PANTIP.COM : W10774147 กว่าจะถึงพรุ่งนี้ บทที่ 18/2 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

“ไม่ยักรู้ว่าเธอสนิทกับหมอนั่นถึงขนาดไปไหนมาไหนกันสองต่อสองตอนดึกดื่น”

หญิงสาวหลุบตามองตัก เธอฝืนเข้มแข็งขณะเสถามไปยังเรื่องอื่นแทน “ตำรวจว่าไงบ้างเหรอคะ”

พิรุณฮึดฮัดในใจเมื่อไม่อาจต้อนอีกฝ่ายจนมุมได้ดังเคย เขาเล่าไปแกนๆ “เจ้าหน้าที่พบยากระตุ้นความต้องการทางเพศในที่เกิดเหตุ เขาสันนิษฐานว่าเสธ. หัวใจวายเพราะกินยาเกินขนาด ประกอบกับท่านมีประวัติป่วยเป็นโรคหัวใจอยู่แล้ว ต้องมาดูต่อไปว่ายานั่นมาจากไหน ของใคร”

“คุณโต้งสงสัยน้าดาวหรือคะ”

“ฉันอยู่กับเสธ. มานานกว่าเธออยู่กับคุณดาวเสียอีก เสธ. ดูแลตัวเองดีมาก ฉันไม่คิดว่าท่านจะกินยานั้นด้วยความเต็มใจ ทั้งที่รู้ว่ามีความเสี่ยงถึงชีวิต”

“ไม่จริง...” รุ่งทิพย์คิดว่าตนเองตะโกนออกไป หากเสียงนั้นกลับเบาเท่ากระซิบ

พิรุณให้การกับตำรวจดังเช่นที่เล่าให้เธอฟังทุกประการ เขามองร่างบางในชุดเสื้อวอร์มกางเกงวอร์มอย่างคนรีบร้อนออกจากบ้านด้วยความเห็นใจ

“ฉันมานี่ก็เพราะต้องการตกลงกับคุณดาวให้เรื่องนี้ดำเนินไปอย่างเงียบที่สุด มันจะเป็นผลดีแก่ทั้งสองฝ่าย”

เออหนอ เขาช่างแล้งน้ำใจไม่ถามไถ่อาการของน้าเธอสักคำ ตรงกันข้ามกลับทำราวพวกเธอเป็นมดแมลงน่ารำคาญ หัวใจสาวน้อยร้าวรานด้วยความผิดหวัง บุรุษผู้นี้ไม่ใช่ชายใจดีที่คอยเคียงข้าง กางปีกปกป้องเธออีกแล้ว

“น้าดาวหลับแล้วค่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยตามแรงฮึดซึ่งต้องการปกป้องผู้มีพระคุณ “ทิพย์จะบอกเธอให้ ขอตัวก่อนนะคะ”

“ทิพย์ นี่เธอโกรธฉันหรือ” พิรุณยึดต้นแขนเรียวไว้ได้ทัน

“คุณโต้ง ปล่อยนะคะ คนมอง”

ดวงตาคมดุมองกราดไปยังเคานท์เตอร์พยาบาลใกล้เคียง แล้วก็พบว่านางพยาบาลบางคนกำลังลอบมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนใจ

“ฉันจะปล่อยเธอ ทิพย์ แต่ฉันขอให้เธอรับรู้ไว้เสมอว่าฉันไม่ใช่ศัตรูของเธอ ไม่ว่าคดีนี้จะจบลงแบบไหนก็ตาม เธอเข้าใจฉันไหมฮึ”

“ค่ะ”

รุ่งทิพย์สำนึกผิด น่าละอายแก่ใจเหลือเกินที่เธอพาลโกรธเขาราวเด็กๆ ยามไม่ได้ดั่งใจ ความไม่มั่นใจนั่นเองคอยตามหลอกหลอนจนเธอไขว่คว้าหาที่พึ่ง เมื่อเขาวางตัวเป็นกลางจึงผิดหวังรุนแรง พลอยทำตัวก้าวร้าวไม่สมควร

“เข้าใจก็ดีแล้ว รู้ไว้เถอะว่าคนโง่เท่านั้นที่เลือกเป็นศัตรูกับหัวใจตัวเอง เพราะเขาจะไม่มีวันชนะเลย ฉันเคยเลือกผิดมาครั้งหนึ่งแล้ว และจะไม่ปล่อยให้ความเข้าใจผิดๆ มาทำให้เราต้องห่างกันออกไปอีก ทิพย์”

หญิงสาวตาพร่ามัว หัวใจสูบฉีดโลหิตแรงเมื่ออีกฝ่ายขยับใกล้เข้ามา เธอนึกโกรธตัวเองที่อ่อนแอจนปล่อยให้ความรู้สึกแต่หนหลังกลับมามีอิทธิพลอีกครั้ง พลันภาพใบหน้าหนึ่งซึ่งคอยให้กำลังใจยามเธอเจ็บช้ำเสมอมาก็ฉายเด่นชัด

รุ่งทิพย์ร้องเรียกเพื่อนสนิทในใจ แต่ราวกับสาส์นนั้นจะล่วงถึงหูศรัณย์

“ทิพย์” เขาเอ่ยทักทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก แสร้งมองข้ามความใกล้ชิดระหว่างชายหญิง ตรงข้ามกับใจซึ่งโลดแรงเมื่อเห็นการกระทำอันไม่ให้เกียรติเพื่อนตน “ดูนี่ซี มีอะไรที่ทิพย์ต้องการอีกไหม”

“ไม่... ไม่จ้ะ”

ศรัณย์ใจชื้นขึ้นบ้างเมื่อทราบว่าเธอหาได้เต็มใจให้นายทหารผู้นั้นเข้ามาใกล้ชิดด้วยเลย เพราะหากเธออ้างว่ายังขาดเหลืออะไร เขาอาจไม่มีหน้ากลับขึ้นมาอีกเลย

“ทิพย์ขอตัวก่อนนะคะ แล้วจะบอกน้าดาวให้”

พิรุณหน้าตึง เขาโกรธตัวเองนักที่ไม่อาจหักห้ามใจได้ แต่ก็น้อยกว่าโกรธเกลียดผู้ซึ่งเข้ามาสอด

ความคิดถึงแปรเปลี่ยนเป็นโหยหาวันแห่งความสุขในอดีตเมื่อได้อยู่ใกล้เจ้าหล่อน วันที่ไร้ปัญหาใดๆ มาคั่นกลาง วันที่เธอเชื่อฟังเพียงเขา ชายหนุ่มต้องการรวบเธอมากอดเก็บไว้ในใจ

หากตอนนี้เขากลับต้องเฝ้ามองรุ่งทิพย์และเพื่อนชายเดินลับไปตามระเบียง ทิ้งเขาไว้เบื้องหลังเสมือนคนนอกคนหนึ่ง หัวอกเขาเจ็บแสบราวกับถูกราดด้วยน้ำกรด พิรุณพาลก่นด่าโชคชะตาตัวร้ายที่ไม่เคยเข้าข้างตน

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 13:23:15