ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ สายมากแล้ว กว่าเจ้าหลวงกาสะลองจักทรงเสร็จสิ้นจากราชกิจแลเสด็จมาถึงคุ้มรับรอง เมื่อเสด็จขึ้นสู่คุ้ม ก็ทรงถอดวางพระยศเจ้าหลวงกลับเป็นเจ้านางน้อยกาสะลองพระองค์เดิมทันที ด้วยการดำเนินแกมวิ่งถลาเข้าไปกอดบุรุษที่ยืนหันหลังให้อยู่กลางโถง เฉกที่ทรงชอบทำหนักหนาเมื่อครั้งที่ประทับอยู่เวียงฟ้า แต่แล้วก็ทรงทำพักตร์เจื่อนเมื่อบุรุษที่หันมานั้น หาใช่พระราชบิดาดั่งที่เข้าพระทัยแต่แรกไม่ วรกายบางจึงคลายอ้อมกอดแล้วผละถอยห่างอย่างรวดเร็ว ก่อนยอบองค์ลงถวายความเคารพแทน “เจ้าลุง หลานขอสุมาเจ้า คิดว่าเจ้าพ่อ” “เป็นใดไปเล่ากาสะลอง ลุงมิได้โกรธเคืองอันใดเสียหน่อย ตะวาวันวานเมืองดาวก็เข้าใจผิดไปคนหนึ่งแล้ว” เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งกลั้วสรวล เรื่องความเข้าพระทัยผิดของบรรดาลูกหลานเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เสมอ ยามที่องค์เองหรืออนุชาทรงยืนหันปฤษฎางค์ จักมีที่ไม่เคยเข้าใจผิดเลยก็คือสองเจ้านางหลวงนั่นเอง ทรงเคยรับสั่งถามเจ้านางหลวงทอรุ้งแล้วว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น หากเจ้ารอมแพงกลับมิได้รับสั่งตอบว่าอย่างใด นอกจากแย้มพระโอษฐ์น้อยๆ เท่านั้น จนแล้วจนรอดก็มิทรงเคยได้รับคำตอบ “เจ้าลุงทรงเหมือนเจ้าพ่อนี่เจ้า หากไม่เห็นพักตร์แล้ว หลานเป็นเข้าใจผิดทุกครั้งไป” เจ้าหลวงหมาดๆ รับสั่งบอกแกมบ่น ก่อนทรงสะดุ้งน้อยๆ เมื่อสดับสุรเสียงที่เคยคุ้นดังมาจากทางเบื้องปฤษฎางค์       “บ่นอันใดแต่เช้า กาสะลอง” “เปล่านี่เจ้า” โอษฐ์บอกเปล่า แต่พักตร์ยังมุ่ยไม่หาย กิริยานั้นยังให้พระราชบิดาเสด็จมาเขกเศียรเบาๆ ทีหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยวหนักหนา ทำเอาเจ้าหลวงกาสะลองยกหัตถ์คลำเศียรป้อยๆ   “ไอ้หน้าเยี่ยงนี้สิเล่า มันกวนหัวใจดีนักเทียว ไม่รู้เหมือนผู้ใด” “จักเหมือนผู้ใดได้นอกจากเจ้านั่นล่ะเมืองคำ กาสะลองถอดแบบพ่อมาไม่ผิดเพี้ยนสักน้อย” เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งตอบแทน ก่อนเสด็จนำทั้งน้องทั้งหลานไปประทับที่ตั่งในห้องโถงนั้น เจ้าหลวงกาสะลองทรงรอให้ผู้อาวุโสกว่าทั้งสองประทับเรียบร้อยแล้ว จึงยอบองค์ลงประทับพับเพียบกับพื้นห้องแทน     “ขี้นมานั่งข้างบน กาสะลอง” เจ้าหลวงเมืองคำรับสั่งสุรเสียงเฉียบพลางชี้ดรรชนีไปยังตั่งองค์ที่ตั้งอยู่ทางด้านขวา พระราชธิดาถึงแก่ทอดถอนพระทัยแต่ก็ทรงยอมทำตาม พระราชประสงค์นั้นแต่โดยดี หากมิวายจักบ่นอุบอิบ “ทำนั่นก็มิได้ ทำนี่ก็มิได้ เป็นเจ้าหลวงนี่ช่างยากแท้หนอ” “กาสะลอง แม้นอยู่ตามลำพังก็จักได้ แต่อย่าลืมว่าหลังยามตอน พวกเราจักหารือเรื่องการศึกกันต่อ ถ้าข้าราชบริพารมาเห็นลูกนั่งอยู่ที่พื้นนั่นเข้าจักว่าอย่างใด” “แต่เพลานี้ไม่มีผู้ใด กาสะลองมาเรียนวิชาดาวกับเจ้าพ่อเจ้าลุงเป็นการส่วนตัวนี่เจ้า...” ตั้งท่าจักรับสั่งเถียงยืดยาว แต่ท้ายสุดก็ยอมปิดโอษฐ์นิ่งแต่เพียงนั้นเมื่อสบสายพระเนตรดุๆ ของพระราชบิดาเข้า นานครั้งหรอกที่เจ้าหลวงเมืองคำจักทรงใช้สายพระเนตรเยี่ยงนี้กับลูกรักสักที แลก็ปราบพยศได้ผลทุกคราไปเสียด้วย จอมนรินทร์ทั้งสองช่วยกันสอนวิชาดาวให้แก่เจ้าหลวงกาสะลองอย่างที่เรียกว่าเป็นการเร่งรัดอยู่สักหน่อย ด้วยเพลาที่จักประทับอยู่ที่เวียงสบสองนี้เหลืออยู่เพียงสองทิวานับจากนี้เท่านั้น ด้วยก่อนหน้านี้เจ้าหลวงกาสะลองทรงยุ่งอยู่ด้วยราชกิจแลการเตรียมพระองค์เข้าพระราชพิธี กว่าจักแล้วเสร็จก็ทรงเหนื่อยเสียจนผู้อาวุโสกว่าอดเห็นใจสงสารมิได้ จึงทรงเลื่อนมาสอนในวันรุ่งขึ้นแทน เพราะเพลาที่มีจำกัดทั้งสองพระองค์จึงทรงเลือกสอนแต่เพียงเท่าที่จำเป็นจักต้องใช้แต่เพียงนั้น ซึ่งเจ้าหลวงพระองค์ใหม่ก็ทรงเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว “แล้วข้อที่ว่าดาวดวงใดเป็นดาวประจำตัวของผู้ใดบ้างล่ะเจ้า เขาดูกันเยี่ยงไร” สุรเสียงใสที่รับสั่งถามนั้นยังให้สองฝาแฝดทรงชะงักไปน้อยหนึ่ง แท้แล้วก็ทรงใคร่จักสอนให้แจ้งสิ้นซึ่งวิชา หากเมื่อดำริถึงเรื่องที่ภูหลวงเข้ามาทูลแจ้งเมื่อยามงายว่าอีกฝ่ายทรงโปรดปรานดาวไฟหนักหนา ประหนึ่งจักทรงถือว่าเป็นดาวชัยขององค์เองเสียด้วยซ้ำ สองกษัตริย์จึงออกจักลำบากพระทัยอยู่ใช่น้อย เมื่อแรกนั้นเจ้าหลวงเมืองคำทรงตัดสินพระทัยว่า ไม่ว่าจักอย่างใดก็จักสอนเรื่องนี้แก่พระราชธิดาด้วย ทว่าท้ายสุดก็รับสั่งไม่ออก เมื่อพระเชษฐารับสั่งความนัยให้ทรงทราบ ในที่สุดจึงเป็นที่ยุติว่า จักไม่ทรงสอนเรื่องดาวประจำตัวโดยเด็ดขาด ไม่คิดเลยสักน้อยว่าเจ้าหลวงกาสะลองจักเป็นฝ่ายรับสั่งถามขึ้นมาเองเยี่ยงนี้ สองเจ้าหลวงฝาแฝดจึงได้แต่ลอบสบเนตรกันพักตร์ขรึมทั้งคู่ ต่างองค์ต่างครุ่นคิดหาวิธีจักเลี่ยงคำตอบนี้ ก็พอดีเอื้องคำที่มิรู้เรื่องราวอันใดด้วย ขึ้นมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ที่หน้าพระทวารพอดี เจ้าหลวงเมืองคำจึงทรงได้โอกาสเบนความสนใจของพระราชธิดา “อ้าว เอื้องคำมีเรื่องอันใดรึ” “ข้าเจ้าจักมาทูลว่าเทียบเครื่องแล้วเจ้า เพลานี้ทุกพระองค์ทรงท่ารออยู่ที่ตำหนักแพแล้วเจ้า” “ข้าวตอนมาแล้ว ไปกินข้าวกันก่อนเถิดเจ้า เจ้าพี่ ไปกาสะลอง กินข้าวเสียก่อน บ่ายนี้เราคงต้องหารือกันอีกนานเทียว” เจ้าหลวงกาสะลองออกจักทรงขัดพระทัยใช่น้อย เนตรคมแลปราดมาที่พระพี่เลี้ยงอย่างเคืองๆ ที่เข้ามาขัดในสิ่งที่ทรงใคร่รู้ แต่แล้วก็ทรงคลายขุ่นลงได้ ด้วยจักโทษเอื้องคำก็ไม่ถูกต้องนัก ด้วยนางเข้ามาทำหน้าที่ของตนโดยแท้ มิหนำยังไม่ได้ตั้งใจเสียอีก เอาเถิดยังเหลืออีกสองทิวา อย่างใดก็ยังทรงมีโอกาสรู้เรื่องนี้อยู่นั่นเอง โถงกลางของคุ้มรับรองที่กว้างขวางนั้น มาบัดนี้กลับดูคับแคบไปถนัดตา เมื่อประดาแม่ทัพนายกองระดับสูงของเวียงสบสองแลเวียงฟ้ามาประชุมศึกกันอยู่ดั่งนี้ แผ่นหนังแผ่นใหญ่ได้รับการแผ่วางบนโต๊ะเตี้ยกลางห้องนั่นเอง เจ้าหลวงทั้งสามพระองค์ประทับร่วมกันบนตั่งองค์ประธาน ทางด้านซ้ายวางตั่งที่ประทับสำหรับสองเจ้านางหลวงกับเจ้าอุปราชยอดศึก ส่วนทางด้านขวาเป็นตั่งที่ประทับของเจ้าหลวงเทียนถงกับเจ้าเมืองดาวแลเจ้าเทพสิงห์ลดหลั่นกันไปตามลำดับพระยศ แม่ทัพนายกองที่เจนศึกนั้นต่างคุ้นชินกันดีกับการประชุมศึกเยี่ยงนี้ แต่บรรดานายกองหน้าใหม่ๆ นั้นออกจักเกร็งอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาหารือการศึกกับบุคคลที่อาจเรียกได้ว่าเป็นวีรบุรุษแลวีรสตรีของสงครามมาแต่กาลก่อนเยี่ยงนี้ กับเจ้าหลวงกาสะลองนั้น แม้จักไม่ทรงเคยออกศึกใหญ่มาก่อน หากพระปรีชาที่ทรงแสดงประจักษ์เรื่องชุมโจรเชิงผาดงเหล็ก กอปรกับพระยศทางทหารที่ทรงเป็นถึงองค์อุปราชทัพเมื่อครั้งประทับที่เวียงฟ้านั้น ก็ส่งให้ข้าราชบริพารเหล่านั้นอดที่จักระย่อไปล่วงหน้าแล้วมิได้ ตลอดเพลานั้น เจ้าหลวงกาสะลองมิได้รับสั่งว่าอย่างใดเลย หากสายพระเนตรกลับจับนิ่งอยู่ที่แผนที่เวียงตองเทียนอย่างพินิจ ในขณะที่พระกรรณก็คอยสดับแสนหลวงบอกเล่าชัยภูมิของเวียงโดยละเอียด ปลายไม้ที่เหลาแหลมดีแล้วนั้นลากผ่านจุดสำคัญบนแผนที่ที่ทำเครื่องหมายแกงไดสีแดงเอาไว้เป็นที่สังเกตเป็นระยะไป “ด้านตะวันตกของเวียงจักประชิดอยู่ด้วยชายแดนธาตวากร ชัยภูมิบริเวณนี้เป็นดงทึบแลสัตว์ร้ายยากที่จักตั้งค่ายหรือด่านระวังภัยได้ ซึ่งนี่ถือเป็นจุดอ่อนสำคัญของเวียงตองเทียน ถัดเข้ามาในเขตดงของเวียงราวสองเส้นจึงจักเป็นป่าโปร่งแลมีธารน้ำไหลผ่าน เมื่อผ่านบริเวณนี้เข้ามาได้ก็จักถึงหมู่บ้านแรกทันที” “แม้นเป็นเช่นนั้นเหตุใดธาตวากรจึงไม่เข้าปะทะโดยตรงเสียแต่แรก กลับทอดเพลาให้เนิ่นนานออกไปอีกเล่า” อุ่นเมืองถามขึ้นมาอย่างไม่เชื่อถือน้ำคำของแสนหลวงนัก ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าคนพูดแวบหนึ่งก่อนจักเอ่ยปาก “หากทำเช่นนั้น ข่าวศึกย่อมมิได้จำกัดวงอยู่แต่ทางแถบนี้เป็นแน่ ธาตวากรยังไม่ต้องการประกาศสงครามกับเวียงภูแก้วโดยตรงนั้นประการหนึ่ง เหตุเพราะการเมืองภายในยังไม่สงบราบคาบนัก หากต้องรับศึกทั้งในแลนอกแล้ว ย่อมนำมาซึ่งความเสียหายอย่างประมาณมิได้ แลอีกประการหนึ่งนั้นเล่า การรุกเข้าทำลายเวียงอื่นนั้น หนทางใดจักได้ผลแลดีไปกว่าการทำให้คนในแตกแยกกันเอง” “เจ้าหมายความว่าอย่างใด” “อุ่นเมือง เจ้าเคยได้ยินกลศึกนี้ฤๅไม่ เพราะเป็นเล่ห์ภายใน บ่ไว้ใจแก่กัน ผันใจออกกินแหนง แยงให้ผิดด้วยกัน” “กลชูพิษแสลง” มิใช่อุ่นเมืองที่ต่อคำด้วยแสนหลวง ด้วยนายกองกนุ่มเงียบงันไปตั้งแต่อีกฝ่ายเอ่ยประโยคแรกแล้ว แต่เสียงนั้นเป็นของผู้ที่เงียบมาตลอดนั่นเอง นายกองหนุ่มหันไปค้อมศีรษะให้ “เจ้า ชูพิษแสลง แต่พวกมันมิได้ใช้เพียงกลศึกเดียว หากมันใช้วิธีครองใจชาวบ้านไล่เรื่อยมาแต่หมู่บ้านแรก แล้วค่อยรุกคืบเข้าในเวียงร่วมด้วยเป็นสองกล ข้าเจ้าทูลเพียงนี้เจ้าหลวงคงจักทรงทราบแล้ว” ชายหนุ่มอดมิได้ที่จักลองเชิงด้านการศึกกับเจ้าหลวงพระองค์ใหม่ มิใช่เพราะเจตนาท้าทายแต่เพราะต้องการยั่วให้อีกฝ่ายทรงสำแดงพระปรีชาให้ทหารกล้าที่นั่งหน้าสลอนอยู่นี้รู้จักผู้เป็นนายให้มากขึ้นกว่าเดิม เนตรสีนิลแวววับขึ้นน้อยหนึ่งเมื่อสดับความนั้น “เรียงหลักยืนน่ะรึ หึ! แต่ข้าไม่คิดว่าธาตวากรจักใช้เพียงสอง เจ้าหลวงบุญวงศ์ทรงพระปรีชาไม่น้อย เพียงข่าวที่ราษฎรแตกแยกความคิดออกเป็นสองนั้น ถึงจักใช้เพลาแก้ไขนานสักหน่อยแต่ก็มิได้หมายความว่าท่านจักทำไม่ได้ ขอสุมาเถิดแสนหลวง ความนี้เจ้าเองอาจคิดไปไม่ถึงก็เป็นได้ เจ้าเองเคยบอกข้าว่า เจ้าหลวงบุญวงศ์ทรงเห็นด้วยในข้างที่เป็นไทแก่ตนใช่ฤๅไม่” “เจ้า เป็นเช่นนั้น แต่ข้าเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่นั่นเอง ที่ข้าเจ้าเห็นอยู่ก็มีเพียงสองกลศึกเท่านั้นที่ธาตวากรใช้ครานี้” “เอาล่ะ ท่านทั้งหลาย พวกท่านเห็นกลที่ธาตวากรแต่งมาเท่าใด” เจ้าหลวงกาสะลองไม่ทรงตอบคำทันที หากทรงมีรับสั่งถามบรรดาแม่ทัพนายกองที่ร่วมหารืออยู่ด้วย องค์จอมทัพใหญ่ทั้งสองพระองค์แย้ม พระโอษฐ์น้อยๆ มิได้รับสั่งว่าอย่างใดกับสิ่งที่เจ้าหลวงองค์น้อยทรงทำครานี้ เจ้าอุปราชยอดศึกเองก็ทรงวางพักตร์เฉยทำมิรู้ชี้สิ่งใดทั้งสิ้น ซึ่งแม่ทัพนาย กองเกือบทั้งหมดต่างพากันตอบว่าสองตามคำของนายกองเวียงตองเทียนไปทั้งสิ้น ส่วนแม่ทัพผู้เจนศึกทั้งหลายแลสามทหารเสือกับภูหลวงนั้น มิได้ทูลตอบว่ากระไรนอกจากยิ้มน้อยๆ ในหน้าเท่านั้น สดับคำตอบนั้นแล้ว พักตร์งามละมุนปรากฏรอยแย้มพระโอษฐ์ขึ้นแวบหนึ่ง มิใช่พอพระทัย หากเป็นด้วยทรงมองเห็นจุดอ่อนของคนส่วนใหญ่ สุรเสียงหวานใสจึงรับสั่งความในพิไชยยุทธอันว่าด้วยกลศึกหนึ่งออกมาโดยมิติดขัดแม้แต่น้อย   “สามต่างหากเล่า ทำจงหวานแช่มชิด ผูกเป็นมิตรไมตรี สิ่งใดดียกให้ ละไลต่ออย่าเสีย แต่งลูกเมียให้สนิท ติดติอตั้งยังวล เพียงเท่านี้คงแจ้งใจแล้วกระมัง” แสนหลวงยินแล้วก็หน้าเผือดลง แท้ตามพระวาจานั้นแล้ว เขามองข้ามสิ่งนี้ไป เขารู้เพียงว่าข้อเสนอใหญ่ที่ธาตวากรหยิบยื่นแก่เจ้าหลวงบุญวงศ์นั้นคือการเป็นเจ้าของแผ่นดินเวียงตองเทียนโดยไม่ขึ้นกับอาณาจักรใด ยามบริโภคอาหารนั้น แม้นมีผู้ใดแกะชิ้นเนื้อชิ้นปลาวางไว้ให้ เราก็มักพอใจหนักหนา แม้นจักมีเศษก้างเศษกระดูกติดอยู่สักน้อยหนึ่งก็ไม่เห็นว่าจักเป็นความผิดของคนผู้นั้น มีแต่จักคิดว่าเขาคงมิได้ตั้งใจอยู่นั่นเอง ชายหนุ่มนึกแค้นใจตนเองหนักหนา ทั้งที่รู้ ทั้งที่เห็น กลับไม่สำเหนียกในข้อนี้สักน้อย ว่าตนนั้นต้องกลศึกพวนเรือโยงเข้าเสียแล้ว ขณะเดียวกันก็พอใจในพระปรีชาของเจ้าหลวงกาสะลองหนักหนา “เป็นดั่งนั้นแท้เจ้า ข้าเจ้าขอยอมรับในความผิดพลาดของตน” “หากคิดว่านี่คือความผิดพลาดของเจ้า ข้าก็ให้โอกาสเจ้าทำความชอบแก่บ้านเมือง มิใช่เพื่อเวียงภูแก้ว แต่เพื่อเวียงตองเทียนของเจ้าเอง ข้าจักไม่บังคับใจ หากเจ้ายังประสงค์ต่ออิสรภาพนั้นอยู่” รับสั่งไปแล้วก็หวั่นในพระทัยไม่น้อยเฉกกัน หากเขาเลือกความเป็นอิสระเล่า จักทรงทำฉันใด มิเป็นว่าเวียงภูแก้วต้องเสียดินแดนเพราะความเขลาขององค์เองหรอกหรือ เนตรคู่งามสบตาแสนหลวงอย่างวัดใจซึ่งกันแลกัน *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 54 10:58:34 จากคุณ : กรวิกาภา-อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 19:08:51

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ นานเท่านานที่ทั้งสองคงอยู่ในลักษณาการนั้นท่ามกลางความเงียบที่แผ่คลุมทุกอณูอากาศจนน่าอึดอัด ในที่สุดชายหนุ่มก็ยิ้ม ยิ้มอย่างพี่แสนหลวงเคยทำกับน้องน้อยที่ชื่อมิ่งแก้ว “ในนามของชาวเวียงตองเทียน ข้าเจ้าขอให้คำมั่น เวียงตองเทียนจักเป็นปฐพีเดียวกับเวียงภูแก้วตราบไปเจ้า” คำประกาศนั้นดังก้องไปทั้งโถงกลาง เสียงของเขามั่นคงหนักแน่นนัก เป็นปฐพีเดียวกัน ประโยคนี้เขาคนเดียวที่รู้ มิใช่แผ่นดินเดียวในทางการเมือง หากหมายรวมถึงชีวิตแลวิญญาณของเขาด้วย     ทิวานั้นกว่าการหารือเรื่องการศึกแลกำหนดฤกษ์ยามยาตราทัพเสร็จสิ้นก็ล่วงเข้าปฐมยามพอดี เจ้าหลวงกาสะลองทรงเห็นว่าเย็นย่ำแล้ว จึงโปรดให้เลิกการประชุมแต่เพียงนี้ก่อน ต่อวันพรุ่งจึงค่อยกำหนดตัวบุคคลที่จักนำทัพอีกทีหนึ่ง ครั้นแม่ทัพนายกองเหล่านั้นพากันแยกย้ายกลับเรือนของตนแล้ว เจ้าหลวงกาสะลองก็พลอยขอทูลลากลับคุ้มด้วย เพราะทรงเห็นว่าดึกเกินกว่าจักทรงเรียนวิชาดาวต่ออีก มิบังควรที่จักทรงรบกวนสองพระอาจารย์องค์สำคัญอีกสืบไป “ผ่านได้อีกทิวาหนึ่งแล้วหนาเจ้า เจ้าพี่ วันพรุ่งน้องยังนึกไม่ออกว่าจักเลี่ยงลูกได้อย่างใด ทิวานี้หากมิได้เอื้องคำช่วย น้องก็คงไม่รู้จักบ่ายเบี่ยงทางใดอีก” เจ้าหลวงเมืองคำรับสั่งกับเชษฐาทันทีที่พระราชธิดาเสด็จลับองค์ไปแล้ว ความกังวลยังฉายชัดอยู่บนพักตร์แลในเนตร เจ้าหลวงผู้พี่สรวลเบาๆ พลางยกหัตถ์ขึ้นวางบนอังสาอีกฝ่าย “เคยได้ยินคำพูดนี้ฤๅไม่เมืองคำ หากเบื้องบนไม่ประสงค์ให้รู้ ผู้ใดจักรู้ได้” “เจ้าพี่ แต่กาสะลองไม่ใช่คนที่จักละความสนใจจากสิ่งที่ตัวสนใจหนาเจ้า ลงว่าอยากรู้ก็จักต้องรู้ให้ได้” “เชื่อพี่ เมืองคำ กาสะลองจักไม่มีทางรู้เรื่องนี้ จนกว่าจักถึงเพลาที่เหมาะสม ว่าแต่เจ้าเถิด เตรียมใจเอาไว้หรือยัง” ประโยคท้ายรับสั่งกลั้วสรวลอย่างทรงเห็นขัน แต่อนุชากลับทำพักตร์อย่างที่สล่าหลวงคนใดมาเห็นเข้าก็ต้องส่ายหน้าไม่ยอมรับปั้น “บอกไม่ได้เจ้า จนกว่าจักถึงทิวานั้น น้องบอกตามตรง เพลานี้น้องก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่ามันจักเป็นไปได้ ในเมื่อ...” “ทั้งพี่ทั้งภูหลวงบอกตรงกันเจ้ายังไม่เชื่ออีกรึ” “ยากจักปลงใจเชื่อเจ้า หากมันเป็นจริง น้องก็จักภาวนาอย่าให้เกิดขึ้นได้ มิใช่เพราะน้องรังเกียจ แต่น้องสงสารลูกมากกว่า” “เพรงกรรมหรือจักแก้ไข ดูอย่างเจ้าเถิด ลั่นปากหนักแน่นว่าจักไม่ชายตาหาแม่ญิงอื่นอีก ครั้นปะเจ้าเนตรเข้าก็ลืมสิ้น” เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งล้อ หากพระทัยยังคงห่วงกังวลลึกล้ำกับเรื่องของพระภาติยะ เนตรสีนิลเหลือบทอดพระเนตรดาวประจำพระองค์ของทั้งสองฝ่ายก็ลอบระบายปัสสาสะยาว อีกไม่นาน เรื่องที่ห่วงกันหนักหนาก็จักเกิดขึ้น เมื่อถึงเพลานั้น ชะตาแห่งอาณาจักรย่อมอยู่ในมือของเจ้าหลวงกาสะลองแล้ว เวียงภูแก้วจักเป็นไปในทางใด ขึ้นอยู่กับการตัดสินพระทัยของเจ้าหลวงกาสะลองเพียงผู้เดียว         เจ้าหลวงกาสะลองมิได้รับสั่งถามเรื่องการดูดาวประจำตัวอีกเลยในทิวาต่อมา ดูเหมือนความสนพระทัยทั้งปวงจักอยู่ที่เรื่องการศึกแต่เพียงประการเดียว การเรียนจึงเป็นไปในทางที่ข้องเกี่ยวกับการดูฤกษ์ยามตามตำราพิไชยยุทธเสียมากกว่า จนกระทั่งบ่าย จึงเริ่มประชุมการศึกเพื่อกำหนดตัวแม่ทัพนายกอง “กลศึกข้าวางไว้คร่าวๆ ดั่งนี้ก่อน แล้วค่อยปรับแก้เอาเมื่อไปถึงเวียงตองเทียนแล้ว ชัยภูมิที่เห็นด้วยตาตนเองย่อมดีกว่าที่เห็นเพียงในแผนที่ จริงอยู่ว่าพื้นที่หลักนั้นอาจไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่เราไม่อาจรู้ได้เลยว่า ตลอดเพลาที่แสนหลวงออกมานั้น ในเวียงจักมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่งใดอีก โดยเฉพาะการวางกำลังทหาร” ไม่มีผู้ใดเห็นแย้ง ผู้เป็นนายจึงรับสั่งต่อไปว่า “ในส่วนของการศึกนั้น ข้าวางกำลังพลไว้สามหมื่นห้าพันนาย ทัพหน้าข้าจักให้แสนหลวงกับอุ่นเมืองเป็นแม่ทัพ” สองบุคคลผู้ได้รับการเอ่ยนามถึงกับสะดุ้ง ต่างเงยหน้ามองพักตร์นายสาวพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เจ้าหลวงกาสะลองทรงวางพักตร์เฉยรับสั่งถามเรียบๆ “มีอันใดรึ ไม่พอใจที่ข้าให้เจ้าสองคนเป็นแม่ทัพหรอกรึ” “มิใช่เช่นนั้นเจ้า” “แม้นไม่ใช่ก็ดีแล้ว เอาล่ะ ต่อไป ทัพหลวงข้าจักนำทัพเอง ให้แจ้งหล้าอยู่เป็นแม่ทัพกับข้า ส่วนทัพหนุนนั้น ให้เสือปกเป็นแม่ทัพ ส่วนคนอื่นๆ นั้น ท่านจักคุมกำลังทหารในส่วนที่รับผิดชอบอยู่ ขึ้นตรงกับแม่ทัพใหญ่ทั้งห้าที่ข้าได้ขานนามไปแล้วนี้ แลจงจำไว้ว่า ทุกตำแหน่งย่อมมีการปรับเปลี่ยนได้หากจำเป็น ที่สำคัญ ทุกคนล้วนมีความสำคัญเท่ากันหมด กองทัพจักขาดพวกท่านคนใดคนหนึ่งมิได้เลย ผู้ใดที่เคยขุ่นข้องหมองใจกันนั้น ข้าขอร้องให้ลืมเสีย แม้นมีโอกาสได้อู้จาก่อนไปทัพได้ยิ่งดี ข้าไม่อยากเห็นพวกเราเป็นศัตรูกันเอง” เนตรคมแลปราดไปที่แสนหลวงกับอุ่นเมือง สายพระเนตรนั้นทำให้สองแม่ทัพอดหนาววูบขึ้นมามิได้ พระวาจานั้นคล้ายรับสั่งเป็นการทั่วไป  แต่คนที่กินนัยกันอยู่ย่อมรู้สึก บรรดาแม่ทัพนายกองที่นั่งประชุมกันอยู่นี้ ถึงจักมีที่ผิดใจกันบ้างก็เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แลได้รับการแก้ไขกันจนสิ้นแล้ว เหลืออยู่เพียงคู่ของแสนหลวงกับอุ่นเมืองเท่านั้น ที่ไม่มีผู้ใดแจ้งใจว่าทั้งสองมีเรื่องราวอันใดต่อกัน ด้วยต่างฝ่ายต่างเงียบไม่เคยเอ่ยถึงอีกฝ่ายให้ระคายหูคนฟังสักน้อย เจ้าหลวงกาสะลองเองก็ทอดพระเนตรมานานพอดู จึงจงพระทัยให้ทั้งสองคุมทัพหน้าร่วมกันเสีย สองแม่ทัพก้มหน้างุดมิได้สนองพระเสาวนีย์อันใดออกไป แต่ย่อมรู้ดีว่า นับแต่นี้ไปพวกเขาจักถูกจับตาดูจากคนทั้งกองทัพ ข้อที่ว่าจักไม่อู้จาอันใดต่อกันคงทำไม่ได้เสียแล้ว   “ประเดี๋ยวก่อนกาสะลอง ลุงขอให้ภูหลวงอยู่ช่วยหลานอีกแรงหนึ่งจักดีกว่า ภูหลวงจัดเจนเรื่องฤกษ์ยามไม่แพ้เรื่องรบ จักช่วยได้มาก” “เป็นพระมหากรุณาธิคุณเจ้า เช่นนั้นภูหลวง เจ้าจงเป็นแม่ทัพคู่กันกับแจ้งหล้านั้นเถิด” ภูหลวงยกมือไหว้สารับพระเสาวนีย์ด้วยความเต็มใจ ลูกแก้วสีน้ำตาลเป็นประกายขึ้นวิบหนึ่งเมื่อหันไปสบเนตรด้วยสองจอมนรินทร์ที่ทอดพระเนตรเขาอยู่ก่อนแล้ว ศีรษะเขาค้อมรับแทนวาจานิดหนึ่งพอไม่เป็นที่ผิดสังเกต แจ้งหล้าลอบถอนใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยการที่พี่ชายอยู่ด้วยในกองทัพ ก็อาจพอป้องกัน 'เรื่องนั้น' ได้ไม่น้อยเลย                 เจ้าเทพสิงห์กับเจ้าเมืองดาวเห็นพระญาติผู้พี่ทั้งสองได้ร่วมทัพด้วย ก็ทรงแสดงท่าทีว่าจักเข้าร่วมการศึกเช่นกัน หากเจ้าหลวงกาสะลองกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้ชี้เสีย ตราบจนกระทั่งเลิกการประชุม เจ้าหลวงคนงามจึงได้รับสั่งเป็นการส่วนพระองค์กับสองอธิราชหนุ่ม “น้องขอขอบพระทัยเจ้าพี่กับเมืองดาวนักที่อาสาสู้ศึก แต่อย่าได้เคืองเลยหนาเจ้า น้องไม่อาจให้เจ้าพี่ร่วมศึกนี้ได้ มิใช่เพราะรังเกียจรังงอนอันใด แต่เป็นด้วยศึกครานี้เกิดจากการให้คำมั่นของน้องกับแสนหลวง งาช้างงอกแล้วหรือหดคืนได้ฉันใด วาจาที่ลั่นไปแล้วจักคืนเสียมิได้ฉันนั้น” “หาใช่การเสียสัตย์นี่นาเจ้าหลวง” เจ้าเทพสิงห์ทรงค้าน “เพลานี้อยู่กันแต่พวกเรา เรียกกาสะลองเช่นเดิมเถิดเจ้า” “นั่นล่ะ กาสะลอง อย่างใดพี่ก็อยากช่วยน้องอยู่ดี เป็นแม่ญิงจักออกศึกเยี่ยงชายนั้นพี่ไม่ว่าหรอกหนา แต่นี่เป็นศึกแรกของน้อง จักไม่ให้พี่ห่วงได้อย่างใด” “ศึกแรกนั่นล่ะเจ้าสำคัญนัก น้องรู้ว่าเจ้าพี่กับเมืองดาวเป็นห่วง แต่น้องอยากทำด้วยตนเองจนสุดกำลังเสียก่อนเจ้า” “แต่...เจ้าพี่นาง” เจ้าเมืองดาวตั้งท่าจักตรัสต่อ แต่พระภคินีกลับยกหัตถ์ปรามเสียก่อน     “เมืองดาว น้องเองก็มีหน้าที่จักต้องทำเฉกกัน พี่มาอยู่ที่นี่เสียแล้ว เจ้าพ่อก็เหลือน้องคนเดียวที่จักพอช่วยแบ่งเบาราชกิจได้ ใจคอน้องจักทิ้งเจ้าพ่อมารึ” “เจ้าแม่ก็ช่วยได้นี่เจ้า” “เจ้าแม่ก็ทรงมีงานฝ่ายในมากพออยู่แล้ว น้องจักให้เจ้าแม่รับภาระในส่วนที่จักเป็นของเจ้าในกาลภายหน้าอีกหรืออย่างใด เอาล่ะ ฟังหนาทั้งสองคน ศึกนี้กาสะลองขอทำเองเถิด เจ้าพี่เองก็บอกน้องเมื่อหลายทิวามาแล้วมิใช่ฤๅว่าธาตวากรเตรียมสงครามกับเรา ทรงคิดเสียว่าครานี้กาสะลองไปดูลู่ทางเถิด วันข้างหน้า อย่างใดเสียพวกเราจักต้องได้ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กันแน่” เจ้าหลวงกาสะลองรับสั่งยิ้มๆ แต่เต็มไปด้วยเหตุผลที่สองราชบุตรไม่อาจปฏิเสธได้ จำพระทัยต้องยอมตามพระราชประสงค์แต่โดยดี กระนั้นก็ยังมิวายที่เจ้าเมืองดาวจักตรัสขอคำมั่น “เจ้าพี่นางสัญญาแล้วหนา ศึกต่อไป จักให้น้องร่วมรบ” “พี่สัญญา กลับเวียงฟ้าไปก็หมั่นฝึกปรือฝีมือเถิด ไม่นานเกินรอ เราพี่น้องจักได้ทำสงครามกับธาตวากรเป็นแน่”   เจ้าหลวงกาสะลองทรงเพลินอยู่ด้วยการศึกที่จักเกิดขึ้นในเพลาอันใกล้จนทรงลืมสนิทว่า ได้เคยทูลถามข้อข้องพระทัยอันใดเอาไว้กับพระปิตุลาแลพระราชบิดา ตราบจนเจ้าหลวงฝาแฝดเสด็จนิวัติเวียงภูแก้วแลเวียงฟ้าตามกำหนดแล้วจึงเพิ่งทรงระลึกขึ้นได้  ก็ให้ทรงเสียดายหนักหนา หากไม่ติดเรื่องการศึกก็เห็นจักทรงม้าตามไปถามให้รู้แน่แล้ว แต่ท้ายสุดก็ทรงลืมเลือนไปอีกด้วยตลอดเพลาหนึ่งเพ็ญนั้น ทรงยุ่งอยู่ด้วยราชกิจแลการฝึกทหาร ตลอดจนการตรวจตราความพร้อมของกองทัพ ฟ้ายังคงมืดมิด แต่ข่วงกว้างหน้ากำแพงเมืองนั้นกลับคลาคล่ำด้วยชายฉกรรจ์จำนวนมาก คบไฟหลายคบถูกจุดสว่างไปทั่วทั้งบริเวณราวกับเพลากลางวัน ที่ประตูเมืองซึ่งยังปิดสนิทอยู่ทั้งสองฝั่งนั้น ได้ปลูกเสาขึ้นฝั่งละต้น ด้านบนนั้นมีไม้อีกท่อนหนึ่งผูกไว้ตรงกลางเป็นซุ้มประตูชัย บริเวณกลางไม้ท่อนบนนั้น นอกจากจักมีพระพุทธรูปเล็กๆ วางอยู่แล้ว ยังมีฝักส้มป่อยเก้าข้อผูกมัดด้วยสายสิญจน์เป็นแนวตลอดทั้งท่อนนั้น เสียงกลองสะบัดชัยบนเชิงเทินตีเป็นทำนองเพลง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ อันมีท่วงทำนองที่ช้าเนิบนาบคลออยู่ตลอดเพลา บางคาบคราก็มีเสียงม้าศึกร้องก้องอย่างคะนองแทรกมาเป็นระยะ ธงทิวแลธวัชประจำพระองค์โบกสะบัดตามสายลมยามเช้า         กลองสะบัดชัยเริ่มเข้าสู่ช่วงท้ายอันมีจังหวะเร่งเร้าเร็วขึ้นแลจบลงพอดีกับที่วรองค์โปร่งระหงในเครื่องทรงบุรุษเพศเต็มพระยศจอมทัพสีนิลกาฬตามตำรับพิไชยยุทธตามสีมงคลแห่งวันเสด็จทรงม้าตรวจทัพมาจนถึงต้นขบวน ขนาบข้างซ้ายขวาด้วยสองขุนศึกใหญ่คือแจ้งหล้าแลภูหลวง ทหารราบแลนาย กองต่างจัดทัพของตนแล้วเสร็จ ต่างยืนนิ่งรอฟังพระเสาวนีย์ด้วยใจอันจดจ่อ ธวัชม่วงเข้มลายพิมทองประจำพระองค์โบกสะบัดอยู่ทางเบื้องปฤษฎางค์ ส่งให้วรกายบางดูน่าเกรงขามอย่างประหลาด เนตรคมเป็นประกายกล้ายามทอดพระเนตรไปโดยรอบอย่างพอพระทัยนัก เสียงลั่นฆ้องชัยเป็นสัญญาณฤกษ์เคลื่อนทัพ รับด้วยเสียงกลองสะบัดชัยที่ตีเร่งเร้าเป็นทำนองเพลงออกศึกชวนให้ใจฮึกเหิม ประตูเมืองหนาแลหนักค่อยๆ เปิดออกจากกัน เจ้าหลวงกาสะลองทรงยืนม้านิ่งพลางประกาศก้องได้ยินโดยทั่วกัน “ไปเถิดพี่น้องเอย ศึกครานี้มิใช่การทวงคืนเวียงตองเทียนจากศัตรูแต่เพียงประการเดียว หากยังหมายถึงศักดิ์ศรีของราชอาณาจักรเวียงภูแก้วด้วย อย่าให้แผ่นดินพี่น้องเราแม้เพียงกระผีกริ้นตกไปอยู่ในมือของธาตวากร” เสียงโห่ร้องรับดังกระหึ่มแทบว่าจักกลบเสียงกลองจนสิ้น วรกายโปร่งชักอาชาที่ทรงอยู่ให้หันไปทางทิศที่จักออกจากเวียง ท่ออุทกธาราที่ซ่อนไว้ในซุ้มประตูชัยเริ่มโปรยปรายละอองน้ำพระพุทธมนต์เจือน้ำปรุงแลส้มป่อยพรมพร่างเหล่านักรบ จนกลิ่นนั้นหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณ แสงแห่งปัจจุบันสมัยเริ่มแรขอบฟ้าเมื่ออัสดรเจนศึกขององค์จอมทัพใหญ่เคลื่อนผ่านประตูเมือง ตามติดด้วยกองอัศวานึก กองทหารราบ กองเกียกกายตามลำดับ เจ้าหลวงกาสะลองทรงม้าด้วยท่วงท่าองอาจไม่ผิดกับพระราชบิดาเมื่อครั้งกาลก่อนเลยสักน้อย เนตรคมเป็นประกายวาวโรจน์ ศึกแรกในพระชนม์ชีพ จักต้องทรงนำชัยชำนะมาสู่ราชอาณาจักรให้จงได้ ธาตวากรจักต้องได้รู้ แผ่นดินเวียงภูแก้วมิใช่ขนมที่ผู้ใดจักมาลักฉีกไปขโมยกินได้โดยง่าย เจ้าชายแห่งไฟกระนั้นฤๅ ใคร่ทอดพระเนตรเสียจริง ใคร่รู้นักว่าจักเก่งดังคำที่เขาเล่าลือกันหรือไม่ เจ้าหลวงกาสะลองแย้มพระโอษฐ์น้อยๆ ศิขริน ข้าหวังว่าคงจักได้พบเจ้าในการศึกครานี้หนา                                                                                         อริญชย์ จากคุณ : กรวิกาภา-อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 19:11:02

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคสองนะคะ ภาคแรกลบไปแล้วค่ะ เหลือไว้แค่สิบตอน แหะๆ   ดารากลางหทัย http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ[b/] บทที่ ๑๒ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10672785/W10672785.html บทที่ ๑๒ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10711076/W10711076.html บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10735324/W10735324.html [b]คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ ขอบคุณกิฟท์น่ารักๆ จากคุณ npuiy, GTW, พนมวัลย์, Setakan, แพรวดาว นะคะ ^^ คุณ อรุสา (npuiy) : อ๋อ ไอซีเรื่องนั้นเอง จังหวะชีวิตจ้ะหนูปุ้ย กำลังรอต้นฉบับเรนโบว์มาอีดดิทอยู่ ตอนนี้ชื่อเรื่องไม่ผ่าน อ่ะแง้ววว ************ คุณ GTW: ง่า พี่ชายขา ฉากครองราชย์มันไฮไลต์ของอินตั้งแต่ภาคแรกแล้วนิ ภาคนี้อ่ะเขียนยาก เพราะไหนจะต้องทำให้ต่างกับสองแฝดนั่น ไหนจะต้องเขียนภาคของธาตวากรอีก ได้มาเท่านี้หืดขึ้นคอเลยง่า คำรน คำนี้นะคะ อินแก้ในต้นฉบับแล้วค่ะ ขอบคุณพี่ชายนะคะ ^^ ************ คุณ มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) : เจ้าค่า ^^ แล้วพี่หนูก็เก็บตัว เตรียมออกงานกะอรุณ ซิกๆ  อิจฉาดีมั้ยง่า คนเรา แง่ง ************ คุณ nasa nasa : หายไปนานเลยค่ะ คุณ nasa nasa  คิดถึงมากมาย ^^ อีกไม่นานก็จะมาบรรจบกันแล้วค่ะ แต่เส้นทางนันจะบรรจบกันได้นานเท่าไหร่นี่ อีกเรื่องนะคะ อิอิ ************ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 54 20:04:52 จากคุณ : กรวิกาภา-อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 54 19:57:58

ความคิดเห็นที่ 4 จะเปลี่ยนนามปากกาใหม่หรือจ้ะหนูอิน อ่านเพลินเลยอ่ะ มีกลศึกด้วย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 03:24:13

ความคิดเห็นที่ 5 จะได้เจอกันศึกนี้ใช่มั้ย ซีนแรกที่เจอกันจะเป็นัยงไงน้า ว่าจะถามค่ะว่าอัคนีที่เป็แม่ทัพไฟเป็นคนเดียวกับที่ข่มขืนน้องสาวแสนหลวงใช่มั้ย แล้วมาเป็นคนสนิทศิขรินนี่นะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 54 17:07:02

ความคิดเห็นที่ 6 ซับซ้อนยั่วให้ตามติดทุกตอนทีเดียว เหอๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 10:07:27

ความคิดเห็นที่ 7 โครงการร่วมกันอ่านตรวจ ... เมื่อพระเชษฐารับสั่งความนัยให้ทรงทราบ ในที่สุดจึงเป็นที่ยุติว่า จักไม่ทรงสอนเรื่องดาวประจำตัวโดยเด็ดขาด มิคสดคิดเลยสักน้อย...จ้อความนี้น่าจะพิมพ์ผิดนะ.....มิคสดคิด ช่วงต้นอ่านแล้วเกิดอาการเปรี้ยวปากมาก ฮี่ๆๆๆๆๆ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 11:43:08

ความคิดเห็นที่ 8 กร๊ากกก อินว่าอินททานดีแล้วนา ยังหลงมาจนได้ ขอบคุณึ่ะพี่ชาย แก้เดี๋ยวนี้เลย ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 10:57:24