ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ “ เด็กที่คุณตามหานั่งอยู่นั่นไงคะ”  คนพูดคือหญิงวัยกลางคนผู้เป็นคุณครูใหญ่ของสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าแห่งนั้น และคนที่เจ้าหล่อนเอ่ยถึงคือเด็กหญิงวัยสิบขวบที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่ชิงช้าเงียบๆ ผิดกับเด็กคนอื่นที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ในบริเวณเดียวกัน “ คนที่นั่งชิงช้าตรงนั้นหรือครับ” ชายวัยประมาณสามสิบเศษตอกย้ำความมั่นใจอีกครั้ง “แน่สิคะ ถ้าคุณหมายถึงเด็กที่เพิ่งมาจากสลัมร่วมอารีที่โดนไฟไหม้ละก็ เห็นจะมีแค่เด็กคนนั้นนันแหละค่ะ” คุณครูสาวใหญ่ตอบ พลางลอบสังเกตอีกฝ่ายเงียบๆ บุรุษท่าทางภูมิฐาน และน่าจะมีฐานะทางสังคมที่ดี เพราะดูจากการแต่งกายตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนของมีราคา อีกทั้งดวงหน้าคร้ามดูคมคายและหนุ่มกว่าวัย หากทว่าเขาผู้นี้กลับมีนัยน์ตาสีนิลที่ช่างแสนเศร้าอย่างน่าประหลาด ยิ่งในยามที่ทอดมองไปยังเด็กหญิงผู้นั้นก็ยิ่งให้ความรู้สึกหม่นหมองทวีคูณ ชายผู้นั่นก้มมองกระดาษยับยู่ยี่ในมือสลับกับร่างเล็กจ้อยอย่างพินิจพิจารณา ข่าวหน้าหนึ่งที่เขาเคยอ่านแบบผ่านๆ อย่างไม่สนใจเพราะมีแต่ข่าวประท้วงหรือไม่ก็ฆ่ากันตายรายวันนั้นก็คงไม่มีอะไรน่าสนใจ หากไม่เผอิญว่าสายตาไปสะดุดเข้ากับข่าวๆ หนึ่งที่มีพาดหัวใหญ่สุดของวันนั้น “ เผาไล่ที่ชุมชนแอดอัดวอดวาย” เขาคงไม่สนใจและผ่านเลยไปถ้าไม่เผอิญสะดุดตากับดวงหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาคุ้นตาเหลือเกิน หากยังไม่อยากจะเชื่อสายตาจนต้องเร่งเปิดอ่านเนื้อความทันทีทันใด แล้วเขาก็แทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นชื่อเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายสาวที่เสียชีวิตในกองเพลิงอย่างน่าอเนจอนาถผู้นั้น ‘นางศศิลดา ธนวิจักร’ ภาพกรอบถัดมาคือเด็กหญิงผู้หนึ่งที่กำลังทำท่าคล้ายจะวิ่งเข้าไปในกองเพลิงดีแต่คนรอบข้างที่ยื้อยุดหนูน้อยไว้ไม่ให้ทำตามใจได้ ดวงหน้าที่มอมแมมด้วยเขม่าควันดำขะมุกขมอมทว่ายังคงมองเห็นว่าถอดเค้าโครงมาจากสาวเคราะห์ร้ายผู้นั้นราวกับพิมพ์เดียวกันร่ำไห้ราวกับจะขาดใจ และนี่เองคือเหตุผลให้เขาต้องถ่อมาที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าแห่งนี้ สายเลือดในอกแห่งเธอผู้นั้นคือสายใยเดียวที่ทำให้เขาเชื่อมโยงไปถึงเรื่องราวที่เป็นปริศนาในหัวใจเขามาจนถึงวันนี้ “ น่าสงสารนะคะ แม่ก็ต้องมาตายเสียในกองไฟ ญาติมิตรที่ไหนก็ไม่มีซักคน ดีนะคะที่มีพลเมืองดีเวทนาเอาตัวมาส่งให้ทางสถานสงเคราะห์เสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงต้องเร่ร่อนเป็นเด็กเหลือขอหรือไม่ก็ต้องเป็นภาระสังคมแน่ทีเดียว”  คุณครูสาวใหญ่เอ่ย “ แล้วพ่อของเด็กล่ะครับ ไปอยู่ไหนเสีย” “ ไม่ทราบซิคะ ตอนมีคนพามาส่งก็ถามแล้วนะคะแต่ไม่มีใครทราบ แถมเด็กก็กำลังขวัญเสียไม่ยอมพูดยอมจาถามอะไรก็ไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ นี่ก็ดีขึ้นมากนะคะไม่ค่อยร้องไห้หนักเท่าวันแรก” คนพูดไม่ทันสังเกตอากัปกริยาคนฟังที่เงียบขรึมริมฝีปากหนาเม้มเรียบสนิท ดวงตายังคงมองไปที่ร่างเล็กขะมุกขมอมเบื้องหน้าอย่างตรึกตรองในใจ “ เด็กคนนี้ชื่ออะไรครับ” “ เห็นเจ้าตัวบอกว่าชื่อจริงชื่อ ศุภิสรา นามสกุล ธนวิจักร และชื่อเล่นว่า ทรายค่ะ”   ดวงหน้าหวานหากเด็กที่นั่งเบื้องหน้ายามนี้ คงจะแจ่มใสหากเจ้าของระบายด้วยรอยยิ้มสดใสเฉกเช่นเด็กสาวที่เขาคุ้นเคยในอดีตที่ติดตรึงใจมากว่าสิบปี อดีตที่อยากลืมแต่กลับเด่นชัดในความทรงจำ ติดตา ตรึงใจ จนถึงวันหนึ่งที่เธอผู้นั้นพาความทรงจำแสนงดงามหายไปจากเขาเหลือไว้เพียงความทรงจำอันเจ็บปวดกับปริศนาที่คาใจ บางทีเด็กน้อยผู้นี้อาจเป็นกุญแจไขเงาปริศนาอันดำมืดแห่งอดีตที่ติดค้างคาใจเขามาจนถึงวันนี้ได้ ชายผู้นั้นคิดชั่วครู่ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ แล้วถ้าผมจะรับเด็กคนนี้ไปอุปการะต้องทำยังไงบ้างครับ”   ************************************************* จากคุณ : เสี้ยวตะวัน (เสี้ยวตะวัน) เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 54 17:00:01