ความคิดเห็นที่ 1 ระหว่างดรุณีน้อยไตร่ตรองอยู่ ก็เกิดเสียงโวกเวกของหมู่คนดังขึ้นจากทิศตะวันตก สือหย่งหลุนเงี่ยหูฟังแล้วร้องว่า “เสียงพี่ใหญ่นี่ ทางนั้นคงตามหาพวกเรา” ฟ่านไป่หนิงจึงพูดกับโอวฉีกวนว่า “ท่านไปเถอะ” พอได้คำอนุญาต นักฆ่าก็ลนลานจากไปทันที ระหว่างนั้นนางค่อยหันหน้าไปหาเด็กหนุ่ม “ที่ข้าปล่อยมันไป ท่านโกรธหรือไม่” “มันสมควรตายก็จริง แต่การไร้วรยุทธ์นี่คงเจ็บปวดยิ่งกว่าตายเสียอีก เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว” สิ้นประโยค สือหย่งจวินก็รุดมาถึงพอดี ครั้นเห็นหน้าทั้งคู่เข้าหลานคนโตสกุลสือจึงร้องว่า “พวกเจ้าเป็นอันใดหรือไม่ แล้วโอวฉีกวนเล่า” มันย่อมคาดเดาได้ว่าสองหนุ่มสาวคงไม่คิดหนีจากพวกพ้องออกมาเอง ต้องเป็นฝีมือนักฆ่าแน่ จึงตามหาอย่างกระวนกระวาย แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเป็นอันตรายก็แปลกใจนัก ดรุณีน้อยอธิบายว่า “ข้าท้าโอวฉีกวนว่ามันไม่มีทางใช้วิชารอยอเวจีทะลวงสายคาดหน้าผากพี่หย่งหลุนได้ โชคดีที่มันรับคำท้าแล้วทำไม่สำเร็จ ทั้งยังตกใจที่พี่หย่งหลุนใช้มีดสั้นแทงใส่ไปหนึ่งแผล” นางชี้รอยเลือดจากนิ้วชี้ของโอวฉีกวนประกอบคำ “ถึงรีบหนีไป” สือหย่งจวินมีหรือจะเชื่อเรื่องหลอกเด็กเช่นนี้ พอมันซักไซ้หนักเข้านางก็เอ่ยประโยคไม้ตาย “แล้วพี่ใหญ่คิดว่าเพราะเหตุใดมันถึงยอมรามือง่าย ๆ เล่า” เมื่อสือหย่งจวินอึ้งไปอย่างจนถ้อยคำนางก็รีบสำทับต่อ “ก่อนจาก มันขู่ว่าถ้ามีใครแพร่งพรายเรื่องนี้จะกลับมาแก้แค้นให้หมด เพื่อความปลอดภัย พวกเราก็ถือว่าเหตุการณ์ทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นเถิดนะ” อาสามที่ฟื้นจากสลบแล้วตามหลังสือหย่งจวินมาย่อมไม่ต้องการตอแยความยุ่งยากอีก จึงตอบรับแข็งขันและรับปากว่าจะกำชับมิให้คนที่เหลือหลุดปากเด็ดขาด ส่วนข่าวที่ว่าโอวฉีกวนหายสาบสูญไปหลังจากนั้น กว่ามันจะล่วงรู้ก็เป็นอีกหลายปีถัดมา ********** ผลจากการต่อสู้หนักหน่วง พวกโจรต่างล้มตายเกือบยี่สิบคน ที่เหลือก็หนีกลับไปกันหมด ส่วนพวกสือหย่งหลุนแม้โชคดีไม่มีใครเสียชีวิตแต่บาดเจ็บสาหัสอยู่หลายราย หนึ่งในนั้นรวมเฉินหยุนไปด้วย “คุณชายเฉินออกตะลุยกับพวกโจรมากกว่าใครเลยขอรับ” บริวารตระกูลซู่ผู้หนึ่งรายงาน “ศพโจรกว่าครึ่งล้วนเป็นฝีมือคุณชาย แต่นั่นก็ทำให้ถูกกรุ้มรุมมากที่สุด” พวกสือหย่งหลุนปรึกษากันแล้วตัดสินใจฝากเฉินหยุนให้อาสามคอยดูแลยังเมืองข้าง ๆ ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของตระกูลซู่ แม้ใจเฉินหยุนไม่ยินยอมแต่จนใจที่ร่างกายมิฟังคำสั่ง หากฝืนคงรังแต่จะเป็นภาระ จึงได้แค่อวยพรทุกคนให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ก่อนส่งพิราบข่าวไปบอกเจ้าสำนักง่อไบ๊ว่าทุกคนปลอดภัยดี จากนั้นตลอดทางที่มุ่งสู่ง่อไบ๊ล้วนราบรื่นไร้อุปสรรค ผ่านพ้นไปหลายวันก็บรรลุถึงจุดหมาย แล้วซู่อี้เหนียงจึงนำขบวนเข้าคารวะเจ้าสำนักง่อไบ๊อย่างพร้อมเพรียง “เรียนอาจารย์ ตอนศิษย์พำนักที่ตระกูลสือได้ชักชวนสหายมาเที่ยวที่บ้าน เห็นว่าระหว่างทางต้องผ่านง่อไบ๊ ทุกคนจึงอยากมาเยี่ยมเยียนอาจารย์ด้วย” แม่ชีจินถู่พยักหน้าให้ธิดาสกุลซู่อย่างที่ได้ตกลงกันไว้ พลางแกล้งทักว่า “ข้าได้รับข่าวซึ่งเจ้าแจ้งล่วงหน้ามาแล้ว ว่าแต่คุณชายเฉินไปไหนเล่า” “พี่หยุนไม่สบายจำต้องพักผ่อนที่เมืองข้าง ๆ แล้วจะติดตามมาในภายหลัง” ซู่อี้เหนียงเอ่ยแล้วแสร้งถอนหายใจ “เสียดายพี่หยุนไม่มีวาสนาได้มาคารวะอาจารย์ย่ารอง” กล่าวจบก็ค้อมศีรษะไปทางหญิงชราผู้นั่งถัดจากอาจารย์ตนลงมา คล้ายเป็นการแนะนำให้พวกพ้องได้รับรู้กลาย ๆ แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินอยู่ในวัยเดียวกับซินแสเทวะ มือถือแส้ปัดสีเงินยวง สวมชุดแม่ชีสีเทาหม่น รวมไปถึงหมวกแม่ชีซึ่งปิดครอบศีรษะล้านเลี่ยนลงมาจรดติ่งหูทั้งสองข้าง ใบหน้ายับย่นและเต็มไปด้วยรอยกระ ตาเล็กยิบหยีทว่ากลับส่องประกายวาววาม และเวลานี้นัยน์ตานั้นก็จับจ้องกลุ่มของสือหย่งหลุนที่กำลังแนะนำตัวทีละคน “อ้อ” ผู้อาวุโสพึมพำเสียงแหบ “เจ้าน่ะหรือคือศิษย์ของซินแสเทวะ” ฟ่านไป่หนิงขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าวพลางก้มศีรษะรับคำ แม่ชีเมี่ยวเจินจึงเกริ่นต่อว่า “ยาของเจ้าช่วยเหว่ยเอ๋อไว้ได้ ข้าในฐานะตัวแทนง่อไบ๊ขอกล่าวคำขอบคุณ” “เมี่ยวเจินซือไถ่ชมเชยเกินไปแล้ว ผู้เยาว์มาในวันนี้ก็หวังตรวจอาการเหว่ยเอ๋อเพิ่มเติม เผื่อจะสามารถเยียวยาให้มากกว่านี้” “เช่นนั้นก็ต้องขอรบกวนเจ้าแล้ว อี้เหนียง...ช่วยพาแม่นางฟ่านไปหาเหว่ยเอ๋อหน่อยเถอะ” เจ้าสำนักง่อไบ๊รีบตัดบท ด้วยกลัวว่าหากปล่อยให้อาจารย์อาของตนสนทนาต่อ อาจระแคะระคายถึงความสามารถของสือจินหลิงเข้าได้ แม่ชีเมี่ยวเจินสะบัดแส้ปัดไปพาดแขนอีกข้างระหว่างพูดว่า “ข้าเวทนาเด็กผู้นี้นัก หากแม่นางฟ่านต้องการสิ่งใดเพื่อใช้ดูแลเหว่ยเอ๋อก็ขอให้แจ้งมา และช่วยรายงานความคืบหน้าในการรักษาให้ข้าทราบได้หรือไม่” ในกลุ่มคนด้านหลังฟ่านไป่หนิง สือหย่งหลุนพยายามทำสีหน้าเป็นปกติ แม่ชีเมี่ยวเจินแสร้งทำท่าห่วงใยแต่ความจริงคงต้องการคะเนว่าเหว่ยเอ๋อจะหายดีเมื่อใด ค่อยดำเนินแผนชั่วร้ายต่อเป็นแน่ ไม่น่าเชื่อว่าหญิงชราผู้แลดูน่าเคารพเช่นนี้กลับก่อความผิดร้ายแรง ซ้ำยังวางแผนปิดบังเอาไว้โดยไม่เลือกวิธี สือหย่งหลุนนึกทบทวนด้วยความฉงนสงสัย แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินแอบกระทำการด้วยความยากลำบากเพราะประสงค์ในตำแหน่งเจ้าสำนักง่อไบ๊อย่างที่ฟ่านไป่หนิงคาดคะเนเช่นนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นในอดีตตอนที่สามารถขึ้นดำรงตำแหน่งได้ ไฉนนางกลับหนีหายไปถึงสามปี และถ้านางเคยทำความผิดร้ายแรงไว้ตั้งแต่คราวนั้น ทำไมถึงยังย้อนกลับมาง่อไบ๊เล่า เพราะการกลับมาครั้งหลังย่อมไม่มีประโยชน์อันใดเลย ขณะที่เด็กหนุ่มพยายามจับต้นชนปลายอยู่นั้น ฟ่านไป่หนิงก็ก้มหน้าให้ผู้อาวุโสง่อไบ๊อีกรอบ พลางเอ่ยนอบน้อม “ไป่หนิงยินดีทำตามประสงค์ของเมี่ยวเจินซือไถ่” ********** เนื่องจากเหว๋ยเอ๋อต้องพิการจากการถูกลอบทำร้าย เจ้าสำนักง่อไบ๊จึงอ้างถึงความปลอดภัยของนาง นำตัวมาพักในห้องที่อยู่ติดกับห้องนอนของตนเอง ดังนั้นสั่งให้ซู่อี้เหนียงพาดรุณีน้อยไปตรวจอาการคนเจ็บ ส่วนนางก็นำคนที่เหลือมารอยังห้องรับแขกขนาดเล็กซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องนอนนัก ชั่วครู่ใหญ่ฟ่านไป่หนิงและซู่อี้เหนียงก็เดินกลับมาสมทบ เมื่อแม่ชีจินถู่สอบถามถึงเหว่ยเอ๋อ ดรุณีน้อยจึงตอบว่า “มือของเหว่ยเอ๋อนั้นสุดจะเยียวยาแล้ว ส่วนหูที่พิการนั้นหลังการตรวจอย่างละเอียด พบว่าหูขวาพอมีทางรักษาได้ ซึ่งข้าได้เขียนตัวยาให้คุณหนูซู่ไว้ หากทำตามรับรองว่าไม่เกินเดือนนางก็จะเริ่มดีขึ้น” “จริงหรือ” สีหน้าเจ้าสำนักง่อไบ๊เปี่ยมไปด้วยความยินดี “โชคดีเหลือเกิน” ด้านสือจินหลิงเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย “หากเป็นเช่นนี้ ภายภาคหน้าเหว่ยเอ๋อคงสามารถกลับมาเล่นพิณโบราณได้อีก โอ...ไป่หนิง ขอบใจเจ้ามากจริง ๆ” พิณโบราณนั้นใช้มือข้างเดียวก็พอเล่นเป็นเพลงได้ เพียงแต่เพลงที่จะใช้เปิดประตูห้องลับนั้นจำเป็นต้องใช้สองมือในการบรรเลงเพื่อให้ทำนองถูกต้อง ฉะนั้นถ้าเหว่ยเอ๋อกลับมาได้ยินอีกครั้งก็นับว่าสมตามความตั้งใจของสือจินหลิง จบเรื่องของเหว่ยเอ๋อแล้ว ทุกคนจึงเริ่มปรึกษาถึงการณ์ใหญ่กันต่อ แล้วจินถู่ซือไถ่ก็เอ่ยปากว่า “ตอนที่พวกเจ้าไปรักษาเหว่ยเอ๋อ ทางนี้ได้หารือวางแผนกันไว้ จะอธิบายให้ฟังอีกครั้งนะ” ดรุณีทั้งสองต่างนั่งลงฟังเจ้าสำนักง่อไบ๊แจกแจงว่า “ห้องลับตั้งอยู่บริเวณด้านหลังเขาของสำนัก โดยลักษณะจะเป็นภูเขาสองลูกประชิดกันเป็นมุมตั้งฉาก ห้องลับดังกล่าวคือถ้ำในเขาซีกหนึ่ง มีลานกว้างขนาดใหญ่ทางด้านหน้า ส่วนตำแหน่งที่คุณหนูสือจะใช้บรรเลงเพลงนั้นเป็นชะง่อนหินตรงเขาอีกซีก ชะง่อนหินที่ว่าอยู่สูงจากปากถ้ำเล็กน้อย ปกติคนบรรเลงจะแบกพิณแล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไป” ซู่อี้เหนียงขมวดคิ้ว “แต่จินหลิงไม่มีวิชาตัวเบานี่” ข้อข้องใจนี้ได้สือหย่งจวินช่วยตอบว่า “ดังนั้นข้าจะเป็นคนอุ้มน้องสามขึ้นไปเอง ส่วนพิณโบราณนั่นคุณชายสามโต่วอาสาจะแบกขึ้นไปให้” ก่อนหน้านี้สือหย่งจวินได้ลอบปรึกษากับเจ้าสำนักง่อไบ๊ว่า เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่ควรปิดบังโต่วอี้เหรินไว้อีก สู้บอกความจริงแล้วนำมาเสริมกำลังดีกว่า ฟากโต่วอี้เหรินนั้นพิจารณาเห็นว่าสามารถสร้างบุญคุณกับง่อไบ๊ได้ก็เป็นการดี จึงตกปากรับคำช่วยเหลือ เจ้าสำนักง่อไบ๊ขยายความเพิ่มเติมว่า “จากนั้นก็ให้คุณชายทั้งสองดูแลคุณหนูสืออยู่บนนั้นเลย ส่วนที่เหลือคอยเฝ้าทางด้านล่าง แม้ข้าคาดว่าเมื่อถึงตอนนั้นอาจารย์อาคงไม่กล้าทำร้ายคุณหนูสือแน่ เพราะจะยิ่งเป็นการแสดงพิรุธ แต่อย่างไรก็ควรระวังไว้” “เมี่ยวจินซือไถ่วรยุทธ์ลึกล้ำ ไม่ทราบจินถู่ซือไถ่วางแผนรับมืออย่างไร” ฟ่านไป่หนิงซักไซ้ “ข้าจัดเตรียมศิษย์ง่อไบ๊ที่ซื่อสัตย์ภักดีจำนวนหนึ่งไว้ เผื่อในช่วงฉุกละหุกศิษย์ง่อไบ๊ทั่วไปอาจไม่กล้าลงมือกับอาจารย์อา อาศัยข้าร่วมมือกับอี้เหนียงและพวกนี้น่าจะรับมือนางได้” ฟ่านไป่หนิงเอาแต่พยักหน้าโดยมิได้แสดงความคิดใด เพราะเห็นว่าเจ้าสำนักง่อไบ๊คุ้นชินกับผู้คนและสถานที่มากกว่านาง ดังนั้นควรวางแผนได้เหมาะสมกว่า “ทุกอย่างพรักพร้อมแล้ว ไม่ทราบว่าจินถู่ซือไถ่จะดำเนินการเมื่อไหร่” เจ้าสำนักง่อไบ๊ประสานมือบนตัก กล่าวเสียงหนักแน่น “คืนนี้!” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 17:55:55

ความคิดเห็นที่ 2 62. อาทิตย์อัสดงลาลับเหลี่ยมเขาไปพร้อมกับแสงสุดท้ายของวัน ราตรีเคลื่อนคล้อยมาปกคลุมผืนแผ่นดินทีละน้อย ด้านหลังเขาง่อไบ๊ซึ่งปกติไม่ค่อยมีการใช้งาน ทว่าวันนี้ทั่วลานกว้างล้วนเต็มไปด้วยแสงจากโคมไฟสว่างไสว เหล่าศิษย์ง่อไบ๊เข้าแถวกันอย่างป็นระเบียบ มีบ้างที่หันมาซุบซิบกันอย่างกังขา ว่าทำไมเจ้าสำนักก็มีคำสั่งให้มารวมตัวกันที่นี่ ด้านหน้าหมู่คนนั้น แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินยืนเด่นตระหง่าน ชายเสื้อและขนแส้ที่ถืออยู่ปลิวไสวไปตามแรงลม นางรอจนแม่ชีจินถู่เดินออกมากับซู่อี้เหนียงและพวกสือหย่งหลุน แล้วค่อยกล่าวเสียงดังกังวานแสดงถึงลมปราณอันลึกล้ำ “เจ้าสำนัก ท่านเรียกพวกเรามาเพื่อการใด” แม่ชีจินถู่เอ่ยด้วยทีท่าสงบนิ่ง “ข้าต้องการเปิดห้องลับขึ้นในวันนี้” ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าศิษย์ง่อไบ๊ แม่ชีจินถู่ก็โบกมือคราหนึ่ง ทันใดนั้นสือหย่งจวินก็อุ้มตัวน้องสาวกระโดดขึ้นชะง่อนหินทางอีกฟาก มีโต่วอี้เหรินถือพิณตามไปติด ๆ ส่วนสือหย่งหลุนและสหายก็เข้าประจำที่ เหลือแค่ซู่อี้เหนียงซึ่งยังยืนเคียงข้างอาจารย์ “เจ้าสำนัก” แม่ชีอาวุโสกล่าวอีกครั้ง “ท่านจะอาศัยคนพวกนี้เปิดประตูลับเช่นนั้นหรือ รู้หรือไม่ว่าหากเปิดมิได้จะสั่นคลอนกับตำแหน่งเจ้าสำนักเพียงใด” แม่ชีจินถู่ไม่มีทีท่าหวั่นไหวกับคำขู่ของอีกฝ่าย เพียงเอ่ยปากแช่มช้า “เพื่อเปิดโปงความผิดของศิษย์ทรยศ ตำแหน่งเจ้าสำนักนับว่ากระไร อี้เหนียง!” สิ้นคำสุดท้ายซู่อี้เหนียงก็ยกมือส่งสัญญาณ สือจินหลิงเห็นดังนั้นค่อยสูดลมหายใจยาวนาน เริ่มวางนิ้วลงยังสายพิณตรงหน้า ตลอดทางที่ผ่านมานางเพียรฝึกฝนเพลงดังกล่าวมาตลอด บัดนี้จึงเริ่มบรรเลงเพลงจากความทรงจำในทันที เจ้าสำนักง่อไบ๊ยืนจับจ้องอาจารย์อาด้วยกิริยาสงบ คล้ายเดิมพันครานี้มิมีส่วนเกี่ยวข้องกับนางแม้แต่น้อย ทว่าซู่อี้เหนียงกลับแสดงท่ากระวนกระวายหวาดหวั่น ได้แต่กวาดตามองพวกพ้องที่คัดสรรไว้แทนการเตือนให้ระวังตัวเป็นระยะ ท่วงทำนองจากพิณโบราณก่อสำเนียงแปลกประหลาด บางครั้งดังปานฟ้าร้องแต่ถัดมากลับเบาลงแทบเป็นเสียงกระซิบ แล้วจู่ ๆ ก็เร่งจังหวะกระชั้นจนคนฟังรู้สึกคล้ายหัวใจตนระรัวไปตามเสียงดนตรี ก่อนจะกลายเป็นเนิบช้าละเมียดละไมดุจผ้าไหมปลิวมาห่อหุ้มร่าง เจ้าสำนักง่อไบ๊ย่อมเคยฟังเพลงนี้มาหลายครั้ง จากความคิดของนาง สือจินหลิงสามารถเลียนแบบทำนองดังกล่าวได้ไม่ผิดเพี้ยนสักนิด หลังแว่วเพลงบรรเลงสักพัก ประตูศิลาของห้องลับซึ่งแลดูกลมกลืนไปกับภูเขาหินก็เริ่มสั่นสะเทือน เมื่อแรกการไหวนั้นเบาจนแทบมิมีผู้ใดรู้สึก ทว่ายิ่งเวลาล่วงผ่านประตูก็ยิ่งขยับรุนแรงจนแม้แต่ศิษย์ง่อไบ๊ซึ่งอยู่ท้ายแถวยังสามารถมองเห็นได้ และทันทีที่สิ้นสุดเสียงเพลงจากปลายนิ้วเรียวของสือจินหลิง ประตูศิลาก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวขึ้นด้านบนทีละน้อย ปรากฏเสียงหินเสียดสีกันบ้างแต่ไม่ดังนัก แสดงให้เห็นถึงกลไกที่ซับซ้อนและละเอียดแม่นยำเกินหยั่งถึง ฟ่านไป่หนิงอดไม่ได้ต้องชำเลืองไปทางข้างประตูซึ่งมีปุ่มหินยื่นออกมาปุ่มหนึ่ง แม่ชีจินถู่เคยบอกว่าเป็นกลไกที่ใช้สำหรับปิดประตูเท่านั้น เพราะเมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งเสียงพิณอีกต่อไปแล้ว แสงไฟจากถ้ำลอดผ่านช่องประตูซึ่งขยับกว้างขึ้นทีละน้อย กระทั่งบานศิลาเลื่อนไปซ่อนในช่องหินด้านบนจนหมด ค่อยพบว่าภายในเป็นเพียงห้องกว้าง ๆ ห้องหนึ่ง รอบห้องตั้งไว้ด้วยตะเกียงหมื่นปีอันเป็นที่มาของเปลวไฟสุกสว่าง กำแพงด้านลึกสุดโดนสกัดเจาะเป็นช่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าในแนวตั้ง แขวนชุดแม่ชีเก่าคร่ำคร่าหนึ่งตัว ตรงพื้นของช่องนั้นมีกระบี่หักสองท่อนตั้งอยู่บนแท่น หน้าแท่นวางกระบี่ยังปรากฏกล่องไม้สีน้ำตาลอีกใบ ศิษย์ง่อไบ๊ส่วนใหญ่ไม่เคยรับรู้ถึงห้องลับมาก่อน แต่ยามเมื่อถูกเรียกมารวมตัวยังหลังเขาก็เริ่มมีคำร่ำลือเกี่ยวกับบริเวณนี้ออกมา จนกระทั่งได้ประสบกับตาต่างแปลกใจเกินระงับ กระนั้นส่วนใหญ่ยังคงกิริยานิ่งเฉยได้ตามที่เคยถูกอบรมสั่งสอน เจ้าสำนักง่อไบ๊ใช้เพียงหางตาเหลือบสังเกตว่าห้องลับเปิดขึ้นเรียบร้อยแล้ว ค่อยเอ่ยคำพูดว่า “อาจารย์อา ท่านยินยอมเข้าไปรับการตัดสินโทษต่อหน้าปรมาจารย์หรือไม่” เท่านั้นเอง ศิษย์ง่อไบ๊ที่เคยคงอาการสงบ ล้วนเผลอเปล่งคำพูดอื้ออึงสับสน เจ้าสำนักง่อไบ๊รีบยกมือที่ถือกระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนาขึ้น เสียงอึงอลก็หยุดลงในฉับพลัน เมื่อนั้นแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินจึงวาดสองมือไพล่หลัง เชิดหน้าหยิ่งผยอง “ตัดสินโทษหรือใส่ความกันแน่” คู่สนทนาขมวดคิ้ว “ท่านพูดว่ากระไร” “เฮอะ ข้ารู้ดีว่าเจ้ามีความคิดชั่วช้า วางแผนเพื่อให้หลานสาวตนเองสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักต่อ แต่เมื่อทราบว่าข้าไม่เห็นด้วยจึงเริ่มอุบายใส่ร้ายเพราะมิอาจใช้กำลังจัดการ รอจนสิ้นข้าไปเสียคนพวกเจ้าก็จะดำเนินแผนอย่างปลอดโปร่ง” ซู่อี้เหนียงผู้โดนกล่าวหาโดยไม่ทันตั้งตัวถึงกับโกรธจนหน้าขึ้นสี ตวาดดังลั่น “ข้าไม่เคยต้องการเช่นนั้น” “ปากสรรหาคำแต่การกระทำเล่า ความสัมพันธ์ง่อไบ๊กับตระกูลซู่เป็นเช่นไร ปัจจุบันนี้สกุลเจ้าตกต่ำเพียงไหน หากหวังดำรงวงศ์ตระกูลต่อไปมีเพียงสานอำนาจในง่อไบ๊ให้ยาวนานที่สุด เจ้าหรือจะไม่เพ่งเล็งตำแหน่งเจ้าสำนัก” แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินหมุนตัวมาประจันหน้ากับหมู่คนนับร้อย สะบัดแส้ปัดเป็นวงกว้างส่งเสริมกิริยาอันน่าเกรงขาม พลางโน้มน้าวต่อ “เจ้าสำนักเอ็นดูอี้เหนียงยิ่งกว่าใครพวกเจ้าย่อมเห็น นางแอบพาหลานสาวท่องยุทธจักรอย่างมีพิรุธพวกเจ้าก็รู้ จะว่าเรื่องนี้ไม่มีมูลเชียวหรือ” เสียงพึมพำดังกระหึ่มเป็นคำรบสอง อันนิสัยของซู่อี้เหนียงนั้นเชื่อมั่นเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน ในสำนักมีหลายคนไม่พอใจนางอยู่แล้ว ดังนั้นอาศัยจังหวะชุลมุนแอบแผดร้องด่าทอนางสนุกปาก ธิดาสกุลซู่ได้ยินเต็มสองหูต้องเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ชักกระบี่จากฝักโผนใส่ตัวการปลุกปลั่นหวังระบายโทสะ “อาจารย์ย่ารอง ข้าหลงนับถือท่านมาตลอด ที่แท้เป็นเพียงหน้ากากจอมปลอม วันนี้แม้เสี่ยงชีวิตก็ต้องลากท่านเข้าห้องลับให้ได้” แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินบิดมุมปากชี้ลง ฟาดแส้ออกหนึ่งครา อาวุธของซู่อี้เหนียงก็หลุดมือปักพื้น ผู้อาวุโสง่อไบ๊หมุนตัวเหวี่ยงของในมืออีกครั้ง ขนแส้ที่ทำจากหางม้าสีเงินพลันตั้งตรงดุจกลุ่มขนเม่น พุ่งเข้าที่ใบหน้างามซึ่งฉายแววหวาดผวา ช่วงเวลาเป็นตาย ปรากฏโลหะแข็งแกร่งเสือกเข้าขวางทางมรณะ คือกระบี่ที่ด้ามประดับอำพันสีฟ้าใสนามพิสุทธิ์สิ้นปรารถนา! ผู้อาวุโสง่อไบ๊ไม่มีท่าทางแปลกใจต่อการสอดมือของแม่ชีจินถู่ นางเพียงบิดข้อมืออย่างรวดเร็ว ขนแส้ก็ทิ้งตัวหมุนพันใบกระบี่แน่นหนา พอนางชักมือกลับหมายดึงกระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนาพ้นจากเจ้าของ เจ้าสำนักง่อไบ๊ก็ถีบตัวลอยตามแรงมาติด ๆ จนรอดพ้นวิกฤติ เมื่อสองเท้ากระทบพื้นแม่ชีจินถู่จึงกรีดอาวุธหวังเฉือนแส้ปัด แม่ชีเมี่ยวเจินแก้ลำด้วยการใช้สองนิ้วคีบด้ามแส้พลิกตั้งเพื่อผ่อนแรงจนขนแส้คลายตัวรอดพ้นคมอาวุธไปได้ แล้วค่อยหมุนกระชับด้ามไว้จนมั่น ปัดป่ายขนแส้กระหน่ำใส่ศิษย์หลานอย่างรวดเร็ว แม่ชีจินถู่จำต้องดึงกระบี่กลับมาร่ายรำกระบวนท่าคุ้มครองตัวด้วยสีหน้าหนักใจยิ่ง แม่ชีเมี่ยวเจินบังคับแส้คล่องแคล่วดุจมือตนเอง คนวงนอกการต่อสู้มองเห็นเพียงเงาสีเงินฉวัดเฉวียนไปมา ดั่งดาราหล่นจากฟากฟ้าสมฉายาประกายดาวตกของนาง ยามนั้นซู่อี้เหนียงกระทืบเท้าพลิกตัวดึงกระบี่จากพื้น พลางส่งสัญญาณให้พวกตนเตรียมเข้าช่วยอาจารย์จับกุมคนร้าย ทว่าพอหันมาอีกครั้ง สิ่งที่ประจักษ์กับสายตาคือมีศิษย์ง่อไบ๊กลุ่มใหม่กระโดดลอยตัวจากอีกฟากเข้าห้ำหั่นกับพวกนาง ที่แท้แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินแอบยุแหย่ศิษย์ง่อไบ๊บางคนเอาไว้แล้ว สถานการณ์จึงเปลี่ยนเป็นการต่อสู้ของคนสำนักเดียวกัน ทำเอาฝ่ายเจ้าสำนักง่อไบ๊แม้มีกำลังมากกว่าแต่กลับระส่ำระสาย หนึ่งเพราะมิได้คาดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ สองด้วยรู้ว่าพวกนี้ทำไปด้วยเข้าใจผิด แล้วจะตัดใจทำร้ายคนร่วมสำนักได้อย่างไร ส่วนศิษย์ง่อไบ๊ที่เหลือได้แต่สับสนลังเลไม่รู้จะเลือกข้างไหน จำต้องถอยมาสังเกตอยู่ห่าง ๆ ฟ่านไป่หนิงประเมินเหตุการณ์รอบกายแล้วก็กระตุ้นสือหย่งหลุนว่า “เราต้องช่วยเจ้าสำนักสยบเมี่ยวเจินซือไถ่เสียก่อน หากหัวสิ้นฤทธิ์ไปแล้วบรรดาหางเหล่านี้ก็จะหยุดได้เอง” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ หนุ่มสาวทั้งคู่จึงทะยานเข้าร่วมวงไม่รอช้า ทว่าแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินช่างร้ายกาจสมคำลือ กระทั่งใช้สามรุมหนึ่งยังทำได้แค่เสมออย่างทุลักทุเลเท่านั้น บนชะง่อนหินติดหน้าผา สองพี่น้องตระกูลสือชะโงกหน้าดูเหตุการณ์เบื้องล่างด้วยความเป็นห่วง พอสือจินหลิงพบว่าสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงถูกซัดเข้าสู่การต่อสู้ด้วย ก็รีบกระตุกแขนเสื้อพี่ชายคนโตแล้วกล่าวว่า “พี่ใหญ่ ท่านลงไปช่วยพี่รองเร็วเข้าเถอะ” “แต่ข้าต้องดูแลเจ้า...” “บนนี้จะมีอันตรายอันใดเล่า” นางเถียงด้วยอาการร้อนรน “อีกอย่างยังมีคุณชายสามโต่วอยู่นะ” สือหย่งจวินปรายตามองโต่วอี้เหรินซึ่งเอาแต่ยืนพิงเขาอย่างเฉยเมยแล้วต้องเม้มริมฝีปากแน่น มันไม่อยากปล่อยน้องสาวไว้กับบุรุษผู้นี้เลย แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่สู้ดีนัก อีกทั้งที่ผ่านมาโต่วอี้เหรินก็แสดงให้เห็นแล้วว่าสามารถดูแลสือจินหลิงตามคำพูดได้ ดังนั้นหลานคนโตสกุลสือจึงตัดสินใจกระโจนลงสู่เบื้องล่างเพื่อช่วยเหลือเจ้าสำนักง่อไบ๊อีกแรง เมื่อได้สือหย่งจวินเข้ามาเสริม เจ้าสำนักง่อไบ๊ก็ดั่งพยัคฆ์ติดปีก ประกอบกับแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินมิได้คำนวณไว้ว่าจะมีพวกสือหย่งหลุนมาเป็นตัวแปรด้านที่สาม ความมั่นใจที่เคยมีจึงลดลงไปกว่าครึ่ง นั่นส่งผลต่อความแข็งแกร่งของฝีมือยิ่งนัก กระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนาจึงได้ดื่มเลือดจากแขนของนางเข้าจนได้ ครั้นแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินชะงักเพราะอาการบาดเจ็บ สือหย่งหลุนก็โถมตัวเข้าผลักนางผ่านประตูห้องลับ เจ้าสำนักง่อไบ๊กระโดดนำฟ่านไป่หนิงและสือหย่งจวินติดตามมา แล้วแม่ชีจินถู่ก็พาดกระบี่ขวางลำคอคู่อริที่กำลังเสียหลัก พลางหันหน้าไปตะโกนแก่เหล่าศิษย์ง่อไบ๊เบื้องนอก “พวกเจ้าหยุดมือกันได้แล้ว!” อาศัยจังหวะซึ่งการต่อสู้สะดุดลงชั่ววูบ เอ่ยกับผู้อาวุโสง่อไบ๊ว่า “ต่อหน้าปรมาจารย์กั่วเซียง ข้าขอลงโทษท่านในฐานะผู้สังหารเจ้าสำนักคนก่อน!” สิ้นคำพูดเจ้าสำนัก ผู้คนล้วนเกิดอาการตกใจเกินระงับ ทว่าก็ยังปรากฏเสียงหนึ่งดังขึ้นจากหมู่ชน “กล่าวหาคนต้องมีหลักฐาน” แม่ชีจินถู่ใช้มือข้างที่ว่างล้วงเศษผ้าชิ้นหนึ่งจากอกเสื้อ “นี่คือหลักฐาน” สือหย่งจวินอยู่ใกล้นางมากที่สุด จึงทำหน้าที่รับผ้าจากนางแล้วเดินมายื่นให้บรรดาศิษย์ง่อไบ๊มุงดู เศษผ้านั้นมองปราดเดียวก็รู้ว่าเคยเป็นส่วนหนึ่งของแขนเสื้อชุดแม่ชี หากที่ต้องพินิจให้หนักกลับเป็นรอยทะลุคล้ายเข็มแทงนับสิบรอยซึ่งประทับอยู่กลางผืนผ้า...เด่นชัดแม้ผ้าจะเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด! “ถ้าพวกเจ้าสังเกตให้ดี” แม่ชีจินถู่กล่าวต่อ “สีของผ้านั้นดูไม่ค่อยสม่ำเสมอเพราะฝีมือการย้อมอันอ่อนด้อยของข้า แต่อาจารย์กลับยินดีใช้มันมาตลอด” อาจารย์ของแม่ชิจินถู่ย่อมหมายถึงเจ้าสำนักคนก่อน ผู้มีศักดิ์เป็นศิษย์พี่ของแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินด้วยนั่นเอง “ราวสามปีที่แล้วเป็นช่วงครบรอบยี่สิบปีที่ต้องมาทำความสะอาดห้องลับ ข้าจึงพาเหว๋ยเอ๋อมาเปิดประตูด้วยกันแค่สองคน แล้วยามที่รอนางกระโดดลงจากชะง่อนผา ข้าก็พบเศษผ้าชิ้นนี้อยู่ใต้ประตูศิลาซึ่งกำลังเลื่อนขึ้น พวกเจ้าเองก็เห็นมันแล้วเช่นกัน ดังนั้นน่าจะเกิดความสงสัยเหมือนเช่นข้า” ซู่อี้เหนียงสานต่อว่า “ที่น่ากังขาคือเศษแขนเสื้อเปื้อนเลือดของอาจารย์ย่าใหญ่มาอยู่ใต้ประตูศิลาได้อย่างไร และทำไมถึงมีร่องรอยการใช้แส้ปัดของอาจารย์ย่ารองปรากฏอยู่ด้วย” ศิษย์ง่อไบ๊ที่เป็นฝ่ายแม่ชีเมี่ยวเจินแย้งว่า “เพียงแค่นี้ก็บอกว่าอาจารย์ย่ารองสังหารอดีตเจ้าสำนักแล้วหรือ ยังไม่นับว่าการสร้างหลักฐานเท็จแบบนี้ก็มิได้ยากเย็นนัก” “เหลวไหล” ซู่อี้เหนียงตะคอกด้วยลืมตัว “อาจารย์ข้าจะแอบเก็บชุดของอาจารย์ย่าใหญ่เพื่อนำมาใช้ใส่ร้ายอาจารย์ย่ารองในอีกหลายสิบปีถัดมาเช่นนั้นหรือ บ้าบอสิ้นดี” เจ้าสำนักง่อไบ๊ยกมือปรามธิดาสกุลซู่ด้วยกิริยาเยือกเย็น ทั้งยังชมเชยศิษย์ผู้นั้นว่า “เป็นข้อสงสัยที่รอบคอบดี ข้าเองถ้าไม่ได้เอะใจเหตุการณ์หนึ่งขึ้นก่อน ก็คงแค่นำเศษผ้านี้ไปถามเอาจากอาจารย์อาเท่านั้น ทว่าจู่ ๆ ข้าก็เกิดสงสัยพิรุธของอาจารย์อาเมื่อยามที่อาจารย์ของข้าซึ่งเป็นอดีตเจ้าสำนักสิ้นชีวิตเข้าเสียก่อน” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 18:00:08

ความคิดเห็นที่ 3 แม่ชีจินถู่ชำเลืองมองศิษย์ทรยศที่เริ่มหน้าซีดลงทุกที “ตัวอาจารย์นั้นภายหลังจบศึกถล่มพรรคมารเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนก็บอบช้ำสาหัส แม้พยายามรักษาตัวมาตลอดหนึ่งปีกลับมีแต่ทรงกับทรุด ครั้นจะไปขอความช่วยเหลือจากซินแสเทวะ” นางปรายตาไปทางฟ่านไป่หนิง “ก็จำต้องแลกด้วยกระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนาซึ่งอาจารย์ไม่มีวันยินยอม” ดรุณีน้อยเผยท่าทางเคร่งเครียด เริ่มเข้าใจว่าเพราะเหตุใดแม่ชีจินถู่จึงไม่อาจตัดสินใจให้เหว่ยเอ๋อไปรักษากับซินแสเทวะ ระหว่างนั้นเจ้าสำนักง่อไบ๊รุ่นปัจจุบันก็เล่าเรื่องต่อ “ข้าไม่มีวันลืมเรื่องราวในครานั้น เมื่อวานตอนกล่าวลาอาจารย์ยังเห็นท่านยิ้มแย้มแจ่มใส วันรุ่งขึ้นกลับเห็นอาจารย์อากอดศพอาจารย์ร่ำไห้ปิ่มจะขาดใจ ทั้งยังไม่ยินยอมให้ใครมาแตะต้องร่างอาจารย์ อ้างว่าจะขอปรนนิบัติแก่ศิษย์พี่เป็นครั้งสุดท้ายด้วยการทำความสะอาดศพนางด้วยตนเอง พวกข้าหลงนึกว่าเป็นเพราะนางเสียใจอย่างสุดซึ้งจึงปล่อยให้ทำตามอำเภอใจ ทว่าเมื่อย้อนคิดดูการกระทำดังกล่าวนับว่าผิดปกติไม่น้อย และข้าทบทวนจนมั่นใจแล้วว่าตอนจัดการของใช้อาจารย์กลับไม่พบชุดที่ข้าเคยย้อมให้ท่านเลย ทั้งที่คืนก่อนท่านตายข้ายังเห็นท่านใส่อยู่เต็มสองตา” ครานี้ศิษย์ง่อไบ๊ที่เป็นฝ่ายแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินถึงกับจนคำพูด มีเพียงแม่ชีอีกคนซึ่งเป็นศิษย์น้องของแม่ชีจินถู่เอ่ยขึ้น “ข้าจำได้แล้ว ปีก่อนจู่ ๆ เจ้าสำนักก็มาขอให้ข้ารื้อฟื้นความทรงจำเมื่ออดีต และข้าขอยืนยันอีกเสียงว่าข้าเองก็ไม่เห็นชุดดังกล่าวปะปนอยู่ในของใช้ของอาจารย์เลย” เจ้าสำนักคนปัจจุบันพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ น้ำเสียงที่หลุดมาก็เริ่มเจืออารมณ์กราดเกรี้ยว “แต่ข้ายังไม่เชื่อ อาจารย์ทั้งสองรักใคร่กลมเกลียวกันขนาดไหนข้าย่อมรู้ดี แล้วนางจะเป็นผู้สังหารศิษย์พี่ของตนได้อย่างไร ทว่าหากทุกอย่างเป็นความจริง นั่นมิแสดงว่าข้าปล่อยปละศิษย์ทรยศไว้ในสำนักหรอกหรือ ข้า...ข้าจึงตัดสินใจลักลอบขุดศพอาจารย์มาพิสูจน์” ผู้คนรายรอบต่างนึกสะดุ้งแก่ความอุกอาจของนาง แม่ชีจินถู่ย่อมคาดเดาได้ จึงว่า “ข้าตัดสินใจเดิมพันครั้งสำคัญ หากคิดผิดก็พร้อมสละตำแหน่งเจ้าสำนักเพื่อรับโทษและพร้อมยกอาจารย์อาขึ้นเป็นเจ้าสำนักแทน ทว่าสิ่งที่ปรากฏก็คือบนกระดูกซี่โครงตรงตำแหน่งเหนือหัวใจของศพ กลับพบรอยแผลแบบเดียวกับในเศษผ้าชิ้นนี้ มีแม้กระทั่งขนม้าเส้นหนึ่งเหลือฝังอยู่กับรอยแผลเหล่านั้นด้วย” ยามนี้คนง่อไบ๊ทุกผู้ล้วนตรึงสายตาเคียดแค้นไปยังศิษย์ทรยศของสำนัก ไม่เหลือความเคลือบแคลงอีกต่อไปแล้ว แม่ชีจินถู่จึงสรุปความจบท้าย “วันนั้นข้ากลับจากสุสานด้วยอาการมึนงง พอถึงเรือนพักค่อยได้ข่าวว่าเหว่ยเอ๋อถูกทำร้ายจนพิการ โอ...ข้าประมาทจึงปล่อยให้ฆาตกรล่วงหน้าไปหนึ่งก้าว หลังตรึกตรองอยู่นานก็ตัดสินใจพาอี้เหนียงลงจากเขาเพื่อหาทางเปิดห้องลับอีกครั้ง หวังตัดสินโทษศิษย์ทรยศต่อหน้าปรมาจารย์กั่วเซียง” บรรยากาศเงียบงันไปชั่วครู่ หากแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินตัวการร้ายยังเชิดศีรษะหยิ่งผยองทั้งที่หน้าไร้สีเลือด กล่าวเสียงแหบเครือ “เมื่อเจ้าตกลงใจเช่นนี้ข้าก็มิมีคำใดจะพูด แล้วตัดสินความผิดข้าว่าอย่างไรเล่า” เจ้าสำนักง่อไบ๊จี้สกัดจุดนางก่อนเดินอ้อมมาคุกเข่าคารวะชุดแม่ชีที่แขวนอยู่ในช่องผนังหินสามรอบ จากนั้นยืดตัวขึ้นใช้มือข้างที่สวมแหวนเจ้าสำนักยกกระบี่พิสทธิ์สิ้นปราถนาจี้ลำคอของแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจิน เปล่งเสียงก้องกังวาน “โทษเข่นฆ่าศิษย์ร่วมสำนักร้ายแรงนัก สังหารเจ้าสำนักยิ่งไม่อาจละเว้น ต้องตัดเส้นเอ็นทำลายวรยุทธ์ อัปเปหิจากสำนัก” จำเลยเผยรอยยิ้มขมขื่น “เชิญพาข้ากลับห้องโถงใหญ่ แล้วลงโทษที่นั่นตามกฎเถอะ” เนื่องด้วยห้องลับถือเป็นสถานที่ศักสิทธิ์ มิอาจให้มีโลหิตแปดเปื้อนได้ ดังนั้นหลังตัดสินโทษแล้วก็จะไปลงมือยังที่อื่น เจ้าสำนักง่อไบ๊พยักหน้าหนึ่งครั้งพลางตบคลายจุดให้ผู้พูด หมู่คนตรงปากทางห้องลับต่างกระจายตัวออกเป็นทาง สือหย่งหลุนเองก็ก้าวล้ำหน้าคนร้ายไปเพื่อคอยเฝ้าระวังนางหลบหนี ขณะเดียวกันแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินกลับเยื้องย่างทีละเท้าอย่างองอาจ ดุจตนคือผู้บริสุทธิ์หาใช่ศิษย์ทรยศซึ่งถูกกระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนาจ่อคออยู่  เจ้าสำนักง่อไบ๊แม้นึกระแวงที่ทุกอย่างแลง่ายดายผิดวิสัย แต่ก็ทำได้เพียงคอยระแวดระวังทุกย่างก้าวเท่านั้น ฟ่านไป่หนิงอยู่รั้งท้ายสุด ด้วยเห็นว่าฝีมือตนด้อยเกินกว่าจะไปช่วยป้องกันการหลบหนี ทั้งยังมีสิ่งคาใจจนอยากใช้เวลาใคร่ครวญก่อนออกจากสถานที่แห่งนี้ แม้ความลึกลับหลายอย่างจะถูกคลี่คลาย แต่ก็ยังไม่มีคำตอบว่าผู้อาวุโสง่อไบ๊สังหารศิษย์พี่ตนเพื่อสิ่งใด เพราะนางคิดออกแค่เรื่องการชิงตำแหน่งเจ้าสำนัก ทว่าเมื่อจะมีการพิจารณาตำแหน่งนี้เข้าจริง ๆ แม่ชีเมี่ยวเจินกลับหลบหายไปถึงสามปี การกระทำของนางนี้เกี่ยวพันกับการสังหารคนด้วยหรือไม่ ชั่วเวลาซึ่งดรุณีน้อยหมกมุ่นไม่ทันระวัง แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินที่เดินพ้นปากประตูไปได้สองก้าวก็หมุนตัวขวับจนคมกระบี่กรีดผิวหนังเลือดกระฉูด แต่นางกลับไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตน เอื้อมมือไปผลักเจ้าสำนักง่อไบ๊ให้พ้นทางแล้วล้วงหยิบของบางสิ่งจากอกเสื้อโยนลงพื้นชิดกำแพงข้างปากถ้ำ พร้อมกันนั้นก็กระโจนพรวดเดียวกลับเข้ามายังกลางห้องลับจนชนฟ่านไปหนิงกลิ้งโค่โร่ เจ้าสำนักง่อไบ๊คำรามลั่น เร่งพลังวัตรพุ่งตัวเข้าหาคนเจ้าเล่ห์ ทันทีที่มือนางตะปบใส่หัวไหล่ของอาจารย์อา ก็พลันบังเกิดเสียงกัมปนาทเลื่อนลั่น พื้นดินหน้าห้องลับกระจายพุ่งเพราะดินระเบิดที่ฝังไว้ข้างใต้ถูกจุดชนวนขึ้น แม้ส่วนประตูห้องลับจะแข็งแกร่งทนทานการระเบิดได้ แต่แรงสั่นสะเทือนก็ชักนำให้ก้อนหินจากภูขาเหนือปากถ้ำ ถล่มลงมาปิดทางออกเดียวที่มีจนไม่เหลือช่อง! ********** “แค็ก ๆ” ฟ่านไป่หนิงส่งเสียงไอเพราะสำลักฝุ่นที่ปลิวไปทั่วห้อง พยายามเผยอเปลือกตาเพ่งมองผ่านม่านควันที่เริ่มทุเลาเบาบาง ก่อนใจหายวูบไปกับกองหินมหึมาเบื้องหน้า นางฝืนลุกเพื่อจะไปดูให้ชัด แต่ระหว่างทางกลับเห็นผู้อาวุโสง่อไบ๊นอนหายใจรวยริน เลือดไหลจากแผลบนคอไม่ขาดระยะ ดรุณีน้อยปรี่เข้าหาตามสัญชาตญาณ ดูจากลักษณะของไหลของโลหิตแล้วแสดงว่าเส้นเลือดใหญ่มิได้ถูกกรีดจึงพอใจชื้น เร่งสกัดจุดห้ามเลือดและฉีกเสื้อตนออกทำแผลให้ จากนั้นก็กวาดตามองรอบค่อยพบเจ้าสำนักง่อไบ๊นอนหงายอยู่ไม่ไกลจากกองหิน พอผละไปตรวจดูก็ทราบว่านางแค่สลบไปจากการกระแทกจึงบีบนวดจนฟื้นคืนสติ “กะ...เกิดอะไรขึ้น” นี่เป็นประโยคแรกที่เปล่งจากปากของแม่ชีจินถู่ “ดูท่าเมี่ยวเจินซือไถ่คงแอบฝังระเบิดไว้ที่หน้าปากถ้ำ รอจังหวะขว้างลูกไฟไปจุดชนวนจนประตูถล่มลงมา” “ฮ่า ๆ” ตัวการจุดระเบิดตะเบ็งหัวเราะจากตำแหน่งที่นอนอยู่ “ข้าเพียงหวังใช้ที่นี่เป็นสุสาน นึกไม่ถึงกลับได้พวกเจ้ามาอยู่เป็นเพื่อน” “ท่านอย่ากล่าวเพ้อเจ้อ” ดรุณีน้อยสวนใส่ “พวกของข้ายังอยู่ข้างนอก ประเดี๋ยวก็สามารถขุดเข้ามาช่วยเราแล้ว” “ฮึ ๆ” อีกฝ่ายยังหัวร่อไม่เลิก “ขุดเข้ามาช่วยเช่นนั้นหรือ จินถู่...เจ้าก็อธิบายให้นังหนูรู้ตัวเสียหน่อยเถอะ” ฟ่านไป่หนิงหันขวับมาหาสตรีข้างกาย ก่อนใจจะวูบลงเมื่อเห็นท่าทางหมดหวังของนาง “ห้องลับแห่งนี้มีการสร้างเพื่อป้องกันคนเจาะกำแพงเข้ามา ดังนั้นถ้าผนังด้านล่างมีการสั่นสะเทือนเกินปกติ จะมีหินใหญ่จากภูเขาเหนือขึ้นไปกลิ้งลงมาปิดฝังเป็นบริเวณกว้าง แม้ตั้งใจขุดค้นเพียงใด กว่าจะบรรลุถึงห้องนี้ก็ใช้เวลาไม่ต่ำกว่าหนึ่งเดือน นั่นเพื่อให้สำนักง่อไบ๊มีโอกาสขับไล่ผู้บุกรุก แล้วค่อยขุดเข้ามาเอาของในนี้ออกไป” ฟ่านไป่หนิงตกตะลึงตาค้าง สองมือตกห้อยข้างตัว ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะเอ่ยคำใด ส่วนเจ้าสำนักง่อไบ๊นั้นสมกับเป็นผู้ผ่านชีวิตมาโชกโชนจึงสงบอารมณ์ได้รวดเร็ว นางลุกนั่งขัดสมาธิหันเข้าหาอาจารย์อา “ท่านวางแผนใช้ที่นี่เป็นสุสาน แสดงว่าคาดเดาว่าเรื่องราวจะดำเนินมาในรูปนี้อยู่แล้วหรือ” แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินเหยียดริมฝีปากออกกว้าง “ข้าเพียงตั้งใจไว้ว่า หากพลาดพลั้งต้องเข้ามาในนี้จริง ๆ จะไม่ขอออกไปทั้งยังมีชีวิต เพราะนั่นเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เจ้าไม่อาจขับข้าจากสำนักได้” คนฟังถอนหายใจเฮือก “ถ้าท่านไม่ต้องการกลายเป็นศิษย์ทรยศก็มิควรกระทำทุกอย่างเสียตั้งแต่แรก” ผู้อาวุโสง่อไบ๊ตาลุกวาว “ข้ามิเคยทำเรื่องที่ทรยศต่อสำนัก!” แม้จะอยู่ในช่วงหมดอาลัยตายอยาก แต่ประโยคดังกล่าวก็กระตุ้นความสนใจฟ่านไป่หนิงไม่น้อย “หรือท่านไม่ได้ฆ่าศิษย์พี่ของตน” “ที่ไหนได้ ข้าเป็นคนสังหารนางกับมือ” คราวนี้ดรุณีน้อยตัดสินใจหย่อนตัวลงข้างแม่ชีจินถู่แล้ว “ดูท่าเรื่องราวจะซับซ้อนเกินคาด ว่ากันว่าหากยังมีสิ่งคาใจตายไปคงไม่สงบ ในเมื่อพวกเราก็ไปไหนมิได้แล้ว เมี่ยวเจินซือไถ่ไม่คิดจะลองเล่าให้ฟังสักหน่อยหรือ” แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินพยุงตัวเองขึ้นนั่งพิงกำแพง ทอดสายตามองพวกนางครู่ใหญ่ สุดท้ายก็ยอมเปิดปากคลายความกังขา “คืนก่อนนางจะตาย ศิษย์พี่อ้างว่าอยากคารวะปรมาจารย์กั่วเซียง จึงขอร้องข้าให้แอบพานางเข้าห้องลับแห่งนี้” เจ้าสำนักง่อไบ๊ขมวดคิ้ว “แล้วท่านเปิดประตูได้อย่างไร” “ความจริงข้าเคยเป็นศิษย์ฆราวาสง่อไบ๊ ทั้งยังได้รับการสืบทอดเพลงพิณซึ่งใช้เปิดห้องลับมา แต่ภายหลังนึกเลื่อมใสในธรรมะจึงตัดสินใจออกบวช” ผู้ถามค่อยผงกหน้าเป็นเชิงเข้าใจ นางไม่รู้เรื่องเหล่านี้เนื่องจากเกิดขึ้นก่อนที่นางจะเข้าสำนัก “ช่วงนั้นศิษย์พี่เจ็บออด ๆ แอด ๆ เพราะผลพวงจากการต่อสู้กับพรรคมารเก่า ข้าไม่อยากขัดใจท่านจึงแอบหยิบยืมพิณมาเปิดห้องลับให้ ทว่าเมื่อข้าลงจากชะง่อนผาติดตามท่านเข้ามาในนี้ ก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ...” นางผายมือไปทางช่องหินหลังห้อง “ศิษย์พี่กลับตรงไปหยิบกล่องไม้ที่บรรจุคัมภีร์นพยมขึ้นมา” “ไม่นะ อาจารย์จะทำเช่นนั้นทำไม” แม่ชีจินถู่ตวาดลั่น “ข้าเองก็ถามประโยคเดียวกับเจ้า ทว่าศิษย์พี่กลับจ้องหน้าข้านิ่งเฉย ก่อนบอกว่านางจะฝึกวิชานพยมเพื่อไปดวลกับประมุขพรรคมารเก่าอีกครั้ง เรียกศักดิ์ศรีสำนักกลับคืน” “แต่อดีตเจ้าสำนักโจวจื่อยั่วสั่งว่า...” แม่ชีจินถู่กล่าวถึงแค่นี้ก็ชะงักลง นึกเดาเรื่องราวได้หลายส่วนแล้ว “ถูกต้อง แม้ศิษย์พี่จะมีเจตนาดี แต่ข้าย่อมไม่มีวันยอมให้ท่านฝ่าฝืนกฎสำนัก พวกเราถึงต่อสู้กันพัลวัน เนื่องจากนางบาดเจ็บอยู่ ข้าจึงสามารถแย่งกล่องไม้มาวางลงที่เดิมแล้วผลักนางออกนอกห้อง ช่วงฉุกละหุกข้าเผลอใช้แส้ปัดทำร้ายแขนนางไปหนึ่งที พอข้ามัวแต่ตกใจกับเรื่องนั้นนางก็โผนหมายกลับเข้าห้องลับ ข้ากลัวจะรั้งนางไว้ไม่ทันจึงกระโดดไปกดกลไกปิดประตูกั้นไว้ ข้าคาดว่าคงเป็นตอนนั้นเองที่ประตูศิลาหล่นทับแขนเสื้อนาง” “ท่านไม่ทราบเรื่องนี้หรือ” ฟ่านไป่หนิงซักไซ้บ้าง “เหตุการณ์มันกำลังชุลมุนไปหมด ข้าเห็นแค่นางเสียหลักล้มลงหน้าประตูแล้วดิ้นรนอยู่พักใหญ่ จากนั้นนางก็พุ่งเข้าต่อสู้กับข้าอีก ตะโกนว่าหลงไว้ใจข้าเกินไป ดังนั้นต้องกำจัดข้าแล้วค่อยสั่งให้ศิษย์ผู้มีหน้าที่ในตอนนั้นมาเปิดประตูให้แทน” คนพูดยกมือสั่นเทิ้มขึ้นปิดหน้า ราวกับว่าทำเช่นนี้แล้วจะลบความทรงจำเลวร้ายพ้นไปได้กระนั้น “นาง...นางบ้าไปแล้ว ข้าจำต้องปกป้องชีวิต รู้ตัวอีกทีก็สะบัดแส้ฝังใส่หน้าอกนางเข้าจนได้ เมื่อนางตายข้าสับสนไปหมด หากบอกความจริงชื่อเสียงศิษย์พี่ย่อมเสื่อมเสีย แต่จะปล่อยเอาไว้ก็ไม่ได้ จึงพาร่างนางกลับห้อง ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดให้ แม้จะเห็นช่วงแขนของชุดฉีกขาดข้ายังเพียงนึกว่าเกิดจากการต่อสู้ จากนั้นก็เป็นตามที่พวกเจ้ารู้อยู่แล้ว” เจ้าสำนักง่อไบ๊กล่าวว่า “แต่ข้ายังข้องใจ ในเมื่อไม่มีใครระแคะระคายเรื่องนี้เลย แล้วไฉนท่านต้องหนีหายไปถึงสามปีเล่า” “เพราะข้าไม่ต้องการเป็นเจ้าสำนักง่อไบ๊” แม่ชีเมี่ยวเจินดึงหมวกคลุมศีรษะออก ฟ่านไป่หนิงถึงเห็นว่าใบหูซีกซ้ายของนางแหว่งหายไปส่วนหนึ่ง “แผลนี้ข้าได้จากตอนประมือกับศิษย์พี่ หากข้ายังรั้งอยู่ ด้วยลำดับขั้นคงต้องดำรงค์ตำแหน่งเจ้าสำนัก ทว่าตอนเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเจ้าสำนักนั้นก็จะมีคนสอบถามที่มาของแผลเป็นแน่ ดังนั้นข้าจึงหนีไป รอจนเจ้าขึ้นเป็นเจ้าสำนักเหตุการณ์สงบราบรื่น ข้าค่อยย้อนกลับมาอีกครั้งเพราะสำหรับข้า ง่อไบ๊สำคัญที่สุด ข้าจะขอเป็นศิษย์ง่อไบ๊ตราบจนวันตาย!” ฟ่านไป่หนิงหลับตาลงด้วยความรู้สึกเห็นใจทุกฝ่าย ต่างคิดว่าเจตนาของตนดี ต่างเห็นว่าวิธีตนเหมาะสม เพียงแต่เมื่อเห็นว่าพวกตนถูกไฉนต้องคิดว่าฝ่ายตรงข้ามผิด จนหมายใช้กำลังเข้าตัดสินกระทั่งเกิดแต่ผลเลวร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ทันใดนั้นเสียงหายใจของผู้อาวุโสง่อไบ๊พลันรุนแรงและติดขัด ดรุณีน้อยลืมตาเห็นนางกุมหน้าอกอ้าปากหอบจึงรีบลุกหวังไปดูอาการ แต่แล้วกลับรู้สึกเวียนหัววูบจนเกือบหน้าคะมำ ด้านเจ้าสำนักง่อไบ๊ก็มีทีท่าไม่ต่างจากนางนัก “ทำไม...ข้าถึงหายใจไม่ค่อยออก” ดรุณีน้อยพึมพำเสียงเบา จนปัญญาหยั่งทราบว่าตะเกียงหมื่นปีที่ลุกโชนรอบด้านล้วนเผาผลาญอากาศหายใจรวดเร็วยิ่ง ฟ่านไป่หนิงรู้แค่ว่าไม่ต้องรอให้ครบเดือน นางก็คงดับสิ้นในอีกไม่นานนี้แล้ว ********** จบตอนที่ 60-61 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 18:03:24

ความคิดเห็นที่ 4 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** คราวนี้มาฉายควบอีกแล้วค่า ^_^ กำลังพยายามเร่งสปีดของเรื่องสุดชีวิตเพราะ... ฮิ ๆ ยังไม่บอก อุบไว้ก่อน ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ (เจ้าแรกทุกครั้งเลย...ดีใจ) ,คุณพนมวัลย์ (ขอบคุณหลายครั้งเพราะหลายกิฟท์ค่ะ) ,คุณลูนาติก ,คุณ mementototem , คุณ Kiwi_brown, คุณ GTW และคุณแพรวดาว นะคะ คุณรุริกะ - น่ารัก ๆๆๆ น่ารักทั้งคนแปะทั้งแมวเลยอ่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่า คุณ scottie - ถึงคุณ scottie ชอบตาสามโต่วแต่คนเขียนชักชัง เพราะบทก็น้อยดันเด่นเกินหน้าพระเอก แง่ม! คุณนู - เห็นแก่คุณนู ให้ยืมแมวไปเล่นก็ด้ายยยย แต่ต้องเอาตัวอื่นมาและนะ อิ ๆ คุณ GTW - เค้ากำลังจะลดบทบาทตาสามโต่วเพราะข้อหาเด่นเกินพระเอกนี่แหละค่ะ                การ์ตูนจีนนี่ขัดใจอยู่อย่างเดียวค่ะ เวลาเอานิยายในดวงใจอย่างมังกรหยกไปวาด ไหงกลายเป็นการ์ตูนบ้าพลังไปได้นะนี่ เสียของหมด (บ่น ๆๆ) คุณแพรวดาว - มาหอบดอกไม้ด้วยความขอบคุณค่า ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ไว้พบกันศุกร์หน้านะคะ ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 18:17:09

ความคิดเห็นที่ 5 จุ๊บๆๆ คุณจันทร์ ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 18:46:17

ความคิดเห็นที่ 6 คุณจันทร์กด Ctrl+F (find) หาคำว่า "ศักสิทธิ์" แล้วแก้เป็น "ศักดิ์สิทธิ์" เนอะคะ ^^ หาเจอเท่านี้ก่อน :D นอนอ่านนิยาย + รอฟังข่าวดีต่อล่ะ ^____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 18:52:18

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ ก็เขาเป็นสมาชิกชมรมคนรักพระรอง ^^ แอบคิดๆ อยู่ว่าเรื่องนี้น่าจะเข้าใจเจตนากันผิด จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 20:37:14

ความคิดเห็นที่ 8 เอาน้องแมว (น้ำ) มาจองที่ไว้ก่อนละกันนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 54 22:44:27

ความคิดเห็นที่ 9 บทแรกในคะแนนเต็มหนูหนิงเลย กับหลุมพรางลูกล่อลูกชนจัดการโอวฉีกวนได้อย่างแยบยล และทำเอาคิดไม่ถึงเลย ตอนแรกยังคิดว่าชาสือกัดนิ้วของท่านโอวเสียอีก ถึงได้ร้องเสียงหลงจนาดนั้น ฮา ส่วนบทต่อมาวุ่นวายดีแท้ๆ หนูหนิงและพรรคของเธอจะรอดยังไงนี่?? เดาไม่ออกรออ่านต่อดีกว่าครับ ^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 06:50:48

ความคิดเห็นที่ 10 ไป่หนิงต้องไม่ตายนะ ต้องรอด ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 10:41:49