ความคิดเห็นที่ 1 1 ไม่อาจบอกใคร แล้วในที่สุด วันนี้... เธอก็ได้มีโอกาสพบหน้า ‘ลุงสิบ’ ตัวจริงเสียที! แองจี้บอกไม่ถูกเลยว่าตื่นเต้นขนาดไหน แค่ได้เห็นเงาร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างเดินออกมาจากความมืดสลัวของห้องขัง หัวใจเธอก็เต้นแรงจนปวดหน้าอกไปหมดแล้ว ขาแข้งสั่นจนแทบยืนไม่อยู่... “ปั้นเมฆ!” ใบหน้าคมคายที่ส่งยิ้มให้เธอเป็นปั้นเมฆคนเดิมไม่แตกต่างจากเด็กหนุ่มอายุสิบแปดที่เธอเพิ่งจากโลกอดีตมาเลย เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเวลาสองโลกแตกต่างกันถึงสามสิบปี!?... จากที่เธอเคยคำนวณ ตอนนี้เขาน่าจะอายุราวห้าสิบแล้ว “ฟ้า...” ปั้นเมฆวิ่งตรงเข้ามากอดเธออย่างดีใจ “...ในที่สุด ฟ้าก็กลับมาหาเมฆจริงๆ” “เมฆ... ทำไมกลายเป็นลุงสิบได้ล่ะ?” “ใครบอกฟ้าว่าเมฆเป็นลุงสิบ?” หนุ่มน้อยตัวโตเอียงคอถามเธออย่างสงสัย “...ไม่ใช่สักหน่อย” “อ้าว ก็ข้าวขวัญเค้าบอกว่า มีพ่อชื่อ ‘ปั้นเมฆ’ นี่นา” “ขวัญเค้าอำฟ้าเล่นต่างหาก เมฆจะกลายเป็นลุงแก่ๆ เชยๆ อย่างงั้นได้ยังไง” ปั้นเมฆยิ้ม แล้วจับร่างบางในวงแขนหมุนตัวไปอีกทาง “...นั่นต่างหาก ลุงสิบ พ่อของข้าวขวัญ” ลุงสิบที่ปั้นเมฆชี้ให้ดู เป็นชายแก่วัยดึก หัวล้านเหม่ง ลงพุงพลุ้ย นั่งยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาวางศอกกระดิกปลายเท้าอย่างสบายอารมณ์อยู่ในห้องขัง พอได้ยินปั้นเมฆกำลังแนะนำเขาให้สาวน้อยหน้าหมวยได้รู้จัก ก็หันมายิ้มโชว์ฟันทองประกายแว๊บๆ แล้วโบกไม้โบกมือให้อย่างลุงใจดี กรี๊ด!... ลุงสิบไม่ใช่ปั้นเมฆ ! แองจี้โล่งใจ แต่ก็รู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ ในอกเหมือนแอบเสียดาย... เสียดายทำไมน้า หรือว่าเธออยากให้ปั้นเมฆกับลุงสิบเป็นคนเดียวกันจริงๆ? “อ้าว... แล้วเมฆมาอยู่นี่ได้ยังไง? หรือว่ามาช่วยลุงสิบสู้คดีกับทรูฟู๊ต?” ปั้นเมฆส่ายหน้าช้าๆ “เปล่า... แต่ลุงสิบไปที่ไหน เมฆก็ตามไปด้วย” รอยยิ้มของเขาแปลกพิกลเหลือเกิน “...เมฆสิงอยู่ในร่างลุงสิบมาตั้งนานแล้วล่ะ...ฟ้า” “มะ... หมายความว่ายังไง?” ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ หันหลังให้เธอช้าๆ แองจี้ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มเต็มไปด้วยลูกธนูปักคาไว้ แล้วเมื่อหันกลับมา ที่หน้าอกก็มีสภาพไม่ผิดกัน เหมือนกับภาพนักรบหนุ่มโบราณที่เธอเคยเห็นอยู่ในยุ้งข้าวตอนเย็นวันนั้นเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!! แองจี้ตกใจลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาวในห้องห้องหนึ่งซึ่งเปิดไฟสว่างไสว ผิดกับภาพสลัวเลือนลางของห้องขังที่อยู่หลังเปลือกตาเธอเมื่อวินาทีก่อนหน้านี้ลิบลับ อา... ฝันไปหรอกเหรอ? ปั้นเมฆสิงอยู่ในร่างลุงสิบ... แองเจลล่า เธอเอาอะไรมาคิดเนี่ย? แล้วตกลงลุงสิบคือปั้นเมฆจริงๆ หรือเปล่า? แต่เดี๋ยวก่อน ตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหน? ...กลิ่นยาฆ่าเชื้อและกลิ่นเฉพาะตัวที่มีอยู่ตามสถานพยาบาลตอบข้อสงสัยของเธอได้เป็นอย่างดี อา... จำได้แล้ว ชื่อจริงของลุงสิบที่ข้าวขวัญเอ่ยออกมา ทำให้เธอช๊อคจนเป็นลมไปนั่นเอง หุหุ... ช่างบอบบางสมเป็นนางเอกกระไรเช่นนี้นะแองจี้ เสียงใครบางคนกำลังร้องไห้อยู่ไม่ไกล ทำให้นางเอกบอบบางรับรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เมื่อหันไปตามเสียงนั้น ก็พบว่าเป็นข้าวขวัญนั่งสะอึกสะอื้นอยู่บนโซฟาข้างเตียงที่เธอนอนอยู่นี่เอง “ตกลงลุงสิบชื่อ ‘ปั้นเมฆ’ จริงๆ เหรอคะ?” แองจี้เจอหน้าข้าวขวัญก็รีบถามคำถามเดิมเพื่อความมั่นใจ เธอไม่ได้ฟังอะไรผิดไปใช่ไหม ลูกสาวลุงสิบบอกว่า พ่อเธอชื่อ ‘ปั้นเมฆ’ ! ข้าวขวัญสูดน้ำมูก ป้ายน้ำตา ก่อนจะพยักหน้ายืนยันคำตอบเดิม “อื้ม พ่อฉันชื่อปั้นเมฆ ทำไมเหรอ?” งั้น... ลุงพุงพลุ้ยหัวเหม่งคนนั้นก็เป็นแค่ฝันเท่านั้นเองสินะ “ไม่อยากจะเชื่อเลย ลุงสิบ คือ...ปั้นเมฆ!” ...หรือว่า แค่คนชื่อเหมือนกัน? ไม่... ไม่ใช่แค่ชื่อเหมือน แองเจลล่า... อย่าหลอกตัวเองอีกต่อไปเลย ปั้นเมฆ สีลม เธอจำลายมือเส้นหนาหนักของปั้นเมฆได้ดี ตั้งแต่เห็นตัวอักษรลายมือชื่อของเขา ตามด้วยนามสกุลเดียวกับข้าวขวัญในแฟ้มเอกสาร เธอก็พอจะเดาอะไรเป็นอะไรได้แล้ว แองจี้อยากหัวเราะให้กับความซื่อของตัวเอง เธออยู่กับปั้นเมฆมาตั้งแต่เกิด แต่ไม่เคยสนใจว่าครอบครัวเขานามสกุลอะไร เพราะรักเขาที่ตัวเขาจริงๆ ไม่ได้สนใจฐานะ ชาติตระกูล จนกระทั่งตกเป็นภรรยาเขา อยู่กินด้วยกันแล้วก็ยังไม่รู้เลยว่า ถ้าต้องจดทะเบียนสมรส นามสกุลอะไรที่จะมาต่อท้ายชื่อเธอ แอร๊ยยย... อย่างงี้ แองจี้ก็กลายเป็น ‘แองเจลล่า สีลม’ น่ะสิค้า ต๊าย ฟังดูไฮโซซะไม่มี ต้องขอบใจยัยแม่มดดำที่สร้างวีรกรรมทำชื่อเสียงให้แก่วงศ์ตระกูลไว้ หึหึ... ต่อไปนี้ใครกล้ามาปิดถนนสีลม ยิงเอ็มเจ็ดเก้านะ ระวังเหอะ แองจี้ สีลม ไม่ปล่อยให้มันรอดไปได้แน่ ถนนของใคร ให้มันรู้ซะมั่ง! “แล้ว... ทำไมถึงนามสกุล ‘สีลม’ ล่ะคะ?” ...แหม แองจี้ขอรู้ที่มาที่ไปของนามสกุลใหม่หน่อยเหอะ ข้าวขวัญเงยหน้าจากกระดาษทิชชู่ขึ้นมามองคนถามงงงง แต่ก็ยอมตอบโดยดี... “ตั้งแต่ปู่ทวดแล้วล่ะ พ่อเคยเล่าว่า ปู่ทวดใช้กังหันลมวิดน้ำทำนา ซึ่งสมัยก่อนคนแถวนี้ยังไม่เคยมีใครทำ นาบ้านเรามีกังหันลมโดดเด่นเห็นมาแต่ไกล” โอ้... ตรงกับที่พวกเจ๊ๆ เม้าประวัติของครอบครัวนายอาทิตย์เลยแฮะ แปลว่า ไม่ผิดแน่ ปั้นเมฆ สีลม ก็คือลุงสิบ ทายาทตระกูลนี้ของแท้แน่นอน ควายกับแม่มดไม่โกหกหรอกน่า “แล้วทำไม ‘ปั้นเมฆ’ ถึงกลายเป็น ‘ลุงสิบ’ ได้ล่ะคะ?” ข้าวขวัญชักไม่ค่อยพอใจที่ยัยเด็กหน้าใสไม่รู้จักมีมารยาทนอกจากซักประวัติตระกูลเธอแล้วยังบังอาจเรียกชื่อพ่อของเธอตรงๆ ได้ไง “ก็คงเป็นสมญานามมั๊ง... ชาวบ้านเค้าเรียกกันอย่างงี้มาตั้งแต่ฉันยังเด็ก ...นี่เธอ เลิกถามอะไรฉันซักทีเถอะ” “อ๋อย... ขอโทษค่า” จ๋อย! ดุชะมัดเลย... ยัยแม่มดดำนี่ ไม่ถามก็ได้ ไว้ไปถามปั้นเมฆเองดีกว่า ชิชิ เอ... แล้วแองจี้จะทำยังไงต่อไปดี? แค่รู้ว่าปั้นเมฆยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ ไม่ได้โดนธนูยิงตัวพรุนตาย ก็น่าจะพอใจแล้ว สมควรรีบกลับโลกอดีตไปอยู่กับปั้นเมฆคนโน้นของเธอดีหรือเปล่า? ไม่สิ... ไม่ได้ๆๆๆ เธอต้องอยู่ช่วยปั้นเมฆคนปัจจุบันนี้ออกมาจากคุกก่อน ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ...ถ้าไม่ช่วยปั้นเมฆคนนี้ออกมา อีกสามสิบปีข้างหน้าของปั้นเมฆคนโน้นก็ติดคุกไม่ยอมออกมาน่ะสิ อู๊ย... งงวุ๊ย เหมือนมีสามีสองคนเลย อร๊ายยยย... อายจัง สรุปกับตัวเองได้ดังนั้น แองจี้ก็คิดจะลงจากเตียง แต่พอลุกขึ้นนั่งยังไม่ทันทรงตัวได้ตรงเลย เธอก็เกิดอาการหน้ามืดวิงเวียนขึ้นมา ตามด้วยอาการคลื่นไส้อย่างรุนแรง อะไรกันนี่... เธอเป็นอะไรไป? ข้าวขวัญเห็นคนป่วยอาการกำเริบก็รีบปราดเข้าไปช่วยพยุงร่างบางให้เอนลงนอน “อย่าเพิ่งลุกสิ... นอนพักไปก่อน” “เกิดอะไรขึ้น ทำไมจี้ถึงได้เวียนหัว... อุ๊... เอ่อ...โอกกก...” เมื่อเห็นร่างบางบนเตียงโก่งคอทำเสียงเหมือนจะอาเจียน ข้าวขวัญก็รีบคว้ากระโถนมาแปะหน้าแองจี้ทันพอดีกับที่เธอคายของเก่าออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่หยุดจนหมดไส้หมดพุง... เสร็จก็ล้มพับลงไปนอนหอบด้วยความเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจ ใบหน้าซีดขาวตกใจกับอาการแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับร่างกายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนสั่นไปหมดทั้งตัว จ้องมองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของพยาบาลจำเป็นอย่างหวาดกลัว อา... เธอไม่ได้เป็นลมเพราะเป็นนางเอกบอบบางตกใจที่ได้รู้ว่าลุงสิบเป็นคนเดียวกับปั้นเมฆ แต่เธอกำลังป่วยเป็นอะไรสักอย่างต่างหาก! หรือว่า... ที่ข้าวขวัญนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงเธอเพราะ... “หมอบอกว่า จี้เป็นอะไรคะ?” ข้าวขวัญไม่ตอบคำถามนั้นในทันที แต่เธอกลับปิดหน้าร้องไห้ คนป่วยเห็นดังนั้นก็ยิ่งใจเสีย ได้โปรดเถอะ... อย่านะ... อย่าบอกว่า เธอป่วยเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย ไม่นะ! อ่า... จริงสิ ลุงสิบเป็นโสดมานานจนถึงทุกวันนี้ งี้ก็แปลว่า... ปั้นเมฆไม่มีฟ้าอยู่เคียงข้าง เป็นไปได้ไหมว่า... เธอตาย!!! “ฮือๆๆ...” คิดมาถึงตรงนี้ แองจี้ก็ปล่อยโฮออกมาเสียงดังกว่าข้าวขวัญ “นี่เธอ... ร้องไห้ทำไม?” คนร้องไห้อยู่ก่อนโวยวายเหมือนไม่ยอมให้ใครมาร้องแข่ง “อ้าว แล้วเธอล่ะ...ร้องทำไม?” คนร้องไห้ทีหลังถามงงงง... ทำไมแองจี้ไม่มีสิทธิ์ร้องเหรอคะ เธอเป็นคนป่วยใกล้ตายเชียวนะ เธอต้องเป็นฝ่ายร้องไห้สิ “หมอบอกว่า... ฮือๆๆๆ...เธอท้อง!” ข้าวขวัญตอบคนไข้พร้อมกับน้ำตาทะลักทลายลงมาราวกับน้ำตก ท้อง...??? แองจี้ฟังแล้วงง ยังคงรอคอยคำต่อไป ท้อง... อะไรพูดให้จบสิคะ ท้องเสีย ท้องร่วง ท้องเดิน ทำไมหยุดแค่คำว่าท้องเฉยๆ... ท้องเป็นอะไร? แต่ข้าวขวัญไม่พูดต่อ กลับย้ำว่า “ ท้อง!” ท้องเฉยๆ... ไม่เสีย ไม่ร่วง ไม่เดิน ...เมื่อเห็นหน้างงงงของคนฟัง ก็ช่วยอธิบายเพิ่มเติมด้วยการใช้มือทำท่าท้องป่องประกอบ “อ้อ... ไอซี... ท้อง... ไอ้แบบที่ป่องอยู่เก้าเดือนแล้วมีเบบี๋มุดออกมาร้องอุแว้ๆ ชิมิ” แองจี้หยุดร้องไห้ พยักหน้าเร็วๆ เป็นเชิงว่า เข้าใจแระ “เฮ่อ... ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าเป็นราเม็ง มะเร็งอะไร แค่ท้องก็ไม่ถึงกับตายนี่นา ใจเย็นๆ น่า ไม่ต้องร้องไห้หรอก เก้าเดือนแป๊บเดียวก็ผ่านไปแล้ว” “นี่สองเดือนแล้วนะ” ข้าวขวัญบอกด้วยเสียงสะอื้น “นั่นไง ไม่ถึงเก้าเดือนแล้วด้วย เหลืออีกแค่เจ็ดเดือนเอง อดทนหน่อยน่า” คนป่วยบนเตียงแทบไม่มีแรงแล้ว แต่ยังอุตส่าห์เอื้อมมือไปตบหลังปลอบใจหญิงสาวที่นั่งเคียงข้าง “ไม่ใช่ฉัน... เธอ...” นิ้วชี้เรียวยาวของข้าวขวัญจิ้มจมูกแองจี้เหมือนกดปุ่มรีเซ็ตให้สมองน้อยๆ ของเธอทำงาน “...เธอท้อง!” “อ้าว... ถ้าฉันท้องแล้วเธอจะร้องไห้ทำม๊ายยย? จี้ตะหากต้องร้อง... แว๊กกกกกกกกกก!!!” ขอโทษค่ะ สมองเพิ่งทำงาน “...ฉันเนี่ยอ่ะนะ... ท้อง?” กรี๊ด!!! เป็นไปได้ยังไง ปั้นเมฆคนที่เธอนอนด้วยในโลกอดีตเค้าเพิ่งจะ ‘สิบแปดฝ่าๆ’ เองนะ เฮ่อ... eแองเจลล่าเอ๋ย เธอมันงี่เง่า สมเป็นเจ้าชมพูกระบือน้อยจริงๆ เจอพ่อพันธุ์ตัวบะเริ่มเทิ่มหล่อล่ำดำใหญ่ซะขนาดนั้นเข้าไป ยังคิดว่าจะรอดอีกเหรอเธอ แถมขยัน (ขัน) แข็งมาตลอดหลายเดือน ทำงานไม่เว้นวันหยุดราชการ ไม่ท้องก็แปลกแล้ว อีตาบ้าปั้นเมฆ... ถุงสักกะครึ่งใบก็ไม่เคยใส่ มีเท่าไหร่เธอเลยต้องรับมาเต็มๆ อ่านะ... อย่าไปโทษเด็กสิบแปดฝ่าๆ ที่เกิดในยุคก่อนเลย เขาไม่คิดป้องกันหรอก ยิ่งคนอย่างเขามันแนวลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ (เลี้ยง) ...ต้องโทษเธอ เกิดเป็นสาวยุคนี้ซะเปล่า อายุก็ตั้งยี่สิบสอง ไม่รู้จักคุม มัวแต่เพลิดเพลินเจริญใจไปวันๆ แล้วหลอกตัวเองว่า สามียังไม่โตเต็มวัย ไม่เป็นไรๆๆ... เธอจะบ้าเหรอ ถ้าระดับสิบล้อพ่วงนั่นยังไม่นับว่าโตเต็มวัย เธอจะรอให้มันเป็นรถไฟก่อนรึไง๊? สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ ป่องเลย! มิน่าล่ะ พักหลังๆ นี้ เธอรู้สึกเพลียๆ กินข้าวไม่ค่อยจะลง นึกว่าเครียดเรื่องปริศนานักรบหนุ่ม... หุหุ ที่แท้ก็... เธอกำลังจะมีลูกกับปั้นเมฆ! แอร๊ย แองจี้ดีใจที่สุดในโลกเล้ย ฮือๆ... ดีใจจนอยากร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก สับสนไปหมดแล้ว... ดีใจจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างหมดสิ้น ไม่ว่าปัญหาที่ยังแก้ไม่ได้ หรือปริศนาที่ยังไม่มีคำตอบ ทั้งหัวใจและสมองของแองจี้ตอนนี้ มีแต่ความรู้สึกปลื้มปิติยินดี เธอกำลังจะเป็นแม่ ปั้นเมฆก็กำลังจะเป็นพ่อ... เจ้าหนูน้อยฟันหลอนั่นกลายเป็นปะป๋าน้อยของลูกเธอเหรอเนี่ย ตั้งแต่ตอนไหนน้อ... เค้าว่าสองเดือนแล้ว เอ...รึว่าจะเป็นตอนเก็บสายบัวในบึงน้ำ อืม... น่าจะเป็นตอนตำน้ำพริกมุมห้องมากกว่า อา... หรือว่าจะเป็นตอนนอนกลางวันอยู่บนเปลใต้ต้นไม้ ต๊าย... ลูกแม่หน้าไม่อาย ซนจริงๆ วิ่งมาเกิดกลางแจ้งนะค้าเนี่ย (ใครกันแน่หน้าไม่อาย) ขณะกำลังทบทวนดูว่า ลูกในท้องเธอมาเกิดเมื่อไร ที่ไหน ยังไง จะได้เล่าให้ลูกฟังถูก (มันยังจะคิดเล่าให้ลูกฟังอีก) ประตูห้องก็เปิดออก พยาบาลคนหนึ่งเดินนำหน้าชายหนุ่มเข้ามา... อ๊า... ตาทัพพีมาแล้ว! นี่เขารู้รึยังเนี่ย ว่าป้าจี้กำลังจะมีน้องออกมาให้หนูทับบี้น้อยเล่นด้วยแล้วน้า อ่า... ทำไมทำหน้าตาน่ากลัวอย่างงั้นล่ะ หรือว่าอิจฉาน้องตั้งแต่ยังไม่คลอด เดี๋ยวเถอะ ป้าจี้จะตีให้ตายเลย ไม่รักน้องเหรอ “ป้าจี้!” นำทัพพ์มาถึงก็วิ่งเข้าไปกอดร่างบางบนเตียงก่อน แล้วหันไปถามหญิงสาวที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงเสียงเครียด “ขวัญ... เธอไม่ได้ล้อเราเล่นใช่มั๊ย?” เขาอยากจะบ้าตาย เรื่องลุงสิบยังคารังคาซังอยู่ หาข้อสรุปไม่ได้ เขาก็ได้รับสายจากลูกสาวลุงสิบแจ้ง ‘ข่าวดี’... ‘ยินดีด้วยนะ เธอกำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้ว! ฮือๆๆ...’ ‘อะไรนะ?’ เขาไม่แน่ใจว่าฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า? ใครพ่อใคร? ทำไมข้าวขวัญร้องไห้? ‘ฮือๆ... เมียเธอน่ะสิ ท้อง!’ ‘เฮ่ย!!! จริงดิ... ทำไมเธอรู้เร็วอย่างงี้ล่ะ เดี๋ยวนี้พวกหมอเค้าไฮเทคตรวจได้เร็วขนาดนี้แล้วเหรอ? เราเพิ่งทำเสร็จลุกจากเตียงไปไม่ถึงหนึ่งวันเลยนะ’ ‘ไอ้บ้า!!! ไม่ใช่ช้านนนน... ยัยแองจี้ย่ะ’ ‘แองจี้?! ตอนนี้เธออยู่กับป้าจี้เหรอ? แล้วเธอไปเจอป้าจี้ได้ไง? นี่อยู่ที่ไหนกันเนี่ย?’ ‘โรงพยาบาล...’ ข้าวขวัญเลือกตอบเฉพาะคำถามสุดท้าย บอกชื่อโรงพยาบาลให้เขาตามมาถูก ‘...หมอบอกว่าแองจี้ท้องสองเดือนแล้ว เธอรีบมารับผิดชอบด่วน!’ นำทัพพ์จึงได้รู้ว่า ป้าจี้ของเขากลับมาแล้ว ไม่ได้มาตัวเปล่า แต่มี ‘ของฝาก’ มาให้เขา (ปวดกบาล) ด้วย! สังหรณ์แปลกๆ เตือนเขาตั้งแต่วินาทีนั้นว่า เด็กที่อยู่ในท้องป้าจี้ อาจจะทำให้เขาต้องปวดกบาลไปตลอดชีวิตก็ได้ เขาเลยจำต้องทิ้งเรื่องลุงสิบก่อน แล้วรีบมาโรงพยาบาลทันที จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:14:25

ความคิดเห็นที่ 2 หัวใจสลายเป็นยังไง เธอเพิ่งเข้าใจถ่องแท้วันนี้เอง มันเจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ตอนที่หมอบอกว่าแองจี้กำลังตั้งครรภ์ ข้าวขวัญอยากเป็นลมหมดสติไปซะเดี๋ยวนั้น แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย แต่ท้ายที่สุด เธอก็ตัดสินใจ กัดฟันกดโทรศัพท์หานำทัพพ์มารับผิดชอบ ข้าวขวัญเป็นเด็กที่ไม่มีแม่ พ่อก็ไม่รู้แน่ว่าเป็นพ่อแท้ๆ หรือเปล่า เธอจึงไม่อยากเห็นเด็กไร้เดียงสาต้องขาดพ่อหรือแม่เหมือนอย่างเธอ แต่พอเห็นนำทัพพ์มาถึงก็ตรงเข้าไปกอดร่างบางบนเตียงด้วยท่าทีตื่นเต้น เธอกลับรับไม่ไหว น้ำตาไหลรินร่วงลงมาราวกับทำนบทลายอีกครั้ง “...ฮือๆ... ฉัน... ฮือๆ... ไปล่ะนะ พวกเธอจะได้อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูก!” “เดี๋ยวขวัญ... อย่าเพิ่งไป ฟังก่อน” ความจริงนำทัพพ์ยังโมโหข้าวขวัญเรื่องที่เธอสมรู้ร่วมคิดกับพี่พลมาหลอกเขาไม่หาย แต่ความละอายแก่ใจที่ลืมตัว... ‘ทำอะไรๆ’ รุนแรงกับเธอลงไปมากมาย ประกอบกับที่เธอเข้าใจผิดเรื่องป้าจี้ และตอนนี้ก็ทำท่าเหมือนใจสลายกำลังจะจากไป เขากลับทนไม่ได้ แทบจะคุกเข่าลงไปง้อเธออยู่แล้ว “ปล่อยนะ” ข้าวขวัญสะบัดแขนที่ถูกเขาดึงไว้ “...ฮือๆ... ฉันมันก็แค่เศษขยะ ไม่มีค่าอะไร นอกจากเป็นที่ทิ้งสิ่งสกปรกโสโครกอย่างความใคร่ของเธอ ฮือๆ... อย่ามาเสียเวลามาเก็บขยะเลย ไปดูแลแม่ของลูกเธอเถอะ” “ฟังก่อนซี่ ขวัญ... เราไม่ใช่พ่อของเด็กในท้อง ” นำทัพพ์ยังพูดไม่จบ ก็เจอมือเรียวตบ เพี๊ยะ! แองจี้สะดุ้งกุมแก้มตัวเองแทบไม่ทัน รู้สึกเจ็บปวดแทนพระเอกละครตบจูบที่กำลังเล่นกันสดๆ ตรงหน้า ว่าที่คุณแม่รีบลูบท้องบอกลูกน้อย ‘ใจเย็นลูก อย่าดูนะคะ อย่าดู... รายการนี้มันเรท น 13+ ไม่เหมาะกับหนูนะค้า’ “หน้าด้าน! ไร้ยางอาย... กล้าทำไม่กล้ารับเหรอ ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะเลวจนไม่มีความรับผิดชอบขนาดนี้” อา... ตอนนี้แองจี้เข้าใจแล้วว่า ยัยแม่มดร้องไห้ทำไม ที่แท้ ชีนึกว่าลูกในท้องเป็นผลิตผลจากตาทัพพีสามีของชีนี่เอง โถ... น่าสงสารจริงๆ พระเอกของป้า รีบๆ อธิบายเร็วเข้าซี่ “เธอกำลังเข้าใจผิดนะ เราไม่เคย...” “ไม่เคยอะไร? กล้าพูดออกมาได้ ฉันเห็นกับตา พวกเธอสองคนแก้ผ้า...... ถู...... ลูบ...... ซุก...... ” แองจี้รีบอุดสะดือปกป้องลูกน้อยจากถ้อยคำสื่อความหมายไม่เหมาะสมที่ออกจากปากนางเอกสาวสวยตรงหน้า อร๊ายยยย... ตอนนี้กลายเป็นเรท ฉ 18+ แล้ว ช่วยด้วยค่า! “เราจะไปทำอย่างงั้นได้ยังไง ก็บอกแล้วว่าป้าจี้น่ะ เป็นป้าเรา” “ทีฉัน เธอก็หลอกว่าเป็นเพื่อนสนิทไม่คิดอะไร... แล้วเป็นไงล่ะ สนิทอีท่าไหนกลายเป็นแบบนั้นได้?” “ก็นั่นเพราะเรารักเธอ” “หยุดนะ! อย่าพูดคำนั้นพล่อยๆ นะ ...ปล่อยฉัน นำทัพพ์ เราจบกันแค่นี้!” ว่าแล้วนางเอกก็ทำท่าจะสะบัดแขนหมุนตัววิ่งออกไปจากห้องตามสูตร เสียงปี่พาทย์ครวญทำนองอย่างโศกก็เตรียมบรรเลง... แสงไฟค่อยๆ หรี่ลงๆ... ลำแสงสปอร์ตไลท์ยิงตรงที่พระเอกผู้น่าสงสารยืนคอตกอยู่ก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ แต่เดี๋ยว... “ช้าก่อน!” ทั้งพระเอกนางเอกต่างพร้อมใจกันหันควับมาทางผู้ชมคนเดียวในห้องที่เพิ่งเปล่งเสียงออกมา เสียงปี่พาทย์ทำนองโศกที่เพิ่งเป่าได้อี๊ดเดียวเงียบลงในทันใด ลำแสงสปอร์ตไลท์ที่เตรียมส่องพระเอกก็กลับหมุนมายิงใส่เตียงคนไข้แทน! กึ๋ย... น่ากลัวจริงๆ แต่ว่า... ถึงยังไง ป้าจี้ก็ต้องช่วยทับบี้น้อยหลานรัก ไม่ให้อกหักเพราะความเข้าใจผิด ถ้าเป็นสมัยก่อน ป้าจี้เห็นฉากนี้ คงตบมือดีใจ ฮู่เร่ฮ่าๆ ที่ยัยแม่มดดำกำลังจะไปจากหลานชายเสียได้ แต่หลังจากที่เธอได้ฟังเรื่องราวของข้าวขวัญแล้วรู้ว่าชีรักเดียวใจเดียว ไม่ใช่เป็นสาวไฮโซสูบวิญญาณหนุ่มๆ ไม่เลือกหน้าอย่างที่เค้าเม้ากัน ที่สำคัญ... ชีไม่ได้เป็นแม่มดใจร้าย แต่เป็นแม่มดแอบติงต๊องคล้ายๆ ตัวเอง ป้าจี้เลยเปลี่ยนใจ เชียร์ชีมาเป็นศรีสะใภ้ ลุ้นให้โดนทับบี้น้อยปล้ำบ่อยๆ หน่อย เหมือนพวกป้าๆ ที่นั่งหน้าจอรอลุ้นพระเอกนางเอกตบจูบรีบๆ ล้มตัวลงบนฟูกเล้ย เอามั๊ยค้า ป้าจี้ เสียสละยกเตียงคนไข้นี่ให้ก็ได้ สปอร์ตไลท์ส่องสว่างกระจ่างชัดดี เดี๋ยวป้าจี้ไปนั่งดูที่โซฟาแทน อิอิ “จะไปไหนป้าจี้...” นำทัพพ์จับร่างบางไว้ไม่ให้ลุกหนี อ่า... ขอโทษที ป้าจี้ลืมไปว่าพระเอกนางเอกกำลังรอคอยเธอ ‘บอกความจริง’ ...พูดออกไปเซ่ แองจี้ ว่าพ่อเด็กในท้องน่ะไม่ใช่ตาทัพพีหลานรัก แต่ว่า ถ้าพูดออกไปแล้ว จะเป็นยังไงล่ะ... ‘บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่า พ่อเด็กในท้องเป็นใคร?!’ แน่นอน ทั้งสองก็จะจับมือกันมารุมถามคำถามนี้ และถ้าเธอตอบไปตามจริงว่า ‘ปั้นเมฆ’ หุหุ... แล้วข้าวขวัญก็จะรู้ว่า เธอไม่ได้ท้องกับสามีของชี แต่ท้องกับพ่อของชีต่างหาก เพี๊ยะ!!! ฝ่ามือเรียวยาวก็จะเปลี่ยนจากแก้มบุ๋มของตาทัพพีหลานชายกลายมาตบป้าจี้แทนน่ะสิ โทษฐานลามปามบุพการี อ๊ากกกก... ไม่อ๊าว แม่จ๋าหนูกลัว (แอบอ้างพากย์เสียงแทนลูกในท้องเฉยเลย) โปรดไว้ชีวิตเราสองแม่ลูกด้วยเถิด ท่านแม่มดผู้งดงาม ไม่ได้ๆๆๆๆ... ไม่ได้เด็ดขาด เธอก็อยากจะช่วยให้คู่นี้สมหวัง แต่ว่าเธอมีความลับสำคัญที่ต้องปกป้องมันไว้ด้วยชีวิต ถ้าหลุดปากออกไป ไม่แน่ว่าเธออาจจะไม่ได้กลับไปหาปั้นเมฆในโลกอดีตอีกเลยก็ได้ งั้น... คงต้องปล่อยให้พระเอกนางเอกเข้าใจผิดกันไปก่อน ละครตบจูบก็ไม่มีเรื่องไหนที่พระเอกนางเอกเข้าใจอะไรง่ายๆ เลยนี่นา ต่อให้เขาและหล่อนฉลาดขนาดไหน สุดท้ายก็งี่เง่าเข้าใจอะไรยากทุกเรื่อง ถ้าดีกันง่ายๆ เรื่องก็จบเร็ว ไม่มีอะไรจะฉายสิ งั้นเอาใหม่นะ... “ช้าก่อน!” ทั้งพระเอกนางเอกต่างพร้อมใจกันหันควับมาทางผู้ชมคนเดียวในห้องที่เพิ่งเปล่งเสียงออกมา เสียงปี่พาทย์ทำนองโศกที่เพิ่งเป่าได้อี๊ดเดียวเงียบลงในทันใด ลำแสงสปอร์ตไลท์ที่เตรียมส่องพระเอกก็กลับหมุนมายิงใส่เตียงคนไข้แทน “อย่าลืมเปลี่ยนรองเท้านะค้า” ลำแสงสปอร์ตไลท์ย้ายเป้าหมายจากใบหน้าว่าที่คุณแม่ มาส่องที่ปลายเท้าของนางเอกสาวซึ่งอยู่ในรองเท้าผ้าสำหรับใส่เดินในห้องพักผู้ป่วย “เดี๋ยวหมอเค้าจะหาว่าเราขี้งก แม้แต่รองเท้าของโรง ‘บาล ก็ยังจิ๊กไปได้ หุหุ” ข้าวขวัญเม้มปากแล้วรีบเปลี่ยนเป็นรองเท้าส้นสูงที่เธอสวมมา จากนั้นก็สะบัดหน้าจากไป เสียงปี่พาทย์ทำนองโศกก็ดังกระหึ่มขึ้นพร้อมๆ กับไฟในห้องค่อยๆ ดับมืดลง เหลือเพียงสปร์ตไลท์ส่องตรงที่พระเอกยืนคอตกอยู่ “ตามไปง้อเซ่ ตาทัพพี...” แองจี้รีบส่งเสียงเชียร์ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่ข้าวขวัญเข้าใจผิดวิ่งออกไปจากห้อง นำทัพพ์จะต้องวิ่งตามไปทันที ไม่ต้องมีใครคอยเชียร์ แต่ตอนนี้เขามีปัญหาที่ใหญ่กว่ารอเคลียร์อยู่ จึงไม่ตามหญิงสาวที่เขารักไปอย่างที่ใจต้องการ กลับหันควับไปทางเจ้าตัวปัญหาที่อยู่บนเตียง แง้!... พระเอกหันควับมาทางนี้แล้ว ทำไงดี ปี่พาทย์ช่วยด้วย “ป้าจี้! บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าหายไปไหนมาตั้งเกือบสามเดือน?” นำทัพพ์ไม่เคยโกรธอะไรเท่านี้มาก่อนเลย เสียงของเขากลบทำนองโศกของปี่พาทย์ไปหมดสิ้น “...พ่อเด็กอยู่ไหน? บอกให้มันออกมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาให้ป้าจี้ เธอก็รับไว้แบบงงงง “ให้ป้ามาทำไมคะ?” นำทัพพ์ได้ยินคำถามแล้วกลั้นใจนับหนึ่งถึงล้าน ก่อนจะตอบ... “โทร-เรียก-พ่อ-เด็ก-ไส-หัว-มา-หา-ทัพพ์ ” เขาเน้นทุกคำอย่างชัดเจนโดยเฉพาะคำสุดท้าย “ เดี๋ยวนี้!!!” อ๊ายยยย... แองจี้จะทำไงดีล่ะค้า? “เอ่อ... คือว่า...” อ้ำอึ้งๆ... หน้าตาทัพพีเวลาดุนี่น่ากลัวชะมัดเลย มิน่าล่ะ ถึงได้ปราบยัยแม่มดซะร้องไห้ขี้มูกโป่ง “...ป้าจี้ไม่มีเบอร์มือถือเขาค่ะ” อันนี้แองจี้ไม่ได้โกหกนะ เธอไม่รู้เบอร์มือถือของปั้นเมฆจริงๆ ถึงเธอจะมั่นใจว่ามือถือของตาทัพพีน่าจะมีเบอร์ลุงสิบอยู่แน่ แต่จะให้โทรไปบอกว่าอะไรล่ะ... ‘ลุงขรา หนูท้องกับลุงค่า จุ๊บุ๊ๆ รีบๆ ไสหัวมาหาทับบี้เดี๋ยวนี้เลยนะคร้า’ (มาเฉยๆ ไม่ได้ต้องไสหัวมาด้วย อ้าว ก็ทับบี้สั่งงี้นิ) เธอจะบ้าเหรอแองจี้ “ไม่มีเบอร์มือถือ? งั้นก็โทรไปหาเค้าที่บ้าน ที่ทำงาน ที่ไหนก็ได้ที่มันอยู่ตอนนี้น่ะ” โห... งั้นคงต้องโทรสถานีตำรวจแล้วล่ะ ก็ตอนนี้เค้าอยู่ในห้องขังโรงพักนี่นะ แต่จะบอกตาทัพพีอย่างงั้นได้ยังไงล่ะ คงต้องบอกตามตรงอีกแบบ... “แหะๆ ...ป้าไม่มีเบอร์เค้าสักกะเบอร์” บ้านปั้นเมฆที่มิติโน้น ยังไม่มีโทรศัพท์เลย เห็นเขาว่าจะทำเรื่องขอไฟฟ้าอยู่ ไม่รู้อีกกี่ปีถึงจะมีโทรศัพท์ใช้ “เป็นไปได้ยังไง ไม่รู้แม้แต่เบอร์ติดต่อ แต่ท้องกับเค้าได้?” “เอ๋า ตาทัพพีนี่ก็พูดแปลกๆ ทำเหมือนไม่เค๊ยไม่เคย ทำโทรต๊อง มันไม่ต้องใช้โทรศัพท์นี่ค้า” “ป้าจี้!” นำทัพพ์หมดความอดทนแล้ว ถ้าทำได้ เขาอยากจับเธอมาตีตีตีให้ตายไปเลย “...นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ ป้าจี้จะท้องไม่มีพ่อไม่ได้ ทัพพ์ไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ว่ายังไง ทัพพ์ก็จะต้องลากเอาตัวพ่อเด็กออกมาให้จงได้!” เสียงของเขาดังขึ้น... ดังขึ้น... จนตอนนี้ปี่พาท์ยกระจัดกระจายหนีตายไปคนละทิศคนละทางแล้ว “ทับบี้... ฮือๆๆ...” แองจี้จะเป็นแม่คนในอีกไม่กี่วัน แต่เธอยังร้องไห้เหมือนเด็กๆ นำทัพพ์เห็นแล้วใจอ่อนยวบ อยากจะดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบและจูบแก้มใสแรงๆ สักหลายฟอด แต่ไม่ได้! งานนี้ มีแต่ต้องใจแข็งเท่านั้น! “ไม่ต้องร้องไห้เลย ป้าจี้ ...ทัพพ์สิ ต้องเป็นฝ่ายร้อง ทัพพ์เลี้ยงป้าจี้มาตั้งแต่เกิด รักมากแค่ไหนเดี๋ยวป้าจี้มีลูกเองก็จะเข้าใจ ใครๆ ก็หวังว่าให้เจ้าตัวน้อยของเราโตขึ้นแต่งงานไปกับคนดี มีชีวิตที่งดงาม... ที่ไหนได้ ป้าจี้กลับหนีตามผู้ชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้าไป ให้ทัพพ์หาเกือบตาย สุดท้ายก็ท้องกลับมาคนเดียว ทัพพ์จะบ้าอยู่แล้วรู้หรือเปล่า” “ฮือๆๆ... ป้าจี้ขอโทษ ทับบี้จ๋า อย่าพูดให้ป้าจี้รู้สึกผิดขนาดนั้นซี่” “งั้นป้าจี้ก็ต้องเอาคนรับผิดชอบออกมา จัดการแต่งงานแต่งการให้เรียบร้อยก่อนที่อะไรๆ จะโตจนเห็นชัด ทัพพ์ไม่เข้าใจเลยว่าป้าจี้จะปิดบังไปทำไม หรือว่ามันไม่ยอมรับเป็นพ่อเด็ก?” “ไม่! ป้าจี้ยืนยันได้ เค้ารักป้าจี้ ถ้าเค้ารู้ว่าป้าจี้ท้อง เค้าต้องดีใจมากแน่ๆ แต่...” “แต่อะไร? ถ้ามันไม่พร้อม...” นำทัพพ์นึกถึงเรื่องราวของความรักต่างฐานะ มีผู้ชายมากมายที่ไม่มีทรัพย์สมบัติมากพอจะไปขอหญิงสาวที่รักจากครอบครัวซึ่งมีฐานะดีกว่าได้ “...ป้าจี้ไปบอกมันว่าเราไม่เอาสินสอดทองหมั้นอะไรเลย ขอให้รักป้าจี้จริงใจเป็นใช้ได้ อย่างอื่นไม่ต้อง บ้าน รถ ทุกอย่าง ทัพพ์จัดการให้เอง” โธ่... ทับบี้จ๋า ต่อให้ของแถมเยอะกว่านี้ ก็ไม่มีประโยชน์ แองจี้ไม่กล้ามองหน้าหลานชายเลยตอนที่บอกเสียงเบาว่า... “ยังไง... เค้าก็มาไม่ได้ ” เธอไม่รู้จะบอกยังไง ...ไม่ใช่เพราะเค้าไม่มา แต่มาไม่ได้ จัดโปรโมชั่นให้ตาย เค้าก็ไม่สามารถทะลุมิติมา นำทัพพ์ฟังแล้วถึงกับหมดแรง สำหรับเขา... ‘ไม่มา’ หรือ ‘มาไม่ได้’ ไม่ต่างอะไรกันเลย แบบนี้ก็เท่ากับป้าจี้สารภาพแล้วว่า พ่อเด็กไม่มีปัญญารับผิดชอบดูแลเธอกับลูกน้อย จะด้วยฐานะ หรือมีพันธะ หรือเหตุผลอื่นใดเขาไม่อยากจะเดาให้เจ็บช้ำใจ... ถ้ามันเลวร้ายขนาดนั้น ป้าจี้แต่งกับมันไปคงต้องทนทุกข์ทรมานตลอดชีวิต แล้วเขายังจะใจร้ายยัดเยียดเธอให้กับผู้ชายพันธุ์นั้นอีกเหรอ? แต่ว่า... เฮ่อ... จะปล่อยให้ป้าจี้ท้องไม่มีพ่อก็เห็นจะเป็นไปไม่ได้ ทำยังไงดี ท้องของเธอจะต้องโตขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นาน ก็อุแว้แล้ว มีผู้ชายคนไหนดีพอที่จะเป็นพ่อให้ลูกเธอบ้าง? ...คนคนนั้นจะต้องเป็นคนจิตใจดี รักป้าจี้โดยไม่มีข้อแม้ ไม่รังเกียจลูกของเธอ... พี่:-)? ‘เย้ย... :-)... ทำไมต้องกรู?’ เสียงพี่:-)แว๊ดๆ อยู่ในหัวเขาทันที แต่นำทัพพ์ไม่สนใจ เขาพิจารณาต่อไป... พี่:-)ก็เป็นคนดี รักป้าจี้ เห็นคุยกันได้ สนิทกันดี แต่ถ้าเอามาเป็นพ่อนี่ ไม่รู้ว่าจะไหวรึเปล่า ‘ไอ้ทัพพ์ มืง:-)... ชักช้า ชงนมเร็วๆ เซ่ กรูหิวนะโว้ย’ เสียงเล็กๆ ของลูกป้าจี้ที่มีพี่:-)เป็นพ่อดังขึ้นในสมอง อ่า... อย่าดีกว่า! มีใครอีกมั๊ย แถวๆ นี้ที่โสดและดี? คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก แต่ไม่รู้ทำไม จู่ๆ เขาก็คิดถึงคนที่ไม่น่าจะใช่ที่สุดสำหรับงานนี้ขึ้นมา... ลุงสิบ! บ้า... ไอ้ทัพพ์ คิดอะไรบ้าๆ บาปกรรม ลามปามผู้ใหญ่ ...เขารีบตบหน้าทำโทษตัวเอง ไม่ให้คิดอะไรงี่เง่าฟุ้งซ่าน เลิกหาแพะเถอะ นำทัพพ์ ยอมรับเสียทีว่า ไม่มีใครหรอกที่จะเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยรับแอปเปิ้ลเน่าของเขาอีกแล้ว นอกจาก... “ป้าจี้... ฟังนะ ถ้าไม่มีใครยอมเป็นพ่อเด็กจริงๆ ล่ะก็ ” ในโลกนี้ อาจจะมีแค่คนคนเดียวเท่านั้นละมั๊ง ที่รักป้าจี้โดยไม่มีข้อแม้ ไม่รังเกียจลูกของเธอ “...ทัพพ์คงต้องรับเอง!” “ไม่นะ!” เสียงหญิงสาวสองคนดังขึ้นพร้อมกัน คนหนึ่งนั้นคือแม่เด็ก ส่วนอีกคน... นำทัพพ์กับแองจี้หันไปมองต้นเสียงพร้อมกันก็เห็นนางเอกสาวแสนสวยของเขาที่สะบัดหน้าจากไป เปิดประตูพรวดพราดกลับเข้าฉากใหม่อีกครั้ง! “ขวัญ...!” คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะหนีไม่พ้นพระเอกหนุ่มหน้าใสของเรานั่นเอง “ เธอได้ยินหมดแล้ว?” ข้าวขวัญได้ยินหมดแล้วจริงๆ ...ตั้งแต่ต้นจนถึงประโยคสุดท้าย เธอไม่ได้จากไปไหนเลย แต่ยืนฟังคำสนทนาของป้าหลานอยู่อีกด้านของบานประตูนี่เอง ท่าทางแปลกๆ น่าสงสัยของยัยจี้เส้นหยุดเธอเอาไว้ ทีแรก เธอสองจิตสองฟังไม่กล้าฟัง กลัวจะได้ยินคำพรอดรักอันสุขสมหวังของคนกำลังจะได้เป็นพ่อแม่ แต่เสียงโมโหของนำทัพพ์ลอดออกมาประโยคแรก... ‘ป้าจี้! บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าหายไปไหนมาตั้งเกือบสามเดือน’ ป้าจี้ท้องสองเดือน ก็หมายความว่า นำทัพพ์ไม่ได้เป็นพ่อจริงๆ? ยิ่งได้ฟังประโยคที่เขาว่า... ‘ทัพพ์เลี้ยงป้าจี้มาตั้งแต่เกิด รักมากแค่ไหนเดี๋ยวป้าจี้มีลูกเองก็จะเข้าใจ ใครๆ ก็หวังว่าให้เจ้าตัวน้อยของเราโตขึ้นแต่งงานไปกับคนดี มีชีวิตที่งดงาม...’ หรือที่ผ่านมา เธอเข้าใจอะไรผิดไปเอง ฉากแก้ผ้าลูบไล้เนื้อตัวนั่น ก็อาจจะเป็นแค่ นำทัพพ์ช่วยทายาแก้ชันนะตุให้ป้าของเขา ฉากถอดกระโปรงเอาหน้าซุกหว่างขา ก็อาจจะเป็นแค่ นำทัพพ์ช่วยดูอาการเชื้อราในร่มผ้าให้ป้าของเขา? (ยัยจี้เส้นมันประหลาด อาจจะเป็นโรคประหลาดๆ อะไรก็ได้นี่นา) ข้าวขวัญรู้สึกหัวใจพองโตจนแทบจะตัวลอยทะลุหลังคาโรงพยาบาลออกไป ถ้าไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายเสียก่อน นำทัพพ์จะรับเป็นพ่อเด็ก! แล้วเธอเล่า เขาจะเอาไปไว้ที่ไหน? “ทีนี้ก็เข้าใจเราแล้วนะ ขวัญ... เราไม่ได้ทำผิดต่อเธอจริงๆ แต่เราจำเป็นต้องช่วยป้าจี้...” หญิงสาวพยักหน้ารับ พร้อมๆ กับน้ำตาก็ไหลรินลงมา... เข้าใจสิ นำทัพพ์... เข้าใจแล้วว่าข้าวขวัญคนนี้มันไม่มีความสำคัญสำหรับเขาเลย “ไม่ว่ายังไง ลูกของป้าจี้ต้องมีพ่อ ขอโทษนะขวัญ... เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกซะจากว่า... พ่อเด็กตัวจริงจะยอมปรากฎตัว!” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 23:18:14

ความคิดเห็นที่ 3 อร๊ายยยยยยยยย จะนับญาติกันไงครับเนี่ยะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 12:23:13

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 00:33:17