ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าหล่อนไม่เสียสละวิญญาณของตนให้ไปอยู่ในอุ้งมือของจอมปิศาจ แต่ปล่อยให้คริสต์ ลูกบุญธรรมของหล่อนไปแทน โลกใบนี้จะนองเลือดยิ่งกว่าขุมนรกเสียอีก ราชาแห่งปิศาจต้องใช้คริสต์ประหนึ่งอาวุธในการประหัตประหารปวงเทพและมนุษย์ทั้งหลาย หรือที่ร้ายยิ่งกว่านั้น เขาอาจใช้คริสต์ในการให้กำเนิดลูกปิศาจเลือดผสม ซึ่งเป็นสายพันธุ์ที่รู้จักแต่การเข่นฆ่าและทรมานผู้คน เสียสละแค่หล่อนกับอีกสองชีวิตเพื่อช่วยโลกใบนี้ นับว่าคุ้มค่านัก เดซี่ก้าวเข้าหาปีเตอร์ก่อน มอริแกนยื่นมีดเล่มหนึ่งให้ “เจ้าคงไม่คิดจะกินเขาทั้งที่ไร้เขี้ยวเล็บหรอกนะ” หญิงสาวยิ้มให้จอมเทพีเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้าอย่างขอบคุณและรับมีดมา หล่อนเดินเข้าหาปีเตอร์ วัลแคน จิกเส้นผมของเขาเพื่อกระชากศีรษะให้แหงนหงายขึ้นก่อนเงื้อมีดแทงข้างลำคอ เมื่อดึงมีดออก หล่อนก็โน้มตัวลงแนบปากกับรอยแผลแล้วดูดดื่มเลือดสดๆ ที่พุ่งออกมาราวกับสายน้ำ น่าประหลาดที่กลิ่นคาวและรสเค็มของเลือดทำให้หล่อนรู้สึกพึงพอใจ “เจ้าต้องกินเขาทั้งหมด” คำเตือนของมอริแกนทำให้เดซี่ละจากลำคอของปีเตอร์แล้วจ้วงมีดลงบนหน้าอกของเขา หล่อนกรีด ฉีกทึ้ง กระชาก ทั้งเนื้อและเครื่องในออกมาสวาปามอย่างตะกละตะกรามราวกับสัตว์ร้ายที่หิวโหยมาแสนนาน มอริแกนมองภาพสยดสยองนั้นด้วยดวงตาไร้ความรู้สึก เหตุการณ์แบบนี้ หล่อนพบเห็นมามากจนรู้สึกชาชินและมองว่ามันเป็นแค่ละครฉากเล็กๆ ที่ช่วยสร้างความบันเทิงเริงใจช่วงสั้นๆ ให้กับชีวิตอมตะอันน่าเบื่อของหล่อนเท่านั้น จอมเทพีเรียนรู้มานานแล้วว่าสัตว์โลกที่อ่อนแออย่างมนุษย์ กระหายในพลังอำนาจมากเพียงใด พวกเขายอมแลกทุกอย่างแม้กระทั่งวิญญาณเพื่อให้ความต้องการของตัวเองบรรลุผล อย่างไรก็ตาม ถ้ามนุษย์ไม่มีความทะเยอทะยานเช่นนี้ โลกใบนี้ก็คงไม่มีทั้งปิศาจ หรือเทพ หรือแม้แต่พระเจ้า แต่ให้ตายสิ! เดซี่ ดีแลน ทำให้หล่อนหมดความตื่นเต้นได้รวดเร็วจริงๆ แม่สาวคนนี้อิดออดเพียงเล็กน้อย ก่อนจะตอบรับข้อเสนอของหล่อนอย่างง่ายดาย ซึ่งก็เอาเถอะ หล่อนเองก็เหมือนปิศาจ ล่อลวงคือหน้าที่ของหล่อน ส่วนการเลือกหนทางที่จะก้าวต่อไปเป็นของมนุษย์ ดังนั้น เมื่อเดซี่หันมาจัดการกับผู้หญิงอีกคน มอริแกนก็คิดว่าตนอยู่ดูจนพอแล้ว หล่อนจึงหายตัวไปทั้งอย่างนั้นโดยไม่กล่าวลา เดซี่รู้ดีว่าจอมเทพีแห่งเทพทูเอทากลับไปแล้ว แต่หล่อนมีความสุขกับการกินจนไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้นแม้แต่มารยาทที่จะกล่าวคำอำกับผู้มีพระคุณ หล่อนหลับตาอย่างอิ่มเอม ซาบซ่านกับความรู้สึกที่มีพลังไหลเวียนไปทั่วร่างกายหล่อน บางครั้งร้อน บางครั้งเย็น และบ่อยครั้งที่หล่อนคิดว่าตัวเองกำลังล่องลอย แล้วจู่ๆ มันก็กลับปวดแสบปวดร้อนเหมือนหล่อนตกอยู่ในกองเพลิงอีกครั้ง ร่างของหล่อนสั่นเทาอย่างหนักจนก้อนเนื้อที่อยู่ในอุ้งมือร่วงหล่นลงพื้น เดซี่นิ่วหน้าพลางสำรวจแขนขา หล่อนเห็นบาดแผลของตนค่อยๆ เลือนหาย ผิวหนังถูกสร้างขึ้นใหม่กลายเป็นผิวหนังปกติเหมือนกับว่าหล่อนไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน ยกเว้นลิ้นของหล่อน มันยังหายไปอยู่ แต่นั่นไม่สำคัญ เดซี่คิดว่าตอนนี้หล่อนสามารถใช้เวทมนตร์ได้โดยไม่ต้องบริกรรมคาถา หล่อนเหยียดแขนออกไปด้านหน้า จินตนาการภาพไฟลุกโพลงอยู่บนสองซากที่หล่อนกินเข้าไป ทันใดนั้น เปลวไฟก็พวยพุ่งขึ้นจากพื้น ลุกลามแผดเผากองกระดูกและเศษเนื้อที่ยังหลงเหลือ เดซี่มองภาพนั้นพร้อมกับยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อไร้พระจันทร์เลือด พลังของแม่มดฝ่ายร้ายก็จะกลับไปขึ้นอยู่กับปิศาจที่พวกนั้นทำสัญญา แต่พลังของเดซี่ขึ้นอยู่กับเทพีมอริแกนซึ่งเป็นเทพ ดังนั้น หล่อนจึงไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวป๊อปปี้กับปิศาจของมันจนต้องหลบซ่อนตัวเหมือนดั่งที่ผ่านมาอีกแล้ว หล่อนจะไปหาป๊อปปี้พร้อมกับคริสต์ ดีแลน แล้วบอกความจริงกับเด็กคนนั้นต่อหน้าของมัน แต่ไม่... คริสต์จะไม่ได้ยืนเฉยๆ คอยฟังเรื่องราว เด็กคนนั้นต้องนอนลงกับพื้น แขนขาถูกตรึงด้วยมีด และถูกกรีดอกควักเครื่องในเหมือนซาร่า กรีน นั่นเป็นสิ่งที่เด็กคนนั้นต้องได้รับอย่างแน่นอน ป๊อปปี้ ซัมเมอร์สมควรได้บทเรียนเสียทีว่าการทำให้ผู้อื่นเจ็บปวดอย่างไร้เหตุผลนั้น ต้องรับผลตอบแทนเช่นไร วาเลนไม่คิดว่าตนจะได้ออกเดินทางอีกครั้งนับตั้งแต่วันที่ฝูงของเขาตายจากไป แรกเริ่ม เขาคิดจะจบชีวิตลงพร้อมกับนางแม่มดเดซี่ ต้นเหตุแห่งความพินาศของเผ่าพันธุ์ที่เขาดูแลอยู่จนกระทั่งได้พบกับคริสต์ ดีแลนและเดินทางมาด้วยกัน เรื่องนี้ทำให้เขานึกออกว่าตนเคยเดินทางตามลำพังมาแล้ว แม้ว่าจะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม ทว่าเวลานั้นเขาใช้ชีวิตเหมือนเด็กชาวมนุษย์คนหนึ่งมากกว่าเหมือนลูกเสือตัวหนึ่ง และส่วนใหญ่แล้วเขาจะดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดที่เขาไม่เข้าใจว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร เนื่องจากวาเลนเชื่อมาตลอดว่าเขาเปลี่ยนร่างไม่ได้เหมือนกับแม่ เหมือนกับเผ่ากลายร่างบางส่วนที่เป็นชนชั้นต่ำที่สุดของวงสังคมในดินแดนอันโหดร้าย เขาเกิดมาโดยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเหมือนกับเด็กอีกนับสิบ ถูกตีตราสัญลักษณ์ไพร่เมื่ออายุครบสี่ขวบ ซึ่งสัญลักษณ์นี้จะถูกเปลี่ยนแปลงอีกครั้งถ้าเขาผ่านการทดสอบ แต่เขาไม่ผ่าน วาเลนในวัยสิบสี่ปีมีรูปร่างที่เล็กเหมือนเด็กเก้าขวบและเปลี่ยนร่างไม่ได้ นั่นทำให้ชีวิตที่เลวร้ายอยู่แล้วยิ่งเลวร้ายมากขึ้นไปอีก เขาถูกเหยียดหยาม ถูกทรมานทั้งจากพวกเดียวกันและจากชนชั้นที่สูงกว่า สุดท้ายก็ถูกโยนทิ้งเหมือนสิ่งของไร้ค่าและปล่อยไว้ให้ตายท่ามกลางกองกระดูกและซากศพของพวกไร้ประโยชน์ น่าแปลกที่จู่ๆ วาเลนก็คิดถึงวัยเด็ก ทั้งที่เขาไม่เคยสนใจมันอีกเลยนับตั้งแต่วันที่ตนได้รับการฝึกฝนอย่างหนักจนกลายเป็นจ่าฝูงรุ่นต่อมา กระนั้น เขายังจำรสชาติของความเจ็บปวดซึ่งเหมือนกับถูกฉีกเนื้อเลาะกระดูกออกทั้งเป็นในตอนที่สายเลือดเร้นลับพยายามเปลี่ยนร่างกายของเขาให้เป็นอีกสิ่งหนึ่ง วาเลนต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับความรู้สึกนั้นเกือบสามสัปดาห์ จนกระทั่งผู้เฒ่าจ่าฝูงคนเก่าแห่งเผ่าไพน์วูดมาพบและช่วยเขาไว้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด บางทีการนึกย้อนเรื่องราวที่ผ่านมาในครั้งนี้อาจไม่ใช่เพราะคริสต์ แต่เป็นเพราะสถานที่ที่เขากำลังจะไปก็ได้ วาเลนถอนหายใจเมื่อเลิกคิดถึงอดีตพลางชำเลืองมองเด็กสาวที่นอนขดตัวหลับสนิทอยู่ใกล้ๆ กัน คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด แต่ดวงตาของเขากลับเห็นใบหน้าที่อ่อนเยาว์และไร้เดียงสาได้อย่างชัดเจน วาเลนมั่นใจว่าคริสต์ได้รับการเลี้ยงดูมาเหมือนเด็กที่มองโลกในแง่ดีคนหนึ่ง แม้ว่าเธอจะถูกกดดันอย่างหนักจนไม่สามารถใช้พลังตามความสามารถของตัวเองได้ก็ตาม ดูเหมือนเธอจะเป็นสิ่งดีสิ่งเดียวที่เดซี่ ดีแลน หลงเหลือไว้บนโลก แล้วจู่ๆ คริสต์ก็ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง ดวงตาเปล่งประกายเรืองรองในความมืด ขณะที่เธอหอบหายใจแรงๆ พร้อมกับเหลียวมองไปรอบตัวด้วยสีหน้าหวาดผวาและสะดุ้งสุดตัวทันทีเมื่อเห็นเขา แต่สักพักเธอก็ระบายลมหายใจยาว สีหน้าโล่งอกผ่อนคลายเหมือนสงบจิตใจของตัวเองได้ในที่สุด “คือ... ได้ยินเสียงอะไรไหมคะ” วาเลนเลิกคิ้วและตีหน้าเคร่งขรึม “ไม่ เสียงอะไรรึ” “เสียงเรียกชื่อของฉันค่ะ” แล้วเธอก็นิ่วหน้า มองไปรอบตัวอีกครั้ง เมื่อพบแต่ความเงียบสงัดของชายป่าเธอก็ยักไหล่ “ช่างเถอะค่ะ บางทีฉันอาจจะฝันไปก็ได้” “บางทีอาจไม่ใช่ความฝัน อาจมีใครบางคนมุ่งร้ายคุณอยู่จริงๆ” อย่างน้อยก็ลูริด วาเลนคิด แต่เขาสงสัยต่อไปอีกว่าเสียงนั้นจะใช่ลูริดหรือไม่ “พวกปิศาจมักใช้วิธีการแปลกๆ ล่อลวงแม่มดมือใหม่” เด็กสาวทำหน้าม่อยพลางจับกระโปรงคลุมข้อเท้าตัวเองเหมือนไม่มีอะไรจะทำ “พวกคุณบอกว่าฉันเป็นอะไรหลายอย่าง ทั้งมนุษย์กลายร่าง แม่มดและปิศาจ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกคุณถึงเข้าใจไปแบบนั้น” เธอยกนิ้วชี้ขึ้นมา “อย่างแรก ฉันทำอาหารเป็น” จากนั้นก็ตามด้วยนิ้วกลาง “เย็บปักถักร้อยและงานทำความสะอาดทั่วไปได้ ฉันอ่านหนังสือได้ คิดเลขได้และรู้ภาษาลาตินด้วย” เธอมีสีหน้าตกตะลึง ขณะมองนิ้วของตนที่ยกได้ถึงหกนิ้ว “โอ ฉันทำอะไรได้ตั้งหกอย่าง คุณคิดว่าฉันควรจะไปสมัครเป็นคนรับใช้หรือครูสอนเด็กเล็กไหมคะ” “อย่านอกเรื่อง คริสต์” วาเลนพูดอย่างอดทน “ขอโทษค่ะ” เธอสะบัดมือทั้งสองข้าง “ฉันกำลังจะบอกว่าฉันทำได้แค่สิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้ ฉันไม่มีเวทมนตร์ เปลี่ยนร่างเป็นสัตว์ไม่ได้” แต่แล้วเธอก็ทำหน้าม่อยอีก “ฉันอาจจะเปลี่ยนสีของดวงตาได้ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีประโยชน์เลย” “ก็ไม่ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว” วาเลนพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “คุณลองสังเกตดูสิ ผมไม่ได้ก่อกองไฟ แต่คุณก็ยังเห็นหน้าผมชัดเจนดีไม่ใช่หรือ” คริสต์ช้อนสายตามองเขา แล้วผงกศีรษะ แต่สีหน้ายังดูแห้งแล้ง “แต่ถ้าฉันมีสายเลือดพิเศษมากถึงขนาดนั้น ฉันควรทำอะไรได้เยอะกว่าประหยัดแก๊สในไฟแช็คไม่ใช่หรือคะ” วาเลนหัวเราะในลำคอ คริสต์ถลึงตาใส่เขา “ฉันจริงจังนะคะ” “ครับ ผมเห็นแล้ว” เสือหนุ่มกระแอมและปรับสีหน้าให้เหลือเพียงรอยยิ้มน้อยๆ เช่นเดิม “ที่ผมอยากจะบอกคือมันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ คุณถูกแม่มดเดซี่กดดันมานานเกินไป แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณได้รับการสั่งสอนจากผู้มีประสบการณ์ ผมเชื่อว่าคุณจะสามารถใช้พลังได้เช่นเดียวกับพวกผู้วิเศษอื่นๆ” “คุณสอนฉันได้ไหมคะ” คริสต์ถามพลางเหลือบตาขึ้นสบตาเขาด้วยแววกึ่งกล้ากึ่งกลัว วาเลนยักไหล่ “ผมสอนได้เฉพาะส่วนของมนุษย์กลายร่าง ซึ่งส่วนใหญ่ก็บอกไปหมดแล้ว” “ตอนไหนคะ ทำไมฉันจำไม่ได้” เขาชูนิ้วชี้ขึ้นมา “หนึ่ง ตอนเจอเทพทูเอทา ผมสอนวิธีพรางตัวด้วยการหายใจ และสอง ตอนเดินทาง ผมสอนวิธีวิ่งด้วยการหายใจ” “หายใจ!” คริสต์ร้องเสียงหลง “ฉันก็หายใจเป็นปกติอยู่แล้วนี่คะ ฉันไม่เห็นว่ามันจะแตกต่างไปจากเดิมตรงไหน” “คุณพรางตัวได้ดีกว่าผมนะ” วาเลนกอดอก “นั่นเป็นสาเหตุที่ผมต้องคำรามขู่พวกเทพทูเอทา เพื่อให้พวกเขาเข้าใจว่ามีแค่ผมที่ซ่อนตัวอยู่ตามลำพัง ถ้าพวกเขารู้ว่ามีคุณอยู่ตรงนั้นด้วย คุณถูกจับตัวไปแล้วละ” คริสต์กลอกตาขึ้นฟ้า คิดตาม แล้วเธอก็พยักหน้าเห็นด้วย “แล้ววิ่งล่ะคะ” “พวกเราเดินทางกันมาไกลมาก และคุณไม่ค่อยเหนื่อยด้วย จริงไหม” “ไกลอะไรกัน ฉันก็เห็นมีแต่ป่ากับป่า” “ผมพาคุณเดินเลี่ยงเมืองต่างหากล่ะ คุณก็รู้ว่าผมเข้าไปในกลุ่มของมนุษย์ไม่ได้” “เพราะว่าคุณหล่อมากหรือคะ” คริสต์ตะครุบปากของตัวเองทันที และเมื่อเห็นสีหน้าของวาเลน เธอก็นึกอยากกัดลิ้นของตัวเอง “ขอโทษค่ะ ฉัน... คือว่า... เอ่อ...” เธอเม้มปาก หน้าแดงก่ำพร้อมกับภาวนาอย่างเอาเป็นเอาตายว่าขอให้พื้นดินสูบคนบ้าอย่างเธอลงไปเดี๋ยวนี้เลย อาการเขินจนหน้าแดงของเด็กสาวทำให้วาเลนยิ้มพลางเสยผมของตัวเองอย่างขัดเขินเช่นกัน “ขอบคุณ แต่ผมหมายถึงดวงตาของผม” เขาพูดเสียงแผ่ว แต่คริสต์ได้ยินทุกคำ “อย่างที่ฉันเคยพูด ดวงตาของคุณสวยมากค่ะ” คริสต์บอกให้เขามั่นใจ แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าดวงตาของเขาไม่ใช่ดวงตาของมนุษย์จริงๆ มันเป็นสีทองสุกสกาวสว่างเรืองรองตลอดเวลาและเจิดจ้าเป็นพิเศษในเวลากลางคืน และวาเลนก็ไม่สามารถเปลี่ยนดวงตาให้ดูเหมือนมนุษย์ปกติแบบเธอได้ “ช่างเรื่องดวงตาของผมเถอะ” วาเลนยักไหล่ “กลับมาที่เรื่องของคุณต่อ ผมขอถามว่าตอนเด็กๆ คุณเคยปวดตามร่างกายหรือเปล่า ปวดเหมือนถูกฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆ หรือไม่ก็เหมือนมีมือล่องหนมาบีบหัวใจน่ะ” “เคยค่ะ” คริสต์พูดพร้อมกับผงกศีรษะยอมรับ “อันที่จริง เมื่อไม่นานมานี้ฉันก็รู้สึกปวดแบบนั้นค่ะ แต่พอหายใจตามวิธีที่ซิสเตอร์เดซี่สอน ความเจ็บปวดก็ค่อยทุเลาลงบ้างและต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่ามันจะหายไปค่ะ” “แสดงให้ผมดูทีสิ” คริสต์หายใจตามคำขอของเขา เมื่อแสดงจบ วาเลนก็หลับตา ระบายลมหายใจยาวอย่างควบคุมอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น แต่มันไม่ได้ผลเลยสักนิด นรกเอ๊ย! นางแม่มดเดซี่ สอนวิธีหายใจแบบนี้ เท่ากับฆ่าคริสต์ทางอ้อมชัดๆ “เอ่อ... มีอะไรผิดหรือคะ” เด็กสาวถามด้วยท่าทางไม่มั่นใจเมื่อเห็นสีหน้าของเขา ผิดสิ ผิดทั้งหมดนั่นแหละ วิธีหายใจแบบนี้เป็นประเภทผลักไสพลังงานให้ออกไปจากร่างกาย และที่เลวร้ายที่สุดคือเขาสอนวิธีหายใจที่ถูกต้องให้กับคริสต์ไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ยังไม่ได้ในตอนนี้ ถ้าเขาดึงดันเริ่มต้น ความเจ็บปวดแทบปางตายนั่นจะกลับมาหาเด็กสาวในทันที หนำซ้ำยังรุนแรงมากขึ้นจากเดิมอีกนับร้อยเท่าพันเท่าด้วย เพราะพลังงานที่ถูกนำออกไปนั้นไม่ใช่ของเสีย หากเป็นส่วนหนึ่งของวิญญาณ การนำมันกลับเข้ามาในร่างอีกครั้งก็เหมือนกับการต่ออวัยวะภายในให้กลับเข้าที่โดยไม่ใช้ยาสลบ กว่าเส้นประสาท เส้นเลือดและทุกอณูเซลล์จะประสานกันสนิทดังเดิม คริสต์คงขาดใจตายเนื่องจากความเจ็บปวดไปเสียก่อนแล้ว ขอสาปแช่งนางแม่มดสารเลวเดซี่ให้ตกนรกหมกไหม้! คริสต์เริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูเหมือนเสือกำลังโกรธจัดของวาเลน เธอเม้มปาก เบนสายตาไปทางอื่น ก่อนพูดงึมงำในลำคอ “ถ้ามันผิด คุณสอนฉันใหม่ก็ได้นะคะ” แม้เสียงของเธอจะเบาและแทบฟังไม่เป็นภาษา แต่วาเลนก็เข้าใจทุกถ้อยคำ เขาหลับตาลง สูดลมหายใจลึกและระบายออกหลายครั้งเพื่อให้ความโกรธเกรี้ยวทุเลาเบาบาง เมื่อลืมตาขึ้น สีหน้าของเขาก็เริ่มอ่อนโยน “ถ้าคุณรู้สึกเจ็บแบบนั้นอีก บอกผมนะครับ แล้วผมจะสอนวิธีหายใจที่ถูกต้องให้” “สัญญานะคะ” คราวนี้คริสต์ไม่แค่พูดเฉยๆ เธอยังกุมมือข้างหนึ่งของเขาไว้ด้วยมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของเธอ วาเลนแน่ใจว่าเหตุที่คริสต์จริงจังถึงขนาดนี้ เป็นเพราะดวงตาของเขาแสดงความไม่แน่ใจออกไปแวบหนึ่ง เด็กสาวที่กล้าหาญ เขารู้สึกชื่นชมเธอ แต่ในกรณีนี้ แค่ความกล้าหาญอาจไม่เพียงพอจะทำให้รอดชีวิต คล้ายคริสต์จะล่วงรู้ถึงความลำบากใจของเขา เธอจึงให้คำมั่นในส่วนของตน “ฉันจะพยายามค่ะ ได้โปรด สอนฉันเมื่อถึงเวลานะคะ” วาเลนรู้สึกสะท้านในอก โอ ขอพระเจ้าโปรดช่วยเด็กคนนี้ด้วยเถิด เมื่อถึงเวลานั้น ขอให้เธอรอดชีวิตจากความทรมานที่ยิ่งกว่าความตาย หรือไม่เช่นนั้น เธอก็จะมีเขาเป็นเพื่อนร่วมทางไปสู่ปรโลก วาเลนหลุบตามองมือของเด็กสาว แล้วยกมืออีกข้างของตนขึ้นทาบทับ ดวงตาของเขาไม่หวั่นไหวอีกต่อไปเมื่อสบตาเธอ “ครับ ผมสัญญา” จบบทที่ 6 ============= ลิ้งค์ตอนก่อนๆ ค่ะ ลิ้งค์บทนำ -1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10616157/W10616157.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10639313/W10639313.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10675486/W10675486.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10701298/W10701298.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10736514/W10736514.html จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 08:59:49

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดก็จบบท เพิ่งทำเสร็จเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ อ่านทวนดูอีกรอบแล้วเสริมจุดที่ขาดไป แต่ก็ยังไม่ดีนัก (มั้ง) แหะๆ ^^'' ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ตามให้กำลังใจกันตลอดนะคะ ถ้ามีข้อบกพร่องส่วนใด หรือจุดไหนดูไม่ดีก็ท้วงติงกันได้ค่ะ ตอนหน้าเกรงว่าจะช้ากว่าหนึ่งสัปดาห์ แต่ก็จะพยายามทำให้ได้ค่ะ สายหน่อยไม่เป็นไรเนอะ = ___ ='    พูดคุยกันเถอะค่ะ ^_____^    คุณ Moony_Lupin - ซีโหด แต่ก็น่ารักเนอะ ^_____^ คุณ Tyra - มีพูดถึงแน่ๆ ค่ะ ต้องติดตามกันต่อไปเนอะ ^___^ คุณ scottie - ตอนนี้มีพูดถึงคร่าวๆ แล้วค่ะว่าเดซี่ไปทำอะไรไว้ อิอิ คุณ ดินสอสีน้ำ - ได้ส่งคนมาช่วยเดซี่แล้วนะคะ 555   จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 09:11:36

ความคิดเห็นที่ 3 ป๊อปปี้เป็นแม่คริสเหรอค่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 16:04:13

ความคิดเห็นที่ 4 ยิ่งเดซี่ยิ่งเป็ฯคนชนิดที่เลวสุดขั้ว ทำทุกอย่างตามความพอใจของตน โดยซีเผาทั้งเป็นยังน้อยไป บทนี้วาเลนน่ารักและน่ากลัว จากคุณ : Jemini Saga (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 18:32:38

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่รู้ที่มาที่ไปอยู่ดีว่าป๊อปปี้กับเดซี่ทำอะไรกันไว้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 21:47:02

ความคิดเห็นที่ 6 นึกภาพ เดซี กินคนแล้วท้องไส้ปั่นป่วน นี่ถ้าสาธยายมากกว่านี้ อาหารที่เพิ่งทานไป มันจะต้องไหลย้อนกลับออกมาทางปากแน่เลย  555   ชักอยากรู้แล้วสิ เดซีจะแก้แค้น ป๊อปปี้ ยังไง????   รออ่านตอนหน้านะ :-) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 13:41:36