ความคิดเห็นที่ 1 13 หมดเนื้อ หมดตัว หมดหัวใจ ข่าวใหญ่ที่สุด ดังที่สุด... เม้ากันมันส์ที่สุดแห่งปี คงหนีไม่พ้น... ท่านประธานหนุ่มไฟแรงแห่งอีแบคสารภาพมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับเด็กมัธยมโรงเรียนสาธิตในมหาวิทยาลัยตัวเอง แอบอ้างเป็นพ่อลูกแต่ถูกกระชากหน้ากากกลางหอประชุม! อาจารย์แม่เจ้าทราบข่าวร้าย ร้องไห้จนเป็นลมล้มพับไปหลายร้อยครั้ง “แม่ครับ... ยาวขอโทษ” ท่านประธานฯ รับผิดชอบด้วยการลงโทษตัวเองที่ทำให้อีแบคเสื่อมเสียชื่อเสียงด้วยการยื่นหนังสือลาออกจากตำแหน่งประธานกรรมการบริหารมหาวิทยาลัย ย้ายออกจากเพ้นเฮ้าส์รังหนูสุดหรูบนยอดตึกสำนักอธิการบดี แล้วโอนหุ้นอีแบคที่ถืออยู่ทั้งหมดคืนให้ศ.ดร.เจ้าจันทร์พร้อมโฉนดที่ดินที่ตั้งแคมปัส และหอพักพร้อมร้านค้าอาคารพานิชให้เช่ารอบมหาวิทยาลัย ตามที่พินัยกรรมของบิดาเขาระบุไว้ว่า หากลูกชายคนเดียวไม่สามารถรับมรดกได้ สมบัติทั้งหมดให้ตกเป็นสิทธิ์ของภรรยาหรือมารดาของทายาทนั่นเอง ในที่สุด ชายหนุ่มก็เหลือแต่ตัวจริงๆ หมดสิ้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ไร้สมบัติพัสถานงานสูงส่ง ไร้ตำแหน่งเคยดำรงคงศักดิ์ศรี ไร้ชื่อเสียงเกียรติยศที่เคยมี ไร้หน้าที่สำคัญอันภูมิใจ ไร้อำนาจวาสนาเป็นทายาท ไร้เคหาสน์สถานที่อยู่อาศัย ไร้หมดเนื้อหมดตัวหมดหัวใจ เพราะมอบให้เธอไปหมดดวง แต่ถึงแม้เขาจะรักเธอแค่ไหนก็ต้องจำกรีดหัวใจทำในสิ่งที่ไม่ทำไม่ได้ ลายเซ็นสุดท้ายที่เขาใช้อำนาจในหน้าที่ของท่านประธานกรรมการบริหารอีแบค คือการปลดจารุชาออก ทั้งจากสถานภาพนักศึกษาและนักเรียนมัธยม! เรื่องนี้ ทำให้เกิดปรากฎการณ์พิศดาร ครั้งแรกในประวัติศาสตร์... ม๊อบเสื้อนักเรียน!!! แกนนำได้แก่ นายแฮปปี้และนักเรียนม.6 ที่จารุชาเคยช่วยไว้ ขยายวงออกไปจนถึงเด็กมัธยมทั้งสาธิตอีแบค และเด็กต่างโรงเรียนที่เคยมาร่วมกิจกรรมแนะแนวบนตึกสำนักอธิการบดี ปิดถนนและสี่แยกหน้าอีแบคเพื่อเดินขบวน และยึดมหา’ลัย ชุมนุมหน้าสำนักอธิการบดี เผาหุ่นอัจฉริยะ ทำพิธีเทเลือดพรหมจารีย์หมูหน้าประตูใหญ่ เพื่อเรียกร้องขอ ‘นิรโทษกรรม ’ ให้จารุชา! ช่วยกันกระทืบ Like เชื่อว่านักเรียนมัธยมเกินหนึ่งล้านคนอยากให้แบ๋วแบ๊วพ้นผิด อ้างคุณความดีที่เธอเคยทำ... “แบ๋วแบ๊วช่วยให้คำปรึกษาเกี่ยวกับการศึกษาพวกเรามาตลอด” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน “เราไม่อยากเห็นเธอหมดอนาคต เพราะเราจะเสียครูแนะแนวที่แสนดีไปคนหนึ่ง เผลอๆ เราอาจเสียอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นก็ได้” “ให้โอกาสจารุชาเถอะนะ เธอมีแววเป็นครูที่ดี เอาใจใส่ ไม่เคยทอดทิ้งเวลาที่เรามีปัญหา” นักเรียนพากันยืนยัน “ดีกว่าไอ้เครื่องแนะแนวบ้าๆ ของอัจฉริยะบางคนเสียอีก” “ไม่เชื่อถามพวกพี่ๆ เพื่อนของเธอกับอาจารย์หรือผู้ใหญ่ที่เธอเคยเชิญมาช่วยพวกเราก็ได้” จากแค่กลุ่มนักเรียนมัธยมออกหน้ามาช่วยเธอ ก็เพิ่มบรรดาเพื่อนรักนักศึกษากับเหล่าอาจารย์มหาวิทยาลัยหลายสถาบัน และผู้ใหญ่ในสายอาชีพต่างๆ สร้างความตื่นตะลึงกันทั้งสยามประเทศ มาได้ไงไม่รู้ แต่สำหรับหนูรูชา พวกเยอะไว้ดีกว่า เพื่อประชาธิปตาย งานนี้โทษเด็กไทยออกมาสร้างความวุ่นวายไม่ได้ ต้องโทษผู้ใหญ่สร้างค่านิยม เอะอะอะไรก็ก่อม๊อบ ใส่เสื้อสีแบ่งพรรคแบ่งพวก ปั่นบ้านป่วนเมืองกันก่อน เป็นเยี่ยงอย่างให้แก่เยาวชน ...เฮ่อ ประเทศชาติหนอ! ไปๆ มาๆ เรื่องราวของจารุชาก็ค่อยๆ แตกประเด็นจากเรื่องชู้สาวคาวโลกีย์ กลายพันธุ์เป็นเรื่องระบบแนะแนวการศึกษา รายการโทล์คโชว์มากมายขอสัมภาษณ์เธอในฐานะ ‘เด็กแนะแนวอัจฉริยะ’ คุณชานนท์คนเคยเป็นพ่อหัวสมัยใหม่ใจดีที่เปลี่ยนไปหลังจากโดนเพื่อนรักหักหลัง จับลูกสาวสุดที่รักล่ามโซ่ขัง ไม่อนุญาตให้เธอออกไปไหน ทางรายการจึงต้องสัมภาษณ์เธอโดยการโฟนอินภาพและเสียง ถึงตอนนี้ เธอไม่เหลืออะไรให้อายขายหน้าอีกแล้ว ในเมื่อแม้แต่เรื่องลับสุดยอดตรงส่วนสงวนของเธอ ก็ยังถูกเขาเปิดเผยต่อสาธารณชนจนเป็นข่าวดังไปทั่ว งั้นก็ขอพูดความจริงจากใจไว้ตรงนี้เลยดีกว่า... “ใช่ค่ะ แบ๊วเรียนซ้ำชั้นปี 1 มาถึง 5 ครั้ง และกำลังจะรีไทร์ ตอนแรกก็กลัวคุณพ่อคุณแม่จะเสียใจ จึงคิดสั้น ไปขอร้องให้ท่านประธานช่วยเหลือ ต้องขอบคุณเขามากมายจริงๆ ที่ส่งแบ๊วกลับไปเรียนม.6 อีกครั้ง ทำให้มีโอกาสได้มองเห็นปัญหา ณ รอยต่อของการศึกษาที่สำคัญที่สุด จุดเปลี่ยนชีวิตของเด็กนักเรียน อย่างที่ตอนอายุ 17 มองไม่เห็น เด็กมัธยมปลายทุกคนมุ่งมั่นสอบเข้ามหาวิทยาลัย โดยยังไม่มีจุดหมายที่แน่นอน ไม่รู้ข้อมูลของคณะที่ตัวเองเลือก ว่าเรียนอะไร จบมาแล้วทำงานอย่างไร ยืนอยู่ตรงไหนของสังคม แบ๊วเองก็ติดกับปัญหานี้ สอบได้แต่เรียนไม่ได้เพราะไม่มีใจรัก เกิดเป็นปมด้อยที่ไม่มีใครเข้าใจ อับอายสายตาจากสังคมประนามความล้มเหลวที่เรียนไม่จบ ทั้งที่เราคือผลของปัญหา ต้นเหตุของปัญหาคือเราขาดระบบแนะแนวการศึกษาที่ดี สามารถช่วยเหลือดูแลให้ข้อมูล จุดประกายความฝัน เป็นกำลังใจ ให้คำปรึกษาแก่เด็กๆ ได้มีที่พึ่ง และสร้างความเข้าใจที่ดีให้แก่ผู้ปกครอง ชี้ให้เห็นโอกาสและทางเลือก ไม่ใช่กดดันต้องสอบเข้าให้ได้คณะคะแนนสูงที่สุด เพื่อชื่อเสียงครอบครัวและโรงเรียนเพียงอย่างเดียว ครูแนะแนวควรเป็นบุคคลสำคัญของโรงเรียน ถึงแม้ว่าจะเป็นครูที่ไม่มีคะแนนให้เด็ก ไม่สามารถสอนพิเศษ เปิดโรงเรียนกวดวิชาใดได้ก็ตาม ไม่ควรถูกมองข้าม ทั้งคณะศึกษาศาสตร์ ครุศาสตร์ก็ควรส่งเสริมครูสายนี้ เพราะเป็นส่วนหนึ่งซึ่งจะช่วยส่งนักเรียนผ่านกระบวนการศึกษาในระดับที่สูงขึ้น เพื่อสร้างคนเก่งคนดีมีใจรักงาน เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่ต่างๆ ในสังคม สิ่งที่แบ๊วอยากทำที่สุด คือ ปรับปรุงระบบแนะแนวการศึกษา อย่าให้เด็กไทยต้องเจอปัญหาอย่างที่แบ๊วเคยเจอมา แบ๊วขอขอบคุณเพื่อนๆ น้องๆ ทุกๆ คนที่รักและปรารถนาดี แต่นี่แบ๊วนะคะ สะกดด้วยบ.ไม่ใช่ม. ไม่อยากให้ตัวเองเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายใดๆ อย่าก่อม๊อบประท้วงอะไรเพื่อแบ๊วอีกเลยค่ะ ถึงจะได้รับนิรโทษกรรม เรื่องที่ทำชื่อเสียงอีแบคเสียหาย แต่แบ๊วก็ต้องเจอรีไทร์เพราะสอบไม่ผ่านปี 1 บริหารอยู่ดี ส่วนฐานะนักเรียนม.6 ก็ปลอมแปลงขึ้น แบ๊วอายุ 22 แล้ว ยังไงก็ต้องถูกเนรเทศ... ไม่ว่าอย่างไร แบ๊วต้องเคารพตามกฎกติกา แอดมิชชั่นใหม่อีกครั้ง ถ้าทุกๆ คนให้อภัยแบ๊วเรื่องที่แล้วมา แค่เพียงอย่าใช้สายตาดูถูกมองว่าแบ๊วเป็นนักศึกษาสาวใจแตกเรียนไม่จบคบประธานมหา’ลัย ขอโอกาสแก้ตัวครั้งสุดท้าย ถ้าสอบเข้าครุศาสตร์หรือศึกษาศาสตร์ได้ แบ๊วจะตั้งใจเรียนให้จบเพื่อเป็นครูแนะแนวที่ดีให้ได้ดั่งฝัน... ขอบคุณมากค่ะ” ทันทีที่รายการนั้นออกอากาศ จารุชาก็ได้คะแนนเสียงจากชาวประชาไปอย่างท่วมท้น เมื่อนางเอกของเรามี ‘ม๊อบเสื้อนักเรียน’ มาช่วย ‘ขอนิรโทษกรรม’ ให้ แล้วจบลงอย่างสวยงาม ด้วยการยอมรับโทษตามกฎระเบียบจนเป็นที่ยอมรับนับถือแล้ว ฝ่ายพระเอกตกอับเล่า จะมีใครมาช่วยขออะไรให้เขาหรือไม่? “อาตมาขอสาธุชนทั้งหลายอโหสิกรรมให้เขาเถิด” ปรากฎการณ์ของจารุชาหรือจะศักดิ์สิทธิ์สู้ปาฏิหารย์ของคุณพ่อขา...ย๊าวยาวได้ ไม่มีการก่อม๊อบ เดินขบวนแต่อย่างใด พระอาจารย์จากวัดต่างๆ ที่เขาเคยช่วยงาน ร่วมกันลงนามในหนังสือ ‘ขออโหสิกรรม’ แทนการกระทืบ Like ให้แก่ท่านประธานด้วยเมตตาจิต อ้างถึงกรรมดีที่เขาเคยก่อไว้ สั่งสมบุญมากมาย ช่วยเหลือการกุศลมาโดยตลอด ทั้งเขียนกลอนลงหนังสือธรรมะ นำคำสอนของพระพุทธองค์มาแต่งเป็นบทกวีติดวัดเพื่อเตือนใจ เขียนใบเซียมซีให้กำลังใจอุบาสกอุบาสิกาทั้งหลาย ปกติชายหนุ่มเป็นคนดี มีศีลธรรม จิตใจสูงส่งมาโดยตลอด ที่ผิดพลาดเพราะเกิดความรัก ดังว่า... ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์ ขอให้สาธุชนดูไว้เตือนใจตนให้ระมัดระวังรู้เท่าทันความรักเถิด ในเมื่อเขาทำผิดแล้ว ยังรู้จักสำนึกผิด ไม่มุสา พูดความจริงในที่ประชุม มารกลับใจสมควรได้รับการอโหสิกรรมและให้โอกาสเขา เผื่อเราจะได้พระ (เอก) กลับมา เรียกได้ว่า ท่านประธานมี ‘พระคุ้มครอง’ ของแท้! งานนี้ ยังได้ ฯพณฯ นายกรัฐมนตรีอาสามาช่วยเป็นผู้อ่านสาส์นดังกล่าว ผ่านสื่อมวลชนถึงกรรมการบริหารมหาวิทยาลัยเอกวานิชวัฒนาและประชาชนทั่วประเทศ สรุปปิดท้าย ท่านนายกฯ ก็รับประกันว่า... “ยาวดีจริงๆ ครับ” พูดออกอากาศไปแล้วก็ค่อยวิตก กังวลว่าประชาชนจะเข้าใจผิด คิดว่าเขาเคยลองพิสูจน์ ต้องรีบพูดแก้ใหม่ เพิ่มคำขยายเป็นว่า... “ท่านอดีตประธานยาวเขาเป็นคนดีจริงๆ ครับ ผมรับรอง ให้โอกาสเขาเข้าไปทำงานอีกสักครั้งเถอะครับ” พูดจบก็อดคิดมากไม่ได้อีกแล้ว เกรงว่าเขาผิดคำสัญญากับประชาชนไว้เยอะ จะไม่มีใครเชื่อ ถ้าพูดว่าเขารับรองหรือขอโอกาสให้ใครเข้าไปทำงานที่ไหน คนนั้นอาจหมดอนาคตได้ งั้นเอาใหม่ “ท่านอดีตประธานยาวเขาเป็นคนดีจริงๆ ...พิสูจน์ด้วยตัวคุณเองสิครับ แล้วคุณจะรู้” พูดจบก็ยิ้มหล่อให้หน้าจอราวกับโฆษณาครีมทาหน้าขาว อ้าว... ยาวเขาอุตส่าห์เขียนคำขวัญวันเด็กให้ฟรีมาตั้งหลายปี นายกช่วยเขาทำมาหากินแค่นี้ ...จิ๊บๆ อุตส่าห์ได้พระสงฆ์องค์เจ้า อีกทั้งคนระดับนายกรัฐมนตรีช่วยพูดให้ขนาดนี้ แน่นอนว่า กรรมการบริหารอีแบคจึงรีบประชุมด่วน เพื่อพิจารณาจดหมายลาออกของท่านประธานใหม่อีกครั้ง อาจารย์แม่เจ้าได้จังหวะ รีบยกโทษให้ลูกชายก่อนใคร ทว่า... ที่ลูกชายอาจารย์แม่ต้องการ ไม่ใช่เก้าอี้ประธานกรรมการ หรือทรัพย์สมบัติในพินัยกรรม หรืออโหสิกรรมจากใคร เขาผิด เขาก็ยอมรับผิด แต่ที่เขาอยากได้มากที่สุด คือนิรโทษกรรมจากพี่ชานนท์...พ่อตาของเขามากกว่า ไม่งั้นเขาคงไม่ได้จารุชามาเป็นภรรยาแน่ อาจารย์แม่เจ้าจึงต้องช่วยเขานัดพบผู้ใหญ่ฝ่ายหญิง นี่เป็นการพบหน้ากันครั้งแรกของเขาและเธอ หลังจากกันบนเวทีหอประชุมโรงเรียนในวันนั้น เมื่อตาสบตา... โลกทั้งโลกก็พลันสว่างขึ้นทันใด ทั้งสองมีคำพูดเป็นหมื่นพันคำอยากบอกเล่าต่อกัน ทว่า น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถพูดคุยอะไรกับเขาได้เลยสักคำ เพราะรายล้อมไปด้วยผู้ใหญ่สองฝ่าย อาจารย์แม่เจ้ากลัวลูกชายโดนกระทืบจึงตระเวนขอเสียงญาติๆ ของเธอ เชิญทั้งอากงอาม่ามาพร้อมลุงใหญ่ชาคริต ลุงสองชาลี ป้าสามชาริณ ลุงสี่ชาคร พร้อมหน้าพร้อมตา ทำให้พ่อของเธอซึ่งเป็นน้องเล็กสุดของบ้านได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดๆ เพราะทำอะไรเพื่อนรุ่นน้องจอมทรยศไม่ได้ ตรงข้ามกับแม่ของเธอที่ยิ้มหน้าบาน และไอ้เบื้อกน้องชายตัวแสบที่ดูตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า งานนี้ ได้ท่านอธิการบดีช่วยเป็นเถ้าแก่เจรจาสู่ขอให้... ช่วยไม่ได้จริงๆ เรื่องมันเริ่มมาจากอธิการบดีอย่างเขาเกิดงี่เง่าชั่ววูบนึกสนุกขึ้นมา ส่งสาวไปก่อกวนเจ้ายาว เด็กเอาแต่ใจร้ายกาจคู่ปรับเก่าเขาตั้งแต่สมัยเขายังหนุ่ม ส่วนมันตัวกะเปี๊ยก โตขึ้นมากลายเป็นบิ๊กบอสนั่งเก้าอี้ประธานนอนอยู่บ้านบนกบาลเขาน่าแกล้งนัก ใครจะไปรู้ว่าเรื่องมันจะจบลงแบบนี้เล่า สุดท้าย ก็ต้องเป็นเขารับผิดชอบ “เอ่อ... เราผู้ใหญ่ก็คงรู้ๆ กันอยู่แล้วว่า มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างหนุ่มสาวทั้งสอง” เถ้าแก่แค่เกริ่น ยังไม่ทันจบดี พ่อแท้ของจารุชาก็ประชดใส่ “รู้ๆ กันอยู่ว่าเกิดอะไร แน่ล่ะ... ก็มันเกิดอยู่บนศีรษะคุณนี่นา ทำไมเพิ่งมาพูดตอนนี้ล่ะ” “แหม ผมก็ได้ยินแต่เสียง ไม่เคยได้เห็นกับตา เลยไม่กล้ายืนยันนี่นา” ท่านอธิการบดีซับเหงื่อ “...กรี๊ดกร๊าดโครมครามตั้งแต่วันแรกๆ แล้ว ใครจะไปนึกว่าอะไรมันจะร้อนแรงรวดเร็วปานนั้น” พ่อยาวกับแบ๋วแบ๊วได้แต่หันไปมองหน้ากัน ทำตาปริบๆ โธ่... นั่นมันเธอเข้าไปปลุกเขาในห้องแล้วเจอหนอนหนังสือต่างหากเล่า แต่พ่อนนท์ฟังแล้วแทบจะกระโดดไปฆ่าไอ้พ่อชั่วคาวให้ตายคามือ “เอ่อ... ในเมื่อข้าวสารก็บานเต็มหม้อแล้ว อย่ากระนั้นเลย เรามาทำให้ถูกประเพณีดีกว่า” เถ้าแก่รีบหักพวงมาลัยตีโค้งเข้าประเด็น ทุกคนก็รีบพยักหน้าหงึกๆ หงักๆ เห็นดีด้วยทันที “รีบแต่งเล้ยๆ” ทั้งอากงอาม่า ลุงๆ ป้าๆ พร้อมใจกันเชียร์ ราวกับกลัวอุแว้จะมุดออกมาจากท้องจารุชาเสียก่อน แต่คุณชานนท์หน้าเสีย “เฮ่ย... ได้ไง ฉันจะฟ้องเอาเรื่องแกล่อลวงลูกสาวฉันไปกักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ทำปู้ยี่ปู้ยำ” คนเคยสั่งปล้ำลูกสาวตัวเองชี้หน้าเพื่อนรุ่นน้องอย่างอาฆาต “ทีตอนนั้น ก็บอกให้เราลุยเต็มที่” ลูกเขยแอบบ่น แต่ก็กัดฟันก้มลงกราบ “...ผมขอโทษครับพี่นนท์ โปรดยกโทษพร้อมลูกสาวให้ผมเถอะครับ” พ่อยาวแอบเนียน ตกลงที่มานี่ มาขอโทษ แล้วขอลูกสาวเขาเป็นของแถมใช่มั๊ยเนี่ย? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 20:52:38

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วท่านประธานก็เปิดใจเล่า... “ตอนแรกที่ผมรับเธอมาเป็นลูกสาว นอกจากเพราะเหตุผลงี่เง่าส่วนตัวแล้ว ...อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะเห็นว่าเป็นลูกพี่นนท์มีปัญหามาขอความช่วยเหลือ” จารุชาได้รู้ความจริงแล้วอ้าปากค้าง... บ้าที่สุดเลย งี้เขาก็จับได้ว่าเธอไม่ใช่เด็กกำพร้ามาตั้งแต่แรกงั้นเหรอ? สายตาคมพราวระยับแอบส่งยิ้มขำมาให้เมื่อเห็นเธอทำหน้าตกใจ “...ผมจำแบ๋วแบ๊วไม่ได้หรอก เพราะเห็นตอนเด็กๆ แต่จำชื่อนามสกุลได้ ลองเลียบเคียงถามพี่นนท์ดูเพื่อความแน่ใจ แต่กลับยิ่งงงใหญ่ เพราะพี่บอกว่าลูกสาวเรียนจบไปนอกแล้ว ผมคิดว่า เธอคงเก็บปัญหาเรื่องเรียนเป็นความลับ ก็ยิ่งอยากจะลองช่วยเธอดูด้วยวิธีการของผม ผมพยายามจะหาทางบอกพี่นนท์หลายครั้งว่า ลูกสาวพี่มาอยู่กับผมนะ ผมขออาสารับหน้าที่ดูแลเธอ อบรมสั่งสอนแทนพี่ชั่วคราว แต่ก็ไม่มีโอกาส” เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการโกหกเป็นโทษ คุณชานนท์ขี้โม้ ชื่นชมลูกสาวจนเขาไม่กล้าตัดใจเล่าปัญหาที่เธอเจออยู่ แบ๋วแบ๊วก็โกหกเขาว่ากำพร้า ส่วนเขาก็หลอกใครๆ ว่าเธอเป็นลูกสาว “...ผมกะว่าจะให้เธออยู่ด้วยจนกว่าหมดปัญหาเรื่องเรียน นึกไม่ถึงว่า... อ่า... ผมจะหลงรักเธอ ...รัก ...จนอดใจไม่ไหว ทั้งที่ผมเคยควมคุมตัวเองได้ดีมาตลอด” เล่ามาถึงตรงนี้ เจ้าของเสียงนุ่มเนิบก็ก้มหน้าลงมองฝ่ามือตัวเองด้วยความเขิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ส่งสายตาพราวระยับไปให้หญิงสาว เมื่อสารภาพเสียงนุ่มราวกับคนละเมอ “ผมก็ไม่รู้ว่า ผมรักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ กว่าจะรู้ตัวก็... รักมากเหลือเกินแล้ว” จารุชาฟังแล้วรู้สึกเหมือนมีปีกคู่เล็กๆ งอกออกมาจากหัวใจกระพือจนจะลอยไปไหนแล้วไม่รู้ ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างพากันยิ้มเอ็นดูท่าทางของท่านประธานหนุ่มกับคำสารภาพของเขา ยกเว้นคุณชานนท์ทำเสียง ฮึ! จริงๆ เขาก็ดูออกอยู่หรอกว่าไอ้ยาวแอบรักเด็กที่มันรับมาเป็นลูกสาวจะตาย ถึงได้เชียร์ให้มัน... อ่า... คิดแล้วเจ็บใจจริงๆ ไอ้บ้านี่ เสือกไม่บอกว่าเป็นลูกสาวเขาเอง หลอกให้เชียร์อยู่ได้ นี่ถ้าเด็กที่เสร็จมันไม่ใช่แบ๋วแบ๊วล่ะก็ วันนี้เขาคงมีความสุข พาไอ้ยาวไปขอขมาพ่อแม่ผู้หญิง ช่วยมันขอสาวมาทำเมียสนุกไปเลย “ไม่แน่ว่า ผมอาจจะตกหลุมรักหญิงสาวที่กำลังเขย่ากระป๋องเซียมซีในวัดตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ได้” เสียงนุ่มเนิบเอ่ยต่อราวกับเล่าให้ทุกคนฟัง แต่สายตาคมพราวระยับคู่นั้นส่งให้เฉพาะเธอ “ เมื่อมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง ผมถึงได้หาข้ออ้างปัญญาอ่อนแบบที่ผมก็ไม่รู้ใช้อะไรคิด สร้างความสัมพันธ์จอมปลอมเพียงเพื่อรั้งตัวเธอเอาไว้กับผม เกือบจะขอให้เธอเป็นภรรยาในนามตามสูตร แต่เมื่อเธอรู้ทัน...” ภาพเธอเปะปากเล็กๆ สีชมพูระเรื่อน่าจูบใส่เขา แล้วทำเมิน... ‘ฮึ... จะให้ฉันช่วยเป็นสามีภริยากับคุณน่ะเร๊อะ ฝันไปเหอะ!’ ยังประทับอยู่ในความทรงจำของชายหนุ่ม เขาทั้งรู้สึกอาย ทั้งโมโห ทั้งขำ ทั้งอยากจับเธอมาตี โทษฐานรู้ทัน “...ผมคงกลัวว่าเธอจะไม่เพียงรู้ทันความคิด แต่ยังรู้ทันความรู้สึกที่ตัวผมเองก็ยังตามไม่ทัน ไม่ยอมรับมัน จึงรีบเปลี่ยนความสัมพันธ์ ยามกระทันหันคิดอะไรไม่ออก นอกจาก... พ่อลูกกำมะลอ ...อะไรก็ได้ ขอให้มีเหตุผลงี่เง่าพอที่จะอ้างเอาเธอมาอยู่ชิดใกล้ในบ้านผม เพราะผมรักเธอ” คนถูกรักกัดริมฝีปากแน่น ไม่รู้กลัวตัวเองยิ้มปลื้มกับคำสารภาพรักจนหุบไม่ลง หรือถ้าเผลอเดี๋ยวริมฝีปากเธอจะลอยไปแปะที่ปากคนบอกรัก ชิ... อยู่ด้วยกันสองต่อสองมาเกือบปี ไม่เค๊ยไม่เคยเผยใจให้รู้ว่ารักเลยสักนิด มีแต่บังคับคนอื่นเขาเขียนจดหมายบอกรักตัวเองก่อน ตอนนั้น ที่เธอกับเขา อ่า...รวมร่างกันก็ยังไม่ยอมเอ่ยปาก (เอ...หรือเป็นเพราะปากเขาไม่ว่าง ใช้งานด้านอื่นอยู่ หุหุ) ทีตอนนี้ล่ะ มาบอกรักเธอ ต้องรอให้ครบญาติทั้งครอบครัวก่อนหรือไง แต่เธอรู้นะว่า เขาสารภาพความในใจต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่เพื่อให้เธอฟังคนเดียว ตั้งแต่ประโยคแรกที่เขาบอกว่า ตกหลุมรักหญิงสาวเขย่ากระป๋องเซียมซี จะมีใครเข้าใจมากไปกว่าตัวเธอเองอีก โอ้ว... คำทำนายเซียมซีแม่นสุดๆ แม่นมาทุกหัวข้อ จนถึง... ถามเรื่องรัก ที่เขาว่า อาจเสียตัวผัวโคตรโฉดโหดเหี้ยมหาญ แต่ก่อน เธอยังสงสัย ไม่อยากจะเชื่อ แต่ตอนนี้ไม่เชื่อไม่ได้แล้ว ...จำต้องนอนเจ็บระบมระทมนาน เอ่อ... คือว่า... นั่นเพิ่งแค่เริ่มๆ เองนะ สงสัยว่าถ้าเจอเต็มๆ จะตายไหมหนอ คิดแล้วอยากเป็นลม “ไอ้บ้านี่ รักลูกฉันแล้วแทนที่จะมาขอกันดีๆ เข้าตามตรอกออกตามประตู เสือกหลอกไปทำอะไรไม่รู้ ยังจะมีหน้ามาเล่าอะไรแถวนี้อีกเร๊อะ” คนเป็นพ่ออยากจะขออัดเพื่อนรุ่นน้องที่แอบมาอยู่ตำแหน่งลูกเขยหน้าตาเฉยนี่ซักที “ใจเย็นสิคะพ่อขา” แม่จารุชารีบช่วยพูดให้ว่าที่ลูกเขยสุดหล่อ “...เดี๋ยวนี้เขานิยมเอาสินค้าไปใช้ก่อน ผ่อนทีหลัง ขายไอติมเขายังต้องให้ลูกค้าชิม ขนาดคอนโดยังให้อยู่ฟรีเป็นปีเลย” “เอาน่าๆ” ลุงชาคริตช่วยลูกชายเพื่อนสนิทอีกแรง “...เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว จริงๆ เราก็คนกันเองแท้ๆ ฉันเห็น พวกแกสองคนก็เข้ากันได้ สนิทกันดี ไหงพอมาเป็นพ่อตาลูกเขยดันตีกันเสียนี่ ” “พ่อตาลูกเขยอะไร ไม่ให้แต่งโว้ย แบ๋วแบ๊วยังเรียนไม่จบเลย” คุณพ่อขี้หวงลูกสาวรีบอ้างเหตุผลการศึกษา “ตอนอั๊วแต่งกะอาป่าป๊าลื้อเพิ่งสิบเจ็ดเองนา อายุยี่สิบสองเท่าอาแบ๊วตอนนี้ก็มีลูกสามคนแล้ว ท้องอาชาครอยู่” แม้แต่อาม่าก็ยังช่วยพูดให้หลานเขย แล้วหันไปแปะมือกับลูกสะใภ้คนเล็กซึ่งก็แม่ของจารุชา “...ถ้าลื้อไม่ยกให้เขา อั๊วจะยุให้อีสองคนหนีตามกันไป อิอิ” ช่วยไม่ได้ ก็หลานเขยคนนี้หล่อโดนใจอาม่านี่นา “แต่งงานแล้วจะเรียนจบได้ยังไงกัน” ลูกชายคนเล็กของอาม่าหัวเดียวกระเทียมลีบยังไม่ยอมแพ้เถียงแม่เสียงอ่อน แต่อาจารย์แม่เจ้าได้ฟังก็กลับเห็นด้วยกับพ่อฝ่ายหญิง... “ศรีสะใภ้เอกวานิชวัฒนา ควรมีการศึกษาสูงเข้าไว้ จะได้ช่วยกันพัฒนามหา’ลัย อนาคตก้าวไกลไปด้วยกัน ฉันดีใจได้เห็นแบ๊วมีแววครู สมเคียงคู่ประธานยาวราวกับฝัน ควรส่งเสริมเติมวิชาอย่าปิดกั้น ฉันยืนยันอยากให้กลับไปเรียน” ที่คิดไม่ถึงที่สุดคือ ท่านประธานยาวก็เห็นด้วยกับแม่ของเขา “แม่พูดถูก ผมเห็นเธอจัดกิจกรรมแนะแนวแล้วคิดว่า เธอน่าจะบริหารงานด้านการศึกษาในมหา’ลัยได้เป็นอย่างดี นอกเหนือจากเป็นครูที่ดี น่าเสียดายถ้าการแต่งงานจะทำลายอนาคตของนักการศึกษาคนหนึ่ง ผมจึงวางแผนว่า มาวันนี้ จะขอหมั้นเธอไว้ก่อน เธอพร้อมเมื่อไหร่ เราค่อยแต่งงานกัน” ...เลื่อนขั้นจากพ่อชั่วคาว เป็นผัวชั่วชีวิตจริงๆ “เช๊อะ ทำมาเป็นพูดดีเชียวนะแก ขนาดยังไม่ได้หมั้นกัน แมวชั่วอย่างแกยังแอบมั่ว ขโมยกินปลาย่าง ถ้าหมั้นกันแล้ว มีหวัง ก้างก็ยังไม่เหลือแน่” เจอพ่อตาตราหน้าแบบนี้ ลูกเขยจึงกัดฟันให้สัญญาต่อหน้าทุกคน... “พี่นนท์สบายใจได้ครับ เพื่อให้เธอมีสมาธิในการเรียน ผมตั้งใจว่าจะไม่แตะต้องเธอจนกว่าจะถึงเวลา ขอแค่พี่ยินยอมยกเธอให้ผม ผมสัญญาว่าจะวางแผนครอบครัวอย่างดี” “เดี๋ยวแม่จะสอนแบ๋วแบ๊วนับหน้าเจ็ดหลังเจ็ดระยะปลอดภัยให้นะจ๊ะ อิอิ” คุณจารุวรรณแอบหันไปกระซิบลูกเขยไม่ให้สามีได้ยิน คุณชานนท์เองก็ชักใจอ่อน นึกถึงว่าเขาก็เห็นไอ้ยาวมันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย รู้นิสัยใจคอมันดี เพราะมีอะไรมันก็แจ้นมาปรึกษาเขา ความจริงเขาแอบดีใจอยู่ลึกๆ เหมือนกัน ที่จะได้คนเก่งและดีอย่างมันมาเป็นเขยขวัญ เพียงแต่ แหม... มันเสียฟอร์มนี่หว่า เคยยุให้มันกินลูกสาวเก๊ ที่ไหนได้ลูกสาวตัวเองถูกมันกินเสียนิ น่าเจ็บใจนัก “อาวงี้ล้ากัน อั๊วว่าสมัยนี้มันต้องปาชาธิปตาย ให้ทุกคนโหวต 1 เสียง” อากง ผู้อาวุโสสุดซึ่งนิ่งเงียบมาตลอดหาทางออกอย่างสันติ “...อ้าว ใครอยากยกอาแบ๊วให้อายาวบ้างยกมือขึ้น” สุดเสียงอากง ทุกคนก็รีบยกมือกันพรึ่บ! ยกเว้นพ่อแท้ๆ ของจารุชาที่ชี้หน้าว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวพร้อมโวย... “ไอ้นี่มันขี้โกงนี่ ให้คะแนนตัวเองได้ไง? แล้ว... แล้ว... นั่นยัยลูกสาวตัวดีหน้าไม่อาย ยกมือทำไมเอาลงเดี๋ยวนี้นะ” “อ้าว 1 สิทธิ์ 1 เสียง นายกยังไปเลือกตั้งเลยนะครับ” ท่านประธานได้คะแนนเสียงท่วมท้น อีกทั้งคนที่เขาอยากได้คะแนนจากเธอมากที่สุดก็ยกมือด้วย กำลังใจจึงเปี่ยมล้น กล้าเถียงพี่นนท์พร้อมยักคิ้ว “ไม่ต้องนับคะแนนต่อแล้วมั๊ง ปิดหีบพับเต๊นท์แล้วส่งยัยแบ๊วเข้าหอเลยเหอะ!” ป้าชาริณสรุปง่ายๆ “...ไป พวกเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า” “ไหนๆ ทุกคนก็เห็นดีเห็นงามกับมันหมดแล้ว ยกให้ก็ได้วะ เพื่อความปรองดองของสองครอบครัว!” ในที่สุด พ่อแท้ก็แพ้พ่อเทียม ด้วยมติเป็นเอกฉันท์ ไอ้เบื้อกน้องชายจารุชากระโดดโลดเต้น... “เย้! ปรองดอง! อย่างงี้ต้องเลี้ยงฉลอง!!!” ปีนั้น... จารุชาสอบติดคณะครุศาสตร์สมใจ แต่ไม่อีแบค เธอเลือกมหาวิทยาลัยรัฐบาลอันดับหนึ่ง ซึ่งศ.ดร.เจ้าจันทร์เคยเป็นอาจารย์สอนตอนก่อนเกษียณ เธอต้องตอบคำถามซ้ำๆ ว่าทำไมถึงไม่เรียนอีแบค ซึ่งก็มีคณะครุศาสตร์เช่นกัน “แบ๊วไม่อยากถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นใหญ่ อยากประสบความสำเร็จด้วยความสามารถของตัวเองจริงๆ ค่ะ” พูดเหมือนคนรักศักดิ์ศรียิ่งชีพ แต่ความจริงเธอไม่กล้าอยู่ใกล้ประธานกรรมการมหาวิทยาลัยมากไปต่างหาก กลัวเดี๋ยวใจแตก เรียนไม่จบกันพอดี ...หุหุ หลังประกาศผลสอบแอ๊ดมิสชั่นไม่นาน งานหมั้นของท่านประธานอีแบคกับเฟรสชชี่ที่อายุมากสุดในประเทศไทยก็ถูกจัดขึ้นในหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย ท่ามกลางความยินดีของทุกๆ คน (ยกเว้นหนูดือ... ฮือๆ... หนูดือจะหาสามีอัจฉริยะจากไหนได้อีกล่ะเนี่ย?) ที่ต้องจัดงานอลังการขนาดนี้ ก็เพราะเขาประกาศว่าได้ขยี้ศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของเธอไปเรียบร้อยจนเกิดเรื่องราวใหญ่โตและกลายเป็นข่าวดังกระฉ่อนเมือง เพื่อเป็นการเยียวยารักษาศักดิ์ศรีของเธอ และบรรเทาอาการขายหน้าของญาติผู้ใหญ่ เขาจึงต้องประกาศให้ดังยิ่งกว่าเก่าว่า ‘ขอโทษ ไม่ได้ฟันแล้วทิ้งนะครับ’ แต่ที่จารุชาอยากจะกรี๊ด คือทำไมคำอวยพรงานหมั้นที่ทุกคนให้ท่านประธานเป็นคำเดียวกันหมดเลยคือ... ‘สมน้ำหน้า’!!! ฮือๆๆ... แบ๋วแบ๊วแย่มากเลยเหรอ ทำไมใครๆ ถึงสมน้ำหน้าคู่หมั้นเธอล่ะ “อย่าเสียใจไป แบ๋วแบ๊วลูกพ่อ มันไม่เกี่ยวอะไรกับหนูหรอก เป็นเพราะไอ้หมอนั่นมันบ้า!” พ่อของเธอเล่าให้ฟังว่า ว่าที่สามีเธอเป็นถึงประธานกรรมการบริหารอีแบค ตั้งแต่อาจารย์ยันภารโรงก็มักจะให้เกียรติเขาในฐานะนายใหญ่ เชิญไปเป็นประธานขึ้นเวทีอวยพรคู่บ่าวสาว ด้วยความสามารถด้านการประพันธ์บทกวีสอนใจ บวกกับทัศนคติแสนดีที่เขาเคยมีให้กับชีวิตโสดสัมบูรณ์แต่ก่อนที่จะตกหลุมรักเธอ บทกวีบทเวทีงานแต่งงานที่มีเขาเป็นประธานก็ทำเอาแขกเหรื่อหัวใจจะวายตาย ตัวอย่างเช่น... งานแต่งของลูกชายรองอธิการบดี... ออกจากท้องแม่แค่คนเดียว จะเปล่าเปลี่ยวอะไรสักแค่ไหน ไม่รู้ว่าหาอีกคนมาทำไม แย่งกันกินแย่งกันใช้ไม่ดีกว่า ออกจากท้องแม่แค่คนเดียว จะอยากเสียวอะไรกันนักหนา ไม่รู้ว่าหาอีกคนมาทำบ้า รถไฟเหาะตีลังกาเสียวกว่าเลย ปลอดภัยสบายใจไม่ผูกมัด แค่รัดเข็มขัดแล้วนั่งเฉยๆ ไร้สาระสละโสดโคตรจะเชย บ่าวสาวเอ๋ยอย่าแต่งเลยปวดกบาล งานนั้น ท่านรองฯ ถึงกับร้องไห้โฮจนเป็นลมล้มพับกลางงาน ส่วนอีกงาน ของอาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งสอนคณะเศรษฐศาสตร์ เจอท่านประธานกล่าวอวยพร... แต่งงานคือการพลาดท่า วิวาห์คือหาเหาใส่หัว สมรสคือที่สุดแห่งความน่ากลัว เมียผัวคือวัวนมผสมพ่อพันธุ์ พ่อของเธอซึ่งได้รับเชิญไปร่วมงานเหมือนกัน ได้ยินแล้วยังอยากเอาไวน์ราดหน้าเขา อาจารย์ที่เป็นเจ้าสาวแทบจะเอาดอกไม้ในมือเขวี้ยงใส่ อีกงาน... เป็นของเลขาท่านประธานฯ คนเก่าพ่อของเขา คราวนี้บ่าวสาวแทบจะกราบขอร้อง ขอกลอนหวานๆ... ซึ่งเขาก็จัดให้... กาวอะไรติดสองใจไว้ด้วยกัน ผูกพันทั้งชีวิตติดตรึงแน่น กาวแป้งเปียกติดกระดาษไม่อาจแทน กาวแท่งโตเท่าแขนติดไม่ทน กาวยู้ฮูกรูหรูเริดติดไม่นาน กาวน้ำกี่ขนานติดไร้ผล กาวลาเท็คไฮเทคติดแล้วหล่น กาวตราช้างติดหลายหนจนเหนื่อยใจ กาวยางติดไม้ใช้ไม่ดี กาวที่มีในโลกนี้ติดไม่ไหว หายากนักกาวรักติดหัวใจ ขี้มูกป้ายง่ายกว่าไหมไม่เสี่ยงติดกาว ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบหวานซึ้ง ที่ไหนได้... เฮ่อ... มิน่าเล่า ถึงโดนคนเขารุมอวยพรว่า ‘สมน้ำหน้า!’ บางคนยังแอบบอกจารุชาว่า... ‘ฝากล้างแค้นให้หน่อยนะ’ บางคนก็มาหัวเราะเยาะ... ‘เป็นไงล่ะ ถึงคราวตัวเองมั่ง’ บางคนก็ดีหน่อยถามประมาณว่า... ‘ทีนี้ มีความรักแล้ว พอจะเข้าใจคนเขาบ้างรึยัง?’ บางคนมากิ๊วๆ... ‘อะโด่ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ต้องแต่งจนได้’ ท่านประธานได้แต่แยกเขี้ยวยิ้มรับ... ‘ครับ ครับ... ตอนนี้ผมซึ้งถึงคำว่ารักแล้วครับ’ “รีบๆ ขยันเรียนให้จบเร็วๆ นะ ห้ามอู้ล่ะ” ท่านประธานกระซิบสั่งคู่หมั้นเสียงนุ่มเมื่อหาโอกาสจนได้อยู่กันตามลำพังในห้องแต่งตัว “...ห้ามเหล่หนุ่มๆ ด้วย” “กลัวแก่เกินไปสู้เขาไม่ได้รึไง ชิ... เป็นเพื่อนพ่อก็ไม่บอก หลอกให้เราหลงบ้าอยู่คนเดียว” จารุชาขุดเรื่องเก่าขึ้นมาต่อว่าเขาด้วยความคับแค้น “นี่ฉันยังไม่ได้ลงโทษเธอเลยนะ บังอาจโกหกฉันว่าเป็นเด็กกำพร้า ด้อยโอกาส” เขาพูดอย่างมันเขี้ยว คิดในใจอย่างหมายมาด ฝากไว้ก่อนเหอะ เดี๋ยวเก็บเอาไว้ทำรวบยอดทบต้นทบดอกตอนส่งตัวเจ้าสาว “ฉันไม่ได้โกหกสักหน่อย ก็กำพร้า ‘แฟน’ ด้อยโอกาส ‘แอ้มหนุ่มหล่อ’ จริงๆ นิ” เธอเถียง “ตอนนี้ไม่กำพร้าแฟนแล้วนะ ได้โอกาสเมื่อไหร่ อยากแอ้มหนุ่มหล่อก็บอกมาได้เลย” เขาบอกยิ้มๆ “ใครว่าล่ะ ยังกำพร้าแฟนอยู่เลย โสดสนิทอยู่ดีดี ก็มีคู่หมั้น ...แล้วแอ้มหนุ่มหล่ออะไรกัน ไม่เห็นหล่อตรงไหนเลย” เธอโกหกอีกแล้ว เขาหล่อจังเลย ยิ่งเวลาวางมาดเข้มอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดีหวีผมเรียบเนี้ยบกริบไปทั้งตัวอย่างงี้ แต่แววตาพราวระยับกลับมีรังสีที่ตรงกันข้ามอย่างสุดขั้วพวยพุ่งออกมาให้รู้ว่าภายในที่ซ่อนอยู่นั้น มันคือหนุ่มโฉดไร้ระเบียบที่ชอบคิดและทำอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน แต่หัวใจที่ลึกที่สุดกลับขาวสะอาด มีธรรมะอยู่ในดวงจิต ผู้ชายสามบุคลิคทรีอินวันขนาดนี้ มีเสน่ห์จะตาย ใครว่าไม่หล่อล่ะ “ไม่หล่อจริงอ่ะ? ถ้าไม่หล่อแล้วทำไมเธอมองฉันเหมือนอยากจะแอ้มอย่างงั้นล่ะ?” เขาขยับเข้ามาประชิด ปลายจมูกติดกันจนลมหายใจอุ่นๆ รินรดริมฝีปากเธอ “นะ... ไหน... ไหนสัญญากับพ่อฉันว่าจะไม่แตะเนื้อต้องตัวไง” เธอรีบอ้างตะกุกตะกัก มือไม้สั่นไปหมด อยากผลักเขาออกไปแต่กลับไม่มีแรงเลย “แอ้มแบบไม่แตะเนื้อต้องตัวก็ได้นี่นา” สิ้นเสียงนุ่มเนิบที่กระซิบอยู่ชิดใกล้ ริมฝีปากของจารุชาก็ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาประทับลงมา แล้วเธอก็ถูกเขารุกเข้ามาภายในร่างกายอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว อา... จูบแรกของเธอช่างไร้เดียงสาเหลือเกินเมื่อเทียบกับจูบครั้งนี้ หลังจากที่เธอผ่านประสบการณ์เฉียดสวรรค์ ความเป็นหญิงสาวได้ถูกชายหนุ่มล่วงล้ำ เคยสัมผัสรสรักที่เขามอบให้มาแล้ว จึงค่อยเข้าใจนัยแห่งลีลาการเคลื่อนไหวของปลายลิ้นและกลีบปากที่สัมพันธ์กันอยู่ ความรู้สึกในยามนี้ ช่างคล้ายกับว่าเธอกับเขากำลังเริงรักกันอย่างเร่าร้อน ทั้งๆ ที่ร่างกายทั้งสองฝ่ายไม่ได้แตะต้องกันเลยแม้แต่น้อย เธอปล่อยใจให้เขาจูบแล้วจูบเล่า ราวกับมอบกายให้เขาเชยชมจนพอใจ จูบของทั้งสองคงดำเนินไปอีกนาน ถ้าไม่มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นเสียงก่อน “อะแฮ่ม... ฮัดเช่ย... แค๊กๆๆๆๆ... ขาก:-)... ปู๊ดดดดด!!!” ถ้าเป็นพ่อคนอื่นคงแค่กระแอมสองทีพอเป็นพิธี แต่พ่อของจารุชากระแอมไม่พอ ทั้งจาม ไอเป็นชุด ขากเสลดเสร็จ ยังตดเสียงกระหึ่มแถมให้อีกด้วย! “ทำอะไรกันอยู่?” ท่านประธานเห็นพ่อตามา (เป็นชุด) ก็รีบยกมือสองข้างขึ้นเหมือนผู้ร้ายเห็นตำรวจ “ผมไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวแบ๋วแบ๊วเลยนะครับ” แต่เมื่อพ่อตาเดินลับหลังไป เขาก็นึกอะไรขึ้นได้ก้มลงกระซิบริมหูใบน้อย “เธอไม่ได้สัญญากับใครว่าจะไม่แตะเนื้อต้องตัวฉันไม่ใช่เหรอ?” จารุชาตาปิ๊งขึ้นมาทันที อา... ถ้ามวล O เป็นฝ่ายเคลื่อนที่ตามทฤษฎีชีวฟิสิกส์แบบผกผัน... อร๊ายยย!!! ว่าที่สามีใครเนี่ย ...ร้ายจริง ผู้ชายทรีอินวัน! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 21:07:59

ความคิดเห็นที่ 3 ปาดขวาเบาๆ จบหรือยังค้า? รอนานแล้วน้าาาาาาาาาา ^______^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 21:31:24

ความคิดเห็นที่ 4 แรวงงงงงง 5555 จากคุณ : B!acKRobiNS เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:16:20

ความคิดเห็นที่ 5 อร๊ายยย!!! ว่าที่สามีใครเนี่ย ...ร้ายจริง ผู้ชายทรีอินวัน! 555 เห็นด้วยเลยค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:17:09

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบกลอนที่แต่งจังเลยค่ะ ให้ความรู้สึกมากกว่าการเขียนบรรยายแบบธรรมดาๆ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 09:32:22

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ เหนือคำบรรยายแท้แท่ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 15:20:24

ความคิดเห็นที่ 8 มาเก็บตอนจบค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 19:55:58