ความคิดเห็นที่ 1 ต้นกล้า 1 หญิงสาวผมยาวสลวยสีดำขลับตัดกับแก้มยุ้ยจิ้มลิ้มพริ้มเพราในชุดเสื้อยืดสีชมพู กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนก้าวเดินออกจากไร่ดอกทานตะวันด้วยน้ำตาที่ไหล่นองท่วมใบหน้า มือน้อยๆ ยกขึ้นกอดอกแขนทั้งสองข้างไว้แน่นคลายความเหน็บหนาวของไอหมอกในยามสาย ลมหนาวพัดผ่านในช่วงเดือนธันวาคมช่างเย็นสะท้านอกตรมอมทุกขแสนระทมใจ ผิวชมพูระเรื่อแต่งแต้มด้วยสีแดงบางๆ บนริมฝีปากได้รูปเป็นกระจับที่ยังคงขยับรับกับเสียงสะอื้นในคอเบาๆ ภาพในเงายังคงสะท้อนภาพภายใต้ความทรงจำที่เพิ่งดำเนินผ่านไปไม่กี่นาทีของชายหนุ่มแสนดีที่ทำให้หัวใจหล่อนเต้นไม่เป็นจังหวะนานนับปีแต่ทว่าวันนี้กลับเป็นความทรงจำแสนปวดร้าว หล่อนใคร่ครวญตลอดที่ผ่านมาไม่มีใครผิดและไม่มีใครถูกในเรื่องของความรักในเมื่อเขายังคงสถานะเพียงแค่บุคคลที่หล่อนแอบรักอยู่เสมอมา แต่ไม่อาจครอบครองใจเขาได้เพราะความรู้สึกที่มอบให้นั้นเป็นได้เพียงพี่ชายและน้องสาวเท่านั้น “อิงแก้วน่ารักแถมยังพูดเก่งอีกไม่นานคงจะเจอคนคนนั้นซักที”ต้นโอ๊ค ชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้นๆ เป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นใจดีหยอกล้อด้วยรอยยิ้มแจ่มใสเมื่อพบดวงหน้าอันแสนอ่อนหวานผ่านดวงตาใสวาวในความใสซื่อของหญิงสาว อิงแก้วยังคงยิ้มกว้างจนตาหยี ค่อยๆ ยื่นกระถางดอกทานตะวันที่อยู่ในอ้อมกอดของตนเองส่งให้กับเขาที่สูงกว่าเธออยู่มาก ไหล่กว้างสมส่วนกับรูปร่างสูงใหญ่ของเขาเคยเป็นฝันหวานๆ ของอิงแก้วที่วาดไว้ในจิตนาการจะได้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดนั้นซักครั้ง แต่ก็อาจเป็นเพียงแค่ฝันในเมื่อเจ้าชายในโลกความจริงอาจไม่ได้เป็นดั่งในนิยายรักหวานซึ้งอย่างที่วาดไว้ ต้นโอ๊คยื่นมือรับกระถางดอกไม้ใบเล็กเมียงมองหญิงสาวแรกรุ่นไม่วางตาขณะที่เธอยังคงได้แต่ทอดสายตาลงได้เพียงแค่แลมองชายเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่เขาสวมใส่ “แหมคนคนนั้นคงยังไม่เกิดหรอกค่ะถ้าเกิดจริงเขาก็คงเดินหนีหายไปไหนต่อไหนแล้ว”เจ้าหล่อนตอบเสียงเล็กเสียงน้อยขัดเขินหลบตาไปทางอื่น “ผมเห็นสาวๆ เขาพูดแบบนี้กันแต่สุดท้ายคนที่พูดแบบนี้ก็มักแต่งงานก่อนคนอื่นเสมอเลยนะ” “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่อิงก็มีคนที่แอบชอบแล้ว”อิงแก้วแสนขี้อายบอก ชำเลืองมองต้นโอ๊คแวบแต่ก็ต้องหลบสายตาอันอ่อนโยนของผู้สนทนาด้วยความประหม่าอยู่เล็กน้อย ชายหนุ่มยิ้มจับจ้องใบหน้าเล็กได้รูป ผมดำขลับที่ถูกมัดรวบหลวมๆ ผูกด้วยโบว์ผ้าสีชมพูหวานแซมด้วยไรผมสีอ่อน “ใครกัน จะบอกกันได้ไหม”ต้นโอ๊คถามต่อแสดงความอยากรู้ตามประสาคนสนิทสนม เจ้าหล่อนเขินหันหลังมาอีกด้านพลางยิ้มกว้างตาหยี “คุณต้นโอ๊คอยากรู้จริงหรือคะ”อิงแก้วเหลียวกลับมาตบตากับเขากล้าๆ กลัวๆ ถึงแม้จะแอบลุ้นกับคำตอบ ถ้าหล่อนเปิดใจบอกเขาไปว่าคนที่หล่อนชอบนั้นก็คือผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาจะตอบมาเช่นไร “จริงสิ น้องสาวของผมทั้งที ผมก็อยากจะรู้ว่าใครเป็นผู้ชายที่โชคดีคนนั้น”ต้นโอ๊คยิ้มนัยน์ตาอบอุ่น เขาคงความสุภาพและวางตัวดีเสมอ อิงแก้วหุบยิ้มลงช้าๆ เมื่อได้รับรู้สรรพนามที่เขามอบให้เธอนั้นเป็นเพียงแค่“น้องสาว”เท่านั้น เธอหันกลับมามาสบตากับเขานิ่งภายในใจแสนร้าวราน จะใช้คำอื่นที่นอกเหนือจากน้องสาวได้ไหม “แล้วคุณต้นโอ๊คล่ะคะ มีผู้หญิงที่มองแล้วหรือยัง”หล่อนไม่ตอบคำถามเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นแทน ต้นโอ๊คไม่ติดสงสัยแต่เมื่อได้ฟังคำถามจากหล่อนบ้างก็ถึงกลับหน้าแดงเก้อเขินเล็กน้อย “พอดีผมก็คุยๆ กับผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วเธอดีกับผมมากและผมกำลังจะขอเธอแต่งงาน”อิงแก้วยืนนิ่งพยายามฉีกยิ้มดีใจไปกับเขาถึงแม้ในใจจะปวดร้าวจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  หล่อนหน้าชาพูดอะไรไม่ออกเมื่อรู้ความจริงแสนเจ็บปวดว่าเขาทั้งสองกำลังจะแต่งงานกัน “ผมคิดว่าผมต้องรวบรวมความกล้าอีกมากที่จะขอเธอมาเป็นคู่ชีวิต”เขาบอกเสียงนุ่มทอดสายตาออกไปไกลแสนไกลราวกับใคร่ครวญบางสิ่งบางอย่าง อิงแก้วเงยมองเขาพลางคิด ในสายตาและหัวใจของเขาก็ไม่เคยมีเธออยู่ข้างในบ้างเลยแม้แต่นิดเดียวที่ผ่านมาก็ได้แต่เป็นเพียงฝันหวานเพียงฝ่ายเดียวของผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ดอกทานตะวันบานสะพรั่งทั่วท้องทุ่งเปิดรับแสงอาทิตย์เป็นทิศทางเดียวกัน เกสรรัศมีวงใหญ่สีน้ำตาลสดตัดกับกลีบสีเหลือง หยดละอองน้ำค้างจับตัวเกาะเป็นจุดเล็กๆ กระจายบนกลีบนวลเนื้อกัมยี “ยินดีด้วยนะคะ”คำพูดเพียงประโยคเดียวที่เธอพูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินจากมาโดยไม่บอกกล่าว อิงแก้วไม่เคยทำเสียมารยาทอย่างนี้มาก่อนแต่เพราะหัวใจเท่านั้นที่สั่งให้อิงแก้วต้องทำเพื่อกลับมารักษาตัวเองเสียที ใบหน้าอวบอิ่มอาบไปด้วยน้ำตาไหลหยดลงบนกระถางดอกไม้ที่เพิ่งมอบให้เขาแต่มันกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเช่นเดิม เธอขอหัวใจคืนอย่างน้อยก็ขอนำสิ่งนี้ก็เป็นเครื่องเตือนใจไว้ดูต่างหน้าให้รู้ว่าการรักเขาข้างเดียวมันชอกช้ำระกำใจยิ่งกว่าการถูกทิ้ง “ร้องไห้ใช่ไหม! ”อิงแก้วสะดุ้งตัวอยู่เล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามหนึ่งให้จี้ใจ เอี่ยวตัวมองต้นเสียงที่เดินอ้อมมาประจันหน้ากับเธอ หญิงสาวสาวตากลมโตผิวขาวเนียนละเอียด โน้มตัวเข้ามาใกล้กับอิงแก้วที่นั่งหน้าหงอยอยู่บนชิงช้าไม้เก่าๆใต้ต้นไม้ใหญ่ สาวสวยเลอเลิศยืดตัวขึ้นพ่นลมหายใจสั้นๆ ยกมือขึ้นเสยผมที่ดัดผมโลม้วนได้ทรงสวย สวมชุดเดรสสีขาวสะอาดเก๋ไก๋แสดงถึงรสนิยมในการแต่งกายที่ไม่หลุดจากแฟชั่นสมัยนี้ตรงกันข้ามกับอิงแก้วที่ตัวสบายๆ เสื้อสีหวานกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลเท่านั้น “แกหลบตาฉันไม่ได้หรอก ฉันรู้ว่าแกร้องไห้อยู่”บูรณา หญิงสาวรสนิยมดีผู้เริ่มคำถามคือเพื่อนสนิทสุดรักของอิงแก้วที่คบกันมานับสิบปีตั้งแต่สมัยมัธยมต้นถึงแม้จะผ่านวันเดือนปีมานานเท่าไรความรักและความผูกพันของทั้งสองไม่เคยเสื่อมคลายแม้ในยามที่ใครคนหนึ่งทุกข์ใจก็ต้องมีใครอีกคนที่เป็นกำลังใจและอยู่เคียงข้างเสมอ อิงแก้วเหม่อมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้าในไร่กาแฟกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาโอบล้อมด้วยทิวเขาเขียวชอุ่มสถานที่แห่งนี้คือไร่ชาญทิพย์ไร่กาแฟที่ใหญ่ที่สุดในของภาคเหนือกินพื้นที่นับพันกว่าไร่บนภูใหญ่เขตรอบนอกในจังหวัดเชียงใหม่ กาแฟที่ปลูกภายในไร่เป็นพันธ์อาราบิก้าซึ่งเหมาะกับสภาพอากาศทางภาคเหนือผู้บุกเบิกพื้นที่แห่งนี้คือ คุณภูสิทธิ ศรีธิชัยชาญนักธุรกิจจากระดับรากหญ้าที่กลายมาเป็นนักธุรกิจที่เป็นที่ยอมรับจากผู้ผลิตกาแฟสำเร็จรูประดับบิ๊กของประเทศครอบครัวศรีธิชัยชาญเป็นครอบครัวที่สมถะต่างจากครอบครัวนักธุรกิจรายอื่นที่ใช้ชีวิตหรูหราและฟุ่มเฟย คุณภูสิทธิสอนคนงานในไร่หรือแม้กระทั่งคนในครอบครัวเสมอให้รู้จักใช้ชีวิตอย่างพอเพียงถึงแม้ว่าตระกูลศรีธิชัยชาญจะยิ่งใหญ่แค่ไหนแต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะเหล่าคนงานที่ช่วยดูแลรดน้ำต้นกาแฟให้พลิดอกออกผลเป็นอู่ข้าวอู่น้ำให้กับทุกคนที่อาศัยได้หลบแดดฝนอยู่ภายใต้ร่มไม้ใหญ่ในไร่แห่งนี้ น้องสาวของเล็กของตระกูลศรีธิชัยชาญคือ “บูรณา ศรีธิชัชาญ”เพื่อนสนิทของอิงแก้วหรือหลานสาวแท้ๆ ของภูสิทธิหล่อนเป็นดอกไม้งามในดงกาแฟนับพันไร่ถึงแม้ภูมิหลังชีวิตของเธอจะต้องประสบเรื่องเลวร้ายตั้งแต่ยังเยาว์ที่ต้องสูญเสียพ่อผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายร่วมสายเลือดของภูสิทธิและแม่ด้วยอุบัติเหตุอย่าไม่คาดฝันแต่ด้วยความรักที่ปฏิบัติไม่ต่างจากลูกแท้ๆ ของผู้มีศักดิ์เป็นลุงจึงรับอุปถัมภ์และดูแลหญิงสาวเป็นอย่างดีโดยไม่มีขาดตกบกพร่อง ส่วนลูกชายแท้ๆของภูสิทธิถูกส่งตัวไปเรียนปริญญาโทในกรุงเทพและอีกไม่ช้าเขาก็จะกลับมาดูแลไร่แห่งนี้อย่างเต็มตัวเสียที อิงแก้วเป็นเพื่อนสนิทของบูรณาเมื่อครั้งที่เรียนมัธยมห้องเดียวกันได้พูดคุยถูกคอจนให้ทั้งสองสนิทสนมกันอย่างรวดเร็วถึงแม้อิงแก้วจะมีปัญหาชีวิตครอบครัวเนื่องจากพ่อกับแม่แยกทางกันแต่หล่อนไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหาแต่ตรงกันข้ามเธอกลับเป็นเด็กร่าเริงพร้อมพลันด้วยอารมณ์แจ่มใสและสมองที่เลอเลิศด้านการเรียนจนสามารถคว้าเกียรตินิยมอันดับสองมาครอง หล่อนไม่เคยนำปมด้อยนี้มาตอกย้ำชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แบบแต่ผลักดันให้ต้องพัฒนาและมองโลกในแง่บวกให้มากกว่าเด็กคนอื่นๆที่มีพร้อมทุกอย่างถึงแม้ว่าพ่อของเธอจะต้องไปทำงานอยู่ต่างประเทศส่วนแม่ของเธอมีอาชีพเป็นพนักงานบัญชีอยู่บริษัทแห่งหนึ่งที่กรุงเทพและไม่ได้อยู่ดูแลแต่โชคดีที่อิงแก้วเป็นเด็กดีและมีชีวิตที่สมถะไม่นอกลู่นอกทางเหมือนกับเด็กมีปัญหาคนอื่นอาจกล่าวได้ว่าคนภายนอกที่ไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนต่างก็คิดกันว่าอิงแก้วต้องเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่มาพร้อมกับครอบครัวที่อบอุ่นจนทำให้เธอกลายเป็นเด็กที่น่ารักและมองโลกในแง่ดีเสมอใครได้อยู่ใกล้ก็ต่างมีความสุข บนเนินสูงยังมีมีชิงช้าไม้ผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่แผ่รัศมีคลุมอาณาบริเวณให้ร่มรื่นเย็นสบาย ลมพัดเอื่อยๆ เสียดสีใบไม้ซู่ซ่ากันเป็นทอดๆ ลมหนาวกำลังมาเยือนเมื่อยามปลายฝน อิงแก้วนั่งเช็ดน้ำตายันเท้ากับพื้นแกว่งชิงช้าให้ไหวเล็กน้อยทอดสายตามองต้นกาแฟพุ่มกลมถูกจัดวางเป็นแนวแถวเดียวกันเรียงยาวเต็มผืนไร่ไปถึงขอบเขา บูรณาก้มลงนั่งยองๆ จ้องอิงแก้วด้วยสายตาคะยั้นคะยอหาความจริงจากน้ำตาที่อาบบนใบหน้าเพื่อนสาว จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 12:50:08

ความคิดเห็นที่ 2 “เมื่อเช้าเห็นแกกระดี๊กระด๊าบอกว่าจะไปหาคุณต้นโอ๊คอยู่เลยนะ ทำไมตอนนี้ถึงได้มาร้องไห้อย่างนี้” บูรณาทวนความจำพลางกรอกตาคิดหลังจากไปหาคุณต้นโอ๊คเจ้าของไร่ทานตะวันเจ้าหล่อนก็กลับร้องห่มร้องไห้รากับโลกนี้จะถลมถลายเลยอย่างไรอย่างนั้น แต่อาการนี้มีไม่กี่อย่างที่ทำให้ผู้หญิงซึมเศร้าได้หนึ่งในนั้นถ้าเดาไม่ผิดอาการแบบนี้อาจเรียกว่า “อกหัก” “หรือว่าคุณต้นโอ๊คเขาหักอกแก”บูรณาเดาเหตุการณ์ได้แม่นยำราวกับตาเห็น อิงแก้วถอนใจ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาอีกครั้ง “อื่มใช่ แต่ฉันยังไม่ทันบอกรักเค้าเลยเค้าก็บอกว่าจะขอแฟนแต่งงาน” “หา! แต่งงานงั้นหรือ” “ฉันอกหักไง ไม่สิ รักเขาข้างเดียวต่างหาก เขารักฉันแบบน้องสาวเท่านั้น”อิงแก้วน้ำตาไหลพรากยกมือขึ้นปิดหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา บูรณาย่นคิ้วเมียงมองอิงแก้วที่ปล่อยโฮออกมาพร้อมยกมือแตะแขนเจ้าหล่อนเบาๆเป็นการปลอบใจ “ไม่เป็นไรนะอิง แกยังมีฉัน ถึงคุณต้นโอ๊คไม่ได้รักแก แต่แกยังมีฉันอยู่เคียงข้างแกเสมอนะ”อิงแก้วกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ถึงแม้จะพยายามข่มความเจ็บปวดเท่าไรแต่ไม่สามารถลบเลือนได้หมดสิ้นไปเสียเลย การที่จะลืมใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะใช้เวลาสั้นๆ ในการลบคนคนหนึ่งออกจากใจบูรณาได้แต่ปลงเรื่องใจคนจะให้คิดเหมือนกันมันก็ยากแล้ว ขนาดใจเราเองเรายังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ “เอาน่าไอ้อิงแกออกจะเก่งฉันเชื่อว่าแกจะเข้มแข็งและจะผ่านวันนี้ไปได้นะ”บูรณายิ้มกว้างให้กำลังใจ อิงแก้วกระพริบตาปริบๆ สบตากลมประกายวาวปัดมาสคาร่ายาวงอนสวยของบูรณา “สักวันแกต้องเข้มแข็ง อกหักแค่นี้มันเล็กนิดเดียวนะสู้ๆ”บูรณายกกำปั้นขึ้นทำท่าสู้ตาย อิงแก้วยิ้มทั้งน้ำตา “นั่นสิ มันเล็กนิดเดียว เหมือนมดกัดซักวันฉันก็คงจะลืมมันได้”อิงแก้วปลอบใจตัวเองคิดเสียว่าที่ผ่านมามันช่างแสนโง่งม ต้นโอ๊คไม่ผิดที่ไม่มองเธอเขามีชีวิตมีจิตใจหากจะรักใครก็อยู่ที่ใจเขาส่วนหล่อนรักเขาก็ต้องเป็นฝ่ายที่ต้องตัดใจในเมื่อหัวใจของหล่อนไม่ได้รับอนุญาตให้ครอบครองหัวใจของเขาคนที่ต้องเดินออกมาและรับความจริงก็คือเธอเอง อิงแก้วผละตัวจากชิงช้าเดินเลาะมาหยุดบนเนินหญ้าที่ยื่นตัวออกจากริมทางแลเห็นทิวทัศน์ในไร่กาแฟในภาพมุมกว้างตัดกับสีส้มอ่อนๆ ของพระอาทิตย์อัสดงในยามเย็น แสงทองสว่างสไสวพาดผ่านท้องฟ้าสีขาวอ่อนถูกแต่งแต้มสีน้ำเงินเข้มจากกลุ่มเมฆทางทิศตะวันตกอากาศเย็นบาดผิวกายเป็นสัญญาเตือนของฤดูกาลที่เปลี่ยนจากช่วงหน้าฝนที่พรั่งพรูลงมาชุ่มฉ่ำนานนับเดือนให้กลายเป็นไอหมอกลอยกระจายจับตามแนวเขาสีขาวขุ่นบางเบาสู่การเยือนของฤดูหนาวฤดูที่ปราศจากพายุฝนและเต็มไปด้วยความสวยงามของดอกไม้หลากสีที่พร้อมเบ่งบานอวดความงดงามตามฤดูกาลหัวใจก็เช่นกันก็ต้องเปลี่ยนไปตามฤดูอาจจะร้อนหรือหนาวบ้างก็ต้องปรับตัวปรับใจให้กับอากาศและเหตุการณ์ที่กำลังเปลี่ยนแปลง “ต่อจากนี้ไปแกต้องมองหาคนอื่นบ้างก็ดีนะไอ้อิง ผู้ชายดีๆมีอีกเยอะ”บูรณาเดินอ้อมหลังเพื่อนมานั่งบนชิงช้านั้นแทนมองตามอิงแก้วที่ส่ายหน้าช้าๆ “คงต้องทำใจอีกนาน คงจะไม่ง่ายที่จะลืม” “มีสิก็พี่ฉันไงเขากำลังจะกลับฉันอยากให้เธอได้รู้จักพี่ชายฉันมากกว่านี้”บูรณายิ้มหวานเริ่มแสดงจุดยืนเป็นแม่สื่อแม่ชักอิงแก้วออกจะขันที่เพื่อนสนิทพยายามชี้ทางให้หล่อนหันไปสนใจผู้ชายอีกคนหนึ่งที่หล่อนไม่ได้เจอมานานนับปี “พี่ภูธนาทายาทใหญ่แห่งไร่ชาญทิพย์น่ะเหรอ” “อื่มใช่ๆ”บูรณาพยักหน้าเร็วๆ อิงแก้วยิ้มขันๆ เมียงมองบูรณาฉายแววตาเจ้าเล่ห์เพทุบาย “ฉันจำได้ที่แกเคยพาเขามาอ่านหนังที่มหาลัยตอนที่พวกเราเรียนตอนปีหนึ่งใช่ไหม”อิงแก้วหยีตาย้อนกาลเวลากลับไปท่องอดีต หล่อนจำชายคนที่กล่าวถึงได้แม่นยำ “อื่มใช่ จำได้ด้วยหรือนี่” บูรณาตอบเสียงชัดแจ้วสีหน้าตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่ตรงกันข้ามกับอิงแก้วที่กลับจำแต่เรื่องแย่ๆผู้ชายคนนี้และคำพูดที่เขาเคยทิ้งไว้เป็นศิลาจารึกให้เจ็บใจว่า “นี่เหรอเพื่อนของเธอน่ะยัยบูร ดูหน้าอย่างกะเพิ่งหลุดออกจากสงครามโลก” อิงแก้วสะดุดในคำทักทายครั้งแรกที่พบกัน ภูธนาจัดว่าหล่อดูดีตรงสเปคของผู้หญิงส่วนใหญ่ ผมดำสนิทขับกับผิวขาวละเอียด รูปร่างสูงยาวเข่าดี หน้าเจ้าเล่ห์มีลูกเล่น แต่เพราะคำพูดยียวนกวนประสาทไม่เข้าท่าทำให้ความหล่อนั้นลดลงไปถนัดตาและนับจากนั้นมาอิงแก้วกับภูธนาก็ไม่เคยลงลอยกันอีกเลยโดยเฉพาะครั้งหนึ่งที่เขานำเรื่องสาวๆที่เคยควงมาบอกว่าเป็นเพียงแค่คนแก้เหงาเท่านั้น “ไม่ต้องคิดมาหรอกบูร ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ทางผ่าน คบไปเล่นๆ วันๆ ไว้แก้เหงาน่ะ จริงจังอะไรไม่ได้หรอก” “ป่านนี้คงจะคั่วผู้หญิงไม่รู้จะกี่คนแล้วสิ”อิงแก้วตัดบทดื้อๆ เมื่อนึกถึงหน้าผู้ชายเจ้าชู้ที่ชอบจิ๊จ๊ะสาวๆไปวันๆ และยังปากเสียพูดจาไร้สาระ บูรณายิ้มแหยๆ เมื่อได้ฟังที่อิงแก้วพูด หล่อนรู้นิสัยของพี่ชายดีเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงที่มักทำให้เสียเรื่องอยู่เสมอ “แหม ก็ดูพูดเข้าพี่ภูไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก แกน่าจะมองพี่ภูให้ถ่องแท้มากกว่านี้” “ไม่ ฉันไม่คิดจะมองใครในตอนนี้ ยิ่งพี่ชายของเธอฉันไม่มีทาง”อิงแก้วรู้ดีว่าถึงแม้จะมีใครมาอยู่เคียงข้างในยามนี้แต่ก็ไม่มีใครมาแทนคุณต้นโอ๊คได้ การให้ใครคนหนึ่งเข้ามาเพื่อลบเลือนคนที่รักหมดใจมันเป็นเพียงการแทนที่ในยามที่ไม่มีใครไม่ใช่ความรักแท้จริงบูรณานั่งเงียบเอียงหน้ามองอิงแก้วที่ยังยืนรับลมหลับตาพริ้มปล่อยให้ใจล่องลอยไปตามหัวใจต้องการมันไม่แปลกที่หัวใจบังคับไม่ได้แต่โชคชะตามักจะเล่นตลกกับคนบางคนให้กลับมาเดินบนเส้นทางเดียวกันอย่างไม่ตั้งใจกลายเป็นพรมลิขิตในที่สุด แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 14:47:55 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 14:47:15 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 14:46:21

ความคิดเห็นที่ 3 ชายหนุ่มหน้าแหลมแววตาเจ้าเล่ห์ประกายวาว สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสะอาดกางเกงสแลคสีดำดูดีกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความว่องไว หยุดจับที่นาฬิกาโรเล็กซ์แท้วางไว้บนหัวเตียงมือเรียวยาวคว้านาฬิกาเข้าใส่ข้อแขนอย่างกระฉับกระเฉง เหล่ตามองหน้ากระจกบานกว้างพร้อมส่งยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ สายตาที่ไวราวเหยี่ยวจับจ้องไปยังกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะริมหัวนอน ช่วงวินาทีนั้นที่ปรากฏรูปหญิงสาวผมดำขลับสวยขาวราวกับนางแบบญี่ปุ่นในปกหนังสือขิคุที่วางขายตามร้านไฮโซ เขาหลงรักผู้หญิงคนนี้เต็มหัวใจและถือสัตย์ปฏิญาณนับแต่นี้ไปที่เขาจะไม่นอกลู่นอกทางอีกเหล่าสหายเพื่อนหนุ่มส่งเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจเมื่อพบอาการอินเลิฟของเพื่อนจนสังเกตได้เห็นถึงความเปลี่ยนในพฤติกรรม ขณะที่“ภูธนา ศรีธิชัยชาญ” ออกจาภวังค์แห่งรักหันขวับมองสามหนุ่มยืนเรียงหน้ายิ้มระรื่น “หวานกันจังคนเรา ขนาดไม่เจอหน้าก็หวานกับรูปก็ได้”หนึ่งในหนุ่มทั้งสามหยอกล้อ ภูธนายิ้มขัดเขินยกกรอบรูปขึ้นมาพินิจด้วยแววตาหวานชื่น ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงมากมายหลงใหลหมายปองแต่ความสำราญได้ถูกสะกดเมื่อเขาได้พบคุณหนูแสนสวยอย่าง คุณหนูรินนา ลูกคุณหญิงยุภาวิดี ลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจไฮโซเจ้าของบริษัทเรสคอฟฟี่ผู้ผลิตกาแฟรายใหญ่ในประเทศไทย ทั้งสองคบกันได้ในระยะเวลาหนึ่งแต่ก็ต้องมีเหตุให้ทั้งสองพลัดพรากเมื่อภูธนาต้องกลับไปดูแลกิจการไร่กาแฟที่ชียงใหม่ตามหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ชายหนุ่มเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเตรียมพร้อมกลับเชียงใหม่ในวันรุ่งขึ้นโดยมีเหล่าสหายอีกสามหนุ่มที่คอยช่วยขนข้าวของภายในคอนโดออกมาจัดวางในห้องรับแขก รวมถึงรูปถ่ายระหว่างภูธนาและทายาทสาวแสนสวยของบริษัทเรสคอฟฟี่ “แหมๆ อาลัยอาวรณ์โว้ย อาลัยอาวรณ์”เหล่าเพื่อนๆพากันออกปากหยอกล้อเมื่อเห็นว่าเพื่อนหนุ่มยังเพ่งความสนใจไว้ที่รูปถ่ายไม่วางตา “เอ่อ...แซวกันเข้าไปคนเขากำลังมีความรักก็แซวอย่าให้ได้เห็นพวกแกอินเลิฟบ้างก็แล้ว”เขายกมือขึ้นชี้เอาเรื่องกลุ่มเพื่อนๆ เหล่าแก๊งหนุ่มๆ พากันหัวเราะ “ครับๆ ไอ้คุณภู พวกผมเห็นจะอิจฉาคุณนะครับที่อินเลิฟ แฟนก็สวยเพียบพร้อมไปทุกอย่างแบบนี้ แต่แกอย่าลืมตอนนี้อยู่กับเพื่อนๆ อินเลิฟกะเพื่อนหน่อยเพราะไหนๆ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านแล้ว วันนี้เราไปเลี้ยงส่งกันดีไหมวะ”ธำรงเพื่อนหนุ่มที่เกือบจะเรียบร้อยกว่าในบรรดาเพื่อนทั้งห้าคนกล่าวเปิดประเด็น ภูธนาเงยหน้าขึ้นพลางส่ายหน้า “ไม่ดีมั๊ง”ชายหนุ่มลากเสียงสูงกึ่งเล่นกึ่งจริง “ไม่ดีไงวะ ยังไงหนูรินแสนสวยก็ไม่รู้อยู่แล้ว” พนาเพื่อนชายอีกคนที่สูงกว่าเพื่อนยุส่งอีกคนโดยมีเหล่ากองเชียร์ของเพื่อนอีกทั้งสองหนุ่มที่ดูจะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเป่าหูอยู่ตลอดเวลา “เฮ้ย! ถึงไม่รู้แต่ก็ต้องอยู่ในโอวาทนะเว้ย”ภูธนายักคิ้วทำเป็นเล่นลิ้น หนุ่มๆพากันหัวเราะสนุกสนาน “โอ๋ๆ ไอ้แหง่แกเป็นไอ้แหง่แต่เมื่อไรวะเมื่อก่อนลายเสือยังแพรวพราวอยู่”สังกรเพื่อนร่างท้วมสวนได้ตรงจุดใจดำ ภูธนาได้แต่ฉีกยิ้มมุมปาก “ฉันน่ะเป็นคนดีแล้ว เสือสางอะไรไม่รู้จัก”เขายกมือขึ้นตบอกตนเองอย่างแน่วแน่ ขณะเหล่าเพื่อนพายักคิ้วให้กัน “ไอ้ภูไม่ไปก็ไม่เป็นไร พวกเราก็ไปเลี้ยงกันเอง เฮ้อ! เสียดายนะที่จะไม่มีแกไปสนุกส่งท้าย ไม่เป็นไรเว้ยยังไงพวกเราก็ฉลองกันเต็มที่แล้วกันแล้วก็ช่วยส่งกระแสจิตให้ไอ้ภูมัน”ธำรงหันไปคุยกับเพื่อนอีกสองคนที่พยามตีบทเศร้าได้น่าหมั่นไส้ ภูธนานิ่งไปพักก่อนจะเหลียวมองเพื่อนทั้งสามที่กำลังเล่นละครฉากใหญ่ได้สมจริงสมจัง “เอ่อก็ดี ส่งกระแสจิตให้มันละกัน มันอินเลิฟคงไม่อยากเที่ยวกับเพื่อนหรอกปล่อยมัน”หนุ่มๆพากันตีหน้าเศร้า ภูธนาส่ายหน้าไปกับการแสดงที่เกือบจะสมบทบาทถ้าไม่ติดที่พวกเขาขยิบตาให้กันราวกับฝุ่นเข้าตา “วันสุดท้ายแล้วสอ โอเค ถ้าแกไม่ไปพวกเราไปกันเองเหอะ”สังกรหันไปพยักหน้าให้เพื่อนๆ ถึงจะออกอาการเซ็งเล็กน้อยแต่ก็ไม่เซ้าซี้ให้มากเรื่อง ภูธนาหัวเราะออกมาดังๆร้องรั้งท้ายว่า “อ้าว จะทิ้งฉันเหรอวะ” “ก็แกไม่ไปเอง งั้นก็เชิญแกอาวรณ์หาแม่สาวคุณหนูตามสบายนะโว้ย”เพื่อนร่างท้วมร้องขึ้นก่อนจะยกขบวนทยอยออกไปโดยไม่สนใจต่อเสียงที่ร้องทานว่า “เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน” “มีอะไร”ทุกคนกลับมาพร้อมหน้าและพบว่าภูธนากำลังลุกขึ้นด้วยสีหน้าขรึม “เพื่อนกันใช่เปล่าวะ” “อื่ม”ทุกคนพยักหน้าพร้อมเพรียง ภูธนาฉีกยิ้มกว้าง “แท่นแทนแท๊น ไอ้เสือภูคนเก่ากลับมาแล้วโว้ย”เขากระโดดออกจากกองเสื้อผ้า ยกแขนขึ้นพาดไหล่เหล่าเพื่อนที่เหลียวกลับมายักคิ้วให้กับก่อนจะตบมือกันและกัน พวกเขากะสถานการณ์ไว้แล้วว่าไอ้เสือภูไม่มีทางสิ้นลายไปได้ยิ่งวันสุดท้ายที่จะได้ทำตัวเสรีเขาไม่มีที่จะพลาดไปได้แน่นอน บรรดาหนุ่มๆช่างสำราญพากันมาเลี้ยงส่งกันที่ร้านประจำของเพื่อนหนุ่มไฮโซเจ้าของผับจัมโบ้ เมื่อมาถึงที่ประจำต่างไม่พูดพร่ำทำเพลงจัดแจงสั่งเครื่องดื่มมาครบครันในงานเลี้ยงฉลองส่งท้ายแสนสุดเหวี่ยง ไอ้มาดเสือถอดเขี้ยวที่เก็บไว้นานได้ออกมาใช้ก็คราวนี้ ภูธนาไม่ทิ้งลายยักคิ้วชายตาให้กับสาวให้ใจอ่อนระทวย เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะโปรยเสน่ห์ให้สาวๆและก็สำเร็จทุกครั้งไปเพราะมีหน้าตารูปร่างเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เหล่าเพื่อนพากันนับถือว่าเขานั้นเก่งฉกาจในเรื่องคารมและเสน่ห์ที่มีอานุภาพร้ายแรงสำหรับสาวๆต้องยอมสยบให้ภูธนากันถ้วนหน้า “สวรรค์ประทานหน้าตามาให้แกว่ะผู้หญิงผ่านมากี่คนมองมาที่แกคนเดียว”สังกรทำหน้าซังกะตายเพราะตนเองไม่มีผู้หญิงคนหลงเข้ามาหาสักคน ภูธนายกแก้วขึ้นกระดก “มันก็ต้องมีบ้าง เราก็ต้องบริหารเสน่ห์อยู่เสมอจะให้เขามาว่าเราหน้าตาดีอย่างเดียวแต่ไม่ใช้ประโยชน์ไม่ได้มีดีแล้วต้องใช้ให้คุ้มหน่อยสิวะ แต่ว่าฉันก็คิดว่าหลังจากนี้ฉันก็ตัดเรื่องผู้หญิงออกไปไม่งั้นหนูรินจะเสียใจ” “จริงหรือวะ โห้ กูไม่อยากเชื่อ”ไอ้จัมโบ้หนุ่มบึกหัวเกรียนเจ้าของผับไฮโซเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่มเข้ามาตบไหล่ทักทายหลังจากไปเทคแคร์ลูกค้าในร้านอย่างเป็นกันเอง ภูธนายังคงหัวเราะขรึมๆ “จริงๆ หนูรินอยู่ในใจนี่เค้าเป็นผู้หญิงเพียบพร้อมที่เหมาะสมกับฉันที่สุดแล้ว” “แน่จริงพิสูจน์สิ โทรไปบอกเลิกแม่สาวๆ เอ๊าะๆ พวกนั้นโอเคไหม”พะนาเริ่มคึกท้าพิสูจน์คำพูดของภูธนาเป็นการอุ่นเครื่องภูธนาหัวเราะชอบใจเมื่อได้ฟังพร้อมหยิบโทรศัพท์ส่งให้เพื่อนไม่มีสิ่งใดที่ทำให้คำท้าของเขาต้องสูญเปล่าเมื่อท้ามาเขาก็ทำได้ “ได้สิ เลือกมาเลยว่าจะให้โทรไปหาใคร เดี๋ยวจัดให้”ภูธนาทิ้งโทรศัพท์ให้เพื่อนๆที่รับมากดเบอร์เลือกดูชื่อสาวในสต๊อกของภูธนาที่มีมากมายก่ายกอง ขณะหนุ่มๆ พากันโห่ร้องในความคะนองของภูธนาที่ยอมให้เลือกสาวๆมาเชือดเป็นการลองไฟ จัมโบ้กดเลือกชื่อสาวๆก่อนจะพบชื่อชื่อหนึ่งที่ถูกใจเขาน่าดู “เฮ้ยๆ ดูนี่ๆ น้องคนนี้ชื่อเพราะว่ะ เอาคนนี้แหละเดี๋ยวกูจะกดให้แกเอง”ว่าแล้วกดโทรออกส่งให้เพื่อน ภูธนาหัวเราะลั่นรับกลับมาด้วยท่าทีภาคภูมิใจเต็มประดา “ดูนี่เซียนของจริง จะบอกเลิกผ่านสื่อให้ดู” เสียงโทรศัพท์ของบูรณาดังขึ้น อิงแก้วเท้าคางนั่งเขียนไดอารี่อยู่ริมหน้าต่างหันกลับมามองตามเสียงเรียกเข้าพลางชะเง้อไปหน้าประตูห้องน้ำเมื่อสักครู่ที่บูรณาเพิ่งจะเข้าไปคงกำลังอาบน้ำอยู่ หญิงสาวนิ่งไปพักไม่อยากรู้อยากเห็นว่าใครโทรเข้ามาเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าละลาบละล้วงเรื่องชาวบ้านแต่ทว่าเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมยังคงดังต่อเนื่องไม่ยอมหยุด อิงแก้วเหลือบตามองแวบก่อนจะนั่งคิดอะไรเพลินๆ ถึงเรื่องราวแสนเศร้าที่ผ่านมาจนบูรณาอดที่จะห่วงไม่ได้จึงชวนให้หล่อนมาค้างคืนที่ไร่ชาญทิพย์ ถ้าหากอยู่คนเดียวอากาศหนาวๆ เหงาๆ คงจะฟุ้งซ่านอยู่ไม่น้อยถ้ามีเพื่อนคุยคงจะทำให้ผ่อนคลายลงไปบ้าง อิงแก้วหมุนปากกาเล่นพลางคิดไปเพลินๆ แต่ก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เมื่อเสียงโทรศัพท์ยังคงดังอยู่นานสองนานจึงตัดสินใจถือวิสาสะดูปลายสายที่โทรมาเข้าเป็นใคร "พี่ภูธนา" ชื่อสายเข้าเขียนตามนั้น “บูรๆ โทรศัพท์แกน่ะ”เจ้าหล่อนร้องบอกเพื่อน มีเสียงตอบกลับจากในห้องน้ำมาว่า “แกรับไปก่อนบอกว่าฉันอาบน้ำอยู่เดี๋ยวให้โทรกลับมาใหม่” “อืมๆ”อิงแก้วพยักหน้ารับ เอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ หน้าจอปรากฏชื่อของภูธนาและรูปหน้าทะเล้นๆ ที่ส่งยิ้มได้น่าหมั่นไส้ “ฮัลโหล” “โหลๆๆ โหลๆ ได้ยินม๊าย” อิงแก้วยกหูออก เสียงดังอื้ออึงฟังดูน้ำเสียงของปลายสายจะมีปัญหาถึงได้โหวกโวยวายผิดปกติ “ฮัลโหล นี่พี่ภูเหรอ” “ถูกต้องนะครับ น้องนี่เก่งมากนะ ที่จำพี่ได้”อิงแก้วนึกฉงนใจ ฟังจากน้ำเสียงคงจะเมาไม่มีสติอยู่ที่ผับไหนซักที่เสียงเพลงดังผ่านเข้ามาเคล้ากับเสียงคุยแทรกของเหล่าเพื่อนฝูง “บูรเข้าห้องน้ำค่ะเดี๋ยวค่อยโทรกลับมาใหม่นะ” “หา! อยากจะกินน้ำ คุยกับพี่แล้วหิวน้ำเลยเหรอไม่เท่าไรก็หิวน้ำแล้ว พี่รู้ว่าน้องคิดถึงพี่นะจ้ะคนสวย พี่โทรมาน้องคงดีใจสุดแทบลุกเต้นเลยล่ะสิ” “ไม่ใช่ บอกว่าบูรเข้าห้องน้ำ”อิงแก้วเน้นเสียงพูดอย่างชัดเจนแต่ทว่าปลายสายกลับไม่ได้ฟังสิ่งที่หล่อนบอกกล่าวและยังมีการถกเถียงอยู่ระหว่างเหล่าเพื่อนฝูงที่ปลายสาย “พี่จะโทรมาบอกน้องนะว่าพี่น่ะจะเลิกกะน้องแล้วนะเพราะพี่น่ะกำลังเป็นคนใหม่ที่ดีพร้อมสำหรับหนูรินเท่านั้น น้องต้องทำใจนะเพราะว่าหนุ่มที่สมบูรณ์แบบอย่างพี่ต้องเลือกแฟนที่อยู่ในระดับเดียวกัน” เสียงโห่ปลายสายร้องกระหึ่ม อิงแก้วพยายามนับหนึ่งถึงสิบเพื่อระงับสติและอารมณ์ “แล้วที่ผ่านมาเราก็หนุกหนานกันมากพอแล้วนะ พี่กำลังกลับบ้านไม่เจอน้องอีกแล้ว เอาเป็นว่าเราจบกันแต่วันนี้เลยนะ เดี๋ยวพี่ต้องโทรบอกน้องอีกหลายคนอยู่ น้องไม่ต้องคิดมากเรื่องของเราที่ผ่านมาก็แค่ขำๆ แล้วกันนะ” อิงแก้วหลับตาปริ่มพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ เจ้าหล่อนสุดที่จะทนกับคำพูดแสนจะไร้ความสุภาพนี้ไม่ไหวเสียแล้ว “นี่ในหัวคิดได้เท่านี้ใช่ไหม ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเจ้าของไร่ชาญทิพย์ในอนาคตจะมีความคิดได้แย่อย่างนี้ นี่คงฟันผู้หญิงพวกนั้นแล้วก็ทิ้งงั้นน่ะสิ น่าสมเพช!”ภูธนาชะงักเมื่อได้ฟังคำด่าจากปลายสายที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ในขณะเปิดแฮนด์ฟรี ภูธนาหัวเสียอยู่ไม่น้อยไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเคยรู้จักกับเธอมาก่อน “อ้าว! เธอมาด่าพี่อย่างนี้ได้ยังไง ” “นี่หรือที่ไปรำ่เรียนจนสูงแต่จิตใจแย่มาก เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นหรือไงจะคบก็คบจะเลิกก็เลิกง่ายดาย ไม่ต้องกรุณาเผยความชั่วร้ายมาถึงคนอื่นหรอกเพราะมันทุเรศมากและจะบอกเอาบุญนะผู้ชายแบบนี้ต่อให้สมบูรณ์แบบแค่ไหนก็ไม่มีใครจริงใจด้วยหรอกนะยะ ที่เขาคบก็แค่เปลือกนอกข้างในมันเละตุ้มเป๊ะ และช่วยกรุณาเก็บเอาความเลวไว้ใช้เองเถอะจะบอกให้รู้นะว่าฉันไม่ใช่เด็กของแก หัดรู้จักดูเบอร์ก่อนโทรซะด้วยจะได้ไม่ต้องโทรมาสุ่มสี่สุ่มห้ามากวนชาวบ้านเค้าแบบนี้!” “นี่เธอเป็นใครเนี่ย!”เขาร้องขึ้นเสียงอู้อี้อิง แก้วยิ้มเข่นเคี้ยว “ก็เป็นคนสิถามแปลก เก็บปากไว้เลยนะอย่าไปทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นอีกจำไว้” “เฮ้ย นี่เธอ! ” “แค่นี้นะ”วางหูทันทีพร้อมกับปิดโทรศัพท์เป็นการถาวร นี่หรือนายภูธนาเจ้าของไร่กาแฟที่มีชื่อเสียงในอนาคต ไม่ต่างจากขี้เมาธรรมดาคนหนึ่งที่สำคัญเจ้าชู้ไก่แจ้ชอบดูถูกผู้หญิงต่อให้เหลือผู้ชายคนเดียวในโลกหล่อนก็ไม่มีทางชอบผู้ชายคนนี้แน่...แสนจะน่ารักเกียจ! แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 22:05:10 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 22:02:42 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 15:22:55 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 15:22:28

ความคิดเห็นที่ 4 ที่เขียนบรรยายบุคลิกของอิงแก้ว มันขัดแย้งกันไหมคะ ร่ำเรียน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 17:30:29

ความคิดเห็นที่ 5 เดี๋ยวเธอจะเผยตัวตนออกมาเองค่ะ ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 22:01:37