ความคิดเห็นที่ 1 เกิดเรื่องขึ้นจนได้...จันทร์เจ้าทะเลาะกับนัทถึงขั้นจะเลิกราเป็นเรื่องใหญ่โต หลังจากนัดทานข้าวเย็นกับทางครอบครัวชายหนุ่มมา หล่อนก็อารมณ์เสียอาระวาดบ้านแตกทิ้งข้าวของโวยวายเสียงดังกว่าจะสงบลงได้ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงพลางบ่นว่านัทนั้นทำบรรยากาศเสียจนมีปากเสียงกับเจ้าสัวใหญ่เพราะเรื่องที่ท่านนำเรื่องความขี้เกียจของลูกชายมาแฉต่อหน้าจันทร์เจ้าให้เสียศักดิ์ศรี ทันทีที่มนสิกานรู้ก็ได้แต่ออกความเห็นว่าพวกเขาทะเลาะกันไม่เป็นเรื่อง ทั้งสองควรจะหันหน้าคุยกันแต่กลับใส่เชื้อไฟให้แก่กันจนเป็นเรื่องลุกลามเลยพลอยทำให้จันทร์เจ้าโดดเรียนทั้งวันไม่แน่ใจว่าหนีไปพักใจอยู่ไหนเพราะหล่อนออกบ้านพร้อมหนูพลอยแต่พอถึงมหาวิทยาลัยก็แยกย้ายกันไปกันคนละทาง หลังเลิกเรียนช่วงบ่ายมนสิกานดูร้อนใจลากหนูพลอยมาที่ไหนสักแห่งคล้ายกับเป็นตลาดนัดช็อปต้นไม้ถึงแม้จะยังบ่นเรื่องจันทร์เจ้าไม่เลิกแต่ก็ทำให้หนูพลอยอดสงสัยอยู่ไม่ได้ว่ามนสิกานเดือดร้อนแทนเพื่อนเกินกว่าเหตุหรือเพราะมีประสงค์อย่างอื่นกันแน่     “กะอีแค่เรื่องแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ ฉันน่ะไม่เข้าใจเขาสองคนเลย” มนสิกานหน้านิ่วคิ้วขมวด     “ทำอย่างกับฉันเข้าใจทุกอย่าง เห็นคบกันทุกวันไม่นึกว่าจะมีเรื่องขนาดนี้”     “แล้วก็โดดเรียนไปอีก โอ้ย! แบบนี้จะเรียนจบกันไหม”เพิ่งสังเกตว่ามนสิกานดูจะเป็นทุกข์เป็นร้อนเหลือเกิน ทั้งหงุดหงิดและกระแทกกระทั้นจนดูผิดปกติ     “รู้ไหมว่าคุณนรัชกุลน่ะคบผู้หญิงไม่เลือกหน้า” ความจริงเปิดเผยคงเพราะเรื่องนี้ หนูพลอยเลิกคิ้วคิดไว้แล้วว่าหน้าตาหล่อเหลาแบบนรัชกุลมีหรือจะรอดความสนใจไปจากเพื่อนสาว     “รู้ได้ไง”     “เมื่อวานเห็นเขาออกจากร้านอาหารสุดหรู ยัยนั้นตามมากอดมาหอมเชียว”     “ภรรยาล่ะมั้ง”ยายหนูพูดไปสุ่ยๆ แต่มนสิกานยิ้มเยาะ     “ไม่ใช่เดี๋ยวจะพาให้แกไปดูบางอย่าง” หล่อนลากเพื่อนเข้ามาในร้านแห่งหนึ่งซึ่งจัดแต่งต้นไม้ดอกไม้รายล้อมทุกสายพันธุ์ทั้งไม้ยืนต้น ไม้ดอก ไม้ประดับ หนูพลอยกวาดตามองภายในร้านกระจกใสติดเครื่องปรับอากาศให้กับต้นไม้ มีละอองน้ำพ่นออกตามท่อที่ติดอยู่บนหลังคากระจายเป็นฝอยเล็กๆ เย็นสดชื่นคลายความร้อนอบอ้าวจากอากาศด้านนอกเป็นอย่างดี       “นั่นไง” มนสิกานสะกิด ทั้งสองหันกลับไปมองชายหนุ่มผู้กำลังถูกกล่าวขานควงมาสาวผมทองดูดี สวมรองเท้าส้นสูงกระโปรงสั้นหน้าตาหมวยออกแนวญี่ปุ่น     “ก็สวยดีนะ” มนสิกานกัดริมฝีปากไม่รับฟังในสิ่งที่เพื่อนพูด     “นี่หรือสวย สู้ฉันไม่ได้เลยสักนิด”     “มีอะไรสอบถามได้นะครับ” หนูพลอยหันกลับไปยังชายหนุ่มผิวสีเข้ม ยืนกุมมือสุภาพหน้าตาดูอบอุ่นน่าไว้ใจที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้าน วุธทิพงศ์สวมผ้ากันเปื้อนยิ้มแย้มแจ่มใสต้อนรับเมื่อหญิงสาวทั้งสองเดินมาถึงหน้าประตู     “เออ...เออ...มาเลือกซื้อต้นไม้น่ะค่ะ” หนูพลอยแก้หน้าไปตามน้ำ เขายิ้มแกมขันเมื่อพบว่าเธอตื่นมีพิรุธอยู่เล็กน้อย     “อยากจะรับพันธุ์ไม้ไหนแบบไหนครับ” วุธทิพงศ์ถามกลับอย่างสุภาพ ถึงแม้จะเปล่งประกายความชื่นชมในความน่ารักของหญิงสาวลูกค้าผู้มาเยือน     “เออ...อ้อ! มีไม้ดัดเล็กๆ ไหมคะ”     “อ่อ ครับรอสักครู่นะครับ” เขาเดินไปหยิบของด้านหลังสวน นรัชกุลเหลียวกลับมาเมื่อได้ยินเสียงแจ้วๆ ที่พอจะคุ้นก็พบว่ามนสิกานและหนูพลอยอยู่ในร้านนี้เช่นกันจึงปลีกตัวจากคู่ควงมาทักทายเพื่อไม่ให้เสียมารยาท     “ไม่น่าเชื่อว่าจะมาเจอกันที่นี่” นรัชกุลทัก หนูพลอยสะดุ้งแต่ก็ยังรักษาสีหน้ายกมือไหว้ขณะที่เขารับไหว้ด้วยการพยักหน้าแทน     “พอดีมาส่งยัยหนูมาซื้อต้นไม้น่ะค่ะ เมื่อวันก่อนกระถางเดิมน่ะมันตกจากหน้าต่างแล้วก็แตกน่ะค่ะ”มนสิกานรวบรัดตอบแทน     “ทำอีท่าไหนถึงได้หล่นจากหน้าต่างได้ หวังว่าคงไม่ได้กลัวผีก็เลยโยนกระถางใส่มัน” นรัชกุลพูดได้ถูกต้องราวกับตาเห็น มนสิกานหัวเราะคิกคัก     “คงจะเป็นอย่างงั้นแหละค่ะ ยัยหนูชอบทำอะไรที่คนอื่นไม่ทำ” ยายหนูทำหูทวนลมทำเป็นไม่ได้ยินที่ทั้งสองพูดปลีกตัวมาเดินดูพันธ์ไม้อื่นซึ่งที่จริงก็ขัดใจนิดหน่อยที่เขามองเป็นเรื่องตลก     “วันนี้พาแฟนมาด้วยหรือคะ” มนสิกานเปลี่ยนเรื่องฉับพลัน ถึงแม้จะพูดไม่เสียงดัง นรัชกุลฉีกยิ้ม     “เพื่อนน่ะครับ” ตอบหน้าตาเฉย หนูพลอยหันไปสนใจไม้ประดับอีกฟากแต่หูแอบได้ยินทุกอย่างที่เขาพูด     “นรัชคะ มาดูนี่หน่อยสิคะ” หญิงสาวหน้าตาอินเตอร์ขาวสวยราวกับหยวกกล้วยกวักมือเรียกแต่ไกล ชายหนุ่มพยักหน้าทราบหันกลับมาทางมนสิกาน     “ขอตัวก่อนนะครับ”เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเดินจากไปเงียบๆ หนูพลอยแอบเบ้ปากหมั่นไส้ คนแบบนี้ก็มีด้วยแก้ตัวกันซึ่งๆ หน้ามองอย่างไรก็เหมือนเป็นแฟนกัน     “ได้แล้วครับ” เจ้าของร้านผิวสีน้ำผึ้งโผล่ไม่ให้สุ้มให้เสียง หนูพลอยสะดุ้งก้มลงต้นไม้ที่สั่งซื้อที่คลุมด้วยพลาสติกใสผูกโบน่ารักจิ้มลิ้มได้สวยงาม หล่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างประทับใจในการบริการของร้านอยู่ไม่น้อย     “อุ้ย! น่ารักจังเลยนะคะ ถ้ารู้ว่าที่นี่บริการดีแบบนี้ฉันคงจะมาซื้อนานแล้วล่ะค่ะ”หนูพลอยกล่าวชมด้วยใจจริง ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจก่อนจะพูดว่า “พิเศษนะครับ ถ้าชอบก็บอกให้เพื่อนๆ มาอุดหนุนบ่อยๆ สิครับ”     “ก็ได้ค่ะ แต่ต้องให้ค่านายหน้าฉันด้วยนะ”โดนหยอกบ้าง เจ้าของร้านยิ้มใจดี     “พามาเยอะๆ นะครับ”เขาตอบติดตลกก่อนจะเมียงมองคู่สนทนาอยู่เล็กน้อย     “เอ้อ เมื่อกี้เห็นพวกคุณคุยกับนรัชกุลด้วย รู้จักกันหรือครับ”เขาถาม มนสิกานหันมาแวบเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่หล่อนกำลังสนใจ       “อ่อค่ะก็คุณนรัชกุลมาสอนแทนอาจารย์หม่อมชั่วคราวน่ะค่ะ”     “อ่อ...เพิ่งรู้นะครับว่ามหาวิทยาลัยนี้มีสาวๆ น่ารักขนาดนี้” เขาปากหวานไม่เบา มนสิกานหมดความอดทนกับภาพบาดตาบาดใจหันมาเว้าวอนให้ออกไปเร็วๆ     “ไปเถอะยัยหนู ฉันเซ็งเต็มที” วุธทิพงศ์หุบยิ้มเมื่อเห็นว่ามนสิกานเร่งให้เพื่อนรีบกลับ หนูพลอยพยักหน้าให้หันกลับไปยิ้มให้กับเจ้าของร้านผู้ใจดี     “เท่าไรคะ”     “หนึ่งร้อยบาทครับ”เขาตอบยังคงจับจ้องมองไม่วางตา หล่อนหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์ยื่นให้     “มาอีกนะครับ ผมจะรอลูกค้าน่ารักแบบคุณอีก”     “ค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ”     “อ่อ ครับโชคดีนะครับ ถ้ามาเที่ยวอีกไม่ซื้อก็ไม่ว่ากันครับ”     “ค่ะ ขอบคุณนะคะ แล้วจะมาอุดหนุนใหม่ค่ะ” หนูพลอยกล่าวลาก่อนจะเร่งตามมนสิกานที่ออกไปนอกร้านก่อนหน้าแล้ว คิดไม่ผิดว่ามนสิกานต้องหลงเสน่ห์ของนรัชกุลเข้าแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ตามมาถึงที่นี่และอ้างว่าจะมาซื้อต้นไม้ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้ชักชวนมาแต่แรก     “ยิ้มอะไรกัน” นรัชกุลเดินผ่านมาพร้อมกันคู่ควงคนใหม่ วุธทิพงศ์ยิ้มค้างคงเพราะยังนึกเคลิ้มในความสดใสของหนูพลอย นานๆ ทีที่เขาจะได้พบกับผู้หญิงในอุดมคติ หล่อนเป็นคนน่ารักพูดจาน่าฟัง ไม่เปรี้ยวและไม่หวานจนเกินไปเลยทำให้เขามีความหวังมากขึ้นที่จะรู้จักหล่อนเพราะนรัชกุลก็รู้จักกับเธอเช่นกัน     “เด็กนั่นน่ารักดี มิยักรู้ว่าแกก็รู้จัก”วุธทิพงศ์พูดขึ้น นรัชกุลวางสีหน้าเรียบเฉยเหลียวมองเพื่อนอยู่แวบ “เด็กปากกล้า”     “ก็เออน่ะสิ น่ารักไม่มีจริตจก้าน” คำพูดนี้ออกจะประชดใครสักคนซึ่งนรัชกุลรู้ว่าเพื่อนหนุ่มกำลังพาดพิงไปถึงสาวๆ นับไม่ถ้วนที่เขาควงเล่น     “แล้วชอบคนไหน มนสิกานหรือหนู” นรัชกุลถาม วุธทิพงศ์ยิ้มกว้างเก้อเขิน     “หนู...หนูใช่ไหม คนที่ผมยาวๆ ยิ้มสวยๆ คนนั้นแหละ” นรัชพยักหน้าช้าๆ นึกขันเล็กน้อย     “นั่นเด็กกะโปโลของแท้เชียว ดูไม่ค่อยประสา”     “ก็ดีสิ มองไม่เบื่อ ว่างๆ บอกให้เขามาเที่ยวร้านฉันบ่อยๆ สิ”     “ไม่ได้หรอกเดี๋ยวจะหาว่าไปยุ่งย่ามกับเขา อีกอย่างก็ไม่ได้สนิทอะไรกัน”นรัชกุลบอกปัดหน้าตาเฉย วุธทิพงศ์นึกเสียดายที่นรัชกุลไม่ยอมเปิดทางให้ในเมื่อเขาถูกใจเจ้าหล่อนแล้วจัง     “รู้ไหมว่าเขาพักอยู่ไหน”วุธถามต่อไม่เว้นช่วง นรัชกุลนิ่ง หล่อนอยู่ในที่ที่จำได้ติดตาไม่ว่าจะกาลเวลาจะเปลี่ยนไปเช่นไรแต่ที่นั่นมันก็คือที่แห่งความเจ็บปวด         “บ้านรินฟ้า”     “อะไรนะ! บ้านรินฟ้าหรือ โลกกลมจริงเชียวอยู่ในวงโคจรเดียวกันนี่เอง” วุธทิพงศ์ยิ้มกว้างนัยน์ตาประกายวาวแสดงความสนใจหล่อนเปิดเผย ผิดกับนรัชกุลที่กลับรู้สึกว่าเขาเริ่มขยับมาใกล้อดีตขึ้นทุกครั้งที่ใกล้หล่อน นี่หรือที่เรียกว่าวิ่งหนี...ยิ่งวิ่งก็เหมือนยิ่งใกล้ ใกล้กับความจริงและบ้านหลังนั้นขึ้นทุกที หนูพลอยนั่งจดงานยิกๆ เหลือบตามองโต๊ะด้านข้างซึ่งไร้เงาจันทร์เจ้าเช่นเคย ส่วนมนสิกานยึกยักชอบกลคงเป็นเพราะคุณนรัชกุลที่ทำให้หล่อนอารมณ์เสียอยู่ร่ำไปคงเพราะโมโหหึงที่เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่คนอย่างมนสิกานไม่น่าจะยอมแพ้แค่เท่านี้ในเมื่อหล่อนอยากคบใครหล่อนก็ไม่เคยเสียหน้าที่จะได้รับมิตรภาพตอบจากชายหนุ่มคนที่หมายปอง         “ใครเป็นเพื่อนของจันทร์เจ้า” หนูพลอยสะดุ้งรีบเงยหน้าขึ้น เมื่อสายตาทุกคนต่างเหลือบมาทางเธอเพียงคนเดียว มนสิกานก้มหน้างุดไม่รับรู้ด้วย     “เออ ดิฉันค่ะ” ยกมือขึ้น นรัชพยักหน้าช้าๆ     “หลังเลิกเรียนมาพบผมด้วย” เขาไม่ได้มองหน้าเธอแต่ก้มลงหยิบหนังสือขึ้นมาพลางก้มลงฉายแผ่นใสต่อ “เอาล่ะเรามาเข้าเรื่อง Gathering Information from Advertisements กันต่อนะครับ” เหล่านักศึกษาคนอื่นๆ ก้มหน้าก้มตาเรียนต่อ ขณะที่ยายหนูได้แต่ผวาไม่อยากเผชิญหน้าเขาเท่าไรนักไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้ไม่ค่อยจะมองชายหนุ่มในแง่ดีนักคงเพราะการกระทำที่เขาเคยทำกับเธอเอาไว้ หลังเลิกเรียน ยังคงเหลือแค่หนูพลอยและมนสิกานที่รอพบนรัชกุล ชายหนุ่มรวบรวมหนังสือวางเป็นกองเดียวกันก่อนจะเงยหน้ามาสนทนากับบุคคลที่เรียกพบท้ายชั่วโมงขณะที่นักศึกษาคนอื่นๆ ทยอยกันออกห้อง     “รู้สึกว่าจันทร์เจ้าขาดเรียนบ่อยนะพักนี้”     “เออ...ค่ะ” หนูพลอยพยักหน้าก้มหน้าก้มตาไม่อยากสบตาเขา     “ฝากบอกเขาด้วยว่าขาดบ่อยไม่เป็นผลดี อาทิตย์หน้าจะมีสอบ ย่อยแล้วทางที่ดีพวกคุณต้องช่วยกันติวเธอบ้าง”     “ค่ะ”     “แล้ววิชาอื่นเค้าขาดหรือเปล่า” เขาถาม     “ก็บางวิชาค่ะ”     “เตือนกันบ้างก็ดี มีปัญหาอะไรก็ควรจะช่วยกันรับฟังบ้าง”     “ค่ะ” หล่อนขานรับแต่คำว่า ‘ค่ะ’ ไม่รู้กี่ประโยคมาแล้ว เขาเงียบไปพักเขียนยิกๆ ง่วนอยู่แต่บนโต๊ะกว่าจะเงยหน้ามาอีกทีก็ผ่านเวลาไปหลายนาที     “มีอะไรอีกไหม ไม่มีก็เชิญได้แล้วครับ” ยายหนูพยักหน้าเก้กัง ก็ใครจะไปรู้ว่าพูดจบเมื่อไร รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะต้องเสียเวลาในการเดินทางไปเรียนต่อห้องอื่นไม่คิดว่าเขาหมดเรื่องแล้วก็ปล่อยให้ยืนรอ หล่อนจ้ำอ้าวออกมาอย่างรวดเร็วแต่พอเหลียวหลังมนสิกานยังมีเรื่องจะพูดคุยกับเขาเช่นกัน     “ขอฉันคุยกับคุณได้ไหมคะ” ชายหนุ่มวางทางนิ่งสงบ พลางเลื่อนสายตามาทางหนูพลอย     “หนู ไปรอที่ห้องก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันตามไป” ออกปากไล่กันดื้อๆ เจ้าหล่อนพยักหน้าเดินออกมาแต่โดยดีถึงแม้อยากรู้อยากเห็นพอสมควรแต่เพราะคาบเรียนวิชาจวนจะเริ่มเรียนแล้วจะแอบฟังก็กระไรอยู่ ตัดสินใจตรงไปห้องเรียนต่อไปทันทีเพื่อให้ไม่ให้เสียเวลาไปกว่านี้     ในตอนเย็นหนูพลอยยังคงเดินวนอยู่หน้าบ้านมีลางสังหรณ์ว่าคืนนี้เจ้าของบ้านรินฟ้าจะต้องกลับมาอีกครั้ง ยิ่งชาติตระกูลและชายหนุ่มคนนั้นทำตัวลึกลับมากเท่าไรก็ทำให้ต่อมอยากรู้ของเธอทำงานมากเท่านั้น หล่อนกำลังคิดหาทางสักทางที่พอจะรั้งเขาไว้ได้ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม หนูพลอยเดินลัดสนามหญ้าที่ทอดตัวไปสู่ด้านหลังพบห้องเล็กๆ น่าจะเป็นห้องเก็บของตัวห้องทาพื้นไม้สีฟ้าอ่อนๆ ฝุ่นเกาะประตูหน้าต่างหนาทับ ลูกกุญแจใหญ่ที่คล้องไว้เต็มไปด้วยสนิทเกรอะกรัง พลางนึกถึงชาติตระกูลที่มักจะเข้ามาทำสวนและทิ้งจอบเสียมไว้ริมสนามหญ้าทางไปสวนส้มโอซึ่งพอจะหยิบจับมาเป็นอุปกรณ์คู่กายได้ หนูพลอยลองจับลูกกุญแจขึ้นมาสำรวจดูความเก่าแก่ถ้ากระแทกสักหน่อยคงหลุดจากกันไม่ยาก ว่าแล้วยกจอบขึ้นกระทุ้งแต่ดูเรื่องเล็กๆ ที่คิดไม่ได้ง่ายเพราะมันไม่ยอมหลุดออก     “ดูเก่าแก่แข่งแกร่งน่าดู” หล่อนปาดเหงื่อ รวบรวมพลังกระแทกจอบลงสุดกำลัง คราวนี้ลูกกุญแจใหญ่กระจายเป็นสองซีกและบานประตูยังทะลุเป็นรูโหว่พรุนไปทั้งแผ่น จากที่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้     “ว๊าย!ทำไงดีเนี่ย” หล่อนวางอุปกรณ์ลงไม่คิดว่ามันจะเสียหายขนาดนี้ ดันประตูแง้มเข้ามาในห้องอับมืดซึ่งมีของเยอะแยะวางซ้อนกันเป็นเนินสูง ฝุ่นเกรอะจับอยู่ตามผนังและกล่องใส่ของตามสภาพแล้วคงไม่เคยมีใครเข้ามาจัดหลายปีได้ ค่อยๆ ย่องก้าวผ่านประตูเข้ามาด้านในซึ่งมีหลอดไฟเล็กติดอยู่ข้างฝาทางเข้า หนูพลอยยกมือกดสวิทซ์ถึงแม้หลอดไฟจะไม่สว่างมากนักแต่ก็พอเห็นภาพได้พอรำไรพร้อมเริ่มควานหาสิ่งของที่พอจะจัดการได้ในคืนนี้ แหอวนแขวนอยู่ริมผนังเจ้าหล่อหยีตาคิดแผนได้ฉับไวรีบไปหยิบลงมาจากราวตะปู หญิงสาวร่างเล็กทุลักทุเลลากแหออกจากห้องเก็บของแต่มีสิ่งที่ผิดสังเกตหันเหความสนใจไปที่กล่องใหญ่ใบหนึ่งวางใกล้ประตูทางออก หนูพลอยวางแหไว้ข้างตัวพยายามยื่นมือเข้าไปคว้าแต่ทว่าเสียงชาติตระกูลดังขัดเสียก่อน แกฮำเพลงมาทางนี้พอดีคงจะมาทำสวนต่อหลังจากที่ถางหญ้าค้างไว้ หล่อนเลิกสนใจกล่องใบนั้นหันมาขมวดแหให้กระชับแขนก่อนจะย่องออกจากประตูช้าๆ เห็นทีจะล็อกไม่ได้จึงหาเชือกฟางแถวนั้นมาผูกระหว่างช่องรูโหว่กับลูกบิดให้พอใช้แทนกันได้ก่อนจะเผ่นแนบออกมาเสียก่อนไม่อย่างงั้นคงโดนชาติตระกูลถามให้วุ่น จันทร์เจ้ากลับมาบ้านแต่หัวค่ำ หนูพลอยไม่รอช้าจับตัวไว้ทันขณะที่หล่อนกำลังจะปิดประตูห้องหลบความผิด กะไว้แล้วว่าว่าจันทร์เจ้าต้องหนีเพราะไม่กล้าสู้หน้าเพราะโดดเรียนมาหลายวัน หล่อนรู้ดีว่าหนูพลอยไม่ชอบให้เพื่อนขาดเรียนโดยไม่จำเป็นโดยเฉพาะเรื่องไม่เป็นเรื่อง     “อย่าเพิ่งไปไหนนะจันทร์เจ้า พรุ่งนี้แกต้องไปเรียนห้ามขาดเด็ดขาด”ยายหนูออกคำสั่ง เพื่อนสาวก้มหน้างุด     “อื่ม พรุ่งนี้ฉันไปเรียนแน่ แกไม่ต้องห่วง” สีหน้าหล่อนไม่ค่อยดีเท่าไร หนูพลอยกอดอกแลมองเจ้าเพื่อนสาวตัวดีที่ก้มหน้าสำนึกผิด “เป็นไงบ้างเรื่องพี่นัท”     “เขามาง้อฉัน”     “ก็ดีสิ”     “อื่ม...แต่ว่าฉันกลับไล่เขาน่ะสิ” จันทร์เจ้ายกมือขึ้นเช็ดน้ำตา สาวผมตรงนิ่งรักษาอาการไว้หากทำท่าว่าเสียใจเดี๋ยวจะหาว่าให้ท้ายไปด้วย     “ฉันเป็นอะไรไม่รู้ ทำไมถึงทำแบบนี้”     “จันทร์เจ้า แกควรจะแยกแยะนะฉันคงบอกอะไรได้ไม่มากหรอก แกน่ะโตแล้วนะเรียนก็ใกล้จะจบแล้ว แกจะมีแฟนจะรักหรือทะเลาะกันก็ไม่ควรเอามาปนกับการเรียน แล้วก็เรื่องเจ้าอารมณ์อีกคิดดูดีๆ นะหัดใช้สติบ้าง หากใช้แต่อารมณ์แกจะไม่เหลืออะไรเลยนะ”หนูพลอยเตือน เพื่อนสาวปล่อยโฮโผเข้ามากอดร้องไห้ไม่ยอมหยุดคงจะเครียดหนักที่ทำอะไรโง่ๆ ลงไป     “ฉันขอโทษนะที่ทำให้แกเป็นห่วง”     “ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยู่เคียงข้างแกนะจันทร์เจ้า”หลังจากปลอบกันอยู่นานจันทร์เจ้าขอตัวไปพักผ่อนก่อนก็พลอยทำให้หนูพลอยโล่งใจที่เพื่อนไม่คิดมากและให้สัญญาว่าจะกลับมาตั้งใจเรียนอีกครั้งจะไม่ทำให้เรื่องเสียก่อนเรียนจบ ไฟห้องจันทร์เจ้าดับลงแล้ว หนูพลอยรีบดับไฟตามแต่ไม่ได้หลับกำลังทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ในการตามหาความจริงจากผู้ชายแสนลึกลับที่หล่อนคิดเขาต้องเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ หล่อนตั้งหน้าตั้งตารอยกหมอนขึ้นมาพิงข้างฝาแอบมองผ่านบานหน้าต่าง คืนนี้เดือนมืดเห็นอะไรไม่ได้ชัดนักแต่ก็พอจะจับสังเกตว่าพอจะมีอะไรเคลื่อนไหวด้านล่างสนามหญ้าหน้าบ้าน ขออภัยหากตกหล่นประการใดช่วยชี้แนะเพื่อการปรับปรุงในครั้งต่อ ขอบคุณทุกความเห็นที่ให้ดิฉันได้ฝึกฝีมือต่อไปค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 21:27:33 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 21:26:16 แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 54 11:08:00 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 13:09:56

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าใช้ฉันบรรยาย ก็ไม่ควรทราบเรื่องที่ฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:17:12

ความคิดเห็นที่ 3 หมายความว่าง(ว่า?)อย่างไร หญิงสาวร่างระหงส์(ระหง?) คลาสโนวา(คาสโนว่า?) สวิทช์(สวิตช์) แอบงงค่ะว่า ฉันเป็นคนเล่าเรื่อง แต่บางครั้งบางทีก็เป็นแบบคนอื่นเล่าค่ะ อ่านสบายตาขึ้นแล้วค่ะ ^__^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 00:22:55

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณทุกคำแนะนำค่ะ ตอนนี้กำลังปรับปรุงและพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ค่ะต้องขออภัยหากมีคำผิดค่ะ ^^ ทุกคำแนะนำจะนำมาปรับกับเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 09:26:34

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 3 การรอคอยนั้นเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานและทรมานที่สุด หนูพลอยนั่งผงกอยู่บนเตียงตั้งแต่สี่ทุ่มจนถึงเที่ยงคืนแต่ก็ไร้เงาของหนุ่มปริศนาคนนั้น  หนังตาเริ่มหย่อนช้าๆ ปฏิกิริยาตอบสนองเริ่มตอบรับความอ่อนหล้าได้อย่างรวดเร็ว ไอ้เราก็เริ่มง่วงแล้วสิ ฮ้าว!!!.... หนังตาพร้อมปิดลงเลื่อนตัวเอนลงบนที่นอนแสนนุ่มหลับตารับลมที่พัดผ่านหน้าต่างเคลิ้มเข้าสู่ห้วงนิทราที่เข้ามาเยี่ยมเยือน แกรก...แกรก หล่อนสะดุ้ง ลืมตาขึ้นช้าๆ ใครคนหนึ่งกำลังเหยียบย่างบนพื้นหญ้า หนูพลอยลุกขึ้นแอบส่องตาผ่านหน้าต่างมองเห็นเงาตะคุ่มๆ วนอยู่ใต้ต้นมะม่วงริมโต๊ะม้าหินอ่อน ไม่รอช้าหญิงสาวรีบกระโดดลงจากเตียงคว้าแหที่วางพาดกับเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือ ย่องสามขุมลงมาด้านล่างด้วยความระมัดระวัง เหลียวซ้ายแลขวาทางปลอดโปร่งโล่งปลอดภัย ภายในห้องรับแขกยังคงเงียบสงบมีเพียงเสียงจักจั่นเรไรร้องเซงแซ่ เงาดำมืดผ่านแวบนอกสนามหญ้าหน้าบ้าน หนูพลอยก้าวยาวๆ ไปยังประตูแอบมองเจ้าของเงาปริศนาที่ยังคงเล่นซ่อนแอบ “เดี๋ยวจะได้รู้กัน” หล่อนพูดพลางกางแหระโยงระยานเตรียมจัดการกับเงานั้นที่เดินดุ่มๆ ตรงมาประตูหน้าบ้าน หนูพลอยใช้จังหวะนั้นเหวี่ยงแหแผ่ออกไป ตาข่ายขยายกว้างกางคลุมลงยังร่างของชายหนุ่มเอาไว้ได้สำเร็จ หล่อนยิ้มมีชัยที่จัดการกับเขาได้สักทีหันหลังวิ่งไปเปิดไฟเพื่อเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงแต่เพียงคล้อยหลังอาวุธที่เธอนำมาจัดการกับเขากลับกลายเป็นกับดักย้อนมาคลุมร่างตนเองที่ยุบลงไปกองกับพื้น “ช่วยด้วย !” หนูพลอยร้องลั่นเต้นยุบยับอยู่ด้านในตาข่าย ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ ในลำคอเบาๆ “นี่คุณ! คุณคือเจ้าของบ้านหลังนี้ใช่ไหม ถ้าใช่ก็ปรากฏตัวให้เห็นเลยสิทำไมต้องลับๆ ล่อๆ ด้วยล่ะ!”   หล่อนสุดจะทนตะโกนร้องขึ้น ชายหนุ่มปริศนาที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของรอยอดีตบ้านรินฟ้าชะงักสาวเท้าตรงเข้ามา หนูพลอยเบิกดวงตากว้างๆ พยายามเพ่งมองผ่านความมืดแต่เพราะความสลัวในยามค่ำคืนเป็นอุปสรรคในการมองเห็นแต่ทว่าร่างสูงยาวประกอบกับทรงผมนั้นดูคุ้นตาราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน “โอ้ย!” หล่อนร้องขึ้นเมื่อมะเหงกลงกลางหัว เขาจัดการสั่งสอนเจ้าเด็กปากดีก่อนจะเคลื่อนกายถอยออกห่างราวกับวิญญาณนุ่มๆ ที่ลอยผ่านช่องทางโต๊ะเก้าอี้ไปอย่างง่ายดาย เขาเก่งที่รู้เส้นทางการวางของในบ้านเป็นอย่างดีโดยไม่เผลอเตะของล้มเลยแม้แต่ชิ้นเดียวทั้งที่อยู่ในความมืดสนิท “กลับมา!กลับมาก่อน!!!” หนูพลอยร้องลั่นบ้าน แสงสว่างกระจ่างพร่า จันทร์เจ้าเดินงัวเงียลงมือแตะสวิตช์ไฟก่อนจะเบิกตาโตเมื่อเห็นเพื่อนติดอยู่ในร่างแห “นี่แกทำอะไรของแกน่ะ” จันทร์เจ้ามองยายหนูที่ยังสาระวนอยู่ในตาข่าย “มาช่วยฉันก่อนนะ” หล่อนกวักมือเรียกเชื่อว่าสภาพตอนนี้ก็แย่พอดู จันทร์เจ้าอ้าปากค้างเห็นไปถึงลูกกระเดือกก่อนจะตั้งสติวิ่งตรงมาช่วยสีหน้ายังตื่นตนกอยู่ไม่น้อย เช้าวันต่อมาหนูพลอยเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนฟังว่าเจ้าของบ้านรินฟ้ากลับมาปรากฏตัวให้เห็นอีกครั้งและยังลงมะเหงกฝากไว้ให้อีกหนึ่งโป๊ก! มนสิกานและจันทร์เจ้าหัวเราะแทบกลิ้งมองยายหนูราวกับเด็กอายุไม่กี่ขวบคิดว่าสิ่งที่ฟังเป็นเพียงเรื่องเหลวไหลของเด็กเมื่อวานซืนแต่ก็พอฟังให้ขำขันได้ “แล้วเป็นไงล่ะ เข้าไปดิ้นพล่านอยู่ในแห สนุกไหมแม่คุณ”มนสิกานหัวเราะลั่น จันทร์เจ้าสบทบกับเขาด้วย หนูพลอยหน้าเง้าเดินตามกันมาลานปาริชาติหน้าคณะซึ่งมีม้าหินอ่อนนับสิบตัวจัดวางไว้ใต้ต้นปาริชาติที่โอบล้อมอยู่รอบลานคณะซึ่งปูทางเดินด้วยบล็อกอิฐจัดเป็นรูปต่างๆ หลากสี “แถมยังฝากมะเหงกให้ด้วย” เจ้าจันทร์เสริม “สนุกกันไหมล่ะพูดแต่เรื่องนี้ พวกแกไม่คิดจะสงสัยเลยหรือว่าเขามาทำอะไรที่บ้านรินฟ้า” หนูพลอยออกจะน้อยใจอยู่บ้างที่เพื่อนไม่เชื่อแต่ก็ไม่เก็บมาคิดให้มากเรื่อง “เขาคงผูกพันอยากจะกลับมาเยี่ยมเยียนจะเป็นไรไป แกจะหวงบ้านรินฟ้าไปทำไม” มนสิกานสวนเข้าให้ หนูพลอยส่ายหน้า “ไม่ได้หวง แต่สงสัยน่ะว่าทำไมเขาต้องมาทำลับๆ ล่อๆ ด้วยล่ะ” “นี่ก็ช่างสงสัยจริงเชียว เป็นเจ้าหนูจำไมแต่เมื่อไร” จันทร์เจ้าติดตลกหัวเราะคิกคัก มนสิกานชะงักมองตรงไปเบื้องหน้าแลเห็นแม่สาวสวยราวกับนางฟ้าลงมาจุติ การแต่งกายสวยสดทันสมัย รูปร่างหน้าตาก็สะโอดสะองสมส่วนโยกสะโพกมาแต่ไกลชวนให้ต้องมนต์สะกดในเรือนร่างงามระหง “สวยมากเลยนะนั่น” จันทร์เจ้าร้องเสียงเคลิ้ม “หึ ก็คู่ควงของคุณนรัชกุลที่กอดจูบกันหน้าร้านอาหารเมื่อวันก่อน” มนสิกานเล่าด้วยน้ำเสียงจิกกัดราวกับตัวอิจฉาหนังไทย หนูพลอยเหลียวมองพยักหน้าตามคำบอกกล่าว เจ้าหล่อนสวยไม่มีที่ติ ผมบ๊อบสีดำขลับงามสลวย ผิวพรรณวรรณะผ่องอำไพพลางคิดว่านรัชกุลตาถึงที่เลือกหญิงสาวผู้นี้มาเป็นคู่ควงไว้ดูใจ อรนิชาเหลียวมองกลุ่มนักศึกษาสาวสามคนพลางกวักมือเรียก บางทีอาจจะพอรู้ว่าบุคคลที่หล่อนตามหาอยู่ที่ใดซึ่งก็น่าแปลกที่ประจวบเหมาะกับที่พวกหนูพลอยกำลังกล่าวขวัญถึงพอดี “นี่น้องมานี่หน่อยซิ” แม่สาวมั่นเดินร่ายจริตตรงมาท่าทางรีบเร่ง “มีอะไรหรือเปล่าคะ” จันทร์เจ้าเอ่ยปากถามสุภาพ “รู้จักคนชื่อนรัชกุล เปี่ยมฤทธา ไหม” น้ำเสียงจิกกึ่งสั่งนี้ฟังก็ไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไร “อ๋อ คุณนรัชกุล เปี่ยมฤทธา เค้าอยู่ตึกมนุษยศาสตร์ค่ะห่างจากที่นี่ไปไม่ไกลเท่าไร ถ้าคุณเดินตามทางเดินนี้ไปอีกห้าร้อยเมตรหน้าตึกเป็นทรงโบราณเขียนว่าตึกกลิ่นมาลีค่ะ” หนูพลอยสาธยายครบถ้วนกระบวนความ อรนิชาใช้สายตาจิกมองหนูพลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า “รู้จักเขาด้วยหรือ” “ก็รู้จักสิคะ ก็เค้ามาเป็นอาจารย์พิเศษสอนพวกเราแทนอาจารย์หม่อมจรูล” มนสิกานจัดการตอบเสร็จสรรพ หญิงสาวผู้มาเยือนยิ้มแสยะเป็นการตอบแทน “ก็อย่าได้คิดอะไรกับเขาล่ะ เป็นเด็กเป็นเล็กก็ก้มหน้าก้มตาเรียนซะล่ะ” หล่อนเหลือกตากรอกมาทางหนูพลอยไม่ถูกชะตามากกว่าคนอื่น “ยังไงก็ขอบใจที่บอก” อรนิชาเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังโดยมีสายตาทั้งสามคู่มองตามไปไม่วางตา “โอ้ย! ฉันน่ะกลัวสายตาหล่อนจริงเชียว”จันทร์เจ้าแหวกลับ นึกปลงนิสัยของผู้มาเยือนขึ้นมาครามครัน “ฉันน่ะไม่อยากจะเชื่อว่าคุณนรัชกุลจะคว้าผู้หญิงคนนี้มาเป็นแฟน มันก็แค่นี้ หึงหวงแม้กระทั้งพวกเรา”มนสิกานสมทบเหลือบตามองคล้อยหลัง “แหม พวกแกก็ดูสิเขาออกจะสวยขนาดนั้น ยังไงคุณนรัชกุลก็พอมีตาบ้างถึงแม้จะเลือกไม่ค่อยจะดี”   หนูพลอยรู้สึกภูมิใจคำที่ลั่นออกจากปากประโยคท้ายๆ ยิ่งได้รู้ว่านรัชกุลเป็นผู้ชายแสนเย็นชาและไร้วาทศิลป์ก็พลอยทำให้เกลียดขี้หน้าเข้าไปใหญ่ “แต่ฉันคิดว่าคุณนรัชกุลคงไม่ได้สนแม่นี่หรอก หล่อนดูจะตามตื้อเขามากกว่า”มนสิกานตั้งแง่ช้อนตามองผ่านด้านหลังไกลๆ ของหญิงสาวไฮโซผู้นั้น “รู้ได้ยังไง”จันทร์เจ้าถาม มนสิกานแสยะปากยิ้ม “คุณนรัชกุลเขาฉลาดที่จะเลือกผู้หญิง คงไม่คว้าผู้หญิงนิสัยเสียๆ มาควงเป็นคนรักเพื่อแต่งงานหรอก” “แบบไหนถึงจะแต่งงานได้ เธอหรอกหรือมน”จันทร์เจ้าถามต่อ มนสิกานยิ้มกว้าง “ใช่สิ คอยดูแล้วกัน”มนสิกานเชิดหน้าสูงมั่นใจ หนูพลอยยกมือขึ้นเท้าคางมองเพื่อนสาวที่หลงใหลในตัวนรัชกุลอย่าเปิดเผย ถึงแม้จะหวังไว้มากเพียงใดแต่การจะพิชิตหัวใจจากผู้ชายที่ไร้ความจริงใจคนนั้นก็ช่างเป็นเรื่องที่แสนยากคงไม่แพ้กับผู้หญิงมาดมั่นดูมีราคาเมื่อครู่ที่ออกตัวลงทุนมาตามถึงคณะแต่ก็คงไม่เป็นผลอีกเช่นเคย หนูพลอยยังไม่เลิกล้มความตั้งใจในการสืบเสาะหาความจริงเกี่ยวกับบ้านรินฟ้า ยิ่งคุณชาติตระกูลเก็บงำความลับไว้มากเท่าไรก็ยิ่งทำให้s]jvoไม่สามารถหยุดความพยายามเพียงเท่านี้ และอีกทั้งการปรากฏตัวของเขาชายหนุ่มผู้คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของบ้านรินฟ้าคือกุญแจดอกสำคัญแห่งการคลายปมปริศนาและความลับเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ ยังมีความจริงที่ซุกซ่อนอยู่ในห้องเก็บของนั้น กล่องใบหนึ่งที่เธอมีลางสังหรณ์ว่าต้องเป็นที่ซ่อนของสำคัญ หนูพลอยตัดสินใจกลับไปที่ห้องนั้นอีกครั้งและพบว่าประตูบานเจ้ากรรมกลับมาสู่สภาพปกติราวกับถูกเนรมิต ชาติตระกูลวางค้อนลงหันกลับมาทางหญิงสาวที่ยังละล้าละลัง "อ้าว! สวัสดีครับคุณหนู" "ออ สวัสดีค่ะ” หนูพลอยตอบไม่เต็มเสียงนัก เขาไม่ได้ดุแต่อย่างไรยิ้มแย้มแจ่มใจตามปกติ "สงสัยแมวมันจะมาขูดน่ะครับ" เขาบอกพลางชี้มายังประตูบานเดิมที่ถูกถอดมาพิงกับกำแพงด้านนอก "เออ...." แล้วก็นิ่งเขาคงจะรู้แต่ไม่พูด "ความจริง ความจริงคือหนูเองที่ผิดค่ะ หนู...." "อ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณคงจะอยากจะมาเอาของในห้องนี้ใช่ไหม" ชาติตระกูลชี้ไปยังปากทางเข้างห้องเก็บของ หนูพลอยช้อนตามองแวบ "ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่วันหลังถ้าอยากได้อะไรก็บอกผมได้นะครับผมจะได้เอากุญแจมาเปิดให้ คุณจะได้ไม่ต้องเสียแรงงัดมัน" หนูพลอยรู้สึกละอายใจที่คุณชาติตระกูลไม่ติเตียนเธอแม้แต่คำเดียว นี่คือบทลงโทษที่ร้ายแรงที่เกิดจากความสำนึกในใจของตนเอง "ขอโทษด้วยนะคะ" "ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่จะไปหาของอะไรหรือเปล่าครับ" "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" หล่อนส่ายหน้าถึงแม้จะยังมองหน้าไม่ติด ชาติตระกูลเก็บอุปกรณ์ลงกล่องเงยมองแวบหนึ่ง "งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ตามสบายนะ" เขาจากไปแล้วพร้อมอุปกรณ์ซ่อมแซมมากมายรวมถึงแบกประตูบานเก่าออกไปด้วย อย่างไรความจริงเกี่ยวกับบ้านรินฟ้าก็คือหัวข้อสำคัญของวันนี้ หนูพลอยรีบเข้าไปค้นเพื่อตามหาหลักฐานสำคัญนั้นนั้นแต่ทว่ากล่องใบนั้นกลับหายสาบสูญไปเพียงข้ามคืน ทั้งๆ เมื่อวานที่หล่อนเห็นยังวางปากประตูนี้ หรือเพราะว่าคุณชาติตระกูลรู้ความจริงเสียแล้ว! เธอช้าไปและเขาก็เดาเกมออกทุกอย่าง ปริศนาที่ได้รับรู้กันมาต้องมีความจริงปกปิดซ่อนอยู่ไม่ได้มีเพียงแค่ตามคำเล่าลือแต่ต้องเกิดเรื่องมากมายภายในบ้านหลังนี้แน่นอน จะเป็นได้ไหมที่บ้านนี้เคยเกิดคดีร้ายแรงจนถึงคดีฆาตรกรรม หนูพลอยเดินจ้ำตรงมายังบ้านพักของชาติตระกูล แต่เขาคนกำลังสนทนากับใครคนหนึ่งซึ่งเป็นแขกผู้มาเยือนในไม่กี่นาทีนี้ หล่อนเดินโผล่พรวดเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจแต่ต้องกลับตกใจเมื่อบุคคลที่เธอพบคือคุณนรัชกุลและอรนิชา ทั้งสองที่หันกลับมองหนูพลอยที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาโดยไม่ได้บอกกล่าว "มีอะไรหรือเปล่าครับ" คุณชาติตระกูลชะเง้อหน้ามอง หนูพลอยยังเก้กัง "เออ...เปล่าคะ ขอโทษนะคะที่เข้ามาขัดจังหวะ" "ไม่เป็นไรครับเพราะผมก็ไม่ได้มีธุระอะไรที่สำคัญจนต้องปิดบังอะไร"นรัชกุลกล่าวสีหน้าเรียบเฉย "เธอ คนนั้นนี่ นี่เธออยู่ที่นี่เองหรือ" อรนิชาหันมาสนทนาบ้าง หนูพลอยพยักหน้ารับที่บังเอิญพบปะกับอรนิชาคู่ควงของนรัชกุลอีกครั้ง "ค่ะ" "อ่อเหรอ” "คุณหนูครับ คุณนรัชกุลมาติดต่อที่จะซื้อที่แถวนี้น่ะครับ”ชาติตระกูลบอก แต่หนูพลอยกลับนิ่งเหลียวมองคนทั้งคู่ "ค่ะ" "และผมก็สนใจบ้านรินฟ้าด้วยน่ะครับ” นรัชกุลกล่าวต่อโดยจวักตามองหนูพลอยด้วยสีหน้าเยาะเย้ย หล่อนสะดุ้งจ้องเขาเขม็ง "คุณจะมาซื้อบ้านหลังนี้" "ก็คงอย่างงั้น" "ไม่ได้นะ!" หล่อนสวนออกไปอย่างรวดเร็วยั้งปากไม่ทัน ชายหนุ่มและหญิงสาวผู้มาเยือนแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ายายหนูร้องออกมา ชาติตระกูลเช่นกันที่ยังนิ่งสงบแลมองหญิงสาวไม่คลาดตา หนูพลอยรู้สึกไม่พอใจเมื่อรู้ว่าเขาจะเอาบ้านหลังนี้ไป นรัชกุลดูเป็นคนขี้โกงหากเขากำลังคิดแผนร้ายเพื่อจะได้ครอบครองบ้านหลังนี้ “มีอะไรข้องใจหรือเปล่า”นรัชกุลวางท่านิ่งสงบหันกลับมาถามหญิงสาวผู้อยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ  หนูพลอยอ้ำอึ้งร้อนใจเมื่อนรัชกุลกำลังจะซื้อบ้านรินฟ้า “เปล่าค่ะ” หล่อนตอบ อรนิชายิ้มแกมเยาะ “ไม่มีอะไรก็ไปได้แล้วสิ ผู้ใหญ่เค้าจะคุยกันไม่อยากให้คนนอกมารับรู้ด้วยน่ะ” ไม่เชิงจะไล่แต่ก็มีจุดประสงค์เดียวกัน หนูพลอยหันหลังเดินออกมารวดเร็วเพราะไม่อยากให้อรนิชาออกปากไล่เป็นครั้งที่สอง หนูพลอยปลีกตัวออกมานั่งเงียบๆ บ้านรินฟ้านั้นถึงแม้จะมีประวัติฉาวเรื่องความรักของหนุ่มเจ้าของบ้านและหญิงสาวคนรักเก่า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภาพลักษณ์ส่วนรวมของบ้านเสียหายไปมาก ตัวบ้านยังอยู่ในสภาพดีเพราะชาติตระกูลคอยดูแลจัดสวนทำความสะอาดตัวบ้าน ไม่แปลกที่จะมีคนสนใจและอยากติดต่อซื้อที่นี่แต่หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมชาติตระกูลถึงไม่ปฏิเสธนรัชกุลเรื่องซื้อขายและยังให้ความหวังกับนรัชกุล เป็นไปได้ไหมที่เขากำลังจะขายบ้านหลังนี้โดยที่ไม่ให้เจ้าของบ้านทราบ “คนชั่วร้าย” หนูพลอยกัดฟันกรอดเจ็บใจที่ผู้ชายที่หล่อนเกลียดใช้วิธีสกปรกเพื่อจะมาฮุบบ้านรินฟ้าโดยมีชาติตระกูลคอยถือหาง ดึกมากแล้วแต่หนูพลอยย่องลงจากบันไดลงมาห้องรับแขก ในมือถือซองจดหมายเล็กๆ ติดมือมาหวังจะแจ้งข่าวให้เจ้าของบ้านได้รู้ว่าบ้านรินฟ้ากำลังตกอยู่ในอันตรายหากชาติตระกูลคิดไม่ซื่อจริงยอมขายบ้านหลังนี้ให้กับนรัชกุล หนูพลอยมาหยุดที่ประตูหน้าบ้านเงยหน้าขึ้นเมื่อพบโมบายเปลือกหอยห้อยอยู่ด้านบน ยกจดหมายขึ้นมัดผูกกับปลายเชือกเป็นปม ก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ยาวรอชายหนุ่มผู้มาเยือน แต่ทว่าก็ไร้เงาของเขาคนนั้นหล่อนยกมือขึ้นปิดปากหาว นับเวลาที่ยาวนานขึ้นเรื่อยๆ จนหนังตาเริ่มหย่อนลงช้าๆ ช่วงเวลาดึกสงัดไม่อาจจะต้านทานความอ่อนล้าของร่างกายได้ซึ่งมีทางเดียวที่ทำได้คือต้องหลับตาลงเสียแล้ว หนูพลอยเผลอหลับไปจนเช้า สะดุ้งตื่นมาอีกทีก็ตอนที่เห็นผ้าห่มผืนหนาห่มตัว หล่อนยังนอนขดตัวท่าเดิมกับเมื่อคืนที่เผลอหลับไป ลุกขึ้นขยี้ตาเพ่งไปยังโมบายเปลือกหอยแขวนกระทบลมแต่ไร้จดหมายนำมาผูกไว้ “เขามาแล้ว” หนูพลอยกระโดดตัวขึ้น วิ่งมาหน้าประตูมองซ้ายแลขวาก็ไม่พบจดหมาย จันทร์เจ้าเดินลงมาด้านล่างเห็นหนูพลอยลุกลี้ลุกลนหน้าบ้านพลอยหัวเราะขำขัน “บ้าเหรอแก ตื่นเช้าเชียวนะรำถวายพระอินทร์อยู่หรือไง” “อารมณ์ดีน่ะ”หนูพลอยตอบพลางยิ้มกว้าง หันกลับไปมองผ้าห่มซึ่งลงกองที่พื้น “ขอบใจนะแกที่แกเอาผ้าห่มมาห่มให้ฉันน่ะ รู้ไหมว่าไม่อย่างงั้นฉันคงได้เป็นหวัดแน่เลย” จันทร์เจ้ามองเหลอหลา “เหอะ หล่อนน่ะบ้า เป็นไข้ขึ้นสมองไปแล้วหรือไร เมื่อคืนฉันไม่ได้ลงมาเลยนะยะแล้วสรุปนี่แกมาหลับห้องรับแขกหรือเนี่ย”หล่อนย่นคิ้ว หนูพลอยนิ่งมองเพื่อนสลับกับผ้าห่มนั้น “แกไม่ได้เอาผ้าห่มมาให้หรอกหรือ” “ก็ใช่สิ หล่อนคงจะละเมอสิท่า” หนูพลอยเผลอหลับไปและก่อนหน้านี้ไม่ได้พกผ้าห่มลงมาด้วย แล้วผ้าห่มมันลงมาได้อย่างไร...หรือว่า...หล่อนยกมือขึ้นปิดปาก จันทร์เจ้าจับจ้องท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนสาว “เป็นอะไรอีก ผีเข้าหรือ” “เปล่าหรอก ไม่มีอะไรหรอก ช่างเหอะ” หนูพลอยบอกรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง ความสงสัยยิ่งเพิ่มทวีหรือว่านี่จะเป็นฝีมือชายหนุ่มเจ้าของบ้านริน หล่อนไม่เคยให้ผู้ชายหน้าไหนขึ้นไปบนห้องแล้วเขาเป็นใครถึงได้กล้าถือวิสาสะยุ่มย่ามกับข้าวของของเธอ หนูพลอยสำรวจทรัพย์สินภายในห้องที่อยู่อย่างครบถ้วน อย่างน้อยก็ทำให้โล่งใจว่าเขาไม่เป็นอันตรายแต่ก็ไว้ใจมากไม่ได้ในเมื่อพวกเขายังช่วยกันปกปิดเรื่องราวไว้มากมายไม่แน่เขาอาจมีเบื้องหลังเป็นฆาตกรโหดที่เคยฆ่าใครแล้วหมกศพไว้ในบ้านหลังนี้ก็เป็นได้ นรัชกุลกลับมายังบ้านรินฟ้าอีกครั้งในวันรุ่นขึ้น แต่ชาติตระกูลออกบ้านไปแต่เช้าบอกกับหนูพลอยไว้ว่าจะไปติดต่อเรื่องเจ้าของสวนข้างบ้านรินฟ้าซึ่งนรัชกุลสนใจที่จะซื้อเช่นกัน ส่วนหนูพลอยยังขุ่นข้องใจเรื่องการซื้อขายบ้านระหว่างนรัชกุลและชาติตระกูลจึงออกมารดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านเพื่อแก้เซ็ง แต่เมื่อเห็นว่ามีแขกที่มาเยือนคือนรัชกุลก็ยิ่งทำให้หล่อนหัวเสียยิ่งขึ้นแต่ก็ยังออกมาต้อนรับขับสู้ถึงแม้จะไม่เต็มใจมากนัก “สวัสดีค่ะ คุณชาติตระกูลยังไม่กลับค่ะ” หล่อนชิงตอบในสิ่งที่เขาจะอ้าปากถาม นรัชกุลมีสีหน้าแปลกใจนิดเมื่อเห็นว่าหล่อนรู้ทัน “ไม่เป็นไรให้ผมนั่งรอได้ไหม” “ก็แล้วแต่สิคะ” หนูพลอยรู้ตัวว่าพูดจาไม่ดีเท่าไรนัก นรัชกุลเดินตรงมานั่งม้านั่งหน้าบ้าน กวาดตาสำรวจรอบๆ บ้านพึงพอใจไม่น้อยกับสถานที่แห่งนี้ “นั่งก่อนสิ ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่มันไม่ค่อยดี”เขาไม่เชิงติแต่ก็มีนัยน์ว่าอย่างนั้น หนูพลอยวางบัวรดน้ำบนโต๊ะหินอ่อนทรุดตัวนั่งจ้องมองไม่ไว้วางใจ “ไม่พอใจหรือที่ผมจะมาซื้อบ้านหลังนี้” เขาถามตามตรงและเปิดประเด็นได้เร็วกว่าที่คิด ยายหนูปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนตอบ “ฉันเพียงแค่คิดว่าบ้านหลังนี้มีเจ้าของ ซึ่งเขาไม่มีวันขายให้คุณง่ายๆ หรอกค่ะ” “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ” “ก็เพราะว่าบ้านนี้เป็นบ้านที่เขารักมาก” “ถึงแม้จะทำให้เขาเจ็บปวดงั้นหรือ” เขาต่อกรได้เร็วพอควร หนูพลอยตั้งสติกระตุกรอยยิ้มขึ้น “แต่ฉันเชื่อว่าเขาไม่มีวันขายให้คุณ ฉันเชื่อว่าอย่างนั้น” นรัชกุลยิ้มเย้ยเยาะ “แต่ผมชอบบ้านหลังนี้ และผมต้องการมัน” “แต่ก็ควรเตรียมใจรับความเสียใจด้วยนะคะ บ้านหลังนี้คงไม่ตกเป็นของคุณง่ายๆ” เป็นครั้งแรกที่หนูพลอยถือไพ่เหนือนรัชกุล หล่อนไม่ถูกชะตากับนรัชกุลนักนับตั้งแต่ที่เขาฉุดกระดาษออกจากมือและไล่ออกจากห้องไร้ความปราณี ชายหนุ่มยิ้มขันๆ เหลือบตามองหนูพลอยแวบหนึ่ง “คุณดูจะมั่นใจเหลือเกิน ผมต้องเสียใจเลยงั้นหรือ” “ฉันก็แค่สันนิษฐานดูน่ะค่ะ และก็คิดว่าเจ้าของบ้านต้องไม่มีวันขายบ้านหลังนี้แน่ ซึ่งคุณก็ควรจะทำใจหน่อยนะคะว่าต้องได้รับการตอบรับที่ไม่คาดคิด” ยายหนูแสยะยิ้มตอบเสแสร้ง “แล้วไม่ถามหรือว่าผมต้องการบ้านหลังนี้ไปทำไม” นรัชกุลหันมาจดจ้องมองใบหน้าเนียนไร้เครื่องสำอาง เจ้าหล่อนสวยตามแบบธรรมชาติ น่ามองได้ไม่เบื่อหน่ายดูน่ารักสดใสสมวัยแต่ก็ดุใช่ย่อยซึ่งต่างจากอรนิชาหรือสาวๆ คนอื่นซึ่งเขาเคยคบมา “คุณคงจะสร้างเรือนหอมั้งคะ ซึ่งฉันก็ไม่ทราบแต่หากว่าเป็นจริงที่อื่นคงจะดีกว่าที่นี่ ฉันก็แค่แนะนำนะคะ คุณก็รู้ว่าที่นี่มีประวัติรักร้าว มันอาจจะเป็นอาถรรพ์ซึ่งคงไม่อยากจะให้เกิดกับตัวคุณเอง” หล่อนพลิกอดีตให้เป็นโอกาสบางทีเขาอาจจะกลัวสิ่งที่เธอขู่ อย่างไรก็เป็นทางออกที่ดีอย่างหนึ่งในการหลอกล่อให้ไขว้เขว นรัชกุลหัวเราะอย่างเปิดเผยจดจ้องหญิงสาวได้อย่างสบายใจ “อ่อ คุณเชื่อด้วยหรือ เด็กสมัยนี้เขายังเชื่อเรื่องอย่างนี้อยู่หรือ” “ฉันพูดจริงๆ นะ” “คุณหาเหตุผลดีกว่านี้ดีไหม ที่จะไม่ให้ผมซื้อบ้านหลังนี้ รู้ไหมว่าที่คุณพูดทำให้ผมขันจริงๆ ” เขาหัวเราะอีกครั้ง หนูพลอยกำหมัดนึกแค้นใจที่มาพูดเยาะกันซึ่งหน้า “คุณอาจจะเห็นว่าเป็นเรื่องขำขัน แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นฉันพูดตรงๆ ว่าฉันจะปกป้องบ้านหลังนี้ ฉันไม่มีทางให้บ้านหลังนี้ตกไปอยู่ในมือใครนอกจากเจ้าของตัวจริงเท่านั้น” หล่อนลุกขึ้นยืน นรัชกุลลุกตาม “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะทำอย่างไร แล้วมาดูกันว่าบ้านหลังนี้จะตกเป็นของใครกันแน่” “ได้สิคะ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าระหว่างตัวจริงกับตัวปลอมใครจะชนะ!” หล่อนฉุนจัดที่เขาท้าทายโดยไม่เกรงกลัว หนูพลอยกำหูบัวรดน้ำไว้แน่นจินตนาการภาพเมื่ออารมณ์โกรธพุ่งพล่านพร้อมจะตะบันหน้าเขาได้ทุกเมื่อ ผู้ชายที่ร้ายกาจคนนี้น่ากลัวทุกสถานะไม่ว่าจะเป็นอาจารย์หรือแม้กระทั่งนายทุนที่กำลังจะซื้อบ้านหลังนี้ทุกวิถีทาง “อ้าว! คุณนรัชกุลนั่นเอง สวัสดีค่ะ”จันทร์เจ้าร้องขึ้นวิ่งเข้ามาแทรกคู่สนทนา “สวัสดีครับ” “แหม แวะมาก็ไม่บอกนะคะ ไม่ทราบว่าทานข้าวมาแล้วหรือยัง”จันทร์เจ้าถาม นรัชกุลเหลือบมองหนูพลอยอยู่แวบ  “ยังครับ” “ดีเลยค่ะ เชิญร่วมรับประทานอาหารด้วยกันเลยนะคะ”จันทร์เจ้าออกปากชวนเสร็จสรรพ หนูพลอยในฐานะเจ้าบ้านไม่สามารถปฏิเสธได้ลง “ยินดีครับ”เขาตอบฉีกยิ้มได้น่าหมั่นไส้ ขณะที่จันทร์เจ้าอาสาพาแขกเดินชมรอบบ้านโดยไม่รู้ว่าเขากำลังจะใช้วิธีสกปรกซื้อบ้านหลังนี้ หนูพลอยไม่ค่อยสนิทใจว่าเขาเป็นคนดีมากนักคงเพราะประวัติด้านผู้หญิงหรือแม้กระทั่งนิสัยอยากจะเอาชนะเช่นที่เห็น หนูพลอยหลบมลภาวะทางอารมณ์ออกมาซื้อของที่ตลาดระหว่างเดินทางกลับอากาศในช่วยสายเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ มองไปสองข้างทางเต็มไปด้วยรถติดเนืองแน่น หล่อนรู้สึกกระหายน้ำและร้อนอบอ้าวยกมือขึ้นพัดเรียกอากาศเข้าตนเองก่อนที่จะเป็นลมกลางทาง เสียงแตรรถด้านหลังบีบ แปม!! พลันให้ตกใจหันกลับไปมองเจ้าของรถคันโก้สีดำสนิทที่โผล่หน้าออกมานอกกระจก ชายหนุ่มคนหนึ่งส่งยิ้มแจ่มใสทักทายเป็นกันเอง หนูพลอยเพ่งตามองพยายามคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหนแต่ก็พอคุ้นหน้าอยู่มาก จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:01:03

ความคิดเห็นที่ 6 “จำผมไม่ได้เหรอครับ ผมขายต้นไม้ให้คุณเมื่อวันก่อนไงครับ ผมเป็นเพื่อนกับนรัชกลุน่ะ” เขาแนะนำตัวเองครั้งและหนูพลอยก็จำได้เมื่อเขาชื่อนรัชกุลขึ้น “อ่อ ค่ะ ผ่านมาทำธุระแถวนี้พอดีหรือคะ”หนูพลอยพยายามย่อตัวเพื่อมองผ่านกระจกไปยังเขาที่อยู่ในรถ “ทำนองนั้นแหละครับ จะเข้าบ้านหรือครับ” “ค่ะ” “ให้ผมไปส่งไหมครับ” หล่อนสะดุ้งเล็กน้อยเพราะคงยังไม่ไว้ใจจึงรู้สึกแปลก “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ปากซอยข้างหน้าก็ถึงบ้านแล้ว” “โธ่! ไม่เป็นไรหรอกครับ” หนูพลอยเงียบ ซึ่งเขาพอเดาออกว่าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่ “ถ้าคุณไม่ไว้ใจผม คุณก็มานั่งด้านหลังก็ได้ ผมไม่ล็อกรถหรอกผมสัญญาว่าไม่ทำอะไรคุณแน่” เขายกมือขึ้นชูสามนิ้ว หนูพลอยฉีกยิ้มแหยๆ “เออ...คือคงจะไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ” “ไม่ลำบากหรอกครับ ขืนคุณเดินต่อไปอีกมีหวังเป็นลมเป็นแล้งแน่หน้าคุณซีดมากเลยนะ”เขาบอก  หนูพลอยรู้ตัวเองว่าไม่ค่อยไหวจริง มองชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งพลางคิดเข้าข้างตัวเองว่าว่าเขาคงไม่ได้เลวร้ายมากมาย จากการได้พูดคุยกันก็พอรู้ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษที่น่าคบแต่จะให้ไว้ใจมากก็ไม่ดีแต่เพราะเขาเป็นเพื่อนของนรัชกุลจึงพอให้อุ่นใจบ้าง “ขอบคุณค่ะ”หนูพลอยตัดสินใจเปิดประตูหลัง วุธทิพงศ์ยิ้มแกมขันเมื่อเห็นทีท่าสงวนตัวของหญิงสาวยิ่งทำให้เขาปลื้มหล่อนมากยิ่งขึ้น หล่อนทั้งฉลาดและรู้จักการวางตัวที่ดีไม่จริตเกินงาม วุธทิพงศ์ขับรถมาจอดรถเทียบหน้าบ้านรินฟ้าสอดส่องสายไปด้านใน เมื่อเห็นว่ารถของนรัชกุลจอดอยู่ เลยฉุกสงสัยว่าเขามาทำไมที่นี่ทั้งๆ ที่ออกปากบ่อยๆ ว่าบ้านหลังนี้คือความเลวร้ายในชีวิต “นี่ รถไอ้นรัชนี่ครับ” “ค่ะ” “มันมาทำอะไรที่นี่” เขาขมวดติดสงสัยไม่น้อย “เขามาติดต่อเรื่องซื้อสวนรอบๆ นี้ค่ะ และก็สนใจจะซื้อบ้านรินฟ้าด้วย” “หา!” วุธทิพงศ์ร้องเสียงหลง หนูพลอยสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นอาการและสีหน้าตกใจของชายหนุ่ม “มีอะไรข้องใจหรือคะ” “เออ...เปล่าครับ เออ...จะรังเกียจไหมครับถ้าผมจะเข้าไปหามันหน่อย” “อ่อได้สิคะตามสบาย ถ้าไม่รังเกียจเช่นกันเชิญร่วมรับประทานอาหารร่วมกันนะคะ” “อ่อครับ ขอบคุณ” เขาพยักหน้ารถระวีระวาดลงจากรถ วุธทิพงศ์เดินจนพบนรัชกุลผู้มาเยือน นึกฉงนใจไม่น้อยกับเรื่องราวมากมายที่หญิงสาวเล่าตลอดทางว่า เขากำลังจะซื้อบ้านรินฟ้าแล้วเขาจะซื้อไปทำไม “ไปเจอหล่อนเข้าบังเอิญหรือตั้งใจผ่านมากันแน่” นรัชกุลเปิดประเด็น วุธทิพงศ์ยิ้มขันเล็กน้อย เห็นทีเพื่อนคงอ่านใจได้ “ก็แค่ผ่านมาเพราะไปทำธุระเรื่องลูกค้า เห็นเธอเดินต้อยๆ ก็สงสารถือของซะหนัก แกเป็นผู้ชายภาษาอะไรทำไมไม่ไปส่งหล่อน” นรัชกุลรู้แก่ใจว่าเขากับเธอเพิ่งมีเรื่องหมางใจกันมา หากออกปากช่วยก็โดนปฏิเสธกลับอยู่ดีถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งพบหล่อนไม่กี่ครั้งแต่จากการได้ต่อกรวันนี้ก็ทำให้ทราบว่าหล่อนเป็นเด็กปากคอเลาะร้ายติดจะหัวดื้อ “หล่อนน่ะไม่ไปหรอก หล่อนไม่ชอบขี้หน้าฉันเท่าไร” “อ้อ หล่อนเป็นผู้หญิงที่มีความคิดไม่น้อย ฉลาดด้วยนะเมื่อกี้จะชวนให้มาหล่อนยังลังเลไม่ไว้ใจฉันเลย ถึงแม้ฉันจะบอกว่าเป็นเพื่อนแกแล้วนะ” “นั่นแหละที่ทำให้หล่อนไม่ไว้ใจแกน่ะ” เขาทราบดีว่าหล่อนเกลียดผู้ชายชื่อนรัชกุล “แล้วแกล่ะคิดยังไงจะมาซื้อบ้านของ....” “คุณวุธและคุณนรัชกุลคะเชิญรับประทานอาหารในบ้านเถอะค่ะ” จันทร์เจ้าโผล่ด้านหลังทำเอาสองหนุ่มตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย “โธ่! ใจหายหมด”วุธทิพงศ์ยกมือขึ้นลูบหน้าอก จันทร์เจ้าขันเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของเขา “ขอโทษค่ะ คุณ...”   “เออ...สวัสดีครับผมวุธทิพงศ์ครับ” ชายหนุ่มผู้มาใหม่แนะนำตัวให้เพื่อนสาวของยายหนู จันทร์เจ้ายิ้มทักทายอารมณ์ดี สองหนุ่มตามหญิงสาวเข้ามาในบ้านโดยมีสายตาของวุธทิพงศ์ที่มองบรรยากาศร่มรื่นของเงาต้นไม้สูง แลเห็นความงามน่าหลงใหลรือนไม้สีขาวสะอาดตกแต่งด้วยผ้าม่านลายลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มถึงแม้สายตาจะยังจดจ้องไปยังหนูพลอยที่จัดสำรับไว้บนโต๊ะ เขารู้ดีว่าเจ้าหล่อนนั้นยังเยาว์วัยและฉลาดเฉลียวแม้จะดูไม่ประสาแต่เขาก็มั่นใจว่าหล่อนนั้นคือหญิงสาวที่หมายใจไว้ว่าอยากจะแต่งงานด้วยในอนาคต ทั้งสี่ร่วมรับประทานอาหารกันพร้อมหน้า วุธทิพงศ์เป็นชายหนุ่มอารมณ์ดีและเข้ากับคนง่ายพูดคุยปราศรัยได้อย่างคล่องปากถึงแม้จะพบกันไม่กี่ครั้งแต่ก็ทำให้หนูพลอยประทับใจในตัวเขาไม่น้อยแต่ในความประทับในที่นี้ไม่ได้หมายรวมไปถึงว่าสนใจใคร่ดีในทางชู้สาวแต่มีนัยน์ถึงแค่พี่น้องเท่านั้น หลังจากรับประทานอาหารนรัชกุลขอตัวกลับไปก่อนเพราะติดธุระเรื่องคุยธุรกิจไร่องุ่นกับเสธทางเมืองเหนือสนใจที่จะติดต่อซื้อขายผลผลิตไปแปรรูปแต่วุธทิพงศ์ยังไม่กลับ ขออยู่สำรวจอาณาบริเวณบ้านฟ้าที่ร่มรื่นเย็นสบายพร้อมออกปากชมว่าที่นี่เย็นกายสบายใจราวกับสวรรค์บนดินพร้อมเปิดประเด็นเรื่องเพื่อนชายของเขาที่กำลังมีแผนซื้อบ้านหลังนี้ “คุณคิดยังไงที่เจ้านรัชมันจะมาซื้อบ้านหลังนี้” “แต่ฉันคิดว่าเจ้าของบ้านที่แท้จริงไม่มีทางขายบ้านหลังนี้ให้กับเขาหรอกค่ะ”หนูพลอยตอบมั่นใจ วุธทิพงศ์เอียงหน้าเล็กน้อย “คุณไม่เต็มใจหรือครับที่นรัชจะติดต่อซื้อบ้านหลังนี้” “ค่ะ” พยักหน้าตอบตามตรง หล่อนรู้สึกสบายใจที่ได้พูดกับเขาและเชื่อว่าคุณวุธทิพงศ์เป็นคนไว้ใจได้ “โธ่! เจ้าของบ้านผู้เศร้าสร้อยคนนั้นเขาจะกลับมาอยู่หรือครับ” หนูพลอยคิดว่าคุณนรัชกุลเล่าเรื่องนี้ให้วุธทิพงศ์ฟังบ้างแล้วเพราะเขาดูจะเข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน “เขากลับมาแล้วนะคะ แต่เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ เขายังอาลัยอาวรณ์บ้านหลังนี้มากไม่อย่างนั้นเค้าไม่มาบ้านรินฟ้าทุกคืนหรอกค่ะ” “ทุกคืน?”เขาทวนเสียงสูง “ฉันแอบเห็นค่ะ เขายืนมองบ้านรินฟ้าจากสนามหญ้าหน้าบ้านถึงแม้ไม่เห็นแววตาแต่ฉันคิดว่าเขาเศร้าและห่วงหาอาลัยเรื่องในอดีต ซึ่งฉันก็กำลังตามสืบเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแต่ดูเหมือนว่าคุณชาติตระกูลไม่อยากให้ฉันยุ่งด้วย” “หมายความว่าอย่างไรครับ” “คุณชาติตระกูลแกก็เป็นคนดีนะคะ ดูแลบ้านนี้ก็นับหลายปีแต่เขาให้ความหวังคุณนรัชกุลเรื่องบ้าน ซึ่งอันที่จริงเขาไม่มีสิทธิตัดสินใจที่จะขายด้วยซ้ำ แต่...” “คุณกำลังคิดว่าคุณชาติตระกูลกำลังจะขายบ้านหลังนี้โดยไม่ให้เจ้าของรู้หรือครับ” “เออ....ก็ประมาณนั้น”วุธทิพงศ์หัวไวพอควร ซึ่งหนูพลอยก็รู้สึกเกรงๆ กลัวเขาจะติที่ริอาจจะไปว่าบุคคลที่สามนอกจากนรัชกุล แต่ตรงกันข้ามเขายิ้มอ่อนโยนและช่วยวิเคราะห์เรื่องอันน่าปวดหัวนี้ให้คลี่คลายไปด้วยดี “ผมว่าน่าสนใจไม่น้อยนะครับ เรื่องมันมีลับลมคมนัยหลายประการ อืม...จะรังเกียจไหมครับถ้าผมจะร่วมขบวนการกับคุณด้วยคน” “เอ๊ะ คุณกำลังจะบอกว่าจะช่วยสืบเรื่องบ้านรินฟ้าและจะช่วยฉันปกป้องที่นี่ไม่ถูกขายหรือคะ” แปลกใจอย่างน่าเหลือเชื่อ วุธทิพงศ์พยักหน้าไม่มีทีท่าลังเลแม้แต่น้อย “ฉันแปลกใจทำไมคุณถึงไม่เข้าข้างเพื่อนของคุณ” “เพราะผมคิดว่าบ้านรินฟ้าน่าสนใจและมีเรื่องราวอีกมายที่อยากรู้ ผมอยากจะช่วยเจ้าของบ้านหลังนี้เหมือนที่คุณคิดอยากจะช่วยเขา” “ฉันรู้สึกดีใจนะคะที่คุณมีจิตใจกว้างขวาง ไม่คิดจะติฉันหรือหาว่าฉันเพี้ยน”หล่อนยิ้มกว้าง เขายังคงจ้องมองเธอไม่วางสายตา “โธ่! ผมไปจะว่าคุณแบบนั้นทำกันล่ะครับ เอาแบบนี้ไหมคุณก็ลองไปหาของเก่าในห้องเก็บของสิเผื่อจะเจออะไร” “ฉันเจอแล้วค่ะไอ้สิ่งที่น่าสงสัยแต่คุณชาติตระกูลแกเก็บไปก่อน แกไม่ยอมให้ฉันรู้อะไรไปมากกว่าประวัติบ้านหลังนี้ที่เขาเล่าลือกันมา”ทั้งสองเดินมาหยุดใต้ต้นมะขามเขียวชอุ่มที่เพิ่งผลิใบสีเขียวอ่อนๆ ทั่วทั้งต้น วุธทิพงศ์ละสายตาจากทุกสิ่งจ้องมองหญิงสาวผู้อยู่เบื้องหน้าด้วยหัวใจที่สั่นรัว เขาประทับใจหล่อนเหลือเกินในยามนี้ ลมเอื่อยพัดผมยาวสลวยพลิ้วปัดเข้าที่แก้มขาวยิ่งทำให้ใบหน้าเนียนนั้นดูเยาว์วัยยิ่งขึ้น “บ้านรินฟ้าไม่มีห้องอื่นแล้วหรือครับที่พอจะเก็บข้อมูลได้” เขาถามเสียงนุ่ม หนูพลอยกรอกตาคิด บ้านรินฟ้าเป็นเรือนไม้ขนาดกลางมีสามห้องนอน ซึ่งตอนนี้ใช้ไปแค่สองห้องคือห้องของหนูพลอยและจันทร์เจ้า อีกห้องนั้นหล่อนไม่แน่ใจว่าปล่อยให้โล่งว่างหรือใช้เก็บของ ห้องนั้นอยู่ทางทิศใต้ของบ้านมองจากเบื้องล่างแลเห็นผ้าม่านขาว ตัวห้องยังดูสะอาด แต่ก็น่าสงสัยอยู่ไม่น้อยบางทีห้องที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์นั้นอาจจะมีอะไรซุกซ่อนอยู่ก็ได้ “คุณคิดว่ายังมีอะไรอยู่หรือคะ เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว บางทีคุณชาติตระกูลอาจจะเก็บไปไว้ไหนต่อไหนแล้วก็ได้” “บางทีที่ที่อันตรายที่สุดอาจจะเป็นที่ปลอดภัยที่สุดก็ได้ ผมว่าอาจจะมีอะไรซุกซ่อนในนั้นก็ได้ ผมก็ไม่รู้แต่ก็คงไม่เสียหายอะไรหากคุณจะไปสำรวจ” เขาแนะ ซึ่งหล่อนก็คิดอยู่เช่นกัน “แต่ฉันอยากรู้ค่ะว่าคนรักของเจ้าของบ้านนี้เขาไปแต่งงานกับใคร”วุทธิพงศ์เลิกคิ้ว หนูพลอยอ้อนวอนด้วยแววตาเศร้า “บอกหน่อยได้ไหมคะ”หล่อนถามเสียงนุ่ม วุธทิพงศ์กระพริบตาปริบๆ ก่อนตอบว่า “เขาคือจ้าวนฤทรธิปครับ” จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 23:01:29