ความคิดเห็นที่ 1 แม้อีกฝ่ายจะมาถึงก่อนเวลานัดราวสิบนาที แต่วราลีก็ไม่รอช้าที่จะลงมาพบเขาเดี๋ยวนั้น หลังจากได้รับโทรศัพท์ลาวิกอีกครั้งในตอนบ่าย เมื่อเห็นร่างเพรียวในชุดฮาเนียสีครีมยาวกรอมเท้า มีเฮมมีลูกไม้สีทองคลุมไหล่ ก้าวเข้ามาในห้อง สารวัตรอนิรูทธก็ลุกขึ้นยืนตรง ยกมือขวาขึ้นทาบอกซ้ายพลางก้มศีรษะลงเล็กน้อย เพื่อเป็นการทักทายราชนิกูลหญิงผู้สูงส่ง “ตามสบายเถอะค่ะ สารวัตร” วราลีบอกง่าย ๆ แล้วนั่งลงบนโซฟาบุนวมสีแดงเลือดนกฝั่งตรงข้าม สารวัตรอนิรูทธรู้สึกว่าหล่อนดูงามสง่าแตกต่างจากชามีลีที่เขาเคยสอบปากคำเมื่อสามวันก่อนอย่างสิ้นเชิง บางทีอาจจะเป็นเพราะชุดฮาเนียเรียบหรูที่หล่อนเลือกสวมแทนเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแบบสาวฝรั่งก็เป็นได้ “ผมพอจะทราบเรื่องที่เกิดขึ้นกับท่านหญิงและเชวาธราณินทร์คร่าว ๆ แล้วครับ แต่อยากจะรบกวนให้ท่านหญิงช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียดอีกครั้ง โดยเฉพาะในส่วนของรูปพรรณสัณฐานคนร้าย” วราลีเริ่มต้นเล่าตั้งแต่เรื่องที่หล่อนได้รับโทรศัพท์จากชายลึกลับ เรียกให้ลงไปดูเจ้าโมสาร์ทที่ท่าเรือแต่กลับไม่พบอะไรเลย จนกระทั่งถึงตอนที่ชายชุดดำตามมาทำร้ายหล่อนบนเกาะบายันและได้รับการช่วยเหลือจากเหล่าบอดี้การ์ดได้ทันท่วงที โดยละเว้นไม่เอ่ยถึงเรื่องส่วนตัวของตนกับเชวาธราณินทร์แม้แต่คำเดียว “ตอนที่ทำผ้าปิดหน้าของคนร้ายหลุด ฉันไม่ทันเห็นหรอกค่ะว่าหน้าตาเขาเป็นอย่างไร เพราะมัวแต่ตกใจ รีบวิ่งหนีเอาชีวิตรอดมากกว่า ส่วนรูปร่าง ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ รู้แต่ว่าเขาเป็นคนสูง...” “สูงประมาณไหนครับ เท่าเชวาธราณินทร์ไหม” “ก็... ใกล้เคียงค่ะ อาจจะเตี้ยกว่าเชวาเล็กน้อย ไม่เกินหนึ่งหรือสองนิ้ว” “ไม่อ้วน” “ฉันคิดว่าเขาเป็นคนค่อนข้างผอม แต่เอ... ไม่ทราบซีคะ บางทีเสื้อผ้าสีดำก็อาจทำให้เรารู้สึกว่าเขาดูผอมกว่าความเป็นจริงก็ได้” “อืม...” สารวัตรจดรายละเอียดทุกอย่างลงในสมุดบันทึกเล่มเล็กอย่างรวดเร็ว “ต่อไปก็เรื่องอาวุธ ท่านหญิงบอกว่า เขาใช้ท่อนไม้เหรอครับ” “ค่ะ” “ไม่มีมีดหรือปืน?” “ไม่มีค่ะ” วราลียืนยัน ก่อนอธิบาย “คือ... ตอนแรกเราก็คิดว่าน่าจะมี ถึงได้รีบพากันหนีออกมาก่อน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นคนร้ายจะใช้อาวุธอื่นนอกจากท่อนไม้ เชวายังบอกเลยว่าแปลกที่คนร้ายมีอาวุธแค่นั้น แต่ยังอุตส่าห์เสี่ยงไล่ตามเรามา สารวัตรก็ว่าแปลกใช่ไหมคะ” “แปลกมากครับ” สารวัตรอนิรูทธยอมรับ “นี่ถ้าหากเชวามีปืน คนร้ายอาจจะโดนยิงตายไปตั้งแต่แรกแล้วก็ได้” ปืนน่ะมี แต่เมื่อคืนนี้คีราณไม่สามารถนำมันติดตัวไปได้ด้วยต่างหาก ส่วนสาเหตุจะเป็นเพราะอะไร คงมีแต่วราลีคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด “มีอะไรเหรอครับ” สารวัตรถาม เมื่อเห็นหล่อนพยายามกลั้นยิ้มจนแก้มเป็นสีแดงเรื่อ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันเองก็คิดเหมือนสารวัตร ถ้าเรามีปืนติดตัวไปด้วย เหตุการณ์ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้” “งั้นคำถามต่อไปเลยนะครับ” สารวัตรอนิรูทธเป็นคนมีสมาธิกับงาน เวลาสอบปากคำเขาจึงไม่ค่อยถูกชักจูงออกทะเลบ่อยนัก “อะไรทำให้ท่านหญิงมั่นใจว่า คนร้ายคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ก่อคดีฆาตกรรมครั้งก่อน” วราลีสูดลมหายใจเข้า แล้วตอบชัดเจนว่า “คำพูดค่ะ” “พูดว่าอย่างไรครับ” “ตอนที่ถูกจับตัวไปยังบ้านพัก เขาถามฉันว่า ‘หมาของแกเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหน’...” สารวัตรอนิรูทธจรดปลายปากกาค้างอยู่บนหน้ากระดาษ เงยหน้าขึ้นตั้งใจฟังหล่อนเป็นพิเศษ ได้ยินวราลีเล่าต่อไปว่า “ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร โมสาร์ทเอาอะไรไปซ่อน... ต่อมาพอเขาตามไปที่เกาะบายัน เขาก็ยังถามฉันแบบนี้เหมือนเดิม แถมยังขู่อีกด้วยว่า ‘ถ้าหาไอ้นั่นไม่เจอ ฉันจะฆ่าแกเป็นรายต่อไป!’... ฉันถึงได้คิดว่า เขาน่าจะเป็นฆาตกรคนเดียวกับที่เคยก่อคดีก่อนหน้านี้ไงล่ะคะ” สารวัตรนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง รอยเคร่งเครียดเกิดขึ้นที่หว่างคิ้ว “ผมอยากให้ท่านหญิงลองทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างละเอียด เอาตั้งแต่วันแรกที่เดินทางมาถึงโกจาราเลยก็ได้ครับ ท่านหญิงเห็นอะไรผิดปกติหรือน่าสงสัยบ้าง สุนัขของท่านหญิงเข้าไปคลุกคลีกับใคร และเอาอะไรของใครไปบ้างไหม” “ฉันพยายามคิดหลายครั้งแล้วนะคะ ก่อนมาพบสารวัตร ฉันก็นั่งคิดอยู่ตลอด แต่ก็ยังคิดไม่ออกอยู่นั่นเอง” “ผมเข้าใจครับ เพราะเท่าที่เคยสอบปากคำพยานหลายคนก็เป็นแบบนี้ จุดเล็ก ๆ น้อย ๆ บางจุดมันเหมือนเส้นผมบังภูเขา บางครั้งยิ่งพยายามก็ยิ่งคิดไม่ออก แต่พออยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้คิดอะไร จู่ ๆ มันก็แวบขึ้นมาในสมองเอง ท่านหญิงทำใจให้สบายเถอะครับ ระหว่างนี้พักผ่อนให้มาก ๆ อย่าออกไปไหนคนเดียว และถ้ามีเรื่องสงสัยหรือฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ ก็รีบโทรไปบอกผม” เขาจดหมายเลขโทรศัพท์ใส่หน้ากระดาษ แล้วฉีกส่งให้หล่อน “นี่ครับ” “ขอบคุณค่ะ” “เช่นกันครับ” สารวัตรตอบพลางลุกขึ้นยืน “ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะครับ ผมหวังว่าทางเราคงจะปิดคดีนี้ได้ในอีกไม่ช้า เพราะผลการชันสูตรศพและพิสูจน์หลักฐานทยอยส่งมาจนเกือบครบแล้ว” ...ที่เหลือยังขาดแค่อาวุธกับรูปพรรณสัณฐานของคนร้ายเท่านั้น แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เพราะคนร้ายกำลังจะตกหลุมพราง และคลายมันออกมาเองโดยไม่รู้ตัว!... จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:26:27

ความคิดเห็นที่ 2 วราลีไม่ชอบบรรยากาศที่เงียบสงัดและปิดทึบจนชวนให้รู้สึกอึดอัดของโรงพยาบาลแห่งนี้ เนื่องจากยามที่หล่อนก้าวไปตามทางเดิน เสียงฝีเท้าจะดังก้องจนได้ยินถนัดชัดเจนทุกย่างก้าวคลับคล้ายกับเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ นอกจากนั้น กลิ่นฉุนของน้ำยาฆ่าเชื้อที่โชยมาแตะจมูกเป็นระยะ ยังบ่งบอกถึงความสะอาดและสกปรกที่ขัดแย้งกันในคราวเดียว ยิ่งเวลาเดินผ่านห้องผู้ป่วยรายอื่น ๆ วราลีจะไม่เหลือบมองเข้าไปข้างในเด็ดขาด หล่อนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะไม่ต้องการเห็นความเจ็บป่วยทุกข์ทรมาน และไม่ปรารถนาจะให้ความสลดหดหู่ใด ๆ พุ่งเข้ามากระทบกระเทือนจิตใจ ชุดฮาเนียสีครีมที่วราลีสวมอยู่ ลาวิกเป็นคนจัดหามาให้จากห้องเสื้อชั้นนำของโกจารา ความยาวของมันช่วยอำพรางบาดแผลที่หัวเข่าหล่อนได้เป็นอย่างดี ตอนแรกวราลีติว่าคงร้อนรุ่มร่าม แต่พอใส่ไปได้สักพักก็เริ่มชิน เนื้อผ้าพลิ้วบางไม่ได้ทำให้รู้สึกร้อนกว่าปกติสักเท่าไร อีกทั้งกิริยายืนเดินนั่งของหล่อนถูกฝึกมาอย่างเรียบร้อยสง่างามอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะสวมกระโปรงหรือกางเกง จะสั้นหรือยาวอย่างไร ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย “ทางนี้ครับ” ลาวิกยืนรออยู่ตรงทางแยกหน้าห้องผู้ป่วยพิเศษ เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ เมื่อเห็นวราลีมาถึง พร้อมด้วยบอดี้การ์ดร่างยักษ์อีกสองคนขนาบซ้ายขวา “เชวายังหลับอยู่ แต่คุณหมออนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมได้ครับ” เมื่อลาวิกบอกเช่นนั้น วราลีก็หันไปพยักหน้าบอกให้บอดี้การ์ดรออยู่ข้างนอก ส่วนตัวหล่อนเองเดินตามผู้จัดการรีสอร์ทจันทร์พยับเข้าไปในห้อง บานประตูเปิดออกและปิดลงโดยแทบจะไร้เสียง และภาพที่วราลีมองเห็นก็คือผนังทั้งสี่ด้านซึ่งล้วนทาสีขาวตัดกับผ้าม่านสีทรายที่ปิดทับบานหน้าต่างอย่างมิดชิด มีเตียงผู้ป่วยตั้งอยู่ทางด้านขวา หัวเตียงชิดผนัง ทว่านอกจากร่างของเชวาหนุ่มที่นอนหลับตานิ่ง ศีรษะ ลำคอและหัวไหล่มีผ้าพันแผลไว้โดยรอบแล้ว ยังมีชายฉกรรจ์ร่างสูงอีกคนหนึ่งอยู่ภายในห้องนั้นด้วย เขานั่งอยู่บนโซฟาเบด กำลังใช้คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คทำงานบางอย่าง ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอ แล้วลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นหล่อนก้าวเข้ามา “โควินเป็นคนสนิทของเชวาครับ” ลาวิกแนะนำสั้น ๆ “นี่ท่านหญิงไทวาวัต” โควินแตะฝ่ามือขวาลงบนอกซ้ายแล้วก้มศีรษะให้หล่อนตามธรรมเนียม แต่วราลีกลับรู้สึกว่า อากัปกิริยานั้นซ้อนทับกับบุคลิกของสารวัตรอนิรูทธอย่างน่าประหลาด “ผมขอตัวออกไปโทรศัพท์ข้างนอกสักครู่” โควินหาทางปลีกตัวออกมาจากห้องอย่างรู้หน้าที่ พลางเหลือบตาให้ลาวิกครั้งหนึ่ง “เอ่อ... เห็นทีกระผมก็จะต้องขอตัวไปห้องน้ำเหมือนกัน ชามีอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเชวานะครับ” กล่าวจบ เจ้าตัวก็เดินออกจากห้องตามหลังโควินไปติด ๆ ทิ้งให้วราลีอยู่เฝ้าอาการเชวาหนุ่มที่เจ็บหนักปางตายเพียงลำพัง ครั้นบานประตูปิดลง หล่อนก็ก้าวช้า ๆ ไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มองดูร่างที่นอนหลับใหลไม่ได้สติด้วยความเป็นห่วงและสงสารเขาจับใจ ‘ดูสิ... พันผ้ายังกับมัมมี่ แผลที่หัวคงจะสาหัสมากกระมัง ถ้าต้องผ่าสมองจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะหายดีเป็นปกติเหมือนเดิมรึเปล่า ปกติเขาก็ครึ่งบ้าครึ่งบออยู่แล้ว ไม่แน่ว่าหลังผ่าตัด อาจจะเริ่มเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้างก็ได้ แต่จะดีหรือจะบ้าก็ขอให้เขาอย่าเพิ่งตายแล้วกัน’ วราลีดึงมือหนามากุมไว้ มันยังคงอบอุ่นเหมือนทุกคราที่หล่อนได้สัมผัส คีราณคือแสงสว่าง คือสีสันและความอบอุ่นของหล่อน ชีวิตของ ‘ท่านหญิงไทวาวัต’ สูงส่งเย็นชามาโดยตลอด จนกระทั่งได้พบกับเขา เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้หล่อนโกรธ ขำและหวั่นไหวได้พร้อม ๆ กัน นั่นคือสิ่งที่วราลีประทับใจและเห็นเขาแตกต่างจากสุภาพบุรุษแสนดีคนอื่น ๆ ที่เคยพบพานมาตลอดชั่วชีวิต หล่อนอยากอยู่ใกล้ ๆ เขา อยากทำความรู้จักกับเขาให้มากกว่านี้ ...การรู้สึกผูกพันกับใครสักคนหนึ่งในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นง่ายดายนักสำหรับผู้ที่มีฐานะอย่างหล่อน ขณะเดียวกันหล่อนก็ห้ามไม่ให้มันเกิดไม่ได้เช่นกัน... จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:26:56

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 21 วราลีกระชับมือของเขาแน่นขึ้นอีกนิด หยาดน้ำตาร่วงพรูลงบนมือข้างนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ และแล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นเหมือนในเทพนิยายไม่มีผิด เมื่อคีราณขยับเปลือกตาเล็กน้อย คลับคล้ายว่าได้สติ นิ้วของเขาเริ่มกระดิกเฉพาะข้างที่หล่อนเกาะกุมไว้ “ลี...” เสียงทุ้มห้าวเรียกชื่อหล่อนแผ่วเบาราวกระซิบ ดูซี ทันทีที่ฟื้นเขาก็เรียกหาหล่อนเป็นคนแรก น่ารักอะไรอย่างนี้ “ลี... คุณอยู่ที่ไหน” “ฉันอยู่นี่ค่ะ อยู่ใกล้ ๆ คุณ กำลังจับมือคุณอยู่นี่ไงคะ” วราลีตอบ พลางโน้มตัวลงไปใกล้ แนบแก้มนุ่มลงบนหลังมือของเขา “คุณ... คุณต้องอยู่กับผมนะ อย่าไปไหน ข้างนอกนั่นมีคนร้าย อย่าออกไป... อย่าออกไป...” เขาคงเข้าใจว่าตัวเองยังอยู่ในถ้ำกระมัง โถ... เจ็บหนักขนาดนี้ ยังมีแก่ใจเป็นห่วงหล่อนมากกว่าตัวเองซะอีก “วางใจเถอะ ไม่มีคนร้ายแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ทั้งคุณและฉันปลอดภัยดี เรากำลังอยู่ที่โรงพยาบาล” หล่อนปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “โรงพยาบาล?” คีราณทวนคำ แล้วลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสีน้ำตาลเหม่อมองไปยังเพดาน ก่อนจะเลื่อนมายังทางหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ “ลี... คุณเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร” หล่อนปฏิเสธน้ำตาคลอ ไม่เอ่ยถึงแผลถลอกที่ขาตัวเองสักคำ เพราะนั่นเทียบไม่ได้เลยกับอาการบาดเจ็บสาหัสสากรรจ์ที่เขาเป็นอยู่ “ผมมองเห็นหน้าคุณไม่ชัด สงสัยระบบประสาทรับรู้การมองเห็นจะมีปัญหา” คนไข้เริ่มวิเคราะห์อาการตัวเองเสร็จสรรพโดยไม่ต้องพึ่งแพทย์ “คุณเข้ามาใกล้ผมอีกหน่อยได้ไหม ผมอยากเห็นหน้าคุณ” “ได้ค่ะ ได้” วราลีรับคำแล้วโน้มกายเข้าไปใกล้ชายหนุ่มยิ่งขึ้น คอเสื้อฮาเนียซึ่งกว้านลึกอยู่แล้ว จึงหย่อนลง แม้จะมีเฮมมีคลุมทับ แต่ก็ไม่ช่วยอะไร สายตาของคีราณจึงได้เห็นสิ่งที่ควรเห็นเข้าไปเต็ม ๆ คัพซี ไม่มีซิลิโคน โอ... นางฟ้าของผม! “ไม่เห็น ผมมองอะไรไม่เห็นเลย” เขาแสร้งกวาดตามองสะเปะสะปะ แต่สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ตรงเป้าหมายเดิมนั่นแหละ “ไม่นะ ผมคงไม่ได้ตาบอดใช่ไหม ลี... ถ้าผมตาบอด คุณอย่าทิ้งผมไปนะ” “ไม่บอดหรอกค่ะ อย่าเพิ่งกังวลไปสิคะ” วราลีปลอบ “หมอจะต้องรักษาคุณให้หายดี กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมได้แน่ คุณไม่ต้องกลัวนะคะ ปอปอฉันรู้จักหมอเก่ง ๆ ที่ยุโรปหลายคน เอางี้... เดี๋ยวฉันจะโทรเรียกเครื่องบินเจ็ทมารับคุณไปรักษาที่นั่นดีกว่า” เอ่อ... คนเจ็บฟังแล้วอึ้งเงียบไปพักหนึ่ง นึกอยากหาอิโมติคอนเหงื่อตกมาแปะหัวตัวเองนัก “ผม... ผมเริ่มจะมองเห็นลาง ๆ แล้วล่ะ นอนพักอีกสักวันสองวันก็คงหาย ไม่ต้องลำบากบินไปถึงยุโรปหรอกครับ” “จริงเหรอคะ” วราลียิ้มกว้าง “คุณมองเห็นหน้าฉันแล้วใช่ไหม” แม้จะแสนเสียดาย แต่คีราณก็จำต้องถอนสายตาจาก ‘คัพซีที่รัก’ ขึ้นมาสบตาหล่อน ไม่เป็นไร หน้าอกก็สวย ตาก็สวย ปากคอคิ้วคางสวยหมดจด มองตรงไหนก็มีความสุข “โอ๊ย! ลี...” “ปะ... เป็นอะไรไปคะ” “ผมเจ็บ... เจ็บไปหมดทั้งตัว ปวดหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว โอ๊ย... โอ๊ย...” เชวาหนุ่มเริ่มคร่ำครวญ แลดูเป็นที่น่าเวทนา น่าทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เหลือเกิน ฝ่ายวราลีเห็นเช่นนั้นก็ตกใจ ร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูก “ถ้างั้นฉัน... ฉันจะไปตามหมอ คุณอดทนไว้นะคะ” ความจริงแค่กดกริ่งบนหัวเตียงก็เรียกพยาบาลเข้ามาได้แล้ว แต่เนื่องจากหล่อนเป็นห่วงเขามาก ประกอบกับไม่คุ้นชินสิ่งต่าง ๆ ในโรงพยาบาลสักเท่าไหร่ จึงทำท่าจะผละจากเขา วิ่งออกจากห้องไปตามหมอมาดูอาการที่นี่ คีราณรีบคว้าข้อมือหล่อนไว้ทันควัน “ไม่... ลี อย่าไป อย่าทิ้งผมไปนะ ผมไม่ต้องการหมอ ผมต้องการคุณ... ต้องการคุณคนเดียว” ฟังดูช่างน่าซาบซึ้งเสียนี่กระไร แล้วแบบนี้วราลีจะขัดใจเขาได้ลงคอเชียวหรือ “ค่ะ ๆ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่กับคุณที่นี่แหละ คุณอยู่นิ่ง ๆ นะคะ ถ้าไม่ขยับก็คงไม่เจ็บ” “คุณต้องกอดผมไว้นะ” “หือ?” “เคยได้ยินไหม อ้อมกอดที่อบอุ่นเป็นยาบรรเทาอาการเจ็บปวดที่ดีที่สุดในโลก กอดผมหน่อยสิ ลี” จะว่าเขาโกหกก็คงไม่ใช่ เพราะวราลีเคยใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมานาน และรู้ดีว่าพวกฝรั่งนั้นเชื่อใน ‘อานุภาพของการกอด’ ซึ่งนอกจากจะเป็นการแสดงออกถึงความรักความสนิทสนมแล้ว ไม่ว่าเราจะตกอยู่ท่ามกลางความเศร้า ความเสียใจ หรือความเจ็บปวดทรมานสักเพียงใด ขอแค่มีคนกอดเราไว้ ความรู้สึกเหล่านั้นก็จะทุเลาเบาบางลงได้ราวปาฏิหาริย์ “โอ๊ย... ไม่ไหวแล้ว ร่างกายผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ช่วยผมด้วย ลี ผมอยากให้คุณกอดผม ...กอดผมสักครั้ง แล้วผมจะเก็บความทรงจำอันมีค่านี้ติดตัวไปสู่โลกหน้า...” “อย่าค่ะ อย่าพูดแบบนั้น...” วราลีปรามเสียงเครือ พลางโน้มตัวลงโอบกอดร่างของเชวาหนุ่มไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าของหล่อนแนบอยู่บนแผงอกกว้างที่พันผ้าไว้เหมือนมัมมี่ หากความอบอุ่นยังส่งผ่านถึงกันได้ราวกับไม่มีสิ่งใดกั้นขวาง วราลีสะอื้นเบา ๆ หยาดน้ำตาเริ่มไหลซึมออกมาอีกครั้ง “คุณต้องหายดี ฉันไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรเด็ดขาด ...ฉันไม่เชื่อเรื่องโลกนี้โลกหน้า เพราะสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับฉันคือ ‘ปัจจุบัน’ เท่านั้น คุณต้องเข้มแข็งไว้นะคะ คีราณ ฉันอยากอยู่กับคุณไปอีกนาน ๆ รู้ไหม ถ้าขาดคุณ ชีวิตฉันก็คงไม่มีวันเหมือนอีกต่อไป” “ชามีที่รักของผม กอดผมแน่น ๆ นะครับ” หัวใจของเชวาหนุ่มพองโตเหมือนลูกโป่ง เบิกบานเหมือนสวนดอกไม้แรกผลิ ต่อให้ต้องตายจริง ๆ ก็คงตายตาหลับ เขานอนยิ้มชื่นอกชื่นใจ พลางยกมือขึ้นลูบหลังหล่อนเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงผ่านเอวคอดบอบบาง แล้วก็วนเวียนลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่แถวสะโพกนุ่ม พอย่ามใจได้ที่เป็นเปลี่ยนเป็นบีบเค้น “เอ๊ะ!” วราลีอุทาน เงยหน้าขึ้นจากแผงอกของเชวาหนุ่ม และพอเห็นรอยยิ้มเคลิบเคลิ้มแสนจะมีความสุขของเขา หล่อนก็พอจะเดาออกว่าตนเองเสียรู้คนเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว ความโกรธแล่นขึ้นในชั่วพริบตา จากนั้นฝ่ามือเรียวก็พลันตวัดใส่ใบหน้าของเขาฉาดหนึ่งทันที “โอ๊ย! ผมเจ็บนะ” นับตั้งแต่งอแงมา ก็มีครั้งนี้นี่แหละที่เขาเจ็บจริง ไม่ได้เจ็บแกล้ง “เอามือออกจากก้นฉันเดี๋ยวนี้!” “ชามีใจร้าย...” คนเจ็บตัดพ้อ ปล่อยมือจากก้นหล่อนแล้วเปลี่ยนมาลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ ปากก็บ่นพึมพำ “มือไวชะมัด หลบไม่ทันเลย” “นี่คุณเห็นฉันเป็นตัวตลกรึไง สนุกนักใช่ไหมกับการเอาความรู้สึกของฉันมาล้อเล่น” “ฟังผมก่อนนะลี ความจริงผม...” “ไม่ฟัง! ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น คุณจะเจ็บหรือจะไปตายที่ไหนก็เชิญ ฉันจะไม่เข้าใกล้คุณอีกเด็ดขาด คนบ้า คนลามก!” ขาดคำ หล่อนก็กระแทกฝีเท้าเดินออกจากห้อง “เดี๋ยวสิ ลี! ลี... ฟังผมก่อน” คีราณยันร่างลุกนั่งอย่างรวดเร็ว คิดจะยื่นมือไปรั้งหล่อนไว้ แต่ไม่ทัน อารามรีบร้อน เขารีบก้าวลงจากเตียงโดยที่ยังตวัดผ้าห่มไม่ออก ขาข้างหนึ่งจึงพันเข้ากับผ้า เสียหลักพลัดตกลงมาเสียงดังตึง! วราลีเดินไปถึงหน้าประตูพอดี หากยังไม่ทันเปิดหล่อนก็สะดุ้ง เหลียวกลับมาดูเขาอีกครั้ง เห็นร่างของเชวาหนุ่มหล่นลงมากองกับพื้น ทั้งผ้าพันแผลและผ้าห่มพันอยู่กับร่างยุ่งเหยิงไปหมด แถมเจ้าตัวยังกุมขมับสูดปากร้องโอดโอยอีกด้วย “นี่คุณ! เลิกเล่นละครได้แล้ว ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ” “โอย...” คีราณครางเบา ๆ ไม่ต่อปากต่อคำกับหล่อน ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งผิดปกติอย่างยิ่ง วราลีกัดริมฝีปากเล็กน้อยอย่างชั่งใจ แต่สุดท้ายก็อดย่องกลับมาดูอาการเขาไม่ได้ กระทั่งเมื่อเข้าไปใกล้ หล่อนจึงเห็นรอยเลือดบริเวณขมับขวาค่อย ๆ ซึมผ่านผ้าพันแผลออกมาเป็นดวงสีแดง หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ แล้วรีบปราดเข้าไปช่วยประคองเขาทันที “คุณ! คุณ! เป็นไงบ้าง นี่คุณไม่ได้แกล้งฉันใช่ไหม” คีราณยังไม่หายมึน ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นติดต่อกันสองสามครั้ง แล้วผลักเปิดเข้ามา “อ้าว!” พยาบาลสาวที่จะเข้ามาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้อุทานด้วยความแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้นคะ เชวาลงไปนอนทำอะไรตรงนั้น” ‘เชวาหล่อ ปอปอรวย’ กลัวเสียมาด จึงข่มความเจ็บปวด หันมาเก๊กเสียงหล่อตอบว่า “อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับ ผมลุกขึ้นยืนเร็วไปหน่อย ก็เลยหน้ามืดหกล้ม” วราลีค้อนใส่เขาตาเขียว นึกอยากจะเพิ่มเลือดให้เชวาจอมกะล่อนอีกสักแผล! จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:27:54

ความคิดเห็นที่ 4 โควินยืนกอดอกพลางส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ในขณะที่ลาวิกหัวร่อฮา ๆ แซวเชวาที่เคารพของตนว่า “แผลเดิมยังไม่ทันหาย ก็ได้แผลใหม่เพิ่มขึ้นมาอีก เชวาจะให้กระผมจองห้องผ่าตัดไว้ล่วงหน้าเลยไหมครับ เผื่อพรุ่งนี้โดนอีก จะได้เข็นไปให้หมอผ่าเอาเลือดที่คั่งในสมองออก” “ปากดี! คุณเองก็ระวังจะโดนเอาเลือดคั่งในปากออกบ้างก็แล้วกัน” คีราณสวนกลับทันควัน แผลแตกที่ข้างขมับซ้ายขวาและอาการบอบช้ำที่หลังไหล่ ไม่ได้ทำให้เขาเซื่องซึมหรือหมดฤทธิ์ลงแต่อย่างใด โดยเฉพาะเมื่อมี ‘กำลังใจแสนหวาน’ นั่งอยู่ข้าง ๆ ต่อให้เจ็บหนักกว่านี้ก็ทนไหว “ลี คุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงที่พูดกับหล่อนฟังดูออดอ้อน แตกต่างจากที่พูดกับลาวิกลิบลับ “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณ แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเท่านั้น” วราลียิ้มหวาน แล้วย้อนถามว่า “ล้อเล่น? แล้วสนุกไหมคะ” “ก็... ถ้าให้ตอบตามตรง มันก็สนุกดี” เจ้าตัวสารภาพเสียงอ่อย “แต่ผมขอสาบานด้วยเกียรติของเชวา ว่าต่อไปนี้จะไม่...” “เดี๋ยวครับ เดี๋ยว!” ลาวิกขัดขึ้นกลางคัน “ทำไมเวลาสาบาน เชวาต้องเอามือซ้ายซ่อนไว้ข้างหลังด้วยล่ะครับ” “นั่นสิคะ” วราลีเอ่ยเสียงเย็น แต่สายตาที่มองเขาเยียบเย็นยิ่งกว่า ฝากไว้ก่อนเถอะ ลาวิก! เชวาหนุ่มเขม่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นึกรำคาญพวกก้างขวางคอ แต่พอหันมาทางหญิงสาว เขาก็เปลี่ยนท่าทีเป็นยิ้มแหย ๆ ให้หล่อนแทน “คือ ความจริงแล้วที่ผมต้องแกล้งทำเป็นเจ็บหนักเนี่ย มันเป็นแผนของโควินครับ” “อ้าว!” คราวนี้คนที่ยืนเงียบ สงบปากสงบคำมาโดยตลอด เริ่มร้องขึ้นบ้าง แต่คีราณไม่สนใจเขา ยังคงเล่าต่อไปว่า “ทั้งผม โควิน แล้วก็สารวัตรหน้าโง่ เอ่อ... หมายถึงสารวัตรอนิรูทธน่ะครับ พวกเราตกลงจะร่วมมือกันปิดคดีนี้ให้เร็วที่สุด โดยที่ผมจะต้องเสียสละตัวเอง แกล้งทำเป็นเจ็บหนัก เพื่อหลอกให้คนร้ายตายใจ ยอมโผล่หัวออกมาลงมืออีกครั้ง” “เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะคะ” วราลีถามอย่างงง ๆ “เป้าหมายของคนร้ายไม่ใช่คุณสักหน่อย เขาจะมาสนใจทำไมว่าคุณเจ็บหรือไม่เจ็บ อีกอย่าง ฉันสงสัยว่าตัวเองต่างหากที่เป็นเป้าหมายที่แท้จริงของคนร้าย” คีราณหันไปมองโควิน มือปืนมาดขรึมจึงเป็นฝ่ายอธิบายแทน “ล่าสุดเมื่อเช้านี้ สารวัตรอนิรูทธได้ข้อมูลสำคัญบางอย่างจากตำรวจเมืองท่าปังกานีน่ะครับ และมันทำให้เขารู้ว่าพวกเราหลงเดินทางผิดมาตั้งแต่แรก ก็เลยต้องเริ่มต้นใหม่ แต่อย่างน้อยเขาก็มั่นใจแล้วว่าเชวาไม่ใช่คนร้าย ขอโทษด้วยนะครับ ผมคงอธิบายอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ เพราะสารวัตรเองก็ดูเหมือนจะลำบากใจในการให้ข้อมูลกับฝ่ายเราเช่นกัน” แต่ถึงอย่างนั้นวราลีก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ปริศนาหลายอย่างซ้อนทับกันวุ่นวายไปหมด หล่อนไม่เคยสร้างความแค้นเคืองให้กับใครถึงขนาดมีคนจ้องฆ่า และถ้าหากโมสาร์ทพูดได้ก็คงจะดีไม่น้อย หล่อนจะได้ถามมันให้รู้เรื่องไปเลยว่า... เอาอะไรของใครไปซ่อนไว้ที่ไหน? จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:29:21

ความคิดเห็นที่ 5 เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวเชวาธราณินทร์โดนทำร้ายบาดเจ็บสาหัสจนสมองพิการ ต้องนอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาลไม่มีกำหนด ได้ขึ้นเป็นพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับของวิปุลา สร้างความภาคภูมิใจให้แก่ลาวิกในฐานะผู้ปล่อยข่าวเป็นอันมาก แต่กระนั้นเขาก็มีท่าทีหวาด ๆ เมื่อได้ยินโควินบอกว่า นายใหญ่และภรรยาจะเดินทางมาถึงรีสอร์ทจันทร์พยับก่อนสิบโมงเช้าวันนี้ “คุณเป็นคนแจ้งไป ก็อยู่รับหน้าท่านเองก็แล้วกัน ผมไม่เอาด้วยล่ะ เกิดความแตกขึ้นมา มีหวังคงโดนเล่นงานอ่วม นายใหญ่น่ะโหดกว่าเชวาเยอะ” “จะกลัวอะไรเล่า” โควินบอกหน้าตาเฉย “ถ้านายใหญ่ทราบว่าท่านหญิงไทวาวัตร่วมมือกับพวกเราด้วย เรื่องนี้อาจจบสวยกว่าที่คุณคิดก็ได้” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เกิดปิดคดีเสร็จ ชามีย้ายไปอยู่ที่อื่น พวกเราก็โดนเช็กบิลทีหลังอยู่ดี” โควินอยากจะถามว่า จนป่านนี้แล้ว ยังคิดว่าวราลีจะย้ายไปอยู่ที่อื่นอีกหรือ แต่ก็เปลี่ยนใจ ไม่ถามดีกว่า เพราะลาวิกดูเป็นคนไม่มีเซ้นส์เรื่องความรัก ป่วยการจะอธิบายให้เสียเวลา “งั้นก็ตามใจคุณ แต่ผมไม่คิดว่า เชวาจะยอมปล่อยให้คุณเอาตัวรอดคนเดียวหรอกนะ” ลาวิกทำสีหน้าปั้นยาก ในขณะที่โควินเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คขึ้นมาทำงานต่อ มีจดหมายแจ้งความคืบหน้าส่งเข้ามาในอีเมล์ของสารวัตรอนิรูทธเป็นระยะ “เฮ่! นี่มัน...” ลาวิกชะโงกหน้าเข้ามาดู แล้วก็ร้องด้วยความแปลกใจ แต่พอโควินเหลือบตาขึ้นมอง เขาก็รีบลดเสียงลง “ว่าแต่... นี่มันไม่ผิดกฎของทางตำรวจเรอะ สารวัตรเขายอมส่งข้อมูลพวกนี้มาให้คุณได้ยังไง ถ้าผู้บังคับบัญชาทางนั้นรู้เข้าล่ะก็ มีหวังโทษหนักถึงขั้นโดนไล่ออกจากราชการแน่” “สารวัตรไม่ได้ทำผิดกฎหรอกครับ เขาไม่ได้ส่งข้อมูลอะไรมาให้ผมเลยสักอย่างเดียว” โควินยืนยันชัดเจน “ผมต่างหาก ที่แฮกเข้าไปขโมยข้อมูลในอีเมล์ของเขาเอง” “หา!” ลาวิกเผลอตัวร้องเสียงลั่น แล้วก็รีบเอามือตะครุบปิดปากตัวเองไว้ อันที่จริงงานโจรกรรมข้อมูลไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับมือขวาของธรัณ ธราณินทร์อยู่แล้ว เพียงแต่เพราะคาดไม่ถึง จึงได้แสดงอาการตกใจเกินเหตุออกไป “เมื่อวานตอนเห็นคุณพาสารวัตรมาเยี่ยมเชวา ผมเลยคิดว่าคุณกับเขาตกลงเจรจาร่วมมือกันแล้วเสียอีก นี่มันยังไงกันแน่ล่ะเนี่ย” โควินเงียบไปสักพักจึงตอบ “คุณดูไปเรื่อย ๆ เถอะ ทุกอย่างมันใกล้จะจบแล้ว” ทั้งนี้เพราะเขามุ่งมั่นที่จะทำงานเพื่อธราณินทร์ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่เคยคิดที่จะทรยศหักหลัง ‘คนสำคัญ’ ของตนเองแต่อย่างใด เพียงแต่โควินจะเที่ยวบอกใครต่อใครได้อย่างไรล่ะว่า การแฮกอีเมล์ของสารวัตรอนิรูทธครั้งนี้ เกิดขึ้นจากความสมัครใจของเจ้าตัวซึ่งยินดีกระซิบบอกรหัสผ่านแก่เขา ...ด้วยปากของตัวเองเลยทีเดียว! จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:29:50

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 18-19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10697468/W10697468.html คุยกับคนอ่าน คุณ Tyra : คีราณอึดกว่าแมลงสาบ ตายยากค่ะ คุณลูนาติก : พระเอกเรื่องนี้ดูเหมือนจะพึ่งพาอะไรไม่ค่อยได้น่ะค่ะ (ดีแต่ทำเรื่องป่วน) ต้องให้เหล่าบริวารตามมาช่วยเหลือกัน คุณ =FriEnDiY= : ใกล้เฉลยแล้วค่ะ อีก 2-3 กระทู้ก็จะจบแล้วนะคะ คุณ nasa nasa : นางเอกมาจากตระกูลสูงส่งค่ะ เวลาเดือดร้อนมักจะมีคนมาช่วย พอเจอสถานการณ์จริงก็เลยทำอะไรไม่ค่อยถูก คุณ scottie : สมหวังแล้วค่ะ ตอนนี้พ่อเจ้าประคุณโดนตบอีกแล้ว คุณแก้วกังไส : ไม่ไว้ใจคีราณแล้วจะไว้ใจใคร คุณสายลมที่พริ้วไหว : ตอนนี้พระเอกกลับไปไม่เหมือนมนุษย์มนาอีกแล้วค่ะ คิอแกปรับตัวได้ตามสถานการณ์เหมือนกิ้งก่าน่ะค่ะ -_-" คุณ nun : เรื่องนี้ตีพิมพ์รวมเล่มแล้วค่ะ จะไม่มีการลงตอนเก่าย้อนหลังนะคะ ขอบคุณที่สนใจติดตามค่ะ อ้อ... พอดีว่าช่วงนี้มีเล่นเกมแจกหนังสือที่บล็อกด้วย คำถามง่ายมากๆ ค่ะ ไปร่วมเล่นเกมกันก็ได้นะคะ คุณ PiN.VE : ขอบคุณมากค่ะ ส่วนเรื่องของคู่ Y เดี๋ยวจะมีเพิ่มในตอนพิเศษอีกนิดหน่อยนะคะ จริงๆ ผู้เขียนก็อยากเขียนถึงคู่นั้นมากๆ เหมือนกัน แต่กลัวผิดคอนเซ็ปต์ เกิดไปเด่นกว่าคู่เชวากับชามีเข้า พ่อคนหลงตัวเองแกจะแผลงฤทธิ์เอา แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 12:49:55 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:31:02

ความคิดเห็นที่ 7 ชวนเพื่อนๆ มาเล่นเกมตอบคำถามง่ายๆ รับหนังสือ "พระจันทร์หวานใจ" เป็นของรางวัลค่ะ :) 1. สโลแกนประจำตัวของคีราณ ธราณินทร์มีว่าอย่างไร ก. เชวาหล่อ ปอปอรวย ข. ไม่รักไม่ว่า แต่อย่าขัดขืน ค. คบคนพาลถ้าจริงใจก็ไม่ผิด คบบัณฑิตไม่จริงใจก็ไร้ผล 2. ชุดประจำชาติของชาววิปุลาเรียกว่าอะไร ก. เชวากับชามี ข. เฮมากับฮาเนีย ค. เฮฮากับมหาเมีย จากนั้นส่งคำตอบมาที่ xxx ภายในวันที่ 10 กรกฎาคม 2554 นะคะ กรณีมีผู้ตอบถูกหลายคน เราจะทำการสุ่มมอบรางวัลค่ะ เฉลยคำตอบและประกาศรายชื่อผู้โชคดีวันที่ 11 กรกฎาคม 2554 ที่บล็อกนะคะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=friday-story&month=07-2011&date=03&group=1&gblog=10 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 54 13:58:24 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 54 15:10:57 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 12:33:46

ความคิดเห็นที่ 8 มารยาร้อยเล่มเกวียนจริงๆ เชวานี่ จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 15:18:51

ความคิดเห็นที่ 9 ใครนะอยู่เบื้องหลังอยากรู้จริงๆเลย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 15:41:33

ความคิดเห็นที่ 10 ใครเป็นคนทำเนี่ยสงสัยจังค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 19:56:44

ความคิดเห็นที่ 11 เล่นบอก password แบบนี้ไม่เรียกว่าแฮกแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 20:56:49

ความคิดเห็นที่ 12 เอ่อ อย่าบอกนะว่าสารวัตรกะโควินเป็นกิ๊กกันเหมือนชื่อเรื่อง จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 22:00:04

ความคิดเห็นที่ 13 ก๊าก ชอบช้อยส์ เฮฮากับมหาเมีย กริๆ มากรี๊ดโควินค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 54 22:01:47

ความคิดเห็นที่ 14 ขอให้หนังสือขายดีๆ นะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 04:52:07

ความคิดเห็นที่ 15 ขอให้ยอดขายมากมายก่ายกอง เชวานี่ เจ้าเล่ห์ได้ใจจริงๆ จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 09:05:51

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบ คำตอบนี้จัง เฮฮากับมหาเมีย จากคุณ : PiN.VE เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 09:11:17

ความคิดเห็นที่ 17 ตาคีจังนี่ช่างลามกและมารยาเกินร้อยเล่มเกวียน แต่นั่นก็เป็นส่วนน่ารักน่าชังของเขานี่นะ ว่าแต่คนร้ายคือใครต้องติดตามต่อไป ฮาด้วยคนกะ ข้อเฮฮากับมหาเมีย 555 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 54 15:17:43 จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 15:17:08

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านเรื่องนี้ทีไร มองไม่เห็นมาดพระเอกจากคีราณทุกที แต่อ่ะ ฮาได้ใจมาก อย่างขำเลยค่ะ ขนาดเจ็บตัวนะ ยังไม่วายกระล่อนซะ เหอๆ ปล. ชุดเฮฮากับมหาเมียนี่ คีจังคิดเองป่ะคะ ประมาณริบบิ้นเส้นเดียว ผูกโบว์ ทำเหมือนแกะของขวัญไรเงี่ย จะได้สมใจนายหื่น จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 54 20:58:00