ความคิดเห็นที่ 1 2 เธออยู่ที่ไหนในโลกใบนี้ จะทำยังไงดี... จะทำยังไงดี... แองจี้แย่แล้ว! เธอแพ้ท้องอวกแตกทั้งวัน เวียนหัวอ่อนเพลีย ไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้น อย่างงี้จะช่วยปั้นเมฆรุ่นลุงสิบออกจากคุก หยุดยั้งแผนการยึดครองโลกของพี่พล แล้วรีบเผ่นกลับไปหาปั้นเมฆในโลกอดีตให้ทันอย่างที่คิดไว้ได้ยังไง อา... คิดถึงปั้นเมฆจังเลย อยากกลับไปซุกไซร้ในอ้อมกอดเขา กระซิบบอกข่าวดี แล้วออดอ้อนขอรางวัล ไม่อยากจะคิดเลยว่า เขาจะดีใจขนาดไหนน้า... เฮ่อ... หวังว่าคงไม่ได้ติดอยู่ในโลกปัจจุบันจนกลับไปไม่ทันนะ ตาทัพพีล่ะก็ใจร้าย สั่งย้ายเธอออกจากยุ้งข้าวมาอยู่บ้านเดียวกับเขา เพื่อเฝ้าดูเธอไม่ให้คลาดสายตา... ที่ไม่น่าเชื่อคือ ข้าวขวัญก็ย้ายมาอยู่ด้วยช่วยเฝ้าเธออีกแรง แองจี้ไม่รู้ว่า นำทัพพ์พูดกับข้าวขวัญยังไง “ตอนนี้ เรื่องป้าจี้ เราคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอ... เราต้องมาช่วยกันคิดหาทางช่วยลุงสิบก่อน” นั่นคือเหตุผลสำคัญที่ข้าวขวัญยอมเชื่อเขา “อีกอย่าง... เราอยากให้เธอมั่นใจว่า เรากับป้าจี้ไม่มีอะไรกันจริงๆ... แต่ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพื่อ ล่อให้พ่อเด็กตัวจริงออกมา ถ้าไอ้หมอนี่รักป้าจี้ ยังไงมันต้องโผล่มาแน่ ” “แต่ยัยจี้เส้นยืนยันว่า ยังไงเขาก็ไม่มา เธอเตรียมตัวเตรียมใจเป็นพ่อดีกว่า...” ข้าวขวัญกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตา “ทำไมมันจะไม่มาล่ะ ...ถ้าเธอท้องลูกเรา แต่ถูกลุงสิบกีดกันขังไว้ในบ้าน ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ เราก็จะเข้าไปรับเธอกับลูกมาอยู่ด้วยกันจนได้” แล้วน้ำตาที่หญิงสาวกลั้นไว้ก็พังทลายลงมา “ แต่เธอก็ยังคิดจะทิ้งฉันไปแต่งงานกับหญิงอื่น” “...” นำทัพพ์ได้แต่ถอดถอนใจ ‘พอดีป้าจี้ไม่ใช่หญิงอื่นน่ะสิ’ เขานึกในใจ แต่ไม่อาจพูดออกไปได้ จึงปล่อยให้เสียงสะอื้นเบาๆ ของหญิงสาวที่เขารักซึบซาบเข้าไปกัดกร่อนหัวใจช้าๆ น่ากลุ้มใจจริงๆ... นำทัพพ์กับข้าวขวัญต้องมามีปัญหากันเพราะเธอกับไอ้ตัวจิ๋วในท้องเป็นต้นเหตุ อยู่บ้านเดียวกัน แต่แทบจะไม่พูดจามองหน้ากันเลย คิดแล้วแองจี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีนอกจากตีพุงตัวเองดุลูกว่า... จะมาเกิดก็ไม่รู้จักดูเวล่ำเวลา ไม่รู้มาทำไมตอนนี้ ดูสิ สร้างความร้าวฉานให้กับพี่ๆ... อืม... พี่ๆ งั้นเหรอ? แองจี้เจอคำว่า ‘พี่’ เข้าไป ชักสะดุดใจ... ตอนแรกที่เธอรู้ว่าลุงสิบคือปั้นเมฆ ก็ช๊อคจนไม่ทันได้คิดอะไรสลบไปเสียก่อน ตื่นมา รู้ว่าตัวเองท้อง ก็ดีใจจนลืมสงสัยอะไรบางอย่างไป... ข้าวขวัญเป็นลูกลุงสิบ... ลุงสิบคือปั้นเมฆ... เมื่อ A = B และ B = C ดังนั้น... A = C ...ข้าวขวัญเป็นลูกของปั้นเมฆ... ส่วนเธอก็กำลังท้องลูกของปั้นเมฆ... อ่า... อย่าบอกนะว่า ยัยแม่มดคือ... ม่ายยยยย!!! ไม่นะ... ไม่เอานะ ลูกสาวแบบนี้ แองจี้ลูบพุงของตัวเอง ปลอบใจ... คงไม่ใช่หรอกน่า ลูกของนางฟ้าย่อมต้องน่ารัก อ่อนหวาน สดใสซี่ จะออกมาเป็นแม่มดอย่างงี้ได้ไง แต่ว่า... ถ้าชีไม่ใช่ลูกของปั้นเมฆกับเธอ ก็แปลว่า ปั้นเมฆมีลูกกับหญิงอื่น! อ๊ากกกกกกก ก!!! ไม่ย๊อม ไม่ยอมๆๆๆๆๆ ไม่ยอมเด็ดขาด “นี่นี่...” แองจี้สะกิดเรียกเจ้านายเก่าโดยไม่คำนึงถึงมารยาทอย่างเคย เพราะถือดีว่าเธอเป็นเมียพ่อของชีเชียวนะ “...แม่ตะเองชื่อไรอ่ะ?” ข้าวขวัญงุนงงกับยัยจี้เส้น ที่จู่ๆ ก็มาถามคำถามแปลกๆ ที่สำคัญ มันเป็นคำถามสะกิดปมด้อยของเธออย่างแรง แม้แต่นำทัพพ์ก็ยังมิบังอาจแตะต้อง “เธอจะถามทำไม มีปัญหาอะไรกับชื่อพ่อแม่ฉันนักหนา หา?” หนอย... กล้าดุใส่เมียพ่อเธอเหรอ อย่าให้รู้นะว่าเป็นลูก เดี๋ยวเหอะ หม่ามี๊จับตีให้ตายเล้ย คอยดูดิ “ขอโทษค่ะ งี๊ด ” กร่างอยู่แค่ข้างใน ที่ไหนได้ โดนดุก็จ๋อยแล้วยัยจี้เอ๋ย “...จี้แค่อยากรู้ว่า แม่ตะเองชื่อ ‘ฟ้า’ หรือเปล่าเท่านั้นเองค่า” ประโยคนั้น ทำให้ข้าวขวัญถึงกับอึ้งตะลึงไป กลับเป็นฝ่ายเขย่าร่างบางถามด้วยความตื่นเต้น... “ทำไม... ทำไมเธอถึงคิดว่าแม่ฉันชื่อฟ้าล่ะ? เธอรู้เรื่องอะไรของแม่ฉันงั้นเหรอ?” ตายแล้ว แองจี้ เธอหลุดปากอะไรออกไปแบบนี้ได้ยังไง? “แล้ว... แล้ว... ใช่ชื่อ ‘ฟ้า’ รึเปล่าล่ะคะ?” น่า... ขอหน่อย นิดเดียวเอง คงไม่ถึงกับหลุดความลับออกไปหรอกมั๊ง “ฉันไม่รู้...” แองจี้รู้สึกใจหายวูบ เมื่อข้าวขวัญส่ายหน้าช้าๆ “...ฉันก็เล่าให้เธอฟังหมดแล้วว่า ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าแม่แท้ๆ เป็นใคร มีแต่คนโน้นคนนี้ร่ำลือกันจนไม่รู้เรื่องไหนเป็นเรื่องจริง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นลูกพ่อแท้ๆ  รึเปล่า” ข้าวขวัญตอบเสียงเศร้า อา... จริงสินะ ข้าวขวัญอาจจะเป็นลูกที่ปั้นเมฆเก็บมาเลี้ยงก็ได้ จะว่าไป ก็น่าสงสารชีเหมือนกันนะ “ถึงเราพ่อลูกจะหน้าเหมือนกันมาก แต่ฉันก็เคยได้ยินหลายคนพูดว่า แม้แต่หมายังหน้าเหมือนเจ้าของที่เลี้ยงมันได้เลย”   “งั้น ทำไมถึงไม่ลองตรวจดีเอ็นเอดูล่ะ ถ้าไม่อยากไปโรง ’บาล ให้ทับบี้น้อยช่วยก็ได้ เครื่องไม้เครื่องมือออกจะครบ” ข้าวขวัญส่ายหน้าช้าๆ... “ฉันกลัว...” เธอกลัวที่จะรู้ความจริง ถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวลุงสิบขึ้นมา... ไม่นะ... ขอร้องล่ะ เธอไม่มีมีแม่ แต่อย่างน้อย ก็ขอให้มีพ่อสักคนเถอะนะ โถ... หนูข้าวขวัญ ...ด้วยความเวทนา แองจี้จึงสัญญากับตัวเองว่า เธอจะต้องรีบช่วยปั้นเมฆรุ่นลุงสิบออกมาโดยด่วน แล้วกลับไปยุคอดีตเบ่งลูกสาวออกมา ตั้งชื่อว่า ‘ข้าวขวัญ’ จากนั้นก็เลี้ยงเจ้าตัวน้อยให้ดี ทีนี้ ยัยแม่มดก็จะมีแม่เป็นนางฟ้าที่แสนจะน่ารักอย่างแองจี้ ไม่โตขึ้นมาเป็นแม่มดโรคจิตที่ไม่ค่อยปกติแบบนี้ ตาทัพพีก็จะไม่ปวดกบาลล้านแปดด้วย เหอๆ เดี๋ยวก่อน แล้วถ้าเกิดลูกในท้องเธออกมามีติ่งน้อยห้อยติดมาด้วยล่ะ แว๊กกก... ยัยแม่มดก็จะกลายเป็นกระเทยแปลงเพศ!? ตาทัพพีของป้าจี้น่าสงสารที่สุดเล้ย คิดไปคิดมา...ชักสับสน ข้าวขวัญกับลูกในท้องเธออาจจะเป็นคนละคนกันก็ได้? งั้นเจ้าหล่อนเป็นลูกใคร มาจากไหน ทำไมถึงไม่มีแม่? แล้วเธอล่ะ แองจี้... เธอไปอยู่เสียที่ไหน? ต่อให้ข้าวขวัญจะใช่หรือไม่ใช่ลูกเธอก็ตาม ถ้าเธอกลับไปยังโลกอดีต ใช้ชีวิตอยู่กับปั้นเมฆมาเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบัน... ก็ต้องมี ‘ป้าฟ้า’ ภรรยาของลุงสิบสิ แต่ทำไมไม่มีเธออีกคนบนโลกใบนี้ล่ะ? แม้แต่ชื่อ ‘ฟ้า’ ข้าวขวัญก็ยังไม่รู้จัก แปลว่า ปั้นเมฆไม่เคยแม้แต่เอ่ยชื่อเธอให้ลูกของเขาฟัง มันหมายความว่ายังไง? คำตอบนี้คงมีคนคนเดียวที่ตอบได้... ลุงสิบหรือปั้นเมฆในยุคปัจจุบันนั่นเอง! แต่ว่า...ไม่ได้! แองจี้จะเจอลุงสิบไม่ได้เด็ดขาด!!! ใจจริง... เธออยากเจอเขาเหลือเกิน แหม... ถ้าใครมีโอกาสได้เห็นหน้าตาสามีตัวเองล่วงหน้าตอนเขาอายุเฉียดห้าสิบล่ะก็ คงไม่มีใครไม่ตื่นเต้นอยากเห็นหน้าเขาหรอกมั๊งคะ ที่สำคัญ เธอจะได้ซักถามความจริงทุกอย่างที่ค้างคาใจด้วย แต่ถ้าฟ้าเจอกับปั้นเมฆรุ่นลุงสิบในยุคนี้ล่ะก็จะเกิดอะไรขึ้นลองคิดดูซี่... โพล๊ะ! ความลับแตก!!! ปั้นเมฆอาจจะไม่แปลกใจเท่าไหร่ ว่าทำไมสามสิบปีผ่านไป เธอยังหน้าตาเหมือนเดิมเช๊ะ เพราะเขาเห็นเธอหน้าตาแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เหมาเอาว่าเธอเป็นนางฟ้าของเขาอยู่แล้ว (ก็ไม่แน่นะ เด็กๆ น่ะหลอกง่าย แก่ๆ ท่าจะยาก) แต่ตาทัพพีกับข้าวขวัญต้องสงสัยแน่ ว่าทำไมลุงสิบถึงได้รู้จักเธอ อา... ไม่ใช่แค่รู้จักเฉยๆ นะ ยังเคยๆ ...หุหุ... กันด้วย ...อร๊าย... อายเค้าจัง แล้วถ้าความลับแตกโพล๊ะในยุคนี้ สัญญาที่ให้ไว้กับพระแม่โพสพและกามเทพก็จะเป็นโมฆะ เธอก็จะกลับไปหาปั้นเมฆวัยกระเตาะของเธอในยุคอดีตไม่ได้อีกต่อไป ไม่นะ ไม่ไม่ไม่... แองจี้ไม่ยอม แค่คิด เธอก็แทบทนไม่ไหว อยากกระโดดกระพ้อมหนีไปตอนนี้เลย แต่ว่า... มันคาใจ... ถ้าเธอกลับไปอยูกับเขาในยุคอดีต... แล้วทำไมในโลกยุคนี้ไม่มีเธอ? ความรู้สึกกลัวเร้นลึกผุดพรายขึ้นมา เมื่อนึกถึงที่ข้าวขวัญเคยเล่าว่า เธอไม่แน่ใจว่าแม่ตายไปแล้วหรือเปล่า หรือว่า... ฟ้าของปั้นเมฆ... ตาย!!! เธอตายแล้วทิ้งข้าวขวัญไว้ให้เขาเลี้ยงคนเดียว แต่ถ้าบวกกับอีกกรณี... ข้าวขวัญไม่ใช่ลูกสาวเธอ เป็นไปได้มั๊ยว่าเธอตาย ปั้นเมฆก็เลยแต่งงานใหม่กับแม่ข้าวขวัญ? แล้ว... แล้ว... ลูกในท้องเธอเล่า อยู่ไหน? หรือว่า... ตายทั้งกลม! ...พี่เมฆ.......ขา............................... (เห็นภาพแองจี้อุ้มลูกมือยาวยืดลอยมาแต่ไกลมั๊ยคะ แง้ น่ากลัวอ่ะ) คิดมาถึงตรงนี้ แองจี้ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว เธอต้องรู้ความจริงให้ได้ ไม่อย่างงั้นเธอกลับไปใช้ชีวิตกับปั้นเมฆวัยกระเตาะไม่เป็นสุขแน่ มีทางไหนบ้างที่จะสืบรู้ความจริงเรื่องนี้โดยที่ไม่ต้องเจอปั้นเมฆรุ่นลุงสิบมั๊ยนะ?... แล้วแองจี้ก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้... คุณย่า! เธอลืมคุณย่าไปได้ยังไง... ถ้าลุงสิบคือปั้นเมฆ คุณย่าก็คือแม่ฝนคนสวยน่ะสิ! ต๊าย... ไม่น่าเชื่อว่า นางเอกสาวสวยแห่งตำนานรักทุ่งรังสิตจะกลายเป็นหญิงแก่หูหนวก สังขารไม่เที่ยงของแท้ แต่เมื่อนึกดูดีๆ แล้ว คุณย่าก็ยังเหลือเค้าหน้าของแม่ฝนอยู่บ้าง เพียงแต่เธอไม่เคยสังเกตมาก่อนเท่านั้น อ่า...แต่เรื่องหน้าตายังไม่สำคัญเท่ากับ... อีกหนึ่งปริศนาที่เกิดขึ้นมา ไหนปั้นเมฆบอกว่าแม่ของเขาตายไง ยังโทรศัพท์คุยกันว่า หลังงานศพ เขาจะอยู่กรุงเทพช่วยป้าทำงานจนกว่าจะหาคนอื่นทำแทนแม่ที่จากไปได้ แต่ทำไมคุณย่ายังอยู่บ้านลุงสิบล่ะ? หรือว่าปั้นเมฆโกหกเธอด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง?... ไม่งั้นเขาก็อาจจะเข้าใจอะไรผิด แม่ฝนไม่ได้ตาย แค่ประสบอุบัติเหตุ สูญเสียความทรงจำ เลยกลับบ้านไม่ถูก (นางเอกทุ่งรังสิตเวอร์ชั่นเกาหลี) หลายปีผ่านไป พอจำทางกลับบ้านได้ค่อยกลับมา แต่หูที่หนวกรักษาไม่หาย ส่วนคนที่ตายไป ปั้นเมฆจัดงานศพให้ คือหญิงอื่นที่เสียโฉมจนหมอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นแม่ฝน? (นางเอกทุ่งรังสิตเวอร์ชั่นฮอลีวู๊ด) ไม่รู้ล่ะ คุณย่าน่าจะตอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้น รวมทั้งเรื่องราวของปั้นเมฆกับเธอด้วย “จะบ้าเร๊อะ” ข้าวขวัญโวยวายเมื่อแองจี้ชวนชีไปหาคุณย่าที่บ้าน “...หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว” “?” ทำไมต้องโมโหด้วยนะ “คุณย่าฉันเสียไปตั้งนานแล้ว!” “เย้ยยยยย!” แองจี้ได้ยินแล้วร้องลั่นบ้าน “...อย่าล้อเล่นอะไรน่าขนลุกอย่างงั้นสิค้า” “ไม่ได้ล้อเล่นนะ คุณย่าน่ะ โดนรถชนตายไปตั้งแต่ก่อนฉันเกิดอีก” “อ้าว... แล้วทำไมตะเองยังเล่าให้จี้ฟังเลยว่า ตอนเด็กๆ คุณย่ามาเยี่ยม?” “ก็ที่ฉันเห็นน่ะ...” ข้าวขวัญกระซิบตอบเสียงเบาราวกับกลัวคุณย่ามาได้ยิน “...ก็เหมือนกับที่เธอเห็นนั่นแหละ!” แว๊ก...!!! แปลว่า ที่แองจี้เดินไปคุยกับคุณย่ามาตลอดนั่นคือ... ผะผะผะ ผี...!!!!!!! “ตอนเด็กๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณย่าใจดีที่มาเล่นด้วยน่ะ ตายไปแล้ว แค่สงสัยว่าทำไมพ่อมองไม่เห็นคุณย่า ต้องถามฉันแล้วเอารูปถ่ายของคุณย่ามาให้ดูว่า คนที่ฉันเห็นเหมือนกับคนในรูปหรือเปล่า พอฉันบอกว่าใช่ พ่อก็สบายใจ สอนฉันว่าเวลาคุณย่ามาให้ไหว้สวยๆ เล่นด้วยได้ คุณย่าใจดี แต่อย่าตามคุณย่าไปละกัน” “อึ๋ย... ขนลุก” “ไม่น่ากลัวหรอก ถ้าไม่บอก ก็ไม่รู้หรอกว่าแกไม่ใช่คน ฉันว่าแกไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตายไปแล้ว ทำตัวเหมือนยังมีชีวิตอยู่ แถมแก่ลงไปตามวัยได้อีกต่างหาก... พ่อบอกว่าที่คุณย่าหูหนวก น่าจะเกิดจากกระจกรถแทงทะลุหูตอนประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ...พอฉันโตขึ้น ก็ค่อยๆ รู้ความจริง คุณย่าก็ไม่ค่อยมาให้ฉันเห็นอีก” มิน่าล่ะ ตอนที่แองจี้เจอข้าวขวัญที่หน้าบ้านลุงสิบเช้าวันนั้น... พอเธอบอกว่า มาคุยกับคุณย่าตามประสาผู้หญิงรักเด็ก ชีฟังแล้วถึงได้ทำท่าตกใจเหมือนกลัวอะไร... “ใช่สิ... ฉันก็ตกใจแน่ล่ะ เธอเห็นคุณย่า ยังไม่เท่าไหร่ แต่บอกว่าสื่อสารกับคุณย่าได้ สนิทกันถึงขั้นมานั่งเม้าที่บ้านฉัน มันน่ากลัวมั๊ยล่ะนั่น” “ฮือๆ... น่ากลัวเซ่” เพิ่งมานึกขึ้นได้ว่า ตอนที่เจอคุณย่าครั้งแรก ไอ้พวกหมาๆ ที่เดินตามมาหอนกันใหญ่ “แล้ว... แล้ว... ทำไมอ่า... ตอนป้าจี้เล่าให้ทับบี้น้อยฟังว่า ไปคุยกับเจ้าของบ้านหลังนั้นมา ทับบี้น้อยก็รู้ทันทีเลยว่าเป็นคุณย่า?” แองจี้รีบหันไปถามนำทัพพ์ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาเตรียมเอกสารสำหรับช่วยลุงสิบอยู่ “...หรือทับบี้น้อยก็เห็นคุณย่าเหมือนกัน?” อะไรจะเฮี๊ยนปานนั้นคะ “ทัพพ์ไม่เคยเห็นหรอก อยากเห็นจะตาย” ทับบี้น้อยเงยหน้าขึ้นมาตอบ “...ทัพพ์มีเรื่องอยากถามตั้งหลายเรื่อง... ตายแล้วไปไหน... จิตวิญญาณกับเซลล์สิ่งมีชีวิตสัมพันธ์กันยังไง... ” สมกับเป็นทับบี้น้อยจริงๆ “ที่ทัพพ์เค้าเดาได้ว่าเป็นคุณย่าเพราะฉันเคยเล่าเรื่องคุณย่าให้เค้าฟัง” ข้าวขวัญเป็นคน ตอบ “แต่ทำไมทับบี้น้อยดูไม่ตื่นเต้นเลย เหมือนเห็นเป็นเรื่องปกติ?” “ก็มีหลายคนเห็นคุณย่าน่ะสิ พวกที่เค้ามาอบรมน่ะ คุณย่าชอบโผล่มาคุยด้วย โอ๊ย...ถูกหวยกันเป็นแถวเลย” นำทัพพ์บอกยิ้มๆ “บอกแล้วว่าคุณย่าใจดี” อ้าว แม่ฝน... ทำไมไม่เห็นใบ้หวยให้จี้รวยมั่งเลย อุตส่าห์คอเดียวกันแท้ๆ รักเด็กกรุบๆ “ที่ทัพพ์แปลกใจน่ะ คือนักรบโบราณอะไรที่ป้าจี้เจอในยุ้งข้าวมากกว่า ไม่เห็นมีใครเคยเจอเลย” นำทัพพ์พูดขึ้นมาทำให้แองจี้นึกถึงปริศนาคาใจได้อีกเรื่องหนึ่ง... ในเมื่อปั้นเมฆยังมีชีวิตอยู่เป็นลุงสิบ งั้นเย็นวันนั้น ผีนักรบหนุ่มโบราณที่เธอเห็นในยุ้งข้าว นั่น... คืออะไร? “ขวัญไปไหน?” แองจี้ขำทับบี้น้อย เข้าบ้านมาถึงไม่เห็นข้าวขวัญอยู่ก็ร้อนขึ้นมาเชียว น่าแกล้งจริงๆ “ไปหาแฟนเค้าสิ” “...” อู๊ย! ...ดูหลานชายดิฉันทำหน้าสิค้า หึงเค้าล่ะซี่ “ทับบี้น้อยจะรับเป็นพ่อเบบี๋ของป้าจี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ จะไปแคร์ทำไมยัยแม่มดไปหาคุณพล?” เมื่อเห็นท่าทางหัวใจสลายของหลานชาย ป้าจี้ก็ชักใจอ่อน “...ล้อเล่นน่า... ชีไปทำงาน” “ทำงาน?” “เอ้า งงได้อีก... วันนี้วันจันทร์นะ บริษัทไม่ปิด อาทิตย์ก่อน ชีลางานมาอยู่ที่นี่เกือบทั้งอาทิตย์ ลานานกว่านี้ บริษัทชีเจ๊งพอดี นอกจากทับบี้น้อยจะรับเลี้ยงดู ก็รีบๆ บอกให้ชีปิดกิจการ ลาออกมาเป็นแม่บ้าน คอยทำอาหาร ถูนวดให้ทับบี้สิ” “บ้า!” ...หุหุ ดูซิเขิน ป้าจี้พูดถูกใจอ่ะเด้ “หรือว่า เคยบอกแล้ว แต่ชีหนีไป เพราะไม่อยากให้เสี่ยเลี้ยง?” “ป้าจี้!!!” กรี๊ด! ช่วยด้วยค่า ทับบี้ทำท่าจะกระโดดมาขบหัวป้าจี้แล้ว “ ไปรู้อะไรมาจากไหน?” “ก็ทับบี้น่ะงี่เง่า แทนที่จะบอกรักเค้าแล้วก็ขอแต่งงาน ดันพูดจาเฮงซวยไม่เข้าหู ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงเค้าชอบได้ยินอะไร เดี๋ยวป้าจี้เขียนบทให้” ...ขโมยของปั้นเมฆไปใช้ก็ได้ หวานน่ารักซ้า ป้าจี้ใจละลาย “ไม่ต้องยุ่งน่า บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ใครเล่าอะไรให้ฟัง ไอ้พี่:-)ใช่มั๊ย” (‘:-)... ซวยกรูอีก’ พี่:-)บ่น) “ไม่บอก เอาเป็นว่า ป้าจี้รู้ละกัน ว่ายัยแม่มดของทับบี้น้อยน่ะ เค้ารักเดียวใจเดียว หนุ่มๆ พวกนั้นน่ะ เป็นแค่กระสอบทรายของชีเท่านั้นแหละ ...ส่วนคุณพลน่ะ ไม่ต้องห่วงเลย หลอกใช้ชีไม่ได้ง่ายๆ หรอก” เมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนที่นำทัพพ์ได้ยินข้าวขวัญพูดกับคุณพลในโทรศัพท์ เขาโมโหจนไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้น... แต่หลังจากลงโทษเธอจนสมใจแล้ว มาใช้สติ คิดพิจรณาดู เขาไม่อยากจะเชื่อว่าข้าวขวัญที่เขารักเป็นคนอย่างงั้นเหมือนกัน “ชีพยายามจะไปเจรจากับคุณพล ...ทับบี้ก็รู้นี่ว่า พี่ชายทับบี้เป็นยังไง...” แองจี้แอบเซ็งเหมือนกันที่มีพี่ชายร่วมสายเลือดเป็นแบบนี้ “ ตอนแรกชีก็ไม่แน่ใจ ว่าทับบี้น้อยเอาข้าวที่นี่ไปทำงานวิจัยให้ทรูฟู๊ตจริงหรือเปล่า ต่างฝ่ายต่างไม่เชื่อใจกัน แต่พอคุณพลใช้ให้เธอมาจิ๊กงานวิจัยใหม่ๆ ของทับบี้ ชีก็เลยจับได้ว่า พี่น้องสองคนไม่ได้สุมหัวกันหักหลังลุงสิบ” “แต่ทำไมเธอ...” “อ๋อ... ชุดลูกไม้สีดำสุดเซ็กซี่ที่ทับบี้น้อยฉีกของเค้าซะกระจุยชิมิ? อิอิ ” “แค่ขาดนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับกระจุย... เย้ย!!!... นี่ป้าจี้รู้ได้ไง...” ชายหนุ่มโวยวาย แต่ป้าตัวน้อยของเขาแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ ทำหน้าที่ ‘กาวประสานหัวใจ’ ต่อไป “ก็ชีเห็นว่ายังไงๆ ทับบี้ก็โตขึ้นมาในบ้านท่านเจ้าสัว กลัวว่าทับบี้จะไม่ช่วย ก็เลยใช้แผนที่คุณพลชี้โพรงให้กระรอกไว้ เอาตัวเข้าแลก ฟังดูงี่เง่าเน๊าะ ไม่น่าเชื่อว่า ผู้หญิงฉลาดระดับเอ็มดีบริษัทจะคิดได้แค่นี้ ป้าจี้ว่าจริงๆ ชีอยากฟันหลานชายป้าเลยหาข้ออ้างมากกว่า แต่... หุหุ... ทับบี้น้อยก็ชอบใช่ม๊า... หาข้ออ้างจับยัยแม่มดมาลงโทษเหมือนกาน คริคริ” “ป้าจี้!!!” นำทัพพ์พูดอะไรไม่ออก เขารู้สึกเหมือนเลือดทั้งตัวมารวมอยู่ที่หน้าหมดแล้ว “...อย่าบอกนะว่า ป้าแอบดู?!” “ไม่ได้แอบดู๊ ...แต่ป้าจี้รู้หมด คิคิ สองคนทำอารายกานบ้าง ป้าจี้ไม่ว่าหรอก ป้าจี้ช๊อบ ป้าจี้เชียร์... 555 ไม่ต้องอายน่า...” “เด็กบ้า นี่หัดเป็นแม่สื่อตั้งแต่เมื่อไหร่ หา? ผลักไสทัพพ์ไปให้คนอื่น ไม่อยากแต่งกับทัพพ์ขนาดนั้นเชียวรึ? สงสัยพ่อเด็กตัวจริงท่าจะหล่อมาก...?” “หล่อซี่ ป้าจี้รักจะตาย...” “งั้นไปพาเค้ามาเร็วๆ” อ๊าย... เข้าตัว เด้งกลับมาประเด็นเดิมได้ยังไงกันเนี่ย ต้องรีบเบี่ยงเบน... “ที่ป้าไม่อยากแต่งกะทัพพ์เพราะ กลัวกกน.ขาด ต่างหาก” “ป้าจี้ เดี๋ยวตีให้ตายเลย ทะลึ่ง!” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 21:34:55

ความคิดเห็นที่ 2 ข้าวขวัญไม่ได้ไปทำงานตามปกติอย่างที่แองจี้บอกนำทัพพ์ เธอกลับไปนั่งคุยกับนายใหญ่ทั้งสอง เพื่อปรึกษาเรื่องลาออก! ลูกสาวลุงสิบตัดสินใจดีแล้ว หลังจากคิดทบทวนตลอดหลายวันที่อยู่บ้านนำทัพพ์ เธอตั้งใจจะช่วยพ่อ ถ้าไม่ทำตอนนี้ จะรอให้ถึงเมื่อไหร่ เธอไม่อยากผลัดหน้าที่นี้ไปเรื่อยๆ ก้มหน้าก้มตาทำงานให้บริษัทชาวต่างชาติ กว่าจะรู้ตัว เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็แก่หง่อม หมดแรง หมดไฟแล้ว สู้เอาเรี่ยวแรงนี้มาทำในสิ่งที่ฝันอยากทำดีกว่า อย่าเสียเวลาอีกต่อไปเลย จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เธอทำวิจัยพฤติกรรมผู้บริโภคสินค้าให้ผลิตภัณฑ์มากมาย ทำไมจะไม่รู้ว่า ทุกวันนี้ สินค้าอุปโภคบริโภคเจ้าตลาดที่คนไทยส่วนใหญ่ใช้กันอยู่นั้นเป็นของต่างชาติเกือบทั้งหมด ...ไม่ว่าคนไทยจะถูสบู่ แปรงฟัน ซักผ้า ล้างจาน ก็ทำให้เงินบาทรั่วไหล... คนในชนบทห่างไกลใช้ยาสระผมซองละสองบาท เงินเกือบหนึ่งบาทคือกำไรที่ส่งคืนกลับไปยังประเทศเจ้าของตราสินค้าซึ่งอยู่ห่างไกลจากไทยออกไปอีกทวีป   ไฮเปอร์มาร์เก็ตต่างชาติแผ่ขยายสาขาไปทุกหัวเมือง... ‘คนไทยกินน้ำพริก เงินกระเด็นไปอังกฤษ!’ ...เพราะไม่ว่าเราจะซื้อน้ำพริกถุง หรือผักสดสักกำในไฮเปอร์มาร์เก็ต เงินส่วนหนึ่งไหลออกไปประเทศที่บริษัทแม่ของไฮเปอร์มาเก็ตค่ายนั้นตั้งอยู่ ที่น่ากลัวยิ่งกว่า คือ มินิมาร์ท ซึ่งแพร่กระจายอย่างรวดเร็วครอบคลุมไปทุกชุมชน... นำเอาวัฒนธรรมการกินอาหารสำเร็จรูปเข้าไปแทนที่อาหารสดประจำท้องถิ่น ซึ่งก็หมายความว่า อาหารที่ผ่านกระบวนการอุตสาหกรรมขนาดใหญ่จากอีกซีกโลกหนึ่งจะถูกขนย้ายมา ในขณะที่พันธุ์พืชและสัตว์ของเรากำลังถูกขโมยไป... เพื่อใช้ในอุตสาหกรรมอาหารและยา ผลิตแล้วส่งกลับมาในบรรจุภัณฑ์ที่น่าเชื่อถือขายแข่งกับอาหารท้องถิ่นที่สดใหม่ไร้บรรจุภัณฑ์ อย่างทรูฟู๊ต ก็ทำโครงการ ‘ตู้เย็นท้องถิ่น’ ขายอาหารสำเร็จรูปแช่แข็งให้กับคนในชุมชนต่างๆ ทั้งๆ ที่วัตถุดิบก็ได้จากการเกษตรครบวงจรที่ทำสัญญาไว้กับเกษตรกรในชุมชนต่างๆ นั่นเอง ยิ่งทำงานไป... ข้าวขวัญก็ยิ่งรู้สึกไม่เคารพตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงวันนี้ ที่พ่อของเธอถูกโจรต้อนเข้าคุกไป ก็ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะออกเดินตามรอยเท้าพ่อเสียที เธอบอกนายใหญ่ทั้งสองทุกอย่างตรงไปตรงมา สัญญาว่าจะเข้ามาทำงานทุกอย่างจนจบ ถ้าเขาหาผู้บริหารคนใหม่มาแทนได้ เธอก็ส่งมอบทุกอย่างให้ หรือถ้าจะปิดบริษัท เธอก็ยินดีจะประสานงานให้เรียบร้อย “ผมเสียดายความสามารถของคุณ แต่ก็เข้าใจ ว่าคุณอยากทำอะไร ” นายที่เป็นฝรั่งดูเหมือนแปลกใจแกมทึ่งในสิ่งที่เธอเล่าให้ฟัง แต่ก็ไม่ได้ตื่นเต้น ตกใจที่ได้รู้ว่าสาวไฮโซนักเรียนนอกอย่างเธอจะเป็นลูกชาวนาคนหนึ่ง เหมือนอย่างนายที่เป็นคนไทยแท้ๆ... แกทำหน้าเหมือนผีหลอก “นี่คุณข้าวล้อเล่นหรือเปล่า? จะออกไปเปิดบริษัทเองก็ไม่ต้องแต่งเรื่องอย่างงี้ก็ได้นะ” “คุณคอยดูต่อไปก็แล้วกัน ข้าวไม่ใช่คนที่ไม่มีใครรู้จัก... สักพัก คงมีข่าวออกมา แล้วคุณก็จะได้รู้ว่า ข้าวเปิดตัวบริษัทใหม่ หรือทำบางสิ่งบางอย่างที่คุณไม่เชื่อ...” “ผมจะเอาใจช่วยนะ ชาวนาหญิง คุณเป็นคนที่ประเทศนี้ต้องการ” นายผมทองยิ้ม แล้วหันไปทางนายผมดำที่ทำหน้าไม่เชื่ออยู่ข้างๆ “ในยุโรปบ้านเกิดผม คนมีงานทำ อาศัยอยู่คอนโดฯ ในเมือง ซื้ออาหารซุปเปอร์มาร์เก็ตถือว่าเป็นชนชั้นกลาง แต่ถ้าคุณได้ออกไปอยู่ต่างจังหวัด ทำอาชีพอิสระ ถือว่าคุณมีฐานะดี ถ้าคุณมีที่ดินเป็นของตัวเองถือว่าคุณร่ำรวย ถ้าคุณปลูกบ้านได้ถือว่าคุณรวยมาก ถ้าคุณรับประทานแต่อาหารปลอดสารพิษ คุณต้องเป็นเศรษฐี ถ้าคุณมีฟาร์มผลิตอาหารสดปลอดสารพิษกินเองนั่นคือคุณเป็นอภิมหาเศรษฐี   ดังนั้น คุณอย่าแปลกใจไปเลย ที่พ่อคุณข้าวเค้าเป็นอภิมหาเศรษฐี ...และเธอกำลังจะกลับไปช่วยพ่อบริหารโรงเรียนสอนมหาเศรษฐีไทย” ข้าวขวัญฟังแล้วยิ้ม... ถ้าคิดอย่างนายฝรั่ง เกษตรกรไทยต้องนับว่าร่ำรวยกันถ้วนหน้า เพราะได้อยู่ต่างจังหวัด มีงานทำ มีบ้าน มีที่ดิน มีฟาร์ม เหลือแค่เลิกใช้สารเคมี ได้กินอาหารสดปลอดสารพิษ อีกนิดเดียวก็จะได้เป็นอภิมหาเศรษฐีแล้ว ไม่เห็นต้องมีเงินเป็นหมื่นๆ ล้านเลย เพียงแต่ว่า... เบื่อจริงๆ คนไทยด้วยกันไม่ช่วยกัน แล้วยังไม่คิดที่จะเข้าใจอะไรเลยด้วย กลายเป็นฝรั่งซึ่งพวกของเขาเอาเปรียบคนประเทศโลกที่สามด้วยระบบและกลไกทางเศรษฐกิจ กลับยอมเข้าใจอะไรมากกว่าเสียอีก “คุณพลคะ คุณข้าวมาหาค่ะ” “ให้เธอขึ้นมาบนนี้ด่วนเลย” แค่ได้ยินชื่อยัยข้าว พลก็รู้สึกสนุกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เหมือนเด็กลุ้นผลคะแนนในการแข่งขันเกมส์อะไรสักอย่าง อยากรู้นักว่าส่งข้าวเข้าปากไอ้เป๋นั่นแล้ว จะเป็นยังไง รอไม่นาน หญิงสาวก็ปรากฎตัว “ว่าไงจ๊ะที่รัก มีข่าวดีมากระซิบบอกผมที่ข้างหูรึเปล่า?” “ข้าวเอาแหวนมาคืนคุณพลค่ะ” “อ้อ... ฮะ... ฮะ... ฮ่าๆๆๆๆ...” พลหัวเราะลั่นราวกับต่อมขำค้าง “...อย่าบอกนะ ว่าไอ้เป๋น้องชายผมมันเจ๋งขนาดทำข้าวเปลี่ยนใจ?” ข้าวขวัญทั้งโกรธทั้งอาย ได้แต่อดกลั้น กำหมัดขบฟันแน่น... “...เล่าให้ฟังหน่อยซี่... มันทำอีท่าไหน หลายปีผ่านมา มันมีทีเด็ดกว่าที่เคยทำแบบคำให้การในคดีนั่นรึเปล่า? คราวนี้โดนไปกี่หมื่นครั้งล่ะ?” “เห็นแก่ความเป็นพี่ชายของนำทัพพ์กับแองเจลล่า... ฉันถือว่าไม่ได้ยินคำพูดสกปรกจากปากโสโครกของคุณ ...เอ้า... เอาคืนไป ไอ้หินบ้าๆ เนี่ย ฉันไม่เอา!” ข้าวขวัญวางแหวนและสร้อยไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วหมุนตัวตั้งท่าจะจากไป แต่ชายหนุ่มเจ้าของห้องกลับฉุดข้อมือหญิงสาวไว้ “เดี๋ยวซี่... จะรีบไปไหน?” เขากระซิบแหย่เย้าพร้อมรั้งร่างระหงให้ล้มเข้ามาในวงแขน “...จะรีบกลับไปให้ไอ้เป๋มันเอารึไง?” “เออ... รีบมากด้วย!” “ฮ่าๆๆๆ... ขำว่ะ... รสนิยมเธอนี่ยอดแย่เลย หรือเพราะไม่เคยได้แอ้มของดี เลยคิดว่าไอ้ของห่วยๆ มีตำหนินั่นมันถึงใจสุดๆ แล้ว?” “ปล่อยฉัน!” ข้าวขวัญรู้สึกว่า อีกนิดเดียว ความอดกลั้นของเธอใกล้จะพังทลายลงแล้ว “ฉันไม่เคยคิดจะรับของเหลือเดนจากไอ้เป๋เลยนะ... แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ฉันดันเกิดมาหล่อแล้วยังใจบุญ รู้สึกเวทนาไฮโซจอมปลอมอย่างเธอจนทนไม่ไหว จะช่วยสงเคราะห์ให้รู้ว่า ของดีจริงๆ มันเป็นยังไง” สิ่งที่พลพูด มีส่วนถูกอยู่ครึ่งหนึ่ง ก่อนหน้านี้ เขาไม่คิดจะแตะต้องหญิงสาวซึ่งเคยผ่านมือน้องชายบุญธรรม เพราะรู้สึกเหมือนเสียศักดิ์ศรี แต่เขาไม่ได้ใจบุญอะไรเลย เวลานี้ ในจิตใจดำมืดของเขาอัดแน่นไปด้วยความอิจฉาริษยา... ไอ้เป๋มันมีดีอะไรนักหนา ทำไมยัยนี่บังอาจทิ้งเขา ทั้งๆ ที่เขามีอำนาจต่อรอง มีทั้งคดีน่าอายและพ่อของหล่อนอยู่ในกำมือ... พลรู้สึกไม่ยินยอมให้ใครตีจากเขา เขาสิต้องเป็นฝ่ายทิ้งหล่อน ตอนเด็กๆ เขามีของเล่นมากมายเพราะพ่อแม่ตามใจ ชี้นิ้วสั่งอะไรเป็นต้องได้ซื้อ ส่วนนำทัพพ์เจียมเนื้อเจียมตัวเพราะรู้ว่าไม่ได้อยู่บ้านพ่อแม่แท้ๆ ต่อให้มีเงินซื้อได้เองก็ยังเกรงใจ เขาจึงมีของเล่นอยู่ไม่กี่ชิ้น ซึ่งจะซื้อก็ต่อเมื่อชอบมากจริงๆ ...มีอยู่ครั้งหนึ่ง นำทัพพ์ถอยตัวต่อมา เสียเวลาร่วมเดือนนั่งประกอบชิ้นส่วนเล็กๆ มากมาย พ่นสี ติดสติ๊กเกอร์ จนสำเร็จเป็นหุ่นยนต์ ...แต่แล้ว พลซึ่งไม่ชอบของเล่นที่ต้องใช้น้ำพักน้ำแรงกลับมีปัญหากับนำทัพพ์เพราะเจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้ ความจริง เขากับนำทัพพ์ไม่ชอบของเล่นเหมือนกัน ไม่ควรต้องทะเลาะกัน แต่พลเห็นหุ่นยนต์ของน้องชายแล้วรู้สึกหมั่นไส้ รอน้องชายต่อจนเสร็จแล้วเขาก็สวมวิญญาณก๊อตซิล่า ทำลายมันจนแขนขาหลุดกระเด็นไปคนละทาง พลเกิดความรู้สึกเหมือนตอนนั้น... เขาเห็นหญิงสาวที่น้องชายรักหนักหนาไม่ผิดกับหุ่นยนต์ตัวต่อนั่นเลย อยากทำลาย... อยากยื้อแย่ง... อยากเอาชนะ... ให้ยัยนี่รู้ว่าเขา ‘เด็ดกว่า’ ไอ้เป๋! “ห้ามใครหน้าไหนเปิดประตูเข้ามาทั้งนั้นนะ ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ตาม ใครกล้าขัดคำสั่งฉัน เตรียมตัวตายได้ เข้าใจ๋” คุณพลโทรศัพท์ออกไปสั่งเลขาหน้าห้องเสร็จก็กวาดของบนโต๊ะทำงานทั้งหมดลงพื้น แล้วจับหญิงสาวกดให้ล้มหงายลงนอนบนที่ว่างนั้น “คุณจะทำอะไรน่ะ?! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” อ่า... ใช่! หยุดก่อน เจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงของไอ้ทัพพ์น้องชายเขาเชียวนา... แค่จัดการเธอจนเสร็จคาโต๊ะแบบนี้ไม่มีใครเห็นเป็นพยาน ไม่ค่อยสะใจ คิดได้ดังนั้น กรรมการผู้จัดการทรูฟู๊ตก็กดโทรศัพท์ไปหานำทัพพ์ มืออีกข้างกดไหล่หญิงสาวให้อยู่นิ่งๆ “ฮาโหล... ว่าไงวะ ฉันอุตส่าห์ส่งข้าวไปป้อนถึงปากแก มันดีมั๊ย?” อีกฝ่ายได้ยินเสียงพี่ชาย ก็ได้แต่เงียบ “ฉันเห็นแกอดอยากปากแห้ง ไม่ได้ ‘แดรกข้าว’ มานาน พี่ชายใจกว้างเลยแบ่งไปให้ชิม เป็นไร ทำไมเงียบ กำลังซึ้งใจอ่ะเด้...” ‘อย่าไปเชื่อมันนะทับบี้ อีตาพล ขี้โม้ว มันไม่เคยแอ้มข้าวของทัพพ์หรอก’ เสียงยัยจี้แย้วๆ อยู่ไม่ไกลดังลอดเข้ามาในสายทำให้เขารู้ว่า อีกฝ่ายยังฟังเขาอยู่ “เฮ่ยเราพี่น้องรักกันแบ่งข้าว ‘หม้อ’ เดียวกันอย่างงี้” พลย้ำคำว่าหม้ออย่างมีนัย “...แกรีบๆ ไสหัวกลับมาช่วยงานฉัน แล้วฉันจะยกข้าวหม้อนี้ให้แก... แต่ช่วยไม่ได้ ระหว่างที่แกยังไม่ไสหัวมา ก็เชิญน้ำลายไหลดูฉันกินไปก่อนละกัน” พลกดปุ่มบนมือถือให้กล้องวิดีโอทำงาน แล้วถ่ายให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขากำลังอยู่กับใคร ภาพข้าวขวัญถูกจับกดให้นอนแผ่บนโต๊ะทำงานผมกระจายล้อมใบหน้านวลปรากฎขึ้นบนมือถือ ทำเอานำทัพพ์แทบคลั่ง... ยัง... ยังไม่พอ พลหันไปจัดการกับกล้องตัวเล็กๆ ติดจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่บนโต๊ะให้หมุนมาถ่ายทำหนังสดที่เขาเตรียมรับบทพระเอกกิติมศักดิ์ไม่รับค่าตัว “ถ้าไง มือถือเห็นไม่ชัด ก็ไปเปิดเอ็มดูตอนนี้ได้นะ ถ่ายคนละมุม 555... หรือถ้าไม่สะดวก ก็รอไว้ดูในยูทูบพร้อมๆ กับชาวโลกก็ได้” พลบอกน้องชาย ‘ทับบี้น้อยจะไปไหน?’ เสียงยัยจี้โวยวายดังลอดเข้ามาอีก ‘ไปช่วยเธอ’ นำทัพพ์ร้อนรน แค่คิดว่าข้าวขวัญต้องโดนพี่พลทำอะไรอย่างงั้น เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ‘บ้า... ขับรถจากนี่ไปโน่น แต่ให้ใส่ตีนผีก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆ ชั่วโมงหนึ่ง ช่วยอะไรเค้าได้ทัน ถึงตอนนั้น เค้าก็เสร็จกันแล้ว น้ำหน้าอย่างคุณพลน่ะ ไม่น่าจะ ‘อยู่ทน’ นะ ใช้เวลาไม่นานหรอก’ พลฟังแล้วโมโหปรี๊ด หนอยยัยจี้ ดูถูกเขาเร๊อะ เด็กบ้า...สมน้ำหน้าแม่ไม่รัก ‘ใจเย็นๆ น่า... ป้าจี้ว่าเรานั่งดูเค้ากันเหอะนะ น่าหนุกดี ทับบี้เชียร์ฝ่ายไหน?’ นำทัพพ์อยากจะบ้า แค่รู้ว่าผู้หญิงที่เขารักกำลังจะถูกพี่ชายรังแกแต่ช่วยอะไรเธอไม่ได้ แล้วยังจะให้เขาต้องทนดูภาพเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเธออีกหรือ ชายหนุ่มโยนมือถือทิ้ง ในขณะที่ป้าจี้ของเขารีบคว้าไป ...ไม่พอ เธอยังเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ดูภาพจากอีกกล้องตามที่พี่ชายโฆษณาด้วยความตื่นเต้น “อุ๊... เรท ฉ 18+ อีกแล้ว ลูกจ๋า... แม่ขอโทษด้วยน้าที่แอบเสพภาพไม่เหมาะสมแก่เด็กและเยาวชน ถ้าไงแม่จะอุดสะดือไว้ไม่ให้ภาพและเสียงลอดเข้าไปนะค้า” นำทัพพ์ได้ยินเสียงป้าจี้กระซิบเบาๆ กับพุงตัวเอง สลับกับส่งเสียงเชียร์อย่างเมามัน “...เอาเล้ย อย่างง้านแหละ อัดเข้าไปไม่ต้องยั้ง... เข้าไปอีกๆ ซื้ด... เสียวแทน เออ... นั่นแหละ อย่าหยุดๆ แรงๆ เล้ย ไม่ต้องออมแรง... อย่างงั้นเซ่ โอ๊ย... โดนเข้าไปเต็มๆ ยับเยิน เจ็บมั๊ยค้านั่น... น่ากลัวจะเป็นหมันกันพอดี” ว่าแล้วก็หันมาชวน “...ทับบี้มาดูเร็วๆ ซี่ คุณพลท่าทางใกล้แรงหมด เดี๋ยวอดดูน้า” นำทัพพ์ไม่ยอมดู เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น รู้แต่ว่า เขากับพี่ชายคงไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้อีกต่อไป และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะยังคงรักข้าวขวัญเหมือนเดิม ไม่มีวันเปลี่ยนใจ แต่เมื่อได้ยินป้าจี้พากย์แล้วอยากตายเดี๋ยวนั้นเลย ยิ่งได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังลอดออกมาจากมือถือประสานกับเสียงจากลำโพงเล็กๆ ข้างคอมพิวเตอร์ของเขา ปิดท้ายด้วยเสียงคราง... กระเส่า? รึเปล่า? นำทัพพ์ชักเอะใจ... เอ๊ะยังไง ตะกี๊ไอ้เสียงโหยหวนอย่างเจ็บปวดนั่นมันไม่ใช่เสียงของข้าวขวัญนี่นา แต่มันคุ้นๆ หู... หรือว่า... ชายหนุ่มหันกลับมาแย่งมือถือไป แต่ภาพในจอดำมืดเสียแล้ว “มือถือคุณพลคงพังไปแล้วล่ะ ดูนี่ดีกว่า” ป้าจี้หมุนหน้าจอคอมพ์ฯ มาทางเขา ภาพที่เห็นทำให้นำทัพพ์อยากยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก “สยองเน๊อะ... เรท ฉ+18 เนี่ย ไม่ใช่แค่ภาพอนาจารอย่างเดียวนะ พวกเลือดท่วมจอก็ไม่เหมาะกับเด็กเหมือนกัน ป้าจี้ก็ไม่ค่อยอยากดูหรอก เดี๋ยวลูกป้าจี้ติดภาพความรุนแรง หุหุ แต่แหม... มันสะใจจริงๆ เสียดายทับบี้น้อยไม่ได้ดู ป้าจี้บอกแล้วว่าใช้เวลาไม่นาน คุณพลอยู่ไม่ทนหรอก เห็นมั๊ย... น๊อคยกหนึ่งเลย ทับบี้จะรีบไปช่วย... ก็ช่วยคุณพลพี่ชายไม่ทัน 555” “แต่ว่า... อา... ทำไมเธอถึง...” “อู๊ย... ทำเป็นงง ไม่รู้เหรอว่าคุณเธอร้ายขนาดไหน ผู้ชายตายไปไม่รู้กี่ศพแล้ว หรือทับบี้น้อยยังคิดว่าได้เมียบอบบางน่าถนุถนอมอยู่คะ?... ตื่นๆๆ” ป้าจี้แกล้งตบแก้มบุ๋มของหลานชายเบาๆ “อ้อ... ป้ารู้แระ ทับบี้น้อยงงที่ตัวเองทำได้ไงหลายหมื่นครั้งแต่ยังมีชีวิตรอดอยู่ได้ใช่มั๊ย? 555 โธ่... ก็หลานป้าน่ะ เป็นพระเอก นางเอกร้ายแค่ไหนก็แพ้ คิดดูดิ จะใช้กระบวนท่าอะไรสู้ล่ะ จะตีหัว ก็กลัวเดี๋ยวผัวปัญญาอ่อน จะงับจมูกก็กลัวเดี๋ยวผัวเสียโฉมหมดหล่อ จะเตะผ่าหมาก ก็กลัวเดี๋ยวตัวเองอดไปด้วย แล้วมันจะไปเหลืออะไรล่ะ โดนลูบคลำไปมาก็ละลาย เหลือแค่กระบวนท่าสุดท้าย... แยกขารับการจู่โจม!” “ป้าจี้!!!... เดี๋ยวนี้มีบุตรแล้ว พูดจาหน้าไม่อาย ตีให้ตายเลย” ถึงจะทำเสียงดุ แต่นำทัพพ์ก็ยิ้มแก้มบุ๋มได้แล้ว ไม่นานก็มีเสียงของข้าวขวัญดังออกมาจากลำโพงคอมพิวเตอร์... “ฉันช่วยคุณกดอัพโหลดวิดีโอเข้ายูทูบแล้วนะ หึหึ... รอดูเรทติ้งเองก็แล้วกัน” ข้าวขวัญคงคิดว่า เอาไฟล์ไปใช้แล้ว วิดีโอจบเพียงแค่นั้น แต่เธอไม่ทันสังเกตว่า กล้องบนคอมพิวเตอร์ยังทำงานอยู่ ส่งทั้งภาพและเสียงไปให้นำทัพพ์ดู “คุณชอบว่าน้องชายเป็นไอ้เป๋ เพราะขาของเขาสั้นข้างยาวข้าง เพื่อความยุติธรรม ฉันก็เลยช่วยให้คนเป็นพี่ชายมีอวัยวะใกล้ๆ ขา ใหญ่ข้างเล็กข้าง แต่คุณคงต้องไปถามหมอเอาเองนะว่า ไอ้ความพิการลักษณะนี้น่ะ เค้าเรียกว่า ...เป๋ได้รึเปล่า?” ‘น่ากลัวจังเลย เมียใครเนี่ย’ ป้าจี้กระซิบแซว ในขณะที่นำทัพพ์ทำหน้าสยอง แต่แล้วบุ๋มที่แก้มของเขาก็ลึกลงไปอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดต่อจากนั้น... “ฉันขอตัวไปก่อนล่ะ อ้อ... ลืมบอกอะไรไปอย่าง... เรื่องคดีที่ฉันถูกน้องชายคุณข่มขืนน่ะ คุณอยากแฉ ก็แฉไป ฉันไม่แคร์ ต่อไปนี้ ฉันยินดีจะให้เขาทำทุกวันด้วยซ้ำ!” ‘อร๊ายยยย... หนูขวัญ พูดอะไรออกมาค้านั่น’ ป้าจี้อุดสะดือแทบไม่ทัน ‘...เรทอะไรเนี่ย จัดไม่ถูกเลย’ “...ส่วนเรื่องที่ฉันเป็นไฮโซเก๊ คุณอยากแฉ แฉไป ฉันก็ไม่แคร์เช่นกัน เพราะฉันไม่ได้หลอกใคร ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นไฮโซ และต่อไปนี้ ฉันจะตั้งใจทำงานให้พ่อ คอยดูนะ ฉันจะสู้ยิบตา ไม่ให้คุณหรือว่าใครหน้าไหนกล้ามารังแก!” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 54 21:38:37

ความคิดเห็นที่ 3 เยี่ยม จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 54 23:27:45

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:06:19