ความคิดเห็นที่ 1 ... เลยเวลาเลิกเรียนไปนานแล้ว แต่วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้องเรียนทำให้ทั้งคู่ออกมาช้ากว่าปกติคนอื่นๆ กลับกันไปเกือบหมดโรงเรียนดูเงียบเหงา ไร้เสียงเจี้ยวจ๊าวของเด็กวัยซุกซน ตวงพร  ชลาศัย เดินจูงมือมา กับพรศิริ  แก้วกันยา พอถึงหน้าโรงเรียนก็ปล่อยมือจากกัน เพราะบ้านของเธอทั้งสองไม่ได้ไปทางเดียวกัน อีกแล้ว “กลับดีๆ นะศิริ ให้เรานั่งรถเมล์ไปส่งหรือเปล่า”     พรศิริหัวเราะ “นี่ ฉันไม่ใช่คุณหนูขนาดนั้นนะยะ” “เห็นทุกทีมีรถมารับแล้วทำไมวันนี้ต้องกลับเองหละ” “เหอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันนั่งรถเมล์เป็นนั่นแหละ แหม..” “ก็คุณป้า..” “เอ๊ะ ..ยัยนี่”    พรศิริท้าวสะเอว มองเพื่อนเจ้าปัญหา “ฉันแค่โชคดี ที่แม่แต่งงานใหม่กับคนที่รวยกว่าเดิม ฉันยังเป็นคนเดิม ไม่ใช่คุณหนูมาจากไหน ฉันยังเป็น ยัยศิริที่เล่นกับเธอมาตั้งแต่เด็ก เรายังสนิทสนมกัน เรายังเป็นเพื่อนรักกันไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีอะไรเปลี่ยน แล้วไม่ต้องกลัว กะอีแค่นั่งรถเมล์  ฉันหลงมาแล้วบ่อยไป”     ตวงพรยืนนิ่งๆ มองหน้าเพื่อนแล้วหัวเราะ “เออ จริง เธอหลงทางมาแล้วบ่อยไป ฮ่าๆๆๆ” “แต่ฉันก็ยังเป็นห่วง บอกไม่ถูกว่าห่วงอะไร สงสัยฉันดูละครมากไปหน่อย ถึงคิดแต่ว่าทันทีที่เธอได้เป็น ลูกเลี้ยงคนรวย แล้วจะถีบหัวฉันส่ง” “ยัยบ๊อง”    ศิริยกมะเหงกใส่ ตวงเอี้ยวตัวหลบ รถเก๋งสีเงาวับมาจอดเทียบ ทั้งสองสะดุ้งโหยง เพราะกำลังเล่นกันเพลิน  เงียบเสียงมองตามประตูรถเก๋งบีเอ็มดับบลิวที่วิ่งมาจอดเสียชิด ชายหนุ่มผิวขาว หน้าตาหล่อเหลา คิ้วเข้ม ดวงตาดำขลับเป็นประกาย ยิ้มของเขาทำเอาสาวน้อยอย่างตวงพร ตะลึงไปเลย แต่เขาก็สูงมาก จนแหงนคอตั้งบ่ามอง เชิ้ตสีขาวปกตั้งเป็นทรง เท่ห์ชะมัดเลยเมื่อเห็นว่าเขา ปลดกระดุมสองเม็ดแรก พับแขนเสื้อมาประมาณข้อศอก หน้าตาหล่อเหมือนพระเอกละครทีวีที่ตวงชอบ ยิ้มตอบเขาจนลืมมองเพื่อน ที่ยิ้มแย้มอย่างดีใจ สบตากับชายหนุ่ม อุปทานหรือเปล่าไม่รู้ เหมือนได้กลิ่นของ น้ำหอมลอยลมมาแอบเผลอสูดเข้าไปเต็มลมหายใจ “พี่วิชญ์”     พรศิริเรียกชื่อเขาอย่างดีใจ “พี่เสี่ยงดู คิดว่าน่าจะทันเวลาเลิกเรียน บอกคุณน้าว่าจะมารับศิริให้เองไม่ต้องเป็นห่วง โชคดีที่เจอหน้า โรงเรียนเลย” “ศิริไม่ได้เอามือถือมาค่ะ อาจารย์ห้ามเด็ดขาด ก็เลยไม่อยากฝืนกฎ” “ก็ดีไปอย่าง แต่ก็ไม่ดีตอนที่ผู้ปกครองมาติดต่อรับนี่แหละ เอาไปกันเถอะ จอดนานคงไม่ได้” “แต่..” “หืมม์..” “พี่วิชญ์คะ แล้วเพื่อนศิริหละ” “ไปด้วยกันสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ รีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวตวงกลับเองได้ สบายมาก” “ไม่เป็นไรไม่ได้ มาเถอะ”     เขาหยุดครู่หนึ่ง “ตวง ใช่ไหม ไปด้วยกันสิตวง พี่เคยเห็นเราเวลาไปเยี่ยมคุณน้าที่บ้านเดิม ไป พี่ไปส่งให้เอง” พรศิริลากแขน เพื่อนเปิดประตูหลังดันเข้าไปตัวเองพยักหน้าให้พี่ชายคนใหม่ แล้วเปิดประตูหน้า ขึ้นไปนั่ง ชายหนุ่มเปิด ประตูทางด้านคนขับ เมื่อสำรวจผู้โดยสารเรียบร้อยขับออกจากที่นั่นทันที *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ จับผลัดจับผลู ถูกเพื่อนจับยัดใส่หลังรถพี่ชายมาด้วย และรถก็เคลื่อนที่ออกมา ทั้งที่ตวงพรยัง งงๆ เลยนั่ง เงียบอยู่หลังรถ ไม่เห็นศิริแนะนำอย่างเป็นทางการ ก็เลยไม่ต้องยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตามธรรมเนียม ได้แต่เลย ตามเลย ใช้สูตร "นิ่งเสียตำลึงทอง" ซะเลย “พี่วิชญ์คะ เดี๋ยวตอนไปถึงบ้านตวง ศิริขอเข้าไปหาแม่เดือนแป๊ปหนึ่งได้ไหมคะ ศิริอยากเชิญแม่เดือนไป ร่วมงานเลี้ยงงานแต่งคุณแม่ด้วยตัวเองอีกครั้งค่ะ” "แม่เดือน..." "แม่ของตวงไงคะ เพื่อนบ้านแม่สุรีย์ค่ะ" "อ้อ คุณน้าข้างบ้าน ขอโทษด้วย ที่พี่จำชื่อไม่ได้"    เขามองกระจกหลังดูสาวน้อยนั่งเงียบๆ เรียบร้อย "ตวง คุยได้นะ พี่ไม่กัดหรอก"     ศิริหัวเราะคิกๆ แล้วพยายามเก็บกิริยา เมื่อหันไปเห็นหน้าเพื่อน “จะแวะเข้าไปในบ้านเหรอ เอาสิ วันนี้พี่ไม่ได้ไปไหน เลิกงานแล้วรับศิริเสร็จก็กลับบ้าน แวะหลายแป๊ป ก็ได้นะ” “พี่วิชญ์ใจดีจัง ระวังยัยศิริจะเหลิงนะคะ อย่าตามใจให้มาก”   ตวงพรเริ่มส่งเสียงแจ๋วๆ มาจากข้างหลัง เขา มองผ่านกระจกอีกแว้บหนึ่งก่อนจะกลับมามองทางต่อ “อืม ข้อเสนอน่ารับไว้พิจารณานะตวง”     เขาทำหน้าเคร่ง พรศิริที่นั่งคู่กันแอบมองเสี้ยวหน้าคนขับหวาดๆ “งั้นเดี๋ยววันเสาร์ที่จะถึง ได้ยินแว่วๆ ว่าจะมีการออกมาทำรายงานข้างนอก คงเป็นที่บ้านตวงนี่แหละ งั้นง พี่ไม่อนุญาตให้ศิริออกมาทำรายงานบ้านตวงนะ จะได้เป็นการไม่ตามใจตามที่ตวงแนะนำ”   พรศิริหัวเราะเบาๆ เริ่มเรียนรู้นิสัยพี่ชายคนใหม่ที่เธอเพิ่งพบเจอไม่กี่ครั้ง แม้ว่าจะอยู่บ้านเดียวกันมาหลายวันแล้วก็ตาม แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 22:20:57 จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 21:58:50

ความคิดเห็นที่ 2 “เข้าใจๆ ดีเลยค่ะพี่ชาย งั้นศิรินั่งสบายอยู่บ้าน ให้ตวงทำรายงานคนเดียวให้กระอักไปเลยใช่ไหม เย้ๆ” คนนั่งเบาะหลังส่งมะเหงกให้เพื่อน ที่หันมายื่นหน้าล้อเลียน “แหม ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ” “พี่วิชญ์หยุดงานไหมคะ วันเสาร์” “อือ ออฟฟิศ หยุดวันเสาร์กับวันอาทิตย์ แต่อย่างที่ศิริรู้นั่นแหละ บางทีก็มีออกไซต์ต่างจังหวัด ถ้าไม่มีงาน ไซต์ พี่มักอยู่บ้าน ปลูกต้นไม้หรือทำสวน” “อ๋อ สวนหลังบ้านใหญ่ พี่วิชญ์ทำเองหรือคะ คราวหน้าศิริจะช่วย เพราะที่บ้านเดิมศิริกับแม่ก็ชอบปลูก ดอกไม้เหมือนกัน” “เอาสิ” “พี่วิชญ์ขึ้นสะพานก็ได้นะคะ แต่ตอนลงต้องชิดซ้ายออกตรงทางแยกแรกเลย จากนั้นเป็นสะพานลอย เห็นสะพานลอยก็เห็นทางเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน...” “พี่วิชญ์เคยมาไงตวง”     พรศิริเบรกเพื่อน ตวงพรยิ้มปุเลี่ยนๆ “ลืมค่ะ”   พรศิริทำปากมุบมิบๆ ไม่ออกเสียงดัง หันมาทางเพื่อน อ่านได้ความว่า “พี่ฉันไม่ใช่แท็กซี่นะยะ” กินเวลาไปเกือบชั่วโมงบนท้องถนน กว่ารถเก๋งสีสวยจะมาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้น ประตูรั้วอัลลอยด์ ลวดลายสวยงามปิดอยู่ ทั้งหมดลงจากรถ พีรวิชญ์จัดการล็อกรถด้วยกุญแจรีโมท ก่อนจะเดินตามเจ้าบ้านที่ เดินนำเข้าทางประตูเล็กล่วงหน้าไปก่อนแล้ว “แม่..ตวงกลับมาแล้วค่า ศิริและพี่ชายเค้าก็มาด้วย”    คุณเดือนเต็มปิดเตาแก๊สที่ตั้งแกงไว้สุกพอดี เธอปลดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ข้างประตูครัว เดินออกมารับไหว้จากเด็กๆ “คุณน้า ผมพีรวิชญ์ครับ เป็นลูกชายของพ่อพีรยศ" "อ้อ ..สวัสดีจ้ะ" "เพิ่งได้มีโอกาสทักทายครั้งแรก ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เสียมารยาท” "ไม่เห็นเป็นไร ไม่ต้องขอโทษขอโพยกันหรอกค่ะ น้าเองก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปร่วมพิธีแต่งของคุณพ่อคุณ กับ คุณสุรีย์ ติดงานหลานสาวเข้ามาติดต่อเรียนในกรุงเทพฯ ญาติทางโน้นเขาฝากมาอีกที เลยต้องดูแลกันเป็น พิเศษหน่อย"     คุณเดือนเต็มพูดพลางออกเดินนำทุกคนไปที่โซนรับแขก ซึ่งจัดโซฟาเบาะหนังสีขาว เป็นรูปตัวยูมีโต๊ะกระจกวางไว้ตรงกลาง พรศิริยอบตัวเดินแซงไปถึงก่อน จองเก้าอี้ตัวยาวอยู่ในสุดติดข้างฝา หันหน้าเข้าหาชั้นโชว์ และทีวี “เคยเห็นกันเวลาคุณมาเยี่ยมคุณสุรีย์แต่ไม่ได้ทักทายอย่างเป็นทางการนะ ว่าแต่คุณสุรีย์เธอเป็นไงบ้างคะ ย้ายของกันตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนได้ไปช่วยนิดหน่อยเอง น้าว่าจะโทรไปเยี่ยมเยียนก็เกรงว่ากำลังยุ่งๆ เลยไม่ได้โทร” “แม่ไม่ยุ่งค่ะ แม่เดือน โทรไปได้เลยไม่ต้องเกรงใจ แม่หนูคงอยากคุยกับแม่เดือนด้วยเหมือนกัน ที่นั่นคุณ ลุงไม่ให้ทำงานตัดเย็บแล้ว เรื่องจัดข้าวของ ก็มีคนช่วย ก่อนออกจากบ้านมาโรงเรียนเมื่อเช้า แม่ยังบ่น คิดถึงแม่เดือนอยู่เลย นึกว่าได้คุยกันแล้ว”     “ยังไม่ได้คุยตั้งแต่วันที่ย้ายไป เดี๋ยวเย็นนี้แม่จะลองโทรไปนะ ว่าแต่ตอนนี้หิวกันไหม แกงเขียวหวานสุก แล้วนะ เหลือผัดผักกับเจียวไข่เพิ่ม กินข้าวเย็นกันก่อนกลับดีกว่า”   คุณเดือนเต็มยิ้มแย้ม ตามลักษณะ ผู้ใหญ่ใจดี พรศิริส่ายหน้าช้าๆ “ขอตัวจริงๆ ค่ะ ศิริก็เสียดายนะคะ แม่เดือนทำกับข้าวอร่อยมาก แต่กลัวแม่กินข้าคนเดียว แม่จะน้อยใจ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เรากำลังปรับตัวเข้ากับบ้านใหญ่ค่ะ แม่เดือนไม่โกรธนะ" “ครับ โอกาสหน้าจะมารบกวนทานข้าวบ้านคุณน้าสักมื้อแน่ๆ”   เขาสนับสนุนคำตอบของน้องสาว “ได้เลยจ้ะ ได้เลย”    คุณเดือนเต็มนั่งลงด้านซ้ายมือ  ผายมือเชื้อเชิญ ให้ชายหนุ่มนั่งลงฝั่งขวามือ “ขอบคุณครับ”     ตวงพรหันหลังไปเก็บเก็บกระเป๋านักเรียน หลังเคาน์เตอร์ เดินไปเปิดตู้เย็น นำน้ำเย็นขวดเล็กพร้อมแก้ว มาเสริ์ฟให้แขก และนั่งลงใกล้ๆ กับแม่ “พิธีการต่างๆ เสร็จไปแล้ว เหลือแต่งานเลี้ยงแต่งงานของแม่ที่จะจัดเดือนหน้า แม่เดือนไปได้ไหมคะ คุณลุงกับแม่เชิญแขกประมาณยี่สิบกว่าคนที่สนิทๆ กันเพื่อสังสรรค์ และขอบคุณที่ช่วยให้ทุกอย่างลุล่วงไป ด้วยดี มากกว่าจะจัดให้เป็นพิธีการอะไรจริงจังค่ะ แม่อยากให้แม่เดือนไปให้ได้” “ไม่แน่ใจเหมือนกัน บ้านเราจะมีสมาชิกใหม่มาจากต่างจังหวัด ชื่อพี่ลี เป็นลูกสาวลุงของตวง พี่เขามาเรียน ต่อที่วิทยาลัยนาฎศิลป์” “พี่ลีสวยมากเลยศิริ ที่เราเล่าให้ฟังไง” “อ๋อ พี่ดาราวลี ที่ว่าพี่เค้ามาที่นี่สองสามรอบแล้ว ตอนสอบสัมภาษณ์กับมอบตัว ตอนนี้กลับบ้านไปรำ มโนราห์ในงานครบรอบหกสิบปีของวิทยาลัยที่เรียนจบมา ตวงเล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายรอบ จนหนูอยาก เจอพี่ลีเร็วๆ แล้วค่ะ” “จ้ะ วันเสาร์นี้เค้าคงมาถึงที่นี่ น่าจะได้เจอกันนะ วันเสาร์นี้ตวงกับศิริจะทำรายงานกันไม่ใช่หรือ” “ค่ะ ศิริมานี่เองค่ะ สะดวกดี เคยทำกันอยู่บ่อยๆ” “ไว้มีโอกาส ตวงไปหาศิริที่บ้านพี่ก็ได้นะ ไปไม่ถูกโทรเรียกพี่ก็ได้ ถ้าไม่ติดงาน เดี๋ยวพี่มารับเอง ถ้าติด งานค่อยให้คนขับรถคุณพ่อพี่มารับให้ก็ได้” “ไม่รบกวนดีกว่าคุณ” “วิชญ์ครับ พีรวิชญ์”    เขาย้ำชื่อตัวเองอีกรอบ “ไม่เป็นการรบกวนอะไรเลยนะครับคุณน้า คุณน้าสุรีย์ก็บ่นกับพ่อบ่อยๆ ว่าอยากกลับมาเยี่ยมคุณน้าบ้าง คุณพ่อบอกว่าถ้าเหงาก็มา ให้คนรถมาส่งก็ได้ และผมถือโอกาสเชิญคุณน้าเลยนะครับไปเยี่ยมเราให้ได้นะ” “ขอบคุณค่ะ คุณ..” “เรียกผมว่าวิชญ์เถอะครับ ขอเป็นลูกเป็นหลานอีกคนของคุณน้า ผมชอบความเป็นไทยของเราตรงที่ความ ผูกพันเอื้ออาทร พอได้เป็นเพื่อนกัน นับถือกันตามอาวุโส การเรียกกันว่า พี่ป้าน้าอา แทบจะไม่มีให้เห็นใน คนยุคใหม่ แต่ผมเห็นเด็กสองคนนี้แล้วดีใจมาก คุณน้ากับคุณน้าสุรีย์สอนลูกได้ดีเหลือเกินครับ” “คุณพ่อของคุณก็คงเป็นคนน่ารักมาก น้าฟังจากคุณสุรีย์เล่ามากกว่าที่ได้พบเองไม่กี่หนหนะค่ะ แต่พอเห็น ลูก ซึ่งลูกไม้คงจะหล่นไม่ไกลต้น น้าดีใจแทนคุณสุรีย์ที่ได้พบครอบครัวใหม่ที่ดี คนเป็นเพื่อนกันนะคะ แค่ นี้ก็พอแล้ว ไปมาหาสู่ ถามสารทุกข์สุกดิบ”     คุณเดือนเต็มพยักหน้ายิ้มกว้าง ชายหนุ่มยิ้มตอบ ใบหน้าเขายิ่งคมคายมากขึ้น “เอาเถอะค่ะ เดี๋ยวน้าจะคุยกับคุณน้าผู้ชาย เผื่อบางทีเราจะไปร่วมงานด้วย เพื่อจะได้รู้จักและเป็นเพื่อนกัน มากกว่านี้ค่ะ” คุณเดือนเต็มมองไปทางลูกสาวเพื่อนและหันมามองลูกสาวตัวเอง “ได้ยินว่าจะทำอะไรเซอร์ไพร้ส์ในงานเลี้ยงแต่งงานของแม่ หาวิธีได้หรือยังหละ”   พรศิริมองหน้าพี่ชาย ยิ้มกร่อยๆ “ยังเลยค่ะ คุยกับตวงตั้งนานแล้ว จนเหลืออีกไม่กี่วันจะงานคุณแม่แล้ว” “แม่ว่าเราไปเรียนเปียโนกันทุกเสาร์ อาทิตย์ ใช้ให้เป็นประโยชน์ดีไหม”  พรศิริยิ้มวาบดวงตาเป็นประกาย “ดีค่ะ”     แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ หน้าม่อยลงทันควัน “ฝีมือยังไม่เก่งเลยค่ะ จะไหวหรือคะ” “ก็เล่นสองคนสิ หาคนช่วย”     พรศิริทำหน้ามีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง หันมามองเพื่อนรัก “อ้าว..แม่ เกี่ยวอะไรกับหนู”    ตวงพรร้องอุทรณ์ทันที ตามองที่เพื่อน แต่ปากพูดกับแม่ “จริงสิคะ”     พรศิริยิ้ม ตาพราวระยิบ ประกายเจ้าเล่ห์แลบจนล้น “เพื่อนตวงคะ คุณเธอช่วยเราหน่อย เรายังขาดความมั่นใจ ไม่กล้าเป็นศิลปินเดี่ยวหรอก” “ไม่อ๊าว แค่นี้ฉันก็หาวิธีสอบให้ผ่านให้ควั่กแล้ว” “แต่วิธีนี้จะทำให้ลูกฝึกหนักและสอบผ่านแน่ๆ ตวงพร”    เด็กสาวมองหน้าแม่ส่ายหน้า ถ้าเรียกชื่อกัน เต็มๆ แบบนี้ละก็.. “อือๆ รับไว้พิจารณาก็แล้วกัน” “....”    พรศิริกอดอกเม้มปาก ขึงตาเข้าใส่ ทำท่าจะเอาเรื่อง ตวงพรส่ายหัวไม่มองหน้าใครทั้งนั้น ทำไม่รู้ไม่ชี้ เดินไปเปิดโทรทัศน์ “เอาเถอะครับ ถ้ายังไงให้โอกาสตวงเขาก่อนนะครับคุณน้า แล้วเผื่อศิริเขาจะเปลี่ยนใจหาของขวัญพิเศษอื่น ให้คุณน้าสุรีย์กับพ่อ” “จ้ะ..”     เสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้านอีกคัน “พ่อมาแล้ว ศิริกับพี่วิชญ์ไม่อยู่กินข้าวกันก่อนจริงๆ หรือคะ” “ไม่ดีกว่าค่ะ” “ครับ ผมเลยต้องขอตัว เดี๋ยวจะได้ไปทานข้าวเป็นเพื่อนคุณน้าที่บ้านกัน วันนี้พ่อกลับค่ำมีงานเลี้ยงที่ โรงแรม...” เขาเอ่ยชื่อโรงแรมชื่อดังที่ตั้งอยู่บนถนนสุรวงศ์ “สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ” ทั้งหมดยกขบวนกันเดินออกจากบ้าน ในขณะที่คุณประเทือง ชลาศัย ชายร่างสูง แข็งแรง บึกบึน ผิวออก คล้ำเดินสวนเข้ามา ผู้เป็นแขกยกมือไหว้เจ้าบ้าน “อ้าวศิริ” “ค่ะ พ่อเทือง นี่พี่ชายศิริ พี่วิชญ์ มารับศิริที่โรงเรียนและเราเลยมาส่งตวงกันค่ะ”    พีรวิชญ์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “เอ๋า ไม่น่าลำบาก ตวงโทรหาพ่อได้นี่นา”    คุณประเทืองรับไหว้ชายหนุ่ม ยิ้มให้ เดินไปใกล้เจ้าตวง ล็อคคอไว้ ลูกสาวเลยกอดเอวพ่อไว้หลวมๆ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ ศิริอยากมาพบแม่เดือนด้วย อยากเชิญพ่อเทืองกับแม่เดือนไปร่วมงานเลี้ยงงาน แต่งงานของแม่ในเดือนหน้าค่ะ” “อืม..” “ไปให้ได้นะคะ นี่พอดีพวกเรากำลังจะกลับ ขออนุญาตขอตัว จะได้ไปทันทานข้าวเย็นกับแม่ แม่อยู่คน เดียวกลัวจะเหงาหนะค่ะ” “เอาๆ พ่อไม่รับปากก่อนนะ ถ้ายังไงค่อยโทรหากันอีกที” “ค่ะ ศิริกลับก่อนนะคะ” “จ้ะ ยังไงแม่ค่อยโทรหาคุณสุรีย์นะ ฝากความคิดถึงไปด้วย” “ค่ะ แม่เดือน ศิริลาค่ะ สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ”    ชายหนุ่มยกมือไหว้ และโค้งให้คุณประเทืองอีกครั้งก่อนออกไป พีรวิชญ์ขึ้นรถพร้อมๆ กับน้องสาว แล้วไขกระจกลงเมื่อเห็นตวงพรวิ่งออกมาทางหน้าบ้าน “พี่วิชญ์กับศิริอย่าลืมรอชมถ่ายทอดสด รำมโนราห์ของพี่ลีนะคะ คืนนี้หลังข่าว ช่องสิบหกนะค้า” เขาพยัก หน้ารับ พรศิริโน้มกายไปข้างหน้า มองลอดตัวพี่ชายมาโบกมือลากันอีกรอบ สมาชิกในบ้านรอให้แขก ขับรถออกไปจนลับตาก่อนจะพากันเข้าบ้าน               *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ (โปรดติดตามตอนที่สองต่อไปค่ะ) แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 54 22:32:40 จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 22:00:43

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ ..ทุกท่าน  ขอฝากนิยายใหม่ไว้ในความอนุเคราะห์ ช่วย "จัดหนัำก" ให้ทีค่ะ สีน้ำฟ้าไม่ได้เขียนเรื่องจากจินตนาการนานมากแล้ว จุดอ่อนที่สุดคือ "บทบรรยาย" ฝากด้วยนะคะ ทั้งพี่ม่วงมาขวาสุด..(ดักพี่สก็อตตี้) อาจารย์จี..(ถ้าว่าง) น้าราม (ออกจากห้องกวีมาทางนี้บ้าง) และอีกหลายๆ มืออาชีพ ช่วยหน่อยค่ะ พล็อตยังหลวมอยู่มาก ขัด กับหลักการเขียนอย่างแรง แต่บอกตัวเองว่า ถ้าไม่ลงมือ..ต่อไป เรื่องนี้จะเป็นแค่พล็อตที่ถูกแมวที่บ้านทึ้ง ทิ้ง อีกตามเคย ลองดูค่ะ ว่าไง ว่ากัน ช่วยกันนะคะ ขอแบบ "จัดหนัก" จริงๆ ขอบคุณมากค่ะ ที่สละเวลาให้ ตอนนี้ขอตัวไปจัดหน้าก่อน ไม่ลงงานนาน "ลืมการจัดหน้า" ของพันทิป เขินจริงๆ .. จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 22:05:53

ความคิดเห็นที่ 4 คำถามที่ฝากไว้.. 1. ปกติบทหนึ่งของนักเขียนนิยาย ที่ลงในพันทิป ใช้กี่หน้าเอสี่ 2. ควรเว้นระยะกี่วัน สำหรับการลงงานหนึ่งบท.. 3. ขอคำแนะนำที่พอจะช่วยกันได้ค่ะ นานจริงๆ ไม่ได้เขียนแบบนี้   จำอะไรไม่ค่อยได้เลย ^_^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 22:10:22

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ ส่วนคำถามที่ฝากไว้ ขอตอบตามที่ตัวเองทำแล้วกันนะคะ 1. เขียนนิยาย 1 ตอนประมาณ 8 หน้าเอสี่ค่ะ 2. เรื่องที่แล้วมีต้นฉบับตุนเยอะ ก็โพสอาทิตย์ละ 1 ตอนค่ะ แต่เรื่องล่าสุดไม่มีต้นฉบับตุนไว้เลย ก็ใช้วิธีโพสเมื่อเขียนเสร็จค่ะ คือประมาณ 2 สัปดาห์โพสทีค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ นะคะ ^^   จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:11:37

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ ..คุณนารีจำศีล กิ๊ฟหมดอดแจก..ให้ใจแทนก็แล้วกันนะคะ ตอนนี้ก็แปดหน้าเหมือนกัน ดูน้ำล้นๆ ชอบกล แหะ แหะ .. เขียนเองอ่านเองจนเมา เลยมาขอช่วยมวลชนดีกว่าค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:28:20

ความคิดเห็นที่ 7 ลองใช้ font Tahoma นะคะ ขนาดเท่าไหร่ก็ได้ค่ะ จะเป็น 11, 12, 14 ก็ได้ แล้วเอามาวางโดยใช้ Rich Mode จะได้ขนาดตัวหนังสือ การจัดหน้า ตัวหนา ตัวเอน คือทุกอย่างออกมาตามที่เราพิมพ์ไว้ในต้นฉบับเป๊ะเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 00:01:32

ความคิดเห็นที่ 8 ก็อ่านลื่นไหลดีนี่นา^^ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังนั่งดูหนังหรือละครทีวีช่อง 16 ^^(ไม่่มีโฆษณาแทรกด้วย) เห็นตัวละครอยู่ข้างหน้า บทแรกนี้ยังไม่มีอะไรมาก เปิดตัวดารา กลุ่มสาวๆๆ และมนุษย์ตัวสูง เลยจัดหนักให้ไม่ได้:) มีคำผิดเล็กน้อยเท่านั้น(น้อยกว่าผมหลายเท่า:)) รอตอนต่อไปครับ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 54 07:14:02 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 07:12:57

ความคิดเห็นที่ 9 ก็อ่านไหลลื่นนี่คะ คุณสีน้ำฟ้า มีแอบงงตรงสำเนียงใต้นิดหน่อยด้วยความไม่คุ้น ขอบคุณที่ลงให้อ่านนะคะ ปล.ได้ความรู้จาก คุณนารีจำศีล ต่อไปเราจะได้ลงแค่สัปดาห์ละ1ครั้งเพื่อไม่เป็นการเบียดเบียนกระทู้ของนักเขียนท่านอื่นค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 08:32:58

ความคิดเห็นที่ 10 พี่แจมครับ ... โอยโย่!..สะดุ้งปื๊ดเลยผม ... เขียนจำนวนน้อยหน้า ... ตัวเบียดกระทู้ ... เพิ่งรู้ตัวจากพี่แจมนี้เอง ... สงสัยต้องพิจารณาตัวเองใหม่แล้วซิครับ ... เขียนไว้อ่านเอง .. ลงแค่ในบล็อก .. หรือหันไปหาเว็บอื่นที่มีคนเหลวไหลอย่างผม ... อะไรสักอย่าง ... ดีน ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 08:56:58

ความคิดเห็นที่ 11 มาทักทายค่ะ อ่านได้เรื่อยๆค่ะ จะรออ่านตอนต่อไป แรกๆอาจจะยังไม่ค่อยลงตัว ต่อๆไปจะดีขึ้นเอง เป็นกำลังใจให้ค่ะ แหะๆ ถ้ามีคำแปล ตอนแล่งใต้หน่อยก็จะดีมากเลยค่ะ ......................... เรื่องจำนวนหน้าที่ลง ไม่มีการกำหนดตายตัวแน่นอน แต่ส่วนใหญ่คนอ่านอยากอ่านยาวๆ ประมาณสัก แปด ถึง สิบนี่กำลังเหมาะ แต่ถ้าน้อยหรือมากกว่านี้ก็ไม่มีปัญหาค่ะ นอกจากจะน้อยมากๆ ก็ควรรวบสองบทมาลงในทู้เดียวกัน หรือถ้ายาวไป อ่านแล้วกลัวจะเบื่อ ก็แบ่งเป็นท่อนๆก็ได้ค่ะ (ตัวเองเคยเขียนบทหนึ่ง ยี่สิบสองหน้า แต่แบ่งเป็นสองท่อนตอนลงที่นี่) วันเวลาที่ลงก็เช่นกัน เพียงแต่ตามมารยาท มักไม่ลงหลายกระทู้เรื่องเดียวกันในวันเดียวค่ะ ส่วนจะลงทุกวัน หรือไม่นั้นก็แล้วแต่ความสะดวกและสต๊อคของนักเขียน ซึ่งส่วนใหญ่มักจะทิ้งเวลาไว้ให้คนอ่านได้เข้ามาคอมเม้น์มากกว่า ยกเว้น ลงเรื่องคนละเรื่องกัน หรือคนละประเภทกัน เช่น เรื่องสั้น นิยาย บทกวี ซึ่งพอมีให้เห็นบ้างค่ะ คิดว่าความถี่ ขึ้นอยู่กับคนเขียนเองมากกว่า บางคนงานเขียนกำลังจะออกเป็นเล่มก็จะลงถี่หน่อย เพราะว่า ทาง สนพ. อาจอยากให้ลบออกก่อนออกเป็นเล่ม เพื่อมารยาทที่ดี หรือว่า คนเขียนเองกลัวกระทู้หล่นไปในคลังแล้วจะลบออกไม่ได้เป็นต้น สรุป ไม่มีเงื่อนไขอะไรมากกมายในการโพสงานค่ะ ที่นี่มีแต่มิตรภาพที่ดีต่อกัน มีอะไรหนักนิดเบาหน่อย ก็จะมีผู้หวังดี น่ารักๆ มากระซิบบอกค่ะ ปล.ยินดีต้อนรับสู่ถนนนักเขียนอีกครั้งค่ะ (เม้นท์ยาวมากเลยเรา หุๆ) แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 54 09:06:21 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 09:05:10

ความคิดเห็นที่ 12 คห.7 คุณกุลธิดา ขอบคุณมากค่ะ ต้นฉบับพิมพ์ในเวิร์ด ก็อบไปจัดใน note pad พอลงเว็บเสร็จ ก็อบจากเว็บไปเก็บที่เวิร์ดอีกที (เพราะแก้ไปหลายจุดอีก) สนุกดีแท้ค่ะ คห.8 อาจารย์จี ขอบคุณค่ะ แจมไม่ใช่คนใต้ แต่ขอแรงจากน้องคนใต้สองคนมาช่วย ตรวจแก้ไขให้รอบหนึ่งแล้ว หวังว่าช่วงภาษาใต้คงจะไม่พลาดอะไรไปอีก ส่วนเนื้อหา ค่อยไปเช็คอีกที ตอนนี้ยังไม่พอใจบทเปิดตัวละครเท่าไหร่ เหมือนน้ำท่วมทุ่งค่ะ อยาก ได้กระชับกว่านี้ แต่แก้จนเหนื่อย เลยมาแบ่งกันอ่านเผื่อใครจะช่วยเสนอแนะอะไรบ้างค่ะ คห. 9 คุณกาแฟฯ พี่ว่าตอนนี้น้ำเจิ่งนองมาถึงหัวเข่า ฮ่าๆๆๆ ยังไม่พอใจกับการเปิด ตัวละครเท่าไหร่ค่ะ แต่ยังไม่รู้จะทำอย่างไรให้ดีกว่านี้ คห.10 ดาเรน เคยมีการถกเถียงกันมานานเรื่องเบียดกระทู้ สมัยก่อน พันทิปค่อนข้างแรง คนเข้ามาอ่านและเขียนจำนวนมาก แต่เดี๋ยวนี้เท่าที่สังเกต คนเก่าหายไป คนใหม่มาแทน เป็นวัฎจักรกันไป โดยส่วนตัว พี่ไ่ม่ได้ว่าใครลงมาก ลงน้อย แค่เขาเขียนให้อ่านฟรี นี่ก็ถือว่า..คนเขียนมีน้ำใจมากแล้ว รู้สึกขอบคุณ มากกว่ารู้สึกตำหนิใครบนโลกออนไลน์ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยกันอ่านค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 09:56:39

ความคิดเห็นที่ 13 คห. 11 คุณ มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) ดีใจที่มีคนมาคุยยาวๆ ด้วยค่ะ อย่างน้อยก็อุ่นใจ ที่นี่มีมิตรภาพมากมายจริงๆ สำหรับ บทกวี นิยาย เรื่องสั้น เคยสัมผัสความรู้สึกนั้นได้ จนได้พบเพื่อนๆ ออนไลน์หลายคน เอามาแต่งเป็นเรื่องสั้นขนาดยาว หยอกเย้า กระเซ้าเล่นกัน เป็นที่เฮฮา นั่นแน่ แฝงโฆษณาซะเลย (เรื่องหาอ่านได้จากที่บล็อกค่ะ) เมื่อก่อนเขียนตามจินตนาการล้วนๆ ตอนนี้หัดแบบจริงจังขึ้นมานิดนึง คือมี พล็อตโครงสร้างรวมทั้้งหมด มีพล็อตย่อยรายตอน กับเขามั่ง ขอบคุณไปถึง คุณพีท คุณคอปเตอร์ และกลุ่มถนนนักเขียนฯ ที่รวมตัว ในเฟสบุ้ค ที่สร้างแรงบันดาลใจอีกรอบ หลังจากร้างไปนาน ขอบคุณ กาแฟเย็นเพิ่มช็อต นะคะ .. ที่เป็นคนทำให้ตัดสินใจ "ลงมือทำซะที" เลยมาหัดนั่่งจัดหน้าใหม่นี่แหละค่ะ เริ่มใหม่เกือบหมด.. ถือเป็นหน้าใหม่ละกันเน๊อะ.. จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 10:12:48

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาอ่านพอรู้เรื่องเท่านั้น ไม่สามารถแนะนำหรือวิจารณ์ได้ เพราะไม่เคยทั้งเขียนและอ่านครับ ขอให้ขยันเรื่อยไปอย่าท้อถอยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 16:28:16

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีค่ะ ปู่.. แค่ปู่มาลงชื่อ แจมก็ดีใจแล้วค่ะ อย่าลืมนะคะ ฝากบอกพี่ชาย มาช้า "บทน้อย" ไม่รู้ด้วยจริงๆ ^_^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 18:05:13

ความคิดเห็นที่ 16 มีดักทางไว้ด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 20:01:18

ความคิดเห็นที่ 17 มาแล้วย่ะ . . . พระเอก หล่อระเบิดเลยฮิ  . . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 09:00:45

ความคิดเห็นที่ 18 กว่าจะมาได้ เลยถูกปลดไปเป็น พ่อน้องสาว (ลูกพี่ลูกน้อง) นางเอก เป็นอาจารย์สอนระดับวิทยาลัย ตอนหน้าให้ออก 2 วิ ก่อนจบตอน ฮาฮา.. จริง จริ๊ง พี่ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 54 10:05:52 จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 10:05:22

ความคิดเห็นที่ 19 มาขำสองพ่ิอลูก เอ้ย มาอ่านที่เขาคุยกัน แหะๆ สวัสดีค่ะพี่พจนารถสุดหล่อ เพิ่งรู้ว่ามีน้องสาวเป็นคุณสีน้ำฟ้า (ที่แท้คนกันเองทั้งนั้นเลย) เห็นเรียกพี่ชาย ก็เลยนึกว่าเป็น จาร์ยจี หรือไซโคแมน (พี่ชายของมนต้นไม้เองค่ะ)เสียอีก โลกมันกลมจริงๆค่ะ ปล.  พี่พจค่ะ มนต้นไม้ ก็คือ มนคนชอบกลอนเองค่ะ(ยังจำได้ไหมเอ่ย) แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 11:12:35 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 11:11:25

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีค่ะ คุณมนต้นไม้.. สีน้ำฟ้า รู้จักพี่พจ ออนไลน์กับพันทิป และพบเจอกันหลายครั้ง ในกลุ่มคนห้องกลอน ตอนนี้แยกย้ายกันไป.. กับอาจารย์จี.. ก็ถือว่าเป็นเพื่อน เป็นพี่ รุ่นใหญ่ ที่เคารพกัน ณ ที่นี่เหมือนกัน ยินดีที่ได้ใกล้ชิดกันเพิ่มขึ้นค่ะ.. ^^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 00:07:02

ความคิดเห็นที่ 21 "เป็นพี่ รุ่นใหญ่ ที่เคารพกัน ณ ที่นี่เหมือนกัน" ใช่เลยค่ะ รุ่นใหญ่จริงๆ แต่ยังไงต้องยกเอาไว้ให้คุณเจียวต้ายอีกคน ที่รุ่นใหญ่กว่า อิๆ(หมายถึงอายุนะคะ) ยินดีเช่นกันค่ะ ปล. มนต้นไม้เองก็ไม่ได้เข้าศาลาคนสวยนานมากแล้ว เพราะมัวมาแต่เขียนนิยายนี่แหล่ะค่ะ แต่ก็แอบไปหาเงียบๆอยู่เหมือนกันนา ถ้ามีโอกาส คงได้เจอกันบ้าง(สงสัยจะเป็นตอนที่รุ่นใหญ่เขาคุยกันมั้ง เอิ๊กๆ) คุณสีน้ำฟ้าอยู่ที่ห้องกวีหรือค่ะ แหะๆ ปกติมนจะสิงอยู่ที่ถนนนักเขียนอย่างเดียวเลย มีบ้างเล็กน้อยที่จะแวบไปห้องบลูนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 54 08:57:24 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 08:45:54

ความคิดเห็นที่ 22 คุณสีน้ำฟ้าเขาให้เป็นปู่ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 54 09:36:17

ความคิดเห็นที่ 23 มาวางลิ้งตอนต่อไปค่ะ ตอน 2 ติดตามได้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10784943/W10784943.html จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 22:33:53