๆ ของชายหนุ่ม ต่างคนต่างสงสัย ก็ไหนว่าไม่สำคัญ แล้วทำไมถึงกับต้องไปดูในถังขยะด้วย หนังสือพิมพ์ฉบับนั้นบางส่วนยังวางอยู่ข้างอ่างล้างจาน พลินหยิบมาพลิกดู โชคร้ายที่หน้าซึ่งเขาต้องการนั้นหายไปแล้ว เขาวางมันไว้ที่เดิมแล้วก้มลงมองในถังขยะ กระดาษหนังสือพิมพ์ซึ่งห่อเปลือกมะม่วงเปียกชื้นเป็นก้อนกลมๆ อยู่ในถังขยะ เขากลั้นใจหยิบมันขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วค่อยๆ แกะออกด้วยกลัวว่ากระดาษเปียกน้ำนั้นจะขาด หลังจากโกยเศษเปลือกมะม่วงไปไว้ที่กระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นใหม่แล้ว เขาก็ไล่หาข่าวของปุณยวีร์ แม้มันจะเปื่อยยุ่ยไปบ้าง แต่ก็พออ่านออก ท้ายข่าวระบุไว้ว่าเธอถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลใด ชายหนุ่มเดินกลับมายังโต๊ะของตัวเองท่ามกลางสายตาแปลกๆ ของเพื่อนๆ และลูกน้อง หากเขาไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาเคลียร์งานบนโต๊ะให้เสร็จเรียบร้อย จนกระทั่งถึงเวลางานเลิกก็ผลุนผลันออกไปโดยไม่ทันกล่าวลาใครเลย ขั้นตอนการเยี่ยมผู้ป่วยผู้มีอาการทางประสาทค่อนข้างยุ่งยาก หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงของพลิน เขาแจ้งเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลว่าเป็นเพื่อนกับปุณยวีร์ หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีก็มีเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งพาเขาเข้าไปข้างใน บรรยากาศภายในโรงพยาบาลรักษาผู้มีอาการทางประสาทร่มรื่น สะอาด มองไปทางไหนก็สบายตา ถ้าไม่ติดที่การรักษาเยียวยาผู้ป่วยต้องใช้ความอดทนสูง พลินก็คิดว่าที่นี่เป็นสถานที่น่าทำงานแห่งหนึ่ง ปุณยวีร์นั่งอยู่ที่โต๊ะหินขัดโดยมีหญิงสาวอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พลินเห็นเพียงด้านหลังก็จำได้ นิศาก็มาหาปุณยวีร์ด้วยเช่นกัน “สวัสดีครับ คุณนิศา” พลินทักทาย ไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอที่นี่ “มานานแล้วหรือยังครับ” “ครู่ใหญ่ๆ แล้วค่ะ” นิศาตอบ พลางขยับตัวให้พลินนั่งลงข้างๆ เธอก็ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมาที่นี่เช่นกัน “ได้เรื่องอะไรบ้างไหมครับ” เขาถามอย่างกระตือรือร้น หากคนตอบกลับส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ค่อยได้อะไรเท่าไหร่เลยค่ะ” พลินพยายามมองโลกในแง่ดี ‘ไม่ค่อยได้’ จะอย่างไรก็ยังดีกว่า ‘ไม่ได้’ “เจ้าหน้าที่บอกว่าเธอมีอาการหวาดกลัว เมื่ออยู่ในที่มืดหรือห้องแคบๆ แต่เมื่ออยู่ในที่โล่งๆ มีคนมากๆ แบบนี้อาการก็จะดีขึ้น” ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอก ติดอยู่ในลิฟต์คนเดียวทั้งมืดทั้งแคบ เป็นใครก็ต้องกลัว ต่อให้ผู้ชายอกสามศอกที่ว่าใจแข็งๆ ลองไปติดอยู่ในลิฟต์แบบนั้น ไม่รู้สึกกลัวบ้างก็ให้รู้ไป พลินมองปุณยวีร์แล้วก็สงสาร ถึงตอนนี้เธอจะไม่มีอาการขวัญผวา หากดวงตาที่เหม่อลอยนั้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งน่าสังเวชใจ ผลกรรมตามทันในชาตินี้ ไม่ต้องรอไปจนถึงชาติหน้า “คุณคงไม่ถามเธอใช่ไหมครับ ว่าเจออะไรในลิฟต์” พลินถามนิศาแผ่วเบาเกรงว่าปุณยวีร์จะได้ยิน “ไม่หรอกค่ะ” นิศาตอบพลางยิ้มน้อยๆ ลองพลินถามเช่นนี้ก็แสดงว่าเขากำลังคิดอยู่เช่นกันว่าสิ่งที่ทำให้ปุณยวีร์หวาดกลัวจนเสียสติไม่น่าจะมีเพียงความมืดในลิฟต์ที่ค้างอยู่เท่านั้น “นิศาไม่ต้องถาม เธอก็พูดออกมาเองค่ะ” “อะไรนะครับ เธอเล่าให้คุณฟังอย่างนั้นหรือ” “เปล่าค่ะ” นิศาส่ายหน้าอีกครั้ง “คุณพลินลองฟังเธอพูดสิคะ ตั้งแต่นิศามา เธอพูดอยู่แค่สองคำเท่านั้นเอง” พลินเปลี่ยนสายตาไปที่ปุณยวีร์ เธอยังนั่งเหม่อลอยไม่เปลี่ยนแปลง “ลองพูดกับเธอดูสิคะ” นิศาบอก พลินพยักหน้าแล้วเรียกชื่อคนนั่งเหม่ออยู่ฝั่งตรงข้าม “คุณปุณยวีร์...” แววตาที่เหม่อลอยพลันกระตุกวูบ หากก็เพียงเท่านั้น ปฏิกิริยาของปุณยวีร์มีแค่คำพูดช้าๆ เธอไม่ได้มีทีท่าอะไรมากไปกว่าคำพูดสองคำนี้เลย “ผี... กลัว... กลัว...” แม้จะแผ่วเบา ทว่าพลินตั้งใจฟังจึงได้ยินอย่างชัดเจน เขาเหลียวหน้ามาทางนิศาเหมือนกับจะถาม “ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละค่ะ” นิศากล่าว “ทั้งเจ้าหน้าที่ ทั้งนางพยาบาลที่นี่บอกนิศาว่ามีแต่ในใบประวัติคนไข้ของปุณยวีร์เท่านั้นที่ลงว่าป่วยเนื่องจากกลัวความมืด ทุกคนลงความเห็นตรงกันว่า เธอกลัวสิ่งที่อยู่ในความมืดต่างหาก” ‘อะไร’ ที่อยู่ในความมืด ไม่ต้องบ่งบอกก็เข้าใจ “คุณนิศาไม่ลอง... เอ่อ... ดูเธอหน่อยหรือครับ” “ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เธอไม่มีสติอย่างนี้ จะเอาสมาธิมาจากไหนกัน ถึงนิศาจะดู อย่างมากก็คงได้แค่เห็น ไม่สามารถติดต่อหรือทำอะไรได้เลย” นิศาแสดงความผิดหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนหน้านี้ยังคาดว่าอาการของปุณยวีร์จะไม่หนักหนา ขอเพียงพูดคุยกันรู้เรื่องบ้าง จะได้อาศัยสมาธิของปุณยวีร์ติดต่อกับสิ่งที่อยู่ในความมืด แต่เมื่ออาการของเธอหนักเกินไป ความหวังที่มีอยู่น้อยนิดก็หมดความหมาย “เอ๊ะ... เดี๋ยวๆๆ” พลินโบกมือ คำพูดของนิศาทำให้เขาเริ่มเอะใจ ว่าสิ่งที่เธอเพียรพยายามจะทำกับพี่เขยของเขาคงไม่ใช่แค่ตรวจดูอาการเพื่อหาทางรักษาโดยปกติทั่วไปแน่ “ถ้าอย่างนั้น อาถรรพ์ที่คุณนิศาว่าก็คือ...” “คุณพลินเข้าใจถูกต้องแล้วค่ะ” นิศาพยักหน้าให้ชายหนุ่ม “พี่เขยของคุณกำลังถูกปีศาจร้ายเข้าครอบงำ” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:53:30

ความคิดเห็นที่ 2 . พลินขับรถกลับบ้านด้วยความมึนงง การไปเยี่ยมปุณยวีร์จะว่าไร้ประโยชน์ก็คงไม่ใช่ ทว่าข้อมูลใหม่ยิ่งทำให้เขาสับสน แค่ทำใจยอมรับว่าความลี้ลับอาถรรพ์มีจริงก็พอทนอยู่แล้ว หากนี่ถึงกับเป็นภูตผีปีศาจ เหตุการณ์หลายๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสุดที่จะหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มารองรับได้ ยกตัวอย่างง่ายๆ อย่างเช่นเมื่อวาน แค่นิศาจับมือของเขาแล้วกำหนดจิตตั้งสมาธิ เธอก็รู้ว่าพี่สาวของเขาไปหาใครที่ไหน มิหนำซ้ำยังตามไปถูก หรือจะว่าเธอรู้จักอาจารย์เฒ่าคนนั้นมาก่อนแล้วร่วมกันแสดงละครตบตา นิศาก็ต้องเป็นนักต้มตุ๋นฝีมือฉกาจทีเดียว แต่ก็มีอีกหลายเหตุการณ์บ่งบอกว่าไม่ใช่ ที่สำคัญความคิดความรู้สึกต่อเธอแบบนั้นมันหายไปนานแล้ว ไม่มีประโยชน์อันใดที่นิศาจะมาหลอกลวงเขากับพี่สาว พลินเห็นความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนในแววตาของเธอ และเขาก็เชื่อมั่นในตัวเธอ พลินไม่รู้ว่า ระหว่างอาถรรพ์ร้ายกับปีศาจร้าย อย่างไหนจะน่ากลัวกว่ากัน แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม พี่สาวของเขากำลังเผชิญกับสิ่งที่เร้นลับไร้ตัวตน ชายหนุ่มเปลี่ยนใจไม่กลับบ้าน เขาขับรถไปหาพี่สาวของเขาทันที บ้านกำลังใกล้จะเป็นนรกเข้าไปทุกขณะ พัสตร์ตื่นนอนตอนเช้าด้วยอาการขวัญผวา ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอพบเห็นเมื่อคืนคือความฝันหรือความจริง ดนัยตื่นทีหลังเธอ เขาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน แผลที่เท้ายังไม่หาย แต่ก็พอจะเดินและขับรถได้อย่างไม่มีปัญหา ระหว่างที่เขาแต่งตัว พัสตร์ก็ลงไปเตรียมอาหารเช้าให้ ทว่าเมื่อดนัยแต่งตัวเสร็จแล้วลงมา กลับเดินเลยห้องอาหารไปยังหน้าบ้านคว้ารองเท้าจะสวมใส่ กาแฟหอมกรุ่นกับแซนวิชไส้ปลาทูน่าที่พัสตร์บรรจงทำจึงวางเก้ออยู่บนโต๊ะไร้คนเหลียวแล “ไม่ทานอะไรรองท้องหน่อยหรือคะ พี่ดนัย” พัสตร์ยังอุตส่าห์พาใบหน้าอันซีดเซียวเดินตามไปถาม ทว่ากลับได้รับคำตอบที่เธอรู้สึกว่าไร้เยื่อใย “ไม่ละพัสตร์ สายแล้ว ผมไม่อยากให้ลูกน้องเห็นตัวอย่างที่ไม่ดี” “งั้นเดี๋ยวพัสตร์เอาใส่ถุงให้ พี่ดนัยจะได้ทานระหว่างขับรถ” “อย่ายุ่งยากเลยน่า” ดนัยตอบ เขากำลังหงุดหงิดอยู่กับการใส่รองเท้า ไม่ว่าคู่ไหนๆ ใส่แล้วก็เจ็บไปหมด “ทำไมพี่ดนัยพูดกับพัสตร์แบบนี้” พัสตร์เองก็เหลืออด อุตส่าห์หวังดี กลับถูกกล่าวหาว่ายุ่งยาก ดนัยได้ยินภรรยาพูดอย่างนั้นก็เสียงอ่อนลง เขาไม่ได้ตั้งใจพูดจาอย่างนั้นกับเธอเลย “ขอโทษที พัสตร์ ผมกำลังรีบน่ะ” ทว่าความน้อยใจผสมความขุ่นเคืองประดังเข้ามาแล้ว คำขอโทษจึงกลายเป็นแค่ลมพัดผ่านหู “พัสตร์ชักสงสัยแล้ว ว่าพี่ดนัยจะรีบไปทำงานจริงหรือ” “หมายความว่ายังไง” ดนัยถือรองเท้าคู่ใหม่ค้างคา “พัสตร์กำลังจะบอกว่าผมจะรีบไปไหนอย่างนั้นรึ” “พี่ดนัยจะไปไหนก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจ แต่พัสตร์จะบอกให้นะ เผื่อว่าจะตกข่าว” หญิงสาวไม่ลดละ จ้องตาสามีเขม็ง “แม่ปุณยวีร์อะไรของพี่น่ะ เป็นบ้าไปแล้ว ถ้าจะไปหาก็ต้องไปที่โรงพยาบาลบ้าโน่น” “พัสตร์...” ดนัยตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าภรรยาจะระแวงขนาดนี้ แค่เขารีบจะไปทำงานกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่โต จากหงุดหงิดเลยกลายเป็นโมโห ไม่สนใจร่างที่เพิ่งเดินกลับเข้าบ้านไป เขาโยนรองเท้าหุ้มส้นกลับเข้าไปในตู้ก่อนคว้ารองเท้าแตะมาสวม แล้วฝืนเดินให้เป็นปกติไปยังรถ เพื่อขับออกจากบ้านด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ทั้งๆ ที่เคยอยู่บ้านคนเดียวมาจนชิน หากวันนี้พัสตร์กลับรู้สึกขวัญผวา แรกๆ ก็เหงาและคิดถึงลูกชายที่ไปฝากบิดามารดากับน้องชายให้เป็นธุระเลี้ยงดูและไปรับไปส่งที่โรงเรียน เธออยากไปพาลูกกลับมาบ้าน แต่คิดไปคิดมาแล้วให้อยู่ทางโน้นไปสักพักจะดีกว่ากลับมาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน พัสตร์อาจคิดไปเองว่าวันนี้บริเวณบ้านเงียบผิดปกติ ไม่มีเสียงนกหรือสัตว์อื่นใดร้องให้ได้ยินเลย แม้แต่บ้านอื่นๆ โดยรอบก็ปราศจากเสียงไร้ผู้คน ไม่มีแม้แต่รถยนต์ที่เคยแล่นผ่านไปมาเป็นประจำ ความเงียบอันยาวนานสร้างจินตนาการน่ากลัวให้แก่หญิงสาว มีเสียงอะไรแทรกขึ้นมานิดเดียวเธอก็สะดุ้ง ต้องหมุนตัวไปรอบๆ เพื่อมองหาแหล่งที่มา พอลมซึ่งนานๆ จะพัดมาเสียที พัดใบไม้สั่นไหว พัสตร์ก็หวาดผวา จะนอนก็ไม่กล้านอนเกรงว่าฝันร้ายที่ยังติดตาอยู่จะตามมาหลอกหลอน ไม่ว่าจะตื่นหรือจะนอนล้วนทรมานทั้งสิ้น พอเย็นย่ำ ขวัญที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยก็สูญสลาย ฟ้าเริ่มมืดลงทุกที แต่สามียังไม่กลับบ้าน เธอต้องเปิดไฟทุกดวง ใช้ความสว่างปลอบใจ เปิดโทรทัศน์ดังลั่น นั่งอยู่หน้าจอทั้งๆ ที่ดูไม่รู้เรื่อง ก็เพียงเพื่อใช้ภาพและเสียงเป็นเพื่อนให้อุ่นใจ ดนัยผิดเวลาแม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ยังไม่โทรมาบอกกล่าว เสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้าน พัสตร์รีบเดินไปชะเง้อดูก็รู้ว่าไม่ใช่สามี แต่เธอก็ยังดีใจเพราะคนที่เปิดประตูรั้วเดินเข้ามานั้นคือน้องชายของเธอเอง แม้จะรำคาญอยู่บ้างที่พลินมาคอยจับผิดแทบทุกวัน หากตอนนี้ความหวาดกลัวที่ต้องอยู่เพียงลำพังในยามค่ำคืนมีมากกว่า จึงไม่คิดจะผลักไสเขากลับไปเหมือนเมื่อวันวาน “พี่พัสตร์...” พลินเห็นสภาพพี่สาวของเขาก็ตกใจ คลับคล้ายกับว่าเธอจะซูบผอมลงไปในชั่วข้ามคืน ใบหน้านั้นเล่าก็ราวกับคนเจ็บไข้มานานวัน ผมเผ้าที่เคยดูดี บัดนี้เจ้าตัวกลับไม่แยแสปล่อยให้มันยุ่งเหยิงเหมือนไม่ได้สัมผัสกับหวีเลย “พี่พัสตร์ไม่สบายหรือเปล่าครับ” เขาถามคนที่เพิ่งเดินเซไปนั่งที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ “ไม่ได้เป็นอะไร” พัสตร์ตอบ “ถึงเป็นก็ไม่มีใครมาสนใจอยู่แล้ว” พลินรู้สึกแปลกๆ ทั้งคำพูดและน้ำเสียง จะประชดก็ไม่ใช่ ตัดพ้อก็ไม่เชิง “แล้วพี่ดนัยล่ะครับ” เขามองไปรอบๆ “กลับมาหรือยัง” “กลับมาแล้วพลินก็ต้องเห็นสิ” ชายหนุ่มก็เลยถึงบางอ้อ ที่แท้กำลังรอสามีอยู่นี่เอง เขาดูนาฬิกา เกือบสองทุ่มแล้ว จะว่าพี่เขยกลับมาช้าก็ยังพูดไม่ได้เต็มปากเต็มคำนัก งานระดับผู้บริหารมักจะเอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่แล้ว “คงจะมีงานเยอะมั้งครับ หยุดไปตั้งหลายวันนี่” พลินออกความเห็นเพื่อปลอบใจพี่สาว แต่ฝ่ายนั้นไม่เห็นด้วย “ติดงานก็ต้องโทรมาบอกกล่าวกันสิ ไม่ใช่หายเงียบ ลองเป็นอย่างนี้แล้วจะให้พี่คิดยังไง” พลินชักรู้สึกไม่ชอบมาพากล คำพูดประโยคทำนองนี้ เขาเคยได้ยินพี่สาวพูดเมื่อเดือนสองเดือนที่ผ่านมา เหตุการณ์กำลังจะวนกลับไปอีหรอบเดิม “คงไม่ถึงกับอย่างนั้นหรอกครับ” “พลินเป็นผู้ชายก็ต้องเข้าข้างผู้ชายวันยังค่ำ” พัสตร์โต้ตอบไม่ลดละ จนพลินอ่อนใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นโทรไปถามเลยดีไหมครับ ว่าพี่ดนัยอยู่ที่ไหน” พลินกดเลขหมาย แต่ยังไม่ทันโทรออก โทรศัพท์ก็แทบหลุดมือเมื่อพัสตร์ปัดมันอย่างแรง “อย่านะพลิน พี่ดนัยยิ่งว่าพลินมายุ่งเรื่องครอบครัวของพี่อยู่” ชายหนุ่มถอนหายใจ กดปุ่มยกเลิก และเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม “ถ้าอย่างนั้นพี่พัสตร์ก็โทรตามเองสิครับ” มันน่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ หากพัสตร์ก็ยังอึกอัก “เอ่อ... พี่ก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของเขานักหรอก” ความโมโห ความน้อยใจในตอนเช้าคงมีหลงเหลือ ยิ่งความคิดระแวงยิ่งมีเต็มเปี่ยม พัสตร์ก้มหน้าพูดเสียงสั่น “ป่านนี้เขาอาจจะอยู่กับผู้หญิงคนนั้นก็ได้” พลินได้ยินเข้าก็ถอนหายใจอีกครั้ง “ทำไมพี่พัสตร์ถึงได้คิดอย่างนั้น เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ก็ผมเพิ่งกลับจากไปเยี่ยมปุณยวีร์มา” พัสตร์เงยหน้าขึ้นจ้องตาพลินทันที จากที่หงุดหงิดสามีก็เลยหันมาเล่นงานน้องชายแทน “พลินไปหานังนั่นมันทำไม” ------------- จบบทที่ 25 ------------- ต่อบทที่ 26 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:54:47

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 26 เป็นเพราะรถเก๋งสองคันเท่านั้นที่ทำให้การจราจรที่คับคั่งอยู่แล้วกลายเป็นอัมพาต คนขับทั้งสองคันต่างลงมาดูรถของตนเองแล้วส่ายหน้า คันหนึ่งเปลี่ยนเลนกะทันหัน ส่วนอีกคันก็ถือว่าตนมาถูกทาง ไม่มีใครยอมใคร ผลจึงบุบเสียหายทั้งสองคัน ดนัยชะเง้อมองเหตุการณ์ข้างหน้า ซึ่งเกิดขึ้นห่างออกไปประมาณห้าสิบเมตร เขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะผิดจะถูก แต่การที่สองคนนั้นไม่ขยับรถออกจากที่เกิดเหตุ ทำให้ขวางช่องทางจราจรถึงสองช่อง จากสามเลนก็เลยเหลือแค่เลนเดียว รถราติดวินาศสันตะโร งานที่คั่งค้างอยู่กว่าจะสะสางเสร็จ คนอื่นๆ เขาก็กลับบ้านกันไปตั้งนานแล้ว ออกมาช้าแล้วยังเจอรถติดอีก เขาหงุดหงิดจนแทบอยากจะขับรถพุ่งชนเป็นคันที่สามให้รู้แล้วรู้รอด ‘ไอ้พวกไร้น้ำใจ’ ดนัยนึก... ถ้ามีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมเสียตั้งแต่แรกก็คงไม่ชนกันหรอก เขาโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง โมโหจนฉุกคิดได้ว่า ที่หงุดหงิดมากมายอยู่นี้เป็นเพราะรถติดจริงหรือ วันนี้ทั้งวันเขาทำงานอย่างมีความสุข นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ ต่อให้งานเยอะเท่าใดก็ไม่เบื่อ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวล้วนรื่นรมย์ ดนัยรู้สึกอย่างนั้นจนกระทั่งทำงานเสร็จได้เวลากลับบ้าน บ้านกลายเป็นสถานที่น่าเบื่อไปแล้ว และเขาก็ตอบตัวเองได้โดยพลัน ว่าแท้จริงแล้วสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดอยู่ในขณะนี้คืออะไรกันแน่ ดนัยหยิบโทรศัพท์จะโทรบอกภรรยาเรื่องกลับช้าผิดเวลา แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจ เธอคงไม่ใยดีเขาหรอก วันๆ ได้แต่มองเขาในแง่ร้าย คอยแต่ฟื้นฝอยหาตะเข็บไม่รู้จักจบจักสิ้น ยิ่งขับรถใกล้จะถึงบ้านมากขึ้นเท่าไร ใจของดนัยก็ยิ่งร้อนรุ่ม เขาพยายามระงับสติอารมณ์ นึกถึงข้อดีของพัสตร์ซึ่งมีอยู่มากมาย ความพยายามนี้จะสำเร็จหรือไม่ เขาไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าพอเห็นรถของพลินจอดอยู่หน้าบ้าน สิ่งที่เพียรทำมาตลอดไร้ประโยชน์ทันที พลินอ่อนอกอ่อนใจ กว่าจะหาคำอธิบายที่ทำให้พี่สาวหยุดซักถามเรื่องที่เขาไปเยี่ยมปุณยวีร์ถึงโรงพยาบาลได้ก็ปาเข้าไปครึ่งค่อนชั่วโมง และเขาก็ไม่แน่ใจนักว่าที่เลิกถามนั้นเป็นเพราะหายข้องใจแล้วหรือเป็นเพราะเหนื่อยหน่ายไปเอง พลินตั้งใจจะอยู่เป็นเพื่อนพัสตร์จนกว่าดนัยจะกลับ เขานั่งอยู่ในห้องรับแขก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป ขนาดกำลังพอดี สมฐานะครอบครัวซึ่งมีสมาชิกสามคนพ่อแม่ลูก แต่เมื่อต้องอยู่คนเดียว พลินกลับรู้สึกว่ามันใหญ่โตกว้างขวางเสียจนหลายสิ่งหลายอย่างรวมทั้งห้องหับบางห้อง มากเกินความต้องการ กว้างขวางจนกลายเป็นความเวิ้งว้าง เขาเห็นใจพี่สาวที่ยึดสามีเป็นที่พึ่ง เป็นหลักของชีวิต เมื่อสามีเปลี่ยนไป หลักที่ยึดอยู่เลื่อนลอยเคว้งคว้าง พอดนัยกลับมา เธอก็ยึดจับไว้อีกครั้ง ทว่าคราวนี้เธอทั้งจับทั้งกดไว้แน่นด้วยความหวาดระแวงว่าหลักนั้นจะหลุดลอยไปเหมือนที่ผ่านมา ดนัยกลับถึงบ้านเวลาสามทุ่มเศษ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าบอกบุญไม่รับ เจอภรรยาแทนที่จะบอกกล่าวว่าทำไมถึงกลับบ้านช้าผิดปกติก็กลับทำหน้าบึ้งเข้าใส่ ส่วนพัสตร์ทั้งๆ ที่รอสามีอยู่ตั้งแต่ค่ำ พอเขากลับมาแทนที่จะดีใจก็กลับปั้นปึ่ง บรรยากาศเงียบเหงา กลายเป็นความตึงเครียดขึ้นมาทันที ดนัยเหลือบตามองพลินแวบหนึ่ง แล้วเดินผ่านพัสตร์ตรงไปที่บันได ก้าวขึ้นชั้นบนโดยลงส้นตึงๆ ไปตลอดทาง พัสตร์มองตามเม้มปากแน่น ตัวสั่นระริก พยายามห้ามอารมณ์โกรธ หากในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้ เดินลงส้นตึงๆ ตามสามีขึ้นไป “ไปทำงานวันแรกก็กลับบ้านเสียสามทุ่มเลยนะคะ” แม้จะลงหางเสียงตามความเคยชิน แต่น้ำเสียงของคำอื่นๆ ในประโยคกระด้างราวกับมะนาวหน้าแล้ง ดนัยกำลังหยิบของออกจากกระเป๋าเสื้อและกระเป๋ากางเกง เตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า จะไปอาบน้ำ เขาพูดสั้นๆ โดยไม่มองหน้าภรรยา “งานเยอะ รถติด” ท่าทางเหมือนไม่เต็มใจจะตอบนั้นสร้างความขุ่นเคืองเป็นทวีคูณ “แล้วทำไมไม่โทรมาบอก โทรศัพท์ก็มีไม่ใช่หรือคะ” “แล้วทำไมพัสตร์ไม่โทรมาถาม” ดนัยสวนกลับทันควัน “ผมไม่ใช่เด็กๆ นะที่จะต้องรายงานทุกระยะว่าไปทำอะไร ที่ไหน” พูดจบเขาก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทั้งๆ ที่ยังสวมชุดทำงานอยู่ พัสตร์ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างแรง โทรไปก็คงถูกตำหนิว่ายุ่ง ครั้นไม่โทรก็กลายเป็นฝ่ายผิดอีก ทำไมดนัยถึงได้ใจร้ายต่อเธอเช่นนี้ ดนัยหายเข้าไปในห้องน้ำครู่เดียวเท่านั้นก็ผลุนผลันออกมา เขายังคงสวมชุดเดิม เนื้อตัวไม่เปียกน้ำสักหยด ด็อกเตอร์หนุ่มเหวี่ยงผ้าเช็ดตัวไปที่ราวแขวน แล้วตรงรี่มาหยิบกระเป๋าสตางค์ สวมนาฬิกา ก่อนคว้ากุญแจรถเดินดุ่มๆ ออกจากห้องไป พัสตร์ลุกขึ้นก้าวตาม ออกจากห้องได้ก็ปิดประตูดังโครม เธอไปทันสามีตรงเชิงบันไดชั้นล่างพอดี “พี่ดนัยจะไปไหนคะ” เสียงของเธอดังราวกับตวาด ดนัยตอบกลับมาด้วยระดับเสียงเดียวกัน “ผมจะไปไหนก็เรื่องของผม” “พี่ดนัยพูดอย่างนี้ได้ยังไง” “ในเมื่อบ้านมันกลายเป็นนรก แล้วผมจะอยู่ไปทำไม” “อ้อ... บ้านนี้เป็นนรก” พัสตร์สั่นทั้งตัวสั่นทั้งเสียง “แล้วบ้านนังนั่นมันเป็นสวรรค์ใช่ไหมคะ ไม่ใช่สิ ต้องโรงพยาบาลบ้า เชิญพี่ดนัยไปหาสวรรค์วิมานที่โรงพยาบาลบ้าได้เลยค่ะ” นอกจากไม่ห้ามแล้ว พัสตร์ยังออกปากขับไสไล่ส่ง พลินนั่งดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ก็ตกใจ เกรงว่าเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่ จึงเดินเข้ามาห้าม “พี่ทั้งสองใจเย็นๆ กันก่อนครับ” “จะเย็นอย่างไรไหวเล่าพลิน” พัสตร์บอกน้องชาย “กลับมาไม่ทันไรจะออกไปอีกแล้ว” “ผมออกไปก็เพราะพัสตร์นั่นแหละ” ดนัยโต้ทันที ก่อนที่พัสตร์จะเถียงหรือต่อว่าอะไรอีก พลินก็พูดแทรก “ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันดีกว่าครับ อย่าใช้อารมณ์ต่อกันเลย” แทนที่จะได้ผล ดนัยก็หันขวับมาทางพลิน “อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย เป็นน้องก็อยู่ส่วนน้อง” “ใจเย็นๆ ครับ พี่ดนัย” พลินไม่ถือสาพี่เขยซึ่งกำลังโกรธจัด ทว่าคนที่ทนไม่ได้คือพี่สาวของเขา “อย่ามาว่าน้องของพัสตร์อย่างนั้นนะพี่ดนัย ถ้าพี่ไม่ทำตัวแย่ๆ พลินก็คงไม่ต้องมายุ่งหรอก” พลินกลุ้มใจ เรื่องของเขากลายเป็นประเด็นใหม่ให้พี่เขยกับพี่สาวทุ่มเถียงกันอีก ในขณะที่พลินยังไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป ดนัยก็ประกาศโครม “ถ้าพัสตร์เห็นว่าญาติพี่น้องดีกว่าสามีที่แย่ๆ อย่างผมละก็ เราหย่ากันดีกว่า” จะด้วยอารมณ์โกรธ ความอดทนถึงขีดสุด หรืออะไรก็แล้วแต่ พัสตร์รับคำท้าทันที “ได้เลยค่ะ พัสตร์เองก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว” “ก็ดี... พรุ่งนี้เช้าเราไปเจอกันที่เขต” ดนัยพูดก่อนหมุนตัวเดินไปขึ้นรถขับออกจากบ้าน มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:56:33

ความคิดเห็นที่ 4 . พลินยืนตะลึง ไม่คิดเลยว่าปัญหาจะลุกลามใหญ่โตถึงเพียงนี้ เขาเจตนาดีแท้ๆ แต่กลับกลายเป็นซ้ำเติมให้บานปลาย “พี่พัสตร์... ผมขอโทษ” พัสตร์เองก็คาดไม่ถึงเช่นเดียวกับน้องชาย สถานการณ์น่าจะดีขึ้นแล้ว หลังจากที่ดนัยกลับมาหาเธอ และมือที่สามอย่างปุณยวีร์ก็ได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อไปแล้ว ครอบครัวของเธอน่าจะกลับมาเป็นสุขดังเดิม ทว่าสุดท้ายแล้วต้องลงเอยด้วยการหย่าร้าง เป็นเพราะปีศาจร้ายตนใดเข้าสิงหรือ ผลจึงได้กลายเป็นอย่างนี้ “ไม่เกี่ยวกับพลินหรอก อย่าคิดมากไปเลย” พัสตร์ปลอบน้องชายที่ยืนซึมอยู่ ก่อนเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างอ่อนระโหยโรยแรง เธอไม่โทษพลินเลยสักนิด กลับจะขอบใจเสียด้วยซ้ำ หญิงสาวคิดว่าถ้าพลินประสบปัญหาแบบนี้ ในฐานะพี่ เธอก็ต้องทำเช่นเดียวกับที่น้องชายกระทำ และก็ยังเชื่ออีกด้วยว่าพี่น้องคู่อื่นๆ ก็จะไม่ดูดาย ยามที่คนใดคนหนึ่งประสบปัญหาครอบครัว พลินเดินตามไปนั่งข้างๆ เขามองพี่สาวด้วยความสงสาร พยายามไม่คิดถึงข้อกล่าวหาจากพี่เขย ด้วยการหย่าร้างนั้นเป็นเรื่องใหญ่กว่ากว่ากันมากมาย “พี่พัสตร์จะหย่ากับพี่ดนัยจริงๆ หรือครับ” “จริงสิ” พัสตร์ตอบหนักแน่น แต่แล้วเธอก็ออกอาการ “ในเมื่อเป็นความต้องการของพี่ดนัย แล้วพี่จะขัดได้อย่างไร” พลินฟังแค่นั้นก็รู้ว่าพัสตร์ลังเล แต่เมื่อพลั้งปากรับคำท้าไปแล้วก็ยากจะคืนคำ “แล้วพี่พัสตร์จะทำอย่างไรต่อไปครับ” “ไม่รู้สิ” พัสตร์ตอบตามตรง “มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป พี่ยังตั้งตัวไม่ทัน” ชายหนุ่มตั้งใจจะนอนค้างที่นี่เป็นเพื่อนพี่สาว ทว่าพัสตร์บอกให้เขากลับบ้านไป ไม่ต้องเป็นห่วง เธออยู่บ้านคนเดียวได้ ไม่มีอะไรน่ากลัวอีกต่อไป ในเมื่อทุกสิ่งเดินทางมาถึงจุดจบ “เรื่องที่น่ากลัวที่สุดสำหรับพี่ คงเป็นตอนพรุ่งนี้เช้า” “พี่พัสตร์...” พลินเห็นใจพี่สาวของเขามาก เมื่อความฝันที่จะมีครอบครัวเปี่ยมสุข อยู่ด้วยกันจนแก่จนเฒ่าทลายลง “ไปค้างบ้านโน้นดีไหมครับ” “ไม่ละ ขออยู่ที่นี่ดีกว่า ดูซิว่าถ้าไม่มีเขาพี่จะอยู่ได้ไหม” พลินชวนอีกสองสามครั้ง แต่พัสตร์ก็ยังยืนกรานปฏิเสธ เขาจึงกล่าว “ถ้าอย่างนั้น พี่สัญญากับผมนะครับ ว่าจะไม่ทำร้ายตัวเอง” หญิงสาวยิ้มเศร้าๆ ให้น้องชาย “พี่ไม่ทำอย่างนั้นหรอก พี่ยังรักลูก รักพ่อแม่ และก็รักพลิน” ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นก็เบาใจ ก่อนจะกลับพัสตร์ขอร้องเขาว่า “รบกวนอธิบายให้พ่อแม่เข้าใจด้วยนะ” พลินรับปาก ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จะเริ่มต้นบอกพ่อกับแม่อย่างไรดี เขาลาพี่สาวแล้วเดินออกมาที่รถ ก่อนหันกลับไปมองบ้านที่เคยอบอุ่นเป็นที่น่าอิจฉาของใครๆ ถ้าปีศาจร้ายซึ่งครอบงำพี่เขยของเขามีอยู่จริงอย่างที่นิศาพูด มันคงหัวเราะอย่างลำพองใจที่งานของมันสำเร็จลุล่วงไปตามต้องการแล้ว พลินถอนหายใจก่อนเปิดประตูขึ้นรถขับออกไปอย่างช้าๆ เพียงไม่กี่เมตรขณะที่ผ่านสวนสาธารณะประจำหมู่บ้าน เขาก็เห็นรถเก๋งสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่ในเงามืดของต้นไม้ใหญ่ริมถนน พลินแตะเบรกโดยพลันด้วยจำได้ว่ารถคันนั้นคือรถของพี่เขยนั่นเอง ชายหนุ่มแปลกใจมาก นับจากที่ดนัยออกจากบ้านมาก็เกือบชั่วโมงแล้ว แต่เขายังไปไม่ถึงไหน และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ดนัยมาทำอะไรที่นี่ ด้วยความสงสัย พลินจึงจอดรถข้างทางแล้วเดินลงไปดู รถของดนัยติดฟิล์มมืด จึงต้องเข้าไปดูใกล้ๆ ผ่านทางกระจกหน้า เพียงเพื่อให้เห็นว่าภายในรถว่างเปล่า พลินหมุนตัวมองไปรอบๆ ในใจก็นึกเป็นห่วงพี่เขย จะว่าจอดรถไว้ที่นี่แล้วนั่งรถแท็กซี่ไปก็ไม่น่าใช่ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องทำเช่นนั้น และแล้วเขาก็เห็นดนัยเดินวนเวียนอยู่ในสวนสาธารณะ วนไปวนมาเหมือนเสือติดจั่น หาทางออกไม่ถูก เขาชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหา พอดนัยเห็นพลินก็ชะงัก ใบหน้าของด็อกเตอร์หนุ่มซูบซีดอิดโรย หากยังยืนยิ้มออกมาอย่างน่าเวทนา แล้วดนัยก็พูดประโยคที่พลินไม่คิดว่าจะได้ยิน “พลิน... คุณช่วยผมหน่อยเถิดนะ ผมขอร้อง” หลังจากที่ดนัยผลุนผลันออกมาจากบ้านแล้ว ใจที่รุ่มร้อนไปด้วยไฟโทสะก็ค่อยๆ สงบลง รถที่แล่นเร็วปานจรวดก็ชะลอช้าราวกับเต่าคลาน เมื่อความโกรธหายไป สติก็กลับคืนมา จะว่าไปแล้วสามีภรรยาก็เหมือนลิ้นกับฟัน อยู่ด้วยกันก็ต้องกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นธรรมดา และเรื่องที่เขาทะเลาะกับพัสตร์นั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหนักหนาอะไรเลย ถ้าใจเย็นอย่างที่พลินเตือนสักนิด ปัญหาก็จบ คงไม่ถึงกับลงเอยด้วยการหย่า ...นี่เขาทำอะไรลงไป... ดนัยหมุนพวงมาลัยกลับรถ ถ้าเขากลับไปที่บ้านตอนนี้ พัสตร์จะว่าอย่างไร ในเมื่อเขาประกาศท้าทายออกมาอย่างเต็มปาก และเธอก็รับคำท้านั้นเสียด้วย หรือว่าพัสตร์หมดรักเขาแล้ว ไม่จริง... ดนัยเถียงตัวเอง ถ้าเป็นอย่างนั้นเหตุใดเธอถึงได้รอเขาอยู่ ที่เธอโกรธก็เพราะว่าเป็นห่วง หรือว่าพัสตร์เกลียดเขาจึงรอเพื่อคอยซ้ำเติมถากถางและต่อว่าเท่านั้น ดนัยสับสนในความคิด มันวกวนอยู่ในสมองไม่รู้จบ แล้วในที่สุดเขาก็ถามตัวเอง ยังรักเธออยู่หรือเปล่า คำตอบตามออกมาทันควัน ยังรักอยู่เต็มหัวใจ... แล้วทำไมจึงทำเช่นนี้... เขาหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ยิ่งใกล้บ้านเข้าไปทุกที ความสับสนก็ยิ่งเพิ่มขึ้น เขากลัวว่าเมื่อกลับไปแล้วเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม ไฉนความอดทนของตัวเองถึงช่างมีน้อยนัก แค่ภรรยาหวาดระแวงว่าสามีจะประพฤติตนอย่างเก่าก่อนก็รำคาญโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทั้งๆ ที่รู้ว่าการทำอย่างนั้นไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น เขากลัวว่าเธอจะหัวเราะเยาะเย้ย ที่ประกาศท้าออกไปไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องซมซานกลับมาขอคืนดี และที่กลัวที่สุดก็คือ เธอไม่ยกโทษให้ ดนัยเริ่มแปลกใจ ยิ่งใกล้บ้านเขายิ่งคิดแต่เรื่องร้ายๆ จึงตัดสินใจจอดรถที่สวนสาธารณะ แล้วคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ความกลัดกลุ้มมีมากเกินกว่าที่จะนั่งอยู่ในรถเฉยๆ จึงออกไปเดินนอกรถ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ยิ่งกลัวก็ยิ่งคิด ดนัยรู้ตัวว่าความรู้สึกของเขากำลังจะเปลี่ยนไปอีกแล้ว เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูก ภรรยานั้นผิดแต่เพียงผู้เดียว ดนัยพยายามสลัดความรู้สึกอย่างนั้นออกไป แต่ก็ไม่สามารถจะทำได้ ในขณะที่สิ้นหวังเขาก็เห็นน้องภรรยาเดินเข้ามา จากตัวยุ่งเรื่องในครอบครัว จึงกลายเป็นพระมาโปรดในทันที “พลิน... คุณช่วยผมหน่อยเถิดนะ ผมขอร้อง” พลินงุนงงไม่น้อยที่ได้ยินพี่เขยพูดอย่างนั้น “ช่วย... ช่วยอะไรหรือครับ” คนขอร้องก็ยังสับสน รู้ว่าตัวเองต้องการความช่วยเหลือ แต่ไม่รู้ว่าจะให้ช่วยอะไร พักใหญ่ๆ ทีเดียวกว่าจะเรียบเรียงเป็นคำพูดออกมาได้ “พลินอย่าโกรธผมนะ ที่พูดจาไม่ดีออกไป” พลินยิ้มให้พี่เขยอย่างอ่อนโยน “ไม่โกรธครับ ผมไม่เคยโกรธพี่ดนัยเลย” ดนัยแทบจะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความตื้นตันใจ เขาเป็นคนเลวร้ายจริงๆ ที่ว่าน้องภรรยาอย่างนั้นได้ ทั้งๆ ที่พลินคนนี้เคยช่วยเจรจาให้พัสตร์ใจอ่อนมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เขาเองมิได้สำเหนียกเลย พอมีปัญหาหงุดหงิดใจก็กลับพาลต่อว่าพลินอีก ละอายใจเหลือเกิน... “สรุปว่าพี่ดนัยจะขอคืนดีกับพี่พัสตร์ใช่ไหมครับ” พลินถามตรงๆ หลังจากที่ฟังดนัยพูดวกไปวนมา เหมือนคนสับสนในความคิด ดนัยพยักหน้าหงึกๆ พลินจึงออกเดินนำ ทว่าถูกทักท้วงไว้ “จะไปไหนหรือ” “ก็ไปหาพี่พัสตร์ที่บ้านสิครับ” พลินงง และยิ่งงงกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายส่ายหน้าดิก “ไปไม่ได้... ผมกลับไปไม่ได้” “ทำไมละครับ ก็ไหนว่าจะคืนดีกับพี่พัสตร์ไม่ใช่หรือ” ดนัยถอนหายใจ เงยหน้ามองฟ้าอันมืดมิด “ใจผมเหมือนมีปีศาจร้ายสิงอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หงุดหงิดนักหนาเวลาคุยกับพัสตร์ คำพูดของเธอไม่เคยเข้าหูผมเลย ทั้งๆ ที่พูดกันธรรมดาๆ แต่ฟังแล้วเป็นต้องโกรธทุกครั้ง” พลินคงไม่ฉุกใจคิดถ้าไม่ได้ยินคำว่า ‘ปีศาจร้าย’ “ผมจะทำอย่างไรดี” ดนัยพูดต่อ “หากกลับไปเกรงว่าแทนที่จะขอคืนดีกลับกลายเป็นชวนทะเลาะเหมือนเดิม พลินพอจะมีทางช่วยบ้างไหม” “มีทางสิครับ” พลินพูดอย่างมั่นใจ ก่อนก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เกือบห้าทุ่มแล้ว ไม่รู้ว่านิศาจะนอนหลับไปแล้วหรือยังถ้าเขาโทรศัพท์หาตอนนี้ เธอจะพอมีเวลาว่างหรือเปล่า ------------- จบบทที่ 26 ------------- ต่อบทที่ 27 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:57:47

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 27 นิศากลับจากเยี่ยมปุณยวีร์มาถึงบ้านตอนหนึ่งทุ่มเศษ เป็นเวลาที่ทิวาดูดวงชะตาให้ผู้ศรัทธารายสุดท้ายเสร็จพอดี เธอจึงเข้ามาในอาคารหลังใหญ่ซึ่งเป็นที่พักอาศัยก่อนพี่ชายไม่กี่อึดใจ “วันนี้เลิกเร็วนะคะพี่ทิว” ปกติแล้วทิวาจะทำงานถึงสามทุ่ม บางครั้งบางคราวติดพันต่อเนื่องหรือว่ามีรายพิเศษก็ถึงสี่ห้าทุ่มโน่น พอวันนี้เลิกเพียงหนึ่งทุ่ม นิศาจึงทักอย่างแปลกใจ “เลื่อนนัดไปสองรายน่ะ เที่ยวบินยกเลิกกะทันหัน หาตั๋วไม่ได้” ผู้ศรัทธาหลายต่อหลายคนของทิวาอยู่ต่างจังหวัด และในจำนวนนี้มีไม่น้อยที่ไปกลับโดยเครื่องบินภายในวันเดียว พอเจอปัญหาเที่ยวบินยกเลิก จึงต้องเลื่อนนัดไปโดยปริยาย “ดีเหมือนกันจะได้พักผ่อนแต่หัวค่ำบ้าง” ทิวาพูดต่อ “หลังๆ นี่ชักเหนื่อย อายุมากแล้วก็อย่างนี้” “สามสิบเนี่ยนะคะ อายุมาก” นิศาหัวเราะ “พี่ทิวพูดเหมือนคนอายุสักหกสิบ” “อีกหน่อยเราน่ะ จะยิ่งกว่าพี่อีก” พอพูดไปแล้วทิวาก็นึกขึ้นได้ว่าพลั้งปาก นิศาไม่เคยคิดว่าการใช้พลังทางจิตในการดูให้ผู้ศรัทธาได้เพียงวันละไม่กี่รายเป็นปมด้อยของเธอก็จริง แต่เขาก็ไม่ควรกล่าวถึง จึงเบี่ยงประเด็นไปพูดเรื่องอื่นแทน “วันนี้ก็กลับมาเร็วนี่ เพิ่งจะทุ่มกว่าเท่านั้น” ทว่าเรื่องนี้กลับกลายเป็นสร้างความหนักใจให้แก่นิศามากกว่า เธอไม่คิดว่าพี่ชายจะรู้เรื่องที่เธอกลับบ้านไม่ต่ำกว่าสองทุ่มเกือบทุกวัน ยิ่งประโยคต่อมานิศาก็ยิ่งวิตก “แล้วเป็นอย่างไรบ้าง แฟนของนิด นิสัยดีมั้ย ชื่ออะไรนะ พี่จำไม่ได้” “เขาชื่อพลินค่ะ แต่ไม่ได้เป็นแฟนนิดสักหน่อย” “จริงหรือ” นิศาต้องก้มหน้างุด ไม่ให้พี่ชายเห็นสีหน้าของเธอ “พี่ทิว... เราตกลงกันแล้วนะ ว่าจะไม่ดูดวงซึ่งกันและกัน” นิศาย้ำถึงข้อตกลงระหว่างพี่กับน้อง “พี่ก็ไม่ได้ผิดข้อตกลงนี่” ทิวาหัวเราะ “ทำอย่างกับว่าไอ้ที่เราไปไหนมาไหนกับใครเป็นความลับไม่มีใครเห็นอย่างนั้น” “ทำนุอีกแล้วใช่ไหมคะ” หญิงสาวถอนหายใจ นึกถึงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูบ้าน “สงสัยจะต้องหาคนใหม่มาทำเสียแล้ว” ทิวาเห็นน้องสาวหน้าง้ำหน้างอก็ยิ่งหัวเราะเสียงดัง “นิดไล่ทำนุออก พี่ก็จ้างเข้ามาทำใหม่ได้ คนจำรายละเอียดแม่นๆ อย่างนี้ หายาก โดยเฉพาะเอาไว้ให้รายงานเรื่องแฟนของนิด” “พี่ทิว...” นิศาหน้าง้ำกว่าเดิม “ไม่คุยด้วยละ ไปอาบน้ำนอนดีกว่า” นอกจากนิศาจะเก้อเขินที่ถูกทิวากระเซ้าเย้าแหย่เรื่องพลินแล้ว เธอยังกลัวว่าพี่ชายจะโยงใยไปถึงเรื่องอื่นด้วย การที่เขายังหัวเราะอารมณ์ดีอยู่ได้นั้น ก็เป็นเพราะยังไม่รู้ว่าเธอฝ่าฝืนคำห้ามปราม ขืนนั่งอยู่นานๆ ซักไปซักมา อาจจะมีพิรุธให้จับได้ พอนิศาพูดจบ เธอจึงรีบเดินขึ้นบันไดไปยังห้องส่วนตัวชั้นบนทันที จากการที่กลับมาถึงบ้านตั้งแต่หนึ่งทุ่มเศษ ทำให้นิศารู้สึกเหมือนมีเวลาว่างมากมาย ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนแต่ไหนแต่ไรไม่เคยออกจากบ้านหลังเลิกงาน เธอยังไม่รู้สึกว่าตัวเองมีเวลาว่างขนาดนี้ หญิงสาวนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง หากใจกลับนึกถึงชายหนุ่มที่เทียวมารับเธอไปรับประทานอาหารค่ำเกือบทุกวัน เธอยังรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์ได้ดี พลินเองก็เช่นกัน ไม่รุกคืบเข้ามาเหมือนช่วงแรกๆ อาจจะเป็นเพราะความกังวลเรื่องพี่สาวมีมากขึ้น หากถึงกระนั้น ทุกคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นพี่ชายของเธอ พี่สาวของเขา ตลอดจนพล.ท.พฤกษ์ คุณหญิงพลอย บิดามารดาของพลิน ต่างก็มองว่าเขากับเธอเป็นแฟนกันทั้งนั้น ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือขุ่นเคืองดี นิศาปิดหนังสือ เอี้ยวตัววางมันลงบนโต๊ะหัวเตียง กำลังจะเอื้อมมือปิดโคมไฟ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไม่มีคำถามในใจว่าใครโทรมา เพราะเสียงสัญญาณเรียกเข้าอย่างนี้ เธอตั้งไว้สำหรับพลินคนเดียว เขาโทรมาหาเธอทำไมตอนห้าทุ่มกว่า “นิศา... ดีใจจังที่คุณรับโทรศัพท์” ประโยคแรกพลินพูดเหมือนกับว่าเธอกำลังงอนและจะไม่รับโทรศัพท์จากเขาอย่างไรอย่างนั้น “รับสิคะ ทำไมจะไม่รับ” นิศาตอบแบบธรรมดาทั่วๆ ไป หารู้ไม่ว่านั่นคือคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับชายหนุ่ม น้ำเสียงของเขาเอาจริงเอาจังมากในประโยคต่อมา “คุณนิศานอนแล้วหรือยังครับ... ผมหมายถึงตอนนี้คุณว่างหรือเปล่า” นิศารู้ทันทีว่ามีงานด่วน เขาคงไม่โทรมาหาเธอตอนดึกๆ ดื่นๆ ด้วยเรื่องไร้สาระแน่ๆ ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆ ก็ว่าไปอย่าง “ว่างค่ะ ว่าง มีธุระอะไรหรือคะ ตอนนี้คุณพลินอยู่ที่ไหน” “อยู่ที่บ้านพี่พัสตร์ครับ... เอ่อ... ใกล้ๆ บ้านน่ะ ผมอยู่กับพี่ดนัย” แรกๆ นิศาออกจะงุนงง แต่เมื่อฟังพลินเล่าต่อไปแล้วเธอก็เข้าใจ ครอบครัวของดนัยกับพัสตร์เดินทางมาถึงจุดแตกหักตามคาด แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ คนที่ยอมให้เธอเข้าไปช่วยเหลือคือดนัย ไม่ใช่พัสตร์ “คุณพลินพาพี่ดนัยกลับบ้านไปก่อนค่ะ นิศาจะรีบตามไป” “ผมเกรงว่า...” “ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ คุณพลินอย่ากังวล แค่อย่าให้สองคนนั้นเผชิญหน้ากันก็พอ” นิศาแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ซึ่งก็ไม่พ้นเสื้อยืดคอกลมกางเกงยีนส์อีก เธอรีบออกจากห้องส่วนตัว เดินลงบันไดมาชั้นล่าง แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นทิวาเดินถือแก้วเครื่องดื่มมือหนึ่ง จานขนมอีกมือหนึ่ง กำลังเดินสวนขึ้นมา “นอนไม่หลับเหมือนกันหรือนิด... อ้าว แล้วนั่นจะไปไหนละนี่” ทิวาคงแปลกใจ ก็แน่อยู่แล้ว เวลานี้เธอควรสวมชุดนอนมากกว่าเสื้อยืดกางเกงยีนส์อย่างนี้ “พี่ทิวดูหนังตามสบายนะคะ เปิดดังๆ เลยก็ได้” นิศาเลี่ยงที่จะไม่ตอบ เธอเบี่ยงประเด็นไปที่พี่ชายซึ่งกำลังถือของกินไปยังห้องดูภาพยนตร์ของเขา ทว่าไม่สำเร็จ “พี่ถามว่านิดจะไปไหน ดึกป่านนี้แล้ว” สุดที่จะอธิบาย ขืนบอกไปมีหวังโดนสองเด้ง ทั้งเรื่องพลินและเรื่องพัสตร์ คราวนี้คงไม่ได้ออกไปไหนกัน ต้องนั่งฟังพี่ชายอบรมยืดยาวแน่ นิศาจึงตัดสินใจ หนีไปดื้อๆ แล้วค่อยมาชี้แจงแก้ตัวกันภายหลัง “นิดมีธุระด่วนค่ะ มีคนโทรมาตาม พี่ทิวไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” พูดจบเธอก็แทบจะวิ่งลงจากบันได โดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากทิวาอีกเลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 08:58:55

ความคิดเห็นที่ 6 . พลินโทรศัพท์หานิศาเสร็จก็มีสองอารมณ์เกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ประการแรกคือดีใจที่เธอรับปากว่าจะมาช่วยเหลือทันที ส่วนประการที่สองนั้น เขายังมองไม่เห็นทางเลยว่าจะพาพี่เขยกลับบ้านอย่างไรไม่ให้เผชิญหน้ากับพี่สาว พูดง่ายแต่ทำยากชะมัด ดนัยเริ่มออกอาการหงุดหงิดเมื่อเข้ามาในบ้านอย่างที่เจ้าตัวกล่าวไว้อย่างไม่มีผิด ขนาดพลินโทรศัพท์มาบอกพี่สาวให้เธออยู่แต่ในห้องนอนชั้นบน ห้ามลงมาเด็ดขาด ดนัยก็กลับตะโกนหาเรื่องขึ้นไป พลินห้ามได้ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น พักเดียวพี่เขยก็ตะโกนอีก หนักๆ เข้าพัสตร์ก็เลยทนไม่ไหว ออกมายืนที่หัวบันไดโต้ตอบ พลินต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงหย่าศึกห้ามทัพเป็นพัลวัน กว่านิศาจะมาถึงเขาก็แทบหมดเรี่ยวแรง “รู้อย่างนี้ ผมให้พี่ดนัยรออยู่ข้างนอกยังจะดีเสียกว่า” ชายหนุ่มบ่นแกมตัดพ้อกับหญิงสาว เพราะการที่เขาพาดนัยกลับมาบ้านนั้น เป็นเพราะเธอแนะนำ “อย่างนี้แหละค่ะ ดีแล้ว” “ดีแล้ว...” พลินทวนคำ “พี่เขยกับพี่สาวผมทุ่มถียงจนแทบจะตีกันนะหรือครับดีแล้ว” นิศายิ้ม มองดนัยที่นั่งหน้าตาบูดบึ้งบอกบุญไม่รับอยู่ในห้องรับแขก ส่วนพัสตร์หายกลับเข้าไปในห้องนอนตามเดิม “สามีภรรยาถ้าทะเลาะกันโดยอยู่ในบ้านทั้งคู่ โอกาสจะแตกหักแทบไม่มีค่ะ ส่วนใหญ่ที่หย่าร้างเป็นเพราะฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดออกจากบ้านไปมากกว่า” พลินเห็นด้วยกับเหตุผลของนิศา หากยังไม่วายบ่นแถมท้าย “รอให้คุณมาก่อนก็ได้นี่ ผมคนเดียวห้ามแทบไม่ไหว” “ก็ดีแล้วนี่คะ” นิศายืนยันความหมายเดิม “คุณพลินจะได้จำเป็นตัวอย่าง เผื่อภายหน้ามีครอบครัว จะได้แก้ปัญหาเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาช่วย” “ไม่หรอกครับ เชื่อผมเถอะ ผมไม่ทำตัวมีปัญหาอย่างแน่นอน” นิศาหยุดยิ้มทันที พูดไปพูดมาเรื่องก็วกกลับจะเข้าตัวเอง ก่อนที่เธอจะกล่าวอะไรดนัยก็เริ่มโวยวายอีกหน “คอยแต่จ้องจะจับผิดกันอยู่นั่น บอกตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าไม่ว่าไม่ ทำไมถึงไม่ยอมรับฟังกันบ้าง” คำพูดเหมือนบ่น หากดนัยตะโกนออกมาดังๆ พลินมองหน้านิศาแล้วยักไหล่ให้เธอดูเอาเองว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็นอย่างไร “คุณพลินช่วยไปตามพี่พัสตร์ลงมาข้างล่างหน่อยค่ะ” พลินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง แค่อยู่ชั้นล่างคนหนึ่ง ชั้นบนคนหนึ่ง ก็ปวดหัวแทบตายอยู่แล้ว ลงมาอยู่ชั้นล่างใกล้ๆ กัน แก้วหูมิแตกหรือ “ไปสิคะ” นิศาต้องย้ำคำ เขาถึงจะยอมทำตาม ระหว่างที่รอพลินกับพัสตร์ เธอก็หันมาคุยกับดนัย “พี่ดนัยต้องใจเย็นๆ ถ้ายังรักพี่พัสตร์อยู่ อยากให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี พี่ก็ต้องนึกถึงแต่สิ่งที่ดีๆ” ดนัยสงบลงและไม่พูดไม่จา จนนิศาไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จนเมื่อพลินพาพัสตร์ลงมา ดนัยก็ขยับตัวแสดงท่าทีอึดอัดเหมือนไม่อยากเจอหน้าหรือพูดคุยกับภรรยา อากัปกิริยาของพัสตร์ก็แทบจะไม่แตกต่างกัน แม้พลินจะพามานั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันแล้ว เธอก็ยังไม่แม้แต่จะมองหน้าสามี “พี่ดนัยขอให้นิศากับคุณพลินช่วยใช่ไหมคะ” หมอดูสาวถามฝ่ายชายก่อน ดนัยอิดออดอยู่สักพักก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ เธอจึงหันไปทางฝ่ายหญิงบ้าง “พี่พัสตร์ล่ะค่ะ เต็มใจให้นิศากับคุณพลินช่วยใช่หรือเปล่า” พัสตร์ออกอาการลังเล หันไปมองหน้าน้องชาย พอพลินพยักหน้า เธอก็หันมาบอกนิศา “ค่ะ ดิฉันเต็มใจ” “แสดงว่าพี่ทั้งสองยังรักกันอยู่” นิศายิ้มให้ทั้งคู่ “นิศาจะพยายามทำอย่างเต็มความสามารถค่ะ” นิศาขอให้ดนัยกับพัสตร์ยื่นมือข้างหนึ่งมาที่เธอ ขณะที่จับมือของสองสามีภรรยานิศาก็กล่าว “ระหว่างนี้ขอให้พี่ทั้งสองตั้งสมาธิ คิดถึงอดีตดีๆ ที่มีความสุข นึกถึงตอนที่พบกันใหม่ๆ...” คนบอกเองกลับไพล่ไปนึกถึงตอนที่ตัวเองเจอพลินครั้งแรก พอเห็นภาพนั้นนิศาก็รีบเปลี่ยนคำพูด “นึกถึงตอนแต่งงาน มีความสุข พี่ทั้งสองสัญญากันไว้ว่าอย่างไร ยังจำได้อยู่ใช่ไหมคะ” นิศาพูดไปเรื่อยๆ ดนัยกับพัสตร์เริ่มคล้อยตาม หลับตาพริ้ม ตัวนิศาเองก็หลับตาเช่นกัน ทว่าเธอกลับเห็นสิ่งที่ไม่มีใครเห็น ปีศาจร้ายยืนทะมึนอยู่เบื้องหลังดนัยใบหน้าเกรี้ยวกราด มันมองนิศาด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย “สามีภรรยาคู่นี้รักกัน เหตุใดเจ้าจึงมาทำให้ทั้งสองแตกแยก” นิศาถามมันตรงๆ เจ้าปีศาจไม่ตอบ มันพยายามหลอกหลอนให้นิศาเกิดความกลัว ปีศาจร้ายเคลื่อนผ่านตัวดนัย ร่างโปร่งแสงของมันทะลุออกมาประชิดตัวหมอดูสาว นิศารู้ว่าเธอจะเสียสมาธิไม่ได้แม้แต่เสี้ยววินาที ใบหน้าอันขาวโพลนของมันค่อยๆ ก้มลงต่ำมาหาเธอ เลือดในดวงตาค่อยๆ ไหลรินลงไปที่ปากซึ่งอ้าแสยะ กลิ่นเหม็นสะอิดสะเอียนคละคลุ้งกระทบนาสิกประสาทของหญิงสาว “เราไม่กลัวเจ้า” ปีศาจร้ายเลื่อนลอยกลับไปยืนทะมึนอยู่เบื้องหลังดนัยตามเดิม นิศาเห็นได้ที มันคงรู้ตัวแล้วว่าไม่อาจทำอะไรเธอได้ “กลับไปยังที่ที่เจ้ามาเสียเถิด อย่าได้รังควานทำร้ายคนที่เขารักกันเลย” นอกจากมันจะไม่ฟังแล้ว ยังเริ่มวิธีการใหม่ เจ้าปีศาจร้ายค่อยๆ ใช้แขนหงิกงอของมันโอบกอดดนัย ใบหน้าซบกันจนนิศาแลเห็นดนัยสะดุ้งเล็กน้อย นิศาหนักใจ ด้วยรู้ว่าปีศาจร้ายเปลี่ยนวิธีจากหลอกหลอนเธอไปเป็นรบกวนสมาธิของดนัยแทน เธอไม่แน่ใจว่าดนัยจะเข้มแข็งขนาดไหน ถ้าเป็นอย่างที่ผ่านๆ มา เป็นอันว่าต้องพ่ายแพ้ต่อมัน หมอดูสาวกำหนดจิตเพิ่มพลังเข้าช่วย ยื้อกันอยู่พักใหญ่ๆ ชัยชนะก็ตกเป็นของเธออีกครั้ง คราวนี้นิศาไม่คิดจะเจรจาด้วยแล้ว ต่อให้พูดดีด้วยอย่างไร สัญชาตญาณชั่วร้ายอย่างมันคงไม่ฟัง เธอรวบรวมพลังจิตทั้งหมดที่มีอยู่ ผลักดันออกไปไล่มันทันที ปีศาจร้ายร้องโหยหวน ดุจเจ็บปวดรวดร้าว ร่างโปร่งแสงของมันก็ยิ่งบางใส ในขณะที่นิศานึกถึงความสำเร็จ ฉับพลันเสียงร้องโหยหวนก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะก้องกังวาน นิศาตกใจ เพราะเสียงหัวเราะที่ได้ยินนั้น เหมือนซ้อนกันอยู่สองเสียง แล้วเธอก็ยิ่งตระหนกกว่าเดิมเมื่อสองเสียงที่เธอได้ยินนั้นค่อยๆ แยกออกจากกัน หมอดูสาวหันไปมองทางพัสตร์ก็ต้องตกใจเป็นทวีคูณ มีปีศาจร้ายยืนอยู่เบื้องหลังพัสตร์อีกตนหนึ่ง แล้วปีศาจทั้งสองก็กระทำเหมือนๆ กันนั่นคือ โอบกอดบุคคลที่อยู่เบื้องหน้าของมันไว้ สมาธิของดนัยกับพัสตร์กำลังถูกรบกวนอย่างรุนแรง นิศาใช้พลังจิตสุดท้ายที่เหลือเข้าต่อสู้ ทว่าคราวนี้เป็นเธอเองที่ถูกผลักกระเด็น ไม่อาจช่วยสองสามีภรรยาไว้ได้ หมอดูสาวลืมตาขึ้นมาหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน พลางเหลือบตามองไปที่พลินแล้วส่ายหน้า เป็นสัญญาณว่าหมดหวัง พลินตกใจไม่น้อยที่เห็นนิศามีอาการอย่างนั้น ก่อนหน้านี้เขายังเชื่อว่าเหตุการณ์ร้ายๆ จะผ่านไปด้วยดี ในเมื่อทั้งพี่สาวและพี่เขยต่างให้ความร่วมมือ ไม่นึกเลยว่าจะกลับตาลปัตรอย่างนี้ได้ “คุณนิศา...” เขาไม่รู้จะพูดอย่างไรดีเมื่อเห็นความท้อแท้ซึ่งไม่เคยปรากฏมาก่อนอยู่ในแววตาของเธอ ความเพียรพยายามทั้งมวลสูญสิ้นไม่มีเหลือในวันนี้ “นิศาขอโทษค่ะ... นิศาทำไม่สำเร็จ” “มันร้ายกาจมากเลยหรือครับ” “ค่ะ” เธอพยักหน้าช้าๆ “เราปล่อยเวลาเนิ่นนานเกินไป ความเข้มแข็งของมันจึงสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากมันจะครอบงำจิตใจของพี่ดนัยแล้ว พี่พัสตร์ก็ยังถูกมันควบคุมด้วยอีกคน” ความเงียบบังเกิดขึ้นชั่วอึดใจ ก่อนพลินจะกล่าวออกมา “ก็ไหนคุณนิศาเคยบอกผมว่า อำนาจใดๆ ก็ไม่สามารถสู้อำนาจแห่งความรักได้ยังไงเล่าครับ” “นิศายังยืนยันคำเดิมค่ะ เพียงแต่ว่า...” หมอดูสาวถอนหายใจ พลางมองไปที่ดนัยกับพัสตร์ซึ่งยังนั่งหลับตาพริ้มอยู่ “ความรักอันบริสุทธิ์ต้องไม่มีอะไรเจือปนแอบแฝง ตอนนี้พี่ทั้งสองยังรักกันอยู่ก็จริง แต่ก็รักบนความหวาดระแวง “นิศาเสียใจจริงๆ ค่ะ ที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้” เธอกล่าวด้วยความเศร้าหมอง หากพลินยังไม่หมดหวัง... เขาเชื่อว่า ความชั่วร้ายไม่อาจชนะทุกสิ่งได้ตลอดกาล ------------- จบบทที่ 27 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 09:00:00

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379506/W10379506.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10395387/W10395387.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10428377/W10428377.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441409/W10441409.html บทที่ 16-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10500989/W10500989.html บทที่ 19-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10550001/W10550001.html บทที่ 22-24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10629290/W10629290.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 09:00:30

ความคิดเห็นที่ 8 แวะทักทายก่อนไปครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 09:02:43

ความคิดเห็นที่ 9 เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เพราะใกล้จบแล้ว ตอนนี้อ่านแล้วลุ้นใจตุ๊มๆ ต่อมๆ เหมือนอยู่ในเหตุการณ์เผชิญหน้ากับปีศาจร้ายด้วยเลยค่ะ ปล. หนังสือถึงบ้านที่ไทยแล้ว แต่ยังมาไม่ถึงนี่ค่ะ เพราะฉะนั้น ครั้งหน้า ตอนจบ...คุณตั๋มอย่าเว้นช่วงนานนักนะคะ...พลีสสสส !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 11:25:44

ความคิดเห็นที่ 10 ลุ้นจนเหนื่อย =__= จากคุณ : Gracie Lou Freebush เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 11:51:48

ความคิดเห็นที่ 11 อืมมม ถ้าอย่างงั้นจะมีแบบเล่มเกี่ยวเนื่องไม๊คะ เป็นเรื่องของคนพี่หนะค่ะ เห็นผูกไว้ตอนท้าย เล่นเอาอยากอ่านต่อเลย จากคุณ : poondiks เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 12:28:21

ความคิดเห็นที่ 12 หวังว่านิศาคงไม่โดนหางเลขไปด้วยนะคะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 12:47:02

ความคิดเห็นที่ 13 นึกแล้วว่าต้องโดนครอบงำทั้งคู่ ไม่งั้นพัสต์คงไม่แรงอย่างนี้ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 18:43:22

ความคิดเห็นที่ 14 อยากรู้จังว่า ทำไมปีศาจทั้งสอง ถึงยังจับกับเหยื่อของตัวเอง ไม่ไปตามเวรตามกรรมทั้งที่หมอไม่อยู่แล้ว หรือติดอยู่กับด้านมืดในใจของพัสตร์และดนัย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 19:25:38

ความคิดเห็นที่ 15 เอาความรักของนิศากับพลินมาช่วยได้ป่า ฮี่ๆ คุณลูกน่าจะช่วยได้มั้งเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:00:12

ความคิดเห็นที่ 16 เปิดอ่านทีไร,,,กลางคืนทุกที คราวนี้หนูอยู่บ้านคนเดียวนะแด๊ดดี้ บรื๋อออออ~ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:29:20

ความคิดเห็นที่ 17 ลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจ พลังแห่งความรักที่มีต่อลูกไม่มีสิ่งใดแอบแฝงน่าจะช่วยทั้งสองได้ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 10:16:35