ความคิดเห็นที่ 1 ดามิสาทำตามที่หล่อนให้คำสัญญาเอาไว้  หล่อนนำเครื่องส่องแผ่นสไลด์หน้าตาคล้าย โทรทัศน์ขนาดเล็กแค่ฝ่ามือทำจากพลาสติกสีส้มสดใสมาให้  พร้อมกับแผ่นสไลด์ภาพวิว ต่างประเทศอีกหลายกล่อง  วิธีใช้นั้นเจ้าตัวรับประกันว่าง่ายนักเพียงแค่สอดแผ่นสไลด์ ลงไปทางด้านบนเท่านั้น แล้วเปิดไฟด้านในให้ส่องแผ่นสไลด์  ซึ่งจอแก้วด้านหน้านั้น เป็นเลนขยายทำให้เห็นภาพได้ชัดเจนขึ้น โดยเฉพาะทิวทัศน์ยามราตรีของมหานครต่างๆ ที่ล้วนแล้วแต่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ  ภาพที่มองผ่านจอแก้วจะสวยงามเหมือนดั่งภาพนั้น ถูกประดับด้วยไฟจริง   ดามิสามั่นใจว่าเพื่อนของหล่อนต้องชอบอย่างแน่นอน ยิ่งโดยเฉพาะคนเงียบๆ ไม่ใช่ชอบ ของเล่นที่เอิกเกริกนัก หล่อนจะได้เอาไว้ดูยามค่ำคืนเมื่ออยู่ในห้องส่วนตัวแล้ว   ภาพวิวสวยๆ เหล่านี้น่าจะช่วยคลายเหงาได้  เด็กหญิงตั้งใจว่าจะหาภาพสไลด์ ส่งมาเพิ่งให้อีก  แต่ปัณฑารีย์ไม่ได้มีสีหน้ายินดียามที่รับของขวัญชิ้นนั้นไป ซ้ำร้ายนางญาตาแทบไม่เคยแตะต้องมัน  ได้แต่ปล่อยทิ้งไว้จนถ่านในเครื่องหมดไปเอง   ก็มิได้หาถ่านใหม่มาเติมแต่อย่างใด  นานวันเข้าก็เก็บมันไปซุกไว้ก้นหีบให้พ้นหูพ้นตา จนกระทั่งตนเองลืม  แต่วันนี้วันที่หล่อนมีอำนาจรองจากอัญญาตา  หล่อนมีห้องพัก อันใหญ่โตแล้ว  ข้าวของก็ผลัดเปลี่ยนไปมาก  เสื้อผ้า อาหารการกิน หรือการทำ ความสะอาด ก็ล้วนแต่มีผู้มีปรนนิบัติไม่ต้องทำเอง  แต่เครื่องส่องสไลด์เก่าๆ นั้นกลับ ไม่ได้ถูกทิ้งไป   นางญาตาไปควานหามันมาดูทบทวนความทรงจำเมื่อเยาว์วัย  ปัณฑารีย์มองแล้ว มองอีก..ความโกรธเกลียดชิงชังก็พุ่งขึ้นมา  แล้วในที่สุดหล่อนก็ปามันไปกระแทก กำแพงอย่างไม่ไยดี “ตายไปแล้ว...ยังส่งลูกชายมารังควาญฉันอีกรึ?  ฉันไม่แพ้เธอหรอกดามิสา ไม่มีวันแพ้!!” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ปักษาสวรรค์ผู้ส่งประกายเป็นสีเงินยวงไปตลอดร่าง  เหินร่างของมันอยู่กลางธารพายุ   สายลมแรงนั้นห้อมล้อมร่างนั้นไว้แล้วกระชากกลับมาสู่ร่างจริงด้วยความเร็วสูง   ภามิน ชลันธีร์เบิกตาโพงในความมืด  ลมหายใจหอบรุนแรงก่อนจะค่อยๆ ขาดระยะไป   แล้วตามด้วยเสียงไอคล้ายหายใจขัด  ชายหนุ่มยกมือของตนขึ้นมาอย่างยากเย็น ร่างทั้งร่างหนักอึ้งไร้เรี่ยวแรง เหนื่อยเหลือเกิน..กับการเข้าไปในดวงจิตของคนอื่น สองครั้งติดๆ กันในคืนเดียว   เชวาหนุ่มรำพันกับตนเองทั้งที่เหงื่อยังโทรมกาย  เขาอยากลุกขึ้นไปอาบน้ำเหลือเกิน   แต่มันเป็นได้แค่ความต้องการเท่านั้น  ภามินไม่อาจพยุงร่างตนเองขึ้นนั่งได้ด้วยซ้ำ   จึงจำต้องนอนแซ่วอยู่กับที่ แล้วไม่นานนักก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย และยังนิทรา อยู่อย่างนั้นอีกหลายวัน   ทิ้งให้ศิตาภาน้อยใจหล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมคืนนั้น  ภามินถึงทิ้งหล่อนไว้ในงานปล่อยให้ กลธีป์ไปส่งหล่อนที่บ้าน  หน้าที่นี้ควรจะเป็นของเขาไม่ใช่หรือ  ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายไปรับ หล่อนมางาน  หญิงสาวทั้งขุ่นใจทั้งแง่งอน  หล่อนจึงไม่ยอมเป็นฝ่ายติดต่อไปหาเขาก่อน   และคิดว่าวันรุ่งขึ้นภามินจะต้องโทรมาอธิบายเรื่องนี้อย่างแน่นอน  ถึงเวลานั้นหล่อนจะ ทำเป็นงอนไม่ยอมรับสายเขา  แต่...ผ่านมาสองวันแล้วเสียงโทรศัพท์จากชายหนุ่ม ไม่มีวี่แววจะดังขึ้นมาเลย  ทำเอาหล่อนยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่  จึงรับปากไปรับประทานอาหาร กับกลธีป์  แต่ก็เป็นไปอย่างเลื่อนลอย  หล่อนไม่รู้สึกสนุกหรือไม่แม้แต่จะรับรู้รสชาติอาหาร เลยแม้แต่น้อย  คู่เดตก็พอจะมองออกเขาจึงพยายามเอาใจหญิงสาวอย่างเต็มที่   “ศิตาภา...วันนี้คุณดูไม่ค่อยสบายใจเลยนะครับ  ทานน้อยเหลือเกิน” “ฉันควบคุมน้ำหนักค่ะ” ศิตาภาตอบเลี่ยงๆ รักษามารยาท แล้วก็เงียบไปอีก  จนกลธีป์ ซึ่งไม่ใช่คนที่หาเรื่องสนทนาเก่งนักเริ่มอับจนคำพูด  แล้วในที่สุดเขาก็ฝ่ายเอ่ยถามถึง สิ่งที่ตกค้างอยู่ในใจหล่อนขึ้นมาเสียเอง “คิดถึงเชวาภามินอยู่หรือเปล่าครับ?” “ทำไมคุณถามแบบนี้?” หล่อนมีปฏิกิริยาตอบรับดังที่กลธีป์คาด “กังวลเรื่องที่เขาให้ผมไปส่งคุณแทนหรือ?...นั่นสินะ  เขาควรจะเป็นฝ่ายไปส่งด้วยตัวเอง” ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ เขามีโอกาสจะใส่ไคร้ฝ่ายตรงกันข้ามแล้ว  แต่เมื่อเห็นสีหน้าหม่นหมอง ของหล่อน  เขากลับทำไม่ลง “เขาบอกว่ามีธุระด่วน เลยวานผมให้ไปส่งแทน” “...อย่างนั้นหรือคะ”  ศิตาภาตอบเรียบๆ ไร้ความกระตือรือร้น รวมทั้งไม่ได้มีคำถาม ตามมาอีกด้วย “เขาคงมีธุระด่วนจริงๆ อย่าคิดมากเลยนะครับ” “ขอบคุณค่ะเชวากลธีป์” หล่อนคลี่ยิ้มสวยให้เขา  เพิ่งจะรู้สึกดีๆ กับผู้ชายตรงหน้าขึ้นมาบ้าง จึงพยายามเปลี่ยนเรื่องสนทนา “อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆ ค่ะ  เชวานี่ช่างสรรหาจริงๆ” “ถ้าจะกรุณา...เรียกผมว่ากลธีป์เฉยๆ เหมือนที่คุณเรียกภามินได้ไหมครับ?” “คะ...” หนนี้ศิตาภานิ่งอึ้งไปอย่างคาดไม่ถึง “ฉันเอ้อ...ได้ค่ะ กลธีป์” จริงอยู่หล่อนจงใจ ทำให้เกิดช่องว่างไม่เรียกหาเขาอย่างสนิทสนม  แต่กลับหลงลืมไปว่าหล่อนเรียกชื่อ ของผู้ชายอีกคนโดยไม่มีคำว่าเชวานำหน้ามาตั้งแต่ต้น “ภามินเขาเป็นคนแปลกนะครับ” “ค่ะ” หญิงสาวไม่รู้จะตอบอย่างไรจึงได้พยักหน้า “คืนนั้นเขาถามผมว่า...เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม?” “เอ๊ะ...?” “ตอนนั้น...สารภาพจากใจเลยนะ  ผมคิดว่าเขาเป็นเกย์  แล้วพยายามจีบผมอยู่” ศิตาภาอ้าปากค้างแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยิ้มอยู่หล่อนจึงรีบเม้มริมฝีปากลง ก่อนเขาจะ สังเกตเห็นสีหน้าอันน่าขบขันเข้า “ก็เขา...พูดอะไรพิลึกๆ ฟังแล้วงงๆ  แถม..หน้าตาเขาน่ะ เอ่อ..มันแบบว่าหวานน่ะ   เรื่องนี้ผมไม่ผิดนะเขาทำให้ผมเข้าใจอย่างนั้นเอง  แล้วก็มาโกรธเป็นวรรคเป็นเวร” คราวนี้ศิตาภาเผลอหัวเราะคิกคักออกมา  ยามนึกถึงสีหน้าของชายหนุ่มทั้งสองในเวลานั้น “แล้วคุณทำยังไงคะ?” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 02:00:41

ความคิดเห็นที่ 2 “ก็...บอกไปตามตรงว่าคิดยังไง  ภามินเขาก็พยายามจะเรียบเรียงคำพูดใหม่  ดูเขาจะมี ปัญหาเรื่องการพูดอยู่ไม่น้อย  ฟังแล้วเข้าใจยาก” “กับฉันเขาไม่เป็นนะคะ...แต่บางทีฉันก็คิดว่าเขาพูดอะไรพิลึกๆ อยู่เหมือนกัน” ดูหล่อนจะ อารมณ์ดีขึ้นเมื่อพูดถึงภามิน “พอคุยกันจริงๆ แล้ว...เชวาภามินน่ะ...” กลธีป์เว้นช่วงไปเล็กน้อย ในใจก็คิดไปว่าฝ่ายนั้น ยังมีแสดงออกแบบหนุ่มน้อยอยู่เลย  ความรู้สึกแข่งขันกับภามินจึงลดน้อยลงไปมาก   เมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองเป็นผู้ใหญ่กว่า “เป็นคนใช้ได้เลยทีเดียว” เขายิ้มให้กับคำตอบของตนเอง  และคิดว่าคะแนนของตน ในสายตาของหล่อนจะดีขึ้นอีกด้วย “อย่างนั้นพวกคุณสองคน ก็เลยฉลองมิตรภาพกัน ด้วยการโยนฉันให้อีกฝ่ายแบ่งๆ กันไป งั้นเหรอคะ? เขามารับคุณก็เลยไปส่งฉัน  อย่างนั้นใช่ไหมคะ?” ใบหน้าสะสวยไม่มี รอยยิ้มอีก  ดวงตาสีน้ำผึ้งของหล่อนขึงตึงจ้องมองเขาอย่างไม่ลดละ  จนกลธีป์ รู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว   “ไม่ใช่นะครับ  ผมไม่รู้มาก่อนว่าเชวาภามินเขาจะมีธุระร้อนต้องรีบไป” “ฉันเชื่อคุณค่ะ  แต่ฉันไม่เชื่อเขา” พูดจบหล่อนก็หันไปเรียกบริกรมาเก็บเงิน   และส่งบัตรเครดิตของตนเองให้ “ศิตาภา  ผมพาคุณมา ให้ผมเป็นฝ่ายเลี้ยงเถอะ” “กลธีป์คะ คุณเลี้ยงฉันตั้งหลายมื้อแล้ว  ให้ฉันเลี้ยงตอบแทนบ้างเถอะค่ะ  อย่างน้อย วันนี้ฉันก็รู้แล้วว่าคุณชอบทานอะไร  ไว้คราวหน้าฉันสัญญาว่าจะเลือกร้านที่คุณชอบ ถูกแน่ๆ  ถ้าเรามีโอกาสได้มาทานอาหารกันแบบนี้อีกนะคะ” หล่อนยิ้มหวานเหมือนจะ เอาใจเขา แต่ประโยคลงท้ายกับเน้นชัดว่า ‘ถ้า’ เท่านั้น “แต่วันนี้ฉันอยากกลับแล้วล่ะค่ะ  รบกวนไปส่งฉันที่บ้านทีนะคะ  ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย คงไม่กลับเข้าที่ทำงานแล้ว” ศิตาภาพูดยืดยาวไม่เปิดช่องให้ชายหนุ่มได้โต้แย้งเลยสักนิด  กลธีป์จึงได้แต่จำยอม ตามที่หล่อนขอ  แม้จะไม่ค่อยพอใจนักที่ถูกยกเลิกการเดตกลางคัน  แต่ก็ถือว่า ไม่เสียเปล่าเสียทีเดียว  เมื่อหล่อนไม่พอใจภามินขนาดนี้โดยที่เขายังไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น วันนั้นทั้งวันหญิงสาวไม่เป็นอันทำอะไร  ในใจหล่อนนึกไปถึงใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชาย อีกคน นึกแล้วก็อยากตบหน้าหล่อๆ นั้นให้หัน  เห็นหล่อนเป็นอะไรกันสะพานมิตรภาพ ระหว่างลูกผู้ชายหรือยังไงกัน แม้ในใจจะบอกกับตนเองว่าถึงเขาโทรมาอธิบายหล่อนก็ ไม่อยากฟังอะไรทั้งสิ้นก็ตาม  แต่ลึกๆ แล้วศิตาภาเฝ้ารอให้ภามินโทรมาหาหล่อน... แต่คนที่คิดถึงนั้นกลับเงียบหายไปถึงสามวัน  ไร้การติดต่อใดๆ โดยสิ้นเชิง แต่จะให้ โทรไปเองหล่อนก็รู้สึกเสียเชิงอยู่ไม่น้อย  จนกระทั่งหัวค่ำวันนั้น “แม่ศิตา...ภามินเขาไม่สบายรู้หรือเปล่า?” “คะ? มามาว่ายังไงนะคะ” “วันนี้แม่ไปประชุมงานการกุศลของชามีสขิลามา  เขาไปยืมห้องประชุมของทหาร มาใช้สัมนาน่ะ  ทีนี้มามาหนีบเอาแม่ดารีไปด้วย...แล้วยัยนี่ก็นะ..เหลือบไปเห็นอคิล เข้าก็วิ่งรี่เข้าไปหา  ไม่ได้นึกเลยว่ากุลสตรีที่ไหนเขาทำแบบนี้กัน”คนที่ถูกตำหนิ รีบแก้ตัวทันที “แหม..มามาคะ นั่นพี่อคิลนะคะไม่ใช่คนอื่นคนไกล พี่เขาอยู่ตั้งไกลเห็นกันลิบๆ ไม่เข้าไป หาเขาก็ไม่เห็นสิคะ “อคิล? พี่ชายของภามินเหรอคะ?” มารดาพยักหน้า “พี่อคิลบอกว่าพี่ภามินไม่สบายแน่ะ มิน่าหายเงียบไปเลย บอกว่าป่วยๆ มาตั้งแต่คืนที่ มีงานเต้นรำแล้ว  เห็นท่าไม่ไหวก็เลยกลับบ้านก่อน” “แล้วทำไมเขาไม่บอกหนูล่ะ  ปล่อยให้หนูงงว่าเขาหายไปไหน?” จะมีไม่กี่ครั้งในชีวิตที่ ศิตาภาแสดงความรู้สึกของตนเองออกมาอย่างไม่เก็บท่าทีเช่นนี้ “อ้าว? นี่เธอไม่รู้รึศิตา?” ทั้งมารดาและน้องสาวพากันประหลาดใจ “ไม่ค่ะ...ตอนนั้นเขาบอกว่าไปห้องน้ำ...แล้ว” หญิงสาวเงียบไปครู่คล้ายทบทวนเหตุการณ์   ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นแล้วปลีกตัวออกไป “ศิตา...เดี๋ยวสิ จะไปไหนน่ะ?” “ไปโทรศัพท์ค่ะ  ไปถามอาการเขาหน่อย ถ้าไม่ดีหนูจะไปเยี่ยม” หล่อนตอบแล้วเดินหาย ขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์  ตรงดิ่งไปยังห้องนอนตนเองทันที  ไม่นานนักก็กลับลงมา พร้อมทั้งบอกมารดาว่าจะไปคฤหาสน์ชลันธีร์ “มามาคะ แม่บ้านบอกว่าภามินนอนป่วยมาหลายวันแล้ว อาหารก็ต้องกินบนเตียง กินแล้วก็หลับไปอีก แต่ไม่ยอมไปหาหมอ  หนูจะไปดูเขาหน่อยถ้าไม่ดีจะจับโรงพยาบาล” หล่อนพูดรวดเดียวแล้วก้าวผ่านหน้าชามีโสมาภากับสิดารีไป  และเรียกหาคนขับรถ ให้นำรถออก “นี่เดี๋ยวสิแม่คุณ อะไรมันจะปุบปับปานนั้น ถ้าจะไปก็เอาน้องไปด้วยสิ  ไปคนเดียว น่าเกลียด” ผู้เป็นมารดายังส่งเสียงไล่หลัง พร้อมทั้งดันหลังบุตรสาวคนเล็กให้รีบตาม พี่สาวไป หากแต่สิดารีจงใจเดินโอ้เอ้ทิ้งระยะห่าง จนไม่ทันศิตาภาออกรถไป “ว้า...ไม่ทันแล้วค่ะมามา พี่ศิตาเขาซิ่งไปแล้ว” หล่อนหันมาบอกมารดาด้วยใบซ่อนยิ้ม ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 54 14:22:21 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 02:01:36

ความคิดเห็นที่ 3   ศิตาภาไม่ได้มีของติดไว้ติดมือสำหรับเยี่ยมไข้มา  เพราะใจหล่อนเป็นกังวลห่วงชายคนรัก มากกว่า  แต่กระนั้นก็ยังรักษาความเป็นชามีตระกูลไคริกา  ด้วยการให้คนขับรถนำรถของ ที่บ้านมาส่งหล่อนยังคฤหาสน์ชลันธีร์อย่างสมฐานะ  ทั้งที่ใจหล่อนอยากจะขับรถของ ตนเองมาตามลำพัง  แต่ถ้าทำอย่างนั้นก็เกรงว่ามารดาจะไม่พอใจและตนเองอาจจะโดน คนบ้านชลันธีร์ครหาเอาได้  “เชวาภามินเป็นยังไงบ้างคะ?” หล่อนถามป้าบารวัณแม่บ้านที่ออกมาต้อนรับ  เพราะไม่มีเจ้านายคนใดอยู่ที่บ้านนอกจากภามินซึ่งนอนป่วยอยู่ “ยังหลับอยู่ค่ะ  ดูคุณหนู..เอ้อ เชวาจะอ่อนเพลียมาก  ไม่มีไข้นะคะตัวงี้เย็นเฉียบเชียว  แต่เธอเหมือนไม่มีแรงเอาเสียเลย”  “แล้วเรียกหมอมาดูหรือยังคะ?”  “โอ้ย..ย  ป้าก็อยากจะเรียก  แต่ว่า...เชวาอคิลสิคะ  บอกว่าเดี๋ยวก็หายเอง”  “อะไรกัน  เขาไม่ห่วงน้องเลยหรือยังไง?” “คงคิดว่าเหมือนทุกทีกระมังคะ” แม่บ้านเล่าไประหว่างนำศิตาภาไปเยี่ยมไข้ ยังห้องนอนของชายหนุ่ม  “หมายความว่ายังไงคะ?  เป็นโรคประจำตัวหรือ?” “ก็ไม่เชิงค่ะ ป้าก็ไม่รู้ว่าเชวาภามินเป็นอะไร  แต่บางที...ก็บ่นว่าเหนื่อย  แล้วก็หลับ แบบนี้แหละค่ะ  แต่เธอหลับนานหลับทีข้ามวันข้ามคืนถ้าไม่ปลุกก็ไม่ตื่น  ไม่หิวบ้าง หรือยังก็ไม่รู้  นี่เลยต้องคอยปลุกให้กินอาหารบ้าง  แต่ก็ทานนิดๆ หน่อยแล้ว ก็หลับไปอีกค่ะ” “ป้าคะ...ฉันว่ามันไม่ปกตินะคะ  อาหารก็ไม่ค่อยกินแล้วจะมีแรงได้ยังไง?  ฉันว่าเรียกหมอเถอะค่ะ” “เอางั้นนะคะ” ป้าบารวัณมีรอยยิ้มออกมาบ้าง เมื่อชามีคนสวยคิดเช่นเดียวกับหล่อน “ค่ะ...มีหมอประจำตระกูลใช่ไหมคะ? งั้นเรียกมาเลยค่ะ  ถ้าเชวาอคิลหรือเชวาภามินว่าอะไร  ฉันรับผิดชอบเอง” สิ้นคำสั่งหล่อนแม่บ้านวัยกลางคนก็รีบโทรศัพท์ตามหมอทันที ไม่นานนักแพทย์ประจำตระกูลชลันธีร์ก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์  ทำการตรวจชายหนุ่ม ที่ยังคงหลับใหลอยู่ โดยมีศิตาภานั่งคอยดูอาการอยู่ข้างเตียง  หล่อนใจหายนัก เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของภามิน  ความขุ่นข้องน้อยใจที่มีมาตลอดสามวันก็มลายหาย ไปจนหมดสิ้น “เชวาอ่อนเพลียมาก...ไปทำอะไรที่หนักเกินกำลัง แล้วขาดการพักผ่อนหรือเปล่าครับ?” “ก็...” ศิตาภานึกไม่ออกว่าอะไรที่ทำให้เขาถึงกับต้องล้มหมอนนอนเสื่อเช่นนี้ จึงปล่อยให้ป้าบารวัณเป็นฝ่ายตอบแทน “ไม่หรอกค่ะหมอ  เชวาเรียนอยู่ต่างประเทศ  มาพักผ่อนชั่วคราวเธอยังไม่ได้ ทำอะไรมากช่วงนี้  แต่ดูเหมือนตั้งแต่กลับมาก็เหนื่อยง่ายแบบนี้อยู่แล้วน่ะค่ะ” นายแพทย์พยักหน้ารับทราบข้อมูลเพื่อการวินิจฉัย “ผมว่าถ้าดีขึ้นแล้ว  เชวาภามินควรจะไปเช็คสุขภาพอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลดีกว่าครับ  ถ้าอ่อนเพลียง่ายแบบนี้บ่อยๆ อาจจะมีอะไรสักอย่างผิดปกติ  แต่ตอนนี้ผมตรวจโดยทั่วไป นอกจากอ่อนเพลียแล้ว  ไม่มีอะไรครับ ไม่มีไข้ อุณภูมิต่ำไปนิดหนึ่งด้วย  แต่ก็ไม่ใช่เรื่อง ร้ายแรง  ความดันต่ำไปหน่อยแต่ยังถือว่าปกติครับ  ผมก็เลยฉีดยาบำรุงให้  แล้วก็...เชวา น่าจะรับน้ำเกือบสักคืนจะได้หายอ่อนเพลีย  เดี๋ยววันสองวันนี้ก็น่าจะดีขึ้นแล้วครับ”  “ไม่เป็นไรแน่นะคะ” “ตอนนี้สรุปได้คร่าวๆ แค่นี้ล่ะครับ  ถ้าจะเอาให้แน่นอนต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล” ศิตาภาฟังแล้วค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมากว่าเมื่อครู่นัก “ทีนี้ที่เหลือก็เรื่องอาหาร  ปลุกคนไข้ขึ้นมาทานอาหารตามเวลานะครับ อย่าปล่อยให้นอน โดยไม่ได้กินอะไร  พอทานยาบำรุงแล้วให้ดื่มน้ำเยอะๆ ด้วย  เรื่องอาบน้ำถ้าลุกไม่ไหว ก็เช็ดตัวสักหน่อย   แล้วคอยดูอย่าให้ตัวเย็นไปกว่านี้เท่านั้นเองครับ  ถ้าเชวารู้สึกไม่ดี มีอะไรก็ตามผมได้ตลอดครับ” “ค่ะ...ขอบคุณค่ะหมอ” จากนั้นนายแพทย์ผู้รักษาก็ขอตัวกลับ  โดยมีป้าบารวัณเดินไปส่ง ถึงรถ  ทิ้งให้ศิตาภาเฝ้าไข้ภามินอยู่ในห้องตามลำพัง “ภามิน...คุณนี่บ้าจัง  ชอบทำให้เป็นห่วง” หล่อนพึมพำเบาๆ  แล้วเฝ้าดูอาการของ ชายหนุ่มต่อไปอีกสองชั่วโมง เมื่อเห็นว่าเขาต้องการพักผ่อน  ยังไม่มีท่าทีจะฟื้น ขึ้นมาสนทนากับหล่อนได้  หญิงสาวจึงขอตัวกลับบ้าน  แต่ไม่วายกำชับแม่บ้านให้ ดูแลคนรักของหล่อนเป็นอย่างดี  รวมทิ้งทิ้งหมายเลขติดต่อไว้ให้  “นะคะป้า...ถ้ามีอะไรฉุกเฉินโทรมาได้ตลอด” “ค่ะ ชามี” ป้าบารวัณยิ้มรับอย่างปลาบปลื้มชื่นชมศิตาภา  ชามีคนสวยดูเป็นห่วงเป็นใย เชวาของหล่อนนัก  ภาพของทั้งคู่เมื่อเคียงคู่กันคงสมกันราวกิ่งทองใบหยก  แม่บ้าน วัยกลางคนคิดแล้วก็ลอบยิ้ม หญิงสาวยังมีกังวลยามที่รถเคลื่อนตัวออกมาจากคฤหาสน์ชลันธีร์  พรุ่งนี้หล่อนคงต้อง มาดูแลเขาแต่เช้า ไม่อย่างนั้นแล้วอคิลอาจจะปล่อยให้น้องชายนอนอยู่อย่างนั้นโดย ไม่ใส่ใจอีกก็เป็นได้  เขาเป็นพี่ที่ละเลยน้องเอามากๆ ในสายตาหล่อน  แต่เอาเถอะ... ภามินถึงมือหมอแล้ว  อย่างน้อยหล่อนก็สบายใจขึ้นเปลาะหนึ่ง  หากแต่ความสบายใจนี้ คงอยู่ไม่นานนัก  ทันทีที่ก้าวเข้าบ้าน  ก็พบว่าตีรณ ไคริกา ยืนรออยู่ในห้องโถง  “ศิตา...พรุ่งนี้ไปพบญาตาปัณฑารีย์กัน”  “เอ้อ...พรุ่งนี้หนูไม่ว่างค่ะ  เป็นอาทิตย์หน้าได้ไหมคะ?” “เรื่องภามินน่ะถึงมือหมอแล้วไม่ใช่รึ? งั้นก็ไม่ต้องห่วงหรอก...ห่วงตัวเองก่อนดีกว่าลูก เขาคบกับหนูไม่ทันไรก็ป่วย  แล้วอย่างภามินหรือจะค้ำดวงหนูได้  ไม่ต้องพูดแล้ว ปอปอ ให้คนเก็บเสื้อผ้าให้หนูแล้ว   ตั้งแต่พรุ่งนี้หนูต้องไปถือศีลที่วิหารเทพีนีรา 10 วัน!!”  “อะไรนะคะ!!!”   อ่านต่อตอนหน้านะคะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 02:03:52

ความคิดเห็นที่ 4 ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10518251/W10518251.html บรรพที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10547997/W10547997.html บรรพที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10563491/W10563491.html บรรพที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10592696/W10592696.html บรรพที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10621022/W10621022.html บรรพที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10652444/W10652444.html บรรพที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10687127/W10687127.html บรรพที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10711306/W10711306.html บรรพ ที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10738076/W10738076.html  ถ้าต้องการอ่านล่วงหน้าเชิญในบล็อกนะคะ ลงไว้ล่วงหน้าหนึ่งตอนค่ะ คุยกับคนอ่าน ลูนาติก : ไม่ได้วัดความยาวตัวไว้ค่ะ แต่เจ้าอ้วนรอบเอว 23 นิ้วแย้ว!! สายลมที่พริ้วไหว : มันหลอกว่ามันผอมแล้ว แต่พอชั่งน้ำหนักแล้วเพิ่มอีก Setakan: เคยซื้อเสื้อผ้าให้แมวใส่บ้างเป็นระยะแต่หมูพวกนี้อ้วนเร็ว เดี๋ยวๆชุดก็ปริแล้วค่ะ...เฮ้อ scottie : มันอ้วนเองนะ เค้าเปล่าใส่ผงฟูลงในอาหารนะ nasa nasa : งั้นเอามาแย่งซีนอีกสักตอนเนอะ ตามคำเรียกร้อง ของชาวโลก มังฟ้า : ขาวอวบ ชอบชิมิ Tyra: เออเนอะ..จะว่าไปตำแหน่งญาตาก็คือมิสคานทองดีๆ นี่เอง kaburapat : ค่อยมาอ่านตอนว่างๆ ก็ได้ค่ะ ตามสะดวกเลย Myguidingstar : งั้นติดตามกันต่อไปนะคะ ฟ้าสวยมาก : ขอบคุณมากค่ะ อ่านแล้วตัวลอยเลยค่ะ มีกำลังใจเพิ่มขึ้นอีกเพียบเชียว ขอบคุณสำหรับทุกกิฟค่ะ ขอเม้าท์หน่อย มาถึงบรรพที่ 17 กันแล้ว ภามินเองก็ได้พลังสืบมาทางสายแม่นี่ล่ะค่ะ ของแถมทางพันธุกรรมถึงไม่อยากได้ก็จงเอาไปซะประมาณนั้นล่ะค่ะ ซึ่งเจ้าแก้วเองคิดว่าเขาไม่น่ามีพลังโดยกำเนิด  แต่เพราะอุบัติเหตุ ที่ทำให้ดามิสาตายเธอเลยถ่ายพลังนี้ไว้เพื่อปกป้องลูก  ถ้าพูดแบบน้ำเน่าหน่อย โชคชะตาอาจจะรู้ว่าในอนาคตภามินจำเป็นต้องใช้พลังนี้เพื่อวิปุลา ก็เป็นได้ (ว่าเข้านั่น) ส่วนเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนั้น  เชิญอ่านกันได้เลยค่ะ ปล.ของแถมค่ะ ตามคำเรียกร้องของชาวประชา เอาขาวอวบ มาให้ดูกันชัดๆ อีกรอบ...มันไม่ใช่แมวขาวมณีนะคะ มันกลายพันธุ์ แล้วค่ะ กลายเป็น "หมูมณี" แทน แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 54 02:11:49 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 02:11:06

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อกี้รูปใหญ่เกิน...โพสหมูใหม่นะคะ =_=" จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 02:13:34

ความคิดเห็นที่ 6 เสียดายนิดๆกับที่ดามิสา ไปบอกปัณฑารีย์ ว่าจงใจถอดคำกลอนผิด เลยทำให้ .....การถูกหยิบยื่นมิตรภาพให้มันดีอย่างนี้นี่เอง.... กลายเป็น ......หล่อนมิได้เป็นที่หนึ่งแต่หากมีคนไม่ต้องการที่หนึ่ง  จึงเปิดช่องให้หล่อนต่างหากเล่า ชัยชนะที่ได้มาเพราะการผลักไส....... ถ้าไม่บอกเสียเลยจะดีไหมนะ ความจริงบางครั้งก็ทำร้ายคนอื่นโดยไม่ตั้งใจ ก็เข้าใจความรู้สึกของปัณฑารีย์ กับความรู้สึกแบบนั้น แต่ถ้าไม่คิดมากเกินไปก็คงจอมรับ และมีความสุขได้ นิสัยของ ดา ก็ต้องบอกแบบนั้นอยู่แล้ว อืมม์.. แล้วเรามาคิดมากอะไรกันนี่^^.. แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 54 05:03:06 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 04:59:43

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ เจ้าแก้วค่ะนั่นนะ แมวหรือ หมูกันแน่เนี่ยโค ตะระหญ่ายยยยยยยย ปอปอใจร้ายจัง จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 06:04:27

ความคิดเห็นที่ 8 อย่าให้กีวีเป็นแบบนี้นะ T^T จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 09:10:35

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊ากซ์ คุณแก้วเลี้ยงหมู หรือคะ  นึกว่าเลี้ยงแมวเสียอีก ฮ่าๆๆ ปล. รูปเจ้าแมวใส่ชุดกบนั่น มนหาจากเนตมาลงนะค่ะ ที่บ้านเด็กๆเป็นภูมิแพ้ เลยไม่สามารถเลี้ยงสัตว์ได้ ได้แต่กลับไปเล่นกับแมวหมาที่บ้านย่าแทน จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 10:00:42

ความคิดเห็นที่ 10 หมูประหลาดร้องเมี๊ยวๆ แทนที่จะร้องอู๊ดๆ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 10:02:26

ความคิดเห็นที่ 11 ดามิสาและปัณฑารีย์มีจุดมุ่งหมายในชีวิตต่างกัน ปัณฑารีย์เป็นคนเย่อหยิ่งและทรนงในอำนาจที่เธอมี เพราะงี้มั้งเทพนีราจึงให้ดามิสามาเป็นตัวกระทบจิตใจของปัณฑารีย์ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า อำนาจที่เธอมีนั้นจริงแล้วดามิสาก็มีไม่น้อยไปกว่าเธอ ปัณฑารีย์ต้องมีแผนอะไรแน่ถึงให้พ่อรีบนำศิตาภาไปวิหารตั้ง10วัน ตื่นเต้นๆต้องติดตามต่อไปซินะ เอิ่ม..หมูมณีนี่ไร้คำบรรยาย จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 14:33:04

ความคิดเห็นที่ 12 โห แมวหรือหมูอะนั่น ตาเบิกโพลง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 17:36:00

ความคิดเห็นที่ 13 23 นิ้ว ขนาดเอวนางสาวไทยนะเนี่ย จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 54 23:06:11

ความคิดเห็นที่ 14 บรรพที่ 18 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10796845/W10796845.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 01:04:13