ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ ๘ คู่ปรับคนใหม่         พอตั้งหลักได้ อารียาก็สวมวิญญาณนางร้ายในละครหลังข่าวที่เคยดูกับป้าพิกุล หันขวับกลับมาหาเจ้าของเสียงลากยาวชวนขนลุกทันที   ตาลายๆ เพราะโทสะที่พุ่งปรี๊ดพอจะจับภาพคู่กรณีที่ไม่รู้ว่าอยู่ๆ โผล่มาจากไหนแต่ชนเธอกระเด็นได้ว่าอยู่ในเสื้อผ้าที่มีห้าเฉดสีในชุดเดียวคล้องแขนณัฐวุฒิหมับ ก่อนจะกระแซะร่างอวบอัดเข้าไปเบียดชิดท่อนแขนแกร่งอย่างแน่นหนาแม้เจ้าของท่อนแขนจะพยายามยื้อออกก็ตาม   “นี่คุณ” อารียาถลันพรวดเดียวถึงตัวโจทย์ใหม่ แหวออกมาตาเขียวปั๊ด เอาเรื่องทั้งน้ำเสียงและสีหน้าทีเดียว   นั่นเอง เจ้าของร่างค่อนข้างอวบในชุดวุ้นห้าสีส่วนสูงไล่เลี่ยกันกับเธอ ถึงได้ละสายตามาจากณัฐวุฒิ แต่มือตุ๊กแกเหนียวหนับก็ยังแกะท่อนแขนชายหนุ่มที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องจับให้อยู่มือให้ได้ไว้แน่น ตวัดเสียงห้วนพอกันกลับมาว่า   “อะไร”   “เมื่อกี้คุณชนฉันซะกระเด็น แล้วทำไมไม่รู้จักขอโทษ”   สตรีในชุดห้าสี ชายตามองกวาดร่างเพรียวกว่ามากของอารียาอย่างรวดเร็ว บอกอย่างไม่ยี่หระว่า   “เธอก็ไม่ได้บุบสลายอะไรตรงไหนนี่ แล้วทำไมฉันจะต้องขอโทษ ใช่มั้ยคะพี่มะพร้าวขรา” ท้ายประโยคเจ้าหล่อนหันกลับไปพยักเพยิดกับชายหนุ่มที่ทำหน้าปั้นยากเพราะยังดึงท่อนแขนออกจากมือตุ๊กแกไม่ได้เสียที           เล่นเอาคนที่ปกติก็ปรี๊ดง่ายอยู่แล้วถึงกับปรี๊ดแตก ถลาไปเหนี่ยวแขนขาวอวบของอีกฝ่ายให้หันกลับมาเคลียร์กับเธอให้รู้ดำรู้แดงเต็มแรง             “ทำไมพูดจาปัดความรับผิดชอบอย่างนี้ล่ะ จะต้องให้ฉันล้มลงไปก้นกระแทกพื้นหลังเดาะเสียก่อนหรือไง คุณถึงจะขอโทษฉันได้น่ะ... หา”           สตรีร่างอวบกว่าชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันทีเช่นกัน ดีแต่ว่าณัฐวุฒิที่ท่อนแขนเพิ่งได้รับอิสระเพราะความช่วยเหลือแบบไม่ได้ตั้งใจของอารียารีบห้ามทัพเสียก่อนที่จะเกิดศึกใหญ่ขึ้น           “เอาล่ะๆ”   พร้อมกับยุดท่อนแขนอารียาให้ถอยห่างออกมา เพื่อป้องกันการประทุษร้ายกันและกันของหญิงสาวทั้งสอง และตัวเขาเองก็ถือโอกาสหนีจากมือตุ๊กแกของสาวอวบด้วย             “อย่าเพิ่งมีเรื่องอะไรกันเลยนะครับ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้”           “อย่ายุ่ง ไม่เห็นหรือไงว่าเขามาชนฉันก่อน” อารียาหันมาแหวใส่เขา ไม่วายดึงแขนออกจากแรงรั้งของอีกฝ่ายพร้อมกับเอาเรื่องคู่กรณีของเธอไปด้วย           “ไม่เคยมีใครสอนมารยาทคุณหรือไง ว่าชนคนอื่นเขาแรงเสียขนาดนี้ก็ต้องหัดมีมารยาทขอโทษเขาซะด้วย ไม่ใช่มายืนทำตัวเป็นชะนี เกาะแขนเรียกหาแต่ผู้ชายแบบนี้”           “กรี๊ดดด”   หญิงอวบที่ถูกอีกฝ่ายเปรียบเปรยว่าเป็นชะนีโกรธจนหน้าขาวจัดเพราะมีเชื้อสายจีนกลายเป็นแดงก่ำ ส่งเสียงกรี๊ดแปดหลอดลั่นตลาด           “คุณส้มจีนขา คุณส้มจีน อยู่นี่เอง” สาวร่างใหญ่ผิวคล้ำที่เพิ่งมาถึงทีหลัง วิ่งกระหืดกระหอบมายืนข้างคนที่กำลังกรี๊ดไม่ลืมหูลืมตา   “อยู่นี่เองหรือคะ พี่จอมหาเสียเกือบแย่”   ก็ตอนแรกเจ้านายตัวเองยืนเลือกรองเท้าอยู่ดีๆ ก็เลยถือโอกาสเลือกรองเท้าแตะถูกๆ จะเอาไว้คีบเล่นบ้าง ที่ไหนได้ พอหันมาอีกทีคุณส้มจีนเจ้านายของหล่อนก็อันตรธานไปเสียแล้ว กว่าจะตามเสียงกรี๊ดมาได้ก็เกือบแย่   แต่ส้มจีนไม่ได้สนใจผู้ติดตามคนสนิท เธอสนใจที่จะฟ้องพี่มะพร้าวของเธอมากกว่า หยุดกรี๊ดแล้วถลาตามมาเกาะแขนชายหนุ่มอีกข้างที่ว่าง เพราะอีกข้างเขาก็ยังยุดแขนอารียาไว้   “พี่มะพร้าวขรา ดูแม่นี่สิคะ มาหาว่าส้มจีนไม่มีมารยาท ส้มจีนไม่ยอมนะคะ พี่มะพร้าวต้องจัดการให้ส้มจีนด้วย”   อารียาที่เริ่มมองออกว่าคู่กรณีของเธอคงชอบนายมะพร้าวปากเน่านี่อยู่ไม่น้อย ถึงได้แสดงออกจนออกนอกหน้าเสียขนาดนั้น แกล้งบีบเสียงหวานฉอเลาะเข้าให้บ้าง แถมยังส่งสายตาเยาะเย้ยให้ฝ่ายตรงข้ามอีกด้วย   “พี่มะพร้าวขรา ดูสิคะ ยัยช้างจีนนี่ชนหยาเสียจนหยาเจ๊บเจ็บไปทั้งตัวแล้ว พี่มะพร้าวต้องจัดการให้หยาด้วยนะคะ ไม่งั้นหยาไม่ยอม   ในขณะที่คนกลางทำหน้าปั้นยาก บอกออกมาอย่างกระอักกระอ่วนท่ามกลางนางเสือสองตัวที่เตรียมเข้าขย้ำกันว่า   “ผมว่า อย่ามีเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ” แล้วหันมาพูดต่อกับส้มจีนว่า   “คุณส้มจีน ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมพาคุณหยาเขามาเลือกซื้อเสื้อผ้านิดหน่อย แล้วจะรีบไปธุระที่อื่นต่อ ขอตัวนะครับ”   แล้วเขาก็รีบคว้าโอกาสทองที่เจ้าของมือตุ๊กแกเหวอ เพราะเขาเอ่ยขอตัวเอาดื้อๆ ไม่จัดการอะไรให้จนเผลอคลายมือออก รีบดึงอารียาเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าทันที เพราะถ้าขืนปล่อยให้นางเสือสองตัวนี้ปะทะกันต่อไป มีหวังถ้ำถล่มแน่   “อ้าว ทิดพร้าวนี่เองพี่ก็นึกว่าใคร”   สาวใหญ่วัยต้นสี่สิบกระวีกระวาดออกมาจากหลังร้านเมื่อได้ยินเสียงเพลงหน้าร้านดังกรุ๊งกริ๊ง บอกว่ามีคนผ่านประตูร้านเข้ามา   “ครับพี่กาเหว่า” ชายหนุ่มเอ่ยรับเจ้าของร้านแต่ก็ยังไม่วายเหลียวหลังกลับไปดูว่าปลอดภัยจากส้มจีนมือตุ๊กแกหรือยัง   “วันนี้พาใครมาหาซื้อเสื้อผ้าหรือจ้ะ ร้อยวันพันปีพี่ไม่เห็นทิดพร้าวจะยอมเข้าใกล้ผู้หญิงที่ไหน นี่แฟนทิดพร้าวหรือจ้ะ” พูดพลางเจ้าของร้านเสื้อผ้าสำหรับสตรีก็ยิ้มให้อารียาอย่างมีไมตรี   อารียาสะดุ้งใจกับคำทักทายนั้น จะให้เธอเป็นแฟนกับนายมะพร้าวปากเน่านี่น่ะหรือ ให้ยัยช้างจีนนั่นหน้ามืดตามัวไปคนเดียวเถอะ คิดแล้วเธอก็สะบัดแขนจากการเกาะกุมของเขา ปฏิเสธเจ้าของร้านเสื้อผ้าอย่างไม่ใยดีต่อชายหนุ่มข้างกายว่า   “ฉันไม่ใช่แฟนเขาหรอกค่ะ แล้วก็ไม่มีวันเป็นด้วย”   ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเจ็บแปลบเข้าไปในอกขนาดไหน เมื่อได้ยินน้ำเสียงหนักแน่นที่แสดงความมั่นใจขนาดนั้นของเธอ แต่ที่เขาทำได้ก็แค่บอกเจ้าของร้านไปว่า แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 13:19:59 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 08:04:43 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 05:35:22 จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 05:27:55

ความคิดเห็นที่ 2 “นี่คุณหยาครับพี่กาเหว่า เป็นหลานสาวอาจารย์ที่ผมเคารพนับถือสมัยเรียนปริญญาโทที่กรุงเทพฯ วันนี้ผมว่าจะพาเขามาหาซื้อเสื้อผ้าสำหรับทำไร่ทำสวนสักสามสี่ชุดน่ะครับ”   “หรือจ้ะ” เจ้าของร้านยิ้มแป้นเพราะได้ลูกค้าเข้าร้าน แต่ก็ไม่วายออกปากทักอย่างสงสัย   “หน้าตาผิวพรรณ ดูไม่ออกเลยว่าจะเป็นชาวไร่ชาวสวน ถ้าบอกว่าเป็นนางแบบพี่ยังจะเชื่อมากกว่าอีกนะเนี่ย ไปยังไงมายังไงถึงคิดจะมาเป็นชาวสวนได้ล่ะจ๊ะ”   พูดพลางก็เดินนำลูกค้าไปยังมุมหนึ่งของร้าน เสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่อยู่มุมนั้นแบบและสีจะเหมาะสำหรับการสวมใส่ทำงานสมบุกสมบัน แต่เมื่อเห็นอารียาปิดปากเงียบไม่ตอบข้อสงสัยก็ไม่กล้าถามเซ้าซี้อีก ได้แต่บอกว่า   “เลือกได้เต็มที่เลยนะจ้ะน้องหยา ร้านพี่มีหลายแบบหลายสไตล์ ชอบแบบไหนก็หยิบมาลองได้เลยจ้ะ ให้ทิดพร้าวเขาช่วยเลือกก็ได้”   ถึงเจ้าของร้านจะโฆษณาเสียงเจื้อยแจ้วแบบนั้น แต่อารียาก็มองเสื้อผ้าราคาหลักร้อยตรงหน้าอย่างเหยียดๆ อยู่ดี เธอเคยเลือกแต่เสื้อผ้าจากห้องเสื้อชื่อดัง ราคาถูกแสนถูกที่เคยซื้อก็ไม่เคยต่ำจากหลักพัน เพราะไซม่อนของเธอเป็นนายแบบดาวรุ่งและกำลังมีชื่อเสียงฮอทฮิตติดอันดับ ทำให้เธอพลอยเป็นคนตามแฟชั่นเสื้อผ้าไปด้วย แล้วจะให้เธอมาชายตาแลเสื้อผ้าราคาไม่ถึงครึ่งพันไร้รสนิยมในสายตาเธอแบบนี้ได้อย่างไร   “ค่ะ” เธอรับคำไปตามแกนเต็มที   เสียงกรุ๊งกริ๊งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสตรีร่างอวบที่อารียาเรียกยัยช้างจีนคู่ปรับของเธอกับผู้ติดตามผิวหมึกคนสนิทนั่นเอง   “น้องส้มจีนมาพอดี น้องหยาเลือกได้ตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวพี่ขอตัวออกไปดูน้องส้มจีนสักครู่นะจ้ะ”   อารียาฟังเจ้าของร้านแล้วหันไปมองผู้มาใหม่ที่คงเป็นลูกค้าขาประจำ ปากบางเบ้น้อยๆ นึกเหยียดสตรีผู้มาใหม่ ‘เชอะ... นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน อย่างเธอก็มีปัญญาซื้อได้แค่เสื้อผ้าในห้องแถวแค่นี้ล่ะว๊า’           “คุณ มัวมองอะไรอยู่ล่ะ รีบๆ เลือกเข้าสิ ไม่เห็นหรือไงว่าส้มจีนเขาตามเข้ามาแล้ว”           “แล้วยังไงล่ะ มาก็มาสิ ทำไมฉันถึงจะต้องหนี”           “ผมก็ไม่ได้จะให้คุณหนี แต่ผมไม่อยากให้คุณมีเรื่อง”           “ก็ถ้ายัยช้างจีนนั่นอยู่เฉยๆ มันจะมีเรื่องได้ยังไง ถ้าไม่มาหาเรื่องฉันก่อน”           คนฟังถอนหายใจเฮือก นึกอยากเอาศีรษะโขกกำแพงสักทีให้รู้แล้วรู้รอด จนปัญญาจะต่อล้อต่อเถียงด้วย ได้แต่ปล่อยให้เอ้อระเหยเลือกใช้ปลายนิ้วชี้แตะๆ เสื้อผ้าชุดนั้นชุดนี้อย่างท้าทายเขาอยู่นั่นเอง           “ตามใจ ถ้าส้มจีนมาอีกคราวนี้ผมไม่ช่วยแล้วนะ”           คนที่เหยียดปากเพราะเสื้อผ้าราคาหลักร้อยอยู่แล้วหันมาเบ้ปากใส่เขา           “นายเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ฉันเห็นนายทำหน้ายังกับไปกินมะพร้าวเน่าที่ไหนมาตอนที่ยัยช้างจีนนั่นมาเกาะแขนนายอ่ะ ดูแล้วน่าขำชะมัด เอ๊ะ... หรือว่าจริงๆ แล้วนายก็ชอบกันแน่”           “ชอบหรือไม่ชอบมันก็เรื่องของผม คุณเลือกเสื้อผ้าเร็วๆ เข้าเถอะ ถ้าเลือกเร็วมีเวลาเหลือผมพาคุณไปเที่ยวทะเลต่อก็ได้เอ้า”           เขาเสนออย่างใจป้ำ ทั้งที่โปรแกรมพาเธอไปทะเลไม่ได้อยู่ในแผนก่อนออกจากบ้านเลยสักนิด แต่เพื่อหนีมือตุ๊กแกที่เหนียวหนับที่สุดและเพื่อให้อารียาออกจากร้านนี้เร็วที่สุด เขาก็จำต้องยกขึ้นมาล่อใจเธอ           “ใกล้ๆ นี้มีทะเลด้วยหรือ” ท่าทางข้อเสนอของเขาจะได้ผล เพราะอารียาตาวาวขึ้นมาทันที แต่ถ้าเขาจะสังเกตให้ดี ในดวงตาคู่งามก็มีแววหวาดหวั่นแฝงอยู่ด้วย           “มีสิ อยากไปหรือเปล่าล่ะ ถ้าจะไปก็เลือกเสื้อผ้าเร็วๆ เลย ผมมีเวลาไม่มาก งานที่บ้านยังรออยู่อีกเพียบ”           “ก็ได้”           แม้ชายหนุ่มจะยืนหน้าเคร่งกดดันให้เธอเลือกชุดที่ต้องการเร็วๆ จะได้รีบหลบส้มจีนออกจากร้านเสียที แต่เร็วที่สุดของอารียาก็เกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะได้ชุดที่เธอใช้ปลายนิ้วเขี่ยเลือกแล้วเลือกอีกมาสามชุด           ที่เลือกนานนี่ ไม่ใช่เพราะว่าสวยทุกชุดจนต้องใช้เวลาเลือกนานหรอกนะ แต่เป็นเพราะไม่มีชุดไหนสวยเข้าตาคนที่ตามแฟชั่นเมืองนอกมาตลอดอย่างเธอเลยต่างหาก           “ฉันเอาสามชุดนี้ นายเอาไปจ่ายตังค์ด้วยก็แล้วกัน”   เจ้าของนิ้วเรียวชี้ไปที่เสื้อผ้าที่ชายหนุ่มมองว่ามันก็ยังไม่ได้เหมาะจะเข้าไร่เข้าสวนอยู่ดี แต่มันก็ยังดีกว่าชุดที่อารียาสวมเข้าไปวันนั้นมาก           “อ้าว แล้วทำไมคุณไม่จ่ายเอาเองล่ะ เสื้อผ้าที่คุณหาว่าไร้รสนิยม ราคาถูกๆ พวกนี้ ขนหน้าแข้งคุณคงไม่ร่วงหรอก”           “อีตาบ้า ฉันมีขนหน้าแข้งที่ไหนกันเล่า ถ้ามีก็น่าเกลียดตายเลย” ว่าพลางคนที่เดินนำหน้าก็ก้มลงมองหน้าแข้งอันนวลเนียนหาขนหน้าแข้งแบบที่อีกฝ่ายว่าไม่ได้ของเธอ           ชายหนุ่มมองตามลงไปที่หน้าแข้งเธอ ก่อนกรอกตาขึ้นมองเพดาน นึกถามตัวเองในใจว่า นี่คนไปเรียนเมืองนอกเขาเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า           “นายก็เห็น ว่าฉันไม่มีขนหน้าแข้งให้ร่วง เพราะฉะนั้นเสื้อผ้าพวกนี้ นายเป็นคนชวนฉันมาซื้อ นายก็ต้องเป็นคนจ่าย” แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 13:20:30 จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 05:36:20

ความคิดเห็นที่ 3 “อ้าว ไหงเป็นงี้ล่ะ”           เธอหยุดเดิน ผ่อนลมหายใจเบาๆ ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ แต่ที่สุดแล้วก็ยอมบอกแต่โดยดี เพราะว่ากว่าจะครบหนึ่งปีเขาก็ต้องรู้อยู่ดี           “ฉันไม่มีเงินสดติดตัวเลย บัตรเครดิตที่เคยมีคุณปู่ก็สั่งอายัดหมดแล้ว ตอนนี้ฉันมีเงินแค่ห้าหมื่นที่คุณปู่ฝากธนาคารไว้ให้ฉันใช้สมุดไปถอนตอนที่จะใช้จ่ายหรือลงทุนทำอะไรในสวนในระยะหนึ่งปีนี่เท่านั้น และที่สำคัญ”           เธอมองหน้าเขาตรงๆ บอกออกมาตรงๆ ไม่มีเค้าล้อเล่นว่า “ฉันลืมสมุดบัญชีไว้ที่บ้านนาย นายก็จ่ายให้ฉันไปก่อนก็แล้วกัน มีตังค์แล้วฉันจะคืนให้”           ชายหนุ่มมองดวงหน้าสวยแต่มีแววน้อยใจลึกๆ อย่างปิดไม่มิดนั่น แล้วเป็นฝ่ายก้าวยาวๆ เดินผ่านเธอตรงไปหาเจ้าของร้าน           เขารู้ดีทีเดียวกับเรื่องที่เธอบอกเมื่อสักครู่ เพราะเขาเองนี่แหละที่เป็นคนเสนอความคิดนี้ให้คุณปู่ของเธอ แต่วงเงินที่เขาเสนอมันสูงกว่านั้น ไม่นึกว่าอาจารย์จะหั่นเหลือแค่ห้าหมื่นเพื่อให้หลานสาวคนเดียวใช้จ่ายและลงทุนในสวนไปตลอดหนึ่งปี           และนี่เองคงเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เธอยอมซื้อเสื้อผ้าราคาไม่กี่ร้อย เพราะคุณปู่ของเธอเล่นใช้ไม้นี้ตามที่เขาแนะนำนั่นเอง           เมื่อทั้งคู่เดินไปถึงตัวเจ้าของร้าน ก็ทันได้ยินกาเหว่าเชียร์ชุดสวยให้ลูกค้าขาประจำของร้านทันที           “ชุดนี้สวยนะคะ หรูที่สุดแพงที่สุดในร้านพี่เลยล่ะค่ะ รับรองว่านอกจากร้านพี่แล้ว ไม่มีร้านไหนขายอีกแน่ค่ะ น้องส้มจีนซื้อไปแล้วรับรองไม่มีผิดหวัง”           “งั้นส้มจีนก็เอาชุดนี้ก็แล้วกันค่ะ”           ส้มจีนส่งชุดเดรสสั้นสีชมพูสด ที่ไม่ได้เข้ากันเลยกันรูปร่างของเธอให้เจ้าของร้านคิดเงิน เมื่อชายตามาเห็นคู่ปรับที่ศรศิลป์ไม่กินกันตั้งแต่แรกเจอ ก็จีบปากทำทีว่าพูดกับเจ้าของร้านว่า           “ส้มจีนจะสวมชุดนี้ไปสมัครลงประกวดธิดามะพร้าวประจำปีนี้ เอาให้กรรมการตะลึงกับความสวยของส้มจีนไปเลยค่ะ”           อารียามองรูปร่างกับชุดที่อีกฝ่ายเลือกแล้วนึกค่อน... หุ่นน้องๆ โอ่งกับชุดสีชมพูแป้นแล้นแบบนั้นนะจะใส่ไปสมัครประกวดให้กรรมการตะลึง ตลกล่ะไม่ว่า             ในขณะที่คนมั่นใจในความสวยของตัวเอง จีบปากจีบคอถามราคาเสื้อ “เท่าไหร่คะพี่กาเหว่า”           “ชุดนี้ไม่แพ๊งไม่แพงค่ะคุณน้องส้มจีนขา สามพันห้าเท่านั้นเองค่ะ”           สมแล้วที่กาเหว่าจะดูแลลูกค้าวีไอพีคนนี้เป็นพิเศษ เพราะพอบอกราคาที่อารียามองว่าเสื้อตกเทรนด์ สีและแบบที่คนปกติคงไม่มีใครกล้าซื้อแบบนั้นจะหาคนซื้อในราคาสามพันห้าได้ยังไง ส้มจีนกลับควักกระเป๋าหยิบธนบัตรใบละหนึ่งพันมาจ่ายได้โดยไม่เสียดายเงิน           “สี่พันไม่ต้องทอนค่ะพี่กาเหว่า”           “ต๊าย... จริงหรือคะ ขอบคุณน้องส้มจีนมากนะคะ โอกาสหน้าถ้าอยากได้เสื้อผ้าสวยๆ แวะมาร้านพี่อีกนะคะ รับรองไม่มีคำว่าผิดหวัง” กาเหว่าโฆษณาเชิญชวนขณะส่งชุดให้เด็กในร้านรับไปพับใส่ถุง           ส่วนเจ้าของชุดสีชมพูสดรีบเก็บกระเป๋าเงินลงกระเป๋าสะพาย แล้วถลามาคล้องแขนชายหนุ่มอย่างกับกลัวว่าถ้าช้าไปสักวินาทีเขาจะหายตัวหรือดำดินหนีไปอย่างนั้นแหละ ปากก็ทำเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนว่า           “พี่มะพร้าวขรา วันประกวดพี่มะพร้าวต้องไปเชียร์ส้มจีนนะคะ นะค๊าพี่มะพร้าว”           เธอบีบเสียงฉอเลาะชวน ทั้งที่รู้ดีว่าผู้ชายที่เธอหมายตากับสายัณห์พี่ชายของเธอไม่ค่อยจะถูกกันก็ตาม           “ครับ วันงานผมก็คงอยู่ในงานนั่นแหละ ถ้ามีเวลาปลีกตัวได้ผมจะหาโอกาสแวะไปที่หน้าเวทีประกวดนะครับ”           แล้วคนที่ปากดีกับอารียาได้เสมอ ก็อึกอักเมื่อเอ่ยว่า “เอ่อ... ผมขอตัวจ่ายค่าเสื้อผ้าพวกนี้สักครู่นะครับ”           นั่นเอง คนมือเหนียวถึงยอมปล่อยท่อนแขนของชายหนุ่ม ให้เขาได้ส่งเสื้อผ้าในอ้อมแขนสามชุด ให้เจ้าของร้าน มือใหญ่ตบไปที่กระเป๋าหลังของกางเกง ควักกระเป๋าเงินขึ้นมา           “เท่าไหร่ครับพี่กาเหว่า”           เจ้าของร้านกดเครื่องคิดเลขบวกราคาเสื้อและกางเกงรวมหกชิ้นเข้าด้วยกัน แล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกว่า           “พันเจ็ดร้อยสี่สิบจ๊ะ พี่คิดแค่พันเจ็ดถ้วนก็ได้ คนกันเอง”           แล้วส่งต่อให้เด็กในร้านรับไปใส่ถุง ในขณะที่ตัวเองรับเงินมาจากชายหนุ่มแล้วหาเงินทอน ปากก็ชวนคุยว่า แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 13:21:03 จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 05:37:25

ความคิดเห็นที่ 4 “แล้ววันงานปีนี้ทิดพร้าวยังไปออกร้านขายน้ำมันมะพร้าวอีกหรือเปล่าจ้ะ พี่จะได้ตามไปซื้อ”           ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “ครับ... แต่จะทำซุ้มอื่นมาเพิ่มด้วยหรือเปล่าขอกลับไปคิดอีกทีก่อนครับ ยังไม่แน่ใจว่าจะเตรียมตัวทันหรือเปล่า อีกสามอาทิตย์เอง”           เจ้าของร้านพยักหน้ารับ พลางมองเลยไหล่ชายหนุ่มไปมองอารียาที่รับถุงเสื้อจากเด็กในร้านมาถือ เอ่ยปากว่า           “น้องหยาไม่ลองสมัครลงประกวดธิดามะพร้าวประจำอำเภอเราบ้างหรือจ้ะ เผื่อโชคดีชนะก็ได้เงินรางวัลตั้งห้าหมื่นแน่ะ รูปร่างหน้าตาแบบน้องเนี่ยสบายอยู่แล้ว”           ยังไม่ทันได้พูดอะไร ส้มจีนที่ซื้อเสื้อเสร็จนานแล้วแต่ยังไม่ยอมออกจากร้านไปเสียที กลับแทรกขึ้นมาว่า           “ผอมมีแต่กระดูกอย่างนี้หรือคะจะไปประกวด ส้มจีนรูปร่างดีกว่า สวยกว่าตั้งเยอะ”           โดนดูถูกซึ่งหน้าอย่างนั้น คนที่รักษาหน้าไม่เคยยอมเสียหน้าให้ใครมาตลอดอย่างอารียามีหรือจะยอมอยู่เฉย เธอแกล้งกวาดสายตามองขึ้นแล้วก็มองลงอยู่สามรอบ หรี่ตานิดๆ เบ๊ปากน้อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ เต็มที่ว่า           “ถ้ากรรมการคนไหนตัดสินให้เธอชนะ ก็คงตาต่ำเต็มทีล่ะ” แล้วเชิดหน้าทิ้งสายตาท้าทายเดินนวยนาดออกจากร้าน           “กรี๊ดดด”   ส้มจีนยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาตะเบ็งเสียงกรี๊ด เป็นโอกาสอันดีที่ทำให้ชายหนุ่มรีบก้าวยาวๆ ตามอารียาไปทันที รอดตัวจากการโดนส้มจีนคล้องแขนแล้วคะยั้นคะยอชวนไปหาอะไรรับประทานในตลาดได้อย่างที่เคยโดน           เมื่อมาถึงรถ ก็กดปลดล็อคให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง ส่วนตัวเองก็รีบตามขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับทันทีอย่างไม่รอช้าเช่นกัน           “เฮ้อ” ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวอย่างโล่งอก ขณะที่เอี้ยวตัวคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาด “รอดไปอีกหนหนึ่ง”           “นี่นายกลัวยัยช้างจีนนั่นขนาดนี้เลยหรือ” หญิงสาวที่ไม่เคยเกรงและกลัวใครเอ่ยถาม           “ไม่ใช่กลัว แต่ไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้  มาทีไรแกะออกยากทุกที”           “ฉันนึกว่านายจะชอบเสียอีก”           ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก การพาดพิงถึงสตรีลับหลังเป็นสิ่งที่เขาไม่พึงกระทำ           “ไปดูทะเลกัน”   เมื่อสัญญากับเธอว่าจะพาไป เขาก็ทำอย่างที่บอกแม้ใจจะนึกห่วงงานที่บ้านก็ตาม เบนหัวรถออกจากริมถนนหน้าร้านพี่กาเหว่า ทิ้งส้มจีนไว้เบื้องหลัง           “ไปอีกไกลมั้ย”           “ไม่ไกลเท่าไหร่ ไปอีกสองสามกิโลฯ เองก็ถึงแล้ว”           “ฉันดูไม่ออกเลย ว่าแถวนี้จะใกล้ชายทะเล”           “แถวนี้ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวชายทะเลที่ขึ้นชื่อ ไม่เหมือนหัวหิน อ่าวมะนาวที่ตัวเมืองประจวบฯ หรือว่าบ้านกรูดที่อำเภอบางสะพาน คุณก็เลยไม่ค่อยเห็นร้านขายของที่ระลึกหรือว่านักท่องเที่ยวมาเดินแถวนี้สักเท่าไหร่”           “ก็แสดงว่าชายหาดแถวนี้ไม่ค่อยสวย”             “สวยหรือไม่สวย เดี๋ยวคุณไปดูให้เห็นกับตาเองดีกว่า”           เมื่อเขาบอกให้เธอรอไปเห็นด้วยตาตัวเอง หญิงสาวก็ไม่ถามอะไรออกมาอีก ครู่ใหญ่เมื่อรถมาถึงถนนเลียบชายหาดริมทะเล เธอก็อดชะเง้อคอมองต้นสนสูงลิ่วริมชายหาดขาวสะอาด น้ำทะเลสีฟ้าอมครามอ่อนๆ จรดเส้นขอบฟ้าไม่ได้           ชายหนุ่มชะลอรถจอดใต้โคนต้นสนต้นหนึ่ง ดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงมายืนรับไอทะเลเต็มที่ ลมแรงปะทะหน้าจนปลายผมสะบัด           หญิงสาวชาวกรุงก็เปิดประตูรถอีกด้านลงมายืนเช่นกัน กลิ่นอายทะเลทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทะเลที่นี่สงบและสะอาด คงเป็นเพราะยังไม่ได้เป็นแหล่งพักผ่อนขึ้นชื่อที่นักท่องเที่ยวจะพากันหลั่งไหลมานั่นเอง           สูดลมหายใจยาวเข้าเต็มปอด ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาที่เหมาะๆ เพื่อนั่งดูทะเล เมื่อเห็นที่ถูกใจก็เดินไปทรุดตัวลงนั่งชันเข่าขึ้นมากอดเงียบๆ           ชายหนุ่มที่เดินตามมา ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เมื่อเห็นเธออยู่ในภวังค์ทอดสายตามองคลื่นทะเลซัดสาดระลอกแล้วระลอกเล่านิ่ง เขาก็นั่งเงียบไม่ปรารถนาทำลายความสงบของหญิงสาวลงเช่นกัน           ครู่ใหญ่ อยู่ๆ ก็ได้ยินเธอเอ่ยชวนไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอย่างที่เขาคาดไม่ถึงว่า           “ลงไปเล่นน้ำทะเลกันมั้ย” แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 13:21:31 จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 05:38:32

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ^ คห.1 กับ คห.4 ลืมเปลี่ยนสี พอจะแก้สีก็แก้ไม่ได้ อ่านยากจัง แง๊ว  ขอจองที่ไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวอีกสักพักจะกลับมาพูดคุยถึงตอนที่แล้วกันค่ะ   แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 13:22:17 จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 05:45:26

ความคิดเห็นที่ 6 พื้นที่สีเขียวสำหรับพูดคุยค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 05:46:16

ความคิดเห็นที่ 7 1 กับ  4  อ่านยากจริงๆล่ะครับ ขออนุญาตทำกระทู้เฉพาะตัวเพื่อความอ่านง่ายสำหรับตัวเองนะครับ ^^ ตอนที่ ๘ คู่ปรับคนใหม่       พอตั้งหลักได้ อารียาก็สวมวิญญาณนางร้ายในละครหลังข่าวที่เคยดูกับป้าพิกุล หันขวับกลับมาหาเจ้าของเสียงลากยาวชวนขนลุกทันที ตาลายๆ เพราะโทสะที่พุ่งปรี๊ดพอจะจับภาพคู่กรณีที่ไม่รู้ว่าอยู่ๆ โผล่มาจากไหนแต่ชนเธอกระเด็นได้ว่าอยู่ในเสื้อผ้าที่มีห้าเฉดสีในชุดเดียวคล้องแขนณัฐวุฒิหมับ ก่อนจะกระแซะร่างอวบอัดเข้าไปเบียดชิดท่อนแขนแกร่งอย่างแน่นหนาแม้เจ้าของท่อนแขนจะพยายามยื้อออกก็ตาม “นี่คุณ” อารียาถลันพรวดเดียวถึงตัวโจทย์ใหม่ แหวออกมาตาเขียวปั๊ด เอาเรื่องทั้งน้ำเสียงและสีหน้าทีเดียว นั่นเอง เจ้าของร่างค่อนข้างอวบในชุดวุ้นห้าสีส่วนสูงไล่เลี่ยกันกับเธอ ถึงได้ละสายตามาจากณัฐวุฒิ แต่มือตุ๊กแกเหนียวหนับก็ยังแกะท่อนแขนชายหนุ่มที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องจับให้อยู่มือให้ได้ไว้แน่น ตวัดเสียงห้วนพอกันกลับมาว่า “อะไร” “เมื่อกี้คุณชนฉันซะกระเด็น แล้วทำไมไม่รู้จักขอโทษ” สตรีในชุดห้าสี ชายตามองกวาดร่างเพรียวกว่ามากของอารียาอย่างรวดเร็ว บอกอย่างไม่ยี่หระว่า “เธอก็ไม่ได้บุบสลายอะไรตรงไหนนี่ แล้วทำไมฉันจะต้องขอโทษ ใช่มั้ยคะพี่มะพร้าวขรา” ท้ายประโยคเจ้าหล่อนหันกลับไปพยักเพยิดกับชายหนุ่มที่ทำหน้าปั้นยากเพราะยังดึงท่อนแขนออกจากมือตุ๊กแกไม่ได้เสียที        เล่นเอาคนที่ปกติก็ปรี๊ดง่ายอยู่แล้วถึงกับปรี๊ดแตก ถลาไปเหนี่ยวแขนขาวอวบของอีกฝ่ายให้หันกลับมาเคลียร์กับเธอให้รู้ดำรู้แดงเต็มแรง          “ทำไมพูดจาปัดความรับผิดชอบอย่างนี้ล่ะ จะต้องให้ฉันล้มลงไปก้นกระแทกพื้นหลังเดาะเสียก่อนหรือไง คุณถึงจะขอโทษฉันได้น่ะ... หา”        สตรีร่างอวบกว่าชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันทีเช่นกัน ดีแต่ว่าณัฐวุฒิที่ท่อนแขนเพิ่งได้รับอิสระเพราะความช่วยเหลือแบบไม่ได้ตั้งใจของอารียารีบห้ามทัพเสียก่อนที่จะเกิดศึกใหญ่ขึ้น        “เอาล่ะๆ” พร้อมกับยุดท่อนแขนอารียาให้ถอยห่างออกมา เพื่อป้องกันการประทุษร้ายกันและกันของหญิงสาวทั้งสอง และตัวเขาเองก็ถือโอกาสหนีจากมือตุ๊กแกของสาวอวบด้วย          “อย่าเพิ่งมีเรื่องอะไรกันเลยนะครับ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้”        “อย่ายุ่ง ไม่เห็นหรือไงว่าเขามาชนฉันก่อน” อารียาหันมาแหวใส่เขา ไม่วายดึงแขนออกจากแรงรั้งของอีกฝ่ายพร้อมกับเอาเรื่องคู่กรณีของเธอไปด้วย        “ไม่เคยมีใครสอนมารยาทคุณหรือไง ว่าชนคนอื่นเขาแรงเสียขนาดนี้ก็ต้องหัดมีมารยาทขอโทษเขาซะด้วย ไม่ใช่มายืนทำตัวเป็นชะนี เกาะแขนเรียกหาแต่ผู้ชายแบบนี้”        “กรี๊ดดด” หญิงอวบที่ถูกอีกฝ่ายเปรียบเปรยว่าเป็นชะนีโกรธจนหน้าขาวจัดเพราะมีเชื้อสายจีนกลายเป็นแดงก่ำ ส่งเสียงกรี๊ดแปดหลอดลั่นตลาด        “คุณส้มจีนขา คุณส้มจีน อยู่นี่เอง” สาวร่างใหญ่ผิวคล้ำที่เพิ่งมาถึงทีหลัง วิ่งกระหืดกระหอบมายืนข้างคนที่กำลังกรี๊ดไม่ลืมหูลืมตา “อยู่นี่เองหรือคะ พี่จอมหาเสียเกือบแย่” ก็ตอนแรกเจ้านายตัวเองยืนเลือกรองเท้าอยู่ดีๆ ก็เลยถือโอกาสเลือกรองเท้าแตะถูกๆ จะเอาไว้คีบเล่นบ้าง ที่ไหนได้ พอหันมาอีกทีคุณส้มจีนเจ้านายของหล่อนก็อันตรธานไปเสียแล้ว กว่าจะตามเสียงกรี๊ดมาได้ก็เกือบแย่ แต่ส้มจีนไม่ได้สนใจผู้ติดตามคนสนิท เธอสนใจที่จะฟ้องพี่มะพร้าวของเธอมากกว่า หยุดกรี๊ดแล้วถลาตามมาเกาะแขนชายหนุ่มอีกข้างที่ว่าง เพราะอีกข้างเขาก็ยังยุดแขนอารียาไว้ “พี่มะพร้าวขรา ดูแม่นี่สิคะ มาหาว่าส้มจีนไม่มีมารยาท ส้มจีนไม่ยอมนะคะ พี่มะพร้าวต้องจัดการให้ส้มจีนด้วย” อารียาที่เริ่มมองออกว่าคู่กรณีของเธอคงชอบนายมะพร้าวปากเน่านี่อยู่ไม่น้อย ถึงได้แสดงออกจนออกนอกหน้าเสียขนาดนั้น แกล้งบีบเสียงหวานฉอเลาะเข้าให้บ้าง แถมยังส่งสายตาเยาะเย้ยให้ฝ่ายตรงข้ามอีกด้วย “พี่มะพร้าวขรา ดูสิคะ ยัยช้างจีนนี่ชนหยาเสียจนหยาเจ๊บเจ็บไปทั้งตัวแล้ว พี่มะพร้าวต้องจัดการให้หยาด้วยนะคะ ไม่งั้นหยาไม่ยอม ในขณะที่คนกลางทำหน้าปั้นยาก บอกออกมาอย่างกระอักกระอ่วนท่ามกลางนางเสือสองตัวที่เตรียมเข้าขย้ำกันว่า “ผมว่า อย่ามีเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ” แล้วหันมาพูดต่อกับส้มจีนว่า “คุณส้มจีน ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมพาคุณหยาเขามาเลือกซื้อเสื้อผ้านิดหน่อย แล้วจะรีบไปธุระที่อื่นต่อ ขอตัวนะครับ” แล้วเขาก็รีบคว้าโอกาสทองที่เจ้าของมือตุ๊กแกเหวอ เพราะเขาเอ่ยขอตัวเอาดื้อๆ ไม่จัดการอะไรให้จนเผลอคลายมือออก รีบดึงอารียาเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าทันที เพราะถ้าขืนปล่อยให้นางเสือสองตัวนี้ปะทะกันต่อไป มีหวังถ้ำถล่มแน่ “อ้าว ทิดพร้าวนี่เองพี่ก็นึกว่าใคร” สาวใหญ่วัยต้นสี่สิบกระวีกระวาดออกมาจากหลังร้านเมื่อได้ยินเสียงเพลงหน้าร้านดังกรุ๊งกริ๊ง บอกว่ามีคนผ่านประตูร้านเข้ามา “ครับพี่กาเหว่า” ชายหนุ่มเอ่ยรับเจ้าของร้านแต่ก็ยังไม่วายเหลียวหลังกลับไปดูว่าปลอดภัยจากส้มจีนมือตุ๊กแกหรือยัง “วันนี้พาใครมาหาซื้อเสื้อผ้าหรือจ้ะ ร้อยวันพันปีพี่ไม่เห็นทิดพร้าวจะยอมเข้าใกล้ผู้หญิงที่ไหน นี่แฟนทิดพร้าวหรือจ้ะ” พูดพลางเจ้าของร้านเสื้อผ้าสำหรับสตรีก็ยิ้มให้อารียาอย่างมีไมตรี อารียาสะดุ้งใจกับคำทักทายนั้น จะให้เธอเป็นแฟนกับนายมะพร้าวปากเน่านี่น่ะหรือ ให้ยัยช้างจีนนั่นหน้ามืดตามัวไปคนเดียวเถอะ คิดแล้วเธอก็สะบัดแขนจากการเกาะกุมของเขา ปฏิเสธเจ้าของร้านเสื้อผ้าอย่างไม่ใยดีต่อชายหนุ่มข้างกายว่า “ฉันไม่ใช่แฟนเขาหรอกค่ะ แล้วก็ไม่มีวันเป็นด้วย” ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเจ็บแปลบเข้าไปในอกขนาดไหน เมื่อได้ยินน้ำเสียงหนักแน่นที่แสดงความมั่นใจขนาดนั้นของเธอ แต่ที่เขาทำได้ก็แค่บอกเจ้าของร้านไปว่า “นี่คุณหยาครับพี่กาเหว่า เป็นหลานสาวอาจารย์ที่ผมเคารพนับถือสมัยเรียนปริญญาโทที่กรุงเทพฯ วันนี้ผมว่าจะพาเขามาหาซื้อเสื้อผ้าสำหรับทำไร่ทำสวนสักสามสี่ชุดน่ะครับ” “หรือจ้ะ” เจ้าของร้านยิ้มแป้นเพราะได้ลูกค้าเข้าร้าน แต่ก็ไม่วายออกปากทักอย่างสงสัย “หน้าตาผิวพรรณ ดูไม่ออกเลยว่าจะเป็นชาวไร่ชาวสวน ถ้าบอกว่าเป็นนางแบบพี่ยังจะเชื่อมากกว่าอีกนะเนี่ย ไปยังไงมายังไงถึงคิดจะมาเป็นชาวสวนได้ล่ะจ๊ะ” พูดพลางก็เดินนำลูกค้าไปยังมุมหนึ่งของร้าน เสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่อยู่มุมนั้นแบบและสีจะเหมาะสำหรับการสวมใส่ทำงานสมบุกสมบัน แต่เมื่อเห็นอารียาปิดปากเงียบไม่ตอบข้อสงสัยก็ไม่กล้าถามเซ้าซี้อีก ได้แต่บอกว่า “เลือกได้เต็มที่เลยนะจ้ะน้องหยา ร้านพี่มีหลายแบบหลายสไตล์ ชอบแบบไหนก็หยิบมาลองได้เลยจ้ะ ให้ทิดพร้าวเขาช่วยเลือกก็ได้” ถึงเจ้าของร้านจะโฆษณาเสียงเจื้อยแจ้วแบบนั้น แต่อารียาก็มองเสื้อผ้าราคาหลักร้อยตรงหน้าอย่างเหยียดๆ อยู่ดี เธอเคยเลือกแต่เสื้อผ้าจากห้องเสื้อชื่อดัง ราคาถูกแสนถูกที่เคยซื้อก็ไม่เคยต่ำจากหลักพัน เพราะไซม่อนของเธอเป็นนายแบบดาวรุ่งและกำลังมีชื่อเสียงฮอทฮิตติดอันดับ ทำให้เธอพลอยเป็นคนตามแฟชั่นเสื้อผ้าไปด้วย แล้วจะให้เธอมาชายตาแลเสื้อผ้าราคาไม่ถึงครึ่งพันไร้รสนิยมในสายตาเธอแบบนี้ได้อย่างไร “ค่ะ” เธอรับคำไปตามแกนเต็มที เสียงกรุ๊งกริ๊งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสตรีร่างอวบที่อารียาเรียกยัยช้างจีนคู่ปรับของเธอกับผู้ติดตามผิวหมึกคนสนิทนั่นเอง “น้องส้มจีนมาพอดี น้องหยาเลือกได้ตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวพี่ขอตัวออกไปดูน้องส้มจีนสักครู่นะจ้ะ” อารียาฟังเจ้าของร้านแล้วหันไปมองผู้มาใหม่ที่คงเป็นลูกค้าขาประจำ ปากบางเบ้น้อยๆ นึกเหยียดสตรีผู้มาใหม่ ‘เชอะ... นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน อย่างเธอก็มีปัญญาซื้อได้แค่เสื้อผ้าในห้องแถวแค่นี้ล่ะว๊า’        “คุณ มัวมองอะไรอยู่ล่ะ รีบๆ เลือกเข้าสิ ไม่เห็นหรือไงว่าส้มจีนเขาตามเข้ามาแล้ว”        “แล้วยังไงล่ะ มาก็มาสิ ทำไมฉันถึงจะต้องหนี”        “ผมก็ไม่ได้จะให้คุณหนี แต่ผมไม่อยากให้คุณมีเรื่อง”        “ก็ถ้ายัยช้างจีนนั่นอยู่เฉยๆ มันจะมีเรื่องได้ยังไง ถ้าไม่มาหาเรื่องฉันก่อน”        คนฟังถอนหายใจเฮือก นึกอยากเอาศีรษะโขกกำแพงสักทีให้รู้แล้วรู้รอด จนปัญญาจะต่อล้อต่อเถียงด้วย ได้แต่ปล่อยให้เอ้อระเหยเลือกใช้ปลายนิ้วชี้แตะๆ เสื้อผ้าชุดนั้นชุดนี้อย่างท้าทายเขาอยู่นั่นเอง        “ตามใจ ถ้าส้มจีนมาอีกคราวนี้ผมไม่ช่วยแล้วนะ”        คนที่เหยียดปากเพราะเสื้อผ้าราคาหลักร้อยอยู่แล้วหันมาเบ้ปากใส่เขา        “นายเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ฉันเห็นนายทำหน้ายังกับไปกินมะพร้าวเน่าที่ไหนมาตอนที่ยัยช้างจีนนั่นมาเกาะแขนนายอ่ะ ดูแล้วน่าขำชะมัด เอ๊ะ... หรือว่าจริงๆ แล้วนายก็ชอบกันแน่”        “ชอบหรือไม่ชอบมันก็เรื่องของผม คุณเลือกเสื้อผ้าเร็วๆ เข้าเถอะ ถ้าเลือกเร็วมีเวลาเหลือผมพาคุณไปเที่ยวทะเลต่อก็ได้เอ้า”        เขาเสนออย่างใจป้ำ ทั้งที่โปรแกรมพาเธอไปทะเลไม่ได้อยู่ในแผนก่อนออกจากบ้านเลยสักนิด แต่เพื่อหนีมือตุ๊กแกที่เหนียวหนับที่สุดและเพื่อให้อารียาออกจากร้านนี้เร็วที่สุด เขาก็จำต้องยกขึ้นมาล่อใจเธอ        “ใกล้ๆ นี้มีทะเลด้วยหรือ” ท่าทางข้อเสนอของเขาจะได้ผล เพราะอารียาตาวาวขึ้นมาทันที แต่ถ้าเขาจะสังเกตให้ดี ในดวงตาคู่งามก็มีแววหวาดหวั่นแฝงอยู่ด้วย        “มีสิ อยากไปหรือเปล่าล่ะ ถ้าจะไปก็เลือกเสื้อผ้าเร็วๆ เลย ผมมีเวลาไม่มาก งานที่บ้านยังรออยู่อีกเพียบ”        “ก็ได้”        แม้ชายหนุ่มจะยืนหน้าเคร่งกดดันให้เธอเลือกชุดที่ต้องการเร็วๆ จะได้รีบหลบส้มจีนออกจากร้านเสียที แต่เร็วที่สุดของอารียาก็เกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะได้ชุดที่เธอใช้ปลายนิ้วเขี่ยเลือกแล้วเลือกอีกมาสามชุด        ที่เลือกนานนี่ ไม่ใช่เพราะว่าสวยทุกชุดจนต้องใช้เวลาเลือกนานหรอกนะ แต่เป็นเพราะไม่มีชุดไหนสวยเข้าตาคนที่ตามแฟชั่นเมืองนอกมาตลอดอย่างเธอเลยต่างหาก        “ฉันเอาสามชุดนี้ นายเอาไปจ่ายตังค์ด้วยก็แล้วกัน” เจ้าของนิ้วเรียวชี้ไปที่เสื้อผ้าที่ชายหนุ่มมองว่ามันก็ยังไม่ได้เหมาะจะเข้าไร่เข้าสวนอยู่ดี แต่มันก็ยังดีกว่าชุดที่อารียาสวมเข้าไปวันนั้นมาก        “อ้าว แล้วทำไมคุณไม่จ่ายเอาเองล่ะ เสื้อผ้าที่คุณหาว่าไร้รสนิยม ราคาถูกๆ พวกนี้ ขนหน้าแข้งคุณคงไม่ร่วงหรอก”        “อีตาบ้า ฉันมีขนหน้าแข้งที่ไหนกันเล่า ถ้ามีก็น่าเกลียดตายเลย” ว่าพลางคนที่เดินนำหน้าก็ก้มลงมองหน้าแข้งอันนวลเนียนหาขนหน้าแข้งแบบที่อีกฝ่ายว่าไม่ได้ของเธอ        ชายหนุ่มมองตามลงไปที่หน้าแข้งเธอ ก่อนกรอกตาขึ้นมองเพดาน นึกถามตัวเองในใจว่า นี่คนไปเรียนเมืองนอกเขาเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า        “นายก็เห็น ว่าฉันไม่มีขนหน้าแข้งให้ร่วง เพราะฉะนั้นเสื้อผ้าพวกนี้ นายเป็นคนชวนฉันมาซื้อ นายก็ต้องเป็นคนจ่าย” “อ้าว ไหงเป็นงี้ล่ะ”        เธอหยุดเดิน ผ่อนลมหายใจเบาๆ ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ แต่ที่สุดแล้วก็ยอมบอกแต่โดยดี เพราะว่ากว่าจะครบหนึ่งปีเขาก็ต้องรู้อยู่ดี        “ฉันไม่มีเงินสดติดตัวเลย บัตรเครดิตที่เคยมีคุณปู่ก็สั่งอายัดหมดแล้ว ตอนนี้ฉันมีเงินแค่ห้าหมื่นที่คุณปู่ฝากธนาคารไว้ให้ฉันใช้สมุดไปถอนตอนที่จะใช้จ่ายหรือลงทุนทำอะไรในสวนในระยะหนึ่งปีนี่เท่านั้น และที่สำคัญ”        เธอมองหน้าเขาตรงๆ บอกออกมาตรงๆ ไม่มีเค้าล้อเล่นว่า “ฉันลืมสมุดบัญชีไว้ที่บ้านนาย นายก็จ่ายให้ฉันไปก่อนก็แล้วกัน มีตังค์แล้วฉันจะคืนให้”        ชายหนุ่มมองดวงหน้าสวยแต่มีแววน้อยใจลึกๆ อย่างปิดไม่มิดนั่น แล้วเป็นฝ่ายก้าวยาวๆ เดินผ่านเธอตรงไปหาเจ้าของร้าน        เขารู้ดีทีเดียวกับเรื่องที่เธอบอกเมื่อสักครู่ เพราะเขาเองนี่แหละที่เป็นคนเสนอความคิดนี้ให้คุณปู่ของเธอ แต่วงเงินที่เขาเสนอมันสูงกว่านั้น ไม่นึกว่าอาจารย์จะหั่นเหลือแค่ห้าหมื่นเพื่อให้หลานสาวคนเดียวใช้จ่ายและลงทุนในสวนไปตลอดหนึ่งปี        และนี่เองคงเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เธอยอมซื้อเสื้อผ้าราคาไม่กี่ร้อย เพราะคุณปู่ของเธอเล่นใช้ไม้นี้ตามที่เขาแนะนำนั่นเอง        เมื่อทั้งคู่เดินไปถึงตัวเจ้าของร้าน ก็ทันได้ยินกาเหว่าเชียร์ชุดสวยให้ลูกค้าขาประจำของร้านทันที        “ชุดนี้สวยนะคะ หรูที่สุดแพงที่สุดในร้านพี่เลยล่ะค่ะ รับรองว่านอกจากร้านพี่แล้ว ไม่มีร้านไหนขายอีกแน่ค่ะ น้องส้มจีนซื้อไปแล้วรับรองไม่มีผิดหวัง”        “งั้นส้มจีนก็เอาชุดนี้ก็แล้วกันค่ะ”        ส้มจีนส่งชุดเดรสสั้นสีชมพูสด ที่ไม่ได้เข้ากันเลยกันรูปร่างของเธอให้เจ้าของร้านคิดเงิน เมื่อชายตามาเห็นคู่ปรับที่ศรศิลป์ไม่กินกันตั้งแต่แรกเจอ ก็จีบปากทำทีว่าพูดกับเจ้าของร้านว่า        “ส้มจีนจะสวมชุดนี้ไปสมัครลงประกวดธิดามะพร้าวประจำปีนี้ เอาให้กรรมการตะลึงกับความสวยของส้มจีนไปเลยค่ะ”        อารียามองรูปร่างกับชุดที่อีกฝ่ายเลือกแล้วนึกค่อน... หุ่นน้องๆ โอ่งกับชุดสีชมพูแป้นแล้นแบบนั้นนะจะใส่ไปสมัครประกวดให้กรรมการตะลึง ตลกล่ะไม่ว่า          ในขณะที่คนมั่นใจในความสวยของตัวเอง จีบปากจีบคอถามราคาเสื้อ “เท่าไหร่คะพี่กาเหว่า”        “ชุดนี้ไม่แพ๊งไม่แพงค่ะคุณน้องส้มจีนขา สามพันห้าเท่านั้นเองค่ะ”        สมแล้วที่กาเหว่าจะดูแลลูกค้าวีไอพีคนนี้เป็นพิเศษ เพราะพอบอกราคาที่อารียามองว่าเสื้อตกเทรนด์ สีและแบบที่คนปกติคงไม่มีใครกล้าซื้อแบบนั้นจะหาคนซื้อในราคาสามพันห้าได้ยังไง ส้มจีนกลับควักกระเป๋าหยิบธนบัตรใบละหนึ่งพันมาจ่ายได้โดยไม่เสียดายเงิน        “สี่พันไม่ต้องทอนค่ะพี่กาเหว่า”        “ต๊าย... จริงหรือคะ ขอบคุณน้องส้มจีนมากนะคะ โอกาสหน้าถ้าอยากได้เสื้อผ้าสวยๆ แวะมาร้านพี่อีกนะคะ รับรองไม่มีคำว่าผิดหวัง” กาเหว่าโฆษณาเชิญชวนขณะส่งชุดให้เด็กในร้านรับไปพับใส่ถุง        ส่วนเจ้าของชุดสีชมพูสดรีบเก็บกระเป๋าเงินลงกระเป๋าสะพาย แล้วถลามาคล้องแขนชายหนุ่มอย่างกับกลัวว่าถ้าช้าไปสักวินาทีเขาจะหายตัวหรือดำดินหนีไปอย่างนั้นแหละ ปากก็ทำเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนว่า        “พี่มะพร้าวขรา วันประกวดพี่มะพร้าวต้องไปเชียร์ส้มจีนนะคะ นะค๊าพี่มะพร้าว”        เธอบีบเสียงฉอเลาะชวน ทั้งที่รู้ดีว่าผู้ชายที่เธอหมายตากับสายัณห์พี่ชายของเธอไม่ค่อยจะถูกกันก็ตาม        “ครับ วันงานผมก็คงอยู่ในงานนั่นแหละ ถ้ามีเวลาปลีกตัวได้ผมจะหาโอกาสแวะไปที่หน้าเวทีประกวดนะครับ”        แล้วคนที่ปากดีกับอารียาได้เสมอ ก็อึกอักเมื่อเอ่ยว่า “เอ่อ... ผมขอตัวจ่ายค่าเสื้อผ้าพวกนี้สักครู่นะครับ”        นั่นเอง คนมือเหนียวถึงยอมปล่อยท่อนแขนของชายหนุ่ม ให้เขาได้ส่งเสื้อผ้าในอ้อมแขนสามชุด ให้เจ้าของร้าน มือใหญ่ตบไปที่กระเป๋าหลังของกางเกง ควักกระเป๋าเงินขึ้นมา        “เท่าไหร่ครับพี่กาเหว่า”        เจ้าของร้านกดเครื่องคิดเลขบวกราคาเสื้อและกางเกงรวมหกชิ้นเข้าด้วยกัน แล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกว่า        “พันเจ็ดร้อยสี่สิบจ๊ะ พี่คิดแค่พันเจ็ดถ้วนก็ได้ คนกันเอง”        แล้วส่งต่อให้เด็กในร้านรับไปใส่ถุง ในขณะที่ตัวเองรับเงินมาจากชายหนุ่มแล้วหาเงินทอน ปากก็ชวนคุยว่า “แล้ววันงานปีนี้ทิดพร้าวยังไปออกร้านขายน้ำมันมะพร้าวอีกหรือเปล่าจ้ะ พี่จะได้ตามไปซื้อ”        ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “ครับ... แต่จะทำซุ้มอื่นมาเพิ่มด้วยหรือเปล่าขอกลับไปคิดอีกทีก่อนครับ ยังไม่แน่ใจว่าจะเตรียมตัวทันหรือเปล่า อีกสามอาทิตย์เอง”        เจ้าของร้านพยักหน้ารับ พลางมองเลยไหล่ชายหนุ่มไปมองอารียาที่รับถุงเสื้อจากเด็กในร้านมาถือ เอ่ยปากว่า        “น้องหยาไม่ลองสมัครลงประกวดธิดามะพร้าวประจำอำเภอเราบ้างหรือจ้ะ เผื่อโชคดีชนะก็ได้เงินรางวัลตั้งห้าหมื่นแน่ะ รูปร่างหน้าตาแบบน้องเนี่ยสบายอยู่แล้ว”        ยังไม่ทันได้พูดอะไร ส้มจีนที่ซื้อเสื้อเสร็จนานแล้วแต่ยังไม่ยอมออกจากร้านไปเสียที กลับแทรกขึ้นมาว่า        “ผอมมีแต่กระดูกอย่างนี้หรือคะจะไปประกวด ส้มจีนรูปร่างดีกว่า สวยกว่าตั้งเยอะ”        โดนดูถูกซึ่งหน้าอย่างนั้น คนที่รักษาหน้าไม่เคยยอมเสียหน้าให้ใครมาตลอดอย่างอารียามีหรือจะยอมอยู่เฉย เธอแกล้งกวาดสายตามองขึ้นแล้วก็มองลงอยู่สามรอบ หรี่ตานิดๆ เบ๊ปากน้อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ เต็มที่ว่า        “ถ้ากรรมการคนไหนตัดสินให้เธอชนะ ก็คงตาต่ำเต็มทีล่ะ” แล้วเชิดหน้าทิ้งสายตาท้าทายเดินนวยนาดออกจากร้าน        “กรี๊ดดด” ส้มจีนยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาตะเบ็งเสียงกรี๊ด เป็นโอกาสอันดีที่ทำให้ชายหนุ่มรีบก้าวยาวๆ ตามอารียาไปทันที รอดตัวจากการโดนส้มจีนคล้องแขนแล้วคะยั้นคะยอชวนไปหาอะไรรับประทานในตลาดได้อย่างที่เคยโดน        เมื่อมาถึงรถ ก็กดปลดล็อคให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง ส่วนตัวเองก็รีบตามขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับทันทีอย่างไม่รอช้าเช่นกัน        “เฮ้อ” ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาวอย่างโล่งอก ขณะที่เอี้ยวตัวคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาด “รอดไปอีกหนหนึ่ง”        “นี่นายกลัวยัยช้างจีนนั่นขนาดนี้เลยหรือ” หญิงสาวที่ไม่เคยเกรงและกลัวใครเอ่ยถาม        “ไม่ใช่กลัว แต่ไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้  มาทีไรแกะออกยากทุกที”        “ฉันนึกว่านายจะชอบเสียอีก”        ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก การพาดพิงถึงสตรีลับหลังเป็นสิ่งที่เขาไม่พึงกระทำ        “ไปดูทะเลกัน” เมื่อสัญญากับเธอว่าจะพาไป เขาก็ทำอย่างที่บอกแม้ใจจะนึกห่วงงานที่บ้านก็ตาม เบนหัวรถออกจากริมถนนหน้าร้านพี่กาเหว่า ทิ้งส้มจีนไว้เบื้องหลัง        “ไปอีกไกลมั้ย”        “ไม่ไกลเท่าไหร่ ไปอีกสองสามกิโลฯ เองก็ถึงแล้ว”        “ฉันดูไม่ออกเลย ว่าแถวนี้จะใกล้ชายทะเล”        “แถวนี้ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวชายทะเลที่ขึ้นชื่อ ไม่เหมือนหัวหิน อ่าวมะนาวที่ตัวเมืองประจวบฯ หรือว่าบ้านกรูดที่อำเภอบางสะพาน คุณก็เลยไม่ค่อยเห็นร้านขายของที่ระลึกหรือว่านักท่องเที่ยวมาเดินแถวนี้สักเท่าไหร่”        “ก็แสดงว่าชายหาดแถวนี้ไม่ค่อยสวย”          “สวยหรือไม่สวย เดี๋ยวคุณไปดูให้เห็นกับตาเองดีกว่า”        เมื่อเขาบอกให้เธอรอไปเห็นด้วยตาตัวเอง หญิงสาวก็ไม่ถามอะไรออกมาอีก ครู่ใหญ่เมื่อรถมาถึงถนนเลียบชายหาดริมทะเล เธอก็อดชะเง้อคอมองต้นสนสูงลิ่วริมชายหาดขาวสะอาด น้ำทะเลสีฟ้าอมครามอ่อนๆ จรดเส้นขอบฟ้าไม่ได้        ชายหนุ่มชะลอรถจอดใต้โคนต้นสนต้นหนึ่ง ดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงมายืนรับไอทะเลเต็มที่ ลมแรงปะทะหน้าจนปลายผมสะบัด        หญิงสาวชาวกรุงก็เปิดประตูรถอีกด้านลงมายืนเช่นกัน กลิ่นอายทะเลทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทะเลที่นี่สงบและสะอาด คงเป็นเพราะยังไม่ได้เป็นแหล่งพักผ่อนขึ้นชื่อที่นักท่องเที่ยวจะพากันหลั่งไหลมานั่นเอง        สูดลมหายใจยาวเข้าเต็มปอด ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาที่เหมาะๆ เพื่อนั่งดูทะเล เมื่อเห็นที่ถูกใจก็เดินไปทรุดตัวลงนั่งชันเข่าขึ้นมากอดเงียบๆ        ชายหนุ่มที่เดินตามมา ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เมื่อเห็นเธออยู่ในภวังค์ทอดสายตามองคลื่นทะเลซัดสาดระลอกแล้วระลอกเล่านิ่ง เขาก็นั่งเงียบไม่ปรารถนาทำลายความสงบของหญิงสาวลงเช่นกัน        ครู่ใหญ่ อยู่ๆ ก็ได้ยินเธอเอ่ยชวนไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอย่างที่เขาคาดไม่ถึงว่า        “ลงไปเล่นน้ำทะเลกันมั้ย” แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 06:43:18 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 06:41:51 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 06:39:55 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 06:38:47

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีวันอาทิตย์(ที่รัก)  สวัสดีชาวโลก(ที่คิดถึง) ทุกคนค่ะ ^_____^ (ฮ่าๆๆ โชคดีที่ตอนนี้ลงมาอ่านเมนท์ก่อน เลยได้อ่านแบบสบายๆ คริคริ) // งึมงำๆๆๆ ทำไมตื่นเช้ากันจริงกันจังเลย // ************************************ เก็บตกมาแล้วจ้า   “นี่คุณ” อารียาถลันพรวดเดียวถึงตัว [โจทย์] ใหม่ แหวออกมาตาเขียวปั๊ด เอาเรื่องทั้งน้ำเสียงและสีหน้าทีเดียว แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 07:47:17 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 07:27:39

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ปาดเบาๆตามธรรมเนียม(ใหม่) อิอิ ^^ (เขาบอกว่าหัวเราะเป็นตัวเลขไม่ได้ ช่วงเลือกตั้ง) =^____^= แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 09:57:40 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 07:59:12

ความคิดเห็นที่ 10 อ๋อ ... เป็นอย่างนี้นี่เอง จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 09:18:59

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณคุณ GTW ด้วยค่ะ ตอนแรกลากเมาส์อ่านเอา อิอิ ต่อไปขอสีเดิมนะคะพี่มาลัย แพรวตาถั่ว แหะๆ จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:51:23

ความคิดเห็นที่ 12 โอย นึกไงเอาสีดำง่า ตะเอง คราวหน้าเอาสีชมพูจิ อิอิ อยากหัวเราะเป็นตัวเลขมากมาย ฮี่ๆ จากคุณ : กรวิกาภา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 13:02:12

ความคิดเห็นที่ 13 ขอมาพูดคุยถึงตอนที่แล้วใน คห.นี้ก็แล้วกันคะ จะเข้าไปคุยใน คห.5 มันใส่ของเล่นไม่ได้อ่า  พี่ชาย GTW ==>> มีตัวละครยุ่งๆ เข้ามาเพิ่งสีสันค่ะ มาในแนวร้ายแบบฮาๆ เพราะเจออารียาร้ายกว่า โฟกัสไปที่ตัวละครอีกตัวที่จะตามเธอมาดีกว่าค่ะ รายนั้น ตัวจริง  พี่อ้อ รุริกะ ==>> ให้แล้วห้ามขอคืนนะคะ แบบว่า... หล่อได้ใจ  คุณแพรวดาว ==>> ขอบคุณคุณแพรวดาวมากค่ะ ไปปรับในต้นฉบับแล้วนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ น่ารักอย่างนี้เอา ไปเลย  น้องแพรว thezircon ==>> ตัวเพิ่มสีสันอีกตัวหนึ่งค่ะ มาคอยทำให้อารียาปรี๊ดแตก จะร้ายก็ไม่ร้ายเสียทีเดียว เพราะเจออารียาร้ายกว่า เรียกว่ามาเป็นคูแข่งหัวใจดีกว่าเนอะ เหอๆๆ  หนูอิน อินทรายุธ ==>> มุกไหนยะยัยหนูอิน ฉันว่ายัยสังขยาจุดประเด็นไปตั้งหลายมุกอยู่น้า หนูอินจะหยิบมุกไหนไปใช้เอ่ย  คุณห้าสิบป่าย ==>> กรี๊ดดดดด จริงเหรอคะ งั้นอรุสากันท่าไม่ให้ยัยสังขยาไป อรุสาไปเองดีกว่า ปล.ประจวบฯ ก็มีโลตัสไปลงที่สี่แยกปราณบุรีแล้วนะคะ ไม่แน่ใจว่าถึงปีหรือยัง ล่าสุดก็มีที่ตัวเมืองประจวบฯ อีกที่นึง หุหุ ถึงจะท่ามกลางป้าย "ชาวประจวบฯ ไม่เอาโลตัส" ก็นะ  เอืั้อย กันย์นลิน ==>> ตอนเปิดเข้ามาเช็คกระทู้ เห็นคอมเม้นท์ของเอื้อย ดีใจมากมายเลยค่ะ คิดว่าลืมกันไปแล้วเสียอีก กะว่าอีกสักครึ่งเดือนจะส่งหลังไมค์ไปขอที่อยู่จัดส่งวัสดุลึกลับไปให้อยู่เชียวค่ะ ถ้ามีเวลาจากการเรียนก็แวะมาทักทายกันได้นะคะ หนูยังคิดถึงเสมอ  คุณเซโก้4 ==>> ตอนนี้จัดให้แค่กังวลไปพลางๆ ก่อนค่ะ ตอนหลังค่อยจัดหนัก ให้ไปต้มน้ำใบบัวบกเป็นกะละมังๆ เลย  คุณGracie Lou Freebush ==>> เรื่องร้อนไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่เสียงนี่สิคะ ลั่นตลาดเลย ดีใจนะคะที่แวะมาอ่านพี่มะพร้าว ยินดีต้อนรับนะคะ ทิ้งคอมเม้นท์ไว้แนะนำ หรือจะพูดคุยทักทายกัน ก็เต็มที่นะคะ  พี่scottie ==>> ตอนนี้พี่มะพร้าวก็เลยจัดให้ไปค่ะ สามชุด  พี่ไก่ กุลธิดา (kdunagin) ==>> อ่านคอมเม้นท์พี่ไก่ทีไร สะดุ้งทุกที แห่ะๆๆ ทายพล๊อตถูกเกือบทุกครั้งเลยอ่า นิยายหนูค่อนข้างเดาเรื่องง่ายค่ะ ไม่ค่อยมีอะไรซับซ้อนเท่าไหร่ เง้อ... ฝีมือเพิ่งได้เท่านี้อ่ะค่ะ  ขอขอบคุณมากมายสำหรับเจ้าของกิ๊ฟท์ทุกท่านด้วยนะคะ  คุณแพรวดาว, พี่อ้อ รุริกะ, พี่ชาย GTW, หนูอิน อินทรายุธ, คุณเซโก้4, คุุณGracie Lou Freebush  และขอขอบคุณกิ๊ฟท์ที่มีให้อรุสาทุกความคิดเห็นที่โพสต์นิยายจากคุณห้าสิบป่ายด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ปล.  คห.1 - 4 เปลี่ยนสีตัวอักษรเป็นสีขาวแล้วนะคะ (เพิ่งจะรู้ว่ามันเปลี่ยนสีได้) แต่ไม่รู้ว่ามันจะช่วยให้อะไรดีขึ้นหรือเปล่า เง้อ ตอนหน้ากลับไปโพสต์โหมดเก่าดีกว่าค่ะ ปล. (อีกสักที) เม้นท์ข้างบนนี้ ขอมาพูดคุยกันตอนหน้านะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 13:59:23

ความคิดเห็นที่ 14 มุกแกล้งบอกให้ปล่อย เพื่อให้พี่มะพร้าวอุ้มต่อน่ะสิ คริๆ เฮ้อ เซ็งจิตการเมืองไทย หมดอารมณ์ลงงานเลยวันนี้ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 16:07:38

ความคิดเห็นที่ 15 ตามอ่านอยุ่นะคะ ตัวร้ายเหมือนละครเล้ยอ่ะ ออกแนวฮาๆ นางเอกของเรารับมือไหวอยู่แระ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 17:04:39

ความคิดเห็นที่ 16 ห้าหมื่นแน่ะ มีลงประกวดแน่ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 21:40:25

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าลงเล่นน้ำโดยมีส้มจีนมาด้วย คงดูไม่จืด 555 จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 22:56:26

ความคิดเห็นที่ 18 ดูๆ แล้วอารียาหายห่วงนะคะเนี่ย รับมือส้มจีนได้แน่ๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 05:02:02

ความคิดเห็นที่ 19 อาคุงส้มจีงอิน่ากัวขนากน้างเลยเหรอฮ้า ...อาพี่พ้าวฮ้า จากคุณ : Gracie Lou Freebush เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 05:18:22

ความคิดเห็นที่ 20 มาช้าครับ มาช้า มัวแต่หาหน่วยเลือกตั้ง ยังยืนยันนะ  ทะเลสะพลี ซ้วยสวยยยย คนก็ใจดี๊ ใจดีเหมือนพี่ทิดพร้าว แต่เข้มกว่าน๊าา จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 23:44:43

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนใหม่มาแล้วจ้า หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๙ ลอยทะเล http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10793845/W10793845.html#4 จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 05:48:35