ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อรัชชตะเข้ามาที่ห้องศิลาหยกที่เป็นที่พักของชานตตีก็พบว่าเธอยังคงนอนเหยียดกายไร้สติอยู่บนแท่น ไม่มีแม้การตอบสนองใดๆนอกจากหน้าที่ซีดเผือดไร้สี จริงดังเช่นที่อินทนาคราชบอก ชานตตีควรจะสั่งสมบารมีมากเหลือเกิน เพราะแม้ยามหมดสติร่างก็ไม่กลับกลายเป็นร่างนาคีที่แท้จริง นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความยากลำบากที่เขาจะต้องส่งพลังให้เธอกลับคืนร่างเป็นนาคีก่อนที่จะทำการถ่ายพิษ รัชชตะลงนอนตะแคงเหยียดกายแนบข้างร่างบาง แล้วเอื้อมแขนโอบรอบเอวของหญิงสาวเพียงแผ่วเบา จากนั้นหลับตาลงเพื่อเพ่งพลังสมาธิเข้าสู่ลูกแก้วใสที่กึ่งกลางหน้าท้อง สักพักเขารู้สึกว่าจิตของตนได้เกาะกุมลูกแก้วนั้นไว้ได้ทั้งหมดแล้ว ทันใดนั้นลูกแก้วกลับหมุนวนด้วยความเร็วรอบที่สูงขึ้นๆเป็นลำดับจนนับไม่ถ้วน จิตของชายหนุ่มเหมือนหลุดจากการเกาะกุมตกไปนิดหนึ่งด้วยความตกใจ แต่แล้วกลับรวบรวมมันขึ้นมาได้ใหม่ และครั้งนี้ไม่พลาดอีกแล้ว เขากลายร่างของตนเองและชานตตีเป็นร่างที่แท้จริงเหยียดยาวอยู่เคียงข้างกัน และเริ่มปฏิบัติภารกิจโดยการดันส่งลูกแก้วนั้นออกมาจากหน้าท้อง ตอนนี้เริ่มเข้าใจแล้วว่ามันไม่ได้ง่ายดายดังภาพที่อินทนาคราชเสกให้ดู เพราะกว่าจะดันมันออกไปได้แต่ละทีก็ต้องส่งพลังจิตมากมาย เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อยเหมือนวิ่งรอบสนามหลายสิบรอบและก่อนที่จะหมดแรง ลูกแก้วนั้นก็ถูกดันเชื่อมกับร่างของชานตตีได้สำเร็จ! ‘ชานตตี ฟื้นมาแล้วคุณต้องเลี้ยงเอ็มเคผมซักมื้อนึงนะเนี่ย หลับสบายรู้มั้ยว่าคนอื่นเค้าเหนื่อย’ ชายหนุ่มคิดในใจอย่างผ่อนคลายเมื่อสามารถเชื่อมร่างได้แล้ว ‘แล้วไงต่อ ลืมถามรายละเอียดจากอินทนาคราชซะด้วยสิ’ ชายหนุ่มถามตัวเองอย่างงงงันเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรจึงจะไล่พิษร้าย ออกจากร่างของชานตตีได้ในตอนนี้ ‘ก็คงกำหนดจิตเหมือนกันมั้ง’ เมื่อนึกขึ้นได้เขาจึงกำหนดจิตว่าอยากถ่ายพิษร้ายออกจากร่าง รัชชตะยังคงหลับตาเพ่งสติทันใดนั้นเกิดมโนภาพมืดมิดเข้าครอบครองการรับรู้ ในนั้นรัชชตะเหลียวไปรอบกายกลับเห็นแต่เพียงเงามืดปกคลุมกว้างขวาง มันกระพือปีกสะบัดพริ้วไหวน่ากลัวดังเช่นเงาของมัจจุราช เขาเริ่มรู้ว่านี่คือภวังค์ที่ถูกบางสิ่งบางอย่างสร้างขึ้น และหากเขาไม่สามารถเอาชนะและพาชานตตีออกไปจากมันได้ เธออาจจะต้องจบชีวิตอยู่ในนี้ตลอดไป “ชานตตี ชานตตี คุณอยู่ไหน” รัชชตะส่งเสียงร้องเรียก พลางวิ่งหาตัวหญิงสาวในความมืดของภวังค์ “รัชชตะ!” เสียงหญิงสาวขานรับมาอีกทางหนึ่งซึ่งไม่ใช่ทางที่เขากำลังวิ่งไป “ชานตตี!” เขาย้อนกลับวิ่งไปทางเสียงตอบรับนั้น แต่แล้วกลับพบแค่ความว่างเปล่าที่มืดมิด “คุณอยู่ไหนน่ะ ส่งเสียงอีกทีได้มั้ย ผมมองไม่เห็นคุณเลย” “รัชชตะ ตั้งสติ ที่นี่ไม่ได้มืดมิดอย่างที่เห็น” เขากลับคิดได้และหยุดวิ่งเขายืนรวบรวมสติอีกครั้ง พลางเพ่งมอง ความมืดมิดกลับสว่างขึ้นเป็นลำดับ จนในที่สุดสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆที่อยู่รอบข้างว่าแท้จริงแล้วมันคือสถานที่ที่หนึ่งที่ลุกโชนไปด้วยเพลิงอัคคีรายรอบ และร่างของชานตตีก็ถูกครอบอยู่กลางวงเพลิงที่กำลังลามเข้าหาตัวเธอมากขึ้นๆ เมื่อได้เห็นรัชชตะก็รู้สึกร้อนวูบด้วยเปลวเพลิงเหล่านั้นคอยพัดตามการเคลื่อนที่ของเขาเหมือนมันมีชีวิต “ชานตตี คุณนั่งอยู่ตรงนั้นนิ่ง ๆนะ อย่าขยับเดี๋ยวผมจะฝ่าเข้าไปช่วย” “อย่า รัชชตะนี่เป็นเพลิงพิษ ถ้าถูกต้องร่างกาย ท่านจะสิ้นปราณ กลับไปเถิดพิษข้าย้อนทำร้ายจนถึงขั้นสุดท้ายแล้ว คงไม่มีทางรอด จงกลับไปหาอินทนาคราชให้ช่วยท่าน” “ไม่ ชานตตีเราต้องกลับไปด้วยกัน” เขาพูดให้กำลังใจหญิงสาวแม้ในตอนที่พูดอยู่ก็ต้องกระโดดหลบเปลวเพลิงที่พัดเข้าหาตลอด “แต่มันช้าเกินไปแล้ว เพลิงพิษนี้คือพิษร้ายที่สุด อีกไม่นานข้าก็จะ...” “ชานตตี เดี๋ยวนะ ผมนึกออกแล้วเมื่อกี้ผมวิ่งหาคุณในความมืดกลับไม่มีเปลวไฟ ผมก็วิ่งไปได้สบาย ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณอยู่ตำแหน่งไหน ถ้าผมทำให้มันกลับกลายเป็นความมืดอีกครั้งแล้วก็วิ่งไปให้ตรงตำแหน่งคุณ แค่นี้ก็ช่วยคุณได้แล้ว” “แต่ถ้าคาดคะเนผิดเพียงนิดเดียว เมื่อท่านรวบรวมสติกลับมาอีกครั้งเพื่อจะหาทางออกก็จะถูกเปลวเพลิงสังหารเสียก่อน กลับไปเถิดรัชชตะมันเสี่ยงเกินไปที่จะช่วยเหลือเพียงข้า ชีวิตท่านควรมีไว้เพื่อบริวารแห่งภุชนาคิน และ .” หญิงสาวหยุดไว้เพียงเท่านั้นด้วยความน้อยใจ และยิ่งคิดน้อยใจมากเท่าไรเปลวไฟรอบข้างก็ยิ่งโหมกระพือเข้าหาจนเธอ ต้องรวบรวมสติสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป “ไม่ ชีวิตผมจะมีประโยชน์กับคนอื่นมากมายได้ยังไง ถ้าเพียงแค่คุณผมยังช่วยเหลือไม่ได้” รัชชตะมองเห็นเพียงใบหน้าของเธอที่โผล่พ้นเปลวไฟเพียงน้อยนิด สายตาคู่นั้นประสานตรงมายังเขาแทนคำพูดมากมายของเจ้าตัว แม้รัชชตะจะไม่สามารถบรรยายได้กับสายตาคู่นั้นว่ามันมีอิทธิพลต่อเขามากน้อยเพียงใด ทว่ากลับรู้สึกอย่างลึกซึ้งว่านี่คือจิตวิญญาณดวงหนึ่งที่เป็นของเขาโดยชอบธรรม และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะนำพาของสิ่งนี้กลับไปให้จงได้ ตอนนี้หลายความคิดกลับแล่นพล่านในหัวสมองของชายหนุ่มผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความรู้สึกภายใน และคิดหาวิธีการที่จะช่วยเหลือชานตตี จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 14:16:56

ความคิดเห็นที่ 2 “รัชชตะ ระวัง!” ชานตตีส่งเสียงเตือนเมื่อเห็นเปลวไฟลามวูบเกือบถูกแผ่นหลังชายหนุ่ม “ผมไม่เป็นไรหรอก เห็นมั้ยกระโดดหลบทัน” ชายหนุ่มยังมีอารมณ์ขัน “นึกออกแล้ว ชานตตีคุณร้องเพลงเป็นมั้ย” “ไม่ ข้าเพียงชอบฟัง” “แต่ยังไงวันนี้คุณต้องร้อง อย่างน้อยก็ฮัมเพลงไว้ตอนที่ผมกลับสู่ความมืด ถ้าคุณฮัมเพลงไว้ผมจะรู้ว่าคุณอยู่ตรงไหน” “ร้องเช่นไร” “เอาแบบง่าย ๆนะ อย่างนี้ หืม ฮืม ฮืม ฮืม ฮือ วนซ้ำๆไปมา จนกว่าผมจะเข้าไปถึงตัวคุณ” “ข้าเพียงเรียกชื่อท่านไม่ได้หรือ” “ถ้าเรียกชื่อเสียงจะไม่ต่อเนื่องและมันจะก้องทำให้กำหนดทิศทางยากกว่า” “น่าขันนัก ท่านเป็นคนแปลกประหลาดเช่นนี้เสมอ” หญิงสาวพูดเสียงใสแม้ยังอยู่ในภาวะคับขัน “เอาเถอะน่า ถ้ามันช่วยให้เรารอดได้ เอาล่ะนะถ้าผมบอกให้เริ่มก็เริ่มนะ” “เริ่ม!” ชานตตีเริ่มส่งเสียงฮัมเพลงใสแผ่วพริ้วเป็นเส้นเสียงที่ยาวต่อเนื่องตามที่นัดหมาย เวลาเดียวกันรัชชตะหลับตาลงและเพ่งสมาธิไปที่เส้นเสียงนั้นทำให้สามารถกำหนดทิศทางของต้นเสียงได้แม่นยำ ตอนนี้บรรยากาศรอบข้างเขากลับมืดมิดเหมือนแต่แรกเริ่มที่มา มีเพียงเสียงเพลงจากชานตตีเท่านั้นที่ดังใสอยู่ในความมืด เขากำหนดจิตไปสู่ทิศทางที่แน่วแน่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะทะยานส่งร่างไปยังเป้าหมาย และแล้วแม้ดวงตาไม่สามารถมองเห็น ทว่ากลับสัมผัสได้กับร่างบางของหญิงสาวที่ในตอนนี้เขาได้ครอบครองเธอไว้ในอ้อมแขนเรียบร้อยแล้ว “เกาะผมไว้นะ เราจะกระโดดออกไปที่จุดเดิม” ทันทีรัชชตะก็พาชานตตีทะยานออกจากบริเวณที่เป็นอาณาเขตของเปลวเพลิงกลับไปที่จุดเดิม เมื่อมาถึงที่ที่คิดว่าปลอดภัยแล้ว รัชชตะจึงเปิดให้สิ่งรอบข้างกลับสู่ความสว่างไสวอีกครั้ง ทว่าเพียงแค่คิดว่าปลอดภัยเท่านั้น แท้จริงมันยังเป็นตำแหน่งที่เฉียดฉิวกับเปลวเพลิงลูกใหญ่! “รัชชตะ ระวัง!” ชานตตีหันไปเห็นเร็วกว่าจอมนาคาจึงใช้มือผลักร่างชายหนุ่มที่เกาะกุมเธออยู่ จนเธอเองก็ล้มกลิ้งไปตามแรงผลักนั้นด้วย ร่างทั้งสองที่รวมกันเป็นก้อนนั้นกลิ้งไปอย่างรวดเร็วตามทางลาดชันดังเช่นจากเนินเขาสูง “เย้ยยย ..”รัชชตะส่งเสียงร้องออกมาดังลั่น เมื่อรู้สึกว่ากลิ้งเร็วจนเกินการยับยั้ง “รัชชตะ เราปลอดภัยแล้ว”เสียงใสแผ่วเบานั้นลอยมาให้ได้ยิน เมื่อลืมตาขึ้นมารัชชตะกลับพบว่าตนเองนอนอยู่บนแท่นศิลาข้าง ๆร่างของหญิงสาวที่ยังคงนอนตะแคงหันหลังให้เขาเช่นตอนแรก ทว่าร่างของนาคราชของทั้งคู่ตอนนี้ได้กลับคืนเป็นร่างเช่นมนุษย์แล้ว เขาพยายามจะขยับตัวและดึงแขนที่โอบกอดเอวหญิงสาวกลับคืน แต่ไม่สำเร็จ “ชานตตี เรากลับออกมาจากภวังค์พิษร้ายนั่นแล้ว ใช่มั้ย” “อืม .”หญิงสาวตอบโดยที่ไม่หันกลับมาเช่นเคย “แล้วทำไมผมขยับตัวไม่ได้เลยล่ะ หรือว่าผมเป็นอัมพาตไปแล้ว” “สักพักหนึ่งเมื่อพลังของทั้งท่านและข้าสมดุลกันเราจะขยับตัวได้ดังเดิม” “อ้าว เหรอนึกว่าเป็นอัมพาตไปแล้ว” “หึ หึ” หญิงสาวหัวเราะในลำคอตามเคย จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 14:19:38

ความคิดเห็นที่ 3 ด้วยความอ่อนเพลียและเหนื่อยล้า ทั้งคู่ยังคงนอนเคียงข้างกัน โดยไม่มีใครพูดอะไรอีก ทว่าสายลมแผ่วพริ้วที่พัดเข้ามาทางช่องหน้าต่างนั้นกลับทำให้ความเหนื่อยล้าค่อย ๆจางลงไปทีละน้อย ชานตตียังคงลืมตามองพระจันทร์กระจ่างใสภายนอกอย่างเป็นสุข แม้เพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆมามากมาย ทว่าในตอนนี้ความรู้สึกกลับเป็นดังเช่นฟ้าหลังฝนที่สดใส ถึงรัชชตะจะไม่เคยคิดมีใจต่อเธอสักน้อยนิด แต่ในตอนนี้เขาก็เลือกที่จะกลับมาช่วยเธอไว้จนได้ และถึงแม้ฝ่ามือหนาของจอมนาคาที่สัมผัสไว้ตรงหน้าท้องของเธอในตอนนี้จะเป็นการส่งผ่านความอบอุ่นโดยบังเอิญ แต่ชานตตีกลับรู้สึกว่ากระแสความอบอุ่นนั้นมันไม่ได้หยุดอยู่แค่บริเวณที่สัมผัส มันกลับเป็นกระแสที่แล่นไปจนถึงส่วนลึกของจิตใจ “ชานตตี คุณก็เสียงเพราะนะ” ชายหนุ่มพูดทำลายภวังค์แผ่วพริ้วของหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัว “หึ” “ทำไมคุณชอบหัวเราะแต่ในลำคอ คุณรู้มั้ยการหัวเราะเสียงดังๆจะทำให้เราสุขภาพจิตดีขึ้น” “ข้ายินดีในคำพูดของท่าน ไม่ว่าจะแสดงออกเช่นไร ข้าก็ยินดีเช่นเดียวกัน” “คุณรู้ว่าคุณยินดีเช่นเดียวกัน แต่ผมไม่รู้ว่าคุณยินดีมากหรือน้อยแค่ไหน ผมก็จะแปลความหมายว่า หึ ในลำคอแปลว่า ยินดีน้อย ฮ่ะๆ ออกมาดังๆ แปลว่า ยินดีมากไงครับ” “ถ้าข้ายินดีต่อท่านครั้งใด นั่นมีเพียงความหมายเดียวเท่านั้น มันแปลว่า ข้ายินดีมากเสมอ” “ฮ่ะๆ อันนี้ผมขำคุณจริงๆ ไม่คิดว่าคุณจะพูดเรื่องอย่างนี้ก็เป็นด้วย เห็นทำเงียบๆขรึมๆ” “ข้าก็มีจิตใจ เช่นเดียวกับท่าน” “ชานตตี ผมต้องขอบคุณมากๆเลยนะที่ไปช่วยผมไว้จากวิรุฬพัชระ และก็ขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณตอนนั้น” “....” ไม่มีคำตอบจากหญิงสาว “รัชชตะ ท่านคิดว่าแสงจันทราที่เมืองมนุษย์สวยกว่าที่นี่หรือไม่” “ทำไมเหรอ ผมไม่ค่อยสนใจในความสวยงามของดวงจันทร์เท่าไหร่หรอก รู้แต่ว่ามันมีประโยชน์ที่ให้ความสว่างกับเราในตอนกลางคืนก็พอแล้ว แต่ก็แปลกนะทำไมผู้หญิงชอบดูดวงจันทร์” “เพราะผู้หญิงชอบฝากความฝันของตัวเองไว้กับจันทรา” “คุณด้วยใช่มั้ย” “อืม...” “บอกได้มั้ยครับว่าคุณฝากอะไรไว้กับดวงจันทร์” “ข้าไม่มีฝันอันยิ่งใหญ่ใดๆ ที่น่าสนใจ” “บอกหน่อยๆ อยากรู้เรื่องเล็กๆก็ไม่แปลก” “ข้าเพียงหวังให้ใครคนหนึ่งมองจันทราในตอนนี้งดงามกว่าดวงจันทราใดๆ” “ชานตตี!” จบตอนที่12 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 14:29:07

ความคิดเห็นที่ 4 เพลงประกอบตอนที่ 12 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 14:31:53

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่แล้ว ตอนที่11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10724183/W10724183.html ตอนที่10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10702826/W10702826.html ตอนที่9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10670741/W10670741.html ตอนที่8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10646756/W10646756.html ตอนที่7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10632621/W10632621.html ตอนที่6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10588161/W10588161.html ตอนที่5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10574455/W10574455.html ตอนที่4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10532020/W10532020.html ตอนที่3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10525207/W10525207.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10511443/W10511443.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10498622/W10498622.html จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 14:33:10

ความคิดเห็นที่ 6 link เก่าๆ มันเข้าไม่ได้แล้วน้า :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 15:41:25

ความคิดเห็นที่ 7 การถอนพิษใช้กระบวนการกลั่นหรือการควบแน่นนี่เอง^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 22:19:48

ความคิดเห็นที่ 8 --คุณรุริกะ--   แหะ แหะ ไม่รู้ตัวเลยอ่ะ ขอบคุณค่ะ ^___^ --คุณ Psycho man --   มันคือควบแน่น แต่ ในบทบรรยายใช้ว่ากลั่นดูอ่านง่ายกว่า คิคิ :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 54 23:16:58

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 11:17:09