ความคิดเห็นที่ 1 ภูธนาวางกระเป๋าลงถลาเข้าสวมกอดกับ “ภูสิทธิ ศรีธิชัยชาญ” เจ้าของไร่กาแฟชาญทิพย์ที่รอต้อนรับรับการกลับมาของลูกชายสุดที่รักในครั้งนี้ อีกด้านยังมีรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นของ “นรา ศรีธิชัยชาญ” มารดาสุดที่รักรับที่โอบรับลูกชายด้วยความคิดถึงอย่างถึงที่สุดและถัดมาที่ขาดไม่ได้คือบูรณา ศรีธิชัยชาญ ญาติสาวแท้ๆ ที่ชายหนุ่มทั้งรักและหวงดั่งไข่ในหิน ภูธนาเอ็นดูเจ้าหล่อนดั่งน้องสาวแท้ๆ มิได้เกี่ยงงอนว่าจะมาแย่งความรักจากพ่อแม่เหมือนกับครอบครัวอื่นๆ ชายหนุ่มเดินตรงมาสบตาบูรณายกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ พลางส่งยิ้มแสนอบอุ่นให้ “ผมดีใจที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ที่นี่ยังคงสวยงามเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน”เขาหันไปสนทนากับพ่อแม่พลางกวาดตามองไปรอบๆ ช้าๆ บรรยากาศของไร่ชาญทิพย์ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ปีที่นี่ก็ยังคงสวยงามดังเดิมทั้งต้นกาแฟเขียวชอุ่มเรียงรายเป็นระเบียบจนลับขอบเขาและเหล่าคนงานที่พากันตรวจเช็คเมล็ดกาแฟในยามเช้าตรู่ที่หมอกลงหนาบดบังยอดเขาท่ามกลางธรรมชาติสมบูรณ์บนภูสูง ครวญนึกย้อนกลับไปเมื่อครั้งหนึ่งในอดีตที่ยังเป็นเด็กลงไปเล่นในไร่คลุกคลีอยู่กับคนงานจนเคยชินโดยไม่ถือตัวเลยสักครั้งว่ามีศักดิ์เป็นถึงทายาทใหญ่ของไร่ชาญทิพย์ เขาคิดว่าคนงานในไร่เปรียบเหมือนคนในครอบครัวและญาติผู้ใหญ่ที่เขานับถือ บ่อยครั้งที่เขามักลงไปใช้ชีวิตติดดินกินข้าวที่โรงคนงานหรือแม้กระทั่งไปเรียนรู้งานในไร่โดยไม่เกี่ยงงอน “แม่ดีใจมากที่ลูกกลับมาลูกจะได้กลับมาดูแลงานต่อจากพ่อซักที”คนเป็นแม่โผเข้ากอด ชายหนุ่มโอบรับด้วยรอยยิ้มบรรจงจุมพิตลงบนแก้มขาวนวลของมารดาอันเป็นที่รักใคร่ดั่งดวงใจ “ผมดีใจมากถึงมากที่สุดที่ได้กลับกอดแม่เหมือนกันครับ”ภูธนาผงะตัวออกพร้อมรอยยิ้มกว้างขวาง “พี่ภูยังหล่อเหมือนเดิมเลยค่ะ”บูรณายิ้มตาหยี ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นยักคิ้วหยอกเอินน้องสาว “มันแน่อยู่แล้วแหละ แต่เราก็โตเป็นสาวมากเลยนะ” “สวยใช่ป่ะ”หล่อนกระพริบตาปริบๆ แกมเล่น ภูธนาหัวเราะอย่างเปิดเผย “มะเหงก”เขายกกำปั้นขึ้น สาวเจ้ารีบวิ่งไปหลบหลังคุณนราท่าทางไม่วายจะซุกซน “มายังไม่ทันไรก็กัดซะแล้วพี่น้องคู่นี้” “ทักทายเฉยๆ แม่”ชายหนุ่มแก้ตัวทะเล้น ภูสิทธิยิ้มตอบมีความสุข “เอาละๆ เดี๋ยวพ่อจะให้เราขึ้นเอาของไปเก็บข้างบนห้องจัดการอาบน้ำแต่งตัวกันเดี๋ยวลงมาทานข้าวกัน” “ครับพ่อ”ภูธนาพยักหน้าหันกลับไปทางน้องสาว “เดี๋ยวบูรไปส่งพี่เองค่ะ”น้องสาวอาสาแม้จะมีเรื่องให้ต้องปะทะฝีปากกันบ้าง แต่สำหรับพี่ชายที่แสนดีหล่อนยังคงรักไม่เสื่อมคลาย “ได้เลยไอ้น้อง”ภูธนายกมือขึ้นยีหัวน้องสาวเบาๆ พร้อมเข้าไปคล้องแขนกันสนิทสนม ต่างเดินขึ้นไปด้านบนห้องพักชั้นสองของบ้านไม้ขัดเงาสะอาด บ้านไร่ชาญทิพย์เป็นบ้านสักเงาทั้งเรือน มีระเบียงยกตัวขึ้นสูงจากระดับพื้นให้เห็นวิวทิวทัศน์ได้ทั้งไร่หันไปทางทิศตะวันออก ริมระเบียงมีรางไม้ไว้ใส่ดอกไม้ไว้ปลูกเป็นแนวยาว ห้องภูธนาหันหน้าต่างไปทางเหนือของไร่มองเห็นไร่อีกฟากฝั่งซึ่งเป็นไร่ของต้นโอ๊คแห่งไร่ทานตะวันและสามารถมองข้ามฝั่งมายังไร่ชาญทิพย์ได้เช่นกัน ภูธนายิ้มค้างด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขที่ได้กลับมายังบ้านเกิดโดยมีสายตาของบูรณาที่แอบชำเลืองตามองพี่ชายเป็นระยะเป็นเพราะยังค้างคาใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับอิงแก้วเมื่อคืนวาน ภูธนามาถึงในห้องพักทิ้งกระเป๋าลงบนเตียงแล้วเดินมาเปิดหน้าต่างรับอากาศบริสุทธิ์ ยืดซ้ายบิดขวาหรี่ตามองภาพมุมกว้างของป่าเขารอบๆไร่ บูรณาเดินมาหยุดด้านหลังพี่ชายรวบรวมความกล้าก่อนจะปริปากถามคำถามที่ยังคาใจในวีรกรรมที่เขาก่อกับอิงแก้วถึงขนาดที่เพื่อนสาวไม่ยอมที่ญาติดีกับเขาเป็นคำขาด “พี่ภู บูรมีเรื่องจะถามพี่น่ะ” “อื่ม ว่ามาสิ”ชายหนุ่มหันกลับมามองบูรณาที่ยืนยิ้มแหยๆ “เมื่อวานที่พี่โทรเข้าเครื่องบูรน่ะ พี่มีธุระอะไรหรือ”หล่อนถาม ชายหนุ่มขมวดคิ้วนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งวันของเมื่อวาน “พี่เปล่าโทรหาบูรสักหน่อย” “แต่พี่ภูโทรมาเข้ามาบูรจริงๆ นะ บูรมีหลักฐานแต่เพียงว่าบูรไม่ได้เป็นคนรับ”หล่อนยืนยัน ชายหนุ่มกรอกตาคิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจสอบแต่ก็ยังถามต่อไม่ให้เสียความ “แล้วใครรับล่ะ” “ยัยอิงน่ะ” “อิงไหน”ชื่อนี้พอจะคุ้นอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจว่าจะเป็นใครที่ไหนที่สำคัญในชีวิตของเขา บูรณาย่นคิ้วยกมือขึ้นปัดผมดัดสลวยที่บังข้างแก้มอวบขาว “ก็ยัยอิงแก้วไง เพื่อนสนิทที่สุดที่คบกันตั้งแต่มัธยมไง”ภูธนาคิดตามแต่ก็จำไม่ได้ เขาไม่ว่างที่จดจะจำผู้หญิงคนไหนนอกหนูรินอีกแล้ว แต่ก็ยังแสร้งพยักหน้าเพื่อให้หมดเรื่องไป “บางทียัยอิงอะไรนั่น อาจจะจำมาผิดก็ได้” “ไม่เลย ก็เบอร์พี่โทรเข้ามาเนี่ย”บูรณากดโทรศัพท์ให้ดูรายชื่อผู้ติดต่อและรับสาย ภูธนาชะงักเล็กน้อยไม่คิดว่าจะเป็นเบอร์เขาจริงๆ “ตอนไหนเหรอ” “ก็ตอนดึกๆ รู้ไหมยัยอิงโกรธพี่มากเลยที่พี่น่ะพูดจาไม่ดี” “เฮ้ย! พี่ไม่เห็นรู้เรื่อง”เขาส่ายหน้าปฏิเสธเต็มที่และเริ่มคิดในแง่ร้ายว่าอิงแก้วคงจะมารยาแนวเดียวกับพวกสาวๆที่พยายามจะตามตื้อเขาด้วยวิธีมารต่างๆ และรวมถึงมุกนี้ที่เขาก็เจอบ่อยๆ “สงสัยพี่จะเมาแน่ๆ” “เมา?” เขานิ่งพลางคิดไป ณ เวลาที่น่าจะเป็นไปได้ที่เขาจะทำเรื่องไม่เป็นเรื่องในยามเมา ก็คงจะตอนที่ไปกินเหล้าที่ร้านไอ้จัมโบ้ แล้วพวกมันก็ท้าให้โทรไปบอกเลิกสาวๆ เอ๋?...หรือว่า “สงสัยเพื่อนมันจะกดเบอร์บูรเพราะไม่รู้ว่าเป็นน้องสาว” “นั่นไง”เจ้าหล่อนร้องขึ้น ภูธนาจำได้ถึงเสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ด่าเขาได้ร้ายกาจที่แท้ยัยปากร้ายที่ปะทะคารมกันไปก็คืออิงแก้ว อาจจะจริงที่เขาเมาแต่เขาก็จำได้ขึ้นใจที่มีผู้หญิงปากร้ายปฏิเสธเขาอย่างเลือดเย็น ทิ้งฝีปากไว้เป็นอานุสรณ์แผลใจให้กับเสือที่ไม่สิ้นลายอย่างเขา “อ๋อ ยัยตัวแสบนั่นที่ด่าพี่มาเป็นชุดก็คือยัยอิงนั่นเองเหรอ ว่าแล้วทำไมสาวๆ ของพี่ถึงได้ปากร้ายขนาดนั้น แต่ก็อย่างว่ายัยนั่นไม่เห็นหน้าพี่ก็เลยอาจหาญกล้าปฏิเสธน้ำใจ ถ้ายัยนั่นได้เจอพี่เมื่อไรอาจจะหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้นก็ได้”ภูธนายังไม่เลิกเข้าข้างตนเองทอดตามองผ่านหน้าต่างไปยังไร่ฝั่งตรงข้ามที่ปรากฏภาพดอกทานตะวันเหลืองอร่ามเต็มท้องทุ่งพลางนึกไปถึงภาพเรื่องราวของหญิงสาวแสนน่าเกลียดที่เขาเคยพบเมื่อในอดีต “ยัยหน้าสงครามโลก! ”ภูธนาพูดขึ้น บูรณาเหล่ตามองตกใจที่ได้ยินฉายาที่เขาให้ไว้กับอิงแก้วเมื่อหลายปีที่ผ่านมาจึงไม่แปลกที่อิงแก้วไม่ชอบขี้หน้าพี่ชายของตนก็เพราะปากร้ายแบบนี้นี่เองและยังมองผู้หญิงแค่เพียงรูปโฉม “ใครกันแน่ที่หาเรื่องก่อน”เจ้าหล่อนว่า ภูธนาหันกลับมาโดยไว “บูรไม่รู้อะไรว่ายัยอิงน่ะปากจัดแค่ไหน ด่าพี่จนเถียงกลับแทบไม่ทันเลยเพื่อนเรามันร้ายกาจมากรู้ไหม” บูรณาถอนใจ ตัวพี่ชายก็ร้ายใช่ย่อยมิเช่นนั้นคงไม่เจอฝีปากของอิงแก้วเข้าจนได้ “แหม ทำอย่างกะพี่ไม่ร้ายกาจ” “แต่ถึงยังไงก็น่าจะเคารพกันบ้าง ยังไงยัยอิงก็เด็กกว่าควรจะมีสัมมาคาราวะบ้างถ้าพี่เดาไม่ผิดยัยอิงไรนั่นคงจะเป็นสาวทึนทึกล่ะสิ หน้าแก่ก่อนวัย ใส่แว่นหนาๆ ผมฟูๆ ลักษณะคล้ายป้าเรื่องมากพอเจออะไรสะเทือนใจก็ใส่ไม่ยั้ง”ภูธนานิมิตภาพอิงแก้วจนบูรณาอดกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ แลมองพี่ชายที่ดูจะเกรี้ยวกราดไม่แพ้อิงแก้วช่างจินตนาการเสียจนเพื่อนสาวไม่เหลือเคล้าความงามให้หลงเหลือ “ทางฝ่ายหญิงก็บ่นว่าฝ่ายชายโรคจิต ส่วนฝ่ายชายก็ติว่าฝ่ายหญิงปากร้าย ระวังเหอะจะได้คู่กัน”บูรณาติดตลกพลอยขำเป็นเรื่องเป็นราว ภูธนาส่ายหน้าเอาเป็นเอาตาย “ไม่มีทาง พี่ไม่มีทางไปตกหลุมรักผู้หญิงปากร้ายคนนั้นแน่นี่ดูท่าจะซาดิสต์ต์ด้วย พี่ไม่เอาชีวิตไปแขวนไว้บนเส้นด้ายที่พันไปด้วยหนามของเพื่อนเราหรอกนะจะบอกให้” “ค่ะๆ แล้วบูรจะคอยดู ไอ้ที่ไม่ถูกกันนี่ได้กันมาหลายรายแล้ว” “เว้นคู่นี้ ขีดเส้นแดง”ภูธนายกนิ้วขีดในอากาศ มั่นใจเสียเหลือเกินทั้งฝ่ายชายและหญิง พวกเขาจะยังรู้หรือไม่ว่าต่อไปในอนาคตพวกเขาทั้งสองอาจจะได้ร่วมชะตากันกรรมด้วยกัน ซึ่งอาจจะได้พบหน้ากันทุกวันก็เป็นได้ พรมลิขิตไม่เคยกลั่นแกล้งใครเว้นเสียจากคนสองคนนั้นจะเป็นคู่กันและต้องร่วมเส้นทางด้วยความบังเอิญ พรมลิขิตเจ้าเอยความรักหนอนั้นเป็นเช่นไร อย่าออกปากว่าไม่มีทางเพราะทางนั้นอาจเป็นทางแยกของใครคนหนึ่งก็ได้ “ผมคิดว่าผมอยากจะเปิดร้านกาแฟน่ะครับพ่อ”ภูธนาเปิดประเด็นสนทนาบนโต๊ะอาหารมื้อค่ำหลังจากที่บอกเล่าเรื่องความเป็นอยู่ในระหว่างที่เรียนปริญญาโทด้านเกษตรในกรุงเทพฯ รวมทั้งแผนการชีวิตที่เขาวางไว้หลังจากที่เรียนจบ ภูสิทธิและนราสบตารับเห็นดีเห็นงามกับความคิดของลูกชายที่เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่และรู้จักคิดมากขึ้นมากกว่าแต่ก่อน “ลองคิดนะครับ ไหนๆ เราก็มีไร่กาแฟของเราแล้ว เราก็น่าจะลองเอาผลิตผลที่มีอยู่ภายในไร่มาแปรรูปให้ได้กาแฟเลิศรสให้บุคคลภายนอกได้ลิ้มลอง ผมคิดว่านอกจากเราจะมีรายได้จากการส่งกาแฟไปให้บริษัทใหญ่ที่แปรรูปกาแฟแล้ว เรายังมีโอกาสโปรโมทไร่ของเราผ่านร้านกาแฟของเราอีกด้วยนะครับ ถ้าศึกษาถึงทำเลที่ตั้งแล้วไร่กาแฟของเราอยู่ถนนสายหลักที่เดินทางขึ้นทางเชียงราย แน่นอนครับว่าต้องมีนักท่องเที่ยวที่เดินทางผ่านมาทางนี้ และถ้าเรามีร้านกาแฟบรรยากาศดีๆ ซักร้านให้นักท่องเที่ยวได้พักผ่อนระหว่างทางผมรับรองว่าไร่ของเราต้องเป็นที่รู้จักกว้างขวางแน่ครับ”ภูธนาวิเคราะห์เป็นรูปร่างได้ชัดเจน คุณภูสิทธิพยักช้าๆ เห็นพ้องด้วย “ที่ตาภูเสนอมาผมว่าเข้าท่าเลยทีเดียว”ภูสิทธิตอบรับแนวคิดลูกชาย ภูธนายิ้มกว้างเมื่อบิดาและมารดามีแนวคิดไปในทางเดียวกัน รวมทั้งบูรณาที่คอยสนับสนุน “ร้านกาแฟบรรยากาศดีๆ ซักร้าน ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ถ้าเป็นที่รู้จักก็เหมือนกับเป็นโลโก้ให้กับไร่กาแฟของเราเช่นกัน”ภูสิทธิ์แสดงจุดยืนอยู่ฝ่ายภูธนาเต็มตัว สร้างแรงใจให้ลูกชายมีแรงฮึดในการทำธุรกิจที่วางแผนไว้ “นั่นสิครับ ผมคิดว่าร้านกาแฟควรจะมีชื่อเดียวกับไร่ของเรา คิดดูนะครับถ้ากาแฟของเราติดตลาดมีผู้คนเข้ามาใช้บริการเยอะๆ ก็เหมือนกับการโฆษณาไร่เราไปใจตัว จากนั้นถ้ามีการทำธุรกิจอะไรสืบเนื่องไปก็ตามโอกาสที่เหมาะสม”เขาออกความคิดเพิ่มเติม บูรณายิ้มชอบอกชอบใจ “เจ๋งดีนะพี่ภู เหมือนกับร้านกาแฟหลายๆ ร้านไงที่ใช้แบรนด์เป็นชื่อเดียวกับไร่กาแฟ”น้องสาวยกนิ้วให้พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “อื่มใช่ พี่ยังคิดอีกนะยัยบูรว่าร้านกาแฟในนามของไร่ชาญทิพย์มันเป็นโลโก้ที่การันตรีว่ากาแฟของเราได้คุณภาพและรสชาติไม่น้อยหน้ากาแฟของร้านที่อื่น นอกจากรสชาติกาแฟที่กลมกล่อมแล้วยังต้องมีการให้บริการที่หลากหลายทั้งเบเกอรี่ มุมอ่านหนังสือในสวมหย่อม พี่ว่ามันต้องเป็นร้านกาแฟที่สมบูรณ์แบบ” “อืม เป็นความคิดที่ดีนะเอาแบบนี้เดี๋ยวเรื่องร้านหรือเงินทุนพ่อออกให้เราเอง”คุณภูสิทธิ์ยอมทุ่มเต็มที่กับธุรกิจใหม่ของลูกชาย ภูธนาลดรอยยิ้มลงเล็กน้อยคงเพราะมีแผนการที่วางไว้เกี่ยวกับธุรกิจเรียบร้อยแล้ว “คุณพ่อครับ คือผมตัดสินใจเอาไว้แล้วครับว่าผมอยากจะสร้างร้านนี้เองด้วยมือของผมเองโดยที่ไม่รบกวนพ่อกับแม่” “อ้าว ทำไมล่ะตาภู”นางนราเพ่งสายตาจับจ้องไปยังลูกชายด้วยความฉงน ชายหนุ่มยิ้มจางๆ สบตากับแม่ได้อย่างไม่เก้อเขิน “ผมอยากจะเรียนรู้งานด้วยตนเองครับ ผมเคยฝันว่าผมอยากมีร้านกาแฟเป็นของตนเองโดยใช้ชื่อภายใต้ไร่ชาญทิพย์ ผมจะจัดการทุกอย่างด้วยตนเองผมอยากให้มันออกมาด้วยมือของผม เหมือนที่พ่อสร้างไร่ชาญทิพย์มาด้วยมือของพ่อเอง”ภูธนาหันไปสบตาภูสิทธิมองด้วยนัยน์ตาตื้นตันในตัวลูกชายเพียงคนเดียวที่มีแนวคิดอยากสืบทอดเจตนารมที่เขาตั้งมั่นและปลูกปั้นทุกอย่างภายในไร่มากับมือ “พ่อดีใจที่ภูคิดได้ พ่อภูมิใจแกมาก” “ขอบคุณครับพ่อ”เขาโค้งศีรษะลงเล็กน้อย “ส่วนเรื่องงานในไร่พ่อจะให้ไอ่แป๊ะกับไอ่จ่อยมาคอยให้คำแนะนำงานในไร่แล้วกัน”ภูธนาย่นคิ้ว บูรณาเสริมขึ้นเพราะอ่านจากสีหน้าพี่ชายออกว่ากำลังสงสัยเรื่องคนงานทั้งสองอยู่ “นายจ่อยเป็นหัวหน้าคนงานในไร่น่ะค่ะพี่ภู เขาเป็นคนออกตลกๆ ตัวอวบๆ มีหนวดที่คางค่ะเป็นคนใจดีขี้เล่น ส่วนนายแป๊ะจะตัวเล็กๆ หน่อยกระตุ้งกระติ้งนิสัยอ่อนโยนเขาเป็นผู้ช่วยนายจ่อยค่ะแต่จะไปดูแลเรื่องการเก็บสต๊อกเมล็ดกาแฟในคลัง”บูรณาบรรยาย ภูธนาพยักหน้าตาม “เดี๋ยวยังไงพ่อจะพาไปแนะนำให้พวกเขาบรรยายงานในไร่ให้แกฟัง เผื่อแกต้องการความช่วยเหลืออะไรจากพวกเขา”ภูสิทธิบอก ภูธนาขานรับ “ครับ” “เออว่าแต่เรื่องของร้านกาแฟพี่ภูน่ะค่ะ แล้วพี่ภูมีเงินทุนพอที่จะทำร้านแล้วหรือคะ”บูรณาถามต่อ ภูธนายิ้มเจ้าเล่ห์ “อ๋อ ยังไม่มี” “อ้าว แล้วแบบนี้จะหาเงินทุนมาจากไหนคะ” “โธ่! ยัยบูร พี่น่ะก็พอมีเงินทุนบ้าง แต่เพียงว่าพี่ต้องหาหุ้นส่วนมาช่วยอีกคน”เรื่องของธุรกิจที่แน่นอนต้องมีแหล่งเงินลงทุน ภูธนาวางแผนไว้แล้วว่าต้องหาหุ้นส่วนที่ไว้ใจได้และมีอุดมการณ์เดียวกันในการทำธุรกิจร้านกาแฟเพื่อต่อไปจะได้ไม่มีปัญหาในการดูแลกิจการร่วมกัน “หุ้นส่วน”น้องสาวร้องทวน ชายหนุ่มพยักหน้า “ใช่ พี่ต้องหาหุ้นส่วนที่สนใจที่อยากจะเปิดร้านกาแฟร่วมกัน ผู้มีนโยบายและแนวคิดร่วมกับพี่ไง” “แหม คงจะพวกเพื่อนๆ พี่ภูมาช่วยล่ะสิท่า”บูรณาดักคอรู้ทัน ภูธนาหัวเราะชอบใจ “ถ้าคิดไม่ออกจริงๆ ค่อยพึ่งพวกมัน พี่ไม่อยากทำธุรกิจกับพวกนั้นเท่าไร เขาไม่ค่อยสนใจธุรกงธุรกิจหรอกส่วนมากสนใจเรื่องไม่เป็นเรื่องกัน พี่อยากหาคนที่เขาสนใจเหมือนพี่จริงๆ อย่างน้อยก็คุยกันคอเดียวกันจะได้สบายใจ”ชายหนุ่มวาดวิมานในอากาศ หากเขาหาคนที่มีอุดมการณ์เหมือนกันได้ทุกอย่างก็จะเป็นไปตามฝันต่อให้ต้องเจออุปสรรคหนักหนาสาหัสเพียงไรพวกเขาก็จะฝ่าฟันไปให้ได้เพื่อร้านกาแฟนี้ที่เขาจะสร้างมาด้วยมือและน้ำพักน้ำแรงของตนเอง แต่พรมลิขิตนั้นหนอจะขีดให้ใครได้มาเป็นหุ้นส่วนกับภูธนา จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:05:23

ความคิดเห็นที่ 2 “ร้านกาแฟ! ไอ้กรแกรู้มะว่าฉันมีความฝันที่อยากจะเปิดร้านกาแฟแสนอบอุ่น รสกาแฟหอมหวานกลมกล่อมจะต้องตราตรึงอยู่ในหัวใจของทุกคน นอกจากรสชาติกาแฟที่เลอเลิศแล้ว บรรยากาศ ภายในร้านต้องเรียบง่ายตกแต่งอย่างเป็นธรรมชาติและลงตัว มีกลิ่นของกาแฟและเบเกอรี่หอมอบอวลทั่วร้าน มีมุมอ่านหนังสือมีสวนหย่อมเล็กๆ ร่มรื่นเย็นสบายให้นั่งพักผ่อน มีเพลงคลอเบาๆ แนวอินดี้ อะคูสติก ร้านกาแฟนี้จะต้องเป็นร้านที่แสนโรแมนติกมากๆ เลย” อิงแก้วหลับตาพริ้มในมือยังถือหนังสือคู่มือบ้านและสวน หน้าปกเสนอร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่จัดและตกแต่งได้อย่างเรียบง่ายและลงตัว กรวิทยื่นหน้าออกมาจากเคาน์เตอร์จ้องเพื่อนด้วยความละเหี่ยใจ “ท่าจะเป็นเอามากเลยว่ะไอ้อิง” “ฉันพูดจริงๆ นะ”เจ้าหล่อนตอบสีหน้าจริงจังแสดงถึงมุ่งมั่นที่มีอยู่เต็มเปี่ยม กรวิทเลิกคิ้วรับ “ทำอย่างกะมีตังค์เปิด เธอรู้มะไอ้ที่เธอว่ามาน่ะ มันต้องใช้เงินทุนมากนะแค่ลำพังเธอจะมีปัญญาเหรอ”กรวิทเหล่ตามองดูสภาพเพื่อนสาวแล้วชวนให้เหนื่อยใจ แค่เรื่องงานยังบ่นแทบตายแล้วตอนนี้ฝันจะเปิดร้านกาแฟเสียใหญ่โต “ก็แกไง แกมาลงทุนกะฉันสิ” “บ้า ตังค์ในกระปุกเราน่ะยังมีไม่ถึงแสนเลย แค่ร้านหนังสือก็พอยาไส้แค่ลุ่มๆ ดอนๆ เธอจะให้เราเอาเงินที่ไหนมาลงทุน”เขาโบกไม้โบกมือไม่ร่วมด้วย เจ้าหล่อนผิดหวังเล็กน้อยยกมือขึ้นกุมแกมในขณะที่ยังเกยหน้าอยู่บนเค้าน์เตอร์ “อย่างงี้ความฝันของฉันก็สลายสิ” “ก่อนที่จะเปิดร้านกาแฟ ถามจริงว่าทำอะไรเป็นบ้าง กาแฟน่ะชงเป็นไหม”เพื่อนชายถามพลางแลมองเจ้าหล่อน ตั้งแต่ได้รู้จักกันมาหล่อนทำอะไรไม่เคยทำอะไรเป็นสับปะรดสักครั้งตั้งแต่เรื่องซักผ้ารีดผ้าหรือทำอาหาร อิงแก้วพ่นลมหายใจห่อเหี่ยวลดมือลงแนบกับโต๊ะ “ฉันทำไม่เป็นหรอก ขนาดชงกินเองรสชาติยังไม่ใช่เลย” “เห็นไหม อย่าไปทำเลย เหนื่อยเธอเปล่าๆ เราว่าเธอตั้งหน้าตั้งตาหางานเหอะ จบมาก็สองปีแล้วยังออกงานเป็นว่าเล่นอีก จริงจังกับงานที่เป็นจริงได้แล้วดีกว่ามาชงกาแฟอีกนะ” “นี่แกอย่ามาดูถูกฉันนะ แกไม่รู้อะไรแค่เรื่องชงกาแฟน่ะ ฉันทำได้ถ้าฉันตั้งใจจริงๆ ฉันน่ะอยากมีร้านจริงๆ นะ”หล่อนตีโพยตีพายใหญ่ตามแบบฉบับ แต่เขายังไม่เชื่อในตัวเพื่อนสาวมากนักเพราะรู้จักตัวตนว่าเป็นคนอย่างไร “งั้นก็ลองแสดงฝีมือซักหน่อยจะได้ไหมล่ะ ว่าเธอน่ะพอจะเปิดร้านกับเขาได้”กรวิทบุ้ยหน้าไปยังห้องครัว หญิงสาวมองตามก่อนจะเหลียวตามายังเพื่อนด้วยความมุ่งมั่น “แน่นอนอยู่แล้ว แกคอยดู”ว่าแล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องครัวฉับๆ กรวิทส่ายหน้าให้กับท่าทีแสนจะอวดเก่งของหญิงสาว ไอ้ท่าดีแบบนี้เห็นทีเหลวมาแล้วก็หลายหน หล่อนเดินเข้าไปหลังร้านจนลับตาช่วงเวลาเดียวกับที่กิตติพี่ชายคนโตเปิดประตูหน้าร้านเข้ามาพอดี กรวิทโบกมือทักทาย พี่ชายยิ้มตอบแจ่มใสด้วยมาดนิ่งๆ กิตติ ทศวัตรเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีผิวขาวละเอียด ร่างสูงโย่ง ไรผมสีน้ำตาลประกายเข้มติดจะเป็นคนยิ้มง่ายไม่เรื่องมาก สาวๆ ในละแวกนี้ต่างพากันหลงใหลเขาอยู่ไม่น้อยแต่ก็เพียงได้แค่แอบมองเพราะเขาเป็นคนซื่อสัตย์ต่อคนรักจึงไม่คิดวอกแวกมองสาวอื่น สองพี่น้องตระกูลนี้ถึงจะหน้าตาคล้ายกันเพียงใดแต่ทว่ากิตติดูภูมิฐานมากกว่าน้องชาย คงเพราะมีวัยวุฒิและคุณวุฒิที่ทำให้ทั้งสองมีความเหมือนที่แตกต่างในเวลาเดียวกันโดยที่กิตติดูเปล่งประกายราศีมากกว่า “มาร้านแต่เช้านะกร”ชายหนุ่มกล่าวทักทายน้องชายที่มาถึงก่อนแล้ว กรวิทยิ้มกว้างขวาง “ครับ พี่กิตก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะ กรคิดว่าพี่กลับมาเหนื่อยน่าจะตื่นสายๆ ” “ไม่ล่ะ พี่อยากมาดูร้านมากกว่า”ชายหนุ่มเดินตรงมายังเค้าน์เตอร์พร้อมกวาดตามองไปรอบๆ อย่างคุ้นเคยกับสถานที่นี้ พวกเขาก็ไม่เคยลืมถึงผู้ชายที่พวกเขารักที่ทิ้งร้านแห่งนี้ไว้เป็นสมบัติชิ้นสุดท้าย “ร้านก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปมากเลยนะ”กิตติยังคงจ้องมองไปยังโคมไฟระย้าแบบโบราณที่ยังผูกติดบนเพดานกลางร้านนับสิบปีซึ่งยังเต็มด้วยความทรงจำอันล้ำค่าที่พ่อของเขาได้สร้างขึ้นด้วยความตั้งใจ “กรว่าบรรยากาศที่พ่อสร้างก่อนจากพวกเราไปมันสมบูรณ์พอแล้ว”ทั้งสองสบตากันเงียบๆ ก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ด้วยกันสามคนพ่อลูกอย่างมีความสุข ถึงแม้เสียแม่ไปตั้งแต่กรวิทเกิดแต่พ่อก็ทำหน้าที่ได้อย่าสมบูรณ์แบบสามารถส่งเสียเลี้ยงดูลูกชายทั้งสองเป็นอย่างดีโดยไม่ขาดตกบกพร่อง จนกระทั่งกิตติได้ทุนไปเรียนต่อเมืองนอก ส่วนกรวิทเรียนจบทางด้านการตลาดมหาวิทยาลัยเดียวกับอิงแก้ว แต่เพราะโรคมะเร็งที่รุมเล้าทำให้พ่อต้องจากพวกเขาไปได้หนึ่งปีก่อนที่กิตติจะเรียนจบ “พ่อจะรอดูความสำเร็จของเรา”กิตติตบไหล่น้องชายเบาๆ กรวิทยิ้มรับ “ก็พี่กิตติก็เป็นพ่อคนที่สองไงครับ”กรวิทเนียนเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้บรรยากาศโศกเศร้าไปกว่านี้ อดีตมีไว้จดจำและบางครั้งก็ต้องยอมรับกับความจริงและดำเนินชีวิตในปัจจุบันให้ดีที่สุด กิตติส่ายหน้ารู้ทันแผนน้องชายก่อนจะหันเหความสนใจมายังหนังสือบ้านและสวนที่อยู่ตรงหน้าพอดี “บ้านและสวน นายชอบอ่านเหรอกร”กิตติเงยหน้าจากกองหนังสือ “เปล่า พอดียัยอิงเอามาเปิดอ่านน่ะ” “อิง...อิงแก้วที่เป็นเพื่อนกรตอนเรียนใช่ไหม”เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยพอให้ครุ่นคิด กรวิทหรี่ตามองไปยังห้องครัวได้ยินเสียงกุกกักไกลๆ “ใช่แล้วครับ ยัยอิงจอมติงต๊องที่เคยด่ากรปาวๆ ที่กรไปซ้อมการแสดงช้า”เขาย้อนถึงอดีต ตอนที่เขายังเรียนชั่วโมงการตลาดที่ต้องแสดงโฆษณาพีเซ็นงานกับกลุ่มของอิงแก้ว กรวิทได้รับบทเด่นเป็นคนเดินเรื่องแต่กลับมาสายให้เพื่อนๆ ต้องรอ อิงแก้วเป็นผู้กำกับและแต่งเนื้อเรื่องถึงกลับวีนแตกเมื่อรู้ว่าตัวเด่นเพียงคนเดียวมาสายและทำให้ทุกอย่างล่าช้า ไม่กี่นาทีที่เขาย่างสามขุมเข้าไปในศาลาที่ซ้อมการแสดง อิงแก้วเพื่อนสาวก็สวดมาเป็นชุดชนิดที่เขาและกิตติที่ตามมาด้วยแทบจะไม่ได้อ้าปากพูดเลยทีเดียว “ตอนนี้คงจะโตเป็นสาวแล้ว เรียบร้อยขึ้นไหม”กิตติลดเสียงกระซิบหวั่นอิงแก้วจะได้ยินว่าพวกเขากำลังเปิดประเด็นถึงเธออยู่ กรวิทถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ “เดี๋ยวก็คอยดูเองเหอะ”น้องชายยักคิ้ว ว่าแล้วอิงแก้วเดินถือถ้วยกาแฟออกมาทันทีพร้อมวางกึกที่เค้าน์เตอร์จนน้ำกาแฟทะลักหกลงเล็กน้อย “ชิมเลย แกจะได้รู้ว่าฉันก็ทำกาแฟได้ ถ้าติดใจแล้วอย่ามาเกาะขาอ้อนวอนให้ทำให้กินอีกล่ะ”หน้าตาหล่อนเอาเรื่องน่าดู ชี้นิ้วไปที่ถ้วนกาแฟใบเล็กที่อยู่ตรงหน้า กิตติยิ้มๆ เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเจ้าหล่อนพลอยนึกอดีตเมื่อครั้งก่อนตอนที่หล่อนยังมัดแกละสองข้างในมือถือบทพูดแสดงละครเวที และภาพนั้นยังคงติดตาตรึงใจมาถึงปัจจุบัน ขณะที่อิงแก้วหันกลับมามองกิตติแววตากึ่งสงสัยกึ่งคุ้นคลับคล้ายคลับคลา “เอ้ คล้ายกับพี่กิตติเลยเนอะ”เจ้าหล่อนจ้องตาแป๋ว กรวิทหัวเราะชอบใจที่เจ้าหล่อนทำหน้าตาได้น่าเอ็นดู กิตติยังวางสีหน้าปกติถึงแม้จะปรากฏรอยยิ้มบางๆ “ไม่คล้ายแล้วแต่ใช่เลย”กรวิทว่า อิงแก้วตาลุกโผลงตื่นเต้น “อ้าว พี่กิตติเองเหรอเนี่ย”เจ้าหล่อนร้องเสียงสูงกระพริบตาปริบๆ “ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะหนูอิง” “อ่อค่ะ ได้ข่าวว่าพี่กิตติไปเรียนทางด้านวรรณกรรมมาหรือคะ”อิงแก้วหน้าแดงเมื่อสบตากับกิตติ เขาหล่อขึ้นมากและดูสุภาพไม่เปลี่ยนแปลงซึ่งทำให้อิงแก้วตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูกพูดผิดพูดถูกและยังไม่กล้าที่จะสบตา “ใช่จ้ะ”เขาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล หญิงสาวยิ้มนัยน์ตาหวานกึ่งเขินกึ่งอาย “เก่งมากเลยนะคะ เรียนทางด้านวรรณกรรมด้วย เนี่ย! อิงอยากเขียนนิยายน่ะค่ะ ถ้าพี่กิตติว่างอิงจะเอาเรื่องที่อิงแต่งมาให้พี่อ่านนะคะ”หญิงสาวพูดแจ้วๆ จนกิตตินึกทึ่งเจ้าหล่อนช่างจ้อเสียจริง “ได้สิ ถ้าอิงเอามาให้พี่อ่านพี่จะช่วยวิจารณ์” “ดีจริงค่ะ”เจ้าหล่อนแสดงความดีใจอย่างเปิดเผย กรวิทส่ายหน้าก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาจิบ และ ณ วินาทีนั้นที่เขาได้ลิ้มรสเขาก็ค้นพบว่า.... “แหวะ! นี่มันกาแฟอะไรของเธอน่ะ”แลบลิ้นแผล็บๆ อิงแก้วเหลียวกลับมามองแววตาใสวาว “ทำไมเหรอ” “ก็มันหวานน่ะสิ หวานไม่ธรรมดา โคตะระ! หวานเลยเนี่ย”กรวิทดันถ้วยกาแฟให้ออกห่างมากที่สุด อิงแก้วนิ่งขมวดคิ้วมองเพื่อน “อะไรกัน ฉันว่ามันอร่อยแล้วนะเมื่อกี้ฉันชงไปด้วยชิมไปด้วยมันก็ดีแล้ว ตอนแรกมันขมจะตายไป ฉันก็เลยใส่น้ำตาลดับขม”หล่อนแก้ตัวไปด้วยน้ำขุ่นๆ กรวิทแทบจะล้มทั้งยืนกับคำอธิบายก็มันหวานแทบจะเป็นน้ำเชื่อมและยังชงไปด้วยชิมไปด้วยอีกต่างหาก “อย่างเธอไปเปิดร้านกาแฟ มีแต่เจ๊งกับเจ๊งน่ะสิแค่นี้ก็ทำให้เราขยาดกาแฟไปพักใหญ่ๆ เลย” “ฉันก็ไม่เห็นว่ามันไม่อร่อยตรงไหนเลย แกน่ะความรู้สึกไม่ถึงเอง”อิงแก้วยกกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาจิบ หลับตาพริ้มราวกับรสชาตินั้นกลมกล่อมหาที่เปรียบที่ไหนไม่ได้ ทั้งๆ ที่มันหวานจนแทบจะเลี่ยน “ถ้าอิงอยากเปิดร้าน อิงลองไปหาสไตล์ร้านแถวๆ นี้ไหมครับ เผื่อจะมีไอเดียที่จะมาจัดร้าน วางโปรเจคไว้แล้วลองหาหุ้นส่วนดีไหม”กิตติแนะแนวได้ตรงจังหวะ อิงแก้วลืมตาจากความฝันหันกลับมามองชายหนุ่มหน้ามนที่ออกความคิดได้เข้าท่าเข้าทาง “จริงด้วยสิคะ แต่ใครอยากจะมาร่วมหุ้นกับเด็กกะโปโลอย่างอิงล่ะคะ” “มีสิครับ อิงลองทำเป็นโปรเจคสิให้เป็นรูปธรรมแล้วนำไปเสนอ พี่คิดว่าถ้ามีคนที่มีอุดมคติแบบเดียวกับอิงเขาจะสนใจเอง”กิตติอธิบาย อิงแก้วยิ้มกว้างเมื่อได้แนวคิดริเริ่ม “ขอบคุณนะคะที่เสนอความคิดดีๆ อิงยังคิดไม่ถึงเลย” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ความฝันถ้ามีแล้วก็ต้องรีบทำมันให้สำเร็จนะ”เจ้าหล่อนปลาบปลื้มกิตติที่ไม่ได้มองข้ามสมองเล็กๆ และความฝันของเธอเป็นเรื่องตลก แต่เขากลับเข้าใจว่าสิ่งที่หล่อนฝันนี้สามารถเป็นจริงได้ถ้าหากลงมือทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันและมุ่งมั่นกับมันให้มาก การกลับมาครั้งนี้ของกิตติเป็นความโชคดีของอิงแก้วที่ได้กำลังใจแล้วยังเป็นความหวังที่จะทำให้หล่อนมุ่งตามความฝันนั้นให้จงได้ อิงแก้วเดินเลือกตำราการทำกาแฟให้อร่อยเลิศรสโดยมีบูรณามาส่งที่ร้านหนังสือใหญ่ในตัวเมือง เรื่องราวความฝันของอิงแก้วกับภูธนาบังเอิญตรงกันราวกับถูกจัดวาง บูรณาแอบนึกนึกขันที่สองคู่อริที่น่าจะขัดแย้งกันในทุกเรื่องกลับมีบางสิ่งที่ชอบและอยากทำเหมือนกัน บางครั้งเส้นขนานที่เหมือนจะบรรจบกันยากอาจจะมาพบกันในทางเส้นเดียวกันในถนนเส้นหน้าก็เป็นได้ บูรณาแลเพื่อนสาวที่ยังคงขมักเขม่นอยู่กับการเลือกตำราทำกาแฟและขนมเค้กพลางกรอกตาคิดเรื่อยเปื่อย หากให้สองคนนี้มาร่วมหุ้นกันคงจะเหมาะเจาะน่าดูเพราะภูธนาก็กำลังหาหุ้นส่วนมาลงทุนด้วยไม่ต่างกับอิงแก้วในตอนนี้ “อิง แกอยากเปิดร้านกาแฟจริงๆ เหรอ”บูรณาเดินตามเพื่อนสาวต้อยๆ ขณะที่อิงแก้วกำลังสาละวนกับการเลือกหนังสือทำเครื่องดื่มต่างๆ บนชั้นวางหนังสือ “แน่นอน ฉันคิดไว้แล้วว่าถ้าฉันเรียนจบมาฉันจะต้องเปิดร้านกาแฟให้ได้” “น่าสนดีนะ”บูรณายิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่อิงแก้วหยิบหนังสือเล่มนู้นเล่มนี้มาเปิด “ใช่ แต่ว่าฉันเพิ่งไปชวนไอ้กรมันมาร่วมหุ้นด้วยแต่มันก็ปฏิเสธฉันน่ะสิ” นึกแล้วพลอยให้เจ็บใจ แถมมาแช่งให้ร้านเจ๊งอีกต่างหากอิงแก้วกัดฟันกรอด บูรณาแอบคิดไปในทางเดียวกับกรวิทไม่ผิดที่เขาพูดแบบนั้นเพราะการลงทุนทำร้านต้องใช้เงินเยอะและผู้ร่วมหุ้นก็ต้องน่าเชื่อถือเพื่อให้แน่ใจว่าจะดูแลธุรกิจนั้นได้ “เหรอ”บูรณาขานเสียงสูง จะมีใครเหมาะสมที่จะเปิดร้านกาแฟร่วมกับอิงแก้วไปได้ซะนอกจากภูธนาอีกแล้วในเวลานี้ “นี่ สมมติว่าถ้ามีคนเค้าอยากจะทำร้านกาแฟเหมือนแก แล้วเค้าก็กำลังหาหุ้นส่วนอยู่ล่ะ” “จริงเหรอ”อิงแก้วหันกลับมาเร็วคอแทบพลิก บูรณาพยักหน้า “จริงสิ เค้าคิดโปรเจคได้ดีมากเลยนะเค้าบอกว่าร้านกาแฟที่เค้าจะทำน่ะจะเป็นแนวสบายๆ มีเบเกอรี่หอมกรุ่น มีสวมหย่อมให้พักหย่อนใจ บรรยากาศโรแมนติกอะไรทำนองนี้”บูรณาบรรยายพร้อมชี้ไปที่หนังสือเล่มหนึ่งตรงกับที่อิงแก้วหยิบจับจากร้านของกรวิทเมื่อกี้ “ร้านแบบนี้เลยอิง”อิงแก้วเหลียวไปดูถึงกลังผงะรีบเข้ามาจับแขนบูรณาทันที “จริงหรือ นั่นมันร้านกาแฟในฝันฉันเลย”อิงแก้วดีใจหน้าบานแฉ่ง บูรณาปรบไม้ปรบมือชอบอกชอบใจ “เหมาะเจาะกันพอดีเลยนะแก โชคดีมากเลยรู้ไหมที่เขาก็กำลังตามหาคนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน” “จริงหรือ ฉันก็กำลังหาหุ้นส่วนเหมือนกัน แกติดต่อให้ฉันทีสิ” เหยื่อนี่มาติดเบ็ดได้ง่ายกว่าที่คิด บูรณายิ้มไม่หุบ “ได้เลย เดี๋ยวเย็นนี้ฉันกลับไปบอกเขาให้” “เย็นนี้”ชะงัก! บูรณาหุบปากที่เผลอพูดไป “ว่าอะไรนะ” อิงแก้วหุบยิ้มทันพลัน จ้องจับผิดเพื่อนสาว “อย่าบอกนะว่าคนที่แกคิดจะให้ฉันร่วมหุ้นคือพี่ชายเธอ” ถึงกลับเงียบยิ่งทำให้อิงแก้วแน่ใจว่ากำลังถูกหลอกจากเพื่อนจอมเจ้าเล่ห์ “ไม่นะถ้าต้องมาร่วมหุ้นกับพี่ชายแก ไม่มีทางแน่ๆ ”อิงแก้วเดินหนีขณะที่บูรณารีบวิ่งตามรั้งแขน เพื่อนไว้ได้ “ไม่ใช่นะยัยอิง ไม่ใช่พี่ภู”บูรณาแก้ต่างให้วุ่นวาย อิงแก้วหยุดเดินส่งสายตาคาดคั้นมายังบูรณาที่ข่มใจสบตากับอิงแก้วแสดงความจริงใจ “แน่ใจนะว่าไม่ใช่พี่ชายแก”อิงแก้วย้ำ บูรณาพยักหน้าเร็วๆ ทั้งที่ใจสั่นกลัว “ก็ไม่ใช่น่ะสิ ฉันก็รู้แล้วนี่ว่าแกกับพี่ฉันไม่ถูกกัน ฉันจะให้แกไปร่วมหุ้นกับพี่ชายฉันได้ไง แหม อิงฉันคงไม่อยากเห็นแกกับพี่ฉันทะเลาะกันทุกวันหรอกนะ”บูรณาวางทำสีหน้าเนียนไม่ส่อแววมีพิรุธ อิงแก้วยังไม่เลิกตั้งแง่ “แกแน่ใจได้ไง” “แน่ใจซี๊ ฉันก็รู้ว่าแกกะพี่ฉันมันคนละขั้วแค่พวกแกเปิดสงครามกันยังน่ากลัวขนาดนี้ ฉันคงไม่ไปจุดชนวนหรอก” บูรณาลื่นไปตามน้ำ อิงแก้วคลายความสงสัยไม่ได้ติดใจกับเรื่องนี้อีกเพราะเชื่อว่าบูรณาคงไม่คิดจะให้ภูธนาพี่ชายของหล่อนมาทำธุรกิจร่วมกันทั้งๆ ที่ไม่ถูกอารมณ์กันมากนัก “ขืนมาร่วมหุ้นกัน ร้านกาแฟก็คงจะระเบิดพอดี”บูรณาอ้าง อิงแก้วพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวฉันจะส่งโปรเจคไปให้คนที่แกติดต่อให้แล้วกันนะ เผื่อเขาได้เห็นแนวคิดแล้วอาจจะสนใจ” “ดีเหมือนกันนะอิง ธุรกิจยังไงก็ต้องวางแผนไว้ก่อน” “ฉันภาวนาให้เขาเห็นถึงความตั้งใจของฉัน สาธุสำเร็จสักทีเถอะ”อิงแก้วยกมือไหว้ขึ้นท้วมหัว นึกฝันถึงตนเองที่กำลังเฉิดฉายอยู่ในร้านกาแฟบรรยากาศอบอุ่น เธอยิ้มแย้มรับลูกค้าที่มาใช้บริการและกล่าวชื่นชมกับรสชาติของกาแฟพร้อมดื่มดั่มกับบรรยากาศสบายๆ ภายในร้านช่างเป็นฝันที่สุดแสนจะมีความสุขเหลือเกิน จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 54 23:14:58

ความคิดเห็นที่ 3 คิดถึงร้านกาแฟดอยช้าง จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 14:52:36

ความคิดเห็นที่ 4 ู^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 20:15:54

ความคิดเห็นที่ 5 ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 21:55:18

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 3 “จริงหรือบูร ที่หาหุ้นส่วนให้พี่ได้แล้ว! ”ภูธนาวิ่งออกมานอกระเบียงชมดาวบ้านไร่ชาญทิพย์ บูรณายักคิ้วอวดความสามารถตนเอง ชายหนุ่มกระโดดร้องตะโกนดีใจความสำเร็จที่เข้าใกล้ความเป็นจริงเมื่อมีคนที่พร้อมจะมาร่วมอุดมการณ์เดียวกัน บูรณาทอดสายตามองดวงดาวนับล้านที่อยู่บนท้องฟ้าในคืนเดือนมืด ในไร่กาแฟยามนี้เงียบสงบมีเพียงแต่สายลมพัดเอื่อยกระทบยอดใบไม้ไหวลู่ลมเป็นทางเดียวกัน ภูธนาในชุดนอนแขนยาวสีขาวเดินอ้อมมาหยุดต่อหน้าน้องสาวด้วยรอยยิ้มกว้าง “ขอบใจนะบูร” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คนที่มีแนวคิดเดียวกับพี่ภูหาไม่ยากหรอก” บูรณาบอกพลางนึกถึงอิงแก้วในยามที่มีความสุขกับขนมเค้กหวานๆ ที่เรียงรายบนโต๊ะพร้อมจะให้ลิ้มลองชิมรส ภูธนามองน้องสาวด้วยความชื่นชมก่อนจะถามถึงที่มา “จริงหรือ แล้วใครกันที่สนใจอยากทำร้านกาแฟไปเจอเขาได้ไง”ชายหนุ่มถามต่อไม่ให้ขาดช่วง บูรณาหลบตายกผ้าคลุมผืนยาวสีส้มอ่อนพาดไหล่เบือนหน้าไปอีกทางเพื่อให้ให้พี่ชายเห็นพิรุธ “พี่ภูไม่รู้จักหรอก” “แล้วเค้าชื่อว่าอะไรล่ะ ยังไงเราก็ต้องมาร่วมหุ้นกันอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องรู้จักชื่อเสียงเรียงนาม”ภูธนาถามซักไซ้ประวัติของฝ่ายตรงข้าม บูรณายิ้มกว้างกลบเกลื่อนความจริงว่าที่แท้แล้วคนที่มีความฝันเดียวกับภูธนาคือเพื่อนตัวแสบที่ชายหนุ่มไม่มีทางจะมาร่วมงานด้วยเป็นเด็ดขาด “อ๋อ ก็เพื่อนๆ บูรน่ะแหละ พี่ภูไว้ใจได้แน่นอนค่ะ”บูรณาเอี่ยวตัวหนีมาอีกทาง ภูธนาเริ่มกลับมาอยู่ในอาการจิตฝ่ออีกครั้ง เพื่อนของบูรณานอกจากยัยอิงแก้วจอมก๋ากั่นนั่นแล้วจะมีใครอีกไปได้ “อย่าบอกว่ายัยอิงแก้ว” “เฮ้ย! ไม่ใช่นะ พี่ภูก็ว่าไป บูรคงไม่เล่นแผลงๆ หรอก”บูรณาร้องเสียงหลงโบกมือเร็วๆ ภูธนาโน้มหน้าเข้ามามองน้องสาวจับผิดทุกประการ “แล้วเพื่อนที่ไหนล่ะ จะไว้ใจได้หรือไง”ภูธนาจ้องตาเขม็ง บูรณารีบปรับอารมณ์ให้คงที่ด้วยเวลาอันสั้น “ก็บอกว่าพี่ไม่รู้จักหรอกน่ะ เชื่อเหอะเพื่อนบูรน่ะมีหลายคนจะตาย แล้วเพื่อนคนนี้น่ะตอนนี้เขาก็เป็นแม่เลี้ยงแล้วนะ พอดีเค้าแต่งงานกับเศรษฐีตอนนี้รวยเละแล้วอีกอย่างคนนี้ไว้ใจได้ล้านเปอร์เซ็นเลยค่ะ”บูรณากุเรื่องได้เป็นเรื่องเป็นราว ภูธนาเลิกคิ้วถอนลมหายใจออกมาช้าๆ “อืม แบบนี้ก็ค่อยน่าเชื่อถือหน่อย แล้วเขาว่าไงบ้าง”เขายังคงถามต่อไปขาดปาก บูรณาแอบโล่งใจที่รอดตัวไปได้หวุดหวิด “อ่อ เขาบอกว่าจะส่งโปรเจคมาให้พี่พิจารณาก่อนนะ” “อืม ก็ดีเหมือนกันเดี๋ยวพี่ก็จะฝากโปรเจคไปให้ทางนู้นดูด้วย จะได้เข้าใจงานกัน” “โอเคค่ะ เดี๋ยวบูรจะจัดการให้นะคะ”บูรณายิ้มตาหยี และแล้วทุกอย่างก็ไปได้ดีกว่าที่คิด ภูธนาก็ไม่ติดสงสัยอะไร จริงแล้วหล่อนไม่ได้คิดอยากจะแกล้งให้ทุกอย่างมันเลวร้ายแต่เพียงเห็นแล้วว่าอิงแก้วเป็นคนมุ่งมั่นมีหัวคิดที่ดีและไว้ใจได้เรื่องความซื่อสัตย์ไม่คดโกง ส่วนภูธนาก็สามารถจัดการงานต่างๆ ได้อย่างเป็นระบบ หากทั้งสองได้ร่วมงานโดยไร้อคติร้านกาแฟต้องไปได้สวยแน่ “ง่วงแล้ว บูรไปนอนก่อนนะคะ พี่ภูก็เตรียมตัวได้เลยเพื่อนคนนี้ตกลงแน่นอน”เจ้าหล่อนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ภูธนาพยักหน้ารับในดวงตาของเขายังคงเต็มเปี่ยมไปไฟที่พร้อมมุ่งตรงไปยังเป้าหมายที่วางไว้ ความฝันของเขากำลังจะเป็นจริงทุกอย่างและพร้อมจะเริ่มขับเคลื่อนไปอีกในไม่ช้านี้ อิงแก้วเดินหอบหนังสือการทำกาแฟมานั่งอ่านใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนกาแฟแห่งไร่ชาญทิพย์มุมสงบให้ไว้พักใจ หล่อนเปิดหนังสือดูรูปบรรยากาศของร้านกาแฟเล็กๆ ชวนฝัน นั่งแกว่งชิงช้าเล่นทอดสายตาและอารมณ์ไปกับบรรยากาศและทิวทัศน์ภายในไร่ที่ไกลสุดลูกหูลูกตาในยามสายๆ ที่แดดเริ่มตกกระทบผืนดินปรากฏภาพสีเขียวสดบนพื้นหญ้าที่กระจายตัวอยู่รอบอาณาจักรชาญทิพย์ ไอหมอกบางๆ แผ่กระจายอยู่ตามแนวเขาสลับกับเมฆขาวลอยต่ำเกาะตัวเป็นกลุ่มก้อนบางๆ ราวกับขนมสายไหมสีขาวนวลนุ่ม ภูธนาออกดูงานรอบๆ ไร่โดยรถจักรยานคู่ใจออกสำรวจงานหลังพักงานในโรงคั่วกาแฟระหว่างที่กำลังแวะเข้าโรงคนงานอีกฟาก พบหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ จึงเลี้ยวรถเข้ามาสำรวจใกล้ๆ มองจากด้านหลังไรผมสีน้ำตาลอ่อนมัดโบรวบครึ่งหัว แต่งตัวสบายๆ หวานน่ารัก เขาชะรอรถแวะจอดจอดริมต้นไม้เดินย่องไปเบาๆ พร้อมกระแอมไอ “อะแฮ่ม สวัสดีครับ” อิงแก้วสะดุ้งเงยหน้าขึ้นจับจ้องชายหนุ่มผู้มาเยือน หล่อนจำผู้ชายผู้นี้ได้แน่แท้ รูปร่างหน้าตาแบบนี้ ทรงผมแบบนี้ สายตาเจ้าชู้แกมหยิ่ง เขาคือทายาทใหญ่เจ้าของไร่ชาญทิพย์แสนจะโรคจิตนั่นเอง! “สวัสดีค่ะ”หล่อนกล่าวทักทายขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือในมือต่อโดยไม่ใส่ใจถึงแม้จะคิดต่อต้านและอยากเดินออกไปจากที่นี่เสียแต่หากกระโตกกระตากเขาจะหาว่าหล่อนไม่กล้าสู้หน้าอีก ภูธนาชะงักเมื่อเห็นท่าทีกวนไม่สนโลกของเจ้าหล่อนมันช่างทำให้เขายิ่งหัวเสียไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่มองเขาผ่านเลยอย่างนี้ “เธอเป็นใครน่ะ”เขาถามสวนขึ้นน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก อิงแก้วเงยหน้าสบคู่ใสของภูธนาที่ตะลึงที่ในความน่ารักของหล่อนเต็มเปา ดวงหน้าสว่างใสทำให้วางสายตาไปจากเธอไม่ลง ปากนิดจมูกหน่อยและยังมีนวลแก้มสีชมพูอ่อนระเรื่อน่ามอง ภูธนาพูดไม่ออกก้มมองเสื้อกันหนาวสีฟ้าอ่อนและกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบที่หล่อนสวมใส่ช่างเป็นอะไรที่ลงตัว "คุณไม่น่าจะถามคำถามนี้กับฉันเลยนะคะ" อิงแก้วเริ่มหัวเสีย วันก่อนเขาเพิ่งจะด่าหล่อนต่างๆ นาๆ แต่มาวันนี้กลับกลายเป็นคนละคนจากที่เคยได้รู้จักมา “เราเคยรู้จักกันหรือครับ” ภูธนาเดวเกมได้ หล่อนอาจจะแกล้งกวนให้เขานึกสนใจเหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยเจอ และก็สำเร็จเพราะเขาถูกใจเธออย่างจังอย่างที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขามองไม่เบื่อเท่านี้มาก่อนแม้แต่คนรักของเขาถึงแม้จะสวยเพียงใดแต่ก็ไม่ได้ทำให้น่าหลงใหลในความเป็นธรรมชาติได้ถึงเพียงนี้ หากได้เจอก่อนหน้านี้เขาคงจะหลงรักหล่อนหัวปักหัวปำ “ผมจำไม่ได้ เคยพบกันหรือ? ทำไมไม่ยักกะจำ หรือว่าคุณจะบอกว่าเราคือพรมลิขิตกัน” "พรมลิขิตงั้นหรือ ฉันว่ามันน้ำเน่าไปนะแต่ถ้าจะให้พูด เรารู้จักกันดีเลยแหละ"หล่อนยังคงยืนยัน ภูธนาเลิกคิ้วมองว่าหล่อนมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอยู่ไม่น้อย "เหรอ ผมก็อยากรู้จักคุณดีบ้างจัง จะรู้จักกันดีได้ยังไงหรือบอกมาหน่อยสิได้ไหม" ภูธนาฉายนัยน์ตาเจ้าชู้รอดูว่าหล่อนจะมาไม้ไหน "เฉลยได้ยังว่าเธอคือใคร เป็นเจ้าหญิงในหัวใจของผมหรือเปล่า"อิงแก้วค้อนหางตาให้ หน้าตาก็ไม่ได้เหี่ยวย่น ทำไมความจำเสื่อมถอยได้ขนาดนี้ และยังพูดจาได้น่าเอียนราวกับไม่ใช่ภูธนาคนเดิม นี่คงจะเป็นมุกเน่าๆ ของผู้ชายเจ้าชู้ที่ชอบพูดกันเวลาเกี้ยวพาราสีสาวๆ "ฉันไม่ตลกกับพี่ด้วยหรอกนะ ที่มาทำตาแบบนั้นใส่ฉัน" “ทำไมล่ะในเมื่อใจของเราก็ตรงกัน”เขายังไม่เลิกหยอกไก่ อิงแก้วกำลังฉุนที่เขาพูดจาคุมเครือ "ฉันนี่นะคิดเหมือนพี่ ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ"อิงแก้วสวนกลับใบหน้าเรียบเฉยก้มลงไปจ้องหนังสือต่อไม่อยากใส่ใจกับผู้ชายที่มากวนความสงบสุขในช่วงเวลานี้ ภูธนากัดฟันเหลือบมองสุดจะทน ยียวนนักนะ ตอนนี้ความสนใจกลับกลายเป็นความหมั่นไส้ปนโมโห หล่อนจะเล่นตัวเกินงามไปแล้ว “เล่นตัวมากไม่ดีนะ อย่าบอกนะที่มานั่งอ่านหนังสือแล้วมาเจอกันมันคือความบังเอิญแต่ผมว่าไม่ใช่ คุณต้องการเจอผมมากกว่า ผมรู้ว่าคุณก็สนในตัวผมอยู่ แล้วตอนนี้ผมก็สนคุณเข้าอย่างจังเลย ไหนๆ เราก็คิดเหมือนกันแล้วมันยังลงเอยกันไม่ได้หรือ”คำพูดนี้ถึงกลับทำอิงแก้วต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองสุดที่จะทน "อะไรนะ นี่ดูถูกกันอีกแล้วใช่ไหม คนแบบพี่วันๆ ก็ได้แต่ดูถูกผู้หญิง พอได้เชยชมสมอารมณ์หมายก็ทิ้ง ผู้ชายแบบนี้ไม่มีทางที่จะได้จดจำในความทรงจำของฉันหรอก และคนแบบฉันก็ไม่มีวันหลงคารมเน่าๆ ลิเกๆ แบบนี้ด้วยหรอก" "นี่เธอ! " ภูธนาชะงักพูดไม่ออกได้แต่คุ้นกับน้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้เหมือนกับว่าเคยต่อปากต่อคำกันที่ไหนมาก่อน จะว่าไปหล่อนคงไม่ใช่ลูกคนงานที่นี่แน่เพราะกล้าจะอาจหาญมาต่อกรกับเขาหรือว่าเขาจะเคยพบกับเธอมาก่อนจริงๆ "เธอเป็นใครกันแน่"เขาถามลองเชิงไม่กล้าฟันธงว่าคุ้นเคยกับเธอเช่นกัน อิงแก้วลุกขึ้นจากชิงช้าเข้ามาประจันหน้ากับเขาใกล้ๆ ถึงแม้ในใจภูธนาจะหวั่นไหวกันดวงหน้าของเจ้าหล่อนแต่ก็ยังซ่อนเก็บมันไว้ภายใต้แววตาที่เย็นชา "ดูปากให้ดีนะ ฉันมีชื่อว่า….อิงแก้ว …จำกันได้หรือยัง" "หา! "ภูธนาร้องขึ้นเสียงหลง จับจ้องเจ้าหล่อนไม่ให้คลาด ภาพหญิงสาวคนที่เขาเข้ามาก้อร่อก้อติกคือผู้หญิงที่ทะเลาะกันผ่านทางโทรศัพท์ที่เขาเคยบอกเกลียดนักเกลียดหนาไม่อยากเจอ   "ฉันอิงแก้วเพื่อนสนิทบูรณา"อิงแก้วย้ำ ภูธนานิ่งอึ้งกิมกี่ ไม่เชื่อว่าหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มแสนน่ารักตรงหน้าจะเป็นยายหน้าเสล่อที่ไม่เคยฉายแววความสวยให้เห็นเมื่อตอนครั้งแรกที่พบเจอตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาจำได้แม่นภาพเด็กผู้หญิงหัวกระเซิง สวมแว่น หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่คนนั้นจะกลายมาเป็นผู้หญิงที่เขามองไม่วางตา ภูธนาเก็บอาการหน้าเสียไว้แสร้งตีหน้าตายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "มาทำอะไรที่นี่" "ก็มานั่งเล่นตามปกติ"หล่อนตอบ แอบสะใจที่เห็นภูธนายังมีสีหน้าทึ่งๆ เขาคงเสียหน้ามากที่แสดงความเจ้าชู้ไก่แจ้ออกมาแต่พอรู้ว่าหล่อนเป็นใครจึงได้แต่รักษาหน้าไว้ไม่ให้ร้าวไปกว่านี้ "ใครอนุญาต" ภูธนาเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วและกลายเป็นภูธนาที่ร้ายกาจคนเดิม เขาไม่ยอมเสียเปรียบให้หล่อนต่อกรเพียงฝ่ายเดียว “ที่นี่เป็นที่ที่ฉันกับบูรมานั่งกันเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องขอใคร” “ก็ใครจะไปรู้ คนนอกไว้ใจไม่ได้”เขากระตุกมุมริมฝีปากยิ้มสะใจ หาเรื่องกวนสมาธิหล่อนทุกวิถี ทาง “อ้อ นี่เห็นกันเป็นคนนอก” หล่อนถลึงตา นิสัยแย่ๆ เผด็จการแบบนี้หรือจะมาดูแลไร่ชาญทิพย์ “ทำไมต้องร้อนตัวด้วยล่ะ หรือว่าเธอชอบมาก่อกวนที่นี่จริงก็เลยร้อนตัว” “ไม่ได้ทุกข์ร้อนสักหน่อย”อิงแก้วกอดอกเชิดหน้าถึงแม้ในใจจะพุ่งพล่านไปด้วยควันปะทุ “แต่ทีท่าแค่นี้ใครเห็นก็รู้ว่าร้อนตัว แล้วทำไมต้องยอมรับว่าเป็นคนนอกด้วย หรือว่าเธอเป็นจริงๆ” “เอ๊ะ!” “ทำไมครับคุณอิงแก้ว”ภูธนายักคิ้วใส่ อิงแก้วเก็บความเจ็บแค้นไว้ไม่เขารู้ว่าหล่อนกำลังโกรธเขาสุดขีด “ไม่ทำไมหรอก เพียงแต่ว่าฉันก็ไม่อยากจะให้ไร่ชาญทิพย์ที่สวยงามต้องเสื่อมลงเพราะมีคนที่จะมาบริหารเป็นคนเผด็จการมองโลกในแง่ร้าย แถมยังขี้เหล้าชอบโทรมาละลานชาวบ้านเค้าไปทั่ว มันหน้าขายขี้หน้า”อิงแก้วสวนกลับไปนิ่มๆ ภูธนาอ้าปากค้าง เมื่อนึกถึงตอนที่เพื่อนๆ พากันล้อเรื่องที่เขาโดนผู้หญิงด่าหักหน้าไปเต็มๆ “อ้อ เจอกันก็ดีจะได้มาเคลียร์เรื่องนั้นสักหน่อย” “เรื่องอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”อิงแก้วเมินหน้าหนีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ภูธนาเดินวนมาสบตากับเจ้าหล่อนจนได้ “ก็เรื่องโทรศัพท์ไง” “ฉันไม่รู้อะไรสักหน่อย” อิงแก้วตัดบท แต่เขาก็พยายามเสียเหลือเกินที่จะรื้อฟื้น   “ก็เรื่องที่พี่โทรเข้าเครื่องบูรแล้วเธอก็รับเมื่อวันก่อน” หล่อนทำท่าคิดปรอยตามองชายหนุ่มด้วยแววตาเย้ยหยัน “ที่ฉันจำได้นะ เมื่อวันก่อนมีไอ้ขี้เมาโรคจิตมันโทรสุ่มสี่สุ่มห้ามา กิริยามารยาทในการพูดเสื่อมมาก พี่ยังจะยอมรับอีกเหรอว่าเป็นพี่เอง” “นี่ยัยอิง! ” “มีอะไรหรือคะคุณภูธนา”อิงแก้วยักคิ้วข้างเดียวโต้ตอบเขาบ้าง ชายหนุ่มเห็นยิ่งประสาทเสียที่หล่อนปั่นสติของเขาให้กระเจิงสำเร็จ “นี่เธอ! ”ภูธนาเถียงไม่ออก อิงแก้วฉีกยิ้มแกมเยาะก้มลงหยิบหนังสือบนชิงช้าไม้ขึ้นมากอดในอ้อมแขน “ฉันไม่มีเวลาสนทนาหรือต่อกรหรอกนะ พอดีฉันคุยกับคนบ้าไม่รู้เรื่อง ขอตัว” หล่อนตวัดตาใส่เขา เดินผละออกไปโดยไม่สนว่าภูธนาจะดิ้นพล่านเพียงไร ชายหนุ่มมองตามด้วยความเจ็บใจที่โดนผู้หญิงตัวเล็กๆ เอาคืนได้เจ็บแสบ หล่อนร้ายใช่ย่อยปากคะเราะร้ายจนประมาทไม่ได้เสียแล้ว แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 54 22:48:32 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 22:48:05

ความคิดเห็นที่ 7 กิตติทรุดตัวลงนั่งในร้านกาแฟหรูแห่งหนึ่งภายในตัวเมืองที่จัดได้อย่างสวยงามอลังกาลภายใต้บรรยายกาศหรูหราไฮโซของคนมีระดับ เขาไม่ได้เป็นคนติดหรูแต่ที่ต้องมาร้านนี้เพราะมีนัดกับคนพิเศษไว้ กิตติแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวหน้าผมจัดแต่งอย่างดูดีเรียบร้อย ในอ้อมกอดมีดอกกุหลายสีแดงช่อโตเตรียมไว้เซอร์ไพส์ให้ดูพิเศษกว่าคนอื่นๆ  หญิงสาวในชุดเดรสสีฟ้าสด ดัดผมเป็นรอนงาม แต่งหน้าสวยสว่างที่เดินเข้ามาในร้านโดยมีสายตาหนุ่มแก่หนุ่มอ่อนเหลียวมองตามเป็นเกลียว กิตติโบกมือให้แต่ไกลโดยมีสายตาของหญิงคนนั้นประสานตอบก่อนจะเดินตรงมาด้วยกระฉับกระเฉง เจ้าหล่อนอ้อมหลังเข้ามากอดชายหนุ่มโดยไม่เก้อเขินยิ้มหวานยั่วยวนชวนเคลิ้มฝัน “คิดถึงคุณจังค่ะที่รัก”หล่อนกระซิบข้างหูเบาๆ กิตติยิ้มกรุ้มกริ่มเขินอาย “ผมดีใจที่ได้เจอพิม คุณรู้ไหมว่าผมคิดถึงคุณแค่ไหน”เขากล่าวขึ้นน้ำเสียงทุ้มเข้มแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น เจ้าหล่อนเดินกลับมานั่งที่นั่งที่จัดไว้พร้อมวางมือเรียวสวยประกบไว้บนมือของชายหนุ่ม “พิมก็เช่นกันค่ะ พิมคิดถึงกิตติมากเลยนะคะหลังจากที่กิตติไปเรียนเมืองนอก ปล่อยให้พิมต้องเหงาอยู่คนเดียว กิตติรู้ไหมคะพอพิมรู้ว่าคุณจะกลับมาพิมดีใจมากที่สุดเลยนะคะ”พิมพา ธำรงรักษดิต ไฮโซสาวเมืองเหนือที่มากไปด้วยเสน่ห์ เจ้าหล่อนเป็นสาวเปรี้ยวจี๊ดที่ใครต่างลือนามว่าเธอคือคาสโนวี่คนใหม่ของวงการไฮโซที่ไม่เคยลดระดับความฮอตและมีความมั่นใจสูง หนุ่มๆ ที่จะเข้ามาจีบเจ้าหล่อนได้ต้องเป็นผู้ชายที่มีดีกรีโดดเด่นไม่น้อยหน้าใครต้องมีความพร้อมทุกในทุกด้านให้เธอควงออกงานได้โดยไม่อายใครในวงสังคม และกิตติก็นับว่าเป็นผู้ชายโชคดีที่คว้าหัวใจหล่อนมาครองได้ราวกับเทพนิยายรักของเจ้าชายผู้แสนดีกับหญิงสาวรสนิยมหรูแห่งปีเลยทีเดียว หล่อนเจ้ามารยาออดอ้อนจนกิตติใจอ่อนระทวยเมื่อเห็นความงามปนเซ็กส์ซี่พิฆาตใจ “ใครๆ ก็บอกว่าพิมเป็นสาวเจ้าเสน่ห์ อยู่ที่นี่คงมีชายหนุ่มแวะเวียนมาไม่ขาดสาย”เขาตัดพ้อปนหึงหวง พิมพายิ้มหวานยกมือขึ้นหยิกชายหนุ่ม “แหม งอนหรือคะ ถึงใครๆ จะมารุมล้อมพิมแค่ไหนแต่พิมก็ไม่เคยมองใครเลยนอกจากกิตติคนเดียว”เจ้าหล่อนยิ้มรับกับเรียวปากอวบอิ่มแต่งแต้มด้วยสีโอรส กิตติเก้อเขินก้มลงมองดอกไม้ช่อโต “ผมก็ดีใจครับ ผมมีดอกไม้มาฝากคุณด้วยนะครับ”เขาหันกลับมาสบตาคู่หวานที่พยายามชักจูงให้ชายหนุ่มหลงกลเชื่อจนอยู่หมัดพร้อมยกช่อดอกกุหลาบให้เป็นของกำนัลความรัก เจ้าหล่อนโน้มตัวเข้ามาจุมพิตลงแก้มเขาเบาๆ “พิมจะเผื่อใจไปให้ใครได้ กิตติเป็นถึงนักเรียนนอกที่ใครก็จับตามองอยู่ตอนนี้ จะให้พิมปล่อยคุณหลุดมือไปง่ายได้ไงคะ”เสน่ห์หล่อนนั้นช่างร้ายแรงเผาผลาญให้ใจกิตติแทบหลอมละลาย ก็เพราะอย่างนี้กระมังที่ทำให้พิมพาสาวไฮโซพราวเสน่ห์ยังคงเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มน้อยและหนุ่มใหญ่ “วันนี้พิมดีใจที่สุดเลยนะคะที่ได้มาอยู่ใกล้ๆ กับคนที่รัก ตอนนี้หัวใจของพิมกลับมาแล้ว พิมคงจะไม่มองใครอีก”เจ้าหล่อนหว่านล้อมด้วยคำหวานพลางส่งสายตาคมสวยบอกนัยน์ๆ ว่าหล่อนทั้งรักและอาวรเขาเพียงผู้เดียว กิตติหน้าแดงฉ่าตกอยู่ในห้วงเสน่หาถอนตัวไม่ขึ้น “ผมรักคุณนะพิม ผมสัญญาว่าอีกไม่นานนี้ผมจะไปขอพิม” “ชื่นใจจริงๆ ค่ะ”กิตติกุมมือเจ้าหล่อนที่สบตาหวานเยิ้ม ความรักช่างแสนหอมหวานดั่งน้ำตาลแรกเคี่ยว ผู้หญิงที่ครอบครองหัวใจของกิตติคือพิมพาเพียงผู้เดียว สองคู่รักเริ่มสั่งอาหารมาฉลองความรักที่ยืนยาวขณะที่อีกด้านของฟากฝั่งอิงแก้วเดินหน้ามุ่ยออกเข้ามาในร้านกาแฟไม่สบอารมณ์นักปะทะคารมกับภูธนาแล้วพาลให้อารมณ์เสียขุ่นหมอง คนอะไรคิดแต่จะเอาชนะ ปากก็ร้าย นิสัยก็เสีย หล่อนไม่เคยมีปากเสียงกับใครอย่างร้ายแรงมาก่อนภูธนานับเป็นผู้ชายในรอบปีเลยที่ทำให้หล่อนประสาทเสียได้ถึงเพียงนี้ เจ้าหล่อนหนีร้อนมาพักเก็บรายละเอียดของร้านกาแฟเพื่อศึกษาการตกแต่งร้านและการบริการ พนักงานคนหนึ่งเข้ามาต้องรับทันทีเมื่ออิงแก้วเข้ามาถึงแต่หล่อนยังไม่พร้อมที่จะสั่งอาหารแต่เธอต้องการเข้าห้องน้ำเพราะปั่นจักรยานมาไกลพอสมควรจากไร่ชาญทิพย์มาถึงร้านแห่งนี้ “ดิฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ไม่ทราบว่าไปทางไหน”หล่อนถามพนักงานใจดีที่นำทางหล่อนไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลไปจากนั้นโดยมีพิมพาที่เดินตามมายังจุดมุ่งหมายเดียวกับอิงแก้วเช่นกัน หลังจากที่อิงแก้วทำธุระส่วนตัวเสร็จขณะที่กำลังออกจากห้องน้ำมาล้างมือหน้ากระจก สาวไฮโซเลอเลิศเดินสวมออกมาจากห้องน้ำด้านข้างพอดี อิงแก้วตะลึงงันเมื่อได้เห็นผู้หญิงสวยและดูมีเสน่ห์ดั่งพญาหงส์ หล่อนยิ้มให้กับพิมพาเมื่อเธอหันมาสบตาแต่ปฏิกิริยาที่อิงแก้วได้รับกลับมาคือสายตาที่ตวัดหนีอย่างไม่ใยดีราวกับเธอเป็นแค่เศษดินเศษหนึ่งเท่านั้น ผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งอีกคนเดินเข้าห้องน้ำเช่นกันแต่งตัวดีมีระดับเท่าเทียมกับพิมพา เมื่อทั้งสองพบกันก็ต่างร้องทักทายกันอย่างสนิทไม่มีรังเกียจรังงอนต่างกับที่หล่อนมองอิงแก้วถนัดตา อิงแก้วก้มลงล้างมือต่อราวกับตัวเองเป็นคนต่ำต้อยที่เผลอเข้ามาอยู่ในดงผู้ดีไม่มีผิด “พิม เจอกันบังเอิญนะ มะกี้เห็นเธอมากับหนุ่มหล่อเฟี้ยวเชียว” “ผู้ชายของฉันน่ะ เป็นไงบ้างล่ะ เหมาะสมดีใช่ไหม” หล่อนยิ้มจิกแกมกัดและโอ้อวดตัวอยู่ไม่น้อย “เหมาะสมสิ อ่อ คงจะเป็นพ่อนักเรียนนอกคนนั้น แต่ฉันจะบอกว่าเขาหล่อดีแต่น้อยกว่าทายาทแห่งไร่ชาญทิพย์” เพื่อนสาวที่เข้ามาทักเผยอปากยิ้มบอกเป็นนัยน์ๆ ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า และคำว่าทายาทแห่งไร่ชาญทิพย์ที่ทำให้อิงแก้วสะกิดใจ หล่อนเอียงตัวเล็กน้อยสังเกตเห็นหญิงสาวผมยาวดัดรอน ขนตายาวงอนผิวขาวหยวก เดินเลี้ยวตรงมาพิงกับอ่างน้ำ “ทำไมเหรอ” พิมพาถามขึ้นสีหน้าอยากรู้ “หล่อเชียว เค้าลือให้แซด รวยก็รวย หล่อก็หล่อ พวกสาวๆ พากันสนอกสนใจ” “หล่อขนาดไหนเชียว สู้กิตติของฉันได้หรือเปล่า” หล่อนกระตุกยิ้มมุมปากอันอวบอิ่ม อิงแก้วแอบมองแล้วพาให้นึกอิจฉาทั้งหน้าตาผมเผ้าที่ดูดีไปทุกระเบียบนิ้ว “ชนะขาดลอย ของแกมันแค่นักเรียนนอกแต่นี่เค้ามีทรัพย์สินติดตัวเยอะ ไร่กาแฟพันๆ ไร่เหนือชั้นกว่าเยอะ” เพื่อนสาวของหล่อนเล่า อิงแก้วนิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่นิ่งคิดในใจว่าพวกเขาเป็นเพื่อนภาษาอะไรทำไมเวลาพูดต้องจีบปากจีบคอและพูดราวกับเยาะเย้ยซึ่งกันและกัน   “แล้วไง จะให้ทำอะไรหรือ ถึงได้มาเป่าหูฉัน” พิมพาปรอยตามองเพื่อนที่หัวเราะระริก “หล่อนจะปล่อยให้เลยผ่านเลยหรือไง เขาออกจะเพอร์เฟคขนาดนี้” “ยังไม่เห็นก็เลยประเมินไม่ได้” “โธ่ๆ หล่อนน่ะกำลังจะพลาดของดี ฉันจะบอกว่าถ้าฉันได้รู้จักเขามากขึ้นอาจจะเสร็จฉันนะ” “อย่างฉันนี่นะจะพลาด” พิมพาร้องขึ้น จิกตามองเพื่อนราวกับเย้ยหยัน หล่อนไม่เคยยอมแพ้ในเรื่องเสน่หาไม่ว่าจะเพื่อนหรือใครก็ห้ามเกินหน้าเกินตาไปมากกว่านี้และยิ่งเรื่องการแข่งขันเธอยิ่งถนัด “แต่ที่ฉันยังไม่สนใจเพราะฉันยังไม่ได้เห็นกลับตาว่าเค้าดีอย่างที่อ้างหรือเปล่า ของแบบนี้ต้องให้ลองสัมผัสถึงจะรู้” ปรอยตามองเงาสะท้อนสำรวจความงามของตนเองทุกเรือนร่าง อิงแก้วแอบมองผ่านกระจกทำตัวเป็นปกติถึงแม้หูจะผึ่งรับข่าวสารได้อย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ “แล้วถ้ารู้ว่าดีจริงล่ะยะ หล่อนจะทำไง”เพื่อนสาวอีกคนถามลองเชิง พิมพายิ้มๆ นัยน์ตาประกายพราว “มีหรือว่าผู้ชายอย่างเขาจะขี้คร้านคลานมาหาฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้ผู้ชายที่ดีพร้อมไปทุกอย่างหลุดมือไปง่ายๆ หรอก เขาต้องตกเป็นคู่ควงของฉัน” “แล้วคู่ควงนักเรียนนอกนั่นล่ะ” “ก็แล้วแต่ว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหนที่จะยื้อฉันไว้ ฉันยังอยากจะที่ดูว่าผู้ชายทั้งสองคนนี้ใครจะแน่กว่ากัน”พิมพายิ้มมุมปากได้น่าหมั่นไส้ อิงแก้วแอบเบ้ปากให้ลับๆ โธ่ เธอมันก็แค่นี้หรือไง แม่สวยเลือกได้ “คบเผื่อเลือกเชียว น่าอิจฉาจริงเชียวนะที่มีผู้ชายมาให้เลือกเยอะ” พิมพาไม่แสดงความคิดเห็นว่าอย่างไรต่อ ได้แต่ยิ้มเชิดๆ เริดๆ ขณะที่อิงแก้วเริ่มจะทนไม่ได้จึงเดินเลี่ยงออกจากห้องน้ำเสียก่อน อะไรกัน...คิดจะคบผู้ชายสองคนเพื่อที่ว่าจะดูว่าใครแน่กว่าใคร เชอะ! คิดได้แค่นี้หรือไงเสียดายหน้าตา “อ่อ หุ้นส่วนแกน่ะเค้าเป็นนายหัวน่ะ” บูรณายื่นเบอร์โทรพร้อมรายงานการเสนอร้านกาแฟให้เพื่อน อิงแก้วรับมาหน้าตาเบิกบานตื่นเต้น บูรณาที่โยกชิงช้าเล่นด้วยความเพลิดเพลินเหลือบมองอิงแก้วที่ทอดสายตามองไร่กาแฟในยามเย็น ท้องฟ้าสีส้มสดกระทบกับต้นกาแฟประกายสีแสดระเรื่อ ก้องเมฆบางเบาลอยผ่านเหนือศีรษะไปเพียงเล็กน้อย หนาวนี้ถึงจะเย็นเพียงไรแต่บรรยากาศหน้านี้ก็ยังสวยงามอยู่ในใจเสมอ “นายหัว อยู่ไร่ไหนเหรอ” อิงแก้วทรุดตัวเอนตัวลงบนผืนหญ้าเขียวชอุ่มริมเนินทางเรียบลงมายังผืนไร่ “ไร่หมอกฟ้า”เพื่อนสาวตอบหน้าตาย อิงแก้วพยักหน้ารับกระพริบตาปริบๆ มองตามก้อนเมฆที่เคลื่อนไหวไปช้าๆ ตามแรงพัดของลมในอากาศตัดกับพื้นหลังท้องฟ้าสีคราม “ไร่...ไร่อะไรนะ”อิงแก้วยังคงถามเรื่อยเปื่อย แต่บูรณายังลุกลี้ลุกลนถึงกับต้องเดินไปเดินมา “เขาไร่ทางใต้นู้นแกไม่รู้จักหรอก แต่ฉันรับรองได้ว่าไว้ใจได้ล้านเปอร์เซ็นเลย”บูรณายืนยัน อิงแก้วกระพริบตาหันมองบูรณาที่เดินมานั่งข้างๆ หล่อนเชื่อว่าบูรณาจะพาคนที่ไว้ใจได้มาเป็นหุ้นส่วนร้านกาแฟไม่ได้ติดสงสัยมากความ “เหรอ แล้วแบบนี้ฉันจะเจอเขาได้ไงล่ะ” “ตอนนี้ก็เจอกันไม่ได้ ถึงให้เบอร์เอาไว้ติดต่อกันเอง แกต้องจำเอาไว้นะ ต้องเรียกเขาว่านายหัวเท่านั้นเพราะเขาไม่ชอบให้ใครถามซักไซ้ว่าเขามีชื่ออะไร เพราะถ้าแกถามมากเขาจะไม่ร่วมหุ้นกะแก” “ทำไมเรื่องมากจัง”อิงแก้วหน้ายู่ ยกเบอร์มือถือที่เขียนติดกระดาษขึ้นชูโบกเล่นกับลมที่ผ่านมาพัดปะทะเอื่อยๆ บูรณายิ้มน้อยยิ้มใหญ่แผนการนี้มันยิ่งกว่าละครทีวีเสียอีก ยิ่งถ้าภูธนารู้คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไม่แพ้อิงแก้วรู้ “ก็แบบนี้แหละ ส่วนเขาจะเรียกชื่อจริงของแกเพราะว่าเขาชอบความเป็นทางการ” “เหรอ ฟังไปดูเรื่องเยอะจังแบบนี้ถ้าได้ร่วมงานกันจริงฉันไม่ต้องเป็นทาสเลยเหรอ” อิงแก้วพลิกตัวตะแคงยกมือขึ้นวางศีรษะ นายหัวงั้นหรือ เป็นคนใต้คงจะมีอายุแล้วหนวดเคราคงจะรกรุงรัง สวมเสื้อหลวมๆ ออกโทนคล้ำๆ หน้าตาเอาเรื่องเอาราว ไม่พอใจก็ด่าโหดด้วยภาษาใต้ที่หล่อนอาจจะฟังไม่รู้เรื่อง “ไม่ ถ้าเขาได้ร่วมงานกับใครแล้วจะเฟรนลี่มาก อย่าคิดมากฉันรับรองเลยว่าคนคนนี้น่ะเป็นคนที่ทางครอบครัวฉันไว้ใจ โดยเฉพาะฉันรับรองเลยว่าแกน่ะไม่มีทางเสียใจแน่ที่ได้ร่วมงานกับเขา”บูรณาลื่นไปตามน้ำ เอาเกียรติมารับรองขนาดนี้มีหรือที่อิงแก้วจะไม่เชื่อ แต่ก็คงจะเกรงๆ กันอยู่ที่ต้องมาทำงานกับผู้ใหญ่เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ “แกว่าฉันจะทำได้ไหม บูร” “ทำได้สิอย่าคิดมากนะ เชื่อฉันสิว่ามันต้องออกมาดีมากแน่ๆ”บูรณายิ้มกว้างมีคำตอบภายในใจแล้วว่าภูธนาไม่ทำให้ผิดหวังสำหรับงานแรกที่ตั้งใจลงมือทำแต่ถ้าสำหรับเรื่องของความไม่ลงลอยของทั้งสองแล้วไม่ขอตอบคำถามในช่วงเวลานี้ ประมาณทุ่มกว่าแล้ว ภูธนาเดินมาหยุดพักที่ลานชมดาวก่อนจะวางรายงานที่อ่านมาคร่าวๆ ของหุ้นส่วนลง เขารู้สึกลงตัวกับแนวคิดอีกฝ่ายมากและพร้อมที่จะร่วมงานทันที น้อยนักที่จะมีคนที่เข้าใจงานและมีอุดมการณ์เดียวกันราวกับมานั่งอยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้ผ่านทั้งด้านไอเดียและมุมมองที่ตรงกันแทบทุกด้าน เขาตัดสินใจกดเบอร์โทรของว่าที่หุ้นส่วนที่จะรวมหุ้นร้านกาแฟในอนาคตเพื่อตกลงทำธุรกิจร่วมกัน ซึ่งบูรณาได้เล่าประวัติคร่าวๆ ว่าหล่อนคนนี้มีชื่อว่า “ปรายฟ้า” เป็นคนชอบความกระชับฉับไวรวดเร็ว ซึ่งเขาควรจะพูดให้รวบรัดสรุปสั้นๆ และได้ใจความเมื่อหมดธุระไม่ควรจะสนทนาต่อเพราะหล่อนไม่ชอบ “พี่ภูอย่ามากเรื่อง อีกอย่างนะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ด้วย อย่าลืมนะเค้ามาหุ้นด้วยเพราะมั่นใจว่าพี่น่ะจะสามารถดูแลกิจการได้ จะเป็นเด็กหนุ่มเหลาะแหละไม่ได้แล้วนะ ต้องแสดงศักยภาพหน่อย” บูรณากำชับ “นัดเขามาคุยตัวต่อตัวได้ไหมล่ะ”ภูธนาเริ่มไม่มั่นใจในตนเอง เขาอยากคุยตัวต่อตัวเผื่อมีอะไรจะได้อธิบายเพิ่มเติม แต่บูรณารีบแก้ต่าง “ไม่ได้พอดีเค้าไม่ว่าง เขาไปเมืองนอกน่ะไปทำธุระคงจะยาว ตกลงทางโทรศัพท์ไปก่อนว่าจะเอาไง” ภูธนาออกจากภวังค์พลางสังเกตได้ว่าสายที่เขาโทรออกไปสักครู่ได้กดรับสายเขาเรียบร้อยแล้ว “สวัสดีครับ”ชายหนุ่มกล่าวเสียงเข้ม เช่นเดียวกับปลายสายที่รับโทรศัพท์และกล่าวคำว่า “สวัสดีค่ะ”อิงแก้วตอบกลับมาสั้นๆ เช่นกัน และย้ำตนเองเสมอว่าต้องเป็นผู้ใหญ่ เป็นทางการ ทั้งสองต่างท่องคำนี้ไว้ในใจ “ผมนายหัวนะครับที่จะมาติดต่อเรื่องการร่วมหุ้นร้านกาแฟ” และอีกข้อหนึ่งซึ่งบูรณาได้กล่าวไว้ว่าที่ให้ตัวเขาเรียกตัวเองว่านายหัวเพราะอีกฝ่ายต้องการความมั่นใจในการร่วมหุ้น หากเขาเรียกตัวเองว่านายหัวแล้วฝ่ายตรงข้ามจะน่ามองว่าเชื่อถือมากขึ้น “ค่ะ ดิฉันปรายฟ้าค่ะ ดิฉันดีใจมากนะคะที่ได้ร่วมทำธุรกิจกับคุณ หลังจากดิฉันได้อ่านโปรเจคที่คุณส่งมา ดิฉันรู้สึกว่าเราทั้งสองจะมีทัศนคติและแนวคิดที่คล้ายกัน เราน่าจะสามารถร่วมธุรกิจกันได้”เสียงหล่อนออกจะแกว่งเล็กน้อยแต่ก็ยังคงต้องข่มใจให้ไม่ตื่นเต้นไปมากกว่านี้ ภูธนาเช่นกันที่ต้องควบคุมตนเองให้เป็นปกติที่สุดแสดงความเป็นผู้ใหญ่ที่น่าไว้วางใจแก่การทำธุรกิจ “ผมดีใจที่คุณตอบรับการทำธุรกิจร่วมกัน ต่อไปนี้เราคงจะต้องพบกันบ่อยขึ้น ผมทราบว่าคุณอยู่ต่างประเทศไม่สะดวกที่จะมาคุยด้วยตัวเอง อย่างไรผมก็ยินดีที่จะติดต่อกับคุณทางโทรศัพท์กันไปก่อน ซึ่งผมได้ให้ลูกน้องของผมไปดูทำเลที่ตั้งของร้านเรียบร้อยแล้วนะครับ ซึ่งคาดว่าไม่ช้าคงได้แปลนแล้ว” “อ่อค่ะ บูรณาได้เอาหนังสือตกลงทำสัญญาที่คุณฝากมาให้ดิฉันแล้วนะคะ ดิฉันจะเซ็นสัญญาส่งไปให้พร้อมโอนเงินผ่านบัญชีที่ให้ไว้ หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผิดหวัง” อิงแก้วท่องตามสคลิปที่เขียนไว้เปะๆ ซึ่งมันไม่ใช่ตัวหล่อนเลย อีกฝ่ายจะคิดติดใจไหมว่าเสียงนั้นสั่นจนแกว่งไม่เป็นจังหวะ “ผมยินดีที่จะได้ร่วมทำธุรกิจกับคุณปรายฟ้า ผมรับรองว่างานต้องออกมาสมบูรณ์แบบแน่นอน” เขาให้คำยืนยันในขณะที่ต่างฝ่ายต่างอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะสนทนาต่ออย่างไรให้เหมาะสมเพราะงานนี้ก็ต่างเป็นงานใหม่ของทั้งคู่ ขณะที่ภูธนาจินตนาการไว้ว่าหญิงสาวปลายสายต้องมีเป็นผู้ใหญ่สูงมีประสบการณ์ด้านการทำธุรกิจแล้วส่วนหนึ่ง ทางด้านอิงแก้วก็เช่นกันที่คิดว่านายต้องดุดันและเรื่องมากสุด “เมื่อเป็นอันเข้าใจแล้ว ผมคงต้องเท่านี้ก่อนถ้ามีอะไรเพิ่มเติมผมจะแจ้งอีกทีนะครับ” “ค่ะ” “แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ”ต่างคนต่างวางสาย ก่อนจะถอนหายใจจนสุดปอดรู้สึกอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่จะต้องเป็นแบบนี้นานแค่ไหนหนอ ภูธนาแทบทรุดเขาทั้งยืนรู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเองต้องแสร้งไปทุกกิริยารู้สึกปวดตับลามไปถึงปอด การทำธุรกิจไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับการติดต่อสื่อสารกันและกัน มันเป็นเรื่องที่ช่างตื่นเต้นและท้าทายความสามารถอยู่ไม่น้อยแต่ถ้าหากหุ้นส่วนทั้งสองได้มาพบหน้ากันจะรู้สึกอย่างไรว่าที่ต่างคนต่างพูดดีใส่กันนั้นที่แท้แล้วกับเป็นศัตรูในชีวิตจริงที่คอยจะหาเรื่องแกล้งยียวนกวนประสาทกันอยู่เสมอ หรือเพราะว่าพรมลิขิตกำลังกลั่นแกล้งให้เส้นทางพวกเขาต้องมาบรรจบพบเจอกันในที่สุด เช้าวันต่อมาภูธนาเร่งฝีเท้ามาให้ทันบูรณาที่กำลังเปิดประตูรถพร้อมจะออกไปข้างนอกไร่ ขณะที่ชายหนุ่มเดินเร็วแทบวิ่งกั้นมือไว้ระหว่างประตูรถของน้องสาว บูรณาสะดุ้งตัวโหยงหันกลับมามองพี่ชายที่มีทีท่าแปลกๆ และดูพิลึกไปกว่าทุกวัน “พี่ภูมีอะไรหรือเปล่า” เจ้าหล่อนถามขึ้นเมื่อจับสีหน้ชายหนุ่มที่กระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด “บูร มีเรื่องจะถามคือ....เรื่องยัยอิงอะไรนั่นน่ะ ทำไมเปลี่ยนไปเยอะเลย”เขาพูดรวดเร็วจนแทบจะจับคำไม่ถูก บูรณานิ่งมองพี่ชายที่พยายามกลบเกลื่อนสีหน้าผิดปกติ “ทำไมเหรอพี่ภู” “เมื่อวานเจอยัยนั่น พี่แค่ไม่คุ้นตาก็เลยสงสัย”เขาทำสีหน้าเฉยชาถึงแม้จะไม่ยอมสบตาน้องสาวมากนัก บูรณารู้ว่าภูธนาต้องมีเรื่องอะไรแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่เร่งถามแต่เช้า อาการก็แปลกๆ แก้มทั้งสองข้างยังแดงเรื่อๆ ราวกับเขินอาย “ที่ถามนี่ เกิดสนใจยัยอิงเข้าหรือเปล่าจ้ะ” หล่อนพยายามจับผิดพี่ชายที่ยังคงปากแข็ง แววตา ที่ฉายออกมาแสดงได้ชัดว่าเขาสนใจอิงแก้ว “ใครว่า พี่แค่แปลกใจ ภาพลักษณ์ที่เห็นมันต่างจากเมื่อก่อนมากจนพี่จำแทบไม่ได้”ภูธนาเล่าด้วยความประหลาดใจในความน่ารักอย่างที่คาดไม่ถึง บูรณาขำขันที่ยังไม่เลิกลาทำหน้าตาล้อเลียน “อ่อ ไอ้ตอนที่เรียนมหาลัยใช่ไหม ก็ที่พี่ภูเห็นยัยอิงตอนนั้นน่ะเป็นช่วงสอบ ยัยอิงน่ะจะโทรมไปเลย ผมก็ไม่หวี ยัยนี่นะอ่านหนังสือแทบเป็นแทบตายตื่นมาก็ตรงมาสอบเลยคงไม่มีอารมณ์มาทำสวยหรอกค่ะ” “ก็ว่าทำไมไม่เห็นเหมือนเมื่อครั้งนั้น”เขาเลิกคิ้วหากเมื่อก่อนได้พบเจอในยามน่ารักแบบนี้เขาคงจะจีบหล่อนตั้งแต่แรกแล้ว ว่าแล้วเหลียวมองบูรณาที่ยังไม่เลิกทำหน้าเจ้าเล่ห์เพทุบายน่าดู “แล้วทำไมเหรอ ครั้งนี้น่ารักกว่าเหรอ” “เอาอะไรมาพูด หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยยิ่งไปกันใหญ่ แย่มากๆ ”ภูธนาหลบตาทำแสร้งติโน้นนี่ บูรณาส่ายหน้าช้าๆเพราะยิ่งแกล้งหยอกพี่ชายไปมากเท่าไรหน้าของเขาก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ “แล้วนี่พี่ภูจะเข้าไปตรวจงานในไร่แล้วไปจะไปไหนต่อเหรอ” “อ่อ พอดีพี่ว่าจะไปดูร้านกาแฟหน่อย”เขาบอก บูรณาพยักหน้า “คืบหน้าไปเท่าไรแล้ว” “ก็มากแล้ว ก็ว่าจะบอกคุณปรายฟ้าสักหน่อยนะว่าอีกไม่นานคงจะได้ฤกษ์เปิดร้านซักที” “และถ้าถึงวันนั้นพี่ภูก็คงได้พบเธอ”บูรณายิ้มๆ ภูธนาก็หวังไว้เช่นเดียวกัน “อีกไม่นานหรอก”เขายักไหล่ก่อนจะก้มลงมองนาฬิกา “เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ต้องรีบไปทำธุระ” “ค่ะๆ”บูรณายิ้มรับ ชายหนุ่มโหนตัวขึ้นบนรถจี๊บคันใหญ่สตาร์ทขับลงไปตรวจงานในไร่ด้านล่าง แต่บูรณาก็ไม่วายนึกขำขัน หากทั้งสองรู้ความจริงว่าต่างกำลังทำธุรกิจซึ่งกันและกันจะเป็นอย่างไรแต่อาจจะต้องใจกันและกันน่าดูเลย จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 22:53:36

ความคิดเห็นที่ 8 อิงแก้วในชุดรวดไหมพรมแขนยาวสีน้ำตาล ปล่อยผมสาวสลวยสวมหมวกสีขาว สะพายกระเป๋าไหมพรมสีหวานน่ารักเดินออกจากบ้านอย่างมีความสุขเบิกบาน หลังจากตกลงที่จะร่วมหุ้นกับนายหัวได้สำเร็จก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันลื่นไหลไปได้ดีเหนือความคาดหมายอีกไม่นานความฝันนั้นก็จะค่อยๆ กลายเป็นจริงและถ้าถึงวันนั้นคงจะเป็นวันที่หล่อนมีความสุขที่สุดในชีวิต ในระหว่างที่กำลังเดินทางไปร้านหนังสือที่อยู่ไม่ไกลภูธนาขับรถคันโตผ่านมาแต่ไม่ได้สังเกตน้ำขังที่นองอยู่บนพื้นถนน ขับตรงมาด้วยความเร็วจนมาถึงแอ่งน้ำเล็กๆ ริมทางไม่ทันได้ชะลอความเร็ว ล้อพัดเอาน้ำคลำกระจายเป็นคลื่นใหญ่โถมออกข้างทางและผู้โชคร้ายในขณะนั้นคงไม่พ้นอิงแก้วที่กำลังเดินทอดน่องผ่านมาพอดี "อ้าย! " เจ้าหล่อนร้องเสียงหลง ภูธนาหยุดรถทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระวีกระวาดออกมาตรงมาทางผู้เคราะห์ร้าย เขารู้สึกผิดมหันต์ที่ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือ "ขอโทษครับๆ "ภูธนาขอโทษขอโพยใหญ่ เมียงมองผู้หญิงตัวอวบๆ น่ารักน่าหยิก เขายิ้มเจ้าชู้ได้โอกาสในวิกฤตที่จะได้รู้จักเจ้าหล่อนและแสดงความรับผิดชอบ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองความซวยก็ปรากฏทันที "เฮ้ย! นี่พี่ภู"อิงแกเวยกมือชี้หน้า ภูธนาหน้าเหวอพูดไม่ออก "นี่เธอเองน่ะเหรอ" "อ๋อ นี่คงคิดจะแกล้งกันล่ะสิ"เจ้าหล่อนต่อเรื่องต่อราวใหญ่โตเมื่อพบว่าคู่กรณีที่เพิ่งขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือคือศัตรูตัวฉกาจที่ไม่อยากจะพบเจอในยามที่เธอต้องการความสงบสุขของชีวิต "นี่พูดให้มันดีๆ นะ ใครต้องการจะแกล้งเธอ"ภูธนาโวยวายขึ้นมาทันทีที่โดนอิงแก้วกล่าวหา "ใช่แน่ๆ คนอย่างพี่มันลอบกัด นี่คงจะคิดแก้แค้นเรื่องเมื่อวานล่ะสิ ไม่แมนเลยนะขับรถมาแล้วสาดน้ำใส่แบบนี้"หล่อนตั้งแง่พร้อมสรุปเสร็จสรรพว่าเขาผิดเต็มประตู ภูธนาเบิกตากว้างพยายามข่มอารมณ์ให้ถึงที่สุด “ยัยอิง เธอน่ะคิดไปเอง ใครคิดอยากจะยุ่งกะเธอ ก็รู้ๆ คนอย่างเธอมันเรื่องเยอะแถมยังปากร้าย ไม่มีทางที่พี่อยากจะเอาเวลาดีๆ มาทะเลาะให้ประสาทเสียหรอกนะ"เขาสวนไปด้วยความรวดเร็ว อิงแก้วแทบกระพือปีก ก้าวเข้ามาประจันหน้ากับเขาโดยไม่เกรงกลัว "ใช่ก็ไม่มีใครอยากจะยุ่งกะพี่มากนักหรอกนะ คิดว่าวิเศษมากหรือไงที่ใครๆ ก็อยากอยู่ใกล้ แล้วนี่จะทำไงดูชุดฉันสิ"หล่อนโวยวายทั้งเสื้อผ้าหน้าผมเปียกโชก ชายหนุ่มกวาดตามองพลางยิ้มมุมปากขันๆ "ก็กลับไปเปลี่ยนสิถามได้" "พูดปัดความรับผิดชอบนี่ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย" "แล้วจะให้ทำไง"เขาทำหน้าเมินเฉยได้กวนอารมณ์ อิงแก้วร้อนเดือดเป็นกาต้มน้ำ "จ่ายค่าเสียหายมา"จริงๆ หล่อนไม่ต้องการเงินอะไรทั้งสิ้นแต่เพียงอยากจะเอาเรื่องกับคนอยากเขาให้ถึงที่สุด ภูธนาแทบผงะเมื่อได้ฟังข้อเรียกร้อง "มันจะมากไปแล้วนะ พี่ไม่เอาเรื่องที่เธอมาใส่ความก็ดีมากแค่ไหนแล้วคิดได้ไงว่าวันๆ คอยจะหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอ"เขาตอกกลับ อิงแก้วยกมือขึ้นเท้าสะเอว "ทุเรศ! นี่หรือเจ้าของไร่ชาญทิพย์ไม่มีความรับผิดชอบ" "แล้วเธอล่ะ อะไรนิดอะไรหน่อยก็คิดค่าเสียหาย หน้าเลือด! "ภูธนาต่อปากต่อคำไม่ชักช้า อิงแก้วเต้นยิกๆ "อะไรนะ! แล้วพี่ล่ะ มีดีอะไรนักหนาทำอะไรก็ไม่รับผิดชอบ ถามหน่อยสิจะรีบไปไหนถึงได้ขับรถเร็วไม่มองสองข้างทาง เห็นใจคนอื่นหน่อยสิคนอื่นก็รีบแถมยังต้องมาเจอเรื่องซวยๆ แบบนี้อีก ไม่ได้มีเวลาขับรถโชว์หล่อไปวันๆ แล้วก็ว่างที่จะหาเรื่องคนอื่นแบบพี่ ฉันเสียเวลามามากแล้วนะตกลงจะจ่ายค่าเสียหายไหม"อิงแก้วยังไม่เลิกราทวงค่าเสียหายให้จงได้ ภูธนาก็ไม่ยอมท่าเดียวอย่างที่คำโบราณเขาว่า “ขิงก็ราขาก็แรง” "ไม่จ่าย" "อ้อไม่จ่ายใช่ไหม ฉันจะร้องลั่นเลยว่าทายาทใหญ่แห่งไร่ชาญทิพย์น่ะไร้ความรับผิดชอบแค่ไหน" "เธอไม่กล้าหรอก"เขายิ้มมุมปากมองหล่อนท้าทายเต็มประดา อิงแก้วกัดฟันพร้อมยกมือขึ้นป้องปาก "พ่อแม่พี่น้องคะเจ้าของไร่ชาญทิพย์เป็นคนไร้...."อิงแก้วร้องตะโกนดังลั่น ภูธนาไม่รอช้าวิ่งเข้ามาปิดปากเจ้าหล่อนทันทีไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเจอผู้หญิงแบบยายอิงแก้ว “นี่ยัยอิงแก้วเธอจะบ้าไปแล้วเหรอ แหกปากร้องลั่นเสียงดังขนาดนี้” อิงแก้วดิ้นพล่านงับมือภูธนาที่ยกขึ้นมาปิดปาก เล่นเอาเขาต้องรีบชักมือกลับมาสะบัดด้วยความเจ็บ “ใครกันแน่ที่หาเรื่องก่อน” “เธอน่ะมันร้ายกาจ” “พี่ภูก็ใช่ย่อย ส่วนไอ้เรื่องเสื้อผ้าเนี่ย ฉันอโหสิให้แต่เรื่องอื่นๆ ต่อจากนี้ไปไม่แน่ ฉันอาจจะทำแสบกว่านี้ถ้าพี่ยังมาหาเรื่องฉันแบบนี้อีก”อิงแก้วบอกท่าทางเอาเรื่องไม่แพ้ชายหนุ่มที่ก็ไม่ยอมรอมชอมกันง่ายๆ “โอ้โห ทำอย่างจะอยากยุ่งกะเธอนักแหละ ถ้ามันไม่เกิดอุบัติเหตุบ้าๆ นี่ก็ไม่คิดอยากจะพบพาลกับแม่คุณอย่าเธอหรอก” “ฉันก็เหมือนกัน ฉันเกลียด เกลียดขี้หน้านายภูธนาจะแย่อยู่แล้ว แม้แต่ลมหายใจก็ไม่อยากจะใช้ออกซิเจนร่วมกับพี่เลย ต่อให้เหลือพี่เป็นผู้ชายคนเดียวบนโลกใบนี้ ฉันก็ไม่มีทางที่จะเข้าใกล้พี่เด็ดขาด” หล่อนเขย่งเท้าขึ้นให้สูงขึ้นแต่ทว่าตัวเล็กเกินไปที่จะเทียบได้กับตัวเขา ภูธนายิ้มเยาะจับจ้องมองผู้หญิงตัวเล็กที่ชอบอวดดี “ทำอย่างกะที่ผ่านมาอยากจะใกล้เธอนักล่ะ” “ใช่ที่ผ่านมาแม้แต่หน้าก็ไม่อยากจะเห็น จำไว้เลยว่าฉันไม่อยากพบเจอพี่เลยซักนิด”อิงแก้วเชิดหน้าใส่ ภูธนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสะบัดหน้าหนีกันไปคนละทางต่างคนต่างอยู่และใช้ชีวิตของใครของมัน แต่จะจริงหรือที่บอกว่าจะไม่เกี่ยวข้องกัน พวกเขาแน่ใจได้อย่างไรว่าพรมลิขิตจะไม่เล่นงานให้พวกเขาต้องมาร่วมชะตากรรมกันอีกในช่วงเวลานับจากนี้ไป จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 23:11:15

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 4 ภูธนาแยกทางจากคู่กัดอย่างอิงแก้วเพื่อมาติดต่อซื้อขายเฟอร์นิเจอร์ที่จะนำมาตกแต่งร้านกาแฟซึ่งกำลังจะเปิดในไม่ช้า โดยมีสังกร ทวีโชติเพื่อนสนิทเป็นผู้ช่วยและแนะนำเฟอร์นิเจอร์จากร้านให้กับภูธนา และนั่นคือพรมลิขิตที่ทำให้เขาได้พบกับพิมพาไฮโซสาวพราวเสน่ห์ของเหล่าหนุ่มทุกรุ่นทุกวงการ โดยเฉพาะสังกรที่เป็นเอามากมองตามเยิ้มไม่ยอมละ เขารู้จักชื่อเสียงเจ้าหล่อนดีว่าเป็นผู้หญิงพราวเสน่ห์ที่หนุ่มๆ พากันหลงใหลได้ปลื้มกับความงามของเธอ วันนี้ก็โชคดีอย่างบังเอิญที่สาวผู้มีชื่อเสียงแวะผ่านมาพอดี "แกเห็นผู้หญิงคนนั้นไหม คุณพิมพาไอโซสาวพราวเสน่ห์ในยุคนี้เลยนะโว้ย"สังกรผู้จัดการหนุ่มบุ้ยหน้าไปยังสาวมั่นสง่า สวมชุดเดรสสั้นสีโอรสโดดเด่นที่อยู่อีกมุมของร้าน ภูธนาเหลียวมองพลางยิ้มๆ "ก็ดี”เขาพยักหน้าไม่ได้สนใจหล่อนไปมากกว่าเฟอร์นิเจอร์ สังกรกุมหน้าอกตัวเองสายตาเยิ้มหวาน "ไม่คิดจะสนใจบางหรือไง ฉันเห็นแทบจะปล่อยใจไปกับเธอแล้ว"สังกรขอความเห็น ภูธนาฟังได้แต่หัวเราะเล็กน้อย "ฉันไม่คิดจะสนใจใครนอกจากหนูรินอีกแล้ว" "เอาจริงด้วยแฮะ หลงจริงหลงจัง"สังกรออกปากแซวตั้งแต่ภูธนาอยู่กรุงเทพและกลับมาเชียงใหม่เขาก็ไม่เคยมีใครอีกในสายตานอกจากหนูริน "ใช่ หนูรินเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูลที่เหมาะสมกับฉันทุกอย่าง"เขาบอก แต่ยังคงมีคำถามที่ค้างคาภายในใจของตนว่าจริงแท้แล้วเขารักเธอเพียงแค่ความที่เหมาะสมกับตนและหน้าตาสังคมที่ทำให้คู่กันหรือไม่ สังกรเลิกสนใจเพื่อนเลื่อนสายตามองเรียวขาขาวสวยของสาวร้อนเสน่หร้าย "อื่ม ครับพ่อหนุ่มเลือกได้ เชิญรักมั่นไปก่อนนะครับ"เพื่อนหนุ่มเย้าแหย่ก่อนจะเหลียวมองพิมพาที่กำลังเดินตรงทางพวกเขาพอดี ถึงขนาดทำให้สังกรตั้งท่าไม่ติด "นั่นๆ เธอเดินมาทางนี้แล้ว"สังกรพยายามวางสีหน้าให้นิ่งแต่ก็ไม่เนียน  ขณะที่ภูธนาไม่ได้มีอาการหวั่นไหวแม้แต่นิดเมื่อหล่อนหยุดอยู่ตรงหน้า "อ้าว! สวัสดีค่ะคุณสังกรและ....."หล่อนกล่าวทักทายสังกรเจ้าของร้านก่อนจะเหลียวมองภูธนาอยู่พักนึกสะดุดตาชายหนุ่มผิวขาว ร่างสูง ไหล่กว้างสง่าน่าลูบไล้ ภูธนายิ้มกว้างได้น่าดูโค้งศีรษะเล็กน้อย "สวัสดีครับผมภูธนา ศรีธิชัยชาญ" "ภูธนา ศรีธิชัยชาญ ทายาทแห่งไร่ชาญทิพย์ใช่ไหมคะ" “ใช่ครับ” “ยินดีมากค่ะที่ได้รู้จัก”หล่อนยื่นมือส่งให้เขาออกหน้า ภูธนายกมือขึ้นจับตอบโดยมารยาท พิมพายิ้มกรุ้มกริ่มถูกใจในตัวเขามาก เจ้าของไร่ชาญทิพย์ที่สาวๆ ต่างก็กล่าวขวัญในเวลานี้ไม่ผิดจากคำพูดของใครต่อใครที่ต่างร่ำลือถึงความสง่าและหน้าตาดีหล่อราวกับพระเอกหน้าจอทีวี "อ่อ ดิฉันได้ยินชื่อคุณบ่อยมากจากข่าววงสังคม ก็เพิ่งได้มาพบกับตัวจริงก็วันนี้ ดูดีมากกว่าที่คิดไว้" พิมพาสบตามองทายาทใหญ่แห่งไร่ชาญทิพย์พิจารณาถึงรสนิยมการแต่งตัวรวมถึงการวางตัวซึ่งจัดได้ว่าเขาคือชายหนุ่มที่ดีพร้อมและน่าคบค้าสมาคมอยู่ไม่น้อย “คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”เขาวางตัวได้นิ่งดีกว่าสังกรที่พยายามทำตัวเป็นพวกเจ้าชู้คอยมองตามหล่อนราวกับโรคจิต “เอ้ ว่าแต่คุณมาเลือกเฟอร์นิเจอร์ไปตกแต่งบ้านหรือคะ” “อ่อ เปล่าครับผมกำลังจะเปิดธุรกิจใหม่เร็วๆ นี้” “ธุรกิจใหญ่เลยหรือเปล่าคะ”หล่อนยังคงถามต่อไม่ให้ขาดช่วงบทสนทนา และแน่นอนสังกรก็แทรกคำพูดไม่ได้ด้วยเช่นกัน "เปล่าหรอกครับ เป็นธุรกิจร้านกาแฟเล็กๆ แต่เน้นบรรยากาศสบายๆ " "น่าสนมากเลยค่ะ"พิมพาแสร้งทำเป็นสนใจในธุรกิจแต่แท้จริงแล้วเธอสนใจในตัวเขามากกว่าสิ่งอื่นใดในตอนนี้ "ไม่ทราบตอนนี้ยังต้องการหุ้นส่วนอีกหรือเปล่าคะ" "พอดีผมมีหุ้นส่วนแล้วครับ"ภูธนากล่าว พิมพายิ้มแหยๆ ไม่เชิงเสียหน้าแต่ก็รักษากิริยาไว้ "อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ"หล่อนยังไม่เลิกวางตาจากเขาพยายามทุกวิถีทางให้ได้เข้าไปใกล้ชิดกับเขาให้ได้มากที่สุด พลางมองสังกรอยู่แวบในขณะที่เขาส่งสายตาหยาดเยิ้มมาให้ "แต่พิมสนใจอยากจะทำธุรกิจเหมือนกัน ไม่ทราบคุณภูว่างไหมคะที่จะแนะนำพิม" "ได้สิครับ ยินดีเสมอ"ภูธนาตอบเป็นมารยาท ถึงแม้จะรู้สึกหวั่นไหวไปกับส่วนเว้าส่วนโค้งจากชุดเดรสที่รัดติ้วของเธอไม่ได้ พิมพากัดริมฝีปากเล็กน้อยแตะแขนภูธนาเบาๆ "ก็ถ้าเป็นวันนี้จะได้ไหมคะ พิมอยากได้ความรู้จะได้ปรับมาใช้เร็วๆ "หล่อนถามเสียงออดอ้อนใช้มารยาร้อยเล่มเกวียน สังกรมองเพื่อนด้วยแววตากลมวาวบอกเชียร์ให้รีบตกลง ภูธนากระตุกยิ้ม มีหรือจะปฏิเสธถึงจะเป็นเสือสิ้นลายแต่ถ้ามีเหยื่อวิ่งมาหาชวนให้กัดกินถึงขนาดนี้คงไม่ปล่อยไปง่ายๆ "ถ้าตอนนี้คงต้องขอตัวก่อนเพราะผมติดธุระที่ร้าน แต่ถ้าเป็นตอนเย็นน่าจะสะดวกกว่า"ภูธนาตอบรับ เขายังคงลายเสือไว้ภายใต้มาดนิ่ง พิมพาวาดลวดลายได้ถึงพริกถึงขิงขนาดที่ทำให้เสือถอดเล็บต้องกลับมาตอบตกลงได้ก็เรียกได้ว่าหล่อนไม่ธรรมดาเช่นกัน "พิมจะรอนะคะ หวังว่าคงไม่ทำให้ผิดหวัง"เจ้าหล่อนยิ้มยั่วยวนให้ท่าเขาเต็มที่ และภูธนาก็ไม่ได้โง่ที่จะเดาเกมไม่ออกว่าหล่อนมีใจให้กับเขา ภูธนาคอยแก้ตัวตัวเองว่าไม่ได้คิดนอกใจหนูริน แค่ขอเวลาให้กับพื้นที่เล็กๆ ที่จะลองรู้จักผู้หญิงพราวเสน่ห์กระชากใจให้มากกว่านี้นิดหน่อยเท่านั้น ในตอนเย็นภูธนาเข้ามายังร้านหาอาหารสุดหรูหลังจากมีนัดกับพิมพาเมื่อตอนกลางวัน ไฮโซสาวสุดเซ็กซี่มารอ อยู่ก่อนแล้ว หล่อนยกเลิกนัดกิตติกะทันหันโดยไม่สนว่าวันนี้จะเป็นวันที่สำคัญอย่างไรสำหรับเขาและเธอ ตอนนี้ไม่มีอะไรที่พิเศษยิ่งไปกว่าผู้ชายที่เป็นที่กล่าวขวัญอยู่ในกระแสตอนนี้ หล่อนสามารถพาเขามาดินเนอร์ใต้แสงเทียนได้นับว่าเป็นภาคภูมิใจในฝีมือที่หลอกล่อบุรุษที่มีดีกรีระดับทายาทแห่งไร่ชาญทิพย์ยังต้องหลงติดกับเสน่ห์เข้าอย่างจัง “ขอโทษด้วยนะครับคุณพิมพา ผมไปทำธุระอาจสายไปสักนิด” เขาโค้งศีรษะลงเล็กน้อย หญิงสาวเอื้อมมือไปแตะปลายนิ้วเขาเล็กน้อยแสดงความเห็นอกเห็นใจ “ไม่เป็นไรค่ะ พิมก็เพิ่งมาเหมือนกัน พิมไม่เรื่องมากหรอกค่ะคิดอยู่แล้วค่ะว่าคุณภูติดธุระ”ภูธนายิ้มจางๆ แอบหวั่นหลงความงามของหล่อนจนถอนตัวไม่ขึ้น “เออ...เรามาเข้าเรื่องเลยไหมครับ” “แหม จะรีบไหนหรือคะ ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรก็เข้าเรื่องเลย” “ผมเกรงว่าคุณพิมจะรอ” “ไม่หรอกค่ะ เรามาคุยเรื่องอื่นๆ กันก่อนไม่ดีกว่าหรือคะ” พิมพายิ้มหยาดเหยิ้ม ขยับตัวเล็กน้อยให้เข้ามาใกล้ชิดพลางปลายตามองชายหนุ่มด้วยมารยาหญิง ภูธนาพยักหน้าเล็กน้อยเพราะรู้ทันว่าหล่อนกำลังประวิงเวลาให้อยู่ด้วยกันนานๆ “ไร่กาแฟชาญทิพย์เป็นอย่างไรบ้างคะ” พิมพาชวนถามสัพเพเหระแต่สายตามิวายหยอกเย้าเขาอยู่เรื่อยๆ “ก็ดีครับ ไม่มีปัญหาอะไรมาก ผมยังคงต้องศึกษาอยู่ซักระยะคงจะลงตัวได้” “แหม อีกไม่นานก็เข้าที่เข้าทาง เพราะว่ามีคุณภูน่ะแหละค่ะที่กลับมาดูแลกิจการ เป็นมิ่งขวัญให้คนในไร่ พิมเชื่อว่าคุณต้องได้เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแห่งปีแน่ๆ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าในยุคนี้จะมีคนที่ทำงานที่เก่ง แถมยังหนุ่มยังหล่อได้ขนาดนี้”พิมพาเยินยอในตัวเขาอยู่ไม่น้อย ซึ่งภูธนาก็พอรู้สึกว่าใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวคงเพราะผู้หญิงร้อนแรงอย่างพิมพาที่เข้าถึงเนื้อถึงตัวและเขาก็คือเสือ เมื่อมาเจอแม่สาวพราวเสน่ห์ขนาดนี้ก็อดใจให้หลงใหลไปไม่ได้ “จริงๆ คงเป็นเพราะบารมีพ่อผมมากกว่าที่ทำให้ไร่ชาญทิพย์ประสบความสำเร็จมาถึงทุกวันนี้” เขาถ่อมตน หล่อนพอใจไม่น้อยยกมือขึ้นแตะมือเขาเบาๆ พลางเขี่ยนิ้วเล็กน้อย “หายากนะคะ ผู้ชายแบบคุณภู ใครได้เป็นแฟนคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ” เจ้าหล่อนออดอ้อนเต็มที่ไม่มีการเว้นช่องไฟให้ชายหนุ่มตั้งสติ “ผมก็ไม่ได้ดีอะไรมากหรอกครับ คนเราก็มีข้อเสียบางเล็กน้อย” “แต่ผู้ชายที่มีข้อเสียน่ะบางทีก็มีเสน่ห์ไม่น้อยนะคะ โดยเฉพาะคุณไม่ว่าจะทำอะไรก็ทำให้สาวๆ เคลิ้มตามได้”พิมพาช่างมีเสน่ห์แพรวพราวเหลือร้ายชุบชีวิตคาสนาโนวาหนุ่มหวนกลับมาอีกครั้ง หล่อนค่อยๆ เลื่อนมือเรียวสวยขึ้นมาแตะริมฝีปากชายหนุ่มด้วยความนุ่มนวล สบแววตาสวยประกายนั้นเย้ายวนให้ภูธนานึกเคลิ้มไปชั่ววูบ เสียงโทรศัพท์ของพิมพาขัดขึ้น หญิงสาวสะดุ้งเหลือกตามองขัดอารมณ์หยิบโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าปลายสายคือกิตติถึงกลับหัวเสียรีบขอตัวออกมาคุยด้านนอก “พิมอยู่ไหน ผมรอนานแล้วนะ” “พิมติดธุระอยู่นะคะค่ะกิตติ วันนี้คงไปทานข้าวที่บ้านกิตติไม่ได้แล้วนะคะ” “แล้วทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก” “ก็พิมยุ่งนี่คะ พิมคิดว่าพิมจะไปทันน่ะค่ะ”พิมพาขึ้นน้ำเสียงห้วนๆ นึกแค้นใจที่กิตติโทรมาขัดจังหวะ “วันนี้เป็นวันอะไรพิมจำไม่ได้หรือครับ” “จำไม่ได้หรอกค่ะ วันอะไรของกิตติ พิมไม่มีเวลาว่างมากหรอกนะคะ แค่นี้นะ”เจ้าหล่อนวางหูฉับไว หน้าซีดเล็กน้อยที่คนอีกฟากฝั่งโทรมาตามจิกตามล้างไม่หยุดหย่อน โธ่ ยังไม่รู้ตัวเองอีกว่าด้อยกว่าเจ้าของไร่ชาญทิพย์แค่ไหน พิมพากลับเข้ามาในร้าน ภูธนายิ้มละไมมาดนุ่มถึงแม้มิวายจ้องมองสัดส่วนเนื้อนมไข่อย่างลงตัวของหล่อน ไฮโซสาวรู้ถึงใจว่าเขาต้องการหล่อนมากขึ้น ผู้ชายคนนี้ทั้งหล่อและคุณสมบัติดีพร้อมทุกอย่าง หากปล่อยไปก็โง่มากแล้ว “พอดีคุณพ่อโทรมาน่ะค่ะ” “ธุระด่วนหรือครับ” “อุ้ย! เปล่าเลยนะคะ”หล่อนส่ายหน้าหัวเราะกลบเกลื่อนภายในใจลุ่มร้อนกลัวว่าฝ่ายใดจะจับได้ “เรามาเข้าเรื่องของเราเลยดีไหมคะ” “อ่อ ได้สิครับ”ภูธนาพยักหน้า เจ้าหล่อนยิ้มนัยน์ตาประกายอีกครั้ง “ถามตรงๆ ได้ไหมคะว่าคุณมีใครแล้วหรือยัง”เร็วกว่าที่คิด ภูธนายิ้มเยาะเล็กๆ เพราะพิมพามาได้เข้าทางพวกผู้หญิงที่เข้ามาพบกันไม่กี่นาทีก็เหมาว่าเขาเป็นแฟนแล้ว “เอ่อ ผม...”โทรศัพท์ขึ้นมาขัดจังหวะ แต่คราวนี้เป็นของภูธนาเองซึ่งปลายสายก็ไม่ใช่ใครไปเสียนอกจากบูรณา “ขอโทษนะครับ ผมขอรับโทรศัพท์สักครู่”ภูธนา ไม่ได้ลุกออกจาโต๊ะแต่รับโทรศัพท์เปิดเผย “มีอะไรหรือบูร” “พี่ภู พี่ภูอยู่ไหน”ไม่พูดพร่ำก็ใส่มาเป็นชุดเล่นเอาชายหนุ่มตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย “มีอะไรหรือ” “แย่แล้วค่ะพี่รีบกลับมาเลยนะคะ ตอนนี้มีคนงานในไร่กลุ่มหนึ่งทะเลาะกันค่ะ ดูท่าจะไม่ยอมกันง่ายๆ” “จริงเหรอแล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง” “ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมค่ะ ทำท่าจะยกพวกตีกันแล้ว โอ้ย! บูรกลัวมากคุณพ่อกับคุณแม่ก็ไม่อยู่พี่ภูรีบกลับมานะคะ” “อ่อได้ เดี๋ยวพี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ แค่นี้นะ”วางหูทันพลัน ภูธนาหันมาหาหญิงสาวท่าทางเร่งรีบร้อนรน “ผมต้องไปก่อนพอดีในไร่มีเรื่อง” “แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหมคะ” “ครับ”เขาตอบไร้สายตาอาลัยพลางเดินเร็วๆ ออกไปเพราะเป็นห่วงที่บูรณาที่แก้ปัญหาอยู่คนเดียว พิมพานึกเสียดายอยู่ไม่น้อยอีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นที่จะรู้ว่าเขามีใครอยู่ในใจอยู่แล้ว แต่ถึงเขาจะตอบว่ามีแล้วมันก็ไม่เป็นสาระสำคัญที่ทำให้เธอเลิกราที่จะเอาชนะใจ ถ้าหากเขามีคนรักจริง หล่อนก็จะแย่งมาให้จงได้ยิ่งได้ยากมันยิ่งท้าทาย แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 54 13:01:33 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 54 23:22:04 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 23:18:52

ความคิดเห็นที่ 10 อิงแก้วเดินทางมาถึงหน้าบ้านของกรวิทที่ไม่ไกลไปจากร้านหนังสือเข้าแยกอีกนิดจะพบพบกับบ้านปูนสองชั้นมีรั้วติดกันอยู่สองสามหลัง บ้านหลังที่สามที่มีต้นมะยมอยู่หน้าบ้านคือบ้านของกรวิท เจ้าหล่อนเดินมาหยุดอยู่หน้าบ้านที่แง้มประตูทิ้งไว้ จึงถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านที่ปูพื้นด้วยศิลาแลง ริมสองข้างทางมีต้นดอกเข็มตัดเป็นพุ่มยาวตรงมาถึงประตูบ้านสีขาวมีป้ายเขียนไว้ว่า “บ้านแห่งความสุข” เจ้าหล่อนเหลียวกรวิทที่โบกมือเหยงๆ อยู่ไกลๆ ทำตัวผิดปกติด้อมๆ มองๆ ชอบกล อิงแก้วในชุดไหมพรมที่โดนน้ำคลำมาหมาดๆ ปล่อยผมยาวสลวยดูดีเดินตรงเข้าไปหาเพื่อน “ฉันมาแล้ว” เจ้าหล่อนทัก กรวิทที่เดินเร็วแทบวิ่ง “มาดูนี่ว่าเกิดอะไรขึ้น”เขาบอกรีบจูงมือเพื่อนสาวลัดสนามหญ้ามาหยุดใต้ต้นมะม่วงมองเห็นกิตติที่ยังอยู่ในอาการซึมๆ เหม่อมองดวงดาวในยามค่ำคืนฟังเสียงจักจั่นร้องระงม อาจดูเหมือนเขาโรแมนติกที่มองดวงดาวแต่หากมองเข้าไปที่แววตาจะรู้ว่าเขากำลังเศร้าสร้อย “เกิดอะไรขึ้นเหรอ” อิงแก้วถามเสียงค่อย กรวิทถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ยัยพิมพาผิดนัดกินข้าว พี่กิตติเลยซึม” กรวิทบอก “พิมพา...แฟนพี่กิตติเหรอ” อิงแก้วถามจ้องกิตติหน้าหงอยเหงา เห็นแบบนี้แล้วอยากเข้าไปปลอบโยนและให้กำลังใจแต่ก็ต้องหักห้ามใจของตนเองเช่นกัน “ก็ประมาณนั้น”กรยักไหล่ อิงแก้วนิ่งหน้าเศร้าลงถนัดตานึกขันในใจตนเอง เวลาที่หล่อนปลื้มใครก็มักจะเป็นบุคคลที่มีเจ้าของเสียแล้วและก็น่าเสียดายที่ไม่มีวันที่จะได้ครอบครองใจเขาคงได้แค่แอบมองในมุมเล็กๆ ตามเคย บางทีชีวิตในละครที่ว่าเน่าแล้วชีวิตจริงมันก็ไม่ต่างกันเท่าไร เผลอๆ อาจจะเน่ายิ่งกว่าด้วยซ้ำ “ก็ว่าแล้วเชียว คนดีๆ แบบพี่กิตติคงจะมีเจ้าของอยู่แล้ว” “ถ้าคนอื่นจะไม่ว่าอะไรเลย”กรวิททำเบื่อหน่าย เหลือบตามองอิงแก้วที่ยังยืนคอตกเล็กน้อย “เป็นอะไรเหรอ ทำไมทำหน้าแบบนั้น” กรวิทถามอิงแก้วที่ดูเงียบผิดปกติ “ไม่มีอะไรหรอก” อิงแก้วส่ายหน้า กรวิทตั้งหน้าตั้งตาพูดต่อ “คนนี้รับไม่ได้จริงๆ เธอรู้ไหมตอนที่พี่กกิตติไปเมืองนอกน่ะ มีข่าวคั่วผู้ชายไม่เว้นแต่ละวัน ฉาวรายวันทั้งเรื่องผู้ชาย เที่ยวเก่ง ดื่มจัด ชอบดูถูกคนอื่นอีก ถ้าจะให้พี่กิตติได้แต่งงานกะยัยนั้น เรายอมให้แต่งกะเธอดีกว่ายัยอิง”คำพูดของกรวิทที่ทำให้อิงแก้วนิ่ง หน้าแดงฉ่าไปทั่วใบหน้า รวมทั้งกรวิทที่ชะงัก นึกทวนในคำพูดของตนเองก่อนจะเหลียวมองดูเพื่อน ที่อมยิ้มน่ารัก หน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่อะไรและที่สำคัญยังไม่มีแฟน “เฮ้อ! จริงๆก็ไม่อยากได้นักหรอกพี่สะใภ้แบบนี้ เขาคบกันมานานแล้ว แต่เราไม่ปลื้มหล่อนเลย” “ทำไมพี่กิตติถึงได้ซึมขนาดนี้ล่ะ วันนี้สำคัญยังไง”อิงแก้วหันไปสบตากับเพื่อนหนุ่ม “ครบรอบวันที่ครบกันน่ะสิ” “น่าสงสารจัง”เจ้าหล่อนลากเสียงยาว กรวิทดูจะหัวเสียไม่น้อยที่พิมพามีอิทธิพลกับพี่ชายของเขาได้มากขนาดนี้ “งั้นเธอเข้าไปชวนพี่กิตติคุยหน่อยสิ ดูท่าทางจะเป็นเอามากเลย” เขาบุ้ยปากไปทางพี่ชายที่ยังซึมกะทือนั่งทำมิวสิควีดีโออยู่ที่ม้าหินอ่อนเพียงลำพัง อิงแก้วอ้ำอึ้งใจหนึ่งก็อยากไปอีกใจหนึ่งก็เกรงๆ “แล้วทำไมแกไม่ไปล่ะ”อิงแก้วถาม กรวิทส่ายหน้า “ก็เธอออกจะตลก น่าจะช่วยให้พี่กิตติดีขึ้นก็ได้ เธอก็รู้ว่าเราน่ะคงทนไม่ได้เรื่องยัยนั่น ถ้าเราติยัยพิมขึ้นมาพี่กิตติคงไม่พอใจ” ใจจริงหล่อนออกจะเป็นห่วงกิตติมากด้วยซ้ำ อาจจะจริงตามนิยามรักของคนแอบชอบที่ว่าแค่เห็นคนที่เราชอบสบายใจเราก็สบายใจด้วย อิงแก้วเดินตรงมายังม้าหินอ่อนที่กิตตินั่ง ในมือถือจานขนมที่กรวิทยัดเยียดเอามาให้เพราะเป็นห่วงไม่ได้ที่กิตติไม่ยอมแตะอาหารลองท้องเลยซักอย่าง มัวแต่เหม่อลอยไม่สนคนรอบข้างที่เขาเป็นห่วงเป็นใยแท้จริง ถ้าหล่อนเป็นพิมพาคงไม่ทำร้ายนี้ผู้ชายแสนดีและอบอุ่นอย่างกิตติแน่ “พี่กิตติ”อิงแก้วเดินนั่งลงฝั่งตรงข้ามของโต๊ะม้าหินอ่อน ชายหนุ่มสบตากับเธอพลางยิ้มเล็กน้อย นั่นยิ่งทำให้เจ้าหล่อนแพ้ใจตัวเองไม่ได้ ภาพของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้ต้องฝืดฝืนใจที่จะหลอกตัวเองว่าหล่อนมาเพื่อเป็นที่ปรึกษาเท่านั้น “มีอะไรเหรอจ้ะ” “อิงเห็นพี่กิตติซึมแล้ว มันแย่ยังไงไม่รู้”หล่อนบอก ชายหนุ่มนิ่งไปครู่แต่ยังฝืนยิ้ม “พี่ไม่ได้ซึมสักหน่อย แค่มานั่งดูดาว”เขาแสร้งทำเป็นยิ้มมีความสุข แต่แววตายังเศร้าหมองเหงาหงอยปนความน้อยใจ “สีหน้าน่ะปรับแต่งได้นะคะ แววตาน่ะมันปรับไม่ได้หรอก”อิงแก้วพูดโดนเข้ากลางใจ กิตติถอนหายใจก้มหน้าลงเล็กน้อย “พี่เสียใจนิดหน่อยน่ะ” “อิงเข้าใจค่ะ พี่กิตติเศร้าอยู่ อิงก็เคยเป็นค่ะ” เจ้าหล่อนบอก กิตติเลื่อนสายตามองหล่อน “อิงเคยอกหักเพราะคนคนนั้นไม่รักอิง อิงแย่กว่าพี่ซะอีก แค่ให้เขามองอิงในสายตาไม่ได้ก็แย่อยู่แล้ว มันเหนื่อยมากเลยรู้ไหมคะกับการวิ่งตามและทำเพื่อเขามากมาย กะอีแค่แฟนไม่มาตามนัดยังเล็กขี้ประติ๋ว ดีกว่าคนบางคนที่อยากจะมีรักแต่ก็ไม่มีโอกาสสัมผัสเลย”อิงแก้วพูดน้ำตาซึมนึกย้อนไปถึงอดีตที่ผ่านมา “พี่คงคิดมากไปเอง”กิตติหันมาสบตากับอิงแก้ว “พี่กิตติอย่าคิดมากนะคะ รู้ไหมว่าคนที่เขาเป็นห่วงเขาไม่สบายใจแทนนะคะ”อิงแก้วพูดแทนหัวใจของตนเองโดยที่เขาไม่เคยจะรู้เลยว่าคนที่แอบปลื้มเขาเจ็บยิ่งกว่า “พี่กิตติยังมีคนให้รักและเขาก็รักพี่นะ”อิงแก้วพูดต่อแอบอิจฉาถึงคนที่มีความรักอย่างที่เธอไม่เคยสัมผัส “แต่อิงก็ไม่เคยท้อนะคะ เวลาที่อิงท้อใจ อิงก็มักจะระบายออกมา ไม่ต้องให้ใครฟังหรอกนะคะแค่เงยหน้ามองคุยกับดวงดาวก็สบายใจแล้ว รู้ไหมดวงดาวน่ะเค้าใจดีรับฟังเราทุกเรื่อง เวลาที่เราคิดว่าไม่มีใครเข้าใจไม่มีใครรับฟัง ดวงดาวเค้ารอให้เราเล่าความทุกข์ให้ฟังนะคะ เผลอๆ คนที่อยู่อีกฟากของท้องฟ้าอาจจะรับรู้ความเศร้าของพี่กิตติและเค้าก็อยากจะช่วยให้พี่กิตติหายเศร้าและยิ้มกว้างอีกครั้ง” ดาวพราวสว่างระยิบระยับสะท้อนแววตาของอิงแก้วเป็นประกายพราว กิตติเงยหน้ามองท้องฟ้าสีเข้มที่ปรากฏความงดงามของเหล่าดารา “แล้วอิงก็จะอธิฐานว่า ขอให้ดวงดาวอวยพรให้คุณต้นโอ๊คมีความสุขนะคะ” เจ้าหล่อนหลับตาพริ้มและเผลอเอาคำที่ติดปากพูดออกมาจนได้ กิตติอมยิ้มเล็กน้อยแลมองเจ้าหล่อน “แอบชอบคุณต้นโอ๊คเจ้าของไร่ทานตะวันนั่นเอง”อิงแก้วยกมือปิดปาก แต่เขาก็รู้ความลับหมดแล้ว “พี่เชื่อนะต่อไปอิงก็ต้องเจอคนที่ใช่ คนนั้นจะรักอิงมากเพราะอิงเป็นเด็กน่ารักเวลาได้อยู่ด้วยแล้วโลกสดใส” กิตติบอกช อิงแก้วอมยิ้มขวยเขินกับสายตาของเขาที่ทอดผ่านมาช่างแสนอบอุ่น “เออ งั้น...อิงจะขออวยพรให้พี่กิตติจะได้ไหมคะ” “หือ”เขาเลิกคิ้ว เมียงมองญิงสาวที่ยังคงยิ้มแย้มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ดวงดาวคะ อิงแก้วขออวยพรให้พี่กิตติอารมณ์ดี ขอให้พี่กิตติมีความสุขและก็ขอให้พี่กิตติสมหวังในความรัก วันนี้พี่กิตติอาจจะเศร้า อาจจะมีน้ำตา แต่อิงแก้วอยากให้พี่กิตติมีความสุขมีรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนี้อีกครั้ง ดวงดาวและอิงอยู่กับพี่กิตติเสมอ เมื่อใดพี่กิตติไม่มีใครขอให้มองท้องฟ้า พี่กิตติก็จะรู้ว่าพี่ไม่ได้อยู่คนเดียวแต่ยังมีดวงดาวนับล้านที่อยู่กับพี่ และที่สำคัญอีกฟากของท้องฟ้ายังมีอิงที่เป็นเพื่อนพี่กิตติในยามพี่กิตติไม่มีใคร”กิตติยิ้มละไม มองดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราของหญิงสาว ถ้าหากเขาไม่มีพิมพาตอนนี้หัวใจอาจจะหลงมาที่แม่สาวน้อยคนนี้ หล่อนช่างพูดและให้กำลังใจเขาจนแทบจะหายเศร้าไปปลิดทิ้ง “แล้วนี่เสื้อผ้านี่ไปโดยอะไรมา ทำไมมันเป็นดอกดวงแบบนี้ล่ะ”เขาเปลี่ยนเรื่องแก้เขินที่แอบคิดกับหล่อนเลยเถิด หญิงสาวก้มลงมองชุดกระโปรงที่เปื้อนโคลนเล็กน้อยก่อนหวนกลับไปคิดเรื่องหน้าโมโหที่โดนภูธนาเล่นงานมา “มีไอ้บ้าคนหนึ่งน่ะคะ มารยาทเสียมากขับรถมาไม่ดูตาม้าตาเรือเลยซัดเอาน้ำคลำข้างทางโดนใส่เสื้อผ้าอิงตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดแล้วเจ็บใจชะมัด”อิงแก้วทำหน้าบึ้งตึงราวกับมีภูธนาอยู่ต่อหน้า กิตติขยับมือไปหยิบขนมเข้าปาก อิงแก้วมองตามได้แต่ดีใจที่เขากินอะไรบ้างแล้ว “แย่จัง แต่อย่าคิดมากไปเลยคนพวกนี้คงต้องไปฝึกมารยาทมาใหม่ตั้งแต่เริ่มต้นเลย”ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางกวาดตามองเสื้อผ้าหน้าผมที่แลดูน่ารักน่าชังดั่งสาววัยแรกแย้มก่อนจะเหลียวมองไปบรรยากาศรอบกายที่มืดสนิทแล้ว “นี่ก็ดึกแล้ว ให้พี่ไปส่งนะอิง” “ไม่เป็นไรค่ะ บ้านอิงก็อยู่ไม่ไกล” “ไม่ได้หรอกพี่เป็นห่วงให้พี่ไปส่งนะ เกิดมีไอ้บ้าที่ไหนมารังแกอิงพี่จะได้ช่วยได้” เขาเตือนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง หญิงสาวหน้าแดงเมื่อได้ฟังคำพูดนี้ “ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”อิงแก้วยิ้มกรุ้มกริ่ม หัวใจเจ้าหล่อนเริ่มพองโตเพราะผู้ชายอบอุ่นคนนี้ที่ทำให้หัวใจเป็นสีชมพูหวาน ท้องฟ้าวันนี้สวยกว่าวันไหนๆ ดาวดวงน้อยพากันส่งยิ้มเมื่อมีเขาเคียงข้างในยามนี้เป็นดั่งฝันจนอยากจะอยู่ในห้วงนินทรานี้ตราบชั่วนิรันดร์ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 54 13:04:05 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 23:21:17

ความคิดเห็นที่ 11     เช้าวันที่อากาศแสนสดใส อิงแก้วปั่นรถจักรยานคันโปรดเพื่อเดินทางไปเยี่ยมเยียนต้นโอ๊คตามปกติ หล่อนมีเรื่องจะเล่ากับเขามากมายซึ่งไม่พ้นเรื่องของกิตติพี่ชายของนายกรวิท ต้นโอ๊คเป็นที่ปรึกษาที่ดีมากเขาเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่หล่อนไว้ใจคนหนึ่งถึงแม้จะอกหักจากเขามาก็ตามหล่อนก็ไม่เคยโทษที่เขาไม่รักเธอ อิงแก้วในชุดเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนกางเกงขาสั้น สะพายกระเป๋าพาดไหล่ มัดผมหางม้า สวมหมวกไหมพรมสีขาวสะอาด ปั่นจักรยานไปยังไร่ภูตะวันฝั่งตรงข้ามไร่ชาญทิพย์ แต่มิวายต้องมาเจอปัญหาใหญ่ไม่คาดฝันในระหว่างที่เดินทางผ่านกลางถนนสายใหญ่ทอดยาวตัดผ่านไร่ชาญทิพย์อยู่นั้น รถจักรยานเจ้ากรรมเกิดยางรั่วเข้ากะทันหัน อิงแก้วไหวตัวโครงเครงจึงรีบหยุดเบรกมือทันที ก้มๆ เงยๆ มองล้อรถด้านหลังซึ่งแบนสนิทติดกับพื้น “โอ้ย! ยางรั่วได้ไง”หล่อนลงจากรถเหลียวซ้ายแลขวาหาความช่วยเหลือ “ตายแน่เลย มาเสียอะไรกลางทาง ไม่มีใครอยู่ซักคน”ดีที่ตอนนี้ยังเช้าหากเป็นตอนช่วงบ่ายหล่อนก็จะเกลียมติดถนน พระอาทิตย์สมัยนี้ยิ่งร้อนเผาผลาญแทบละลาย “เอาละนะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ทางข้างหน้าอาจมีร้านซ่อมรถอยู่ก็ได้”เจ้าหล่อนฮึดสุดใจ จูงรถจักรยานบนเส้นทางดินแดงที่ทอดไกลสุดลูกหูลูกตาอย่างเดียวดาย ภูธนาขับรถจิ๊บมาพร้อมกับนายจ่อยหัวหน้าคนงานตัวใหญ่มีหนวดที่ปลายคางหน้าตากวนประสาทแต่เป็นคนอารมณ์ดีและนายแป๊ะหนุ่มตัวเล็กท่าทางกระตุ้งกระติ้งที่ชอบการแต่งหน้าเป็นชีวิตจิตใจ ทั้งสองถูกส่งตัวมาเป็นผู้ช่วยให้ภูธนาและดูทั้งสองจะไปด้วยกันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่ว่าเจ้านายจะไปที่ไหนก็ต้องมีสองหน่อติดตามกันไปตลอด จนเรียกว่าเป็นมือซ้ายกับมือขวาของภูธนาเลยก็ว่าได้ ชายหนุ่มขับรถผ่านมาทางถนนตัดผ่านทางไร่ทานตะวันนึกเอะใจในลางสังหรณ์แปลกๆ ที่อยากจะผ่านเส้นทางนี้เสียดื้อๆ แทนที่จะขับตัดผ่านกลางระหว่างบ้านไปโรงคนงาน รถจี๊บคันใหญ่แล่นตรงมาจับจังหวะที่เห็นว่ามีหญิงสาวตัวเล็กเดินมาแต่ไกลเขาจึงชะลอ ความเร็วไว้เล็กน้อยมองยางแบนสนิทต้องเดินย่ำตอกน่าสงสาร เจ้าหล่อนตรงเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ขณะที่ภูธนาขับชะลอช้าๆ พลางเหลียวมองผู้หญิงคนนั้นซึ่งก็คืออิงแก้วนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 54 13:04:48 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 54 23:26:33 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 23:25:26

ความคิดเห็นที่ 12 แหะแหะ อ่านจนถึงตอนนี้แล้วครับ ยังคอยอ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 23:58:02

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณนะคะ ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 09:05:31